Rayon de lune -...
Transcript of Rayon de lune -...
Rayondelune
(Trilogiedelalune)Livre2
TimO’Rourke
Traduitdel’anglaispar:
KévinDaumié
Histoireréviséepar:
LyndaO’Rourke
Versionoriginalecorrigéepar:
CarolynM.Pinard
PourPatrickLauderdale
DUMÊMEAUTEUR
KieraHudsonSeriesOne
VampireShift(KieraHudsonSeries1)Book1
VampireWake(KieraHudsonSeries1)Book2
VampireHunt(KieraHudsonSeries1)Book3
VampireBreed(KieraHudsonSeries1)Book4
WolfHouse(KieraHudsonSeries1)Book5
VampireHollows(KieraHudsonSeries1)Book6
KieraHudsonSeriesTwo
DeadFlesh(KieraHudsonSeries2)Book1
DeadNight(KieraHudsonSeries2)Book2
DeadAngels(KieraHudsonSeries2)Book3
DeadStatues(KieraHudsonSeries2)Book4
DeadSeth(KieraHudsonSeries2)Book5
DeadWolf(KieraHudsonSeries2)Book6
DeadWater(KieraHudsonSeries2)Book7
DeadPush(KieraHudsonSeries2)Book8
DeadLost(KieraHudsonSeries2)Book9
DeadEnd(KieraHudsonSeries2)Book10
KieraHudsonSeriesThree
TheCreepingMen(KieraHudsonSeriesThree)Book1
TheLethalInfected(KieraHudsonSeriesThree)Book2
TheAdoringArtist(KieraHudsonSeriesThree)Book3
TheSecretIdentity(KieraHudsonSeriesThree)Book4
TheWhiteWolf(KieraHudsonSeriesThree)Book5
TheKieraHudsonPrequels
TheKieraHudsonPrequels(BookOne)
TheKieraHudsonPrequels(BookTwo)
KieraHudson&SamanthaCarter–PushedSeries
VampireTwin
Lesloups-garousdeShade
Lesloups-garousdeShade(Premièrepartie)
Lesloups-garousdeShade(Deuxièmepartie)
Lesloups-garousdeShade(Troisièmepartie)
Lesloups-garousdeShade(Quatrièmepartie)
Lesloups-garousdeShade(Cinquièmepartie)
Lesloups-garousdeShade(Sixièmepartie)
VampiresofMaze
VampiresofMaze(BookOne)
MoonTrilogy
Moonlight(MoonTrilogy)Book1
Moonbeam(MoonTrilogy)Book2
Moonshine(MoonTrilogy)Book3
TheJackSethNovellas
HollowPit(BookOne)
SeekingCara(BookTwo)ComingSoon!
BlackHillFarm(Books1&2)
BlackHillFarm(Book1)
BlackHillFarm:Andy’sDiary(Book2)
SydneyHartNovels
Witch(ASydneyHartNovel)Book1
Yellow(ASydneyHartNovel)Book2
TheDoorwaysSaga
Doorways(DoorwaysSagaBook1)
TheLeagueofDoorways(DoorwaysSagaBook2)
TheQueenofDoorways(DoorwaysSagaBook3)
TheTessaDarkTrilogy
Stilts(Book1)
Zip(Book2)
TheMechanic
TheMechanic
TheDarkSideofNightfallTrilogy
TheDarkSideofNightfall(BookOne)
TheDarkSideofNightfall(BookTwo)
TheDarkSideofNightfall(BookThree)
Unscathed
WrittenbyTimO’Rourke&C.J.Pinard
VouspouvezcontacterTimO’Rourkesur
www.kierahudson.comouparemailà[email protected]
Prologue
«Non!hurlaNicodemus,commes'ilétaitsoudainprisd'uneterriblesouffrance.Çanepeut
pasêtrevrai.Jerefused'ycroire.»Sonépaissechevelureblancherecouvritsonvisagelorsqu'illaissa
tombersatêteenavanttoutenagrippantsontorse,commes'ilvoulaitsaisirsonproprecœur.Il
frappaalorssontorseàplusieursreprisesavantdechancelerloindesontrôneenboismassif.Sa
longuecapedecouleurpourpretraînaitderrièreluicommeunerivièredesang.«Jerefusedecroire
quemaFrancesestmorte.»Iltrébucha.L'écrasantchagrinqu'ilressentaitluifitperdrel'équilibre.
«C'estpourtantvrai,Sire»ditJosef,quiétaitagenouillédevantsonseigneur.Lasalledans
laquelleilssetrouvaientétaitlaplusgrandedetouteslessallesquiconstituaientl'intérieurdela
vasteforteressedissimuléesouslesmontagnesdesCarpates.Lesmontagnes,avecleurspics
irréguliers,formaientunimmensearcmontagneuxquis'étendaitsurplusdemillecinqcents
kilomètresàtraversl'Europecentraleetl'Europedel'est.LasalledanslaquelleNicodemuspleurait
maintenantlamortdesafilleétaitàl'abridumondeextérieur,cachéesouscettechaînedemontagnes
quiencerclaitlarégionTranscaspiennedelaTransylvanie.Lesmontagness'étendaientverslesud-
est,jusqu'aurivageduDanube.Nulnesaitdepuiscombiendetempslesvampiresyviventdansle
secret,àl'écartdeshumainsetdeleurmonde.
IlspartageaientautrefoiscesmontagnesaveclesLycanthropes.Toussaufundecetteespèce
étaientaujourd'huimorts,chassésjusqu'àl'extinctionparlesvampires.Nicodemusvenaitmaintenant
d'apprendrecequ'ilavaittoujourscraint,queleseulsurvivantdecetteraceoubliéedepuislongtemps
venaitd'assassinersafilleadorée.
«Jerefused'ycroire»,répétaNicodemusavantdechassersonplusfidèleserviteuràcoupsde
pied.«Francesn'estpasmorte.»Savoixrésonnacontrelesmursquiavaientétécreusésàmêmela
rocheetenprofondeursouslesmontagnes.D'imposantspilierssupportaientleplafondsemblableà
celuid'unecathédraleetornédepeinturesillustrantl'histoiredesvampiresainsiquelaguerrequi
avaitfaitrageentreeuxetlesloups-garous.Destorchesauxflammesvacillantesétaientaccrochées
auxmursetprojetaientd'étrangesombresdansl'obscurité.
Josef,toujoursàgenoux,reculatantbienquemalalorsquesonmaîtreluidonnaituncoupde
piedautorse...Seslongscheveuxnoirstombaientcommeunetoiled'araignéesursonvisage
anormalementblanc.Illesécartaetlevalesyeuxverssonroiendeuil.Sonmaîtresemitalorsàcrier
àl'autreboutdelasalleoùlesmembresdesacours'étaientrassemblés.Ilssetenaientlà,vêtusde
leurtogenoire,têtebaissée,essayantdésespérémentdenepascroiserleregardduroi.
«Dites-moiquecen'estpasvrai!»hurla-t-il.Despostillonsdesangvolèrentdeseslèvres.«
Dites-moiquec'estunmensonge,carjenepeuxpascroirequematendrefillesoitmortedesmainsde
celoup-garou.»
Ilsbaissèrenttousunpeupluslatête.SeulJoseftrouvalecouragederépondreàsonmaître.
«C'estlavérité,Sire,Francesestbeletbienmorte.
—Quel'onm'apportesoncorps»,rugitNicodemusenregardantsonserviteur.«Quel'on
m'apportesoncorpsafinquejepuisselaserrercontremoncœur.
—C'estimpossible,maître»,déclaraJosef,toujoursàgenouxdevantsonroi.Illuttaitpourne
pasmontrerlamanièredontsoncorpstremblaitdepeur.Puis,ilprituneprofondeinspirationqu'il
craignaitêtresadernière,etajouta:«Francesestdésormaispoussière.
—Non!Jerefused'ycroire!»vociféraNicodemusavantdeseremettreàfrappersonpropre
torsetoutentitubantàtraverslasalle.
Josefserisquaunenouvellefoisàleverlesyeuxversluienpriantpourquesonmaîtrene
libèrepassacolèresurlui.Nicodemussetenaitdevanttousceuxquiétaientrassemblésautourdelui.
Illevalatêteetlesregardaavecsesyeuxnoirsdénuésdevie,ethurla:«Oùétiez-vouslorsquema
filleaététuéeparceloup?Oùétiez-voustous?Vousvousprétendezsoldats.Maisvousêtestousde
faiblesetpathétiqueslâchesetjevoushais!»
Avecseslongsdoigtsosseuxauxonglessemblablesàdeslamesdecouteaux,ilfenditl'aird'un
reversdelamain,ouvrantainsilagorgedechacundesessoldats.Desjetsdesangséclaboussèrent
lesmursainsiquelesolpavé.Dansl'obscurité,leursangsemblaitnoiretgluant.Alorsqueleurs
corpsconvulsaientausoldevantlui,ilseraclalagorgeetcrachauneglairesanglantesurces
derniers.
«Lâches»,fit-il.Ilétaitsiencolèrequedusangcoulaitdesesyeuxcommedeslarmes.Et
alorsquecelles-cicoulaientlelongdesonvisageparfaitementblanc,celadonnaitl'impressionque
sonvisageavaitétégriffé.
«Dis-moiquecen'estpasvrai»,implora-t-ilànouveauens'adressantàsonplusfidèle
serviteur.Nicodemustombaalorsàgenouxetrenversasatêteenarrièreavantdepleurerversles
profondeursténébreusesau-dessusdesatête.«Alorsc'estainsiquetumeremercies,moncherDieu?
C'estainsiqueturemerciesceluiquis'estmontréclémentenverstonproprefils?Jerenonceàtoi!»
cria-t-ilavantdedéchirersesvêtements,exposantainsisontorsedécharné.«Jetehaispournepas
avoirfaitpreuvedelamêmeclémenceavecmafille!Jerenonceaupeudelumièrequetuasapportéà
mavie,etàpartirdemaintenant,jemetourneuniquementverslesténèbres.
—Mais,Sire»,haletaJosefenentendantsonmaîtretournerledosàDieu.«Vousnevous
rendezpascomptedecequevousdites.
—Silence!»hurlaNicodemussurJosef.Seslongscheveuxblancsétaientmaintenantplaqués
contresonvisage,tenusparlesangcoulantdesesyeux.IlsedirigeaalorsversJosefetforçale
serviteuràselever.«Oùsetrouveleprotecteurdemafille?Oùsetrouveceluiàquij'aidonnéma
confiancepourprotégermafille?»
«NateVarnaestégalementmort,Sire,murmuraJosef.Ilétaitdésormaistotalementincapable
decacherlestremblementsdesoncorps.
—EtMichelle?Claude?feulaNicodemusàquelquescentimètresduvisagedeJosef.
—Morts,déclaraJosef.Ilsonttousététuésparleloupetparuneautre.
—Uneautre?haletaNicodemus.Iln'existeplusaucunloup-garou.ThaddeusBlakeestle
dernierdecetteespèce.
—Unejeunefille,maître»murmuraJosef,essayantdésespérémentdedissimulerlapeurqui
emplissaitsavoix.«Ellesefaisaitpasserpourvotrefille.C'estellequeNateVarnaobservaitauclair
delune,etnonFran...votrefille.Nousavonstousétédupésparleloupetcettejeunefille.
—Commentsais-tucela?»Nicodemusbouillonnait.«Quit'aparlédetoutecettetraîtrise?
—Cesnouvellescirculentviteparmilesnôtresquiviventàlasurface,ditJosef.
—Danscecaspourquoin'ont-ilspasencoretuéleloup?»hurlaNicodemus,exigeantune
réponse.«Pourquoilescorpsduloupainsiquedecettejeunefillenesont-ilspasencoredevantmoi?
—Blakes'estemparédelapierre,ditJosef,ill'apriseàVarna.Celalerendpratiquement
impossibleàlocaliser....Lelouplesaitbien.C'estpourcelaqu'ill'arécupérée.
NicodemushurladerageetprojetaJosefausol.
—Alorstoutestperdu?hurlaNicodemus.Leloupnousadéjàéchappé?
—Pasvraiment»,ditJoseftoutensemassantlagorgelàoùsonmaîtrel'avaitagrippé.
Nicodemussetournavivementverssonserviteur,leslèvresretrousséespourrévélersescrocsà
l'aspectd'ivoire.«Explique-toi,fit-il.
—Ilexistequelqu'uncapabledetrouverleloupainsiquelafille,ditJosefenespérantque
celasuffiraitàapaiserlacolèredesonroietàsauversaproprevie.
—Dequis'agit-il?demandaNicodemustoutenplissantlesyeuxsurJosef.
—Demonjumeauquiachoisidevivreàlasurface,parmileshumains,ilyaenvironcent
cinquanteansdecela.Ilvitettravailleparmileshumains.Ilcomprendleursloisetleurtechnologie.
Ilsentmêmecommel'und'eux.Ils'estnourrid'humainspendantdesannéessansjamaissefaire
repérer...
—Commentest-ilparvenuàfairecela?demandaNicodemusavecunlégersourire.
—Parcequ'ilsluifontconfiance»,réponditJosefavecunsourire.
Chapitreun
ThaddeusBlakearrachal'oreilledroitedecequ'ilrestaitdelatêtedeVarnapuislalevaen
l'airpourl'exposerauclairdelune.WinniegrimaçaaubruitquefitlachairlorsqueThaddeusfit
cela,puiselleleregardatournerl'oreilledanstouslessensentresesmainsmaculéesdesang.Il
semblaitêtreentraindel'examiner.
«Était-cevraimentnécessaire?seplaignitWinnie.Cethommeestmort.
—Cen'étaitpasunhomme,précisaThaddeussanslaregarder.C'étaitunvampire,etc'esttoi
quiluiasfaitsauterlacervelle.»
Winniebaissalesyeuxsurl'armequiétaitposéedansleshautesherbesetdontlecanonétait
encorefumant…ElleportaànouveausonregardsurThaddeus,dontlasilhouetteétaitsoulignéepar
lesflammesorangequiconsumaientsonmanoirauloin.Ellepouvaitentendrelescrépitementsdu
feuainsiquelebruitdespoutresentraindes'effondrer.
«Sijeluiaitirédessusc'étaituniquementpourtesauver,ditWinnie.
—Çac'estcequetudis,murmuraThaddeustoutencontinuantd'examinerl'oreille
fraîchementcoupée.
—Qu'est-cequetucherches?»demandaWinnie.Seslongscheveuxrouxvolaientauvent
commelesflammesquiravageaientlabâtisseauloin.
«Ceci»,dit-iltoutenretirantquelquechosedulobed'oreilleàl'aidedesesgriffes.
Thaddeussedébarrassadel'oreilleetlevaquelquechoseenl'airpourl'exposerauclairde
lune.L'objetbrillaitetsereflétaitdanssesyeuxjaunesetlumineux.
«Qu'est-cequec'est?demandaWinnieavantdes'approcherdeluidansl'obscurité.
—Unfragmentdelapierre,murmuraThaddeusavecadmiration.
—Unfragmentdelapierre?»demandaWinnietoutenhochantlentementlatête.«Comment
ça?»
Thaddeusl'ignora.L'avait-ilseulemententendue?Thaddeusétaittropcaptivéparlaminuscule
boucled'oreillequ'ilvenaitderetirerdel'oreilleduvampire.Illaposasurlapaumedesamain
ouverte.Illafitdélicatementbougerduboutdesononglesemblableàunelamederasoir.Winnie
s'approchaplusprèsencoreafindemieuxvoirl'objetenquestion.PoséedanslamaindeThaddeus,
Winniedécouvritcequiressemblaitàundiamantgrossièrementtaillé.Commes'ils'agissaitd'un
morceauextraitd'uneplusgrossepierre.Celui-cibrillaitcommeunmorceaudeverrecassé.Sans
riendire,Thaddeuslevasamainouvertepourànouveaul'exposerauclairdelune.Leminuscule
morceausemitimmédiatementàbrillerd'unbleuélectrique.Desrayonslumineuxetd'unbleulaiteux
émanaientdesoncentre.Winnieeutlesoufflecoupétantelletrouvacelabeau.
Incapabled'enôtersonregard,ellemurmura:«pourquoiest-cequeças'illuminecommeça?
—Çaréagitàlalumièredelalune,toutcommemoi»,murmura-t-ilavantdefermersamain
surlapierreetderegarderWinnieavecsesyeuxperçantsetlumineux.Pendantunbrefinstant,
Winnieeutl'impressiondevoirdesrayonsdelunebleupâlepasserentrelesdoigtsdeThaddeus
avantdedisparaître.Ilouvritànouveausamainetpritlaboucled'oreilleafindel'accrocheràson
proprelobed'oreille.Elleétaitalorscachéepassescheveuxbrunshirsutesetàl'abriduclairdelune.
ThaddeusdominaitWinniedetoutesahauteur.Sontorsenuetmusculeuxétaitcouvertdesang,tout
commesesmainsetsespuissantsavant-bras.Iln'avaitpasencoreretrouvésonapparencehumaine,et
pourWinnie,ilétaittoujoursquelquepartentrel'hommeetleloup.Lescôtésdesonvisageétaient
couvertsd'uneépaissefourrureetsabouchearboraitdesdentsacérées.Thaddeussavaitqu'elleétait
entraindeleregarder,alorsilseretourna.Ilavaitbienpenséàreprendresonapparencehumaine,
maisilnesavaitpascombiendevampiresétaientvenuslecherchercettefois.Ilsvoyageaient
habituellementengroupedetrois,maisaujourd'hui,lasituationétaitdifférente.Cettefois,Frances
étaitmorte.Nate,MichelleouClaudeavaient-ilseuletempsd'annonceràNicodemuslamortdesa
fille?Luiavait-ilditqueThaddeusBlakel'avaitassassinéecommeilcraignaitquecelaarriveunjour
?Sitelétaitlecas,alorsd'autresvampiresétaientsûrementenroute,toutdroitvenusdesCarpates.
MaisThaddeussavaitqued'autresvampirespouvaientêtreencoreplusprochesquecela.Ilavait
réussiàmenerunevieparmileshumains,etc'étaitégalementlecaspourbeaucoupdevampires.C'est
pourquoiilnepouvaitpasencoreretrouversonapparencehumaine,pasavantqueluietWinnie
soientensécurité,loindesrestesbrûlantsdesamaison.
«Oùvas-tu?demandaWinnieenlevoyants'éloignerd'elle.
—Mettreunpeud'ordre,répondit-ilsansseretourner.
—Maistamaisonestincendiée...Jenepensepasquetupuissesfairegrand-chosepour...
commença-t-elleàdire.
—Jeneparlepasdemamaison,lança-t-ilpar-dessussonépaule.Nousdevonscachercequi
s'estpassécesoir.Nousdevonslecacherauxautoritéshumainesainsiqu'àceuxquivontvenirnous
traquer.
—Lesautresvampires?demandaWinnie.Leventvenaitdedégagerlescheveuxdeson
visage.
—Oui»,grognaThaddeusensepenchantenavantpourramasserlecadavredeNateVarna.Il
lejetasursonépaule.«Amènelafille.»
WinnieregardalesrestesdéchiquetésdeMichelleainsiquesatêtequisetrouvaitquelques
mètresplusloin.Lapeaudesonvisageétaitblancnacrésousleclairdelune.Sesorbites
ressemblaientàdeuxtrousnoirs.Seslèvresétaientboursoufléesetmauves,étiréesenunsourire
machiavélique.Winniefrissonna.
«Amènesoncorpsetsatêtejusqu'aufeu,ditThaddeus.
—Jepensequejenepeuxpaslefaire,ditWinnieensetordantlesmains.
—Tun'asqu’àtraînersoncorpsetrevenirpourprendresatête,expliquaThaddeus.Ilsavait
queWinnienedisposaitpasdesaforceinhumaine.
—Cen'estpasleproblème,ditWinnie,incapabled'ôtersonregarddesresteshideuxde
Michellequisetrouvaientàsespieds.
—Alorsquelestleproblème?demandaThaddeusenfronçantlessourcils.
—Jeneveuxpastouchersoncadavre,gémit-ellepratiquement.Jenepeuxpastouchersa
tête...elleestpleinedesang,et...
—Cen'estplusqu'unmorceaudeviandemaintenant,ditThaddeus.Ellenepeutplustefairede
mal.
—Jesaisqu'ellenepeutplusmefairedemal,ditWinnieavecunregardimplorant.Jenepeux
paslatoucher...Jenepensepasêtrecapabledetoucheruncadavre...
—TuaspourtantbientouchétonamieRubyLittle,non?»ditThaddeusens'approchantde
Winnie,lecorpsdeNateposésursonépaulenue.«TuastenulecorpssansviedeRubyjusqu'à
l'arrivéedelapolice.
—Oui,mais...»murmuraWinnieavantdesesouvenirdelamanièredontelleavaittrouvé
sonamiemortederrièrelastationdemétroEmbankment.Celas'étaitproduitàplusieurscentainesde
kilomètresd'ici,etelleavaitégalementl'impressionquecelaétaitarrivéilyavaitdesannées.Mais
misàpartunpeudevomisecaucoindesabouche,Rubyn'avaitpasétédécapitéeetsoncorpsn'était
pascouvertdesang.Sitelavaitétélecas,Winniesavaitquepeuimporteàquelpointelleaimaitson
amie,ellen'auraitpasétécapabledelaprendredanssesbrascommeellel'avaitfait.
«Maisquoi?demandaThaddeustoutenessayantdecontenirlesentimentd'urgencequ'il
ressentaitmaintenant.
—Ilyatellementdesang»,gémitWinnietoutenenroulantsesbrasautourdesespropres
épaules,commepourseréconforter.
ThaddeusvintseplacerdevantWinnieetbaissalesyeuxsurelle.
«Ilvautmieuxquecesoitsonsangplutôtqueletien,dit-il.
—Etqu'est-cequec'estcensévouloirdire?»demandaWinniealorsquesoncœurvenaitde
manquerunbattement.Venait-iljustedelamenacer?sedemanda-t-elle.
—Nousdevonsnousdébarrasserdescadavres,grognaThaddeus,onnepeutpasleslaisserlà.
Mêmesicetendroitestreculé,lefeudoitêtrevisibleàdeskilomètresàlaronde.Cen'estplusqu'une
questiondeminutesavantquecetendroitnegrouilledepompiersetdepoliciers.S'ilstrouventles
corpsici,alorsilscomprendrontqu'ilsontétévolontairementtués,maiss'ilslesretrouventbrûlés
danscequ'ilrestedelamaison,ilspenserontpeut-êtresimplementqu'ils'agitd'unaccidenttragique.
Etavecunpeudechance,lesvampiresquiserontenvoyéspournoustraquerpenserontlamême
chosependantuncertaintemps...celanouslaisseraitdutempspourmettredeladistanceentreeuxet
nous.
—Ilsneviendrontpeut-êtrejamais...ditWinnie,pleined'espoirnaïf.
—Ilsviendront,grognaThaddeus.EtquandilsréaliserontqueFrancesestmorte,sicen'est
pasdéjàfait,ilsnecesserontpasdenoustraqueravantdenousavoirarrachélalangueetlecœur.Si
tupensesquecequis'estpasséicicesoirétaitsanglant,cequ'ilsnousferontserasemblableàcequ'il
sepassederrièrelesmursd'unabattoir.Jen'essaiepasdetefairepeur,Winnie,j'essaiejusted'être
honnêteavectoi.
—Honnête!rétorquaWinnie.Tun'aspaslamoindreidéedecequ'estl'honnêteté.Tun'asfait
quemementirdepuisquetum'asfaitcettepropositionàLondres.
—Tun'étaispasobligéed'accepter...commença-t-ilàdire.
—Quelautrechoixs'offraitàmoi?l'interrompitWinnieenlefoudroyantduregard.Et
d'ailleurs,sij'avaissucequetuétais,crois-tuvraimentquej'auraisacceptédetesuivredanscetrou
paumépourjoueràlafemmedeménage?Maisbon,jen'étaispaslàpourêtretafemmedeménage,
si?Tum'asamenéeicipourjouerlerôledetafemmemorte.Tum'aspousséeàmepavanerauclair
delunepourfairecroireàunebandedesuceursdesangqu'elleétaittoujoursvivanteetpoursauver
tapeau.Voilàlavéritableraisonpourlaquelletum'asfaitvenirici.Tum'asmenti!
—Tuaseul'occasiondefuir,maispourtanttuesrevenue...
—Pourtesauver,l'interrompitWinnie,j'auraisprobablementmieuxfaitdem'abstenir.
—Alorspourquoies-turevenuepourmesauver?insistaThaddeus.Tupourraisêtreàdes
kilomètresd'iciàl'heureoùl'onparle.Jepensequesituesrevenue,c'estparcequeturessens
quelquechosepourmoi.»
Bouchebéeetlesyeuxécarquillés,WinnieregardaThaddeus.Elleretrouvarapidementses
espritsetdit:«Laseulechosequejeressenspourtoiencemomentmême,c'estdelahaine!
—Alorstuesrevenuepoursauverquelqu'unquetudétestes?demandaThaddeusavecun
froncementdesourcils.Çamesembletoutàfaitlogique!
—Vatefaireenculer!»rétorquaWinnieavantdesepencherpoursaisirlatêtedeMichelle
parlescheveuxetdes'éloigner.
«Oùvas-tu?demandaThaddeuspar-dessuslebruitdel'incendiequifaisaitrageauloin.
—Jevaisjeterlatêtedecettesalopeaufeu!»criaWinnied'untondégouté.
ThaddeusramassalecorpsdeMichelleetsuivitWinnieendirectiondelamaisonenflamme.
IlnevoulaitpassemontrersiduravecWinnie,maisilvoulaitluifairecomprendrel'ampleurdu
dangerqu'ellecouraitmaintenant.Aufonddelui,Thaddeussavaitqu'ilavaitraisondecroirequeles
vampiresallaientlestraquer.Ilsavaitégalementqu'ilavaitraisonquantàcequiavaitmotivéWinnie
àrevenirpourlesauver.
Chapitredeux
ThaddeusetWinnierestèrentsilencieuxencontemplantlesvivesflammesengloutirles
cadavresdesvampires.Thaddeuspensaitressentiruncertainsoulagementaprèstoutescesannées
passéesàêtresuivi,aprèstouscessièclesàdevoirvivreavecl'idéequ'àchaquepleinelune,ildevait
laissersabien-aiméeFrancessemontreràNateVarna.MaisThaddeusneressentitrien,seulementde
l'inquiétudeàl'idéequeNaten'étaitqu'unseuldesnombreuxvampiresquiseraientenvoyéspourle
tuer.Lachaleurdel'incendieétaitpresquedouloureusecontreleurpeau.ThaddeusregardaWinnie
quiétaitentraindemasserl'avant-brasqueMichelleavaitmordu.
«Est-cequec'estdouloureux?demanda-t-il.Ils'agissaitlàdespremiersmotsprononcésentre
euxaucoursdestrentedernièresminutes.
—Unpeu»,répondit-elled'untontoujoursquelquepeuirrité.Ellerecommençaàmasserson
avant-bras.
«Laisse-moiyjeterunœil,dit-ilens'approchantd'elle.
—Çavaaller,dit-elleens'éloignantafinqu'ilnelatouchepas.
MaisThaddeusn'étaitpascertainquelamorsuresoitsianodinequecela.
—Siçacommenceàvraimentfairemal,préviens-moi.
—D'accord»,ditWinniesansôtersonregarddufeu.Elleregardaitlesflammesdansersur
lescadavresdésormaisnoircisdestroisvampires.Commentétait-cepossible?sedemanda-t-elle.Ce
genredetrucn'arrivepasdanslemonderéel.Maisqu'est-cequelemonderéel?Elleyavait
égalementvudenombreuseschosesparticulièrementtorduesetétranges.Saviepassée,oùelle
vivotaitenmendiantdanslesruesdeLondres,avaitelleaussisoncôtésombre.Winniecroyaitavoir
laisséceladerrièreelleenmontantdanscetrainavecThaddeus,alorsvêtuedesjolisvêtementsneufs
qu'ilavaitachetéspourelle.Maisellecomprenaitmaintenantqu'elleavaitchangéuneviesombreet
effrayantepouruneautre.Elleavaitpassésavieàcourir,etjusteaumomentoùellepensaitêtre
suffisammentensécuritépours'arrêteretreprendresonsouffle,Winniesetrouvaitmaintenantdans
unecoursecontrelamontrepoursauversaproprevie.Maispouvait-elleêtresauvée?Siceque
Thaddeusavaitditàproposdecesvampiresétaitvrai,alorsleurtraqueseraitimpitoyable.Àenjuger
parcequeThaddeusluiavaitdit,ilsnereculeraientdevantrienpourlesretrouver.Elledevraitpeut-
êtrepartir-quitterThaddeus-mettreautantdedistancequepossibleentreeux.Aprèstout,les
vampiresétaientaprèslui,etnonaprèselle.Cependant,Winniesavaitbienqu'ellenepouvaitpasle
quitter,etcemalgrél'intensitéaveclaquellelapetitevoixluihurlaitdelefaire.Thaddeusavaitraison.
Depuisleurrencontre,elleavaitpeuàpeucommencéàressentirquelquechosepourlui.Maiselle
n'étaitpascertainedesavoirdequoiils'agissait.EllesavaitqueThaddeushantaitsouventsesrêves.
Desrêvesdanslesquelsill'embrassaitetcaressaitsoncorps.Pourquoifaisait-elledetelsrêves?
Peut-êtrequ'ils'agissaitenfaitdecauchemars.Lapetitevoix-lavoixdesonamiemorte,RubyLittle
-luiaffirmaitqu'ils'agissaitdecauchemars,maissic'étaitlecas,alorspourquoiseréveillait-elle
avecl'envied'êtreavecThaddeus-d'êtredanssesbras-d'êtreaiméeparlui?
WinnieregardaThaddeus.Lescouleursorange,rougeetjaunedesflammessereflétaientsur
sapeaupâleetdanssesyeuxlumineux.Sontorsemusclémontaitetdescendaitlentementalorsqu'il
regardaitimpassiblementsonchezluiainsiquelesvampiresseconsumer.Bienqu'elledétestait
l'admettre,ellesavaitqueThaddeusavaitraison:siWinnieétaitrevenuepourlesauverc'étaitparce
qu'elleressentaitquelquechosepourlui.
«Etmaintenant?demanda-t-ellepar-dessuslessifflementsetcrépitementsduboisconsumé
parlesflammes.
—Nousavonsbesoind'argentetdevêtements,dit-ilavantd'allumerunecigarette.Jen'irais
pasbienloinaveccequejeportemaintenant.Maisplusimportantencore,nousallonsdevoirtrouver
unendroitsûroùm'enfermerlorsdemamétamorphose.
—Tuveuxdirequandtutetransformesenloup?demandaWinnie.
—Oui,réponditThaddeusensetournantverselle.Ladernièrepleineluneétaitilyadeux
nuits,celanouslaissedoncvingt-septjourspourtrouverunlieusûr,peut-êtrevingt-huit,auplustard.
—Tuasdesidées?»demandaWinnieensesouvenantdelamanièredontilavaittuésa
femmedeménageetmorduFrances,cequil'avaitconduiteàsamort.
«Jenevoisqu'unseulendroitpossible,dit-ild'unairpensif,mais...
—Maisquoi?demandaWinnie.
—Jenesuisvraimentpassûrqueçafonctionne,ditThaddeus.
—Jepensequenousn'avonspasbeaucoupd'options,si?
—L'endroitauqueljepensesetrouvedansl'unedesrégionslesplusreculéesd'Écosse,dit
Thaddeus.
—Etquevas-t-onytrouver?
—Laquestionseraitplutôtquiva-t-onytrouver,ditThaddeusenlaregardant.
—Unami?l'interrogeaWinnie.
—Peut-être,ditThaddeusenregardantlefeu,commes'ilfouillaitsamémoire.
—Commentça?
—Ils'appelleKarlLauderdale,etnousétionsautrefoisamis,expliqua-t-ilavecnostalgie.
—Alorsonpeutluifaireconfiance?demandaWinnie.Unprofondsentimentdesoulagement
s'emparad'elle,elleespéraitqu'ils'agissaitlàd'unlieuoùilsseraienttouslesdeuxensécurité.
—Luifaireconfiance?répétaThaddeusensetournantversWinnie.Jen'ensaistroprien.
—Maistuviensdedirequec'esttonami,non?
—Toutcommetoi,Winnie,ilditmedétester,déclaraThaddeus.
—Tedétester?dit-elleenfronçantlessourcils.Pourquoitedétesterait-il?»
ThaddeuscroisaleregardcurieuxdeWinnieetdit:«C'estunelonguehistoire,Winnie,etje
n'aipasletempsdetelaracontermaintenant.Maissinousavonsl'intentiond'allertrouvermonami,
nousallonsavoirbesoind'argent,devêtementsetdenourriture.
—Etoùallons-noustrouvertoutça?demandaWinnieenfaisantunsignedelamainen
directiondesflammes.Toutcequetupossèdesestpartienfumée.
—Pastout,ditThaddeusavantdeprendreWinnieparlamainpourlaguiderloindufeu.
—Oùva-t-on?
—Voirunami,dit-ilensouriant,révélantainsisesdentsacérées.
—Maistuviensdedirequ'iltedétestait,luirappelaWinnie.
—J'aiplusieursamis,ditThaddeus,etcelui-cinemedétestepas.C'estmonagent.»
Winniesesouvintalorsquelorsdeleurpremièrerencontre,Thaddeusluiavaitditqu'ilétaità
Londrespourrendrevisiteàsonagentàproposdesespoèmes.«Maistum'asditqu'ilvivaità
Londres.
—Jen'aijamaisditquemonagentvivaitàLondres,etjenemesouvienspasavoirditqu'il
s'agissaitd'unhomme,réponditimmédiatementThaddeus.Elles'appelleSarahRussel,etsinousnous
dépêchons,onpeutpeut-êtrearriverchezelleavantleleverdusoleil.»
ToutentenantfermementlamaindeWinnie,Thaddeusseprécipitaàtraverschamps.«
Pourquoiest-cesiimportantd'yarriveravantl'aube?Tunevasquandmêmepasteremettreàdormir
lajournée,si?
—Non,dit-ilenregardantWinnieetavantdebaisserlesyeuxsursonbras.Commentvacette
morsure?
—Çava,répondit-elle,bienquelablessureladémangeaitterriblement.
«Bien»,dit-ilavecunsourireencoin.Thaddeusregardaalorsdroitdevantluietcourutdans
l'obscuritéentirantWinnieàcôtédelui.
Chapitretrois
Arrivéaupointlepluséloignédesonterrain,etalorsquelemanoirbrûlaitencoreauloin
commeunetorche,ThaddeussetournaversWinnieetdemanda:«Àquellevitessepeux-tucourir?
—Chépas,fit-elleenhaussantlesépaules.
—Jusqu'oùpeux-tucourir?soupiraThaddeus.
—Oùestlamaisondetonagent?»
Thaddeusregardalescollinesàl'horizonetdit:«Jediraisenvirondeuxcentskilomètres.
—Peuimportelavitesseoùladuréependantlaquellejepeuxcourir,nousn'yarriverons
jamaisavantquelejourselève,ditWinnie.Ondoitavoirenvironquatreheuresdevantnous.»
ThaddeusregardaWinnie,fléchitlesgenouxetdit:«Monte,jevaisteporter.
—Arrêtetesconneries,dit-elled'untonmoqueur,horsdequestionquetumeportes.J'aideux
jambesenparfaitétatdemarche,merciquandmême.
—Nediscutepasetmonte,ditThaddeusenluioffrantsondos.Ondoitabsolumentarriver
chezmonamieavantquelesoleilneselève.
—Mais...
—Monte,grogna-t-ilpar-dessussonépauleenregardantWinnie,sesyeuxbrillaient
intensémentdansl'obscurité.
—C'estdelafolie,grommelaWinnieavantqueThaddeusnel'aideàgrimpersursondos.
Elleenroulasesjambesautourdesatailleetsesbrasautourdesoncou.
Thaddeusseredressaetagrippasescuissespours'assurerqu'ellenetombepas.Ellesétaient
douces,maisfermes.«T'esprête?
—Prêtepourquoi?soupira-t-elle.
—Pourça,murmura-t-ilavantdesemettreàcouriràtoutevitesseendirectiondecollines
visiblesauloin.
Nes'attendantabsolumentpasàunetellevitesse,Winnietombapratiquementenarrièreetcria.
Elleenfonçasesonglesdanssesépaulesetsecramponnaaussifermementquepossibleàlui.Ils
fendirentl'airfroiddelanuitettraversèrentleschampsàviveallure.Thaddeussautalesbarrièresen
unseulbond,desvolutesdesonsoufflechaudsortaientdesaboucheetdesesnarines.Winnieenfouit
sonvisagecontresonépaulependantqueThaddeustraversaitlescollinesetlesvalléesprofondément
ancréesdanslacampagne.Iltraversalescoursd'eau,laissantunjetdanssonsillage.Etmêmelorsque
certainsendroitsétaientsisombresqueWinnieneparvenaitpasàvoiràplusdequelquescentimètres
devantelle,Thaddeusneralentitetnes'arrêtapasuneseulefois.Ils'élançaitetseprécipitaitdansles
denseszonesboisées,bondissantpar-dessuslestroncsd'arbresdéracinés,etilgravissaitlescollines
abruptes.Ilévitaitsoigneusementlesroutes,lesvillesetcontournaitmêmelespetitesfermesdela
campagne.Leschienshurlaientetaboyaientsursonpassage,commes'ilssentaientqu'unêtre
surnaturelsebaladaitdanslanuit.
Thaddeuscontinuaàcerythmedurantpratiquementquatreheuresàtraverslesud-ouestde
l'Angleterre,laissantCornwallderrièreluipourentrerdanslecomtédeDevon.Peuavantl'aube,
Thaddeuscommençaàralentirentraversantlavalléed'Exeendirectionduminusculevillagede
Bickleigh,situéjusteausuddelavilledeTiverton.Ilstraversèrentunpontpassantau-dessusdu
fleuveExeavantd'entrerdanslevillage.Thaddeuss'arrêtaaumilieudel'étroiteroutepourlaisser
Winniedescendredesondos.Elleleregarda,maisilregardaitfixementdroitdevantlui.Ilne
semblaitabsolumentpasfatiguéouessoufflé.
«C'estparlà»,dit-ilavantdes'enfoncerdanslevillage.
Alorsquelesoleilressemblaitàunelarmerougeàl'horizon,Thaddeuspoussaleportail
d'uneclôtureenpierre.Cetteclôtureencerclaitunepetitemaisondecampagnedigned'unecarte
postale.Leshabitantsdupetitvillageétaientencoredansleurlit,etlesseulssonsqueWinniepouvait
entendreétaientlechantdesoiseauxperchésdanslesarbresenvironnantsainsiquelegrincementdu
portailsursescharnièreshuileuses.Thaddeusrefermaleportailderrièreeuxetregardadanslarue.
Sentantqu'ilsétaientmaintenantensécurité,Thaddeusretrouvasonapparencehumaineense
débarrassantdesesmainssemblablesàdespattesainsiquedesesgrandesdentspointues.Winnie
observaThaddeusd'unairhébété.Lespoilsquicouvraientsonvisagesemblèrentdisparaîtreen
retournantsoussapeau.Sesyeuxjaunesperdirentleuréclatpourretrouverleurcouleurbleue
naturelle.
«Dequoiai-jel'air?demanda-t-il.
—C'estpasterrible,dit-elle.
—Merci,répondit-il.
—Tuaspeut-êtreperdulafourrure,lespattesetlesdents,maistuestoujourstorsenuet
couvertdesang,soulignaWinnie.Etj'imaginequetonagentnesaitpascequetuesvraiment.
—Biensûrquenon,confirmaThaddeus,tueslaseuleàsavoir.
—Etcetype,KarlLorddeDale?
—Bienévidemmentqu'ilsaitcequejesuis,ditThaddeusàvoixbasseens'approchantdela
ported'entréedelamaisondecampagne.
—EtsonnomdefamilleestLauderdale-etpasLorddeDale.Cen'estpasunHobbit!
—C'estunloup-garou,commetoi?demandaWinnie,sachanttrèsbienquesiKarlétaitami
avecThaddeus,ildevaitalorsavoiraumoinscentans.
«Shhh!»fitThaddeusens'éloignantdelaportepourleverlesyeuxversunefenêtreà
l'étage.«Sarah,c'estmoi,Thaddeus.»
Winniereculaaussietregardalapetitefenêtreperduedansunemassedelierre.Quelqu'un
soulevalerideauavantdelelaisserretombersurlafenêtre.Unelumières'allumaderrièrelaporte
d'entrée;Winniepouvaitentendredesbruitsdepasétouffés.Lesond'unverroudeporteretentitdans
lanuitcommeuncoupdecanon.Laported'entrées'ouvritalorslentementengrinçanttoutautantque
leportaildujardin.Unefemmequidevaitavoirlatrentainesetenaitsursonseuil,sescheveuxblonds
étaientquelquepeuhirsutes.Elleessayatantbienquemaldelesajusterd'unemaintoutentenantsa
robedechambreferméedel'autre.ElleregardaThaddeusetWinnieàtraversdesyeuxendormis.
«Thaddeus...Frances...quefaites-vousicisitôt...?demanda-t-elled'unevoixrauque.
—Ilnevautmieuxpasquetusaches»,ditThaddeusavantdes'emparerdelamaindeWinnie
etd'entrerdanslamaison.
SarahrefermalaportederrièresesinvitésinattendusetsuivitThaddeusdanslesalond'unpas
fatigué.Winnieregardarapidementautourd'elledanslapièceexiguëoùilssetrouvaient.C'étaitun
endroitdouilletetchaleureux.Ilrestaitquelquesbraiseschaudesetrougesdanslacheminée.Des
livres,certainsjaunisetabîmés,étaientéparpilléssurlesétagères,surlesol,leschaisesainsiquesur
unpetitcanapéusé.Winnien'avaitjamaisvuautantdelivresdesavie.LefaitqueSarahl'avait
appeléeFrancesneluiavaitpaséchappé,etcelanemanquapasdeluiretournerl'estomac.Thaddeus
s'attendait-ilàcequeWinniesefassepasserpoursafemmedevantsonagent?Winnien'avaitencore
jamaisrencontrécettefemmeetnesavaitdoncabsolumentpassielleconnaissaitbienFrances.Que
ferait-ellesiSarahsemettaitàparlerd'uneconversationqu'elleetFrancesauraienteueauparavant?
Winniesesentaitdeplusenplusmalàl'aise.Prêteàtoutpournepascroiserleregarddecettefemme
auxyeuxfatiguésquiétaitmaintenantentraindelesregarder,Winniebaissalatêteetregardale
sol.
«Qu'est-cequit'estarrivé?»demandasoudainSarahenserendantcomptequelesbrasetle
torsedeThaddeusétaientmaculésdesang.«Vousavezeuunaccident?
—Ilyaeuunincendiechezmoi,ditThaddeus,riendebiengrave...
—Unincendie!ditSarah,personnen'aétéblessé?Frances,çava?OhmonDieu,c'est
terrible.
—Jevaisbien,ditWinniesansquitterlesoldesyeux.Ellen'avaitaucuneenviederegarderla
femmequilaprenaitpourquelqu'und'autre.
—Maistuescouvertdesang,Thaddeus,ditSarah.Es-tublessé?
—Non,çava,aucundenousdeuxn'estblessé,ditThaddeus.Ilyaunanoudeux,jet'ailaissé
unevalisepourquetulagardespourmoi,tutesouviens?
—Oui,répondit-elleavecunhochementdetête.Ellesemblaittoujoursàmoitiéendormieet
perdue.
—J'enaibesoin,ditThaddeus.
—Commentça?Maintenant?Àuneheurepareille?Neferiez-vouspasmieuxd'allerà
l'hôpital?ditSarahenregardantThaddeus,puisWinnie,quis'empressadebaisserlesyeux.
—Nousn'avonspasbesoind'alleràl'hôpital,essayadelaconvaincreThaddeus.Donne-moi
justelavaliseetons'enva,et...
—Attendsuneseconde,l'interrompitsoudainSarah,qu'est-cequisepasseexactement?
—Donne-moijustelavalise»,ditThaddeusd'untonsensiblementplusferme.
SarahfitunpasversWinniequisetenaitprèsdelafenêtre.Seslongscheveuxpendaientsur
sonvisage,commepoursecacher.«Tun'espasFrances.Tuluiressembles,maistun'espaselle.»
Alorsquesoncœursemettaitsoudainàbattreàtoutevitesse,etsachantqueleurmensonge
venaitd'êtredécouvert,WinnierelevalatêteetregardaSarahdroitdanslesyeux.
«Quies-tu?haletaSarah.
—Jem'appelleWin...,commença-t-elleàdire.Maisavantd'avoirpuseprésenteràelle,
Winnieportasamainàsonventreettombaenavant.Ellecriadedouleur.
Sanshésiter,Thaddeuss'approchad'ellepourlaretenirdanssesbras.
—Qu'est-cequiluiarrive?demandaSarah.Sonvisageétaitmaintenantpâleetpaniqué.
—Vachercherunecouverture,luiaboyaThaddeus,vite!»ajouta-t-ilenvoyantqueSarah
restaitimmobile.
Sansdireunmot,Sarahseprécipitadanslesescaliers.
«Aide-moi»,criaWinnietoutensetenantleventreetens'effondrantdanslesbrasde
Thaddeus.Ildonnauncoupdepieddansleslivresquiétaientempiléssurlecanapéafindelesfaire
tomberausol,puisilaidadélicatementWinnieàs'allonger.«Qu'est-cequim'arrive?Çabrûle.»
Thaddeuss'agenouillaprèsd'elleetécartalafrangeroussedesonfront.Cedernierétait
absolumentbouillant.DelatranspirationcoulaitlelongduvisagedeWinnieetformaitunepetite
flaqueaucreuxdesoncou.Sapeauétaitmaintenantterriblementpâleetseslèvresétaientbleuâtres.
Lespremiersrayonsrosesdusoleilinondèrentlapièce.Thaddeusselevapours'empresserde
fermerlesrideauxetainsiempêcherlalumièred'entrer.IlrevintrapidementàcôtédeWinnieet
soulevadélicatementsonbrasdroitafindel'examiner.Winniecriaetenvoyasatêtedegaucheà
droitesousl'effetdeladouleur.
«Aide-moi,Thaddeus,murmura-t-elle.
