Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός Σύμβουλος: Θά-νος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπα-κίδης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Χρήστος Ξανθάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπό-λας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

Δείτε στο Μstories 29 που κυκλοφορεί σήμερα τον Φοίβο Δεληβοριά να παί-ζει unplugged το «Μηδέν εισερχόμενα», την καινούργια εφαρμογή m.app, το

ARTogether Festival, τον Taxibeat τρόπο για να καλείς ταξί, την τελευταία δράση των atenistas για το καλοκαίρι, τον «Παράδεισο» του Booze Cooperativa και τους His majesty the Κing of Spain να μας παρουσιάζουν τον πρώτο τους δίσκο. Τα Mstories διατίθενται στην ιστοσελίδα μας (www.metropolispress.gr), στο κανάλι μας στο YouTube (www.youtube.com/MetropolisPress) και στο Fan Page μας στο

Facebook (www.facebook.com/MetropolisFreePress).

Το έχω ξαναγράψει, ούτε κι εγώ ξέρω πόσες φο-ρές. Μια πλατεία χρησιμεύει για τρία πράγματα: Για να κάθεσαι, για να διέρχεσαι και για να παί-ζεις. Δεν έχω υπόψη μου αν ανακάλυψαν και τίπο-τε άλλο ανά τα έτη οι πολεοδόμοι, αλλά εγώ αυτά καταλαβαίνω, αυτά λέω. Εξού και η χαρά μου με την είδηση που διάβασα στην «Καθημερινή» πριν από μερικές μέρες. Ο Δήμος Αθηναίων, σε συ-νεννόηση με επιχειρηματίες και την Κίνηση Πολι-τών Κέντρου Αθήνας (για τους φίλους ΚΙΠΟΚΑ), προχωράει στην τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων στην πλατεία Ομονοίας.Τα οποία τραπεζοκαθίσματα, θα αναπτυχθούν στα πεζοδρόμια γύρω από την πλατεία και στο κέντρο της (τη σημερινή Αλμυρά Ερημο...), κάτω από ομπρέλες με διαστάσεις 4 επί 4 μ. ή 5 επί 5 μ., ανάλογα με την περίπτωση. Ζητήθηκε επίσης από τους επιχειρηματίες της περιοχής να τοποθετη-θούν πέργκολες και πάτωμα τύπου ντεκ κάτω από τα τραπεζοκαθίσματα. Δεν πέρασε όμως η πρότα-ση από τα σαΐνια του Δήμου, αν θυμάμαι καλά, για να μη θεωρηθεί το πακέτο ως επέκταση των καταστημάτων και για να μην αλλοιωθεί ο χαρα-κτήρας της πλατείας.Ποιος χαρακτήρας ακριβώς δεν έχω ιδέα. Ο χα-ρακτήρας της μιζέριας, ο χαρακτήρας της βρομιάς, ο χαρακτήρας της καταστροφής. Μόνο οι πλατείες στο κέντρο της Λάρισας, που κάποιο εξυπνοπούλι είχε τη φαεινή ιδέα να τις στρώσει με μάρμαρο και περνάς το καλοκαίρι και τσουρουφλίζεσαι, είναι χειρότερες από την Ομόνοια. Ετσι όπως την κατή-ντησαν την Ομόνοια η αδιαφορία των Δημάρχων και ο αρχιτεκτονικός αυτοσχεδιασμός, το μόνο πράγμα στο οποίο χρησιμεύει είναι η ντάγκλα. Πρεζοντάγκλα κατ’ εξοχήν, καθώς και πρόχειρο κατάλυμα για τους κακόμοιρους μετανάστες που δεν έχουν ούτε ένα ψόφιο δίευρω να δώσουν για μια πιθαμή πάτωμα στο δουλέμπορο.Ετυχε να ζήσω τη μαύρη νύχτα της Ομόνοιας εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Οταν κάναμε πειρατικό ραδιόφωνο στο Star radio στους Θρακομακεδόνες και τε-λειώναμε γύρω στη 1:30 μετά τα μεσά-νυχτα και παίρναμε παρεάκι με τη Γωγώ το νυχτερινό λεωφορείο των 2 που κα-τέβαινε το βουνό με τους σκοτωμένους από το Καζίνο της Πάρνηθας. Φτάναμε κατά τις 3 στην πλατεία και σπεύδαμε για κάνα ανθόγαλο στο «Βρετάνια», για κάνα βραστό στην κρεαταγορά, για κάνα περιοδικό ξενόγλωσσο και αμερικάνικα κόμικς στο περίπτερο στη γωνία με την Αθηνάς. Μας είχαν μάθει κιόλας οι με-σόκοπες κυρίες που το δούλευαν και έδιναν συμβουλές στη Γωγώ όταν αγό-ραζε τα πακέτα δύο δύο να μην καπνίζει τόσο πολύ κορίτσι πράμα.

Η Γωγώ το διασκέδαζε. Οπως το διασκεδάζαμε όλοι τότε στα πέριξ της Ομόνοιας, με αυτή την αόρατη αίσθηση κινδύνου ανάμικτη με την υπό-σχεση παράνομων απολαύσεων. Μπορώ να σας ορκιστώ, ωστόσο, ότι αν έσκαγε γυναίκα γυμνή στις 3 το πρωί, αν έσκαγε κυράτσα φορτωμένη στα χρυσαφικά, κανείς δεν θα την πείραζε. Αντε κάνα σφύριγμα, άντε καμιά χειρονομία, άντε κάνα βλέμμα λιγούρικο, ως εκεί. Το μοναδικό μαγαζί που σου πάγωνε το αίμα ήταν το μπαρ

του πρώην κατσέρ Κώστα Σαφάκα στην Ευρι-πίδου. Αργότερα, έγινε και ένας φόνος στην επικράτειά του. Αμα πάντως δεν πήγαινες γυ-ρεύοντας, άμα δεν προκαλούσες την τύχη σου, σε άφηναν ήσυχο. Σε αντίθεση με σήμερα, που, όπως μου είπε ο φίλος Μιχάλης, κυκλοφορούν στην περιοχή ως και συμμορίες Μπαγκλαντεσι-ανών. Τα μεγαλύτερα αρνιά του κόσμου έγιναν λήσταρχοι στην Αθήνα.Επιστρέφοντας στα τραπεζοκαθίσματα, μπορώ

να πω ότι με χαροποιεί η ιδέα, αφού θα κάθεται κανένας άνθρωπος να παίρνει μιαν ανάσα. Για παιχνίδι βέ-βαια μήτε λόγος, ενώ η διέλευση δεν αξίζει τον κόπο ούτε για ντιλερίκι. Και φυσικά όπου να ναι θα ξαναξη-λωθεί η πλατεία. Ετσι γίνεται πάντα στην Ελλάδα, έτσι θα γίνει και τώρα. Ελπίζω για να βρει μια μορφή που θα εξυπηρετεί τους πολίτες και όχι τις φαντασιώσεις των αρχιτεκτόνων. Οι τελευταίοι, όταν έπεσαν βροχή τα βρισίδια, δικαιολογήθηκαν ότι άλλα είχαν σχεδιάσει και άλλα υλοποιήθη-καν. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, και εγώ αν την αμοιβή τους τη διεκδίκησαν ή την κατέθεσαν υπέρ αναξιοπαθού-ντων και πρεζονιών...

Στο Cake της Ηροδότου προέκυψε προσφορά «για κάθε κομμάτι cake tube που θα πάρετε μαζί σας, δω-ρεάν ο καφές». Ισχύει από Δευτέρα ως Παρασκευή 11 το πρωί με 2 το μεσημέρι. Αυτό για τους πρωινούς. Για τους απογευματινούς υπάρχει λίγο πιο κάτω στο γωνιακό Costa Coffee η εξής προσφορά: παίρνεις ένα καφεδάκι και σου δίνουν άλλο ένα δωρεάν. Από τις 7 το απόγευμα και μετά πάντως, οπότε πρέπει να είσαι λίγο νυχτοπούλι ή να διαβά-ζεις για κάποιου είδους εξετάσεις μέσα στο θέρος.

Λοιπόν, αυτό ήταν. Κάθε φορά που προσπαθώ να ανακαλύψω τον κόσμο και τα μυστήρια των άλλων και έρχεται ένας τυχαίος X χωρίς λόγο και αφορμή και κάνει τρελές προσπάθειες να χάσω το χιούμορ μου, κλήρος και λαός συνωμοτούν για να επανέλ-θω στη θεϊκή μου υπόσταση.

Η σχέση μου με το «σωματίδιο του Θεού», που υπάρχει κυρίως λόγω επωνύμου -καθώς πολ-λοί το γράφουν και με ωμέγα το μποζόνιο Higgs-, περισσότερο με έχει ταλαιπωρήσει παρά με έχει βοηθήσει να συνειδητοποιήσω τον εαυτό μου και τα γύρω μου. Παρόλα αυτά είναι το πιο φιλικό, το πιο κοντινό και το πιο παρήγορο σωματίδιο του σύμπαντος που γνωρίζω.

Η αλήθεια είναι ότι πολύ το είχα υποτιμήσει, μέχρι που πριν από λίγα χρόνια (ξέρετε, τότε που γινόταν το πείραμα του Cern, το οποίο, όπως όλοι θυμάστε, απέτυχε) ο τότε γκόμενός μου θεωρούσε απαραίτητο να μου στέλνει όλα τα ρεπορτάζ για να μου δείξει το μέγεθος του θαυμασμού του ο οποίος κατέρρευσε τόσο ακαριαία όσο και το πείραμα.

Βέβαια, ο άνθρωπος για να μάθει πρέπει να πάθει πολλά, οπότε, σε κάποια πρόσφατα σχετικά μηνύματα «είσαι θεά» μέσα στην νύχτα, κάθισα και σκέφτηκα (τα τρια ουίσκι με καταστρέφουν τελικά) ότι δεν μπορεί να είναι συμπτωματική η αρχή μιας σχέσης με το ότι πάλι έχει ξεκινήσει η συζήτηση για το συγγενικό μου μποζόνιο και τα θεώρησα όλα καλό σημάδι. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής και αυτή η περίοδος θεοποίησής μου έφτασε ακαριαία στο «άι γαμήσου κι εσύ κι ο γρύλος σου». Ολα καλά.

Επιστρέφοντας στο θολό παρόν, θέλω να θυμίσω σε όλους ότι το μποζόνιο Higgs είναι ένα στοιχειώδες σωματίδιο. Σαν Μποζώνη και μπο-ζόνιο μπορούμε να κατηγορηθούμε ότι είμαστε ασταθείς, δεν έχουμε εσωτερική δομή, δεν υπάρ-χουμε πουθενά σε σταθερή κατάσταση, δεν μπο-ρεί κανείς να μαζέψει μποζόνια σε ένα κουτί και την Μποζώνη σε ένα σπίτι με την ευρεία έννοια, αλλά χωρίς εμάς, που ξέρουμε καλά τη λέξη «αλ-ληλεπίδραση», που προσδίδουμε μάζα στην ύλη, τι θα ήταν το σύμπαν; Θα υπήρχε σύμπαν χωρίς μάζα, δηλαδή χωρίς βαρύτητα; Φίλοι μου, κι εσείς απλώς δεν θα υπήρχατε για να μπορέσετε να μου δώσετε μια απάντηση.

Πάνω σε αυτή τη σούπα του μυαλού, σκάει με τη «Ρομφαία» του (είναι αυτός φιλικός τίτλος χριστιανικού περιοδικού; Μππρρρ!) ο Μητρο-πολίτης Πειραιώς -εδώ είναι η σκηνή όπου στις ταινίες ο σκηνοθέτης έχει φτάσει στο «δεν πάει παρακάτω» και κάποιος πρέπει να μπει να αλλά-ξει δράση- και με μια πελώρια ανακοίνωσή του το «ό,τι να ’ναι» των επιστημονικών απόψεων, ο σεβασμιότατος εκπρόσωπος του Θεού και Bocca de la Verita (απλή συνωνυμία με τη διάσημη κρήνη της Ρώμης) αποκαλεί το μποζώνιο ασυ-νείδητο σωματίδιο.

Εφτασε η ώρα που θα βγω από τα ρούχα μου. Είπαμε, ασταθή, ας το φάμε. Επιπόλαια, ας το φάμε. Αβαρή, ας το φάμε. Ασυνείδητα; Ε όχι! Και δεν του φτάνει ο χαρακτηρισμός ασυνείδητα, συ-νεχίζει ακάθεκτος αποκαλώντας τους επιστήμονες

σχεδόν κρετίνους, δαίμονες -αυτό δεν με χαλάει, διότι ως γνωστόν η κόλαση είναι άδεια και όλοι οι δαίμονες είναι εδώ-, δείχνοντας το μεγάλο χρι-στιανικό ενδιαφέρον του προς τον ουρανό και τα μυστήριά του και τα βαθιά αισθήματα αγάπης του στους γήινους.

Για να προσγειωθούμε στον κόσμο του συνει-δητού, θα τολμούσα να κάνω μια ταπεινή, λαϊκή σε εισαγωγικά, πρόταση στον amateur ενθουσιώ-δη αλλά άτεχνο εκκολαπτόμενο αστροφυσικό μας να χαμηλώσει λίγο το βλέμμα από το Θεό του και το θεϊκό μου σωματίδιο και να τους αφήσει ήσυ-χους να κάνουν τη δουλειά τους. Ας ασχοληθεί ως εκπρόσωπος του Θεού με κάτι πιο γειωμένο και γήινο και μπορώ να του δώσω μια πρόχειρη λίστα -αν δεν θυμάται να τη συντάξει- που συμπεριλαμ-βάνει μερικά κουτιά γάλα σε κάποιους που πεινά-νε, μερικά σπίτια της Εκκλησίας στους άστεγους και λίγα λιλιά από τα τάματα για να μπορέσουν να πάνε μερικά παιδιά σχολείο.

Αν δεν του φτάνουν όλα αυτά, θα του πρότει-να με πολύ μεγάλη χαρά να ξεκινήσει σήμερα τις θεϊκές του έρευνες και -ποιος ξέρει;- με μερικούς άγγελους και όχι δαίμονες ερευνητές να καταφέρει να αποδείξει ότι οι άνθρωποι δεν είναι θεοί (και εγώ θεά) και ότι τα αστέρια δεν υπάρχουν. Του εύχομαι από την καρδιά μου καλή επιτυχία, αν και μπορώ με βεβαιότητα να του πω πως την αθανα-σία δεν πρόκειται ποτέ να την κερδίσει όσο οι άν-θρωποι γύρω του ονειροπολούν αναζητώντας το προσωπικό τους σωματίδιο.

«Aν δεν υπερασπιστώ εγώ το σωματίδιο αυτό, ποιος θα το κάνει;»

Πώς θα σου φαινόταν αν υπήρχε

ένα application στο κινητό τηλέ-

φωνο ή στην ταμπλέτα σου που να

είχε «χαρτογραφημένα» τα πιο ενδι-

αφέροντα σημεία της πόλης και σου

προσέφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο

όλες τις απαραίτητες πληροφορί-

ες για αυτά μέσω βίντεο σύντομης

διάρκειας; Πλέον υπάρχει! Λέγεται

M.app, είναι διαθέσιμο για δωρεάν

κατέβασμα στο iPhone ή το iPad σου

από το App Store (ή στη διεύθυνση

bit.ly/MW1lCr), και, αν και βρίσκε-

ται σε πειραματική φάση, το περιε-

χόμενό του εμπλουτίζεται διαρκώς.

Αποτέλεσμα της δημιουργι-

κής και παραγωγικής σύμπρα-

ξης της www.kathimerini.gr, της ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ και της

TopCreations, η συγκεκριμένη εφαρμογή ενσωματώνει επιλεγμένους

χώρους και σημεία καθώς και μια ευρεία γκάμα προϊόντων και δραστη-

ριοτήτων στην πόλη, τα οποία απεικονίζονται ως σημεία στο χάρτη και

καθορίζονται ανάλογα με την κατηγορία στην οποία ανήκουν. Ειδικό-

τερα, οι διαθέσιμες κατηγορίες είναι οι ακόλουθες οκτώ: Mpoints, Ζωή

και Πόλη, Μουσική, Θέατρο, Βιβλίο, Σινεμά, Εκθέσεις και Τεχνολογία.

Ο χρήστης έχει πρόσβαση σε όλες τις κατηγορίες, ενώ μπορεί να

επιλέξει εκείνες μόνο που τον ενδιαφέρουν. Σε αυτές βλέπει τα βίντεο

που έχουν ενσωματωθεί και εντοπίζει στο χάρτη το σημείο που τον ενδι-

αφέρει. Επίπλέον, του δίνεται η δυνατότητα να κάνει αναζήτηση σημείων

με βάση το όνομα του σημείου. Αφού επιλέξει το σημείο ενδιαφέροντος,

αποκτά πρόσβαση σε μια ολοκληρωμένη, υψηλής ποιότητας, οπτικοα-

κουστική εμπειρία, η οποία του παρέχει όλες τις απαραίτητες πληροφο-

ρίες για την επιλογή του. Παράλληλα, έχει τη δυνατότητα να αλληλεπι-

δράσει δηλώνοντας ότι του «αρέσει» το συγκεκριμένο σημείο πατώντας

το πλήκτρο με το σχήμα «καρδιά», να διαβάσει σχόλια άλλων χρηστών

σχετικά με το συγκεκριμένο σημείο και βέβαια να σχολιάσει και ο ίδιος.

Σύντομα η εφαρμογή θα κυκλοφορήσει και στο Play Store της

Google, καλύπτοντας έτσι και τους κατόχους smartphones με λειτουρ-

γικό σύστημα Android.

Μια δοκιμή θα σας πείσει!

O ψηφιακός οδηγός για το ταξίδι στην πόλη λέγεται M.app και είναι άμεσα διαθέσιμος για

κατέβασμα από το App Store.

Δείτε την παρουσίαση του M.app στο Mstories 29

που κυκλοφορεί σήμερα

«Η Tατιάνα μένει τρεις πόρτες μα-κριά από τη Νίνα, δύο από την Ολγα, απέναντι από την Σβετλάνα και σε απόσταση αναπνοής από τη Γιελένα, τη Φαΐνα και τη Ναντέζντα». Με αυτή την εισαγωγή η αρθρογράφος των “New York Times” ξεκινάει το αφιέρωμα από το οδοι-πορικό της, όχι στη Μόσχα ή σε κάποια άλλη πρωτεύουσα του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, αλλά στη Δαμασκό. Βρέθηκε εκεί για να ρίξει φως στα αίτια της ρωσο-συριακής συμμαχίας, όχι όμως στα προφανή, «στα οποία περιλαμβάνονται συμφωνίες για στρατιωτικό εξοπλι-σμό που ανέρχονται ετησίως στα 700 εκατ. δολάρια και η διάθεση στη Μόσχα ενός μικρο-σκοπικού λιμανιού για στρατιωτική βάση», αλλά στα λιγότερο γνωστά. Ποια είναι αυτά;

Στη Συρία αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 30.000 Ρώσοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι γυναικόπαιδα, κάτι που καθιστά την πιθανότητα της εκκένωσης σχεδόν αδύνατη. «Η ασυνήθιστη αυτή διασπορά είναι αποτέλεσμα της ψυχροπολεμικής συμμαχίας των δύο χωρών. Τότε που χιλιάδες νέοι Σύριοι πήγαιναν στη Μόσχα για να σπουδάσουν και γύριζαν πίσω ως γιατροί, καθηγητές και αξιωματούχοι παντρεμένοι με Ρωσίδες. Οι τελευταίες αποτελούν σήμερα τις συζύγους της συριακής ελίτ». Και έζησε ο Ασαντ καλά...

