Wall Street Crash of 1929From Wikipedia, the free encyclopedia

Jump to: navigation, searchThis article is about the Stock Market Crash of 1929. For the British vocal group Wall Street Crash, see Wall Street Crash (group)."Black Tuesday" redirects here. For other uses, see Black Tuesday (disambiguation).

Crowd gathering on Wall Street after the 1929 crash.The Wall Street Crash of 1929, also known as Black Tuesday[1] and the Stock Market Crash of 1929, began in late October 1929 and was the most devastating stock market crash in the history of the United States, when taking into consideration the full extent and duration of its fallout.[2] The crash signaled the beginning of the 10-year Great Depression that affected all Western industrialized countries[3] and did not end in the United States until the onset of American mobilization for World War II at the end of 1941. 15 million people had unemployment coming to them after the banks crashed.

Anyone who bought stocks in mid-1929 and held onto them saw most of his or her adult life pass by before getting back to even.—Richard M. Salsman[4]

Contents  [hide] ← 1 Timeline← 2 Analysis

← 2.1 Economic fundamentals← 2.2 Subsequent actions← 3 Effects and Academic Debate← 4 See also← 5 Notes← 6 Further reading← 7 External links

[edit]

Timeline

The Dow Jones Industrial, 1928–1930.The Roaring Twenties, the decade that led up to the Crash,[5] was a time of wealth and excess. Despite the dangers of speculation, many believed that the stock market would continue to rise indefinitely. The market had been on a nine-year run that saw the Dow Jones Industrial Average increase in value tenfold, peaking at 381.17 on September 3, 1929.[6] Shortly before the crash, economist Irving Fisher famously proclaimed, "Stock prices have reached what looks like a permanently high plateau."[7] The optimism and financial gains of the great bull market were shaken on September 18, 1929, when share prices on the New York Stock Exchange (NYSE) abruptly fell.

In the days leading up to the crash, the market was severely unstable. Periods of selling and high volumes of trading were interspersed with brief periods of rising prices and recovery. Economist and author Jude Wanniski later correlated these swings with the prospects for passage of the Smoot–Hawley Tariff Act, which was then being debated in Congress.[8]

On October 24 ("Black Thursday"), the market lost 11% of its value at the opening bell on very heavy trading. Several leading Wall Street

bankers met to find a solution to the panic and chaos on the trading floor.[9] The meeting included Thomas W. Lamont, acting head of Morgan Bank; Albert Wiggin, head of the Chase National Bank; and Charles E. Mitchell, president of the National City Bank of New York. They chose Richard Whitney, vice president of the Exchange, to act on their behalf.

With the bankers' financial resources behind him, Whitney placed a bid to purchase a large block of shares in U.S. Steel at a price well above the current market. As traders watched, Whitney then placed similar bids on other "blue chip" stocks. This tactic was similar to one that ended the Panic of 1907. It succeeded in halting the slide. The Dow Jones Industrial Average recovered, closing with it down only 6.38 points for the day; however, unlike 1907, the respite was only temporary.

The trading floor of the New York Stock Exchange in 1930, six months after the crash of 1929Over the weekend, the events were covered by the newspapers across the United States. On October 28, "Black Monday",[10] more investors decided to get out of the market, and the slide continued with a record loss in the Dow for the day of 38.33 points, or 13%.

The next day, "Black Tuesday", October 29, 1929, about 16 million shares were traded, and the Dow lost an additional 30 points, or 12%,[11][12][13] amid rumors that U.S. President Herbert Hoover would not veto the pending Smoot–Hawley Tariff Act.[4] The volume of stocks traded on October 29, 1929 was a record that was not broken for nearly 40 years.[12]

On October 29, William C. Durant joined with members of the Rockefeller family and other financial giants to buy large quantities of

stocks in order to demonstrate to the public their confidence in the market, but their efforts failed to stop the large decline in prices. Due to the massive volume of stocks traded that day, the ticker did not stop running until about 7:45 p.m. that evening. The market had lost over $30 billion in the space of two days which included $14 billion on October 29 alone.[14]

Dow Jones Industrial Average on Black Monday and Black Tuesday[15]

DateChange% ChangeClose

October 28, 1929−38.33−12.82260.64

October 29, 1929−30.57−11.73230.07

After a one-day recovery on October 30, where the Dow regained an additional 28.40 points, or 12%, to close at 258.47, the market continued to fall, arriving at an interim bottom on November 13, 1929, with the Dow closing at 198.60. The market then recovered for several months, starting on November 14, with the Dow gaining 18.59 points to close at 217.28, and reaching a secondary closing peak (i.e., bear market rally) of 294.07 on April 17, 1930. After the Smoot–Hawley Tariff Act was enacted in mid-June, the Dow dropped again, stabilizing above 200. The following year, the Dow embarked on another, much longer, steady slide from April 1931 to July 8, 1932 when it closed at 41.22—its lowest level of the 20th century, concluding an 89% loss rate for all of the market's stocks. For most of the 1930s, the Dow began slowly to regain the ground it lost during the 1929 crash and the three years following it, beginning on March 15, 1933, with the largest percentage increase of 15.34%, with the Dow Jones closing at 62.10, with a 8.26 point increase. The largest percentage increases of the Dow Jones occurred during the early and mid 1930s, but it would not return to the peak closing of September 3, 1929 until November 23, 1954.[16][17]