—Çavaaller»,mentit-iltoutenexaminantlamorsuresurlebrasdeWinnie.Maisilcomprit
immédiatementqueleschosesneseraientplusjamaislesmêmespourWinnie.Lapeauautourdes
deuxplaieslaisséesparlescrocsdeMichelleétaitdevenuenoireetnécrosée.Depetitesveinesbleues,
semblablesàdesfissuressurdelaporcelaine,s'étendaientdepartetd'autredesblessuresjusqu'au
creuxducoude,etjusqu'àsesdoigts.Unpusdecouleurblanchâtrecoulaitdesmarqueslaisséespar
lesdents.Thaddeusl'essuyaavecsesdoigts.Leliquideétaitchaudetgluant.
Winniehurlatoutentirantsesgenouxcontresapoitrine,commesielleétaitprised'unesérie
d'atrocescrampes.Elleclignaplusieursfoisdesyeux.Thaddeusconstataqueleblancdesesyeux
étaitmaintenanttotalementnoir.Ilavaitdéjàvucelaunefoisauparavant,etilavaitpriépourneplus
jamaisavoiràassisteràcela.Ladernièrepersonnequ'ilavaitvuréagirainsiàlalumièredujourétait
Frances.Elleétaitrestéemaladependantplusieursjours,maisFrancesétaitunvéritablevampire-
Winnien'enétaitpasencoreun-samétamorphosenefaisaitquecommencer,etThaddeusnepouvait
rienyfaire.IlespéraitseulementquelaréactiondeWinnieàlalumièredujournedureraitque
quelquesheurescomptetenuquelevenindelamorsuredeMichellen'avaitpasencoretotalementfait
sonterribleeffetsurWinnie.
«Est-cequ'ellevabien?»ditunevoixderrièrelui.
Thaddeusregardapar-dessussonépauleetvitSarahàl'entréedusalon,unecouvertureentre
lesmains.
«Atonavis?»aboyaThaddeusenluiarrachantlacouverturedesmains.Puis,avecune
tendressepeucommunepourunloup-garou,Thaddeuss'enservitpourcouvrirWinnie.Ilposaalors
délicatementsamainsursonfrontbrûlantetmurmura:«Shhh,Winnie,jevaisprendresoindetoi.»
Winniemurmuraquelquechose,maissesparolesétaientincompréhensibles.Illuimassa
lentementlefrontetlestempesjusqu'àcequeWinniesecalme.Sespaupièressefermèrentsurses
yeuxnoirssansvieetWinnietombadansunprofondsommeil.Thaddeusrestaunmomentàcôté
d'ellepours'assurerqu'elleserepose.Unefoiscertainqu'ellesoitendormie,iltiralacouverturesur
sonvisage,lacouvrantainsicomplètement.
«Ilfautqu'onparle»,dit-ilàSarahtoutenlaprenantparlebraspourlaguiderhorsdela
pièce.
Chapitrequatre
Winnieouvritlesyeuxetessayadebouger,maiselleenétaitincapable.Ellepensad'abordque
quelqu'unl'avaitattachéependantqu'elledormait.Elleessayadeleverlatête,maisunedouleur
foudroyantesepropageatoutàtraverssoncrâne.Ellecria,maisaucunsonnesortitdesagorge.Elle
tournalesyeuxdanstouteslesdirectionsetconstataqu'ellesetrouvaitdansunepiècesombre.Elle
distinguaitdesformes,maisellen'arrivaitpasàvoirdequoiils'agissaitexactement.Desgens?Des
monstres?Soncœurbattaitfaiblementdanssapoitrine.Commeunroulementdetambour,maissans
lavigueuretlavitesse.Soudain,soncœurs'arrêtatotalementdebattreenundernierbruitsourd.
Winniehaletaensentantsonproprecœurs'arrêter.Celasignifiait-ilqu'elleétaitmorte?Ellen'en
savaittroprien.Maisunsentimentdepaniques'emparad'elle.Ellevoulaitcrier,maissagorge,sèche
etdouloureuse,l'enempêchait.Elleregardaàsadroite,lesformesluiparaissaientmaintenantplus
nettes,commesiunbrouillards'étaitlevédedevantsesyeux.Iln'yavaitpasdemonstres.Lesformes
appartenaientenréalitéauxétagèreschargéesdelivres,àlacheminéeenpierreainsiqu'àunfauteuil.
Winniesesouvintalorsdel'endroitoùellesetrouvait,etunpeudesapeurdisparut.Ellesetrouvait
danslamaisondel'agentdeThaddeus.Comments'appelait-elle.SarahRussel-voilàsonnom.Oui,
ilsétaientdanslamaisondeSarah.Elleétaitensécurité.Maisattendez,iln'yapeut-êtrepasde
monstrestapisdansl'obscurité,maisilyavaitbeletbienquelquechose.Ouplutôtquelqu'un,assis
danslefauteuilsituéenfaced'elle,entraindelireundesnombreuxlivreséparpillésdanslapièce.La
personneenquestionétaitunefillevêtued'unmanteauàcapucherouge.
«Qu'est-cequetulis?»demandaWinnie,maislàencore,aucunsonnesortitdesabouche.Sa
voixétaitsilencieuse.Ellen'avaitenréalitéfaitqueprononcercesmotsdanssatête.
Lapersonneassiseàl'autreboutdelapiècelevalatêteetregardaWinnie.RubyLittlelevale
livreenl'airafinqueWinniepuisselevoir.
LePetitChaperonRougedeCharlesPerrault,murmuraWinniedanssatêteenlisantletitre
écritsurlacouverturedulivrequetenaitRuby.
Sansdireunmot,RubyposalelivreetsedirigealentementversWinnie.Alorsquecette
dernières'approchait,WinnieregardasouslacapucherougedeRuby.Toutcommelorsqu'ellel'avait
retrouvéemortederrièrelastationdemétroEmbankment,unmincefiletdemorveavaitcoulédeson
nezetformaitmaintenantunesortedecrouteau-dessusdesalèvresupérieure.MaisalorsqueRuby
s'approchaitdeplusenplus,Winnieremarquaquelejolivisagedesonamieétaitdésormaisd'unvert
grisdechairendécomposition.Sapeauétaitridée.Uneodeurputrideémanaitdesouslacapuche
rouge,cequidonnaàWinnieunhaut-le-cœur.Elleavaitl'impressionqueRubyétaitentrainde
pourrirjustesoussesyeux.Winnievoulaitreculer,seleverducanapéets'enfuir,maisqu’importe
l'effortqu'ellefournissait,elleétaitincapabledebouger.
MaintenantdeboutàcôtédeWinnie,Rubylaregardaitfixement.
«T'asl'airbizarre,murmuraRuby,tuneressemblespasàlaWinniequiavaitpourhabitude
demeserrercontreellepourmetenirchauddurantlesnuitsglacialesàLondres.
—Enquoiai-jechangé?demandaWinniedanssatête.
—Tavoixestdifférente,réponditRuby.
—Commentça?
—Tavoixressemblemaintenantàungrognement,luiditRuby.
—C'estpourmieuxteparler,grognaWinnie.
—Ettesyeux,poursuivitRuby,ilssontcomplètementnoirs.
—C'estpourmieuxvoirdanslenoir,ditWinnieenregardantfixementsonamie…Sanseux,
jenepourraismêmepastevoirmaintenant.»
RubytenditlebrasetpritlentementlamaindeWinnie.Winnievoulutlaretirerensentantla
peaufroideetmoitedesonamie,maisellen'enavaitpaslaforce.«Tesdoigtssontlongsetpointus,
commedesgriffes.
—C'estpourmieuxteserrercontremoi,souritWinnie.
—Ettesdents,Winnie…ditRuby.Savoixétaitempliedetristesseetdedéception.
—Quelestleproblèmeavecmesdents?demandaWinnieavantdeglisserleboutdesa
languerougevifsursesdents.
—Ondiraitdescrocs,ditRubyavantdefaireunpasenarrière.
—C'estpourmieuxtemordre!»hurlaWinnied'unevoixstridentetoutenselevant
soudainementet...
...Àboutdesouffle.Couvertedetranspiration,Winnieregardaautourd'elle.Maintenant
qu'elleétaitéveillée,ellesavaitexactementoùelleétait.Soncœurbattaitàtoutrompre.Winnie
examinasesmains…Ellesétaientencorenormales,aucunsignedegriffes.Elleglissaleboutdesa
languesursesdentsdedevant.Pasdecrocs.Alorsquedesbribesdesonrêveflottaientencoreautour
d'ellecommedesfeuillesmortesemportéesparlevent,Winniefitglissersesjambeshorsducanapé.
Ellenesavaitabsolumentpascombiendetempselleavaitdormi.Elleregardaendirectiondela
fenêtreetvitdemincesrayonsdelumièrederrièrelesrideauxtirés.Laseuleidéedelesouvrirlui
donnalanausée,etsonestomacseserracommeunpoing.Elleregardaailleurs,etc'estalorsqu'elle
entenditdeséclatsdevoix.Ellereconnutimmédiatementlapremière.Ils'agissaitdeThaddeus,etil
semblaitencolère.Winnietenditl'oreille.L'autrevoixétaitcelledeSarah,maisellenesemblaitpas
encolère,justeconfuse.Winnieselevaettraversalapiècesurdesjambesfaiblesetfragiles.Unefois
devantlaporte,lesvoixsefirentànouveauentendre,alorselles'arrêta.Ellepressasonoreillecontre
laporteetessayatantbienquemald'entendrecequisedisait.
«Jet'enaidéjàsuffisammentdit,entendit-elledireThaddeus.Savoixétaitprofondeet
étouffée.
—Jeveuxsimplementt'aidersijelepeux,réponditSarah.
—Tunepeuxpasnousaidermoietmonamie,ditThaddeus,iln'yaqu'uneseulepersonne
quilepeut.
—Qui?demanda-t-ellesuruntondésespéré.
—Jenepeuxpasteledire.
—Etpourquoidonc?
—Parcequejetemettraisendanger.
—Tucommencesàmefairepeur.
—Tantquetunesaisrien,tun'asaucuneraisond'avoirpeur,essaya-t-ildelarassurer.
—Çan'apasdesens,ditSarah,riendetoutcelan'adesens.Tum'asditqueFrancesétait
morte.Commentest-ellemorte,Thaddeus?Était-ellemalade?A-t-elleeuunaccident?
—Cancer,ditThaddeusenutilisantlemêmemensongequelorsqu'ilavaitrencontréWinnie.
—Jenesavaispasqu'elleétaitmalade,ditSarah.Tunemel'asjamaisdit.
—Touts'estpassétrèsvite,réponditrapidementThaddeus.Écoute,jen'aipasletempsde
resterlààparlerdeçaavectoi.
—Maisjecroyaisqu'onétaitamis.
—Nouslesommes,etc'estpourcelaquejenepeuxpastouttedire.
—Tunem'asriendit.
—Jet'enaisuffisammentdit,essaya-t-ildelaconvaincre.Sijet'endisplus,nonseulement
celapourraits'avérerrisquépourtoi,maiscelanousmettraitaussiendangerWinnieetmoi.
—Maisqueldanger?haletaSarah.Ellesemblaitmaintenantexaspérée.
—Ledangervientdesgensquivontvenirnoustraquer,aboyaThaddeus.
—Maispourquoidiabledesgensvoudraient-ilsvoustraquer?Qu'as-tufait,Thaddeus?
—Leproblèmen'estpascequej'aifait,maiscequejesuis...,dit-ilavantdes'interrompre,
commes'ilserendaitcomptequ'ilenavaittropdit.
—Maisçan'aaucunsens,criaSarah.
—Écoute,est-cequetuvasmedonnercettevalise,oubienvais-jedevoirretournertoutela
maisonpourlatrouver?»cria-t-ilàsontour.
Ilyeutuninstantdesilence,suivipardessanglots.
—Tumefaispeur,Thaddeus.
—Jesuisdésolé,c'estbienladernièrechosequejevoulaisfaire.Donne-moijustelavaliseet
ons'enva,dit-il.
—D'accord,sic'estcequetuveux»,ditSarah.
EnentendantSarahpasserderrièrelaporte,Winnies'éloignadecettedernière.Ellecessade
pleureretmontalesescaliers.
Ungrandcoffresetrouvaitenhautdecesderniers.Ellel'ouvritetensortitlavaliseencuirque
Thaddeusluiavaitconfiéelorsqu'elleétaitdevenuesonagent.WinnieentenditSarahdescendreles
escaliersetpasserunenouvellefoisdevantlaportefermée.
«Voilàtavalise»,ditSarahavantdelalaissertombersurlesol,auxpiedsdeThaddeus.«Tu
peuxresterencoreuneheureoudeux,letempsquelanuittombecommetumel'asdemandé,mais
après,jeveuxquetusoisparti.
—Jesuisdésolé,ditThaddeus.Savoixétaitplusdouceetpluscalmemaintenantqu'ilavait
récupérésavalise.
—Ouais,moiaussi»,déclaraSarah.Winnieentenditensuiteuneporteclaquer.
Elles'éloignaalorsrapidementdelaportepourallers'asseoirdanslefauteuil.Quelquechose
quisetrouvaitsurcederniertombaausol.Winniesepenchapourramasserlelivre.Elleleretourna
etluletitre.
«LePetitChaperonRougedeCharlesPerrault»murmuraWinnie,alorsquesonsangse
glaçait.
Chapitrecinq
Winnievitlapoignéedeportetournerlentement.Ellereposalelivresurl'accoudoirdu
fauteuiloùelleavaitvuRubyLittleentraindelire,puisellerevintsurlecanapé.Elles'allongeaet
tiralacouverturejusqu'àsoncou.EllevitalorsThaddeusentrerdanslapièce.Ilrefermalaporte
derrièreluietsetournapourregarderWinniedansl'obscurité.
«Quelleheureest-il?murmura-t-elle,commesiellevenaitjustedeseréveiller.
—Iln'estpastoutàfaitsixheures,dit-ilensedirigeantverselle.Iltenaitunevieillevaliseen
cuirpatiné.
—Sixheuresdusoir?demandaWinnietoutensehissantsursescoudes,j'aidormitoutela
journée?
—Oui,dit-il,moiaussij'aiunpeudormi.
—Qu'est-cequim'estarrivé?Jemesuisévanouie,non?
—Oui»,dit-ilànouveauavantdeposerlavaliseausolpours'asseoirsurlecanapé,àcôtéde
Winnie.Sescheveuxnoirsetboucléstombaientjusteau-dessusducoldelachemisebleuqu'ilportait
maintenant.Etàenjugerparsonodeur,Winniepensaqu'ilavaitégalementdûprendreunedouche.
Winniefutsoudainsurprisedel'acuitédesonodorat,etellecontractasesnarines,commepour
essayerdes'empêcherd'éternuer.Thadsetournaverselle,sesyeuxpâlesscintillaientdelamême
couleurquelaboucled'oreillequ'ilportaitmaintenant.
«Pourquoiest-cequejemesuisévanouie?demandaWinnie.
—L'épuisement,j'imagine,ditThaddeus.Çafaitmaintenantplusieursjoursquetun'aspas
dormicorrectement,ettuviensdevivrequelquechosedeplutôttraumatisant.C'esttoutàfaitnaturel
quetoncorpsveuillesemettreenpausepourunpeuderepos.
—Maisjesouffrais,ditWinnietoutensemassantinconsciemmentleventre,làoùelleavait
ressentilaplusgrossedouleur.
—Commejeviensdeledire,lafatigueetlestresspeuventêtreàl'origined'étrangeschoses
surlecorpsetl'esprit.L'importantestquetutesentesmaintenantmieux,etc'estlecas,non?
—Oui,ditWinnietoutenbloquantsescheveuxderrièresesoreilles.
—Etlamorsure?»demandaThaddeus.Ilnepouvaits'empêcherderegardersonbrasavec
inquiétude.
Winnielevasonbrasdansl'obscuritéafindel'examiner.«Wow,haleta-t-elle.
—Quoi?Qu'est-cequinevapas?ditThaddeustoutenbondissant.
—Rien,c'estbienlàleproblème»,dit-elleavantd'orientersonbrasdesortequeThaddeus
puisseyjeterunœil.
Délicatement,ilpritlebrasdeWinniepourleregarderdeplusprès.Ilenexaminalapeau.
«Tuvois?fit-elleavecungrandsourire,lesmarquesdemorsureontdisparu.Jet'avaisbien
ditquetoutiraitbien.
—Mais...»fitThaddeus.Ilfronçalessourcilsenregardantlecarrédepeauoùlachair
semblaitnécroséeilyavaitencorequelquesheuresdecela.
Envoyantl'inquiétudesursonvisage,Winnietirasonbrasetdit:
«Arrêtedet'inquiéter,Thad,lamorsureadisparuetjemesensbeaucoupmieux.
—Mais...»essaya-t-ilànouveaudedire.
—Quelestleproblème?»demandaWinnieavecunpetitsouriresatisfaitetavantdeselever
ducanapé.«Tuascruquej'allaismetransformerenvampireouuntrucdanscegenre?
—Ehbien...,commença-t-ilàdireavantdes'interrompre.
—Ehbienquoi?demandaWinnieenleregardant.
—Rien»,dit-ilavecunhaussementdeseslargesépaules.Ilramassaensuitelavaliseet
l'ouvritsurlecanapé.ÉtantdonnéquequelquechoseempêchaittoujoursWinnied'ouvrirlesrideaux,
elleallumaunepetitelampequiétaitposéesurunetable.ElleseplaçaalorsàcôtédeThaddeuset
regardadanslavaliseouverte.Ilensortitunjean,un
t-shirt,uneculotteainsiqu'unsoutien-gorge.
«C'estpourtoi,dit-ilenluitendantletout.
—Pourquoiest-cequetuasunevalisepleinedevêtementspourfemme?ditWinnieavantde
lesprendredanssesmains.
—IlsétaientdestinésàFrances,dit-ilenregardantdanslavalise.Nousavionspréparéçaen
casd'urgence,aucasoùnousaurionsàfuirprécipitamment.Jel'avaisconfiéeàSarah.»
Toujourspastrèsàl'aiseàl'idéedeporterlesvêtementsd'unefemmemorte,Winnielesporta
àsonvisagepourlesrenifler.Ilsétaientpropres.
Commes'ilpouvaitliredanssespensées,Thaddeusdit:«C'estbon,Francesn'ajamaiseu
l'occasiondelesporter.
—Jesuisdésolée...commença-t-elleàdire.
—Tun'aspasàêtredésolée,ditThaddeusensetournantverselleetenluitendantune
enveloppe.
—Qu'est-cequec'est?
—C'estlepasseportdeFrances,luiditThaddeus.Vousvousressemblez,tupasserasdonc
n'importequelcontrôleauxfrontières.Ilyaaussimillecinqcentseurosenespèces...
—Passeport...contrôleauxfrontières...Jepensaisqu'onallaitenÉcosse,ditWinnieen
examinantl'enveloppemarronentresesmains.
—Etc'estlecas,maisilpeutarrivern'importequoiavantd'yêtre,ditThaddeusenla
regardant.Ilpourraitm'arriverquelquechose,etsicelaarrive,ilfautquetucontinuesàfuir,Winnie.
Parsaussiloinquepossible.Lepasseportetl'argenttepermettrontdequitterleRoyaume-Uni.Dans
l'enveloppe,tutrouveraségalementl'adressed'unemaisondontjesuislepropriétaireetquisetrouve
dansunerégionreculéed'Italie.J'yaicachésuffisammentd'argentpourcommencerunenouvellevie.
C'estquelquechosequej'avaispréparéaucasoùquelquechosedevaitm'arriveretqueFrancesse
retrouveseule,justeaucasoùelleaitbesoindefuiretdesecacher.C'estàtoimaintenant.
—Maisilnevarient'arriver,n'est-cepas?Onvaresterensemble?demandaWinnietouten
serrantl'enveloppeentresesmains.
—Cesvampiresnecesserontjamaisdemetraquer,Winnie,ditThaddeustoutenagrippantles
épaulesdeWinnie.Ilsnereculerontdevantrien;ilssedébarrasserontdetoutcequisetrouvesurleur
chemin,jusqu'àcequejesoismort.
—AlorspourquoinepassimplementallerdanscettemaisonsecrèteenItalie?»demanda
Winnie.Ellesesentaitperdue.«Pourquoiperdredutempsenallantvoirtonami?Tuasditqu'ilte
détestait.
—Parcequ'ilpossèdelapierred'oùcelle-ciaétéextraite,ditThaddeusenpointantdudoigtla
boucled'oreillequ'ilavaitarrachéeàl'oreilleduvampiremort.«Ilalapierre.
—Lapierre?répétaWinnie.Ellesesentaitdeplusenplusconfuse.
—Écoute,jen'aipasletempsdet'expliquermaintenant,ditThaddeusensetournantversla
valise.Nousdevonsyaller.Vaprendreunedouche,onseretrouveicidanscinqminutes,pasplus.
—Mais...commença-t-elleàdire.
—Iln'yapasdemais,ditThaddeusensetournantverselle,unpistoletàlamain.
Winniereculad'unpas.
—C'estpourquoifaireça?
—Prends-le,dit-ilavantdeleluifourrerentrelesmains.
—Jen'enveuxpas,haleta-t-elletoutenrepoussantsesmainsainsiquel'armeàfeu.
—Prends-le,Winnie,insistaThaddeusenluiprenantlesmainspourlaforceràleprendre.Tu
pourraisbienavoirbesoindemetuerunjour.
—Jeneferaisjamaisça,luiassura-t-elle.Jenepourraisjamaistetuer.
—Mêmesicelapouvaitm'éviterd'êtredévoréparlesvampires?murmura-t-ilenla
regardantdroitdanslesyeux.
—Nousn'enarriveronspaslà.
—Ettupourraisbienavoirbesoindemetuerpourprotégertaproprevie...,commença-t-ilà
expliquer.
—T'esentraindedirequetupourraisbienessayerdemetuerunjour?demandaWinnieen
leregardantdroitdanslesyeux.Soncœurbattaitvigoureusement.
—Oui,sinousnetrouvonspasunendroitoùm'enfermeravantlaprochainepleinelune»,
dit-ilavantd'enroulerlesdoigtsdeWinnieautourdel'arme.
Avecréticence,ellefermasamainsurlemorceaudemétalfroid.
«Maissouviens-toi,Winnie,jenepeuxpasêtretuéparquelqu'unquim'aime,ditThaddeusen
latirantversluipourlaprendredanssesbras.Alorspourtonbien,netombepasamoureusedemoi.
»
Parpeur,maisappréciantsecrètementlasensationd'êtredanssesbras,Winnielerepoussa
délicatement.Ellelevaalorslesyeuxversluietdit:«Iln'yaabsolumentaucunechancequecela
arriveunjour.»
Toutentenantlesvêtements,l'enveloppeainsiquelepistoletappuyécontresapoitrine,
Winniesortitdelapiècepourallerprendreunedouche.
Chapitresix
L'inspecteurdepoliceLanceStrokesortitunautrechewing-gumdesonemballageenpapier
d'aluminium.Ilmitlechewingdanssaboucheetjetalepapierenbouledanslesbraisesdevantlui.
Bienqu'ilfassedéjànuit,lemanoirincendiéétaitinondédelumièreinstalléeparlesofficiersde
policeetparlespompiers,quiavaientpassélamajeurepartiedelajournéeàtravaillersurlabâtisse
incendiée.
Deboutaumilieudelafuméegrisequis'élevaitencoredesdébrisfraîchementarrosés,Stroke
observaitlesagentsdepolicescientifiquemarcheràquatrepattesdanslescendresetlesdébris.Il
mâchaitvigoureusementsonchewing-gumtoutenregardantcesagentsvêtusdeleurcombinaison
blanches'affaireràprendredesphotosetàramasserlespetitsfragmentsdepiècesàconvictiondans
deséprouvettesetdessacsenplastiqueprévusàceteffet.Enarrivantsurleslieuxdel'incendie,il
avaitd'abordpriscelapourunaccident,maisl'affaireétaitdésormaistraitéecommeunacte
volontaire.Lecommandantdespompiersafaitétatdelaprésenced'uncombustible-probablement
del'essence-utilisépourallumerlefeu.Cetteannonceavaitlancélamachinejudiciaire,etStroke
avaitdoncétédésignépourlaconduire.
L'airmarinquisoufflaitenprovenancedelamernesentaitpluslafraîcheuretlesel,mais
avaituneodeurâcre.Celaluipiquaitlesyeuxetsonnezledémangeait.Ilsortitunautrechewing-gum
delapochedesonmanteau,leretiradesonemballage,etlemitdanssabouche.Lasaveurdela
mentheinondasaboucheetdébarrassasespapillesdugoûtdelafuméequiemplissaitl'airambiant.Il
restaensuiteimmobileuninstant,seslongscheveuxblondsauvent,sonvisagerasédeprèsengourdi
parlefroid,lesmainsfourréesdanslespoches.Ilnesavaitpass'ildevaitêtreheureuxoubienen
colèred'avoirétécollésurcetteaffaire.Ilaimaittravaillersurdesaffairesdemeurtres,etnon
enquêtersurunebandedegaminsquiontjouésavecuneboîted'allumettes.Maiscelapourraittout
aussibiens'avérerêtreunegrosseaffairepourlui,ets'ilfaisaitdubontravail,celaluipermettrait
peut-êtredemonterengrade.Ilétaitravid'avoiratteintleposted'inspecteurdepoliceduhautdeses
vingt-sixans,maisilaimeraittellementêtrepropulséaurangd'inspecteurgénéral.Stokeregardale
sergentBeckaHortonsortirdesdécombresfumantspouralleràsarencontre.Seslongscheveux
noirs,attachésenunequeuedecheval,sebalançaientdegaucheàdroitedanssondos.L'espaced'un
instant,Stokeimaginasescheveuxdétachésdanssondosnu.Sapeaublancheserait-elledouceau
toucher?sedemanda-t-il.Sescheveuxétaient-ilssuffisammentlongspouratteindresesjoliesfesses
?Stokes'efforçaderepoussercespensées.Maiselleétaitsibelle,avecsesyeuxmarronclair,ses
longscilsnoirsetseslèvresroses.Commelui,BeckaHortonétaitjeuneetavaittravaillédurpour
atteindresongradeaujeuneâgedevingt-troisans.
«Vousallezadorerça,monsieur,ditBeckaenarrivantdevantStoke.
—Quoidonc?demandaStoketoutenmâchantlentementsonchewing-gumetenlaregardant.
—Lesagentsdelapolicescientifiqueonttrouvétroiscorpsaumilieudesdébris...»
commença-t-elleàdire,sachantqueceladonneraitlesourireàsonsupérieur.Dèsl'instantoùStoke
luiavaitditqu'ilsavaientétémissurl'affairedel'incendiecriminel,elleavaitsentison
mécontentement.NonseulementStokebrillaitphysiquementavecsonphysiqueavantageux,sesyeux
vertsperçantsetsescostumessurmesure,maisilvoulaitégalementêtrebrillantdanssonmétier.Il
voulaittravaillersurlesmeilleuresaffaires,cellesquiluipermettraientdegravirleséchelons.Becka
étaitdoncraviedetravailleravecluipourl'instant,maisellen'avaitnullementl'intentionde
s'éterniseraveclui-ellevoulaitsefaireunnomdanslemilieu,sansêtredansl'ombredequiquece
soit.Tousdeuxavaientespérétravaillersurl'affairedelajeunefemmeetdesonbébéretrouvés
mortsdansunappartementenville.Maisilsn'ontpaseucettechance.Cetteaffaireavaitétéattribuée
aucommissaireprincipal.DesagentsdepoliceavaientmêmeétédépêchésdeLondrespourenquêter.
Nonpasparcequ'ilsnefaisaientpasconfianceauxforcesdel'ordrelocales,maisparcequ'ils
pensaientquecelapourraitavoirunlienaveclemeurtred'unejeunefemmeàLondres.Lesvictimes
avaienttoutesétédéchiquetéesenmorceaux,certainsdisentqueseulunanimalsauvageseraitcapable
decela.
C'estpourquoilorsquelesagentsdelapolicetechniqueetscientifiqueluiavaientmontréles
corpsfumantsetcarboniséscachéssouslesdécombresdelamaison,elles'étaitditqu'elleetStoke
étaientpeut-êtretombéssuruneaffairequidoperaitleurcarrière.
Stokeprituninstantpourréfléchiravantdedemander:«Est-cequecesgenssontmortsdans
l'incendie?
—Non,àmoinsquelefeupuissecouperunetête,répondit-elleimmédiatementenessayantde
dissimulersonenthousiasme.
—Ilyauncadavresanstête?demanda-t-ilenhaussantunsourcil.
—Etuncadavreéventré,l'informa-t-elle,impatientedecommenceràenquêter.
—Autrechose?demandaStoke,essayantluiaussidecachersonenthousiasme.
—Etletroisièmeaétélobotomiséàl'aided'unearmedepoing.
—Alorsl'und'euxaététuéparballe?demandaStoke.Iln'arrivaitpasàcroirecequ'il
entendait.
—Bam!fitBeckatoutenfrappantsonproprefrontaveclapaumedesamain.Ils'enestpris
uneenpleinetronche!
—Montre-le-moi»,ditStokeensemettantàmarcheràgrandesenjambéesverslesruinesde
lamaisonquiabritaitlescadavres.
Beckadutcourirpourresteràsonniveau,lesjambesdeStokes'ouvraientetsefermaient
commedesciseauxalorsqu'ilseprécipitaitverslabâtisse.Unagentdepolicesetenaitdevantun
rubanquiavaitétéutilisépourscellercequi,àlagrandejoiedeStoke,étaitdésormaisunescènede
crime.
—Merci,monsieur»,murmuraStokeensepenchantpourpassersousleruban.Beckale
suivit.«Oùsont-ils?
—Parici»,dit-elleavantdeleguideràtraverslesdécombresetverslegrouped'agentsdela
policescientifique,quiétaientmaintenantréunisaupiedcequiétaitautrefoisunénormeescalier
menantàl'étage.
Entroisgrandesfoulées,Stokepassadevantelleetarrivaenpremieraupieddel'escalier.«
Qu'est-cequeçadit?»demanda-t-ilàl'agentleplusprochedelui.
Vêtudesacombinaisonenpapierblancquibruissaittoutautourdesoncorps,l'agentsebaissa
pourécarterunmorceaudedécombres.Souscedernier,Stokedécouvritunsquelettecarboniséet
encoreembrasé.ToutcommeBeckaleluiavaitdit,ladépouilleavaitétédécapitée.
«Oùestlatête?demandaStokesansôtersesyeuxdecequiressemblaitàdesbâtonsde
charbondebois.
—Ici»,ditl'agentavantdeguiderStokeetBeckaunpeuplusloin.
Ilss'arrêtèrentdevantunautreagentvêtud'unecombinaisonblanche.Cettedernièretenaitun
imposantappareilphotoentresesmains.Ellepointadudoigtlecrânenoirciquisetrouvaitausol.
Ellepritalorsunesériedephotosetl'endroits'illuminasoudainsouslesflashsdesonappareil.
«Vousavezterminé?»demandaStoketoutensortantunnouveauchewing-gumetavantdele
mettredanssabouche.
«J'aiterminé»,réponditl'agentavantdes'éloigner.
Stokes'accroupitdevantlecrâne.Ill'examinaavecsesyeuxverts.IltenditsamainversBecka
etdit:«Stylo.»
Beckafouillalapochedesonmanteauetensortitunstyloqu'elletenditàStoke.Ilpoussa
délicatementlecrâneavecl'extrémitédustylo.Ill'enfonçaensuitedanslesorbitesoculaires,il
soupçonnaitlesyeuxd'avoirbrûléàlachaleurdel'incendie.
«Uneidéedel'âgeetdusexe?demanda-t-ilàl'agentdelapolicetechniqueetscientifique
sanslaregarder.
«Àenjugerparlataille,ils'agitd'unefemmeadulte»,répondit-elle.
Stokefitglisserl'extrémitédustylosurlepeudechairquirestaitsurlecrâne.Totalement
brûlé,lenezavaitdisparu.Maiscen'étaitpaslecasdelaboucheetdeslèvres,quiétaientencorelà.Il
sepenchaplusencore,desortequesonvisagenesoitplusqu'àquelquescentimètresducrâne,puisil
soulevalalèvresupérieurenoireetbrûlée.Sesyeuxs'illuminèrent.
«Vousavezditqu'ils'agissaitd'unefemme?réfléchitStoke.
—Toutàfait,réponditl'agent.
—Quelleespèce?
—Quelleespèce?répétal'agentavecunricanementinterrogateur.Humaine,biensûr.
—Ehbien,pourunehumaine,sesdentssontdignesdecellesd'unanimalsauvage,ditStoke
toutensetournantpourregarderBeckapar-dessussonépaule.Regardezça,sergent.»
AlorsqueStokecontinuaitdesouleverlalèvresupérieureduboutdesonstylo,Becka
s'approchapourregarder.Puisellesifflaavantdedire:«Ehbien,jen'auraispasaiméqu'elleme
morde»,déclaraBeckatoutenexaminantlesdeuxlonguesincisivesquisortaientdesgencives
noirciesdelavictime.
Stokeretiralestylodelaboucheducrâneetsereleva.
«Prenezunephotodecesdents,dit-ilàl'agentdepolicescientifiqueavantdetendrelestyloàBecka.
—Nonmerci,grimaçaBecka.Vouspouvezlegarder.»
Sansdireunseulmot,Stokeglissalestylodanslapochedesonmanteauets'éloigna
rapidement.Beckalesuivit.Ilregardaittoutautourdelui,examinantlaruinedanslaquelleilsse
trouvaientmaintenant.
«Sait-onquihabitaitici?demanda-t-il.
—Oui,j'aifaitquelquesrecherchesetlamaisonappartenaitàunesortedereclusrépondant
aunomdeThaddeusBlake»,ditBeckatoutensortantsoncalepinpourpasserenrevuelesnotes
qu'elleavaitprises.
«Ilétaitpourlemoinsdiscret.Apparemmentilhabitaiticiavecsafemme.Certainshabitants
ducoindisentqu'elles'appelaitpeut-êtreFrances.J'aivérifiénosfichiers,etiln'apparaitnullepart.
Nousn'avonsmêmepasunephotodecetype.
—J'enaiune»,ditStokeavantdesebaisserpourramasserquelquechoseentreles
décombres.Ils'agissaitd'unlivrepartiellementbrûléetenpiteuxétat,illefeuilletabrièvementavant
deledonneràBecka.
«IlsembleraitquenotremystérieuxThaddeusBlakesoitunpoète»,dit-il.
Beckaexaminalelivreavantdel'ouvrir.Lapremièrepagearboraitlaphotod'unhommeaux
cheveuxébouriffés.Ildevaitavoirvingt-cinqàtrenteansetétaitplutôtbelhomme.«Vousvenezde
direqueThaddeusBlakeestunpoète,ditBeckaetlevantlesyeuxversStoke.Vousvouliezdirequ'il
étaitunpoète,non?L'undecescorpsdoitêtrelesien.»
Stokerepritlelivre,regardaBeckaetdit:«Quelqu'unacoupélatêtedenotremonstrelà-bas.
Jesoupçonnecettemêmepersonned'avoirexplosélacervelledelasecondevictime,avantd'éventrer
latroisième.Etceluioucellequiafaitçaaensuiteaspergél'endroitd'essencepourallumerun
barbecuegéant.Alorsjusqu'àcequej'ailapreuvequeThaddeusBlakeestbeletbienmort,ilest
notreprincipalsuspect.
—Maisparoùallons-nouscommencerpourleretrouver?demandaBecka.
—EtsioncommençaitparallerrendrevisiteàSarahRussel?dit-ilavantdes'éloignerà
grandesenjambées.
—C'estquicelle-là?ditBeckaenhaussantlavoixafinqu'ill'entende.
—Sonagentlittéraire.C'estentouscasécritaudosdulivre»,ditStoketoutenl'agitantau-
dessusdesatête.
Chapitresept
Winniesortitdeladouche,sesécha,etenfilalesvêtementsqueThaddeusluiavaitdonnés.
Aprèsavoirmislepull,Winnieretroussalamancheafindemieuxregarderl'avant-brasoùelleavait
étémordueparMichelle.Elleglissasesdoigtssurlapeauimmaculée,puislapetitevoixdanssatête
luidemandasielleneferaitpasmieuxd'êtreunpeupluscurieusequantàlamanièredontlaprofonde
blessureavaitbienpudisparaîtreaussirapidement.Winniebaissasamancheetessayaderepousser
cettevoixauxconfinsdesonesprit.Celle-ciressemblaitbeaucouptropàcelledeRubyLittle.Elleest
morte,seditWinnieavantd'attacherseslongscheveuxauburnenunequeuedecheval.S'ilyabien
quelquechosequidevraitm'inquiéter,ceseraitdesavoirpourquoijenecessedelavoir,pensa-t-elle.
QuandbienmêmelamortdesonamieavaiténormémentattristéWinnie,ellesavaitquelefaitde
s'appesantirsurcelaneluirendraitpasservice.Jedoisresterfocaliséesurmasurvieaujourlejour,
pensa-t-elletoutenpliantl'enveloppecontenantl'argentetavantdelafourrerdanslapochearrièrede
sonjean.
Survivrejouraprèsjour-nuitaprèsnuit-ils'agissaitlàd'unechoseàlaquelleWinnieétait
devenuetrèsdouéeaucoursdecesdernièresannées.Etellesavaitquesiellevoulaitsurvivreàcela,
elleallaitdevoirgarderlatêtefroideetlesidéesclaires,toutcommeellel'avaitfaitlorsqu'ellevivait
danslarue.
EllenevoulaitdoncpaspenseràRubyLittle.Ellenevoulaitplusl'entendreniécouterce
qu'elleavaitàdire.Etaprèstout,cen'étaitpascommesiRubyétaitvraimentlà,n'est-cepas?Ruby
étaitmorte.Morted'uneoverdosededroguederrièreunestationdemétro,àdescentainesde
kilomètresdel'endroitoùsetrouvaitWinnieencemomentmême,àregarderl'armeàfeuque
Thaddeusluiavaitdonnéeaucasoùelleauraitbesoindeletuer.VoilàcesurquoiWinniedevait
resterfocalisée-surleprésent-etnonsurlepasséetladouleurquis'ycachait.
Délicatement,Winniepritlepistoletentresesmains.Celui-ciétaitlourd,etlelongcanonen
métalbrillaitsouslalumièreauplafond.Lemétalétaitfroidautoucher.Ellefrissonnaense
souvenantdelamanièredontelleavaittirésurlevampireNateVarna.Ellefermalesyeuxpour
essayertantbienquemaldesedébarrasserdel'imagedelacervelleduvampirevolantenéclatsurle
torsenudeThaddeus.Commentavait-ellebienpufaireunechosepareille?Winnien'avaitjamaisfait
demalàunemouche.Etalorsqu'ellesetenaitdanslasalledebain,lesyeuxfermésetl'armeposée
surlapaumedesamainouverte,ellecompritpourquoielleavaitfaitcela.Ellel'avaitfaitpoursauver
Thaddeus.
Méritait-ild'êtresauvé?demandalapetitevoix.
«Laferme!»feulaWinnieavantd'ouvrirlesyeuxetderegardertoutautourd'elledansla
salledebain.Rubyétait-ellerevenue?sedemanda-t-elle.«MaisRubynepeutpasrevenir.Elleest
morte,etlesfantômesn'existentpas!»dit-elleàvoixhaute,commepourseconvaincredecela.
Tunecroyaispasnonplusauxvampiresetauxloups-garousilyaencorequelquesjoursde
cela,remarqualapetitevoixdanssatête.
«Laferme!répétaWinnie.
—Àquituparles?»retentitlavoixdeThaddeusdel'autrecôtédelaporte.
Winniesursautaetl'armeluiglissapratiquementdesmains.
«Àpersonne»,balbutiaWinnieavantdeglisserl'armedanslaceinturedesonjean.Ellele
cachasousl'ourletdesonpull.
Voilà,Winnie,gardebienlepistoletàportéedemain,tupourraisenavoirbesoinpourtuerle
loup-garou...commençaàdirelapetitevoixdanssatête.
Winniesecouavivementlatêtedegaucheàdroitepours'endébarrasser.Elleouvritalorsla
portederrièrelaquellesetrouvaitThaddeus.
«Toutvabien?demanda-t-ilenlaregardant.
—Oui»,répondit-elleenpassantrapidementdevantluipoursedirigerversl'escalier.Elle
voulaitsortirdecettesalledebainauplusviteafind'êtreloindelavoixqu'elleentendait.Ellene
pensaitcependantpaspouvoirluiéchapper.
«Nousferionsmieuxd'yaller,luiditThaddeus.
—D'accord»,haussa-t-ellelesépaulesavantdedescendrelesescaliers.
Arrivéeenbasdecesderniers,elletrouvaSarah,entraind'attendredevantlaporte,dansla
pénombre.Sarahsemblaitpresqueexaminersonvisage,etcelan'échappapasàWinnie.
Winniecroisasonregard,etsesentantmalàl'aise,elledit:«Est-cequetoutvabien?
—Çaenestpresqueeffrayant,murmura-t-elle,incapabled'ôtersesyeuxdeWinnie.
—Quoidonc?demandaWinnie,sesentantdeplusenplusmalàl'aise.
—TaressemblanceavecFrances»,ditSarah.Sonvisageétaitpâleetsestraitstirés.«
Thaddeusaditqu'elleestdécédée,maisenteregardant,jen'ensuispassisûre.
—Elleestbeletbiendécédéeetjenesuispaselle,répliquaWinnie,peut-êtreplussèchement
quevoulu.»Ellen'appréciaitpastropqu'onlaregardeainsi.Elleavaitsouffertdecelapendantdes
années.Winnieavaittoujoursdétestaitlamanièredontlesgensladévisageaientlorsqu'ellemendiait
pourdelanourritureetdel'argentdanslesruesdeLondres.Lespassantsetlestouristesla
regardaientcommesiellen'étaitqu'unanimal-unmonstre-etellen'avaitaucuneenviedesesentirà
nouveaucommetelle.
«Vouscouchezensembleouuntruccommeça?demandaSarah.Monamieestmorteettuas
déjàprissaplace...
—Çasuffit,ditThaddeus,apparaissantsoudainenbasdesescaliers.
—Ehbien,cen'estpascorrect,Thaddeus»,seplaignit-elled'untononnepeutplussérieux.
Sesyeuxétaientmaintenantrouges,commesielleluttaitpourretenirseslarmes.«Etl'idéede
remplacerFrancesparquelqu'unquiluiressembleàcepoint...
—JenesuispasFrancesetjenel'aipasremplacée,rétorquaWinnie,elleavaitlasensation
d'êtrejugéeàtort.Jesuismoi,Winnie.
—Ohvraiment?ricanaSarah,tuporteslesvêtementsdeFrancesettutetiensjusteàcôtéde
sonmari.
—Tunecomprendspas,ditThaddeustoutens'approchantd'elle.Savoixétaitcalme.
—Alorspourquoin'essaierais-tupasdem'expliquertoutcecirque»,ditSarah.Deslarmes
coulaientmaintenantsilencieusementlelongdesesjoues.Ellelesessuya.«Dis-moicommentmon
amieestvraimentmorteetpourquoitut'enfuis.
—Jenepeuxpas.Jetel'aidéjàexpliqué,moinstuensais,plussûrceserapourtoi.»
Thaddeussepenchaafindedéposeruntendrebaisersursonfront.Ilseretourna,regardaWinnieet
dit:«Allez,ilesttempsd'yaller.»
Sansseretourner,Winnieouvritlaported'entrée.Ilfaisaitmaintenanttotalementnuit,etle
ventfraisamenadesfeuillesmortesdansl'entrée.
«Tereverrais-jeunjour?»entendit-elleSarahdemanderàThaddeus.
Cederniersetournaverselleetréponditsimplement:«Tuferaismieuxdem'oublier.
Oublies-nous,moietFrances-ceseraplusprudentpourtoiainsi.Adieu,Sarah.»
Sansrienajouter,Thaddeussortitetrefermalaported'entréederrièrelui.
«Etmaintenant?demandaWinnie.
—Oncourt»,réponditThaddeusavantdeprendresamaindanslasiennepourlaguiderdans
l'obscurité.
Chapitrehuit
Contrairementàlaveille,ThaddeusneportapasWinniesursondos.Aulieudecela,ils
coururentmaindanslamainpoursortirduvillagedeBickleighetserendreàlagaredeTiverton.
Étantdonnéqu'aucund'euxnepouvaitconduire,etqu'ilsn'avaientdetoutemanièrepasdevoiture,
ThaddeussavaitqueletrainétaitlemeilleurmoyendeserendreenÉcosseaussivitequepossible.Il
pourraitbiencourir,maisilneseraitpassuffisammentrapide.Ils'étaitdoncditqu'avecunpeude
chance,ilspourraientpeut-êtreattraperuntraindenuitpourl'Écosseetainsiyarriverlelendemain
matin.CelaleurlaisseraitbienassezdetempspourtrouverKarlLauderdale.Celafaisaitdescentaines
d'annéesqu'iln'avaitpasvuKarl,etilespéraitquetoutcetempsauraitpermisàsonvieilamide
s'adouciretderéussiràluipardonner.Thaddeuscraignaitquesonvieilamiluienveuilletoujours
pourcequ'ilavaitfait,maisplusimportantencore,ilsavaitqu'ilarrivaitàcourtd'optionsetdetemps.
Qu'ildétesteThaddeusounon,Karlavaitensapossessionlaseuleetuniquechosequipermettraità
Thaddeusdesedébarrasserdesvampires,etilvoulaitlerécupérer.
ToutenguidantWinniejusqu'àlavilledeTivertonetsagare,Thaddeusregardait
régulièrementWinnieducoindel'œil.Samainluiparaissaitsidouceetsipetite,celaluirappelaitles
promenadesnocturnesqu'ilfaisaitavecFrances.Ils'empressaderepoussercessouvenirsdeson
esprit.Iln'avaitaucunementbesoindesesouvenirmaintenantdeFrancesetdel'amourqu'ilavait
pourelle.Maisqu'importeàquelpointilessayait,ilnepouvaits'empêcherderegarderlajeune
femmequimarchaitrapidementàcôtédeluienluitenantlamain.Elleressemblaittellementàla
femmeavecquiilavaitvécupendantdescentainesd'années,ettoutcommeilavaitaiméFrances,il
savaitque,bienqu'encorefaibles,dessentimentssimilairescommençaientàgrandirchezluipour
Winnie.Ilavaitbeauessayerdesebattrecontrecessentiments,ilsavaitquesalutteétaitvaine.
Commentpouvait-ilnepastomberamoureuxdequelqu'unquiluirappelaittantlafemmequ'ilavait
aiméecorpsetâme?MaisWinnien'étaitpascettefemme-ellen'étaitpasFrances.Ilessayaitdene
jamaisoubliercela.Maiscelanesemblaitavoiraucuneimportance.Eneffet,iln'étaitpasentrainde
développerdessentimentspourWinnieuniquementparcequ'elleressemblaitàlafemmequ'ilavait
tantaimée;iléprouvaitégalementdeplusenplusdechosesàsonégardjustementparcequ'elleétait
aussitrèsdifférentedeFrances.