Ο Κολόμβος νόμιζε ότι η Γη ήταν επίπεδη, ενώ ο Δάντης ότι είναι στρογγυλή σαν σφαίρα. Oταν ο Γαλιλαίος είπε ότι η Γη γυρίζει, η Ιερά Εξέταση τον βασάνισε για να δηλώσει το αντίθετο. Εκείνος πρόφερε, λένε, «κι όμως κινείται!». Αυτό που τσά-κισε όμως τον ανθρώπινο ναρκισσισμό (και ειδικά τον ναρκισσισμό της Εκκλησίας) περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν η αποκάλυψη ότι ο άνθρωπος όχι μόνο δεν είναι μόνος του σε αυτό τον κόσμο, αλλά δεν βρίσκεται καν στο κέντρο του Σύμπα-ντος. Δεν ξέρω εάν από τότε ο άνθρωπος έγινε πιο σοφός, σίγουρα πάντως έχασε ένα κάρο ψευδαι-σθήσεις. Πολλοί δεν μπορούν ακόμα να αποδε-χτούν το γεγονός ότι καταγόμαστε από τον πίθηκο, όπως υποστήριξε ο Δαρβίνος. Μερικοί από αυτούς που επικαλούνται θεϊκή καταγωγή είναι έτοιμοι να τσακίσουν το συνάνθρωπό τους που πιστεύει ότι κατάγεται από τον πίθηκο.

Τώρα έρχεται αυτή η αποκάλυψη για το μπο-ζόνιο Higgs (ή το «σωματίδιο του Θεού» όπως το αποκάλεσαν για λόγους μάρκετινγκ), που δείχνει ότι όλοι οι άνθρωποι πάνω στη Γη είμαστε «παιδιά του τυχαίου και της εξέλιξης». Ποιος ξέρει, αύριο μπορεί να αποκαλύψουμε ότι άλλα όντα ζουν αλλού, σε κάποια γωνιά του Σύμπαντος. Μπορεί να αποφασί-σουν οι ίδιοι να μας επισκεφθούν. Δεν ξέρουμε εάν θα είναι καλύτεροι ή χειρότεροι από την Τρόικα, εάν έχουν και αυτοί τις εμμονές τους, εάν χωρίζονται σε άθεους και πιστούς, εάν είναι ρατσιστές και κάνουν θρησκευτικούς πολέμους, εάν έχουν Εκκλησία και εάν είναι χωρισμένη από το κράτος, εάν συμφωνούν με τη θεωρία του Δαρβίνου ή καίνε τα βιβλία του, εάν επιτρέπουν τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, εάν κάνουν καθόλου σεξ σε τελευταία ανάλυση.

Η εμμονή της Εκκλησίας να απορρίπτει τη μο-ντέρνα κοσμολογία και το πνεύμα του διαφωτισμού προέρχεται πολλές φορές από την αγωνία της -όχι και τόσο ανορθολογική- ότι αυτές οι αποκαλύψεις αφαιρούν το νόημα από την ανθρώπινη ιστορία και ύπαρξη. Οτι το κοσμικό άπειρο και τυχαίο ενθαρρύ-νει τον ανθρώπινο μηδενισμό. Κατανοητό. Δεν έχει φτάσει ο καιρός, ωστόσο, η Εκκλησία να το κάνει αυτό χωρισμένη πλέον από το Κράτος, χωρίς τα λε-φτά των φορολογούμενων; Κατά τα άλλα, όπως έλεγε ο Καρλ Πόπερ, η επιστήμη όπως και η ζωή προχωρά διά δοκιμής και πλάνης. Η ανακάλυψη του μποζόνι-ου του Higgs είναι μια στιγμή της Iστορίας μας. Εμάς των ανθρώπων που θα συνεχίσουμε να ζούμε πάνω στη Γη, ψάχνοντας για νόημα στο ενδιάμεσο διάστη-μα μεταξύ Θεού και Φύσης και προφέροντας κάθε τόσο το «κι όμως κινείται!» του Γαλιλαίου.

Διακοπές ενόψει και οι περισσότεροι από εμάς ψαχνόμαστε για το πώς θα τη βγάλουμε οικονομικά. «Σε εξοχικό φίλου ή σε κανένα υπερπολυτελές κάμπινγκ;» το ερώτημα που μας ταλανίζει. Οχι όλους όμως. Βλέπετε, «ορι-σμένοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους», οπότε έχοντας μπουχτίσει από τα επίγεια, σχεδιάζουν τις διακοπές τους στο εξωτικό... φεγγάρι. Οπως μας ενημερώνει ο “Economist”, δύο εταιρείες διαστημικού τουρισμού, η βρε-τανική Excalibur Almaz και η αμερικανική Space Adventures, σε μια τρι-ετία περίπου από σήμερα θα δώσουν την ευκαιρία σε ιδιώτες που έχουν

τεράστια οικονομική επιφάνεια (ίσως και μεγαλύτερη σε έκταση από αυτήν του φεγγαριού...) να ταξιδέψουν στον πλησιέστερο γείτονα της γης.

«Και οι δύο εταιρείες χρε-ώνουν 150 εκατ. ευρώ τη θέση. Στην τιμή συμπεριλαμβάνεται πολύμηνη επίγεια εκπαίδευση, μια σεληνιακή πτήση, όχι όμως και προσσελήνωση». Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί πως, αν και ψυχροπολεμικά «κονταρο-χτυπιόνταν» για τη διαστημική

πρωτοκαθεδρία, οι αγγλοσαξονικές εταιρείες σήμερα συμμαχούν ευχαρί-στως με τους Ρώσους, καθώς αμφότερες θα χρησιμοποιήσουν πυραύλους και διαστημόπλοια ρωσικής κατασκευής. Η πρώτη από τις πέντε συνολικά θέσεις έχει κλείσει, οπότε, αν σας περισσεύουν ημέρες άδειας, σπεύσατε.

Δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα καλή η σχέση μου με τη Φυσική. Κάτι μέτριοι βαθμοί στο σχολείο και αργότερα, χρόνο με το χρόνο, απέ-βαλα από το μυαλό μου οποιαδήποτε γνώση είχα αποθηκεύσει, για τον τύπο της ταχύτητας, τον Νεύτωνα και τον Κουλόμπ. Θεω-ρητικός ήμουνα πάντα, καταλαβαίνετε. Ξαφνικά, από την Τετάρτη το πρωί, άρχισαν όλοι να μιλάνε για ύλη, ενέργεια, επιτάχυνση. Η αλήθεια είναι ότι το προβοκατόρικο παρατσούκλι του μποζονίου Higgs με έβαλε στον πειρασμό. Πώς γίνεται να μη σε ενδιαφέρει το «σωματίδιο του Θεού»; Ωστόσο, δυστυχώς, όσο και αν διάβασα ελληνικά και διεθνή άρθρα για την πρόσφατη επιτυχία, κάθε δεύ-τερη γραμμή κολλούσε σε άγνωστες λέξεις και έννοιες. Οσο και αν παπαγαλίσω φρασούλες για το μεγαλείο του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων του Cern, η αλήθεια θα είναι πάντα ότι έχω καταλάβει ελάχιστη από την ουσία του. Εντελώς εκλαϊκευμένα, για όλους όσοι, καθώς εγώ, δεν καταλαβαίνετε γιατί είναι τόσο σημαντικός ο εντοπισμός αυτού του σωματιδίου, να σας ενημερώσω ότι ουσια-στικά οι επιστήμονες, αυτή τη στιγμή, επαληθεύουν τη θεωρία για το πώς τα πάντα απέκτησαν μάζα και ενέργεια μετά το Big Bang. Αν όντως επιβεβαιωθεί αυτή η ανακάλυψη, κάτι που όμως θεωρεί-ται σχεδόν βέβαιο, θα είναι, λένε, η σημαντικότερη επιστημονική ανακάλυψη από τη διπλή έλικα του DNA και μετά. Το καταλαβαί-νω ή όχι, είναι σπουδαίο.

Σε ένα πιο φιλοσοφικό επίπεδο, στο δικό μου το μυαλό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, ίσως, αν ο άνθρωπος δεν εξαρτιόταν συμπαντικά από την ύλη, να είχε μια πιο ώριμη αντιμετώπιση στον τρόπο με τον οποίο την κατέχει. Ωριμη ή ψύχραιμη. Σκέφτο-μαι εδώ και καιρό πόσο πεζό μπορεί να είναι ότι αυτές οι ατέλειω-τες πολιτικές συζητήσεις έχουν ως επίκεντρο τα χρήματα. Απτά χαρτονομίσματα, ποιος θα τα έχει και γιατί, ποιος τα χρωστάει σε ποιον, πότε θα του τα δώσει. Η εξάρτηση του ανθρώπου από την ύλη δεν είναι καμιά καινούργια ιδέα, δεν έχω αυτή την εντύπωση, αλλά η σταδιακή απεξάρτησή του από ένα μέρος της ίσως να είναι ώρα να αρχίσει να εφαρμόζεται. Δεν χρειάζεται γνώσεις Φυσικής αυτό, δεν χρειάζεται κανένα εργαστήριο που αγγίζει τα όρια της επιστημονικής φαντασίας. Ισως αρκεί λίγη σκέτη φαντασία, μια πιο όμορφη προσέγγιση της πραγματικότητας.

Αποφάσισα να κρατήσω τον ίδιο τίτλο με το άρθρο του Robert Skidelsky στον “Guardian”, ώστε διαβάζο-ντάς τον να μπορέσετε να αντιδράσετε όπως και εγώ. «Πάει, το έχασαν οι Αγγλοσάξονες», σκέφτηκα. Και όμως, όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο περισσότερο έβγαζε νόημα. Γιατί θα πρέπει να δουλεύεις μέχρι τα 65 σου (ή τα 67 σου σε ορισμένες χώρες) και μετά να κάθεσαι για το υπόλοιπο της ζωής σου, εγκλωβισμέ-νος στα γεράματα που δεν σου επιτρέπουν να κάνεις όσα είχες ονειρευτεί νέος;

Ας δοκιμάσουμε ένα άλλο μοντέλο: να κατανείμουμε τον εργασιακό μας βίο σε ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής μας. Αυτό θα μας επιτρέψει να δουλεύουμε λιγότερες ώρες όσο θα είμαστε νέοι, απολαμβάνοντας καλύ-τερα τις χαρές της ζωής. Το γεγονός, μάλιστα, ότι η εργασία είναι γενικά λιγότερο κοπιαστική από ό,τι στο παρελθόν επιτρέπει σε έναν ηλικιωμένο να δουλεύει ένα τρίωρο την ημέρα χωρίς να ξεθεώνεται. Μία ενδιαφέρου-σα ιδέα από έναν άνθρωπο που -αν κρίνω από τη φωτογραφία του- φτάνει ο ίδιος κοντά στη σύνταξη. Δεν βρίσκετε;

Φωτογραφική μηχανή και τρίχες κατσαρές... Οχι, δεν απομυθοποιώ τη χρησιμότητα της συσκευής εκείνης που αιχμαλωτίζει τα high lights της ζωής μας. Απλά αναφέρομαι στα δύο πράγματα που χρειάζεται κανείς για να επιτε-λέσει φιλανθρωπικό έργο. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Πριν από δύο χρό-νια περίπου, ο Justin James εγκαταστάθηκε στο West Chester της Πενσιλβανίας. Πολύ γρήγο-ρα συνειδητοποίησε ότι οι σπανοί ήταν είδος υπό εξαφάνιση. «Οπου και να πήγαινα έβλεπα άντρες με μακριά μούσια. Η αναλογία μούσι ανά

κάτοικο ήταν ασυνήθιστα υψηλή», σκέφτηκε και άρχισε έτσι να φωτογρα-φίζει τις γενειάδες κατοίκων, πάντα με τη συγκατάθεσή τους, όπως αναφέ-ρεται στο “Time”.

Κυκλοφόρησε έτσι πριν από μερικές ημέρες ένα φωτογραφικό άλ-μπουμ με τίτλο «Το βιβλίο με τα γένια», στις 125 σελίδες του οποίου απει-κονίζονται μουσάτοι τύποι οι οποίοι παρεκκλίνουν κατά πολύ από το μέσο όρο του συνηθισμένου. Τα έσοδα της πρώτης έκδοσης θα διατεθούν για τη θεραπεία του εικονιζόμενου στο εξώφυλλο Mike Cummings, ο οποίος πάσχει από καρκίνο των όρχεων, ενώ τα αντίστοιχα από τις επόμενες εκ-δόσεις θα προσφερθούν στο Leukemia & Lymphoma Society.

Μετά τη δυναμική επιστροφή του το 2009 με το άλμπουμ “Heavy Liquid” και μια σειρά από live σε όλη τη χώρα, το συγκρότημα που ταυ-τίστηκε με το ελληνικό garage και rock’n’roll, οι Last Drive, κυκλοφορεί το δεύτερο ΕΡ του με τίτλο “News From Nowhere”, 23 χρόνια μετά το “Time”. Περιλαμβάνει τέσσερα καινούρ-για κομμάτια που παίζονται εδώ και ένα χρόνο στα live, τα “Never Let it Go”, “Butterfly 69”, “Black Rain” και “Child of the Sky” και κυκλο-φορεί εδώ και λίγες μέρες από την Inner Ear σε 12ιντσο βινύλιο. Σπεύσατε στη διεύθυνση www.inner-ear.gr/gr/shop, διότι, όπως παρατηρείται εδώ και λίγο καιρό με την αναβίωση του βινυλί-ου, οι περισσότερες εκδόσεις εξαντλούνται ήδη από τις προπαραγγελίες.

Αυτό θα σας το βεβαιώσουν όχι μόνο οι εκπρόσωποι των μικρών δισκογραφικών που καταπιάνονται με το εν λόγω revival, αλλά και οι συλλέκτες, οι μουσικόφιλοι και οι ιδιοκτή-τες μικρών δισκοπωλείων. Οι τελευταίοι πα-ραδόξως κάνουν την εμφάνισή τους εν μέσω κρίσης στο κέντρο της Αθήνας, προσφέροντάς μας μια ανάσα μουσικού οξυγόνου ανακατε-μένου με τη σκόνη μιας όχι και τόσο παλιάς εποχής, σκόνη που καθόλου δεν μας ενοχλεί. Αντιθέτως, μας αρέσει.

Το πιο πρόσφατο τέτοιο παράδειγμα είναι το Junk Records, το δισκάδικο που άνοιξε πριν από τέσσερις περίπου μήνες στα Εξάρχεια στον αριθμό 46 της Μαυρομιχάλη. Οι δύο φίλοι, ο Βασίλης και ο Δημήτρης, πραγματοποίησαν το όνειρό τους χωρίς να τους ενοχλεί που οι οι-κονομικές συνθήκες της αγοράς δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Στο Junk θα βρείτε -ή θα παραγγείλετε- μικρούς θησαυρούς, βινύλια, CD και κασέτες, ενώ, αν είστε τυχεροί, θα πέσετε σε μικρά live, installations και εκθέσεις εικα-στικών. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα νιώσετε αυτή την ανάσα που λέγαμε και την επιβεβαί-ωση πως δεν είστε μόνοι σε αυτό το χάος στην καρδιά του Πουθενά.

To Vault Theatre Plus είναι ένας νεοσύστατος πολυχώρος στο Βοτανικό, στην οδό Μελενίκου 26. Εδώ και λίγους μήνες, η δραστή-ρια ιδρυτική του ομάδα φιλοξενεί θεατρικές παραστάσεις και εκθέσεις εικαστικών, ενώ, καθώς φαίνεται, ήρθε η ώρα για την πρώτη τους μουσική διοργάνωση. Πρόκειται για ένα πολυήμερο φεστιβάλ υπό τον τίτλο “Vaultage”, που φιλοδοξεί να γίνει θεσμός, διαθέτοντας κάθε χρόνο ένα ποσό από τα έσοδά του σε μη κερδοσκοπικές κοινωνικές οργανώσεις. Φέτος μέρος των εσόδων θα διατεθεί στην οργάνωση Κέντρο Ζωής που στηρίζει ανθρώπους με HIV/AIDS. Εως και τις 22 Ιουλίου, λοιπόν, καθημερινά στις 9:30 μμ. θα μπορείτε να απολαύ-

σετε καλλιτέχνες όπως οι Ηior Chronik (6/7), i saw 43 sunsets (10/7), Empty Frame (13/7), Lolek & Violet Louise (14/7), Penny & the Swingin’ Cats (19/7) και πολλούς άλλους ακόμα, ενώ η τελευταία μέρα θέλει τον Νίκο Μουρατίδη στα decks για ένα μοναδικό closing party.

«Εχε γεια, πάντα γεια», με το στίχο που άλ-λοτε ακούγαμε από την ίδια, θα αποχαιρετίσουμε τη Δόμνα Σαμίου, σε μια συναυλία-αφιέρωμα την Κυ-ριακή 8 Ιουλίου στο Θέατρο Ηρώδου του Αττικού (Διονυσίου Αρεοπαγίτου). Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, λοιπόν, μια εκλεκτή ομάδα ερμηνευτών και μουσικών με τη συμμετοχή του Καλλιτεχνικού Συλλό-γου Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου και σε σκη-νοθεσία Γιώργου Σκεύα και καλλιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Παπαδάκη, θα μας θυμίσει τραγούδια της ερμηνεύτριας και ερευνήτριας που αφιέρωσε τη ζωή της στην αναζήτηση της ουσίας του παραδοσιακού τραγουδιού. Αρβανιτάκη, Βελεσιώτου, Σαββό-πουλος, Μητσιάς, Μπάσης είναι λίγα μόνο από τα ονόματα που θα απολαύσουμε στη σκηνή.

Από την Κεντρική Αυλή της «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων ξεκινάει το tour της οκταμελούς ομάδας των Imam Baildi ανά την Ελλάδα -και όχι μόνο, καθώς θα εμφανιστούν και σε κάποια φε-στιβάλ του εξωτερικού- την Τρίτη στις 10 Ιουλίου στις 9 μμ. Τα εισιτήρια κοστίζουν 10 ευρώ στην προπώληση και 12 στο ταμείο.Για το live της επόμενης μέρας (11/7) δεν χρειά-ζονται πολλά λόγια. Δύο καλλιτέχνες που είτε τους αγαπάς είτε τους αγνοείς -δεν υπάρχει μέση κα-τάσταση- ανεβαίνουν «Ξυπόλυτοι στο πάλκο». Ο Φοίβος Δεληβοριάς και η Μάρθα Φριτζήλα, έχο-ντας μαζί τους «αριστουργήματα που έκρυβαν ένα κενό και σκουπίδια που έκρυβαν ένα λουλούδι», όπως λένε, θα μας αφηγηθούν μουσικές ιστορίες της πόλης, όπως μόνο αυτοί γνωρίζουν. Τα εισιτήρια κοστίζουν 15 ευρώ.

Την Τρίτη 10 Ιουλίου στις 9 μμ. στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη) στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης ο μαέστρος Θεόδωρος Κουρεντζής θα διευθύνει τη MusicAeterna, το ορχηστικό συγκρότημα του οποίου είναι επικεφαλής τα τελευταία χρόνια, σε δύο εμβληματικά μουσι-κά έργα. Πρόκειται για την «Πέμπτη Συμφωνία» του Ντμίτρι Σοστακόβιτς και το «Δεύτερο κονσέρτο για πιάνο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ, στο οποίο ο Κουρεντζής θα συνοδεύσει τον πο-λυβραβευμένο Ρώσο πιανίστα Αλεξάντερ Μέλνικοφ, διάσημο για τις ιδιαίτερες ερμηνείες του.

ή

Μετά την πρώτη τους εκρηκτική συνάντηση πριν από 38 χρόνια, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, η Τζόντι Φόστερ και η Σίμπιλ Σέπαρντ θα ξανασυνα-ντηθούν στον κλασικό «Ταξιτζή» του Μάρτιν Σκορσέζε, σε μια μοναδική, ψηφιακή και αποκατεστημένη επα-νέκδοση που θα βάλει φωτιά στην οθόνη του θερινού «Λαΐς» στην Ται-νιοθήκη της Ελλάδας. Μια ανελέητη

κατάβαση στην παράνοια της αστικής κόλασης, πιο επίκαιρη και πιο ζωντανή από ποτέ χάρη στην τελευταία λέξη της ψηφιακής τεχνολογίας.