[edit]

Analysis

[edit]

Economic fundamentalsThe crash followed a speculative boom that had taken hold in the late 1920s. During the later half of the 1920s, steel production, building construction, retail turnover, automobiles registered, even railway

receipts advanced from record to record. The combined net profits of 536 manufacturing and trading companies showed an increase, in fact for the first six months of 1929, of 36.6% over 1928, itself a record half-year. Iron and steel led the way with doubled gains.[18] Such figures set up a crescendo of stock-exchange speculation which had led hundreds of thousands of Americans to invest heavily in the stock market. A significant number of them were borrowing money to buy more stocks. By August 1929, brokers were routinely lending small investors more than two-thirds of the face value of the stocks they were buying. Over $8.5 billion was out on loan,[19] more than the entire amount of currency circulating in the U.S. at the time.[14][20]

The rising share prices encouraged more people to invest; people hoped the share prices would rise further. Speculation thus fueled further rises and created an economic bubble. Because of margin buying, investors stood to lose large sums of money if the market turned down—or even failed to advance quickly enough. The average P/E (price to earnings) ratio of S&P Composite stocks was 32.6 in September 1929,[21] clearly above historical norms.[citation needed]

Good harvests had built up a mass of 250,000,000 bushels of wheat to be 'carried over' when 1929 opened. By May there was also a winter-wheat crop of 560,000,000 bushels ready for harvest in the Mississippi Valley. This oversupply caused a drop in wheat prices so heavy that the net incomes of the farming population from wheat were threatened with extinction. Stock markets are always sensitive to the future state of commodity markets and the slump in Wall-street predicted for May by Sir George Paish, arrived on time. In June 1929 the position was saved by a severe drought in the Dakotas and the Canadian West, plus unfavorable seed times in Argentina and Eastern Australia. The oversupply would now be wanted to fill the big gaps in the 1929 world wheat production. From 97c per bushel in May wheat rose to $1.49 in July. When it was seen that at this figure the American farmers would get rather more for their smaller crop than for that of 1928, up went stocks again and from far and wide orders came to buy shares for the profits to come.

Then in August the wheat price fell when France and Italy were bragging of a magnificent harvest and the situation in Australia improved. This sent a shiver through Wall Street and stock prices quickly dropped, but word of cheap stocks brought a fresh rush of 'stags,' amateur speculators and investors. Congress had also voted for a 100 million dollar relief package for the farmers, hoping to stabilise wheat prices. By October though, the price had fallen to $1.31 per bushel.[22] The falling commodity markets in other countries told upon even American self-confidence, and the stock market started to falter.

On October 24, 1929, with the Dow just past its September 3 peak of

381.17, the market finally turned down, and panic selling started.[23]

The president of the Chase National Bank said at the time "We are reaping the natural fruit of the orgy of speculation in which millions of people have indulged. It was inevitable, because of the tremendous increase in the number of stockholders in recent years, that the number of sellers would be greater than ever when the boom ended and selling took the place of buying."[24]

[edit]

Subsequent actionsIn 1932, the Pecora Commission was established by the U.S. Senate to study the causes of the crash. The following year, the U.S. Congress passed the Glass–Steagall Act mandating a separation between commercial banks, which take deposits and extend loans, and investment banks, which underwrite, issue, and distribute stocks, bonds, and other securities.

After the experience of the 1929 crash, stock markets around the world instituted measures to suspend trading in the event of rapid declines, claiming that the measures would prevent such panic sales. However, the one-day crash of Black Monday, October 19, 1987, when the Dow Jones Industrial Average fell 22.6%, was worse in percentage terms than any single day of the 1929 crash.

