Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Νικήτας Καραγιάν-νης • Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Αθηνά Δε-ληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Μαρίνα Κατσάνου, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος,Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνστα-ντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

Για όλα όσα συμβαίνουν μέρα και νύχτα στην Αθήνα!

4

«Η Αθήνα δεν είναι μια άσχημη πρωτεύουσα. Εκτός κι αν μπερδέψει κανείς, όπως στο παραμύθι του Αντερσεν, τον μικρό πανέμορφο κύκνο με ένα άσχημο παπάκι». Δεν τα γράφω εγώ αυτά, δεν τα διαβάσατε από τα χέρια τα δικά μου. Εν έτει 2012, άλλωστε, θα ήταν ψέματα εκατό τοις εκατό, όσο και αν προσπα-θούσε κάποιος να τα μαγειρέψει με αμπελοφιλοσοφίες τύπου «αστικός λευκός θόρυβος». Το 1963 ωστόσο, όταν η ιδιαίτερα αξιόλογη αλλά μάλλον παραγνω-ρισμένη λογοτέχνις (βλέπε “Contre-Temps”) Μιμίκα Κρανάκη υπέγραφε τον οδηγό “Greece” της Vista Travel, η Αθήνα είχε ακόμη μερικές ελπίδες να σω-θεί. Μερικές ελπίδες, που απωλέσθησαν στη διαδρομή.

Τον οδηγό τον ανακάλυψα σε πρόσφατο ταξίδι στη Νέα Υόρκη, τον είχε αγοράσει η θεία Ελεν μπας και καταλάβει τι διάολο ήταν αυτή η χώρα όπου την έσερνε για επίσκεψη ο θείος Νίκος. Δεν ζει πια για να μου πει αν τη βοήθη-σε, αλλά μπορώ εγώ να σημειώσω ότι μέσα από τις σελίδες του (και τις γλαφυ-ρές περιγραφές της συγγραφέως) ξεπηδάει η εικόνα μιας χώρας που αγωνίζε-ται να βρει τη θέση της στον παγκόσμιο χάρτη. Ενός κράτους που ανακαλύπτει σιγά σιγά τον τουρισμό, υποδεχόμενο 254.250 επισκέπτες το 1958, 440.243 επισκέπτες το 1962, 597.924 επισκέπτες το 1962 και 741.193 επισκέπτες το 1963. Αλματώδης άνοδος, αν μη τι άλλο, έστω και αν, όπως σημειώνει και η Κρανάκη, η ξενοδοχειακή υποδομή έμοιαζε σχετικώς ανύπαρκτη.

Και η Αθήνα; Η Αθήνα ξεχείλιζε γύρω από τους λόφους του Λυκαβηττού και της Ακροπόλεως και απλωνόταν ως τον Πειραιά και το Παλαιό Φάληρο. Οσο για το κέντρο της, το έβρισκε κανείς ανάμεσα στην Ομόνοια και στο Σύ-νταγμα να το τέμνουν η Σταδίου (όδος Ουίνστων Τσώρτσιλ, για τους τύπους), η Ακαδημίας (οδός Φρανκλίνου Ρούζβελτ) και η Πανεπιστημίου (οδός Βενι-ζέλου). Ετσι τις είχαν βαφτίσει τότε, δεν έπιασε όμως το τρικ και δεν καθιε-ρώθηκαν στη συνείδηση του μέσου δημότη. Από εκεί και πέρα υπήρχαν το Κολωνάκι («κάτι σαν το Μέιφερ στο Λονδίνο ή την περιοχή του Λευκού Οί-κου στην Ουάσιγκτον»), η Ομόνοια («μοιάζει κάπως με το Σόχο ή την περιο-χή δυτικά της Τάιμς Σκουέαρ») και η οδός Ερμού («ανάλογη της Ρήτζεντ Στριτ ή της Πέμπτης Λεωφόρους), αλλά δεν υπήρχε λογοτεχνικό γκέτο αντίστοιχο του Τσέλσι ή του Γκρίνουιτς Βίλατζ. Οι λογοτέχνες και οι καλλιτέχνες μαζεύο-νταν απλώς στο «Μπραζίλιαν» και «καυγάδιζαν όρθιοι με τις ώρες». Σημειώστε τέλος τον Εθνικό Κήπο («μια μινιατούρα του Χάιντ Παρκ») και το «Πεδίο του Αρεως» («λίγο πιο πράσινο από τη Σαχάρα και λίγο πιο κίτρινο από το σύνη-θες αγγλικό πάρκο»).

Μη λησμονήσω τα γραφόμενα της Κρανάκη για τις Αθηναίες. Με δυο λό-για, ήταν λίγο «πιο χοντροκομμένες από τις Γαλλίδες και λίγο πιο ζόρικες από τις Ιταλίδες», λίγο πιο σοβαρές επίσης και, όσο να ’ναι, πιο εύσωμες. «Και την ερώτησή σας, που δεν τολμάτε να την απευθύνετε, είναι κάπως δύσκολο να την απαντήσω», ολοκλήρωνε η Κρανάκη, συμπληρώνοντας χαρακτηριστικά: «Πα-ρότι δεν είναι ιδιαιτέρως παρορμητικές, μπορείτε να δοκιμάσετε την τύχη σας. Εχετε πάντως υπόψη σας ότι η παρθενία είναι υπό προστασία σε αυτά τα μέρη!»

Οπως το είχα γράψει προ καιρού, το φράγμα του ενός ευρώ στον τάκαγουεϊ εσπρέσο το είχε πρωτοσπάσει το Panella στην Πανεπιστημίου. Τα είχα δει τότε τα 90 λεπτά στο ταμπελάκι και αναρωτιόμουνα πότε θα έπεφτε το ρεκόρ. Ε λοιπόν, όχι μόνο έπεσε, αλλά συνετρίβη κιόλας. Στο φούρνο-εστιατόριο-καφέ-ντελικατέσεν (και ίσως και μερικά ακόμη!) Grand Palais της οδού Αμερικής, στο Κέντρο, ο εσπρέσο και ο ελληνι-κός καφές σε κυπελάκι για να τους πάρεις μαζί σου κατεκρημνίσθησαν στα 60 λεπτά το κομμά-τι. Μάλιστα, καλά το διαβάσατε και δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι θα υπάρξει και συνέχεια.

Εν τω μεταξύ, νεότερα έχουμε και από το μέ-τωπο του πάλαι ποτέ εθνικού μας ροφήματος. Εκείνο του φραπέ, που προσγειώθηκε στα 70 λεπτά! Το είδα στο υπό διαμόρφωση Mr Hot Dog της Πανόρμου (κοντά στην Κηφισίας, πλάι στην Τράπεζα Πειραιώς), όπου μεταξύ άλλων πληροφορήθηκα ότι το χοτ ντογκ του καταστήματος θα τιμάται και αυτό μόλις 70 λεπτά. Από τι θα είναι φτιαγμένο δεν ξέρω να σας πω, αλλά, όπως είχε κάποτε πει και ο μεγάλος Οτο φον Μπίσμαρκ: «Καλόν είναι να μη γνωρίζει ο πολίτης από τι κατασκευάζονται οι νόμοι και τα λουκάνικα»!

Σύνταγμα για βιαστικές δουλειές. Eτρεχα. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε λόγος. Στον γκισέ της υπηρεσίας όπου βρέθηκα για «υπόθεσή μου» δεν υπήρχε ουρά. Μου έλειπε ένα χαρτί. Πάντα συμβαίνει αυτό. Σκέφτηκα το χρόνο που θα χρειαζόμουν για να το βγάλω. Κι όμως. Από την Κολοκοτρώνη στην Αμαλίας μια ανάσα δρόμος, και εκεί τρία λεπτά αναμονή. Μπήκε η υπάλληλος στο σύστημα, πάτησε το “print” και το χαρτί στα χέρια μου. Πίσω στο προηγούμενο γκισέ. Πάλι δεν είχε ουρά. Πάλι το “print”. Τέλειωσα σε λιγότερο από μια ώρα. Ετυχε; Μπορεί.

Είχα χρόνο. Ενα γρήγορο καφεδάκι, στο ολοήμερο μπαράκι στις αρχές της Κολοκοτρώνη, δυο τρεις σελίδες από το βιβλίο που σέρνω από τις καλοκαιρινές διακοπές, το χαρτί που μου προκαλούσε άγχος όλο το καλοκαίρι στην τσάντα μου και ο κόσμος ξαφνικά έμοιαζε ευκολότερος. Χάζεψα τα πεζοδρόμια. Το δρόμο. Ηταν πεντακάθαρος. Ιδέα μου; Μπορεί.

Περπάτησα προς το Σύνταγμα, πέρασα απέναντι στη Βουλή, έστριψα προς Μαξίμου και ανηφόρησα για Παγκράτι. Το βλέμμα κολλημένο στα πεζοδρόμια. Εξακολουθούσαν να είναι καθαρά. Εκεί που είχα συνηθί-σει όλη μου τη ζωή να βλέπω μια «ζώνη» σκουπιδαριού από βρόμικα χαρτάκια, πλαστικά μπουκάλια, σκι-σμένα εισιτήρια, υπολείμματα από σάντουιτς και ό,τι άλλο περίσσευε από τσέπες και τσάντες, ξαφνικά λες και είχε γίνει φασίνα. Το ίδιο απόγευμα βρέθηκα στους Αμπελοκήπους και μετά ανέβηκα προς Αγία Παρασκευή. Αλλες γειτονιές. Αλλοι δήμοι. Παντού το ίδιο καθαρά.

Ισως επειδή δεν μαζεύτηκαν ακόμη όλοι οι «Αθηναίοι» από τις διακοπές τους; Ισως πέτυχα απλώς μια σπάνια στιγμή; Προτίμησα την αισιοδοξία. Σκέφτηκα πως πετύχαμε το αυτονόητο, να μη θεωρούμε σκουπι-δοτενεκέ το πεζοδρόμιο. Και προτίμησα να μείνω σε αυτή τη σκέψη, στη «φωτεινή πλευρά της ζωής». Σκέ-φτηκα πως ίσως γίναμε μια ιδέα πιο καθαροί, μια ιδέα πιο ανθρώπινοι, πιο ευαίσθητοι, πιο φιλικοί προς την πόλη, εντέλει προς τον ίδιο τον εαυτό μας.

Η φίλη μου η Ελένη πέρασε πολύ όμορφα στις διακοπές της. Οχι, δεν ήμουν μαζί της, ούτε τη συνάντησα για καφέ να μου τα διηγηθεί. Μεταξύ μας, δεν είναι καν στενή μου φίλη. Μια παλιά γνωστή από την προηγούμενη δουλειά μου είναι. Επέλεξε όμως φέτος να κάνει αυτό που εγώ ονο-μάζω “i-holidays”. Αναμετέδιδε τις διακοπές της μέσω του i-phone!

Ξυπνούσε κατά τις 10, έβλεπε τη θέα από το δωμάτιο (σχετική φωτό στο wall της στο Facebook), στη συνέχεια άκουγε ένα υπέροχο τραγουδάκι (σχετικό YouTube link) και μετά έπεφτε με τα μούτρα στο πρωινό με αυτό το υπέροχο μαύρο ψωμάκι, τη μαρμελάδα φράουλα (δείτε στη φωτό που ανέβασε πόσο κόκκινη είναι!). Μετά έκανε βόλτα στη Χώρα (τι ωραία σπίτια βλέ-πουμε στο wall!). Επειτα ερχόταν η ώρα της παραλίας. Ξέρω ακρι-βώς να σας πω για κάθε ημέρα αν είχε αέρα ή όχι, αν στη διπλανή ξαπλώστρα ήταν κάποιος ενο-χλητικός κλπ. κλπ. Βέβαια, και η συνέχεια είναι εξίσου ενδιαφέρου-σα. Τι λαχταριστές ντομάτες γεμι-στές ήταν αυτές στην ταβέρνα της κυρίας Πυθίας (έκανε check in στο foursquare η φίλη μου και ανέβασε στο Τwitter φωτό με τις ντομάτες). Σειρά μετά είχαν τα φοβερά κοκτέιλ στο μπαρ, οι μουσικές και άλλα πολλά! Κατά τη μία το πρωί, η φίλη γινόταν λίγο ασυνάρτητη - από ό,τι καταλάβαινα από τα tweets. Αντάλ-λασσε μηνύματα με κάποιον φίλο της (που ήταν στο ίδιο μπαρ, αλλά είχε λακίσει προς άλλη παρέα). Ξε-κίνησε ένα βράδυ, θυμάμαι, με ένα «Ελα μαζί μας, γιατί έφυγες;» και κατέληξε κατά τις 4 με το φοβερό tweet «Η πόρτα του δωματίου μου θα είναι κλειδωμένη»!

Ολα αυτά σε δημόσια μετά-δοση. Είναι ένα παιχνιδάκι που θα το βαρεθεί, είναι κάτι σοβα-ρότερο - δεν ξέρω τι να σας πω. Η αλήθεια πάντως είναι ότι, ενώ την είχα κάνει add με πονηρούς σκοπούς (σιγά μη με είχε πιάσει νοσταλγία για την παλιά εταιρεία μου!), δεν με βλέπω να προχω-ράω στην επόμενη κίνηση. Οχι, δεν ανυπομονώ να ζήσω την εμπειρία ενός i-ραντεβού! Καλά είμαι στην ησυχία μου.

i

Το να μη βρω εισιτήρια σε θερινό σινεμά δεν μου είχε ξανατύχει. Η πρώτη φορά ήταν την Κυριακή το βράδυ και όχι παρακαλώ σε κά-ποια πρεμιέρα ή σε κάποιο πολυαναμενόμενο μπλοκμπάστερ, αλλά στην καινούργια ταινία του Γούντι Αλεν. Την ταινία την είδα τελικά στην προβολή των 11, σε μια θέση πίσω πίσω, η οποία περίσσεψε οριακά. Ενα ζευγάρι πίσω μου έκατσε αγκαλιά, καθώς δεν βρήκε σε όλο το σινεμά δύο άδειες θέσεις στη σειρά - εκτός και αν αυτό ήταν απλώς δικαιολογία, τι να πω, ένα πλαστό απρόοπτο που έπρεπε να νικηθεί με τη δύναμη της αγάπης.

Τέλος πάντων, βλέπω στο σινεμά όλες τις ταινίες του Γούντι Αλεν ανελλιπώς τα τελευταία 15 χρόνια, τέτοια κοσμοσυρροή δεν θυμάμαι, ούτε για ταινίες πολύ καλύτερες από το “To Rome with love”. Οχι ότι ήταν κακό το συγκεκριμένο, για την ακρίβεια ήταν μάλλον η πιο πετυχημένη από όλες τις τελευταίες ταινίες του Αλεν, όσο και αν και το αυθόρμητο γέλιο στο γεμάτο σινεμά κάνει την ταινία πάντα να φαίνεται καλύτερη. Η καλή διάθεση των γύρω, το κέφι του συνόλου, φτιάχνει πάντα το κλίμα. Οχι μόνο στο σινεμά, παντού. «Το όλο είναι περισσότερο από το σύ-νολο των μερών του», έλεγε ο Αριστοτέλης και αργότερα οι Βερολινέζοι ψυχολόγοι και κοινω-νιολόγοι της περιόδου του Μεσοπολέμου.

Φαντάζομαι ότι το γέλιο δημιουργείται πρωτίστως από την ανάγκη να γελάσεις και δευτερευόντως από την επαφή με κάτι αστείο. Η έννοια του αστείου έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να προϋπήρχε της ανάγκης για γέλιο. Θα ήταν γεμάτο το σινεμά αν αντί για μια κλασική κω-μωδία ο Γούντι Αλεν είχε αποφασίσει να επα-ναλάβει μία από τις (λίγες) πολύ βαριές ταινίες που έκανε γύρω στη δεκαετία του ’80;

Βγήκα από την πλαϊνή πόρτα του κινημα-τογράφου κατά τη μία το βράδυ, όταν τελείωσε η ταινία. Αν και ξημέρωνε η πρώτη εργάσιμη Δευτέρα του φθινοπώρου, ο κόσμος είχε ακό-μα την ικανότητα μιας καλής διάθεσης. Οπως τα καρτούν που προλαβαίνουν να κάνουν κά-ποια βήματα στον αέρα, μέχρι να συνειδητοποι-ήσουν ότι από κάτω τους υπάρχει γκρεμός. Ή, όπως είπε κάποια στιγμή στην ταινία και ο Αλεκ Μπάλντγουιν, «αν κάτι φαίνεται πολύ καλό για να είναι αληθινό, μπορείς να στοιχηματίσεις ότι πράγματι δεν είναι».

Οι δημοσιογράφοι της “Liberation” φαίνε-ται πως είναι φανατικοί θαυμαστές του Στα-μάτη Γαρδέλη. Δύσκολα εξηγείται η εμπνευ-σμένη από το «Καμικάζι αγάπη μου» ατάκα «Αντε σπάσε, πλούσιε μαλάκα» στο εξώφυλ-λο της γαλλικής εφημερίδας την περασμένη Δευτέρα. Αποδέκτης της προτροπής ήταν ο κ. Μπερνάρ Αρνό, ο πλουσιότερος άνθρω-πος της Γαλλίας, ο οποίος, αφού έφριξε μό-λις έμαθε το λογαριασμό που θα του στείλει η εφορία (ο Πρόεδρος Ολάντ δήλωσε ότι σκο-πεύει να φορολογήσει τα εισοδήματα άνω του ενός εκατ. ευρώ με συντελεστή 75%), αποφά-σισε να πάρει τον... πικρό δρόμο της ξενιτιάς, χτυπώντας την πόρτα του Βελγίου για να του χορηγήσει υπηκοότητα.

Με την επιλογή αυτή, ο κύριος “Luis Vuitton” κατάφερε να καταστεί σύμβολο του «εγωι-σμού των πιο τυχερών», όπως συμπληρώνουν οι δημοσιογράφοι της “Liberation”. Σίγουρα, μαζί του θα συμφωνεί η συντριπτική πλειονότητα της κοινής γνώμης, που βλέπει τα μεγάλα πορτοφόλια, έχοντας επωφεληθεί στο έπακρο από τα χρόνια της φούσκας, τώρα να σφυρί-ζουν αδιάφορα στην κρίση και τη λιτότητα που πλήττει τους κοινούς θνητούς. Και εάν αυτή η συμπεριφορά υπήρχε εδώ και καιρό, σήμερα, στην εποχή που έχει ανάγκη για παραδείγματα αλληλεγγύης και αλτρουισμού, καθίσταται ακόμη πιο απεχθής.

Βέβαια, αν ο κ. Αρνό ήταν Ελληνας, δεν θα χρειαζόταν καν να μπει στον κόπο να μετα-ναστεύσει. Θα μπορούσε απλά να δηλώσει φτωχός. Ο,τι έκανε, άλλωστε, μέρος του «αφρού» της ελληνικής μουσικής σκηνής.