Το όνομά της είναι Γκίλντα, αν και λόγω των προβληματικών αγγλικών του μεταφραστή που ανέλαβε την «πράσινη κάρτα» της την πρώτη φορά που ήρθε στην Ελλάδα, τη μάθαμε όλοι ως «Τζίλντα» και στα τούρκικα -που είναι της μόδας- κυκλοφόρησε ως “Seytanin kizi Gilda” (που δεν βάζω και το χέρι μου στη φω-τιά, αλλά μου μοιάζει σαν να μεταφράζεται ως «Σατανική (κάτι) Γκίλντα»). Μας κάνει, λοιπόν, την τιμή για άλλο ένα καλοκαίρι, μετά το 1946 που κυκλοφόρησε, να μας συντροφεύσει αποκλει-στικά στο Cine Ψυρρή, με μια ολοκαίνουργια κόπια μέσα από την οποία το θεϊκό ασπρόμαυρο σε βουτάει στην οπιούχα του μαγεία. Η Ρίτα Χέιγουορθ θα βγάλει πάλι το γάντι της, τραγουδώ-ντας σε ένα καζίνο του Μπουένος Aϊρες και αδελφές και παλικά-ρια θα γίνουνε μαλλιά κουβάρια, σε ένα κολασμένο νουάρ ερω-τικό ορόσημο της πιο αξιέραστης εκδοχής της αθωότητάς μας.

Είναι απίστευτο, αλλά απολύτως αληθινό. Για δεύτερη συ-νεχή εβδομάδα, η μελόσουπα με τον Ζακ Εφρον «Δικός σου για πάντα» συνεχίζει να έχει την πρώτη θέση στο ελληνικό box office, στέλνοντας τον Τομ Κρουζ και το “Rock of Ages” όχι απλά αδιάβαστους, αλλά κυριολεκτικά στον πάτο, σε ένα τετραήμερο που ούτως ή άλλως φλέρταρε με τον πάτο των μόλις 55.146 θε-ατών στις ελληνικές αίθουσες. Πιο αναλυτικά, η πρώτη πεντάδα του box office διαμορφώθηκε ως εξής:1. «Δικός σου για πάντα»: 6.842 εισιτήρια (31.055 σύνολο)2. «Τι να περιμένεις όταν είσαι έγκυος»: 5.804 εισιτήρια (25.105 σύνολο)3. “Rock of Ages”: 5.176 εισιτήρια 4. «O έρωτας του φεγγαριού»: 4.898 εισιτήρια (23.613 σύνολο)5. «Προμηθέας»: 4.477 εισιτήρια (83.671 σύνολο)

Ο τόπος του εγκλήματος είναι εκείνος όπου συμβαίνουν τα πιο ενδιαφέροντα οπτικοακου-στικά «εγκλήματα» των τελευταίων χρόνων: δηλαδή η τηλεόραση. Ο μακελάρης Νόρμαν Μπέιτς θα επιστρέψει στη σειρά “Bates Hotel”, η οποία θα αφηγείται συμβάντα πριν από την κλασική ταινία του Χίτσκοκ, ανάμεσα στα οποία και τη σχέση του με τη μητέρα του, τα οποία διαμόρφωσαν τη δολοφονικά «αξιαγά-πητη» περσόνα του.

Οι παραγωγοί το διαφημίζουν σαν ένα σουρεαλιστικό υβρίδιο ανάμεσα στο “Τwin Peaks” και το “Smallville”. Το κανάλι A&E που έχει προγραμματίσει την ένταξη της σειράς στο πρόγραμμά του για το 2013 είναι τόσο σίγουρο για την επιτυχία του εγχειρήμα-τος, που δεν ακολουθεί την παραδοσιακή τη-λεοπτική τακτική κατά την οποία ένα κανάλι παραγγέλνει πιλοτικό επεισόδιο, βλέπει πώς πάει στις μετρήσεις και ύστερα λέει το “ΟΚ” για την υπόλοιπη σειρά. Το A&E παρήγγειλε μονοκοπανιά όλα τα επεισόδια του πρώ-του κύκλου, τα οποία και θα συνυπογράψει σεναριακά ο Κάρλτον Κιουζ, ένας από τους βασικούς σεναριογράφους του “Lost”, στην πρώτη του τηλεοπτική δουλειά μετά το σουξέ του νησιού με τους αγνοούμενους.

Η εύθραυστη Οντρεϊ Τοτού επιμένει να θρη-νεί την προ τριετίας απώλεια του συζύγου της. Ο ερωτευμένος μαζί της Φρανσουά Νταμιέν, όμως, θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να της δείξει τα συναισθήματά του και να την κάνει να καταλάβει πως η ζωή συνεχίζεται. Με γαλλική φινέτσα και καλοδεχούμενη αισιοδοξία στη ρομαντική κομε-ντί «Επιστροφή στον Ερωτα» που σκηνοθετούν οι Νταβίντ και Στεφάν Φενκινός.

Η Νάταλι Μπακόπουλος γεννήθηκε το 1972 στο Μίσιγκαν. Σπούδασε λογοτεχνία και έκανε μεταπτυ-χιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, στο οποίο σήμερα διδάσκει. Το πρώτο μυθιστόρημά της με τίτλο «Το πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας» (εκδ. Πατάκη) έχει ως θέμα του την ελληνική κληρονομιά και διαδραματίζεται στην Αθήνα και στο Παρίσι με φό-ντο τη δικτατορία του 1967 και πρωταγωνίστριες δύο αδελφές, την 20χρονη Σοφία και τη 16χρονη Αννα. Οι ήρωες του βιβλίου έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην εξορία και τη δραστηριοποίηση για τον αντιδικτατορικό

αγώνα και ταυτόχρονα, μέσα στην πολιτική καταπίεση που χαρακτηρίζει τη χώρα, να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους και τον έρωτα. Το βιβλίο τιμήθηκε κατά τη διάρκεια της συγγραφής του ως “work in progress” με τα βραβεία Avery & Jule Hopwood Award και Arthur & Mary Platsis Prize.

Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας μετά την περυσινή τους καλοκαιρινή περιο-δεία σμίγουν ξανά, αυτή τη φορά όμως για να υμνήσουν τους ποιητές με τους οποίους ενηλικιώθηκαν και από τους οποίους επηρεάστηκαν οι ίδιοι αλλά και το έργο τους. Αν αναλογιστεί κανείς την ηλικία των αδερφών Κατσιμίχα και την εποχή στην οποία μεγάλωσαν, οι ποιητές αυτοί δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι από τους beat ποιητές της γενιάς του ’50: Αλεν Γκίνσμπεργκ, Γκρέγκορι Κόρσο, Γουίλιαμ Μπάροουζ, Τσαρλς Μπουκόφ-σκι, Μάικλ Μακλιούρ και Χάρολντ Νορς. Γιατί, όπως και οι ίδιοι οι Κατσιμιχαίοι γράφουν: «Καλοί και άγιοι ο Βάρναλης, ο Παλαμάς, ο Καβάφης και ο Σεφέρης αλλά η εικοσάχρονη αγωνία μας ζητούσε έναν άλλο καθρέφτη για να αναγνωρίσει μέσα του, το δικό της είδωλο».

Ετσι, κυκλοφόρησε από τον Λύχνο και τον Μετρονόμο το βιβλίο-CD με τον τίτλο “Beat Poetry”. Στις σελίδες του βιβλίου θα βρείτε μόνο ενδιαφέροντα πράγματα: ένα απολαυστικό βιογραφικό και εισαγωγικό σημείωμα των αδελφών Κατσιμίχα όπου εξηγούν τη σχέση τους με την ποίηση της beat γενιάς και το πώς αυτή επηρέασε την πορεία τους, τους στίχους όλων των ποιημάτων που μελοποιήθηκαν μαζί με πολύ χρήσι-μα σχόλια και κείμενα με αναλυτικές πληροφορίες για την beat γενιά, τα βιογραφικά των ποιητών και ενδεικτι-κή εργογραφία τους. Ολα τα παραπάνω συνοδεύονται από πλούσιο φωτογραφι-κό υλικό με εικόνες της Αμερικής του ’50 αλλά και των ίδιων των ποιητών. Η μετάφραση και η απόδοση των κειμένων έγινε από τον Πάνο και τον Χάρη Κα-τσιμίχα και τη Magdalene Τ.Κ. Το “Beat Poetry” κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπω-λεία και τα δισκοπωλεία.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης «Μπλογκόσφαιρα και Λογοτεχνία» εγκαινιάστηκε την προηγούμενη εβδομά-δα η ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Διαβάζω» (www.diavazo.gr). Η έναρξη λειτουργίας της ιστοσελίδας έγινε ζωντανά στο Free Thinking Zone λίγο μετά τη συζήτηση που είχαν ο Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης, η Μαρία Ξυλούρη και ο Παναγιώτης Γαβριήλογλου με τους παρευρισκόμενους σχετικά με τη θέση της λογοτε-χνίας στο διαδίκτυο και τη δημοκρατία του νέου μέσου. Στη ιστοσελίδα του περιοδικού θα δημοσιεύεται αρ-θρογραφία των τακτικών συνεργατών του «Διαβάζω». Η

ανανέωση του site θα είναι καθημερινή με το «Βιβλίο της Ημέρας», αλλά και επιλογές

από την ύλη του εντύπου στην ακέ-ραιη μορφή τους. Θα μπορείτε

επίσης να βρείτε και νέες στήλες, οι οποίες δεν

θα συμπεριλαμβάνονται στο έντυπο, όπως αυτή της

Μαρίας Ξυλούρη που τιτλο-φορείται “Broken english” και

συστήνει στο ελληνικό ανα-γνωστικό κοινό αγγλόφωνους

συγγραφείς κάτω των 35 ετών.

Το ρητό «όταν κλείνει μια φυλακή ανοίγει ένα σχολείο» επιχειρούν να κάνουν πράξη στη Βραζιλία. Ετσι, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι μερικοί από τους πιο διαβόητους εγκληματίες των φυλακών της Βραζιλίας θα έχουν την ευκαιρία διαβάζοντας βιβλία να μειώσουν έως και 48 ημέρες το χρόνο την ποινή τους (αφαιρούνται τέσσερις ημέρες για κάθε βιβλίο). Συγκεκριμέ-να, οι φυλακισμένοι θα έχουν στη διά-θεσή τους τέσσερις εβδομάδες για να διαβάσουν ένα βιβλίο και να γράψουν ένα μικρό δοκίμιο σχετικά με αυτό. Το βιβλίο που θα επιλέξει να διαβάσει ο κάθε κρατούμενος μπορεί να ανήκει στην κατηγορία της λογοτεχνίας, της επιστήμης ή ακόμη και της φιλοσοφί-ας. Οι εμπνευστές του προγράμματος πιστεύουν ότι αυτός είναι ένας τρόπος όταν ο κρατού-μενος αποφυ-λακιστεί να έχει γίνει καλύτερος άνθρωπος.

Μόλις σήμερα κυκλοφόρησε η ελληνική μετάφραση του βιβλίου «Πενήντα αποχρώ-σεις του γκρι» της Ε. Λ. Τζέιμς από τις εκδό-σεις Πατάκη και αποτελεί το πρώτο μέρος μιας σαδομαζοχιστικής τριλογίας. Ο λόγος που σας το παρουσιάζω από τώρα, πριν κυ-κλοφορήσει καλά καλά, είναι ότι το εν λόγω βιβλίο αποτελεί παγκόσμιο εκδοτικό φαινό-μενο, ξεπερνώντας σε πωλήσεις -τόσο ηλε-κτρονικές, όσο και έντυπες- ακόμη και τον «Kώδικα Da Vinci» του Νταν Μπράουν. Το βιβλίο μέσα στις πρώτες 11 εβδομάδες της κυκλο-φορίας του έχει ξεπεράσει τις πωλήσεις του ενός εκατομμυρίου αντιτύπων. Πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι η φοιτήτρια Φιλολογίας Αναστάζια Στιλ, που παίρνει συνέντευξη από τον επιτυχημένο επιχειρηματία Κρίστιαν Γκρέυ, τον οποίο βρίσκει πολύ γοητευτικό, ταυτόχρο-να όμως της εμπνέει και φόβο. Σίγουρη πως η συνάντησή τους πήγε στραβά, προσπαθεί να τον βγάλει από το μυαλό της, μέχρι που ο Γκρέυ κάνει την καλεί να βγουν. Ξεκινώντας μια παθιασμένη ερωτική σχέση μαζί του, η Ανα ανακαλύπτει περισσότερα πράγματα για τις δικές της επιθυμίες, καθώς και για τα σκοτεινά μυστικά που κρύβει ο Γκρέυ από τη δημόσια θέα.

ανανέωση του site θ«Βιβλίο της Ημ

από την ραι

σΜ

φορσυστ

γνωστσυγγρα

ς

ΜχομΠδνταήεξ

Εμπνευσμένη από το “Senso” του Βι-σκόντι, η «όπερα χωρίς μουσική», το “Insenso” του Δημήτρη Δημητριάδη, γίνε-ται performance από τον μετρ του είδους Μιχαήλ Μαρμαρινό, σε ενορχήστρωση Δη-μήτρη Καμαρωτού. Η Theseum Ensemble παρουσιάζει τον παραληρηματικό μονόλο-γο της τριπλής προδοσίας της πατρίδας, της κοινωνικής τάξης και του εραστή, μέσα από τις μορφές 21 γυναικών ηθοποιών, οι οποίες συνθέτουν μία χορωδία με ξεχω-ριστές όμως φωνές-σκηνικές παρουσίες. Ανάμεσά τους βρίσκονται η Ιταλίδα Sandra Garuglieri, καθώς και οι Νάντια Μουρού-ζη, Μαρία Ναυπλιώτου, Ηλέκτρα Νικολού-ζου και Θεοδώρα Τζήμου. Από τις 7 ως τις 9 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 (Δ).

Συστήνεται ως «μία ιστορία αίματος και αδελφοσύνης στο κοντινό μέλ-λον» και η προβληματική της θυμίζει λίγο το “Truman Show” και την εικο-νική πραγματικότητα του Facebook. Βασισμένη στην ταινία “La Commune”, η παράσταση “La Commune Grecque” του Σάκη Παπακωνσταντίνου διε-ρευνά τη δυναμική μιας εξέγερσης, επιχειρώντας να ρίξει φως στη σχέση της επανάστασης με την κοινωνία του θεάματος. Μπορεί η πρώτη να έχει μια ύπαρξη αντικειμενική, ανεξάρτητη από τους όρους του θεάματος; Απα-ντήσεις ή ακόμα περισσότεροι προβληματισμοί στις 9 και 10 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 (Γκαράζ Η).

Πρεμιέρα για το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου! Στις 6 Ιουλίου το φεγγάρι πάνω από το θέατρο θα κρεμαστεί για να φωτίσει την τραγω-δία του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραν-νος», μία παράστα-ση από το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου σε συνεργα-σία με την εταιρεία Αρτivities και σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις. Τους κεντρικούς ρόλους θα ερμηνεύσουν ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, συνοδευόμενοι από ένα θίασο έξι ανδρών ηθοποι-ών. Με αισιόδοξο βλέμμα απέναντι στο παρόν ξεκινά αυτή η πο-ρεία στην Επίδαυρο, καθώς, όπως δηλώνει ο σκηνοθέτης, σκοπός του δεν είναι να αναδείξει το εφήμερο της δόξας και της ευημε-ρίας, αλλά το δικαίωμα του ανθρώπου να παραμείνει περήφανος και αξιοπρεπής, ακόμα και όταν καμία συνθήκη δεν είναι ευνοϊκή.

Το 1836 στη Ζυρίχη, ο Γκέοργκ Μπύχνερ δανείζεται το όνομα ενός πραγματικού προ-σώπου, του Γιόχαν Κρίστιαν Βόυτσεκ, για να σκιαγραφήσει τον πρώτο θεατρικό αντι-ήρωα. Το 1922 στο Βερολίνο, ο Αυστριακός συνθέτης Αλμπαν Μπεργκ εμπνέεται από το έργο και συνθέτει την ομώνυμη όπερα. Φέ-τος, το θεατρικό έργο και η όπερα αποτελούν τα συνθετικά του «Κουαρτέτου Βόυτσεκ», που παρουσιάζεται από την ελληνογερμανι-κή ομάδα Σύγχρονο Κουαρτέτο Ενωμένης Ευρώπης σε σκηνοθεσία Ελλης Παπακων-σταντίνου, από τις 12 ως τις 14 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 (Ε). Η παράσταση-κατασκευή, όπως χαρακτηρίζεται, επιθυμεί να ασκήσει δημιουργική κριτική στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα και στις νέες κοινωνικές ταυτότητες, δημιουργώντας την ανατροπή.

Η σύγχρονη ζωή παρομοιάζεται με εύ-θραυστο οικοδόμημα, ενώ την ίδια στιγ-μή η ανθρώπινη φύση κυριεύεται από τα υπερβατικά στοιχεία της γενναιότητας, της αυτοθυσίας και του ψυχικού σθένους, μέσα σε ένα χώρο που ορίζεται από τις κι-νήσεις δύο γυναικών και τη μουσική που παράγουν κάποια ξύλινα αντικείμενα. Σε αυτές τις γραμμές θα μπορούσαμε να συ-νοψίσουμε την χορογραφημένη εγκατά-σταση που προτείνει η Ιρις Καραγιάν με την ομάδα χορού ΖΗΤΑ στην παράσταση «Μητέρες», η οποία παρουσιάζεται στις 7 και 8 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 (Ε). Το ντουέτο που εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στο εξωτερικό και ψυχικό τοπίο ερμηνεύ-ουν η Χαρά Κότσαλη και η Ιωάννα Παρα-σκευοπούλου.

Ο χώρος 3137 (Μαυρομιχάλη 137, Αθήνα), λίγο πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές, εγκαινιάζει το πρωτότυπο project του με τίτλο “ΑΤΑ”, δηλα-δή “Arts Travel Agency”, με την εγκατάσταση “Fountaine” του Daniel Kemeny. O Koσμάς Νικο-λάου από το 3137 μας μίλησε για την ιδέα αυτή: «Το ATA είναι ένα αρχείο με πληροφορίες, ηλε-κτρονικές διευθύνσεις, φωτογραφίες και προσπέ-κτους από εκθεσιακούς χώρους σε όλο τον κόσμο. Προέκυψε από την επιθυμία μας για ταξίδια. Οταν αρχίσαμε να βλέπουμε πως θα υλοποιηθεί, συνα-ντήσαμε δύο αντίστοιχες καταλογογραφήσεις από την Τate και το Νew Μuseum που μας βοήθησαν πολύ. Μας απασχολεί περισσότερο η ενεργοποί-ηση και η συμμετοχή και άλλων ανθρώπων σε αυτό. Ετχι, φτιάξαμε την ηλεκτρονική διεύθυνση ata@3137.gr και περιμένουμε τις πληροφορίες του κόσμου και διαδικτυακά».

Το project “ΑΤΑ” θα ξεκινήσει στις 5 Ιουλίου και οι υπεύθυνοι του 3137 γιορτάζουν την έναρ-ξή του με έναν ιδιαίτερο προσκεκλημένο: «Καλέ-σαμε τον Ιταλό-Ελβετό-Γερμανό Daniel Kemeny για να παρουσιάσει το νέο του έργο. Ταυτόχρονα, στο εργαστήριο θα υπάρχουν οι πληροφορίες που έχουμε συλλέξει μέχρι τώρα, ένα άδειο κιβώτιο που θα περιμένει το υλικό των επισκεπτών, καθώς και η παρουσίαση του νέου logo για το ATA που σχεδιάστηκε από τη Χρυσάνθη Κουμιανάκη. Στις 7 Ιουλίου, την τελευταία μέρα της έκθεσης, διορ-γανώνουμε ένα πάρτι για τη λήξη του εκθεσιακού προγράμματος για φέτος».

Τα σχέδια του “ΑΤΑ” όμως εκτείνονται και μετά το καλοκαίρι. «Οι στόχοι μας γίνονται ολο-ένα πιο ξεκάθαροι μέσα από τη διοργάνωση της κάθε έκθεσης. Μας ενδιαφέρει να αναδείξουμε το έργο και τον κάθε καλλιτέχνη με τον οποίο συνερ-γαζόμαστε μέσα από τη φιλοξενία και το διάλογο. Ταυτόχρονα, ευχαριστιόμαστε τη συμμετοχή και την επικοινωνία με τον κόσμο και μας ενδιαφέρει η δικτύωση και η παρουσίαση του προγράμματος και στο εξωτερικό. Ετσι, και με το ΑΤΑ θα επιδιώ-ξουμε την επαφή με διαφορετικούς χώρους. Το Σε-πτέμβριο θα φιλοξενούμε τη Μυρτώ Ξανθοπούλου για μια έκθεση που ενορχηστρώνει η ίδια. Η επό-μενη έκθεση είναι προγραμματισμένη μερικούς μήνες μετά και πρόκειται για μια πρόσκληση σε μια νέα επιμελήτρια. Μέχρι τότε όμως θα είμαστε σε διεργασίες για τη διοργάνωση συζητήσεων και παρουσιάσεων στο χώρο. Τέλος, το ίδιο διάστημα το νέο project in project του 3137, η γκαλερί Καρ-χαρίας, θα κάνει την εμφάνισή του».