[edit]

Effects and Academic Debate

Further information: Causes of the Great Depression

Crowd at New York's American Union Bank during a bank run early in the Great Depression.Together, the 1929 stock market crash and the Great Depression formed the largest financial crisis of the 20th century.[25] The panic of October 1929 has come to serve as a symbol of the economic

contraction that gripped the world during the next decade.[26] The crash of 1929 caused fear mixed with a vertiginous disorientation, but shock was quickly cauterized with denial, both official and mass-delusional.[27] The falls in share prices on October 24 and 29, 1929 were practically instantaneous in all financial markets, except Japan.[28]

The Wall Street Crash had a major impact on the U.S. and world economy, and it has been the source of intense academic debate—historical, economic and political—from its aftermath until the present day. Some people believed that abuses by utility holding companies contributed to the Wall Street Crash of 1929 and the Depression that followed.[29] Many people blamed the crash on commercial banks that were too eager to put deposits at risk on the stock market.[30]

The 1929 crash brought the Roaring Twenties to a shuddering halt.[31] As tentatively expressed by economic historian Charles Kindleberger, in 1929 there was no lender of last resort effectively present, which, if it had existed and were properly exercised, would have been key in shortening the business slowdown[s] that normally follows financial crises.[28] The crash marked the beginning of widespread and long-lasting consequences for the United States. Historians still debate the question: did the 1929 Crash spark The Depression,[32] or did it merely coincide with the bursting of a loose credit-inspired economic bubble? Only 16% of American households were invested in the stock market within the United States during the period leading up to the depression, suggesting that the crash carried somewhat less of a weight in causing the depression.

Unemployed men march in Toronto, Ontario, Canada.However, the psychological effects of the crash reverberated across the nation as business became aware of the difficulties in securing capital markets investments for new projects and expansions. Business uncertainty naturally affects job security for employees, and as the American worker (the consumer) faced uncertainty with regards to income, naturally the propensity to consume declined. The decline in stock prices caused bankruptcies and severe macroeconomic difficulties including contraction of credit, business closures, firing of workers, bank failures, decline of the money supply, and other economic depressing events.

The resultant rise of mass unemployment is seen as a result of the crash, although the crash is by no means the sole event that contributed to the depression. The Wall Street Crash is usually seen as having the greatest impact on the events that followed and therefore is widely regarded as signaling the downward economic slide that initiated the Great Depression. True or not, the consequences were dire for almost everybody. Most academic experts agree on one aspect of the crash: It wiped out billions of dollars of wealth in one day, and this immediately depressed consumer buying.[32]

The failure set off a worldwide run on US gold deposits (i.e., the dollar), and forced the Federal Reserve to raise interest rates into the slump. Some 4,000 banks and other lenders ultimately failed. Also, the uptick rule,[33] which allowed short selling only when the last tick in a stock's price was positive, was implemented after the 1929 market crash to prevent short sellers from driving the price of a stock down in a bear raid.[34]

Economists and historians disagree as to what role the crash played in subsequent economic, social, and political events. The Economist argued in a 1998 article that the Depression did not start with the stock market crash.[35] Nor was it clear at the time of the crash that a depression was starting. They asked, "Can a very serious Stock Exchange collapse produce a serious setback to industry when industrial production is for the most part in a healthy and balanced condition?" They argued that there must be some setback, but there was not yet sufficient evidence to prove that it will be long or that it need go to the length of producing a general industrial depression.[36]

But The Economist also cautioned that some bank failures are also to be expected and some banks may not have any reserves left for financing commercial and industrial enterprises. They concluded that the position of the banks is the key to the situation, but what was going to happen could not have been foreseen."[36]

Academics see the Wall Street Crash of 1929 as part of a historical process that was a part of the new theories of boom and bust.

According to economists such as Joseph Schumpeter and Nikolai Kondratieff ans Charles E. Mitchell the crash was merely a historical event in the continuing process known as economic cycles. The impact of the crash was merely to increase the speed at which the cycle proceeded to its next level.

Milton Friedman's A Monetary History of the United States, co-written with Anna Schwartz, makes the argument that what made the "great contraction" so severe was not the downturn in the business cycle, protectionism, or the 1929 stock market crash. But instead what plunged the country into a deep depression, was the collapse of the banking system during three waves of panics over the 1930-33 period.[37]

[edit]

See also

• Bear raid • The Great Depression • List of largest daily changes in the Dow Jones Industrial Average [edit]

Notes1.^ http://www.americaslibrary.gov/jb/wwii/jb_wwii_subj.html2.^ Bone, James. "The beginner's guide to stock markets". The Times

(London). Archived from the original on May 25, 2010. Retrieved January 29, 2012. "The most savage bear market of all time was the Wall Street Crash of 1929–1932, in which share prices fell by 89 per cent."

3.^ "Stock Market Crash of 1929". Encyclopædia Britannica. Retrieved January 29, 2012.

4.^ a b Salsman, Richard M. "The Cause and Consequences of the Great Depression, Part 1: What Made the Roaring '20s Roar", The Intellectual Activist, ISSN 0730-2355, June 2004, p. 16.

5.^ "America gets depressed by thoughts of 1929 revisited" The Sunday Times

6.^ "Timeline: A selected Wall Street chronology". PBS. Retrieved 2008-09-30.