Francesétaitforte,elleétaituneguerrièreenvoyéeparsonpère,Nicodemus,pourletraquer
etletuer.Maisilsétaienttombésamoureux.ToutcommeThaddeus,Francesétaituneguerrièreetune
survivante,ilsavaientcelaencommun.ThaddeussavaitqueWinnieétaittoutaussiforte.Elleavait
survécuàbeaucoupdechosesdanssacourtevie,maiselleavaitaussiunecertaineinnocence,une
naïvetéqueThaddeusadorait.Ellevenaitd'avoirunaperçudecequ'étaitvraimentlemondedans
lequelilavaitdécidédevivre-lemondequeleshumainspartageaientaveclui,maisqu'aucund'eux
n'arrivaitàvoiravecclairvoyance.MaisThaddeussavaitqueWinnien'étaitdésormaispluscomme
ceshumainsaveuglesdéambulantdansl'ignorance,incapablesdevoirlescréaturesquiviventparmi
eux.Thaddeusn'étaitaucunementintéresséparleshumains,leurfragilitéetleurmortalité.Maisil
restaitencoreàWinnieàdécouvrirqu'ellen'étaitdésormaispluscommeceshumains.Elleétaitune
créature,toutcommelui.Thaddeusn'avaitcependantaucuneidéedelamanièredontcelase
manifesteraitchezelle.Iln'avaitencorejamaisrencontréunhumainmorduparunvampire.Iln'avait
jamaisvuaucunhumainsemétamorphoser.Iln'avaitfaitqu'aimerunvampire-Frances.Ill'avaitvue
mouriretilsavaitqu'ilverraitunjourmourirWinnies'iltombaitamoureuxd'elle.Ils'agissaitlàdu
malheurquidéfinissaitsavie.TouslesLycanthropesdevaientendurerlamêmechose.Ilsdonnaient
facilementdel'amour,maisfinissaienttoujoursparensouffrirterriblement.
IlnevoulaitpastomberamoureuxdeWinnieparcequ'ilnepourraitpassupporterla
souffrancequ'ilavaitdéjàsubieàdeuxreprisesaucoursdesalonguevie.Ilnevoulaitpasune
nouvellefoisprendrelavied'unefemmequ'ilaimait.Deuxfoissontbiensuffisantespourtout
homme,aussilonguesoitsavie.C'estpourquoiilluiavaitdonnél'arme.MaisThaddeussavaitquesi
tomberamoureuxdeWinniepouvaits'avérerêtreuneerreurfatale,ceseraitunebienplusgrande
erreurqu'elletombeamoureusedelui.Ellen'arriveraitjamaisàappuyersurlagâchettesiellelui
offraitsoncœur.
«Pourquoit'arrêtespasdemeregarder?demandasoudainWinnieenlevantlesyeuxverslui.
«Est-cequeçava?demanda-t-iltoutensortantunecigaretteetavantdel'allumer.
—Etpourquoiest-cequetun'arrêtespasdemedemandersijevaisbien?
—Pasderaisonparticulière,mentit-il.
—J'ail'impressionquetut'attendsàcequ'ilm'arrivequelquechose,dit-elleenfronçantles
sourcils.
—Jem'assurejustequetuaillesbien,c'esttout»,ditThaddeustoutenlaguidantdanslesrues
étroitesmenantàlagare.«Tuenasvudesvertesetdespasmûresaucoursdecesquelquesderniers
jours.Tudoistesentirchamboulée.
—Onpeutdireçacommeça,ditWinnieenleregardant.Y’a-t-ilquelquechosequetunem'as
pasdit?»
Thaddeuslaregardacommes'ilétaitsurlepointdeluidirequelquechose,maisilseretint.
«Qu'est-cequetuallaisdire?insistaWinnie.
—Rien,ditThaddeusavecunhochementdetête.Çan'apasd'importancemaintenant.Allez!»
Ilserrasamainetaccélérasonpas.
Winniesentitseslongsetpuissantsdoigtss'enroulerautourdesamain.Maiscelanela
dérangeaitpas,celaavaitmêmeplutôttendanceàluiplaire.Ellesedemandasilesgensdansles
voituresquipassaientàcôtéd'euxlesprenaientpouruncouple...oupeut-êtrepourdesamants?Elle
s'étaitsouventdemandéquelgenred'amantThaddeuspourraitbienfaire.Cespensées,accompagnées
desensations,luivenaienthabituellementpendantsonsommeil,sousformederêves,maisellese
réveillaittoujoursavecdevaguesimagesdeThaddeusflottantdanssonespritdemanièrelancinante.
Unbainouunedouchefroidesuffisaientgénéralementàsedébarrasserdecetagréablesentimentde
manquequ'elleressentaitaprèss'êtreréveilléed'unrêvedanslequelThaddeuslatouchaitet
l'embrassait.Maisellesavaitquecelan'iraitjamaisplusloinentreeux.Thaddeusétaitunloup-garou
etilétaitdangereux.Àquelpointétait-ildangereux,ellen'ensavaitrien.Maisilétaitentouscas
suffisammentdangereuxpourluidonnerunearmeàfeuaucasoùilessaieraitdelatuer.
ContrairementàWinnie,Thaddeusétaitunecréature,unêtresurnaturelquis'étaitforgéunevieparmi
lesgenscommeWinnie.Etrienquepourcela,ilsnepourraientjamaisêtreensemble.Elle
ressemblaitpeut-êtreàFrances,maisWinnieétaitbiencontentedenepasêtreunvampirecomme
elle.Thaddeusavaitplusieursfoisfaitallusionaufaitqu'elleétaitentraindedévelopperdes
sentimentspourlui.Winniesedemandaits'ilavaitditcelasousl'effetdesonarrogancemaladroite,
oubiens'ilessayaitsincèrementdelamettreengardepourqu'ellenetombepasamoureusedelui.
Montrait-elleaussifacilementsesvéritablessentiments?sedemanda-t-elle.
Maisjenesuispasamoureusedelui, sedit-elle,alorsqu'ilscontinuaientàremonterlarue
d'unpasprécipité.
Si,tul'es,ditlapetitevoix.
D'accord,ilestséduisant,maiscelaneveutpasdirepourautantquejetombeamoureusede
lui,répondit-elleàlavoix.Jen'aimepersonne,etjeveuxqueçaresteainsi,jeteremerciebeaucoup.
Tuveuxqu'ilt'embrasseettecaresse,toutcommedanstesrêves,murmuralapetitevoixàson
oreille.
«Non!dit-elleentresesdents.
—Quoi?»demandaThaddeus.
Serendantcomptequ'ellevenaitdeparlertouthaut,lesjouespâlesdeWinniedevinrent
rouges.«J'étaisjusteentraindepenseràvoixhaute,c'esttout.
—Tulefaissouvent,remarquaThaddeus,tuparlaisseuledanslasalledebain,tutesouviens
?
—Etalors?»dit-elleenlefoudroyantduregard.Elles'empressaalorsdechangerdesujeten
pointantquelquechosedudoigtavantdedire:«Voilàlagare.»
Thaddeusregardadevantlui,etsansajouterunseulmot,ill'entraînaverslagare.Ungrand
parkingsetrouvaitdevantl'entréedecettedernière.Lagareétaitunpetitbâtimentenbriquedans
lequelThaddeusetWinnieentrèrent.Ilyavaitunguichetpourl'achatdesticketsainsiqu'unpetittabac
presse.ThaddeuslâchalamaindeWinnieets'approchaduguichet.
«MoietmonamienousdevonsnousrendreàÉdimbourgaussivitequepossible»,dit
Thaddeusàtraverslacloisonenverre.
Levendeurdeticketsderrièrelecomptoirsetournaverssonordinateurettaparapidementsur
sonclavieravecseslongsdoigtsdécharnés.Ilregardal'écranpar-dessusseslunettes.
«Alors,vouspouvezattraperletrainde18h39quiarriveàTamworthà21h18»,dit-ilen
regardantThaddeusàtraverslavitre.
Winnielevalesyeuxversl'horlogequiétaitaccrochéeaumurderrièrelevendeur.Ilsavaient
moinsdedixminutesavantledépartdutrain.
«ÀTamworth,vousdevrezprendreletrainde21h34pourGlasgow,poursuivit-il.Vousy
arriverezà01h46dumatin.Vousaurezalorsuneattentedequatre-vingt-dixminutesavantvotre
correspondancepourEdimbourg.
—D'accord,ditThaddeussansposerdequestion.Deuxbillets,s'ilvousplaît.
—Çavousfaittroiscentsoixanteeurosetsoixantecentimes»,ditl'hommetoutenregardant
Thaddeuspar-dessuslamonturedeseslunettes.
Enentendantleprixdesbillets,Winniesifflaentresesdents.
«C'estenpremièreclasse?demandaimmédiatementThaddeus.
—Non,c'estletarifdebase,réponditlevendeur.Sic'esttropcher,vouspouvezessayerde
réserverenlignesur...
—Deuxbilletsenpremièreclasse,s'ilvousplaît»,l'interrompitThaddeus.
Levendeurdebilletsportaànouveausonregardsursonécrand'ordinateuretdit:«Çavous
faitdoncuntotaldeneufcentsoixanteeuros.
—Trèsbien»,ditThaddeusavantdesortiruneliassedebilletsdesapocheetdecompterla
sommedue.AlorsqueThaddeusglissaitl'argentsouslacloisonenverreetrécupéraitlesbilletsde
train,l'attentiondeWinniefutattiréeparunevoixprovenantd'undesquais.
Elles'éloignaduguichetpours'approcherduquaipuisellevitunesilhouettedébrailléeassise
àmêmelesol.Cettemêmesilhouetteétaitenrouléedansunecouvertureeffilochée.Unemain
particulièrementpâledépassaitdelacouverture,paumeversleciel.
«Unepetitepièceditunevoixfaible,vousauriezpasunepetitepièce?»
ThaddeusrejoignitWinnieetluitenditsonbilletdetrain.«Letrainpartdel'autrequai,dit-il.
—Attends»,luiditWinnie.Elleétaitincapabled'ôtersesyeuxdumendiant.Ellenepouvait
passimplementpasserdevantlui.EllesetournaversThaddeusetpritunbilletdevingteurosdela
monnaiequ'iltenaitdanssamain.
«Qu'est-cequetuvasfaireavecça?»demanda-t-ilenlaissantWinnieprendrel'argentd'entre
sesdoigts.
Sansluirépondre,Winnieseretournaetsedirigeaverslasilhouettesurlequai.Elleseplaça
devantletasdevieillescouverturesetregardalamaintendue.Lesdoigtsétaientnoircisparlacrasse.
Elleplialebilletendeuxetleposadanslamain.Lesdoigtsserefermèrentsurlebilletetlamain
disparuesouslescouvertures.Aumêmeinstant,untrainentraengare.Lechauffeuractionna
l'avertisseursonore.Danslesillagedutrain,unerafaledevents'engouffradanslagare,soulevant
desorduresetdesfeuillesmortes.Lacouverturesales'envolaetWinnie,souslechoc,fitplusieurs
pasenarrière.
LevisageendécompositiondeRubyLittlesouritàWinnie.Avecsesdoigtssquelettiques,elle
mitlebilletdevingteurosenbouleavantdelejeterversWinnie.
«Jeneveuxpasdetonargent»,ditRubyLittle.Savoixétaitroqueetsèche.Unmincefiletde
morvecoulaitdesanarinejusqu'àsalèvresupérieure.«L'argentnepeutplusmesauvermaintenant,
etcelanetesauverapasnonplus,Winnie.»
AvantqueWinnien'aitletempsderépondrequoiquecesoit,ellesentitunemainseposer
délicatementsursonépaule.«Winnie,qu'est-cequetufais?
—Hein?fitWinnietoutensetournantversThaddeusquisetenaitjustederrièreelle.
—Jesuispeut-êtresuffisammentrichepourmepermettredevoyagerenpremièreclasse,
maispersonnen'estricheaupointdepouvoirdirectementjeterdel'argentàlapoubelle,dit-ilavecun
sourireinterrogateur.
—Pardon?demanda-t-elleenfronçantlessourcils.
—Tuasdirectementmisl'argentàlapoubelle,dit-il.
WinnieseretournapourregarderRubyLittle,maisàsaplace,ellenetrouvaqu'unepoubelle
particulièrementsale.
—J'aicru...balbutiaWinnie,ellesesentaitchoquéeetconfuse.
—Tuascruquoi?demandaThaddeusavecunvisageinquiet.
—Jenesaispas,ditWinnietoutenregardantlapoubelle,ellenepouvaitserésoudreà
regarderThaddeus.
—Est-cequeçava?demandaThaddeustoutenluiserrantdélicatementl'épaule.
—Arrêtedemedemanderça!»grognaWinnieavantdesedébarrasserdelamainde
Thaddeusposéesursonépauleetdelelaisserseulsurlequai.
Thaddeusregardalapoubelle,puisilregardalasilhouetteélancéedeWinniealorsqu'elle
s'éloignaitpouremprunterlapasserellemenantauquaid'oùdevaitpartirleurtrain.Ilplongeala
maindanslapoubelleafinderécupérerl'argent,puisilrejoignitlentementWinnie.Ilnesavaitpassi
Winnievoyaitetparlaitàquelqu'unouàquelquechosequ'ilnepouvaitnivoirnientendre,oubiensi
sonétrangecomportementétaitlerésultatdesalentemétamorphoseenvampire.
Chapitreneuf
LesergentBeckaHortonarrêtalavoituredepolicebanaliséejustedevantlapetitemaisonde
campagne.Dansl'obscurité,ilétaitdifficiledevoirlenuméroaccrochéàlaporte.Beckaet
l'inspecteurLanceStokeregardaienttantbienquemalàtraverslepare-briseduvéhicule.
«Jecroisquec'estlà,ditBeckatoutenessayantdevoirlamaisonderrièrelaclôturequi
l'entourait.
—Nevousgarezpasjustedevant,luiditStoke.Allezunpeuplusloinetéteignezlesphares.
—Pourquoi?demandaBeckatoutenavançantlentementpours'éloignerdelamaisonde
campagne.
—SiceThaddeusBlakeestdanslesparages,mieuxvautnepasl'effrayer,expliquaStoke.S’il
voitnotrevéhiculegaréjustedevantlamaison,ilpourraitdevenirméfiantetfairedemi-tour.
—Maisnotrevoitureestbanalisée...
—Quelqu'unquivientjustedetuer,dedécapiteretd'éventrertroispersonnes,letoutavantde
lesbrûler,seraàl'affutdetoutcequipeutparaîtreinhabituel.Ets'ilarriveetvoitunegrossebagnole
bienbrillante-banaliséeounon-çarisquejustedelefairefuir.
—AlorsvouspensezvraimentqueceThaddeusBlakeatuécestroispersonnes?demanda
Beckatoutenarrêtantlavoiture.L'undescorpspourraittoutaussibienêtrelesien.
—Ehbiendanscecas,avantd'enavoirconfirmation,jepréfèregarderl'espritouvert»,dit
Stokeavantdedescendredelavoiture.Beckafitdemême.
«Non,ditStokeenlaregardantpar-dessusletoitdelavoiture.Vousrestezdanslavoiture.
—Pourquoi?demandaBecka.
—Premièrement,pourgarderunœilsurl'extérieur,justeaucasoùj'auraisraisonetque
Thaddeuspointeleboutdesonnez,ditStokeavantdesortirunchewing-gumdesapochepourle
mettredanssabouche.Etdeuxièmement,appelezlamorguepourdemanderlesrésultatsdulégiste.
Demandez-leurs'ilsontréussiàmettreuneidentitésurcescorps.Vouspourriezbienavoirraisonde
penserqueThaddeusfaitpartiedesvictimes,nousperdrionsalorsnotretempsici.
—D'accord,c'estvouslepatron»,soupiraBeckaavantderemonterdanslavoiture.
Sansrienajouter,Stokes'éloignadelavoiturepourremonterlaruecalmemenantàlapetite
maisondecampagne.Sonintentionn'étaitpasd'écarterBecka,elleétaitbrillanteetill'appréciait
beaucoup,maisilyacertaineschosesqu'ilpréféraitfaireseul.C'étaitsonaffaire,aprèstout,ets'il
pouvaitarrêterBlake,celaluipermettraitsansnuldoutedegravirleséchelons.Iln'avaitpas
l'intentiondelaisserquiquecesoitouquoiquecesoitl'empêcherd'atteindresonobjectif.Iln'avait
riencontrelefaitd'emmenerdesgensaveclui,maisildevaitd'abordleurfaireconfiance.Celane
faisaitpaslongtempsqu'ilconnaissaitBecka.Ilsn'avaienttravailléquesurquelquesaffaires
ensemble,etbienqu'elleaittoujoursfaitdubontravail,ilavaitbesoindesavoirs'ilpouvait
entièrementluifaireconfiance.Stokesavaitqu'iln'exerçaitpastoujourssonmétierdefaçon...
commentdire?Defaçontrèsconventionnelle.Ilfaisaitsouventappelàsespropresméthodespour
obtenirdesinformationsdelapartdessuspects,pourlesfairepasserauxaveux.Ilavaitégalement
remarquécetteattitudenonconformistechezBecka.Stokesoupçonnaitquesasoifderéussitela
pousseraitpeuàpeuàêtreplussouplevis-à-visdesrègles.Cen'étaitpasseulementseslongscheveux
noirs,sesyeuxmarron,saboucheparfaite,sesseinsetsonjolipetitculqu'iltrouvaitterriblement
attirants.Ilsentaitégalementqu'elleaimaitpeut-êtreprendredesrisques.Ilnelepouvaitpas-du
moinspasencore-maisilespéraitpouvoirunjourluifairetotalementconfiance.Quisait,pensa-t-il
toutenpoussantleportaildujardin,peut-êtrepourraient-ilsêtreplusquedesimplescollègues?
Leportailcriasursesgondsenlerefermantderrièrelui.Ilmarchasurlapetitealléepavée
menantàlaported'entrée.Arrivédevantcettedernière,ilsortitsaplaquedepolicedelapochedeson
manteauetfrappaàlaportedequelquescoupsdephalanges.Unelumières'allumadansl'entrée,
suivieparlebruitd'unverrou.Laportes'ouvritd'uncentimètreoudeux,laissantentrevoirune
femmeauxtraitsfatigués.
«SarahRussell?demandaStoke.
—Oui?»ditSarahtoutengardantlaportesuffisammentouvertejustepouravoirunaperçu
del'étranger.
Sentantsaméfiance,Stokelevasonbadgeetdit:«Jesuisl'inspecteurStokedelapolicede
Cornwall.Aucuneinquiétude,j'aisimplementbesoindequelquesminutesdevotretemps.
—Pourquoi?demandaSarahtoutenouvrantlaportesensiblementplusgrandaprèsavoirvu
laplaquedepolice.
—JecroissavoirquevousreprésentezunécrivainrépondantaunomdeThaddeusBlake,dit
Stoketoutenglissantsonbadgedanslapochedesonmanteau.
—Oui,toutàfait»,ditSarah.Soncœurcommençaitàs'emballer.Thaddeusluiavaitditque
d'autrespersonnesrisquaientbiendeveniràsarecherche,maisellenesedoutaitabsolumentpasqu'il
s'agiraitdelapolice.Dansquelgenred'ennuis'était-ilfourré?sedemanda-t-elleavantd'ouvrirla
porteengrand.«Est-cequeThaddeusadesennuis?
—L'avez-vousvurécemment?»demandaStokeenignorantsaquestion.
Sabouchecommençaitàdevenirsèche.Elledécollasalanguedesonpalais.«Euh...non...eh...
maisquelestleproblèmeexactement?»
Stokeremarquaimmédiatementlamanièredontellebaissalesyeuxetluttapourtrouverles
bonsmots.Ilsavaitqu'ellementait;ilconnaissaitcessignesparcœur.
«Puis-jeentrer?demandaStoke.
—Ilsefaittard»,ditSarahtoutenécartantlescheveuxdesonvisage,ettoutenessayant
d'éviterleregarddupolicier.«Çanepeutpasattendre...?
—Çam'aideraiténormémentsijepouvaisvousparlermaintenant,ditStokeavecunsourire.
—D'accord,entrez»,ditSarahens'éloignantdelaportepours'enfoncerdanslamaison.
Stokeentraetrefermalaportederrièrelui.
«Unegrossejournéem'attenddemain,jevaisbientôtmecoucher.Jenesuispascertainede
pouvoirvousaider.Celafaitdessemainesquejen'aipasvuThaddeus...
—Arrêtezdemementir»,l'interrompitsoudainStokeavantdeluidonnerungrandcoupde
poingauvisage.
Chapitredix
Presqueuneheuretrenteaprèsledépartdeleurtrain,Thaddeussavaitqu'ilétaitencoretrop
tôtpoursesentirsoulagé.Lesvampiresleretrouveraientsanstarder,sicen'étaitpasdéjàfait.Ne
sachantpasquandilsenauraientànouveaul'occasion,ThaddeusétaitcontentqueWinnieetluiaient
eul'occasiondesereposer.RecherchersonvieilamiKarlpourraits'avérerlongetdangereux.Ilétait
heureuxdemettredeladistanceentreluietlesud-ouestdel'Angleterre,oùilsavaitquelesvampires
commenceraientàchercher.Iltouchalefragmentdepierrequibrillaitsursonlobed'oreille.Ilsavait
quecelacompliqueraitlatâchedesvampires.Celalesempêcheraitdevoirladirectiondanslaquelle
WinnieetThaddeussedirigeaient.Lesvampiresenvoyéspourletraquerseraientalorscontraints
d'utiliserdesméthodestraditionnelles,commen'importequelchasseurdeprimemoderne.
Winnieétaitassisedevantluietregardaitparlafenêtre.Ilexaminasonmagnifiquerefletdans
lafenêtreetneputs'empêcherdesedemandercequeceladevaitêtred'embrasseretd'êtreembrassé
parsesdouceslèvres.Etilneputégalements'empêcherdesedemandersisaboucheseraitencore
plusbelleavecdesdentsdevampires.Ilrepoussacespensées.
«Turecommences,ditsoudainWinnie.
—Quoidonc?demanda-t-ilenserendantcomptequeWinnien'étaitmaintenantplusentrain
deregarderl'obscuritéparlafenêtre.
—Àmedévisager,dit-elleenleregardant.
—Excuse-moi,dit-il.
—Tupensesàelle,hein?dit-elletendrement.Tupensestoujoursàelle.
—Àvraidire,j'étaisentraindepenseràtoi,dit-ilavecunsourireencoinetavantd'à
nouveauregardersabouche.
—Ahouais?dit-elletoutenpenchantsatêtesurlecôté.Etqu'est-cequetupensais?»
Commentpouvait-illuiexpliquerqu'ilétaitentraindesedemanderl'effetquecelapouvait
bienfaired'êtreembrasséparelle?Ilregardaparlafenêtreetdit:«Riendespécial.»
Winniel'observaetdit:«Ehbien,moiaussijepensaisàtoi.Jemedemandaispourquoituas
payécesbilletsdetrainenespèces.Pourquoias-tueubesoindefairetoutcecheminjusqu'àchez
Sarah?Pourquoinepouvais-tupassimplementtrouverundistributeuretretirerdel'argentcomme
n'importequi?
—Jen'aipasdecartedecrédit,ditThaddeustoutencontinuantderegarderparlafenêtre…
—Danscecas,pourquoinepasluiavoirtéléphonépourqu'ellenousretrouveàmi-chemin?
Pourquoin'as-tupasdetéléphoneportable?Ouunevoiture?
—Tun'enaspasnonplus,dit-ilenregardantdiscrètementsonrefletdanslafenêtre.Ilaimait
lamanièredontsalonguequeuedechevalrousseserpentaitsursonépaule.
—J'étaisunesans-abrietjevivaisdanslarue,luirappela-t-elle.Posséderuntéléphone
portablenefaisaitpasvraimentpartiedemespriorités.»
Thaddeuscessaderegarderlafenêtreetsetournaverselleavantdedire:«Unecartede
crédit,unportable,unevoiture,toutesceschoseslaissentcequ'onappelledes"tracesnumériques".
Plustulaissesdetracesnumériques,plusilestfaciledetesuivre.
—C'estquoicestracesnumériques?ricana-t-elle.
—Chaquefoisquetuutilisesunecartedecrédit,l'endroitoùtutetrouvesainsiquel'heureest
automatiquementenregistrée...Certainesmachinesderetraitontmêmeunepetitecaméraqui
t'enregistreouteprendenphotosansmêmequetulesaches.
—Tum'asl'airunpeuparanoïaque,ditWinnieenleregardant.
—Situavaisétésuivieautantquemoijel'aiétéaucoursdemavie,toiaussitudeviendraisun
peuparanoïaque,dit-il.Etcequejeviensdet'expliquerestvrai.Payernosbilletsdetrainavecune
cartedecréditrevenaitàtirerunefuséededétresseenl'airtoutenhurlant"Jesuisici,venezme
chercher!"Etc'estlamêmechoseaveclesportables.Ilsnecessentjamaisd'émettre,ettoutesles
antennesrelaisenvironnantesl'enregistrent.Etcen'estqu'unseuldesnombreuxmoyensparlesquels
tupeuxrévélerl'endroitoùtutetrouves.
—Nepouvais-tupassimplementl'éteindreetnel'allumerquelorsquetuenavaisbesoin?
demandaWinnie.
—Untéléphoneportablepeut-êtreretrouvémêmelorsqu'ilestéteint,dit-ilenportantà
nouveausonregardverslafenêtre.
—Etlavoiture?demanda-t-elle,pourquoin'as-tupasdevoiture?Oupeut-êtrequ'elles
peuventaussiêtrelocalisées?
—Tun'asjamaisentenduparlerdusystèmeLAPI?demanda-t-ilenlaregardantducoinde
l'œil.
—Figure-toiquesi,répondit-elleavecunecertainefierté.Lesflicss'enservaientpour
attraperlessalopardsquicherchaientàfaireaffaireaveclesfilles.Maisjen'aijamaissucequeça
voulaitdire.
—LectureAutomatiséedePlaqued'Immatriculation,dit-il.Nonseulementilsutilisentçapour
dissuaderceshommesàlarecherchedeprostitués,pourlesradarsdevitesse,lesfeuxrouges,mais
cesystèmeestaujourd'huiintégréauxvéhiculesdepolicerécents.Commetulesais,cesystème
enregistreenunclind'œillesnumérosdeplaquesquipassentdevant.Cesnumérossont
immédiatementenregistrésdansunebasededonnées.Cettebasededonnéespeutêtreconsultéepour
voirexactementàquelendroitunvéhiculeaétévuetoùilserend.Voilàpourquoijeneconduispas.
Etvoilàpourquoijen'ainitéléphoneportablenicomptebancaire.Jeveuxquemavieresteprivée.
J'aiapprisàmecacher.J'essaiedenejamaislaisserdetracesdemonpassage,qu'ellessoient
numériquesounon.J'aipassétoutemavieàessayerdenepasêtreretrouvé.
—Maistum'asditquelesvampiresviventsousterre,sousdesmontagnes.Ilsn'ontpasl'air
d'êtredugenreàutiliserlesgadgetsmodernes,remarquaWinnie.
—Ilsneviventpastoussouslesmontagnes,dit-il.Certains,commemoi,sontvenusàla
surfacepouravoirleurproprevieparmileshumains.Ilssesontpleinementintégrésàvotresociété,
entuantetensenourrissantdevous.Certainsdevostueursensérielesplusnotoiresétaientdes
vampires.
—Maismêmesituavaisunportable,unevoitureetunecartedecrédit,commentpourraient-
ilstelocaliser?demandaWinnie.Seulslegouvernementetlapoliceontaccèsàdetelles
informations.»
Thaddeussemitàrire.
«Qu'est-cequ'ilyadesidrôle?demandafermementWinnie,craignantqueThaddeusnesoit
entraindesemoquerd'elle.
—Nesoispassinaïve,Winnie,luisourit-il.Celafaitdessièclesquelesvampiresvivent
parmivous.Ilsonteubienassezdetempspourinfiltrerlesplushautessphèresdevotresociété.Ils
sontancrésdansabsolumenttouteslescommunautés,religion,administrationetindustrie-ycompris
lesservicesdesécuritéetlegouvernement.Commentcrois-tuqu'ilsontréussiàrestercachéspendant
silongtemps?Ilsseprotègentlesunslesautres.Tun'asjamaisentenduparlerduCercleDuDéBlanc
?»
Winniehochadenouveaulatête.
«Absolumenttousceuxquiensontmembressontdesvampires,expliquaThaddeus,ceclub
réunitdesjuges,deslords,desministresenposteaugouvernement,dehautsresponsablesdela
policeainsiquedesavocats.Vousautreshumainsêtestellementstupides.
—Jenesuispasstupide»,répliqua-t-ellepromptement.
Ilmourraitd'enviededire:"ettun'esplustotalementhumaine",maisils'enempêcha.Aulieu
decela,ilinspiraprofondémentetdit:«Cen'estpascequejevoulaisdire,Winnie.Jesuisdésolésije
t'aioffensée.Toutcequej'essaiedet'expliquer,c'estquelesvampiresquivontnouspoursuivre
viendrontdedifférentsmilieuxetendroits.Etbienqu'ilsaientunevieparmileshumains,ils
n'obéissentqu'àunseulmaître,etils'agitdeleurroi,Nicodemus.Mêmedepuislesmontagnes,illes
diriged'unemaindefer.Ilsviventtousdanslapeur,ilsontpeurdelui.Maisceluiquiluilivrematête
-latêteduloup-n'auraplusjamaisrienàcraindre.Ildeviendraitunelégende,ildeviendraitle
guerrierquiatuéledernierdesLycanthropes,lepireennemidesvampires.Ilauraituneplacetrès
spécialedanslacourdeNicodemus,nonseulementilseraitceluiquiatuéledernierdesloups-
garous,maisilseraitaussilevampireàavoirtuéceluiquiaassassinélachèreettendrefilleduroi,
Frances.»
Winnieregardapensivementparlafenêtre.Aprèsuncourtinstant,etsansregarderThaddeus,
elledit:«Nousnepouvonspaspassernotrevieàfuir,entouscasmoijenepeuxpas.Jenesuispas
commetoi,Thad,jenesuispasimmortelle.
—VoilàpourquoiilestsiimportantquenousretrouvionsmonamiKarl,ditThaddeusense
penchantenavantdanssonsiège.Ilalapierre,etavecelle,jedevraispouvoirmedébarrasserdes
vampirespourdebon.
—Alorspourquoinepasyavoirpenséavant?demandaWinnie.Pourquoinel'as-tupas
utiliséeavantpourarrêterlesvampires?
—JenepouvaispaslefairetantqueFranceétaitvivante,dit-il.
—Pourquoidonc?»demanda-t-elle.
Ignorantsaquestion,Thaddeusselevaetdit:«Allezviens,Winnie,onarriveàTamworth,
c'estlàquenousdevonsdescendre.»
Chapitreonze
DusangcoulaitabondammentdunezdeSarahetsedéversaitdanssaproprebouche.Celui-ci
étaitchaudetsalé.Enplusdelavivedouleurlancinantequ'elleressentaitsurl'arrêtedesonnez,elle
étaitenétatdechoc.Ellevenaitjusted'êtrefrappéeauvisageparunpolicier.Lesflicsn'ontpasle
droitdefairecegenredechose.Pasdenosjours,pasmaintenant.Nousn'étionsplusdanslesannées
soixante-dix.Nousétionsauvingt-et-unièmesiècle.Elletombaenarrièreetatterritsursesfessesau
pieddel'escalier.Saroberemonta,révélantainsisescuisses.Dusangtombasursapeaupâle,
formantdestachesressemblantàunesériedetatouagesenformederoses.Ellecouvritsonnezavec
sesmains,lesangcoulaalorsabondammententresesdoigts.Stokeplongeasamaindanslapochede
sonmanteauetensortitunepairedegantsenlatexblancs.Illesenfila.Unefoiscelafait,ilpassasa
mainsoussonmanteauetsortitcequiressemblaitàunelongueurdetissufermementenroulée.Illa
déroulacommeuneserviettedeplage,révélantainsiuntablierdeboucher.Illepassapar-dessussa
têteetl'attachadanssondos.
«Qu'est-cequevousfaites?sanglotaSarahtoutenluttantpourserelever.
—Ceciestdésormaisunescènedecrime»,ditStoketoutenaidantSarahàserelever.Il
s'adressaàellecalmement,presquegentiment.«Jedoisdoncfairebienattentionànepasla
contaminer.
—S'ilvousplaît»,ditSarah,désorientéeetconfuse,toujoursdansl'incapacitédecomprendre
cequiétaitentraindesepasser.«S'ilvousplaît,nemefaitespasdemal.Vousêtessupposéêtreun
flic.
—Shhh»,fitStokeavecunchaleureuxsourire.Illatiracontreluietsoupiraenentendantson
cœurbattreàtoutrompre.Ilpouvaitsentirlepuissantmuscledéplacerdeslitresdesangtoutàtravers
soncorpstremblant.Àlamanièred'untendreamoureux,ilcaressaseslongscheveuxavecsesmains
gantéesdelatex.«JeveuxjustequetumeparlesdeThaddeus.
—Jenesaisrien»,sanglota-t-elletoutenessayantdesedéfairedelui.«S'ilvousplaît...
laissez-moitranquille...
—Shhh»,fit-ilànouveau,plustendrementencorequelapremièrefois.Ilpritsesmainsentre
lessiennesetlaguidadoucementjusqu'ausalon.«Onvajustediscuterunpeu.Assieds-toi»,sourit-il
toutenl'aidantàs'asseoirdanslefauteuiloùWinnieavaitvuRubyentraindelire,ilyavaitquelques
heuresdecelaseulement.«Maintenant,dis-moiquandest-cequetuasvuThaddeusBlakepourla
dernièrefois.
—Çafaitdessemainesquejenel'aipas...»avantqu'ellenepuisseterminersaphrase,son
visagefutviolemmentprojetéversladroite.Samâchoirefitunbruitdecraquementparfaitement
audiblelorsquelepoingdeStokeentraencontactaveclevisagedeSarah.
«Alorscommeçaonaeudesinvités?»dit-ilenremarquantlacouvertureetl'oreillersurle
canapésituéàl'autreboutdelapièce.
«Blaken'estdoncpastonamant,sinontunel'auraispasfaitdormirsurlecanapé.Jesuisun
bonenquêteur,vois-tu,jeremarquecegenredechose.Bon,recommençons.
—Iln'apasdormiici...»bredouillaSarahtoutensetenantlamâchoire.Ellepouvaitsentir
sonvisageenflerentresesdoigts.Lesangcoulaitencoredesonnez.
Stokes'agenouilladevantelle,etàlamanièred'uneinfirmièrecompatissanteauchevetdeson
patient,ilôtadélicatementlamainqueSarahtenaitsursonvisage.Ilpouvaitsentirlesang,etcela
l'excitait.
«Regarde-moi»,murmura-t-il.
Ellecroisasonregardavecdesyeuxexorbitésdeterreur.Sansdireunmot,Stockecrachason
chewing-gumavantdeglisserlesdoigtscouvertsdesangdeSarahdanssabouche.Ilglissasalangue
lelongdesesdoigtspourenrécupérerlesang.Sarahserecroquevilladepeuretdedégoûtensentant
salanguesetortillersursesdoigts.Illatintfermementenresserrantsapriseautourdesonpoignet.
Sarahs'efforçaderegarderailleursetluttacontrel'enviedevomir.
«S'ilvousplaît...»commença-t-elleàdire.Maisellefutinterrompueparunsoudainetviolent
bruitdecraquement.
Sarahentenditd'abordlebruitterrifiantdesossebrisant,puisellesentitl'atrocedouleur.Elle
essayadecrier,maisladouleurétaitsiintensequ'aucunsonnesortitdesagorge.Ellelevalesyeuxet
vitlepolicierentraindemâchersesdoigts.Lesmusclesdesamâchoiresecontractaientenrythme
avecl'horriblebruitdesosquisebrisent.Alorsquelapeuretladouleurempêchaientpratiquement
soncœurdebattre,l'inspecteurdepoliceôtalamaindésormaissansdoigtsd'entresesdentspour
terminerdemâchercequiétaitdanssabouche.Unsouriresursesfineslèvres,ilavalaletout.
Aveclasensationquelesmursdesonsalonétaiententraindes'effondrertoutautourd'elle,et
quelemondecommençaitpeuàpeuàdisparaîtreenunfonduaunoir,Sarahnesavaitpassielle
devaitselaisseralleràl'imminentepertedeconnaissance.Oubiensielledevaitlutterpourrester
conscienteetavoiraumoinsunechancedesedéfendre.Elleserrasamaincontreelleetpritde
grandesboufféesd'airpaniquées.Ellesebalançaitd'avantenarrière,toujoursdansl'incapacitéde
criertantlechocetlapeurétaientintenses.
«Écoute-moibienattentivement,murmura-t-ilàsonoreille,faisonsensortederendrele
tempsqu'ilteresteàvivreaussiagréablequepossible.Toutcequejeveuxmaintenant,c'estquetume
parlesdeThaddeusBlake,jeveuxsavoirquiilest,etoùilva.»
Savoixflottaittoutautourd'elle,sonsouffleétaitchaudcontresajoue.Sarahsemità
tremblerdemanièreincontrôlable.
StokepritalorslementondeSarahentresesdoigts,inclinasatêtedesortequ'elleleregarde,
etdit:«Regarde-moi,madélicieuseSarah,jeveuxtemontrerquelquechose.»
Alorsquesavueétaitfloue,elleleregarda,etcequ'ellevitalorsétaitpirequetoutcequ'elle
avaitendurédepuisl'arrivéedecepolicierchezelle.Saboucheétaitmaintenantsemblableàune
profondeentaillesurtoutelalargeurdesonvisage,partantd'uneoreilleàl'autre.Seslèvresétaient
fendues,rougesetpleinesdesang.Lesgencivesdupolicierétaientnoiresetenflées.Unerangéede
dentsacéréesensortaitcommeunesériedelamesrouillées.
«Bon,maintenant,parlonsunpeudeThaddeus»,sourit-il.
Ilterminaitmaintenantdedrainercequ'ilrestaitdesangàSarah.Stockalaissaensuitetomber
ausollecorpstotalementratatinédeSarah.Ilremarquaquelarobequ'elleportaitétaitbeaucouptrop
grandepoursoncorpsmaintenantdécharné.Ilpassasalanguesursesdentsencorecouvertesdesang
quisortaientdesesgencivesnoircies.Iln'enperditpasuneseulegoutte.Ilfrémittantlegoûtdusang
deSarahétaitdélicieux.
«Merci»,dit-ilenregardantsoncadavre.Ils'installaensuiteconfortablementdanslefauteuil,
croisalesjambesetsortitsontéléphoneportabledesapoche.Stokeglissasondoigtsurl'écranet
trouvalecontactqu'ilcherchaitdanssaliste.
Ilappuyaletéléphonecontresonpâlevisageetattendit.
«Josef,dit-ilensouriant,j'aimisunsacrébazarici.Envoieuneéquipepournettoyertoutça
pourmoi.»
Ilécoutaalorssonfrère,quiluiparlaitdepuislesmontagnes.
«Oui,Blakeesttoujoursvivant»,ditStokeavantderetirerunmorceaudechaircoincéentre
sesdentsàl'aided'undeseslongsongles.IlrotaetrégurgitaunpeudusangdeSarah.«Excuse-moi,
dit-il,j'aibeaucouptropmangé.Maiselleétaitabsolumentdélicieuse.»
Josefs'adressaànouveauàlui.
«Ilvoyageavecunegaminequ'ilatrouvéedanslarueàLondresilyaquelquessemainesde
ça,informa-t-ilStocke.Apparemment,elleressembleremarquablementàFrances.Jevaisdoncen
profiterpourfaireconnaissanceavecelle.»
Ilécoutaànouveausonfrèreàl'autreboutdelaligne.
«Laisse-moifaire,moncherfrère.Blakeapeut-êtreunfragmentduclairdelune,maisj'ai
d'autresmoyensdelelocaliser.Jetetiensaucourant.»Ilraccrochapuisseleva.Ilsedirigeaensuite
verslaported'entréeoùils'arrêta.Ildéfitletablierdeboucheretl'enroulafermementavantdela
placerdanslagrandepocheintérieuredesonmanteau.Ilretiraensuitesesgantsenlatexetlesplaça
danssapoche,avecletablierensanglanté.
Iléteignitlalumièredel'entréeetsortitdelapetitemaisondecampagneenprenantsoinde
refermerlaportederrièrelui.Ilremontal'allée.Devantleportail,ils'arrêtapoursortirunchewing-
gumdesapocheavantdelemettredanssabouched'apparencedésormaishumaine.Ilnevoulaitpas
queBeckasentel'odeurdusangdanssonhaleine,pasencore.Ilremontaensuitelaruepourretourner
àlavoituredepolicebanaliséedanslaquelleBeckal'attendait.Ilouvritlaportièreetmontaàbord.
«Alors,vousavezeucequevousvouliez?demanda-t-elletoutendémarrantlavoiture.
—Oui,dit-il,quellegentilledame.Aprèsavoirréussiàlafaireparler,ellenevoulaitplus
s'arrêter.Ellem'adittoutcequ'ellesavait.ThaddeusBlakeestbeletbienvivantetilvoyageavecune
jeunefemme,unejeunefemmequiressembleraiténormémentàsafemme.Ill'arencontréedevantla
stationdemétroEmbankment,ilyaquelquessemainesdecela.Vouspouvezcontacternoscollègues
delasuretéferroviairepourleurdemanderdevérifierlesenregistrementsdevidéosurveillance?Je
veuxunephotodecettefille.
—Jem'enoccupe»,dit-elletoutenconduisantlavoiturehorsduvillage.«Alorsvousêtes
toujoursconvaincuqueThaddeusBlakeestnotretueur?
—Çatombesouslesens»,ditStoketoutenmâchantlentementsonchewing-gumetenla
regardantdansl'obscurité.«UnejeunefemmeaététuéeàLondresexactementpendantlapériodeoù
ThaddeusétaitàLondres.AsonretouràCornwall,nousavonseuunautrecassimilaire:unejeune
femmeetsonbébétuésdelamêmemanière.Etmaintenantnousavonstroiscadavresdepluschezlui.
D'ailleurs,tantquej'ypense:Avez-vousréussiàobtenircesrapportsd'autopsie?
—Non,çarisquemalheureusementd'êtrecompliqué,déclaraBecka.
—Commentça?demandaStokesanslaquitterdesyeux.
—Ilsneferontpasd'autopsiesurcesvictimes»,expliquaBeckatoutenseconcentrantsur
l'étroiteroutequiseprofilaitdevantlevéhicule.«Quandilsontouvertlessacsmortuaires,ilsétaient
remplisdepoussière.
—C'estétrange,ditStokeavantderegarderparsafenêtreafindecacherlesourirenarquois
quisedessinaitsursonvisage.
—Lemédecinlégisteditqu'iln'ajamaisrienvudeteldetoutesavie,ditBecka.
—Çanem'étonnepas»,ditStokeavantdeprendreunautrechewing-gum.
Chapitredouze
Avingtetuneheurestrente-quatre,ThaddeusetWinniemontèrentàborddutraindenuiten
directiondeGlasgowenÉcosse.Ens'asseyantdanssonsiègedepremièreclasse,Thaddeusespérait
pouvoirenfinsedétendreunpeu.MaisalorsqueWinnies'installaitdanslesiègesituédel'autrecôté
delatable,faceàThaddeus,ilcompritimmédiatementqu'ilnepourraitpasoubliersessoucisetses
craintescesoir.Souslavivelumièrequiéclairaitl'intérieurdelavoituredepremièreclasse,
ThaddeusvitquelapeaudeWinnieavaitprisunaspectdecirepâle.Sesyeuxhabituellement
particulièrementvifsavaientdéjàcommencéàs'assombriretseslèvresétaientrougesang.Thaddeus
remarquaégalementqueWinnieétaittrèsagitéedanssonsiègeetremuaitnerveusementsesmains
sursesgenoux.Lavoitureétaitpratiquementvide,iln'yavaitquequelquesvoyageurs,dontunqui
étaitassisàlatableopposéeàlaleur,del'autrecôtéducouloir.Thaddeusestimaqu'ildevaitavoirla
trentaine.EtbienquelachansonAnythingCouldHappen,d'EllieGouldings'entendeàtraversses
écouteurs,ilsemblaitendormi.
Alorsqueletrainfilaitàviveallureàtraverslepaysetdanslanuit,Thaddeusregarda
Winnie,etdemanièreaussinonchalantequepossible,ildit:«Est-cequetutesensbien,Winnie?
Elletournalentementlatêteetleregardaavecsesyeuxnoirs.
—J'aitrèssoif»,dit-elledoucement,savoixétaitpresqueunmurmure.Elleglissaseslongs
doigtsblancslelongdesagorge,commepoursoulignercequ'ellevenaitdedire.«J'aiune
irrésistibleenviedemangersucré.
Thaddeusn'aimaitpastropl'entendreparler"d'irrésistibleenvie".Ilregardadanslecouloir.
—Ladameaveclechariotarrive,dit-ilensetournantversWinnie.Nouspouvonspeut-être
nousprendreuncafébiensucré?»
Unecharmantefemmeportantununiformerougevifpoussalechariotchargédecollationset
deboisson.Elles'arrêtadevantlessiègesoùWinnieetThaddeusétaientassis,leursouritetdit:«
Désirez-vousmangerouboirequelquechose?»
AvantmêmequeThaddeusn'aitletempsderépondre,Winnies'étaitdéjàemparéed'unedes
canettesdecocaposéessurlechariot.Ellel'ouvritsanstarderetportalacanetteàsabouche.Elle
fermalesyeux,renversasatêteenarrièreetengloutitlaboissonsucréeetpétillante.Avecdesyeux
écarquillés,lavendeuseregardalapommed'AdamdeWinniemonteretdescendrependantqu'elle
buvaithâtivementlecontenudelacanette.Unepartieduliquidemarroncoulaitdescoinsdesa
boucheetsedéversaitsurlatable.
LafemmeregardaThaddeusetlevaundesessourcilsparticulièrementsoignés.
«Elleasoif,dit-ilàlafemmeavecunhaussementd'épaules.
—C'estunesacréesoif»,dit-elleenportantànouveausonregardversWinnie.
Winnieôtaensuitelacanettevidedeseslèvresetl'écrasasurlatableavantdelâcherunrot
tonitruant.Elleessuyasaboucheetsonmentonavecledosdesamain.
