ISBN 978-960-16-3855-3

Boηθ. κωδ. μηχ/σης 7855

Πέτ

ρος

Χατζ

όπου

λος

Έγκλ

ημα

στο

Tούν

δρα

Eξπρ

ές

Πέτρος Χατζόπουλος

Έγκλημα στο Tούνδρα EξπρέςΠέτρος Χατζόπουλος

Όταν ο Κορνήλιος Κρικ, ο διασημότεροςσκίουρος ντετέκτιβ του κόσμου, δέχεται μια πρόσκλησηγια το παρθενικό ταξίδι του Τούνδρα Εξπρές –ενός ιστορικού τρένου, διαβόητου για τα μυστήρια που στοίχειωναν τους επιβάτες του–,πιστεύει ότι πρόκειται για ένα αθώο ταξίδι αναψυχής,με προορισμό το υπέροχο χιονοδρομικό κέντρο του Ξεπαγιάζοβο. Ωστόσο ο λόρδος Μπέντζαμιν Πούσινγκτον, ο αινιγματικόςγάτος μεγιστάνας και ιδιοκτήτης του τρένου, φαίνεταιπως έχει άλλα σχέδια, καθώς ανάμεσα στους επιβάτεςσυμπεριλαμβάνονται ζωάκια με ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί του, επώνυμα ζώα με ένοχα μυστικά και δηλωμένοι εχθροί.Και καθώς το τρένο διασχίζει την παγωμένη καρδιάτης Πατουσιβηρίας, ένα έγκλημα θα φέρει τα πάνω κάτω,βυθίζοντας τους ταξιδιώτες σε μια ομίχλη μυστηρίουπου μόνον ο δαιμόνιος Κορνήλιος Κρικ μπορεί να ξεδιαλύνει…

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: Δέσποινα Καραπάνου

8

9 7 8 9 6 0 1 6 3 8 5 5 3

173

Έγκλημαστο Tούνδρα Eξπρές

Έγκλημαστο Tούνδρα Eξπρές

είσαι εδώ Ταξίδι, μυστήριο, χιούμορ

11

Πρόλογος

ΒΡΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΠΕΛΩΡΙΑΣ χιονοστιβά-δας έπνιξε το σφύριγμα του τρένου, πουπάλευε να φρενάρει πριν καταπλακω-θεί, και το σφύριγμα με τη σειρά τουέπνιξε μια διαπεραστική κραυγή, που

αντήχησε απ’ τη μια άκρη της αμαξοστοιχίας ίσαμετην άλλη. Μα μόλις το χιόνι κατακάθισε και το τρέ-νο βυθίστηκε στη σιωπή και το σκοτάδι, η κραυγήακούστηκε ξανά – ένα απόκοσμο, ανατριχιαστικόουρλιαχτό, θαρρείς από λαρύγγι προϊστορικού θη-ρίου, που έκοψε σαν μαχαίρι τη μεταμεσονύχτια γα-λήνη των επιβατών.

Και μονομιάς οι πόρτες των βαγονιών ανοίξανδιάπλατα και ζώα κάθε ράτσας και μεγέθους ξεχύ-θηκαν αλαφιασμένα στους διαδρόμους του τρένου:ζώα με πιτζάμες, ρόμπες, πασούμια, νυχτικά και νε-γκλιζέ, που παραπατούσαν αγουροξυπνημένα καιπανικόβλητα, βγάζοντας κι αυτά πνιχτές κραυγέςκαι τσιρίδες, σαν ηχώ της φριχτής κραυγής που τα’χε ξυπνήσει τόσο βάναυσα απ’ το λικνιστικό, ανα-παυτικό τους ύπνο.