7.^ Teach, Edward (May 1, 2007). "The Bright Side of Bubbles". CFO. Retrieved October 1, 2008.

8.^ Wanniski, Jude The Way the World Works ISBN 0-89526-344-0, 1978 Gateway Editions

9.^ The Great Depression, by Robert Goldston, pages 39–4010. ^ "The Panic of 2008? What Do We Name the Crisis?" The Wall Street

Journal11. ^ "Timeline". NYSE Euronext. NYSE. Retrieved 2008-10-01.12. ^ a b Weeks, Linton. "History's Advice During A Panic? Don't Panic".

NPR. Retrieved 2008-10-01.

13. ^ "The Crash of 1929". PBS. Retrieved 2008-10-01.14. ^ a b New York: A Documentary Film PBS15. ^ "Dow Jones Industrial Average All-Time Largest One Day Gains and

Losses". The Wall Street Journal. Retrieved May 11, 2011.16. ^ "DJIA 1929 to Present", Yahoo! Finance17. ^ "U.S. Industrial Stocks Pass 1929 Peak", The Times, November 24,

1954, p. 12.18. ^ "BROAD FACTS OF, ILSA CRISIS.". The Daily News (Perth, WA :

1882 - 1950) (Perth, WA: National Library of Australia): p. 6 Edition: HOME FINAL EDITION. 1 November 1929. Retrieved 22 November 2012.

19. ^ Lambert, Richard (July 19, 2008). "Crashes, Bangs & Wallops". Financial Times. Retrieved September 30, 2008. "At the turn of the 20th century stock market speculation was restricted to professionals, but the 1920s saw millions of 'ordinary Americans' investing in the New York Stock Exchange. By August 1929, brokers had lent small investors more than two-thirds of the face value of the stocks they were buying on margin – more than $8.5bn was out on loan."

20. ^ Facing the facts: an economic diagnosis. Retrieved 2008-09-30.21. ^ Shiller, Robert (2005-03-17). "Irrational Exuberance, Second Edition".

Princeton University Press. Retrieved 2007-02-03.22. ^ "GRAIN PLUNGES.". The Brisbane Courier (Qld. : 1864 - 1933)

(Qld.: National Library of Australia): p. 19. 26 October 1929. Retrieved 22 November 2012.

23. ^ "WILD SELLING. New York Panic.". The Sydney Morning Herald (NSW : 1842 - 1954) (NSW: National Library of Australia): p. 17. 26 October 1929. Retrieved 22 November 2012.

24. ^ "SECOND CRASH.". The Sydney Morning Herald (NSW : 1842 - 1954) (NSW: National Library of Australia): p. 17. 30 October 1929. Retrieved 20 November 2012.

25. ^ "Paulson affirms Bush assessment", The Washington Times26. ^ Scardino, Albert (1987-10-21). "The Market Turmoil: Past lessons,

present advice; Did '29 Crash Spark The Depression?". The New York Times.

27. ^ "Downtown bestiary" The Times28. ^ a b "Crashes, Bangs & Wallops" Financial Times29. ^ Jameson, Angela (August 10, 2005),"Pyramid structures brought

down by Wall Street Crash" The Times, Retrieved March 17, 201030. ^ "Death of the Brokerage: The Future of Wall Street" National Public

Radio31. ^ "Kaboom!...and bust. The crash of 2008" The Times32. ^ a b "The Market Turmoil: Past lessons, present advice; Did '29 Crash

Spark The Depression?" The New York Times33. ^ "Practice has plenty of historical precedents" Financial Times34. ^ "Funds want 'uptick' rule back" Financial Times35. ^ "Economics focus: The Great Depression", The Economist (Sept. 17,

1998)36. ^ a b "Reactions of the Wall Street slump", The Economist (Nov. 23,

1929)37. ^ "Panic control" The Washington Times[edit]

Further reading

• Bierman, Harold (March 26, 2008), "The 1929 Stock Market Crash", in Whaples, Robert, EH.Net Encyclopedia, Santa Clara, CA: Economic History Association, retrieved May 13, 2010.

• Brooks, John . (1969). Once in Golconda: A True Drama of Wall Street 1920–1938. New York: Harper & Row. ISBN 0-393-01375-8.

• Galbraith, John Kenneth . (1954). The Great Crash, 1929. Boston: Houghton Mifflin. ISBN 0-395-85999-9.

• Klein, Maury. (2001). Rainbow's End: The Crash of 1929. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-513516-4.

• Klingaman, William K. (1989). 1929: The Year of the Great Crash. New York: Harper & Row. ISBN 0-06-016081-0.

• Reed, Lawrence W . (1981 & 2008). Great Myths of the Great Depression. Midland, MI: Mackinac Center.