� Η έκθεση της Οπυ Ζούνη, με τίτλο «Η τελευταία πινελιά - Το εργαστήρι της Οπυ Ζούνη» θα φιλοξε-νείται στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών από τις 6 Ιουλίου 2012. Στην έκθεση θα παρουσι-αστούν 26 έργα της καλλιτέχνιδας τα περισσότερα από τα οποία ανήκουν στην τελευταία της δουλειά. Την επιμέλεια έχουν αναλάβει ο σύζυγός της και τα παιδιά της, ενώ συμβουλευτικά συμμετείχε και η ιστορικός τέχνης και μουσειολόγος Κατερίνα Κοσκι-

νά. Η ζωγράφος είχε γράψει για τα πρόσφατα έργα της: «Τα τελευταία χρόνια έχω τολ-μήσει στην απεικόνιση του χώρου τομές που ούτε εγώ προγενέστερα είχα φανταστεί». Η έκθεση έχει διάρκεια μέχρι τις 27 Ιουλίου.

� Το καλοκαίρι το Ιδρυμα ΔΕΣΤΕ παρουσιάζει τη νέα του έκθεση με τίτλο “Animal Spirits” στα

Σφαγεία της Υδρας. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από μια θεωρία του οικονομολόγου John Maynard Keynes, ο οποίος στο βιβλίο του «Η γενική θεωρία

της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος» του 1936 υποστήριξε ότι ο ανθρώπινος συναι-

σθηματικός παράγοντας που ως κάτι το ρευστό και μη μετρήσιμο παραγνωρίζεται συχνά από τους οικονομολόγους, είναι στην πραγματικότητα ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της οικονομίας και της δυναμικής της. Η έκθεση, που

ασχολείται και με τη σύγχρονη οικονομική κρίση, διαρκεί μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου.

� Ο χώρος Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ (Σιδ. Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνστα-ντινουπόλεως) σε συνεργασία με το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζει στις εγκαταστάσεις του έργα video art στις 4, 11, 18 και 25 Ιουλίου από τη μόνιμη συλλογή του μουσείου. Η επιμέλεια ανήκει στον Σταμάτη Σχιζάκη, ο οποίος επέλεξε μια σειρά από έργα σύγχρονων καλλιτεχνών με κοινό

θεματικό άξονα το ταξίδι και την περιπλάνηση. Συγκεκριμένα, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν τα έργα “Double- blind” των Sophie Calle και Gregory Shephard, “Case study” και “Empirical Data” του Γιώργου Δρίβα, “The art of sleep” των Κορεατών Young-Hae Chang Heavy Industries και το “Suicide” της Shelly Silver. Είσοδος ελεύθερη.

� Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου θα φιλοξενείται στους χώρους της Πειραιώς 260 μέχρι τις

18 Ιουλίου η έκθεση με τίτλο «Ευρώπη - κρίση ή δύση;». Πρόκειται για δύο έργα από τη Συλλογή Δ. Δασκαλόπου-λου τα οποία αποτελούν την προσφορά του ΔΗΜΕΡΓΟΝ

Ιδρύματος Πολιτισμού και Ανάπτυξης Δασκαλόπουλου στο φετινό Φεστιβάλ. Το πρώτο έργο «Οι καρποί της εργασίας» της Natascha Sadr Haghighian είναι μια ιδιότυπη εγκατά-

σταση μέσα από την οποία η καλλιτέχνις σχολιάζει το ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Το έργο διαιρείται σε

δύο χώρους με τζάμι, ενώ στον ένα έχει τοποθετηθεί μια σόμπα που καίει ευρώ. Αντίστοιχες είναι και οι αναφορές στο έργο του Βρετανού καλλιτέχνη

Michael Landy, ο οποίος παρουσιάζει το «Μηχάνημα που καταστρέφει πιστωτικές κάρτες», καλεί τους επισκέπτες να καταστρέψουν τις πιστωτικές τους κάρτες, και τους προσφέρει ως

αντάλλαγμα ένα υπογεγραμμένο από τον ίδιο έργο το οποίο δημιουργείται επί τόπου.

ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Οσοι, υποκριτικά κατά την άποψή μου, εξεγείρονται αυτές τις ημέρες για το επίδομα των 1.000 ευρώ στους υπαλ-λήλους της Βουλής, απλά υπερβάλλουν. Μένουν στο προφανές, το «φαντεζί» της υπόθεσης: Οι ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι ενός θεσμού αντί να βοη-θούν στη δημοσιονομική προσπάθεια, εκμεταλλευόμενοι τη θερινή ραστώνη (;) κατορθώνουν να κονομήσουν άλλο ένα χιλιαρικάκι στα μουλωχτά.

Η πραγματικότητα είναι λίγο πιο σύνθετη. Οπως άλλωστε σύνθετη είναι και η προσωπικότητα του ανθρώπου που ενέκρινε το επίδομα ακινησίας των 1.000 ευρώ. Την απόφαση αυτή έλαβε ο «υπηρεσιακός» πρόεδρος της Βουλής Βύρων Πολύδωρας. Ο τέως (sic) πρόε-δρος της Βουλής συμπεριφέρθηκε όπως αρμόζει στην ιστορία που έχει χαρά-ξει. Ως επικεφαλής ενός στρατιωτικού σώματος. Ως ένας γνήσιος στρατηγός. Αντιμετώπισε, βεβαίως, τους υπαλλή-λους της Βουλής ως ένα ευέλικτο, στρα-τιωτικό σώμα, το οποίο έχει να ανάγκη από την προστασία και την εύνοια του στρατηγού του, του Βύρωνος.

Ο Βύρων φυσικά έχει δώσει δείγματα γραφής. Ποιος δεν θυμάται την εποχή όταν ο στρατηγός Βύρων επανίδρυε τη χωροφυλακή, με εμπνευ-σμένο θυρεό το αμπελόφυλλο. Αυτό το άχρηστο σώμα μεσήλικων που μέχρι και πέρυσι αμειβόταν από τον ελληνικό προϋπολογισμό (τώρα όσοι ακόμη συ-μπληρώνουν «ένσημα» στοιβάζονται στις Δασικές Υπηρεσίες). Ηταν τέτοιο το όρα-μα του Βύρωνος, που έβλεπε στην όψη του μεσήλικα, μπιζελοπαραγωγού αρχη-γού της χωροφυλακής (τον οποίο βεβαί-ως ο ίδιος επέλεξε) έναν νέο Κιγκινάτο, ο οποίος επέστρεφε στην ενεργό δράση για να συνθλίψει την εγκληματικότητα των αγρών, όπου -φαντάζομαι- εντάσσε-ται και η κτηνοβασία.

Μόνο ένας άνθρωπος με τη διο-ρατικότητα του Βύρωνα θα έβλεπε -την ίδια εποχή που επανιδρυόταν η χωρο-φυλακή- ότι οι απαγωγές των Πακιστα-νών είναι ένα σπορ που συνηθίζεται στο Καράτσι. Εκείνη την περίοδο, λίγο πριν από τις εκλογές του 2007, πάλι ο Βύρων, ως στρατηγός της Πυροσβεστι-κής αυτή τη φορά, συμπεριφερόταν ως γνήσιος αρχηγός στρατιωτικού σώμα-τος και παραδεχόταν την ήττα του από το συνάδελφο (του) άνεμο. Ηττα που βεβαίως οδήγησε στην πρωτοφανή καταστροφή και στις δεκάδες απώλειες ζωών ανά την Ελλάδα κατά το θλιβερό θέρος του 2007. Και εσείς ασχολείστε ακόμα με το «χιλιαρικάκι»;

...ΕΝ ΕΙΔΕΙ ΜΠΟΖΟΝΙΟΥ!

ΚΑΙ ΤΟ (ΑΓΙΟ) ΠΝΕΥΜΑ...

«Είναι ένας Ιππότης της Πίστης μέσα σε έναν κόσμο απίστων. Γι’ αυτό μένει μό-νος»: ο Αντρέι Ταρκόφσκι είναι ένα από τα πρόσωπα που «μίλησαν» για τον Δον Κιχώτη στην παράσταση των Blitz στο Φεστιβάλ Αθηνών (28-29 Ιουνίου). Η θεατρική ομάδα με το μεγάλο κοινό και τις διεθνείς διακρίσεις επέλεξε να απο-γυμνώσει το μυθιστορηματικό ήρωα από τα πλέον δημοφιλή χαρακτηριστικά του (φαντασιόπληκτος, εκρηκτικός, απρό-βλεπτος) και να οικοδομήσει μια παρά-σταση εκκωφαντική (κυριολεκτικά: πυ-ροβολισμοί, κρότοι, βανδαλισμοί) γύρω από έναν ήρωα μόνο, εγκλωβισμένο στη διαρκή αναζήτηση, μελαγχολικό, εμμονι-κό με την αντίσταση στο προφανές. Του στέρησαν τη σωματική έκφραση της πα-ραφοράς με την οποία έχει ταυτιστεί και τα λόγια του μάταιου κυνηγητού του ανέ-φικτου, και τον τοποθέτησαν στο κέντρο της διάσπαρτης με θάμνους σκηνής σχε-δόν ως ποντικό που τρέχει ασθμαίνοντας -πέρα από τις δυνάμεις ή τη θέλησή του, ίσως- σε έναν τροχό χωρίς έξοδο.

Γύρω του, η καταρρέουσα ηθική της κοινωνίας, ο φόβος και η επιβολή, η απώλεια της αλήθειας θριάμβευαν μέσα από μικρές αυτοτελείς σκηνές. Σκηνές που εξιστορούσαν την κακοποίηση αν-θρώπων, το ανελέητο κυνηγητό τους (σαν περιγραφές από το κυνήγι μεταναστών τις τελευταίες εβδομάδες), την περιπλάνηση πουλιών που κρώζουν σαν να ψελλίζουν κακούς οιωνούς, το βανδαλισμό μέσω της καταστροφής των λαμπτήρων στους τοί-χους (εικόνα που θύμισε προς στιγμήν τη βία που ξεχύθηκε πριν από μήνες στο σώμα της Αθήνας). Ανάμεσα σε αυτές τις σκηνές και την εικόνα του Δον Κιχώτη που τρέχει ασθμαίνοντας (ο ακριβής Νί-κος Φλέσσας) παρεμβάλλονταν όσοι εί-χαν κάτι να πουν για τον ήρωα: από το δήμαρχο της Μάντσας και την ανιψιά του,

μέχρι τον Ντοστογιέφσκι. Η σκηνή λει-τούργησε εν τέλει ως πεδίο μάχης με την υπόμνηση της Gudrun Ensslin της φράξι-ας Κόκκινος Στρατός για τον Δον Κιχώτη: Μας υπενθυμίζει ωστόσο ότι είμαστε συ-νέχεια σε πόλεμο. Οτι όλα είναι πόλεμος.

Η φόρμα που επέλεξαν οι Blitz ήταν εξαρχής σαφής: απουσία κειμένου, εργα-λεία ντοκιμαντέρ, ένα road movie για την περιπέτεια της ύπαρξης. Και το υπηρέτη-σαν μέσα από ριπές σκηνών, θραύσμα-τα εικόνων, περιφερόμενες φωτεινές πι-νακίδες που κήρυτταν το λόγο Θεού και της κοινής γνώμης, αλλά και εμφανίσεων «υπαρκτών» προσώπων που μιλούσαν για τον Δον Κιχώτη. Κυριάρχησε ο λόγος του Ντοστογιέφσκι -«Είναι το πιο μελαγ-χολικό βιβλίο στην ιστορία της λογοτεχνί-ας. Oι τελευταίες σελίδες του είναι γεμάτες με τη μοναξία και τη λύπη αυτού του κό-σμου»- και υπηρετήθηκε μέσα από λύσεις εικαστικές (περισσότερο από ό,τι έχουμε δει ποτέ από τους Blitz).

Ο θεατής της παράστασης οδηγή-θηκε συναισθηματικά από τη συγκίνη-ση και την έκπληξη ως την αμηχανία ή ακόμα και την πλήξη, καθώς η παράστα-ση έμοιαζε άνιση σε ορισμένα σημεία ή στερούμενη ενός σταθερού συνδετικού ιστού. Ενός ιστού δραματουργικού, εί-παν πολλοί. Και ίσως να είναι έτσι, αν και η αλήθεια είναι πως η πρόθεση της ομάδας ήταν εξαρχής σαφής και κάπως πειραματική: να κινηθεί χωρίς επιχειρή-ματα και να στηριχθεί στην επίθεση ερε-θισμάτων. Αν η πρόθεση των δημιουρ-γών ήταν να υπηρετήσουν τη θεωρία του Λέμαν για το μεταδραματικό θέατρο (πε-ρισσότερο παρουσία παρά αναπαράστα-ση, περισσότερο μοίρασμα παρά διαμε-σολαβημένη εμπειρία, διαδικασία παρά αποτέλεσμα και ερέθισμα παρά πληρο-φορία), δεν απήχαν πολύ. Πάλι όμως, στο τέλος έμεινε η αίσθηση μιας έλλει-ψης. Μιας συναρπαστικής φράσης που δεν μπόρεσε να αρθρωθεί ως τέλους.

Στην παράσταση των Blitz, o θεατής μεταξύ συγκίνησης και αμηχανίας κλήθηκε να ενώσει τις γραμμές στο περίγραμμα μιας εικόνας που έμεινε ατελής.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς μάς υπο-δέχτηκε στο σπίτι του στο Μετς

λίγες μέρες πριν ανέβει στη σκη-νή της «Τεχνόπολις» μαζί με τη

Μάρθα Φριντζήλα για να ολοκλη-ρώσουν την επιτυχημένη φετινή

συνεργασία τους. Χαλαρός και ευ-διάθετος, μίλησε για τη δημιουρ-γία του επόμενου δίσκου του και τις αδυναμίες της ελληνικής κοι-νωνίας. Απολαύστε τον... uncut!

Ο Φοίβος Δεληβοριάς τραγουδάει για τα «Μηδέν Εισερχόμενά» του στο Mstories 29 που κυκλοφορεί σήμερα

H συνεργασία με τη ΜάρθαΕίμαστε φίλοι αρκετά χρόνια. Πέρυσι το καλο-καίρι βρεθήκαμε για να πιούμε λεμονάδα σπίτι της. Την ώρα που μου έδειχνε παλιά τραγούδια στο ΥouΤube, σκέφτηκα: «Γιατί να μην το κάνου-με αυτό μια παράσταση;» Μου έδειχνε ένα ακυ-κλοφόρητο τραγούδι του Χατζιδάκι, της έδειχνα ένα ρεμπέτικο που είχα μόλις ανακαλύψει, μετά έβαζε ένα αραβικό, ένα ναπολιτάνικο, ένα από μιούζικαλ του ’30 ή τραγούδια που ακούγαμε μι-κροί, όπως μια εκτέλεση του “Careless whisper” των WHAM σε μετάφραση Θέμη Αδαμαντίδη.

Σε μια χρονιά όπου η συνείδηση της έννοι-ας του «ελληνικού» έδειχνε ημιλυπόθυμη λόγω των γεγονότων και, επειδή όλοι περνάνε μια κρίση ταυτότητας, θέλαμε να κάνουμε μια λα-τρευτική παρωδία του τι σημαίνει «ελληνικό» για εμάς, για τα παιδιά που μεγάλωσαν από τη δεκαετία του ’70 και μετά, για όσους δεν πρόλα-βαν τη μεγάλη ακμή του ελληνικού τραγουδιού ή της ελληνικότητας, αλλά το γνώρισαν παρα-μορφωμένο. Το κορόιδευαν και το αγαπούσαν ταυτόχρονα. Οπότε παρέα με τρεις εξαιρετικούς μουσικούς, τον Σταμάτη Σταματάκη στο μπάσο, τον Σωτήρη Ντούβα στα τύμπανα και τον Κω-στή Χριστοδούλου στο πιάνο -συνεργάτες μου τα τελευταία χρόνια, ως τρίο όμως βγαίνουμε για πρώτη φορά-, παίζαμε για τρεις μήνες στην αρχή του χειμώνα διάφορα τραγούδια. Βρισκό-μασταν και παίρναμε το «Γιατί γλυκιά μου κλαις» του Αντώνη Ρεπάνη, το “Careless whisper”, την «Ντιστοτέκ» των Ημισκουμπρίων ή το φινάλε

από την «Οδό ονείρων» του Χατζιδάκι και τα φτιάχναμε από την αρχή. Οι μουσικοί έβρισκαν ένα νέο τρόπο να τα παίξουν εντελώς δικό τους και εμείς επανατοποθετούμασταν ως ερμηνευ-τές, ως ζευγάρι, ως κολλητοί.

Ολα αυτό έγινε η παράσταση που παίξαμε δέκα φορές το χειμώνα και θα παρουσιάσου-με για τελευταία φορά στην «Τεχνόπολις» στην καλοκαιρινή εκδοχή της. Μαζί με αυτή θα πού-με και δικά μας τραγούδια που ταιριάζουν στο σήμερα. Από το «Σκύλο το Βαγγέλη» μέχρι την «Ομορφη Πόρτα» και από το «Κομμωτριάκι» μέ-χρι το «Μαρουτσέλα» του Ρενάτο Καροζόνε.

Η ώρα της δημιουργίαςΕνάμιση χρόνο μετά τον «Αόρατο άνθρωπο», τώρα αρχίζω σιγά σιγά να τρώω τα νύχια μου και να μην ακούω τι μου λένε. Να ανοίγω το βράδυ την μπαλκονόπορτα και να παίζω πιάνο ήσυχα με σουρντίνα, να ηχογραφώ πρόχειρα με

το iΡhone και την άλλη μέρα να το ακούω. Οταν μια μελωδία μου κάνει εντύπωση, το επόμενο πρωί αρχίζω να της βάζω στίχους. Ακούω τη με-λωδία και αναρωτιέμαι τι τραγούδι ήταν, γιατί το έπαιζα όλη νύχτα, τι μου θυμίζει, τι θα ήθελε να πει... Ετσι ξεκινάω.

Θέλω να κινηθώ σε ένα πλαίσιο που θα με εκπλήσσει. Αυτό είναι το θέμα πάντα. Ο καθένας από εμάς που γράφουμε έχει τις δικές του ευκο-λίες και τις δικές του πατέντες. Οταν τις ξεχνάς είναι που γεννιέται ένα ενδιαφέρον τραγούδι. Αν προσπαθήσω να γράψω ένα τραγούδι τύπου «Καθρέφτης» ή «Εκείνη», το έχω χάσει το παι-χνίδι. Το θέμα είναι να αρχίσω από μια ιδέα λασπερή, μια ιδέα που μου φαίνεται σαν τούμπα σε σχέση με κάτι που είχα κάνει την προηγούμε-νη φορά. Οταν ξεκινάς από εκεί, τότε έχει πραγ-ματικό ενδιαφέρον.

Γράφω πάντα ρουφώντας την κατάσταση, όποια και αν είναι αυτή. Αυτό δεν σημαίνει ότι το κάνεις για να ικανοποιήσεις τον τρόπο με τον

οποίο σκέφτεται μαζικά η κοινωνία στην εκάστο-τε κατάσταση. Δεν θα με ενδιέφερε να γράψω τραγούδια διαμαρτυρίας ή τραγούδια επαναδια-πραγμάτευσης, με την έννοια ότι αυτό θα ήταν το εύκολο, το επιθεωρησιακό. Ακούω όμως μια συζήτηση ή η μέρα μου έχει το χρώμα της συγκεκριμένης πραγματικότητας. Το τραγούδι κρατάει αυτό το χρώμα, αλλά προσπαθεί να εκ-φράσει μια πιο βουβή φωνή, πιο ντροπαλή. Αν αυτή η φωνή βγει, τότε είναι καλά.