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 11

12

Ωστόσο, παρ’ όλη την αναμπουμπούλα, ένας επι-βάτης είχε την ψυχραιμία να κατευθυνθεί προς τοσημείο απ’ όπου είχε ακουστεί το ουρλιαχτό: έναςγεματούλης σκίουρος με διχτάκι στα μαλλιά και τοτσιγκελωτό μουστάκι του, που βάδιζε βιαστικά, μετσιμπλιασμένα αλλά άγρυπνα μάτια, στο φωτεινόμονοπάτι που χάραζε μες στο σκοτάδι μια πυγολα-μπίδα. Πολλά απ’ τα τρομοκρατημένα ζώα προ-σπάθησαν να τον σταματήσουν, ρωτώντας τι είχεσυμβεί με φωνές που ξεχείλιζαν υστερία, μα ο σκί-ουρος και η ιπτάμενη σύντροφός του τα προσπερ-νούσαν βουβοί κι αποφασισμένοι, καθώς δεν ήταν ηπρώτη ούτε και η τελευταία φορά που ερχόντουσαναντιμέτωποι με επείγουσες και τρομακτικές κατα-στάσεις.

Έτσι κι απόψε, φτάνοντας στα ευρύχωρα μπρο-στινά βαγκόν λι, προορισμένα για τους μεγαλόσω-μους επιβάτες, κοντοστάθηκαν μπρος στην ορθά-νοιχτη πόρτα του κουπέ απ’ όπου ακουγόταν ακό-μη, έστω και βραχνό, το ουρλιαχτό που είχε σημάνεισυναγερμό στο ακινητοποιημένο τρένο, και παρα-μερίζοντας τον υπαίτιο (μια ψηλή, μαυροντυμένηφιγούρα με κίτρινα μάτια και μακριά γλώσσα ερπε-τού, που σιγοσφύριζε με κάθε λαχανιασμένη ανά-σα), μπήκαν στο επίμαχο κουπέ.

Με το πρώτο βήμα ο σκίουρος έμεινε ακίνητοςκαι ζήτησε απ’ την πυγολαμπίδα να πετάξει στην

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 12

13

οροφή του κουπέ για να φωτίσει όλο το χώρο – για-τί το ξυπόλυτο πατουσάκι του είχε βραχεί από κά-ποιο άγνωστο υγρό που ’χε κάνει το αφράτο χαλί ναμουλιάσει. Η φίλη του υπάκουσε. Και για πρώτη φο-ρά στην πολυετή καριέρα τους, μόλις αντίκρισαν τησκηνή του δράματος που απλωνόταν γύρω τους, τιςκόκκινες κηλίδες στις κουκέτες, την ταπετσαρία καιτα τζάμια, έβγαλαν συγχρόνως ένα επιφώνημα φό-βου και φρίκης.

Όμως στο μεταξύ το ποδοβολητό των επιβατώνπλησίαζε ολοένα κι ο σκίουρος –όπως κάθε καλόςντετέκτιβ– ήξερε πως έπρεπε πάνω απ’ όλα να προ-φυλάξει τον τόπο του εγκλήματος απ’ τις πατημα-

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 13

14

σιές και τα δακτυλικά αποτυπώματα των αναστα-τωμένων ζώων.

«Γρήγορα! Απαγορευτικό!» ψιθύρισε στη συνερ-γάτιδά του, και η πυγολαμπίδα, λύνοντας ένα κόκ-κινο μαντίλι απ’ το λαιμό της το ’δεσε γύρω απ’ τονπισινό της και πέταξε στην είσοδο του βαγονιού,αναβοσβήνοντας σαν κόκκινη λάμπα σε επιγραφή«ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ». Ο σκίουρος είχεστη διάθεσή του λίγα μόλις δευτερόλεπτα μέχρι οισυνεπιβάτες του, υπακούοντας στη νοσηρή περιέρ-γεια που ξυπνά σε κάθε ζώο μόλις μυριστεί τη συμ-φορά ενός άλλου ζώου, να μπουν στο βαγόνι, αψη-φώντας το κόκκινο φωτάκι, και να καταστρέψουνάθελά τους ένα σωρό πολύτιμα αποδεικτικά στοι-χεία.

