Stigma Lab

metropolis@metropolisnews.gr

www.metropolispress.gr

2

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός Σύμβουλος: Θά-νος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπα-κίδης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Χρήστος Ξανθάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπό-λας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

INDEX 4

27

38

39

Δείτε στο Mstories 32 που κυκλοφορεί σήμερα τους Bangies να ξεχωρίζουν στο Jumping Fish, το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης να αναδεικνύει το Αρχαίο Δράμα,

το Κέντρο της Γης να... μεταφέρεται στο Ιλιον, τον Γκαζμέντ Καπλάνι να ετοιμά-ζει βαλίτσες για την Αμερική, τον Μάριο Στρόφαλη να οργανώνει το Athens World

Music Festival και τους Encardia να χορεύουν «αθηναϊκές» ταραντέλες. Τα Mstories διατίθενται στην ιστοσελίδα μας (www.metropolispress.gr), στο κανά-λι μας στο YouTube (www.youtube.com/MetropolisPress) και στη Fan Page μας στο

Facebook (www.facebook.com/MetropolisPress).

Quiz:

1. «Δεν το έκανα εγώ. Αυτός!»

2. «Φώτη, μη βιάζεσαι! Θέλω να σου κάνω ‘poke’».

3. «Αριστερά, άραγε, βγάζει πουθενά;»

4. «Οσο και να με πιέσετε δεν κατονομάζω συναδέλφους».

Σωστή απάντηση:

Αβυσσος η ψυχή του Ευάγγελου

4

Βλέποντας τις υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων να φεστιβαλίζονται χαρω-πά, εγώ λέω να τραβήξω κατά την αντίθετη μεριά. Να γράψω για την πρέζα. Τη ζουζού, για τους φίλους και συγγενείς, εξού και το προσωνύμιο «ζουζουνίστας» που απέδωσε η φίλη Γωγώ στους χρήστες. Η Γωγώ κι αν το καλοξέρει το φαινόμενο. Περνώντας μέρες, εβδομάδες και μήνες στη δια-κεκαυμένη ζώνη γύρω από το Πολυ-τεχνείο, έχει γνωρίσει από κοντά (δεν γράφω «από πρώτο χέρι», μου μοιάζει ολίγον μακάβριο...) τις συνέπειες του πρεζεμπορίου. Από κοντά και εγώ, βε-βαίως, ως επισκέπτης της οικίας της δι’ ένα τέιον ή διά παρακολούθησιν αγώνων καλαθόσφαιρας.

«Πρώτη μέρα που μετακόμισα στο καινούργιο σπίτι», μου είπε η φι-λενάδα, «ανοίγω την πόρτα της πολυ-κατοικίας εκεί προς το μεσημέρι και πέφτω πάνω σε ένα ζόμπι. ‘Ασε με να

μπω’, μου κάνει. ‘Οχι, δεν σε αφήνω’, απαντάω και με λούζει στα βρισίδια. Το ‘πουτάνα’ ήταν το πιο αθώο. Σηκώ-θηκα κι έφυγα, γύρισα μια ώρα μετά. Ολη η είσοδος της πολυκατοικίας βρό-μαγε εμετό και ούρα. Κάποιο κορόιδο είχε ανοίξει. Από τότε έδινα μάχη σε καθημερινή βάση με τα πρεζόνια, που θέλανε να μπουκάρουν, που ζητάγανε μια μικρή βοήθεια, που καταριόνταν την κοινωνία, που επέμεναν ότι είναι άρρωστα και δεν τα σέβεται κανείς. Εκεί που ήμουν ευγενής μαζί τους στην αρχή, λίγο καιρό μετά κόντευα να τους μασουλήσω...»

Είναι αυτό το πράγμα που, όσο και να θέλεις να αποφύγεις την πραγ-ματικότητα, φροντίζει η πραγματικό-τητα να επισκεφθεί τον οπτικό σου ορίζοντα. Και όχι μόνο. Ενα απόγευ-μα που έφευγα από της Γωγώς, τη στιγμή ακριβώς που πήγα να γυρίσω το χερούλι της εξώπορτας στην πο-

λυκατοικία, είδα ότι δεν μπορούσα να βγω. Δεν γινόταν, δεν υπήρχε πε-ρίπτωση, γιατί στο τζάμι ακούμπαγε ένα πρεζόνι που είχε κατεβάσει τα παντελόνια του και προσπαθούσε να καρφώσει την ένεση στο γεννητι-κό του όργανο. Προσπαθούσε, αλλά δεν του πολυέβγαινε. Τον κοίτααξα. Με κοίταξε. Τον ξανακοίταξα. Δεν με ξανακοίταξε. Αφοσιώθηκε στο έργο του. Εγκατέλειψα την προσπάθεια και ξανανέβηκα στη φιλενάδα για επιπλέον κουβέντα. Μια ώρα αργό-τερα, η εξώπορτα είχε ελευθερωθεί. Τα θυμήθηκα όλα αυτά, όταν διάβα-σα προ ημερών την ανακοίνωση του Ελληνοϊταλικού Επιμελητηρίου για τους ζουζουνίστας που έχουν συγκε-ντρωθεί στα πέριξ της οδού Μάρνη. Είναι η νέα πιάτσα, όπως όλοι γνω-ρίζουμε, και το Επιμελητήριο, που έχει γραφεία εκεί δίπλα, τραβάει τα μαλλιά του. Και προσπαθεί να ανα-

καλύψει ώτα ακουόντων, μήπως και φιλοτιμηθεί κάποιος να πάρει την πιάτσα και να τη στείλει αλλού. Πού αλλού όμως; Οπως έλεγε ένας φίλος μου από τη Ρώμη, «κι εμείς, ρε παι-δάκι μου, έχουμε μεγάλο πρόβλημα με την πρέζα, αλλά δεν τους μαντρώ-σαμε στο κέντρο της πόλης όπου προσπαθούμε να μαζέψουμε κάνα φράγκο απ’ τους τουρίστες».

Ούτε αυτό είναι λύση, βέβαια. Το μάντρωμα, όπου και αν προκύψει, μόνο υποβάθμιση και μιζέρια θα φέρει μαζί του. Επομένως; Επομένως για μία και μοναδική φορά θα συμφωνήσω με τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο και θα προτείνω και εγώ να νομιμοποιηθούν, να ελέγχονται και να φορολογούνται οι ναρκωτικές ουσίες. Σε κάθε άλλη περί-πτωση, η εξάρτηση με την εξαθλίωση θα εξακολουθήσουν να βαδίζουν χέρι χέρι. Σε όποια γειτονιά και αν πέσει η κατάρα τους.

ΥΓ 1: Απέναντι από την πολυκατοικία της Γωγώς, σε μια εσοχή του δρό-μου, γινόταν κάθε βράδυ πάρτι από τους ζουζουνίστας. Οι οποίοι ανακουφί-ζονταν κιόλας επί τόπου, γιατί πού να τρέχεις μέσα στη μαύρη νύχτα. Οταν η Γωγώ ζήτησε από τις υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων να περνάνε πού και πού για να ρίξουν κάνα νερό έστω, η απάντηση που έλαβε θα μπορούσε ακόμη και καραγωγέα να εντυπωσιάσει.

ΥΓ 2: Μιλώντας με το φίλο μου τον Αγγελο που έχει 50 χρόνια στο κουρ-μπέτι, του είπα ότι σαν να πλήθυναν πολύ τα πρεζόνια τον τελευταίο καιρό. «Λάθος κάνεις», μου απάντησε, «είναι σχετικά σταθερός ο αριθμός. Απλώς τους ξανάριξαν όλους στο κέντρο». Ο λόγος; Δεν ξέρω να σας πω, οι υπη-ρεσίες του Δήμου όμως μάλλον θα έπρεπε να το ψάξουν λίγο καλύτερα το θέμα. Το μόνο που μπορώ να πω εγώ είναι ότι στη δεκαετία του ’80 βλέπα-με να πωλούνται κοψοχρονιά, μπιρ παρά, τζάμπα στην ξεφτίλα τα γκρεμίδια στην Κουμουνδούρου και στο Γκάζι.

6

GEEKSΜία start-up επιδιώκει να κάνει περισσότερο ελκυστικό τον υγιεινό τρόπο ζωής στους λάτρεις των video-games, δανειζόμενη στοιχεία από τα role-playing games, σύμφωνα με το περιοδικό Economist*.

Οι geeks λατρεύουν τα παιχνίδια. Ωστόσο, αφού πε-ράσουν πολλές ώρες μπροστά από τον υπολογιστή στο γραφείο τους, για να κάνουν προγραμματισμό ή για να κατασκευάσουν ιστοσελίδες, συχνά επιλέγουν να περά-σουν τον ελεύθερο χρόνο τους στον καναπέ του σπιτιού τους, παίζοντας Angry Birds. Δεν θα έλεγε κανείς ότι αυτό είναι ό,τι καλύτερο για την υγεία τους.

Ο Dick Talens και ο συνέταιρός του Brian Wang θέλουν να εκμεταλλευτούν αυτή τη λατρεία των gamers για τα παιχνίδια, προκειμένου να βελ-τιώσουν τη φυσική τους κατάσταση. Ο κ. Talens είναι ο διευθυντής τεχνολογίας του Fitocracy, το οποίο αυτοπροσδιορί-ζεται ως ένα «μέσο κοινωνικής δικτύω-σης για τη βελτίωση της φυσικής κατά-στασης στην πραγματική ζωή». Είναι μία από τις ιστοσελίδες που στηρίζονται στην «αυτοπαρακολούθηση» και τη χρήση της «παιχνιδοποίησης» (“gamification”), ούτως ώστε να δελεάσουν τα μέλη τους να επιτύχουν τους στόχους τους. Στην περίπτωση του Fitocracy, λοιπόν, κερδί-ζεις πόντους φτιάχνοντας γραμμωμένους κοιλιακούς. Ο κ. Talens, αν κρίνει κανείς από τις φωτογραφίες του, τα έχει καταφέρει μια χαρά. Παχουλός ως παιδί και ενήλικας βάρους 100 κιλών, πλέον ζυγίζει μό-λις 80 κιλά, ενώ συμμετέχει μάλιστα και σε διαγωνι-σμούς bodybuilding. To Fitocracy μοιράζει πόντους χρησιμοποιώντας ένα σύστημα, το οποίο ενθαρρύνει τις ασκήσεις που φέρνουν τα καλύτερα αποτελέσματα στο λιγότερο χρόνο. Για παράδειγμα, 50 καθίσματα δίνουν 32 πόντους και πέντε επαναλήψεις από άρ-σεις θανάτου με μπάρα 60 κιλών δίνουν 57 πόντους, τη στιγμή που το χρονοβόρο περπάτημα μίας ώρας προσφέρει 104 πόντους.

Το πιο ενδιαφέρον γύρω από το Fitocracy, όμως, δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι δίνει έμ-φαση στις αποτελεσματικές ασκήσεις. Πολύ περισ-σότερο αξίζει διότι «οι άνθρωποι που έρχονται στο Fitocracy δεν έχουν σηκώσει ποτέ ξανά στη ζωή τους βαράκια και είναι γνήσιοι geeks σαν και μένα», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο κ. Talens. To κλειδί εί-

ναι να δίνονται εφικτά και ρεαλιστικά σημεία εκκί-νησης στους αρχάριους, όπως μία βόλτα γύρω από το τετράγωνο. Οι παίκτες έχουν εθιστεί να δουλεύουν μέσω αποστολών ή μέσα από αυξανόμενα επίπεδα δυσκολίας. «Κατά κάποιο τρόπο ξεγελάς αυτά τα άτο-μα, ώστε να το κάνουν», αναφέρει ο κ. Talens. Το app της εταιρείας για τα iPhone, μάλιστα, επιτρέπει στους χρήστες να επικαιροποιούν τα στοιχεία της προπό-νησης οποιαδήποτε στιγμή, κερδίζοντας έτσι πόντους και μικρά έπαθλα.

Το παράδειγμα του Fitocracy δεν είναι το μονα-δικό. Το FuelBand της Nike, ένα βραχιολάκι που με-τράει τη δραστηριότητα αυτού που το φοράει επιβρα-βεύοντάς τον με πόντους σε καθημερινή βάση, φαίνε-ται πως απευθύνεται τόσο στους λάτρεις της τεχνολο-γίας και των παιχνιδιών, όσο και στους αθλητικούς τύπους. Η διαφορά με το Fitocracy είναι ότι το τελευ-ταίο παραμένει αθεράπευτα και αποκλειστικά επικε-ντρωμένο στους geeks.

άνει υγιεινό ων video-α από τα α με το

όσο, αφού πε-πολογιστή στο τισμό ή για ναέγουν να περά-πέ του σπιτιού

λεγε κανείς ότι υς. υ Brian Wang ατρεία των να βελ-Ο κ.

ας ---α ην η της ύτως ώστε νατους στόχους οιπόν, κερδί-

υς κοιλιακούς. φωτογραφίες

υλός ως παιδί ον ζυγίζει μό-αι σε διαγωνι-ράζει πόντους ίο ενθαρρύνει αποτελέσματα50 καθίσματα

ήψεις από άρ-ν 57 πόντους,μα μίας ώρας

το Fitocracy, ς ότι δίνει έμ-

Πολύ περισ-έρχονται στο

ά στη ζωή τους ι μένα», όπως To κλειδί εί-

ναι να δίνονται εφικτά και ρεαλιστικά σημεία εκκί-νησης στους αρχάριους, όπως μία βόλτα γύρω από το τετράγωνο. Οι παίκτες έχουν εθιστεί να δουλεύουνμέσω αποστολών ή μέσα από αυξανόμενα επίπεδα δυσκολίας. «Κατά κάποιο τρόπο ξεγελάς αυτά τα άτο-μα, ώστε να το κάνουν», αναφέρει ο κ. Talens. Το app της εταιρείας για τα iPhone, μάλιστα, επιτρέπει στους χρήστες να επικαιροποιούν τα στοιχεία της προπό-νησης οποιαδήποτε στιγμή, κερδίζοντας έτσι πόντους και μικρά έπαθλα.

Το παράδειγμα του Fitocracy δεν είναι το μονα-δικό. Το FuelBand της Nike, ένα βραχιολάκι που με-τράει τη δραστηριότητα αυτού που το φοράει επιβρα-βεύοντάς τον με πόντους σε καθημερινή βάση, φαίνε-ται πως απευθύνεται τόσο στους λάτρεις της τεχνολο-γίας και των παιχνιδιών, όσο και στους αθλητικούς τύπους. Η διαφορά με το Fitocracy είναι ότι το τελευ-ταίο παραμένει αθεράπευτα και αποκλειστικά επικε-ντρωμένο στους geeks.

«Η ευκαιρία να δουλέψω στην Αθήνα είναι για μένα ένα όνειρο». Με αυτά τα λόγια μας καλωσόρισε μέσω βίντεο ο Ρας Χεμ, καθηγητής του Πανεπιστημίου Stanford και σκη-νοθέτης του Stanford Summer Theatre στην Aίθουσα 1 του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Η «ψηφιακή» παρουσία του σκηνοθέτη οφείλεται στη συνεργασία του Ιδρύματος με το Πανεπιστήμιο του Stanford στο πλαίσιο του Επιχειρησι-ακού Προγράμματος «Αττική» του ΕΣΠΑ 2007-2013, που συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερεια-κής Ανάπτυξης της ΕΕ και το Yπουργείο Παιδείας και Θρη-σκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Πρόκειται για ένα τριετές πρόγραμμα (2012-2014) προ-ώθησης της έρευνας και της μελέτης του αρχαίου δράματος, που φιλοδοξεί να θέσει τις βάσεις για ένα διεθνές δίκτυο επικοινωνίας και διαλόγου ανάμεσα σε δημιουργούς και καλλιτέχνες με διαφορετικές καλλιτεχνικές προσεγγίσεις. Το συνολικό πρόγραμμα αποτελείται από τρία διαφορετικά προγράμματα και συνεργασίες. Το κάθε επιμέρους πρό-γραμμα έχει διάρκεια ενός μήνα και θα πραγματοποιείται κάθε Σεπτέμβριο σε συνεργασία με αναγνωρισμένα πανεπι-στήμια του εξωτερικού.

Σε αυτή τη βάση το Ιδρυμα ανέ-λαβε να υλοποιήσει την πράξη με τίτ-λο «Αρχαίο Δράμα: Επιρροές και Σύγ-χρονες Προσεγγίσεις» και παρουσιάζει την παράσταση «Wanderings of Odysseus» (βασισμένη στην «Οδύσσεια» του Ομήρου) από τις 12 έως τις 15 Σεπτεμβρίου.

Στη συνέντευξη Τύπου μίλησαν επίσης η Ξένια Καλδάρα, αντιπρόεδρος του ΔΣ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης ,και απέστειλε χαιρετισμό η Κατερίνα Ζαχαρία, καθηγήτρια Κλασικών Σπουδών στο Loyola Marymount University στο Λος Αντζελες, η οποία έδωσε και τις πρακτικές λεπτομέρειες του προγράμματος. «Αυτό που θα κάνουμε είναι να προσφέ-

ρουμε σεμινάρια/workshops διάρκειας σχεδόν δύο εβδομά-δων σε σπουδαστές με ανάλογα ενδιαφέροντα. Η κατάθεση αιτήσεων από πλευράς συμμετεχόντων θα ολοκληρωθεί στις 31 Ιουλίου και από αυτή τη διαδικασία θα επιλεγούν 32 σπουδαστές, στους οποίους θα επιτραπεί να παρακολου-θήσουν τα workshops. Θα διοργανωθούν περίπου τέσσερα workshops, που θα αφορούν διαφορετικές προσεγγίσεις του ελληνικού δράματος. Στον κύκλο των σεμιναρίων θα υπο-δεχτούμε ένα ευρύτερο ακροατήριο που θα προσεγγίζει τα 80 άτομα, στα οποία θα είμαι υπεύθυνη για την ομαλή δι-εξαγωγή τους, παρουσιάζοντας έναν αριθμό θεμάτων που αφορούν την παράσταση, αλλά με βαθύτερο περιεχόμενο σχετικά με το πώς κάποιος προσεγγίζει τον Ομηρο, το Ομη-ρικό Επος ή ακόμη και την τραγωδία, με ένα σύγχρονο τρό-πο και απευθυνόμενο στο κοινό του σήμερα. Στο τελευταίο σεμινάριο θα γίνει μελέτη και αξιολόγηση όλων των προ-

σπαθειών μας και θα συμπεριλάβουμε τα workshops, τις προσεγγίσεις των συμμετεχόντων, αλλά και τη δική μας προσέγγιση (πάνω στο “Wanderings of Odysseus”), όπως επίσης και τα γε-νικότερα συμπεράσματα και αποτελέ-σματα αυτού του προγράμματος».

Τελειώνοντας το χαιρετισμό του, ο ο Ρας Χεμ τόνισε: «Μέρος του ορά-ματος του Ιδρύματος Μιχάλης Κακο-γιάννης είναι να διαδώσει τη σχέση

του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και της λογοτεχνίας στο κοινό του σήμερα. Παράλληλα, να προσφέρει σε φοιτητές και δασκάλους μια ιδέα για το πώς θα μπορούσαν να προ-σεγγίσουν το συγκεκριμένο υλικό στις μέρες μας. Αποτελεί μία από τις θαυμάσιες προκλήσεις, το πώς δηλαδή μετα-τρέπει κανείς ένα έπος, μια αρχαία ιστορία, όπως αυτή του Ομήρου, σε θεατρικό έργο, το οποίο να μιλάει στο σημερι-νό κοινό».

Αποφοιτώντας από το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στα νεανικά της χρόνια, βρέθηκε αμέσως αντιμέτωπη

με τις... δυσκολίες της αγοράς εργασίας, καθώς της δημιουργήθηκε πονο-κέφαλος για το ποια από τις 14 θέσεις για δουλειά θα έπρεπε να επιλέξει. Η -37χρονη σήμερα- Marissa Mayer, επέλεξε τελικά την Google, της οποίας υπήρξε η 20ή υπάλληλος και η πρώ-τη γυναίκα μηχανικός, υπηρετώντας τη για 13 ολόκληρα χρόνια και βοηθώντας τη να γίνει ο

κολοσσός που γνωρίζουμε σήμερα.Εδώ και μερικές ημέρες αποτελεί το Νο1 θέμα

συζήτησης στη Silicon Valley, καθώς άφησε την Google για τα μάτια της Yahoo!, ευελπιστώντας πως θα βγάλει την προβληματική εταιρεία από το τέλμα. Οπως αναφέρει η “Huffington Post” σε άρθρο της, η Mayer μπορεί πλέον να δηλώνει geek (σπασικλάκι, δηλαδή, της τεχνολογίας) όταν σπούδαζε όμως χρειάστηκε μαθήματα για να μάθει να ανοιγοκλείνει το PC και για να χρησιμοποιείται το mouse! Αλίμονο σε εμάς που ξέραμε και πώς ανοιγοκλείνει και σε τι χρησιμεύει το δεξί κλικ, αλλά μας έφαγε η μαρμάγκα...

Αγαπητοί Κύριοι. Συμπληρώνω στην Ελλάδα 21 χρόνια (νόμιμης παραμονής παρεμπι-πτόντως). Εχω τελειώσει το Ελληνικό Πανεπιστήμιο, είμαι διδάκτορας Ελληνικού Πανε-πιστημίου και θα συνεχίσω τη σταδιοδρομία μου στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Πλη-ρώνω φόρους, σέβομαι τους νόμους και ενίοτε διεκδικώ να με σέβονται. Μια από αυτές τις διεκδικήσεις αφορά το δικαίωμα, έπειτα από τόσα χρόνια, να είμαι πολίτης αυτής της ευρωπαϊκής χώρας. Εδώ και τρία χρόνια κατέθεσα τα χαρτιά για την ελληνική υπηκοό-τητα. Ο φάκελός μου, τρία χρόνια μετά, βρίσκεται ακριβώς εκεί που τον κατέθεσα.