Συνήθως ο 28χρονος Brandon Stanton είναι αυτός που τραβάει τις φωτογραφί-ες. Πλέον, όμως, πολλοί από τους αγνώ-στους που συναντάει καθημερινά στους δρόμους είναι αυτοί που θέλουν να τον φωτογραφίσουν. Ο λόγος για το δημιουρ-γό του project “Humans of New York”, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα site γεμάτο χιλιάδες φωτογραφίες καθη-μερινών ανθρώπων της Νέας Υόρκης. Ξεκίνησε χωρίς μεγάλες βλέψεις, ωστόσο η δύναμη του διαδικτύου και ιδίως αυτή των κοινωνικών δικτύων γιγάντωσαν την προσπάθειά του, μετατρέποντάς τη σε ένα διαδικτυακό φαινόμενο. Από τον Ιούνιο, μας ενημερώνει το “BBC”, έχουν προστεθεί στη σελίδα του στο Facebook άλλα 150.000 άτομα, φτάνοντας έτσι τα 265.000 μέλη, ενώ κατά δεκάδες χιλιάδες έχουν αυξηθεί οι συνδρομητές του σε ένα άλλο κοινωνικό δίκτυο, το Tumblr. Ο ίδιος απολαμβάνει την απήχηση της πρωτοβουλίας του και τη διασημότητά του (πολλές πιτσιρίκες ξεσπούν σε κλάματα μόλις τον βλέπουν...) και μπορεί να υπερηφανεύεται ότι απέρριψε το μύθο εκείνο που κάνει λόγο για... απρόσωπες μεγαλουπόλεις. Μπορείτε να πάρετε μια γεύση στο humansofnewyork.com.

Οτμσ«λΔκπλεφπενσιχτχο

Και πάνω που είχα αποφασίσει να πιάσω το μικρόφω-νο και να βγάλω κανένα φράγκο μαζί με τα ζαρζαβατικά που θα μάζευα, γιατί σε αυτή την πόλη προκοπή δεν βλέπουμε, είδα τις λίστες με τις αμοιβές των τραγουδι-στών και αγριεύτηκα από την πείνα τους, παρόλο που δεν κατάλαβα πώς με τόσο χαμηλό εισόδημα -κάτω από το όριο της φτώχιας- καταφέρνουν και διατηρούν τις τροφαντές, θα έλεγα επιεικώς, σιλουέτες τους.

Αφού κατέρρευσε και αυτή η ενασχόληση, μάλλον θα αρχίσω να τρέχω στους μαραθώνιους που γίνονται κάθε τόσο σε αυτή την πράσινη και εντελώς κατάλληλη για τρέξιμο πόλη, έχοντας πάντα την απορία, «αφού δεν μπορείς να περπατήσεις, πώς καταφέρνεις και τρέ-χεις;». Από την άλλη, βέβαια, ίσως να είναι μια ευκαι-ρία να κοινωνικοποιηθούμε, γιατί, αν δεν γνωρίσεις και κανέναν άνθρωπο σε τόσα χιλιόμετρα διαδρομής, του κερατά, και σε αρένα να σε βάλουμε, κοπέλα μου, εσύ τον ταύρο θα διαλέξεις. Για όσους δεν τρέχουν από βαρεμάρα, άποψη ή επειδή δεν θα μπορούν πια να απολαύσουν τον Μάτριξ Γιώργο Παπανδρέου, που διανύει πλέον άλλα πιο προσοδοφόρα χιλιόμετρα σε άλλες ηπείρους, προτείνω εναλλακτικές, πιο ρομαντι-κές διαδρομές και δράσεις με αργό στιλ.

Να καταλάβουν τους δημόσιους χώρους -που δεν είναι και πολλοί-, να κλείνουν τα ραντεβού τους σε πα-γκάκια και πεζόδρομους, να διεκδικήσουν μέσα από το δικό τους μαραθώνιο υπομονής τα κομμάτια της πόλης που έχουν πληρώσει χρυσάφι, να απαιτήσουν να διατηρούνται καθαρά, να πάρουν και ένα τηλέφω-νο στο Δήμο να στείλει καμιά μάνικα μήπως σωθούμε από τα κάτουρα, αλλιώς προβλέπω πως τη δημαρχία την επόμενη φορά ούτε η κυρία Κεφαλογιάννη θα πά-ρει όπως ονειρεύεται, αλλά η Χρυσή Αυγή και, αλίμο-νο, με τόσα προπαρασκευαστικά cours ξυλοδαρμών, θα τρώμε τη σφαλιάρα σύννεφο με το που θα βγαίνου-με από τα σπίτια μας και εφόσον δεν βαδίζουμε στο δεξί πεζοδρόμιο ξυστά στο ντουβάρι.

*Αθήνα είναι μόνο ο δακτύλιος.

Τα φωτογραφικά αφιερώματα που φιλοξενεί κατά καιρούς η ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού “Life” είναι, ομολογουμένως, πάντοτε εντυπωσιακά. Το πλέον πρόσφατο ανασύρει εικόνες από ένα τεύ-χος του περιοδικού από το μακρινό 1965. Ηταν τότε που στη Νέα Υόρκη έκανε την εμφάνισή του «μια νέα μανία, μια νέα απειλή». Ο λόγος για το skateboard, το δικό μας «πατίνι». Ενα παιχνίδι που πρωτοεμφανι-ζόταν στους δρόμους και στα πάρκα της αμερικανικής μεγαλούπολης, το οποίο αργότερα θα εξελισσόταν σε έμβλημα μιας αυτόνομης κουλτούρας και -γιατί όχι;- σε στάση ζωής. «Η πλέον συναρπαστική και ριψοκίν-δυνη αυτή συσκευή», περιέγραφε τότε το περιοδικό, «προσφέρει στον επιδέξιο αναβάτη τη χαρά του σκι ή αυτή του σέρφινγκ, ενώ αντίστοιχα δίνει την εντύ-πωση στον άπειρο ότι μόλις πάτησε μπανανόφλου-δα». Σήμερα, που έχει δημιουργηθεί γύρω από το skateboard ένας παράλληλος κόσμος και μια άκρως κερδοφόρα βιομηχανία (συμπεριλαμβάνει από videogames και καταστήματα ρουχισμού έως διοργα-νώσεις τουρνουά), η εποχή κατά την οποία φάνταζε τόσο περιθωριακό προκαλεί αν μη τι άλλο εντύπωση. Ας απολαύσουμε, λοιπόν, τις «αναρχικές ημέρες ενός κατεξοχήν αμερικανικού χόμπι», όπως κτητικά περι-γράφει το... πατριωτικό “Life”

Οι καταστροφικές επιπτώσεις της Τρόικας για τα παραδοσιακά ελληνικά κόμματα πε-ριλαμβάνονται σε εκείνα τα συμπεράσμα-τα που ως κοινωνία έχουμε εξαγάγει τα χρόνια του Μνημονίου. Το ΠΑΣΟΚ είναι νεκρό και δεν το έχει καταλάβει ακόμη. Το ΚΚΕ επιζεί μόνο χάρη στη βιολογική αντοχή των γηραιών ψηφοφόρων του και η ΝΔ κατόρθωσε στις 17 Ιουνίου να κερ-δίσει υπό την απειλή της άμεσης εξόδου από την Ευρωζώνη σε περίπτωση επικρά-τησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας εστιάσουμε για λίγο στη ΝΔ, η οποία αυτές τις μέρες καταλαβαίνει για πρώτη φορά τι ακριβώς εστί πολιτική πίεση. Το απλανές βλέμμα του Γιάννη Βρούτση μετά το ραντεβού με τους «Τρο-ϊκανούς», οι οποίοι του παρέθεσαν ως μενού την οριστική κατάλυση έστω και των υπολειμμάτων εργατικής νομοθεσίας, είναι ενδεικτικό για το σταυροδρόμι της ΝΔ. Αρκετοί υπουργοί της ΝΔ νόμιζαν ότι η προσφορά «καλύτερων όρων» από την τριμερή των δανειστών μοιάζει με κατα-πράσινες βουνοπλαγιές όπου ευδιάθετες καλλίφωνες κοπέλες υμνούν την άνοιξη ραίνοντας τους περαστικούς με άνθη. Εί-ναι ομολογουμένως δελεαστικό να συλ-λογιστεί κάποιος ότι ο (κάθε) Βρούτσης μπορεί να έκανε αυτές τις σκέψεις ακού-γοντας την -πάλαι ποτέ -μελωδική φωνή της Julie Andrews. Εξω από αυτόν το μα-γικό κόσμο γίνεται σαφές ότι ακόμη και αν η ΝΔ αντέξει για τα επόμενα δύο χρό-νια, στο τέλος της περιόδου αυτής θα είναι ένα πολιτικό ράκος. Θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ αν δεν κατορθώσει να επιτύχει σε δύο πολύ σαφείς, στατιστικά μετρήσιμους στόχους: τη συγκράτηση της ανεργίας και τη μείωση της ύφεσης.

Το έργο αυτό είναι βεβαίως εξαιρετι-κά δύσκολο. Με βάση αυτά τα δεδομένα η επιβίωση της ΝΔ ως ισχυρού πυλώνα της θεσμικής Δεξιάς θα τεθεί σε έντονη αμ-φισβήτηση. Αν τα άκρα λεηλατήσουν τη ΝΔ, το πρόβλημα θα είναι πολύ μεγαλύτε-ρο από εκείνο που δημιουργήθηκε από τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Ας το έχει και αυτό κατά νου ο Αντώνης Σαμαράς όταν δια-πραγματεύεται.

Δώδεκα, σχεδόν, χρόνια μετά τη στάση πληρωμών που κήρυξε η κυβέρνηση της Αργεντινής, η εικόνα που επικρατεί στη δημόσια αφήγηση για τη δεύτερη μεγαλύ-τερη οικονομία της Λατινικής Αμερικής εί-ναι μιας χώρας που έχει επιστρέψει στην ανάπτυξη και την πρόοδο. Είναι, όμως, αυτή η πραγματική εικόνα ή αποτελεί ευ-σεβή πόθο εκείνων που επιθυμούν ριζο-σπαστικές αλλαγές εντός Ελλάδος και Ευ-ρωπαϊκής Ενωσης;

Πριν από περίπου ένα μήνα, η Εθνι-κή Στατιστική Υπηρεσία της Αργεντινής, η INDEC, ανακοίνωσε ότι μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων θα πρέπει να θεωρεί-ται πως βρίσκεται πάνω από το όριο της φτώχειας, εφόσον δαπανά για τη σίτιση των μελών της από 688 πέσος και πάνω το μήνα ή 5,7 πέσος ανά άτομο την ημέ-ρα. Η είδηση αυτή προκάλεσε πικρόχολα χαμόγελα στους Αργεντινούς, που γνω-ρίζουν μάλλον καλύτερα από την εθνική

στατιστική υπηρεσία τους ποια είναι η πραγματική αγοραστική δύναμη του ποσού αυτού. Συγκεκριμένα, 6 πέσος -που ισο-δυναμούν με 1,3 δολάρια (στην επίσημη τιμή) ή 1 δολάριο Αμερικής στη μαύρη αγορά- ίσα που φτάνουν για να αγοράσεις ένα “alfajor”, ένα είδος μπισκότου που οι Αργεντινοί συνηθίζουν να τρώνε μαζί με τον καφέ, ανάμεσα στα γεύματα. Το Πανε-πιστήμιο του Μπουένος Αϊρες μάλιστα, σε έρευνα που έκανε, τοποθετεί τον ελάχιστο πήχη για μια υγιεινή διατροφή στα 24 πέ-σος ανά άτομο την ημέρα, τέσσερις φορές περισσότερο δηλαδή από την εκτίμηση της INDEC, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα στην τελευταία έκδοση του “Economist”.

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που η Αργεντινή βρίσκεται στα διεθνή πρωτο-σέλιδα για τη χειραγώγηση των επίσημων στατιστικών, ώστε να παρουσιάζεται μια στρογγυλεμένη εικόνα της οικονομικής κα-τάστασης στο εσωτερικό της χώρας. Χαρα-κτηριστική είναι και η περίπτωση του Big Mac Index, ενός δείκτη που μετράει την τρέ-χουσα τιμή του Big Mac που πωλείται από τα McDonalds. O δείκτης αυτός χρησιμο-ποιείται από τη διεθνή οικονομική κοινότη-τα ως τρόπος παρακολούθησης των τιμών, αποφεύγοντας τη χειραγώγηση που μπορεί να υποστεί ο επίσημος δείκτης του πληθω-ρισμού μιας χώρας. Η απάντηση της Αργε-ντινής στο πρόβλημα αυτό; Μια κάτω από το τραπέζι συμφωνία με τη McDonalds, που οδήγησε σε αυξημένες τιμές στα υπόλοιπα είδη του καταλόγου των ταχυ-εστιατορίων, αλλά εξαιρετικά χαμηλή τιμή για το Big Mac και μόνο για αυτό. Εφευρετικότατοι οι Αργε-ντινοί στατιστικοί, αν μη τι άλλο.

O Δημήτρης Παντερμαλής, πρόεδρος του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, και η Λένα Βλαβιανού, υπεύθυνη επικοινωνίας του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», μιλάνε στο φακό των Mstories για την παρουσίαση του Κυπέλλου του Σπύρου Λούη στο κοινό. Τέσσερις μήνες μετά την απόκτηση του Αση-μένιου Κυπέλλου, το Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» εκ-πληρώνει τη δέσμευσή του και το εκθέτει στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης για ένα χρόνο.

Το Ιδρυμα θα συνεχίσει τις προσπάθειες για να εντοπίσει και άλλους κατάλληλους χώρους σε όλη την Ελλάδα οι οποίοι θα μπορούσαν να φιλοξενή-σουν προσωρινά το Κύπελλο μέχρι να ξεκινήσει η μόνιμη έκθεσή του στο Κέντρο Πολιτισμού «Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος».

11

Συνεχίζοντας την παράδοση που δημιούργησε ο Steve Jobs, η Apple πραγματοποίησε την Τετάρτη το βράδυ το διάσημο πλέον... σόου της με κεντρι-κό θέμα την παρουσίαση του νέου iPhone. Στο ρόλο του ροκ σταρ βρέθηκε ο «διάδοχος» Tim Cook, ο 58ος πιο ισχυρός άνδρας στον κόσμο αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τη λίστα του Forbes, συνοδευόμενος από τον αντιπρόεδρο της εταιρεί-ας Philip Schiller.

Με τους εκπροσώπους του Τύπου να έχουν γεμίσει την αίθουσα και να αναμεταδίδουν όσα βλέπουν μέσω των κινητών τους, δόθηκε στη δημοσιότητα το περιβόητο iPhone 5. Στο σχεδι-αστικό κομμάτι η σημαντικότερη αλλαγή αφορά την επέκταση της οθόνης, η οποία μεγάλωσε στις 4 ίντσες από τις 3,5 που ήταν στο προηγούμενο μοντέλο. Επιπλέον έγινε 18% πιο λεπτό και 20% πιο ελαφρύ, καθώς ζυγίζει 112 γραμ. Τεχνικά εί-ναι δύο φορές πιο γρήγορο από το 4S, μια και εξοπλίστηκε με τον επεξεργαστή Α6, και έχει βελ-τιωμένη αυτονομία με την μπαταρία να διαρκεί 8 ώρες σε 3G ή LTE δίκτυα -σε κατάσταση συνομι-λίας- και 10 ώρες σε WiFi πλοήγηση. Διαθέτει τρία μικρόφωνα για καλύτερη ποιότητα ήχου και, παρόλο που η φωτογραφική του είναι ίδια με το

4S, έγινε πιο λεπτή με καλύτερες επιδόσεις στο σκοτάδι, αλλά και πιο γρήγορες λήψεις.

Ολα αυτά τα τεχνικά χαρακτηριστικά, βέβαια, δεν έχουν τεράστια σημασία για την τελική επιλο-γή της πλειονότητας των καταναλωτών. Υπάρχουν κινητά που είτε έχουν ήδη είτε θα αποκτήσουν σύντομα, για παράδειγμα, καλύτερη κάμερα ή καλύτερο επεξεργαστή. Αντιθέτως, τα τρία ση-μαντικότερα στοιχεία που κάνουν ένα τηλέφωνο επιτυχημένο είναι οι καινοτομίες που εισάγει, το ντιζάιν του και πάνω απ’ όλα, όπως πολύ επιτυ-χημένα παρατηρεί ο συντάκτης τεχνολογίας του Guardian, Charles Arthur, οι εφαρμογές. Λαμβά-νοντας τα παραπάνω υπόψη, το νέο iPhone έχει όλες τις δυνατότητες να τα πάει τόσο καλά όσο και οι προκάτοχοί του. Ο σχεδιασμός από αλουμίνιο και γυαλί είναι ελκυστικός, το λειτουργικό σύστη-μα iOS έχει τις περισσότερες και πιο ποιοτικές εφαρμογές και, αν και λείπει η μεγάλη καινοτομία, η αλλαγή της οθόνης μπορεί να αποτελέσει ικανό κίνητρο αγοράς για τους φαν. Η τιμή είναι βέβαια υψηλή για τα ελληνικά δεδομένα, λαμβάνοντας υπόψη πως θα παραμείνει στα ίδια επίπεδα με το προηγούμενο μοντέλο, δεν θα είναι όμως η δική μας αγορά που θα κρίνει την επιτυχία του.

Εχω iPhone από το Φεβρουάριο του 2011. Ενάμιση χρόνο. Δεν είναι πολύς καιρός ή εί-ναι αιώνες ολόκληροι, αναλόγως της προο-πτικής με την οποία κοιτάς τα πράγματα. Από τη στιγμή που αγόρασα το iPhone 4 πάντως, ορκίζομαι όπου σταθώ κι όπου βρεθώ ότι δεν θα αλλάξω μάρκα κινητού τηλεφώνου πια, ότι δεν με νοιάζει που η μπαταρία βγάζει βαριά μισή μέρα κανονικής χρήσης, ότι μόλις τε-λειώσει το συμβόλαιό μου θα πάρω το και-νούργιο μοντέλο, ότι..., ότι..., ότι...

Εφτασε λοιπόν ο Σεπτέμβριος του 2012, στον οποίο συμπίπτουν δυο πράγματα. Κατά πρώτον τελειώνει το 18μηνο συμβόλαιο με τον πάροχο κινητής τηλεφωνίας μου και κυ-κλοφορεί το (όχι-και-τόσο) πολυαναμενόμε-νο iPhone 5. Τι κάνουμε λοιπόν; Οπως και να το δεις, οι διαφορές του iPhone 5 από το 4 (που έχω τώρα) δεν είναι και τόσο σημα-ντικές που να δικαιολογούν τα 700 περίπου ευρώ που εκτιμάται ότι θα κοστίζει στην ελλη-νική αγορά ή πιο φτηνή έκδοσή του.

Ετσι, ερχόμαστε στο σημαντικότερο ζήτη-μα. Τι σημαίνουν 700 ευρώ σήμερα; Η μόνη ρεαλιστική απάντηση είναι «ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ». Ηδη το 2011 ήταν ένα σημαντι-κό ποσό. Το 2011 όμως δεν είχε ΕΤΑΚ, ΕΕ-ΤΗΔΕ, δόσεις εφορίας, τέλος επιτηδεύματος και δεν ξέρω τι άλλο μας περιμένει στη γω-νία τους επόμενους μήνες. Λυπάμαι, Apple, αλλά ακόμα και τα fanboys σου στην Ελλάδα θα δυσκολευτούν πολύ να βρουν τον ενθου-σιασμό που απαιτεί μια επένδυση της τάξεως του ενός μηνιαίου μισθού σε μια τηλεφωνική συσκευή, ακόμα και αν κάνει δεκάδες άλλα πράγματα, εξίσου σημαντικά, ακόμα και αν τα κάνει εξίσου καλά.