Έτσι, κινήθηκε με αστραπιαία ταχύτητα, ελέγχο-ντας πρώτα τις κουκέτες και την ντουλάπα του βα-γονιού κι έπειτα το μεγάλο μπαούλο στο ράφι τωναποσκευών – χωρίς να εντοπίσει σε κανένα τους τοπαραμικρό ίχνος ζωής. Το θύμα, ό,τι κι αν του συ-νέβη, δε βρίσκεται εδώ μέσα, συλλογίστηκε. Τέλος,παρά τη σιχασιά του, έκανε την κίνηση που ήταναπαραίτητη στον τόπο του συγκεκριμένου εγκλήμα-τος: άπλωσε το χέρι κι άγγιξε με την άκρη του δείκτητου μια λιμνούλα που γυάλιζε πάνω στο τραπέζι. Ωναι, το πηχτό υγρό, μαύρο στο σκοτάδι, ήταν αυτόακριβώς που φοβόταν. Κι επιπλέον, αν και δεν είχαν

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 14

περάσει ούτε πέντε λεπτά απ’ τη στιγμή που τα κα-λοριφέρ είχαν σβήσει και το βαγόνι ήταν ακόμα ζε-στό, ένα ρίγος τον κυρίεψε μόλις έβρεξε το ακροδά-χτυλό του.

Αυτό θα πει έγκλημα εν ψυχρώ… μονολόγησε.Μόνο που, όπως κάθε μυστήριο έχει τη λύση του,

έτσι και κάθε ιστορία έχει την αρχή της.Ας επιστρέψουμε, λοιπόν, στο ξεκίνημα της ιστο-

ρίας μας…

15

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 15

16

Καβγαδάκια βαρέων βαρών

Ο ΠΡΩΙ ΕΚΕΙΝΟ, όπως και πολλά άλλα, οΚορνήλιος είχε ξυπνήσει απ’ τις φωνέςτης Μάρθας, που είχε μόλις αρχίσει τηφασίνα και μάλωνε με κάποιον στην εξώ-πορτα της βελανιδιάς.

«Καλά, γκαβός είσαι;» τσίριζε. «Ολόκληρο χαλάκιδεν το βλέπεις; Ξέρεις πόση ώρα μού πήρε το παρκέ;Κι έρχεσαι εσύ, κύριος, με τα βρομοπόδαρά σου καιμου γεμίζεις το κατώφλι λάσπες. Να ευλογείς την τύ-χη σου που δεν πρόλαβα ακόμα ν’ απλώσω τα ρούχα– γιατί έτσι και μου λέρωνες την μπουγάδα, κατα-καημένε μου, θα σ’ έβαζα να μου πληρώσεις το κα-θαριστήριο, κι έτσι και δεν πλήρωνες, θα ’βγαινα σταμεσημεριανά, στον Ασβόπουλο και την Ανακατωσί-δου, και θα σ’ έκανα ρεζίλι των σκυλιών, να μην τολ-μάς να ξεμυτίσεις απ’ τη φωλιά σου, άξεστο πτηνό!»

Με την απειλή του γνώριμου πονοκέφαλου πουτου προκαλούσαν πάντα οι υστερίες της Μάρθας νασφίγγει τα μηνίγγια του, ο Κορνήλιος χασμουρήθηκε,ανακάθισε στο κρεβάτι του και τράβηξε την κουρτί-να της κρεβατοκάμαρας. Τη θέα του δάσους κάλυπτε

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 16

η άκρη ενός γιγαντιαίου καφεκόκκινου φτερού κι έναη άκρη ενός γιγαντιαίου καφεκόκκινου φτερού κι έναπόδι με μεγάλα γαμψά νύχια, που έξυναν νευρικά τοχώμα, σαν να φλέρταραν με την ιδέα να σουβλίσουντην ανυπόφορη οικοδέσποινα. Πάλι σκοτώνεται μετον ντελιβερά, σκέφτηκε ο Κορνήλιος. Η βεντέτα τηςΜάρθας με τους ταχυμεταφορείς της Air Condorκρατούσε εδώ και χρόνια, απ’ τη μέρα που έναςαπρόσεκτος κόνδορας είχε τσαλαπατήσει ένα κέικκαρότου που η Μάρθα είχε αφήσει στο περβά-ζι για να κρυώσει. Από τότε, κάθε φοράπου είχαν κάποιο κατεπείγον γράμμα ήπακέτο, η οξύθυμη συγκάτοικόςτου δεν έχανε ευκαιρία να σκυ-

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 17

18

λοτρώγεται με τα πανύψηλα πουλιά – σαν Δαυίδ ενα-ντίον Γολιάθ, όχι με πέτρες και σφεντόνα, αλλά με τηντσιριχτή φωνή και την ανελέητη γκρίνια της.