Γράφω βιβλία, τα οποία θεωρούνται πως ανήκουν στη «σύγχρονη ελληνική λογοτε-χνία» και μεταφράζονται σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες. Για αυτόν το λόγο ταξιδεύω συχνά σε ευρωπαϊκές χώρες, του Βορρά και του Νότου. Συμβαίνει, μερικές φορές, οι αναγνώστες, Βόρειοι ή Νότιοι, να μου λένε: «Εννοείται πως έχετε την ελληνική υπηκο-ότητα!» Οταν απαντώ «όχι», ένα κύμα ιλαρότητας ανεβαίνει στην αίθουσα. Νομίζουν ότι αστειεύομαι. Οταν καταλαβαίνουν ότι δεν αστειεύομαι, τα πρόσωπα σοβαρεύουν λες και παρακολουθούν παράσταση τραγωδίας.

Ο κώδικας της ελληνικής ιθαγένειας παραμένει προσκολλημένος στο «δίκαιο του αίματος» καθιστώντας το ερμητικά κλειστό. Κάτι σαν τα ερμητικά «κλειστά επαγγέλματα» που αρνούνται να λάβουν υπόψη τη σύγχρονη εξέλιξη. Ανάμεσα σε αυτό τον «κλειστό κώδικα» και τα κλειστά επαγγέλματα υπάρχουν μεγάλες ουσιαστικές διαφορές, αλλά τους ενώνει μια κοινή νοοτροπία: ο αποκλεισμός του Αλλου και η κατοχύρωση ενός Συστή-ματος Ακινησίας. Αυτό τον «κλειστό κώδικα» προσπάθησε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να τον αλλάξει, έστω και με διστακτικά βήματα. Για να ανταποκριθεί στις σύγχρονες εξελίξεις, στην ελληνική και την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, να περάσει από το «δίκαιο του αίματος» στο σύγχρονο «δίκαιο του εδάφους». Αλλαξε το Νόμο, αλλά ου-σιαστικά δεν τον εφάρμοσε ποτέ. Γιατί έβαλε να τον διαχειριστούν άχρηστοι και απατε-ώνες. Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ που τώρα πλέον (εύχομαι να) είναι μια τελειωμένη ιστορία.

Τώρα έρχεστε εσείς, με τη συνδρομή του ΠΑΣΟΚ και του ΔΗΜΑΡ, για να αλλάξετε ξανά το Νόμο «προς το αυστηρότερον». Να κάνετε, δηλαδή, πιο αυστηρό ένα νόμο ήδη αυστηρό και που επιπλέον δεν εφαρμόζεται ούτε έτσι όπως είναι. Θα είναι επίτευγμα αν εφαρμόσετε τουλάχιστον αυτό τον «αυστηρό νόμο» που φτιάξατε. Τουλάχιστον αυτόν...

Ειρήσθω εν παρόδω, μου έκανε εντύπωση ότι οι Υπουργοί σας δήλωσαν περιχαρείς πως έψαξαν και βρήκαν ό,τι πιο καθυστερημένο και μη ανεκτικότερο υπάρχει στην ευ-ρωπαϊκή νομοθεσία για τους μετανάστες για να το ενσωματώσουν στην ελληνική νομο-θεσία. Είναι αυτή η αντίληψή σας για τη «ευρωπαϊκή Ελλάδα»; Μια απομίμηση της πιο καθυστερημένης και μη ανεκτικότερης πλευράς της Ευρώπης;

Θα κλείσω αυτό το γράμμα με μια προσωπική ιστορία. Συχνά πυκνά μου συμβαίνει να με καλούν σε δημόσια σχολεία για να συζητήσω με μαθητές για τα βιβλία μου. Μου έτυχε, μια φορά, ένας 16χρονος, με το βλέμμα γεμάτο καχυποψία, να με ρωτά πώς στο διάολο τα κατάφερα εγώ, ένας φτωχοδιάολος, ένας «ξένος», χωρίς μπάρμπα στην Κορώ-νη και μέσον. Κάτι ύποπτο έκρυβε, οπωσδήποτε, η «επιτυχία» μου στα μάτια του. Μου έχει μείνει κολλημένο στον εγκέφαλο εκείνο το καχύποπτο βλέμμα του 16χρονου. Δεν είχε αρχίσει ακόμα τη ζωή του και είχε χάσει ήδη την πίστη του στις δυνάμεις του και την αξιοκρατία. Την πίστη του στην κοινωνία και στον εαυτό του. Από την κουβέντα μαζί του κατάλαβα ότι πίστευε πως, κατά κανόνα, κάποιος ανεβαίνει σε αυτή την κοινωνία με μέσον και λαμογιές. Εναν τέτοιο 16χρονο, χωρίς καθόλου εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στη χώρα όπου γεννήθηκε και μεγαλώνει, είναι εύκολο να τον σπρώξεις να μισεί και να φθονεί τον διπλανό του, ιδιαίτερα εάν είναι «ξένος» και «αλλογενής». Ετσι ντοπαρι-σμένα με ξενοφοβία και φθόνο τα 16χρονα, δεν θα έχουν το «προνόμιο» να σκέφτονται ποια είναι τα πραγματικά αίτια για τα σημερινά τους αδιέξοδα. Να καταλάβουν ότι η πραγματική αιτία είναι, σε μεγάλο βαθμό, αυτή η νοοτροπία και λατρεία του κλειστού και του ακίνητου: τα κλειστά επαγγέλματα, οι κλειστές πολιτικές κλίκες, οι διεφθαρμένες φατρίες και φάρες (δεξιές και αριστερές μαζί), η κλειστή οικονομία, ο κλειστός «κώδικας ιθαγένειας», τα κλειστά μυαλά που φοβούνται να αντικρίσουν το σύγχρονο κόσμο και αντί να δημιουργούν το μέλλον προσπαθούν να το σκοτώσουν...

Μετά τιμής

Δεν έχουν περάσει παρά μερικές μο-νάχα ημέρες από τότε που το Εθνικό Μέτωπο, το ακροδεξιό κόμμα της Γαλλίας του οποίου ηγείται η Μαρίν Λε Πεν, το γύρισε στις μηνύσεις. Οχι κατά των πολιτικών του αντι-πάλων, αλλά εναντίον της... γηραιάς κυρίας της pop, της Μαντόνα. Η τελευταία, σε συναυλία της στο Παρίσι, χρησιμοποίησε την εικόνα της Λε Πεν με τη σβάστικα στο πρόσωπό της, παραλληλίζοντάς τη με τον Χίτ-λερ. «Την καταλαβαίνω», απάντησε κυνικά για το γεγονός η ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου. «Οι ηλικιωμένες τραγουδί-στριες που έχουν ανάγκη από δημοσιότητα συνηθίζουν να προβαίνουν σε τέτοιου είδους ακραίες ενέργειες».

Το “Time” σχολιάζει τη διαμάχη και παραδόξως στέκε-ται ιδιαίτερα στις προσπάθειες που κάνει η Λε Πεν ώστε να δημιουργήσει ένα πιο μετριοπαθές προφίλ. Καταθέτει, μά-λιστα, την άποψη ότι η όλη ιστορία θα ευνοήσει τελικά την ακροδεξιά πολιτικό, διότι, όπως γράφει χαρακτηριστικά, «μπορεί να είναι αντιδραστική και ισλαμοφοβική, αλλά εί-ναι ξεκάθαρο πως δεν είναι ούτε φασίστρια, ούτε νεο-ναζί».

Τέτοιο αβαντάρισμα θα το ζήλευε και ο Μιχαλολιάκος...

Αν το βλέπαμε στο σινεμά, θα το χαρακτηρίζαμε τραβηγμέ-νο, υπερβολικό ίσως, αναληθές. Αναφέρομαι στον τρόπο με τον οποίο σκοτώθηκαν οι επικεφαλής της Ασφάλειας και της Αμυνας του καθεστώτος Ασαντ στη Συρία. Από όλες τις πολεμικές τακτικές ιστορικά, η επίθεση αυτο-κτονίας είναι κάτι που περνάει τα όρια όσων μπορεί να αντιληφθεί ο μέσος (δυτικός έστω) πολίτης. Οχι επειδή είναι κάτι σπάνιο, αλλά επειδή η έννοια της θυσίας έχει μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μας. Πόσο πρέπει να πι-στεύει στο σκοπό του κάποιος για να θυσιάσει τη ζωή του; Πολλά μπορούμε να απαντήσουμε, τα περισσότερα από τα οποία είναι μονάχα μερικώς αληθινά. Οτι δηλαδή η ζωή σε κάποια σημεία του κόσμου έχει μικρή αξία, έτσι όπως βιώνεται. Ή ότι κάποιες αποστολές είναι τόσο σημαντικές, ώστε αποκτά νόημα η θυσία του ενός για το σύνολο. Δεν ξέρω, δεν θα το καταλάβω ποτέ μάλλον. Θα το εξηγήσω όσο αντέχω, στην πραγματικότητα όμως δεν θα το κατα-λάβω ποτέ.

Εν τω μεταξύ, αν τηρούσαμε τα έθιμα των Ολυμπια-κών Αγώνων της αρχαιότητας, σήμερα, επτά ημέρες ακρι-βώς πριν από την έναρξή τους, θα έπρεπε να παύσουν όλες οι εχθροπραξίες παγκοσμίως, ώστε οι αθλητές να με-ταβούν στο Λονδίνο για να συμμετάσχουν. Η Ολυμπιακή Εκεχειρία όριζε ότι κάθε εχθροπραξία παύει επτά ημέρες πριν από τους αγώνες και δεν επιτρέπεται να ξαναρχίσει παρά μόνο επτά ημέρες μετά το τέλος τους. Πριν από αρ-κετά χρόνια έγινε μια προσπάθεια από την πλευρά της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής να αναβιώσει και αυτή η ιδέα, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Στα δικά μας, η αναζήτηση των 11,6 δισ. ευρώ που μας λείπουν δεν πρόκειται να σταματήσει χάρη στους Αγώ-νες, αφού οι οικονομικές μάχες δεν θεωρούνται εχθροπρα-ξίες. Αυτό το έλλειμμα διατυπώνεται από την πλευρά της Κυβέρνησης σαν να λείπουν λίγα χρήματα από μια παρέα που πρέπει να πληρώσει ένα λογαριασμό σε μια καφετέρια. Ψάχνουν όλοι στις τσέπες τους ξανά και ξανά μήπως έχει παραπέσει κάποιο κέρμα, ενώ ο αγριεμένος σερβιτόρος πα-ραμονεύει. Αναζήτηση αυτοκτονίας. Στέκει αυτό;

Αν δεν έχετε ακούσει ακόμα τον όρο «παιχνιδοποίηση» (gamification), και-ρός είναι να αρχίσετε να εξοικειώνεστε μαζί του. Χονδρικά, πρόκειται για την ανάθεση «ανιαρών» καθηκόντων στους «παίκτες», οι οποίοι επιβραβεύονται με πόντους και αμοιβές σε περίπτωση που τα εκτελέσουν επαρκώς. Και αν στην Ελλάδα η παιχνιδοποίηση δεν έχει κάνει αισθητή την παρουσία της, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού κάνει ήδη θραύση, όπως μας ενημερώνει ο Adam Swann από την ιστοσελίδα του “Forbes”.

Ετσι, το Recyclebank προσφέρει πόντους και βραβεία στα άτομα που ανακυκλώνουν σε καθημερινή βάση (οι Αμερικανοί δεν φημίζονται για την περιβαλλοντική τους ευαισθησία). Το

Zamzee κάνει κάτι αντίστοιχο για να ενθαρρύνει τα παιδιά και τους γονείς τους να κάνουν γυμναστική. Η απή-χηση της παιχνιδοποίησης, μάλιστα, είναι τέτοια, που η εταιρεία ερευνών Gartner εκτιμά ότι μέχρι το 2015 οι μισές επιχειρήσεις θα τη χρησιμοποι-ήσουν για να δραστηριοποιήσουν πε-ρισσότερο τους εργαζόμενούς τους. Τι να την κάνεις μετά την αύξηση;

Ζούμε αναμφισβήτητα στην εποχή της σκοτούρας. Αλλος ψάχνει να βρει δουλειά, άλλος δεν έχει να πληρώσει το ενοί-κιο, άλλος πασχίζει να βρει το ιδανικό ταίρι και ούτω καθεξής. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι των οποίων τα προβλήματα ξεπερνούν κάθε όριο (στη κυριολεξία).

Ο Αμερικανός Jonah Falcon, για παράδειγμα, μόλις πάτησε τα 40 και είναι ένας μέσος φυσιολογικός άντρας. Από τη μέση και πάνω, βέβαια, γιατί στο κάτω τμήμα του κορμιού του στεγάζεται το μεγαλύτερο αντρικό μόριο στον κόσμο. Μήκους 34,29 εκατοστών, παρακαλώ. Κατά το σω-ματικό έλεγχο στο αεροδρόμιο του Σαν Φρανσίκσο, όπως μας ενημερώ-νει η “New York Daily News”, οι άντρες ασφαλείας δεν μπορούσαν να καταλάβουν το... μέγεθος της απειλής που έκρυβε στο παντελόνι του και κάλεσαν μέχρι και ομοσπονδιακούς πράκτορες με ειδικά μηχανήματα για να βγάλουν άκρη. Αφού κατάλαβαν πόσο μεγάλη ήταν η... γκάφα τους, ο παθών φέρεται να τους είπε το εξής: «Την επόμενη φορά που θα ταξιδέψω, θα φορέσω στολή ποδηλάτη». Θεούλης.-

Μερικές φορές σκέφτομαι πως θα ήθελα να κοι-μηθώ τώρα και να ξυπνήσω το φθινόπωρο. Να γλιτώσω τη ζέστη του Αυγούστου, την εφορία, τη μιζέρια της πόλης, την πολυκοσμία των νησιών, την ταλαιπωρία στα πλοία, στα λιμάνια, στους δρόμους. Να έρθει ο Σεπτέμβρης, να αρχίσουν νέα πράγματα, να μπουν σε σειρά οι νέοι στό-χοι, να επιστρέψει η δροσιά, οι πρώτες βροχές, να κινηθούν όλα αλλιώς. Νιώθω πως ήρθε η ώρα να διώξουμε τη δυστυχία που συνηθίσαμε τα δυο τελευταία χρόνια και να ασχοληθούμε λίγο με την ποιότητα της ζωής μας. Να σταματήσουμε να κά-νουμε θυσίες για εκείνους που δεν τις αξίζουν, να πολεμάμε για δήθεν καριέρες, να χαμογελάμε για δήθεν γνωριμίες, να σταματήσουμε να χάνουμε το παρόν για ένα ανόητο μέλλον που ποτέ δεν θα έρθει. Να φροντίσουμε σώμα και πνεύμα, γιατί δεν μας αξίζει μια τρέλα σαν κι αυτή, να απο-λαύσουμε ό,τι μπορεί να μας προσφέρει αυτή η πόλη. Οπως, για παράδειγμα, μια σειρά από συ-ναυλίες που έχουν ήδη ανακοινωθεί.

Οι μυστηριακοί Dead Can Dance επανενώ-θηκαν και πραγματοποιούν μια σειρά από συ-ναυλίες ανά τον κόσμο, τις πρώτες τους ζωντανές εμφανίσεις από το 2005. Στην Αθήνα θα τους απολαύσουμε στο Θέατρο του Λυκαβηττού στις 23 Σεπτεμβρίου, με προπώληση εισιτηρίων στα 28 και σταδιακά στα 35 και 40 ευρώ. Στις 20 Οκτω-βρίου οι αγαπημένοι μας Of the Wand and the Moon από τη Δανία θα βρίσκονται για μια μονα-δική συναυλία στην Αθήνα στο Second Skin Club στο πλαίσιο του Wolfrune Festival, ωστόσο λε-πτομέρειες δεν έχουν ανακοινωθεί. Καθώς φαί-νεται, επίσης, κάθε μήνας αυτού του φθινοπώρου θα έχει τη δική του συναυλία. Ενα από τα πιο φρέσκα και ενδιαφέροντα αγγλικά σχήματα θα περάσει από τα μέρη μας το Νοέμβριο. Οι Λον-δρέζοι O.Children, με εμβληματική φυσιογνωμία τον πανύψηλο μαύρο τραγουδιστή τους Tobias O’Kandi και με έντονες αναφορές στο new wave των ’80s, θα εμφανιστούν στις 10 Νοεμβρίου στο Κύτταρο. H online προπώληση έχει ξεκινήσει στο ticketarena.gr προς 18 ευρώ συν booking fee.

Βάλτε τα κάτω λοιπόν, βρείτε τα πιο σημα-ντικά πράγματα στη ζωή σας και τοποθετήστε τα ψηλά, φροντίστε τα. Μπορεί να μην είναι πολύ εύκολο, θα σας κάνει όμως σίγουρα πιο ευτυχι-σμένους. Στο μεταξύ να θυμάστε πως για κάθε δύσκολη απόφαση θα υπάρχει πάντα η μουσική.

Είναι μια από τις πιο αγαπημένες και συνεπείς μουσικές μας συντροφιές εδώ και χρόνια. Το Σεπτέμ-βριο του 2011 κυκλοφόρησε το techno house - mutant disco - electro pop project του Rolla Scape στην UNDO Records, το Μάρτιο του 2012 ακολούθησε η τελευταία του δισκογραφική δουλειά «Χρυσαλίδα» στην Inner Ear και την Παρασκευή το βράδυ το Sodade 2 (Τρι-πτολέμου 10, Γκάζι) υποδέχεται το σπουδαιότερο καλ-λιτέχνη της ελληνικής electronica. Ο Κωνσταντίνος Βήτα θα βρίσκεται πίσω από τα decks του αγαπημένου club μέχρι τα ξημερώματα, σε ένα dj set που θα έχει

ετοιμάσει αποκλειστικά για αυτή τη νύχτα. Εμείς δεν έχουμε παρά να πάρουμε το μετρό μέχρι τον Κεραμεικό, να παραγγείλουμε ένα δροσερό κοκτέιλ και να τον αφήσουμε να μας πάει με τις μουσικές του εκεί που θέλει. Ετσι κι αλλιώς δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ.

Την Παρασκευή 20 Ιουλίου στις 9:30 στο TΩΡΑ Κ44 (Κωνσταντινουπόλεως 44, Γκάζι) εμφανίζονται δύο ελληνικές μπάντες, οι Vinyl Suicide και οι Vancouver. Oι Vinyl Suicide ανακάτεψαν τις ετερόκλητες επιρροές τους και έφτιαξαν τον ήχο που σχεδόν ειρωνικά ονομάζουν suicide pop. Σχηματίστηκαν το 2009 στην Αθήνα και απολαμβάνουν τον πειραματισμό, ο οποί-ος οδήγησε στην ηχογράφηση ενός promo ΕΡ το φθινόπωρο του 2010 και συνεχίστηκε με την ολοκλήρωση το 2012 του πρώτου άλμπουμ τους με τίτλο “Homeward Bound”. Οι Vancouver είναι μια τετραμελής μπάντα που δημιουργήθηκε το 2011 στην Αθή-να από ανθρώπους που είχαν ξανασυναντηθεί στο παρελθόν με άλλα σχήματα. Τώρα πια με indie, post punk και new wave ήχο, θα αποτελέσουν την ιδανική μουσική παρέα για τους Vinyl, αλλά και για όλους εμάς που θα είμαστε παρόντες.

Το Σάββατο 21 Ιουλίου στο Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς (Πεζόδρομος Προφήτη Ηλία, Πολύδροσο Χα-λανδρίου), ένα πολύ αγαπημένο μας μουσικό ζευγάρι, η Μαρία Παπαγεωργίου και ο Αλέξανδρος Εμμανουηλί-δης θα παρουσιάσουν τις ευφάνταστες, συναρπαστικές σχεδόν, διασκευές τους και όχι μόνο. Από το cover του “Billie Jean” σε εκείνο των «7 νάνων του S/S CYRENIA» και ως το «Ποτάμι Μαύρο», δεν σε αφήνουν να βαρεθείς ούτε λεπτό, δεν σε αφήνουν καν να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Με το ανεξάντλητο χιούμορ τους, τους δύο τους δίσκους, με καινούργια τραγούδια, κιθάρες, μπαγλαμάδες, ακορντεόν, μεταλλόφωνα, υπόσχονται μια βραδιά γεμά-τη, μελωδίες, ένταση και ρυθμό. Η συναυλία αρχίζει στις 9 και η είσοδος είναι ελεύθερη.

Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας κυκλοφό-ρησαν πριν από λίγους μήνες την πρώτη τους κοι-νή δουλειά ύστερα από δέκα χρόνια. Το άλμπουμ “Beat Poetry” μπορεί να θεωρηθεί μια μουσική ερ-γασία πάνω στην ποίηση της beat γενιάς, ένα μου-σικό παραμύθι για μεγάλους, γραμμένο με τα λόγια των beat ποιητών, μια μουσική ταινία μικρού μή-κους, όπως σημειώνουν οι ίδιοι. Ενα μπερδεμένο όνειρο. Την Τετάρτη 25 Ιουλίου θα βρίσκονται στο Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς (Πεζόδρομος Προ-

φήτη Ηλία, Πολύδροσο Χαλανδρίου) για να μας παρουσιάσουν τόσο αυτήν όσο και πολλές από τις παλαιότερες αγαπημένες μουσικές με τις οποίες μεγαλώσαμε.

ή

Η τελευταία ερώτηση που χρειάζεται να κάνεις πριν δεις ακόμα μια περιπέτεια στην οποία ο γοητευτικός σκληροτράχηλος Τζέισον Στέιθαμ τα κάνει όλα λίμπα, στέλνει στο νοσο-κομείο από το ξύλο και τους πυροβολισμούς όλους τους συμπρωταγωνιστές του, είναι το αν είναι καλή. Γιατί πολύ απλά είναι αυτό που είναι και, αν είσαι φαν του είδους, αποκλείε-ται να μη διασκεδάσεις. Οπως συμβαίνει και με τον «Προστάτη» του Μπόαζ Γιακίν. Πρώ-ην μπάτσος θα θέσει υπό την προστασία του

αριθμομνήμονα Κινεζούλα, την ώρα που τους κυνηγούν διεφθαρμένοι αστυνομικοί, ρώσικη μαφία, κινέζικη μαφία και ό,τι άλλο διαθέτει σε μαφία ο πλανήτης.

