ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ SHOW BIZ

7

1

Καλώς ήρθες στο μεγάλο κρεβάτι της show biz!

«ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ». «Με ουρανό;» «Δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες. Σκέψου απλώς ένα με­

γάλο κρεβάτι που πάνω του συνυπάρχουν: μοντέλα που κάνουν σεξ με τιμοκατάλογο για να τα πάρουν από πλούσιους επιχειρη­ματίες· παρουσιάστριες που το κάνουν με όοολους τους ισχυρούς της τηλεόρασης και των περιοδικών για να εξασφαλίσουν μια θέ­ση στο γυαλί, και μετά βγάζουν στη φόρα το εσώρουχο και το ψεύ­τικο στήθος τους για να ξεχωρίσουν».

«Παρντόν;» «Φαντάσου γνωστές τηλεπερσόνες που παριστάνουν τις κυ ρίες

και δεν αφήνουν τεκνό για τεκνό χωρίς να το πηδήξουν». «Όταν λέτε... “πηδήξουν”, εννοείτε...» «Φαντάσου ένα μεγάλο κρεβάτι. Με παράγοντες του θεάτρου,

της τηλεόρασης, του καλλιτεχνικού χώρου γενικώς, που εκβιάζουν όμορφους νεαρούς: “Εσύ θα μου κάτσεις κι εγώ θα σε κάνω φίρ­μα”. Σκέψου τραγουδιστές και τραγουδίστριες που λιώνουν στην κοκαΐνη. Ηθοποιούς που το παίζουν ζεν πρεμιέ και είναι κραγμέ­νες αδελφές – ή, πιο εξευγενισμένα, γκέι. Σκέψου γυναίκες που προκειμένου να αποκτήσουν κάποιο δεύτερο ρόλο σε σίριαλ πέ­

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΝΑΝΕΔΑΚΗ

8

φτουν στα γόνατα και με το στόμα ανοιχτό... αποθεώνουν και τον τελευταίο κάμεραμαν».

«Όταν λέτε... “αποθεώνουν”, εννοείτε ότι του κάνουν αυτό που... Ότι δηλαδή...»

«Φαντάσου όργια σε πριβέ πάρτι, που κανείς δεν ξέρει ποιος είναι πάνω και κάτω από ποιον. Ηρεμιστικά χάπια που τα παίρ­νουν για πρωινό. Γεροδεμένους αλλοδαπούς που πληρώνονται για να... εξυπηρετήσουν παντρεμένες, και παντρεμένους που χρειά­ζονται ένα στα γρήγορα για να... ξελαμπικάρουν. Σκέψου γκέι που κάνουν παιδιά και το παίζουν μάτσο οικογενειάρχες, και για το τέλος πρόσθεσε...»

«Πλησιάζουμε επιτέλους στο τέλος;» «Πρόσθεσε μια μεγάλη δόση από ενέσεις μπότοξ και πλαστι­

κές επεμβάσεις που κάνουν το πρόσωπο τσίτα και το κορμί λα­μπάδα. Και φυσικά σολάριουμ όλο το χρόνο, περουκίνια εξαιρε­τικής ποιότητας και λεύκανση δοντιών απαραιτήτως. Βάλε επί­σης μια γερή δόση από κουτσομπολιό που σκοτώνει, πούρα Αβά­νας, ακριβά ουίσκι και δεκάποντες γόβες. Στον περίγυρο ρίξε κό­λακες που γλείφουν ακόμα και τα πατώματα, αλλά και παπαρά­τσι που βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό εκβιάζοντας για ένα απο­κλειστικό ή που καλούνται ειδικά για να απαθανατίσουν μια τά­χα τυχαία ερωτική συνάντηση».

«Μα τι είναι όλα αυτά; Δεν καταλαβαίνω». «Αυτός είναι ο υπέροχος και λαμπερός κόσμος της show biz!