• Rothbard, Murray N . (2000), "America's Great Depression", Auburn, AL: The Ludwig von Mises Institute, ISBN 978-0-945466-05-5, retrieved May 13, 2010.

• Salsman, Richard M . "The Cause and Consequences of the Great Depression" in The Intellectual Activist, ISSN 0730-2355.

• "Part 1: What Made the Roaring '20s Roar", June 2004, pp. 16–24.• "Part 2: Hoover's Progressive Assault on Business", July 2004, pp.

10–20.• "Part 3: Roosevelt's Raw Deal", August 2004, pp. 9–20.• "Part 4: Freedom and Prosperity", January 2005, pp. 14–23.• Shachtman, Tom. (1979). The Day America Crashed. New York: G.P.

Putnam. ISBN 0-399-11613-3.• Thomas, Gordon & Morgan-Witts, Max. (1979). The Day the Bubble

Burst: A Social History of the Wall Street Crash of 1929. Garden City, NY: Doubleday. ISBN 0-385-14370-2.

[edit]

External links

• The Crash of 1929 — An American Experience Documentary

Παγκόσμια οικονομική ύφεση 1929Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ένας άνεργος άντρας στέκεται έξω από εγκαταλελειμμένο μαγαζί στο Σαν Φρανσίσκο, Καλιφόρνια, ΗΠΑ.Η παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929 (αγγλικά:The Great Depression) ήταν μια κατάσταση διεθνούς οικονομικής ύφεσης που διήρκεσε από ένα μέχρι δέκα χρόνια σε διάφορες χώρες του κόσμου. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη οικονομική ύφεση της σύγχρονης ιστορίας και χρησιμοποιείται τον 21ο αιώνα ως παράδειγμα για το πόσο οδυνηρή μπορεί να είναι μια οικονομική καταστροφή. Η "Μεγάλη Ύφεση", όπως χαρακτηρίστηκε στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τους αναλυτές προκλήθηκε μετά από το χρηματιστηριακό κραχ, που ξεκίνησε στις 24 Οκτωβρίου του 1929, την λεγόμενη Μαύρη Πέμπτη. Το τέρμα της κρίσης στις ΗΠΑ ταυτίστηκε με το έναυσμα της πολεμικής οικονομίας του 2ου παγκοσμίου πολέμου, γύρω στο 1939.

Η κρίση είχε καταστροφικές επιπτώσεις τόσο στον ανεπτυγμένο, όσο και στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Επηρεάστηκε το διεθνές εμπόριο, καθώς επίσης και τα προσωπικά εισοδήματα, τα έσοδα από φόρους, οι τιμές και τα κέρδη. Η οικονομία πόλεων ανά τον κόσμο επλήγη, ιδίως εκείνων που εξαρτώνταν άμεσα από τη βαριά βιομηχανία. Οι κατασκευές πάγωσαν, οι αγροτο-κτηνοτροφικές εργασίες υποχώρησαν λόγω πτώσης των τιμών στις σοδειές κατά 40% με 60%. Με τη ζήτηση σε διαρκή υποχώρηση, σε συνδυασμό με την έλλειψη εναλλακτικών εργασιών, περιοχές που εξαρτώνταν από τον πρωτογενή τομέα όπως εκμετάλλευση γης, ορυχείων και ξύλου υπέφεραν ακόμη περισσότερο.

Η μεγάλη κρίση τερματίστηκε σε διαφορετικό χρόνο ανά χώρα. Οι περισσότερες χώρες εφήρμοσαν προγράμματα ανακούφισης και η πολιτική τους ζωή πέρασε αναταραχές, εξωθώντας την ιδεολογία στα άκρα. Σε ορισμένα κράτη, οι απελπισμένοι πολίτες στράφηκαν προς δημαγωγούς εθνικιστές, όπως τον Αδόλφο Χίτλερ, με αποτέλεσμα την

2 .έναρξη του ου παγκοσμίου πολέμου

Πίνακας περιεχομένων  [Απόκρυψη] ← 1 Το Φαινόμενο της Χιονοστιβάδας← 2 Τα Αίτια της Κρίσης← 3 Υπερβολικός Δανεισμός← 4 Πτώση των Συναλλαγών και η Ρύθμιση Smoot-Hawley

Tariff στις ΗΠΑ← 5 Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ και Χρηματικά Αποθέματα← 6 Ερμηνεία της Αυστριακής Σχολής← 7 Βιβλιογραφία← 8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Το Φαινόμενο της Χιονοστιβάδας [Επεξεργασία]