Ακόμα και αν δεν γνωρίζετε τι θα πει «μοριακή γαστρονομία», δεν σημαίνει ότι δεν θα διασκεδάσετε με τον «Σεφ και τον Σεφ του». Μια γκουρμέ γαλλι-κή κομεντί που σίγουρα θα σας ανοίξει την όρεξη. Mε τον σκληρό Ζαν Ρενό σε ρόλο έκπληξη, να προ-σπαθεί ως μάγειρας να κρατήσει τα «αστέρια» του βραβευμένου εστιατορίου στο οποίο εργάζεται, αντι-μέτωπος με το πολυεθνικό αφεντικό του, τον εγω-κεντρικό γιο του και έναν καινούργιο αυτοδίδακτο αλλά φιλόδοξο σεφ που τον υποδύεται η γνωστή στη Γαλλία μιντιακή περσόνα του Μίκαελ Γιουν. Ο Ντα-νιέλ Κοέν σκηνοθετεί χαρωπά μια ταινία-συνταγή, που δεν φιλοδοξεί να κάνει τίποτα περισσότερο από το να προσφέρει ελαφρά ψυχαγωγία.

Δεν είναι μία, δεν είναι δύο, είναι 17 συμμα-θήτριες του λυκείου, που αποφασίζουν να μείνουν ταυτόχρονα έγκυες. Τα γαλλικά «17 κορίτσια» βα-σίζονται σε ένα απίστευτο αλλά πραγματικό περι-στατικό που συνέβη στην Αμερική το 2008. Η μία μένει κατά λάθος έγκυος και οι φίλες της για να της συμπαρασταθούν αποφασίζουν να πάθουν το ίδιο, προκαλώντας εγκεφαλικά στην τοπική κοινωνία. Ενα τρυφερό και ρεαλιστικά ονειρικό εφηβικό δρά-μα, στο κατώφλι της ενηλικίωσης, σκηνοθετημένο από τις Μιριέλ και Ντελφίν Κουλέν, που συνδυάζει την ψυχρή ντοκιμενταρίστικη κινηματογραφική γραφή με κάτι από τη μελαγχολία των «Αυτόχει-ρων Παρθένων». Αποκλειστικά στη «Δεξαμένη» και στο «Λαΐς» της Ταινιοθήκης της Ελλάδας.

Ακόμα πιο ανεβασμένο εισπρακτικά το τετρα-ήμερο των κινηματογραφικών αιθουσών στην Αθήνα, με 114.558 σύνολο θεατών. Σε καλή πορεία στο πιο ανεξάρτητο κύκλωμα ταινι-ών συνεχίζει το «Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη», μια χαρά σε περιορισμένο κύκλωμα τεσσάρων αιθουσών τα εισιτήρια του απολαυ-στικού «Κυνηγοί Κεφαλών» και κολλημένο στην πρώτη πεντάδα για τον αριθμό ρεκόρ των πέντε εβδομάδων ο «Ερωτας του Φεγγαριού». Καλό το σκορ των 2.091 εισιτηρίων σε δύο αίθουσες για το «Οι Αντρες προτιμούν τις Ξαν-θιές» και συμπαθητικά τα 669 εισιτήρια του «Γράψε Λάθος» σε μία αίθουσα. Πιο αναλυτι-κά, για το τετραήμερο 12-15 Ιουλίου η πρώτη πεντάδα στις ελληνικές αίθουσες διαμορφώθη-κε ως εξής:1. “Τhe Amazing Spiderman”: 55.878 εισι-

τήρια2. «Η Εποχή των Παγετώνων 4»: 33.886

εισιτήρια (147.300 σύνολο)3. «Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη»:

4.387 εισιτήρια (17.672 σύνολο)4. «Κυνηγοί Κεφαλών»: 4.386 εισιτήρια 5. «Ο Ερωτας του Φεγγαριού»: 2.585 εισιτή-

ρια (33.793 σύνολο)

Εσείς τι θα κάνατε αν την ημέρα που αποφασί-ζετε να παντρευτείτε, μολονότι ήσασταν ορκισμέ-νος εργένης, ανακαλύπτατε ότι η αγαπημένη σας, γλυκιά ηλικιωμένη θεία είναι μια κατά συρροή δολοφόνος, πως η οικογένειά σας έχει ένα μα-κρύ ιστορικό στην παράνοια και πως στα υπόγεια του σπιτιού εκτός από κειμήλια φυλάσσονται και μερικά πτώματα; Η πιο σωστή αντίδραση είναι μάλλον να το ρίχνατε στη μαύρη κωμωδία, όπως εν προκειμένω κάνει ο Κάρι Γκραντ στην υπέρο-χη, διασκεδαστική ταινία του 1944 «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» που σκηνοθέτησε ο μεγάλος Φρανκ Κάπρα διασκευάζοντας υποδειγματικά μια θεατρική επιτυχία. Κυκλοφορεί σε επανέκ-δοση αποκλειστικά στην «Αθηναία», στο «Cine Ψυρρή» και στην «Αβάνα».

«Ολα τά ’χαμε βρε Πέτρο / Τέρμα και το τσιγαρέτο / Ξαφνικά κακό μα-ντάτο / Ηρθε από τον Παπαστράτο / Κοίτα τώρα τι μπελάς / Με το special Hellas» έγραφε το 1987 ο Τάσος Σαμαρτζής και τραγουδούσε ο Νίκος Ξυδάκης. Ο Ευάγγελος Παπαστράτος είναι ένας άνθρωπος που άφησε το δικό του στίγμα στην ιστορία της καπνοβιομηχανίας και στο όνομά του γίνεται αρκετά συχνά μνεία στη λογοτεχνία και την ποίηση. Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gema η αυτοβιογραφία του γνωστού καπνοβιομήχανου Ευάγγελου Α. Παπαστράτου με τίτλο «Η Δουλειά και ο Κόπος της - Από τη ζωή μου». Ο συγγραφέας αφηγεί-ται το πώς ένας 12χρονος που ξεκίνησε σαν «κράχτης» στο μαγαζί του

Παναγόπουλου στο Αγρίνιο έφτασε να έχει σημαντική διεθνή παρουσία στις καπνικές αγορές, δημιουργώντας καπνοβιομηχανίες στην Αθήνα, τη Γερμανία και την Αίγυπτο.

Η Ανοιχτή Ψηφιακή Βιβλιοθήκη OPENBOOK κέρδισε το στοίχημα της «συρρίκνωσης» της λογοτεχνίας. Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε ελεύθερο στο διαδίκτυο το αποτέλεσμα του διαγω-νισμού μικροδιηγήματος “tweet stories” το οποίο είχαν οργανώσει. Στόχος του διαγωνισμού ήταν να γραφτεί ένα διήγημα με 140 χαρακτήρες, όσοι δηλαδή και οι χαρα-κτήρες που χρησιμοποιούνται στο Τwitter. Αν κάποιος ετοιμάζεται να προβάλει τις αντιρρή-σεις του, όπως πήγα να κάνω άλλωστε και εγώ μόλις ενημερώθηκα για το διαγωνισμό, ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ έρχεται να δώσει την απάντηση με ένα διήγημα που στηρίζεται σε έξι λέξεις όλες κι όλες, παρόλα αυτά όμως καταφέρνει να σε συγκλονίσει: “For sale: baby shoes, never worn”. Στο βιβλίο -μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν από το σύνδεσμο www.openbook.gr/2012/03/tweet-stories.html- θα βρείτε 371 μικροδιηγήματα από συγγρα-φείς που ήδη γνωρίζετε και από άλλους που θα θελήσετε να γνωρίσετε...

Πάρτε μια γεύση από τα παρακάτω:

Είδε το πεφταστέρι κι έκανε μια ευχή. Ηταν αθεράπευτα ρομαντική. Ετσι, δεν της είπα ότι ήταν ένας έλληνας που έπεφτε από τα σύννεφα.

_δραχμάνινοφ

Ο νεκρόφιλος πρίγκιπας φίλησε το πτώμα της Χιονάτης στα χείλη. Οι νάνοι πήραν την αμοιβή τους και τον βοήθησαν να τη φορτώσει στο άλογο.

_Ανδρέας Καπανδρέου

Τη μέρα που η μαμά πέθανε από πείνα, στο σπίτι είχαμε μουσακά. Η γλώσσα μας κι οι μελιτζάνες 9 χρόνια στραγγίζουν κι ακόμα να ξεπικρίσουν.

_Στέλλα Κάσδαγλη

Τον έπλυνε πάνω στα άσπρα του σεντόνια. Εκείνος της χαμογέλασε όπως παλιά. Τον φίλησε χαρούμενη και έφυγε αλαφρωμένη. Μετά έφυγε και κείνος.

_Βούλα Μάστορη

Κάνουν διαδήλωση οι κότες οι κοκέτες. - Κάτω φωνάζουν τα τηγάνια. Κάτω οι ομελέτες! Πρέπει να βρεθεί μια λύση, η κοτοπίεση να σταματήσει.

_Ευγένιος Τριβιζάς

Πριν από λίγο καιρό η βραβευμένη με Πούλιτζερ συγγραφέας Αλις Γουόκερ απο-φάσισε να απαγορεύσει την κυκλοφορία του βιβλίου της “The Color Purple” στο Ισραήλ λόγω της πολιτικής κατάστασης στη χώρα, του ρατσισμού και της καταπίεσης των ανθρωπί-νων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Από την άλλη, λίγες ημέρες νωρίτερα, Αραβες χορηγοί απέσυραν τα χρήματά τους από το Γαλλικό Βραβείο Αραβικού Μυθιστορήματος, επειδή ο συγγραφέας τον οποίο επέλεξε να βραβεύσει η επιτροπή, ο Αλγερινός Μπουαλέμ Σανσάλ, επισκέφτηκε το Ισραήλ. Δυστυχώς, μπορεί η εποχή του Μεσαίωνα να έχει περάσει, αλλά μέχρι και σήμερα η λογοτεχνία δεν έχει καταφέρει να καταρρίψει τις οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές διακρίσεις...

Στην ποιήτρια Κάρολ Αν Ντά-φι (Βραβείο Ποίησης T.S. Eliot) θα απονεμηθεί το φετινό Βραβείο Pen/Pinter, με το οποίο τιμούνται κάθε χρόνο έργα που προβάλλουν την ελευθερία της έκφρασης. Πέρυσι με το ίδιο βραβείο είχε τιμηθεί ο Ρο-μπέρτο Σαβιάνο για το έργο του «Γό-μορρα», στο οποίο αποκάλυπτε και καταδίκαζε τις εγκληματικές ενέργειες της Καμόρα. Η Ντάφι με τα ποιήματά της σχολιάζει άμεσα την επικαιρότητα και τα σύγχρονα προβλήματα, με χα-ρακτηριστικό παράδειγμα τη συλλογή “Politics” που κυκλοφόρησε το 2009 και αποτελούσε μία επίθεση στην τότε κυβέρνηση. Ευχόμαστε αυτή η βράβευση να είναι αφορμή για να μεταφραστούν και άλλα έργα της στα ελληνικά πέρα από την ποιητική συλ-λογή «Σαγήνη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηριδανός.

Η ερωτική λογοτεχνία δεν γεννήθηκε τώρα. Υπήρχε από την εποχή του Ντε Σαντ, της Αναΐς Νιν, του Ντ. Χ. Λόρενς, του Μίλερ, του Μπουκόφσκι και πολλών άλλων. Σήμερα, φαίνεται ότι επανέρχεται στη μόδα ξεπερνώντας τη μορφή των κλασικών έργων της ερωτικής λογοτεχνίας. Από ένα νέο εκδοτικό οίκο, τις εκδόσεις Τουλίπα, κυκλοφόρησε το βιβλίο «Γυμνή μπροστά σου» της Σίλβια Ντέι. Το βιβλίο αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας “Crossfire” και έχει γίνει παγκόσμιο bestseller. Βάσει στοιχείων από τις εκδόσεις Penguin, μόνο το ebook πουλάει 1.000 αντίτυ-πα την ημέρα, ενώ αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο 2.500 κριτικές μέσα σε δύο μήνες. Η συγγραφέας είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και πολυβραβευμένη, ενώ τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε οκτώ γλώσσες. Οι κριτικοί έχουν περιγράψει την ανάγνωσή τους ως «αμαρτωλή απόλαυση» και το συγκεκριμένο βιβλίο έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές.

νHΞδγλγΔτ

Η δεύτερη θερινή παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, η όπερα «Τόσκα» του Που-τσίνι, θα βρεθεί από τις 26 έως τις 29 Ιουλί-ου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (Πεζόδρομος Διονυσίου Αεροπαγίτου, Ακρόπολη). Το έργο διηγείται την ιστορία της Τόσκα, ερωμένης του δημοκρατικού ζωγράφου Καβαραντόσσι, ο οποίος, αφού συλλαμβάνεται από το βαρό-νο Σκάρπια, έχει ως μόνη λύση διαφυγής την παραχώρηση της αγαπημένης του στις ορέξεις του βαρόνου. Η όπερα πολιτικού και σεξου-αλικού πάθους, εκβιασμού, φόνου και αυτο-χειρίας θα ζωντανέψει σε μουσική διεύθυνση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή της ΕΛΣ Μύρω-να Μιχαηλίδη και σκηνοθεσία του Αργεντινού σκηνοθέτη Ούγκο ντε Ανα, με τη συμμετοχή της παιδικής χορωδίας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της χορωδίας ROSARTE.

Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και με ολική έκλειψη Σελήνης πα-ρουσιάζεται στις 20 και 21 Ιουλίου στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου η παράσταση «Αντιγόνη» από την ομάδα ΑΣΙΠΚΑ, σε σκηνο-θεσία Δημήτρη Μπίτου και μουσική των Ψαρα-ντώνη και Blaine Reininger, με τη συμμετοχή του πολυφωνικού σχήματος ΔΙΩΝΗ. Η τραγω-δία του Σοφοκλή προσεγγίζεται με άξονα την ανατρεπτική δύναμη της αγάπης απέναντι στην κρατική εξουσία, υπό τη φόρμα συνομιλίας ανάμεσα στο θέατρο και τη μουσική. Το ρόλο της Αντιγόνης ερμηνεύει η Ειρήνη Δράκου, ενώ τα υπόλοιπα δραματικά πρόσωπα υποδύ-ονται οι Ρηνιώ Κυριαζή (Ισμήνη), Τάκης Μό-σχος (Κρέων) και Αντώνης Τσίλλερ (Αίμων).

Μια «Νύχτα στους Δελφούς» θα έχουμε την ευκαιρία να απο-λαύσουμε για πρώτη φορά ύστερα από 30 χρόνια, το Σάββατο 21 Ιουλίου στις 9:30 μμ. στο Αρχαίο Θέατρο των Δελφών. Η διοργά-νωση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου καλεί ένα πλήθος δια-κεκριμένων καλλιτεχνών από τους χώρους του θεάτρου και της μου-σικής, οι οποίοι θα απαγγείλουν αποσπάσματα ποίησης και αρχαίας δραματουργίας και θα ερμηνεύσουν έργα των Ραβέλ και Μότσαρτ. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες θα είναι οι Γιάννης Βογιατζής, Νίκος Καραθάνος, Ελένη Κοκκίδου, Λυδία Κονιόρδου, Ολια Λαζαρίδου, Μάγια Λυμπεροπούλου, Βασίλης Παπαβασιλείου, Ρένη Πιττακή, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, καθώς και το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο με τη συμμετοχή της σοπράνο Λένιας Ζαφειροπούλου και του Διο-νύση Γραμμένου.

Μία ξεχωριστή παράσταση θα λάβει χώρα στις 26 Ιουλίου στο νησί της Πά-τμου. Πρόκειται για τη δραματική από-δοση του βιβλίου της «Αποκάλυψης» στον ιστορικό χώρο του Σπηλαίου του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Η πρωτοβουλία ανήκει στον Πάτμιο μη κερδοσκοπικό οργανισμό Τέχνη, σε σκηνοθεσία των Γερμανών Barbara Hoffmann και Till Sterzenbach και σκηνογραφία Hans Hoffer, καθηγητή της Σχολής Κα-λών Τεχνών της Βιέννης. Το κείμενο πρωτοπαρουσιάστηκε από δύο καλ-λιτεχνικούς οργανισμούς της Πάτμου το 1997, για να καταλήξει σήμερα να ακούγεται με μία διάθεση νεωτεριστι-κή σε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες υπό τη συνοδεία ζωντανής μουσικής, εστιάζοντας στην αγωνία του σημερι-νού ανθρώπου να ερμηνεύσει σύγχρο-να κοινωνικά φαινόμενα μέσα από τον προφητικό λόγο του Ευαγγελιστή.

Προπομπός των φετινών «Αισχυλείων» που διοργανώνονται κάθε χρόνο από το Δήμο Ελευσίνας είναι ο θεσμός του Δεκαημέρου Νέας Θεατρικής Δημιουργίας, όπου επιλεχθέντες νέοι ανεξάρτητοι καλλιτέ-χνες και ομάδες έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο χώρο του Παλαιού Ελαιουργείου της Ελευσίνας (Παραλία της Ελευσίνας). Μέχρι στιγμής, έχουν ανεβεί οι παραστάσεις «Βήματα σε Στάση» της Φραντζέσκας Ντόγκα, «Εξοδος Κινδύνου» της Ομάδας 33, «Ο Αίας στο Αφγανιστάν» του Πέγκι Σάνον, καθώς και δύο δημόσιες δράσεις της ομάδας MotusTerrae, ενώ σήμερα 20 Ιουλίου σειρά έχει η ομάδα χορού Creo με μια χορογραφική διασκευή του κλασικού έργου του Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό». Η χορογράφος Πωλίνα Κρεμα-στά αντικαθιστά τις λέξεις του συγγραφέα με τις κινήσεις των χορευτών, οι οποίοι υποδύονται τους συγκεκριμένους χαρακτήρες του έργου, για να διηγηθεί την πιο διάσημη στη θεατρική δραματουργία ιστορία ανα-μονής. Τη σκυτάλη παίρνει το Σάββατο 22 Ιουλίου η ποιήτρια Βενε-τία Μακρυνώρη, η οποία σκηνοθετεί το χορόδραμα «Υψηλή Τάση», με τους ηθοποιούς Αθηνά Παππά, Γιώργο Χρανιώτη, Νίκο Τουλιάτο, Δημήτρη Μαζιώτη και Κατερίνα Μαρτίνου. Τέλος, τη διοργάνωση κλεί-νει την Κυριακή 23 Ιουλίου «Η Τρυφερή σου Μολότωφ», ένα έργο του Γκουστάβο Οτο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Πλειώτη.

Ο εναλλακτικός εκθεσιακός χώρος Stigma Lab (Ανδρέου Μεταξά 4, Εξάρχεια) είναι αφιερωμένος στην τέχνη του street art και του graffiti, «μιας τέ-χνης που προέρχεται από τις εμπειρίες μας και όχι από αποστειρωμένα και ‘wannabe’ περιβάλλοντα», όπως λένε οι δημιουργοί του.

Πώς όμως ξεκίνησε η ιδέα για τη δημιουργία του και πόσο εύκολο υπήρξε το εγχείρημα αυτό; «Το ‘Στίγμα’ είναι μια ιδέα που προσεγγίζει το street art και το graffiti με μια συλλογική προο-πτική. Είναι ένας πει-ραματικός χώρος κοι-νωνικοποίησης, όπου οι άνθρωποι μπορούν να συναναστραφούν, να επικοινωνήσουν, να επεξεργαστούν τις ιδέες τους, να δημι-ουργήσουν, να βρουν τον κατάλληλο εξοπλι-σμό και τα εργαλεία για την ολοκλήρωση των έργων τους και φυσικά να εκθέσουν τα έργα τους. Το ‘Στίγμα’ σαν όραμα γεννήθηκε το 2000. Επειτα από 11 δύσκολα χρόνια, από τον Απρίλιο του 2011 αυτό το όραμα φιλοξενείται σε ένα υπό-γειο 130 τμ. στην ελεύθερη ζώνη των Εξαρχείων, μέσα στην καρδιά της Αθήνας».

Τι ακριβώς περιλαμβάνει η νέα έκθεση του χώρου «Λάθως Εποχή»; «Διαρκεί μέχρι τις 28 Ιου-λίου και είναι μια παρουσίαση της μπερδεμένης αλήθειας που βρίσκεται διατυπωμένη με μεγάλα γράμματα και έντονα χρώματα σε όλη την πόλη. Ο ‘λάθως’ -ως γεγονός, ύφος και παρουσία- μας πα-ρουσιάζει την προσωπική του έκθεση από ιδέες οι οποίες σε γενικές γραμμές θα προβληματίσουν και πιθανόν να αφυπνίσουν τη σκέψη. Με την καλλι-τεχνική υπογραφή δεν διαχωρίζει την αισθητική από την ηθική, αλλά αναφέρεται στο σύνολο των εξελίξεων της πορείας του σήμερα. Στον ίδιο χώρο οι Yiakou, Mize, Maria Trialoni & Cleopatra Dros ενισχύουν με το δικό τους ύφος την τροφή της σκέψης και τη διέγερση των συναισθημάτων, ολο-κληρώνοντας πλέον το σύνολο των χρωμάτων».

Αναφορικά με το πρόγραμμα του Stigma Lab για το φθινόπωρο, οι υπεύθυνοι του χώ-ρου μάς είπαν: «Οι προγραμματισμένες εκθέσεις του φθινοπώρου είναι τα ‘Photograff (Graffiti & Street Art Photography Exhibition)’ και ‘Gitanos Internacionales’ (‘Διεθνείς Τσιγγάνοι’). Η δεύτερη θα παρουσιαστεί τον Οκτώβριο («Διεθνείς τσιγ-γάνοι»), στην οποία, μετά την κοινή παραμονή τους στην Βαρκελώνη, καλλιτέχνες, φωτογράφοι, skaters θα φέρουν τα ερεθίσματά τους στο χώρο μας. Φωτογραφίες, εγκαταστάσεις, γλυπτά, πίνακες και βίντεο θα συνθέσουν ένα διεθνές τσιγγάνικο σκηνικό με βάση το ταξίδι, το έξω και τα τέσσερα αυτά ροδάκια».