«Μπορείτε να υπογράψετε, αν έχετε την καλοσύ-νη;» ακούστηκε η μπάσα, μπαφιασμένη φωνή τουκόνδορα, που κατά πάσα πιθανότητα καταριόταντην ώρα και τη στιγμή που διάλεξε το επάγγελμα τουκούριερ.

«Κανονικά δεν πρέπει να υπογράψω! Πρέπει ναπάρω τηλέφωνο εδώ και τώρα τον προϊστάμενό σουκαι να του ζητήσω αποζημίωση για τις άπειρες ζη-μιές σας! Άχαρα, υπερτροφικά κοτόπουλα! Έχε χά-ρη που με περιμένουν ένα σωρό δουλειές – χώρια τοπαρκέ που μου μαγάρισες».

«Αν σας υποσχεθώ να σφουγγαρίσω τη βελανιδιάαπό πάνω ως κάτω με τη γλώσσα μου, θα υπογρά-ψετε;» ρώτησε ο απελπισμένος κόνδορας.

«Αυτό μας έλειπε! Να πρέπει μετά να καθαρίζωκαι τα σάλια σου! Μπλιαχχ! Σιχάθηκα και μόνο πουτο σκέφτηκα! Ορίστε, φέρε τι θες να υπογράψω καιτην επόμενη φορά φρόντισε να μη σκουπίσεις τα πό-δια σου στο χαλάκι – σε βλέπω πακέτο στο πατρικόσου στις Άνδεις, να σε τρώει η ανεργία!»

Κλείνοντας την κουρτίνα, ο Κορνήλιος σηκώθηκεκαι φόρεσε τις παντόφλες και τη ρόμπα του, μα ότανδοκίμασε να κουμπώσει τη ρόμπα, διαπίστωσε ότι όχιμόνο δεν κούμπωνε, αλλά δεν έκλεινε καν. Θα μπήκε

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 18

στο πλύσιμο,στο πλύσιμο, συλλογίστηκε κι έπειτα έκανε το λάθοςσυλλογίστηκε κι έπειτα έκανε το λάθοςπου απέφευγε τον τελευταίο καιρό όπως ο διάβολος τολιβάνι: έριξε μια φευγαλέα ματιά στον καθρέφτη τηςντουλάπας. Το θέαμα που αντίκρισε ήταν τρομεράαπογοητευτικό: Κάτω απ’ το σαγόνι του ξεπρόβαλλεένα χνουδωτό, τροφαντό διπλοσάγονο, ενώ απ’ το πά-νω μέρος της πιτζάμας του, με το ελαστικό ζωνάρι τσι-τωμένο στα όριά του, ξεχείλιζαν δυο δάχτυλα μπάκα.

Σαν να παραπαχύναμε, Κορνήλιε, είπε αυστηράστον εαυτό του, αλλά εκείνος αποκρίθηκε μονολε-κτικά ως συνήθως: Πεινάω.

Αυτή η ακόρεστη πείνα του, και τα παραπανίσιακιλά που ’χε ως συνέπεια, ήταν η αιτία που είχε επι-σκεφθεί πριν λίγο καιρό τον παιδικό του φίλο και

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 19

20

προσωπικό του γιατρό Ιπποκράτη Κρακ. Ο ίδιοςήταν πεπεισμένος πως το πρόβλημά του ήταν μετα-βολικό («Με τον αέρα παχαίνω!» είχε διαμαρτυρη-θεί την ώρα που γδυνόταν στο ιατρείο), αλλά ο αδέ-καστος δρ. Κρακ, με το βλοσυρό ύφος επιστήμοναπου τυχαίνει να ’ναι και βόας σφιγκτήρας, τον είχεδιαβεβαιώσει ότι κανείς και ποτέ στα ιατρικά χρονι-κά δεν είχε παχύνει με τον αέρα.

«Τρως, Κορνήλιε. Ρίχνεις, ρίχνεις, και μετά σουφταίει ο μεταβολισμός σου. Κοίτα να κόψεις τουςυδατάνθρακες και τα λιπαρά και ν’ αρχίσεις ναασκείσαι, γιατί, αν συνεχίσεις έτσι, δε θα χωράς να πε-ράσεις απ’ την πόρτα».

