LISTEN UP

‘Ik word ongelukkig als de batterij van mijn iPod leeg is.’Jill vertelt over haar passies en dromen

De must see’s en must do’s in LondonDeze plekken mag je absoluut niet missen

Optredens van Lostprophets en Kids In Glass HousesReviews

‘Het terrein was een ravage.’ Een terugblik op de storm die Pukkelpop teisterde

Voorwoord Welkom bij de eerste editie van Listen Up magazine. Dit tijdschrift is voor iedereen die een passie heeft voor zowel muziek als reizen, en voor iedereen die zijn of haar dromen naleeft ongeacht wat anderen ervan zeggen. Listen Up geeft een inzicht in wie ik ben, wat ik leuk en niet leuk vind en wat mij gevormd heeft tot de persoon die ik nu ben.

Dit magazine is ontworpen in opdracht van de oplei-ding die ik volg, namelijk: International Event, Music and Entertainment Studies aan Fontys Hogescholen in Tilburg. De opmaak en inhoud van Listen Up zal door een aan-tal vakken beoordeeld worden. Persoonlijk vond ik het een leuke, originele opdracht, en ik hoop dat jullie met plezier mijn blad lezen. Mochten er vragen of opmerkingen zijn, dan kunnen die altijd gestuurd worden naarjill_jesmiatka@hotmail.com. Veel leesplezier!

Jill

Inhoudsopgave

Voorwoord 2

Wie ben ik? 4Een interview met Jill

Infographic 5

London’s calling 6Must see’s en must do’s

Kids In Glass Houses 8Een review van hun optreden

Heineken Experience 9Recensie

Pukkelpop drama 2011 10Ooggetuigeverslag

Social media en Pukkelpop 12

Chocolade recepten 13

Column van de week 14

Lostprophets op Jera On Air 15Een review van hun optreden

WIE BEN IK?Hallo, ik ben Jill Jesmiatka, ik stam af uit het bouwjaar 1989 en ben ontstaan in Kerkrade, een klein stadje in Zuid-Limburg.Interviews hebben vaak simpele, standaard vragen waardoor ze al snel saai worden. Aangezien dit magazine gaat over mezelf en mijn passies, dromen en interesses is het bijna onvermijdelijk een interview over mijzelf te plaatsen. Om het zo interessant mogelijk te houden heb ik daarom een aantal vrienden gevraagd om vragen te verzinnen die ik heb beantwoord.

Als je een dag met een bekend ie-mand (dood of levend) zou mogen doorbrengen, met wie zou dit dan zijn?Met Shannon Leto, de drummer van de band 30 Seconds To Mars. Muziek is één van mijn grootste passies en ik heb ontzettend veel respect voor die man gekregen nadat ik hem live heb zien optre-den. Het is niet alleen een gewel-dige drummer, maar hij is ook nog eens heel nuchter en lief voor iedereen. Intussen heb ik hem een paar keer ontmoet en ik heb het idee dat een dag met hem door-brengen heel gezellig is.

Als je de hoofdrol in een film zou mogen spelen, welke zou dit dan zijn en welk karakter zou je willen spelen? Ik zou liever in een serie spelen dan in een film, omdat goeie series vaak seizoenen lang lopen, en het me super lijkt om zo lang een bepaald karakter neer te mogen zetten. Toen ik klein was wilde ik altijd de rol van Buffy wel spelen, of die van Phoebe Halliwell in Charmed, nu zou het karakter me niet zo veel uitmaken, zolang het maar een uitdaging is.

Als morgen de laatste dag van je leven is, hoe zou je die dan best-eden?Ik zou al mijn vrienden en familie zien op te trommelen en ze dan meenemen naar Los Angeles. Ten eerste omdat ik daarmee een aantal uren spaar, aangezien het daar negen uur vroeger is, en ten tweede omdat ik daar heel graag ooit eens wil zijn geweest. Mooie kans dan toch?

Waar word jij gelukkig van? Muziek en reizen, het liefst doe ik aan roadtrips om bandjes te zien optreden in het buitenland. Ik luister altijd en overal muziek, en kan er heel ongelukkig van worden als de batterij van mijn ipod bijvoorbeeld in de trein leeg gaat en ik dus geen muziek meer kan luisteren.

Favoriete nummer ooit?Iris – Goo Goo Dolls

Koffie of thee?Koffie.

Acteren of muziek?Muziek.