� Στο πλαίσιο του εορτασμού των Μιαούλειων 2012 παρουσιάζεται για 13η φορά το Hydra School Projects υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Αντωνίτση στο Σαχτούρειο Γυμνάσιο της Υδρας. Ο τίτλος παραπέμπει στη γνωστή σουηδική εταιρεία επίπλων, καθώς και στη θεωρία του Sigmund Freud για το οικείο και το μη οικείο. Παράλληλα, οι φετινοί artists-in-residence του

Hydra School Projects Residency Program, Χριστίνα Κουτσοσπύρου και Aran Hughes, θα παρουσιάσουν το φιλμ “Waiting for the Past, 2012”. Η έκθεση διαρκεί από την Παρασκευή 22 Ιουνίου έως τις 23 Σεπτεμβρίου και συνοδεύεται από κατάλογο σε μορφή σχολικού τετραδίου σχεδιασμένο από τον art-director Σταύρο Βλαχάκη.

� Στο πλαίσιο του Vitrina Project, το Open Showstudio (Aγ.Ελεούσης 14 & Πρωτογένους, Moναστηράκι) παρου-

σιάζει τη βιτρίνα της ομάδας Versaweiss με τίτλο “The Stars Can’t Be Wrong” μέχρι τις 30 Αυγούστου. Η ομά-

δα αντλεί τις αναφορές της από την αρχιτεκτονική, την ιστορία τέχνης, τη σύγχρονη εικαστική παραγωγή και την καθημερινότητα, συνδυάζοντας ταυτόχρονα τα παραδοσι-

ακά καλλιτεχνικά μέσα, όπως η γλυπτική, η ζωγραφική και η φωτογραφία, με τη γραφιστική και τα νέα ψηφιακά μέσα. Χαρακτηριστικά στοιχεία του έργου των Versaweiss είναι ο ρομα-

ντισμός, η ειρωνεία, η αμφισβήτηση, ο συναισθηματισμός και η πνευματικότητα.

� Από τις 20 Ιουνίου μέχρι και τις 31 Οκτωβρίου το Ιδρυμα ΔΕΣΤΕ (Εμ. Παππά & Φιλελλήνων 11, Νέα Ιωνία) φιλοξενεί μια ομαδική έκθεση με έργα των Pawel Althamer, Urs Fischer, Jacob Kassay και Jakub Julian Ziolkowski. Τα έργα του πρώτου αντι-παραβάλλονται με τις συμμετοχές των υπολοίπων σε μια προσπάθεια να αναθεωρηθούν οι προκαταλήψεις των επισκεπτών της έκθεσης γύρω από το θέμα της τέχνης. Πρωταγωνιστές της έκθεσης τα τοτεμικά γλυπτά του Althamer, το κατακερματισμένο αστικό τοπίο του Fischer, οι ασημένιοι καμβάδες του Kassay, καθώς και το εφιαλτικό περιβάλλον του Ziolkowski.

� H γκαλερί CAN (Αναγνωστοπούλου 42, Κολω-νάκι) παρουσιάζει την πρώτη ομαδική της έκθεση με

τίτλο “Unanswered Prayers”. Το θέμα της έκθε-σης είναι εμπνευσμένο από το τελευταίο, ημιτελές διήγημα του Τρούμαν Καπότε «Answered Prayers

- Οταν οι προσευχές εισακούονται» και ουσιαστικά προσεγγίζει την αποτυχία ως μια δημιουργική δια-

δικασία που μπορεί να αποδειχθεί εποικοδομητική για τον άνθρωπο και για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τη ζωή, τις δυσχέρειες και

την αδυναμία πραγμάτωσης στόχων και επιθυμιών. Στην έκθεση, η οποία διαρκεί μέχρι τις 9 Σεπτεμβρίου, συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Em Kei & Nicolaich, Κωστής Βελώνης, Νίκος

Καναρέλλης, Στέλιος Καραμανώλης, Μαρία Λιανού, Εύα Μαραθάκη, Τούλα Πλουμή, Δημή-τρης Τάταρης, Δημήτρης Φουτρής και Versaweiss.

WWW.METROPOLISPRESS.GR

Η πολιτική και οικονομική θύελλα που έχει εγκατασταθεί στη χώρα τα τε-λευταία δυόμισι χρόνια δικαίως δημι-ουργεί αβεβαιότητα. Η Βουλή που προ-έκυψε στις εκλογές του 2009 ξεκίνησε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να αριθμούν 251 βουλευτές. Τίποτε στην ατμόσφαι-ρα δεν έδειχνε ότι θα ακολουθούσε η «τέλεια καταιγίδα» που «κατάπιε» την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την πολιτική νομιμοποίηση του ΠΑΣΟΚ σαν «καρυδότσουφλο», ενώ παραλίγο να ρίξει τη ΝΔ «στα βράχια».

Η αβεβαιότητα αυτή επιτείνεται αυτές τις ημέρες, καθώς οι πολίτες παρακολουθούν μπροστά στα μάτια τους να εκτυλίσσεται το ίδιο έργο, το ίδιο παραμύθι: αυτό της δήθεν ανα-ζήτησης ισοδύναμων μέτρων. Ουδείς αμφισβητεί τις καλές προθέσεις του πρωθυπουργού, των αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση και των υπουργών, πολλοί εκ των οποίων συ-μπεριφέρονται σαν μαθητές της πρώ-της δημοτικού που αντιλαμβάνονται με δυσάρεστη έκπληξη ότι πρέπει να πηγαίνουν στο σχολείο κάθε μέρα, την ίδια ώρα, για πολλά ακόμα χρόνια. Για τους υπουργούς αυτή η δυσάρεστη αίσθηση θα συνεχιστεί για το σύνο-λο της θητείας τους και θα πρέπει να μάθουν -επιτέλους- να δουλεύουν σαν επαγγελματίες.

Οι εκπρόσωποι της Τρόικας που θα περάσουν το κατώφλι των υπουρ-γείων ξανά, κάποια στιγμή εντός της επόμενης εβδομάδας, έχουν στον υπολογιστή τους ένα αρχείο Εxcel στο οποίο καταγράφεται μια πλήρης εικόνα των δαπανών ενός υπουργείου: από τη μισθοδοσία μέχρι τα έξοδα για τους καφέδες του υπουργικού γραφεί-ου. Οι «τροϊκανοί», όπως έχει επικρα-τήσει να λέγονται, θα δείξουν το Εxcel στους υπουργούς και, πιθανότατα, θα τους ζητήσουν να μάθουν από πού θα κοπεί το προσυμφωνηθέν ποσό. Το ποσό θα παραμείνει ίδιο, η πηγή θα αλλάξει. Για να κατορθώσει να τους δώσει ένας υπουργός μια σοβαρή, συγκροτημένη απάντηση, θα πρέπει να έχει ανά χείρας μια πολύ καλή, συνολική εικόνα του υπουργείου του. Ηδη κάποιοι υπουργοί μιλούν ωσάν να μην έχουν μεσολαβήσει δύο χρόνια διαρκών διαπραγματεύσεων με την Τρόικα. Σαν να μην έχουν δει τι έπαθε το ΠΑΣΟΚ. Ας αφήσουν τις ψυχές στη θέση τους και ας αρχίσουν με τα με τα βασικά: λέγοντας την αλήθεια. Είναι τόσο δύσκολο;

...πήρε σβάρνα και τα φωνήεντα

Ο Στρατηγός Aνεμος...

24

Οι Ska Bangies μεγάλωσαν και έγιναν απλώς Bangies. To νέο τους τραγούδι «Αυτά τα

χρόνια» είναι ο νικητής του Jumping Fish για αυτό το τρίμηνο και ακούγεται αστα-

μάτητα στο ραδιόφωνο. Πολιτικός στίχος, reggae, ska και dub διάθεση σηματοδοτούν

την μπάντα, που αποτελείται από τους: Nικήτα Καλούση (φώνη, τρομπέτα), Δημή-

τρη Στεργίου (drums), Γιάννη Αχλαδιώτη (φωνή, pickup), Βασίλη Νησόπουλο (φωνή,

μπάσο), Τηλέμαχο Καρύδη (τρομπόνι), Ερμή Τομαδάκη (sampler), Γιάννη Καρτερό

(φωνή, κρουστά) και Γιάννη Ράλλη (κιθάρα).

Συστηθείτε μας. Ποιοι είστε, τι κάνετε στους Βangies και τι στην υπόλοιπη ζωή σας;

Είμαστε οκτώ, πέντε άνθρωποι και τρεις Γιάν-νηδες. Κάποιοι από εμάς δουλεύουν, κάποιοι σπου-δάζουν, αλλά σε όλους μας αρέσει να ασχολούμα-στε με τη μουσική. Το σχήμα αποτελείται από τρο-μπέτα, τρομπόνι, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, κρουστά, samples και φωνές. Πολλές φωνές, στους οκτώ τρα-γουδάμε ακριβώς οι μισοί.

Tι δουλειά έχει μια τρομοκρατική οργάνωση με κανίβαλους στο κέντρο της Αθήνας;

Αν δεν ήταν στο κέντρο της Αθήνας, πού άλλου θα μπορούσε να είναι; Η Αθήνα είναι ένα χάος, τα πολιτικά τεκταινόμενα είναι απαράδεκτα και η ζωή γίνεται σιγά σιγά ανυπόφορη, αν δεν έχεις κάτι που αγαπάς για να σε κρατήσει. Νομίζουμε ότι σε ωθεί η πόλη από μόνη της να δημιουργήσεις μια τέτοια οργάνωση - που πιο πολύ εμψυχώνει παρά τρομο-κρατεί.

Τι σηματοδοτεί η αλλαγή από Ska Bangies σε Bangies;

Αναπροσαρμογή της μπάντας σε μέλη και σε στιλ. Καινούργια όργανα, παραπάνω άτομα και εξε-ρεύνηση νέων μουσικών τοπίων. Θέλαμε εδώ και καιρό, άλλωστε, να βγάλουμε την ταμπέλα Ska από πάνω μας, γιατί νιώθαμε πως μας περιόριζε σε ένα είδος.

Τι απήχηση έχει ο πολιτικός στίχος στην Ελλά-δα του 2012;

Δεν ξέρουμε αν έχει μεγάλη απήχηση ο πολιτι-κός στίχος στις μέρες μας, από την άλλη όμως, η πο-λιτική είναι ένα θέμα που, θέλοντας και μη, επηρεά-ζει την καθημερινότητά μας και όλη τη ζωή μας. Οταν γράφεις ένα στίχο, λες την άποψή σου για κάτι που σε ενοχλεί ή σε κάνει να γουστάρεις. Ετσι γράφεις για ό,τι μπορεί να έχεις μαζέψει μέσα σου όλα αυτά τα χρόνια που ζεις, για πράγματα που επηρεάζουν την κάθε μέρα σου, και αυτό είναι πολιτικό. Πλέον, από όποια μεριά και να το δεις, δεν μπορείς να αγνοήσεις την πολιτική του σήμερα, όσο και να θέλεις.

Με πόσους τρόπους μπορεί ο καθένας μας να κάνει τη διαφορά και ποιοι είναι αυτοί;

Δεν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός τρόπων, ούτε οι τρόποι αυτοί έχουν ονόματα. Το ζήτημα είναι να νοιάζεσαι για τον διπλανό σου και ο καθένας ξε-χωριστά οφείλει να σκέφτεται περισσότερο για το σύ-νολο και λιγότερο για τον εαυτό του, ασχέτως οικο-νομικών ή κοινωνικών συγκυριών. Τη διαφορά την κάνει κάποιος χωρίς να υπάρχει η ανάγκη για μεγα-λεπήβολα έργα. Είτε πας τα σκουπίδια στον κανονικό κάδο που είναι 30 μέτρα παρακάτω αντί να τα πετά-ξεις στον κάδο ανακύκλωσης που είναι ακριβώς έξω από την πόρτα σου, είτε αψηφήσεις και παρακούσεις τις κυβερνήσεις που σε ξεζουμίζουν, κάνεις τη δια-φορά με τον τρόπο σου.

Τρία απαραίτητα συστατικά που πρέπει να έχει η μουσική για σας...

Εμπνευση, τσίτα μπάσα και ρυθμό που να μπο-ρεί να κουνήσει και τον πιο ντροπαλό άνθρωπο.

Οπως πολύ πετυχημένα το έθεσε κάποτε ο Κηλαηδό-νης στο «Προς Νέο Συνθέτη»: «... και σιγά σιγά αρ-χίζεις, να τους βάζεις μουσική (στα λόγια), που όλο κάτι να θυμίζει, και να μην ξέρουμε τι».

Eχετε καιρό να εμφανιστείτε ζωντανά ως σχήμα. Τι να περιμένουμε από την εμφάνιση στο K44;

Η εμφάνιση στο Κ44 την Τετάρτη είναι κάτι που, αν και το περιμένουμε με ανυπομονησία, μας αγχώ-νει. Εχει περάσει καιρός, το μουσικό μας ύφος άλ-λαξε. Οι παρευρισκόμενοι θα ακούσουν κάτι αρκετά διαφορετικό από αυτό που ίσως είχαν συνηθίσει να ακούνε από εμάς. Υπάρχει ολοκαίνουργιο υλικό χτι-σμένο σε νέες βάσεις. Αλλα grooves, άλλη αισθητική άποψη και διαφορετική μουσική ερμηνεία πάνω στη reggae και την dub, είναι τα βασικά που κάποιος θα παρατηρήσει.

Ποιος γράφει τους στίχους των τραγουδιών και ποιος τη μουσική; Ποια είναι η διαδικασία δη-μιουργίας δηλαδή για τους Bangies;

Τη βασική ιδέα τη στήνουμε δυο άτομα, ετοιμά-ζουμε κάποιο demo και το δίνουμε στην υπόλοιπη μπάντα. Μπαίνοντας στο στούντιο, όμως, προσθέτει ο καθένας το δικό του στοιχείο, δημιουργώντας έτσι το τελικό αποτέλεσμα, που συχνά πυκνά διαφέρει από την αρχική ιδέα. Εχουμε διαφορετικές μουσι-κές επιρροές, οπότε θα ήταν λίγο δύσκολο να φτια-χτεί το τραγούδι από όλους ταυτόχρονα. Το αποτέλε-σμα όμως πρέπει να μας ευχαριστεί όλους, αλλιώς γίνονται αλλαγές και αλλαγές πάνω στις αλλαγές μέ-χρι να φτάσουμε στο σημείο να γουστάρουμε να παί-ζουμε το κάθε κομμάτι.

Υπάρχουν σύγχρονες με εσάς ελληνικές μπάντες που θαυμάζετε;

Γενικά πιστεύουμε ότι πάντα είχαμε πολύ καλές ελληνικές μπάντες, απλά δυστυχώς κανείς δεν τους έδινε την προσοχή που θα έπρεπε να είχαν. Ευτυχώς όμως σιγά σιγά ο κόσμος αρχίζει να ψάχνεται λίγο παραπάνω. Ενδεικτικά και μόνο θα σας πούμε λίγα ονόματα που αξίζει να ακούσετε, αν δεν τους ξέρε-τε ήδη: 63 High, Vodka Juniors, Planet of Zeus, Pό-δες, The Verge, Blend aka Mishkin, Word of Mouth.

Πέντε πράγματα που αγαπάτε στην Αθήνα και άλλα τόσα που μισείτε σε αυτήν...

Οι γειτονιές όπου μεγαλώσαμε, οι βόλτες στα στενά της, οι αραχτές στις πλατείες, το στούντιό μας στο Γαλάτσι και η ομάδα graffiti HIT γιατί έχει αφή-σει το στίγμα της παντού.

Δεν μας αρέσει το ολοένα αυξανόμενο τσιμέ-ντο, η υπερβολική αστυνόμευση, η αναπάντεχη άνο-δος της ακροδεξιάς, οι άμεσες και φανερές επιπτώ-σεις της κρίσης -στο Κέντρο κυρίως- και η μιζέρια που εκπέμπει μερικές φορές αυτή η πόλη.

Σχέδια για το υπόλοιπο καλοκαίρι και σχέδια για το φθινόπωρο;

Πρόβες και λίγες διακοπές τον Αύγουστο, ώστε από το Σεπτέμβριο να είμαστε έτοιμοι για συναυλί-ες και ό,τι άλλο προκύψει. Ενας χρόνος απουσίας εί-ναι ένας χρόνος σκουριάς, που πρέπει να βγάλουμε από πάνω μας.

Οι Bangies τραγουδoύν στο Mstories 32

που κυκλοφορεί σήμερα

27

«Το να δημιουργήσεις μια ιεραρχία με τις καλύτερες πόλεις του κό-σμου αποτελεί έναν ηράκλειο άθλο». Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν οι συντάκτριες του -19σέλιδου παρακαλώ- αφιερώματος του “Monocle” για τις «Top 25 Βιώσιμες Πόλεις». Η αναφορά τους αυτή είναι η μο-ναδική που έχει άρωμα Ελλάδας (έστω και αρχαίας), καθώς στη λίστα δεν συμπεριλαμβάνεται -ούτε για αστείο- κάποια ελληνική μεγαλού-

πολη. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν η αξιολόγηση αυτή του “Monocle”, η οποία λαμβάνει χώρα για έκτη συνεχή χρονιά και έχει καθιερωθεί ως σημείο αναφοράς, λαμβάνει υπόψη πεδία όπως το περιβάλλον, ο πολιτισμός, οι συγκοινωνίες, η ασφάλεια, οι υπηρε-σίες υγείας, η εκπαίδευση, η επιχειρηματικότητα, τα μεγάλα έργα σε εξέλιξη; Πεδία, δηλαδή, στα οποία ως επί το πλείστον χωλαίνουμε;

TOP 25

28

Το τέταρτο πιο ισχυρό οικονομικό κέντρο στον κόσμο μετά τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Τόκιο, παράγει το ένα πέμπτο του ελβετικού εθνικού εισοδήματος. Μπορεί να είναι γνωστή ως «η πόλη των τραπεζιτών», μια και το 77% των εργαζομέ-νων στη Ζυρίχη απασχολείται στον τραπεζικό τομέα, αυτό όμως δεν κάνει μονόχνο-τους τους 390.000 κατοίκους της πόλης. Οι τελευταίοι βλέπουν την art scene της με-γαλύτερης πόλης της Ελβετίας να διευρύνεται ανελλιπώς: περισσότερα από 50 μου-σεία, θέατρα, συναυλιακοί χώροι, αλλά και δεκάδες γκαλερί που ξεπηδούν διαρκώς σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο. Αεροδρόμιο με 196 διεθνείς προορισμούς (εκ των οποίων οι 61 διηπειρωτικοί), κάνουν το «Ελ. Βεν.» να φαντάζει φτωχός συγγενής, ενώ τα 14 ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης, τα 16 νοσοκομεία και το 7% των κατοίκων του που πάει στη δουλειά με το ποδήλατο μάς προκαλούν κατάθλιψη. «Ναι, είναι πράγματι κάτι παραπάνω από τέλεια, γαλήνια και όμορφη. Ομως, σίγουρα, η ηρεμία και η ομορ-φιά δεν έχουν βλάψει ποτέ κανέναν», γράφει μία εκ των συντακτριών. Αντε να διαφω-νήσεις.

Μπορεί να χάθηκε η περυσινή πρωτιά, όμως στο Ελσίνκι δεν τα βάφουν μαύ-ρα, καθώς «έχει κάνει την εμφάνισή του ένα νέο επιχειρηματικό πνεύμα που έχει κα-ταστήσει αυτή τη συνεχώς μεταβαλλόμενη πόλη πιο δημιουργική από ποτέ». Από την ένταξη της Φινλανδίας στην ΕΕ το 1995, οι κάτοικοί του δεν είχαν νιώσει ποτέ ξανά και σε τέτοιο βαθμό εθνικά υπερήφανοι: για την αρχιτεκτονική τους, το φαγητό τους, το εκπαιδευτικό και κοινωνικό τους μοντέλο. Στα θετικά, η νέα γραμμή του μετρό, τα παλιά λιμάνια που μετατρέπονται σε οικιστικές περιοχές, η δωρεάν δημόσια εκπαί-δευση (37% των κατοίκων της έχει πανεπιστημιακό πτυχίο), τα 72 μουσεία, οι 30 πα-ραλίες... Λεπτομέρεια: με μία και μόνο αίτηση μπορεί κανείς να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση στη Ζυρίχη. Πώς λέμε Ελλάδα;

Την είχα στο μυαλό μου ως την ομάδα που απέκλεισε πρόπερσι τον Πα-ναθηναϊκό από το Champions League, να, όμως, που έχει και άλλες διακρίσεις. Οπως και πέρυσι, λοιπόν, έτσι και φέτος η Κοπεγχάγη κατετάγη τρίτη στη λίστα του “Monocle”. «Η απόφαση του ΟΗΕ να κατατάξει εκ νέου τους Δανούς ως τους πιο ευτυ-χείς ανθρώπους στον κόσμο για το 2012 επαληθεύεται άμεσα εάν περάσει κανείς λίγο χρόνο στην πρωτεύουσά τους», αναφέρει χαρακτηριστικά το αφιέρωμα. Αν και δεν βλέπουν ήλιο ούτε με αίτηση, οι... Κοπεγχαγιώτες έχουν άλλα καλά, μεταξύ των οποί-ων ένα άριστο σύστημα αστικών συγκοινωνιών με 400 χμ. ποδηλατολωρίδες στρω-μένες για πάρτη τους. Δουλεύουν λίγο, παράγουν πολύ και είναι από τους λίγους για τους οποίους ισχύει το αδιανόητο: χρόνος για εργασία - χρόνος για κοινωνική ζωή, σημειώσατε 2. Εχουν στη διάθεσή τους 150 μουσεία και -όρεξη να έχουν- μπορούν να επισκεφτούν 70 διαφορετικά φεστιβάλ ετησίως. Τα 50 σημεία ανεφοδιασμού για ηλε-κτρικά αυτοκίνητα που είναι διασκορπισμένα σε ολόκληρη την πόλη αποτελούν άλλη μία από τις λεπτομέρειες που εν τέλει την πλασάρουν στην πρώτη τριάδα.