Βέβαια για άσκηση ούτε λόγος. Απ’ το δημοτικό,αν και άριστος μαθητής, ο Κορνήλιος έκανε κοπάνασε ένα και μόνο μάθημα, στη γυμναστική, με ένα σω-ρό δικαιολογίες (ποναλάκια, κράμπες, μέχρι καιάσθμα είχε προφασιστεί). Έτσι, όταν ο δρ. Κρακ τουπρότεινε τζόκιγκ, ήταν κατηγορηματικός: «Δεν μπο-ρώ να τρέχω λες και με κυνηγάνε!». Το ποδήλατογυμναστικής του φαινόταν εξίσου γελοίο. «Μα είναιτώρα σοβαρά πράγματα αυτά, να ιδροκοπάς στοπεντάλ και να μένεις στο ίδιο σημείο;» Στο τέλοςυποσχέθηκε στο γιατρό του ότι θα ’κανε δέκα κοι-λιακούς κάθε πρωί, ωστόσο απ’ την πρώτη κιόλαςπροσπάθεια απέτυχε παταγωδώς. Φαύλος κύκλος:Η ίδια κοιλιά που ήθελε να ρίξει στεκόταν στη μέση

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 20

21

σαν ολοστρόγγυλος βράχος, εμποδίζοντας έστω καιμισό κοιλιακό. Έτσι, μονάχα μια λύση απόμενε: δί-αιτα, και μάλιστα αυστηρή.

Όμως, προς μεγάλη του απογοήτευση, ο Κορνή-λιος είχε ανακαλύψει την πικρή αλήθεια που βασα-νίζει κάθε υπέρβαρο ζώο: πως ό,τι δεν πάχαινε ήτανπέρα για πέρα άνοστο. Αποχαιρετώντας τις πολλέςθερμίδες, αποχαιρετούσες και κάθε ελπίδα γαστρι-μαργικής απόλαυσης.

Οπότε άρχισε να κλέβει, καταχωνιάζοντας σε διά-φορα σημεία του σπιτιού σάντουιτς, γκοφρέτες, σο-κολατάκια και πατατάκια – μόνο που η Μάρθα ταανακάλυπτε ένα προς ένα, σαν λαγωνικό, κι έπειτατου ’κανε το κεφάλι καζάνι με τη μίρλα της. («Δε θασ’ αφήσω να σκάσεις απ’ το φαΐ! Χώρια που δεν έχεις

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 21

22

πια τι να φορέσεις, και μου γυρνάς με τις φόρμες, σανποδοσφαιριστής που κατάπιε δέκα μπάλες! Κι αν νο-μίζεις ότι θα κάθομαι να σου ανοίγω εξτρά κουμπό-τρυπες στα παντελόνια, σε γελάσανε!») Και τη μίακαι μοναδική φορά που τόλμησε νυχτερινή επιδρομήστο ψυγείο, βρήκε τη Μάρθα καθισμένη στην τυριέ-ρα με τη γούνα της, έξαλλη, με την ουρά της να ανα-βοσβήνει σαν του περιπολικού, βγάζοντας συννεφά-κια απ’ το στόμα και καπνούς απ’ τ’ αυτιά.

Έτσι και σήμερα, βλέποντας ότι η ρόμπα του ’χεγίνει σαν βαφτιστική και θέλοντας ν’ αποφύγει τονπρωινό εξάψαλμο, πήρε μια βαθιά ανάσα, ρούφηξετην κοιλιά του όσο μπορούσε και με τον ιδρώτα νακυλά στο μέτωπό του κατόρθωσε να κουμπώσει τοπάνω κουμπί. Θρίαμβος! μονολόγησε και πήγε ναδέσει το ζωνάρι για να καλύψει τις δίπλες που προ-εξείχαν – μα μόλις ξεφύσηξε ανακουφισμένος, η κοι-λιά του επανήλθε στο πρωτύτερο μεγαλείο της σαναερόσακος σε τράκα, και το κουμπί εκτοξεύτηκε απ’την κρεβατοκάμαρα κι έπεσε κροταλίζοντας στο βά-ζο του χολ.