Αν έψηνε καφέ, ίσως και να το συζητού-σαμε...

Οι Tim Cook και Philip Schiller έδωσαν στη δημοσιότητα το νέο iPhone και όλος ο τεχνολογικός κόσμος ζει πάλι στους ρυθμούς του.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι απόψεις περί της ελληνικής μουσικής παράδοσης συγκρούονται μεταξύ τους. Από τη μία η μεγάλη ερευνήτρια Δόμνα Σαμίου, που πρέ-σβευε πως την παράδοση πρέπει να τη δι-ατηρούμε ατόφια, όπως τη βρίσκουμε από τους προηγούμενους, από την άλλη μουσι-κοί όπως ο Γιάννης Αγγελάκας με τις «πει-ραγμένες» συνεργασίες με παραδοσιακούς μουσικούς, όπως ο Ψαραντώνης, ή ακόμα το Karagiozis Μusic Ρroject του Τριανόν. Προσωπικά διαφωνώ με τη διατήρηση ενός είδους «καθαρότητας» και συμφωνώ με τα «μπασταρδέματα», ωστόσο, αν με ρωτήσει κάποιος σχετικά, θα απαντήσω με το κλι-σέ περί σεβασμού για το έργο του Αλλου. Ο σεβασμός όμως δεν είναι έννοια αντικειμε-νική. Πόσο λεπτή είναι αυτή η γραμμή όταν η διάθεσή μας είναι να ξαναδούμε το ήδη υπάρχον, να το επαναπροσεγγίσουμε ή ακό-μα και να το ξαναδημιουργήσουμε;

Η παράδοση, όπως μαρτυρά η λέξη, εί-ναι αυτό που μας παραδίδεται και το παρα-δίδουμε, από την αρχαιότητα μέχρι και το χτες, εμπεριέχει εξ ορισμού την έννοια της συνέχειας. Οι Imam Baildi με τον «Πασα-τέμπο», ο Νίκος Ζιώγαλας με την «Αγρια Τριανταφυλλιά» και τη «Βασιλική», αλλά και η Εφη Θώδη με το «Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί». Ποιος θα ορίσει το σημείο όπου τελειώνει το «ποιοτικό»; Πρόκειται για αυτό που ο Γάλλος κοινωνιολόγος Πιέρ Μπουρ-ντιέ αποκαλούσε «βάρβαρη επανενσωμάτω-ση της αισθητικής στον τομέα της χυδαίας κατανάλωσης».

Πόσο λοιπόν «επιτρέπεται» να πειράξει κανείς ένα μουσικό κομμάτι του παρελθό-ντος; Η απάντηση βρίσκεται στο μέλλον· όσο μπορεί, ώστε να αφήσει λίγο χώρο για τους επόμενους. Τόσο, δηλαδή, όσο φτάνει για να μην παραδοθεί η τέχνη στη στασιμό-τητα, να μη σταματήσει να κινείται από χέρι σε χέρι, από στόμα σε στόμα και από καρδιά σε καρδιά.

Η μεγάλη Ισπανίδα σοπράνο Μονσερά Καμπαγιέ θα βρίσκεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγί-του) τη Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου στις 9 μμ. σε μια συναυλία-αναδρομή στις σημαντι-κότερες στιγμές της καριέρας της. Η «ιέρεια του bel canto» θα ερμηνεύσει κλασικά αρι-στουργήματα της όπερας με τη συνοδεία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ. Η μεγαλύτερη ίσως σοπράνο των τελευταί-ων δεκαετιών -την παράδοση της οποίας ακολουθεί και η κόρη της, Mοντσίτα Κα-

μπαγιέ-, έπειτα από αναρίθμητες εξαιρετικές συνεργασίες και τεράστιες επιτυχίες, θα εμφανι-στεί μπροστά στο ελληνικό κοινό για να συγκινήσει για ακόμα μία φορά με την ερμηνεία της.

Σήμερα, Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου, ο Νίκος Ξυδάκης μας ξεναγεί στη μουσική πορεία του μέσα στο χρόνο και στα μονοπάτια της μέχρι τώρα διαδρομής του, σε μια μοναδική συ-ναυλία στο Θέατρο Badminton (Ολυμπιακά Ακίνητα Γουδή). Μαζί του η δεξιοτέχνις της κρητικής λύρας Γεωργία Νταγάκη, με την εντυπωσιακή φωνή και την ιδιαίτερη παρουσία της, θα ερμηνεύσει και εκείνη δικά του κομμάτια. Οργανική μουσική και ποίηση των Μιχάλη Γκανά, Θοδωρή Γκόνη, Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Γεωργίου Βιζυηνού, Σαπφούς σε απόδοση Οδυσ-σέα Ελύτη, καθώς και αναφορές στον Κ. Π. Καβάφη σε ποιή-ματα του Διονύση Καψάλη, θα αποτελέσουν σημεία αναφοράς της βραδιάς, που προβλέπεται τουλάχιστον συγκινητική.

Για τρίτη συνεχή σεζόν, η σκηνή του cafe Alavastron (Δαμάρεως 78, Παγκράτι) φιλοξενεί γυναίκες δημιουρ-γούς, τραγουδίστριες, τραγουδοποιούς και συνθέτριες. Αυτή την Τρίτη, στις 18 Σεπτεμβρίου, η πιανίστρια και συνθέτρια Ζωή Ευσταθίου παρουσιάζει τη δουλειά της μαζί με τον κοντραμπασίστα Κώστα Κωνσταντίνου και τον ντράμερ Bjorn Petersson, η συνεργασία των οποίων βασίζεται στις συνθέσεις που προκύπτουν από τις προ-σωπικές επιρροές του καθενός. Ξεκινώντας από το ευρύ φάσμα της τζαζ και φτάνοντας στη δουλειά σύγχρονων συνθετών, δεν λείπει ο ομαδικός αυτοσχεδιασμός και ο ελεύθερος πειραματισμός, που οδηγούν σε ένα αλλιώτι-κο αισθητικό αποτέλεσμα.

Το Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς) φιλοξενεί στη σκηνή του από σήμερα, Παρα-σκευή 14 Σεπτεμβρίου, και για έναν ολόκληρο μήνα μια πλειάδα Ελλήνων και ξένων δημιουργών που θα μας ξεναγήσουν στις «Μουσικές του Κόσμου». Καταξιωμένοι και νέοι δεξιοτέχνες μουσικοί, τρα-γουδιστές, σχήματα, χορευτές και performers θα παίξουν όχι μόνο jazz, αλλά και swing, funky, blues, όπερα, ταραντέλες, φλαμένκο, ινδικά, αρα-

βικές, κρητικές, βαλκανικές, παραδοσιακές μουσικές, όλες προϊόντα πρωτότυπων συνεργασιών και φαντασίας. Αυτή την εβδομάδα το πρόγραμμα έχει ως εξής: Σήμερα θα απολαύσουμε το Jazz Knot Quintet, το Σάββατο τους Namaste, την Κυριακή τους Cinema Paradiso, την Τετάρτη το Trio Liriko και την Πέμπτη ένα «Αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι» από τρεις μουσικούς. Ολες οι συναυλίες ξεκινούν στις 10:30 μμ., εκτός από της Κυριακής, που αρχίζει στις 9:30.

ή

Στο κορεάτικο “Pieta” του δεξι-οτέχνη Κιμ Κι Ντουκ δόθηκε τελικά το Χρυσό Λιοντάρι του 69ου Διε-θνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, που έριξε αυλαία στις 9 Σεπτεμβρίου. Η κινηματογραφική επιστροφή του κορυφαίου Κορεάτη δημιουργού του “3-Iron” και του «Ανοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας...» έπεισε τον Μάικλ Μαν και την υπόλοιπη κριτική επιτροπή του φεστιβάλ ότι αξίζει την ανώ-τατη διάκριση. Κεντρικός ήρωας στο “Pieta” -σημαίνει «οίκτος» στα κορεάτικα- είναι ένας στυγνός εκτελεστής που δουλεύει για λογα-ριασμό ενός τοκογλύφου, μέχρι που στη ζωή του εμφανίζεται μία γυναί-κα που ισχυρίζεται ότι είναι μητέρα του. Πρόκειται για ένα ουμανιστικό μελόδραμα μέσα από τη φόρμα ταινίας εκδίκησης, το οποίο αρκετοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ως την καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας του Κιμ Κι Ντουκ. Ο έτερος μεγάλος νικητής στη φετινή Μόστρα δεν εί-ναι άλλος από το πολυαναμενόμενο “Master” του Πολ Τόμας Αντερσον, μια ταινία με ευθείες αναφορές στον ιδρυτή της Σαϊεντολογίας. Το “Master” απέσπασε το Βραβείο Σκη-νοθεσίας και το Βραβείο FIPRESCI της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών, ενώ το πρωταγωνιστικό του δίδυμο, ο Χοακίν Φίνιξ και ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, βραβεύτηκε εξ ημισείας με το Βραβείο Ανδρικού Ρόλου. Την τριπλέτα των νικητών συμπλη-ρώνει το αιρετικό και προκλητικό αυστριακό δράμα του Ούλριχ Ζάιντλ “Paradise: Faith”, που κέρδισε το Βραβείο της Επιτροπής.

Το «ParaΝorman, Μία Μεταφυσική Ιστορία», ένα σκοτεινό, αλλά απολαυστι-κό animation από τους δη-μιουργούς του εξαιρετικού “Caroline”, κάνει πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στις κι-νηματογραφικές αίθουσες. Κεντρικός ήρωας ο Νόρμαν, ένα μικρό αγόρι που δεν έχει παρέες σε αυτό τον κόσμο, καθώς όλοι οι φίλοι του εί-ναι... φαντάσματα! Οταν η μικρή πόλη όπου μένει δε-χτεί επίθεση από αιμοδιψή ζόμπι εξαιτίας μιας αρχαίας κατάρας, ο Νόρμαν θα πρέ-πει να ζητήσει τη βοήθεια των «φίλων» του για να σώσει την κατάσταση. Ενα ξεχωριστό τρισδιάστατο stop motion animation, που γέρνει περισσότερο προς την κωμωδία παρά προς τον τρόμο και μοιάζει ξε-καρδιστικά ανατριχιαστικό. Με τις φωνές των Ανα Κέντρικ, Τζον Γκούντμαν, Λέσλι Μαν και Κέσι Αφλεκ.

Από τις 20 μέχρι τις 23 Σε-πτεμβρίου θα διεξαχθεί φέτος στη Σύρο το αniμαsyros 5.0 με μικρού μήκους animation από όλο τον κόσμο! Και επειδή τυγ-χάνουμε φαν των κινουμένων σχεδίων, δεν μας χαλάει καθό-λου ένα τριήμερο στη μαγευτι-κή Ερμούπολη. Πρεμιέρες από όλο τον κόσμο, αφιερώματα σε σπουδαίους δημιουργούς και ολόκληρες σχολές animation, σημαντι-κοί καλεσμένοι και εκπαιδευτικά προγράμματα αποτελούν τον κορμό αυτού του πολύχρωμου, κινημα-τογραφικού φεστιβάλ για μικρά και μεγάλα παιδιά. Θέλετε να δείτε την ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας σε fast forward σε μόλις ενάμισι λεπτό; Τι μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια του πρωινού περιπάτου ενός Νεοϋορκέζου και ενός... κοτόπουλου; Πόσο πολύ μπορεί να ξεφύγει η κατάσταση όταν το μικρό μου πόνι συναντήσει τον Τσαρλς Μάνσον; Πώς είναι σήμερα, 25 χρόνια μετά, τα παιδιά του Τσέρνο-μπιλ; Και πώς φαντάζεστε μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο... υπόλοιπα; Το αniμαsyros 5.0 περι-μένει να το ανακαλύψετε και να ταξιδέψετε μαζί του στον άλλοτε φωτεινό, άλλοτε σουρεαλιστικό και άλλοτε μελαγχολικό κόσμο των κινουμένων σχεδίων.

Ο Γιώργος Λάνθιμος με τις «Aλπεις» και ο Φίλιππος Τσίτος με τον «Aδικο Κόσμο» θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στα φετινά Ευ-ρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου. Οι δύο ελληνικές ταινίες, που έχουν ήδη αποσπάσει βραβεία σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ, κατάφε-ραν να προκριθούν στην τελική φάση της διορ-γάνωσης και να φιγουράρουν ανάμεσα στις 47 υποψηφιότητες που προέκρινε η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου. Καθόλου αυτονό-ητη αυτή η επιλογή, αν σκεφτείτε ότι για πολλά χρόνια -με κάποιες μόνο φωτεινές εξαιρέσεις- η Ελλάδα απουσίαζε πλήρως από τα Ευρωπα-

ϊκά Βραβεία Κινηματογράφου, αφού καμία ταινία της δεν θεωρούνταν επαρκής για να διεκδικήσει κάποια διάκριση. Στη φετινή λίστα με τις υποψηφιότητες, εκτός από τον Λάνθιμο και τον Τσίτο, συνα-ντάμε «μεγαθήρια» του ευρωπαϊκού σινεμά, όπως ο Ρομάν Πολάνσκι (“Carnage”), ο Μίκαελ Χάνεκε (“Amour”), ο Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν («Κάποτε στην Ανατολία»), οι αδελφοί Ταβιάνοι («Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει»), αλλά και πολυσυζητημένες ταινίες, όπως το “Shame” του ΜακΚουίν και το «Σώμα με Σώμα» του Οντιάρ. Η τελετή απονομής των φετινών Ευρωπαϊκών Βραβείων Κινηματογράφου θα γίνει στη Μάλτα την 1η Δεκεμβρίου.

Τελικά, στους... τίτλους τέλους του φετινού Φεστιβάλ Κι-νηματογράφου της Βενετίας έγινε η ανατροπή! Ο Γιώργος Ζώης, ο δημιουργός του εκπληκτικού “Casus Belli”, που πριν από δύο χρόνια κέρδισε τις εντυπώσεις στην 67η Μόστρα, επέστρεψε στα γνώριμα λημέρια του και αυτή τη φορά έφυγε έχοντας στις αποσκευές του το Βραβείο Ταινίας Μικρού Μή-κους που προτείνει η Βενετία για τα Ευρωπαϊκά Βραβεία.

Πρόκειται για μία πολύ σημαντική διάκριση. Κάθε χρόνο για να συμμετάσχει μία ταινία μικρού μήκους στα Ευρωπαϊκά Κινηματογραφικά Βραβεία θα πρέπει να έχει προταθεί από κάποιο μεγάλο φεστιβάλ. Το Φεστιβάλ Βενε-τίας ανήκει σε ένα από αυτά και φέτος επέλεξε τον Γιώρ-γο Ζώη και τη νέα μικρού μήκους ταινία του. Οι «Τίτλοι τέλους» ήταν η μοναδική ελληνική συμμετοχή στη φετινή

διοργάνωση της Βενετίας και κατάφερε να ξεχωρίσει στην κατηγορία της απο-σπώντας μία διάκριση που επιτρέπει στον 31χρονο Γιώργο Ζώη να ονειρεύε-ται ακόμα μεγαλύτερα βραβεία.

Τι είναι οι «Τίτλοι Τέλους»; Μια ται-νία για τις άδειες διαφημιστικές πινα-κίδες στους δρόμους της Αθήνας. Μετά την απαγόρευση με νόμο των μεγάλων υπαίθριων διαφημίσεων στις κεντρικές

λεωφόρους της πρωτεύουσας, με το σκεπτικό ότι μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή του οδηγού και να προκαλέ-σουν ατυχήματα, η Αθήνα γέμισε άδεια, ξύλινα «κάδρα». «Νομίζω ότι αυτά τα άδεια κάδρα σηματοδοτούν την ύπαρξή μας με έναν άμεσο και υπόγειο τρόπο. Για μένα οι άδειες διαφημιστικές πινακίδες είναι τα σύγχρονα μνημεία μας», εξηγούσε πριν από μερικές ημέρες ο δημιουργός σε συνέ-ντευξή του στο Flix.gr και στον Μανώλη Κρανάκη.

Με το “Casus Belli” έκανε ένα καίριο σχόλιο για μια κοινωνία βουτηγμένη στις αντιθέσεις της λίγο πριν ξεσπά-σει η κρίση. Με τους «Τίτλους Τέλους» μοιάζει να επιστρέ-φει σε μια Ελλάδα που εν τω μεταξύ «άδειασε», αντιμέ-τωπη για πρώτη φορά με την κενότητα της επιδερμικής ευημερίας της.

Σε μία εποχή κρίσης, σε μία χώρα που καταρρέει, το ελ-ληνικό σινεμά μοιάζει να αντιστέκεται, να υπάρχει, να βρα-βεύεται σε διεθνή φεστιβάλ. Μοιάζει να γεννά νέες φωνές, που όλο και δυναμώνουν. Ο Γιώργος Ζώης είναι αναμφι-σβήτητα μία από αυτές. Και δεν έχουμε παρά να περιμένου-με με ανυπομονησία την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο “Stage Fright” που έρχεται προσεχώς...

«Σμύρνη, Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης, 1900-1922» είναι ο τίτλος του πολυσυ-ζητημένου ντοκιμαντέρ της Μαρίας Ηλιού, που προβάλλεται στις αίθου-σες από αυτή την εβδομάδα. Η γνω-στή κινηματογραφίστρια γυρίζει το χρόνο 90 χρόνια πίσω για να έρθει αντιμέτωπη με μία ανοιχτή πληγή για τον απανταχού ελληνισμό. Το ιστορι-κό ντοκιμαντέρ, με άφθονο αρχειακό υλικό, επιχειρεί μία νέα, ψύχραιμη οπτική στα δραματικά γεγονότα του 1922, μακριά από εθνικιστικά παρα-ληρήματα, αλλά και χωρίς να αποσι-ωπά το εύρος της καταστροφής και του ανθρωπιστικού εγκλήματος που διαπράχθηκε τότε στη Σμύρνη. Πα-ράλληλα, ανασυνθέτει τη ζωή μίας

από τις πλέον κοσμπολίτικες πόλεις του κόσμου στις αρχές του 20ού αι-ώνα μέσα από προσωπικές μαρτυ-ρίες, σπάνιο φωτογραφικό και κι-νηματογραφικό υλικό και άγνωστες εικόνες της Σμύρνης από ιδιωτικές συλλογές. Η ταινία τελεί υπό την αι-γίδα της Προεδρίας της Δημοκρατί-ας και θα προβάλλεται στην Αθήνα στους κινηματογράφους Ελλη, Κηφι-σιά Cinemax 1-2, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας και στο Μουσείο Μπε-νάκη (κάθε Κυριακή πρωί), καθώς και στη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Στις 10 Οκτωβρίου θα πραγματοποι-ηθεί και η αμερικανική πρεμιέρα της ταινίας στην έναρξη του Ελληνικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.