Η τεχνολογική εξέλιξη της αγροτικής εκμετάλλευσης αντικατέστησε τους χειρωνάκτες αγρότες στις καλλιέργειες βαμβακιού στην κομητεία του Childress, στο Τέξας, 1938Η μεγάλη κρίση δεν ήταν αποτέλεσμα μιας απότομης πτώσης. Οι χρηματιστηριακές αγορές κινούνταν ανοδικά στις αρχές του 1930, επιστρέφοντας στα αρχικά επίπεδα των αρχών του 1929 τον Απρίλιο, αν και ακόμη περίπου 30% κάτω από τα μέγιστα του Σεπτεμβρίου του 1929. Η αμερικανική κυβέρνηση και η βιομηχανία ξόδεψαν περισσότερα στο πρώτο εξάμηνο του 1930 απ' ότι στην αντίστοιχη περίοδο του 1929. Όμως, οι καταναλωτές, πολλοί από τους οποίους είχαν υποστεί σημαντικές απώλειες στην αγορά τον προηγούμενο χρόνο, είχαν περικόψει τα έξοδά τους κατά 10%, ενώ μια μεγάλη περίοδος ξηρασίας κατέστρεψε τις αγροτικές περιοχές των ΗΠΑ, μια περίοδος που κράτησε μέχρι το καλοκαίρι του 1930.

Στις αρχές του 1930, η τραπεζική πίστη ήταν διάχυτη και διαθέσιμη σε χαμηλά επιτόκια, αλλά ο κόσμος ήταν συντηρητικός στη λήψη δανείων. Τον Μάιο οι πωλήσεις αυτοκινήτων σημείωναν πτώση κάτω από τα επίπεδα του 1928. Οι τιμές άρχισαν να πέφτουν, αλλά οι μισθοί διατηρούνταν σταθεροί μέχρι το 1930, οπότε και άρχισε να υποχωρεί η αγοραστική δύναμη. Η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη στις αγροτικές περιοχές, όπου οι τιμές των εμπορευμάτων έπεφταν απότομα, καθώς επίσης και σε ορυχεία και δάση, όπου η ανεργία ανέβαινε και υπήρχαν ελάχιστες δουλειές. Η υποχώρηση της αμερικανικής οικονομίας ήταν ο παράγοντας που συμπαρέσυρε και τις υπόλοιπες χώρες αρχικά, ενώ αργότερα η εσωτερική κατάσταση στις οικονομίες της κάθε χώρας καθόρισαν τις συνθήκες σε εθνικό επίπεδο. Απέλπιδες προσπάθειες για έξοδο από την κρίση μέσα από προστατευτικές πολιτικές, όπως η Πράξη Smooth-Hawley Tariff το 1930 στις ΗΠΑ και ανταποδοτικοί δασμοί σε άλλες χώρες, κατέστησαν τελικά πιο εύκολη την κατακρήμνιση του διεθνούς εμπορίου. Από τα τέλη του 1930 μέχρι και το Μάρτιο του 1933 η οικονομία ακολουθούσε σταθερή πτώση.

Ο Τζον Ντέιβινσον Ροκφέλερ, μεγάλος βιομήχανος της εποχής, υποστήριξε πως:

    Αυτές είναι δύσκολες μέρες, που αποθαρρύνουν πολλούς. Στα 93 χρόνια της ζωής μου, υφέσεις ήλθαν και πέρασαν. Η ευημερία πάντα επέστρεφε και αυτό θα συμβεί και σε αυτή την περίπτωση.    

Τα Αίτια της Κρίσης [Επεξεργασία]

Το ετήσιο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν των ΗΠΑ και οι μακροπρόθεσμες τάσεις μεταξύ 1920-1940, σε δισεκατομμύρια δολάρια τρεχουσών τιμών.Υπήρξαν πολλοί παράγοντες που προκάλεσαν την κρίση, όπως δομικές αδυναμίες και συγκεκριμένα περιστατικά τα οποία τη μετέτρεψαν σε μια γενικευμένη κατάθλιψη, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο μεταφέρθηκε από χώρα σε χώρα. Σχετικά με την περίοδο αυτή, οι ιστορικοί αναφέρουν ως δομικούς παράγοντες μεγάλες καταστροφές τραπεζών και το χρηματιστηριακό κράχ, ενώ αναλυτές όπως ο Πίτερ Τέμιν και ο Μπάρρυ Άιχενγκριν δίνουν έμφαση στην απόφαση της Βρετανίας να επιστρέψει στις ισοτιμίες που υπήρχαν πριν το Gold Standard προτού ξεσπάσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Οι εναλλασόμενοι κύκλοι ύφεσης θεωρούνται ένα σύνηθες κομμάτι της ζωής σε ένα κόσμο με αβέβαιες ισορροπίες μεταξύ προσφοράς και ζήτησης. Το ποιος παράγοντας μετατρέπει μια συνήθη ήπια και σύντομη ύφεση ή οικονομικό κύκλο σε μια γενικευμένη κατάπτωση αποτελεί αντικείμενο συζήτησης. Άνθρωποι της διανόησης δεν έχουν συμφωνήσει ως προς τα ακριβή αίτια και τη σχετική τους συμβολή στην κρίση. Η αναζήτηση των ευθυνών είναι στενά συνδεδεμένη με το ερώτημα του πώς να αποφευχθεί μια μελλοντική κρίση και ως εκ τούτου οι πολιτικές απόψεις τους αναμειγνύονται σε μια ανάλυση ιστορικών γεγονότων οκτώ παρελθουσών δεκαετιών. Το μεγαλύτερο ερώτημα εστιάζεται στο κατά πόσον επρόκειτο για μια αποτυχία της ελεύθερης αγοράς ή για μια αποτυχία εκ μέρους των τραπεζών να προλάβουν την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, τον επακόλουθο πανικό και περικοπές στα χρηματικά αποθέματα. Εκείνοι που υποστηρίζουν ένα σημαντικό ρόλο του κράτους στην οικονομία, πιστεύουν ότι επρόκειτο κυρίως για την αποτυχία των ελεύθερων αγορών, ενώ εκείνοι που