Παραδοσιακά δύσκολη στο να υιοθετεί αλλαγές, η πρωτεύουσα τις Αυστρίας με 1,7 εκατ. κατοίκους, έχει ρίξει πλέον το βάρος της στη βελτίωση των συγκοινωνια-κών της υποδομών. Η μοναδική πρωτεύουσα στον κόσμο που φιλοξενεί στα όριά της αμπελώνες, διαθέτει 10 υπαίθριες πισίνες και 13 τεχνητές παραλίες στις όχθες των καναλιών και των ποταμών που τη διατρέχουν. Για τον Αθηναίο αναγνώστη που δεν εντυπωσιάστηκε ακόμη, να συμπληρωθεί ότι η επιφάνειά της καλύπτεται κατά 50% από πράσινο... Ανεκτική απέναντι στους ομοφυλόφιλους, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τους αλλοεθνείς: τα καταγεγραμμένα ρατσιστικά κρούσματα για την περυσινή χρονιά και μόνο ανήλθαν σε 706. Οπως και να έχει, η Βιέννη έχει λόγους για να εί-ναι υπερήφανη. Οπως για το γεγονός ότι το Viennale Film Festival συμπληρώνει φέ-τος μισό αιώνα ζωής.

«Το βορειότερο προκεχωρημένο φυλάκιο της Ιταλίας», όπως αναφέρει περιπαι-κτικά ένας αστεϊσμός, έπεσε μία θέση από πέρυσι και αυτό διότι η απώλεια της διοργά-νωσης της χειμερινής Ολυμπιάδας του 2018 έφερε στασιμότητα σε κάποια μεγάλα έργα που είχαν δρομολογηθεί. Ωστόσο, οι κάτοικοι της γερμανικής αυτής πόλης μόνο παρα-πονεμένοι δεν μπορεί να είναι, καθώς βλέπουν το δείκτη ανεργίας κολλημένο στο ευ-πρόσδεκτο 5,1%, τον αριθμό των ανθρωποκτονιών σε ασυνήθιστα χαμηλά νούμερα (μο-νάχα 2) και τις υποδομές στον τομέα της υγείας να είναι απίστευτα εντυπωσιακές - ούτε λίγο ούτε πολύ το Μόναχο διαθέτει 45 νοσοκομεία. Είναι σαν να ακούω ήδη τον Βαυαρό τουρίστα στην Ελλάδα: “Rantzo?What is rantzo?”

29

«Ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος ένα τίποτα», λένε οι Αμερικανοί, αλλά οι κάτοικοι της Μελβούρνης γελάνε με τέτοιου είδους αμπελοφιλοσοφίες. Μπο-ρεί η πόλη τους να βρίσκεται για πολλούς λόγους στη σκιά του Σίντνεϊ, αλλά δεν παύει να του «ρίχνει» στην κατάταξη με τις πιο βιώσιμες πόλεις (και όχι μονάχα σε αυτήν του “Monocle”). Με ανύπαρκτη σχεδόν ανεργία (3,7%), το ποσοστό των πτυχιούχων κα-τοίκων της στο 53% και τρομερή δημογραφική άνοδο, η Μελβούρνη προελαύνει ακά-θεκτη.

«Ακόμη και αυτοί που μισούν τις πόλεις, θέλγονται από τη γοητεία του Τόκιο», σχολιάζει ο αρθρογράφος για την πόλη των 9 εκατ. κατοίκων. Η πρωτεύουσα της Ια-πωνίας διαθέτει ένα από τα καλύτερα αεροδρόμια στον κόσμο, 93 πανεπιστήμια, 1.035 δημόσιες αθλητικές εγκαταστάσεις και κυρίως μια αίσθηση κοινωνικής συνυ-πευθυνότητας που συναντάς μονάχα σε μικρές πόλεις.

Η πιο κοσμοπολίτικη πόλη του νοτίου ημισφαιρίου διακρίνεται για την αυτο-πεποίθησή της, την οικονομική, αλλά και την πολιτισμική της επέκταση. «Είναι σαν τη Νέα Υόρκη. Μόνο που έχει παραλίες και καλύτερα θαλασσινά», είπε κάποιος, κά-που, κάποτε.

Το πλάνο τριακονταετίας του δημάρχου Brown προβλέπει άνοιγμα της με-γαλύτερης πόλης της Νέας Ζηλανδίας προς τη θάλασσα, όπως επίσης και καλύτερο αστικό σχεδιασμό. Από τις πλέον πολυπολιτισμικές πόλεις στον κόσμο, έχει καταγε-γραμμένους 12.970 ποδηλάτες, ενώ εκεί ξεκινούν τις εργασίες τους περίπου 2.500 start-ups κάθε χρόνο.

«Πιο κεφάτη από ποτέ», την περιγράφουν οι συντάκτες του “Monocle”. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν η Σουηδία κλείνει πεισματικά τα μάτια της απέναντι στην κρίση; Νέα εστιατόρια ξεπετάγονται κάθε εβδομάδα, το σκη-νικό της μόδας διαπρέπει, το σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής πρόνοιας «ρίχνει» 3,1 δισ. στον τομέα της υγείας... Με μία λέξη: ζωάρα!

Το Κιότο πηδάει 10 θέσεις από την περυσινή κατάταξη και δέρνει! Με 1.200 χρόνια ιστορίας στην πλάτη, τους πιο όμορφους ναούς και κήπους σε ολόκληρη την Ασία και 40 εκατ. επισκέπτες ετησίως, αποτελεί το βιομηχανικό και ακαδημαϊκό κέ-ντρο που μπορεί να υπερηφανεύεται ότι διαθέτει ένα... ολόδικό του στιλ σε κάθε έκ-φανση της καθημερινότητας.

Η σχετικά άγνωστη αυτή πόλη στο βόρειο κομμάτι της Ιαπωνίας αποτε-λεί μοναδικό μοντέλο αστικής αναζωογόνησης. Εκεί μπορεί κανείς να κάνει τα ΑΑ ψώνια του, να δοκιμάσει υπέροχες γεύσεις, να συνδυάσει βουνό και θάλασσα για τη χαλάρωσή του.

Δεν έχει και πολλά να δείξει η συγκεκριμένη πόλη. Αντε το πολύ πολύ τους 70 διηπειρωτικούς προορισμούς από το αεροδρόμιό της, τις 41 παραλίες της, τα 26 πάρκα, τους 1.500 κήπους και την καλυμμένη κατά 2/3 από πράσινο έκτασή της... Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, είναι η δεύτερη πόλη στην παγκόσμια κατάταξη με τις πιο γρήγορες διαδικασίες για το άνοιγμα νέας επιχείρησης. Ακουσον άκουσον, τρεις ημέρες, κύριε υπουργέ μου...

Στιλάτο και γοητευτικό. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για το Παρισάκι. Στα συν του, το νέο σύστημα ενοικίασης ηλεκτρικών αυτοκινήτων που λανσάρει, με 1.740 οχήματα να βρίσκονται κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά της πόλης. Διαθέτει μονάχα 399 προορισμούς εκ των οποίων οι 210 διηπειρωτικοί, οπότε καλό θα είναι να κοιτάξει πώς θα βγει από τη διεθνή του απομόνωση...

Σε κάθε κάτοικό της αντιστοιχούν 66 τμ. πράσινο, τη στιγμή που ο πα-γκόσμιος μέσος όρος ανέρχεται σε 39 τμ. Απαράμιλλη η κουζίνα της, αλλά θα πρέπει να «μαγειρέψει» λίγο και το κομμάτι των πολιτικών ελευθεριών στο οποίο υστερεί.

30

Νερά, νερά, νερά παντού! Σε συνδυασμό με ένα θαυμάσιο σύστημα συ-γκοινωνιών, 30 ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και ένα κολοσσιαίο έργο διεύ-ρυνσης του λιμανιού, βγάζει τη γλώσσα του στο Βερολίνο που βολοδέρνει λίγο πιο κάτω.

Από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, η καλυμμένη κατά 75% με πράσινο πρωτεύουσα της Χαβάης είναι ηλιόλουστη 3.041 ώρες ετησί-ως. Στα θετικά, το ότι ενώ πριν εισήγαγε περίπου το 90% των τροφίμων της, πλέ-ον έχει αναπτύξει οργανικές φάρμες που της εξασφαλίζουν μια κάποια αυτάρκεια. Μπράβο στους Χονολουλαίους!

Κατρακύλησε δέκα ολόκληρες θέσεις και αυτό διότι «δεν θα καταφέρει να γίνει ποτέ του κοσμοπολίτικο», όπως αναφέρει το αφιέρωμα. Η αναβολή των εγκαι-νίων του αεροδρομίου του Βρανδεμβούργου για το 2013 ξίνισε τους συντάκτες, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να παραβλέψουν τα 170 μουσεία, τους 153.000 φοιτητές, τις 450 γκαλερί τέχνης, όπως επίσης και το γεγονός ότι το 13% των μετακινήσεων στην πόλη γίνεται με το ποδήλατο.

Αν και σε άλλες λίστες οι καναδέζικες πόλεις φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις, εδώ έπρεπε να φτάσουμε στη 19η θέση για να πάρουμε μια βορειοαμερικανι-κή τζούρα. Μπορεί το ενοίκιο ή η αγορά σπιτιού να μην παλεύονται στην πιο ακρι-βή πόλη της Β. Αμερικής, αλλά τουλάχιστον διαθέτει ένα από τα πλέον αξιοθαύμα-στα ποδηλατικά δίκτυα παγκοσμίως.

Κατρακύλα και για την ισπανική πρωτεύουσα, η οποία μαστίζεται από την κρίση και την υψηλή ανεργία. Η δεκαετής προσπάθεια αναδιαμόρφωσής της έχει τελματώσει. Οι ολοζώντανοι και πολύβουοι δρόμοι της, ωστόσο, αποτελούν υπό-δειγμα για το πώς μπορεί κανείς να παραβλέψει την κρίση. Οι συντάκτες, πάντως, καλούν τους λιανοπωλητές στη Μαδρίτη να καταργήσουν τη σιέστα. Στου κουφού και του Μαδριλένου την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα...

Μία θέση κάτω από την άσπονδη φίλη της, η Βαρκελώνη πασχίζει και αυτή να βάλει σε μια σειρά τα δημοσιονομικά της. Η έναρξη της λειτουργίας σιδηρο-δρομικής υπερταχείας με το Παρίσι αναμένεται να δώσει στην πόλη μια ανάσα και μια ασίστ για να «σκοράρει» οικονομικά. Σαν και αυτές που βγάζει ο Μέσι, ένα πράγ-μα.

Ακρως φιλο-αμερικανοί αποδεικνύονται εκεί στο “Monocle”... Χρειάστη-κε να φτάσουμε τρεις θέσεις πριν από το τέλος για να δούμε πόλη των ΗΠΑ. Ιδιαίτε-ρη μνεία γίνεται στην αξίας 600 εκατ. δολαρίων επένδυση για την ανάπτυξη ποδη-λατικού δικτύου.

Σταθεροποιεί τη θέση του ως το τεχνολογικό εργαστήρι του κόσμου και περιμένει με ανυπομονησία τη διεξαγωγή του America’s Cup το καλο-καίρι.

Οι -κάθε μορφής- τέχνες βρίσκονται στα καλύτερά τους, η εκπαίδευ-ση που παρέχει είναι προσιτή σε κάθε τσέπη, είναι γεμάτη περιοχές με πράσινο και πλήρως εξωστρεφής. Η κυβέρνηση, όμως, του Καναδά φαίνεται πως αγνοεί τις δυ-νατότητες της εν λόγω πόλης.

Η Γενεύη αποτελεί το αγαπημένο μέρος των τραπεζών και των πολυε-θνικών, ενώ διαθέτει από τα χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας στο δυτικό κόσμο (μόλις 4%). Δεν μπορείς να την κοροϊδέψεις για την τελευταία θέση για δύο λόγους. Πρώ-τον: έστω και 25η, βρίσκεται στη λίστα με τους καλύτερους. Δεύτερον: πώς να τη σνομπάρεις όταν είσαι κάτοικος Αθηνών;

*Στην παρένθεση η θέση που είχαν καταλάβει οι πόλεις στην αντίστοιχη λίστα το 2011.

Σταθερός στόχος της ΟΠΑΠ ΑΕ παραμένει το «Υπεύθυνο Παιχνίδι». Αυτό αποδεικνύει ο τρό-πος και οι κανόνες με τους οποίους διεξάγονται τα παιχνίδια στα πρακτορεία της. Στο πλαίσιο αυτό, η εταιρεία προχωρά ακόμη ένα βήμα μπροστά. Επιδιώκει να στηρίξει όχι μόνο την καταπολέμηση του «εθισμού στα τυχερά παιχνί-δια», αλλά και την πρόληψή του.

Ως μεγάλη και υπεύθυνη εταιρεία διορ-γάνωσης τυχερών παιχνιδιών, αποφάσισε να δαπανήσει και χρόνο και χρήμα για να διασφαλίσει την ελληνική κοινωνία από τη δημιουργία και την εξάπλωση ενός τέτοιου φαινομένου, όχι μόνο από τη δική της επιχει-ρηματική δράση, αλλά από όλες τις εκφράσεις των τυχερών παιχνιδιών που βρίσκονται πλέ-ον στη διάθεση των Ελλήνων.

Πρόσφατα, λοιπόν, ανακοίνωσε τη συνερ-γασία της με την Α΄ Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Αιγινήτειο Νοσο-κομείο, προκειμένου να διεξαχθεί συστηματική επιστημονική έρευνα, μέσω της οποίας:

θα αποτυπωθεί το φαινόμενο του παθολο-γικού τζόγου στη χώρα μας,

θα παρακολουθηθεί σε διάρκεια η εξέλιξή του στο χρόνο,

θα διατυπωθούν προτάσεις για την αντι-μετώπιση των προβλημάτων και θα ανα-πτυχθούν επιλεγμένες-στοχευμένες παρεμ-βάσεις σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες.

Τα μέχρι σήμερα στοιχεία δείχνουν ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν ξεπερνά το μέσο

ευρωπαϊκό όρο. Ωστόσο, με δεδομένο ότι μι-κρότερες ηλικίες -κυρίως έφηβοι- έρχονται ολοένα και περισσότερο σε επαφή με κάθε εί-δους τυχερά παιχνίδια, η ΟΠΑΠ ΑΕ θεωρεί ιδιαίτερα κρίσιμο να καταγραφεί συστηματι-κά αυτή η τάση, προκειμένου να περιοριστεί ο κίνδυνος ανάπτυξης φαινομένων εθισμού στον τζόγο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως το ποσοστό των νοσηλευόμενων για παθολογικό τζόγο στη Γερμανία τριπλασιάστηκε κατά τη δεκαετία 2000-2010. Μάλιστα, αφορούσε κυ-ρίως ανδρικό πληθυσμό που είχε εθιστεί από την ηλικία της εφηβείας.

«Εως σήμερα δεν έχει ερευνηθεί κατά τρό-πο συστηματικό και επιστημονικά άρτιο το φαι-νόμενο του εθισμού στα τυχερά παιχνίδια. Συ-νέπεια αυτής της απουσίας είναι να μην μπορεί να εκτιμηθεί αν ενεδρεύει ο κίνδυνος του πα-θολογικού τζόγου και στην ελληνική κοινωνία, γεγονός που έχει διαπιστωθεί σε άλλες κοινω-νίες και ιδίως μεταξύ των νέων», τόνισε κατά την παρουσίαση της πρωτοβουλίας ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΟΠΑΠ ΑΕ Γιάν-νης Σπανουδάκης.

Την κρισιμότητα της πρόληψης του φαι-νομένου μέσω της επιστημονικής καταγραφής και παρακολούθησής του επεσήμανε και ο Δι-ευθυντής της Α΄ Ψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών καθηγητής Γιώργος Παπαδημητρίου: «Πολλά άτομα που έπαιζαν συ-στηματικά τυχερά παίγνια στην παιδική και την εφηβική ηλικία εκδήλωσαν αργότερα παθολο-γικό τζόγο κατά την ενήλικη ζωή. Ο κίνδυνος

αυξάνει με τις νέες μορφές τζόγου που έχουν πρόσφατα εμφανιστεί, κυρίως με τη μορφή του τζόγου μέσω του διαδικτύου».

Η έρευνα θα ξεκινήσει με πανελλαδικό δείγμα 5.000 ατόμων ηλικίας 15 ετών και άνω και θα συνεχιστεί με τη συστηματική πα-ρακολούθηση όσων ατόμων εντοπιστούν να παρουσιάζουν στοιχεία εθισμού. Θα καταλήξει με τη δημιουργία Παρατηρητηρίου διαρκούς καταγραφής και παρακολούθησης του φαινο-μένου, μέσα από το οποίο θα μπορεί να γίνει η διατύπωση προτάσεων για την εφαρμογή αποτελεσματικής πολιτικής αποτροπής εξά-πλωσης του φαινομένου.

Παράλληλα με την έρευνα, θα συνεχιστεί και η λειτουργία της Τηλεφωνικής Γραμμής (1114) Ψυχολογικής Υποστήριξης για τον Τζόγο του Θεραπευτικού Προγράμματος ΚΕ-ΘΕΑ ΑΛΦΑ. Η υπηρεσία, η οποία επιχορηγεί-ται επίσης από την ΟΠΑΠ ΑΕ, είναι στελεχω-μένη από τρεις ειδικούς ψυχικής υγείας και απευθύνεται σε παίκτες, συγγενείς και φίλους που καλούνται να διαχειριστούν καταστάσεις σχετικές με τον τζόγο.

Η ΟΠΑΠ ΑΕ διατηρεί ως στόχο της τη δι-εξαγωγή «Υπεύθυνου Παιχνιδιού». Η προστα-σία των παικτών της, αλλά και γενικότερα του κοινωνικού συνόλου από φαινόμενα εθισμού στον τζόγο αποτελεί βασική της προτεραιότητα. Και η πρωτοβουλία της να στηρίξει τη συγκε-κριμένη επιστημονική έρευνα αποδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι η ΟΠΑΠ ΑΕ πρεσβεύει το «Υπεύθυνο Παιχνίδι» στην πράξη. PU

BLI

32

Φτάσατε στην Ελλάδα το 1991. Πόσο καιρό σας πήρε να προσαρμοστείτε στη χώρα;

Βλέποντας την εμπειρία μου στην Ελλάδα, την «προσαρμογή» μου, όπως την αποκαλείτε, θα την παρο-μοίαζα με ένα ράλι, με το Ράλι Ακρό-πολης παραδείγματος χάριν, κακοί δρόμοι, απότομες και επικίνδυνες στροφές, χωρίς συνοδηγό, με κά-ποιους θεατές που είναι πολύ φιλικοί και άλλους που θέλουν οπωσδήποτε να γκρεμοτσακιστείς. Στο ράλι βέβαια υπάρχει ένα τέλος, ενώ η προσαρμο-γή είναι πάντα ένα work in progress, όχι μόνο για όσους έρχονται από έξω, αλλά και για αυτούς που έχουν γεν-νηθεί εδώ. Γιατί είναι η ίδια η ζωή. Σε κάποια πράγματα πάντως έχω μεί-νει απροσάρμοστος και ανένταχτος. Δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα την αγένεια, τη νοοτροπία «κάνω ότι θέλω», το συμπλεγματικό εθνικισμό, τη θρησκοληψία, τη βία. Επίσης να μην ξεχάσουμε ότι το γεγονός πως Ελληνες και Αλβανοί μοιράζονται την ίδια βαλκανική νοοτροπία, με τα καλά και τα κακά της, βοήθησε πολύ...

Ποιες ήταν οι πιο ακραίες ρατσι-στικές επιθέσεις που αντιμετωπί-σατε;

Νομίζω ότι αντιμετώπισα περισ-σότερη ευγένεια παρά ρατσισμό στην Ελλάδα. Τέτοιες συμπεριφορές στην περίπτωσή μου αφορούν υπηρεσί-ες του κράτους και άθλιους υπαλ-λήλους. Εκεί η Ελλάδα έχει χοντρό πρόβλημα. Κατά τα άλλα, επειδή εί-στε δημοσιογράφος, θα σας έλεγα να βρείτε τα άρθρα μου στην ηλεκτρονι-κή έκδοση στα «ΝΕΑ» όταν ορθογρα-φούσα εκεί και να διαβάστε κάποια από τα σχόλια. Θα καταλάβετε ότι κάποιοι άνθρωποι τραβούν τρομερό ζόρι με αυτό που θεωρούν «ξένο».

Ποια θεωρείτε ως τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα των Ελλήνων;

Να πω ότι οι Ελληνες που γνω-ρίζω εγώ και γενικά οι Ελληνες νο-μίζω ότι έχουν πολλά πλεονεκτήματα και αρετές. Απλά μένουν αναξιοποί-ητες πολλές φορές, σαν πολύτιμα κοσμήματα κλεισμένα στο σεντούκι της γιαγιάς. Οσο για τα μειονεκτήμα-τα, αυτά που αποτελούν μειονεκτή-ματα για όλους τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, η ρηχότητα, η ανευ-θυνότητα, το σύμπλεγμα του μικρο-μέγαλου. Ιδιαίτερο μειονέκτημα; Η άρνηση της πραγματικότητας. Αυτό γεννάει την ανάγκη για μύθους και παραμύθια.

Τι έχετε να πείτε σε αυτούς που ακό-μη και σήμερα αντιμετωπίζουν με προκατάληψη και σε πολλές περι-πτώσεις με έχθρα τους μετανάστες;

Δεν έχω να τους πω τίποτε. Αν ήταν στο χέρι μου, θα προσπαθούσα να δουλέψω με την παιδεία να «σω-θούν» τουλάχιστον τα παιδιά, έστω και τα εγγόνια τους...

Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την άνοδο των ποσοστών της Χρυσής Αυγής έπειτα από τις τελευταίες εκλογές;

Την ημέρα των εκλογών διάβασα ένα ιστορικό βιβλίο με τίτλο «Γερμανι-κή στολή στην ναφθαλίνη» του Στρά-του Δαρδανού. Ανάμεσα στα άλλα, υπήρχε ένα κομμάτι από τη δικογρα-φία για τη δολοφονία του Λαμπράκη το 1965 που ενέταξε ο τότε ανακριτής και έλεγε: «Εδώ εν σύμφυρμα κλε-πτών, βιαστών, δοσιλόγων και παντός είδους κακοποιών εν τη κοινωνία ενεφανίζετο προς εθνοκαπηλείαν και ανομολογήτους ιδιοτελείς σκοπούς ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, φύλαξ των ιερών και των οσίων, Κέρ-βερος του Νόμου και της τάξεως!! Τι άλλο έπρεπε να αναμένη τις εξ αυτού ει μη ότι θα εξειλίσσετο εις κακοήθη νεοπλασίαν εν τη κοινωνία;»

Και οι σκέψεις σας για την Ελλάδα της κρίσεως;

Οι κρίσεις είναι επώδυνες αλλά και μεγάλες ευκαιρίες για αλλαγές. Ελ-πίζω πρώτα να μην ισχύει το «τα αλλά-ζουμε όλα για να μην αλλάξει τίποτε». Και να επιβιώσουμε χωρίς να χάσου-με τη δημοκρατία...