Από τα απίστευ-τα και όμως αληθινά! Ολόκληρος ο ρόλος του Τόμπι Μαγκουάιρ στη νέα ταινία του Ανγκ Λι “The Life of Pi” κό-πηκε στο μοντάζ και συνεπώς ο ηθοποιός έμεινε εκτός καστ. Αν και ο Μαγκουάιρ ανή-κει στους αγαπημένους ηθοποιούς του Λι, ο τε-λευταίος έκρινε ότι δεν κολλούσε με τη νέα του ταινία. Το έκρινε όμως λίγο αργά, μετά την ολοκλήρωση των γυρι-σμάτων! Ο Μαγκουάιρ

υποδυόταν στην ταινία ένα δεύτερο ρόλο, του «Συγγραφέα» που αναλώνεται σε συζητήσεις με τον κεντρικό ήρωα, τον Πι. Τελικά αυτός ο ρόλος θα φύγει και στη θέση του Μαγκουάιρ θα δούμε τον πιο άσημο Ρέιφ Σπολ από τον «Προμηθέα» του Ρίντλεϊ Σκοτ. Ο Ανγκ Λι εξήγησε αυτή του την κίνηση λέγο-ντας ότι αποφάσισε να επιλέξει ένα αποκλειστικά διεθνές (χωρίς αμερικανικές συμμετοχές) καστ για να υπάρχει συνέπεια με το υπόλοιπο καστ της ταινίας. Ο Μαγκουάιρ, πάντως, δήλωσε ότι υποστηρίζει απόλυτα την απόφαση του Ανγκ, ενώ πληρώθηκε κανονικά για τη συμμετοχή του στην ταινία. Αυτά κάνεις όταν δεν σκέφτεσαι και το τελευταίο ευρώ στο budget σου...

Οι γηραιότεροι τον γνώρισαν κυρίως από το συγγραφικό του έργο· οι νεότεροι από την τηλεοπτική σειρά που φέρει το όνομα του κεντρικού του ήρωα, του αστυνόμου Μπέκα. Ο «13ος επι-βάτης» (εκδ. Αγρα) του Γιάννη Μαρή αφορά την υπόθεση μιας μεγάλης κληρονομιάς και επτά κληρονόμων: η σοβαρότερη και η χειρότερη υπόθεση που ανέλαβε ο Μπέκας στα 30 χρόνια της αστυνομικής του καριέρας. Οντας ένα από τα κορυφαία έργα του συγγραφέα, συνιστά ίσως το ζενίθ του και παράλληλα την καλύτερη εισαγωγή στο νουάρ λογοτεχνικό του κόσμο. Ιντριγκα, πλοκή, αγω-νία και μυστήριο, που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τους ξένους μετρ τους είδους - το αντίθετο μάλλον.

Πώς τα πήγαινε ο Νίτσε με το φύλο το (δήθεν) ασθενές; Ο φιλό-σοφος που δίδασκε «πώς να φιλοσοφείς με το σφυρί» και πως «όταν πας στις γυναίκες, πρέπει να παίρνεις μαζί σου και μαστίγιο»; Ας κρίνουμε εκ του αποτελέσματος: κατέληξε λαβωμένος, συγχυσμένος, ανίκανος, με άλλα λόγια, απόλυτα ηττημένος! Ο Μάριο Λέις στο βιβλίο του «Ο Νίτσε και οι γυναίκες της ζωής του» (εκδ. Μελάνι), βασισμένος στην αλληλογραφία του Νίτσε με φιλικά πρόσωπα και συγγενείς, σκιαγραφεί την ερωτική ψυχογραφία του ριζοσπαστικού στοχαστή - γεμάτη συναισθηματικές απογοητεύσεις και αποτυχίες. Τελικά, μήπως ο δημιουργός του υπεράνθρωπου ήταν και αυτός «αν-θρώπινος, πολύ ανθρώπινος»; Ή μήπως είχε δίκιο όταν ισχυριζό-ταν: «Στο μίσος και στον έρωτα η γυναίκα είναι περισσότερο βάρβαρη από τον άντρα»;

Ενα περισπούδαστο σύγγραμμα για την οικειοποίηση, τη διαστρέβλωση και τελικά την επανεφεύρεση της αρχαιότητας από τους Ναζί, στην προσπάθειά τους να θεμελιώσουν ιστορικά και «επιστημονικά» τον τερατώδη μύθο για την ανωτερότητα της ανό-θευτης από αλλοδαπά στοιχεία άριας φυλής αποτελεί το βιβλίο του Γιοάν Σαπουτό «Ο εθνικοσοσιαλισμός και η αρχαιότητα» (εκδ. Πόλις). Στις μέρες μας, η Ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται: οι λαοί δοκιμάζονται, η κοινοβουλευτική δημοκρατία μοιάζει να πνέει τα λοίσθια, ενώ η άκρα Δεξιά αναβιώνει και ο ρατσισμός επανέρχεται στο προσκήνιο της πολιτικής. Υπό αυτές τις συνθή-κες, η εμβριθής και εξαιρετικά τεκμηριωμένη μελέτη του Σαπουτό δεν είναι απλώς ιστορική, αλλά -δυστυχώς- επίκαιρη.

Η «Βίβλος του άθεου» (εκδ. Polaris) αποτελείται από 45 κείμε-να, ανθολογημένα από τον προσφάτως αποβιώσαντα Κρίστοφερ Χίτσενς για τον αγνωστικισμό, τον αθεϊσμό ή, τουλάχιστον, ενάντια στο θεολογικό σκοταδισμό. Οπως είναι αναμενόμενο, στις σελίδες του παρατάσσονται οι συνήθεις, και όχι μόνο, ύποπτοι της νεωτερι-κής Δυτικής σκέψης (Μαρξ, Φρόιντ, Λάβκραφτ, μεταξύ άλλων). Ενα βιβλίο κατάλληλο για να εμπλουτίσουν το θεωρητικό τους «οπλοστά-σιο» οι αρνησίθεοι, αλλά και για να προβληματιστούν και να αρθρώ-σουν τα αντεπιχειρήματά τους οι θεοσεβούμενοι. Αλλωστε, για να θυμηθούμε τον Ιζάια Μπερλίν: «Βαριέμαι να διαβάζω ανθρώπους που είναι σύμμαχοι (...). Το ενδιαφέρον είναι να διαβάζει κανείς τον εχθρό (...) ο εχθρός διαπερνά τις άμυνές μας».

Ο Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου διοργα-νώνει και φέτος, από τις 9 έως τις 23 Σεπτεμβρίου, το καθιερωμένο «Φεστιβάλ Βιβλίου» στο Ζάππειο, όπου παρουσι-άζονται τουλάχιστον 50.000 τίτλοι 150 εκδοτών «σε μια προσπάθεια αναθέρ-μανσης του ενδιαφέροντος του κοινού και ανάκαμψης της αγοράς». Πράγματι, το Ζάππειο, κατάμεστο από περίπτερα με βιβλία, φαντάζει ειδυλλιακό για τους ανα-γνώστες, τακτικούς και μη. Με μια δόση υπερβολής, το σκηνικό μάς παραπέμπει στο απόφθεγμα του Κικέρωνα: «Αν έχεις έναν κήπο και μια βιβλιοθήκη, έχεις όλα όσα σου χρειάζονται».

Ωστόσο, ας συλλογιστούμε εν πα-ρόδω την καταληκτική πρόταση της ανακοίνωσης: «σε μια προσπάθεια (...) ανάκαμψης της αγοράς». Αυτή η προ-σπάθεια είναι όντως αναγκαία. Με την κρίση, ο τζίρος στα βιβλιοπωλεία έπεσε κατακόρυφα και από εκεί ξεκίνησε ένα ντόμινο που πλήττει όλους τους σχετικούς επαγγελματικούς κλάδους. Ο καιρός που τα βιβλιοπωλεία άνοιγαν υποκαταστήματα με ρυθμό “Starbucks” και οι μεγαλοεκδό-τες εξέδιδαν εκατοντάδες βιβλία ετησί-ως έχει παρέλθει. Eμποροι, εκδότες και υπάλληλοι, από τους βιβλιοπώλες μέχρι τους μεταφραστές, αποτελούν εδώ και καιρό μια αλυσίδα υπο-πληρωμένων και απλήρωτων.

Ο Τζον Σαξ είχε πει ότι δεν θέλετε να ξέρετε πώς φτιάχνονται οι νόμοι και τα λουκάνικα. Μήπως να προσθέσουμε και τα βιβλία στη συγκεκριμένη λίστα σιγά σιγά; Ας ελπίσουμε πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί και ας θυμηθούμε ότι η κρίση στα κινεζικά γράφεται με δύο ιδεογράμ-ματα: το πρώτο σημαίνει «πρόβλημα», το δεύτερο «ευκαιρία». Μια προσπάθεια, μια ευκαιρία, λοιπόν, για ανασύνταξη, αξιο-πρέπεια και, πάνω από όλα μέτρο - όσοι πιστοί προσέλθετε.

σπκαββσσΤθταα

δτ«θΓΠοπεκδδ

Η ιστορία του πρίγκιπα της Τύρου Περικλή και της κόρης του Μαρίνας, ιδωμένη υπό τη σκηνοθετι-κή ματιά του Γιάννη Χουβαρδά και με τις ερμηνείες καταξιωμένων ηθοποιών, ταξίδεψε σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, από την κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, όπου παρουσιαζόταν την προηγούμενη χειμερινή περίοδο, φτάνοντας ακόμα και εκτός συ-νόρων, στο Θέατρο Globe του Λονδίνου. Την ευ-καιρία να απολαύσουν τον «Περικλή» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, αυτή τη φορά υπό τον αττικό ουρανό, θα έχουν όσοι βρεθούν το Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη». Σύμφω-να με τις ανακοινώσεις του Εθνικού Θεάτρου, αυτή η παράσταση θα είναι και η τελευταία της περιοδεί-ας, οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε!

Tον Αργεντινό συγγραφέα Ροντρίγκο Γκαρσία συ-στήνει στο ελληνικό κοινό η ομάδα Angelus Novus και ο σκηνοθέτης Δαμιανός Κωνσταντινίδης με το έργο «Είστε όλοι σας καθάρματα». Η παράσταση, που πα-ρουσιάζεται από σήμερα μέχρι και την 1η Οκτωβρίου στο Θέατρο Φούρνος (Μαυρομιχάλη 148, Νεάπο-λη), είναι μια συρραφή αφηγήσεων ημερολογιακού χαρακτήρα, όπου θραύσματα πραγματικότητας προ-σπαθούν να συνθέσουν το σύγχρονο όλον, θέτοντας κοινωνικά και πολιτικά ερωτήματα. Ο συγγραφέας Ρο-ντρίγκο Γκαρσία ζει στη Μαδρίτη και με την ομάδα του Θέατρο Κρεοπωλείο ανεβάζει παραστάσεις όπου ανα-μειγνύει το θέατρο με τις εικαστικές τέχνες, το βίντεο, τη μουσική, το τραγούδι, το χορό και την performance.

Τα 200 χρόνια από την πρώτη έκδοση των παραμυθιών των αδερφών Γκριμ γιορτάζει η Knot Gallery (Μιχαλακοπούλου 206 & Πύρρου, Αμπελόκηποι) και διοργανώνει το Διεθνές Φεστιβάλ GRIMMKnot την περίοδο Σεπτεμβρίου-Δεκεμβρίου προς τιμήν των διάσημων παραμυθάδων. Στο χώρο της Κnot θα φιλοξενηθούν ελ-ληνικές και ξένες θεατρικές προσεγγίσεις του έργου των Γκριμ, κα-θώς και θεωρητικά σεμινάρια και διαλέξεις. Το πρώτο παραμύθι που θα δούμε επί σκηνής θα είναι η ιστορία του Κυανοπώγωνα, ως χοροθεατρική παράσταση βασισμένη στην ομώνυμη όπερα του Μπέλα Μπάρτοκ, σε σκηνοθεσία και διαμόρφωση σκηνικού χώρου από τον Θέμελη Γλυνάτση. «Στο Κάστρο του Κυανοπώγωνα» θα πε-ριπλανηθούμε από τις 16 έως τις 26 Σεπτεμβρίου.

Το έργο «Παίρνω τη φωνή σου» της Σοφίας Αδαμίδου σε σκηνοθεσία Μίλτου Δημουλή παρουσιάζεται αυτή την Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου στις 9 το βράδυ στο Θέατρο Πέτρας (Πετρούπολη). Η παράσταση συστήνεται ως ύμνος στην ελευθερία μέσα από το ακανθώδες μονοπάτι της Αρετής, ενώ είναι μια παραγωγή της ομάδας Οικείο Θέατρο, που ιδρύθηκε με σκοπό να προσεγγίσει τους θεατές στους δικούς του προσωπικούς χώρους, μεταμορφώ-νοντάς τους σε σκηνικό θεάτρου. Με ανατρεπτικό χαρακτήρα από τη δημιουργία της, η συγκεκριμένη παράσταση που θα δοθεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Πέτρας θα έχει ελεύθερη είσοδο.

Μετά τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Αθη-νών, ο «Μικρός Εγιολφ» του Ερρίκου Ιψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και παρα-γωγή της ομάδας Grasshoper επιστρέφει στο Θέατρο Πόρτα από αυτή την Πέμπτη (20/9) και για 12 παραστάσεις έως τις 7 Οκτωβρίου.

Εργο της τελευταίας ιψενικής δραμα-τουργικής περιόδου, ο «Μικρός Εγιολφ» αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού, του Αλμερς και της Ρίτα, γονέων του ανάπηρου νεαρού Εγιολφ (ο συγγραφέας δεν διευκρι-νίζει το είδος και το βαθμό της αναπηρίας), καθώς και των προσώπων που τους περι-βάλλουν, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με το τελεσίδικο γεγονός του πνιγμού του παιδιού. Ο σκηνοθέτης τοποθετεί ως άξο-να της παράστασης τον Εγιολφ, και όταν αυτό το κομβικό στοιχείο αναιρείται, τότε τα υπόλοιπα μέρη αναγκάζονται να επαναδια-πραγματευτούν τις μεταξύ τους σχέσεις για την εύρεση ισορροπίας.

Η ενασχόληση των συντελεστών με το έργο ξεκινάει από την εποχή που ήταν ακό-μη φοιτητές στη δραματική σχολή Εμπρός-Θεατροεργαστήριον, με αποκορύφωμα την παρουσίασή του πριν από ένα χρόνο και πάλι στο Θέατρο Πόρτα. Εχοντας έκτοτε συνεργαστεί στις παραγωγές της ομάδας Grasshoper, εξακολουθούν από κοινού την εξερεύνηση του σκηνικού κώδικα.

Την Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου το The Artwall (Σοφοκλέους 26, Αθήνα) εγκαινιάζει το εκθεσιακό του πρόγραμμα με την έκθεση “WALLS - Unbounded boundaries”. Η εικαστικός Φωτεινή Καπίρη, επιμελήτρια της έκθεσης και ιδρύτρια του χώρου, μας μίλησε λίγο πριν από τα εγκαίνια.

Σχετικά με την έκθεση και την ιδέα πίσω από τη δημι-ουργία της μας είπε: «Το ArtWall ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2012 και φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα δυ-ναμικό σημείο, κομ-μάτι της ‘νέας πόλης’, όπως θέλω να το λέω, που διαμορφώνεται στο κέντρο της Αθή-νας σε πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο. Η έκθεση αποτελεί-ται από στοιχεία που συνιστούν την καθημερινή μας ζωή - το άυλο (χρήματα), το υλικό (αντικείμενα καθημερινής χρήσης) και ο πε-ριβάλλοντας χώρος (κάτοψη και σημεία της πόλης). Με προμετωπίδα τα χρήματα, η Μαρία Αντωνάτου μιλάει για ένα άκαμπτο σύστημα που δεν αποκαλύπτει την πραγμα-τική του εικόνα. Η Γιώτα Αποστολοπούλου μεταλλάσσει παλιά έπιπλα περασμένων εποχών και ηθών, που όμως εμμένουν στη δική τους παγιωμένη ιστορία. Η Αννέττα Σπανουδάκη αναπτύσσει ένα παιχνίδι χαρτογράφησης προσωπικού και δημόσιου χώρου χρησιμοποιώντας συμβολικά χάρτες, κατόψεις και σημεία της πόλης. Το καθημερινό, το σύστημα, η παραδοχή, είναι συνάμα κοι-νωνικά φαινόμενα, περισσότερο επίκαιρα από ποτέ».

Ποιες είναι ωστόσο οι δυσκολίες και οι προκλήσεις που παρουσιάζει η περιοχή σε πολιτιστικό επίπεδο; «Το κέντρο είναι ένα ανεξάντλητο σκηνικό υπό διαμόρ-φωση. Αφήνουμε την οπτική κάποιων που το θεωρούν “neandertown”, για να δούμε ότι βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι ανάπτυξης όπου εμείς είμαστε υπεύθυνοι. Δεν ξέρω αν στις δυσκολίες συγκαταλέγεται η πολλή δου-λειά για να δημιουργήσει κανείς πραγματικές συνθήκες όπου ο Αθηναίος θα βρεθεί ξανά στο Κέντρο. Υπάρχει μια ειλικρινής προσέγγιση και κυρίως μια πειραματι-κή διάθεση στο χώρο του πολιτισμού, που δεν υπήρχε σε τέτοιο βαθμό ή δεν προβαλλόταν τόσο, καθώς και η διάθεση συσπείρωσης δημιουργικών δυνάμεων άλλοτε φάνταζε απίθανη».

Κλείνοντας, η Φωτεινή Καπίρη μας μίλησε για τις επόμενες εκθέσεις του Τhe Artwall: «Στις 12 Οκτωβρί-ου εγκαινιάζεται το ‘Anything-and nothing-is right’. Η έκθεση παρουσιάζει παιχνίδια και βιβλία ως έργα τέχνης με νέους κανόνες σχεδιασμένους από τους καλλιτέχνες. Ακολουθεί το ‘Scratching the Surface’ στις 9 Νοεμβρίου στο πλαίσιο του Athens Photo Festival, που πραγματεύ-εται την κρυμμένη αλήθεια πίσω από τη φωτογραφική επιφάνεια που εξελίσσεται ακόμα και όταν λείπει η εικόνα. To ΑrtWall Project Space επιδιώκει να βρίσκεται στο παρόν του αναπτυσσόμενου δημιουργικού δικτύου πολιτιστικών γεγονότων που διαμορφώνεται στο κέ-ντρο της Αθήνας, παρουσιάζοντας εκθέσεις, θεατρικά, performances και μουσικά projects».

� Εχοντας ως κεντρικό θεματικό άξονα την αλή-θεια, οι σπουδαστές της σχολής φωτογραφικών και εικαστικών σπουδών Οραμα δημιούργησαν μια σειρά από φωτογραφίες τις οποίες παρουσιά-ζουν στο χώρο Pop Up 123 (Πειραιώς 123, Κάτω Πετράλωνα). Η αναζήτηση της αλήθειας, η ονειρι-κή ανάλυσή της και η ανάγκη για ειλικρίνεια είναι μερικές από τις έννοιες που απασχολούν τους νεαρούς σπουδαστές, οι οποίες αποτυπώνονται

καλλιτεχνικά μέσα από την κάμερά τους. Η έκθεση εγκαινιάζεται στις 15 Σεπτεμ-βρίου και θα ολοκληρωθεί στις 29 του ίδιου μήνα.