πιστεύουν στην ελεύθερη αγορά υποστηρίζουν την άποψη πως η κρίση οφειλόταν στην αποτυχία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.

Διαδήλωση ανέργων στο Τορόντο του Οντάριο, στον ΚαναδάΣύγχρονες θεωρίες μπορεί να κατηγοριοποιούνται σε τρεις σχολές. Πρώτον, υπάρχουν οι υποστηρικτές των κλασικών οικονομικών: μονεταριστές, η αυστριακή σχολή και η νεοκλασική οικονομική θεωρία, όλες εκ των οποίων επικεντρώνονται στις μακροοικονομικές επιπτώσεις στο χρηματικό απόθεμα και στην προσφορά χρυσού που στήριζε πολλά νομίσματα προτού γενικευθεί η κρίση, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής και της κατανάλωσης.

Κατά δεύτερον, υπάρχουν πολλές δομικές θεωρίες, πιο γνωστή από τις οποίες η Κεϋνσιανή θεωρία, αλλά και η σχολή των θεσμικών οικονομικών, που τονίζουν την υποκατανάλωση και την υπερεπένδυση (οικονομική φούσκα), προκλητική συμπεριφορά των τραπεζικών παραγόντων και βιομηχάνων, ή ανεπαρκείς κρατικοί λειτουργοί. Όταν ο πανικός ξεκίνησε και ακολούθησε η ύφεση, πολλοί πίστεψαν ότι μπορούσαν να διασώσουν τα χρήματά τους παραμένοντας μακρυά από την αγορά, καθώς οι τιμές υποχωρούσαν έτσι ώστε ένα δεδομένο ποσοστό χρημάτων να μπορούσε να αγοράσει περισσότερα αγαθά.

Σε τρίτο επίπεδο, υπάρχει η μαρξιστική κριτική για την πολιτική οικονομία. Η κριτική αυτή εστιάζεται σε αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλισμού, μια κοινωνική αντιπαλότητα ως προς την οικειοποίηση της υπεραξίας του κεφαλαίου, καθώς προαγόταν μια έμφυτη ανισορροπία στη συσσώρευσή του, με υπερβολική συσσώρευση που κλιμακωνόταν μέχρι τις περιοδικές κρίσεις που το απομείωναν. Η

προέλευση της κρίσης, ως εκ τούτου, εντοπίζεται αμιγώς στη σφαίρα της παραγωγής, αν και η οικονομική κρίση δύναται να επιδεινωθεί από προβλήματα δυσαναλογίας στην υπερπαραγωγή στη βιομηχανία και συναφείς παραγωγικούς τομείς, καθώς και στην υποκατανάλωση του λαού.

Υπερβολικός Δανεισμός [Επεξεργασία]

    Το εύκολο χρήμα είναι η κύρια αιτία του υπερδανεισμού. Όταν ένας επενδυτής πιστεύει πως μπορεί να βγάλει κέρδος 100% ετησίως δανειζόμενος με επιτόκιο 6%, θα δελεασθεί να δανειστεί, να επενδύσει και να κερδοσκοπήσει με τα χρήματα αυτά. Αυτός ήταν και ο πρωτεύων παράγοντας που οδήγησε στην υπερχρέωση του 1929. Εφευρέσεις και τεχνολογικές βελτιώσεις δημιούργησαν τεράστιες επενδυτικές ευκαιρίες, οδηγώντας σε μεγάλα χρέη.    