Πότε ξεκινήσατε να γράφετε και από ποια ανάγκη;

Από την ανάγκη να μοιράζομαι ιστορίες. Μου αρέσει να αφηγούμαι. Είναι για μένα θεραπεία και με τα χρό-νια έχει γίνει οργανική ανάγκη, σχε-δόν σαν την πείνα και τη δίψα. Γράφω γιατί είναι πλέον κομμάτι της προσω-πικής μου ταυτότητας.

Ξεκινήσατε να γράφετε κατευθείαν στα ελληνικά ή έχετε και κείμενά σας τα οποία έχουν γραφτεί πρώτα στα αλβανικά;

Ακόμα γράφω στα αλβανικά. Τα δύο πρώτα βιβλία μου, ποιητικές συλ-λογές, είναι στα αλβανικά. Δεν υπάρ-χει καμία αμφιβολία ότι θα γράψω στα αλβανικά ξανά. Τελευταία νιώθω έντονη αυτή την ανάγκη. Αν μπορού-σα, θα έγραφα τα βιβλία μου και στις δύο γλώσσες, αλλά αυτό απαιτεί πολύ

AMERICAAMERICA...

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι είναι αλβανικής καταγωγής και ζει στην Ελλάδα από το 1991. Από τότε που πέρασε τα σύνο-ρα έκανε πολλές δουλειές, τέλειωσε τη Φιλοσοφική Σχολή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ολοκλήρωσε τη διδακτορι-κή του διατριβή στο Πάντειο Πανεπιστή-μιο. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Μι-κρό Ημερολόγιο συνόρων» και «Με λένε Ευρώπη» και δημοσιογράφος. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσ-σες και σε λίγο καιρό ετοιμάζεται να κυ-κλοφορήσει το τρίτο του βιβλίο. Τα κεί-μενά του και τις απόψεις του μπορείτε να τα βρείτε στο gazikapllani.blogspot.gr. Σε λίγες ημέρες θα εγκαταλείψει την Ελ-λάδα για να ζήσει μία νέα πρόκληση. Θα πάει στην Αμερική για μια καινούργια έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και για να γράψει ένα καινούργιο βιβλίο. Το να συζητάς μαζί του είναι πολύ ευχά-ριστο, γιατί γνωρίζεις έναν ανοιχτόμυαλο άνθρωπο με ωραίες ιδέες και αισιοδο-ξία. Συζητήσαμε για τη σύγχρονη ελληνι-κή πραγματικότητα, για το επάγγελμα του συγγραφέα και για τα σχέδιά του!

WWW.METROPOLISPRESS.GR

χρόνο και εγώ βιάζομαι, δεν έχω το προνόμιο του χρόνου.

Πόσο δύσκολο είναι να καλείται κα-νείς να γράψει σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική του; Ποιες είναι οι βασικότερες δυσκολίες που εσείς αντιμετωπίσατε;

Εγραψα ένα ολόκληρο βιβλίο για αυτό, το «Με λένε Ευρώπη». Δεν θυμάμαι τις δυσκολίες, θυμάμαι πιο πολύ τα προτερήματα, όπως συμβαί-νει όταν πετυχαίνεις. Μου ταίριαζαν γάντι τα ελληνικά. Μου άνοιξαν την όρεξη για αφήγηση.

Τόσο το «Μικρό ημερολόγιο συνό-ρων» όσο και το τελευταίο σας βι-βλίο το «Με λένε Ευρώπη» έχουν ως κεντρικό θέμα τη μετανάστευση. Σε τι βαθμό συναντάμε σε αυτά τα βι-βλία το αυτοβιογραφικό στοιχείο;

Σπάνιοι είναι οι συγγραφείς νο-μίζω που δεν αναμειγνύουν το μυθο-πλαστικό με το βιωματικό. Μερικές φορές το αυτοβιογραφικό βγαίνει ασυνείδητα, το ανακαλύπτεις αφού έχεις γράψει. Σε κάθε περίπτωση τα δύο προηγούμενα βιβλία μου έχουν αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Στη λογοτεχνία όμως δεν γράφουμε τη ζωή μας, τη νοηματοδοτούμε. Και για να το κάνεις αυτό πρέπει να γίνεις θε-ατής ακόμα και της ζωής σου, να βγεις από το πετσί σου. Μόνο τότε το βίωμα γίνεται συλλογικό και οικουμενικό.

Ετσι όπως περιγράφεται η Αλβανία του 2041 στο «Με λένε Ευρώπη» αποδεικνύεται ότι η ιστορία κάνει κύκλους. Πιστεύετε ότι οι κοινωνι-κοπολιτικές αλλαγές οι οποίες πε-ριγράφονται στο βιβλίο θα γίνουν πραγματικότητα -εν μέρει ή στο σύ-νολό τους- τόσο σύντομα;

Ναι, πιστεύω ότι η ιστορία κάνει κύκλους. Το χειρότερο είναι ότι με-ρικές φορές κάνει φαύλους κύκλους. Αλλά την ιστορία τη γράφουμε εμείς οι άνθρωποι, εμείς σχηματίζουμε τους φαύλους κύκλους και εμείς τους σπά-με, ενίοτε. Αρα το «Με Λένε Ευρώπη» είναι ένα βιβλίο που εξελίσσεται το 2041, όχι επειδή θέλει να καταλάβει την ιστορία, αλλά τους ανθρώπους που δημιουργούν την ιστορία.

Ο συγγραφέας είναι ένας άνθρω-πος σαν όλους τους άλλους ή έχει κάποια χαρακτηριστικά που τον κά-νουν να διαφέρει;

Ισως είναι πιο νάρκισσος από τους άλλους, σκέφτομαι μερικές φο-ρές. Οσο για τη σχέση ανθρώπου και

συγγραφέα, νομίζω ότι υπάρχουν κα-λοί συγγραφείς που είναι ανυπόφοροι άνθρωποι και κακοί συγγραφείς που είναι πολύ καλοί άνθρωποι. Προσω-πικά εκπλήσσομαι ευχάριστα όταν συναντώ έναν καλό συγγραφέα που είναι και καλός άνθρωπος. Ετσι είναι η ζωή, γεμάτη παράδοξα, μπορεί ένας καλός συγγραφέας που είναι κακός άνθρωπος να γράψει ένα καλό βιβλίο που να βοηθά κάποιους να γίνουν κα-λύτεροι άνθρωποι...

Εκτός από τις εφημερίδες στις οποί-ες αρθρογραφείτε, έχετε ενεργή δρά-ση και στο διαδίκτυο, διατηρώντας μάλιστα ένα blog το οποίο ασχολεί-ται κυρίως με πολιτικά ζητήματα. Ποια είναι η αντιμετώπιση του κό-σμου;

Θαυμάσια. Μου αρέσει η δύναμη που δίνει το διαδίκτυο στο άτομο. Δεν είναι ένας κόσμος αγγελικά πλασμένος εκεί μέσα, γιατί είναι αναπαράσταση του ανθρωπίνου κόσμου. Πιστεύω όμως ότι το μέλλον ανήκει στους δι-αδικτυωμένους και όχι στους διαπλε-κόμενους.

Εχετε στα σκαριά το επόμενο βιβλίο σας;

Μόλις το τέλειωσα. Η ιστορία ξε-κινάει στη Θεσσαλονίκη το 1943 με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους ναζί και συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας, όπου, καθώς βλέπετε, επανέρχο-νται οι ναζί ως κόμμα στη Βουλή. Η ιστορία περνάει από Τίρανα, Οσλο, Σαγκάη και καταλήγει στην Αθήνα. Είναι ένα μυθιστόρημα που μιλάει για τον έρωτα και το θάνατο, για την αν-θρώπινη περιπέτεια και την εξουσία, τη βαλκανική ταυτότητα και τον 20ό αιώνα που δεν έχει ακόμα τελειώσει. Διότι αφελώς πιστέψαμε στο τέλος της Ιστορίας.

Ξέρω ότι τις επόμενες ημέρες φεύ-γετε στην Αμερική και θα συνεχίζετε την καριέρα σας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Αποχαιρετάτε την Ελ-λάδα για πάντα;

Είναι σαν να μου λέτε αν αποχαι-ρετώ για πάντα ένα κομμάτι της ζωής μου, το πιο σημαντικό και το πιο δημι-ουργικό μάλλον. Η Αλβανία και η Ελ-λάδα είναι κομμάτια της προσωπικής μου ταυτότητας. Η σχέση μου με την Ελλάδα είναι μια πολύ δυνατή σχέση. Για αυτό, αν μπορώ να μιλήσω με αν-θρωπομορφικούς όρους, εγώ και η Ελλάδα δεν πρόκειται να ξεμπλέξουμε εύκολα. Ούτε εγώ μαζί της, ούτε εκείνη μαζί μου.

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι στο Mstories 32

που κυκλοφορεί σήμερα

34

Ενας σταυρός μήκους δέκα μέτρων, σκαλιστός, διάσπαρτος με πετράδια έχει μόλις τοποθετηθεί στη σκηνή του Ηρωδείου, όταν φτάνω το απόγευμα της Τετάρτης, λίγο πριν από την προγραμματισμένη πρόβα για την «Τόσκα» του Τζάκομο Πουτσίνι. Ηδη μπαίνοντας από την είσοδο των καλλιτεχνών, διαισθά-νομαι ότι υπάρχει μια φόρτιση. Το βλέπω στα μάτια των τεχνικών και καλλιτε-χνών, το διακρίνω στο σούσουρο: φταίει ο σταυρός. Ή μάλλον η αίσθηση ότι αυτή η ομάδα μπορεί να καταφέρει τα πάντα.

Πηγαίνοντας να δω την πρόβα μιας παράστασης όπου η παράθεση των ονομάτων παραπέμπει απευθείας σε μεγάλες διεθνείς σκηνές, σκοντάφτω λοιπόν στο μεγαλείο μιας κατασκευής - της μεγαλύτερης σκηνογραφικής πρό-κλησης των τελευταίων ετών για τη Λυ-ρική. Ενας χειροποίητος σταυρός δέκα μέτρων που φτιάχτηκε στο εργαστήριο του Περιστερίου από περίπου 15 τεχνί-τες συμβολίζει πολλά περισσότερα για μια ιστορία όπως αυτή της Λυρικής, του πιο επιτυχημένου success story της δεκαετίας, από το παρ’ ολίγον λουκέτο στις soldout παραστάσεις απαιτήσεων, ενώ το βλέμμα είναι ήδη στραμμένο στο Πολιτιστικό Πάρκο Σταύρος Νιάρ-χος όπου ο Renzo Piano ετοιμάζει τη στέγη της νέας Λυρικής.

Στη σκηνή με ένα panama καπέ-λο, chaki παντελόνι πηγαινοέρχεται νευρικός, αυστηρός o περίφημος Oύγκο ντε Ανα, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει μεταξύ άλλων στη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου, στη Γερμανική Οπερα Βερολίνου, στη Σκάλα του Μιλάνου. Για πρώ-τη φορά και στην Ελλάδα μετά την περιπετειώδη πρώτη επαφή του πριν από λίγα χρόνια που δεν ευοδώθηκε. Παρά τη δυσπιστία εξαιτίας της τότε εξέλιξης αλλά και όσων ακούγονται γύρω από την οικονομική (α)συνέπεια της Ελλάδας και τις συνθήκες εργασίας, ο ντε Ανα όχι μόνο δέχτηκε να συνεργαστεί με τη Λυρική, αλλά βρίσκεται στην Αθήνα για τις πρόβες από τις 28 Ιουνίου.

Και πάλι όμως το στοιχείο του εντυπωσιασμού εκείνη τη στιγμή είναι ο σταυρός (με τους συμβολισμούς πάντα). «Επάνω θα τοποθετηθεί ένας Εσταυ-ρωμένος μήκους επτά μέτρων, εντυπωσιακός. Ενα έργο τέχνης ουσιαστικά που έχει φτιάξει ο γλύπτης Αντώνης Λιάρος», μου εξηγεί ο Διευθυντής Παραγωγής Σκηνικών Κωνσταντίνος Θεοφάνης, επιβεβαιώνοντας ότι η «Τόσκα» που ανε-βαίνει στο Ηρώδειο στις 26, 27, 28 και 29 Ιουλίου είναι η πλέον απαιτητική σκηνογραφικά παράσταση που έχουν ετοιμάσει. Ουσιαστικά η σκηνογραφία που επιμελήθηκε ο ίδιος ο ντε Ανα θα είναι πολυδιάστατη, αφού οι προβολές που θα διατρέχουν την παράσταση θα αναδείξουν νέες διαστάσεις, καθώς θα σαρώνουν τη σκηνή η οποία «θα μοιάζει να ίπταται, να νομίζει ώρες ώρες ο θεατής ότι μπορεί να δει τα αρχαία από κάτω». Ταυτόχρονα, φώτα led θα διαπερνούν τους λίθους πάνω στο σταυρό, καθώς η δράση πάνω στη σκηνή θα είναι οργιαστική. Ο ντε Ανα θέλει ένταση, ένταση και γρήγορες κινήσεις, καταιγιστικές.

Καθώς πάνω στη σκηνή ο σκηνοθέτης δίνει τις τελευταίες οδηγίες φωνά-ζοντας και με έντονες χειρονομίες, κάτω ήρεμος ετοιμάζεται ο διευθυντής της ορχήστρας, που δεν θα είναι άλλος από τον ίδιο τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Μύρωνα Μιχαηλίδη. «Γυρίζει την πλάτη του» στο κοινό για δεύτερη φορά φέτος μετά τον πολλαπλώς επιτυχημένο «Φάουστ» (καλλιτεχνικά και εισπρακτικά) για να διευθύνει ένα έργο με το οποίο έχει ισχυρούς δεσμούς, όπως επιβεβαιώνει ο ίδιος. «Εχω διευθύνει πολλές φορές

Στην πρόβα της «Τό-σκα» που ετοιμάζει η

Εθνική Λυρική Σκηνή, προσλαμβάνει κανείς το πάθος, το «εθνικό» και μερικά από τα μυ-στικά του ανέλπιστου

ccccccome back της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (και

φφυσικά της ήδη σχεδόν sold out «Τόσκα» που

ετοιμάζει).

35WWW.METROPOLISPRESS.GR

‘Τόσκα’, μάλιστα το είχα κάνει και για τη Λυρική, εδώ στο Ηρώδειο το 2004». Κάθε φορά βέβαια είναι διαφορετική, ακόμη περισσότερο κάθε παράσταση είναι άλλη - διαφορετικά πράγματα θα εισπράξει ο θεατής στις 26 Ιουλίου από αυτόν στις 27, 28 ή 29. «Κάθε παράσταση είναι μια άλλη ιδιαίτερη εμπειρία», διαβεβαιώνει, ενώ του ζητάω να βάλει έναν υπότιτλο, ένα περιγραφικό μότο στην «Τόσκα» που ετοιμάζει αυτή τη φορά. Η απάντηση βγαίνει από το στόμα του σχεδόν πριν ολοκληρώσω την ερώτηση. «Χρώματα, κυρία Ανέστη... Χρώ-ματα θα κάνω. Η παράσταση αυτή έχει μια τρομερή δύναμη που περιγράφει πρωτίστως το συναίσθημα και δευτερευόντως την εικόνα. Θα προσπαθήσω σε αυτή τη μη ευνοϊκή ακουστική -γιατί είναι ξηρή η ακουστική του Ηρωδείου για μια συμφωνική ορχήστρα- να παραγάγουμε χρώματα. Τα χρώματα παράγονται όταν οι ισορροπίες των ομάδων και η άρθρωση των φράσεων προωθούνται σε τέτοια επίπεδα ώστε να αποδίδουν σε έναν τέτοιο χώρο».

Απολαμβάνει να επαναφέρει έργα που έχει καιρό να δει το αθηναϊκό κοι-νό - η «Τόσκα» είχε ανέβει ξανά στο Ηρώδειο το 1986 (Καρυτινός/Ευαγγελά-τος), όπως και ο «Φάουστ» είχε τουλάχιστον 16 χρόνια να ανέβει σε αθηναϊκή σκηνή. Λίγο πριν ανέβει στο αυτοσχέδιο πόντιουμ για να ξεκινήσει η πρόβα, κοιτάει πάλι το σταυρό στη σκηνή: «Αισθάνομαι χαρούμενος, αλλά, δεν σας το κρύβω, και υπερήφανος για το τι μπορούν να κάνουν οι Ελληνες συντελεστές, οι Ελληνες καλλιτέχνες και τεχνικοί». Την ίδια ώρα όμως θωρακίζει και τη δυναμική και εικόνα της Λυρικής: «Με τη συμμετοχή του ντε Ανα, της Ντεσσί, αλλά και των υπολοίπων μπορούμε να βάλουμε την Εθνική Λυρική Σκηνή στο χώρο των μεγάλων ευρωπαϊκών θεάτρων».

Λίγα λεπτά αργότερα, στη σκηνή η ένταση κορυφώνεται. Τα παιδιά από την παιδική χορωδία Rosarte τρέχουν, σκαρφαλώνουν στο σταυρό ή κρύβονται σε πιθάρια υπό τις οδηγίες του ντε Ανα, καραμπινιέροι εισβάλλουν στο χώρο με θό-ρυβο - μπροστά τρέχει ο ντε Ανα με μια καραμπίνα στο χέρι: «Να, έτσι θα το κά-νετε, γρήγορα, δυνατά». Στο βάθος ένα μικρό σούσουρο καθώς μπαίνει στο χώρο η Ντανιέλα Ντεσσί, μια ντίβα της σύγχρονης όπερας. Οταν ερμήνευσε «Τόσκα» στην όπερα του Τόκιο, το κοινό χειροκροτούσε 45 λεπτά. Κινείται ράθυμα, λευκό παντελόνι, τσάντα και μπλούζα φλοράλ, καθώς πειθήνια περιμένει της οδηγίες του σκηνοθέτη της, «ξέρει να δουλεύει μοναδικά κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά. Σε βάθος». Λίγο πιο πάνω ο Χιλιανός Μονσάλβε με το στενό μαύρο παντελόνι του σκονισμένο περιγράφει με δέος στους Λάντο Ατανέλι και Γκεόργκε Γκαγκίντζε την επίσκεψή του πριν από λίγο στην Ακρόπολη (“Αmaaaazing!”), ενώ η ραγδαία ανερχόμενη, υπέροχη Τσέλια Κοστέα (θα είναι η Τόσκα στις 27 και 29 Ιουλίου) παρακολουθεί προσεκτικά τα δρώμενα στη σκηνή.

Το απόγευμα της Τετάρτης τα εισιτήρια και για τις τέσσερις παραστάσεις ήταν ήδη σχεδόν sold out για μία από τις πλέον αναμενόμενες παραστάσεις της πόλης. Η οδηγία του κ. Μιχαηλίδη στο θεατή σαφής: «Να προλάβει να ρουφήξει ό,τι μπορεί από αυτό το σημαντικό θέαμα και ακρόαμα που θα του προσφέρει δυόμισι ώρες γεμάτες ένταση».

Info

ROSARTE.

36

Tα μέλη των Εncardia είναι μαζί περίπου εννέα χρόνια και θα χαρακτήριζαν την πορεία τους μόνο ως ένα ταξίδι ζωής. Συναντήθηκαν με αφορμή μια επιθυμία του Κώστα Κωνσταντακάτου πριν από χρόνια, να συγκεντρωθούν κάποιοι φίλοι μουσικοί με αγάπη στην παράδοση των Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας και να δοκιμάσουν τις εμπειρίες, προεκτά-σεις, εκπλήξεις που θα μπορούσε να προκαλέσει αυτή η συνάντηση.

Το 1993, λοιπόν, ο Κώστας μαζί με τον Βαγγέ-λη Παπαγεωργίου και την Αναστασία Δουλφή ξεκι-νούν τους Εncardia. «Είχα μεγάλη αγάπη αλλά και εμπειρία σε αυτές τις περιοχές ήδη από το 1992, όταν δούλευα ως αγιογράφος στην Καλαβρία, σε ένα ιστορικό βυζαντινό μοναστήρι αφιερωμένο σε έναν τοπικό άγιο, τον Ιωάννη τον Θεριστή», θυμά-ται ο Κώστας.

«Την έκρυβα τουλάχιστον δέκα χρόνια προ Εncardia μέσα μου αυτή την επιθυμία που έμοιαζε σωστή ουτοπία. Κάποια στιγμή οι φίλοι βρέθηκαν. Ετσι, η ουτοπία άρχισε να γίνεται τόπος. Μετά όλα συνέβαιναν ανέλπιστα το ένα μετά το άλλο. Η παρέα μεγάλωσε και μεγαλώνει, είναι αυτοί που παίζουν ή συνεργάζονται με κάθε τρόπο μαζί μας, οι άνθρω-ποι που έρχονται και μας ακούνε, όλοι αυτοί που μας ακολουθούν στα ταξίδια μας εκεί». Στην πορεία των χρόνων στο σχήμα προσχώρησε ο Μιχάλης Κονταξάκης, η Ναταλία Κωτσάνη, ο Δημήτρης Τσε-κούρας, η Κωνσταντίνα Καλκάνη, η Γιάννα Χαμα-λέλη και ο Κώστας Μπουρόπουλος. Σιγά σιγά, λοι-πόν, οι Εncardia έγιναν από παρέα φίλων, τρόπος ζωής, μια γιορτή επί σκηνής που δεν περιλαμβάνει μόνο τραγούδια αλλά και χορούς της Κάτω Ιταλίας.