� Μια σειρά από πρωτότυπες διαλέξεις και μαθήματα αφιερωμένα στη θεωρία

και στην ιστορία της τέχνης, στη ζωγρα-φική και στο σχέδιο έχει προγραμματί-

σει για το φθινόπωρο και το χειμώνα το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (Νεοφύ-του Δούκα 4, Αθήνα). Στο πλαίσιό τους

η Κατερίνα Ζαχαροπουλού θα μιλήσει για το έργο του Γιάννη Κουνέλλη με αφορμή την έκθεση του Ελληνα καλλιτέχνη στο χώρο και θα δώσει μια σειρά

διαλέξεων με θέμα τους σύγχρονους Ευρωπαίους καλλιτέχνες. Στο πρόγραμμα του μουσείου περιλαμβάνονται επίσης διαλέξεις με θέμα την ιστορία τέχνης, αλλά και μαθήματα ζωγραφικής ειδικά για ενήλικες. Περισσότερες πληροφορίες για τη

συμμετοχή, τη διάρκεια και το κόστος θα βρείτε στην ιστοσελίδα του μουσείου.

� Η ζωγραφική έκθεση της Ελένης Ανδρεάδου σε επιμέλεια Mαρίας Παπαϊωάννου και Μαρίας Διαλεκτά-κη θα φιλοξενείται στο Hoxton (Βουτάδων 42, Γκάζι) μέχρι τις 23 Οκτωβρίου. Η συγκεκριμένη δουλειά έχει ως αφετηρία το έργο «Τέσσερα Κουαρτέτα» του μοντερνιστή συγγραφέα και ποιητή Τ. Σ. Ελιοτ και την ποίηση του Αμερικανού Ε. Ε. Κάμινγκς. Συγκεκριμένα, στο ατμοσφαιρικό έργο της καλλιτέχνιδας κυριαρχούν το χρώμα, η αίσθηση ολοκλήρωσης και η ανάγκη για επανεκκίνηση, για μια καινούργια αρχή.

� Την Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου εγκαι-νιάζεται η έκθεση με τίτλο «Πώς να σχεδιάσουμε ένα σκύλο» στο χώρο

3137 (Μαυρομιχάλη 137, Αθήνα). Η Μυρτώ Ξανθοπούλου, έπειτα από πρό-σκληση του χώρου 3137, διοργάνωσε

μια πρωτότυπη ομαδική έκθεση. Τα έργα της ακολουθούν την πορεία ενός σκύ-

λου καθώς περιτριγυρίζει στις γειτονιές μεταξύ Ασκληπιού, Αλεξάνδρας, Σόλωνος και Ζωοδόχου Πηγής, μια χαρακτηριστι-κή περιοχή του κέντρου της Αθήνας, όπου ζουν και εργάζονται οι συμμετέχοντες της

έκθεσης. Η έκθεση θα ολοκληρωθεί στις 29 Σεπτεμβρίου, ενώ παίρνουν μέρος σε αυτήν οι καλλιτέχνες Ειρήνη Ευσταθίου, Κοσμάς Νικολάου, Μυρτώ Ξανθοπούλου,

Σοφία Σιμάκη, Γιάννης Χατζηασλάνης και η ομάδα Νova Melancolia.

Εδώ και λίγους μήνες, το πρώτο single από το άλμπουμ της ακούγεται συχνά στα ραδιόφωνα. “In the Light”. Μια υπέροχη μπαλάντα. Η Ειρή-νη με την κιθάρα της και την κρυστάλλινη φωνή της. Την ακούς και σου θυμίζει κάτι από μπου-άτ, κάτι από ξένες τραγουδοποιούς, κάτι ξεχω-ριστό και αληθινό. Σου ξυπνάει κάτι πολύ οι-κείο και προσωπικό.

Κυριακή απόγευμα, στο Πάρκο Ελευθερίας. Τη συναντώ για τη συνέντευξη. Την πρώτη της συνέντευξη, όπως μου λέει. Χαμογελαστή, ευγε-νέστατη, συνεσταλμένη, αλλά και με μία αλλό-κοτη αυτοπεποίθηση. «Νομίζω ότι όντως είναι πολύ ωραία δουλειά!» λέει, πραγματικά ενθου-σιασμένη με το δισκογραφικό της ντεμπούτο.

“Wrong Direction” λοιπόν...Ναι. Τον τίτλο τον επιλέξαμε από ένα τραγούδι του CD. Είναι συνολικά δέκα τραγούδια, στα οποία έχω γράψει εγώ στίχους και μουσική, ενώ τα έχει ενορ-χηστρώσει ο Ευριπίδης Ζεμενίδης, ο οποίος έχει κά-νει και την παραγωγή. Μου βγήκαν πολύ χαλαρά και χωρίς πίεση.

Τι ύφους περίπου είναι;Είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους. Κάθε τραγούδι είναι και μια ιστορία. Επίσης έχουν γραφτεί σε δια-φορετικές χρονικές φάσεις. Για παράδειγμα, κάποια τραγούδια τα έγραψα όταν ακόμα πήγαινα σχολείο.

Πώς ξεκίνησαν όλα;Η αρχή έγινε όταν πήγα να κάνω μαθήματα Κιθάρας στον Ευριπίδη Ζεμενίδη. Κάποια στιγμή του έβαλα να ακούσει τα τραγούδια μου. Ευτυχώς του άρεσαν πολύ. Αρχισε, λοιπόν, σταδιακά να τα ενορχηστρώ-νει χωρίς να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο πλάνο. Ημασταν τυχεροί. Πετύχαμε τις ιδανικές συγκυρίες και λίγους μήνες αργότερα το Jumping Fish επέλεξε στο διαγωνισμό που διοργανώνει ένα τραγούδι από το δίσκο, το “In the light”, ως τραγούδι του τριμή-νου. Κάπως έτσι άρχισε το τραγούδι να ακούγεται στα ραδιόφωνα και φτάσαμε στο σήμερα και στην παρου-σίαση του ολοκληρωμένου άλμπουμ που έρχεται σε λίγες μέρες, στις 22 Σεπτεμβρίου στο Σταυρό του Νό-του. Εκεί παρέα με πολύ καλούς μουσικούς -και είμαι ιδιαίτερα τυχερή και χαρούμενη για αυτό-, που παί-ζουν και στο δίσκο, θα παρουσιάσουμε ένα πρόγραμ-μα με όλα τα τραγούδια του άλμπουμ και κάποιες δι-ασκευές που μας αρέσουν πολύ.

Γιατί επέλεξες να γράψεις όλα τα τραγούδια στα αγγλικά;Συνέβη αυθόρμητα. Το πρώτο τραγούδι το έγραψα στα αγγλικά και στη συνέχεια μου βγήκαν έτσι και τα υπό-λοιπα. Ισως επειδή ακούω περισσότερο ξένη μουσική. Οχι ότι δεν μου αρέσει η ελληνική. Μάλιστα έκανα και μερικές απόπειρες να γράψω και ελληνικό στίχο, χω-ρίς ιδιαίτερη επιτυχία, θα έλεγα, οπότε προτίμησα να κρατήσω τα αγγλικά κομμάτια. Θα ήθελα, βέβαια, στο μέλλον να δοκιμάσω να γράψω και κάτι στα ελληνικά,

το οποίο να με εκφράζει και να είναι λίγο πιο σύνθετο. Τους τελευταίους μήνες που το τραγούδι σου ακούγεται στα ραδιόφωνα πώς νιώθεις;Τέλεια! (γέλια) Κοίτα, ήταν κάτι που ήθελα να κάνω πάντα. Να γράφω μουσική και να τραγουδάω. Επο-μένως, νιώθω πραγματικά μία ανακούφιση τώρα που όλο αυτό έχει βγει προς τα έξω και ο κόσμος αρχίζει να το γνωρίζει.

Με τι ασχολιόσουν πριν;Σπούδαζα Νομική. Ημουν στην Αγγλία για τρία χρόνια και επιστρέφοντας στην Ελλάδα θέλησα να δώσω έμφαση σε αυτό που αγαπάω περισσότερο από όλα, τη μουσική. Παράλληλα, όμως, σκοπεύω να τελειώσω και το μεταπτυχιακό μου στη Νομική.Επομένως σε ενδιαφέρει να ασχοληθείς και με τη Νομική εκτός από το τραγούδι;Οχι, δεν θέλω να γίνω νομικός, αλλά ως σπουδές εί-ναι ένα αντικείμενο που μου αρέσει πολύ. Και νο-μίζω ότι με έναν περίεργο τρόπο με βοήθησε και με το τραγούδι. Σου μαθαίνει έναν τρόπο σκέψης πιο σύνθετο. Δεν το μετανιώνω με τίποτα, απλά διαπι-στώνω ότι η μουσική είναι η μεγάλη μου αγάπη.

Τι μουσική σου αρέσει να ακούς;Αγαπώ πολύ τον Bowie, τους Beatles... Μου αρέσει πολύ και η ανεξάρτητη βρετανική σκηνή, η Laura Marling, οι Mumford and Sons, οι Noah and the Whale... τέτοιο ύφος περίπου. Αλλά ακούω και ελ-ληνική μουσική. Λατρεύω τον Σαββόπουλο.

IN THE

LIGHT!

Η Ειρήνη Σκυλακάκη στο Μstories 33.

Από τη νέα γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών ξεχω-ρίζεις κάποιους;Ναι, φυσικά τον Ευριπίδη Ζεμενίδη, τον παραγω-γό μου! (γέλια) Μου αρέσουν πολλοί. Οι Burger Project, οι Locomondo, η Μόνικα, η Μαριέττα Φαφούτη, ενώ πρόσφατα είδα live την Ελε-ωνόρα Ζουγανέλη και έχει την πιο ωραία φωνή που έχω ακούει...

Πώς νιώθεις που ξεκινάς την καριέρα σου σε μία χώρα που βουλιάζει στην κρίση;Νομίζω ότι σε τέτοιες εποχές ο κό-σμος στρέφεται προς την τέχνη. Χρειάζεται πιο πολλές διεξόδους. Κατά κάποιο τρόπο η κρίση ευ-νοεί τη δημιουργία. Αν και τα κομμάτια που έχω γράψει εγώ δεν έχουν κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα, σίγουρα όλη αυτή η κατάσταση έχει επιρροή και στη δική μου δημιουργικότητα, στη μουσική μου, στους στί-χους μου... Οταν βλέπω όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου επηρεάζεται και η ψυχο-λογία μου, με έναν τρόπο που δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να προσδιορίσω με σαφήνεια.

Στις 22 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί το πρώτο της άλμπουμ από την Antart Productions. “Wrong Direction” ο τίτ-λος του, αλλά η νεαρή τραγουδοποιός Ειρήνη Σκυλακά-κη δεν μοιάζει να ακολουθεί λάθος κατεύθυνση. Μάλλον το αντίθετο. To τραγούδι της “In the light” αναδείχθη-κε το Jumping Fish Song του φετινού Φθινοπώρου, ενώ η ίδια κάνει αυτό που αγαπάει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Και το κάνει εξαιρετικά...

28

Δεν είναι λίγοι αυτοί που ποντάρουν πολλά στον -παροπλισμένο προς το παρόν- Παναγιώτη Βλαχο-δήμο. Ανάμεσα στους... τζογαδόρους και ο γράφων.

Γεννημένος το 1991 στη Στουτγάρδη από Ελληνες μετανάστες, ο Πα-ναγιώτης Βλαχοδήμος είχε την τύχη να κάνει τα πρώτα του ποδο-σφαιρικά βήματα στις ακαδημίες και μετέπειτα στη β’ ομάδα του συλ-λόγου-καμάρι της γενέτειράς του. Εκεί τον εντόπισαν τα λαγωνι-κά της (ανέκαθεν αξιόπιστης σε θέματα σκάουτινγκ) Ξάνθης και το 2011 τον... επαναπάτρισαν.

Το αγωνιστικό του στιλ, ένα μείγμα εκρηκτικότητας, ταχύτητας και επιδεξιότητας, αλλά και το εν γένει παρουσιαστικό με το αψεγάδιαστο μαλλί και τα πάμπολλα τατουάζ, τραβάνε εύκολα τα βλέμματα. Είναι χα-ρακτηριστικό, μάλιστα, πως το Φεβρουάριο ασχολήθηκε με την περί-πτωσή του ακόμη και ο αγγλικός “Independent”. Ο ψιλόλιγνος ακραίος «έκανε παπάδες» με την ακριτική ομάδα και δικαιολογημένα ψηφίστη-κε ως ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος ποδοσφαιριστής για τη σεζόν 2011-2012. Το ενδιαφέρον των μεγάλων ομάδων ήρθε ως κάτι το φυ-σιολογικό. Δεδομένου μάλιστα ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης καιγόταν για την πάρτη του, ο ερχομός του στον Πειραιά το καλοκαίρι που μας πέρα-σε φάνταζε ακόμα πιο φυσιολογικός.

«Ο Ελληνας Ρονάλντο», όπως τον αποκαλούν τόσο εξαιτίας της ομοιότητάς του με τον Πορτογάλο σούπερ σταρ όσο και λόγω της δι-κής του ομολογίας ότι κοπιάρει τον... κλαμένο άσο, συνάντησε στις προπονητικές εγκαταστάσεις στου Ρέντη τον «Ελληνα Μέσι». Παρά το γεγονός ότι τα πρότυπά τους βρίσκονται στα μαχαίρια, οι Βλαχοδή-μος και Φετφατζίδης φαίνεται πως τα πηγαίνουν μια χαρά. Βεβαίως, αναφέρομαι στις μεταξύ τους σχέσεις, γιατί στο αγωνιστικό κομμάτι τα πράγματα σκουραίνουν λιγάκι. Κανείς από τους δύο δεν φαίνεται να έχει κερδίσει (ακόμη) την εμπιστοσύνη του Λεονάρντο Ζαρντίμ...

Μετά την αποχώρηση Μιραλάς και δεδομένου ότι δεν αποκτήθη-κε άλλος παίκτης για να τον αναπληρώσει, βλέπουμε τον νεοαποκτη-θέντα Μασάντο να καλύπτει το αριστερό άκρο της επίθεσης. Ο οποίος Μασάντο, βέβαια, δεν είναι για εκεί, αλλά για έναν πιο ελεύθερο, επι-τελικό ρόλο πίσω από τον φορ. Η αλχημεία αυτή του Ζαρντίμ φαίνε-ται πως θα πάει άκλαυτη και τότε δεν μένει παρά να σηκωθεί ο Βλα-χοδήμος από τα μπάκετ καθίσματα του πάγκου του «Γ. Καραϊσκάκης» για να μας δείξει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του.

Εγκυρη πηγή που γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις στην ομά-δα (πάντα ήθελα να το πω αυτό) μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα πως το alter ego του Κριστιάνο «είναι σκύλος στις προπονήσεις» και πως «σε ένα δίμηνο από τώρα θα έχει καβατζώσει τη φανέλα του βασι-κού στο σπίτι του». Μου είχε πει το ίδιο και για τον Μανιάτη λίγο πριν αυτός καθιερωθεί στην εντεκάδα, οπότε δεν έχω λόγο να μην τον εμπιστευτώ. Η μόνη μου επιφύλαξη ακούει στο όνομα Ζαρντίμ, ο οποίος κανένα άλλο κοινό δεν φαίνεται να έχει με τον προκάτοχό του πέρα από τη δυσπιστία προς τα ελληνικά ταλέντα. Κυριακές, κο-ντές γιορτές...

29

Η θεατρική εκδοχή μιας ποιητικής προσωπικό-

τητας από την ηθοποιό Αλεξία Καλτσίκη.

Είναι μία από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της. Η Αλεξία Καλτσίκη έχει στο βιογραφικό της συνερ-γασίες με τους Anatolie Vasiliev, Dimiter Gotscheff, Anton Houan, Λευτέρη Βογιατζή, Γιάννη Χουβαρδά, Κωσταντίνο Ρήγο, Κατερίνα Ευαγγελάτου, Λίλλυ Μελεμέ στο θέατρο, ενώ έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες μεγά-λου και μικρού μήκους των Νίκου Παναγιωτόπουλου, Κατερίνας Ευαγγελάκου, Σύλλα Τζουμέρκα, Εκτορα Λυ-γίζου και Παναγιώτη Φαφούτη.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε η ανήσυχη ηθοποιός επιχείρησε την πρώτη της σκηνοθεσία σε μια ποιητική ολονυκτία που οργανώθηκε από τον Θοδωρή Γκόνη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Καβάλας. Η Αλεξία Καλτσίκη δημι-ούργησε την παράσταση «Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά», για μια μείζονα προσωπικότητα των ελληνικών γραμμά-των, τον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη.

«Βασικός κορμός της παράστασης», μας εξηγεί η ίδια, «είναι μια μαγνητοφωνημένη συνέντευξη του Μανόλη Αναγνωστάκη στον Μισέλ Φάις. Ανάμεσα στην αφήγηση της ζωής του, παρεμβάλλονται ποιήματά του σε ένα είδος ιδιότυπης ραδιοφωνικής εκπομπής. Το χώρο τον διαμορ-φώνει και τον ορίζει ο ίδιος ο ηθοποιός (Θανάσης Δό-βρης), που βρίσκεται σε μια συνεχή συνομιλία με τη μα-γνητοφωνημένη αφήγηση του ποιητή και τους θεατές. Τη δραματουργική επεξεργασία έκανε ο Μισέλ Φάις, τη σκη-νογραφική επιμέλεια η Εύα Γουλάκου και τον ηχητικό σχε-διασμό ο Κωστής Κουσουλός.

Η παράσταση «Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά» θα πα-ρουσιαστεί στο Θέατρο Θησείον στις 5, 6 και 7 Οκτωβρί-ου. Σε αυτήν η ποίηση και η φυσιογνωμία ενός ποιητή που σφράγισε τα ελληνικά γράμματα συναντούν το ταλέντο και την ευαισθησία μιας νέας ταλαντούχας γυναίκας που κάνει το πρώτο της βήμα στη σκηνοθεσία κυριολεκτικά με τον πιο ποιητικό τρόπο.

Πώς μοιάζει για μια ηθοποιό το πέρασμα στη σκηνο-θεσία, στην απέναντι μεριά της σκηνής;Το βλέπω σαν ένα είδος «θεατρικής ενηλικίωσης». Στο εξωτε-ρικό, όπου υπάρχουν σχολές σκηνοθεσίας, είναι απαραίτητο ο σκηνοθέτης να παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής. Αντι-στρέφοντας τους ρόλους, σκηνοθετώντας, κατάλαβα καλύτερα τη δουλειά του ηθοποιού. Και εντέλει το ίδιο το θέατρο. Σαν να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Σαν μια ευκαιρία να συνεργαστώ με τον Θανάση Δόβρη, που εκτιμώ πολύ. Αυτό που σίγουρα με απασχολεί και επιδιώκω είναι η συνάντηση και η ανταλλαγή με ανθρώπους που προαισθάνομαι ότι συγγενεύουμε σκηνικά.

Γενικά, πορεύεσαι πάντα με το υλικό που έχεις. Το ζήτημα είναι πως λίγοι είναι οι άνθρωποι που ξέρουν και μπορούν να το ανακαλύψουν. Αν κάτι θαυμάζω στις συναντήσεις που είχα με τον Λευτέρη Βογιατζή και τον Ανατόλι Βασίλιεφ, είναι ότι έχουν τα καθαρά μάτια και αυτιά να διαβάζουν τα κείμενα, αλλά και να διεισδύουν στο «κρυμμένο» υλικό των ηθοποιών τους. Οι τελευταίοι μάλιστα πολλές φορές δεν ξέρουμε ότι το κουβαλάμε.