London of Los Angeles?Los Angeles, omdat ik er nog nooit ben geweest en er heel nieu-

wsgierig naar ben.

Hoe vrienden mij omschrijven:loyaal – trouw – nuchter – klein – ambitieus – lachen – ontzettend grappig – recht voor de raap – eerlijk – creatief – chaoot

10 dingen die je nog niet van me wist

- Ik ben onhandig met messen, ik snij mezelf altijd in mijn vingers.

- Na het zien van Pennywise de clown uit de film ‘It’ van Stephen King vind ik clowns maar eng.

- Ik wil graag leren snowboarden en surfen.

- Ik speelde vroeger met Trans-formers in plaats van barbies.

- Toen ik klein was wilde ik patholoog anatoom worden.

- Ik ben een dromer, ik hou ervan om zowel letterlijk als figuurlijk met mijn hoofd in de wolken te zitten.

- Vroeger was ik verslaafd aan griezelboeken, die ik overal mee naartoe nam.

- Als de Starbucks dichterbij zou zijn, was ik nu waarschijnlijk arm.

- Vroeger was ik banger voor spin-nen dan nu.

- Ik ben een echte filmnerd.

London’s calling.Als er één stad is die je ooit in je leven gezien moet hebben, dan is het wel London. Na deze stad al drie keer bezocht te hebben, kan ik definitief zeggen dat deze stad voelt als mijn thuis. Elke keer dat ik er kom, voel ik mijn liefde voor de stad groeien. De bezienswaardigheden, de metro, de chaos en alle ver-schillende Britse accenten weten me elke keer weer te raken, vandaar dit artikel over de must see’s en must do’s wanneer je besluit de stad te bezoeken.

Must see’s Een aantal gebouwen in London mogen niet ontbreken wanneer je hebt besloten een bezoekje te brengen aan de drukke metropool.

De Tower BridgeDe Tower Bridge, die gebouwd is tussen 1881 en 1894, was in het begin de enige brug over de Theems. Tegen-woordig is dit één van de grootste Londonse attracties, en de brug is vernoemd naar de Tower of London, die ernaast ligt. Wat het eerste in het oog springt zijn de twee 65 meter hoge torens van de brug. Het grote bouw-werk oogt overdag misschien enigszins koud, maar na zonsondergang ziet de brug er spectaculair uit met alle verlichtingen.

Big BenNadat het paleis van Westminster verwoest werd door een brand in 1834 moest er een nieuw paleis komen, en werd er een wedstrijd bedacht voor degene die het mooiste ontwerp hiervoor verzon. De wedstrijd werd gewonnen door Charles Barry, die klokkentorens ontwierp. Hij kreeg in 1852 het contract om de toren te bouwen, die in 1859 uiteindelijk af was. De Big Ben ligt in de hoogste toren van de Houses of Parliament en de toren is 96 meter hoog. Het is niet helemaal duidelijk hoe de toren aan zijn naam komt, men vermoedt echter dat hij vernoemd is naar sir Benjamin Hall, Commissioner of Works, die ook betrokken was bij de bouw.

Westminster AbbeyDeze abdij, voornamelijk opgetrokken in gotische stijl, is al sinds 1066 traditioneel de plek waar kroningen en begrafenissen van leden van de Britse vorstenhuizen plaatsvinden. Het gebouw staat niet alleen bekend om de schilderijen en gekleurd glas, maar ook om de significante personen in de Britse geschiedenis die er begraven zijn of er herdacht worden.

Buckingham PalaceBuckingham Palace is zowel de officiële verblijfplaats als het werkpaleis van Koningin Elizabeth. Elke ochtend om 11:30 uur vindt voor het paleis het Wisselen van de Wacht plaats. De wisseling duurt 45 minuten. Men kan ook de negentien statiekamers van het paleis bezichtigen.

London EyeEen andere must-see is het beroemde reuzenrad dat aan de Theems staat. Dit gigantische rad is 135 meter hoog, weegt 15.000 ton en telt 32 cabines waar mensen in kunnen stappen om binnen 20 minuten een keer rond te draaien en op het hoogste punt over de hele stad kunnen kijken. Piccadilly CircusOpvallend aan dit plein, dat aangelegd is in 1819 staat vooral bekend om de grote neonreclames op de gevels van de panden rondom dit plein. Het plein verbindt de straten van Piccadilly en Regent street, ook wel de bekende grote winkelstraat in London. Het is een belangrijk verkeerspunt en het is altijd drukbezocht.