Ο μέχρι τώρα απολογισμός τους; «Πάνω από 400 συναυλίες, τέσσερις δίσκοι, πολλές και συγκι-νητικές συνεργασίες στον ελλαδικό χώρο, σχέσεις και συνεργασίες ζωής στις περιοχές του ιταλικού Νότου, που μάλιστα αποτυπώνονται τέλεια στην ταινία-ντοκιμαντέρ του Αγγελου Κοβότσου με τον τίτλο ‘Εncardia, η πέτρα που χορεύει’. Τι περισσό-τερο θα μπορούσε να ονειρευτεί κανείς;»

Την περασμένη εβδομάδα εμφανίστηκαν στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων στο πλαίσιο του Athens World Music Festival ανάμεσα σε βαλκανι-κά, έθνικ και φολκ σχήματα και καλλιτέχνες. «Το κοινό εισπράττει κυρίως αυτό που είσαι. Αυτό που ζεις την ώρα της παράστασης, αυτό που μοιράζεσαι με τους συνεργάτες σου. Δεν θέλει να ακούσει μου-σική απλά ή να παρακολουθήσει, αλλά να μετέχει, ο καθένας με τον τρόπο του», σχολιάζει ο Κώστας σχετικά με τις ζωντανές εμφανίσεις και καταλήγει: «Επομένως αυτό που κάνουμε δεν απευθύνεται σε γνώστες ή εκπαιδευμένους με κάθε τρόπο, αλλά σε ανθρώπους ανοιχτούς που θέλουν να αφεθούν στην εμπειρία που κάποιος τους προσφέρει».

Θυμάμαι ένα καλοκαίρι στο χωριό, στην Κρή-τη, μια κυρία από την Ιεράπετρα νοίκιαζε ένα δω-μάτιο σε κάτι Ιταλούς. Της έκανε κάθε μέρα την ίδια εντύπωση πόσο γρήγορα -και πολύ, καθώς της φαινόταν- μιλούσαν. «Θαρρείς και τραγουδάνε», έλεγε. Δεν καταλάβαινε πως το ίδιο μελωδικά φαί-νονται τα κρητικά σε κάποιον που δεν τα γνωρίζει, όπως και γενικά η ελληνική γλώσσα και οι διάλε-κτοί της. Φανταστείτε τώρα τι μπορεί να συμβαίνει

όταν δυο τέτοιες γλώσσες μπλέκονται μεταξύ τους. Οι Εncardia εντοπίζουν ακριβώς τη μαγεία της δι-αλέκτου των grico στη σύνθεση των δύο αυτών γλωσσών, ιταλικής και ελληνικής, και στη βιωμα-τική εμπειρία των ανθρώπων που τη μίλησαν ανά τους αιώνες. Οι λέξεις για αυτούς είναι μουσική και όνειρο. Agapi, Kardia, Lumera, Angera στα grico σημαίνουν Αγάπη, Καρδιά, Φωτιά, Ουρανός στα ελληνικά. Luna, Primavera, Speranza στα ιταλικά σημαίνουν Φεγγάρι, Ανοιξη, Ελπίδα. Αν οι εννιά τους δεν ζούσαν στην Ελλάδα, θα ήθελαν να ζουν στο χωριό Corigliano της πεδιάδας του Salento στη Νότια Ιταλία.

Βέβαια, για τον Κώστα η Αθήνα σημαίνει πολ-λά και έχει από μόνη της τη δυνατότητα να προκα-λέσει γοητεία και αποστροφή. «Από παλιά με γοή-τευε η μαγεία ενός περιπάτου από τους Αέρηδες στα Αναφιώτικα και έπειτα κάτω από την Ακρόπολη, από τα περάσματα του Πικιώνη μέχρι το Ηρώδειο. Αγαπώ επίσης τα πρόσωπα, την ευγένεια και την αρχοντιά κάποιων μεταναστών που ζουν σήμερα ανάμεσά μας σαν ζητιάνοι. Συγκινούμαι βαθιά με τα πολλά βυζαντινά ξωκλήσια κάποτε, τώρα στολί-δια στριμωγμένα στο αθηναϊκό κέντρο που, όταν

χωθείς μέσα τους, είναι σαν να ανοίγεται μπροστά σου ένας ολόκληρος κόσμος».

Στον αντίποδα αυτού περιγράφει άλλες εμπει-ρίες, κοινές για πολλούς από εμάς, άκρως διαφορε-τικές από τις προηγούμενες: «Από μικρό με φόβιζε η μόλυνση της ατμόσφαιρας με το καυσαέριο και η αύξηση του αριθμού των οχημάτων. Μισώ την έλλειψη αγάπης και φροντίδας των περισσότερων Αθηναίων για την πόλη όπου ζουν. Γιατί η φροντί-δα αυτή είναι μόνο προσωπική υπόθεση».

Τα σχέδιά τους για το υπόλοιπο καλοκαίρι και το φθινόπωρο που έρχεται περιλαμβάνουν μια -όπως τη χαρακτηρίζουν- «πολύ γοητευτική συνερ-γασία», που ακόμα κρατάνε μυστική, μια περιοδεία μαζί με την προβολή της ταινίας «Εncardia, η πέ-τρα που χορεύει» σε Αμερική και Καναδά, τακτικές εμφανίσεις σε μουσική σκηνή της Αθήνας, καθώς και καινούργια τραγούδια και σεμινάρια χορού tarantella pizzica, κάποια ταξίδια στη Νότια Ιτα-λία και πολλά ακόμα. Προς το παρόν εύχονται να συνεχίσουν με αγάπη μεταξύ τους να συναντούν το κοινό τους, και όλα τα άλλα θα έρθουν να τους βρουν με τρόπο μαγικό και ρυθμικό, όπως συνέβη άλλωστε μέχρι τώρα.

Πριν από κάποια χρόνια άρχισε να γίνεται λόγος για ένα συγκρότημα που αγαπά τα τραγούδια της Κάτω Ιταλίας. Σταδιακά όλο και περισσότερος κόσμος ασχολήθηκε με τα grico, οι Εncardia εμφανίζονταν όλο και συχνότερα στην πόλη και στο ραδιόφωνο, ενώ πλέον μπορούμε να μιλάμε για ένα σχήμα αγαπη-μένο, για μια συντροφιά καθ’ όλα ιδιαίτερη.

Οι emcardia παρουσιάζονται στο Mstories 32

που κυκλοφορεί σήμερα

Λίγο πριν ανέβουν στη «σκηνή» του Τρένου στο Ρουφ για να παίξουν και να τραγουδήσουν αγαπημένα κομμάτια vintage τζαζ από ’80s και ’90s, οι 4some Syndrome παραδόθηκαν στο φακό της “Metropolis”. Το live συντρόφευσε video art

της Μάρως Ζαχαρογιάννη και του Γιάννη Κολιού, καθώς και φωτογραφίες του υπογράφοντος. Ευχαριστούμε, παιδιά!

38

Ετρεχα σαν παλαβός την Τρίτη το βράδυ. Ειχα κανονίσει να δω μια φίλη που ήταν για λίγες μέρες στην Αθήνα. Καθώς όμως η μέρα είχε πάει στραβά και το ένα ραντε-βού καθυστερούσε το άλλο, όλο το πρό-γραμμα είχε ανατραπεί. Στις 9 είχα πει ότι θα δω τη Μαρία, ήταν ήδη 9:15 και εγώ κατέβαινα ιδρωμένος και αγχωμένος την Αθηνάς. Σημείο συνάντησης είχαμε ορί-σει την πλατεία στο Μοναστηράκι, ώστε να πάμε για ποτό κάπου εκεί κοντά.

Οπως πλησίαζα φουριόζος στην πλατεία, άκουγα όλο και πιο δυνατά μουσική και τραγούδια. Για μια στιγ-μή νόμισα πως κάποιο αυτοκίνητο με ανοιχτά παράθυρα και τσίτα τα μεγάφω-να περνούσε - γρήγορα κατάλαβα ότι η μουσική ερχόταν από την πλατεία. Και τι μουσική! Δημοτικά τραγούδια!

«Τι είναι πάλι αυτό;» σκέφτηκα. Συ-νειδητοποίησα ότι υπήρχε κόσμος μα-ζεμένος, άρα μάλλον συναυλία δινόταν. Καθώς ήμουν μέσα στο άγχος για το ρα-ντεβού με τη Μαρία, με έπιασε εκνευ-ρισμός στη σκέψη ότι θα έπρεπε τώρα να ψάχνει να βρει ο ένας τον άλλο μέσα στον κόσμο. Πήρα τηλέφωνο, δεν απα-ντούσε. Λογικό να μην ακούει το κινητό με τόση φασαρία, αλλά πώς θα την έβρι-σκα; Είχα πια φτάσει στην πλατεία. Αν-θρωποι παντού, Ελληνες και ξένοι. Τα δημοτικά συνεχίζονταν. Μια κοπέλα με εξαιρετική φωνή τραγουδούσε. Αλλά η έκπληξη ήταν αλλού. Στη μέση της πλα-τείας, πολύς κόσμος χόρευε! Ακόμη και τουρίστες είχαν πιαστεί μαζί με νεαρούς Ελληνες και σέρνανε χορό μπροστά στα τραπεζάκια από τα σουβλατζίδικα !

Ξαφνικά, με τη μουσική και το κέφι που επικρατούσε, νόμισα πως βρίσκομαι σε νησί, σε πανηγύρι του Δεκαπενταύ-γουστου! Χαλάρωσα, σχεδόν γελούσα. Δίπλα μου, ξέγνοιαστοι άνθρωποι δια-σκέδαζαν! Κάποια στιγμή διέκρινα και τη φίλη μου τη Μαρία ανάμεσα στον κόσμο που χάζευε τους χορούς. Πήγα προς το μέρος της, την άρπαξα και ενωθήκαμε με το γλέντι της πλατείας.

Αθήνα, σ’ αγαπώ! Ειδικά όταν αφή-νεις στην άκρη τη μιζέρια και την γκρίνια και απελευθερώνεις τη χαρά! Δεν έχει πεθάνει η χαρά, δίπλα είναι και δεν κο-στίζει. Φτάνει να της δώσεις λίγο χώρο να φανεί.

Η Martha Moreleon εν μέσω latin vibes με guest τον Αλκη Κόλλια (κάτω)

και ο Μάριος Στρόφαλης με το κου-αρτέτο του (πάνω) στη σκηνή του

Athens World Music Festival στην «Τεχνόπολις». Το φεστιβάλ θα διαρ-

κέσει έως τις 20 Ιουλίου, δίνοντας στην Αθήνα ένα παγκόσμιο μουσικό

άρωμα, που το έχει τόσο ανάγκη.

Εχασα το λογαριασμό. Και δεν είμαι η μόνη. Πόσα δισεκατομμύρια μας «λείπουν»; Τόσα από εδώ, τόσα από παρακάτω, τόσα πρέπει να εξοικονομηθούν και κανείς δεν λέει από πού, τόσα πρέπει να εισπρα-χθούν και όλοι ψάχνουν από ποιον, τόσα πρέπει να περικοπούν και ο καθένας έχει και από μια διαφο-ρετική πρόταση για το πώς. Ο φετινός τρόμος του καλοκαιριού είναι η λέξη «μέτρα». Κι άλλα μέτρα; Τα προηγούμενα που δεν εφαρμόστηκαν; Καινούργια που θα προστεθούν στα παλιά; Μικρή σημασία έχει. Τα τρομολαγνικά μας δελτία μια λέξη προβάλλουν με ηδονική επιμονή: «μέτρα». Αρκεί για να υποθέσει κανείς τα χειρότερα. Ή για να αρνηθεί να ασχοληθεί με οτιδήποτε. Φτάνει.

Το θέμα δεν είναι τα μέτρα. Είναι η αναμέτρηση που κανείς δεν τολμάει. Με το χθες του τόπου. Με τον κακό εαυτό μας. Με τα όνειρα, που τα αφήσαμε βιαστικοί για να πέσουμε με τα μούτρα στην τρέλα της κατανάλωσης. Και δεν υπολογίζω τα υλικά, αλλά την κατανάλωση ανθρώπων και συναισθημάτων. Κάναμε τη ζωή ζάπινγκ. Οποιος προλάβει, ό,τι προλάβει. Αυτή ήταν η μεγάλη, η κορυφαία σπατάλη.

Αδειασαν τα ταμεία. Αδειασαν οι ψυχές. Λες και άδειασε και η σκέψη. Βρήκε χώρο μόνον ο φόβος. Και ας μοιάζει να τον ξορκίζει το καυτό καλοκαίρι. Με εκείνα τα ρεπορτάζ παραλίας με το φακό που κά-νει τράβελινγκ σε λαδωμένα κοριτσίστικα κορμάκια απλωμένα στον ήλιο σαν μαριδούλες στα τενεκεδά-κια τους. Και αυτά ωδή στην κατανάλωση. Της σάρ-κας. Σαν τον παλιό «καλό» καιρό, τότε που η θέα του σωματικού σφρίγους τους αρκούσε για να κρατήσει ζωντανή την ανάμνηση της ζωής σε έναν τόπο, που ξεχνούσε σιγά σιγά τι σημαίνει να ζεις. Να ερωτεύε-σαι, όχι «εικόνες», αλλά ανθρώπους, να προσφέρεις, να σέβεσαι κανόνες, να δημιουργείς, να ανοίγεις δρόμους, να χτίζεις, όχι αυθαίρετα στις ρεματιές και τις παραλίες, αλλά στέρεα θεμελιωμένες σχέσεις, αυ-τές η ασπίδα σου στο φόβο.

Κανένα μέτρο δεν θα είναι αρκετό. Οπως δεν ήταν μέχρι σήμερα. Κοντόθωρες λύσεις. Για μια χού-φτα ευρώ. Που πάντα χάνονται στη μαύρη τρύπα της Μεγάλης Ελλειψης, της συνείδησης. Αυτό το καλο-καίρι, τώρα, πριν φτάσει η γκριζάδα ενός χειμώνα που κανείς δεν τολμάει να σκεφτεί τι θα φέρει, να αναμετρηθούμε με το φόβο, με την καταθλιπτική εγκατάλειψη στη «μοίρα» των χαμένων ευρουδακί-ων. Που, ακόμα και αν τα παίρναμε πίσω όλα, και τις μαϊμού συντάξεις και τα μαϊμού επιδόματα και τις τυφλές επιχορηγήσεις, να συνεχίσουν να τις μα-σουλίζουν κρατικοδίαιτοι δήθεν «δημιουργοί» πολι-τισμού, αλήθεια πού θα επιστρέφαμε; Στο πουθενά μιας αν-ηδονικής βουλιμικής υστερίας.

ON THE ROAD

Πέντε ταλαντούχοι φίλοι της στήλης (Γιάννης Ψηλόλυχνος, Miss Cinnamon, Dj Roses, Κωστής Χριστοδούλου και Βασίλης Μπαρμπαρίγος) συναντήθη-

καν στο Drunk Sinatra για κοκτέιλ και ρετρό μουσικές. Στην υγειά τους!

Η πλατεία Αγίας Ειρήνης σε ρόλο θεατρι-κής σκηνής! Το έργο «Ενα καπέλο γεμάτο βρο-

χή» παρουσίασε εκεί η θεατρική ομάδα του Δή-μου Ηρακλείου Αττικής σε σκηνοθεσία Ελευ-

θερίας Μπαμπάκου. Αναζωογονητικό.

40

FACE OFFΗ μουσική της πάντα ψαγμένη και, όπως τη χαρακτηρίζει η ίδια η Methi, λίγο σκοτεινή και σέξι, soul και disco, με καθα-ρές αναφορές στα ’60s, ακούγεται στα πιο γνωστά μπαρ του κέντρου της Αθήνας. Το χαρακτηριστικό peroxide blond των μαλλιών της, αλλά και το χαμόγελό της την κάνουν να ξεχω-ρίζει αμέσως πίσω από τα decks στο ημίφως της νυχτερινής διασκέδασης.

Ενας καφές, ένα αναψυκτικό και τη ρωτάω ευθύς αμέσως πώς βιώνει ένας dj την κρίση. «Επειδή ο χώρος που έχει δεχτεί μεγάλο χτύπημα από την κρίση είναι η νύχτα και η διασκέ-δαση γενικότερα, πιστεύω ότι για έναν dj είναι ένα παιχνίδι επιβίωσης», μου λέει. «Αναγκαστικά, συμβιβαζόμαστε με λιγό-τερα χρήματα και παίζουμε περισσότερες μέρες προκειμένου να κερδίσουμε όσα πριν από δύο χρόνια. Οσο βέβαια υπάρχουν

ακόμα μέρες για να παίξεις! Το μεγα-λύτερο στοίχημα είναι να δούμε αν-θρώπους να διασκεδάζουν αληθινά και ουσιαστικά, να περνούν καλά. Είναι σαν να έχουμε μια παυσίπονη ιδιότητα για την κατήφεια του κόσμου, κάτι σαν ψυχοφάρμακο». Μου εξηγεί ότι αυτό εί-ναι πολύ δύσκολο για τους djs, επειδή πρέπει να φερθούν σαν ηθοποιοί, αφή-νοντας έξω από το μαγαζί τα δικά τους προβλήματα, ώστε να περάσουν καλά οι υπόλοιποι. Τι έχει αλλάξει, λοιπόν, στη διασκέδαση; «Ο κόσμος βγαίνει σαφώς λιγότερο, όλοι είναι πιο συνε-σταλμένοι, μαζεμένοι στις αντιδράσεις

τους. Χαίρομαι όμως όταν τους βλέπω να περνούν καλά». Βλέπει την πόλη να αντιδρά στην κρίση και, αν ναι, με

ποιον τρόπο; «Είναι πολύ λιγότερο φωτεινή, είναι πιο ήσυχη και πολύ πιο μίζερη! Είναι μια σκοτεινή πόλη. Ενώ πριν γι-νόταν κάτι, τώρα έχεις την αίσθηση ότι έχει πεθάνει». Για τους ιδιοκτήτες των μπαρ πιστεύει ότι είναι πιο προβληματισμένοι διότι έχουν ευθύνες. «Εχουν όλοι μια μόνιμη νοσταλγία για τα παλιά στα πρόσωπά τους. Κάνουν προσπάθεια να κρατηθούν όσο καλύτερα γίνεται οικονομικά και ψυχολογικά». Τη ρωτάω τι πιστεύει για τις τιμές. «Είναι ακόμα ακριβά! Πειραματίζονται με τις τιμές όσοι επιβιώνουν και δεν έχουν σύμβουλό τους τον πανικό. Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Παρόλα αυτά, η νύχτα νομίζω ότι είναι ακόμα ακριβή σε σχέση με την ποιότητά της. Οταν μου δίνουν κάτι έτοιμο και το χρεώνουν ακριβά, με προσβάλλει. Σε πολλά μαγαζιά νομίζεις ότι δεν υπάρχει ακόμα κρίση. Ετσι όπως είναι η κατάσταση, χρειαζόμαστε ομαδικό-τητα και ψυχραιμία για να την ξεπεράσουμε, να πάψουμε να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας».

Εχει σκεφτεί να φύγει στο εξωτερικό; «Οχι, δεν θέλω να φύγω! Θέλω να μείνω εδώ και να κάνω ό,τι μπορώ για να βελ-τιωθούν τα πράγματα. Δεν το κατακρίνω, αλλά ποιος θα μείνει τελικά; Η χώρα ανήκει σε εμάς και την επόμενη γενιά. Είναι ίσως μια άποψη λίγο ρομαντική, αλλά τι να κάνουμε; Τους λέω ότι σε αυτή την εποχή μπορεί να κλείνουν πόρτες, ανοίγουν όμως άλλες τόσες. Πάνω από όλα ψυχραιμία, παιδιά! Πρέπει να περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη και να θυμόμαστε ότι σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει».

λθοσγψνπνποσσ

Οι μεταξοτυπίες του γραφίστα Paris Koutsikos (parisko) και του Tint είναι από τις ωραιότερες δουλειές που έχουμε δει στην Αθή-

να και στους τοίχους του Six d.o.g.s όπου εκτίθενται έως τις 22/7 στο project “2nd Hand Gο(o)ds On Sale Here”.

Στην είσοδο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επι-δαύρου επί της οδού Πειραιώς 260 μπήκε μια ενδεικτική πινακίδα, που μάλιστα φω-τίζεται τη νύχτα, αν και με καθυστέρηση...

T R A I N I N G G R O U N D

Θυμάμαι τον εαυτό μου τέτοια εποχή τα καλοκαίρια στο εξοχικό. Τότε που ως πιτσιρίκι ανέβαινα κάθε πρωί στο ποδήλατό μου για να τραβηχτώ μέ-χρι τον Ισθμό και να πάρω από το -μοναδικό στην περιοχή- περίπτερο το «ευαγγέλιο», το «ΦΩΣ». Η τρέλα που είχα για να μάθω τα τελευταία νέα από την προετοιμασία της ομά-δας, όπως επίσης και για τις μετα-γραφικές βόμβες που «θα σκάσουν από στιγμή σε στιγμή και θα βουί-ξει ο Πειραιάς ολόκληρος», γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη όσο πιο βα-θιά μπαίναμε στο καλοκαίρι. Η μέρα «έκλεινε» με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Στεκόμουν τα μεσάνυχτα μπροστά από το ραδιόφωνο για να ακούσω μήπως και πετάξει τη μεταγραφική αποκλειστικότητα ο Μπάμπης (ένας είναι ο Μπάμπης στο ρεπορτάζ του Ολυμπιακού). Αλλες φορές έρχονταν οι Οφορικουέδες και οι Γιεκινήδες και άλλες οι Ζιοβαναίοι και οι Κα-ρεμπέδες. Μικρή σημασία είχε όμως. Με κάθε μεταγραφή που ανακοίνω-ναν, το μυαλό μου οργίαζε και φα-ντασιωνόταν τα νέα αποκτήματα ως τους υπέρτατους μπαλαδόρους.