Σε αυτές τις αναζητήσεις σας βρίσκετε συνομιλητές, ανθρώπους με το ίδιο ζητούμενο;Είναι ερεθιστικό να διαπιστώνεις πως οι άνθρωποι που ερευ-νούν το θέατρο κάνοντας θέατρο έχουν τα ίδια ζητούμενα. Θα τολμούσα να πω πως το θέατρο είναι ένα. Μπορεί να το ψάχνεις από διαφορετικούς δρόμους, να συνομιλείς με διαφορετικούς ανθρώπους, να μιλάς άλλη γλώσσα, να κατευθύνεσαι σε άλλες φόρμες, αλλά η ουσία του παραμένει ίδια.

Η Αλεξία Καλτσίκη στο Μstories 33.

30

R

Μια σπάνια συνάντη-ση της σύγχρονης δη-μιουργίας με το χώρο όπου ακούστηκε για πρώτη φορά ο αρχαί-ος ποιητικός λόγος θα ζήσει η Αθήνα στις 22 Σεπτεμβρίου με τη συναυλία που διοργα-νώνει το Διάζωμα στη σκιά του Θεάτρου του Διονύσου.

Οι νότες από την «Ψάπφα» του Ιάννη Ξενάκη θα είναι το πρώ-το πράγμα που θα ακουστεί έπειτα από αιώνες σιγής στον πε-ριβάλλοντα χώρο του Θεάτρου του Διονύσου, στον αρχαιολο-γικό χώρο της Νότιας Κλιτύος της Ακροπόλεως. Στις 22 Σε-πτεμβρίου ο περιβάλλων χώρος του θεάτρου που βρίσκεται σε εντατική φάση αναστήλωσης θα δεχθεί περίπου 500 άτο-μα για μια σπάνια συναυλία που διοργανώνει το Διάζωμα σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής, προς τιμήν όλων όσοι εργάζονται στη συντήρηση και αποκατάσταση των αρχαίων θεάτρων. «Οχι αναστηλωτές, ποιητές είναι», επιμένει ο Σταύ-ρος Μπένος, πρόεδρος του σωματείου Διάζωμα. Πεντακόσια άτομα θα μυηθούν στην πρωτόγνωρη εμπειρία επανεκκίνη-σης του χώρου όπου ακούστηκε για πρώτη φορά ο αρχαίος ποιητικός λόγος, αρκεί να προμηθευτούν από σήμερα τα ει-δικά δωρεάν δελτία εισόδου από τα εκδοτήρια του Μεγάρου Μουσικής.

Η συναυλία θα διαρκέσει μία ώρα και θα αρχίσει με το “Psappha” («Ψάπφα», δηλαδή Σαπφώ) του Ιάννη Ξενάκη, με την αναφορά στο ρυθμό των ποιημάτων της σημαντικής ποιή-τριας. Το έγραψε το 1975 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1946. Στις 22 Σεπτεμβρίου θα κληθεί να το ερμηνεύσει ο δεξιοτέχνης στα κρουστά Δημήτρης Δεσύλλας.

Ο «Μονόλογος», το έργο του Γιώργου Κουρουπού σε πα-γκόσμια πρεμιέρα, έχει διάρκεια δέκα λεπτών και εκκινεί από την εξαιρετική μετάφραση του Πάνου Μουλλά από τον «Προ-μηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου. Είναι η τρίτη φορά που ο συνθέτης ασχολείται με τον Προμηθέα (η πρώτη φορά ήταν στο Παρίσι το 1970 με το «Ερμής και Προμηθέας», που ση-

μείωσε σημαντική επιτυχία, και στη συ-νέχεια με τον «Προμη-θέα Δεσμώτη» αρχικά με τον Αλέξη Μινω-τή και στη συνέχεια με

τον Νικήτα Τσακίρογλου). Το έργο βασίζεται στον πρώτο μο-νόλογο πριν από την άφιξη του χορού των Ωκεανίδων και στον τελευταίο μονόλογο με τον οποίο κλείνει το έργο. Ενδιά-μεσα υπάρχει ένα μικρό intermezzo με σόλο κρουστά. Ερμη-νεύει ο λυρικός τραγουδιστής και ηθοποιός Τάσος Αποστό-λου και ο σολίστ των κρουστών Δημήτρης Δεσύλλας.

Τη συναυλία θα κλείσει η Καμεράτα, που διανύει μία από τις πλέον ορμητικές περιόδους της, με τον αρχιμουσικό και νέο καλλιτεχνικό διευθυντή Γιώργο Πέτρου (μέγας χορηγός της Καμεράτας είναι το Ιδρυμα Ωνάση). «Λυρισμός και αι-σθαντικότητα» είναι ο τίτλος που ταιριάζει στα έργα του Βιβάλ-ντι και του Γκλουκ που έχουν επιλεγεί να ακουστούν με ερμη-νεύτριες τις Μυρσίνη Μαργαρίτη και Ειρήνη Καράγιαννη. Οι δυο τους θα κλείσουν αυτή τη σπάνια αθηναϊκή βραδιά με το “Vieni, segue I miei passi”: ο Ορφέας καλεί την Ευρυδίκη να τον ακολουθήσει χωρίς να την κοιτάξει...

Προφανώς οι συμβολισμοί και οι χειρονομίες που επι-χειρεί το Διάζωμα με αυτή τη συναυλία ξεπερνούν αυτή κα-θαυτήν την εκδήλωση. Εντάσσoνται στο θεμελιώδη στόχο του σωματείου όχι απλώς να αναστηλωθούν σημαντικά θέατρα της αρχαιότητας, αλλά να ενταχθούν στην καθημερινή ζωή του πολίτη. Να κοινωνικοποιηθούν, να παραδοθούν, να αξι-οποιηθούν και να ξαναγεννηθούν μέσω του «χρήστη-πολίτη». Ο Σταύρος Μπένος αναφέρεται ιδιαίτερα στην ανάγκη ανά-δειξης της συλλογικότητας του δημόσιου χώρου που εκφρά-ζουν τα θέατρα αυτά. Η συναυλία στις 22 Σεπτεμβρίου κινεί ταυτόχρονα μια συνομιλία ανάμεσα στη σύγχρονη δημιουρ-γία και στον πλούτο που εκφράζει το κορυφαίο θέατρο της αρ-χαιότητας, «είναι ένα νεύμα», σύμφωνα με τον πρόεδρο του Διαζώματος. Σημειώνεται ότι το Διάζωμα δεν χρησιμοποιεί χρήματα του κράτους, αλλά στηρίζεται στην ενεργοποίηση του συνόλου των πολιτών και των θεσμών. «Στηριζόμαστε στις ψηφίδες της λαϊκής ευφορίας», όπως λέει χαρακτηριστικά ο Σταύρος Μπένος.

O Γιώργος Κουρουπός στο Μstories για το Αρχαίο

Θέατρο Διονύσου.

31

Οδός Διδότου, εκδόσεις Οδός Πανός-Σιγαρέτα. Ο εκδότης, ποιητής και συγγραφέας Γιώργος Χρονάς κάθεται πίσω από ένα γραφείο, αόρατο από τον όγκο των βιβλίων που βρίσκονται επάνω του. Πά-ντα συνεπής στη μακρόχρονη πορεία του, ευγενής και απέραντα ποιητικός, μου μιλάει για τη σημερι-νή Ελλάδα, ενώ η αγαπημένη, γνώριμη μυρωδιά του χαρτιού μας αγκαλιάζει από παντού.

«Νομίζω ότι η κρίση στρέφει πολλούς προς το ψάξιμο, να μάθουν, να ενημερωθούν... καθώς και στο διάβασμα», αρχίζει να σχολιάζει. «Αυτά που ζητούν τώρα οι ξένοι δανειστές μας έπρεπε ήδη να τα έχουμε κάνει. Το κράτος έπρεπε να λειτουρ-γεί. Στην Ελλάδα, όταν θελήσεις να ανοίξεις μια επιχείρηση, πρέπει να περάσεις από 100 πόρτες, γραφεία, να λαδώσεις υπαλλήλους. Γιατί να γίνε-ται αυτό; Στο εξωτερικό μπορείς να ξεκινήσεις την επιχείρησή σου μέσα σε τρεις ημέρες. Είμαι ευ-ρωπαϊστής, υπέρ του ευρώ και τις άλλες Κασσάν-δρες δεν τις ακούω. Αφού μπήκαμε στο ευρώ, οφείλουμε να πολεμήσουμε για να μείνουμε. Δεν είμαι εναντίον της πώλησης δημόσιας περιουσί-ας ώστε να ορθοποδήσουμε. Αν πεινάω και έχω χρυσά κουτάλια στο συρτάρι, δεν θα τα πουλήσω για να ζήσω; Γιατί να τα έχω εκεί μέσα άχρηστα;»

Η εικόνα της σημερινής Αθήνας τον θλίβει και του προκαλεί βαθιά μελαγχολία. «Ελπίζω ότι θα γίνει πάλι η πόλη όπως ήταν παλιά. Δεν είναι

δυνατόν να μην μπορούν να φτιάξουν το Σύνταγ-μα με υλικά που δεν σπάνε. Ο καθένας γράφει ό,τι θέλει στους τοίχους, κολλάει ό,τι αφίσα θέ-λει. Κατεστραμμένοι πίνακες κοινής ωφέλειας, ξε-κοιλιασμένες κολόνες από καλώδια, δεν λειτουρ-γεί κανένα σιντριβάνι, που είναι μίμηση αιώνιας ζωής. Ολα είναι μέσα στη βρόμα και δεν ενδιαφέ-ρεται κανείς!»

Τώρα τελευταία έχει φτιάξει σελίδα στο Facebook και ρωτάω ποια είναι η σχέση του με το ίντερνετ. «Δεν το γνωρίζω καλά. Οταν μου λένε ότι κατεβάζουν κάτι από το ίντερνετ, τους λέω ότι εγώ τα κατεβάζω από το μυαλό μου. Δεν ασχολήθηκα για να το μάθω. Ούτε να γράφω στο πληκτρολό-γιο ξέρω. Ο Τσαρούχης μού είχε κάνει δώρο για την εποχή που δούλευα μαζί του μια γραφομηχα-νή, αξίας τότε 5.000 δραχμών, αλλά δεν έμαθα ποτέ να τη χρησιμοποιώ. Ακόμα και σήμερα γρά-φω με το χέρι».

Του λείπει το ραδιόφωνο; «Εχω δουλέψει πολλά χρόνια στο ραδιόφωνο και το αγαπώ. Τώρα μου είπαν ότι ετοιμάζουν κάτι νέο για το Τρίτο Πρόγραμμα και με προέτρεψαν να τους πάρω τη-λέφωνο. Νομίζω όμως ότι πρέπει να με πάρουν εκείνοι. Εμείς μεγαλώσαμε με το ραδιόφωνο. Θυ-μάμαι εκείνα τα παλιά ραδιόφωνα που είχαν λά-μπες που έκαιγαν και εμείς τα βάζαμε πάνω στο ψυγείο με τον πάγο χωρίς να σκεφτόμαστε ότι από

τη ζέστη τους έλιωνε ο πάγος». Για τη μοναξιά λέει ότι μερικοί άνθρωποι εί-

ναι ίσως φτιαγμένοι να ζουν έτσι. «Μερικοί, βέ-βαια, πιστεύουν ότι είμαστε σχεδιασμένοι για να είμαστε δύο, μπορεί και τρεις. Καλό είναι να μοι-ραζόμαστε όσα έχουμε, αλλά χρειαζόμαστε και χρόνο μόνο για εμάς. Υπάρχει και μια τάση επι-στροφής στα παλιά, όπως στα κοινόβια. Αυτό όμως προϋποθέτει πολιτισμό. Ο ένας μπορεί να πέφτει για ύπνο στις 9 το βράδυ για να ξυπνή-σει στις 6 το πρωί και ο άλλος να επιστρέφει σπί-τι εκείνη την ώρα. Οπότε πρέπει να υπάρχει σε-βασμός».

Πιστεύει ότι αυτό που λείπει από τα νέα παι-διά είναι η φαντασία, το όνειρο. «Χρειαζόμαστε μαγεία, όπως είπε και η Μπλανς Ντιμπουά. Η μα-γεία είναι που σου ‘ανοίγει’ το μυαλό, σε απελευ-θερώνει. Εμείς είμαστε τυχεροί. Προλάβαμε τις δεκαετίες του ’60, του ’70, όταν ζούσαν ο Τσα-ρούχης, ο Χατζιδάκις, ο Βισκόντι και τόσοι άλλοι. Και για λίγο αργότερα ακόμα δεν ήταν άσχημα. Για τώρα όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο».

Θεωρεί, ωστόσο, ότι υπάρχει ακόμα στις μέ-ρες μας αθωότητα. «Οι γυναίκες πρέπει να είναι πονηρές, έχουν παιδιά να μεγαλώσουν, είναι πιο κοντά στη φύση τους. Οι άντρες, πάλι, δεν χρειά-ζεται να είναι πονηροί. Οταν είναι, μου φαίνεται και λίγο ύποπτο».

Το σήμερα, η πραγματικότητα και η μαγεία, όπως τα σχολιάζει ο Γιώργος Χρονάς.

32

Πλατεία Κοτζιά. Νωρίς το απόγευμα της περασμένης Τρίτης. Ο Τάσος, «Αγ-γλος» στο ραντεβού του, εμφανίζεται από την πλευρά της Αιόλου πάνω σε ένα σπαστό ποδήλατο πόλης. «Θα μπορούσα να στοιχηματίσω πως θα έρθεις με ποδήλατο», του φωνάζω καθώς έρχεται προς το μέρος μου. «Αtenistas είμαστε, αλίμονο!» απαντάει μεταξύ σοβαρού και αστείου. Αν και η συλλο-γικότητα που επικαλείται απέχει κατά πολύ από ιεραρχικές δομές και αρ-χηγιλίκια, στην πραγματικότητα ο Τάσος Χαλκιόπουλος δεν είναι ένα απλό μέλος των atenistas. Μπορεί να ακούγεται βαρύγδουπο, αλλά, όπως και να το κάνουμε, είναι αυτός που πριν από δύο χρόνια συνέλαβε -από κοινού με τον δημοσιογράφο Δημήτρη Ρηγόπουλο- την αρχική ιδέα των atenistas. Αυτός που σήκωσε από τον καναπέ κάνα δυο αρχικά και στη συνέχεια εκατοντάδες συμπολίτες του, προκειμένου να ομορφύνουν μαζί τον παραμελημένο (ας το πούμε κομψά) δημόσιο χώρο.

Δύο χρόνια παρουσίας, λοιπόν, και η μεγαλύτερη επιτυχία των atenistas είναι το γεγονός ότι πλέον δεν χρειάζονται συστάσεις. Σε κάθε τους κάλεσμα για παρέμβαση, αυτοί που ανταποκρίνονται είναι δεκάδες. Σε πολλές περιπτώ-σεις και εκατοντάδες. «Τα πάντα έχουν γίνει ευκολότερα συγκριτικά με το ξε-κίνημά μας», σχολιάζει ο Τάσος. Γραφίστας στο επάγγελμα και από τους πλέον δυναμικούς blogger (διατηρεί το δημοφιλές blog αθηναϊκού ενδιαφέροντος “athensville”), μου εξηγεί ότι, σε αντίθεση με τις πρώτες ημέρες, αντιμετωπί-ζουν τη γραφειοκρατία πολύ πιο αποτελεσματικά, ενώ και η υλικοτεχνική βοή-θεια που χρειάζονται σε επιμέρους δράσεις συγκεντρώνεται πολύ γρηγορότερα.

Δενδροφυτεύσεις, καθαρισμοί παραλιών και εγκαταλελειμμένων οικο-πέδων, εικαστικές παρεμβάσεις, μοίρασμα φυτών, δημιουργία αυτοσχέδιων πάρκων, διανομή ρούχων και τροφίμων, διοργανώσεις μουσικοχορευτικών παρελάσεων σε υποβαθμισμένες γειτονιές και μια σειρά από άλλες, πολυποί-κιλες δράσεις, τους έχουν κάνει οικείους -πέρα από αγαπητούς- σε όλους αυ-τούς που όχι απλά μένουν, αλλά επιλέγουν να ζουν κιόλας σε αυτήν εδώ την πόλη. Μέσα από όλα τα παραπάνω, κατάφεραν σε σύντομο σχετικά διάστημα να αποτελούν το συνώνυμο της δράσης. Μιας δράσης επαναστατικής που, όπως υπονοεί και η κατάληξη “-stas”, αποσκοπεί στη βαθμιαία ανατροπή του γκρίζου σκηνικού των Αθηνών.

Μόλις δύο ετών, αλλά οι «Αθηναίοι στην πράξη», όπως λέει και το σλόγκαν τους, έχουν αφήσει ήδη το σημάδι τους. Οπως επίσης και την υπό-σχεση ότι είναι εδώ για να μείνουν. Σε αντίθεση με τους μαυροντυμένους της επικαιρότητας, οι πολύχρωμοι atenistas δεν θεωρούν ότι οι παρεμβάσεις τους έρχονται για να λειτουργήσουν συμπληρωματικά στα κενά που δημι-ουργεί η κρατική ή η δημοτική (ακριβέστερα) ανυπαρξία. «Είμαστε απλά μια μεγάλη παρέα φίλων, που έρχεται να δώσει το παράδειγμα στους υπόλοι-πους ώστε να αναλάβουν δράση». Από την πλέον μικρή και ατομική, στην πλέον μεγάλη και συμμετοχική...

Οι atenistas συμπλήρωσαν δύο χρό-νια ζωής. Συναντηθήκαμε με έναν εκ των ιδρυτών τους και μιλήσαμε για το χτες, το σήμερα και κυρίως το αύριο της ιδιότυπης αυτής ομά-δας της κοινωνίας των πολιτών.

nritiniotis@metropolisnews.gr

Ο Τάσος Χαλκιόπουλος στο Μstories 33.

Από εδώ και πέρα τι;

Καταρχήν, χαίρομαι που καταρρίψαμε το στερεότυπο του να δια-λύονται κάποια στιγμή -απουσία του αρχικού ενθουσιασμού- οι συλλογικές προσπάθειες. Η συνέχεια, λοιπόν, θα είναι ακόμα πιο ορμητική, αφού υπάρχουν πολλοί άνθρωποι πια που χαί-ρονται να δουλεύουν στο εργαστήρι δημιουργικότητας, που είναι πάνω από όλα η διοργάνωση των δράσεων. Αγαπάμε αυτό που κάνουμε, αγαπάμε να είμαστε με τους φίλους στην ομάδα με τους οποίους μοιραζόμαστε το μυστικό της συνέχειας.

Κεντρικός μας άξονας φέτος η σκέψη «τι μπορούμε να κά-νουμε για την πόλη;». Οδηγός, τα προηγούμενα πετυχημένα πα-ραδείγματα, όπως το εγχείρημα στη συμβολή Φερών και Φυλής στη Βικτώρια. Εκεί που μετατρέψαμε ένα μπαζωμένο οικόπεδο (το τελευταίο αδόμητο της περιοχής) σε ενεργό χώρο συνάντη-σης παιδιών, που πραγματικά άλλαξε την καθημερινότητά τους. Να, λοιπόν, οι απαντήσεις στο ερώτημα του τίτλου:

Να επιδιώξουμε να προσφέρουμε αδόμητα οικόπεδα στους κατοίκους.