Οι άνθρωποι της δόξας και του χρήματος. Που για ένα εξώφυλ­λο σε περιοδικό, ένα πλάνο στην τηλεόραση, μια πισίνα στη Μύ­κονο και μια ανοιχτή Πόρσε πουλάνε ακόμα και τη μάνα τους. Και σε ερωτώ λοιπόν, Μαίρη. Σε ερωτώ και περιμένω μια σοβα­ρή και υπεύθυνη απάντηση: Μετά από όλα αυτά που άκουσες –και

ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ SHOW BIZ

9

πολλά που ακόμα δεν άκουσες– θα τολμήσεις να κάνεις το μεγά­λο βήμα; Θα τολμήσεις να πάρεις το ρίσκο;»

«Ε... εγώ...» «Θα είσαι εσύ αυτή που θα ξεσκεπάσει το μεγάλο και βρόμι­

κο κρεβάτι της show biz;» «Ε... εγώ... να σας πω... δηλαδή...» Νομίζω ότι θα λιποθυμήσω. Άσε που μπορεί να έχω λιποθυ­

μήσει κιόλας και να μην το έχω καταλάβει! Ζαλίζομαι και το στό­μα μου στεγνώνει. Μου φαίνεται ότι δε θα μπορέσω ποτέ πια να ξανακοιμηθώ σε κρεβάτι. Άπαπα... με τέτοιο συνωστισμό! Θα στρώσω στο πάτωμα.

«Μαίρη, με παρακολουθείς;» Ο Αντώνης Κυριακίδης, διευθυντής του Ρεπορτάζ, της μεγαλύ­

τερης σε κυκλοφορία και κύρος εφημερίδας της χώρας, με κοιτά­ζει καλά καλά. Νομίζω ότι διακρίνω μια μικρή ευχαρίστηση και ταυτόχρονα μια κάποια ανησυχία στο βλέμμα του.

«Είσαι καλά, κορίτσι μου; Καταλαβαίνω ότι ίσως να σου πέ­σανε λίγο... βαριά όλα αυτά, αλλά...»

Η έκφραση «λίγο βαριά» μάλλον δε φτάνει για να περιγράψει την κοτρόνα που μου έχει έρθει κατακέφαλα! Ποια κοτρόνα δη­λαδή; Ο βράχος της Ακρόπολης, και λίγα λέω.

«Όχι, εντάξει είμαι, κύριε Κυριακίδη. Απλώς εγώ... Ξέρετε... δηλαδή, βλέπω βέβαια τηλεόραση και παρακολουθώ εκπομπές και ξέρω ότι ο κόσμος της show biz δεν είναι αυτό που θα λέγαμε “αγγελικά πλασμένος”, αλλά... όλο αυτό που μου περιγράψατε πριν... Μου ακούγεται κάπως, πώς να το πω...»

«Το θεωρείς υπερβολικό;» «Δε θέλω φυσικά να σας προσβάλω, αλλά...» «Κύριε Κυριακίδη, συγνώμη που σας ενοχλώ. Μπορείτε, πα­

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΝΑΝΕΔΑΚΗ

10

ρακαλώ, να ρίξετε μια ματιά στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας, γιατί πρέπει να φύγει για να τυπωθεί;»

Ένας καλοντυμένος, καλοξυρισμένος κι εμφανώς αγχωμένος νέος άντρας μισανοίγει σχεδόν τραυλίζοντας την πόρτα του γρα­φείου όπου βρίσκομαι με τον Κυριακίδη κι απλώνει με τρεμάμε­νο χέρι ένα μεγάλο χαρτί προς το μέρος του.

«Κατ’ αρχάς, μην ξαναμπείς ποτέ χωρίς να χτυπήσεις!» τον κα­τακεραυνώνει ο Κυριακίδης.

«Μα μου είπε η γραμματέας σας ότι δε χρειάζεται να...» ψελ­λίζει εκείνος.

«Αυτό που σου λέω εγώ. Κατάλαβες; Και την πρώτη σελίδα την έχω ήδη δει, άρα μπορεί να φύγει. Θα είχες πάει, φαίνεται, για το χιλιοστό καφέ της ημέρας και δεν ενημερώθηκες, ως συνή­θως».