«Tutesensmieux?»demandaThaddeusavecunsourireencoin,essayanttantbienquemal
decachersacrainteetsonincertitudequantàcequiallaitsuivre.Bienqu'ilaitvéculesdeuxcents
dernièresannéesavecunvampire,iln'avaitpaslamoindreidéedecequ'êtremorduparl'und'eux
pouvaitfaire,nimêmecommentcelasemanifesteraitchezWinnie.
«Unpeumieux»,ditWinnietoutens'effondrantdanssonsiège.Toutcommelaveille,
l'estomacdeWinniedevintdouloureux,etsasoifrevintrapidement.Unenouvellefois,Winnieglissa
sesdoigtsdélicatslelongdesagorge,commepouressayerd'apaisersasouffrance.Laboissons'était
montréequasimentinutilepourétanchersasoif,sonestomacsenouaetsetordit,ellen'avaitjamais
euaussisoifdesavie.Saboucheetsagorgeétaientsèchesetdouloureuses.Elleregardalechariotde
collationàcôtéd'elleetsoncœursemitàbattreviolemment.Elleregardalesboissons
soigneusementrangéesetalignées,maisquelquechoseattirasonattention.
Lerouge!s'exclamalapetitevoixdanssatête.
«Cerougeesttrèsjoli,ditWinnied'unevoixrauqueenvoyantl'uniformerougevifdela
jeunefemme.
—Merci»,répondit-elle.
Winnieôtasesyeuxdel'uniformerougeetexaminalafemme.
Rougerubis!murmuraànouveaulapetitevoix.
Toutenessayantdesedébarrasserdelavoixdanssatête,Winnieregardafixementleslèvres
rougesdelafemme.«Vousavezunetrèsjoliebouche,ditWinnied'unevoixrauqueetcassée.
—Pardon?»demandalajeunefemmeenfronçantlessourcils,nesachantpassielledevaitse
sentirflattéeougênée.
Jesuissûrequ'ellesdoiventavoirungoûtdevinrouge!murmuralapetitevoix.
«J'aidit,vousavezunetrèsjoliebouche,répétaWinnie.Etjesuissûrequ'elledoitavoirun
bongoût.»
Alorsquesonvisageétaitmaintenantaussirougequeseslèvresetsonuniforme,lajeune
femmeregardaThaddeusetdit:«Est-cequevotreamievabien?
—Jenesaispastrop»,soupiraThaddeussansquitterWinniedesyeuxunseulinstantetense
préparantàinterveniràtoutmoment.Ilnevoulaitpasquelasituationdégénère.Ilnepouvaitpasse
permettredelaisserWinnieattirerl'attentionsureux-surlui.Ilespéraitquecelan'étaitqu'un
momentdefoliepassagère.
Lafemmesetournaalorsversletypequiétaitassisaveclesyeuxfermés.Lamusiquecrachait
toujoursdesesécouteurs.
ThaddeusregardaWinnie,ilespéraitquemaintenantquelafemmeluiavaittournéledos,elle
cesseraitdes'intéresseràelle.Maisaulieudecela,ellecontinuaàlaregarderfixement.Winnieavait
lasensationd'avoirbudel'eaubouillantetantsagorgeétaitdouloureuse.Ellevitalorslafemme
vêtuedel'uniformetirerunecapuchepar-dessussatête.
JelislePetitChaperonRouge,murmuralapetitevoix.
«Hé,madame,ditWinnied'unevoixtoujoursplusrauque.J'avaisuneamiequiavait
exactementlamêmecapucherouge.»
Lavendeuseserenditcomptequel'étrangejeunefilles'adressaitànouveauàelle,elleregarda
doncpar-dessussonépauleetdit:
«Pardon?»
Dansl'ombresouslacapuche,Winnieneputdistinguerquelescontoursd'unvisage.Etbien
quelapeaudecevisagesoitgriseetcraquelée,Winniecompritqu'ils'agissaitdesonamieRuby
Little.
«Quevousavezdegrandesdents,murmuralafemmeensouriant,savoixétaitidentiqueà
celledeRuby.
—C'estpourmieuxtemordre»,luiréponditWinnieavecunlargesourireetavantdebondir
desonsiège.
Thaddeusselevadesonsiègepresqueaumêmeinstant.Lafemmecria,protégeasonvisage
avecsesmainsettombaenarrièresurlesgenouxdel'hommeassoupiquiécoutaitdelamusique.En
sentantlepoidsdelafemmeluitomberdessus,l'hommeseréveillajusteàtempspourvoirWinnie
bondirsurlavendeuse.ThaddeusattrapaWinnie,maiscettedernières'étaitdéjàemparéedelafemme
quihurlaitaveclesyeuxécarquillés.
«Lâchez-moi!»cria-t-elletoutenpoussantWinnie.
Winnieouvritlaboucheengrandetmontralesdents.
Envoyantsescrocs,l'hommeauxécouteurspoussalafemmedirectementsurWinnie.
«Protégez-moi!»hurla-t-ild'unevoixstridenteavecdesyeuxexorbités.
Quelhéros, pensaThaddeustoutentirantWinnieenarrièrepourl'éloignerdelavendeuse.
«Lâche-moi,leloup!»dit-ellesèchementàThaddeustoutenhumantl'airambiant,comme
unchiendécouvrantunenouvelleodeur.
EllefitclaquersescrocsàquelquescentimètresduvisagedeThaddeus.Toutenlatenantà
boutdebras,Thaddeussemitàlasecouercommeunepoupéedechiffonencriant:«Winnie,c'est
moi,Thaddeus!Calme-toi!
—Tun'esqu'unsalelouppuant,cracha-t-elle.Ôtetessalespattesdemoi!
—Unloup!hurlal'hommeauxécouteursavantdemontersursonsiègepuissurlatableafin
des'enfuir.
—Est-cequejeressembleàunloup?luiaboyaThaddeus.
—Ouais!»réponditl'homme.Danssafuitefrénétique,ilmanquades'étrangleraveclefilde
sesécouteurs.
Thaddeusregardasespropresmains,aveclesquellesiltenaittoujoursWinnie.Ildécouvrit
alorsaveceffroideuximposantespattesetréalisaquepourlatoutepremièrefois,ils'était
métamorphosésanss'enrendrecompte.Maisilyavaitautrechose.Unevivelumièresemblaitémaner
delui.Desrayonsdelumièrebleusetblancsilluminaientlavoiturecommeunclairdelune.Iltoucha
sonoreilleetcompritquelefragmentdelapierrequ'ilportaitpourseprotégervenaitdecommencer
àagir.Ilavaitentendudeshistoiresracontantquecefragmentdepierrerenfermaitdesrayonsdelune
quipouvaitnonseulementprotégerlesloups-garousdesvampires,maisaussilespousseràse
métamorphosersanspouvoirlecontrôler.MaisThaddeusnesavaitabsolumentpasjusqu'oùiraitsa
transformation.Sisamétamorphosedevenaittotale,ilplaignaittouslespassagersdecetraindenuit,
carilsseraientbientôttousmorts.
IllâchaWinnieetportasespattesàsonvisage.Thaddeusaperçutalorssonproprerefletdans
lafenêtre.Sescheveuxsemblaientpluslongs,toutcommelafourrurequicouvraitlescôtésdeson
visage.Sesyeuxjaunesbrillaientetsaboucheétaitmaintenantornéededentsacérées.Lafemmeen
rougecriaenvoyantqueThaddeusnetenaitplusWinnie.EttoutcommepourThaddeus,la
métamorphosedeWinnieavaitelleaussibeletbiendébuté.Sescheveuxrouxétaientdésormais
pratiquementnoirs,sapeauétaitblanchecommedel'albâtreetsesyeuxétaientnoirsetdénuésdevie,
videsetsansâme.MaispourThaddeus,ellen'avaitpasl'aird'unecréatureouencored'unmonstrede
lanuit.PourThaddeus,elleressemblaitàFranceslorsquecettedernièreprenaitsonapparencede
vampire.Elleétaitterriblementbelleetsensuelle.Bienqueleursdeuxespècessedétestent,Thaddeus
avaittoujourstrouvélesfemmesvampiresparticulièrementérotiquesetattirantes.Iln'existaitqu'une
seulefemmeàavoirjamaissuscitéunteldésirchezlui,etelleétaitmortedésormais.
Enentendantlevacarmedanslavoiture,lesautrespassagersselevèrent,curieuxdevoirce
quisepassait.Certainspassagersdesautresvoituress'étaientmêmeaventurésprèsdesportespour
jeterunœilalorsqueletraincontinuaitdefoncerdanslanuit.Envoyantcegrandtypeauxcheveux
hirsutes,avecdespattesenguisedemainsetduquelémanaitunevivelumière,ainsiquelajeunefille
auxlèvresrougesangetauxcrocsluisants,ilssemirentàcrierdepeur.
MaintenantqueThaddeusavaitlâchéWinnie,cettedernièreportaànouveausonattentionsur
lavendeuse.Atrocementassoifféeetavecl'estomacterriblementdouloureux,Winnieseprécipitavers
lafemme.PourWinnie,elleressemblaittoujoursàRuby,etellesavaitquecelanedérangeraitpasson
amiedesefairemordre.Aufonddesoncœurpalpitant,WinniesavaitqueRubylalaisseraitboireun
peudesonsang.Aprèstout,ellesétaientmeilleuresamies.Ellesavaientbienveillél'unesurl'autre
danslesruesdeLondres.Elless'étaientblottiesl'unecontrel'autredurantlesnuitslesplusglaciales.
Ellesavaientpartagélepeudenourritureetd'eauqu'elleparvenaitàtrouver.Parconséquent,Winnie
savaitqueRubyluioffriraitbienunegoutteoudeuxdesang.
Winnieseprécipitaverslafemmequiétaitmaintenantentraindemartelerlaportedela
voitureavecsespoings,suppliantlesautrespassagersdelalaissersortir.Maisilslamaintenaient
solidementfermée.Ilscraignaientques'ilsouvraientlaporteàlavendeuse,alorslafilleauxdents
acéréesetauxyeuxvidespuisseaussis'enprendreàeux.
«Laissez-moisortir!hurlalafemme,s'ilvousplaît!»
Winniefonçadroitsurelle,lesbrastendus,prêtsàfrapper.Lafemmeregardaderrièreelle,
lesyeuxécarquillésetpleinsdelarmes.AlorsqueWinnies'apprêtaitàs'emparerd'elle,lafemme
parvintàatteindrelecordond'arrêtd'urgence.Unsifflementsefitimmédiatemententendreetletrain
ralentit.Thaddeuspoussaunhurlementetbonditsurlestablesetlessiègesafind'attraperWinnie
avantqu'ellen'enfoncesesdentsdanslavendeuse.Labouchegrandeouverte,Winnietentaune
dernièrefoisdebondirsursaproieavantd'êtreattrapéeettiréeversl'arrièredelavoiture,loindela
femmeterrifiée.
«Non,Winnie!»luiaboya-t-il.«Non!
—Lâche-moi,leloup!»hurlaWinnietoutenagitantsesbras.Ellevoulaitdésespérémentse
défairedeThaddeus.«J'aitellementsoif.
—Ondoitpartird'ici,essaya-t-ildelaraisonner.
—Lâche-moi»,crachaWinnie.
Comprenantqu'iln'arriveraitpasàluifaireentendreraison,Thaddeusenroulafermementses
brasautourd'elle,lasoulevaetl'emmenaloindelafemmequeWinniesemblaitvouloirmordre.
Étantdansl'incapacitédebougerlesbras,Winnieagitafrénétiquementsesjambesetenvoyasatêteen
arrière,commesielleavaitdesconvulsions.Enatteignantl'autreextrémitédelavoituredanslaquelle
ilssetrouvaient,Thaddeusgrognaetmontralesdentsauxpassagersréunisderrièrelaporte.
Craignantpourleurvie,ilsprirentlafuiteverslavoiturevoisine.Laportes'ouvritdemanière
audibleetThaddeusentradanslevestibulesituéentrelesdeuxvoitures,sansjamaislâcherWinnie.
Ellesedébattaitdanssesbras.Thaddeusétaiteffrayéparlaviolencedesaréactionaupoisondela
morsuredeMichelle.CombiendetempsWinniecontinuerait-elleàagirainsi,iln'ensavaitrien,mais
s'ilneparvenaitpasàlacalmer,etce,trèsrapidement,leurfuiteseraittoutbonnementimpossible.
Ainsi,ilresserrasapriseautourd'elle,ill'écrasacontreluiafinderestreindresoncorpsenaireten
sang.Elleredoublad'effortspourluttercontrecela,sabouches'ouvraitetsefermaitàquelques
centimètresduvisagedeThaddeus.Maisaprèsavoirexercéunetelleforcesursoncorpspendant
plusieursdizainesdesecondes,lesmouvementsdeWinniedevinrentdeplusenpluslentsetfaibles,
jusqu'àcequ'ellefinissefinalementpars'écroulersurletorsedeThaddeus.Winnieémettait
maintenantunsifflementenrespirant.Sentantqu'elleétaitsurlepointdes'évanouir-sicen'étaitpas
déjàlecas-Thaddeusretiraundesesbras.Ilenfonçaensuitesesgriffesdanslejointencaoutchouc
quientouraitlaportedesortiedutrain,puisiltiradessuspourl'ouvrir.
Letrainn'étantpasencoretotalementarrêté,unerafaledevents'engouffradanslevestibule,
faisantpratiquementtomberThaddeusenarrière.IlpritalorsànouveauWinniedanssesbras,
regardaunedernièrefoisendirectiondespassagersterrorisésdanslavoiture,puisilbondithorsdu
trainetdanslanuit.
Chapitretreize
Thaddeusatterritavecunbruitsourddansleballastsurlequelreposaitlechemindefer.Il
envoyaunenuéedecesgraviersdanssonsillageensemettantàcouriravecWinniedanssesbras.
ElleémettaitdetempsentempsunmurmurependantqueThaddeusescaladaitletalusescarpéqui
bordaitlechemindefer.Ilneseretournaqu'uneseulefoispourvoirlesvisagesblancsdespassagers
entraindelesregarderparlesfenêtresdutrain.Mêmes'ilfaisaitnuit,etqu'uncroissantdeluneétait
cachéderrièreunépaisbancdenuage,desrayonsbleuslaiteuxdeluneémanaientdelapierrequ'il
portaitàsonoreille.Ilsetenaitmaintenantausommetdutalus,entouréd'unhalodelumière.Sachant
qu'ilallaitrapidementdevoirtrouverunabri,Thaddeusrenversasatêteenarrièreetpoussaun
hurlementendirectionduciel.Puis,àunevitesseincroyable,ildescenditl'autrecôtédutaluset
s'élançadanslechampquis'étendaitauloin.
Uncoursd'eausetrouvaitdel'autrecôtédecedernier.SanslâcherWinnie,Thaddeussemità
courirdansl'eau.Ilsavaitqu'ildevaitfaireensortedenelaisseraucuneodeurderrièrelui-aucune
trace.Ilsavaitqu'aprèscequivenaitdesepasserdansletrain,nonseulementilavaitrévélésa
positionàtouslesvampiresàsarecherche,maisilavaitégalementalertélesautoritéshumaines.
Alorsquel'eaufroidegiclaittoutautourdelui,ilcontinuadecourirlelongducoursd'eauqui
coulaitdanslavalléeoùilsetrouvaitmaintenant.Lorsqu'iljugeaqueladistanceparcouruedepuisle
trainétaitsuffisante,Thaddeuss'arrêtaettombaàgenouxsurlariveboueuseducoursd'eau.Ilabrita
Winniedanslesroseauxquisetrouvaientlelongdelarive.Desvolutesdesonsoufflechaud
sortaientdesabouche.Ildétachalapierrechargéeenrayonsdelunedesonoreille.Thaddeuslatint
danslapaumedesamain,lapierrebattaitcommeuncœur.Desrayonsbleusetblancémanaientde
celle-ci.Ilfermasonpoingafindebloquerlalumière.Ilnecomprenaitpasgrand-choseaupouvoir
decettepierre,etlepeudechosesqu'ilsavait,ill'avaitapprisenécoutantlesfableslorsqu'ilétait
enfantetvivaitencoredanslesCarpates.Ilsavaitquelalumièreémiseparcettepierrepouvaittuerles
vampiressicettedernièreétaitenpossessiond'unloup-garouunenuitdepleineluneetqu'elleétait
placéedansundispositifspécial.Maispersonnenesavaitvraimentquelétaitcedispositif.Certains
disentqu'ils'agitd'unprismespécialementconçudanslequellapierredevaitêtreplacée.Unefoisà
l'intérieurduprisme,etentrelesmainsd'unloup-garousousunepleinelune,lapierres'illuminerait
etinonderaitlemondedesesrayons,tuantainsitouslesvampires.D'autredisentqueledispositifen
questionestenfaitunesortedemiroirmagique,etentenantlapierredevantcemiroir,cedernier
refléteraientlesrayonssurlemonde,détruisantdonclesvampires.MaisThaddeusavaitdebonnes
raisonsdepenserquesiquelqu'unconnaissaitlavérité,ceseraitbiensonvieilamiKarl.
Ilsavaitquelepetitfragmentdepierrequ'iltenaitdanssamainneprésentaitaucundanger
pourlesvampires.Laseulechosequ'ilpuissefaireaveccefragmentestd'empêcherlesvampiresde
lelocaliser.VoilàpourquoiNateVarnal'avaitprisàThaddeus.NatesavaitquesiThaddeusavaitété
enpossessiondeceminusculefragmentdepierre,suivreleloup-garouetl'amourdesavie,Frances,
auraitalorsétépresqueimpossible.C'estpourquoil'accordqu'ilsavaientpassécontraignaitaussi
Thaddeusàluiremettrelefragmentdepierrequ'ils'étaitprocuréilyabienlongtemps.Mais
maintenantqueThaddeusl'avaitrécupérée,lapierresemblaitêtreencorepluspuissante
qu’auparavant.Cettedernièreavaitplusdepouvoirsursacapacitéàsemétamorphoser.Était-ceparce
qu'ilserapprochaitdelapierreoriginale?sedemanda-t-il.Karll'avait-iltoujoursensapossession?
Sioui,serait-ilenmesured'expliqueràThaddeusquelétaitvraimentcedispositifdanslequella
pierredevaitêtreplacée?
Toutengardantsonpoingferméautourdufragmentdepierre,illeplaçadanslapochedeson
pantalonpourcontinuerd'encacherlalumière.IlsoulevaànouveauWinniedanssesbrasetsemità
courirenavalducoursd'eaupourtrouverunendroitoùsecacherpendantlamétamorphosede
Winnie.Thaddeusn'avaitcependantaucuneidéedutempsquecelaprendrait-plusieursheures,
plusieursjours,plusieurssemaines.Ilespéraitquelaphaseaiguëdecettemétamorphosenedurerait
quequelquesjours.Maisilsavaitqu'ildevaitcontinueràsedéplacer.IldevaittrouverKarl,non
seulementpourmettrelamainsurlafameusepierre,maisaussipourl'aideràtrouverunendroitsûr
poursamétamorphoselorsdelaprochainepleinelune.MaisquefairedeWinnie?sedemanda-t-il
toutenlaportantdanslanuit.Elleétaitentraindedevenirvampire.Poursurvivreàsatransformation
-sitoutefoisellepouvaitysurvivre-elleauraitbesoindesang.Etàenjugerparsoncomportement
dansletrain,ilvoyaitbienquesasoifdesangs'emparaitdéjàd'elle.Siellenesatisfaisaitpas
rapidementcettesoif,celalatuerait.Iln'avaitd'autrechoixquedetrouversanourriturejusqu'àce
qu'ellesoitsuffisammentfortepoursenourrirelle-même.
Thaddeussuivitlecoursd'eausurplusieurskilomètresjusqu'àcequ'ildistingueunmincefilet
defumées'éleverdanslecielauloin.Ils'éloignadoncducoursd'eauetsedirigeaverslafumée.
Winniesemblaitpresquemortedanssesbras,etilpouvaitsentirsapeaubrûlanteàtraversses
vêtements.Encourantplusvitequejamais,ilseprécipitaverslepetitbâtimentqu'ilpouvaitvoirau
loin,etd'oùlafumées'élevaitd'unecheminéeenbriquesrouges.Ens'approchant,ilpouvaitentendre
lebêlementdesagneauxainsiquelescaquètementsfrénétiquesdespoules.Toutcommeleschiens,
cesanimauxsentaientsaprésence,d'oùleurscomportements.
Thaddeuss'approchadelafermequiétaitentouréed'unpetitmurdepierre.Uneplaqueen
boisaccrochéeauportailarboraitlesmotssuivant:SweetlandsFarm.Unelumières'allumaderrière
l'unedesfenêtresàl'étage.Thaddeusreculadansl'obscurité.Ilsavaitquel'aubepointeraitbientôtle
boutdesonnez,etsesoptionspourmettreWinnieàl'abriétaientpeunombreuses.Nevoulantpas
dérangerlapersonnehabitantcetteferme,Thaddeuspassadiscrètementsurlecôtédelabâtisseet
trouvaunepetitecour.UnLandRover,untracteurainsiquedumatérielagricolesetrouvaientdans
cettecour.Ilyavaitégalementunencloscouvertoùlespoulesbattaientnerveusementet
inlassablementdesailes.Unegrangeétaitenretraitdelacourprincipale.Thaddeussedirigeavers
celle-ci.IlportaWinniesursonépauleetouvritl'unedesénormesportesenboisavantdes'introduire
àl'intérieur.Ilfermalaportederrièrelui.Lesolétaitcouvertdefoinetd'imposantesballesétaient
empiléescontrelesmurs.Descolombesroucoulaientau-dessusdeleurtête.Illevalesyeuxet
découvritunétageaccessibleparuneéchelle.ToutengardantWinniesursonépaule,Thaddeus
grimpaàl'échelle.Toutcommeenbas,lesolétaitcouvertdefoin.Cederniernesemblaitpasavoir
bougédepuislongtemps,Thaddeusdoutaitdoncquelefermier,ouquiconquehabitantdanscette
maison,neviennes'aventurerdanscegrenier.IlportaWinniejusqu'aucoinlepluséloignéoùilla
déposadélicatementsurlefoin.Ellepoussaungémissementets'agrippaàsachemise.
«Shhh,Winnie,murmura-t-ilprèsdesonoreille,jevaisprendresoindetoi.
Ilposasamaincontresonfrontetgrimaça.Sapeauétaitlittéralementbrûlante.Unepellicule
desueurcouvraitsapeauetellefrissonnaitcommesielleétaitdansunfroidglacial.Ildesserrales
doigtsdeWinnieagrippésàsachemise.
«Nemelaissepasseule,Ruby,gémit-elle.
—C'estmoi,Thaddeus,dit-ilavecunfroncementdesourcils,tuesensécuritémaintenant.
—J'aisoif,gémit-elletoutenlaissanttombersesbras.
—Jesais,murmura-t-il,jevaistetrouverquelquechoseàboire.»
Winnietiraalorssesgenouxcontresapoitrineetsecouchasurlecôté,enpositionfœtale.
Thaddeusseservitdesespattespourfaireuntasdefoinqu'ilutilisaenguisedecouverturepour
Winnie.Ilattenditqu'elles'assoupisseunpeu,puisildescenditl'échelle.Ilsortitdiscrètementdela
grangepoursemettreenquêtedequoiétancherlasoifdeWinnie.
Thaddeusfutderetourpeuavantquelespremiersrayonsdusoleilnesortentdederrièreles
collinesvisiblesauloin.Avecsespattesmaintenantcouvertesdesang,ilremontaaugrenierdela
grange.Winnien'avaitpasbougé,elleétaittoujourscouchéedanslamêmeposition.Thaddeus
s'accroupitàcôtéd'elleetsoulevadélicatementsatête.
«Jet'aitrouvéàmanger»,murmura-t-iltoutenapprochantunmorceaudeviandesaignantde
seslèvres.
Sansouvrirlesyeux,Winnieglissasalanguesurseslèvressèchesavantdelécherlaviande
avechésitation.Lesangquirecouvraitlemincemorceaudeviandeétaitencorechaud,ilcoula
délicieusementsursalangueetdanssagorge.Jamaisauparavantellen'avaitgoûtéquelquechose
d'aussibon.Incapabledes'arrêter,elleenfouitl'intégralitédumorceaudeviandedanssabouche,et
aprèsl'avoirrapidementmâché,Winniel'avala.
«Encore»,murmura-t-elle,sesyeuxtoujoursfermés.
Thaddeusapprochaunautremorceaudeviandedeseslèvres,etlàencore,ellel'engloutiten
quelquessecondesseulement.Winnieléchalesangsurseslèvres.«J'enveuxd'autres»,murmura-t-
elle.L'incendiequifaisaitragedanssonestomacainsiquesasoifcommençaientpeuàpeuàs'apaiser.
ThaddeusdonnaalorslentementlesmorceauxdeviandefinementcoupésàWinnie.Winnie
mangeajusqu'àêtrerassasiée.Sapeaun'étaitmaintenantplusbrûlante,etellen'avaitpluscette
sensationd'avoirduverrepilédanslagorge.
Aprèsavoirengloutilederniermorceaudeviande,WinniepritlesmainsdeThaddeusetles
portaàsonvisage.Toutengardantsesyeuxmi-clos,elleléchalesangquicouvraitencoresespattes.
LecœurdeThaddeussemitàbattrevigoureusementensentantsadoucelanguesursapeau.Ilvoulait
lesluiretirerdelabouche,maisilenétaitincapable.IlregardadoncWinnieluilécherlesmains,les
mettredanssabouchepourlessucer.L'intérieurdesaboucheétaitdoux,chaudethumide.Thaddeus
savaitquelameilleurechoseàfaireétaitdeluidired'arrêter.Winnieneserendaitpascomptedece
qu'elleétaitentraindefaire.Ellenesavaitpasencorequ'ellesemétamorphosaitlentementen
vampire-qu'elleétaitentraindedevenirl'undecesmorts-vivants.Alorsqu'elleléchaitlesangdeses
mains,leregarddeWinnieétaitemplidefolie.LecœurdeThaddeusétantentraindes'emballer,il
tiradélicatementsamainverslui,maisWinniesuivitlemouvement.
Toutentenantfermementsespattesentresesmains,Winnielevalesyeuxverslui.Les
sentimentsqu'elleéprouvaitpourluiavaientprislepassursasoif.L'appétitqu'elleressentait
maintenantétaittoutautre.Unechaleurbiendifférentesepropageaitenelle.Ill'avaitavertiedenepas
tomberamoureusedelui,maisellenepouvaitcacherlessentimentsqu'elleavaitpourlui.Avantcette
nuit,avantqu'ilnelanourrisseaveclesmorceauxdeviandesaignants,elleparvenaitencoreà
étouffercessentimentsgrandissants.Maismaintenant,cessentiments-cedésir-laconsumaienttout
autantquesasoif.
ThaddeusportalesmainsdeWinniejusqu'àsabouche.Ilembrassatendrementsesdoigts.Elle
caressadoucementsajoueavecledosdesamain.Ellepouvaitsentirlespoilsdrusdesabarbede
troisjours.Sesyeuxétaientparticulièrementlumineuxetjaunesdansl'obscuritédelagrange.Ses
cheveuxsombresetbouclés,quiparaissaientmaintenantpluslongsetplusépais,tombaientsurses
épaules.Ilss'approchèrentl'undel'autre.Thaddeuscontinuaàcouvrirsesmainsdebaiserslesplus
doux.WinnietiralentementsesmainsverselledesortequelaseulechosequeThaddeuspuisse
maintenantembrassersoitseslèvresrougevif.Ilregardasesyeuxnoirs.Puisilregardasabouche.
Thaddeusfermaalorslesyeuxetl'embrassalentement.LeslèvresdeWinnieétaientplusdouces
encorequ'ellesneleparaissaient.Winnieluirenditsonbaiser,d'abordtendrement,presqueavec
révérence.ThaddeuslatiraplusprèsdeluiencoreetWinnieenfouitsesdoigtsdanssescheveux
ébouriffés.IlglissaleboutdesalanguesurleslèvresdeWinnie,ilavaituneirrésistibleenviede
l'embrasserpleinementetprofondément.
Lentement,Thaddeuss'éloignad'elle.
«Qu'est-cequinevapas?haletaWinnietoutenouvrantlesyeuxpourleregarder.
—Tu,murmura-t-il,tunesaispascequetufais,Winnie.Mêmesij'enaiterriblementenvie,je
nepeuxpast'embrasser.
—Pourquoi?demanda-t-elle.Elleletenaittoujoursprèsd'elle,commesiellenevoulaitpas
lelâcher.
—Parcequejesuisdéjàtombéamoureuxd'unvampireauparavant,etelleestmaintenant
morte,dit-il.
—MaisjenesuispasFrances,ditWinnie,jenesuispasunvampire.
—Si,Winnie,ditThaddeusenlaregardantdroitdanssesyeuxnoirsdénuésdevie,tuesbelet
bienunvampire.»
Chapitrequatorze
«Dites-moiquec'estuneblague!»haletalesergentBeckaHortonavantd'écraserlapédale
defrein.Lavoituredepolicebanalisées'arrêtabrutalement.
«Non»,réponditStokeavecnonchalancetoutenglissantsontéléphonedanslapochedeson
manteau.«C'étaitlepostedecontrôle.Ilsembleraitquej'avaisraison.ThaddeusBlakeestbeletbien
vivant,etilvoyageaveclajeunefilledontjevousaiparlé.
—Qu'est-cequ'ilsvousontditexactement?»demandaBeckaensetournantversLance
Stoke,quiétaitassisdansl'obscuritéàcôtéd'elle.Ellebourdonnaitd'enthousiasmeetd'excitation.
«Notreamipoèteainsiquesajeuneamieontagresséunmembredupersonnelàborddu
vingtetundix-huitaudépartdeTamworth,lanuitdernière.Ilsontcauséunesacréeagitation,
expliquaStokeavecunsourireamusé.
«Y-t-ileudesblessés?»demandaBecka.Elleessayadecontenirsonexcitationenréalisant
quenonseulementilsétaientsuruneaffairedemeurtre,maisqu'ils'agissaitenplusmaintenantd'une
chasseàl'homme.
«Non»,réponditStokeavantdemettreunautrechewing-gumdanssaboucheetdelemâcher
d'unairsongeur.«Maisilsontfoutulatrouilleàtouslespassagersdutrain.
—Commentça?demandaBecka.
—Lesrapportssontencoreassezvaguesetconfus,expliquaStoke,maislestémoinsdisent
queBlakesecomportaitcommeunesorted'animal.Jecroismêmequequelqu'unaparléd'unloup.
—Unloup?»haletaBeckatoutenécarquillantlesyeux.
«Commentça,unloup?
—Jen'enaiaucuneputaind'idée!ditStoketoutenregardantl'obscuritédelanuitàtraversle
pare-brise.
—Etlafille?demandaBecka,impatientedeconnaîtretouslesdétails.
—Ehbien,c'estlàqueleschosesdeviennentintéressantes,ditStokeensetournantversBecka.
—Intéressantes?Pourquoidonc?
—Lafilleestdevenuecomplètementfolleetaessayédemordreunmembredupersonnelde
bordainsiqued'autrespassagers,expliquaStoke.Apparemment,ellesecomportaitcommeunesorte
d'animalsauvageenmanquededrogue.
—Enmanquededrogue?répétaBecka.
—Quisait?ditStokeenhaussantlesépaules,cetteaffaireestdeplusenplusbizarre.
—Versoùsedirigent-ils?demandaBeckaavantd'enclencherlapremièrepourreprendrela
route.
—Versl'Écosse,réponditStoke.
—Ilfautvitetrouverunvolpour...,commença-t-elleàdire.
—Non,ilssesontenfuis,ditStoke.D'aprèslestémoins,notreamimonsieurBlakea
littéralementarrachélaportedutrainpoursauteràl'extérieurtoutentenantlafilledanssesbras.
—Çadevaitêtreintéressantàvoir,ditBecka.
—J'aidemandéàcequel'enregistrementdescamérasdesurveillanceàborddutrainmesoit
envoyéparemailsurmontéléphone,dit-iltoutenmâchantsonchewing-gum.
—Alorsdanscecas,oùsont-ilsdescendusdutrain?demandaBecka.Ellevoulaityêtreaussi
rapidementquepossiblepourcommenceràenquêter.
Environcinqkilomètresàl'extérieurdeCarlisle»,expliquaStoke.
Beckajetaunœilàl'horlogeintégréeautableaudeborddelavoitureetdit:«Siçanevous
dérangepasdepayerlesheuressupplémentaires,patron,jeseraisheureusedeconduiretoutelanuit.
Nouspourrionsarriverlà-basjusteauleverdujour.
—Non,ditStokeavecunhochementdetête.
—Jeplaisantaisàproposdesheuressupplémentaires,s'empressa-t-ellededire,craignantde
s'êtretiréedanslepiedendisantcela.
—Cen'estpasunequestiond'heuressupplémentaires»,ditStokeenregardantparlafenêtre.
L'obscuritéétaitdéjàmoinsintenseetilsavaitquelesoleilselèveraitdansquelquescourtesheures
seulement.
«Jesuisfatiguéet...
—Cen'estpaslemomentd'êtrefatigué,ditBeckatoutenmenantlavoituresurlaroutede
campagnesinueuse.Nousavonsuntueurencavale.
—Jetravaillemieuxlanuit,dit-il,pourquoipensez-vousquejemeportevolontairepourtous
lesservicesdenuit?Jenesuisvraimentpasfonctionnelpendantlajournée.SanscompterqueBlake
n'irapasbienloin.
—Commentça?demandaBecka,incapabledecachersadéception.
—Lavendeuseàborddutrainquiapratiquementétémordueparlafilleaditqu'ellesemblait
malade,commesielleavaitunefortefièvre,ditStokeenregardantànouveauparsafenêtre.Blake
n'irapasbienloinsilafilleestmalade.Ellevaleralentir.
—Silafillesemblaitavoirdelafièvre,alorsc'estpeut-êtreunsymptômedemanquede
drogue,suggéraBecka.
—Peut-être»,ditStoke,soupçonnantsecrètementcettejeunefilledenepasavoirune
dépendanceàladrogue,maisàautrechose.Ilconnaissaitparticulièrementbiencetteaddiction-là.Un
souriresedessinalentementsurseslèvres.IlsedélectaitàpenserqueNate,MichelleouClaude
avaientpeut-êtremordulafilleavantqueleloupnelestue.
«Intéressant,murmura-t-il.
—Quoi?demandaBeckaenleregardant.
—Ramenez-moichezmoi,ditStoke,j'aibesoindedormir.Nouspartironsàlapoursuitede
Blakedemainsoir.»
Chapitrequinze
«Commentçajesuisunvampire?»criaWinnieenbondissantsursespieds.Desboutsde
pailletombèrentdesescheveux,desonpullainsiquedesonjean.
«Nefaispasunecrise,ditThaddeus.
—Jenefaispasunecrise!répliquaWinnie,jeveuxsavoircequetuveuxdireexactement
quandtudisquejesuisunvampire.
—C'estdifficileàexpliquer,ditThaddeusenselevant.
—Ehbien,tuferaismieuxdet'ymettre!rétorquaWinnie.Jenesuispasunesaloperiede
vampire!»
Thaddeuslaregardafixement,commes'ilcherchaitlesbonsmots,maisilsavaitqu'il
n'existaitpasdebonsmotspourexpliquercela,alorsildit:«Winnie,tuesunvampire.
—C'estdesconneries,cracha-t-elle.
—Lamorsure,dit-ilenpointantdudoigtsonbras.
—Elleadéjàcicatrisé,dit-elleenposantsamainàl'endroitdelamorsure.
—Ettunetrouvespasçaétranged'avoircicatriséaussirapidement,luidemanda-t-ilen
essayantdeparleràvoixbasse.
—Laplaien'étaitpassigrave...
—Passigrave?soupira-t-il.Dupus,etDieusaitquoid'autre,coulaitdelamorsure.Winnie,
tuasétémordueparunvampire.
—Etalors?répliqua-t-elle.
—Etalorstuasétéinfectée,dit-il,lepoisonserépandlentementdanstonsang.Nesais-tu
doncriensurlesvampires?
—J'aivuunfilmunefoisquandj'étaisdansunfoyer...
—Tuasvuunfilm?criaThaddeus,incrédule.Quelfilm?
—Jenem'ensouvienspas,réponditWinnie,ellesemblaittroubléeetconfuse.Jecroisqueça
s'appelaitAuxfrontièresdel'aube,ouquelquechosecommeça.
—Êtreunvampirecen'estpascommedansunsatanéfilm»,ditThaddeus,désespéréparsa
naïveté.«Entouscastunevaspastemettreàscintiller,çac'estcertain.Tuesmorte-tuesunmort-
vivant!
—Jenesuispasmorte!vociféraWinnie.
—Calme-toietécoute-moi,ditThaddeusens'approchantvivementd'ellepourlasaisirparles
épaules.
—Dégage!»criaWinnietoutenrepoussantviolemmentThaddeusetavantdesortirle
revolverdelaceinturedesonjean.Elleleval'armedanssesmainstremblantes,regardaThaddeuset
dit:«Reculeoujetire.
—Tunevaspasmetirerdessus,dit-il.
—Pourquoi?Parcequetut'espersuadéquej'étaisamoureusedetoi?cria-t-elle.
—Non.Parcequetuvasavoirbesoindemoisituveuxavoirunechancedesurvivre»,dit
Thaddeusavantdebondirrapidementverselleetdeluiarracherl'armedesmains.Ilpointaensuitele
revolversurelle.
«Mepointerunearmedessusnemepousserapasàtecroire,Thad,murmuraWinnie.Jene
suispasunvampire!
—Çavaunpeupiquer,maisjenevaispastetuer»,ditThaddeusavantd'appuyersurla
gâchette.
L'armedétonnadanssonpoingetWinniefutprojetéeenarrière,contrelemurdelagrange.
Lespoulesquisetrouvaientdanslacourprincipalesemirentàhurleretàbattrefrénétiquementdes
ailes.Lesagneauxdanslechampcommencèrentàbêler.Winnieétaitmaintenantcouchéesurledos,
totalementimmobile.Thaddeusrestafigéetbaissalesyeuxsurelle.Lecanondesonarmeétait
encorefumant.
LesanimauxdelafermecommencèrentpeuàpeuàsecalmerThaddeustenditl'oreille,à
l'affutdumoindreson.Maisiln'yavaitaucunbruit.
«Tum'astiréedessus,entendit-ildireWinnied'unevoixfaible.Jen'arrivepasàcroirequetu
m'astuée.»
IlsebaissapouraiderWinnieàs'asseoir.Ellecria.
«Ladouleurvabientôtpasser,dit-iltoutens'agenouillantprèsd'elle.Maistunevaspas
mourir.»
Winnieregardaaveceffroiletrounoirensanglantéaumilieudesonpull.«Jesaigne.Ohmon
Dieu,tum'astiréedessus.Jevaismourir.
—C'estcequejemetueàt'expliquer,murmuraThaddeusensepenchantplusprèsd'elle
encore.Tunepeuxpasmourir.Tuesdéjàmorte.»
WinnielevalatêteetregardaThaddeus.Ladouleurcommençaitdéjààs'atténuer.«Quandest-
cequejesuismorte?
—TuasdûmourirsurlecanapédeSarah.Probablementdanstonsommeil,dit-ildoucement
avantdeposerl'armeausol,surlefoin.
—Jenetecroispas...»haletaWinnieavantdesouleversonpullpourregarderlablessurepar
balle.Ilyavaituntrounoirquidevaitfairelatailled'unepièced’uncentime.Avechésitation,elle
essayadeletoucherduboutdudoigt,maisladouleuravaitdisparu.Contrairementàceàquoielle
s'attendait,elleneressentitabsolumentrien.Assiseparterre,ledoigtdansletrou,elleécarquillales
yeuxetrestabouchebéeensentantletrouserefermerlentement.Elleretirasondoigtetlapeau
terminadesereformersurlablessurejusqu'àcequ'ilneresteplusqu'uneminusculetacheblanche.
EllebaissaalorssonpulletrelevalatêtepourregarderThaddeus.Lentement,ilpritlamainde
Winnieetlaplaçadélicatementsursonproprecœur.
«Qu'est-cequetusens?murmura-t-il.
—Rien»,haleta-t-elleencomprenantpourlapremièrefoisquesoncœuravaitcesséde
battre.
Thaddeuslâchasamainetserelevasansriendire.Toujoursdansl'incapacitédecomprendre
cequivenaitjustedesepasseretcequeThaddeusluiavaitdit,ellesesouvintdurêvequ'elleavaitfait
endormantsurlecanapédeSarah.WinniesesouvintavoirvuRubyentraindelireLepetitchaperon
rouge.EllesesouvintqueRubyavaitalorstraversélesalonpours'approcherdeWinnie.Winniene
pouvaitoubliercequeRubyluiavaitalorsdit.
T'asl'airbizarre.TuneressemblespasàlaWinniequiavaitpourhabitudedemeserrercontre
ellepourmetenirchauddurantlesnuitsglacialesàLondres.
"Enquoiai-jechangé?"sesouvenait-elleavoirdemandé.
Tavoixestdifférente.Tavoixressemblemaintenantàungrognement.Ettesyeux,ilssont
complètementnoirs.Tesdoigtssontlongsetpointus,commedesgriffes.Ettesdents,Winnie,ondirait
descrocs,avaientalorsditRuby.
Winniecomprenaitmaintenantquesonamieétaitavecellelorsdesamort.Rubyavaitvuà
quelpointelleavaitchangé.Est-cepourcelaquejepouvaisvoirRuby?sedemandaWinnie.Maiselle
avaitdéjàvuRubyavantcela.
«Est-cequeçava?demandaThaddeus,interrompantalorssespenséespersonnellesainsique
sescraintes.
—Est-cequejevaisbien?répétasoudainWinnieavantdeselever.Tutefousdemagueule
ouquoi?C'esttoiquim'asfaitça.C'estàcausedetoiquejesuismorte.C'esttoi,Thaddeus,quim'a
transforméeenvampire.
—C'estcevampire,Michelle,quit'amordue,pasmoi,luirappelaThaddeus.
—C'estpourtanttoiquim'asmenti,ditWinnieensebaissantpourramasserl'arme.C’est
pourtanttoiquim'asmentipourquejeviennevivrecheztoi.Situm'avaisditquituétaisréellement,
crois-tuvraimentquej'auraisquittéLondresavectoi?Winnielevasonarme.
—Etpourquoiyserais-turesté?»demandaThaddeustoutenouvrantsesbraspourlui
montrerqu'iln'étaitpasundangerpourelle.
«Tuseraismortedetoutefaçon;cen'étaitqu'unequestiondetemps.
—Jen'étaispasmorte,j'étaisvivante,ditWinnie.Savoixétaitchancelante,elleétaitaccablée
parlacolère,lechagrinetlaconfusion.
—Tuappellesçaunevie?ditThaddeusenessayantdenepasricaner.Cettevieauraitfinipar
tetuer,toutcommetonamie.Mortedanslecaniveau.
—Fermetaputaindegueule!»hurlaWinnietoutenessayantdepointerl'armesurThaddeus
avecsesmainsfaiblesettremblantes.«Neparlepasdemonamiecommeça.
—J'essaiejusted'êtrehonnêteavectoi...,commença-t-ilàdire.
—Honnête?pouffaWinnie,tun'aspaslamoindreidéedecequ'estl'honnêteté.Tun'asfait
quemementiretteservirdemoi.Tum'asmiseendanger.C'estàcausedetoiquejesuismorte.
—Jet'aisauvée!insista-t-il.
—Tunem'aspassauvée...
—J'auraistrèsbienputelaisserseuledanscetrain...,commença-t-ilàdire.
—Tum'asemmenéeavectoipoursauvertapeau,l'interrompitWinnieavecleslarmesaux
yeux...
—Sijenetenaispasàtoi,alorspourquoit'aurais-jeapportédelaviande-pourquoit'aurais-
jeapportédusang?»dit-iltoutenregardantlecanondel'armedanserdevantsonvisage.«Pourquoi
net'ai-jepassimplementcoupélatêtecommejel'aifaitàNate?Tuesunvampiredésormais,ton
espèceetlamiennenepeuventpassemélanger.
—Tut'espourtantpasgênéavecFrances,rétorquaWinnie.Tum'assauvéeparcequejete
rappelleFrances,ettuesunvraidétraquédevouloirrevivrelaviepasséequetuaseueavecelle.
—Oh,alorsmaintenantjet'aisauvéeparcequeturessemblesàmafemmemorte?ricana
presqueThaddeus.Décide-toi,Winnie.
—Nerispasdemoi.Net'avisepasderiredemoi!»cria-t-elleavantd'appuyersurla
gâchette.
Thaddeustressaillit,maisiln'yeutaucunedétonation.Justeunclicsec.Winnieappuyaà
nouveausurlagâchette.Unautreclicsansconséquencesefitentendre.Ellepressaunenouvellefois
ladétente.Unautreclic.
Winnieregardalerevolverd'unairconfus.Thaddeusleluiarrachadesmainsetlaregarda.
«Tuesamoureusedemoi,déclara-t-il.
—Donne-moileflingue!»criaWinnie,deslarmescoulantdésormaissursonvisageblême.
«Jenesuispasamoureusedetoi.Lerevolvern'estpaschargé.Tuasretirélesballes.Tuessaies
encoredememanipuler.
Lentement,Thaddeuslibéralebarilletetleval'armeenl'airafindemontreràWinnielescinq
ballesrestantes.
—Ilnemanquequ'uneseuleballe,Winnie,etc'estcellequej'aitiréesurtoi.»
D'unairhébété,Winnieregardalesballesquibrillaientdanslebarillet,puiselles'effondraau
sol.
«Tunepeuxpasmetuer,Winnie,tuestombéeamoureusedemoi»,déclaraThaddeusd'une
voixfaible,commes'ilétaitlui-mêmesouslechoc.«Jet'aiprévenue...
—Cen'estpasvrai,sanglotaWinnieavantdecouvrirsonvisageavecsesmains.Jenet'aime
pas.Jetedéteste.
—Ya-t-ilunedifférence?»demanda-t-ilens'agenouillantprèsd'ellepourlaprendre
tendrementdanssesbraspuissants.«Certainsprétendentquec'estexactementlamêmechose.
—Jetedéteste!Jetedéteste!criaWinnietoutenmartelantletorsedeThaddeusavecses
poings.
—Cen'estpascequeditlerevolver,murmuraThaddeusprèsdesonoreilletoutentirant
Winnieprèsdeluietenabsorbantsescoups.