British MuseumIn het nationale museum heeft een van de grootste collecties ter wereld. In het museum is meer dan één miljoen jaar aan menselijke geschiedenis terug te vinden. Er is gratis toegang, behalve wanneer er tijdelijke tentoonstellingen plaatsvinden. Jaarlijks trekt het museum zo’n vijf miljoen bezoekers.

HarrodsWanneer je London bezoekt, is het zeker de moeite waard om het bekendste warenhuis van de stad in te lo-pen. Van cd’s, dvd’s en speelgoed tot aan levensgrote tv’s en meubels, het is allemaal verkrijgbaar bij Harrods.

Regent’s ParkHet park is twee vierkante kilometer groot, en daarmee een van de grootste en mooiste parken. Het park bestaat uit speelplaatsen voor kinderen, grasvelden, tuinen, sportvelden en een grote vijver. Aan het noordeli-jkste deel van het park grenst de plek waarvandaan de skyline van London goed te zien is: de heuvel genaamd Pimrose Hill. Ook kan een bezoek aan dit park gecombineerd worden met een bezoek aan de London Zoo of Camden.

Must do’s • EenticketkopenomindeLondonEyetestappenomdestadvanafeenhoogtevan135meterte bewonderen. Er lijkt altijd een lange wachtrij te staan, maar zelfs aan het einde van de rij duurt het nog geen half uur voordat je vooraan staat.

• NaarhetgrotewinkelcentruminShepherdsBush.Hierzijnallerleidiversewinkelstevinden,vanThe Body Shop tot Gucci en Burberry.

• HetWisselenvandeWachtgaanbekijken.Ditiselkekeerweereenspektakeldatveelmensen aantrekt.

• AlsjevangriezelenhoudteenbezoekbrengenaandeLondonDungeon.Ditiseenattractiewaarin levende, verklede mensen je de stuipen op het lijf proberen te jagen. Erg leuk om met een groepje te doen.

• Nieuwjaarvieren.LondonweetereenontzettendgezelligfeestvantemakenopdestrateninLondon, met spectaculair vuurwerk wanneer de klok middernacht slaat.

Review Kids In Glass Houses

Op 12 mei 2012 vertrok ik met een vriend naar het festival Rio Rock in Ham, België. Daar trad namelijk een van mijn favoriete bands op: Kids In Glass Houses. De in Nederland nog relatief on- bekende ro ck band uit Cardiff bestaat uit vijf leden en kenmerkt zich door het spelen van indie rock. De Welshe band was de afsluiter van het festival, en zodra ze het podium opkwamen werd er meteen een snel nummer ingezet om mee te beginnen. Bij de bands die ervoor optraden was het geluid verkeerd afgesteld, waardoor de zangers nauwelijks te verstaan waren, maar gelukkig was dit bij KIGH wel goed geregeld. Ze wisten vanaf het begin er een aangenaam tempo in te houden zonder de aandacht ook maar een moment te laten verslappen. Ondanks dat ze gewend zijn voor een publiek van minimaal drieduizend mensen op te treden, leek het hen weinig uit te maken dat ze deze keer eens optraden in een tent met maximaal vijftig festivalgangers. Tussen de nummers door zocht de zanger interactie met het publiek door van het podium af te springen en tussen het publiek verder te zingen. Ze wisselden oudere nummers af met nieuwe en maakten er echt een feestje van. De instrumenten en de zang waren goed op elkaar afgestemd, en de nummers klonken live net zo goed als op de cd’s. Ze speelden veel nummers van hun nieuwste cd In Gold Blood, maar ze sloegen ook oude nummers niet over. Zo kwamen onder andere Animals, Give Me What I Want, Diamond Days enThe Best Is Yet To Come voorbij en sloten ze na een uur te hebben gespeeld af met Matters It All. Aan het laatste nummer gaf de band een leuke draai toen de zanger van het podium afsprong en naast ons kwam staan om ons mee te laten blèren door de microfoon. Aan het einde van het nummer gaf de band aan dat iedereen die wilde, naar de mer-chandise stand kon komen, om een praatje met hen te maken. Ze toonden ook uit zichzelf interesse in de anderen en leken zich uitstekend te vermaken, ondanks dat het publiek maar uit een klein aantal mensen bestond. Dit is dan ook precies wat een band met goede live optredens alleen nog maar leuker maakt: dat ze ook de kleinere optredens net zo erg waarderen als de grote shows.