Ακόμα πιο οργασμικές ήταν οι ημέρες όταν η ομάδα έπαιζε κάποιο φιλικό. Ή, ακόμη καλύτερα, κάποιο προκριματικό ευρωπαϊκής διοργάνω-σης. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινού-σε από νωρίς το πρωί, κυλούσε βα-σανιστικά στην παραλία και τελείωνε με την έναρξη του παιχνιδιού. Μα-ζευόμασταν με την παρέα στο γκαράζ, κάτω από την κληματαριά και για το επόμενο δίωρο κολλούσαμε κυριολε-κτικά στην οθόνη. Πάνω στο άσπρο πλαστικό τραπέζι, χυμοί, αναψυκτικά, γαριδάκια, σποράκια και -όταν ο πα-οκτζής πατέρας μου είχε κέφια- ψητά της ώρας, που τα καταβροχθίζαμε λαί-μαργα όσο οι «παιχτούρες» με τα κόκ-κινα ζωγράφιζαν πάνω στο γρασίδι. Ο ενθουσιασμός μας κάθε φορά που κάποιος νεοφερμένος έκανε τα δικά του, ανείπωτος. Πολλές φορές, δε, τον τιμούσαμε μετά τον αγώνα, βα-φτίζοντας τα άσπρα φανελάκια μας με το όνομά του. Πού να πήγαν άραγε οι μαύροι οι μαρκαδόροι, τα φανελάκια τα άσπρα και οι ημέρες οι πολύχρω-μες; Κι ας τις έβλεπα, το αρρωστάκι, «κατακόκκινες»...

Με φόντο το Κρεμλίνο και τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Βασιλείου, ο Τζιανκάρλο Φιζικέλα οδηγεί το όχη-μα της Ferrari κατά τη διάρκεια του 5ου Moscow City Racing. Οι κάτοικοι της Μόσχας -που ζητούν τη δη-μιουργία πίστας Formula 1 στην πόλη τους- είχαν την ευκαιρία να δουν επίσης από κοντά τις Marussia, McLaren, Caterham και Red Bull.

Ο Ισπανός παίκτης του γκολφ Σέρτζιο Γκαρσία πραγματο-ποιεί ένα δοκιμαστικό χτύπη-μα λίγο πριν από την έναρ-ξη του British Open Golf Championship. Το τουρνουά αναμένεται να ολοκληρωθεί την Κυριακή 22 Ιουλίου, και θα κάνει το νικητή του πλουσι-ότερο κατά 1,15 εκατ. ευρώ.

Ο Τζος Τσίλντρες ήρθε το καλοκαίρι του 2008 στον Ολυμπιακό, με την ταμπέλα του μεγάλου αστέρα που άφησε το θαυμαστό κόσμο του NBA για να πιάσει λιμάνι και να πάρει κούπες. Για δύο χρόνια απέδωσε τίμιο μπάσκετ, αντί για κούπες όμως τα βρήκε... μπαστούνια, ένεκα του αι-ωνίου αντιπάλου. Το 2010 επέστρεψε στο NBA και στους Phoenix Suns, με τις επιδόσεις του να προκαλούν βέρτιγκο: 5 πόντοι ανά αγώνα την πρώτη χρονιά και 2,9 πόντοι τη δεύτερη. Κατά τη διετία είχε 5/40 τρίποντα και 48% ευστοχία στις βολές. Δεδομένου ότι ο κατασκευαστικός κλά-δος στις ΗΠΑ έχει υποστεί καθίζηση, τα... τούβλα του Τσίλντρες δεν είχαν ιδιαίτερη ζήτηση στην αμερικανική αγορά. Ετσι, οι Suns αποφάσισαν να τον αποδεσμεύσουν, αποζημιώνοντάς τον με 20 εκατ. δολάρια. Οχι και άσχημα, Τζος!

Εάν την Κυριακή το βράδυ υπήρχε Ελ-ληνας που υπέφερε από αϋπνίες και δεν κατάφερε να κοιμηθεί με το παι-χνίδι της Εθνικής Νέων, τότε σίγουρα πρέπει να αναζητήσει ιατρική βοήθεια. Οι ταλαντούχοι παίκτες μας, πάντα υπό τις οδηγίες του προπονητή τους, εφάρμοσαν πιστά το σύστημα «ταμπού-ρι, διώξιμο και ό,τι ήθελε προκύψει». Αποτέλεσμα, το ματς να είναι πιο βαρε-τό και από το να παρακολουθείς μπο-γιά να στεγνώνει στον τοίχο.

Δεν γνωρίζω αν θα μπορούσα-με να αντιμετωπίσουμε τους τεχνίτες Ισπανούς σε ανοιχτό γήπεδο. Πιθανό-τατα αν το κάναμε να τελείωνε το παι-χνίδι με το σκορ 4-0 κατά μας, αν και νομίζω πως δεν υστερούμε σε ταλέντο. Παρόλα αυτά, έχω την εντύπωση ότι σε αυτές τις ηλικίες το να καταστρέ-φεις κάθε επιθετική δημιουργία, να υπαγορεύεις στους παίκτες να παίζουν μονίμως πίσω από τη σέντρα και να τους βλέπεις να βγαίνουν στην επίθε-ση μόνο αφού δέχτηκαν γκολ, είναι καταστροφικό. Τόσο για τα μάτια του απλού θεατή, που ζητά ωραίο ποδό-σφαιρο για να πάει στο γήπεδο, όσο και για τους ίδιους τους πιτσιρικάδες, που εθίζονται στη λογική της άμυνας, της αναμονής, του 1-0.

Μην ξεχνάμε, εξάλλου, πως πρό-κειται για παίκτες που σε λίγα χρό-νια, εκτός από την εθνική ανδρών, θα επανδρώσουν και τις ομάδες της Super League. Αν λοιπόν αυτοί οι ποδοσφαι-ριστές δεν διδαχθούν από μικροί ότι πρέπει να κάνουν κίνηση μέσα στο γήπεδο, να κυνηγάνε το γκολ και να παίζουν όμορφο και απλό ποδόσφαι-ρο, δεν θα το κάνουν ποτέ τους. Και το αποτέλεσμα θα είναι ένα πρωτάθλημα ποιοτικά κακό και εξίσου αδιάφορο με αυτό που παρακολουθούμε τα τελευ-ταία χρόνια στα ελληνικά γήπεδα.

Τα τελευταία ποδοσφαιρικά καλοκαίρια ανήκουν αδιαμφισβήτητα στις ομάδες των... Αράβων. Εχο-ντας άφθονα χρήματα για ξόδεμα χάρη στο πετρέ-λαιο, φροντίζουν να ενισχύουν τους συλλόγους που αγοράζουν με ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στα γήπεδα. Πέρυσι, για παράδειγμα, ήταν η Μάντσε-στερ Σίτι που τίναξε την μπάνκα στον αέρα αποκτώ-ντας μεταξύ άλλων τους Νασρί, Αγκουέρο, Κλισί και Αντεμπαγιόρ.

Φέτος το μεγάλο μπαμ γίνεται από την Παρί Σεν Ζερμέν του σεΐχη Αλ Τάνι από το Κατάρ. Πρώ-το ηχηρό απόκτημα ήταν ο Λαβέτσι, ο οποίος ήρθε από τη Νάπολι για 26 εκατ. ευρώ και ακολούθησε ο Τιάγκο Σίλβα από τη Μίλαν. Ο Βραζιλιάνος κεντρι-κός αμυντικός κόστισε 45 εκατ. ευρώ, ενώ θα αμεί-βεται με 7,5 εκατ. ετησίως. Μαζί του από τη Μίλαν έφτασε και ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, με τον Σουηδό να κοστίζει μεν 20 εκατ., αλλά να υπογράφει ακό-μα μεγαλύτερο συμβόλαιο 13 εκατ. το χρόνο! Φυσι-κά οι κινήσεις δεν τελειώνουν εδώ, μια και οι φή-μες θέλουν να μετακινείται στο Παρίσι και ο Κακά, ο οποίος στη Μαδρίτη δεν κατάφερε να εδραιωθεί.

Το ερώτημα που προκύπτει στην περίπτωση αυτή είναι τι θα καταφέρει να κάνει με το υλικό ο Κάρλο

Αντσελότι και ποιοι είναι οι στόχοι της ομάδας. Το γαλλικό πρωτάθλημα λογικά δεν θα δυσκολευτεί να το κατακτήσει, αλλά με τόσα χρήματα οι βλέψεις είναι συ-νήθως μεγαλύτερες και ακούνε στο όνομα Champions League. Το να διακριθεί όμως εκεί είναι παραπάνω από δύσκολο, αφού θα βρει απέναντί της συλλόγους όπως η Μπαρτσελόνα, η «διψασμένη» Ρεάλ Μαδρί-της, η Τσέλσι, η Μπάγερν Μονάχου και η Γιουβέντους που επιστρέφει δυναμικά. Επιπλέον, δεν διαθέτει ούτε το απαραίτητο βάρος φανέλας, τη σημασία του οποίου κατάλαβε πέρυσι από πρώτο χέρι η Μάντσεστερ Σίτι που αποκλείστηκε από τη φάση των ομίλων.

Αρκούν λοιπόν τα... πετροδόλαρα για να φτά-σεις στη «Γη της Επαγγελίας»; Ευτυχώς για τους πο-δοσφαιρόφιλους, η απάντηση είναι όχι άμεσα. Αν ωστόσο ο σεΐχης συνεχίσει να πληρώνει, δεν απο-κλείεται να ακολουθήσει και η Παρί Σεν Ζερμέν την πορεία της Τσέλσι. Και επειδή μιλάμε για τον άν-θρωπο που έκανε δώρο σε μία από τις γυναίκες του τον οίκο Valentino μόνο και μόνο επειδή λατρεύει τη μόδα, τότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως το μέλλον μάς επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις.

43

Parlez-vous français?

Ετοιμάσου για διάφορα περίεργα αυτή την εβδο-μάδα, Κριέ. Τα άστρα θα παίξουν λίγο γκολφ πάνω από το κεφάλι σου και, με τόσο ανακάτεμα που θα γίνει, μην παραξενευτείς αν το Σάββατο πάθεις ανεμογκάστρι από το λάτε που ήπιες στο Φάληρο και τη Δευτέρα γεννήσεις σοκολατένια αρκουδάκια.

Ακολούθησε τις εξής οδηγίες, Ταύρε, προ-σεκτικά και θα με θυμηθείς. Πήγαινε στην τράπε-ζα, σήκωσε ό,τι λεφτά έχεις. Πάρε σβάρνα τα πε-ρίπτερα και αγόρασε ό,τι ισοτονικό ποτό, Μίλκο και σοκολάτα υπάρχει. Κατανάλωσε σαν να μην υπάρχει αύριο. Πιθανότατα να μην υπάρχει βέ-βαια, αλλά την ενέργεια τη θέλεις έτσι κι αλλιώς για να την παλέψεις άμεσα.

Προσοχή. Το μήνυμα απευθύνεται προς τους απανταχού Διδύμους. Παρακαλώ προσ-δεθείτε, μεταφέρεστε σε ένα παραχωροχρονικό υποσυνεχές εβδόμου τύπου, που θα σας εμπλου-τίσει την εσωτερική σας νισουάζ με έξτρα πιπέρι. Βγείτε έξω στον κόσμο, χορέψτε, οι άλλοι χρειά-ζονται την περίσσεια σας ενέργεια.

Και αν οι πλανήτες παίζουν σκάκι πάνω από το κεφάλι σου, Καρκίνε, μην το πάρεις για κακό. Φοβάσαι για αυτά που θα γίνουν για σένα χω-ρίς εσένα, καμιά φορά όμως ούτε μπορείς να το αποφύγεις, ούτε θα έχει άσχημα αποτελέσματα. Κάνε την πάπια τώρα που τελειώνει η κυνηγητι-κή περίοδος.

Οι ευκαιρίες που ψάχνεις στη δουλειά σου έρχονται αυτή την εβδομάδα, Λέοντα. Εχε το νου σου για να μπορέσεις να τις αναγνωρίσεις. Δεν είναι πολλοί άνθρωποι που βλέπουν σαν ευκαιρία μεσίτες με wife-beater, δικηγόρους με παντόφλες, δημοσιογράφους με μαγιό Zaza, κι όμως αυτοί μπορούν να κάνουν μεγάλο καλό.

Τα οικονομικά σου εξελίσσονται σε πρόβλη-μα όχι για δυνατούς λύτες, Παρθένε, αλλά για δύτες στα βάθη του ασυνείδητου του μυαλού του πιο κομπλεξικού εφοριακού. Μην ανησυχείς, θα τα βγάλεις πέρα και, όταν το κάνεις, δεν θα χά-σεις παρτίδα Monopoly και Hotel για κάνα δυο χρόνια.

Μια τεράστια κουτάλα αιωρείται πάνω από τον κόσμο των Ζυγών. Είναι η κουτάλα της παράνοιας. Ανακατεύει τις σχέσεις και πετάει απέξω τις κανέλες-ψήγματα λογικής. Οι Ζυγοί βλέπουν τον κόσμο τους να αλλάζει τοπία ανά-λογα με τις ορέξεις της κουτάλας και ανήμπο-ροι δοκιμάζουν από το ζωμό. Και τους αρέσει. Ζήτω η παράνοια, Ζυγέ!

Ο Αρης επηρεάζει την πνευματική σου πτυχή, Σκορπιέ; Ξέρεις τι σημαίνει αυτό, ε; Οτι επιτέλους είσαι πολύ κοντά στο να ελέγχεις τον ηλεκτρισμό και να σηκώνεις αντικείμενα με το μυαλό σου, jedi style. Χρησιμοποίησε τις νέες σου δυνάμεις για καλό, δηλαδή για να με πετάξεις μέχρι το μίνι μάρκετ γιατί βαριέμαι.

Το τερπνόν μετά του ωφελίμου, Τοξότη, στην κοινωνική σου ζωή έρχεται. Το ζιμπλα-φόν σου και εσύ μπαίνετε σε νέα περίοδο κοι-νωνικότητας, ανοίγεστε προς τα έξω και ανανε-ώνετε φιλίες και σχέσεις. Αν καταλήξετε βέβαια να παραστριμώχνεστε στη σκηνή, μη λέτε ότι φταίω εγώ.

Ειδικά εσύ, Αιγόκερε, όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει - και ακόμα περισσότερο εγώ, τόσο πολύ που πονάνε τα παΐδια μου. Καλύτε-ρα σπάσ’ τα και ξαναρίχ’ τα, γιατί τα υπερπε-ρίπλοκα σχέδια έχουν τάση για αυτοανάφλεξη και θα έπρεπε να το έχεις καταλάβει αυτό ήδη, ρε κερατά.

Κάτσε σε μια καρέκλα, Υδροχόε, και κοίτα το κενό. Οταν από τον ήλιο ή από τη βαρεμάρα ή από την εσωτερίκευση αρχίσεις να βλέπεις καλικάντζαρους να παίζουν μίνι γκολφ με ζά-ρια Dungeons and dragons για μπαλάκια, ξε-κίνα να ζωγραφίζεις. Η έμπνευση έρχεται σε περίεργες μορφές καμιά φορά.

Η οικογενειακή θαλπωρή είναι μεγάλη αξία, Ιχθύ, σαν το μαύρο το πουκάμισο στη λε-βεντογέννα Κρήτη. Φόρα την κι εσύ με καμάρι, και μην το παίζεις easy rider. Κάτσε εκεί και άσε τους δικούς σου να σε κερνάνε κάτι τόνους συκαλάκι. Και φάε όλο το συκαλάκι σου, easy rider της Κακιάς Σκάλας.

45

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε για πέμπτη συνεχή χρονιά το «εθε-λοντικό ποδηλατικό ταξίδι», με τη συμμετοχή εργαζομένων της Vodafone και στόχο τη συγκέ-ντρωση χρημάτων για την ενί-σχυση των Παιδικών Χωριών SOS. Στο ποδηλατικό ταξίδι, γνωστό ως “Global Biking Initiative”, συμμετεί-χαν με ενθουσιασμό εργαζόμενοι και συνεργάτες από τη Vodafone Ελλάδας, οι οποίοι με τα ποδήλατά τους κάλυψαν απόσταση πάνω από 1.000 χμ. μέσα σε οκτώ ημέρες, με αφετηρία το Οσλο και τερματισμό το Ντίσελντορφ. Η πο-δηλατική ομάδα της Ελλάδας συγκέντρωσε 10.500 ευρώ από δωρεές φίλων, συναδέλφων, αλλά και από την ίδια τη Vodafone Ελλάδας, τα οποία προσέ-φεραν στα Παιδικά Χωριά SOS.

Ταινίες σε πρώτη τηλεοπτική προβολή και σε υψηλή ευκρίνεια μπορείς να απολαμβάνεις κάθε στιγμή αν γίνεις συνδρομητής του ΟΤΕ TV με τη νέα υπηρεσία ΟΤΕ Cinema On Demand, που διατίθεται και Μέσω Δορυφόρου. Με την υπηρεσία έχεις τη δυνατότητα να νοικιάσεις πρεμιέρες ταινιών και να παρακολουθήσεις σε πρώτη προβολή στην ελληνική τηλεόραση τα πιο δημοφιλή blockbusters, αλλά και κορυφαίες παραγωγές των μεγάλων κινηματογραφικών στούντιο και σε ποιότητα high definition. Η ενοικίαση των ταινιών μπορεί να γίνει εύκολα και απλά, τηλεφωνικά ή μέσω SMS, για χρονικό διάστημα έως 48 ωρών με χρέωση από 2 έως 4 ευρώ. Η υπηρεσία OTE Cinema on Demand είναι διαθέσιμη και στα δύο πακέτα, Full & Family Ρack, του OTE TV Μέσω Δορυφόρου.

Το Vellios School of Art, με το κύρος και την ποιότητα ανθρώπων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στις δημιουργικές ειδικότη-τες, αποτελεί μια νέα ποιοτική πρόταση σπουδών καθημερινής φοίτησης και εναλλακτικών εκπαιδευτικών προγραμ-μάτων. Αναγνωρίζοντας τις ιδιαίτερες ανάγκες και τους περιορισμούς σε προ-σωπικό διαθέσιμο χρόνο, προσφέρει εναλλακτικά εκπαιδευτικά προγράμματα με ευελιξία: Τακτική Καθημερινή Φοίτηση, Προγράμματα Εκπαίδευσης Open Learning, αλλά και Distance Learning και Σεμινάρια εξειδικευμένης γνώσης. Οι τομείς εκπαίδευσης είναι Mixed Media Fine Arts, Graphic Design, Interior Design, Visual Merchandising, Comic-Cartoon, 3D Animation και Fashion Design. Η σχολή βρίσκεται στην 3ης Σεπτεμβρίου 24 και μπορείς να την επι-σκεφθείς από τις 25 Ιουλίου καθημερινά 9 πμ. με 6 μμ.

Tην ανάγνωση της αγαπημένης μου τεχνολογικής είδησης. Οι κότες βελτιώθηκαν, έλεγε ο τίτλος, και φυσικά αρκούσε για να διαβάσω παρακάτω. Η είδηση έλεγε ότι τα σημερινά αβγά αποτελούνται από ένα βελτιωμένο θησαυρό θρεπτικών στοιχείων και βασίζεται σε Βρετανούς επιστήμονες. Σύμφωνα λοιπόν με αυτούς, τα σύγχρονα αβγά μεσαίου μεγέθους περιέχουν κατά 25% λιγότερα κορεσμένα λιπαρά -που συνδέονται με καρδιαγγειακά νοσήματα- σε σχέση με εκείνα που έκρυβαν τα αβγά του ’80. Συγκε-κριμένα, τα σημερινά αβγά περιέχουν 1,3 γραμ. κορεσμένα λιπαρά συγκριτικά με τα 1,7 γραμ. των παλαιότερων. Βάσει των επίσημων διατροφικών οδηγιών, η ημερήσια κατανάλωση σε κορεσμένα λίπη δεν θα πρέπει να ξεπερνάει τα 20 γραμ. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ακόμα ότι, πέρα από τα κορεσμένα λιπαρά, «βουτιά» στα σύγχρονα αβγά έχουν κάνει και τα επίπεδα χοληστερόλης -που συνδέονται με θρομβώσεις-, τα οποία αγγίζουν τα 177 μικρογραμμάρια συγκριτικά με τα 202 μικρογραμμάρια του παρελθό-ντος. Επιπλέον, η θερμιδική τους αξία -πάντα για τα αβγά μεσαίου μεγέθους- έχει πέ-σει στις 66 από τις 78 θερμίδες. Εντάξει, αφού διάβασα και αυτό, οδηγήθηκα χωρίς τύψεις στο ψυγείο. Δώδεκα θερμίδες λιγότερες το αβγό δεν είναι και μικρή υπόθεση! Ασε που λατρεύω τις ομελέτες.

Την ακρόαση του δίσκου «Χρυσαλίδα» του Κωνσταντίνου Βήτα. Η αλήθεια εί-ναι πως δεν ήμουν και πολύ φαν του τραγουδιστή, αλλά αυτόν το δίσκο ήθε-λα να τον μελετήσω. Είχα ακούσει άλ-λωστε τόσα πολλά. Δεν τα κατάφερα. Και δεν ξέρω γιατί. Προσπάθησα. Μια χτυπούσε το τηλέφωνο, μια κάτι μου αποσπούσε την προσοχή, μια κάτι με χάλαγε. Οχι τίποτα άλλο, θα αδικήσω τον Βήτα και έχω δεκάδες φίλους που τον λατρεύουν. Συγγνώμη παιδιά, υπό-σχομαι από Σεπτέμβρη να ξαναπροσπα-θήσω!

Τις ετοιμασίες σπιτιού, διάθεσης και ρούχων για τις διακοπές που έρχονται. Συνειδητοποίησα πως, αν και βρισκό-μουν στη μέση της λίστας, δεν είχα και πολλά πράγματα να γράψω. Και ειδι-κά φέτος που οι διακοπές θα κινηθούν από χωριό σε χωριό, δεν έχεις και πολ-λά να σκεφτείς. Οπως σαμπουάν, κρέ-μες, καθαρές πετσέτες. Μόνο να πά-ρεις ρούχα για τη θάλασσα στο ένα χω-ριό και ρούχα για το βουνό για το άλλο. Μαγιό στο πρώτο, ζακετάκια στο δεύτε-ρο. Ε, αυτά τα ετοιμάζω σε μισή ωρίτσα. Αναβλήθηκε και η λίστα και η βαλίτσα. Την επόμενη Παρασκευή το βράδυ, και πάλι νωρίς θα είναι!

n.mastorakou@metropolisnews.gr