Ο Κυριακίδης τον ειρωνεύεται με μεγάλη δόση σαρκασμού και εκείνος γίνεται κατακόκκινος. Κάνει απότομα μεταβολή και φεύγει τρέχοντας, αφήνοντας πίσω του την πόρτα ανοιχτή.

«Τι κρετίνος...» Ο διευθυντής του Ρεπορτάζ σηκώνεται από την καρέκλα πίσω

από το πολυτελές γραφείο του, κλείνει την πόρτα με ένα δυνατό μπαμ και γυρίζει απότομα προς το μέρος μου.

«Λοιπόν, Μαίρη, πού είχαμε μείνει;» με ρωτάει κοιτώντας με επίμονα κατάματα, ενώ εγώ του ανταποδίδω το βλέμμα μάλλον έντρομη.

Η ξαφνική εμφάνιση του... κρετίνου με έκανε να ξεχάσω για λίγο το μεγάλο και βρόμικο κρεβάτι της show biz, αλλά τώρα η τρομακτική εικόνα του ζωντανεύει και πάλι στο μυαλό μου. Στρα­βοκαταπίνω, αποφεύγω το βλέμμα του άντρα απέναντί μου και για χιλιοστή φορά τα τελευταία χρόνια μετανιώνω που αντί για

ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ SHOW BIZ

11

νηπιαγωγός –όπως σοφά με συμβούλευε η ξαδέρφη μου η Σταυ­ρούλα, ώστε να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και το μισθό μου εξα­σφαλισμένο–, εγώ αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος. Μάλιστα, δημοσιογράφος! Ούτε καν δικηγόρος δηλαδή. Κι ας με φανταζό­ταν η μανούλα μου με μεσάτο μίνι γκρι ταγεράκι να ρητορεύω αφήνοντας άφωνο το σώμα των ενόρκων, όπως συμβαίνει στη σει­ρά Νόμος και Τάξη!

«Μαίρη, κορίτσι μου, ειλικρινά δεν υπάρχει λόγος να πανικο­βάλλεσαι...»

Ο Κυριακίδης χαμηλώνει τον τόνο της φωνής του, κουνάει το κεφάλι καθησυχαστικά και χαμογελά... κάπως. Παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου το μπλε σκούρο ατσαλάκωτο παντελόνι του, το ριγέ ασπροουρανί πουκάμισό του και τη σκούρα γκρι γραβά­τα του. Το πρόσωπό του είναι γεμάτο γωνίες και, παρότι θα πρέ­πει να πλησιάζει τα εξήντα, ίσως και τα εξήντα πέντε, διατηρεί το σφρίγος του: σοβαρός, μετρημένος και ταυτόχρονα σκληρός και αποφασιστικός. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλοι στον εκδοτικό χώρο λένε γι’ αυτόν πως «σφάζει με το γάντι».

«Μαίρη, έχεις πολύ καλές σπουδές. Πτυχίο από τη σχολή ΜΜΕ, μεταπτυχιακό σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του Λονδίνου... δεν μπορώ να πω. Ο πατέρας σου, από τους ικανότε­ρους τυπογράφους μας, ονειρευόταν πάντα το καλύτερο για σένα και χαίρομαι που έκανες τα όνειρά του πραγματικότητα. Αλή­θεια...» κάνει μια μικρή παύση, «τι κάνει ο πατέρας σου τώρα που βγήκε στη σύνταξη; Με τι ασχολείται;»

«Ε... με το ψάρεμα σολομού», μουρμουρίζω κατακόκκινη. «Έχουμε σολομούς στην Ελλάδα;» ρωτάει έκπληκτος. «Ε... όχι, δεν έχουμε», ψελλίζω και σκύβω το κεφάλι για να εξε­

τάσω το πάτωμα.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΝΑΝΕΔΑΚΗ

12

«Μάλιστα, κατάλαβα», χαμογελά περιπαικτικά. «Η αλήθεια είναι ότι ο πατέρας σου ήταν πάντα κάπως... στον κόσμο του. Η μητέρα σου όμως; Σίγουρα θα χαίρεται με την πρόοδό σου. Είναι τόσο προσγειωμένη και ικανή γυναίκα...»