Να επανασυστήσουμε κτίρια και παραμελημένα σημεία της πό-λης ζητώντας την επανένταξή τους, είτε μέσω πολιτιστικών δράσε-ων και ξεναγήσεων, είτε μέσα από ένα πιο εκτεταμένο πρόγραμμα σήμανσης άγνωστων γωνιών της πόλης που ετοιμάζουμε.

Να παρακινήσουμε για μεγαλύτερη χρήση του ποδηλάτου και στις καθημερινές μας μετακινήσεις. Το «πάμε να κάνουμε μια βραδινή βόλτα» δεν αρκεί. Το ποδήλατο αποτελεί μια έξυπνη και μέλλουσα λύση για το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Αθήνας.

Να πιέσουμε δημόσιους φορείς για επίλυση προβλημάτων. Και αυτό θα το κάνουμε μέσω της σύστασης μιας νέας ομάδας με αυτόν ακριβώς το σκοπό.

Να «ρίξουμε» περισσότερους ταλαντούχους καλλιτέχνες εκεί έξω, να «ρίξουμε» περισσότερη πραγματική street art στους τοί-χους της πόλης μας.

Κι άλλες, πολλές, πάρα πολλές δημιουργικές ιδέες... Είναι χαρακτηριστικό πως το doc των υποψήφιων δράσεών μας φτά-νει τις πέντε σελίδες!

ΥΓ: Δεν μας χρειάζεται ευχή για κουράγιο. Οσοι το ζούμε από μέσα το διασκεδάζουμε πραγματικά... Ευχές στη φιλία μας λοιπόν!

34

Oι λαμπερές πρεμιέρες στις φετινές «Νύχτες Πρεμιέρας COSMOTE» είναι πολλές και με υπογραφές που ζαλίζουν. Ξεχωρίζουν η ταινία έναρξης, που δεν είναι άλλη από το «Σώμα με Σώμα», το πιο feelgood μελόδραμα των τελευταίων ετών διά χειρός Ζακ Οντιάρ και την αγα-πημένη μας Μαριόν Κοτιγιάρ, και η ταινία λήξης «Τα Μυθικά Πλά-σματα του Νότου», που μετά το «Σεξ, Ψέματα και Βιντεοταινίες» εί-ναι το μοναδικό φιλμ που κέρδισε παράλληλα το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Σάντανς και τη Χρυσή Κάμερα στο Φεστι-βάλ των Καννών,. Σημειώστε, επίσης, την επιστροφή στις ρίζες, του-τέστιν στο τρίπτυχο αίμα-σεξ-βία, του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ με το “Cosmopolis” και τον Ρόμπερτ Πάτινσον σε ρόλο νεαρού εκατομμυ-ριούχου, το συγκλονιστικό “Amour” του κορυφαίου Μίκαελ Χάνεκε, που έφυγε από τις φετινές Κάννες με το Χρυσό Φοίνικα, το πολυανα-μενόμενο “Savages” του Ολιβερ Στόουν, που θα προβληθεί με δωρε-άν είσοδο στον κινηματογράφο Δαναό στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 40 χρόνια του (!), την κινηματογραφική μεταφορά του εμβλη-ματικού μυθιστορήματος του Τζακ Κέρουακ “On the Road” από το δη-μιουργό των «Ημερολόγιων Μοτοσικλέτας» Βάλτερ Σάλες, το γερμα-νικό “Barbara”, που απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Βερολί-νο, το ντοκιμαντέρ-ύμνο στο θρύλο της ρέγγε Μπομπ Μάρλεϊ από τον βραβευμένο με Οσκαρ Κέβιν ΜακΝτόναλντ και το οικολογικό ντοκι-μαντέρ «Μολυσμένος Παράδεισος» του Φατίχ Ακίν, που θα δώσει το «παρών» στις φετινές Νύχτες.

Ομιλείτε... ελληνικά Στο φετινό ελληνικό πρόγραμμα ξεχωρίζει από κάθε άποψη το δρα-ματοποιημένο ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοΐτη για την Κατερίνα Γώγου «Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου», όπως και η νέα ταινία του βραβευμένου, ελληνικής καταγωγής σκηνοθέ-τη του «Μασσαλία, Μακρινή Κόρη» Μάρκο Γκαστίν, με τίτλο «Δη-μοκρατία: Ο Δρόμος του Σταυρού» και το δημιουργό να ακολουθεί κατά πόδας τέσσερις υποψήφιους βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Σε πιο σκοτεινά, αλλά διαφορετικής κατεύθυνσης μονοπά-τια μας οδηγούν ο Πέτρος Σεβαστίκογλου με το “Attractive Illusion”,

Από τις 19 μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου θα διεξαχθεί

το Διεθνές Φεστιβάλ Κι-νηματογράφου της Αθή-νας «Νύχτες Πρεμιέρας»

COSMOTE, που φέτος κλείνει τα δεκαοκτώ, ενη-λικιώνεται και το γιορτά-

ζει με πολύ... σινεμά!

Οι Νύχτες Πρεμιέρας COSMOTE

στο Μstories 33.

35

Info-

-

--

ένα φιλμ γυρισμένο στην Αθήνα με πρωταγωνιστές Νιγηριανούς μετα-νάστες, και ο Διαμαντής Καραναστάσης, που κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Αίμα» (Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Αμ-στερνταμ) και ανατέμνει τον μύθο του Οιδίποδα ίσως στην πιο low budget παραγωγή της χρονιάς!

Για πραγματικούς σινεφίλ Οταν ένας σινεφίλ σέβεται τον εαυτό του, δεν μένει ποτέ μόνο στις μεγά-λες πρεμιέρες. Τα αφιερώματα σε σημαντικούς δημιουργούς και κορυφαί-ες σχολές κινηματογραφίας αποτελούν πάντα το must κάθε κινηματογρα-φικού φεστιβάλ. Οι φετινές «Νύχτες Πρεμιέρας COSMOTE» ετοίμασαν για εμάς φέτος δύο ξεχωριστά αφιερώματα. Το πρώτο μας συστήνει έναν αι-ρετικό δημιουργό, τον Γουίτ Στίλμαν -κάτι ανάμεσα στον Γούντι Αλεν και τον Γουές Αντερσον-, που με το σαρδόνιο χιούμορ του, την ειρωνική του διάθεση και την ευρωπαϊκή του φινέτσα μας έχει χαρίσει τέσσερα σινεφι-λικά κομψοτεχνήματα. Σημειώστε ότι ο Στίλμαν θα βρεθεί στην Αθήνα και θα δώσει και masterclass στον Ιανό. Είναι να το χάσεις; Το δεύτερο αφι-έρωμα μιλάει... γιαπωνέζικα! Το Nikatsu, το παλαιότερο κινηματογραφι-κό στούντιο της Ιαπωνίας, χαρίζει στο Φεστιβάλ μερικές από τις πλέον εμ-βληματικές του δημιουργίες και οι Ελληνες σινεφίλ θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν ένα πολυσχιδές πανόραμα της ιαπωνικής κινηματογρα-φίας μέσα στα χρόνια. Αντιπολεμικά έπη, εκκεντρικά soft πορνό, αναρχι-κές νεανικές ταινίες, κοινωνικές σάτιρες, γκανγκστερικά νουάρ και ιαπω-νικός τρόμος...

It’s party time! Από το «42» στην Κολοκοτρώνη, όπου ο Φατίχ Ακίν θα βάλει φωτιά στα decks, μέχρι το Shamone στο Γκάζι, όπου το Φεστιβάλ συνεργάζεται με το Antivirus για μία νύχτα... χωρίς ταμπού, τα πάρτι πρωταγωνιστούν και πάλι στις φετινές «Νύχτες Πρεμιέρας COSMOTE». Για πιο «κοσμικές» κα-ταστάσεις μη χάσετε το πάρτι της έναρξης στον πανέμορφο κήπο του Νο-μισματικού Μουσείου στην καρδιά της Αθήνας, ενώ στα must προσθέστε το disco party στο CAMP της Κοτζιά με τον Μάρκο Φράγκο στις μουσικές επιλογές και το πάρτι του ελληνικού σινεμά που θα παρασύρει στο ρυθμό του όλα τα μαγαζιά της πλατείας της Αγίας Ειρήνης!

Κείμενο, φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

Σε πείσμα των καιρών, η Αθή-να, ως μια μητρόπολη του κό-σμου, διατηρεί ανοιχτή την αγκαλιά της. Στο ευρύχωρο υπόγειο της οδού Γαλαξία στο Νέο Κόσμο βρεθήκαμε σε έναν από τους μεγαλύτερους χώρους προσευχής των Μουσουλμά-νων στην πόλη, που ονομάζε-ται «Αλ Σαλάμ» (Ειρήνη), όπου μας υποδέχτηκε ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ενωσης Ελλάδας, κ. Ναΐμ Ελγαντούρ, με ένα λαμπερό χαμόγελο. «Δεν υπάρχουν σύνορα στους Μου-σουλμάνους, δεν υπάρχουν εθνικότητες», μας είπε όταν σχολιάσαμε τις διαφορετικές εθνικότητες των δεκάδων πι-στών που συγκεντρώθηκαν για την προσευχή της Παρασκευής. Το κάλεσμα του μουεζίνη ακο-λούθησε ο λόγος του ιμάμη, ενώ απαθανατίζαμε τις ιδιαίτε-ρες αυτές στιγμές.

Η προσευχή ενώνει τον άνθρωπο με τον άνθρωπο και τον θνητό με

το Θεό. Από τις γειτονιές της πόλης υψώνονται καθημερινά ευχές για

έναν παράδεισο που μπορούμε όλοι να μοιραστούμε.

Θα είναι αρκετά γεμάτη εβδομάδα αυτή που έρχεται, Κριέ. Αν ήμουν στη θέση σου, δεν θα κράταγα δυνάμεις για τις καθημερινές, με φόβο να μην κάνω τα πάντα μέσα στο Σαββα-τοκύριακο. Εξάλλου, πώς να αρνηθείς αυτά τα χιλιάδες σφηνάκια στου Ψυρρή και μετά νέες περιπέτειες σε εξωτικά προάστια;

Και για σένα, Ταύρε, τα γεγονότα θα τρέ-χουν τόσο γρήγορα όσο ο φίλος μου ο Φα-λαινάς πίσω από καντίνα. Θέλει προσήλωση και υπομονή για να αντεπεξέλθεις μεν, αλλά πρόσεξε τα όριά σου. Μην το παίζεις πιο κουλ από ό,τι είσαι, γιατί και θα ξεμπροστιαστείς γρήγορα, και κινδυνεύεις με καταστροφούλα.

Εχεις μια καλή ισορροπία μεταξύ ελα-φριάς διάθεσης και οξείας συγκέντρωσης, Δίδυμε. Είσαι σε πολύ καλή φάση για πνευ-ματική εργασία δηλαδή, στο κάτω κάτω όλοι ξέρουμε ότι αυτά είναι τα συστατικά για μια πετυχημένη πτυχιακή εργασία λόγου χάρη, λέω εγώ τώρα.

Μα, Καρκίνε, με τέτοια άστρα από πάνω σου, ακόμα να βγεις στη γύρα για νέες ερωτι-κές περιπέτειες; Καμιά φορά δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Θα σε πετύχω το Σαββατο-κύριακο και, αν αράζεις σε γωνία με ποτάκι, θα σου κουνήσω πολύ απειλητικά το δάχτυλο, να το ξέρεις.

Κράτα ρεζερβέ το Σάββατό σου, Λέοντα, για να βάλεις σε μια τάξη τα οικονομικά σου. Πρέπει να έχεις στο μυαλό σου ότι το να μην τα κάνεις σαν τα μούτρα σου αφενός είναι κάτι σημαντικό, αφετέρου προσκρούει στο χάος που έχεις αυτό τον καιρό στο μυαλό σου. Για αυτό δώσε του όσο χρόνο έχεις.

Είναι μέρες που θα είσαι στο στοιχείο σου, Παρθένε, οπότε κοίτα να το εκμεταλ-λευτείς. Αν πας για πέσιμο θα σου βγει πολύ ωραίο στιλ, αν είσαι σε σχέση θα τρομάξεις πόσο καλά θα πηγαίνει, αν ξεκινάς κάτι επαγ-γελματικό θα έχει καλές βάσεις για πολύ και-ρό. Και αν αποφασίσεις να καθίσεις σπίτι να βαρεθείς, θα βαρεθείς για τα καλά.

Πρόσεχε, Ζυγέ, είναι μέρες που θα είσαι πιο ευάλωτος από το συνηθισμένο. Αν θέλεις τη συμβουλή μου, πρέπει κάπως να ακούσεις όλες αυτές τις γραφικές φωνές με τις οποίες συνήθως γελάμε, που λένε: κανείς δεν θα σε αγαπήσει όσο εσύ, τελικά εσύ είσαι που μετράς, οι Deep Purple είναι μπαντάρα.

Για σένα είναι εβδομάδα συντήρησης, Σκορπιέ. Προώθησε βέβαια τις υποθέσεις σου αν θέλεις, το βασικό όμως είναι να κρατήσεις και να στεριώσεις τα κεκτημένα. Και θα το κά-νεις με χαρά, σαν να κάθεσαι έξω από τη σπη-λιά σου με προτεταμένα τα στήθη και τα νύχια και γρυλίζοντας μέσα στη νύχτα, κάνοντας τους εχθρούς αλλά και τα μικρά σου να τρέμουν.

Αν ο κόσμος σε κατηγορεί ότι είσαι τόσο σκράπας στο lobbying που το πολύ πολύ να καταφέρεις να βρεις δωρεάν εισιτήρια για θε-ρινή επαναπροβολή του «Βασιλιά των Λιοντα-ριών», ήρθε η ώρα να τους διαψεύσεις, Τοξό-τη. Κάνε τα μαγικά σου και παίξε τον κόσμο σαν κουκλοθέατρο αυτή την εβδομάδα.

Ξέρεις τι είναι το comfort zone, Αιγόκερε; Πού να ξέρεις, είσαι τόσο δεδομένα μέσα σε αυτό που είναι αδιανόητο το να του δώσεις και όνομα. Θα σου φανεί περίεργο, αλλά αυτή την εβδομάδα θα σου ζητήσω να βγεις από αυτό, να δεις τον κόσμο εκεί έξω. Το λέω εγώ και αν πιάσει έπιασε.

Εχεις μια αποφασιστικότητα αυτή την εβδομάδα, Υδροχόε, που σπάει κόκαλα, και που καμία σχέση δεν θα έχει με την προηγού-μενη, «ροζ» περίοδό σου. Αυτό βέβαια μπορεί να δυσκολέψει το γεγονός ότι είσαι σε καλή φάση για να κάνεις μια νέα, φρέσκια και γόνι-μη γνωριμία.

Σκέψου και λίγο την περίπτωση να κάνεις και λίγο πιο ουσιαστικές συζητήσεις από αυ-τές που συνηθίζεις τελευταία, Ιχθύ. Εξάλλου, το πού παρκάρει κανείς στο Μοναστηράκι και πώς θα πάει φέτος το Αεκάκι δεν είναι αυτό που ψάχνεις από τη ζωή. Ασε που μιλώντας πιο ουσιαστικά μεγάλη πόρτα θα διαβείς.

42 21agiannopoulos@metropolisnews.gr

Τα σκυλιά είναι ευτυχία. Σου προσφέ-ρουν τα πάντα και το μόνο που ζη-τούν από εσένα είναι αγάπη, φαγητό και να τα πηγαίνεις βόλτα για να κά-νουν την ανάγκη τους. Το να ξυπνάς όμως στις 7 η ώρα το πρωί για να πας τον Αζόρ στο πάρκο δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα, έτσι το Powered Pet Door PX-1 θα σου λύσει τα χέρια. Είναι μία πόρτα η οποία ανοίγει και κλείνει μόνη της κάθε φορά που ο σκύλος σου πλησιάζει κοντά της αρκεί να φοράει το ειδικό υπερηχητικό κολάρο. Κρατάει έτσι έξω όλους τους μικρόσωμους και ευλύγιστους κλέφτες, ενώ ρυθμίζεται για να ανοί-γει μόνο από μέσα, απέξω ή και με τους δύο τρόπους. Εγκαθίσταται στην υπάρχουσα πόρτα σου και κο-στίζει κάτι περισσότερο από 210 ευρώ.

www.amazon.com

Βρίσκεσαι στη συναυλία των Red Hot Chili Peppers -στο πίσω μέρος της αρέ-νας δυστυχώς- και προσπαθείς να βγάλεις μια καλή φωτογραφία το αγαπημένο σου συγκρότημα. Αδύνατον φυσικά, αφού τα κεφάλια των μπροστινών σού κόβουν τη θέα. Εάν αγόραζες όμως το Tree-pod, τα πάντα θα ήταν πιο απλά, μια και πρόκει-ται για ένα τρίποδο που εκτείνεται σε ύψος 3,3 μέτρων! Ζυγίζει 13 κιλά και όταν το μαζεύεις δεν ξεπερνάει τα 90 εκ., οπότε μπορείς να το έχεις μαζί σου σχετικά εύ-κολα. Και επειδή όταν είναι ανοιχτό δύ-σκολα θα φτάνεις να πατήσεις το κουμπί της μηχανής, διαθέτει και σκαλοπάτια για να σκαρφαλώνεις πάνω του σαν άλλος εναερίτης της ΔΕΗ. Λεπτομέρεια; Κοστίζει περίπου 4.700 ευρώ.

www.fishbonetv.com

Οχι, το γάλα δεν φυτρώνει πάνω στα δέντρα ούτε μέσα στη γη. Το βγάζουν οι αγελάδες, αυτά τα συμπα-θητικά ζωάκια που βλέπεις μια δυο φορές το χρόνο όταν πηγαίνεις δι-ακοπές στην εξοχή. Επειδή όμως είσαι παιδί της πόλης, χρειάζεσαι κάτι στιλάτο να σου τις θυμίζει - εκτός από τις ζωγραφιές πάνω στις συσκευασίες. Η λύση λοιπόν λέγε-ται heifer pitcher και, όπως βλέπεις και στη φωτογραφία, είναι μια ντιζαϊνάτη διάφανη κανάτα σε σχήμα... στήθους αγελάδας. Με κατασκευή από διπλό γυαλί και τιμή που δεν ξεπερνάει τα 19 ευρώ, θα γίνει must στο πρωινό σου τραπέζι δίπλα από τα δημητριακά και τα τοστ.

www.chiasso.com

-

ς

Νιώθεις μόνος, λυπημένος και κρυ-ώνεις και από πάνω; Θέλεις δύο ή και δέκα χέρια να σε αγκαλιάζουν και να σε ζεσταίνουν τις παγωμένες νύ-χτες του χειμώνα; Η λύση είναι εδώ και λέγεται Hug Me! Σύμφωνα με το σχεδιαστή του μπουφάν, τον κινεζι-κής καταγωγής Si Chan, πρόκειται για ένα ρούχο που θέλει να τονίσει τα προβλήματα επικοινωνίας που υπάρ-χουν ανάμεσα στους ανθρώπους, κα-θώς και τη σημασία της αγάπης. Αντί λοιπόν να βρεις μερικούς φίλους και να μοιράζεσαι όσα σε απασχο-λούν, αγοράζεις με μόλις 940 ευρώ το μπουφάν και λες αντίο στη μονα-ξιά μια για πάντα. Forever alone και με τη βούλα δηλαδή.

showtime.arts.ac.uk/chansiieong

Υπάρχουν ρομπότ και ρομπότ. Ορισμέ-να έχουν δημιουργη-θεί για να βοηθούν τους ανθρώπους και ορισμένα άλλα για να παίζουν σε ταινίες και να καταστρέφουν τη γη κάθε λίγο και λι-γάκι. Το πρώτο ωστό-σο πραγματικά χρήσι-μο ρομπότ για όλη την ανθρωπότητα δημι-ουργήθηκε πρόσφατα και λέγεται Inebriator. Σκοπός της μηχανικής ζωής του είναι να εξυ-πηρετεί τους θαμώνες των πάρτι φτιάχνοντας 15 διαφορετικά κοκτέιλ με απόλυτη ακρίβεια. Μοναδικό του μειονέκτημα είναι πως οι κατασκευ-αστές του δεν το πουλάνε, οπότε, αν θέλεις ένα για το σαλόνι σου, θα πρέπει να κατεβάσεις τις οδηγίες από το site τους και να το φτιάξεις μόνος σου.

www.theinebriator.com

T R A I N I N G G R O U N D

Κάθε φορά που λαμβάνεται μία εντε-λώς παράλογη απόφαση στο ελληνι-κό ποδόσφαιρο λέμε πως «εντάξει, πλέον τα έχουμε δει όλα». Κι όμως αυτό φροντίζει πάντοτε να μας απο-δεικνύει ότι μπορεί και καλύτερα, πιο παράλογα από ποτέ. Τελευταίο παράδειγμα η απόφαση για ένταξη του Ολυμπιακού Βόλου, της Καβά-λας και του Ηρακλή στο πρωτάθλη-μα της Football League.