«Jeneveuxpasêtremorte,pleura-t-elle.Jeneveuxpasêtreunvampire.
—Jesuistellementdésolé,murmuraThaddeustoutenlaserrantdanssesbras.Cen'estpasce
quejevoulaispourtoiWinnie.Jesaisquejet'aimenti-quejet'aimanipuléepourquetusoisma
femmedeménage-maisjenet'aijamaisforcéeàquitterLondres,c'esttoiquiasprisladécision.Je
t'aiditdepartirdelamaison,maisc'esttoiquiasdécidéderevenir.
—J'avaisdéjàétémordue,pleura-t-ellecontresontorse.
—Parl'amour?sourit-ildanslescheveuxdeWinnie.
—Non,parunvampire»,dit-elle.
Chapitreseize
Peuavantl'aube,BeckaHortongaralavoituredevantlamaisondeLanceStoke.Alorsqu'il
s'apprêtaitàouvrirsaportière,ilsefigea.IlregardalesergentHorton.Combiendetempspourrait-il
encoreluicachersonsecret?sedemanda-t-il.Celafaisaitmaintenantplusd'unanqu'ilstravaillaient
ensemble,maiscelas'avéraitdeplusenplusdifficiledeluicachercequ'ilétaitvraiment.Maintenant
qu'ilstraquaientunloup-garou,etpeut-êtreégalementunvampireendevenir,parviendrait-iltoujours
àcachercesecretàBecka?Ets'illuiavouaittout,semontrerait-ellecompréhensive?Biensûrque
non.Quelhumainleserait?Ellepartiraitencourantetenhurlantdepeursiellevoyaitsavéritable
apparence.Illesavaitbien.MaisBeckaHortonn'étaitpascommelesautres.Iln'arrivaitpasàsavoir
pourquoi-maisillesentait.Audépart,ilavaitd'abordpenséqu'ilétaitentraindelaisserlefaitqu'il
veuillelamettredanssonlitaltérersessens-maisilsavaitbienquecen'étaitpasuniquementcela.
Savait-ellecequ'ilressentaitpourelle,sedemanda-t-ilenlaregardantdanslapénombre.Ilne
pouvaitpascroirequeBeckan'avaitjamaisremarquélamanièredontillaregardait.Lamanièrequ'il
avaitdesetenirprèsd'elleaubureau,etlamanièrequ'ilavaitdelaisserseslongsdoigtscaressersa
mainlorsqu'elleluidonnaitdesdossiersàsigner.Etsielleavaitbeletbienremarquéceschoses,elle
nelemontraitpas.
Peut-êtredevrait-ilmaintenantluidemanderd'entreraveclui?Sedemanda-t-il,incapablede
sortirdelavoiture.Ellen'étaitencorejamaisentréechezlui.Peut-êtreattendait-ellesimplementd'y
êtreinvitée?Illaregarda,assisederrièrelevolant,seslongscheveuxnoirstombantssursesépaules
etsesbeauxyeuxnoisettebrillantsfigeaientsurlui.Ilsedemandacommentseraitsonregardenlui
faisantl'amour.Ilnepouvaits'empêcherdesedemanderl'effetquecelapouvaitbienfairedetoucher
sapeaublanchenacrée.
«Est-cequeçava,patron?demandasoudainBecka.
—Hein?fit-iltoutenclignantfrénétiquementdesyeux,commes'ilvenaitd'êtretiréd'un
sommeilprofond.
—Vousavezl'airperdudansvospensées»,dit-elleavecunsourire.
Stokeprituneinspirationsaccadéeetdit:«J'étaisjusteentraindemedemandersiçavous
direzd'entrerpourprendreunpetitdéjeuner?»
Beckaleregardadroitdanslesyeux,souritetdit:«C'esttrèsgentildevotrepart,patron,mais
jeferaismieuxderentrerchezmoi.
—Mêmepaspouruncafé?insista-t-ilavecdélicatesse.
—Jesuisvraimentrincée,j'aibesoindedormir,c'estunelonguenuitquinousattenddemain,
sourit-elleavantderedémarrerlemoteur.
—Peut-êtreuneprochainefoisalors?ditStokeenseforçantàsourire.
—Peut-être»,luisourit-elle.
Stokesetenaitdansl'obscuritéetregardaitlesfeuxarrièredelavoitures'éloigner.Ilsesentait
perturbé,etpourêtretoutàfaithonnête,ilsesentaitsexuellementexcité.Ilsesentaitsouventainsi
aprèsavoirtuéquelqu'un,maisenvoyantlavoituredeBeckas'éloigner,ilcompritquecette
sensationrécurrentededésirnedisparaitraitpasdesitôt.Iltournaledosàl'aubequicommençaitàse
montreràl'horizonetremontal'alléedusanctuairequ'étaitsondomicile.Aufond,ilsavaitqueBecka
s'offriraitbientôtàluietqu'elledeviendraitundessiens,oubienellemourrait.Quoiqu'ilarrive,il
auraitl'occasiondegoûteràsondélicieuxsang.
BeckaGlissalaclédanslaserruredelaported'entréedesonappartement.Elleentraet
refermalaportederrièreelle.EllesavaitqueStokefiniraittôtoutardparl'inviteràentrerchezlui.
Sessubtilesavancesneluiavaientpaséchappé,ellesavaitqu'ilavaitenvied'elle.
Ellelaissasonmanteauglisserdesesépaulesettomberausol,puisellesedirigeaversla
salledebainoùelleouvritlesrobinetsdeladouche.Elleretirasesvêtementsetseplaçasousl'eau
chaude.Ellerenversasatêteenarrièreetlaissal'eaucoulersursonvisage.Toutenprenantsa
douche,ellelaissasonespritvagabonderetpenseràStoke.Ilavaitunecertaineclassedansses
costumessurmesure,etilétaitplutôtbelhomme,maisiln'étaittoutsimplementpassongenre.Elle
espéraitquel'attraitévidentqu'iléprouvaitpourellen'interféreraitpasavecl'affairedemeurtresur
laquelleelletravaillaitdésormais.ElleavaitbesoinqueStokegardetoutesonattentionsurlacapture
deThaddeusBlake,etnonsursesseinsetsoncul.Beckasortitdeladoucheettirauneserviette.Elle
savaitqu'elleallaitdevoirfairepreuvedetactavecStoke.Ellenepouvaitpassepermettredepiétiner
sonégo,ilétaitsonsupérieurhiérarchique,etilpourraittrèsbienluicompliquerlavie.Maisilétait
absolumenthorsdequestionqu'ellecoucheaveclui.Iln'étaitpassongenre,pensa-t-elleànouveau
toutenentrantnuedanssonsalon,uneservietteautourdeseslongscheveuxmouillés.
Elleallumalatélévision,etaprèsavoirenroulélaservietteautourdesesépaulespournepas
avoirfroid,elleregardalejournaltélévisédumatin.L'incendiedumanoiravaitdéjàétérelayépar
lesjournalistesetunephotodeThaddeusBlakeapparutàl'écran.
"...principalsuspectpourlemeurtredetroispersonnes..."ditlejournalistealorsquelaphoto
deThaddeusBlakeétaitàl'écran.Ils'agissaitdelaphotodulivre.
EnvoyantlaphotodeThaddeusBlakeàlatélévision,Beckamurmuraàelle-même:«Stoke,si
turessemblaisàBlake,j'auraistoutdesuiteacceptétonoffredepetitdéjeunercematin,etmêmeplus.
»
Enpensantaupetitdéjeuner,unlégersouriresedessinasursajoliebouche.Ellesedébarrassa
delaserviette,seleva,ettoutenue,ellesedirigeaverslacuisine.Elleouvritlaportedu
réfrigérateur,inondantainsilapiècedelalumièrejaunequivenaitdel'intérieurdecedernier.
«Voyonsvoir»,songea-t-elletoutenanalysantlecontenudufrigo.Elleseléchaalorsles
lèvresetsortituneassiettecouvertedepapierd'aluminium.Ellerefermalaporteduréfrigérateur
d'uncoupdetalonetemmenal'assietteausalon.Elles'assitsurlecanapéetcroisalesjambes.Touten
gardantunœilsurl'écrandetélévision,elleretiralepapierd'aluminium,révélantainsiunénorme
morceaudefoiecrugisantdansunemaredesangnoir.
Ellebaissalesyeuxsursonrepas,sonestomacfaisaitdesbondstantelleavaitfaim.Ense
servantdesesonglesenguisedecouteaux,ellecoupalefoiecruentranches.Ellerenversaalorssa
têteenarrièreetlaissatomberunedestranchesfraîchementcoupéedanssabouche.Toutenmâchant
lentementsonrepas,BeckacontinuaderegarderlesinformationsàproposdeThaddeusBlake.Elle
étaitimpatientedel'attraper.
Chapitredix-sept
Pendantlajournée,ThaddeuslaissaWinniedormirdanslafraîcheobscuritédelagrange.Il
sortitdelagrangepourtrouverdelanourriturequ'ilpourraittransformerenrepaspourleréveilde
Winnie.Elleseraitencorefaiblependantuncertaintemps,maisilvoulaitàtoutprixluifaireprendre
suffisammentdeforcesafindereprendrelaroute.Elleétaitmaintenantmorte,safièvrenedevrait
doncpasdurer.Elledevraitretomberlorsquesoncorpsseserahabituéauxchangementsqu'ilsubit.
Thaddeuscueillitplusieurspoignéesdebaiesetherbessauvages,puisiltraversaleschamps
pourrejoindrelagrangeoùilavaitlaissélaviandecruequ'ilavaittrouvée.Winnieallaitavoirbesoin
d'autantdeviandefraîchequepossiblepourlessemainesàvenir,etpeut-êtremêmelesmoisàvenir.
Tôtoutard,ellefiniraitparapprendreàcontrôlersasoifetsonappétit.Maiselleauraittoutdemême
besoind'apprendreàchasserd'elle-même.Thaddeussavaitques'ilsvoulaientresterensemble,il
faudraitrégulièrementl'enfermerpendantlesphasesdepleinelune,etilneseraitalorspasenmesure
deluitrouverdelaviande…Winnieallaitdoncdevoirapprendreàs'occuperd'elle.
Unefoisarrivédevantlagrange,ilsefaufilaàl'intérieuretrefermalaportederrièrelui.Mis
àpartlegloussementdespoulesetlebêlementdesmoutonsvenantdel'extérieur,lagrangeétait
calme.Thaddeuss'assitentailleursurlesoletcommençaàassaisonnerlaviandeaveclesherbesqu'il
avaitcueillies.IlespéraitqueWinniedécideraitderesteraveclui.Àpartrejoindrelesvampires,quel
autrechoixavait-elle?Mêmesielleétaitmaintenantl'und'eux,ilsnel'accepteraientpas.Nicodemus
neluipardonneraitjamaisd'avoiraidéleloupquiatuésafille.MaispourresteravecThaddeus,elle
allaitmaintenantdevoiracceptercequ'ilétait,etcequ'elleétaitdevenue.Toutd'abord,ildevait
essayerdelaconvaincreque,bienqu'illuiaitmenti-oui,ill'avaitmanipulée-ill'avaitfaitpourson
bien.Ilavaiteuenviedel'aiderdèsl'instantoùill'avaitvuedevantlastationdemétroàLondres.Oui,
ill'avaitégalementfaitpours'aiderlui-même,maisilavaitdansl'espoirqu'ilspourraients'aiderl'un
l'autre.Ilnes'imaginaitabsolumentpasqueleschosesprendraientunetelletournure.Aufonddelui,
Thaddeussavaitques’ils'étaitdoutéunseulinstantqueWinnierisquaitd'êtremordueparun
vampire,ill'auraitalorslaisséetentersachancedanslesruesdeLondresplutôtquedel'emmener
aveclui.
Ildéchiralaviandeenmorceauxetléchalesangdesesdoigts.Ilpritunepoignéedegrandes
feuillesetroulalaviandeàl'intérieur,faisantainsiquelquechosedesemblableàdeskebabssanglants
surleplancherdelagrange.ThaddeusespéraitquecelasuffiraitàsatisfairelasoifqueWinnie
ressentiraitàsonréveil.Ilregardalerevolverquisetrouvaitàquelquesmètresdelui.Malgréuntrès
brefinstantaucoursduquelils'étaitdemandés'ilnes'étaitpastotalementtrompéquantaux
sentimentsdeWinnie,iln'étaitpassurprisquel'armen'aitpasfonctionné.
BienqueWinnierefusedel'admettre,Thaddeusvoulaitsesentirheureuxqu'ellesoit
amoureusedelui.Maisétait-ilamoureuxdeWinnie?sedemandaThaddeus.Peut-êtreavait-illui
aussitroppeurdel'admettre?Thaddeussavaitmalheureusementbienquelesgensqu'ilavaitaimésau
coursdesavieavaientlafâcheusetendanceàylaisserlavie,etilnevoulaitsincèrementpasquela
mêmechosearriveàWinnie.
«Elleestdéjàmorte,abrutie»,ditsoudainunevoixdanslapénombre.
Thaddeusrelevaimmédiatementlatêteetregardadansladirectiond'oùavaitsemblévenirla
voix.Était-celepropriétairedelaferme?sedemanda-t-il.«Quiestlà?murmura-t-ilendirectionde
l'obscurité.Puisilseleva.
—Elleestmorte,toutcommemoi»,ditànouveaulavoix.Ellesemblaitcettefoisvenirde
directementderrièrelui.
Thaddeuspivotarapidementsurlui-même,faisantainsivolerunnuagedefoin.Ilsonda
l'obscuritéetgrognaenvoyantunéclairrougedisparaîtrederrièreunebottedefoin.«Quiestlà?
aboya-t-il.
—Tul'astuée»,ditlavoix.Lesonvenaitcettefoisdederrièreuneautrebottedefoin.
Sansriendire,etcraignantquecesoitquelqu'undelaferme,Thaddeusbonditverslabottede
foin.Ilsortitsesgriffesetréduitlefoinenmiettes.Maisàsagrandesurprise,iln'yavaitpersonne.
«Qu'est-cequetucherches?»ditunevoix.
ThaddeusgrognaetseretournapourtrouverWinnie,assiseetentraindeleregarder.
«Qu'est-cequetufais?demanda-t-elled'unevoixrauqueetprofonde,commes'ilelleavaità
nouveaubesoindesedésaltérer.
—J'aicruvoirquelqu'un,dit-ilenregardantpar-dessussonépauleendirectiondelabottede
foindétruite.
—Jenevoispersonne,répondit-elle.C’étaitpeut-êtreunratouuntruccommeça,non?
—Peut-être,ditThaddeusenlorgnantlabottedefoin.Maisilsavaittrèsbienquecequ'ilavait
vuetentendun'avaitriend'unrat.
—J'aifaim»,murmuraWinnietoutensetenantleventre.Lescrampescommençaientà
nouveauàs'emparerd'elle.Cesdernièresn'étaientplusaussiintensesqu'audébut,etWinnieenétait
soulagée.
ThaddeussetournaànouveauversWinnie.Ilsebaissapourramasserlanourriturequ'illui
avaitpréparée,puisillaluiapporta.Ils'assitàcôtéd'ellesurleplancherdelagrangeetluidonna
l'undesétrangesrouleauxqu'ilavaitfaits.
«Qu'est-cequec'est?»demanda-t-elleavantdeleprendreentresesmainspourl'examiner.
Dusangcoulaitdechaqueextrémitédelafeuilleenrouléeautourdelaviande.
«C'estdelanourriture,dit-il.
—Quelgenredenourriture?haleta-t-elle.
—C'estdel'agneaucru,expliqua-t-il.J’enaituéunàl'autreboutduchamp.»
Winnieapprochalerouleaudesonnezpourlesentir.
«Vas-y,goûte,disThaddeus.Çaferadisparaîtrecescrampesetçaétancheratasoif.
—Çanesentpasvraimentl'agneau,remarquaWinnie.
—Laviandeestcrue,sourit-il.Çan'aurapaslegoûtdel'agneauquetuconnais.»
Lentement,Winnieportalapréparationàseslèvresetmorditdedansavechésitation.Àsa
grandesurprise,laviandeétaittendreetdélicieuse.Elleprituneautrebouchée,unegicléedesang
couvritsonmenton.Thaddeusl'essuyaavecsonpouce.
«Commenttesens-tu?demandaThaddeus.
—Unpeumieux,répondit-elletoutenmâchantsonrepas.
—Tutesouviensdecequis'estpassélanuitdernière?»demanda-t-il,craignantqu'ellenese
souviennepascequ'illuiavaitditetqu'ilsoitcontraintdetoutrecommencer.Etiln'étaitpascertain
depouvoirlefaire.
«Tum'astirédessus,dit-elleenleregardant.Commentpourrais-jeoublierça?
—Etpourquoiest-cequej'aifaitça?demanda-t-il,désireuxdesavoirsiellesesouvenaitde
tout.
—Tuvoulaismeprouverquej'étaisbeletbienmorte,murmura-t-elleenregardantle
morceaudeviandecrueenroulédanslafeuille.Tuvoulaismeprouverquej'étaisunvampire.
—Etmecrois-tu?
—Oui.
—Etcommenttesens-tuàcesujet?demanda-t-ild'unevoixdouce.
—Jesuisauxanges,soupira-t-elle.Commentcrois-tuquejemesens?
—Désolé,dit-ilenbaissantlesyeux.
—Moiaussijesuisdésolée,dit-elleavantd'engloutirlerestedeviandequ'elletenaitentreses
doigts.
—Pourquoi?demanda-t-ilenlaregardant.
—Pourt'avoirtirédessus,dit-elleavecunsourireencoin.
—Maistunem'aspastirédessus,remarqua-t-ilensouriant.
—Jepersisteetsigne,lerevolverestcassé,ditWinnietoutens'emparantd'unautrerouleau
deviandequeThaddeusavaitpréparépourelle.
—Lerevolverestenparfaitétatdemarche»,affirmaThaddeusavantd'ajouter:«Dequoi
d'autretesouviens-tu?»
Winnieleregardaetdit:«Jemesouviensquetum'asembrassée.
—Etc'estunbonsouvenir?demanda-t-il.
—Pastropmauvais»,dit-elleavantdeprendreuneautrebouchée.
IlsrestèrentalorsassisensilencependantqueWinnieterminaitsonrepas.Lorsqu'elleeutfini,
elleseléchalesdoigts.Thaddeuslaregardafaire.
«Alors?demanda-t-illorsqu'elleeuttotalementfinidemanger.
—Alorsquoi?
—C'étaitbon?»
WinniesesouvintalorsdelamerveilleusecuisinedeThaddeuslorsqu'ilsétaientencoreau
manoir,puiselledit:«Iln'yaquetoiquipuissesdonneruntelgoûtàdesmorceauxdeviande
d'agneaucrusenroulésdansdesfeuillesetd'étrangesherbes.
—J'aieuunbonprof,ditThaddeusenpensantaupassé.
—Frances?luidemandaWinnie.
—Non,monpère.
—Parle-moideceLauder...lau...bref,letypequ'ondoitallertrouver,dit-elle.
—MonamiKarlLauderdale?demandaThaddeus.
—Alorsenfindecomptevousêtesamis?
—Jel'espère.
—Maistum'asditqu'iltedétestait,luirappelaWinnie.
—Commejetel'aidithier,ya-t-ilvraimentunegrandedifférenceentrecesdeuxémotions?
Deuxémotionsparticulièrementpuissantes.Deuxémotionspourlesquellestuseraisprêtàtuer.
—Alorsdanscecas,pourquoiest-cequetonamitedéteste?demandaWinnie.Qu'est-ceque
tuasfait?»
Thaddeusrestaalorssilencieuxpendantuninstant.EtjusteaumomentoùWinniepensaitqu'il
neluidiraitfinalementrien,Thaddeusdit:«Winnie,unjourtum'asracontéquelorsquetuétaisplus
jeune,tupassaisd'unfoyeràunautre,d'unefamilled'accueilàuneautre,etquetuavaisl'impression
quepersonnenevoulaitvraimentdetoi.Ehbien,çam'abrisélecœurdet'entendreparlercommeça,
parcequejesaiscequec'estquedevivrequelquepart...oùtusaisquetun'espasbienvenu...oùtusais
quetun'aspastaplace...oùtuesdifférent...
Chapitredix-huit
...mamèreestmortequandj'étaistoutpetit.J'étaisjeuneaupointden'avoiraucunsouvenir
d'elle.Monpèrem'abienracontédeshistoires,maisçaneremplacejamaislesvéritablessouvenirs.
Jenemesouvienspasdesonvisage,desonodeur.Enl'an1600,laphotographien'existaitpas.Il
fallaitencoreattendreaumoinsdeuxcentsansavantquel'appareilphotonesoitinventé,alorsjen'ai
mêmepasunephotod'elle.
J'aiétéélevéparmonpèredansunvillagesituéauxconfinsdesmontagnesCarpates.Mon
villageétaitàproximitédelafrontièredelaBucovine,c'estlàquesetrouvaitlaplupartdesloups-
garous.LesvampiresoccupaientlarégionlaplusprochedelaMoldavie.Pourautantquejeme
souvienne,jen'aijamaismanquéderien.Monpèreétaitunhommefortunéquipossédaitune
exploitationminière.IlavaitunassociérépondantaunomdeKarlLauderdale.Cedernieravaitune
filledemonâge.Monpèreetsonassociécreusaientlamontagnepourenextrairedespierres
précieuses.Karls'occupaitdelesvendreauxhumainsdanstoutel'Europedel'Est.Messeulsautres
parentsétaientlasœurdemamère,tanteVeronika,etmacousine,Dominika.Jen'étaispasvraiment
proched'elles.Moietmonpèrenousnelesvoyionspastrèssouventaprèslamortdemamère.Ma
tanteVeronikaenvoulaitàmonpèrepourlamortdesasœur,tuéeparlesvampires.D'aprèscequ'il
m'avaitdit,etd'aprèsleshistoiresquej'avaisentendues,monpèreétaitpartidelamaisonpour
vendresespierresprécieuses.Pendantsonabsence,lesvampiresontattaquénotrevillagedurantla
nuitetonttuémamère.Lesvampiresontfinalementétérepoussésetlevillagefortifié.Maismonpère
s'enesttoujoursvouludenepasavoirétéprésentpourprotégermamèrecettenuit-là,etmatantene
semblaitpasvouloirleluipardonnernonplus.Voilàpourquoijeneconnaissaispasbienmatanteet
macousine,etquejepassaisbeaucoupplusdetempsavecl'associédemonpère,Karl,etavecsafille,
Revekka.
Jevivaisdoncseulavecmonpèredansunegrandemaisonenpierresituéeauxabordsdu
village.Monpèrepossédaitunimmenseterrainquis'étendaitderrièrelamaison,jusqu'àlaforêt.
C'estdanscetteforêtquemonpèrem'aapprisàchasserlechevreuil,lelapin,lefaisan,ettoutautre
animalquenouspouvionsmanger.Monpèreétaitunexcellentcuisinier.Ilavaitsoigneusement
sélectionnédesparcellesdeterreoùilfaisaitpousserdesherbesaromatiquesainsiquedesépices.Il
m'aégalementapprisàfairepousserdeslégumes.Notrejardinétaitunevéritableexplosionde
couleurs.J'adoraisypasserdutempsaveclui.Nouspassionsdesheuresàtravaillerlaterrepoury
fairepousserdesplantes.Nousarrosionscesdernières,semionsleslégumes,etce,quotidiennement.
Lorsquemonpèredevaits'absenteravecKarlpourletravail,j'étaisheureuxdepasserdutempsseul
danscejardin,aumilieudesplantesetdesherbes.Mêmeenhiver,quandlesolétaitcouvertd'une
épaissecouchedegivreetdeneige,j'étaiscontentdetravaillerdanslejardindemonpèrejusqu'àce
quemesdoigtsdeviennentrougesetdouloureux.Lorsqueleslégumesétaientprêtsàêtreramassés,je
lesplaçaistousdansunpetitpanierenosierpourlesporterjusqu'àlacuisine.Jelaissaisalorsmon
imaginationprendrelecontrôle,j'expérimentaisetmettaisaupointmespropresrecettesavecla
viandedugibierquenousavionschassé,etaveclesherbesetleslégumesquenousavionscultivés.Au
retourdemonpère,riennemerendaitplusheureuxquededresseruncopieuxrepassurl'immense
tabledelasalleàmangerpourlui.Nousnousasseyionsalorsetmangionsensemble,etilme
racontaitsesvoyagesàtraversl'EuropeavecKarl.J'adoraisécouterseshistoiresàproposdelaforêt
NoireenAllemagne,delavalléeduRhinainsiquedesgaleriesd'artdanslesquellesilallaitàPariset
àLondres.J'espéraisqu'ilm'emmèneunjouraveclui.MonpèrenevoyageaitjamaissansKarlàses
côtés,ettoutcommemoi,Revekka,lafilledeKarl,restaitàlamaison.AutantKarlqueRevekka
savaientquenousétionsdesloups-garous-etquenousnousmétamorphosionslessoirsdepleine
lune.Touslesloupsavaientaumoinsunamihumainàquiilspouvaientfaireconfiance,etces
humainsétaientgrassementpayéspourleursilence.Lesloupsquin'avaientpaslesmoyensd'avoirde
telconfidentrestaientàl'écart,danslesendroitslesplushautsetlesmoinsaccessiblesdes
montagnes.Cesontcesmêmesloups-garousquisebattaientcontrelesvampiresetlestenaientà
l'écart.Ilsétaientlesloupslespluspauvres,etilsétaientnotredéfense.Chaquesociétéasa
hiérarchie,lesloups-garousaussi.Dansn'importequellesociété,lespluspauvressonthabituellement
envoyésenpremièreligne.
Lorsqu'ilsvoyageaientàtraversl'Europe,Karls'occupaitd'enfermermonpèrechaquesoirde
pleineluneafinqu'ilnefassepasdemalauxhumains.EttoutcommeKarllefaisaitpourmonpère,
Revekkavenaitchezmoipourm'enfermerdanslapetitemaisonenpierrequemonpèreavaitfabriquée
danslesboissituéssurnotreterrain.Ainsi,endehorsdufaitquejen'aijamaisvraimentconnuma
mère,mavied'enfantétaitplutôtbonneetheureuse.Jusqu'aujouroùmonpèreestrevenudel'unde
sesvoyagesdansunétatd'agitationquejen'avaisencorejamaisvuchezlui.Assisàtabledevantle
repasquej'avaiscuisinépourlui,ilavaitrepoussésonassietteets'étaittordulesmainsdanstousles
sens.Jamaisjenel'avaisvusitourmenté.
«Qu'est-cequinevapas,père?»luiavais-jedemandé.
Ilm'avaitalorsregardéavecsesyeuxbleusclairsetbrillants.Sonvisageétaitblêmeetses
traitsétaienttirés.Sonépaissechevelurenoirecouvraitsatêtecommeunesombrebrume.Unebarbe
detroisjoursornaitlapartieinférieuredesonvisage.Ilavaitl'airfatigué,ilparaissaitvieux.Ilavait
alorsdesserrél'écharpequ'ilportaitautourdesoncou,commes'ilavaitdumalàrespirer.Jem'étais
alorsempressédeluiservirunverred'eau.
«Boisunpeud'eau,père»,avais-jedittoutenplaçantleverredanssagrandemain.
Ilenavaitprisunegorgée.Ils'étaitalorstournéversmoipourmeregardersoussafrange
hirsute,puisilm'avaitdit:«J'aitrouvéquelquechose...Thaddeus...J'aitrouvéunmoyendevengerla
mortdetamère.J'aitrouvéquelquechosequivanouspermettredetuernosennemis,lesvampires.
J'aitrouvélapierre.»
Chapitredix-neuf
«Quellepierre?avais-jedemandéàmonpère.Jemetenaisdeboutàcôtédelui,ilétait
encoreassisàtable.
—Celle-ci»,avait-ilmurmurétoutenplongeantsamaindanssapochepourensortirun
morceaudetissuparticulièrementsale.
Laseulesourcedelumièredelapiècevenaitdesbougiesposéesaucentredelatable.Ilavait
alorslevél'objetauboutdesamaintremblante,etàlamanièred'unmagicienentraindemontrerun
tour,ilavaitretirélechiffon.Unepierredelatailled’unebouledebillardetsemblableàduverre
étaitposéedanssamain.Sasurfaceétaitrugueuseetmêmeébréchéeàcertainsendroits.Monpère
avaitalorsretournélapierreentresesdoigtsetj'avaisétécontraintdefermermesyeuxd'enfantface
àlalumièreaveuglantequelasurfacedelapierredégageaitsoudain,commesicettedernièrereflétait
lalumièredesbougies.
«Excuse-moi,avaitditmonpèreavantderecouvrirlapierreavecletissu.Jenevoulaispas
t'aveugler,Thaddeus.
—Cen'estrien,père»,avais-jedittoutenrouvrantmesyeux.Ilavaitalorsglissélapierre
danssapoche.«Commentest-cequequelquechosed'aussibeaupeut-ilbientuerlesvampires?
—Lalégendeditquecettepierrecontientlalumièredelalune,m'avait-ilexpliquéd'unair
nerveux.
—Maisn'est-cepaslalumièredusoleilquiestdangereusepourlesvampires?luiavais-je
demandéd'unairconfus.
—Nepeux-tupaslevoir?»avaitditmonpèretoutenpoussantsachaiseenarrière,faisant
ainsisifflerlespiedsdecelle-cicontrelesolenpierre.«Leclairdeluneestenréalitélalumièredu
soleil.Lesrayonsquiéclairentlemondedurantlanuitsontlesrayonsdusoleilquisereflètentsurla
lune,maisd'unemanièreplusfaible.Voilàpourquoilesvampirespeuventvivrelanuit.Lalumière
émiseparlaluneestplusfaiblequecelledusoleil.Maislapierrerenfermedesrayonsdelune,àune
doseconcentrée!
—Alorss'ilss'approchentdecettepierre,ous'ilslatouchent,lesvampiresmeurent?»avais-
jedemandéenleregardantfairelescentpas.
Ils'étaitalorstournéversmoiavecunfaiblesourire.«Thaddeus,tun'esencorequ'unenfant...
—J'auraisbientôtdouzeans,jesuispresqueunhomme...l'avais-jeinterrompu.
—...maispassuffisammentâgépourtoutcomprendre»,dit-il,sansmelereprocher.Ilavait
alorsfaitletourdelatable,m'avaitsaisisparlesépaulesetregardédroitdanslesyeux.«Lesrayons
delunesontpiégésàl'intérieurdelapierre,Thaddeus,nousdevonstrouverunmoyendeleslibérer.
—Etsionlacassait?luiavais-jesuggéré.
—Non,non,non,avait-ilalorsdittoutensecouantlatêteetavantdeseremettreàfaireles
centpas.J’aientenduparlerd'undispositifquipermettraitdelibérerlesrayonsdeluneetainsirayer
lesvampiresdelasurfacedelaTerre.
—Etoùpeut-ontrouvercedispositif?avais-jedemandé.J'étaisalorstoutaussiexaltéque
monpèreàl'idéedevengerlamortdemamèreetdetuerlesvampires.
—Voilàlevraiproblème,avait-ilremarquéenmeregardant.Personnenelesaitvraiment.
Toutcequej'aientenduàcesujetrelevaitdumythe.Jusqu'àaujourd'hui,jepensaismêmequecette
pierren'étaitqu'unesortedecontedeféescréédetoutepiècepourdonnerdel'espoirauxloups-
garousàl'idéequenouspuissionsunjourtuerceuxquiontviolé,tuénosfemmesetmassacrénos
familles.
—Oùl'as-tutrouvée,père?luiavais-jedemandé.
—AufonddesminesdeMoldavie,avait-ilmurmuré.Commes'ilétaitentrainderévélerun
secret.
—Souslesmontagnesoùviventlesvampires?avais-jehaleté.Tuvoyagesaussiloinsurleur
territoire?
—Oui,etjesuisheureuxdel'avoirfait»,avait-ilaffirméavecungrandsourireettouten
tapotantlapocheoùétaitcachéelapierre.Puis,sonsourireavaitsoudaindisparu,etils'étaitremisà
fairelescentpas.
«Maislapierreestinutilesanscedispositif.Lesdeuxs'emboîtentcommedespiècesdepuzzle.
—Maisturisquesdenejamaisletrouver,père,avais-jeremarqué,lecœurserré.
—Jedoisletrouver,avait-ilaboyé,plusàlui-mêmequ'àmoi.Mêmesijedoisvoyageraux
confinsdumondeetaffronterlespiresendroitssurterre,jetrouveraicedispositifetjetueraiceuxqui
onttuémafemme,tamère.
«Paroùvas-tucommenceràchercher?luiavais-jedemandé.
—Jen'ensaisrien»,avait-ilalorsmurmuréd'unairpensifavantdesortirdelapièceà
grandesenjambées,melaissantseulaveclerepasquej'avaispréparépourluietauqueliln'avait
mêmepasgoûté.
Etàpartirdecetinstant,monpèreetmoin'avonsquasimentplusjamaismangéensemble.
Nousn'avonsplusjamaispassédetempsànousoccuperdujardinouàallerchasserdanslesbois.Je
faisaistoutesceschosesseul.Monpèreétaitdevenutrèssolitaire.Etilavaitalorspassétouteune
annéeenfermédanssachambre,àétudierdescartesetàliretoutcequ'ilpouvaittrouverenlienavec
cetappareil,aveccedispositif.Commes'ilétaitensorceléparcetobjet.
Unjour,Karlestvenucheznouspourparleravecmonpère.Revekkal'avaitattendudans
l'entrée,etj'étaisalorsrestéàcontemplersescheveuxnoirsquibrillaientàlalumièredusoleil
d'automne.Commemoi,elleallaitbientôtavoirquatorzeans.Jel'avaistoujourstrouvéejolie,mais
nousnenousparlionsjamais.J'étaistimide,etjepensequ'elleavaitpeurdemoi.Aprèstout,elle
savaitquej'étaisdangereuxetquejedevaisêtreenferméunefoisparmoispourm'empêcherdela
tuer,elleetsonespèce.Etelleaccomplissaitcettetâcheunefoisparmois,avecunprofessionnalisme
etunematuritéquin'étaientpasdesonâge.Jeluiétaisreconnaissantdem'aiderainsi,maistout
commeelleavaitpeurdemoietdelacréaturequiysommeillait,j'avaismoiaussipeurd'elle.Elle
étaitcellequifaisaitpalpitermoncœuretquimeprocuraitd'étranges,maisnéanmoinsagréables,
sentimentschaquefoisquejelavoyais.
Etalorsquenousétionsensembledansl'entréedelamaisondemonpère,Revekkaetmoi
faisionscommesinousnenousvoyionspas.Pendantcetemps,nospèresétaiententrainde
s'engueuleràl'étage.
«Cettepierre-cetteobsession-estentraindeterendrefou!avais-jeentenduhurlerKarl.
—Nesoispasridicule!avaitaboyémonpère.
—Celafaitdessemainesquenousn'avonspasvoyagé,etlesaffairescommencentàen
souffrir,avaitremarquéKarlpouressayerderaisonnermonpère.Nousdevonsbienvendrelespierres
extraitesdesmines,sinonquelestl'intérêt?
—J'exploitecesminespourychercherquelquechosedebienplusprécieuxquecesbabioles,
avaitgrognémonpère.Necomprends-tudoncpas,monami?Jesuisàlarecherchedequelquechose
debeaucoupplusgrand.
—Tucherchesàtevenger,luiavaitrétorquéKarl.Lavengeancen'aaucunevaleur.
—Peut-êtrepaspourtoi,maisc'estpourtantmaraisondevivredepuisquecessaloperiesde
suceursdesangm'ontprismafemme»,avait-ilgrogné.Savoixprofondeetpuissanteavaitrésonné
dansl'escalierencolimaçon.Revekkaetmoiavionslesyeuxrivésauplafond.
«S'ilteplaît,laisse-moiprendrecettepierre,avais-jeentendusupplierKarl.Ellet'aensorcelé.
Jevaistelagarderjusqu'àcequetutrouvescequetucherches.
—Va-t'en!Va-t'en!avaitcriémonpère.Tuesdemècheaveclesvampires.Voilàpourquoitu
veuxlapierre.Tuvaslaleurdonner.
—Maintenant,c'esttoiquiesridicule!avaitalorscriéKarld'untoneffaré,jesuiston
associé...Jesuistonami.C'estmoietmafillequitemettonsensécuritétouslesmois...
—Va-t'en!avaitvociférémonpèrecommes'ilétaitentraindeperdrelatête.Va-t'en!Jene
veuxplustevoir!»
J'avaisalorsentendulaportedubureaudemonpèreclaquer,suivideslourdsbruitsdepasde
Karl.Jel'avaisalorsregardédescendrelesescaliers.Sonvisagehabituellementrougeaudétaitpâleet
couvertdesueur.Satignassedecheveuxblancsétaittoutaussichambouléequelui.Unefoisdans
l'entrée,ils'étaittournéversmoipourdire:«Essaiederaisonnertonpère,Thaddeus.Ilest
terriblementobtuscesdernierstemps!»
Ils'étaitensuiteemparédelamaindesafille,avaitouvertlalourdeported'entréeenbois,
puisilétaitsortidanslafraîcheurdel'après-midid'automne.
Jem'étaisdoncretrouvéseuldansl'entrée,etj'avaisalorsentenduquelquechosequeje
n'avaisencorejamaisentenduauparavant,etcelam'avaitglacélesang.Ils'agissaitdessanglotsde
monpère.J'avaisenvied'allerlevoir,d'enroulermesbrasautourdeseslargesépaulesafindelui
offrirunpeuderéconfort,maisjenepouvaispas.Jenevoulaispasvoirmonpèreainsidévastéeten
traindepleurer.Pourmoi,ilavaittoujoursétéunhommefortetcourageux,etjenevoulaispasle
voirdifféremment.Ainsi,j'avaisouvertlaported'entréeafindemerendredanslejardinoùse
trouvaientlesherbesaromatiques,puisj'avaisdéblayélesolcouvertdeglaceàmainnue.J'étaisbien
contentqueleventsoufflesuffisammentfortcejour-là,lemugissementdecederniercouvraitlebruit
demespropressanglots.
Chapitrevingt
Matanteetmacousine,VeronikaetDominika,onteuventdel'étatdanslequelétaitmonpère.
Etprobablementplusparcuriositéqueparinquiétude,toutesdeuxsontalorsvenuesnousrendre
visite.Ilm'avaitdemandéd'offriràboireetàmangeràmacousineDominika,etilavaitferméla
portedesonbureau,jen'avaisdoncpaslamoindreidéededontilsavaientparlé.
ToutcommejetrouvaiscelaparticulièrementdifficiledeparleràRevekka,jetrouvaiscela
encoreplusdifficiledeparleràmacousine.Cen'étaitpasparcequ'elleétaitjolieetqu'elleétaitune
fille.Dominikaavaitdeuxansdeplusquemoi,etelleprenaitunmalinplaisiràmerappelercefait.
Elledéambulaittoujoursdanslamaisonaveclatêtehaute,commesielleétaitsupérieureàmoi.Nous
étionstousdeuxdesloups,etàvraidire,j'étaisplusrichequ'elle.Jen'enavaisrienàfaire,maisje
savaisquecelaavaitdel'importancepourelleetqu'ellem'envoulait.Lorsqu'ellesedécidaità
m'adresserlaparole,ellelefaisaittoujoursdebutenblancetdemanièrecondescendante.Peut-être
qu'ellem'envoulaitpourlamortdemamère,cequiauraitétéabsolumentabsurde.Jen'envoulaispas
àDominikapourlamortdesonpère.Jen'avaisjamaisrencontrécethomme,maismonpèrem'avait
ditqu'ilétaitpartisimplementparcequ'ilaimaittuer.Ilavaitquittélevillagequelquesannées
auparavant,etiln'étaitjamaisrevenu.EnregardantmatanteVeronikaainsiquemacousine
Dominika,jemedemandaiss'ilétaitvraimentpartipourcombattrelesvampires,oubientout
simplementpourfuirsaproprefamille.
Danslacuisine,j'avaisoffertàDominikauneassiettedeviandedecerfcrue,assaisonnéedes
herbesetdesépicesquej'avaismoi-mêmefaitpousserdanslejardin.
«C'estquoiça?m'avait-ellealorsdemandéavantdereniflerlanourriture.
—Delaviandedecerfcrue,avais-jerépondutoutenmeservantuneassietteetenm'asseyant
àtable.
—Ducerf...cru...»avait-ellepratiquementvomiavantdelaissertomberl'assiettedeses
mains.Celle-cis'étaitalorsbriséeausol.
Sansfaireattentionàelle,j'avaiscommencéàprendredegrandesbouchéesdecetteviandede
cerf.
«Commentpeux-tuêtresirépugnant?»avait-ellehaletéavantdecouvrirsaboucheavecle
dosdesamain,commepours'empêcherdevomir.«Tunemangespasdelaviandeàchaquerepas,si?
—Jesuisunloup,non?Exactementcommetoi,avais-jedittoutenessuyantlesangqui
coulaitsurmonmentonàl'aided'uneserviette.Tudevraisessayer,c'estdélicieux.
—Non,merci,avait-elleditavecunregardemplid'unprofonddégoût.Mamèreetmoiavons
renoncéàmangerdelaviande.
—Vousessayezdeperdredupoids?avais-jedemandéenlaregardantdelatêteauxpieds.
Ellesetenaitdevantmoi,vêtued'unerobebonmarchéquelconque.
—Commetupeuxlevoir,jen'aiaucunementbesoindeperdredupoids»,m'avait-ellealors
sèchementrépondutoutenposantsesmainssurseshanchesetenmelançantunregardnoir.
J'avaisalorssimplementhaussélesépaulesavantdefourrerunpeuplusdecetteviande
saignantedansmabouche.
«Mamèreavaitraisonàproposdetoiettonpère»,m'avait-elledittoutentapotantlesolde
pierreavecsonpied.Celafaisaitunbruitdeclaquement.«Vousêtespeut-êtreriches,maisvousêtes
desacréssauvages.Vousêtesderépugnantsmangeursdeviande.Etlefaitdemangerdelaviandene
faitqu'augmentervotredésirdechairhumaine.C'estcommeunedrogue.Unjouroul'autre,laviande
animalenesatisferaplustafaim,ettuirasalorstuerdeshumains.Etsiunetellechoseseproduit,qui
veillerasurnouslessoirsdepleinelune?»
Toutenmastiquantlentementlaviandedecerfcrue,jel'avaisregardée,puisjeluiavais
répondu:«Sinousmangeonstousleshumains,alorsnousn'auronsplusbesoind'euxpournous
enfermerlesnuitsdepleineluneétantdonnéqu'iln'yauraplusaucunhumainàtuer.»
Elleavaitalorsécarquillélesyeuxetdit:«Mangeurdeviande!»Puiselleétaitpartie.Elle
étaitsortiedelacuisineetavaitattendusamèredansl'entrée.Seuldanslacuisine,jem'étaisalors
affairéàramasserlaviandequ'elleavaitlaisséetomberausol.J'avaisdonceudroitàunedouble
portiondecerfcejour-là.
Chapitrevingt-et-un
Nimoinimonpèren'avionsrevuKarlLauderdaledepuisleurdispute.Jen'avaispasnonplus
revuRevekka.Tousdeuxétaientrestésàl'écartdemonpère.Etjecommençaisàm'inquiéterquantà
savoirquinousenfermeraitdansladépendancedanslesbois.L'après-mididujourdelaprochaine
pleinelune,etalorsquenousn'avionsencoremisenplaceaucunplanpourlestroisprochainesnuits,
Revekkaétaitvenuefrapperànotreported'entrée.Elleétaitseule.
Plusbellequejamais,ellesetenaitdevantlaporte,souslafaiblelumièredefindejournée,
puisellem'avaitdit:«Vacherchertonpèreavantquelanuittombe.»
Jem'étaisalorsprécipitédanslesescaliersencolimaçon.J'avaispoussélaportedubureaude
monpère,etjel'avaistrouvéassisàsonbureau,latêtedanslesmainsalorsqu'ilexaminaitlescartes
etlesmanuscritsétalésdevantlui.
«Père!Père,nousdevonsyaller.»
Commes'ilétaitincapabledem'entendre,oucommes'ilétaitdansunesorted'étatdetranse,il
n'avaitmêmepasréagiausondemavoix.Sachantquelanuitétaitentraindetomberetquenous
n'avionsplusbeaucoupdetempsdevantnous,j'avaistraversélapiècepourletirerdesachaise.
Àlalueurdelabougie,quelquechosebrillaitsursonbureau.Ils'agissaitdecettefameuse
pierre,jemaudissaiscettechose.Ellen'étaitpasentraindetuerlesvampires;elleétaitentrainde
tuermonpère.J'avaisalorssoufflélabougie,plongeantainsilapièceainsiquelapierredans
l'obscurité.Jenevoulaismêmepaslaregarder.Aprèsm'êtreplacésouslebrasdemonpère,jel'avais
traînécommeunivrognedanslesescaliers,puisdansl'entréejusqu'àlaporte.
«Oùesttonpère?avais-jedemandéàRevekkaavantqu'ellenem'aideenprenantl'autrebras
demonpère.
—Ilesttoujourstrèsencolère»,m'avait-ellerépondu.Ils'agissaitprobablementlàdela
conversationlapluslonguequenousavionsjamaiseue.
Sansajouterunmot,nousavionsportémonpèrejusqu'àlaforêt.Unefoisarrivéssouslavoûte
desarbres,nousétionsplongésdansuneobscuritépresquetotale.Sinousn'avionspasdéjàparcouru
cechemindesdizainesdefois,nousnousserionsalorsfacilementperdus,etcelaauraitété
dramatiquepourlaviedeRevekka.Noussommesfinalementarrivésàladépendance.Cettedernière
avaitétéséparéeendeuxsortesdeniches,unepourmonpère,etl'autrepourmoi.Ensemble,nous
avionsalorsfourrémonpèreàl'intérieur,puisrefermélalourdeporteenfer.Revekkas'était
empresséedeverrouillerlaporteavecuncadenasavantdeglisserlaclefdecedernierdanslapoche
desarobe.
«Maintenant,àtoi»,s'était-elleexclamée.
Jem'étaisalorstournéversl'obscuritédemacage.«Merci,avais-jeditàRevekka.
—Pourquoi?m'avait-elledemandéenmeregardant,sesyeuxànouveauemplisdepeur.
—D'êtrerevenuepournousaider»,avais-jeexpliquéavantdel'embrassertendrementsurla
joue.
Sansajouterunseulmot,jem'étaispenchépourm'introduiredanslacage,suividubruitdela
porteenferserefermantderrièremoi.