Το γεγονός ότι πλέον δεν υπάρχει καμία δισκογραφική εταιρεία να σε πιέζει και το κοι-νό δεν περιμένει με αγωνία να αγοράσει τον επόμενο δίσκο σου σε κάνει λίγο πιο ελεύθερο. Μπορεί να σε κάνει είτε να αδρανήσεις και να τα παρατήσεις είτε να δουλέψεις πιο ελεύθερα από πριν. Την ώρα όμως που βγαίνουν φωνές από το στόμα μου και ακόρντα από τα χέρια μου φα-ντάζομαι ότι υπάρχει κάποιος αόρατος ακροατής που θέλει να με ακούσει και για αυτόν γράφω κάθε φορά.

Δηλητηρίαση... ιδεώνΟ δικός μου τρόπος αντιμετώπισης των πραγμά-των είναι να μην εμπιστεύομαι πάρα πολύ αυτή την οριοθέτηση των φόβων μας που φαίνεται να είναι το κύριο της εποχής. Αυτός ο φόβος για το ποια Ελλάδα θα συναντήσουμε και τι πρέπει να κάνουμε για αυτή νομίζω πως είναι λανθα-σμένος τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Μέχρι πριν από πέντε χρόνια έβλεπες τύπους που περήφανα σου έλεγαν πως έκαναν λεφτά και μιλούσαν με ένα χαρούμενα αναιδή τρόπο για ένα είδος λαμογιάς που τους είχε πετύχει, ενώ τώρα βλέπεις αντίστοιχα ανθρώπους να μιλάνε σε παρέες για τη βία, άλλος να τη δικαιολογεί και άλλον να τον τρομάζει. Αυτό το είδαμε και στο εκλογικό αποτέλεσμα. Μέχρι τώρα πίστευε ο κό-σμος ότι με το να εκλέγει κλέφτες και να κλείνει και λίγο τα μάτια μπορεί να βολευτεί σε κάποια πραγματικότητα. Τώρα θεωρεί μάλλον νόμιμη λύση το να εκλέγονται και οι δολοφόνοι μέσα στη Βουλή. Νομίζω ότι ο κόσμος ζει 30 χρόνια

δηλητηριασμένος με κακές ιδέες, που τον διαπο-τίζουν σαν χημικό. Αν οι ιδέες αυτές είναι «θα τα κουτσοβολέψω» ή «θα ακολουθήσω ένα ημιπα-ράνομο σχήμα και θα τα καταφέρω καλύτερα» ή «θα ποδοπατήσω κάποιον μικρότερο από εμένα προκειμένου εγώ να διατηρήσω την ασφάλειά μου» -τέτοιου είδος ιδέες διαποτίζουν τους Ελλη-νες τα τελευταία χρόνια-, τότε είσαι έτοιμος για δηλητηρίαση. Είμαστε στα πρόθυρα της εντατι-κής και νομίζω ότι ένας άνθρωπος δημιουργικός πρέπει να να αντιστέκεται σε αυτό, να βρίσκει το φάρμακο. Να βρει μια ιδέα που να μην εί-ναι τοξική, να περιέχει ταπεινότητα και μεγαλείο ταυτόχρονα. Τέτοιες ιδέες διαποτίζουν την καλή λογοτεχνία, το καλό σινεμά, τα καλά τραγούδια, δεν είναι σπάνιες. Αν ακούσεις όμως τι θέλει η κοινωνία, θα της δώσεις τη δόση της με τρόπο που έχει συνηθίσει. Αυτό δεν μου άρεσε ούτε τα χρόνια της φούσκας ούτε τα χρόνια του λοιμού. Δεν μπορείς να ακολουθείς τη μαζική παράνοια.

Είναι λίγο υποκριτικό το να θέλεις να μπει στη φυλακή αυτός που παλιότερα θεωρούσες ότι μπορεί να σε διορίσει και σταματούσες εκεί την πολιτική σου σκέψη. Μπορεί να είναι ένα είδος μαζικής ψυχοθεραπείας, αλλά δεν πάει και πολύ μακριά. Πρέπει να σκεφτείς: «Τόσα χρόνια ζούσα δημιουργικά; ΄Η ζούσα με βάση μια πατέντα που με αρρώσταινε και εξαχρείωνε τους πολιτικούς μου; Και τώρα τι κάνω για αυτό; Απλώς συνθλί-βω το κεφάλι ενός μετανάστη για να έχω δουλειά ή καίω τη Βουλή για να υπάρξει δημοκρατία;» Αυτά είναι τελείως αφελή.

Τι καλύτερο θα μπορούσε να σου κάνει ποδαρικό για τον Ιούλιο, από μία metal συναυλία; Εβαλα τα (όχι και τόσο) καλά μου και ανηφόρισα έστω και καθυστε-ρημένα στη Μαλακάσα. Μπήκα στο Terravibe κατά τις 6:30, πήρα στο χέρι μία Cuervo με Sprite που μου προσέφεραν οι κοπέλες του promotion στην είσοδο (και άλλη μία στο καπάκι) και προχώρησα προς τη μικρή σκηνή. Η μεγάλη αρά-χνιαζε φέτος, μιας και η χαμηλή λόγω κρίσης προσέλευση του κόσμου οδήγησε τους διοργανωτές στην απόφαση να ανοίξουν μόνο την πρώτη - κάτι που έκανε πολλούς να διαμαρτυρηθούν (και δικαιολογημένα). Εκείνη τη στιγμή, οι Paradise Lost βγήκαν στη σκηνή: μελωδικοί, σκοτεινοί και… πριμαντόνες.

Ο Nick Holmes γκρίνιαξε με το «καλησπέρα» για τον ήλιο που βρισκόταν απέναντί του και τον στράβωνε. Μετά ξαναγκρίνιαξε (το “Ι can’t see a fucking thing” έμοιαζε με ρεφρέν καινούργιου τραγουδιού). Εντάξει, το καταλαβαίνω, εί-ναι εκνευριστικό να αναπαράγεις το «σκοτεινό» ήχο σου με τον αττικό ήλιο να σε βαράει κατακέφαλα. Και ας το λάβουν υπόψη οι διοργανωτές κάποια στιγμή. Αφού έπεσε, όμως, ο ήλιος και ο Holmes βρήκε πάλι το φως του, η μπάντα έμεινε για κανένα τέταρτο το πολύ στη σκηνή και ξαφνικά (παίζοντας μία… μαραθώνια setlist 40-45 λεπτών) τα μάζεψε και έφυγε, αφήνοντας τους θεατές στα κρύα του λουτρού. Κρίμα που το ελληνικό κοινό, το οποίο έχει αγκαλιάσει τους Paradise Lost, αντιμε-τώπισε τέτοια συμπεριφορά από το συγκρότημα. Ο Holmes έδωσε μία εξήγηση, η οποία μόνο επαρκής δεν ήταν. «Μαύρο» λοιπόν και από εμάς…

Πιστοί στο πρόγραμμα, οι Machine Head ανέβηκαν στην πίστα κατά τις 8:15 και τα έσπασαν. Καθόμασταν λίγο πιο πίσω, έτσι βλέπαμε το χαμό που γινόταν μπροστά, σαν τον Νέρωνα που έβλεπε τη Ρώμη να φλέγεται ένα πράγμα. Εβδο-μήντα πέντε λεπτά grunt, με τον Rob Flynn να καλοπιάνει συχνά πυκνά το κοινό, λέγοντας πόσο γαμάτοι είμαστε - ή τουλάχιστον αυτοί που βρίσκονταν μπροστά και χτυπιόντουσαν non-stop. Το setlist περιελάμβανε τραγούδια όπως τα “I am Hell”, “Aesthetics of Hate”, “Darkness Within” και “Halo” και η εκτέλεσή τους ήταν εξαιρετική. Ο Flynn προειδοποίησε στην αρχή της εμφάνισης: “Get ready to lose your fucking minds”, κάτι που τήρησε κατά γράμμα.

Η ημέρα μας χαιρέτισε, όπως και οι Machine Head, αφήνοντάς μας τις καλύ-τερες εντυπώσεις. Μισή ώρα αργότερα, τα τρία video wall άρχισαν να παίζουν ένα tribute video στον θρυλικό Ozzy μέσα σε πανδαιμόνιο. Και κάπου εκεί, ξεπροβάλ-λει στη σκηνή ο Πρίγκιπας του Σκότους και αρχίζει να τραγουδάει το “Bark at the Moon”. Το φεγγάρι μόλις είχε σκάσει μύτη στα δεξιά μας, λες και είχε ανταποκρι-θεί στο κάλεσμα (όχι, δεν αρχίσαμε να γαβγίζουμε προς αυτό). Σαφώς και από το πρώτο τραγούδι φάνηκε πως η φωνή του Ozzy ήταν σπασμένη σε 12 κομμάτια. Το πρόβλημα ήταν, άλλωστε, ήδη γνωστό και μάλιστα μία εβδομάδα πριν είχε ακυρω-θεί μία εμφάνισή του στη Γερμανία.

Από την άλλη μεριά, όμως, η δαιμόνια σκηνική του παρουσία και οι φίλοι του, μία dream team από κιθαρίστες (Gus G, Slash και ο πολύς Zakk Wylde) συν τον θρυλικό μπασίστα των Black Sabbath, Geezer Butler, μας αντάμειψαν δεόντως. Ακολούθησε το “Mr Crawley”, με τον Ozzy να πιάνει τη μάνικα και να καταβρέχει τους πάντες, το “Suicide Solution”, το “I Don’t Know” και το αγαπημένο “Shot in the Dark”. Κάπου εκεί φάνηκε ότι δεν την πολυπάλευε και ο ίδιος, για αυτό και ανέλαβαν σόλο δράση οι Gus G και ο ντράμερ Tommy Clufetos στο Rat Salad.

Υστερα από δέκα λεπτά ξεκούρασης, ο Ozzy βγήκε σε καλύτερη κατάστα-ση, τραγουδώντας ύμνους, όπως το Iron Man, το War Pigs και το N.I.B., με τον Geezer να τα δίνει όλα στην εισαγωγή του τελευταίου και τον Πρίγκιπα να συ-νεχίζει να μας… δροσίζει. Επειτα από τέσσερα ακόμη τραγούδια και το encore (όπου ακούστηκε το Paranoid), η… σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Βγήκαμε πάλι στην εθνική με το μυαλό στον Ozzy και την ελπίδα την επόμενη φορά που θα έρθει να είναι καλύτερα.

Η metal ημέρα του Rockwave πέρασε από 40 κύματα μέχρι να διαμορφωθεί οριστικά το lineup. Οι Black Sabbath

είχαν ανακοινωθεί αρχικά, ο Ozzy και οι φίλοι του μας ήρθαν τελικά. Και παρά τα

όποια προβληματάκια, το πρόγραμμα της Κυριακής δεν μας χάλασε καθόλου…

ROCKWAVE

Παρέα με τη Λώρα, περπάτησα -τα καθιερωμένα πλέον- χιλιόμετρα από το αυτοκίνητο έως την κεντρική είσοδο όπου μας καλωσόρισε μια κοπέλα με το σφηνάκι της Jose Cuervo ανά χείρας. Κατευθυνθήκαμε στη μικρή σκηνή του συναυλιακού χώρου. Λίγα λεπτά αργότερα, κατά τις 8, ανέβηκε στη σκηνή ο «έχω-τσακωθεί-με-το-χρόνο» Iggy (κατά κόσμον James Newell Osterberg), ουρλιάζοντας προς τους παρευρι-σκόμενους “I wanna be a Greek”. Το καθιερωμένο, πλέον, φιλελληνικό τσιτάτο κάθε μπάντας που μας επισκέπτεται μού φαίνεται σαν το φιλικό εκείνο χτύπημα στον ώμο του κατατρεγμένου...

Με την πλάτη των Stooges, λοιπόν, ο 65χρονος Iggy, ημίγυμνος όπως πάντα και ρυτιδιασμένος, ξεσάλωσε χοροπηδώντας, τρέχοντας πέρα δώθε, ανεβάζοντας κόσμο στη σκηνή για να χορέψει μαζί του και κυρίως παίρνοντας τη στάση-σήμα κατατεθέν του: εκείνη που, αν δεν τον έχεις ξαναδεί, νομίζεις ότι υποφέρει από λουμπάγκο. Το set list τους περιλάμβανε πολλά κομμάτια από το τρίτο τους άλμπουμ, το “Raw Power”, ενώ τα πολυαγαπημένα και θρυλικά “I Wanna Be Your Dog” και “No Fun” ξεσήκωσαν το κοινό, του οποίου ο μέσος όρος ηλικίας παρέπεμπε σε εγγόνια του. Το ίδιο εκπληκτική και η εκτέλεση του “Louie Louie”, που ήταν το τραγούδι που προηγήθηκε του κλεισίματος με το “Open Up And Bleed”. Από τις συναυλίες των rock μύθων που αξίζει να τικάρεις στη λίστα με τα “must go” πριν φύγεις από το μάταιο τούτο κόσμο. Τικ λοιπόν και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον αιώνιο έφηβο...

Μιλώντας για αιώνιους εφήβους και με το μυαλό να πηγαίνει θέλοντας και μη στον Ολυμπιακό, το πέρασμα στην περιγραφή των headliners της ημέρας, των The Prodigy, θα έχει και αυτό μια γεύση από... Πειραιά. Και αυτό διότι η (καθυστερημένη κατά 30 λεπτά) εμφάνιση στη σκηνή του ψυχεδελικού γκρουπ από την Αγγλία συνοδεύτηκε από αναμμένα καπνογόνα και ένα διαρκές «πάνω κάτω» του κοινού, ο συντονισμός του οποίου θύμιζε ένδοξο σκηνικό από το πέταλο της Θύρας 7. Και πώς να γίνει αλλιώς, όταν οι The Prodigy -καλώς ή κακώς- ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο πολλοί από τους παρευρισκομένους αποφάσισαν να τραβηχτούν μέχρι τη Μαλακάσα (και ας είναι η τρίτη τους εμφάνιση σε ελληνικό κοινό μέσα στην τελευταία διετία);

Ο κόσμος φαινόταν πραγματικά εκστασιασμένος στο άκουσμα του εισαγωγικού “World’s On Fire”, του “Breathe”, του “Jetfighter” και του “Omen”, ενώ οι συνομήλικοί μου 30άρηδες (ακούς εκεί «30άρηδες»...)

είμαι σίγουρος πως έκαναν ένα ακούσιο flash back στα εφηβικά τους πάρτι μόλις άκουσαν το θρυλικό “Poison”. Ο... ευπροσήγορος Maxim, επαναλαμβάνοντας ανά τέσσερις λέξεις το “fucking”, καλούσε άπαντες να τον ακολουθήσουν στο ξέφρενο ρυθμό που πήγαζε από τα keyboard του Liam Howlett, ιδρυτή του συγκροτήματος, ενώ ο πλέον εκκεντρι-κός της παρέας Keith Flint ωρυόταν με το “Smack my Bitch Up” και το “Voodoo People”. Ενας πιτσιρικάς δίπλα μου, ο οποίος δεν έλεγε να σταματήσει το κοπάνημα καθ’ όλη τη διάρκεια του live, σωριάστηκε στο έδαφος και έφυγε σούμπιτος για τις πρώτες βοήθειες. Την ίδια στιγμή οι Prodigy τον σιγόνταραν με το κομμάτι από το νέο τους δίσκο, το “Take me to the Hospital”. Ειρωνικό ή μη, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει, όταν γυρίσετε σπίτι, να μην ξεχάσετε να βάλετε στη διαπασών τα ηχεία σας για να μοιραστείτε λίγη από την ενέργεια που βγάζει το συ-γκεκριμένο κομμάτι...

Το δευτεριάτικο κατσούφιασμα ήταν λιγότερο έντονο αυτή την εβδομάδα χάρη στην εκδρομή που θα έκανα μέχρι τη Μαλακάσα για να παρακολουθήσω το «κλείσιμο» του φετινού Rockwave Festival. Ενα κλείσιμο ιδιαίτερο, μια και το πλουραλιστικό line-up της τρίτης ημέρας περιείχε ολίγον τι... από όλα!

ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ…

Ξεχάστε ό,τι ξέρατε για ένα συμβατικό μουσείο. Η παράσταση του Θεά-τρου Σημείο φιλοδοξεί να απογυμνώσει το χώρο από τα αρχικά του νο-ήματα και να καταστήσει το Μουσείο Μπενάκη μία εμπειρία βιωματική για τον επισκέπτη. Εικόνες, ήχοι, αντικείμενα, αλλά πάνω από όλα οι άνθρωποι. Μία πολυπληθής ομάδα νέων ηθοποιών μεταμορφώνεται σε ζωντανό έκθεμα του μουσείου, που στόχο έχει να μιλήσει για τη φύση του ανθρώπου.

«Είναι μια συλλογική προσπάθεια να διατυπωθούν ορισμένα ερω-τήματα με ένα λοξό τρόπο που αφορούν τη φύση του ανθρώπου. Μιλά-με και θέλουμε να μιλήσουμε σε μία εποχή κρίσης, σε μία εποχή όπου επαναδιατυπώνονται τα ερωτήματα για πολύ σημαντικά πράγματα που αφορούν τον πυρήνα του ανθρώπου από τη μία και το περιβάλλον του ανθρώπου από την άλλη. Ο θεατής θα έχει τη δυνατότητα να στοχαστεί γιατί υπάρχουμε, ποιοι είμαστε, πού πηγαίνουμε, πώς υπάρχουμε, πώς διαβιούμε σε αυτή τη Γη», εξηγεί ο σκηνοθέτης της παράστασης και ιδρυτής του Θεάτρου Σημείο Νίκος Διαμαντής.

Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό interactive installation στους χώρους του Μουσείου Μπενάκη. Ο επισκέπτης, εφοδιασμένος με τον κατάλληλο χάρτη, περιδιαβαίνει τους διαδρόμους, τις αίθουσες και τους λοιπούς χώρους του μουσείου παρακολουθώντας μία σειρά από δρώμενα τα οποία ζωντανεύουν μπροστά του ηθοποιοί-εκθέματα. Μικροί μονόλογοι, ερωτικές εξομολογήσεις, χοροθεατρικά ενσταντα-νέ, επαναλαμβανόμενα μοτίβα, μικρές καθημερινές συνήθειες... Ολα γύρω από τον άνθρωπο, που αποτελεί και το βασικό άξονα αυτού του ιδιόμορφου μουσείου.

Στο «Μουσείο Ανθρώπινης Συμπεριφοράς» τα «ζωντανά εκθέματα» μπορούν να βρίσκονται παντού. Ακόμα και μέσα στο ασανσέρ ή στην ταράτσα, όπου η χορογράφος Τατιάνα Μύρκου θα εκτελεί μία χοροθεα-τρική δράση. Κάποιοι ηθοποιοί θα σας προσκαλέσουν να συμμετάσχε-τε στις δράσεις τους, κάποιοι θα σας απευθύνουν το λόγο, κάποιοι θα κάνουν σαν να μην είστε εκεί. Ολοι ντυμένοι στα λευκά, θα ζωντανέ-ψουν μνήμες και νοήματα καθιστώντας το μουσείο τόπο οριακό. Στον προαύλιο χώρο του Μουσείου Μπενάκη κάθε μέρα ένας διαφορετικός καλεσμένος (συνολικά και τις τρεις μέρες θα μιλήσουν ο Θόδωρος Γε-ωργίου, ο Σάββας Μιχαήλ και η Πέπη Ρηγοπούλου) θα δίνει τη δική του διάλεξη για τη Δημοκρατία ενώπιον των επισκεπτών.

Είστε ελεύθεροι να ακολουθήσετε όποια διαδρομή θέλετε. Με τους χάρτες ανά χείρας ξεναγηθείτε στο ριζικά μεταμορφωμένο Μουσείο Μπενάκη, αλλά μην ξεχάσετε να εξερευνήσετε κάθε του γωνιά, γιατί αυτές τις ημέρες το μουσείο θα κρύβει πολλές εκπλήξεις...

Ισως είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά και ενδιαφέ-ροντα project του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών. Ο

σκηνοθέτης Νίκος Διαμαντής και το Θέατρο Σημείο μεταμορφώνουν -σήμερα και αύριο- το Μουσείο

Μπενάκη στην Πειραιώς σε... «Μουσείο Ανθρώπι-νης Συμπεριφοράς».