De Heineken Experience

In Amsterdam staat het gebouw van de Heineken Experience. Het concept waar het om gaat is het brouwen van het beroemde biermerk. Bij binnenkomst loop je eerst door een stuk geschiedenis, aan de muren hangt informatie die te lezen is. Dit kan interessant zijn voor degenen die hier graag meer over willen weten, de niet-geïnteresseerde bezoeker kan gewoon doorlopen naar de volgende ruimte. Na een aantal gangen staat er een medewerker achter een kleine bar om uit te leggen welke ingrediënten er in een Heineken biertje zitten. Achter hem zijn grote tanks te zien waar deze ingrediënten inzitten. Wanneer het verhaal ten einde is kun je doorlopen om in een ruimte terecht te komen waar grote lege brouwketels die naar bier ruiken. Voor een liefhebber is dit misschien ontzettend leuk, maar het is nauwelijks een experience te noemen om je hoofd in zo’n ketel te steken om vervolgens een muffe geur te ruiken. Verderop echter volgt een ruimte die wel de belofte van een experience waarmaakt. Hier wordt namelijk gebruik ge-maakt van trilplaten, wind, en water terwijl voor je op een scherm het hele brouwproces wordt uitgelegd, waardoor je het idee krijgt dat je zelf in een bierflesje wordt gestopt. Vervolgens wordt in een met neongroen verlichte lampen je de kans gegeven om een biertje zelf te proeven, terwijl een enthousiaste medewerker nog meer informatie geeft over onder andere de schuimlaag op het bier. Hierna kom je in een ruimte terecht waarin allerlei Heineken flesjes het plafond vullen, terwijl er op grote schermen reclames voorbij komen waarop te zien is wie en wat Heineken sponsort. Wanneer je besluit door te lopen zijn er mogelijkheden om karaoke te doen, een biertje te tappen op een computer, op de foto te gaan of in een luie ligstoel twintig jaar aan Heineken reclames bekijken. Ook hier geldt weer: voor geïnteresseerden en Heineken liefhebbers is dit vast heel leuk, maar wanneer je geen bier drinkt loop je er snel doorheen om je vervolgens af te vragen wat er nou eigenlijk precies een experience aan zou moeten zijn. Aan het einde van de experience krijg je nog even de gelegen-heid om, als je dat wil, zelf je biertje te brouwen en tappen.Heineken doet heel erg zijn best om de ervaring zo uniek mogelijk te laten lijken, maar dit valt in de praktijk behoor-lijk tegen, aangezien de medewerkers allemaal dezelfde informatie geven, er weinig actief te beleven is, en eigenlijk alleen de ruimte met de trilplaten echt leuk was.

Ooggetuige van de storm op Pukkelpop 2011

De 2011 editie van Pukkelpop in Hasselt werd geteis-terd door een verwoestende storm. Jill was erbij en zag het gebeuren. Hieronder volgt haar ooggetuigeverslag van de betreffende dag.

‘Op 18 augustus, de dag dat de hemel naar beneden leek te komen op Pukkelpop, was het ontzettend warm en benauwd. Iedereen op het terrein was zo luchtig mogelijk gekleed en er hing een gezellige sfeer. Tot een uur of zeven ’s avonds was er dan ook niks aan de hand. Totdat het langzaamaan begon te regenen. Wij, een vriendin en ik, stonden bij de mainstage op dat moment te genieten van een op-treden van Skunk Anansie. Toen de eerste dikke druppels vielen kwamen de eerste regenponcho’s tevoorschijn, ook bij ons, alhoewel een regenbui was eigenlijk wel welkom na zo’n warme middag. Toen het even later echter aanvoelde alsof iemand steeds bekertjes bier tegen mijn hoofd aangooide en ik rondkeek om te zien wat er aan de hand was verging mijn goeie humeur. De lucht boven het festival was binnen enkele minuten veranderd van stralend blauw naar modderbruin. De takken van de bomen stonden allemaal dezelfde richting op en het begon steeds harder te hagelen. Ik had meteen door dat dit geen normale bui was, keek mijn vriendin aan en trok haar mee om bescherming te zoeken terwijl zowel ons hoofd als onze blote armen en benen bekogeld werden met hagelstenen die zo groot waren als een twee euromunt. Naast de mainstage stond een grote vrachtwagen waar we onder zijn gekropen als bes-chutting tegen de hagel, het duurde dan ook niet lang voordat we met zo’n 30 mensen eronder zaten.