C'estainsiquependanttroisjoursettroisnuits,monpèreetmoiaboyions,grognionset
hurlionsaumoindrebruitprovenantdel'extérieur.Revekkavenaittouslesjourspourglisserunbol
d'eauetdeviandecrueparlatrappeprévueàceteffet.Sonodeurétantportéeparleventàtravers
leschampsdésolés,jesavaislorsqu'ellearrivaitavantmêmequ'ellen'atteignelaforêt.Lorsqu'elle
étaitdel'autrecôtédelaporte,jepoussaisdeshurlementscontreelle,lasuppliantdemelaisser
sortiretluipromettantquejeneluiferaisaucunmal.Maisnoussavionstousdeuxquec'étaitfaux.
Lorsquejeprenaismavéritableforme,jen'yauraispasréfléchiàdeuxfoisavantdeluiarracherla
têteetdemenourrirdesesintestins.
Monpèreaussilasuppliait;paspourêtrelibéré,maispourqu'elleluidonnelapierre.Mais
Revekkasecontentaitsimplementdes'éloignerdesportesetdenousregarderàtraverslesbarreaux
enfer.Jegrattaisfrénétiquementlaporteavecmesgriffesgéantesetjepassaismonmuseau
moustachuàtraverslesbarreauxdeferpouressayerdel'attraper.Puiselles'enallait.Ellenous
tournaitledosetrebroussaitcheminàtraverslesbois.Etdurantcestroisjoursetcestroisnuits,
Revekkaétaitvenueseule.Aucunsignedesonpère.
Chapitrevingt-deux
Lematindutroisièmejour,Revekkaétaitvenuenousrendrevisiteunedernièrefoisdansnos
petitesnichesfaitesdebriquesquemonpèreavaitfabriquéespournousteniràl'écartdeshumains.
J'étaisassisdansuncoindemacage,lesgenouxtiréscontremontorse.J'avaisfaimetsoif.J'avais
toujoursfaimetsoiflesmatinsoùjepassaisdemaformedeloupàcelledepetitgarçon.Revekka
m'avaitregardéàtraverslesbarreauxavecsesyeuxnoisettequiétaientaussiclairsquelalumièredu
soleilquiéclairaitsesépaules.Envoyantquej'avaisretrouvémaformehumaine,elleavaitretiréle
cadenasavantdes'éloignerdelaporte.
Jem'étaisalorslevépoursortirdemacelluleetm'imprégnerdesrayonsdusoleil.Lalumière
étaitsiintensequej'avaiscouvertmesyeuxavecmesmains,etenregardantàtraversmesdoigts,
j'avaisconstatéqueRevekkaétaitdéjàpartie.Monpèreétaitsortidesacagequelquesinstantsaprès
moi.Ilsetenaitvoûtéetilsemblaitpluspetit.
«Père,avais-jedit,est-cequeçava?
—Lapierre»,futtoutcequ'ilditavantdeseprécipiterverslamaison.
Ilmarchaitsivitequ'ilenavaitrattrapéRevekka.Jel'avaisregardés'éloignerauloin.J'avais
euenvied'appelerRevekka,deluidiredem'attendreafinquenouspuissionsmarcherensembledans
lesboisetverslamaison.Jem'étaistoujoursdemandécequecelapouvaitbienfairedetenirsamain.
Maissachantqu'ellenevoudraitjamaistenirlamaind'unloup-garou,jem'étaisabstenudedirequoi
quecesoitetjel'avaissuiviedeloin.Enarrivantdevantlamaison,j'aientendumonpèrepousserun
hurlementàl'intérieur.Jen'avaisencorejamaisentenduuntelcridesouffrance,c'étaitglaçant.Mon
pèreétaitalorssortisurleperron.Sesyeuxétaientemplisd'uneprofondecolère.Jamaisjen'avaisété
témoind'untelregard.Ils'étaitalorsempresséderepérerRevekkaauloin,etaprèsavoirpousséun
autrehurlement,ils'étaitprécipitéverselle.
«Voleuse!»avait-ilgrognéenmontrantsesdentsacérées.Jen'avaisencorejamaisvumon
pèreprendrecetteapparenceàmoitiéhumaineetàmoitiéloup.Jepouvaismoiaussiprendrecette
forme,maisuniquementsij'avaisbesoindemedéfendre.«Voleuse!»avait-ildenouveaurugi.
Revekkas'étaitmiseàhurlerenlevoyantfoncersurelle.Elleavaitalorstrébuchéetétait
tombéesurlechemindegraviers.Tantbienquemal,elleavaitessayédeprotégersonvisageavecses
bras.
«Oùestlapierre?!»avaitrugimonpèreendéchirantsarobelégèreavecsesgriffes.«Dis-
moi!Qu'enas-tufait?»
Revekkacontinuaitàhurleralorsquemonpèrelamenaçaitavecsesgriffes.Jemesouviens
desrayonsdusoleilquifaisaientbrillerseslonguesgriffespointues.
«Père!avais-jehurléenmeprécipitantverslui.Lâche-la.Ellen'afaitquenousprotéger.
—C'estunevoleuse!»avait-ilgrognéenmeregardant.Sesyeuxétaientdeuxpointsorangeet
lumineuxaufonddesesorbitesenfoncées.«Ellenousaenfermésafindepouvoirvolerlapierre.
—Non!»avaithurléRevekka.Sonvisageétaitlividedepeur.«Jenevousairienvolé!
—Menteuse!»avaitrugimonpèreavantdes'attaqueràelle.
Revekkan'avaitalorspasétéassezrapidepouréviterlesénormesgriffesdemonpère.J'avais
ensuiteentenduunhurlementetvuunegicléedesang.Nepouvantmerésoudreàassisteràcela,
j'avaiscouvertmesyeuxavecmesmains.Jeregardaistoutdemêmeentremesdoigtsetjepouvaisvoir
lablessurequifendaitlapeaublanchedudosdeRevekka,sarobeétaitmaculéedesang.
«Éloigne-toid'elle!»avais-jealorsentenduquelqu'unhurlerderrièremoi.
Ils'agissaitdeKarlquisedirigeaitversvous.Iltenaitunfusilmousquetqu'ilpointaitdroit
surmonpère.
«Tuluiasdemandédevolerlapierrepourtoi,avaitrugimonpèreenlevoyant.Tun'asmême
paseulecouragedevenirlaprendrepartoi-même,alorstuasenvoyétafilleàtaplace.Lâche!
—Aucundenousn'avolétaprécieusepierre.Maintenant,laissemafilletranquille.
—Jelalaissepartirsitumerendslapierre,avaitgrognémonpèreavantdetirerRevekkapar
lespiedsetdeplacersesgriffessoussagorge.
—Pourquoifais-tuça?Nousétionsassociés,nousétionsamis.Jet'aimaiscommeunfrère.
—Donne-moilapierre!avaithurlémonpèreenplaquantsesgriffescontrelagorgede
Revekka.
—Père,non!»avais-jecriéavantqueKarln'appuiesurlagâchette.
Maiscontrairementàladétonationàlaquellejem'attendais,iln'yeutqu'unclicsec.Karl
avaitalorsappuyésurlagâchetteplusieursfoisdesuite,encoreetencore.Monpères'étaitmisàrire
commeunfou.
«Tunepeuxpasmetuer,tuviensdelediretoi-même,tum'aimescommeunfrère.Tunepeux
pasmetuer,maismoijepeuxvoustuer,toiettafille.»
Monpèreavaitalorslevésesgriffesenl'airpourlesenvoyeravecélansurlagorgeexposée
deRevekka.
«Non,père!Non!»avais-jecriéenbondissantverslui.Enunefractiondeseconde,mes
griffesétaientsorties.Unjetdesangs'étaitalorsélevédanslesairs.Jecraignaisquemonpèren'ait
ouvertlagorgedeRevekka,maisc'estdusangdemonpèredontils'agissait.
IlavaitalorslâchéRevekkapourportersesmainsàsagorgeavantdetomberàgenoux.Il
avaitlevélesyeuxversmoi.Enregardantmesgriffes,j'aipuconstaterqu'ellesétaientcouvertesde
sang.
«Qu'est-cequej'aifait?»avais-jedit,montorsemontaitetdescendaitvivement,j'étais
paniqué.Monpèremeregardait.
Ilbougeaitseslèvrescommepouressayerdedirequelquechose,maisseulunsonsemblableà
ungargouillisvenaitdesagorge.Desbullesrougesseformaientautourdeseslèvres,ilétaitentrain
des'étoufferdanssonpropresang.
«Père!»,avais-jecriéentombantàgenouxprèsdelui.
Lentement,monpèreavaitôtésesmainsdesagorgepourlestendresversmoi,commes'il
voulaitmeprendredanssesbras.Maisavantmêmequesesmainsnemetouchent,satêteétaittombée
enarrièreets'étaitlittéralementdétachéedesoncou.Satêteavaitrouléausol,sesyeuxvidesrivés
surmoi.
Chapitrevingt-trois
«Tudoismecroire,Winnie,jenevoulaispastuermonproprepère»,ditThaddeus,penchéen
avant,latêteentresesmains.
Avechésitation,Winnietenditlebrasetposaunedesesmainssurl'épauledeThaddeus.Elle
laserratendremententresesdoigtsdansunetentativedeluioffrirunpeuderéconfort.
«Jetecrois»,murmura-t-elleprèsdesonoreille.
Iltournalatêteafindelaregarder.Dansl'obscuritédelagrange,sesyeuxsemblaienttristeset
emplisdelarmes.«Jen'étaisqu'unpetitgarçon,Winnie.JevoulaissimplementprotégerRevekka.
C'étaitlemoinsquejepuissefaireaprèstoutescesannéesqu'elleavaitpasséesànousprotéger.Je
voulaisjustefairepeuràmonpèrepourqu'ils'éloigned'elle.Jevoulaisqu'ilserendecomptequece
qu'ilfaisaitétaittotalementfou.Cettepierresemblaitl'avoirrendufou.
—Quiavolélapierre?demandaWinnie.
—Jen'ensaisrien,maisjenepeuxpasmerésoudreàcroirequeKarlouRevekkal'avait
volée,expliquaThaddeus.Ilsétaientnosamis.Pourquoinousauraient-ilsvoléquelquechose?
Pourquoiauraient-ilsvolélaseulechoseaumondecapabledenousprotégerpourlerestantdenos
jours?Celan'apasdesens.
—Karll'apeut-êtreprisepourempêchertonpèredecomplètementperdrelatête?suggéra
Winnie.
—Peut-être»,ditThaddeustoutenretirantlamaindeWinniedesursonépaulepourlatenir
entrelessiennes.«Maisilseseraitalorsempresséd'expliquerçaàmonpèrepourqu'ilnefassepas
demalàRevekka.Toutcommemoi,ilauraitvoululaprotéger.
—Tuaspeut-êtreagitropvite?ditWinnie.
—Alorstupensesquej'aiagitropvite?demandaThaddeustoutenlâchantlamaindeWinnie
etenselevant.
—Non...,commença-t-elleàdire.
—J'aifaitcequejepensaisêtrelemieux,commesimesinstinctsd'animalavaientprisle
dessus»,essaya-t-ild'expliquer,maisellen'étaitpascertainedesavoirs'ilétaitentraindesejustifier
auprèsd'elleoubienauprèsdelui-même.
«Celafaitquatrecentsansquecejourmehante,dit-ilenlaregardantalorsqu'elleétaitassise
suruntapisdefoin.MêmedurantmesannéeslesplusheureusespasséesavecFrance,jenemesentais
jamaistotalementenpaixàcausedecela.Encoreaujourd'huimonsommeilestsouventhantépar
l'expressionsurlevisagedemonpèrelorsquesatêtearouléausol.Mêmesijepouvaisvivremille
vies,jenepourraisjamaismepardonnercequej'aifait.Depuiscetinstant,mavieachangépourle
pire.
—Ques'est-ilpasséensuite?»demandaWinnie.
Aprèss'êtreassissurlabottedefoinsituéedevantelle,etpar-dessuslegloussementdes
poulesetlebêlementdesagneauxàl'extérieur,Thaddeusdit:«Enmerendantcomptequejevenais
detuermonproprepère,j'aieul'impressionquequelqu'unvenaitdem'arracherlecœur.Karls'est
précipitéversmoietm'aprisdanssesbras.Ilnecessaitdemeremercierencoreetencorepouravoir
sauvésafille.Etmoijenepouvaisrienfaired'autrequedesanglotercontreluipouravoirtuémon
père.Revekkaavaitétéblesséeparsesgriffes.Ettoutensanglotantdefaçonincontrôlable,j'avais
suiviKarljusqu'àl'intérieur,oùilavaitportéRevekka.Pendantlesdeuxjoursetlesdeuxnuitsquiont
suivi,nousavonstousdeuxveillésurelle.Lesnuitsétaientterriblementsombres,passeulementà
l'extérieur,maisaussidansmoncœur.PendantqueRevekkadormaitdansl'unedeschambresdela
maison,Karletmoiavionstransportélecorpsdemonpèrejusquedanslesbois,oùnousl'avons
enterré.
—Iln'yapaseud'enquête?demandaWinnie.Enfinjeveuxdire,personnenes'estposéde
questionfaceàlamortsoudainedetonpère?
—Non,pasvraiment»,ditThaddeus.Sesyeuxhumidesbrillaientdanslenoir.«Leshumains
quiconnaissaientnotresecretnevoulaientpasêtreimpliqués.Ilsvoulaientsimplementêtrebien
payéspournousenfermerchaquemois.D'autantplusquemonpèreétaitmortalorsqu'ilessayaitde
tuerunhumain,alorsqu'enavaient-ilsàfaire?Ilsétaientprobablementbiencontentsquejel'aitué
poursauverundesleurs.Ainsi,dansl'obscuritédelaforêt,Karletmoiavonscreusélatombede
monpèreetl'yavonsenterré.
—Çaadûêtreterriblementdouloureuxpourtoi,murmuraWinnie.Sedemandantcomment
ungarçondequatorzeavaitbienpufairefaceàunetellechose.
—Jenepouvaispluspleurer,j'avaissuffisammentpleuré,dit-ildoucement,commeperdu
dansunrêve,jemesentaiscommeengourdidansl'obscuritéetenregardantsatombe.C'étaitma
fautes'ilétaitmaintenantsousterre.Maisj'avaiségalementpeur.J'avaispeurdecequej'avaisfait,
maisaussidecequiallaitsepasserensuite.ÀpartKarletRevekka,jen'avaispersonne.J'étais
incroyablementrichegrâceàl'entreprisedemonpère,maisl'argentm'importaitpeu.J'avais
seulementquatorzeans,etjenemevoyaispaspasserlerestedemavieseuldanslagrandemaisonde
monpère.Monamourpourlasolituden'estvenuqueplustard,cen'étaitpasencorelecas.J'étais
effrayéàl'idéed'êtreseul.
—Nepouvais-tupasallervivreavecKarletRevekka?demandaWinnie.N’étaient-ilspasta
familleaprèscetévénement?
—J'avaisencoretroppeurdeleurdemander,expliquaThaddeus.
—Peur?Pourquoi?demandaWinnieenfronçantlessourcils.
—J'avaispeurd'êtrerejeté,dit-ilencourbantlesépaulesetenregardantparterre.Karlneme
l'apasproposé,alorsjen'aipasdemandé.Etpuispourquoidiabledeshumainsvoudraient-ilsd'un
loupchezeux?Karlm'asimplementditqueRevekkacontinueraitàvenirtouslesmoispour
m'enfermer.Ilm'aégalementditquejepourraisdevenirsonassociélorsquej'auraisvingt-et-unan,
aucasoùj'auraisenviedesuivrelestracesdemonpère,maisilm'asuggéréd'oubliercettefameuse
pierre,cettedernièren'ayantfaitquedétruireunhommebien.
—Alorstuasvécutoutseuldanscetteimmensemaison?demandaWinnie.Elledûlutter
contrel'irrésistibleenviedeseleverpourleprendredanssesbras.
—Non»,réponditThaddeusenrelevantlatêtepourregarderWinnie.«J'aieudesinvités…
desinvitésindésirables.
—Quidonc?demandaWinnie.
—MatanteVeronikaetmacousineDominika,grognapresqueThaddeus.Ellessontarrivées
sanspréveniravecunecharrettechargéedeleursaffaires.Matantem'aditqu'elleavaitentenduparler
delamortdemonpère,etqueparconséquent,étantdonnéqu'elleetDominikaétaientmesseuls
parents,ilétaitjusteetnécessairequ'ellesemménagentdanslamaisonpourprendresoindemoi.Je
luiavaisditquej'étaiscapabledeprendresoindemoi-même-bienquejedoutaisquelquepeudecela
-etellem'avaitréponduquec'estcequemamèreauraitvoulu.Qu'ellevenaitpours'occuperdufils
orphelindesasœur.
—Etalors,a-t-elleprissoindetoi?demandaWinnie.
—Non,murmuraThaddeusdansl'obscurité.Elleafaitdemavieunvéritableenfer.»
Chapitrevingt-quatre
...vivreavecmatanteetmacousineestrapidementdevenuinsupportable.Mavieàlamaison
étaitdevenueparticulièrementinconfortable.Jepassaisdoncsouventdutempsseulàm'occuperdu
jardin,ouàerrerdanslevillage,oubienjerendaisvisiteàKarletRevekka.Pourêtretoutàfait
honnête,c'estsurtoutRevekkaquejevoulaisvoir,maisdepuisl'incidentavecmonpère,elleme
regardaitd'unemanièreplusterrifiéequejamais.
Chaquefoisquejerentraisàlamaison,j'allaisdanslegrandsalonoùsetrouvaientsouvent
matanteetmacousine,assisesdevantunfeudecheminéecrépitant.Sijeleurparlais,ellesfaisaient
commesiellesnem'entendaientpas.Sijem'asseyaisavecelles,ellesselevaientsansmêmedireun
motetellessortaientdelapiècepourserendredanslasalleàmanger.N'appréciantguèrelasolitude,
jelessuivaispourmejoindreàelles.Ellescontinuaientalorsdem'ignoreretsortaientànouveaude
lapiècepourserendredanscequiétaitautrefoislachambreàcoucherdemonpère,oùelles
s'enfermaientàl'intérieur.Ellesyrestaientparfoistoutelanuitetjenelesvoyaispasavantle
lendemain.
Matanteavaitégalementétablid'étrangesrègles.Ellem'avaitparexempleinterditd'utiliser
lasalledebainetlestoilettesdelamaison.J'étaisdonccontraintd'allerdansladépendanceetdeme
laveravecunebassined'eaufroidequ'ellem'avaitdonnée.Etpourlereste...ehbien,jedevaisfaire
mesbesoinsdanslesbois,commeunanimal.Ladépendanceétaitvraimenttrèspetite,ilyavaittout
justeassezd'espacepourtenirdebout.Cettepetitedépendanceabritaitégalementuneserpillère,un
sceauainsiqu'unbalai.C'étaitdoncdevenuleseulendroitoùjepouvaismenettoyer.Jenepouvais
plusprendredebain,alorsjemecontentaisd'unetoilettedesplussommaires.Sijevoulaisvraiment
melaver,alorsjedevaismerendreauruisseauleplusproche.
Etjusteaumomentoùjepensaisquelasituationnepouvaitpasêtrepire,matanteadécidé
quejen'étaisplusautoriséàavoirmesvêtementslavésenmêmetempsquelessiensetceuxdema
cousine,mesvêtementsseraientdonclavésséparément.Celaadurédeuxoutroismois,jusqu'aubeau
jouroùmatanteadécidéquejen'avaisplusdutoutledroitdefairemalessive.Pourgardermes
vêtementspropres,j'attendaisdoncqu'elleetmacousinesortentpourserendreauvillage.Cen'est
qu'enleurabsencequejemerisquaisàfonceràlasalledebainpourrapidementnettoyermes
vêtementsdanslabaignoire.Jelesessoraisalorshâtivementavantdelespendredevantlacheminée
dusalon.J'attendaisensuiteprèsdelafenêtreaucasoùellesreviendraientavantquemesvêtements
soientsecs.
Àcetteépoque,matanteavaitégalementdécrétéquejen'étaispashabilitéàutiliserles
couvertsdemapropremaison.Ellem'avaitdonnémapropreassietteenargile,uncouteau,une
fourchetteainsiqu'unetasseenfer.Cesustensilesétaientvieuxetparticulièrementsales,
contrairementàtoutcequiétaitutilisédanslamaison.Etcommesicesustensilesn'étaientpas
suffisammentfacilesàreconnaître,elleavaitgravé"THAD"surchacund'eux.Jen'avaispasnonplus
ledroitdetoucherquoiquecesoitdanslacuisine,ycomprislesautrescouvertsainsiquela
nourriture.Commej'adoreêtredanslagrandecuisinepourexpérimenterdesrecettesaveccequeje
faisaispousserdanslejardin,cesinterdictionsm'ontfaitbeaucoupdemal.Matanteestdevenue
obsessionnelleàcesujet.
Unjour,jemesuisrisquéàallerdanslacuisinepourfairebouillirunpeud'eausurlefeu.
Matanteetmacousines'étaientretiréesdanslachambredemonpèrequelquesheuresplustôt,etje
n'avaisencorerienbunirienmangédelajournée.Etalorsquel'eaucommençaitàbouillir,j'ai
entendumatantedévalerlesescaliers.Elleseprécipitaitverslacuisineencriant«Arrête!Arrête!»
Elleétaitalorsentréedanslacuisineenagitantfrénétiquementsesmains,puisellem'avait
forcéàsortir.
«N'entrepasici!N'entrepasici!Netoucheàrien!»avait-ellehurlé.
Enmeforçantàsortirdelacuisine,j'avaisremarquéqu'ellefaisaittrèsattentionànepasme
toucher.Depuislaportedelacuisine,jel'avaisalorsobservéependantqu'ellenettoyait
soigneusementlacasserolequej'avaisutilisée.Unefoiscelafait,elles'étaitempresséedenettoyer
toutcequej'auraisputoucherdanslacuisine.Commesielleavaitbesoindes'assurerquejen'avais
riencontaminé.J'avaislasensationd'êtreporteurd'unesortedemaladieextrêmementcontagieuse
qu'elleavaitpeurd'attraper.
Suiteàcela,jen'avaisplusledroitdetoucherquoiquecesoitdanslacuisine,jene
mangeaisetbuvaisquecequ'ellemepréparait.Lanourriturequ'ellemedonnaitétaitfadeetsans
goût.Celan'avaitrienàvoiravecleslégumesquejefaisaispousseretlaviandequejechassaisdans
lesbois.Matanteinvitaitparfoisàdinerl'humainquil'enfermaittouslesmois.SonnométaitBoris,
etjenel'aimaispasdutout.Simatantepensaitquej'étaisporteurd'unesortedemaladieinfectieuse,
elleauraitbieneubesoindemieuxregarderceBoris.Ilétaitignoble.Ildevaitavoirenvironvingt-
cinqans,sesdentsétaientdéjànoiresetpourriesetsesgencivesétaienttoutaussiabominables.Ses
cheveuxétaientplaquéscontresonfronttantilsétaientgrasetcrasseux.Sapeauétaitboutonneuseet
couvertedetaches.Sesvêtementsétaientvieuxeteffilochés.Onauraitditqu'ilavaitdéterréun
cadavrepourluivolersesvêtements.Seslèvresétaientcraquelées,etilglissaitsalanguegrisesur
cesdernièreschaquefoisqu'ilregardaitmacousine.Ilmedégoûtait.Monpèren'auraitjamaistoléré
qu'unecréatureaussiimmondeentredanssamaison.
Lorsquematantel'invitaitchezmoi,s'ilsavaienttoutmangéavantquejerentreàlamaison,
alorsjenemangeaistoutsimplementpas.Bienqu'ils'agissedemamaison,etqueBorissoitunparfait
inconnupourmoi,matantel'autorisaitàutilisercequ'ilvoulaitetquandillevoulait,etj'imagineque
celaincluaitmêmemacousine.Borispouvaitutiliserlasalledebain.J'aimêmesouventvumatante
fairesalessive.J'avaisvraimentlesentimentquelamaisondemonpèren'étaitplusmonchez-moi.
Sijem'approchaisdematante,ellesecrispaitettournaitlatêteavecunairdedégoût.
LorsqueDominikameregardait,unsouriresedessinaitaucoindeseslèvres,puisellemurmurait:
"Mangeurdeviande!"
Jenecomprenaispaspourquoiellesmetraitaientcommecela.J'imaginaisqueceladevait
avoirunlienaveclefaitquejemangeaisdelaviande,bienquedepuisl'arrivéedematante,etétant
dansl'incapacitédecuisinerpourmoi-même,jen'enavaismangéquetrès.Jenecomprenaisdoncpas
leproblème.C'étaitcommesiellesétaientparanoïaquesenquelquesorte.Oubienellespensaient
peut-êtrequelefaitdenepasmangerdeviandefiniraitparempêcherleurmétamorphoselesnuitsde
pleinelune.Maisaufonddemoi,jesavaisquej'étaisceluiquicommençaitàdevenirparanoïaque.
Étantdonnéquejenepouvaispasmelavernifairemalessive,jecraignaisdesentirmauvais.Je
savaisquejedevaisavoirl'airtoutaussisaleetnégligéquecetterépugnantecréaturerépondantau
nomdeBoris.Était-ceparcequejesentaismauvaisquematanteavaitl'airdégoûtéechaquefoisque
jem'approchaisd'elle?Maiscelan'avaitaucunsensétantdonnéqueBorisétaitlittéralementune
ordureambulanteetquematanteétaitincroyablementgentilleaveclui.Bienquejemelavaistousles
jours,ilm'étaitdifficiledelefairecorrectementdanslaminusculedépendance.J'avaisalorspris
l'habitudeobsessionnelledeconstammentreniflermesvêtementspourm'assurerqu'ilsnesententpas
mauvais.Jesentaisaussirégulièrementmesaisselles.J'étaishorrifiéàl'idéequelesgensmecroient
sale,etpendantunelonguepériode,celam'obsédaitréellement.Maisqu'importeàquelpoint
j'essayaisderesterpropreetdesentirbon,matanteetmacousinemetraitaienttoujourscomme
quelquechosequ'elless'efforçaientdetolérerplutôtquecommequelqu'unqu'ellesvoulaientvraiment
chezelles.
Unmatin,etalorsquejesortaisdelamaisonpourmerendreauvillage,jesuispassétropprès
dematante.Commed'habitude,elles'étaitempresséedes'éloignerdemoi.Jemesuissentisirejeté,
quejeluiaidit:«Pourquoiest-cequetumetraitescommeça?Qu'est-cequej'aifaitdemal?»
Elleavaitalorsfaitquelquespasenarrièreavantderépondre:«Jenevoispasdequoituveux
parler.C'estdanstonimagination.
—Non.Tum'exclusdetout.Tumetraitescommesijeneméritaispasdevivreici,commesi
j'étaisdifférentdetoi.
Ellem'avaitalorsregardéfroidement.
—Ehbien,tueseffectivementdifférentdenous.
—Commentça?Noussommesdesloups-garous.
—Noussommespeut-êtredesloups-garous,avait-ellericané.Maisnousnesommespasdes
mangeursdeviandecommetoi.Lesmangeursdeviandefinissenttoujourspardevenirdestueurs.
—Jenesuispasuntueur,luiavais-jerétorquéavecunregardnoir.
—Tuaspourtantbientuétonpère,n'est-cepas?m'avait-elleditavecunsourirecruel.Tout
commeilalui-mêmetuétamère,masœur.
Jemetenaisdansl'entréefaiblementéclairée,j'étaistotalementmédusé.
—Monpèren'apastuémamère,cesontlesvampiresquil'onttuée.
—Tonpèresavaitquelesvampiresétaientsurlepointd'attaquerlevillagecettenuit-là,
m'avait-elleexpliquéavecunpetitsourirenarquoisaucoindeseslèvresépaissesetridées.Les
hommesdenotrevillageontétéprévenusquelesvampiresallaientvenirdesmontagnes,etqu'ils
devaientdoncprotégerleursfemmesetleurenfant.Maisqu'afaittonpère?Ils'estenfuicommeun
lâche,laissantsafemmeseuleavecsonnouveau-né.
—Cen'est...cen'estpasvrai...tumens!
—Non,jenemenspas,avait-elleinsisté,c'estlavérité.Cen'estpaslapierrequiarenduton
pèrefou;c'estlaculpabilité.
—Neparlepasdemonpèrecommeça!avais-jecriéenserrantlespoings.Monpèreétaitun
hommecourageux.
—Sicourageuxqu'ilamenacéunejeunefilleavecsesgriffes,avait-elleajoutésanscesserde
sourire.C’étaituntueur,toutcommetoi.Mangeurdeviande.
Elleavaitensuitetournélestalonspours'enaller.
—Quesais-tudecettepierre?luiavais-jealorsdemandé.C’esttoiquilaluiasvolée,n'est-ce
pas?»C'étaitlogique.Commentavais-jebienpuêtresiaveugle?«Tuasbiendûvoirlapierreposée
surlebureaudemonpèrelejouroùtuesvenuluirendrevisite.»
Matantes'étaitalorsretournéepourmefoudroyerduregardavantdedire:«Jenesaispasde
quoituparles.Etquanddiablel'aurais-jebienprise?
—Quandmoietmonpèreétionsenfermés...
—Commetul'asdit,jeuneThaddeus,mafilleetmoisommeségalementdesloups-garous,nous
étionsdoncenfermées.»
Elles'étaitalorsretournéepourdebon,melaissantainsiseuldansl'entréevidedelamaison.
Chapitrevingt-cinq
Jenepouvaispascroirecequ'ellevenaitdemedireausujetdemonpère.Était-cevrai?Çane
pouvaitpasl'être.Jerefusaisdecroirequemonpèreavaitlaissémamèreauxmainsdesvampiresla
nuitdesamort.Jemesentaisconfusetnauséeux.Ainsi,aulieudemerendreauvillagecommej'avais
prévudelefaire,jesuisallédanslesbois.
Lamatinéeétaitfroide,etunventglacialsoufflaitdansleschamps.Desnuagesnoirset
filandreuxcouvraientleciel,commesidespointsdesuturelemaintenaientenplace.Jetraversais
donclesbois.Jenesavaispastropdansquelbut.Jevoulaissimplementêtreaussiloinquepossible
delamaison,dematanteetdemacousine.Jesuisfinalementarrivédansuneclairièremenantàun
ruisseau.Jemesuisassisauborddel'eauenlalaissantcoulersurmesbottesmiteuses.Étantseul,je
n'aipurésisteràl'enviedepleurer...
«Pourquoipleures-tu?»entendis-jedireunevoix.
J'avaisalorsrapidementregardéderrièremoipourdécouvrirRevekka,quisetenaitjuste
derrièremoi.
«C'estàcausedetonpère?
—Enquelquesorte,oui»,avais-jeréponduenfrottantmesyeux.Jenevoulaispasqu'elleme
voitpleurer,bienquecefûtprobablementdéjàtroptardpourcela.
Revekkameregardait.
«Tupeuxvenirt'asseoir,situveux,luiavais-jeditenmeforçantàsourire.Jenemordspas.»
Elleétaitalorsrestéeimmobile.
«Jet'aisauvélavie,tutesouviens?Alorsjenepeuxpasêtresimauvaisqueça,si?»avais-
jeajouté.
Revekkas'étaitalorsprudemmentapprochéedemoi.Puis,aprèsavoirprissoindenepas
abîmersarobe,elles'étaitfinalementassiseàcôtédemoi,aubordduruisseau.Sonprofilétait
particulièrementjoliavecsamâchoireféminineetsoncoupâle.Lecontrasteentresapeaublancheet
sescheveuxnoirsétaitfrappant.
«J'auraisaiméquetun'aiespasàmesauver»,avait-ellemurmurétoutenregardantl'eauqui
coulaitlelongduruisseau.«Tun'auraispaseubesoindetuertonpère.
—Jenevoulaispasletuer,c'étaitunaccident.Jesaisquejesuisunloup-garou,maisçane
faitpasnécessairementdemoiuntueur.
—Jenepensepasquetuesuntueur,avait-ellepréciséensetournantversmoipourme
regarderavecsesyeuxnoisette.
—J'aimeraisquematanteetmacousinepensentlamêmechose.
—Jepensaisqu'ellestecomprendraientmieuxquemoi,ellesaussisontdesloups-garous.
—Ellessontpeut-êtredesloups-garous,maisjenesuisabsolumentpascommeelles,avais-je
expliqué.Cen'estpasàcausedemonpèrequejesuisicientraindepleurer,c'estàcaused'elles.
—Pourquoi?»avait-ellealorsdemandé.
Par-dessuslebruitdel'eauquis'écoulaitdansleruisseau,j'avaisalorsracontéàRevekkala
manièredontmatanteetmacousinemetraitaient,etelleétaithorrifiée.Jeluiaiexpliquélamanière
dontellesmefaisaientpratiquementmourirdefaimetquejen'étaispasautoriséàmelaverdansla
maison,nimêmeàfairemalessive.Jeluiaiexpliquéquejemesentaiscommeunmoinsquerienen
leurprésence.
Aprèsluiavoirtoutdit,Revekkam'aregardé,puisellem'adit:
«Monpèreestenvoyagepoursontravail,alorsdemaintupeuxemmenertonlingesalepour
qu'onlelave,tupourrasaussiprendreunbain.
—Maiscommentpourrais-jeteremercierd'unechosepareille?ai-jedemandé,moncœur
bondissantàsonoffregénéreuse.
—Monpèrem'aditquetuétaisuncuisinieraccompli,m'avait-elleditavecunsourire.
Apportequelqueslégumesdetonjardinetprépare-moiunrepas.Ceserabiensuffisantpourme
remercier.»
Sansrienajouter,Revekkas'estalorslevéepours'enaller.Jel'avaisregardées'éloigner,mon
cœurbattantàtoutrompredansmapoitrine.Aprèssondépart,jemesuisempressédechasserlecerf
lepluscharnuquej'aiputrouver.Avecmesgriffes,j'avaisdécoupéplusieurstranchesdeviande
fraîcheenpréparationdurepasquej'allaiscuisinerpourRevekkalelendemain.
Lelendemainmatin,j'aifourrétousmesvêtementssalesdansunsac,ainsiquetoutuntasde
légumesetd'herbesquej'avaisramassésdansmonjardin.J'aiégalementemportéavecmoilaviande
decerfquej'avaisdéjàemballéedansdupapier.Unefoislesacsurmondos,jemesuisglisséhorsde
lamaisonpourmerendreauvillageetchezRevekka.Àmonarrivée,Revekkam'amontrélacuisineoù
j'aisortilanourrituredusacetluiaidonnémesvêtementssales.Àmagrandesurpriseetàmon
grandplaisir,Revekkaavaitdéjàplacéunegrandebaignoireenmétaldevantlacheminéeoùelle
avaitmisdescasserolesd'eauchaudeàchauffer.Elleavaitalorsversécetteeauchaudedansla
baignoire.C'étaittoutsimplementmerveilleuxdemeglisserdansl'eauetd'avoirdel'espacepourme
laver.J'avaisoubliéàquelpointunbainchaudpouvaitêtrebon.Lesyeuxfermés,jemesentaisalors
détendu.Jemesentaisànouveauheureux.
Jemesuisensuiteséchédevantlefeucrépitant.Enmeretournant,j'avaistrouvéRevekka,
deboutdansl'embrasuredelaporte.Nosregardss'étaientalorscroisés,sesjouesétaientdevenues
rougesàlalueurdesbougies,puiselles'étaitalorsempresséederegarderailleurs.Aveclatête
baissée,ellem'avaittenduquelquechose.
«Portecesvêtements,ilssontàmonpère,maisçaneledérangerapas,dit-ellehumblement.
S’ilsavaitlamanièredonttatanteettacousinetetraitent,iltedonneraitmêmevolontiersles
vêtementsqu'ilportesursondos.
Totalementnu,jemesuisalorsdirigéversellepourprendrelesvêtements.
—Merci»,avais-jedit.
Toutengardantlatêtebaissée,elleétaitensuitesortiedelapièce.
J'avaisalorsenfilélesvêtementsqu'ellem'avaitdonnéspuisj'étaisàmontoursortidela
pièce.Danslacuisine,Revekkaavaitlesbrasenfouisdansunegrandebassined'eau.Elles'affairaità
nettoyermesvêtementssales.Jemesentaisterriblementmaldelavoirfairecelapourmoi.Jemesuis
doncapprochéd'elleetluiaidit:«Laisse-moifaireça.
—Non,net'inquiètepas.Tupeuxcommenceràpréparerledîner.Jemeursdefaim.Qu'as-tu
apportédetonjardin?»
J'avaisalorsramassélesacquej'avaislaissésurlesoldelacuisine.J'enaiimmédiatement
sortileslégumesetlesherbesauxcouleursvivespourlesposersurlatable.J'avaiségalementsorti
lesmorceauxdeviandedeleurpapiertachédesang.
«Qu'est-cequec'est?m'avaitdemandéRevekkaenvoyantlaviandepleinedesangdansmes
mains.
—Ducerf.Lemeilleurcerf.Jel'aichassémoi-même.
—Alorstumeconfirmesquecen'estpasdel'humain,hein...?»m'avait-elledemandéenme
regardantducoindel'œil.
Cettequestionm'afaitl'effetd'uncoupdepoingauventre.«Tuesexactementcommeles
autres»,avais-jealorsdittoutenremettantleslégumesainsiquelaviandedansmonsac.«Jecrois
quejeferaismieuxd'yaller.
—Non,neparspas»,avait-elledittoutensortantsesmainsdelabassine.Cesdernières
étaientrougesetridéestantellelesavaitlaisséesdansl'eau.«Jenevoulaispasparaîtredésagréable.
—Jesaisquetut'estoujoursunpeuméfiédemoi,Revekka.Jesaisquetuastoujourseupeur
demoi-j'aivulapeurdanstesyeux-maisjenesuispasuntueur.Jen'aijamaistuéunhumaindema
vieetjeneleferaijamais!Laseulepersonnequej'aijamaistuée,c'étaitmonpère,etjel'aifaitpour
tesauverlavie.
—JesuistellementdésoléeThaddeus»,avait-elleditenfaisantletourdelatablepour
s'approcherdemoi.Sesyeuxnoisettebrillaientchaleureusementàlalumièrevacillantedesbougies.«
S'ilteplaît,pardonne-moi.
—Pourquoidiableest-cequetoutlemondepensequejevaislesmanger?!
—Cen'estpascequejepense,avait-elleditavantdeprendremonsacpourleposersurla
table.Etjen'aipasnonpluspeurdetoi.Jen'aijamaiseupeurdetoi.Lentement,etensemettantsur
lapointedespieds,elleafermélesyeuxetm'aembrassésurlabouche.
Cebaisern'aduréqu'uneseuleseconde,maiscelafutsuffisantpourfairebattremoncœur
avecvigueur.Ellem'aalorsdit:«Jen'aipaspeurdetoi,ThaddeusBlake,jesuisamoureusedetoi.Je
l'aitoujoursété.
—Tuesamoureusedemoi?Maistum'astoujoursdévisagéavecunregardinquiet?
—Parcequej'étaistroptimidepourteparler,m'a-t-elleexpliquéenprenantmesmainsentre
lessiennes.Jenesavaisjamaisquedire.
—Moinonplus,ai-jeditenrougissant.
—Qu'aurais-tudit?m'a-t-ellealorsdemandéenmeregardantdanslesyeux.
—Quetueslachoselaplusmagnifiquequej'aijamaisvue,ai-jedit.Lejouroùmonpères'en
estprisàtoi,j'aicomprisquejet'aimais.
—Pourquoi?
—Parcequejen'aijamaiseuaussipeurdetoutemavie,luiai-jeexpliqué.J’avaistellement
peurquemonpèretefassedumal...qu'iltetue.Voilàpourquoijet'aisauvée,toutsimplementparce
quejenesupportaispasl'idéedeneplusjamaisterevoir.
Revekkas'étaitalorsapprochéedemoipourplaquersonvisagecontremontorse.
—Jesuistellementdésoléequetonpèresoitmort»,s'était-ellealorsmiseàsangloter.
Jel'avaisalorsserréecontremoitoutenluicaressanttendrementseslongscheveuxnoirs.Ces
derniersétaientaussidouxquedelasoie.
«Nepleurepas.
—Maisçamebriselecœurdetevoirsitriste,Thaddeus,continuait-elleàsangloter,tuasun
jolisourire,maisjenel'aiplusrevudepuiscejour...
—Jesuisentraindesouriremaintenant,luiavais-jemurmuré,etmaintenantquejesaisque
tum'aimes,jevaissourirepourtoujours.
—Mêmequandtuserastriste?m'avait-elledemandéenlevantlesyeuxversmoi.
—Commentpourrais-jeêtretristemaintenant?»luiai-jeditensouriant.
Noussommesensuiterestésainsisansriendire,danslesbrasl'undel'autre.Jevoulaisquecet
instantdurepourtoujours.J'auraisétéheureuxdelatenirdansmesbrasjusqu'àlafindestemps.
Puis,lentement,Revekkaavaitglissésamaindanssapochepourensortirplusieursmorceauxde
papierfroisséqu'ellem'avaitalorsdonnés...
«Qu'est-cequec'est?»avais-jedemandéenlesexaminantentremesmains.Cespapiers
étaientcouvertsdemultipleslignesd'uneécrituretrèssoignée.
«Despoèmes,m'avait-ellerépondud'unairquelquepeugêné,jen'aijamaiseulecouragede
teparler,maisj'aiécritcequej'avaisenviedetedire.
—Tuasécritdespoèmessurmoi?»J'étaissouslechoc.Personnen'avaitjamaisrienfait
d'aussigentilpourmoi,etjepouvaissentirleslarmesmenacerdes'écouleraucoindemesyeux.«
Lis-lespourmoi,luiavais-jealorsditenluitendantlespapiers.
—Non,avait-ellegrimacé.
—S'ilteplaît.J'adoreraisquetumeleslisespendantquejecuisine.»
Aprèsavoirprislespoèmes,Revekkas'étaitalorsassiseàtablepouraplatirlespapiers
froissésaveclapaumedesamain.Quantàmoi,j'avaissortilesingrédientsdemonsacpourpréparer
notresouper.Avantqu'ellenecommenceàlire,jeluiavaisdemandé:«Commentaimes-tutaviande?
—Extrêmementsaignante»,m'avait-ellerépondu.Elleavaitensuitebaissélesyeuxsurles
poèmeséparpillésdevantelle,puiselles'étaitmiseàlire.
Chapitrevingt-six
Etvoilàcommentmonamourpourlapoésieestné,pendantquejepréparaislerepasdans
cettemaisonhautperchéedanslesCarpates.Pendantqueleventsoufflaitbruyammentcontreletoit,
j'écoutaislesmotsqueRevekkaavaitécrits.J'étaisémerveilléfaceàlamanièredontelleutilisaitles
motspourpeindredesimages.Jetrouvaiscelamerveilleux,etàcemoment-là,j'auraisadorésavoir
fairelamêmechose.Ainsi,aucoursdesjoursetsemainesquisuivirent,Revekkaetmoipassions
presquetoutnotretempséveilléensemble.Nousmarchionsensembledansleschamps,maindansla
main,oubiendesbois.Nousnousasseyionsprèsduruisseaupourécriredespoèmesensemble.Pour
êtretoutàfaithonnête,mespremièrestentativesnefurentpastrèsbonnes,maisaveclapatienceet
l'aidedeRevekka,mapoésies'estgrandementaméliorée.Jenemesouvenaispasavoirjamaisété
aussiheureux.J'avaismonamourpourlacuisine,pourlapoésie,etpourRevekka.Jenevoyaispas
commentcesortdebonheurquim'avaitensorcelépouvaitêtrebrisé.J'enavaisoubliélapierreetqui
avaitbienpulavoler,etj'avaismêmel'impressionquejecommençaispeuàpeuàaccepterlamortde
monpèreainsiquecequej'avaisfait.Jeneseraisjamaisenmesured'oublieroudemelepardonner,
maischaquejoursupplémentairepasséavecRevekkarendaitladouleurquejeressentaisunpeuplus
supportable.Commed'habitude,Revekkaétaitvenuem'enfermerdansladépendanceenpierresituée
danslesboislanuitdepleinelune.MatanteetmacousineétaientpartiesavecBorisafinqu'illes
enferme.Jenesavaisabsolumentpasoùillesenfermait,etjen'enavaisabsolumentrienàfaire,tant
qu'ellesétaientloindemoi.Pendanttouteladuréedelapleinelune,jegrognaisethurlaissur
Revekkaafinqu'ellemelibèredemaprison.Jelasuppliaispourqu'ellemelaissesortir,pourqu'elle
melibère.Jeluipromettaisdeneluifaireaucunmal.Maisils'agissaitbiensûrd'unmensonge,etelle
lesavaitbien.Sij'enavaiseul'occasion,jeluiauraisbrisélacolonnevertébralepourmieuxlui
dévorerlespoumons.
Revekkavenaitcependanttouslesjourspourmedonneràboireetàmangerentrelesbarreaux
demacage.Ellerestaitalorsdevantmacage,àmeregarder,etj'aifiniparcomprendrequecen'était
pasdelapeurquejepouvaisvoirdanssesyeux,maisdelacuriosité.Aprèslapleinelune,etlorsque
j'avaisretrouvémaformehumaine,Revekkamelibéraitdemaprison.
J'aipassédenombreusesheureschezRevekkaaucoursdecessemaines.ParfoisKarlétait
présent,etd'autresfoisilétaitabsent,envoyagepoursontravail.Jepensequ'ilavaitremarquéque
Revekkaetmoinousétionsrapprochésl'undel'autre,etjelesurprenaissouventànousregarderavec
lamêmecuriositéquecellequej'avaispuvoirdanslesyeuxdeRevekkalorsquej'étaisenfermédans
macage.Parfois,jenemesentaispastrèsàl'aisefaceàceregard,etjevoulaisemmenerRevekka
chezmoioùnousn'aurionspasàsupporterleregarddeKarl.Maisjecraignaisdel'emmenerchez
moiàcausedetante.Mêmesic'étaitmamaison,j'aifinalementprismoncourageàdeuxmainspour
luidemandersijepouvaisinviterRevekkapourledîner.Àmagrandesurprise,elleavaithausséles
épaulesetditqu'ellecuisineraitpournous.J'étaissiheureuxdecechangementd'attitudequej'aurais
pul'embrasser,maisjen'étaispasidiotàcepoint-là.
Cetteaprès-midilà,maindanslamain,Revekkaetmoisommesdoncalléschezmoi.Unefois
devantlaported'entrée,jepriaisdetoutesmesforcespourquematanteVeronikaetmacousine
Dominikasecomportentaussinormalementquepossible.Matantenousattendaitdansl'entrée,etelle
nes'estpasgênéepourregarderRevekkadelatêteauxpiedsd'unairméfiant.J'aialorsprésenté
Revekkaàmatante.