Η παράσταση «Μουσείο Ανθρώπινης Συμπεριφοράς» στο

μονοθεματικό Mstories 28

Αν πιστεύατε πως η Αυτού Εξοχό-της ο Βασιλιάς της Ισπανίας είναι

ένας και μοναδικός άνθρωπος, κάνατε λάθος. Εξι νέοι μουσικοί

αποτελούν την μπάντα με το εντυπωσιακό όνομα His Majesty The King of Spain της οποίας το

ντεμπούτο άλμπουμ κυκλοφόρησε προ ημερών από την Inner Ear,

υπό τον τίτλο “Hyena”.

Ο Nεκτάριος Κουβαράς (φωνή, κιθάρα, banjo) είχε την ιδέα για ένα solo project. Το project αυτό εξελίχθηκε σε ακουστικό τρίο και μόλις το 2010 πήρε τη σημερινή του μορφή, της εξαμελούς δη-λαδή μπάντας, την οποία αποτελούν -εκτός από τον εμπνευστή της- οι Αγγελος Αϊβάζης (κιθάρα, backing vocals, μαντολίνο), Κέλλυ Μητροπούλου (βιολί, backing vocals, πλήκτρα, μεταλλόφωνο), Βασίλης Βλαχάκος (τύμπανα, πετάλια), Λευτέρης Λουκίσσας (τρομπέτα, κρουστά) και Βασίλης Νι-τσάκης (μπάσο, κοντραμπάσο).

Ο Νεκτάριος είναι, όπως είναι λογικό, και ο «νονός» του γκρουπ. «Υπάρχει ένα κομμάτι των Galaxie 500 που με συγκινεί πολύ, το ‘King Of Spain’. Από εκεί το πήρα. Αργότερα συνειδητο-ποίησα ότι και αυτό με τη σειρά του είναι βασισμέ-νο στο ‘Ημερολόγιο Ενός Τρελού’ του Γκόγκολ». Παρόλα αυτά, αν το σκεφτεί κανείς, μετά τον Ελβις ή τον Μάικλ Τζάκσον δεν έχουν εμφανιστεί βα-σιλιάδες στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Ή μή-πως υπάρχουν χωρίς τον τίτλο τους; «Προφανώς και υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν», απαντά-ει ο Βασίλης Νιτσάκης. «Ισως μερικές δεκαετίες

παλιότερα όταν η σύγχρονη δυτική μουσική ήταν στις πρώιμες μορφές της, οι χαρακτηριστικές προ-σωπικότητες που η ιστορία έκανε βασιλιάδες ήταν μάλλον τα πρόσωπα-κλειδιά της εξέλιξης της μου-σικής. Κατα τα άλλα θεωρώ πραγματικό βασιλιά της σύγχρονης μουσικής καθώς και έναν από τους πιο ευφυείς ανθρώπους της εποχής μας τον Ντέι-μον Αλμπαρν».

Ανοίγοντας κανείς το προφίλ τους στο Jumping Fish, θα παρατηρήσει πως στο πεδίο όπου θα έπρεπε να συμπληρωθεί το στιλ της μουσικής τους, εκείνοι απαντούν απλώς αρνητικά και μάλιστα με τη σαφέστερη άρνηση: «Μουσικό ύφος: Οχι». Ο Βασίλης σχολιάζει σχετικά: «Η κατηγοριοποίηση στη μουσική καθώς και σε όλες τις τέχνες γίνεται καθαρά για λόγους επικοινωνίας και συνεννόη-σης. Βέβαια, λόγω του ότι η εξέλιξη της μουσικής

-τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον- βασίζεται εξ ολοκλήρου στο μπαστάρδεμα, η κατάσταση είναι λιγάκι ανυπόφορη. Εμάς δεν έχω καταφέρει ακόμη να μας κατατάξω κάπου, είναι δύσκολο. Από την άλλη, δεν συμμερίζομαι πλήρως την άποψη του να μην υπάρχουν καθόλου ταμπέλες, γιατί καταντάει εμμονικό. Πρέπει κάπως να κινηθεί η πληροφο-ρία». Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν αυτό το «όχι» είναι θέμα attitude και αν το attitude είναι ένα ζωτικό στοιχείο για τους καλλιτέχνες. «Ειδικότερα σε μια μπάντα το attitude βοηθάει και πρακτικά. Καθό-τι μιλάμε για μια ομάδα και όχι για ένα μονάχα πρόσωπο, το attitude συμβάλλει στην προσωπο-ποίηση του συγκροτήματος. Αυτό δίνει μια κάποια απόχρωση. Επί της ουσίας, αν απλώς παρουσιά-ζεις τον εαυτό σου χωρίς ανηθικότητα και έπαρση, όλο αυτό αυτο-ορίζεται χωρίς να προσπαθήσεις κάτι. Πάντα όμως στο τέλος αυτό που μένει είναι τα τραγούδια», απαντά ο Βασίλης.

Δηλώνουν προσηλωμένοι στο πρώτο επίπε-δο ακρόασης και απεχθάνονται καθετί κυνικό. Ο Νεκτάριος υποστηρίζει πως το να λειτουργεί ένα τραγούδι σε πρώτο επίπεδο ακρόασης σημαίνει να

μπορεί να καταλάβει ο ακροατής όσα έχει να του πει το κομμάτι και να του «μείνει» από την πρώτη φορά που θα το ακούσει, χωρίς να χρειάζεται να το συνηθίσει ή να μπει στη διαδικασία να αποκρυ-πτογραφήσει τις προθέσεις του δημιουργού. «Αυτό βέβαια», εξηγεί, «δεν σημαίνει ότι προσεγγίζου-με το γράψιμο επιφανειακά ή ότι δεν υπάρχουν πράγματα για να ανακαλύψεις έπειτα από πολλα-πλές ακροάσεις, ίσα ίσα. Απλώς η αμεσότητα είναι -προς το παρόν- η πρώτη μας προτεραιότητα». Ο κυνισμός όμως είναι μια άλλη υπόθεση, έχει να κάνει με άλλα πρώτα επίπεδα, με τις πρώτες φο-ρές που κοιτάζεις τον κόσμο από μια θέση που δεν είναι ούτε εκείνη του παιδιού, αλλά οπωσδήποτε ούτε και εκείνη του ενήλικα. «Στη ρομαντική πε-ρίοδο των 18-22 έχεις μια ανάγκη να αποφεύγεις τον κυνισμό. Σε πληγώνει ο κυνισμός. Ακόμη και

ο κυνικός λόγος. Σου κόβει την ελπίδα και σου βάζει και τα δυο πόδια στην πραγματικότητα, ίσως κιόλας αυτό να μην πρέπει να γίνει ποτέ», λέει ο Βασίλης. «Μετά όμως μεστώνει και το κεφάλι σου. Καταλαβαίνεις και νιώθεις καλύτερα το βάθος, την προοπτική και την πρόθεση των πραγμάτων και των λέξεων. Ολα αποκωδικοποιούνται αλλιώς και καταλήγει ο κυνισμός να γίνεται πιο σουρεάλ και από το σουρεάλ. Ε, εκεί έχεις νικήσει. Κυριεύεις το λόγο».

Πώς τα βγάζουν πέρα όμως δεδομένου ότι πλέον τυπικά είναι ενήλικες και δεδομένης της κατάστασης; Βρίσκονται και εκείνοι αντιμέτωποι με το γνωστό δίπολο· από τη μία η αγάπη για τη μουσική και από την άλλη η ανάγκη να πληρώ-νεις κάπως το νοίκι σου. «To ότι δεν μπορεί να ζήσει ο μουσικός από τη μουσική του στην Ελλάδα είναι και λίγο μύθος από μια πλευρά. Εκεί όμως ξεκινάει και ο εσωτερικός πόλεμος των ηθικών αρχών και των αναγκών», λέει ο Βασίλης. «Μπο-ρείς να παίζεις όπου σε ζητήσουν, κάτω από τον οποιονδήποτε χορηγό, με τον οποιονδήποτε καλ-λιτέχνη ή ‘καλλιτέχνη’, να πουλήσεις τη μουσική

σου όπως και όπου να ’ναι. Υπάρχουν τρόποι να βγάλεις λεφτά. Μετά θα αγοράσεις και καλύτερα μηχανήματα για να κάνεις τη μουσική σου καλύ-τερη. Αλλά...» σταματάει εκεί. Υπάρχει ένα «αλλά» που δεν μπορούν να αγνοήσουν.

Το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο “Hyena” κυκλοφόρησε μόλις από την Inner Εar και πε-ριέχει 12 αγγλόφωνα τραγούδια· «τραγούδια και όχι ασκήσεις ύφους», χρησιμοποιούν την ατά-κα του φίλου τους και μουσικού George Gaudy. Τι σχέση όμως έχει μια ύαινα με την αθηναϊκή πραγματικότητα; Ο Νεκτάριος απαντά: «Η ύαινα έχει χαρακτηριστικά αιλουροειδούς αλλά και κυ-νοειδούς (και γάτα και σκύλος δηλαδή), τρέφεται κυρίως με νεκρά ζώα και ζει μέχρι και 25 χρόνια. Στο αστικό περιβάλλον τη συναντάμε οπουδήποτε μπορεί να επιβιώσει».

Ακούστε τους His Majesty The King of Spain στο Mstories 29 που κυκλοφορεί σήμερα

Στη «Στέλλα» δεν είχα ξαναπάει. Αν και μεγάλωσα πολύ κοντά στην Κυψέλη και έχω διασχίσει χιλιάδες φορές την Αγίας Ζώνης πηγαίνοντας προς τη θρυλική Φωκίωνος Νέγρη. Μάλλον δεν εκτιμούσαμε πολύ τα θερινά σινεμά στην εφη-βεία μας ή η ακμή τους δεν συνέπεσε με τη δική μας. Αφορμή για την πρώτη μου επίσκεψη στη «Στέλλα» έγινε η δράση των atenistas να ξανανοίξουν το σινεμά -έστω για μία μόνο βραδιά- και να ορίσουν την επαναλειτουργία ίσως το επόμενο καλοκαίρι. Συνοδοιπόρο σε αυτή την ιδέα είχαν τον μετρ των θερινών σινεμά, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, ο οποίος τραγούδησε μετά την προβολή της ταινίας η «Αθήνα τη νύχτα».

Αν και αρκετοί από τους θαμώνες -όπως και εγώ- δεν είχαν γεννηθεί τη δεκαετία του ’60, η παρακολούθηση της ταινίας έγινε μέσα σε απόλυτη μυστα-γωγία. Οι αδερφές Μπρόγιερ, ο Γιάννης Βογιατζής, ο Κώστας Βουτσάς και η Τζένη Καρέζη ήταν μερικοί από τους καλλιτέχνες που αναγνωρίσαμε (οι νεότε-ροι) σε αντίθεση με την Ομόνοια και τη γύρω περιοχή που δεν θύμιζε σε τίποτα τη σημερινή τους κατάντια.

Ολα αυτά μέχρι τις 10:30 που βγήκε ο Λουκιανός. Γιατί μετά έγιναν όλοι ένα. Σηκώθηκαν τα παιδιά που είχαν καθίσει στα χαλίκια, βγήκαν στο μπαλκόνι οι κυρίες από τις πολυκατοικίες και όλοι σιγοτραγουδούσαν «μ’ αγιόκλιμα και γιασεμιά». Και μη νομίζετε ότι μείναμε μόνο στο μελό, δηλώσαμε «ναι» και «όχι» στον «Υμνο των μαύρων σκυλιών», παρακολουθήσαμε την ερωτική ζωή δεκά-δων ονομάτων στο «Πού βαδίζουμε κύριοι» και αποφασίσαμε ότι «όταν χτυπάει το τηλέφωνο, εννιά φορές στις δέκα είναι για κακό» στο «Θα κάτσω σπίτι».

Νύχτες που

περνούν...

Δείτε τη δράση των atenistas στο Mstories 29 που κυκλοφορεί σήμερα

Ο Μάνος Κοπανάκης, η Δανάη Μωραΐτη, η Μερόπη Κοπανάκη και οι φιλοξενούμενοί τους τραγουδούν συνοδεία πιάνου και ακορντεόν σή-

μερα, Παρασκευή, στο Χώρο Τέχνης Διά Δύο στο πλαίσιο των εκδηλώ-σεων του Art in Art Festival που θα συνεχιστεί μέχρι τις 15 του μήνα.

Πήγα προχτές σε κατάστημα με παι-χνίδια για παιδιά, να πάρω δωράκια στον πεντάχρονο ανιψιό μου. Καθώς περπατούσα ανάμεσα σε βάρκες φου-σκωτές, βατραχοπέδιλα και μπάλες, μου ήρθε στο μυαλό μια εικόνα από το δικό μου παιχνιδοπαρελθόν! Είδα τον εαυτό μου πιτσιρίκο να παίζει στην παραλία με νεροπίστολα με τους φίλους του!

Περπάτησα το μαγαζί πάνω κάτω ψάχνοντας να βρω τα υπέροχα πλαστι-κά πιστολάκια με φλούο χρώματα που θυμόμουν να γεμίζουμε με θαλασσινό νερό και να χρησιμοποιούμε ο ένας εναντίον του άλλου. Δεν μπορούσα όμως να τα βρω. «Βρε λες να μη βγά-ζουν πια;» αναρωτήθηκα και πραγμα-τικά ένιωσα μεγάλη απογοήτευση στη σκέψη ότι μπορεί τα παιδιά σήμερα να μην παίζουν αυτό το παιχνίδι.

Αναζήτησα έναν υπάλληλο και τον ρώτησα. «Στον τρίτο διάδρομο αριστε-ρά», μου απάντησε ελαφρώς βαριε-στημένα. Ετρεξα προς τα εκεί, πάλι δεν κατάφερα να τα βρω. Αποφάσισα να ξανακοιτάξω προσεκτικά ένα ένα τα διαφορετικά προϊόντα που στοιβά-ζονταν στο διάδρομο. Κάποια στιγμή είδα κάτι που θα μπορούσε να είναι μία εκδοχή αυτού που -με τόση νο-σταλγία- αναζητούσα. Δεν τρελάθηκα στην ιδέα ότι αυτό είναι το νεροπίστο-λο του σήμερα, αλλά το πήρα στα χέ-ρια μου να το περιεργαστώ. Ηταν ένα διαστημικού τύπου πολυβόλο - καμία σχέση με τα χαριτωμένα πιστολάκια που αγαπούσα εγώ! «Κάτι μικρότερο δεν έχετε;» ρώτησα τον υπάλληλο. «Αυτά είναι», μου απάντησε.

Δεν αγόρασα στον ανιψιό μου αυτό το νεροπίστολο-τέρας! Αν ποτέ σε κανένα μαγαζάκι σε νησί βρω ένα ξεχασμένο πράσινο φλούο πιστολάκι (όπως ήταν το δικό μου), θα το κάνω δώρο στον εαυτό μου. Ετσι κι αλλιώς εκείνος δεν θα το εκτιμήσει. Αν οι φίλοι του πολυβολούν με αυτά τα διαστημικά εργαλεία, τι να το κάνει το δικό μου; Ενώ εγώ με τους συνομήλι-κούς μου μπορώ να περάσω ένα εξαι-ρετικό απογευματάκι με νεροπόλεμο!

Εικόνες, προβολές, παρουσιάσεις βιβλί-ων, συναυλίες και ομιλίες συνθέτουν το αθηναϊκό Underground 1964-1983 στο

CAMP! της πλατείας Κοτζιά έως τις 19 Ιουλίου. Πολλές αναμνήσεις, παιδιά...

Οταν η Εθνική Λυρική Σκηνή βγαίνει έξω, η πόλη γεμίζει μαγεία. Οι Αθη-ναίοι το διαπιστώσαν το Σάββατο και την Κυριακή,βλέποντας το μπαλέτο της εν δράσει στη Ρωμαϊκή Αγορά...

Με λυμένο το ζωνάρι. Ετοιμοι για καβγά. Ολοι. Κυ-ρίως έτοιμοι για αντίσταση. Κάθε είδους. Εκεί που γίνονται έξαλλοι επειδή «το κράτος δεν λειτουργεί» και επειδή «το κράτος δεν σέβεται τους πολίτες», παίρνουν τα άρματα να βγουν στο βουνό έτσι και ένας κανόνας πάει να περάσει, έτσι και η ελάχιστη τάξη τούς χα-λάσει τη «ζαχαρένια». Χύμα. Μπουλούκι. Εκεί ο πιο φωνακλάς βλάκας κάνει τη μεγαλύτερη φιγούρα.

Σε έναν τέτοιο τύπο έπεσα τις προάλλες. Ηταν όμορφη βραδιά, είχαμε ραντεβού, φίλες αγαπημένες για φαγητό και κουτσομπολιό. Βρήκαμε τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο, σε ένα από τα πιο φιλικά μας φαγάδικα, διακριτικό, καλοφτιαγμένο, φτηνό, το ρίξαμε στην κουβέντα, ξεχαστήκαμε.

Ξαφνικά ακούστηκαν οι αγριοφωνάρες από το δι-πλανό τραπέζι. Ανδρας νεαρής ηλικίας. Υφος τσαμπου-καλίδικο και το στέρνο προτεταμένο σαν να έδειχνε τα φισεκλίκια. Μάγκας. Ετοιμος να βγει στο βουνό να πολεμήσει ...Τούρκους, τη χούντα, ποιος ξέρει;

Προς το παρόν έβριζε δυο υπαλλήλους της Δη-μοτικής Αστυνομίας. Ενα αγόρι και ένα κορίτσι, πολύ νέοι, πολύ ευγενικοί, έκαναν έλεγχο στο χώρο που είχαν καταλάβει στο πεζοδρόμιο τα τραπεζάκια. Οι πόλεις έχουν κανόνες για να μη γίνονται ζούγκλες.

Φαίνεται αυτό ερέθισε τον Ελληναρά, που αίφνης επιτέθηκε με μένος κατά των νεαρών της Δημοτικής Αστυνομίας μόλις τους είδε: «Βρε, άντε πηγαίνετε από δω που θα κάνετε και έλεγχο, άντε φύγετε, δεν γουστάρω να βλέπω τα μούτρα σας όταν τρώω, δεν γουστάρω να βλέπω μπάτσους».

Ο εν λόγω συνόδευε και δυο ευειδείς δεσποινίδες. Εκανε επίδειξη ατρόμητου αντιστασιακού στη ...χούντα της Δημοτικής Αστυνομίας; Θεώρησε τον τρόπο αυτό ένα είδος κομπλιμενταρίσματος στην υπεύθυνη του κα-ταστήματος, προκειμένου να εξασφαλίσει προνομιακή μεταχείριση στο κλείσιμο τραπεζακίων;

Πέρα από τη γελοιότητα του επεισοδίου, το θέμα είναι ότι σε οποιαδήποτε πόλη του πολιτισμένου κό-σμου ο τσαμπουκαλής θα είχε οδηγηθεί στην κανο-νική Αστυνομία για εξύβριση Αρχής. Σε οποιαδήποτε πόλη του πολιτισμένου κόσμου, τα εστιατόρια έχουν σαφή όρια στα πεζοδρόμια, όπου επιτρέπει ο καιρός τραπεζάκια έξω, και ουδείς διανοείται να τα υπερβεί, όπως και ουδείς διανοείται να τσαμπουκαλευτεί με τη Δημοτική Αστυνομία όταν κάνει έλεγχο για παράβαση.

Ναι, για πολλά φταίει η κρίση. Φταίει που σκο-τείνιασε τον ορίζοντα, που έκοψε στη μέση όνειρα για το μέλλον, φταίει που ο κόσμος είναι δύσθυμος. Δεν φταίει, όμως, που επιμένουμε στη μιζέρια να θεωρού-με τον ίδιο μας τον τόπο ξέφραγο αμπέλι να απλώ-νουν την αρίδα τους κατά το δοκούν οι φιγουρατζήδες και οι νταήδες.

Κάθε άλλο παρά αόρατοι ήταν οι Invisible Duo στο Key Bar. Γεμάτοι

ενέργεια και απολαυστικές επιλογές, οι djs έστησαν μια μίνι μουσική πα-ράσταση γεμάτη χιούμορ. Μια χαρά!

Η πολιτική ξορκίζεται με χιούμορ! Αυτό αποδεικνύει το Τμήμα Επι-κοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου με την έκθεση πολιτικής γελοιογραφίας «Γελ(ο)ιογραφικότητες» στο χώρο Pop Up 123 της οδού Πειραιώς.