Αδιαφορώντας για το σκεπτικό (;) που αγνοεί την τιμωρία των τρι-ών ομάδων και τους επιτρέπει να αγωνιστούν κατ’ ανάθεση σε μεγα-λύτερη κατηγορία, θέλω να σταθώ σε ένα συγκεκριμένο σημείο που μου έκανε εντύπωση: Το νέο πρω-τάθλημα, όταν και αν ξεκινήσει, θα περιλαμβάνει 21 ομάδες. «Γιατί τόσο λίγες» θα αναρωτηθεί κανείς, και με το δίκιο του, αφού θα μπο-ρούσε η λίγκα, για παράδειγμα, να βάλει 35 ομάδες ή ακόμα καλύτερα 43,5 για να βγαίνουν και τα μισά ρεπό πιο εύκολα.

Επιπλέον, όπως έχει αποφασι-στεί εδώ και καιρό, θα ανέβουν στη Super League τέσσερις ομάδες και θα πέσουν δύο, αυξάνοντας έτσι το συνολικό τους αριθμό από του χρό-νου στις 18. Κάτι σίγουρα παράλο-γο, μια και αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν φημίζεται η πρώτη κα-τηγορία είναι η ανταγωνιστικότητά της. Σίγουρα από το μέσο Ελληνα ποδοσφαιρόφιλο δεν έχουν λείψει άλλα τέσσερα παιχνίδια τη σεζόν, αλλά σοβαρότερα θέματα, όπως η εξάλειψη της βίας, η ανυπαρξία γη-πέδων και η δημιουργία κινήτρου να δώσει έστω και δέκα ευρώ να δει το σύλλογό του από κοντά.

Διαθέτει ίσως τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο παιχνιδιού από όλους τους Ελλη-νες ποδοσφαιριστές. Κρατάει πολύ την μπάλα, παθιάζεται, του αρέσει να κάνει παιχνίδι αλλά και να κερδίζει φάουλ «παγώνοντας» το ρυθμό του ματς. Πάνω από όλα όμως είναι ηγέτης, κάτι που φά-νηκε για ακόμα μία φορά πριν από με-ρικούς μήνες στο Euro. Η έλλειψή του στο ματς με τη Γερμανία έκανε να τον αναζητήσουν ακόμα και οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού, που ως τότε δεν του είχαν και τη μεγαλύτερη... αδυναμία.

Παρόλα αυτά ο Γιώργος Καραγκού-νης για λόγους ανεξήγητους δεν κατάφε-ρε να βρει θέση στο φετινό Παναθηναϊ-κό. Μια ομάδα που τη θεωρεί οικογένειά του και η οποία φέτος μοιάζει να έχει πε-ρισσότερο από πότε ανάγκη έναν ηγέτη. Βρέθηκε έτσι να μετακομίζει στη Μεγάλη Βρετανία για λογαριασμό της Φούλαμ.

Αν και αρκετοί απόρησαν με την απόφαση της αγγλικής ομάδας, να εντά-ξει δηλαδή έναν 35χρονο Ελληνα ποδο-σφαιριστή στο ρόστερ της, η απάντηση είναι απλή. Ο σύλλογος του Λονδίνου κινείται συνήθως στη μέση της βαθμο-λογίας της Premier League: ούτε κάνει πρωταθλητισμό αλλά ούτε τις προη-γούμενες χρονιές κινδύνεψε να πέσει, τερματίζοντας συνήθως ανάμεσα στην όγδοη και τη δέκατη θέση της βαθμο-λογίας. Ο Καραγκούνης λοιπόν έχει τη δυνατότητα να τη βοηθήσει να κάνει και φέτος ανά-λογη πορεία. Κουβαλάει πίσω του τεράστια εμπειρία από τις ευρωπαϊκές πορείες του με τον Παναθηναϊκό αλλά και τις συμμετοχές με την Ιντερ και την Μπεν-φίκα, ενώ μην ξεχνάμε πως μιλάμε για τον αρχηγό της Εθνικής Ελλάδος - της 12ης ομάδας στον κόσμο σύμφωνα με την κατάταξη της FIFA.

Επιπλέον δεν διαλέγει παιχνίδια, δίνοντας πάντο-τε το 100% των δυνατοτήτων του, και έχει χαρακτήρα διαμάντι, κάτι που φάνηκε ξανά στις πρώτες δηλώσεις

του στους δημοσιογράφους μετά τη μεταγραφή: «Δεν νιώθω άνετα να μιλάω για τον εαυτό μου. Προτιμώ να μιλάω μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Αλλά θα παλέ-ψω σε κάθε παιχνίδι για το καλύτερο αποτέλεσμα και θα δώσω όλη μου την ενέργεια στο γήπεδο για τους οπαδούς. Ο κόουτς θα αποφασίσει πότε θα μπορώ να παίξω, αλλά μιλώντας γενικά, χρειάζομαι κάποιο χρό-νο προπόνησης με την μπάλα». Μερικές εβδομάδες δηλαδή και έπειτα ο mr Karagounis θα μπορέσει να συστηθεί στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.

43

44

Εάν έχεις πέσει σε κατάθλιψη επειδή οι διακοπές τελείωσαν και δεν ήταν αρκετές, ο Nescafé Frappé είναι εδώ για εσένα. Μπες τώρα στη Frappolis, την επίσημη σελίδα του στο Facebook, κάνε like και κλείσε θέση στην πιο αξέχαστη εμπειρία, το Nescafé Frappé Beach Bus! Διάλεξε πώς θέλεις να πιεις τον καφέ σου, επίλεξε τη μουσική που σου αρέσει, ψήφισε την παρα-λία όπου θέλεις να πας και το cool Beach Bus θα σε φέρει εκεί, ενώ, μέχρι να φτάσεις, το stand up comedy θα κάνει τη διαδρομή ακόμα πιο ευχάριστη

και μοναδική! Οι πιο funky πουλ-μανοσυνοδοί θα σε περιμένουν μέχρι και την τε-λευταία Κυριακή του Σεπτεμβρίου στις 11 πμ. να σε παραλάβουν από το Ζάππειο και να κάνουν τις επιθυ-μίες σου πραγμα-τικότητα!

Με νέο ιδιόκτητο κατάστημα Swarovski Outlet υποδέχεται το φε-τινό φθινόπωρο ο Οίκος Swarovski. Από τις 6 Σεπτεμβρίου, εάν επι-σκέπτεσαι το εκπτωτικό χωριό Mc Arthur Glen στα Σπάτα, έχεις τη δυ-νατότητα να χαρείς τη λάμψη των διαχρονικών κρυστάλλων σε ειδικά προνομιακές τιμές. Από τις μοντέρ-νες συλλογές κοσμημάτων και τα εντυπωσιακά γυαλιά ηλίου έως τις chic τσάντες και τα λαμπερά gadgets, ο μαγικός κόσμος της Swarovski θα σε υποδεχθεί στο νέο κατάστημα Swarovski Outlet. Η ευρεία γκάμα των προϊόντων του Οίκου σε προ-σκαλεί να την ανακαλύψεις επωφε-λούμενος των μόνιμων εκπτώσεων από 30% έως και 70%!

Την τελευταία της καινοτομία, τη νέα μηχανή καφέ U, παρουσίασε η Nespresso, προσφέ-ροντας στους λάτρεις του καφέ σε όλο τον κόσμο μια μηχανή ακόμη πιο απλή στη χρήση, «έξυπνη» και οικολογική. Η νέα U συνδυάζει άψογα ευ-κολία στη χρήση και κομψή εμφάνιση. Πρόκειται για ένα μοντέλο που θα ικα-νοποιήσει απόλυτα όλους εκείνους που αναζητούν την υψη-λότερη ποιότητα στον καφέ σε συνδυασμό με το καθαρό design. Και αυτό γιατί είναι η πιο προηγμένη τεχνολογικά μηχανή καφέ που σχεδιάστηκε μέχρι σήμερα από τη Nespresso, με σκοπό να προσαρμόζεται τέλεια στο σύγχρονο τρόπο ζωής και στις προτιμήσεις σου.

Με νέα μέλη, καταξιωμένα ονόματα από το χώρο του αθλητικού ρε-πορτάζ, εμπλουτίζεται η δημοσιογραφική ομάδα των αθλητικών κα-ναλιών ΟΤΕ Sport του OTE TV. Στο ήδη δυναμικό ρόστερ των κανα-λιών, προστίθενται ο Αλέξης Σπυρόπουλος, ο Γιώργος Θαναηλάκης, ο Βασίλης Σαμπράκος, ο Μιχάλης Τσόχος και ο Τάσος Κολλίντζας για τις ποδοσφαιρικές μεταδόσεις και εκπομπές, ενώ τις διοργανώσεις μπάσκετ θα καλύπτει ο Βασίλης Σκουντής μαζί με την υπόλοιπη μπα-σκετική δημοσιογραφική ομάδα. Στόχος του καναλιού επίσης είναι σύντομα το πρόγραμμα να ενισχυθεί με ακόμη περισσότερες εκπο-μπές και περιεχόμενο για όλα τα σπορ. Περισσότερες πληροφορίες θα βρεις στη σελίδα www.otetv.gr.

Εχοντας ξεκινήσει από τα μέσα της περασμένης χρονιάς ένα μεγάλο έργο εκσυγχρονισμού του 3G δικτύου της, η Wind σήμερα καλύπτει με τα-χύτητες ως και 42Mbps το 94,66% του πληθυσμού της Αθήνας και το 92,17% της Θεσσαλονίκης, ενώ ο εκσυγχρονισμός του 3G δικτύου συνε-χίζεται με αμείωτους ρυθμούς στην υπόλοιπη Ελλάδα. Με επιδόσεις έως και 800% υψηλότερες, το νέο 3G δίκτυο του παρόχου αναβαθμίζει σημα-ντικά την εμπειρία σου, καθώς σου επιτρέπει να «κατεβάζεις» αρχεία και σελίδες από το ίντερνετ έξι με οκτώ φορές πιο γρήγορα, να βλέπεις άνε-τα βίντεο στο YouTube και να έχεις καλύτερη απόδοση σε multimedia εφαρμογές, όπως Video Call και Video Conference.

WWW.METROPOLISPRESS.GR

Τη διαρκώς ανοδική πο-ρεία της επι-βεβαίωσε ξανά η πρωτοπορι-ακή σερραϊκή β ι ο μ η χ α ν ί α γάλακτος ΚΡΙ ΚΡΙ, αυξάνο-ντας τον κύκλο εργασιών της κατά 20,7% σε σχέση με το 2011. Σχέδιό

της τώρα η επέκταση, πραγματοποιώντας τα επόμενα δύο χρόνια επενδύσεις σε παραγωγικό εξοπλισμό αξίας 5.000.000 ευρώ. Παράλληλα, η εξαγωγική δραστηριότητα της εταιρείας έχει εξαπλωθεί σε περισσότερες από 15 χώρες στην Ευρώπη, μεταξύ των οποίων η Δανία, η Γερμανία και η Ιταλία, καθώς και στη Μέση Ανατολή. Η υψηλή ποιότητα και διατροφική αξία που προσφέρουν τα προϊόντα της από 100% ελληνικό γάλα, έχουν εδραιώσει την ΚΡΙ ΚΡΙ ως ένα ξεχωριστό ελληνικό brand που κατακτά επάξια την καρδιά των καταναλωτών!

Η φοιτητική περίοδος ξεκινάει και η Praktiker προσφέρει έτοιμες προτάσεις διακόσμησης και πλήρους εξοπλισμού σπιτιού για όλα τα διαφορετικά στιλ και σε άκρως ανταγωνιστι-κές τιμές. Παράλληλα, παρέχει μία ευρεία γκάμα λύσεων στις πιο συμφέρουσες τιμές για όλα τα είδη που χρειάζεται ένα φοιτητικό σπίτι, όπως γραφεία και καρέκλες, βιβλιοθή-κες, κρεβάτια, ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, καθώς και είδη οικιακής χρή-σης. Η διαδικασία για ένα φοιτητικό σπίτι με «ΑΠ’ ΟΛΑ» είναι μάλιστα πιο απλή και εύκολη από ποτέ, είτε ηλεκτρονικά με ένα απλό «κλικ» στο ειδικά διαμορφωμένο micro site homedelivery.praktiker.gr είτε με μια βόλτα στα καταστήματα Praktiker. Επιπλέον, με αγορές που ξεπερνούν τα 200 ευρώ απολαμβάνεις δωρεάν με-ταφορικά εντός των νομών των καταστημάτων της επιχείρησης.

Πιο εύκολη από ποτέ γίνεται πλέον η καθημερινή απολέ-πιση με τα νέα μαντιλάκια για βαθύ καθαρισμό από τη Nivea Visage, με δρά-ση 3 σε 1! Η απαιτητική καθημερινότητα, το άγχος, ορμονολογικοί και περι-βαλλοντικοί παράγοντες επιβαρύνουν την επιδερ-μίδα του προσώπου με κάθε είδους κατάλοιπα, τα οποία μπορεί να προκαλέσουν αυξημένη παραγω-γή σμήγματος αλλά και ανεπιθύμητα σημάδια. Τα νέα μαντιλάκια απολέπισης για βαθύ καθαρισμό περιέχουν εκχύλισμα μανόλιας με αντιβακτηριδιακή δράση και καθαρίζουν την επιδερμίδα σε βάθος, αφήνοντάς την παράλληλα αποτελεσματικά ενυδατωμένη. Εχουν μά-λιστα εξαιρετικά προσιτή τιμή, 3,99 ευρώ, με κάθε συσκευασία να περιέχει 20 τεμάχια.

r

ro

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου τεχνολογικής είδησης. «Νέο είδος πιθήκου» έλεγε ο τίτλος και μάλιστα αιχμάλωτος. Ξέρετε τώρα πώς είναι αυτά. Είχα πατήσει κλικ και διάβαζα παρακάτω πριν καν το καταλάβω. Το νέο είδος πιθήκου, έλεγε η είδηση, εντοπίστηκε στο Κονγκό. Ο «λέ-σουλα» -έτσι λέγεται το καλό μου- είναι γνωστός στους ντόπιους, αλλά όχι στο ευρύτερο «κοινό». Οπως αναφέρεται στην επιθεώρηση PLoS ONE πρόκειται για το δεύτερο είδος που έχει καταγρα-φεί τα τελευταία 28 χρόνια και προτείνουν για αυτό την ονομασία Cercopithecus lomamiensis. Τώρα μη με ρωτήσετε τι σημαίνει ακριβώς αυτό, γιατί δεν ξέρω και δεν με νοιάζει και πολύ, για να πω την αλήθεια. Ο πρώτος λέσουλα, πάντως, εντοπίστηκε το 2007 σε δημοτικό σχολείο στην πόλη Οπάλα, όπου κρατούνταν σε κλουβί. Ο θηλυκός και νεαρός σε ηλικία λέσουλα έμοιαζε αρκετά με το είδος Cercopithecus hamlyni, γνωστό και ως πίθηκος-κουκουβάγια λόγω των ιδι-αίτερων χαρακτηριστικών του. Εντάξει, με το πίθηκος-κουκουβάγια δεν είχα τι άλλο να διαβάσω. Αυτή η γνώση έφτανε -και περίσσευε- για το υπόλοιπο της ημέρας.

Το ζάπινγκ το βράδυ της Τετάρτης. Γυρνάς κουρα-σμένη από τη δουλειά. Αλλάζεις, ετοιμάζεις κάτι πρόχειρο για φαγητό και αράζεις στον καναπέ. Παίρνεις στο χέρι το τηλεκοντρόλ και ετοιμάζεσαι να δεις ό,τι βλακεία έχει η τηλεόραση. Δεν είχε τίποτα της προκοπής αυτό τον καιρό, αυτό είναι γνωστό. Πρώτο κανάλι: δηλώσεις Βενιζέλου, δεύτερο κα-νάλι: δηλώσεις Βενιζέλου, τρίτο κανάλι: δηλώσεις Βενιζέλου. Ε, πόσο να αντέξεις; Εκανα ένα διάλειμ-μα, έφερα δύο γύρες το σπίτι, ξανακάθισα. Πρώ-το κανάλι: δηλώσεις Βενιζέλου. Υποψιάζομαι ότι τελειώνουν, έχω το δάχτυλο στο off, αλλά κρατιέμαι. «Δείξε λίγη υπομονή», λέω από μέσα μου. Ο Βενι-ζέλος αρχίζει να απομακρύνεται και το δάχτυλό μου μαζί. Η Μαρία Σπυράκη όμως είχε άλλη άποψη. Θυμήθηκε να ρωτήσει κάτι ακόμα. Και εγώ θυμήθη-κα ότι είχα κάτι δουλειές. Αμάν πια!

Την παρακολούθηση του Αrk Festival. Για την ακρίβεια, δεν άρ-χισα καθόλου να το παρακολουθώ. Εχω πάθει κάτι περίεργο και δεν μπορώ να βλέπω συναυλίες αυτές τις ημέρες. Δεν πήγα στον αγαπημέ-νο μου Αλκίνοο Ιωαννίδη, δεν πήγα ούτε στο Ark. Και το γράφω, όχι για να με λυπηθείτε, αλλά για να με συγ-χωρέσουν οι φίλοι που έπαιζαν και οι υπόλοιποι καλλιτέχνες που ήθελα τόσο να παρακολουθήσω. Καθώς και όλοι οι φίλοι που βρέθηκαν εκεί και ήθελα πολύ να μοιραστώ μαζί τους ωραίες μελωδίες με παγωμένη μπίρα στο χέρι. Θα τα καταφέρω όμως του χρόνου.Τουλάχιστον απαράδεκτο!