‘Er liepen mensen huilend rond.’Na een kwartier hield het eindelijk op met hagelen, en toen we onder de vrachtwagen vandaan kropen beseften we pas wat er echt gebeurd was. Het terrein was een ravage, er liepen mensen met sneeën in hun hoofd van waar de hagel hun voor-hoofd had geraakt. Het water stond tot aan de schenen en er liepen mensen huilend in paniek rond die een deel van hun groepje festivalgangers kwijtger-aakt waren. Een aantal meter verderop zagen we een dikke boom die compleet in tweeën gespleten een tentje had vermorzeld en bovenop een man terecht was ge-komen. Ik keek mijn vriendin aan en zei dat we het beste naar huis konden gaan, omdat ik me niet kon voorstellen dat het festival zou doorgaan. Hier waren doden gevallen, dat wist ik zeker. Toen we door het water naar de ingang waadden zagen we delen van

de rest van het terrein. Er lagen grote tenten om, de metalen stellages hingen opeens op kniehoogte en alles stond onder water. De chaos en verbijstering was moeilijk te bevatten, maar duidelijk zichtbaar bij iedereen. Gelukkig had de organisatie wel hun crowd management op orde, alle bezoekers werden zonder chaos in groepjes naar buiten geleid om verdere paniek en eventuele ongelukken te vermi-jden. Nadat we uiteindelijk weer buiten het terrein stonden konden we onze ogen niet geloven. De hele straat stond vol met allemaal auto’s met mensen die hun zoon of dochter kwamen ophalen nadat ze het nieuws gehoord of gezien hadden. Onze aandacht werd echter vooral getrokken door het onophoudeli-jke geluid van de sirenes van ambulances die af en aan reden.

‘Zowel mijn schoenen als mijn sokken, die eerst wit waren, waren nu donkerbruin.’Gelukkig waren we die dag zo slim geweest om de auto te nemen naar het festival, en deze een aantal straten verderop te parkeren. Toen we in de auto zaten en terugreden naar huis hoorden we de eerste berichten op de radio al over de storm die boven Pukkelpop was losgebarsten. Vol ongeloof hoorden we via het nieuws op de radio dat er al zeker drie doden waren gevallen. Pas toen we thuiskwamen en ik bij mijn ouders op de bank terugkeek naar beelden die gemaakt waren ti-jdens de storm op het terrein besefte ik hoeveel geluk we gehad hadden dat we veilig thuis zijn gekomen. Zowel mijn schoenen als mijn sokken konden direct de prullenbak in, wat eerst wit was, was nu donker-bruin van de modder.

Nu, een jaar later, is het nog steeds niet makkelijk om beelden van het drama terug te zien, maar ik heb ontzettend veel respect voor de manier waarop de organisatie van het Belgische festival de situatie heeft aangepakt, en ben onder de indruk van het aantal mensen dat meteen na de storm hulp heeft aangeboden aan alle festivalbezoekers. Dit jaar heb ik geen kaartje gekocht, omdat in mijn ogen de line-up tegenviel, maar ik hoop volgend jaar wel weer Puk-kelpop te bezoeken.’

(N.b. : Het artikel op pagina 11 gaat in over de grote rol die social media speelde direct na de storm op Pukkelpop.)

Solidariteit na drama Pukkelpop via social mediaAfgelopen zomer, tijdens de 26e editie van Pukkelpop, brak er een storm los die het terrein van het populaire muziekfestival in Hasselt teisterde. Wat opmerkelijk bleek, was de golf van solidariteit via social media die deze storm losmaakte bij mensen.

Het was donderdagmiddag rond half vijf nog zo’n mooi weer. De zon scheen, het was warm, en de sfeer was goed op deze eerste dag van het Pukkelpop weekend. Niemand van de 60.000 aanwezigen kon vermoeden dat nog geen twee uur later de hel los zou breken boven het terrein. Hagelstenen met een doorsnede van 3 cm vielen uit de lucht, bomen waaiden om en tenten stortten volledig in. Er vielen in totaal 5 doden en meer dan 140 gewonden. Door de organisatie werd besloten het festival de rest van het weekend af te lasten.

“Het is de zwartste festivaldag in België ooit”

“We konden ons er niet mee verzoenen het festival te laten doorgaan op een plek waar slachtoffers zijn geval-len”, zo verklaarde organisator Chokri Mahassine. “Het is de zwartste festivaldag in België ooit.”