Elles'estcontentéed'unhochementdetêteavantdedire:
«Bonjour.»
Toutsemblaitbiensepasser,etnevoulantpasprendrederisquesàm'éterniserdevantma
tante,j'avaishâtivementguidéRevekkajusqu'àlasalleàmanger.Nousnoussommesassisàtableen
attendantlerepasquematanteavaitpromisdenouspréparer.Unsentimentdemalaisecommençait
peuàpeuàs'emparerdemoi.Unbruitsourdavaitalorsretenticontrelaportedelasalleàmanger,
commesiquelqu'unvenaitd'ydonnerungrandcoupdepied.Jemesuisdonclevédetablepouraller
ouvrircettemêmeporte.Matantesetenaitderrièrecelle-ciavecuneassietteenargententreles
mains,cellesurlaquelleelleavaitgravémonnom.
«Voilàtondîner,m'avait-ellealorsditenmefourrantl'assietteentrelesmains.J’espèreque
çavateplaire,mangeurdeviande.»Aprèsm'avoirlancéundesesfameuxsouriresnarquois,elle
avaitdisparudanslacuisine.
Enbaissantlesyeuxsurl'assiette,j'étaisdevenurougedehonteetdedégoût.L'assietteétait
ornéed'unseuletuniqueratmort.Salonguequeuegrisependaitduborddel'assiette.Leratavaitété
cuit,sesyeuxparaissaientdoncexorbitésetsafourrureétaitdevenuenoireetcassante.J'imaginais
aisémentmatanteetmacousineentraindericanerdanslacuisine.J'étaisdoncrevenuàtable,mais
sansmadignité.Revekkaaregardélecontenudel'assietted'unairperplexe.
«Désolé,j'aioubliédetedirequematanteestuneincroyablecuisinière,avais-jeessayéde
plaisanter.Maisjen'avaisvraimentpaslecœuràrire,j'avaisseulementenviedepleurerdecolèreet
defrustration.
—C'estpasgrave,jen'aimepasleratdetoutemanière»,avait-elleplaisantéàsontour.Je
savaisqu'ellenefaisaitqu'essayerd'apaisermonembarras.
Jemesuisensuitelevédetablepourramenerl'assietteàlacuisine.Matante,macousineainsi
queBorisétaientassisautourdelatable.Ilsmeregardaientcommes'ilsattendaientuneréactionde
mapart,maisjeneleuraipasdonnélasatisfactiondeleurmontreràquelpointjemesentaishumilié.
Enjetantleratàlapoubelle,j'aientenduBorisricanerdansmondos.J'aidûluttercontre
l'irrésistibleenviedesortirmesgriffespourluiouvrirlagorge.Aulieudecela,jesuissortidela
cuisineensilenceetenregardantdroitdevantmoidesortequejen'euspasàvoirleursstupides
visages.
Revekkaétaitentraindem'attendredansl'entrée,etaprèsl'avoirpriseparlamain,jel'ai
guidéejusqu'àmachambre.Nousn'avionsmêmepaseuletempsdenousasseoirquelavoix
particulièrementdésagréabledematantes'étaitfaiteentendreenbasdesescaliers.
«Virecettepetiteputedechezmoi!»
Revekkasemblaitsoudaineffrayée.Noussommesalorsrestéssilencieux.Puismatantes'està
nouveaumiseàcrier.
«J'aidit,virecettesaleputedechezmoi!»
Jen'arrivaispasàcroirecequej'entendais,etj'étaismaladeàl'idéequ'elleparleainside
Revekka.
Puis,unenouvellefois,elles'estmiseàrugirenbasdesescaliers.
«Virecetteputedechezmoi!»
AprèsavoirànouveauprislamaindeRevekka,jesuissortidemachambreavecelle
recroquevilléederrièremoi.Matanteétaittoujoursenbasdesescaliers.
«Commentoses-tutemélangeràunhumaindansmamaison!Çamedégoûte!»
JetenaistoujourslamaindeRevekkapourdescendrelesescaliersendirectiondematante
devenuetotalementfolle.
—Jenemesuispasmélangéavecquiquecesoit...
—Net'avisepasdemementir,espècedegarçonrépugnant,m'avait-ellealorsaboyéavecdes
yeuxlumineux.Cettefilleestuneputehumaine,etilestinterditdesemélangeravecelle.»
Jusqu'àprésent,laseulepersonneàsemélangeravecunhumainétaitmacousineDominika.
J'avaisdéjàentendudesbruitssuspectsvenantdesachambrependantlanuit,etjesavaisqu'elleétait
encompagniedecetignoblehumain,Boris.Enpassantdevantmatantequiétaitentraindevociférer,
Revekkagardaitsatêtebaissée,commesiellecraignaitquematantenes'enprennephysiquementà
elle…Tantbienquemal,jesuisparvenuàatteindrelaported'entréequejemesuisempresséd'ouvrir
afinquenouspuissionstousdeuxprendrelafuite.
Jenem'étaisjamaissentiaussihumiliédetoutemavie.Maindanslamain,nousnous
sommesprécipitésàtraversleschampsetdanslesbois.Nousnoussommesensuiteassisauborddu
ruisseauoùjemesuisexcuséàplusieursreprisesauprèsdeRevekkapourlecomportementdema
tante.Revekkaétaitdetouteévidencebouleversée.Etj'étaisfurieuxcontrematante.Combiendefois
allais-jeencoredevoirendurercela?Combiendefoisallait-elleencorem'humilier?Dequeldroitse
permettait-elledenoustraiterainsi,Revekkaetmoi?C'étaitdégradantetirrespectueux.
J'aidoncditàRevekkadem'attendreprèsduruisseaupendantquejeretournaischezmoi
pourparleràmatante.JedevaismontreràRevekkaquejenelaisseraispasmatantelatraiterainsi.
Enretournantchezmoi,j'étaisfouderage,etjemedemandaissiRevekkaallaitattendrequeje
revienne.
Enarrivant,matanteavaitfoncédansl'entréepourm'accueilliravecunregardnoir.
Dominikasetenaitquelquesmètresderrièreelle...
«Commentas-tupufaireça?Commentas-tupum'embarrasserainsi?ai-jerugi.
—Nejouepasl'innocent!m'a-t-ellerépondud'unairdégoûté.
—Maisjen'airienfaitdemal.Revekkaestmonamie...
—Net'avisepasdemementir!a-t-ellegrogné,tun'asaucunrespectpourtacousineoupour
moi.Jesaisquetuvasdanslesboispourchasserdelaviande.Jetevoisrégulièrementreveniràla
maisonaveclesmainscouvertesdesang.»Ellemeregardaitcommesij'étaisunesorted'ignoble
animal.«Apparemment,tuadoresêtreunloup.
—C'estcequejesuis!Etc'estcequetuesaussi.
—Maiscettemalédictionpeut-êtrebrisée.Ellemeparlaitcommesij'étaisunimbécile.
—Noussommesdesloups-garous,etriennepourrachangercela!Tuesexactementcomme
moi.Alorscommentpeux-tumedirequejetedégoûte?Mêmesijem'étaismélangéavecRevekka
commetudis,c'estlamaisondemonpère,etmaintenantellem'appartient.Etj'aiencoreledroitde
fairecequejeveuxdansmapropremaison!
—Voilàoùtuastort,mongarçon»,m'avait-ellealorsdit.Sesyeuxétaientorange,commedes
flammes.Quecelaluiplaiseounon,jepouvaistrèsclairementvoirleloupenelle.«Tun'asque
quatorzeans,etdansletestamentdetonpère,ilestécritquetuessousmaresponsabilité,toutcomme
sonargentettoussesbiens,jusqu'àcequetusoissuffisammentmaturepourt'occuperdetoi-même.Et
àenjugerpartoncomportement,celarisquebiendenejamaisarriver.»
Ellem'avaitensuiteviolemmentpousséàl'autreboutduhalld'entrée.Monsangn'avaitalors
faitqu'untourdansmesveines,etjemesentaisexactementcommelejouroùmonpèreavaitmenacé
detuerRevekka.Jepouvaissentirmesgriffesmenacerdesortirdemespoings.Alorsj'aiferméles
yeuxdetoutesmesforcespouressayerderepousserl'irrésistibleenviedemassacrermatante.Jene
pouvaispasmelaisseralleràmacolère.Ladernièrefoisquejel'avaisfait,monpèreenétaitmort.Je
mesuisdonccontentédesortirdelamaisonpourretournerdanslesbois.
Àmagrandesurprise,Revekkam'attendaitaubordduruisseau,exactementoùjel'avais
laissée.Jeluiaiensuiteracontéladisputeavecmatante.Ellem'aproposédevenirvivreavecelleet
sonpère,maisj'aipolimentrefusésonoffre.Ilétaithorsdequestionquejequittelamaisondemon
père,mamaison.Siquelqu'undevaitpartir,c'étaitmatante,macousineainsiquel'humain,Boris.
Chapitrevingt-sept
Thaddeusallumauneautrecigarette.Ilinhalaprofondémentlafuméeavantdelasoufflerpar
lenez.Winnieétaitassiseetelleleregardaitdepuislesoldelagrange.Ellenesavaitpasquelleheure
ilétait,maisplusaucunelumièrenepassaitentrelesfentesdutoitdelagrange.Lanuitsemblaitêtre
totalementtombée.L'extrémitédelacigarettedeThaddeuss'illuminaitparintermittence,commeun
œilrougeclignantdansl'obscurité.EnécoutantThaddeusluiraconterlamanièredontilétaitdevenu
unhomme,Winniesavaitqu'illuidisaitégalementautrechose.Consciemment,ouinconsciemment,il
luiracontaitàquelpointilavaitluttéaveclemonstrequivitenlui.Winnienepouvaits'empêcherde
sedemanderetdecraindresielleaussiauraitàtraverserlamêmechose.N'était-ellepasmaintenant
elleaussiunecréature?Neserait-ellepascontraintedel'accepter?Lepeud'histoiresqu'elleavait
entenduesausujetdesvampiresetdesloups-garousluiavaitdonnél'impressionqu'ilsvivaientune
vieparfaite,faited'immortalité,debeautéetderichesse.MaislaviedeThaddeusn'avaitriend'un
contedefées,maistoutd'uncauchemar.Ettoutcommeleshumains,lesloups-garousetlesvampires
semblaientavoirleurspropresproblèmesetleurspropresdémons.MaisThaddeusavaitcependant
raison,lefaitd'écoutersonhistoireluirappelaitsapropreenfance.Bienqu'ilsoitunloup-garou,
l'histoirequ'ilracontaitlàétaittoutcequ'ilyadeplushumaine,ils'agissaitdel'histoired'ungarçon
maltraitéparceuxquiétaientsupposésprendresoindelui.Winniesavaitcequec'étaitqued'être
blesséparceuxquiprétendentêtrelàpourvousprotéger.LatantedeThaddeusaétémalveillanteet
cruelle,exactementcommel'enseignantquis'étaitoccupéd'ellelorsqu'elleétaitdansuneécolepour
enfantsorphelins.WinnienepouvaitjustifierlecomportementdeVeronika,maisd'aprèslesdiresde
Thaddeus,ellesemblaitpouvoirneplusêtreuneLycanthropesimplementencessantdemangerdela
viande-etenparticulierlaviandehumaine.
WinnieregardaThaddeusquiétaitassisdansl'obscurité,puisdit:
«Pourquoiest-cequetatantecroyaitqu'ilétaitmauvaispourunloup-garoudemanger
n'importequelgenredeviande?
—Parcequ'ellecroyaitquelamalédictionquifaitdenousdesLycanthropesseraitbriséesi
ellecessaitdeconsommerlaviandeetlesangdesanimaux,expliqua-t-iltoutenfumantsacigarette.
Maiselleavaittort.Ils'agissaitjusted'uneautrefable,d'unelégende.Lesloups-garousnepeuventpas
vivresansviande,toutcommeleshumainsnepeuventpasvivresansoxygène.Unêtrehumainpeut
retenirsonsouffle,maisilfiniratoujoursparavoirbesoind'air.
—Cefilmdontjet'aiparlé,ditWinnie,cefilmdevampires,Auxfrontièresdel'aube...Jeme
souviensquelesvampiresysontsoignésavecdestransfusionssanguines...Alorspeut-êtrequesiles
vampirespeuventêtresoignés,lesloups-garouspeuventégalementl'être...
—Est-celàcequetuespères,Winnie?demandaThaddeusenregardantWinnieàtraversla
fuméedesacigarette.Est-cequetuespèrestrouverunesortederemèdemagiquepourtoietmoi?
C'estunfilm,Winnie.Cen'estpaslaréalité.Quetuleveuillesounon,tuvasavoirenviedesangpour
lerestantdetesjours,etc'estunsacréboutdetemps.Alorsplusvitetul'accepteras,mieuxcesera
pourtonproprebonheur.Celanesignifiepasquetudoissucerlesangdupremierhumainvenu.Tout
commej'aiapprisàvivredeviandeanimale,tupeuxfairelamêmechose.Voilàpourquoijedemande
àêtreenferméàchaquepleinelune,pournepastuerd'humains.Lerestedutemps,jepeuxme
contrôlersansaucunproblème,commeencemomentmême.Tupeuxchoisird'êtrecommeces
vampiresquinoustraquent,àtuerchaquehumainqu'ilscroisent,oubientupeuxchoisird'être
commeFrancesetvivreuneviemeilleure.Matanteavaittoutautantenvieetbesoindeviandeque
moi,voilàpourquoiellemedétestait.Elledétestaitlefaitquej'étaisdéjàsuffisammentfortpour
accepteretaffronterlacréaturequej'étaisréellement,poursesbonsetsesmauvaiscôtés.Elle
détestaitêtreunloup-garou,etdoncelledétestaitcequ'elleétaitetcequej'étais.Chaquefoisqu'elle
mevoyaitmangerdelaviande,celalarendaitfolle,toutsimplementparcequ'ellemourraitd'envie
d'enmanger.Maisfairecelarevenaitàs'abandonnerauloup-garouquisetrouvaitsoussapeau.Et
ellenepouvaitpasfaireça.Lepiregenredenon-fumeurestceluiquis'estarrêtémaisquin'avaitpas
réellementenvied'arrêter,dit-iltoutenécrasantsacigaretteavecsabotteetavantd’enallumer
immédiatementuneautre.Ilsdétestentlesfumeursplusquen'importequelautrenon-fumeur,tout
simplementparcequ'ilsmeurentd'enviedecontinueràfumeralorsqu'ilsontpliésouslapressionà
forced’entendrequ'ilspuent,qu'ilssontdégoutantsetqu'ilstuentlesautres.Etc'estexactementla
mêmechosepourlesloups-garous.Ettoutcommematante,ceuxquisesontarrêtéssansenavoir
envienesupportentpasdevoirquelqu'und'autresavourerunecigarette.Celaleurrappelleceque
leurcorpsréclame.Matantenesupportaitpasdemevoirprofiterdecedontelleavaitréellement
envie,voilàpourquoiellem'envoulait.
—Alorschaquefoisqu'elletevoyaitelleavaitl'impressionderegarderdansunmiroir,et
ellen'aimaitpascequ'ellevoyait,ditWinnie.
—Etturessentirasprobablementlamêmechoselorsquecesvampiresnousrattraperont,dit
Thaddeus.Maistun'aspasàêtrecommeeux.Tuaurasprobablementuneirrésistibleenviedesang,
commeunloupaenviedeviande.Maiscesangoucettevianden'ontpasàêtred'originehumaine.Si
tun'acceptespascequetuesmaintenant,Winnie,tufinirascommematanteetmacousine:tu
détesterascequetues.
—Maisjeneveuxpasêtrecommeça»,ditWinnieenregardantcequirestaitdelanourriture
queThaddeusluiavaitdonnéeunpeuplustôt.«Jeneveuxpasêtreunvampire.
—Jenevoulaispasnonplusêtreunloup-garou,ditThaddeus.Maisnoussommesceque
noussommes,etnousdevonsentirerlemeilleur.Tudoisaccepterlapersonnequetues,Winnie.
—Maislesautresm'accepteront-ils?demandaWinnie,craignantlamanièredontellevivrait
saviedevampire.
—Tun'asbesoinqued'uneseulepersonne,réponditThaddeusenlaregardant.
—Çat'estfacilededireça,remarquaWinnie.TuaseuRevekkaetFrances.Etmoi,j'aiqui?»
Aprèsavoirécrasésacigarette,Thaddeusselevaetallas'asseoirsurlesolàcôtédeWinnie.Il
passasonbrassursesépaulespourlatirerprèsdeluietdit:«Tum'asmoi,Winnie.»
Elleappuyaalorssatêtecontresonépauleetdit:«Tuétaisdetouteévidenceamoureuxde
RevekkaetdeFrances.Est-cequecegenredevéritableamourfinitpars'essouffleretpardisparaître
?
—Non»,répondit-ilencaressanttendrementleslongscheveuxdeWinnie.«Chaqueamour
estdifférent.»
Winnieprituneprofondeinspirationetdit:«jesaiscequiestarrivéàFrances,maisqu'est-il
arrivéàRevekka?
SansôtersonbrasdesépaulesdeWinnie,Thaddeusrestasilencieuxpendantuninstant.
—C'estlapartielaplusdouloureusedel'histoirequejeteraconte,finit-ilenfinpardire.Tu
nevassûrementpasaimercequetuvasentendre.
—Dis-moi,ditWinnie.
—Pourquoi?demandaThaddeus.
—Parcequej'aibesoindetoutsavoir...,murmura-t-elle.Tuaseutouteuneviepouraccepter
cequetues,alorsquemoijen'aieuquequelquesheures,remarquaWinnie,
—Jenesuispascertaindecomprendrecequetuveuxdire.
—Tuesnéloup-garou,jenesuispasnéevampire,expliquaWinnie.Commentveux-tuque
j'acceptemasituationenaussipeudetemps,làoùtoituaseutouteuneviepourlefaire?Tuasdit
quej'avaisbesoind'acceptercequejesuismaintenant,maissijecompteresteravectoi,Thad,j'ai
aussibesoind'acceptercequetues.J'aibesoindesavoirsijesuisendanger,j'aibesoindesavoirce
quiestarrivéàRevekka.Çamepermettrad'ensavoirdavantagesurcequiarriveauxfemmesqui
tombentamoureusesdetoi.»
ThaddeusôtaalorssonbrasdesépaulesdeWinnieetpritdélicatementsonvisageentreses
mains,puisdit:«Alorstum'aimesvraiment?
—Jenesaispas.Jemesenstrèsconfuse,etjenesaispastropcequeçaveutdire.Peut-être
qu'avecletemps,jefiniraispascomprendre,maispourl'instant,j'ail'impressionquemavieestau
fondd'ungouffre.»Winnies'interrompit.Elleprituneprofondeinspiration,puisajoutarapidement:«
Alorsdis-moicequis'estpasséensuite.
—D'accord.»IlpritalorslesmainsdeWinnieentrelessiennesetdit:«Matante,macousine
etBoriscontinuaientàrendremavieàlamaisontotalementimpossible...
Chapitrevingt-huit
...Jesavaisqu'ilsessayaientdetoutfairepourmefairepartirdelamaisondemonpère,de
chezmoi.VeronikaetDominikacontinuaientdem'ignoreretdequitterlapiècedanslaquellej'entrais.
Borispassaitplusdetempsàlamaisonquejamais;etilamenaitrégulièrementavecluid'autres
humainstoutaussiignoblesquelui.Ilsétaientexactementcommelui,rustresetterriblement
grossiers.BorisetDominikaorganisaientsouventdesfêtesquiduraientjusqu'aupetitmatin.Les
gloussementsetleséclatsderirehystériquesdesfillesinvitéess'entendaientdanstoutelamaison
pendantquej'essayaisdemereposer.Ilétaitdevenuquasimentimpossiblededormir.Unsoir,etalors
quejerentraisdechezRevekka,j'aisurprismacousineetBorisdansmonproprelit.
Lelendemainmatin,jemesuisplaintàmatante.«Pourrais-tuparleràBorisetDominika?
Enrentranthiersoir,jelesaitrouvésentraindesemélangerdansmonlit.»
Maiscommed'habitude,jen'aieuaucuneréponsedematante.
J'étaisterriblementencolèreenmesouvenantdelamanièredontmatantenousavaittraités,
Revekkaetmoi,pouravoirsoi-disantfaitlamêmechose.
Nuitaprèsnuit,heureaprèsheure,lesfêtescontinuaient.J'aifiniparabandonnerl'idéede
dormirdansmachambre,etj'allaisdormirdansmacagecachéedanslesbois,pleineluneounon.Et
alorsquel'hiverapprochait,lesnuitsdevenaientglaciales.Jenesaisvraimentpascommentmatante
toléraitlesorgiessauvagesquiavaientlieudemanièrequotidiennedanslamaisondemonpère.Mais
aufonddemoi,jemedoutaisbienqu'elleletoléraitpourrendremaviedanscettemaisontotalement
insupportable,etquejefinisseparpartirpournejamaisrevenir.Pourtant,jemerépétaistoujoursque
ceseraiteux,ainsiqueBoris,quipartiraient,etnonmoi.Jen'avaisaucunplanpourlesfairefuir,
jusqu'àcequequelquechosed'horribleseproduise.
Borisavaitorganiséunedeseshabituellesfêtesjusqu'aumilieudelanuit,maiscettenuit-là,
toutétaittotalementhorsdecontrôle.Desivrogness'étaientbattus,occasionnantbeaucoupdedégâts
danslamaison.Commedesanimaux,Borisetsesamisavaienturinédanslamaisonaulieudelefaire
àl'extérieur.Toutelamaisonpuaitlafumée,l'alcooletlapisse.Matanteavaitpassétoutelanuit
danscequiétaitautrefoislachambredemonpère,etpendantcetempsDominikadivertissaitles
hommesduvillagedanssachambre.Leurcomportementétaitscandaleuxetcelamebrisaitlecœurde
savoirquelamaisondemonpèreavaitététransforméeenunbordelpourivrognesethorslaloi.
Avantd’êtreensorceléparcettepierre,monpèreatoujoursétéunhommehonnêteainsiqu'un
vigoureuxtravailleur,etj'avaislesentimentquesonsouvenirétaitbafouéparlecomportementdema
tanteetdemacousine.
J'étaisdoncdanslacuisine,àquatrepattespourfrotterl'urinequicouvraitmaintenantle
sol,lorsqueBorisestarrivéentitubant.Ils'estserviunautreverredevindupichetquiétaitposésur
latable.
«Tun'aspasl'impressiond'avoirsuffisammentbu?luiai-jedemandé.
—Vatefairefoutre!a-t-ilalorsbafouillé.
—Non,Boris.C’esttoiquivastefairefoutre»,ai-jegrognétoutenmeredressant.
Ils'estalorstournéversmoipourmeregarderavecsesyeuxinjectésdesang.Sonregardétait
dignedeceluid'unanimal.«Tucomprendsrien,hein?a-t-ilditens'approchantdemoi.Personnene
veutdetoiici.Ontedétestetous!»
Jen'avaispluslapatiencepoursupportertoutça.Jeluiaidoncrépondu:«Ceciestma
maison.Maintenant,dégage!»
—Etqu'est-cequetuvasfairesijereste?Tuvasmetuercommetul'asfaitavectonpapa?Il
chancelaitdegaucheàdroiteetluttaitpourtenirsonverredevin.
—Commentsais-tuça?
—Jesaisbeaucoupdechoses,a-t-ilhoquetéprèsdemonvisage.Jepouvaissentirla
répugnanteodeurdevinrenfermédanssonhaleine.
—Commequoi?luiai-jedemandé.
—Jesaisquetonpèreestdevenufouàcausedelapierre...»m'avait-ilalorsrépondud'une
voixpâteuse.
Lesimplefaitdel'entendreparlerdelapierrefaisaitpalpitermoncœur.Commentsavait-ilça
?Personnen'étaitaucourantàpartmoi,monpère,Karl,Revekka...
«Commentes-tuaucourantàproposdelapierre?luiai-jealorsdemandéenlesaisissant
parlesépaules.Dis-moi!»
Borisavaitalorslâchéunrottonitruantavantdeprendreuneautregrandegorgéedevin.Àce
moment-là,c'estmoiquiletenaisdebout.
«C'esttatantequim'enaparlé.
—Matante?»Ellem'amenti.Ellel'avaitdoncbienvuesurlebureaudemonpèrelejouroù
elleétaitvenuelevoir?»
Boriss'estalorssimplementcontentédesourirecommeunidiot.
«Parle-moi,Boris,etjetedonnerailamoitiédemafortune,luiai-jementi.Jelapartagerai
avectoi.»
Totalementivre,Boriss'estalorspenchéversmoi,commepourmedireunsecret,puisiladit:«
Tuasraison;tatanteavulapierresurlebureaudetonpèrelorsqu'elleluiarenduvisite.Tonpèrelui
aditqu'ils'agissaitdequelquechosedetrèsprécieux.Tatantem'enaensuiteparléetm'adonnéplus
d'argentpourquej'ailleprendrecettepierrependantquelesloupsétaienttousenfermés.»
J'étaistoutsimplementfouderageenentendantcela.Siellen'avaitpasdemandéàBorisde
prendrelapierre,alorsmonpèreneseseraitjamaismisdansunetellecolèrelejouroùils'estaperçu
quequelqu'unl'avaitvolée.Iln'auraitjamaisaccuséRevekkaetKarl,etilseraitdoncencoreenvie
aujourd'hui.C'étaitmatante,macousine,etcetignoblehumainquiavaientréellementassassinémon
père.Cen'étaitpasmoi,maiseux.
«Oùestlapierremaintenant?luiai-jedemandéenluisouriantafind'étouffermacolère.
—chépas,a-t-ilditenhaussantlesépaules.
—Dis-le-moi!
—Donne-moilamoitiédetonargentd'abord,etaprèsjeteledis,m'a-t-ilditensebalançant
d'unpiedàl'autre...
—Non,tuvasmeledireimmédiatement!ai-jealorsexigé.
—Non...l'argentd'abord...»a-t-ilpersistéavantdeprendreencoreuneautregorgéedevin.
Jel'aialorspousséenarrièreetj'aidit:«Tun'auraspaslemoindrecentimedemoi.Jevais
trouverlapierresanstonaide.»
Encomprenantquejevenaisdelemanipuler,ils'estànouveauapprochédemoitouten
laissanttombersonverredevinavantdeplongersamainàl'intérieurdesonmanteau.Ilenaalors
sortiunesortedegourdinenbois.Ils'estensuitejetésurmoitoutencriantdetoutessesforces.Je
suisparvenuàesquiversonattaque...Ils'estalorsretournépourfaireunenouvelletentative,mais
toutaussirapidement,j'aisortimesgriffespourm'enservirsurlui.Lagrandequantitéd'alcoolqu'il
avaitconsommédurantlanuitavaitcomplètementdûl'anesthésierparcequecen'estqu'entrébuchant
sursespropresintestinsqu’ils'estrenducomptequejevenaisdeluiouvrirleventrecommeunlivre.
Ils'estensuiteprislespiedsdanssespropresentrailles.Celaluiafaitperdresonéquilibre
précaireetilestvenus'écraseràmespieds.Jemesuisalorsécartéafindelelaissertombertêtela
premièrecontrelesolenpierreetdansl'urinedesesamis.Jepouvaisd'ailleursencorelesentendre
crierd'ivresseauxquatrecoinsdelamaison...Jevenaisdetuerunhumain,etc'étaitquelquechosede
trèsgrave.Siquelqu'undécouvraitcequejevenaisdefaire,jeseraistraqué.Jemesuisalorsmisà
paniquer.Quedevais-jefaire?M'enfuir?Sijefaisaiscela,alorsjepasseraismavieàfuir.Jene
pourraisjamaisreveniràlamaisondemonpèrepourréclamercequimerevenaitdedroit.Maispire
encore,jenereverraisjamaisRevekka.Simatanteetmacousinedécouvraientunjourcequej'avais
fait,elleprendraitunmalinplaisiràmedénoncerauxautorités.Ellespourraientalorsrécupérerla
maisonainsiquel'argentdemonpère.Jevenaisdetomberdansleurpiège.Jevenaisdeleurdonner
l'ultimeraisonquileurpermettraitdesedébarrasserdemoipourdebon.Sachantdoncquejedevais
cachercequejevenaisdefaire,jemesuisempresséd'ôterlecorpsdeBorisdusol.Sestripes
reposaientsurmesmainsetsurmesavant-brascommedelonguescordeschaudesetépaisses.J'ai
placésoncadavresurmonépaule,puisjesuissortidelacuisineparlaportedederrière.J'aiensuite
traverséleschampsplongésdansl'obscuritédelanuit.
Ilfaisaitunfroidglacialetdeminusculesfloconsdeneigevirevoltaientdansl'air.Alorsque
desvolutesdemonsoufflechaudsortaientdemaboucheetdemesnarines,j'aiportélecorpsdeBoris
jusquedanslesbois.Unefoiscachéparlesarbres,jesuistombéàgenoux.J'ailaisséBoristomberde
mesépaulespuisjemesuiscouchésurledos,j'étaistotalementàboutdesouffle.Unefoisquemon
rythmecardiaques'étaitunpeucalméetquej'avaisreprismonsouffle,jemesuislevé.J'aisaisiBoris
parleschevillespourtraînersoncorpsunpeuplusprofondémentdanslesbois.
Quedevais-jefaire?Monespritpartaitdanstouslessens.Jesavaisquejedevaiscacherle
corpsdeBoris.Jenepouvaispasmepermettrequequelqu'unletrouve.Maismatanteetmacousine
finiraientbienparsedemandercequiluiestarrivé.Etcommelapleineluneapprochait,ellesse
mettraientsûrementàsarecherche.Borisétaitl'humainàquiellesfaisaientconfiancepourles
enfermer.EtalorsquejetraînaisBorisaufonddesbois,j'essayaisdecalculercombiendejoursil
restaitavantlaprochainepleinelune.Monétatdepaniquenefitques'intensifierenréalisantqu'ilne
restaitquequelquesjoursseulement.Ellesn'auraientjamaissuffisammentdetempspourtrouverun
autrehumaindeconfiancequiaccepteraitdelesenfermer.J'aialorslâchéleschevillesdeBorisetje
mesuisarrêtéenpleineforêtencomprenantquelaballevenaitdechangerdecamps...Pourunefois,
matanteetmacousineauraientbesoindemonaide.Avecunsouriresurmeslèvres,jesavaisquemon
aideleurcoûteraitcher.Celaleurcoûteraitlapierre.
Chapitrevingt-neuf
Ilmerestaitdeuxjourscompletspourmettremonplanenplace.Cen'étaitpasbeaucoupde
temps.Maisj'espéraisquecelasuffirait.Sij'avaisattendupluslongtemps,matanteetmacousine
m'auraientsoupçonnéd'êtreimpliquédansladisparitiondeBoris.Lelendemainmatin,j'aientendu
lesmurmuresdematantedemandantàmacousinesiellesavaitoùétaitBoris.Jenepouvais
m'empêcherdesourirebêtementenentendantl'inquiétudedanslavoixdematantelorsqu'elleadit:«
Ehbien,oùqu'ilsoit,ilaintérêtàreveniravantlapleinelune.»
IlsetrouvequelapleinelunetombaitlejourdelaChandeleur.
Toutlemonde,ycomprisleshumains,seraitbeaucouptropoccupéàpréparercejourdefêteplutôt
qued'aidermatanteetmacousine.Celapouvaitprendredesmois,voiredesannéesavantqu'unloup-
garounetrouveunhumainàquiconfiercesecretetquiseraitd'accordpourl'enfermerlorsdechaque
phasedepleinelune.Ellesétaientdoncdanslepétrin,etjelesavais.
J'aipassélerestedelajournéedansmonjardinàm'occuperdesherbesetdeslégumesqui
luttaientàpoussercorrectementdanslesolcouvertdeneigetassée.Mêmes'ilfaisaitterriblement
froid,j'appréciailasolitudequim'offraitl'opportunitéderéfléchir.Etalorsquelesoleild'hiver
glissaitderrièrelesmontagnesàl'horizon,jesavaisquej'avaisunplanbienétabli.J'avaiscouvert
toutesleséventualités.Cettenuit-là,j'aidormidansmonlit,etnondansladépendance.Lamaison
étaitparticulièrementcalmesansBoris.
Jemesuislevétôtlelendemainmatinafindemerendreauvillage.Jemarchaisdanslesrues
jonchéesdefoinetdeneige.Lachèvrefaisaitfuirlespoulesquibattaientfrénétiquementdesailes.
Arrivédel'autrecôtéduvillage,jesuisdirectementalléchezKarletRevekka.Leurmaisonsetrouvait
unpeuàl'écartdesautres,sursonpropreterrain.Revekkaétaitdevantlaported'entréeoùelle
déneigeaitleperron.Sescheveuxétaientcouvertsd'unfoulardetelleportaitdesmitainesafinde
gardersesdoigtsauchaud.Enmevoyantapprocher,ellem'afaitunsignedelamain.Jemesuisalors
précipitéverselle.Aprèsavoirappuyélebalaicontrelemurdelamaison,elleaouvertsesbrasen
grandpourlesenroulerautourdemoi.
«Bonjour,Thaddeus,m'a-t-elleditensouriantavantdem'embrassertendrementsurleslèvres.
—Est-cequetonpèreestcheztoi?luiai-jedemandéenregardantlamaisonderrièreelle.
—Ilrentrecesoir,m'a-t-ellealorsrépondu.Ilvoulaitêtrederetourpourcélébrerla
Chandeleuravecmoi.
—C'estdeçadontjevoulaisteparler.»Jel'aialorsguidéejusqu'àlaported'entrée.Unefois
àl'intérieur,nousnoussommesassisprèsdufeucrépitantdanslacheminée.«C'estlapleinelune
demainsoir,etjepensequ'ilestpréférablequetuneviennespasm'enfermerdanslesbois.Jevais
m'occuperdemoi-même,justecettefois.»
Revekkam'aregardéenfronçantlessourcils,puiselleadit:
«Comment?Etpourquoi?Jenecomprendspas.
—C'estjustequec'estlaChandeleurdemainsoir,ettudevraisdoncêtreavectonpèreaulieu
det'occuperdemoidanslesbois»,luiai-jeexpliqué.Sesyeuxsemblaientêtreembrasésaveclereflet
dufeudelacheminée.
«C'esttrèsgentildetapart,Thaddeus,maiscommentvas-tubienpouvoirfaireçatoutseul?
—J'aidéjàunplan,luiai-jeditenprenantsesmainsentrelesmiennes.Jevaisprendreunpeu
d'eauetdenourritureavecmoidanslacage.Jem'yenfermeraietjejetterailaclédanslesboisentre
lesbarreauxdelaporte.Jelalanceraisuffisammentloinpournepaspouvoirl’atteindre.Puis,quand
laphasedepleineluneseraterminée,tupourrasvenirmelibérer.
—Mais...,a-t-ellecommencéàdired'unairinquiet.
—Toutvabiensepasser.C'estimportantquetupassescejourdefêteavectonpère,ilrevient
deloinpourêtreavectoi.
—J'ailesentimentquetunemedispaslavérité,Thaddeus.Ilyauneautreraisonpourquetu
neveuillespasquejeviennet'enfermer,a-t-ellealorsmurmuré.Est-ceparcequetunemefaispas
confiance?
—Non!»ai-jealorsditavantdelaprendredansmesbraspourlaserrercontremoi.«Jen'ai
jamaisautantfaitconfianceàquelqu'undetoutemavie,Revekka.Jeneveuxpasquetupensescela,
pasmêmel'espaced'uneseuleseconde.C'estenmoi-mêmequejen'aipasconfiance.
—Maistuserasenfermé,Thaddeus,tunepourrasmefaireaucunmal...
—Jeneveuxplusquelapersonnequej'aimemevoiequandjesuisunloup.Cen'estpasbonet
j'aipeurquetufinissesparavoirpeurdemoi...
—Maisjet'aime,a-t-elledittoutencaressanttendrementmajoue.Commentpourrais-jeavoir
peurdetoi?
—Peut-êtrequetum'aimestrop?
—Personnenepeuttropaimerquelqu'un,cen'estjamaissuffisant.»Àcetinstant,sonvisage
étantàquelquescentimètresdumienseulement,j'avaisterriblementenviedel'embrasser.
«Maisl'amourquetuaspourmoirisqueraitbiendeprendrelepassurtaraison.Unedeces
nuitsdepleinelune,lorsquejetesupplied'ouvrirlacage,turisqueraisdemecroirelorsquejetedis
quejeneteferaisaucunmal.
—Thaddeus....
—S'ilteplaît,fais-lepourmoi,jesauraismemettreensécuritéparmoi-même…Viens
simplementmelibéreraprèslapleinelune.
Voyantqu'ellen'arriveraitpasàmeconvaincre,Revekkam'arépondu:
—Sic'estcequetuveux,Thaddeus.
—Jet'aime,Revekka,ai-jeditavantdel'embrassertendrementsurlajoue.
—Moiaussi,jet'aime»,m'a-t-ellealorsditenmeregardant.
Puisj'aiembrassésamerveilleuseboucheavantdelaserrerdansmesbras.
Nousavonsensuitepassélerestedelajournéecouchésdevantlacheminéedanslesbrasl'un
del'autre,àécouterlemugissementduventàl'extérieur.
Peuaprèslecoucherdusoleil,jesuisretournéchezmoi.Matantefaisaitlescentpasdansle
halld'entréedelamaison,etenpoussantlaportepourentrer,ellealevédesyeuxpleinsd'espoirpour
voirquiarrivait.Jesavaistrèsbienquielleattendaitavectantd'impatience.Sonvisages'est
décomposélorsqu'elleavuquecen'étaitquemoietnonBoris.
«Est-cetuasvuBoris?m'a-t-ellealorsdemandésuruntonplusdésagréablequejamais.
—Pasdepuislafête,ai-jerépondutoutenmedirigeantverslesescaliers.
—Çaneluiressemblepasdedisparaîtrecommeça»,a-t-elledit.Maisj'auraisétéincapable
dediresielles'adressaitàmoiousiellenefaisaitquepenseràhautevoix.
.
«Ilsaitquec'estlapleinelunedemainsoiretquemoietDominikaavonsbesoindeluipour
nousenfermer.
—Ilétaittotalementivrel'autresoir.Peut-êtres'est-ilblesséenrentrantchezlui?
—Iln'estpaschezlui»,m'a-t-ellesèchementrépondu.Commesicequejevenaisdedireétait
absolumentridicule.«Dominikas'estrendueauvillageaujourd'hui,personnenel'avudepuislafête.
—Moinonplus»,ai-jeditavantdemonterlesescaliersavecunlégersourireauxlèvres.
Chapitretrente
Lelendemainmatin,j'aitrouvématanteVeronikaainsiqueDominikaassisesàlatabledela
cuisine.Aucuned'ellesnesemblaitavoirdormi.Lescheveuxdematanteétaientsemblablesàunnid
d'oiseau.LestraitsdeDominikaétaienttirés,commesielleavaitprisvingtansd'âgeenl'espace
d'unenuit.Toutesdeuxsesonttournéesversmoilorsquejesuisentrédanslapièce.Lesoldepierre
étaitglacialsousmespiedsnus,jemesuisdoncimmédiatementdirigéverslacheminéepourme
réchauffer.
«Est-cequetoutvabien?mesuis-jerisquéàleurdemander.
—Non,toutnevapasbien»,m'aalorsrépondumatante.
J'aiimmédiatementremarquéquesamanièredemerépondreétaitsoudainbeaucoupplus
douceetagréable.Ellevenaitenfindecomprendrequ'elleauraitbesoindemonaide.
«Quelestleproblème?ai-jedemandéenm'efforçantdedonnerl'impressionquecela
m'intéressait.
—Tusaisquelestleproblème»,aalorsricanéDominika.Ellesemblaitêtreunpeuplus
réticentequematanteàmedemanderdel'aide.Maiscen'étaitplusqu'unequestiondetemps.
«Jelesais?ai-jedemandéenluttantpournepassourire.
—Borissembleavoirdisparu,m'afaitremarquermatante.Sanslui,nousn'avonspersonne
pournousenfermerdurantlaphasedepleinelune.Sinousnesommespasenfermées,alorsnous
risquonsde...,elleaalorscessédeparler,commesicequ'elledevaitdireensuiteétaitimpensable.
—Vouspourrieztuerunhumainoudeuxetmangerleurchair,l'ai-jeaidéeàterminersa
phrase.
—Oui,a-t-ellealorsmarmonnéenbaissantlesyeuxverssesmainsjointessurlatable.
—Jenevoispascommentjepourraisvousaider,ai-jealorsditd'unairsongeurtoutenme
grattantlatête.
—Nesoispasaussistupide...aalorsrugiDominika.
—Chut!»luiaimmédiatementditmatante.Elles'estalorstournéeversmoiavecdesyeux
emplisdepeuretdedésespoir,puiselleadit:«Peut-êtrequecesoir,cettefillepourraitaussinous
enfermer,mafilleetmoi.
—Quellefille?ai-jedemandéenfronçantlessourcils.
—Tonamie,Revekka,m'a-t-ellealorsditavantdedéglutirbruyamment,commesielleétaiten
traind'avalerdupoison.
—Oh,cettefille,ai-jeditavecdefauxairssurpris.Tuveuxparlerdelafillequetuastraitée
depetiteputeetàquituasvouludonnerunratpourledîner?
—Oui»,a-t-ellemurmuréenbaissantànouveaulatête.Elleétaitmaintenantincapabledeme
regarder.
J'aiensuitedélibérémentprismontempsavantdeluirépondre.Jevoulaisqu'elleattendeun
peuavantd'entendremaréponse.Macousineétaitassiseetellemeregardaitfixement.Lorsquele
silencefutdevenuassourdissant,j'aidit:«Celavatecoûtercher.
—Combiencelava-t-ilcoûter?aalorsdemandéDominika.
—Lapierre,ai-jedit.
Enentendantcela,matantealentementrelevélatêtepourmeregarderdroitdanslesyeux.
—Commentes-tuaucourant?
—Borism'atoutraconté»,ai-jedit.Matanteetmacousinesesontalorsregardéesavantde
porterànouveauleurattentionsurmoi.
«C'estpeut-êtrepourçaqueBoriss'estenvolé?Peut-êtrequ'aprèsêtreredevenusobreils'est
renducomptequ'ilvousavaittrahies.Peut-êtrepense-t-ilmêmequevousallezletuerpouravoirparlé
?Aprèstout,vousn'êtesqu'unepairedeloups-garous.»
Comprenantqu'elleavaitétévulgairementpiégée,matanteadit:
«Tunecomprendspas,Thaddeus...
—Jecomprendsparfaitement»,ai-jealorsgrogné.J'étaismaintenanttotalementincapablede
contenirtoutelacolèreaccumuléeaucoursdesmoisprécédentsvis-à-visdematanteetdema
cousine.«Tum'asaccuséd'avoirtuémonpère,alorsquec'esttoilaresponsable.Situneluiavaispas
volélapierre,alorsilneseseraitpasmisencolèrecejour-là...
—Tuneconnaissaispastonpèreaussibienquemoi,a-t-ellealorsaboyéenselevantvivement
detable,c'estdemoidontilétaitamoureuxjusqu'àcequemasœur-tamère-meleprenne.
—Maisdequoituparles?ai-jegrogné.
—Tamèreetmoiétionshumainesautrefois,c'estnousquiétionschargéesd'enfermertonpère
lorsdesphasesdepleinelune.Maisunenuit,alorsquenousgardionslacagedetonpère,jemesuis
endormie.Tonpèreasuppliémasœurdelelibérer.Illuiaditêtretombéamoureuxd'elle,etqu'ilne
pouvaitdoncluifaireaucunmal.Masœur,alorsjeuneetnaïve,aécoutésoncœur,etnonsaraison.
Ellel'adonclibéré.Cen'estquelorsquetonpèreaenfoncésesdentsdanssachairqu'elleacompris
qu'ellevenaitdecommettreuneterribleerreur.J'aiétéréveilléeparseshurlements,puisjemesuis
précipitéepourlaprotéger.Maistonpèreenaprofitépourmemordreaussi.Ils'estalorsenfui,nous
laissanttouteslesdeuxseules,condamnéesàdevenirdesLycanthropes.Jeledétestaispourcequ'il
avaitfait,maismafolledesœurn'ajamaiscessédel'aimer.Alorslorsqu'ilestrevenuauvillagedeux
joursplustard,elleestalléelevoiretilssonttombésamoureux.Masœursemblaitheureused'êtreun
loup-garou,celaluilaissaitl'éternitépourêtreavectonpère.Quantàmoi,j'étaisincapable
d'acceptercequ'ilm'avaitfaitdevenir.Etjenel'acceptetoujourspas.Jerefused'êtrecommeunebête
quipassesontempsàchasserlaviandedesanimaux.Etjecroisquesijecessedemangerdela
viande,alorsmoietmafillenouspourronsunjourredevenirnormales.»Ellemeregardait,son
souffleétaitcourtaprèsavoirracontécettehistoire.
Unehistoirequim'alaissétotalementindifférent.J'étaistropencolèrepourfairepreuve
d'empathieavecmatanteetmacousine.Ellesavaientvolémonpèreets'étaientmontréescruelles
enversmoi.Mêmesicettehistoireétaitvraie,celanemeconcernaitpas.Jenedevraispasavoirà
subirleserreurscommisesparmesparents.
J'aialorstendumamainouverteversmatante,puisjeluiaidit:
«Donne-moilapierreetjedemandeàRevekkadevousenfermerdanslacageàcôtédela
miennecettenuit.Vousyserezensécuritéjusqu'àlafindelapleinelune.Aprèsquoijeveuxquevous
partiezdemamaison,etjeneveuxplusjamaisvousyrevoir.»
Matanteetmacousinem'ontalorsregardésansriendire.
«Est-cequecetaccordvousconvient?ai-jeaboyé.
—Oui,aditmatante.Tuasnotreparole.»
Elleestensuitesortiedelapièce.Quantàmoi,jesuisrestédanslacuisine,àregarderma
cousinedroitdanslesyeux,etpourlapremièrefois,c'estellequiabaissélatêteenpremier.Etalors
quelefeucrépitaitdanslacheminée,nousavonsattenduensilenceleretourdeVeronika.Aprèsun
brefinstant,laportedelacuisines'estouverteetmatanteestentréedanslapièce.Elleaensuiteposé
unmorceaudetissupliésurlatable.Jemesuisempressédeleprendreetdel'ouvrir.Ils'agissaitbel
etbiendecettefameusepierre.Jemesuisimmédiatementsouvenudusoiroùmonpèremel'avait
montréepourlapremièrefois,avantquelafolienes'emparedelui.Jepouvaisencorevoirl'excitation
endiabléesursonvisageenréalisantqu'ilpouvaitenfindétruirelesvampiresquiavaienttuésa
femme,mamère.Lapierrebrillaitd'unbleuclairdanslapaumedemamain.