Είναι η σειρά μου να χαμογελάσω. Φέρνω στο νου τη μάνα μου. Μια δυναμική –τσαούσα να πω καλύτερα– γυναίκα, που ήξε­ρε και ξέρει να αντιμετωπίζει τη ζωή με τον καλύτερο τρόπο. Κρα­τάει τα καλά, αφήνει στον πατέρα μου τα... κουλά και... το κυριό­τερο; Αφού δε με καμάρωσε δικηγόρο, είναι αποφασισμένη να με καμαρώσει νυφούλα στο πλευρό του πιο όμορφου, του πιο πλού­σιου και του πιο επιτυχημένου άντρα της πόλης. Για το «ικανή», εν ολίγοις, δεν μπορώ να διαφωνήσω. Για το «προσγειωμένη» όμως... Καμία σχέση!

«Λοιπόν, Μαίρη, επειδή έχω κι ένα σημαντικό ραντεβού από στιγμή σε στιγμή», ο Κυριακίδης κοιτάζει βιαστικά το ρολόι του, «ας ανακεφαλαιώσουμε. Εγώ πιστεύω ότι είσαι ιδανική για να φέ­ρεις εις πέρας την αποστολή που σου προτείνω. Είσαι η καταλλη­λότερη για να γράψεις ένα ρεπορτάζ με θέμα όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό το μεγάλο κρεβάτι της show biz. Ένα ρεπορτάζ που εσύ θα το δουλέψεις σκληρά και σε βάθος κι εγώ θα το δημοσιεύσω στη συνέχεια στην εφημερίδα. Και να δεις που οι πάντες θα ασχο­ληθούν με αυτό. Θα ταράξει τα νερά· θα προκαλέσει θόρυβο».

Με κοιτάζει ενθαρρυντικά και συνεχίζει ακάθεκτος. «Είσαι μορφωμένη κοπέλα και δε θα παρασυρθείς, είσαι έξυ­

πνη, διακρίνω το πείσμα και την επιμονή στο βλέμμα σου, και ευ­τυχώς διαθέτεις και την κατάλληλη εμφάνιση».

«Η εμφάνιση πάλι τι ρόλο παίζει;» ρωτώ δειλά μεν, καχύπο­πτα δε.

«Σημαντικότατο για τη δουλειά που πρέπει να κάνεις. Σήκω».

ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ SHOW BIZ

13

Σχεδόν με διατάζει, κι εγώ σηκώνομαι και στέκομαι ευθυτενής μπροστά στην καρέκλα μου σαν στρατιώτης. Ευτυχώς, επέλεξα για το ραντεβού μαζί του να φορέσω μαύρο σοβαρό παντελόνι κι άσπρο πουκάμισο με κλειστό ντεκολτέ.

«Είσαι όμορφη κοπέλα, Μαίρη», αποφαίνεται με το που τε­λειώνει την επιθεώρηση ο Κυριακίδης. «Κι αυτό θα είναι το όπλο σου: η εμφάνισή σου, που βέβαια θα χρειαστεί να γίνει λιγάκι πιο προκλητική», εδώ ξεροβήχει, «ώστε να σε βοηθήσει να μπεις ευ­κολότερα και να ελιχθείς αποτελεσματικότερα στο κύκλωμα της show biz. Πρέπει να γίνεις –ή μάλλον, εννοώ, να πιστέψουν όλοι ότι έγινες– μία από αυτούς. Έτσι, εκ των έσω, θα μπορέσεις να γνωρίσεις καλύτερα και να αποκαλύψεις όλα τα βρομερά και τρι­σάθλια που συμβαίνουν στο λεγόμενο “καλλιτεχνικό χώρο”».

«Και γιατί δεν τα γράφετε εσείς, που τα ξέρετε τόσο καλά και τα περιγράφετε τόσο γλαφυρά;» ρωτάω πριν προλάβω να βουτή­ξω τη γλώσσα μου στο μυαλό μου, για να εισπράξω ένα ειρωνικό και ταυτόχρονα επικριτικό βλέμμα.