Toen duidelijk werd dat het festival voorlopig stillag, en de camping onder water stond, duurde het niet lang voordat de festivalgangers in de gaten kregen hoe erg de ravage was, en ze naar huis wilden. Vanaf dat moment kwam er een golf van solidariteit op gang, en wel door social media. Via Twitter boden tientallen mensen uit de buurt meteen slaapplekken, kleding en verzorging aan.

“Wil graag 3 Pukkelpoppers echt bed + uitgebreid ontbijt aanbieden. Woon op 10 km van de weide. De taxirit is op mijn kosten! #hasselthelpt”

Twitter nam op deze manier de rol van de telecomoperatoren over, aangezien de telefoonlijnen door overb-elasting buiten werking waren. Via de hashtag #hasselthelpt konden buurtbewoners laten weten dat ze onderdak aanboden, en via de hashtag #ppok konden festivalgangers berichtten dat ze ongedeerd waren, zodat familie en vrienden op de hoogte gesteld konden worden. Ook riepen twitteraars festivalgangers op hun nummer te tweeten, om in hun plaats contact op te nemen met het thuisfront. Enkele tweets die die avond op Twitter stonden: “Wil graag 3 Pukkelpoppers echt bed + uitgebreid ontbijt aanbieden. Woon op 10 km van de weide. De taxirit is op mijn kosten! #hasselthelpt”

“#pp11 als je je familie/vrienden niet kunt bereiken, stuur hun nummer door en ik zal ze bellen #probeert-tehelpen #ppok”

Naast Twitter richtte ook Facebook zowel steungroepen als een meldpunt op: Pukkelpop Safehouse, zodat slachtoffers, familie en vrienden elkaar terug kon vinden.De conclusie die hieruit getrokken kan worden, is dat social media wel degelijk meer te bieden heeft dan al-leen tijdverdrijf.

Of het nou zomer of winter is: chocolade eten kan altijd.

Hier vindt u twee unieke, lekkere recepten die ge-maakt zijn met chocolade.

Witte chocolade-cheesecake

Ingredienten: 250 g bitterkoekjes, 120 g boter350 g witte couverture250 g crème double1 vanillestokje, 700 g verse roomkaas50 g wit couvertureschaafsel

Bereiding: Stop de bitterkoekjes in een diepvrieszakje, knoop het zakje dicht en rol de koekjes met een deegroller tot fijne kruimels. Doe de koekkruimels in een beslagkom. Smelt de boter en roer deze door de kruimels. Beboter de bodem van een springvorm en verdeel de massa hier gelijkmatig over. Druk de massa goed aan met een lepel en laat de cakebodem afkoelen. Hak voor de vulling de couverture fijn en laat hem met de crème double au bain marie smelten en vervolgens afkoelen. Snijd het vanillestokje in de lengte open en haal het merg eruit. Roer vanillemerg en roomkaas tot een glad mengsel en doe dat bij de chocolademassa. Giet de massa op de cakebodem en strijk hem glad. Laat de cake vijf uur opstijven in de koelkast. Haal voor het serveren voorzichtig de springvorm om de cake weg. Decoreer de cake met het witte cou-vertureschaafsel en snijd hem in stukken.

Pralinetaart

Ingrediënten:Een mespuntje boter, 60 g suiker125 gehakte amandelen, 250 g zachte boter50 g gezeefde poedersuiker, 3 eieren200 g pure chocolade, 2 pakken ronde wafeltjes100 g pure chocolade, wat kokosvet

Bereiding:Verhit voor het pralinemengsel de boter en de suiker tot een lichtbruine massa. Doe de gehakte amandelen erbij en roer de praline goed. Giet de praline op een bakblik en laat deze afkoelen. Plet de praline met een deegroller. Mix de boter met de mixer tot een glad mengsel, roer de poedersuiker er geleidelijk door en mix tot een vaste massa is ontstaan. Mix met tussenpozen van 30 seconden de eieren erdoor. Breek de chocolade in stukjes en roer die op laag vuur au bain marie tot een glad geheel. Laat de gesmolten chocolade afkoelen en roer deze door de botermassa. Leg twee eetlepels van de chocolade-massa apart. Roer de praline door de chocolademassa en bestrijk de wafeltjes met dit mengsel. Vorm een taart van de wafels en bestrijk de taartrand met de achterge-houden chocolademassa. Zet de taart een half uur in de koelkast. Breek de pure chocolade in stukjes en roer ze met het kokosvet op laag vuur au bain marie tot een gladde massa. Bestrijk de taart met deze massa en zet de taart voor een paar uur terug in de koelkast. Snijd de taart in stukken.