«Qu'est-cequec'estexactement?
—Àquoiçasert?»matantea-t-ellealorsdemandé.
Sansôtermesyeuxdelapierre,jeluiairéponduenmurmurant:
«Unjour,çaserviraàdétruirelescréaturesquionttuémamère.»Puis,leslarmesauxyeux,
j'aiajouté:«Monpèrenen'estjamaispardonnéd'avoirlaissémamèreseulecettenuit-là,etunjour,
jedécouvriraispourquoiill'alaisséeseule.Contrairementàtoi,jenepensepasqu'ilétaitunlâche.
Etcen'estpaslapierrequiarendumonpèrefou;c'estlafrustrationdenepassavoircomment
l'utiliserpourtuerceuxquionttuésafemme.»
J'aiensuitereplacélapierredanssonmorceaudetissuavantdeglisserletoutdansmapoche,
puisjemesuisdirigéverslaporte.Avantdesortirdelacuisine,jemesuistournéunedernièrefois
versmatanteetmacousinepourleurdire:«Onseretrouvedanslehalld'entréejusteavantle
coucherdusoleil.»Jesuisensuitesortidelacuisine,plusheureuxquejamais.
Chapitretrente-et-un
Peuavantlecoucherdusoleil,etcommenousl'avionsprévu,j'airetrouvématanteetma
cousinedansl'entrée,aupieddel'escalierencolimaçon.Sansdireunseulmot,noussommesensuite
sortisdelamaisonpournousrendredanslesbois.Laneigeavaitcessédetomberetlecieldu
crépusculeétaitdégagé.Nousn'avionsplusbeaucoupdetempsavantquelapleinelunenepointele
boutdesonnez,mapeaucommençaitdéjààmebrûleretàpicoter.Enfourrantmesmainsdansles
pochesdemonpantalon,jepouvaissentirlapierredansl'uneainsiquelesclésdesdeuxcagesdans
l'autre...J'étaisabsolumentcertaind'avoirpenséàtoutpourmonplan.Enarrivantdanslesbois,une
sensationdecalmes'estemparéedemoiàl'idéequ'aprèslaphasedepleinelune,jeseraisenfinlibre
dematanteetdemacousine,etquejepourraisenfinprofiterdemavieenpaixavecRevekka.
Chacundenospasfaisaitcraquerlesbrindillesetlesbranchesquijonchaientlesol.Je
pouvaisentendremoncœurbattrevigoureusementdansmapoitrineenarrivantdevantlescages
cachéesaumilieudesarbres.J'aidoncsortilesclésdemapocheafind'ouvrirlapremièrecage.Après
avoirouvertlaporte,jemesuistournéversmatanteetmacousine...
Toutesdeuxsesontapprochéesdelaporteouverte.Puis,avantd'entrerdanslacage,matante
s'esttournéeversmoietm'adit:«Mercidenousaider,Thaddeus.»
Jen'airienréponduetjemesuisempresséderefermerlalourdeportedefersurelles.Après
quoij'aisoigneusementverrouillélaporte.C'estalorsquemacousines'estmiseàhurler.
«Laisse-noussortir!a-t-ellecriéd'unevoixpaniquée.
—Quoi?Qu'est-cequisepasse,Dominika?aalorsdemandématante.
—Ilyauncadavredansnotrecage,mère!C'estBoris...ilestmort...ilestmort...aalors
hurlémacousine.
Matanteestdevenuetotalementblême.
—Tul'astué...tul'asassassiné,hein?
—Ahbon?»ai-jealorsditavecunhaussementd'épaules.«Àlafindelaphasedepleine
lune,sivouslaissezdesrestesducorpsdeBoris,alorsleshumainspenserontquevousl'avez
assassiné.Vousl'aveztraînéjusqu'ici,ilhurlaitetsedébattait,puisvousl'avezenfermédanslacage
avecvous...j'aiététémoindelascène.
—S'ilteplaît,laisse-noussortir!avaitalorsrépétéDominikaenhurlantetenplaquantson
visagecontrelesbarreaux.
—Nousresteronsdesloups-garousàjamaissinousmangeonsdelachairhumaine»,avait
alorsditmatante.Sesyeuxétaientexorbitésdepeuretdedésespoir.Matanteaensuitepasséses
brasentrelesbarreauxpouressayerdem'atteindre.«S'ilteplaît,Thaddeus.S'ilteplaît,jet'enprie!
Nelaissepaslecadavredansnotrecage.Tusaisqu'unefoisquelamétamorphoseauracommencé,
nousnepourronsplusnousempêcherdenousnourrirdelui.»
Dominikaregardaitfixementleciel.Ellesavaitquelaluneétaitsurlepointdesemontreret
qu'ilneleurrestaitquequelquesminutesseulementpoursortirdelacage.«S'ilteplaît,m'a-t-elle
alorssuppliéenpleurant.
—Non!ai-jegrogné,jenevousaideraispas.Vousm'aveztraitécommeunanimaldès
l'instantoùvousvousêtesinvitéesdanslamaisondemonpère.Vousm'avezprofondémenthumiliéet
jevousdéteste.Jevousdéteste!Jevousdéteste!Delabavecoulaitsurmonmentontellementj'étais
fouderage.
—Noussommesdésolées,m'avaitalorsditmatante.Nousnevoulionspasteblesser.
—Menteuse!Tuasvolélapierreàmonpère,etjel'aituéàcausedecela...Ettut'esmontré
cruelleaveclaseulepersonnequitientréellementàmoi,Revekka.Tul'astraitéedepetitepute!
—S'ilteplaît,pardonne-nous,Thaddeus...
Sentantquemamétamorphoseavaitdéjàcommencé,j'airegardématanteetmacousineetje
leuraidit:«Jenepeuxpasvouspardonner.Jevousdétesteprofondément.Profitezbiendelachair
humaine.
—Non!»avaithurlématantealorsquej'entraisdansmaproprecage.Aprèsavoirverrouillé
laporte,j'aiglissémonbrasentrelesbarreauxafindelancerlacléaussiloinquepossibledansles
bois....
Jemesuisappuyécontrelemurdemacelluleetj'ailaissélechangementopérer.
J'aipassélestroisnuitsetlestroisjoursquisuivirentàécoutermatanteetmacousine
arracherlachairdesosdeBoris.Lesentendremangerjusteàcôtédemoim'apresquerendufoutant
j'avaisfaim.L'odeurdesachairetdesesentraillesétaitenivranteetj'auraisdonnén'importequoi
pourmejoindreàellespourcefestin.J'essayaisrégulièrementdepassermespattesentrelesbarreaux
pourdésespérémentessayerd'atteindrelaclé.Maiscettedernièreétaitbeaucouptroploin.J'étais
donccontraintdecouvrirmesoreillespourétoufferlessonsémisparVeronikaetDominika
lorsqu'ellesbrisaientlesosdeBorisetdévoraientsoncadavrepourtenterdesatisfaireleurfaim
insatiable.Detempsentemps,elless'arrêtaientpourmepromettrequ'ellesallaientmetuerpourles
avoirmanipulées.Maisellesn'auraientjamaisl'occasiondelefaire.LorsqueRevekkaviendraitpour
melibérer,jepourraisrécupérerlesclés,etnimatante,nimacousinenesortiraientdecettecage
avantquedeshumainssoientavecmoi.LorsqueleshumainsverraientlesrestesdeBoris,ils
penserontalorsquec'estmatanteetmacousinequil'onttué.J'avaishâtedelesvoirbrûlersurla
placepubliquepouruncrimequej'avaismoi-mêmecommis.
J'étaisdoncdansmacage,àhurlerendirectiondelalunequitraversaitlecieldeladernière
nuit.JesavaisquelejourétaitsurlepointdeseleveretqueRevekkaseraitdoncbientôtlàpourme
libérer.J'aialorsentenduunbruitprovenantdelacagevoisine.Ensondantl'obscurité,j'aipuvoir
uneimposantepattedeloup-garouseglisserentrelesbarreauxdelacagesituéeàcôtédelamienne
pourtenterd'atteindrelesclésquiétaientposéessurlesolquelquesmètresplusloin.Moncœurs'est
alorsmisàpalpiterencomprenantquematanteetmacousineavaientrepérélesclés.J’essayaisde
merassurerenmedisantquecesdernièresétaienttroploin,qu'ellesétaienthorsdeportée...C’est
alorsquej'aivuquelquechosequim'apratiquementfaitm'évanouird'effroi.Matanteetmacousine
avaienteul'idéed'utilisercequisemblaitêtrel'osd'unedesjambesdeBoris.L'osétaittotalement
dénuédechair…
JemesuismisàaboyerfurieusementenvoyantqueVeronikaparvenaitàtoucherlesclésavec
l'extrémitédufémur.Matanteetmacousinehurlaientetaboyaientd'excitationtoutentraînant
lentementlescléssurlesoletversleurscages.
«Non!»ai-jehurléfaceàl'erreurquej'avaiscommise.
Jeregardaisavechorreurlesclésêtretraînéessurlesoljonchaitdefeuillesetdebrindilles.
Lorsquelesclésfurentsuffisammentprochesdelacage,matantealaissétomberl'ospours'en
emparer…Alorsquemoncœurbattaitdéjàcommeuntambour,j'aiimmédiatemententendumatante
glisserlesclésdanslaserrure.Le"clic"delaserrurefutassourdissant.Laportedelacagevoisine
venaitdes'ouvrir.
JemesuisalorséloignédelaportedemaproprecageenvoyantVeronikaetDominikasortir
delaleur.Leurlonguefourrurebrillaitsouslalumièredelalunequiétaitsurlepointdedisparaître.
Enlevantlesyeuxpourregarderlecielentrelesbranchesdesarbres,jesavaisquelesoleilétaitsur
lepointdeseleveretquenousallionstousretrouvernotreapparencehumaine.Maisàl'instantoùma
tanteetmacousines'apprêtaientàouvrirmacage,leursmuseauxencorecouvertsdesangetleurs
yeuxbouillonnantdecolère,jesavaisquejeseraismortbienavantquelejourselève.Etalorsque
j'étaisplaquéaufonddemacage,lesgriffessortiespourmedéfendre,matanteetmacousinesesont
soudainementretournéespourregarderderrièreelles,commesiellesvenaientd'êtredistraites.Etau
lieud'ouvrirlaportedelacage,elless'ensontéloignées.Jemesuisdoncapprochédesbarreauxpour
voircequiavaitattiréleurattention.
«Non!»ai-jehurléenvoyantRevekkas'approcherdescages,ignoranttotalementcequi
l'attendait.
Chapitretrente-deux
Alorsquelalunelaissaitpeuàpeuplaceausoleild'hiver,jepouvaissentirquejecommençais
àretrouvermonapparencehumaine.Revekkaétaitdetouteévidenceendanger,maismatanteetma
cousineavaientellesaussicommencéàretrouveruneformehumaine.Commentpouvais-jeêtresûr
qu'ellesn'attaqueraientpasRevekka?Ellesvoudraientsevengerdecequej'avaisfait.
Depuismacage,jenequittaispasVeronikaetDominikadesyeux.Toutcommec'étaitlecas
pourmoi,leurfourrureavaitcommencéàdisparaître.Leursmuseauxainsiqueleursoreillespointues
étaientégalemententraindedisparaître.Leurqueueétaitmaintenantminusculeetleursgriffes
n'étaientplusaussiimpressionnantes.
«Neluifaitespasdemal»,ai-jecrié.Montourétaitvenudelessupplier.«C'estmoiquevous
voulez;paselle.»
Matanteetmacousinesesonttournéesversmoi.Ellesm'ontalorsregardéavecunsourire
machiavéliquesurleursvisagesmoitiéhumains,moitiéloup,puisellessesontànouveautournées
versRevekka.
Craignantqu'ellesnel'attaquentpoursevenger,jemesuismisàsecouerfurieusementles
barreauxdemacagetoutenhurlant:
«Revekka,cours!Cours!Cours!»
Elleaalorslevélesyeuxetvucesloups-garousenpleinemétamorphosequisetenaientàcôté
d'unecageouverte.Ellesemblaitconfuse,commesielleessayaitdecomprendrecequ'ilsepassait.
Ellearegardédansmadirection.
Etj'aidenouveauhurlé:«Cours!Cours!Cours!»
Commesielleavaitsoudainementcomprisledangerqu'ellecourait,Revekkas'estretournée
pours'enfuir.Maisdanslaprécipitationetlapeur,elleatrébuchésurunebrancheetelleesttombée
ausol.Matanteetmacousineontsaisicetteoccasionpourbondirverselle.Lespremiersrayonsdu
soleiléclairaientleciel.
Jefrappaislaportedemacageàgrandscoupsdepoings,jevoulaisdésespérémentluivenir
enaide.Maisjenepouvaisqu'observeraveceffroicequis'estensuitepassélorsquematanteetma
cousinesontarrivéesdevantelle.Revekkacriaittoutenessayantdesedébattrepourlesrepousser.
Matanteetmacousinen'onteuaucunedifficultéàlamaîtriser.Ellesaboyaientcommedeschiens
errantsens'attaquantàelle.Alorsquejecontinuaisàfrappercontrelaportedemacage,les
vibrationsdemescoupsontfaittomberlesclésdelaserrureoùmatantelesavaitlaissés.Enpassant
monbrasentrelesbarreaux,jesuisparvenuàm'emparerdesclés.J'aiinséréunedesdeuxclésdans
laserrure,maisriennes'estpassé…Laclérefusaitdetourner.
LeshurlementsdeRevekkaétaientterrifiants...Danslapanique,j'avaistoutsimplementutilisé
lamauvaiseclé.Jemesuisdoncempresséd'insérerl'autreclé.Cettefois,laserrureafaitun"clic"
bienaudibleetlaportes'estouverte.J'aiimmédiatementbondisouslalumièredusoleilpour
découvrirquemisàpartleursgriffesqui,toutcommelesmiennes,étaienttoujourssorties,matanteet
macousineavaientretrouvéleurapparencehumaine.J'aialorsvuDominikaleversesgriffesau-
dessusdesatêtepourasséneruncoupàRevekka,quigisaitausolsuruntasdefeuillesmaculéesde
sang.Sachantquejeneseraisjamaiscapabledecourirsuffisammentvitepourempêchermacousine
demassacrerRevekka,j'aisortilapierredemapoche.Jel'aiôtéedesontissupuisjel'ailancéesur
Dominikaavecautantdeforcequepossible.Lapierreprojetaitunelumièrebleueavantd'atteindrede
frontdeDominika.Elleaimmédiatementhurlédedouleuretdusangacommencéàcoulerd'une
coupurejusteau-dessusdesonœildroit.Totalementabasourdie,macousineareculé.Lapierreest
allées'écrasersurunrocherquidépassaitdusol.
Àsontour,matantealevésesgriffessurRevekka.
«Arrête!»ai-jerugi.
Matanteasoudainementétéprojetéeenarrièreetuneépaissegicléedesangajaillid'untrou
àl'arrièredesatête.Jemesuisretournéetj'aivuKarl.Ilsetenaitentrelesarbres,unmousquet
encorefumantenjoue.Lecorpssansviedematanteestallés'écrasercontreuntroncd'arbreavantde
glisserausol...JemesuisalorstournéversRevekka.Dominikas'estimmédiatementprécipitéverssa
mèreenhurlant.Karlaouvertlefeuunenouvellefois,maisilamanquésacible.Laballes'est
écraséecontreunarbreprèsdeDominika.
Elles'estalorsenfuieencourant.Jemesuisprécipitéeaprèselleenzigzaguantentreles
arbres.Jel'avaispresquerattrapéelorsquej'aientenduKarlhurlerderrièremoi.Enentendantses
cris,j'ailaisséDominikapartiretjesuisretournéauprèsdeKarl.Enarrivantdanslapetiteclairière,
j'aitrouvématanteentraindedévorerKarl.J'aiimmédiatementbondiverselleensortantmesgriffes
etj'aiôtésatêtedesesépaules.Cettedernièreavoléàl'autreboutdelaclairière.Soncorpsdécapité
esttombésurKarl.J'aitraînélecadavrepourlelibérer.Dusangcoulaitd'unemorsureprofondesur
sonbras.
«Revekka»a-t-ilcrié.«Revekka!»
JemesuisretournéversRevekkaquiétaittoujourscouchéesurlesoljonchédefeuilles.Ses
yeuxétaientouvertsetsonjolivisagemaculédesonpropresang.
«Revekka?»ai-jemurmuréenm'agenouillantprèsd'elle.J’aiprissesmainsetjelesai
appuyéescontremonvisage.«Revekka,réveille-toi.C'estfini.Tuesensécuritémaintenant.
—Éloigne-toid'elle!»ai-jeentenducrierKarldansmondos.Ilm'aalorsdonnéuncoupde
piedpourmerepousser.«Tul'astuée.
—Non.Elleestjusteendormie.
—Elleestmorte!»Karlaalorspousséuncridesouffranceenramassantsafilleetlaserrant
contrelui.«Tuastuémaprécieusefille.
—Non,cen'estpaspossible,ai-jecrié,Revekkanepeutpasêtremorte.
—Saloperiedeloups,a-t-ilhurlé.J’étaismauditlejouroùj'airencontrévotreespèce.Jevous
aiaidétoutemavie,toiettonpère,etvoilàcommentjesuisremercié.
—Jenel'aipastuée»,ai-jesangloté.J'avaislasensationquequelqu'unvenaitlittéralement
dem'arracherlecœur.«Cen'étaitpassupposésepassercommeça.Jevoulaisjustelespunirpour
avoirvolélapierre...
—Lapierre!»Lorsquej'aiévoquélapierre,Karlbouillonnaitdecolère.Ilaalors
délicatementreposésafillesurletapisdefeuilles.«Ellet'aensorcelée,exactementcommetonpère!
»Ill'aalorsvueposéeausolquelquesmètresplusloinets'estprécipitépourlarécupérer.Lapierre
brillaitsouslesoleildumatin,renvoyantsesrayonstoutautourd'elle.
«Est-cepourcettechosequemafilleestmorte?a-t-ilhurlé.
—Non,ai-jealorsrépondusanspouvoirm'arrêterdesangloter.
—Cettepierren'adoncpassuffisammentapportédesouffrancedansnosvies?»
Jen'avaisrienàluirépondre,etmêmesij'avaisquelquechoseàdire,j'étaistotalement
incapabledeparlerétantdonnéquemoncorpstremblaitviolemment.
«C'estfini,Thaddeus,jeprendscettepierreavecmoipourlacacher-cettepierreestun
véritablefléau-toutcommetoi.Maintenant,va-t’enetnereviensjamais,lamortsembletesuivre.
J'enaifiniavectoi.»
J’aialorslevélesyeuxverslui,etàtraversleslarmesquiemplissaientmesyeux,jel'aivu
glisserlapierredanssapoche.Ils'estensuitebaissépourdélicatementsouleversafilleetlaprendre
aveclui.
J'avaislasensationquemonâmemêmeavaitétédétruite.Couchéàmêmelesol,jemesuismisà
hurlerjusqu'àcequemagorgesemetteàsaigner.Jen'étaismalheureusementpasleseulàêtre
maudit.Karlavaitétémorduparmatante.Ilnelesavaitpasencore,maissavieaussiétaitsurle
pointdechanger.
Jesuisrestéparterrejusqu'àcequelanuittombe.Jen'avaispasenviedemelever.Jevoulais
resterainsijusqu'àmamort.Lavienevalaitpaslapeined'êtrevécuesansRevekka.Etalorsquele
soleilcommençaitàsecoucher,j'airepéréquelquechosedebrillantaumilieudesfeuilles.Jemesuis
misàquatrepattespourm'enapprocher.J'aisoigneusementramassécequi,àpremièrevue,
ressemblaitàunmorceaudeverrebrisé.Enlelevantàlalumièredusoleilcouchant,cepetitfragment
brillantrenvoyaitdesrayonsdelumièrebleue.CommelapierrequeKarlvenaitdeprendreaveclui.
Chapitretrente-trois
«Alorstun'espasvraimentledernierloup-garou?»demandaWinniependantqueThaddeus
s'allumaituneautrecigarette.Ilgardaitlatêtebaissée,commepouressayerdecachersesyeuxrougis
etemplisdelarmes.Winnievoyaitbienquec'étaitextrêmementdouloureuxpourluideraconterson
histoire,maiselleavaitbesoind'uneréponseàsaquestion.«Pourquoim'as-tuditêtreledernierde
tonespèce?»insista-t-elletoutentouchanttendrementsonbras.
Thaddeussoufflalafuméeducoindesabouche,ilregardaensuiteWinnieassiseàcôtédelui,
puisdit:«Parcequej'avaissuffisammentcausédechagrinàKarl.J'aiessayédel'oublier.Maistous
lescentansenviron,j'essayaisdegarderunœilsurluiavecplusoumoinsdesuccès.Pourautantque
jesache,ilauraittoutaussibienpuêtremort.Jen'ensavaisrienjusqu'àtoutrécemment.Jenevoulais
pasattirerl'attentionsurlui.Jevoulaislelaisservivreenpaix.C'étaitbienlemoinsquejepuisse
faire.»
WinnieregardaitThaddeus.Ellesesentaitconfusefaceàcequ'ilvenaitdeluidire.Ilsemblait
yavoirtantdechosesàcomprendre,tantdechosesàapprendreàproposdecethomme.Ilavaitvécu
uneviesilonguequ'ellesedemandaitsielleparviendraitunjouràtoutsavoirdelui.Thaddeus
semblaitcapabled'aimerprofondément,maisunepartiedesapersonnalitéétaitégalementdureet
impitoyable.
Tuaspeurdelui,ditcettepetitevoixdanssatête.
Non,réponditWinnie.
Tudevrais,insistalapetitevoix,Regardecequ'ilafaitàBorisetàsatante...
«Laferme!murmuraWinnie.
—Est-cequetuasditquelquechose?demandaThaddeusenlaregardantàtraversunnuage
defumée.
—AlorscommenttusaisqueKarlvitenÉcosse?demandaWinnieens'efforçantde
repousserlapetitevoixauxconfinsdesonesprit.
—Jen'ensuispassûr,ditThaddeus.Maisj'aifaitquelquesvérificationssurunepropriétéoù
luietmonpèreavaientpourhabitudedeséjournerlorsdeleurvoyageenÉcossepourvendreles
pierresprécieusesqu'ilsrécupéraientdesmines.Cettepropriétéappartientaujourd'huiàquelqu'unqui
portesonnom.Sacréecoïncidence,netrouves-tupas?
—J'imaginequeoui»,dit-elled'unairpensif.Winniechangeaalorsdesujetetdit:«Qu'as-tu
faitaprèsqueKarlt'aitlaisséseuldanslaclairièrecejour-là?
—Jesuisparti,commed'autresloups-garous,expliquaThaddeus.Jemesuisrenduauplus
profonddesmontagnes,etjemesuisjointauxloupsquisebattaientcontrelesvampires.Aucours
descentannéesquiontsuivi,lesvampiressesontpeuàpeuemparésdenosterres,nouspoussant
ainsiàfuirlesmontagnes.Jesuisretournéauvillageoùj'avaisvécu.Toutavaiténormémentchangé.
Iln'yavaitplusaucunloup-garou.Ilsavaienttouspériauxmainsdesvampires.Levillageétait
entièrementoccupéparleshumains.Lamaisondemonpèreétaittoujourslà,maiselleétaità
l'abandonetmonancienjardinpotagerétaitenvahidemauvaisesherbes.J'aivenducequirestaitdela
maison.L'argentquej'aitirédelaventeduterrainasuffiàfairedemoiunhommetrèsriche.Puisje
suispartiunefoisdeplus,avecl'espoirdecommencerunenouvellevie.Mecroyantêtreledernier
vampire,Nicodemusm'atraquétoutemavie.Etcommetulesais,Francesetmoisommestombés
amoureux,cequiadonnélieuàcettesortedetrêve.Maisc'estterminémaintenant.»
Winnieétaitassiseensilenceetellepensaitàtoutcequ'elleavaitapprisausujetdeThaddeus.
Maisétantdonnéqu'ellerecommençaitàavoirfroidetàavoirfaim,illuiétaitdifficiledetout
assimiler.Sescrampesd'estomacsemblaientsurlepointdereveniretsagorgeluifaisaitdéjàmal.
«Maintenantquejet'aitoutdit-toutcequiavaitdel'importance-est-ceturessenslamême
chosevis-à-visdemoi?Est-cequetuveuxtoujoursvoyageravecmoi?Maintenantquetuconnaisla
véritéquantàcequej'aifait,leserreursquej'aicommisesainsiquecedontjesuiscapable,pouvons-
nouscontinuerensemble?»
Alorsquesonestomaccommençaitàfairedesnœuds,WinnieregardaThaddeusetrépondit:«
ÀpartBoris,combiend'humainsas-tutués?»
Descentaines,crialapetitevoixaufonddesonesprit .
Winniel'ignoraetattenditqueThaddeusluiréponde.
«BorisetmafemmedeménageenFrance»,réponditThaddeusenregardantWinniedroit
danslesyeux.PourBoris,j'aimeàpenserqu'ils'agissaitdelégitimedéfense,pourlafemmede
ménage,ellem'amalheureusementlibéréavantlafindelapleinelune.
—Touteslesfemmesquit'ontaimésontmortes,ditWinnietoutenappuyantlapaumedesa
maincontresonventre.
—Maispastoi»,dit-ilavecunlégersourire,maisilsavaitqu'elleavaitraison.
Alorsqueladouleurdanssonventreainsiquesasoifsefaisaientdeplusenplusintense,
Winniemurmura:«Maisjesuispourtantbeletbienmorte,Thaddeus.Jesuisunvampire.»
Thaddeusavaitenviedeluidirequecen'étaitpasdesafaute,qu'illuiavaitditdefuiravant
quecelan'arrive,maisilsavaientdéjàeucetteconversation.Etaufonddelui,ilsavaitqueWinnie
avaitraison.Chacunedesfemmesquil'avaitaiméestmorteàcausedelui.Ainsi,ilpritlesmainsde
Winnieentrelessiennesetdit:«S'ilteplaît,vienschercherlapierreavecmoi.»
AvantqueWinnien'aitl'occasionderépondre,unevivedouleurs'emparad'elle.Elleavaitla
sensationquequelqu'unvenaitdesaisirsesintestinspourlesnouercommedeslacetsdechaussures.«
Aide-moi,Thaddeus!»cria-t-elleentombantausolpoursemettreenpositionfœtale.
Thaddeusappuyaledosdesamaincontresonfront.Puisilretiravivementsamain.Sapeau
étaitànouveaubrûlante.Sachantqu'elleavaitbesoindesangetdeviande,illacouvritavecdela
pailleetdit:«Tiensbon,Winnie,jevaisreveniravecunpeuplusdenourriturepourtoi.»
Thaddeussortitalorsprécipitammentdelagrange.Lespoulessemirentàbattredesaileset
lesagneauxbêlèrentauloin.IlavaitespéréqueWinniesesentiraitmieuxmaintenant,oudumoins
qu'ilyauraitquelquesaméliorations.Ilnesavaitpascombiendetempsilpourraitencoresecacher
danslagrangeavecellesanssefaireprendre.
Winnieroulasursondos,ladouleurétaitpirequejamais.Sagorgeétaitatrocement
douloureuseetellepriaitpourqueThaddeusreviennerapidementavecdelaviandecrueetsaignante.
«Nelamangepas»,ditlavoix.Maiscettefois,lavoixnevenaitpasdesatête,maisd'àcôté
d'elle.
WinnieouvritlesyeuxetvitRubyLittleàgenouxàcôtéd'elle.Sacapucheétaitsursatête,
plongeantainsisonvisagedansl'ombre,maiscederniernesemblaitplusêtresimplementlégèrement
endécomposition.Toutensetenantleventre,Winnieplissalesyeuxpouressayerdevoirsousla
capuchedeRuby.CettedernièrebougeaetWinnieputalorstrèsbrièvementapercevoirsonvisage
souslacapuchedecouleurrouge.Levisagedesonamieétaitgonfléetdesasticotsrampaientdans
sesnarinesetsesoreilles.Winnieessayadereculer,l'odeurdepourriturequisedégageaitdeRuby
luidonnaitdeshaut-le-cœurquin'aidaientpassagorgedéjàtrèsdouloureuse.
MaisRubysaisitlebrasdeWinniepourl'empêcherdebouger.«Neparspasaveclui,dit-elle
toutprèsdesonvisage.
—Laisse-moitranquille,balbutiaWinnie,répugnéeparl'odeurputridedel'haleinedeRuby.
Tuesmorte.
—Toiaussi»,ditRubyd'unevoixrauque.
Thaddeusportalaviandeentresesmainsdégoulinantesdesang.Voulantàtoutprixrestertapi
dansl'ombre,iltraversalacourtoutenrestantbaissé.Enarrivantdevantlaportedelagrange,ilse
retournapourregarderendirectiondelamaisondeferme.C'estalorsqu'ilvitlalumièred'unelampe
torches'agitantdanstouslessensettraversantlechampdanssadirection.Craignantd'avoirété
repéré,Thaddeusentradanslagrange.Winnieétaitcouchéesurledosetmarmonnaitàvoixhaute,
commesielleétaitentraind'avoiruneconversationavecquelqu'unqu'elleseulepouvaitvoir.
«Winnie,dit-ilens'accroupissantprèsd'elle.Ons'estfaitrepérer.Ondoitimmédiatement
partir.
—Soif...,gémitWinnieavantqueThaddeusnel'aideàs'asseoir.
—Tiens,mangeunpeudeça»,dit-ilenplaçantunpeudeviandeprèsdeseslèvres.
Elleléchaalorslaviandeduboutdesalangued'apparencesèche.Thaddeusluifourraalorsla
viandedanslabouche.
«Avale»,murmura-t-il.Soncœurcommençaitàbattreàtoutevitesse.Ilregardapar-dessus
sonépauleendirectiondelaporte.Ilyavaitquelqu'un.Unepetitefillevêtued'unmanteaurouge.Il
clignadesyeux,puiselledisparut.IlsetournafaceàWinnie.«Tiens,prends-enunpeuplus.»
Winniemâchaitlaviandequ'illuidonnait,etimmédiatement,ladouleurdesagorgeetdeson
ventredisparutpetitàpetit.
«Çavamieux?murmura-t-ild'unevoixaussibassequepossible.
—Unpeu»,marmonna-t-elle
Thaddeusluidonnaunautremorceaudeviandeavantdelaprendredanssesbraspourla
soulever.Ilsedirigeaensuiteprudemmentverslaporteouvertedelagrange.Ilpassalatêteà
l'extérieuretvitquelalumièreémiseparlalampedepoches'approchaitmaintenantdelamaisonde
ferme.
ThaddeusserraWinniecontresontorseetmurmuraprèsdesonoreille:«Nefaispasunbruit,
Winnie.»
Thaddeusvitalorsqu'iln'yavaitpasuneseule,maisdeuxlumières.Etalorsqueceslumières
dansaientdansl'obscuritéets'approchaientdelamaison,Thaddeuspouvaitmaintenantdistinguerla
silhouettedecesinconnus.L’unétaitunhommegrandetmince,l'autreétaitunefemmeassezfrêle.
Thaddeusattenditquecesdeuxpersonnesdisparaissentderrièrelamaison.Unefoishorsde
vue,ThaddeussortitdélicatementdelagrangeavecWinniedanssesbraspoursedirigerversles
champs.Enveloppéparl'obscurité,Thaddeusregardaunedernièrefoisderrièrelui,puisilfonça
droitdevanttoutenserrantfermementWinnie.
Chapitretrente-quatre
Commepromis,lesergentBeckaHortonarrivadevantlamaisondel'inspecteurStokepeu
avantsixheures.Elleétaitsurlepointdeklaxonnerlorsqu'ellel'aperçutdansl'obscuritédevantsa
ported'entrée.Aprèsavoirpliéeetmisdanssaboucheunebandedechewing-gum,l'inspecteurLance
Stokesedirigeaverslavoiture.
«Bonsoir,sergent,dit-iltoutenmontantàbord.
—Vousavezbiendormi?»demanda-t-elleavantdedémarrerlemoteur,impatientede
prendrelaroute.«Nousrisquonsd'avoirunetrèslonguenuitdevantnous.
—Oui»,réponditStoke.
BeckasedemandasiStoken'étaitpasencorequelquepeuencolèrequ'elleaitrefusésa
propositiondepetitdéjeuneretpeut-êtreplus.C'estlepeut-êtreplusquiaeutendanceàl'inquiéter.Au
lieud'acceptersaproposition,elleétaitrentréechezelle,s'étaitdélectéed'unedélicieuseassiettede
foiecru,puiselles'étaitendormiesurlecanapéenlisantlespoèmesdeThaddeusBlakequeStoke
avaittrouvésdanslesdécombresdesonmanoir.
ElleavaittrouvécelaintéressantdelirelespoèmesdeBlake.Celaluiavaitdonné
l'opportunitéd'entrerdanssatêtel'espaced'uninstant,dejeteruncoupd'œilàsonâme.Etelleen
avaitconcluquesatêteetsonâmen'étaientpasdesendroitsoùilfaisaitbonvivre.
«Çava?demanda-t-elleenregardantStoke.
—Trèsbien»,répondit-ilensetournantpourregarderparsafenêtre.«Pouvons-nousyaller
?Nousavonsuntueuràattraper»,ajouta-t-il.
Sansdireunmot,Beckamitlavoituredepolicebanaliséeenmouvement.Surlaroutepourse
rendrelàoùThaddeusetlafilleavaientétévuspourladernièrefois,Stokeenaprofitépourpasser
uncoupdetéléphoneafinderencontrerunemployédegare.Ilssontarrivéspeuavantminuit.Un
hommechauveetdoduvêtud'ungiletorangelesattendaitdevantlagare.Iltenaitunelampedepoche
entresesmains.Beckagaralavoituresurleparkingdelaminusculegare,puiselleetStokeallèrentà
larencontredel'employé.
«Sivousavezl'intentiondedescendresurlavoie,vousdevezporterça,dit-ilenleurtendant
ungiletjaunechacun.
—Est-cevraimentnécessaire?demandaStoke.
—C'estlaréglementation»,réponditl'hommeens'approchantduquai.Aprèsavoirenfilé
leursgiletsjaunes,StokeetBeckasuivirentl'hommequivenaitdedescendresurlavoie.Aprèsavoir
parcouruquelquesmètresseulement,leslumièresduquaiquisetrouvaientmaintenantdansleurdos
n'étaientplusquedefaiblespointslumineuxauloin.IlfaisaitsisombrequeStokeetBeckasortirent
tousdeuxleurlampedepoche.Aprèsavoirmarchéenvironquatrecentsmètressurlavoie,l'homme
s'arrêtaetpointasalampeendirectiondutalusquibordaitlavoieferréeetdit:«Voilàoùvotre
hommes'estenfuiaveclafille.
—Merci,ditBeckaavecunsourire,reconnaissantequ'ilpritletempsdelesaider.
—J'aientendudirequ'ilétaitrecherchépouravoirtuétroispersonnes,ditl'homme.
—Mercibeaucouppourvotreaide,souritStokeavantderetirerlegiletorange.
—Vousdevezgarderçasivousretournezàlagareavecmoi,ditl'employé.
—Jevaispasserdel'autrecôtédutalus,ditStokeavantdefourrersongiletdanslesmainsde
l'employé...
—Quoi?demandal'homme.
—Jevoussouhaiteunebonnenuit»,réponditStoked'untonnonchalantavantdegravirle
talus.
Àsontour,Beckas'empressad'ôtersongiletetdelerendreàl'employédegare.«Merci»,
dit-elleavecunsourireavantdeseprécipitersurletalusavecStoke.Ellenevoulaitrienmanquer.
Unefoisarrivésausommetdutalus,tousdeuxpointèrentleurlampeendirectiondeschamps
quis'étendaientauloin.«Oùva-t-onmaintenant?demandaBecka,impatientedecontinueràavancer.
—Selonlestémoins,lafilleétaitmaladeetsemblaitavoirunefortefièvre,ditStoke.Blake
n'estdoncsûrementpasallétrèsloinavecelle.D'aprèsmoi,ilssesontarrêtésdanslafermelaplus
proche,oudansunegrange,oudansn'importequelautrebâtimentsetrouvantsurleurchemin.»
Ilregardaensuitelesolavecattentionetajouta:«Regardez,ilyadestracesdanslaboue.»
Stokedescenditalorsimmédiatementdel'autrecôtédutaluspoursuivrecestraces.
Beckaavaitdumalàgarderl'équilibredanslaboueenseprécipitantaprèsStokedans
l'obscurité.IlsavaientprobablementmarchéplusieurskilomètreslorsqueStokelevasalampede
pocheetdit:
«Regardez,unefermeetunegrange.»
AvantmêmequeBeckapuissereprendresonsouffle,Stokesedirigeaitdéjààgrandes
enjambéesverslesbâtiments.Ens'approchantdelaferme,Beckapouvaitentendrelesagneauxainsi
quelespoules.Lafermeétaitentouréed'uneclôtureornéed'unpanneauenboisarborantlesmots
suivant:SweetlandsFarm.Stokepoussaleportailets'approchadelamaisondeferme.Ilfaisaittrès
sombre.Enarrivantdevantlaported'entrée,illevalamainenl'airpourfairesigneàBeckad'être
prudente.
«Qu'est-cequisepasse?murmura-t-elle.
—Laported'entréeestentrouverte»,murmura-t-ilàsontour.
Ilss'approchèrentalorsensembledelaported'entrée.«Est-cequ'ilyaquelqu'un?»ditStoke
àvoixhaute.
Personnenerépondit.Lesseulsbruitsaudiblesétaientceuxdesagneauxetdespoulesauloin.
«Ya-t-ilquelqu'unici?»insistaStokeenpoussantlentementlaported'entréeduboutdes
doigts.
Maistoujoursaucuneréponse.
BeckasuivitStokedansl'entrée.Uneportesetrouvaitàl'autreextrémitéducouloir.Stoke
tournalapoignéeetentradanslapièce.Ilfaisaitsombre,maisStokeetBeckapouvaienttoutdemême
distinguerlessilhouettesdedeuxpersonnesassisesàtable.Stokeglissasamainsurlemurettrouva
l'interrupteurqu'ils'empressad'actionner.Beckacouvritimmédiatementsaboucheavecsesmains
afind'étoufferuncri.
«Ehbien,regardez-moiça»,ditStokeenregardantl'hommeetlafemmemortsassisàtable.
Beckaappuyasondoscontrelemurdelacuisinetoutenexaminantlasanglantedisposition.
Lefermieretsafemmeétaientassissurdeschaisesenbois,leurscorpsavachisenavant.Tousdeux
avaientétépartiellementdéshabillésetleursmainsétaientattachéesdansleurdos.Stokesouleva
délicatementlatêtedelafemmeetdécouvritunbâillonentreseslèvresviolettesetenflées.Sesyeux
étaientexorbités.Stokereposasatête.Uneplancheàdécouperainsiqu'unesériedecouteauxde
bouchersetrouvaientaumilieudelatable,letoutmaculédesang.Plusieurstranchesdeviande
finementcoupéesétaientencoresurlaplancheàdécouper.
«Étaient-ilsentraindecuisinerlorsqu'ilssesontfaitassassiner?haletaBecka.Elleessayait
dedonnerunsensàl'horriblescènedecrimequisetrouvaitdevantelle.
—Cen'estpaseuxquiétaiententraindesefaireàmanger,ditStokeenexaminantlatable.Ils
ontfaitofficederepas.
—Commentça?demandaBeckaavantdecouvrirànouveausaboucheavecsesmains.
«Regardez»,ditStokeenredressantl'hommesursachaise.
Desmorceauxdechairavaientétédécoupésdufermier,sontorseétaittotalementmutilé.
«Quoi...alorscesgensontétémangés?fitBeckaenremarquantlaprésenced'herbes
aromatiquesfinementcoupéessurlatable.
«Oui»,ditLanceavecunhochementdetête.L'odeurdusangcommençaitàfairemarteler
soncœurdanssapoitrine.IltraversadonclacuisineversBecka,plaçasonbrassursesépaulesetla
guidaverslaported'entrée.«Voussemblezavoirbesoind'unpeud'airfrais.»
Àl'extérieur,Beckafourrasesmainsdanslespochesdesonmanteauetfrissonnadansle
froid.Cequ'ellevenaitdevoirl'avaitlaisséequelquepeuindifférente.«VouspensezqueBlakeafait
ça?demanda-t-elle.Sesdentsclaquaienttantelleavaitfroid.
—Pasvous?demanda-t-ilàsontourensortantunchewing-gumdesapoche.Peut-êtrequ'il
aimelaviande,beaucoupdeviande?
—S'ilaimetantlaviande,alorspourquoidiablemangerait-ilcesgensalorsquelafermeest
pleinedepouletsetd'agneaux?Oupourquoines'achèterait-ilpasunfoutuhamburger?demanda
Beckatoutenfermantbienmanteau.
—Peut-êtreparcequeThaddeusBlakeainsiquelafilleavecquiilvoyagesontaccrocsàla
chairhumaine?»suggéra-t-ilensouriantavantdeplacerlechewing-gumdanssabouche.
Chapitretrente-cinq
ThaddeusportaWinniedanssesbrassurplusieurskilomètrestoutenfonçantdansl'obscurité.
Ilsavaitquelejourétaitsurlepointdeseleveretqu'ildevaitdoncrapidementtrouverunendroitoù
mettreWinnieàl'abridesrayonsdusoleil.Enarrivantdevantunfosséquibordaitunepetiteroute,il
sedemandas'ilpourraitpeut-êtrearrêterunevoiture.Maiscetteroutesemblaittoutaussiisoléequela
fermequ'ilvenaitjustedefuir.Celapourraitdoncprendredesheuresavantqu'unevoituren'ypasse,
etiln'yavaitabsolumentaucunegarantiequequelqu'uns'arrêtepourluietpourunefillequisemblait
malade.Ilsavaitdoncqu'ilferaitmieuxdecontinueràavancer.Ilparviendraitpeut-êtreàtrouverune
petitevilleavantlematinoùilpourraitalorsprendreunechambred'hôtelavecunedoucheetunlit
confortable.Winnieapprécieraitcela.
ThaddeusétaitsurlepointdeseremettreàcourirlorsqueWinnieémitunfaiblemurmure.«
Soif,murmura-t-elle.ElleregardaitThaddeusavecdesyeuxmisclos.
—D'accord,maisonnepeutpass'arrêtertroplongtemps»,dit-ilavantdeplongersamain
danslapochedesonmanteaupourensortirunefinetranchedeviandecrue.Illaplaçaentreles
lèvressèchesetgercéesdeWinnie.
Ellelapritlentementdanssaboucheenlaissantledélicieuxgoûtdesangcoulersursalangue
etdanssagorge.Ellemâchalaviandelentementavantdel'avaler.«C'estsibon,dit-elledoucement.
C’estquoicommeviande?
—Del'agneau.Dequelautregenredeviandepourrait-ilbiend'agir?»murmura-t-ilavantde
seremettreàcourirdansl'obscurité.
Éclatdelune
(Trilogiedelalune)Livre3
Maintenantdisponible!
DUMÊMEAUTEUR
KieraHudsonSeriesOne
VampireShift(KieraHudsonSeries1)Book1
VampireWake(KieraHudsonSeries1)Book2
VampireHunt(KieraHudsonSeries1)Book3
VampireBreed(KieraHudsonSeries1)Book4
WolfHouse(KieraHudsonSeries1)Book5
VampireHollows(KieraHudsonSeries1)Book6
KieraHudsonSeriesTwo
DeadFlesh(KieraHudsonSeries2)Book1
DeadNight(KieraHudsonSeries2)Book2
DeadAngels(KieraHudsonSeries2)Book3
DeadStatues(KieraHudsonSeries2)Book4
DeadSeth(KieraHudsonSeries2)Book5
DeadWolf(KieraHudsonSeries2)Book6
DeadWater(KieraHudsonSeries2)Book7
DeadPush(KieraHudsonSeries2)Book8
DeadLost(KieraHudsonSeries2)Book9
DeadEnd(KieraHudsonSeries2)Book10
KieraHudsonSeriesThree
TheCreepingMen(KieraHudsonSeriesThree)Book1
TheLethalInfected(KieraHudsonSeriesThree)Book2
TheAdoringArtist(KieraHudsonSeriesThree)Book3
TheSecretIdentity(KieraHudsonSeriesThree)Book4
TheWhiteWolf(KieraHudsonSeriesThree)Book5
TheKieraHudsonPrequels
TheKieraHudsonPrequels(BookOne)
TheKieraHudsonPrequels(BookTwo)
KieraHudson&SamanthaCarter–PushedSeries
VampireTwin
Lesloups-garousdeShade
Lesloups-garousdeShade(Premièrepartie)
Lesloups-garousdeShade(Deuxièmepartie)
Lesloups-garousdeShade(Troisièmepartie)
Lesloups-garousdeShade(Quatrièmepartie)
Lesloups-garousdeShade(Cinquièmepartie)
Lesloups-garousdeShade(Sixièmepartie)
VampiresofMaze
VampiresofMaze(BookOne)
MoonTrilogy
Moonlight(MoonTrilogy)Book1
Moonbeam(MoonTrilogy)Book2
Moonshine(MoonTrilogy)Book3
TheJackSethNovellas
HollowPit(BookOne)
SeekingCara(BookTwo)ComingSoon!
BlackHillFarm(Books1&2)
BlackHillFarm(Book1)
BlackHillFarm:Andy’sDiary(Book2)
SydneyHartNovels
Witch(ASydneyHartNovel)Book1
Yellow(ASydneyHartNovel)Book2
TheDoorwaysSaga
Doorways(DoorwaysSagaBook1)
TheLeagueofDoorways(DoorwaysSagaBook2)
TheQueenofDoorways(DoorwaysSagaBook3)
TheTessaDarkTrilogy
Stilts(Book1)
Zip(Book2)
TheMechanic
TheMechanic
TheDarkSideofNightfallTrilogy
TheDarkSideofNightfall(BookOne)
TheDarkSideofNightfall(BookTwo)
TheDarkSideofNightfall(BookThree)
Unscathed
WrittenbyTimO’Rourke&C.J.Pinard
VouspouvezcontacterTimO’Rourkesur
www.kierahudson.comouparemailà[email protected]