«Γιατί εμένα, Μαίρη, θα μου χρεώσουν εμπάθεια και δόλο. Άλ­λωστε, εγώ δεν ασχολούμαι επαγγελματικά με το συγκεκριμένο κύκλωμα. Έχω τα πολιτικά, τα οικονομικά, σχέσεις ισχυρές και συμφέροντα που στηρίζονται σε λεπτές και παράξενες ισορρο­πίες. Ενώ εσύ... εσύ δεν έχεις να κερδίσεις ή να χάσεις τίποτα. Δεν έχεις διάσημους φίλους για να σου δηλώσουν ότι περιμένουν να τους στηρίξεις, ούτε εχθρούς για να σε κατηγορήσουν ότι θέλεις να τους καταστρέψεις. Ακόμα τουλάχιστον...»

Ο Κυριακίδης ρίχνει άλλη μια βιαστική ματιά στο ρολόι του, ξεκάθαρο σημάδι ότι ο χρόνος μου έχει εξαντληθεί.

«Μα όμως...» Κάνω μια ύστατη ηρωική προσπάθεια, μήπως και καταφέρω

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΝΑΝΕΔΑΚΗ

14

να γλιτώσω από αυτό που νιώθω να κρέμεται πάνω από το κεφά­λι μου σαν δαμόκλειος σπάθη.

«E... γιατί να μην κάνω κάποιο άλλο θέμα;» τολμάω να προτεί­νω. «Γιατί να μην ξεκινήσω τη σταδιοδρομία μου με κάτι πιο... σοβαρό; Κάτι σχετικό με την παιδεία, ακόμα και με τράπεζες – είμαι καλή, ξέρετε, στα οικονομικά· στα του περιβάλλοντος επί­σης. Να γράψω κάτι για τις βρόμικες θάλασσες... για...»

«Αυτά, Μαίρη, δεν πουλάνε», με κόβει απότομα. «Δεν κάνουν μπαμ. Ενώ το άλλο, αυτό που σου προτείνω, είναι αυτό που λέμε στη γλώσσα της δημοσιογραφίας “λαβράκι”. Θέμα που καίει».

Με καρφώνει με το βλέμμα και μένω ακίνητη σαν μαρμαρω­μένη.

«Ένα τέτοιο θέμα χρειάζεται κάθε νέος δημοσιογράφος για να ξεκινήσει δυνατά. Και μάλιστα», κάνει μια μικρή παύση, «υπάρ­χει... δικός μου άνθρωπος στην τηλεόραση, που, αν αποφασίσεις τελικά να... μπεις στα βαθιά, θα σε δικτυώσει και θα σε βάλει αμέ­σως σε όλα τα κόλπα. Θα σε έχει δίπλα του, εκεί που γεννιούνται τα σκάνδαλα, οι ίντριγκες, οι παράνομοι έρωτες, αλλάζουν χέρια τα ναρκωτικά, όλα. Στο φαινομενικά λαμπερό βασίλειο των σταρ, που λίγοι όμως γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα δεν είναι κα­θόλου λαμπερό. Το αντίθετο μάλιστα. Γι’ αυτό θα σε ρωτήσω για τελευταία φορά, Μαίρη. Τολμάς; Είσαι έτοιμη να... χωθείς στο κρεβάτι της show biz και να το κάνεις άνω κάτω; Είσαι;»

ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ SHOW BIZ

15

2

Όταν η Μαίρη έγινε... Μέρεντιθ!

«OΛΕΣ ΙΔΙΕΣ ΕΙΣΤΕ: στραβοκάνες, χαμηλοβλεπούσες και αχάρι­στες. Που τάχα δεν τους αρέσει στην αρχή, και μετά να τα εξώ­φυλλα, οι φωτογραφήσεις, οι συνεντεύξεις, για να καταλήξετε στο μην τον είδατε, μην τον ξέρετε τον κύριο Τίμι».

«Ίσως δεν καταλάβατε... Με στέλνει ο κύριος Κυριακίδης για το θέμα της εφημερίδας... αυτό με το... κρεβάτι... το... παρασκή­νιο, τέλος πάντων, της show biz... Ξέρετε...»