Ο Χάρης Αττώνης είναι από τους λίγους ηθοποιούς της γενιάς του που δηλώνει λάτρης του μιούζικαλ. Ενός θεατρικού είδους το οποίο, αν και έχει δείξει αξιόλογα δείγματα στην ελληνι-κή show biz κυρίως στη μορφή του βαριετέ από το 1950 και μετά, κατέχει ένα μικρό μόνο κομμάτι στο εγχώριο θέαμα, και δη το νεότερο. Ο ταλαντούχος ηθοποιός ανέβηκε στη σκηνή ενώ ακόμα σπούδαζε θέατρο, χορό και τραγούδι στην Αγγλία. Μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα συνεργάστηκε με τον Γιώργο Κιμούλη στην «Αντιγόνη», για να συνεχίσει την πορεία του με χοροθέατρο, τραγούδι, μιούζικαλ και θέατρο. Με το χα-ρακτηριστικό ήρεμο τόνο του, μου εξηγεί πως δεν μπορεί να διαχωρίσει κάποιο θεατρικό είδος όταν το κείμενο είναι καλό. «Το μιούζικαλ είναι και διασκέδαση, όχι μόνο τελετουργία. Θα ήταν πολύ καλό να ανέβαιναν περισσότερα μιούζικαλ στην Ελλάδα», μου λέει. «Τώρα, λόγω της κατάστασης κάνω θέατρο, αλλά επιλεκτικά και βάσει των προτάσεων που έχω».

Τον ρωτάω για την εξαιρετική παράσταση “I am my own wife”, όπου έπαιζε το χειμώνα στο Bios. «Θα την ανεβάσω

πάλι από τον Οκτώβριο στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης και αυτό το μαθαίνεις πρώτος εσύ! Για τη συνέχεια έχω και άλ-λες ιδέες». Πόσο δύσκολο είναι να χρη-ματοδοτεί μόνος του τα έργα στα οποία παίζει; «Είναι οξύμωρο», μου εξηγεί, «αλλά σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία είμαι αυτοχρηματοδοτούμενος και όσο δυσκο-λεύουν τα πράγματα θέλω να ρισκάρω με ανθρώπους που πιστεύουν σε εμένα και εγώ σε αυτούς. Η εποχή χρίζει αλληλεγ-γύης και αλληλεξάρτησης προκειμένου να γίνει δημιουργική».

Τον έχει επηρεάσει άραγε η κρίση; «Πάρα πολύ! Το χειρότερο είναι να μην ξέρεις τι θα γίνει σε δύο και τρεις μήνες.

Είναι σκληρό να επενδύεις, να εργάζεσαι ατελείωτες ώρες χω-ρίς κάποιο οικονομικό αντίκρισμα. Είναι πολύ αποθαρρυντι-κό. Πληρώνουμε τα σπασμένα άλλων, αλλά αυτό που εύχομαι είναι να μη θυμώσουμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να μην ηττηθούμε τελικά. Νομίζω ότι από τη φύση μου είμαι απαισιόδοξος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν πιστεύω στη δύναμη του άλλου».

Ρωτάω αν η κρίση έχει ευνοήσει τη συλλογικότητα. «Είναι σίγουρα εποχή που ευνοεί τις ομάδες. Στο παρελθόν υπήρχαν, δυστυχώς, κλίκες και σινάφια που δημιούργησαν ένα τέλμα, έντονο σε όλα τα επαγγέλματα. Σήμερα προσπαθούν να συ-σπειρωθούν, να συνεργαστούν, αλλά είναι κάτι αντίθετο από τα γονίδιά μας. Γίνεται δηλαδή με μια ιδιοτελή και επιλεκτική διαδικασία. Συνομήλικοί μου επαναλαμβάνουν αυτό που για χρόνια μας κράτησε απέξω. Η δουλειά μας είναι πολύ μοναχι-κή διαδικασία. Δεν έχω αποθαρρυνθεί, κυρίως εκνευρισμένος είμαι, επειδή ο τρόπος που κινούμαστε δεν είναι διαφανής».

Ο πολιτισμός θα κερδίσει από την κρίση; «Ελπίζω ο πολιτισμός να κερδίσει παιδεία και η παιδεία πολιτισμό και να μην καταβροχθίσουν το ένα το άλλο! Από την άλλη όμως, ανακαλύπτω ανθρώπους άγνωστους σε μένα που είναι δοτι-κοί, σε υποστηρίζουν και ρισκάρουν!»

Λπλμπ«αλαεγν

«ξ

Ο μεγάλος πρόσφα-τος τελικός του Euro καθήλωσε κόσμο και κοσμάκη σε σπίτια, πλατείες και μπαράκια (χαρακτηριστική η εικόνα της οδού Καρύτση). Μεγάλες οθόνες, μεγάλα στοιχήματα για ένα παρόλα αυτά ομολογουμένως μέτριο θέαμα!

Η νέα πρωτοβουλία των atenistas είναι η ζωγραφική στα

πράσινα κουτιά της ΔΕΗ και του ΟΤΕ (ΚΑΦΑΟ) στους αθη-

ναϊκούς δρόμους. Οτιδήποτε μπορεί να ομορφύνει την πόλη

είναι απολύτως ευπρόσδεκτο!

Πριν από κάποια χρόνια, με αφορμή ένα email που ήρθε στο inbox μου, έκανα εγγραφή σε μια σελίδα με το όνομα bankit.gr, χωρίς κανένα σοβαρό λόγο, χωρίς να έχω καν καταλάβει ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Από τότε λαμ-βάνω -όχι πολύ συχνά, αλλά τακτικά- ενημερωτικά μη-νύματα σε σχέση με τις δράσεις της ομάδας του bankit, η κυριότερη των οποίων είναι το ετήσιο ARTogether Festival, μια διοργάνωση που καλεί σε συμμετοχή καλ-λιτέχνες από όλους τους χώρους, σκηνοθέτες, φωτογρά-φους, ηθοποιούς, χορευτές, σεναριογράφους, συγγρα-φείς, τραγουδιστές, μουσικούς.

Τους ανθρώπους πίσω από τη διοργάνωση αυτή τους γνώρισα με αφορμή άλλα πράγματα, αγνοώντας μάλιστα για αρκετό καιρό αυτή τους την ιδιότητα. Σε έναν αγχωμέ-νο καφέ ένα μεσημέρι πριν από λίγους μήνες, η Κλαίρη σκέφτηκε φωναχτά: «Πρέπει να αρχίσουμε να τρέχουμε και το ARTogether». Αφού ακολούθησαν οι αναμενόμενες ερωτήσεις από πλευράς μου και διευκρινίσεις από εκείνη, άρχισα να παρακολουθώ όσο μπορούσα περισσότερο τη φετινή διοργάνωση της Κλαίρης, της Μαριέττας, της Νάν-συς και του Γιάννη, δηλαδή το 5ο ARTogether Festival, που πραγματοποιήθηκε στο Six d.o.g.s από τις 3 ως τις 5 Ιουλίου. Και αυτό διότι συνειδητοποίησα πως είναι κάτι που τους δίνει μεγάλη χαρά, όσο κόπο και αν κάνουν. Απολαμβάνουν να αποτελούν το μέσο για μια πλειάδα νέων καλλιτεχνών που παρουσιάζουν τη δουλειά τους και το κίνητρό τους -όσο κλισέ και αν φαίνεται- είναι η αγάπη. Για αυτό που κάνουν, για τη δημιουργία των άλλων, για όλο τον κόσμο που κάθε φορά ανταποκρίνεται στο κάλε-σμά τους, αγκαλιάζοντάς το.

Φέτος λοιπόν, από τα 5α γενέθλια του ARTogether δεν έλειπε τίποτα: εκθέσεις φωτογραφίας, εικαστικών, ζωγρα-φικής, κατασκευών, συγγραφικών, ποιητικών, στιχουργι-κών έργων, σεναρίων, installations, προβολές ταινιών, συναυλίες -μεταξύ άλλων- από τους Μαρία Παπαγεωργίου και Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη, Βικτωρία Ταγκούλη, Violet Louise, Mockbirth, Minor Project, Gautier, μια παρέλα-ση με λίγα λόγια νέων καλλιτεχνών, μια τριήμερη γιορτή γεμάτη χαμόγελα και αισιοδοξία και ένα ασταμάτητο πη-γαινέλα. Ανεκτίμητο. Η είσοδος ήταν ελεύθερη, ενώ ευ-πρόσδεκτες ήταν οι προσφορές ειδών, όπως ένα πακέτο μακαρόνια, όσπρια, ζάχαρη, γάλα, παυσίπονα ή φάρμακα για το στομάχι, δώρα που προορίζονταν για του Γιατρούς του Κόσμου και τις οικογένειες που περιθάλπουν.

Μια πρωτοβουλία μπορεί να είναι απλώς μια πρω-τοβουλία. Οταν επιμένεις σε αυτή σε βάθος χρόνου, όταν κάθε φορά της δίνεις και ένα ακόμα κομμάτι του εαυτού σου, τότε αυτή μπορεί να μεγαλώσει, να πάρει μορφή, να αρχίσει να αναπνέει από μόνη της. Μια πρω-τοβουλία, όταν έχει για αφετηρία της την αγάπη, μπορεί να γίνει μαγική.

Εχεις σκύλο μαύρο σαν το κατράμι; Του αρέσει να τον βγάζεις βόλτα το βράδυ σε περιοχές χωρίς φώτα αλλά και σε rave party; Το Glowdoggie θα σε βοηθήσει να τον εντοπίζεις πιο εύκολα και πιο γρήγορα από ποτέ. Πρόκειται για ένα κολάρο το οποίο φωσφορίζει στο σκοτάδι, φτιαγμένο όμως από LED υλικά άριστης ποιότητας. Συγκεκριμένα είναι τα ίδια που χρησιμοποιούν πολλές γερμα-νικές αυτοκινητοβιομηχανίες, όπως η Mercedes Benz και η Audi, στα οχήματά τους με διάρκεια ζωής που φτάνει τα 17 χρόνια. Συνοδεύεται από εγγύηση δύο χρόνων, είναι 100% αδιάβροχο και

επιπλέον διαθέτει αισθητήρα για να ενεργοποιείται αυτόματα ανάλογα με τη θέση του στο λαιμό του ζώου. Μπορείς να το κάνεις δικό σου με τιμές που ξεκινούν από τα 40 ευρώ.

www.glowdoggie.com

Εφγανζ

πλο

επιπζώου. Μπο

Πόσες φορές δεν έχει συμβεί να βά-λεις το κινητό στην τσέπη και λίγο αργότερα να σου στέλνουν μήνυμα και να πρέπει να το βγάλεις πάλι έξω για να δεις τι σου γράφουν... Ναι, η ζωή είναι σκληρή, για αυτό όμως είμαστε εμείς εδώ, για να σε βοηθήσουμε. Το DELTA415 Wearcom -το τζιν της φωτογρα-φίας δηλαδή- είναι η λύση στο πρόβλημά σου χάρη στην ειδική τσέπη που ανοίγει με φερμουάρ επιτρέποντάς σου να χειριστείς το κινητό και μέσα από το πα-ντελόνι! Είναι κατάλληλο για κάθε smartphone με διαστάσεις έως 7,6x12,7 εκ., αλλά δεν είναι για όλους τους σωματότυπους, αφού τα μεγέθη ξεκινούν από το νούμερο 28 και φτάνουν μέχρι το 38. Για τέτοια ανακάλυψη, βέβαια, ζορίζεις λίγο την κοιλιά σου και δίνεις και τα 130 ευρώ που κοστίζει.

alphynind.com

Εάν ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που μονίμως δεν ξέρουν πού βρίσκονται τα κλειδιά του σπιτιού τους, τότε θα λατρέψεις το The Hone. Αξιοποιώντας την τεχνολογία του Bluetooth 4, μπορεί να συνδεθεί με το iPhone 4S και το iPad 3 και μέσα από μία ειδική εφαρμογή να εντοπίσει το «μπρελόκ» σου αρ-κεί να βρίσκεται σε ακτίνα 45 μέτρων. Για να το καταφέρει είτε εκπέμπει ένα χαρακτηριστι-κό ήχο, είτε σου δείχνει βάσει του σήματός του πόσο κοντά βρίσκεσαι στα χαμένα σου κλειδιά. Χάρη μάλιστα στο Bluetooth 4 έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί για έξι μήνες χωρίς φόρτιση και όλα αυτά μόλις με κάτι λιγότερο από 40 ευρώ. Φτάνει να περιμένεις μέχρι τον Οκτώβριο που θα κυκλοφορήσει επίσημα.

www.kickstarter.com

Αγόρασες καινούργιο σπίτι και ετοιμά-ζεσαι να το διακοσμήσεις. Μπορείς να βάλεις

είτε μια κλασική τραπεζαρία με εξίσου κλασικές κα-ρέκλες είτε το Swing Table

και να εντυπωσιάσεις τους πάντες -ακόμα και τον εαυτό

σου- με την επιλογή σου. Οπως βλέπεις και στη φωτογραφία, οι

οκτώ θέσεις του κρέμονται από σίδερα σαν τις κούνιες στην παιδική χαρά. Σου δίνουν έτσι τη δυνατότητα να πηγαίνεις πέρα δώθε και να καις θερμίδες ενώ μασουλάς τις μπριζό-λες σου, αλλά και να σπρώχνεις το διπλανό σου όταν πάει να κλέψει τις τηγανητές πατάτες. Θα πρέπει πάντως να δώσεις κάτι παραπάνω, αφού η τιμή του φτάνει τα

6.250 ευρώ χωρίς τα μεταφορικά και να περιμένεις 8-12 εβδομάδες για να το παραλάβεις. Τουλάχιστον δεν

κινδυνεύεις να σε πιάσουν στο τελωνείο, εφόσον έρχεται απευθείας από το Λονδίνο.

www.duffylondon.com

Ποτέ δεν χώνεψες τα air condition, για αυτό και δεν έβαλες ένα στο δωμάτιό σου. Προτιμάς τον πατρο-παράδοτο ανεμιστήρα να σε φυσάει και να σε δρο-σίζει, θέλεις όμως ταυτό-χρονα να σκεπάζεσαι και με ένα σεντόνι. Τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Αγοράζεις από το Amazon με 80 ευρώ τον Bed Fan, τον ανεμιστήρα που τραβά-ει αέρα κάτω από το κρε-βάτι σου και στη συνέχεια τον στέλνει κάτω από τα σεντόνια. Δροσίζει έτσι τα σημεία του σώματός σου που ζεσταίνονται περισσότερο, ενώ έρχεται μαζί με ένα τηλεκοντρόλ, το οποίο ρυθμίζει την ένταση των ελίκων ή τους κλείνει εντελώς χωρίς να χρειάζεται να σηκωθείς από το κρεβάτι.

www.amazon.com

Μετά την πιο τρανταχτή μεταγραφή του καλοκαιριού, αυτή του Πίου, η ομάδα του ΟΣΦΠ τάραξε τα νερά φέρνοντας στο λιμάνι το λιγερόκορμο ανιψάκι του Στέλιου Μανωλά. Μπορεί να μην αποτέλεσε σημαία της ομάδας μας ή το αγαπημένο παιδί της εξέδρας, όπως συ-νηθίζουμε να λέμε, αλλά δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την απόφασή του.

Βλέποντας τις δηλώσεις που έκανε, σκεφτόμουν πώς μπορεί άραγε ένας άνθρωπος να παίρνει μια τέτοια από-φαση έχοντας στην οικογένειά του τον Στέλιο Μανωλά. Δεν λέω ότι ο θείος του συνέβαλε στο κλείσιμο της μετα-γραφής, αλλά είμαι βέβαιος ότι δεν τον απέτρεψε. Διότι πολύ απλά, όταν σου μιλάει ο μέντοράς σου που τυχαίνει να είναι και αίμα σου, ο λόγος του είναι κάτι σαν Ευαγγέλιο.

Πολλοί συγκρίνουν τη συγκεκριμέ-νη «ποδοσφαιρική προδοσία» με αυ-τήν του Μπάγεβιτς. Πιστεύω, ωστόσο,

πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, μια και η αξία του Κωστάκη δεν εί-ναι δεδομένη και η προσφορά του στην ένωση απει-ροελάχιστη. Οπως και να έχει, ο Κώ-στας Μανωλάς ανήκει πλέον στην οικογένεια του με-γαλύτερου ποδο-σφαιρικού αντι-

πάλου της ομάδας μας και ως τέτοιος θα έχει την αντιμετώπιση που του πρέ-πει. Θα έρθει όμορφα και ωραία ένα κυριακάτικο απόγευμα στο ΟΑΚΑ, θα φύγει χωρίς βαθμό στο σακούλι, και την επόμενη χρονιά θα τον στείλουν στον Ατρόμητο για να πάρει παιχνίδια στα πόδια του. Αυτή θα είναι η δικαί-ωση για κάθε σκεπτόμενο αεκτζή (και όχι, βέβαια, το γνωστό «μπουκάλι στο κεφάλι», όπως ακούγεται τις ημέρες αυτές στα ραδιόφωνα από τους συνή-θεις «καμένους»).

Αφήνουμε τον κατσούφη (βλέπε φώτο) και αποδίδουμε ένα μικρό φόρο τιμής στον Νίκο Γεωργέα. Σε ευχαρι-στούμε που έδωσες την ψυχή σου για την ομάδα μας και ας υστερούσες σε ταλέντο. Να είσαι πάντα καλά και σε περιμένουμε πίσω στην οικογένεια της ΑΕΚ με ανοιχτές αγκάλες, γιατί είσαι κομμάτι της ιστορίας της.

Οι εκδηλώσεις λατρείας στην Ισπανία για την ομάδα που τα τελευταία χρόνια κατακτά όποιον τίτλο βρίσκε-ται στο δίαβα της δεν έχουν τελειωμό. Την άφιξη της αποστολής υποδέχθηκαν χιλιάδες φίλαθλοι φωτο-γραφίζοντας και αποθεώνοντας τον Τσάβι, τον Ινιέστα και τους υπόλοιπους Φούριας Ρόχας.

Ο γνωστός επιχειρηματίας -ιδιοκτήτης της Virgin Group- και λάτρης των extreme σπορ Ρίτσαρντ Μπράνσον πανηγυ-ρίζει με μια σαμπάνια στο χέρι το τελευταίο του επίτευγμα. Στην ηλικία των 61 ετών έγινε ο πιο ηλικιωμένος άνθρωπος που μπόρεσε να διασχίσει τη θάλασσα ανάμεσα στην Αγγλία και τη Γαλία με kite-surf.

Το μεγαλύτερο ερωτηματικό της επόμενης σεζόν στο ελληνικό μπάσκετ είναι δίχως άλλο ο Παναθη-ναϊκός. Ο Ομπράντοβιτς έφυγε, ο Καλάθης το ίδιο, ενδέχεται να τους ακολουθήσουν ο Μπατίστ, ο Γιασικεβίτσιους και ο Καϊμακόγλου, ενώ ο Διαμαντίδης θα είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος και -κατά συνέπεια- καταπονημένος. Από την άλλη, μέχρι στιγμής έχουν έρθει ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης και ο Μάικ Μπράμος με τη θέση του προπονητή να καταλαμβάνεται από τον Αργύρη Πεδουλάκη. Ανθρωποι δηλαδή που δίνουν την αίσθηση ότι ο σύλλογος βάζει ένα στοίχημα αρκετά δύσκολο και με μεγάλο ρίσκο. Σίγουρα κανείς δεν περίμενε με τις οικονομικές δυσκολίες που υπάρχουν να ερχόταν ό,τι καλύ-τερο κυκλοφορεί στην Ευρώπη, ο κίνδυνος αποδυνάμωσης όμως της ομάδας που μας είχε συνηθίσει στα πιο υψηλά στάνταρ είναι εμφανής. Ας ελπίσουμε να διαψευστούμε.