COLUMN VAN DE WEEK Elke week schrijft Jill een column over wat haar bezig-houdt op dat moment. Deze week gaat het over een van haar grote liefdes.

LiefdeHij zeurt niet. Hij komt nooit te laat. Hij be-waart je geheimen. Hij veroordeelt je niet. Hij gaat zonder problemen mee shoppen. En het kan hem totaal niet schelen of je een kilo bent aangekomen of afgevallen. Als je denkt dat dit een column is over de perfecte man, dan kom je bedrogen uit. Perfecte mannen bestaan namelijk niet. Ze zeuren wel, probeer maar eens te zap-pen als hij net voetbal kijkt. Hij is niet god en hij kan ook niet vliegen, dus ook hij is wel eens te laat. Hij vertelt je geheimen wel door, aan zijn beste vriend na een biertje of zeven, of aan die collega op het werk. Hij veroordeelt je, uit jaloersheid meestal, vooral als het gaat over die knappe acteur of die leuke zanger. Hij gaat ab-soluut niet vanzelfsprekend zonder problemen mee shoppen. En laten we eerlijk zijn: hij zegt het misschien niet meteen, maar het zal hem vast en zeker opvallen wanneer je als een stuk chagrijn door het huis banjert omdat je favoriete broek de afgelopen week niet meer past. Daar wordt hij ook niet vrolijk van, al helemaal niet als je dat slechte humeur op hem projecteert, dus het maakt hem wel degelijk uit. Dit bete-kent overigens niet dat vrouwen perfect zijn, verre van zelfs. Vrouwen zeuren net zo goed. Vrouwen roddelen, in groepjes zelfs. Vrouwen veroordelen elkaar, zowel vriendinnen achter elkaars rug om, maar ook vreemde vrouwen die ze niet mogen. Vrouwen lopen tijdens het shop-pen zes keer dezelfde winkel weer binnen, om uiteindelijk alsnog niks te kopen. En vrouwen zijn alleen blij wanneer ze die ene kilo niet zijn aangekomen na het puddingbroodje van twee dagen geleden. Mensen zijn niet perfect. Daar-om ga ik mezelf en iedereen die dit leest niet proberen voor de gek te houden. Hij maakt mijn dag in één klap goed. Ik zou hem niet kunnen missen. Ik noem hem ook wel mijn grote liefde. Wie mijn grote liefde dan is? Koffie. Maar niet zomaar koffie, nee: de karamel frappuccino van Starbucks.

Lostprophets gaf onlangs een optreden op Jera On Air in Ysselsteyn. Jill was erbij en schreef er een review over.

Op 17 mei 2012 traden Lostprophets op in Ysselsteyn, op het Jera On Air festival. Met hun net nieuw uit-gebrachte album Weapons waren zij headliner van dit evenement. Een aantal weken voor deze datum werd echter bekend dat de lead zanger, Ian Watkins, kampte met proble-men aan zijn ribben, waar zijn zangkwaliteiten enigszins onder leden. Op het festival zelf was hier echter gelukkig niks meer van te merken. Vanaf het moment dat de band het podium opliep met hun megafoon tot aan het einde van het laatste nummer toen Ian besloot te crowdsurfen speelde de band op hoog niveau. Gekleed in hun eigen band merchandise shirts speelden ze anderhalf uur lang een sterke setlist. Van het nieuwe album Weapons kwamen Bring Em Down, Jesus Walks, Another Shot en We Bring An Arsenal langs. Daarnaast speelden ze ook bekende oudere nummers zoals Last Summer, Last Train Home en We Can’t Catch Tomorrow. Soms waren de songteksten helaas niet helemaal duidelijk hoorbaar, maar dit lag eerder aan de afstelling van het geluid zelf dan aan de zuiverheid van de zang. De band stond op scherp en liet weer eens heel goed zien waarom zij zo populair zijn.Als afsluiter riep Ian de bandleden van Attack, Attack, Young Guns en Kids In Glass Houses het podium op om met al hun vrienden uit Wales het nummer Burn, Burn te zingen, waarna hij samen met de zanger van Kids In Glass Houses het publiek indook.