«Μωρέ όλες το νου σας στο κρεβάτι το έχετε. Πώς θα τυλίξετε έναν πλούσιο γκόμενο να σας κάνει βεντέτες. Και πάρε κι αυτόν και πάρε κι εκείνον, μέχρι να σας καθίσει η κότα που κάνει τα χρυσά αβγά δεν αφήνετε τίποτα στο διάβα σας!»

«Συγνώμη, κύριε, αλλά παρανοήσατε...» αγριεύω. «Εγώ είμαι δημοσιογράφος. Σας το είπα και πριν, αλλά μάλλον δεν το κατα­λάβατε. Με στέλνει ο κύριος Κυριακίδης. Από την εφημερίδα Ρε-πορτάζ. Μου είπε ότι είστε δικός του άνθρωπος και θα με... καθο­δηγήσετε. Θα με βοηθήσετε να κάνω ένα αποκαλυπτικό θέμα για το... κρεβάτι, όπως ο ίδιος μου είπε χαρακτηριστικά, της show biz. Δεν ξέρω αν με κατανοείτε...»

Ο κοντός άντρας στον οποίο απευθύνομαι γεμάτη αγωνία βη­ματίζει νευρικά πάνω κάτω σε ένα μακρόστενο χώρο που μοιάζει

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΝΑΝΕΔΑΚΗ

16

με γραφείο, αλλά μόνο γραφείο δεν είναι. Πιο πολύ σε αποθήκη γεμάτη με πεταμένα πράγματα θα έλεγα ότι φέρνει. Παρ’ όλα αυ­τά, δείχνει να είναι εντελώς στο στοιχείο του. Στρώνει και ξεστρώ­νει τα βαμμένα με ξανθές ανταύγειες λιγοστά μαλλιά του, σου­φρώνει και ξεσουφρώνει τα χείλη του. Φοράει άσπρο πουκάμισο με μεγάλα ροζ πουά, τζιν φαρδύ ξεθωριασμένο παντελόνι και... άσπρα σαμπό, που είμαι σίγουρη ότι είναι γυναικεία.

«Κουλές, αγάπη μου. Κουλές είστε όλες, αλλά...» Σταματάει απότομα και με κοιτάζει σαν ραντάρ που καταγρά­

φει τα πάντα πάνω μου. «Τουλάχιστον είσαι νόστιμη. Με λίγη προσπάθεια θα σε φέρω

κάπως στα ίσα σου. Έχουν περάσει εμένα από τα χέρια μου καν και καν. Εγώ τις έκανα φίρμες όλες. Εγώ. Ο Τίμι. Ο πιο γνωστός και ικανός αρχισυντάκτης πρωινάδικου σε όλη τη χώρα. Εγώ απο­γειώνω κάθε μέρα το Επιτέλους Ξημέρωσε με παρουσιάστρια την Τούλα με τ’ όνομα, και κάνουμε νούμερα που ούτε στα όνειρά τους δεν μπορούν να δουν οι άλλοι. Λοιπόν», κοντοστέκεται. «Κα­τάλαβα τι μου λες, αλλά μην το βγάλουμε και τελάλη, χρυσό μου. Δε χρειάζεται να φωνάζεις σαν ντουντούκα ότι είσαι η Όπρα, μα ξέπεσες τυχαία στα μέρη μας!» Μου χαμογελάει κάπως ενθαρρυ­ντικά και ρωτάει βιαστικά: «Και πώς είπαμε ότι σε λένε, γιατί δεν το συγκράτησα;»

«Δεν είπαμε», ψελλίζω. Πλέκω και ξεμπλέκω αμήχανα τα δάχτυλά μου, ενώ ταυτόχρο­

να παρακολουθώ με δέος καμιά δεκαριά κοπέλες, ψηλές, καλο­φτιαγμένες και πολύ όμορφες, που περιφέρονται πίσω του και γύ­ρω μου με στρινγκ εσώρουχα που συνδυάζουν με ψηλοτάκουνες γόβες. Μερικές μάλιστα ανάμεσά τους δε φοράνε καν σουτιέν!

«Κουλές! Κουλές!» φωνάζει υστερικά προς το μέρος τους ο κύ­