«Τι ήταν αυτό;» ακούστηκε η φωνή της Μάρθαςαπ’ την κουζίνα, κι ο Κορνήλιος, δένοντας όπωςόπως το ζωνάρι της ρόμπας, έτρεξε στις μύτες τωνποδιών ως το χολ κι έχωσε το χέρι του στο βάζο γιανα προλάβει να μαζέψει το κουμπί προτού η Μάρ-θα πάρει χαμπάρι τη νέα του πανωλεθρία. Όμως

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 22

23

μες στη βιασύνη του δεν υπολόγισε το γεγονός ότι,μαζί με όλο το υπόλοιπο σώμα του, είχαν παχύνεικαι τα μπράτσα του – το χέρι του γλίστρησε ως τονπάτο του βάζου κι έπιασε το κουμπί, μα, μόλις προ-σπάθησε να το βγάλει, διαπίστωσε ότι το βάζο είχεφρακάρει γύρω απ’ το μπράτσο του σαν πορσελά-νινο γάντι. Και την ίδια στιγμή η Μάρθα κατέφτα-σε πετώντας απ’ την κουζίνα. Σε μια απεγνωσμένηπροσπάθεια να συγκαλύψει τη νίλα που ’χε πάθει,ο Κορνήλιος έκρυψε το παγιδευμένο του χέρι πίσωαπ’ την πλάτη του – οπότε και η κοιλιά του, αψη-φώντας τη σκλαβιά της ρόμπας, έλυσε το ζωνάρικαι ξετσούμισε περήφανη απ’ το λάστιχο της πιτζά-μας.

«Τι κρύβεις εκεί;» ρώτησε η Μάρθα. «Δεν πιστεύωνα ’χεις καμιά καινούρια καβάντζα με καραμελωμέ-να αμύγδαλα. Αφού τα πέταξα όλα προχτές». (Κάτιπου ο Κορνήλιος ήξερε πολύ καλά, μιας και, παρ’όλη την ντροπή του, είχε ψαρέψει τα ένοχα αμύγδα-λα απ’ το σκουπιδοντενεκέ, τα ’χε ξεπλύνει και τα ’χεφάει αμάσητα.) Κάθε δικαιολογία ήταν μάταιη, οπό-τε αποκάλυψε το δράμα του στη Μάρθα, που στηναρχή λύθηκε στα γέλια κι έπειτα του έσυρε τα εξαμάξης για την αμετανόητη αδηφαγία του. «Κι αννομίζεις ότι θα κάθομαι να ράβω κουμπιά σαν τηδούλα επειδή δε λες να κουμαντάρεις τα ξίγκια σου,μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι» είπε και πέταξε στην

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 23

24

κουζίνα για να φέρει λίγο βούτυρο, μπας και κατα-φέρει να ξεφρακάρει το μπράτσο του απ’ το βάζο.«Κι έτσι και σε πιάσω να γλείφεις τη βουτυρωμένηρόμπα, θα πάρω τον Ιπποκράτη και θα τον βάλω νασε στείλει δεμένο σε κατασκήνωση για χοντρούς».

Μαζί με την οργισμένη φωνή της Μάρθας, μιατραγική μπόχα χτύπησε άξαφνα τον Κορνήλιο σανσφαλιάρα, αναγκάζοντάς τον να σκεπάσει μύτη καιστόμα με το μαντίλι του. Η πρώτη του σκέψη ήτανπως ο κόνδορας, ως αντίποινα στο μόνιμο καψόνιτης Μάρθας, τους είχε στολίσει την εξώπορτα μεμια αχνιστή κουτσουλιά. Ωστόσο, με το πρώτο δει-λό βήμα συνειδητοποίησε ότι η αποκρουστική μυ-ρωδιά –ω φρίκη της φρίκης!– ερχόταν απ’ την κου-ζίνα.