Δικαίως το πήρε το κύπελλο η Ισπανία, καθώς ξεφούσκωσαν στον τελικό οι Ιτα-λοί. Τους αδίκησε η μοίρα με τον τραυμα-τισμό του Μόττα, έπεσε σε deep blue funk ο Πίρλο, απορρυθμίστηκε για μία ακόμη φορά ο Κασάνο, δεν έπιασε το κόλπο με τον Μπαλοτέλι εξτρέμ, αντίο ζωή. Ο,τι και να λέμε, πάντως, οι ισπανόφιλοι για την «ομαδάρα όλων των εποχών» (λες και δεν υπήρξαν ποτέ Πελέ και Γκαρίντσα, λες και ο Κρόιφ έπαιζε σε άλλον πλανή-τη), ο απλός, ο άσχετος, ο νορμάλ -όπως θέλετε πείτε τον- φίλαθλος την Ιταλία αγάπησε. Γιατί δεν έπαιξε ποδόσφαιρο ψυχρό, υπολογιστικό, καρμίρικο, αλλα για μία φορά, για μία εστω και μοναδική φορά έβαλε την μπάλα κάτω και πολέμη-σε. Και έχασε, το ξέρω, αλλά, αν καθόταν πίσω από τη σέντρα και κωλοβάραγε, θα έλεγαν μετά όλοι ότι ξαναζωντάνεψε το φάντασμα του Χελένιο Χερέρα και ότι το κατενάτσιο είναι μεγάλη αρρώστια, ότι οι Ιταλοί είναι οι μαφιόζοι της μπάλας και άλλες τέτοιες αηδίες.

Προσωπικώς χάρηκα με το κουράγιο τους, με τη μαγκιά τους, με τη μοντέρνα έκφραση αυτού του πράγματος που οι Εγ-γλέζοι αποκαλούν «ηρωϊκή αποτυχία». Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερο παράδειγ-μα από την Ιταλία στο Euro του 2012, που επιτέλους αντιμετώπισε το ποδόσφαιρο ως όμορφο παιχνίδι και όχι ως μία παρτίδα πόκερ. Το παράδειγμά της θα εμπνέει τους πραγματικούς ποδοσφαιρόφιλους, όπως μας εμπνέει ακόμη, 30 χρόνια μετά, εκεί-νη η θρυλική Βραζιλία με τα πέντε δεκάρια (Ζούνιορ, Ζίκο, Σερέζο, Φαλκάο και Σώ-κρατες) που δεν ευτύχησε να υψώσει στον ουρανό Παγκόσμιο Κύπελλο.

ΥΓ: Σε όσους υποστηρίζουν ότι ο αθλητής Σχορτσιανίτης θα παίξει μεγάλο μπάσκετ υπό τον παιδαγωγό Πεδουλάκη υπενθυμίζω ότι ο αθλητής Μπόγρης δεν έπαιξε μεγάλο μπάσκετ υπό τον παιδαγωγό Πεδουλάκη.

Αν πριν από μερικά χρόνια μου έλεγε κανείς ότι θα έρθει η μέρα που στον Ολυμπιακό θα παίζουν δύο παίκτες με το όνομα Μανωλάς και Κα-ραγκούνης, θα γελούσα. Για τον πρώτο, μάλιστα, θα ήμουν ακόμη πιο δύσπιστος, μια και κουβαλάει ένα «όνομα βαρύ σαν ιστορία», που λέει και ο θυμόσοφος λαός. Και τώρα που είπα «θυμόσοφος»... Το δεύτερο συνθετικό του επιθέ-του μού προκάλεσε ένα συ-νειρμό που σχετίζεται με μια άλλη μεταγραφή, αυτήν του «Σόφο» στον ΠΑΟ. Ενα και μόνο ένα μου έρχεται στο μυα-λό για τον φίλτατο Σχορτσια-νίτη: του αξίζει και του πρέ-πει, κατά πώς αποδεικνύεται από τη μέχρι σήμερα καριέρα του, να συμπορεύεται με τους κυνηγούς της κορυφής. Τους κυνηγούς, επαναλαμβάνω, όχι τους κατακτητές. Επομένως, η μετακίνησή του στο δευτερα-θλητή Ελλάδας Παναθηναϊκό και η δίψα του για να κατακτή-σει μια πρωτιά, τη γλύκα της οποίας μέχρι σήμερα αγνοεί, μου φαίνεται δικαιολογημένη. Κλείσιμο της μπασκετικής πα-ρένθεσης και επιστροφή στα του ποδοσφαίρου.

Ηρθε, που λέτε, ο Μανωλάς ο Κώστας στον Ολυμπιακό και έχουν πέσει οι ενωσίτες να τον φάνε (ο δε Αλέξης της αριστερής σελίδας έχει λυσσάξει!). Δεν θα κρίνω την απόφασή του. Ετσι κι αλλιώς ελάχιστα με συγκινεί ως παίκτης και -κυρίως- ως προσωπικότητα. Εχω την εντύπωση όμως πως αυτό που έχει αναστατώσει τους φίλ-τατους ρομαντικούς αεκτζήδες δεν είναι η μετακί-νησή του στον Πειραιά, αλλά η δεδομένη «πλάτη» του θείου του στην ολοκλήρωση της μεταγραφής. Ηλίθια ρομαντικός και εγώ ο ίδιος, δικαιολογώ απόλυτα τις ενστάσεις τους...

Οπως και να έχει, για να πάει μπροστά οφεί-λει να σκύψει το κεφάλι και να στρώσει το πο-

πουδάκι του στου Ρέντη. Κάτι που φαίνεται πως είναι διατεθειμένοι να κάνουν και οι υπόλοιποι νεανίες που στελεχώνουν από φέτος το ρόστερ. Σιόβας, Τάτος, Γιαννιώτης, Βλαχοδήμος, Καρα-γκούνης, μεγάλες ελπίδες όλοι τους, όχι μόνο για το σύλλογο, αλλά και για ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ας βάλουν καλά στο μυαλό τους τα λόγια που είπε ο -μανούλα σε αυτές τις περιπτώ-σεις- αντιπρόεδρος κατά την παρουσίασή τους: «Να τις τιμήσετε και να πεθάνετε για αυτές τις φα-νέλες. Είναι η ιστορία του Ολυμπιακού. Είναι η ψυχή του πρωταθλητή». Ή, όπως θα συμπλήρω-να: «κάντε το όπως ο Μανιάτης...»

Μην ψάχνεις άλλο συνταγές για γλυκό κεράσι στο ίντερνετ, Κριέ, γιατί η γνώση είναι μέσα σου. Εμπνεύσου κάτι και κάνε το. Η αποτυχία είναι κάτι παραπάνω από απίθανη, καθώς ό,τι και να δοκιμάσεις να κάνεις αυτές τις μέρες θα είναι σαν να το έχουν ευλογήσει. Το ίδιο ισχύει και για τα κόλπα στο κρεβάτι, τυχεράκια Κριέ.

Κάποια πράγματα φαίνονται ασύγχρονα στην καθημερινότητά σου, Ταύρε, με αποτέλεσμα να νιώθεις μια εσωτερική ένταση που δεν μπορείς να προσδιορίσεις. Δεν χρειάζεται να το λύσεις αυτό το θεματάκι, θα μπουν τα πράγματα στη θέση τους, σαν ένα αόρατο χέρι να κουρδίζει τη χορδή που σου χαλάει τη συγχορδία.

Η οικογένεια σε φωνάζει, Δίδυμε. Εσύ ονει-ρεύεσαι ρομαντικές μέρες με το ζιμπλαφόν, αλλά κάποια ζητήματα έχουν μείνει πολύ πίσω στην εστία σου, δεν μπορείς να τα αφήσεις πια. Καλό θα ήταν να κάνεις τα κουμάντα σου, γιατί οι κου-βάδες γκρίνιας στο μέλλον θα κάνουν κάπως άβο-λα τα πράγματα.

Είναι σημαντική εβδομάδα για σένα αυτή, Καρκίνε. Κοίτα στον ορίζοντα: Ο έρωτας έρχε-ται με ταχύτητα, καβαλώντας τριαξονικό με γκέ-μια πάνω στο καπό και παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του: σχέσεις, φιλίες, δίαιτες, σχέδια για διακοπές, Κυριακές στα Στύρα. Αν δεν είσαι έτοι-μος, κλειδώσου σπίτι και μπορεί να γλιτώσεις.

Είσαι σαν μικρό παιδί, Λέοντα, που θέλει να παίζει κοντά στα άλλα παιδάκια στην παραλία, αλλά όχι με αυτά. Ολα θα ήταν καλά, αν ταυτό-χρονα δεν έτρεχες αριστερά και δεξιά χαλώντας τους πύργους από άμμο που φτιάχνουν. Κοίτα λίγο καλύτερα γύρω σου, αύξησε την εμπάθειά σου και όλα θα πάνε καλά.

Αν πας μεσοβδόμαδο στην Πλατεία Καρύτση, Παρθένε, θα πέσεις πάνω σε έναν Ζυγό και με λίγη τύχη αυτός θα σου εξηγήσει γιατί το να πλη-ρώσεις λογαριασμούς στην ώρα τους σου φαίνε-ται τόσο περίπλοκο. Κανόνισε λίγο τα οικονομικά σου, που ξεμπουρδελεύουν όλο και πιο πολύ και τα υπόλοιπα λύνονται.

Κάπου εκεί στα μέσα της εβδομάδας, Ζυγέ, θα αρχίσεις να νιώθεις τα κακά αποτελέσματα της πανσέληνου. Το να εξηγείς τα θέματα άλλων εί-ναι πιο απλό, αλλά τα εν οίκω σου είναι κάτι που σου φαίνεται πρόβλημα διαστημικών διαστάσε-ων. Πήγαινε Καρύτση, σίγουρα θα είναι εκεί ένας Σκορπιός να σε μπερδέψει χειρότερα.

Ενώ κάθεσαι για καφέ και χαζεύεις τον κό-σμο να περνάει, Σκορπιέ, υπάρχουν εκεί έξω άν-θρωποι που χρειάζονται τη συμβουλή σου. Μην τη δώσεις, λάθος θα είναι. Κυρίως, μη δώσεις συμβουλές για οικονομικά σε Παρθένο, αν τον πετύχεις στην Καρύτση. Είναι ήδη αρκετά μπερ-δεμένος ο άνθρωπος.

Η κοινωνική σου ζωή ανεβαίνει, Τοξότη, και αυτό είναι καλό, το κακό όμως είναι ότι μαζί με τα βράδια σε κάποιον πεζόδρομο στου Ψυρρή έρχο-νται και τα οικονομικά θέματα. Διότι πόσα ποτά την εβδομάδα να αντέξει το πορτοφόλι σου πριν αρχίσει να ρίχνει κατάρες για την οικογένειά σου; Εχεις ακούσει μπινελίκι από πορτοφόλι, Τοξότη; Καθόλου ωραία εμπειρία.

Τα επαγγελματικά σου ευνοούνται αυτή την εβδομάδα, Αιγόκερε. Πες μου, όμως, ποιος έχει όρεξη να ασχοληθεί με τα επαγγελματικά, έτσι δεν είναι; Κι όμως, αν καταφέρεις να ξεπεράσεις τη σπαρίλα του Ιουλίου, θα έχεις δυνατό προβάδι-σμα προς τους άλλους και προς τον εαυτό σου, επομένως σκέψου το.

Comfort zone και κουραφέξαλα, Υδροχόε, σωστά; Εσύ είσαι έτοιμος να πιάσεις την άσφαλτο και να την οργώσεις με τις ορέξεις που έχεις για τα-ξίδια και για οτιδήποτε καινούργιο. Οι ρυθμοί σου ως τώρα ήταν ενοχλητικά φρενήρεις, τώρα όμως θα γίνουν φρενήρεις σκέτο και με την καλή έννοια.

Οι σχέσεις σου ηρεμούν επιτέλους, ειδικά οι ερωτικές όπου τα μπάχαλα έδιναν και έπαιρ-ναν τον τελευταίο καιρό. Οι ημέρες ηρεμίας εί-ναι μπροστά σου, Ιχθύ, αλλά αν δεν προσέξεις θα είναι μετρημένες. Κάνε ένα καλό κοντρόλ για να μπορέσεις να επιμηκύνεις τον καιρό ειρήνης. Καλή τύχη!

Την ελληνική αυθεντι-κή γεύση με τη σύγχρονη τάση για σνακ πατάτας με ξεχωριστά συστατικά συν-δυάζουν οι τέσσερις νέες γεύσεις της σειράς Tsakiris Chips «Γεύσεις από Ελλά-δα». Η ανάλαφρη γεύση από τα μυρωδικά του Αιγαίου μάς ταξιδεύει σε αρώματα μυ-ρωδικών που χαρακτηρίζουν τη φύση των αιγαιοπελαγίτικων νησιών μας. Η απλή αλλά ταυτόχρονα εκλεκτή γεύση Θαλασσι-νό Αλάτι Μυτιλήνης είναι πλούσια σε ευωδιαστό αλάτι από τις φημισμένες αλυκές του νησιού. Τα Ψητά Λαχανικά είναι η νέα πικάντικη νησιώτικη συνταγή, που συναρπάζει όσους ψάχνουν κάτι διαφορετικό, με ένα εκρηκτικό συνδυασμό γεύσεων, ενώ για πρώτη φορά η αυθεντική και απολαυστική Γραβιέρα Κρή-της δίνει τα αρώματά της σε σνακ πατάτας, κάνοντας τα Tsakiris Chips μοναδικά και ακαταμάχητα.

Με τα νέα οικονομικά προγράμματα OTE Double Play και σταθερής τηλεφωνίας συνεχίζεται η νέα εποχή τιμών για τους πελάτες του ΟΤΕ με μειώσεις έως 25%. Συγκεκριμένα, σου δίνεται η δυνατότητα με τα OTE Double Play Απεριόριστα Plus να απολαμβάνεις Conn-x, απεριόριστη τηλεφωνία προς σταθερά και 60΄ προς κινητά με τιμές που ξεκινούν από τα 30,90 ευρώ το μήνα. Για τους πελάτες που επιθυμούν μόνο σταθερή τηλεφωνία, ο ΟΤΕ διαθέτει τα ΟΤΕ Απεριόριστα και τα ΟΤΕ Απεριόριστα Plus, με απεριόριστη ομιλία προς σταθερά και 60΄ προς κινητά, με τις τιμές να αρχίζουν από τα 19,90 ευρώ το μήνα. Οι παραπάνω προσφορές απευθύνονται τόσο σε νέους, όσο και σε υφιστάμενους συνδρομητές και διατίθενται καλώντας δωρεάν το 13888, με μια επίσκεψη στα καταστήματα του Ομίλου ΟΤΕ ή online μέσω του www.ote.gr.

Εάν θέλεις να γνωρίσεις τον κόσμο των smartphones και του mobile internet και παράλληλα να συνδυάσεις χαρακτηριστικά υψηλής απόδοσης και χαμηλό κόστος σε ένα ελκυστικό πακέτο, τότε το Vodafone Smart II φτιάχτηκε για σένα. Το νέο κινητό προσφέ-ρει μια μοναδική εμπειρία mobile internet υψηλής ποιότητας, καθώς διαθέτει λειτουργικό Android 2.3 (Gingerbread), επεξερ-γαστή 800 MHz με μνήμη RAM 512MB και οθόνη αφής υψηλής απόκρισης HVGA 3.2΄΄. Επιπλέον διαθέτει κάμερα 3,2 megapixel με LED φλας, κάρτα μνή-μης 2GB στη συσκευασία, πλήρη συνδεσιμότητα HSDPΑ, WiFi και GPS τελευταίας τεχνολογίας για ακριβείς λειτουργίες χαρτογράφησης και πλοήγησης. Το Vodafone Smart II διατίθεται σε μαύρο και λευκό χρώμα και μπορείς να το κάνεις δικό σου στη μοναδική τιμή των 99 ευρώ.

ς ς

ής

mobiλής το έ-ς, ερ-

ψ λή

ile

ή

Στο ερευνητικό έργο Geryon συμμετέχει η Cosmote με στό-χο την ανάπτυξη υποδομών επικοι-νωνίας οι οποίες σε καταστάσεις έκτα-κτης ανάγκης θα επιτρέπουν τη λήψη και αποστολή πλη-ροφοριών πολυμέ-σων (γεωγραφική θέση, φωτογραφίες και βίντεο). Ετσι θα διευκολύνεται η τα-χύτερη αναγνώριση και ο συντονισμός των εμπλεκομένων, καθώς και η άμεση επέμβαση των ομά-δων διάσωσης. Το Geryon είναι ένα ακόμη ερευνητικό έργο με αντικείμενο την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανά-γκης στο οποίο συμβάλλει η Cosmote μετά τη συμμετοχή της στο πανευρωπαϊκής εμβέλειας έργο eΚΛΗΣΗ. Στόχος του η υλοποίηση εθνικής πιλοτικής εφαρμογής του ευρωπαϊκού αυτόματου συστήματος κλήσης έκτακτης ανάγκης (eCall) σε περίπτωση τροχαίου ατυχήματος.

Την παρακολούθηση της συναυλίας του Σωκράτη Μάλαμα την περασμένη Παρασκευή στην «Τεχνόπολις». Και μη νομίζετε ότι έφυγα νωρίς. Τρεις ώρες ήταν ήδη στη σκηνή, όταν από κοινού αποφάσισε η παρέα ότι είχε αρχίσει να κουράζεται. Και ας μην είχαμε ακούσει ακόμα τα αγαπημένα μας τραγούδια. Υποθέσαμε ότι δεν χάναμε περισσότερο από 20 λεπτά συναυλίας και αποχωρήσαμε από το χώρο. Σχεδόν μία ώρα μετά, αφού είχαμε φάει, είχαμε χαζέψει, είχαμε γυρίσει το μισό Γκάζι με τα πόδια, περάσαμε πάλι έξω από το χώρο. Ο Μά-λαμας ήταν ακόμα στη σκηνή. Δεν ήμουν σίγουρη, βέβαια, αν επρόκειτο για κάποιο encore ή για το κανονικό πρόγραμμα, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Γιατί και πέρυσι θυμήθηκα ότι έφυγα από τη συναυλία πριν από το τέλος της. Είναι λογικό ο καλλιτέχνης να αντέχει πιο πολύ από το κοινό;

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου τεχνολογικής είδησης. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απέρριψε το ACTA, έλεγε ο τίτλος, και σκέφτηκα ότι βρήκα επιτέ-λους την ευχάριστη είδηση της ημέρας. Η αμφιλεγό-μενη συνθήκη για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας από τη διαδικτυακή πειρατεία κατα-ψηφίστηκε από 478 ευρωβουλευτές, έναντι μόλις 39 που την υπερψήφισαν, ενώ υπήρχαν και 165 αποχές. Οι επικριτές της ACTA υποστηρίζουν ότι η συνθήκη συντάχθηκε κεκλεισμένων των θυρών χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες και ότι απειλεί τις πολιτικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ιδιωτικότητα των χρηστών του διαδικτύου. Οι υποστηρικτές της, από την άλλη πλευρά, διαβεβαι-ώνουν ότι η συνθήκη απλώς θέτει ένα πλαίσιο για την εφαρμογή των υφιστάμενων νόμων κατά της πειρατείας σε μεγάλη κλίμακα και δεν επηρεάζει μεμονωμένους πολίτες. Ε, κάπου εκεί σταμάτησα να διαβάζω. Τι σημασία έχουν οι λεπτομέρειες, όταν ξέρεις ότι μπορείς να συνεχίζεις να κατεβάζεις με την ευχή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου;

Τον περίπατο στην παραλία του Φαλήρου την περασμένη Δευτέρα. Η μικρή Ηβη ενθουσιάστηκε πε-ρισσότερο από την παιδική χαρά στο Τροκαντερό και όχι από τη θά-λασσα, σε αντίθεση με εμένα. Μία μόνο μέρα πριν από την πανσέλη-νο και το σούρουπο στην παραλία ήταν μαγικό. Ζώντας στο Κέντρο είχα ξεχάσει τι όμορφο που είναι αυτό το κομμάτι της παραλιακής και πόσο ωραίο είναι να περπατάς δίπλα στη θάλασσα χωρίς να πρέ-πει να κάνεις σλάλομ ανάμεσα σε τραπεζάκια και ομπρέλες. Παγκά-κια, ηλιοβασίλεμα και θάλασσα. Εστω και λίγο, το τοπίο έκανε τη δουλειά του. Ε, μετά πήραμε μαλλί της γριάς, ρόδα και σουλατσάραμε ανάμεσα στα αυτοκινητάκια και στις κούνιες!