Ω Θεέ μου, όχι πάλι! μονολόγησε απελπισμένος.Ποιανού αμαρτίες πληρώνω και δεν μπορώ ν’ απο-λαύσω ένα φυσιολογικό πρωινό, λίγο ψωμί με βού-τυρο και μαρμελάδα, καμιά ομελετίτσα – και με μιαφέτα μπαγιάτικο κέικ συμβιβάζομαι! Αλλά η Μάρ-θα ήταν ανένδοτη και το τελευταίο διάστημα ταπρωινά που του ετοίμαζε ήταν σωστό βασανιστήριο:βραστό κουνουπίδι, λαχανάκια Βρυξελλών, μυξια-σμένες μπάμιες και άπαχο τυρί, γευστικό σαν αφρο-λέξ. Ακόμα και τον καφέ του ’χε κόψει και στη θέσητου ο δύσμοιρος Κορνήλιος ήταν αναγκασμένος ναπίνει ένα σωρό φρικαλέα αφεψήματα και νερομπού-

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 24

25

λια, γιατί, όπως λένε όοοοοολοι οι γιατροί, είναιπλούσια σε αντιοξειδωτικά, βιταμίνες και ιχνοστοι-χεία, και χαμηλά σε λιπαρά και υδατάνθρακες…

Παρ’ όλ’ αυτά, ο Κορνήλιος δεν μπόρεσε να συ-γκρατήσει το θυμό και την απόγνωσή του: Μπαίνο-ντας στην κουζίνα με το μαντίλι δεμένο ακόμα γύρωαπ’ τη μύτη και το στόμα του, ρώτησε με μπουκωμέ-νη φωνή: «Για όνομα του Θεού, τι βρομάει έτσι;».

Η Μάρθα του απάντησε μ’ έναν παραπονιάρικομονόλογο, πετώντας απ’ το φούρνο στο τραπέζι γιανα σερβίρει το πρωινό τους: «Κατάλαβες; Αυτό είναιτο ευχαριστώ που φροντίζω την υγεία και τη σιλουέ-τα του. Και μετά του βρομάει του κυρίου Κρικ! Αχ,άτιμο πράμα η αχαριστία!». Σ’ αυτό το σημείο όμωςδεν άντεξε και πετώντας καταπάνω του ξεσπάθωσε:«Μπρόκολο και ρεβιθόζουμο με λούπινα είναι, καιδε βρομάνε καθόλου και θα τα φας και θα πεις κι ένατραγούδι, γιατί είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικά, βι-ταμίνες, ιχνοστοιχεία».

«…και πάνω απ’ όλα, πλούσια σε αηδία» ολο-κλήρωσε ο Κορνήλιος. Για να ηρεμήσει τα πνεύμα-τα, ωστόσο, και να παρακάμψει το ζήτημα του πρωι-νού (καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να φάει μπρόκο-λο στον ατμό και ρεβιθόζουμο με λούπινα –και γά-λα σόγιας!– που να τον σκότωνες), άλλαξε θέμα.«Για μένα ήταν ο κούριερ;» ρώτησε.

«Για ποιον άλλο;» αποκρίθηκε η Μάρθα πικαρι-

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 25

26

σμένη. «Εμένα μόνο τα διαφημιστικά και οι πιστω-σμένη. «Εμένα μόνο τα διαφημιστικά και οι πιστω-τικές με θυμούνται».

Ο Κορνήλιος γύρισε προς το μέρος της απορημέ-νος. «Πιστωτικές; Τι πιστωτικές;»

«Διαφημιστικά για πιστωτικές ήθελα να πω – δεμ’ αφήνουν σε ησυχία οι τράπεζες. Όλες θέλουν ναμου βγάλουν δωρεάν κάρτες!» Αλλά η ουρά τηςΜάρθας, άθελά της, είχε πάρει ένα φωτεινό πορτο-καλί χρώμα, όπως όταν την έπιαναν οι ντροπές ήόταν έλεγε ψέματα.

Όπως και να ’χε, ο Κορνήλιος δεν είχε καμία όρε-ξη για επιπλέον αψιμαχίες και μονολογώντας Ελπίζωνα μη μας πάρουν τη βελανιδιά οι τράπεζες για ταεξακόσια ζευγάρια παπούτσια της Μάρθας έστρεψετην προσοχή του στο φάκελο που είχε λάβει.

7101 011-105:02.KEIMENO.K50_04 1/22/16 6:03 PM Page 26