Ο υπερβολικός δανεισμός θεωρείται μία από τις αιτίες της μεγάλης κρίσης. Μακροοικονομολόγοι, όπως ο Μπεν Μπερνάνκι, πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ (Fed), επανέφεραν την άποψη της σχέσης χρέους-ύφεσης που πρωτοδιατυπώθηκε από τον Ίρβινγκ Φίσερ. Ο τελευταίος συνέδεσε την χαλαρή πίστωση με την υπερχρέωση, κάτι που προλείανε το έδαφος για κερδοσκοπικά παιχνίδια και επενδυτικές φούσκες. Επιπλέον, ο Μπερνάνκε προχώρησε στην ενοχοποίηση εννέα αλληλοσυσχετιζόμενων παραγόντων υπό συνθήκες χρέους και ύφεσης για να διευκρινήσει το μηχανισμό της αποτυχίας.

    Υποθέτοντας πως σε κάποιο δεδομένο χρονικό διάστημα παρουσιάζεται μια κατάσταση υπερχρέωσης, το γεγονός αυτό θα οδηγήσει σε ρευστοποίηση, είτε λόγω της ανησυχίας των πιστωτών, είτε των δανειοληπτών ή και των δύο. Τότε μπορούμε να εξαγάγουμε την ακόλουθη συμπερασματική αλυσίδα που απαρτίζεται από εννέα κρίκους: (1) Ρευστοποίηση των χρεών που οδηγεί σε εν θερμώ πωλήσεις. (2) Συστολή των νομισματικών αποθεμάτων, καθώς τα τραπεζικά δάνεια αποπληρώνονται και περιορίζεται η ταχύτητα διακίνησης. (3) Πτώση στα επίπεδα των τιμών, με άλλα λόγια, μια φούσκα του δολαρίου. Συμπεραίνοντας, όπως ανεφέρθη και ανωτέρω, πως αυτή η πτώση δε σχετίζεται με ανατίμηση, πρέπει να ακολουθήσει: (4) μια ακόμη μεγαλύτερη πτώση στην καθαρή αξία των επιχειρήσεων προκαλώντας πτωχεύσεις και (5) μια παρόμοια πτώση στα κέρδη, η οποία σε ένα καπιταλιστικό μοντέλο μιας κοινωνίας των ατομικών εσόδων, οδηγεί σε ανησυχία η οποία οδηγεί σε: (6) Μείωση της παραγωγής, των συναλλαγών και της εργασίας. Αυτές οι απώλειες, οι πτωχεύσεις και η ανεργία, οδηγούν σε: (7) Απαισιοδοξία έλλειψη αυτοπεποίθησης, η οποία εν συνεχεία οδηγεί σε (8) Αποταμίευση και λιγότερη διακίνηση χρήματος. Οι οκτώ αναφερθείσες μεταβολές προκαλούν: (9) Περίπλοκες στρεβλώσεις στα επιτόκια δανεισμού και συγκεκριμένα, μια πτώση στα ονομαστικά επιτόκια και στην αξία του χρήματος, συνοδευόμενη από μια

αύξηση στα πραγματικά επιτόκια και της αγοραστικής αξίας των εμπορευμάτων.    

Οι τράπεζες που είχαν χρηματοδοτήσει τα υπερχρέη άρχισαν να καταρρέουν καθώς οι δανειολήπτες αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις συμβατικές τους υποχρεώσεις και καταθέτες σήκωναν τα χρήματά τους μαζικά από τους λογαριασμούς τους, σχηματίζοντας τραπεζικές ουρές. Κυβερνητικές εγγυήσεις και νομοθετικές ρυθμίσεις της Fed που είχαν σκοπό να αποτρέψουν τέτοιες ουρές πανικού απεδείχθησαν αναποτελεσματικές και σε ορισμένες περιπτώσεις αποφεύχθησαν. Τραπεζικές καταστροφές οδήγησαν στην απώλεια αποθεμάτων εκατομμυρίων δολαρίων. Τα απλήρωτα χρέη κατέστησαν ακόμη πιο επικίνδυνα, καθώς οι τιμές και τα εισοδήματα έπεφταν 20-50%, αλλά τα χρέη παρέμεναν στα ίδια επίπεδα. Μετά την κρίση του 1929 και κατά τη διάρκεια των 10 πρώτων μηνών του 1930, 744 αμερικανικές τράπεζες κατέρρευσαν, ενώ μέχρι τα τέλη του έτους ανέρχονταν συνολικά στις 9.000. Το 1933, οι καταθέτες είχαν σημειώσει απώλειες $ 140 δισεκατομμυρίων.

Οι καταρρεύσεις πήραν μορφή χιονοστιβάδας καθώς απελπισμένοι τραπεζίτες απέσυραν δάνεια, τα οποία δεν είχαν χρόνο ή χρήματα οι δανειολήπτες να αποπληρώσουν. Όντας τα μελλοντικά κέρδη χαμηλά, η επένδυση κεφαλαίων και οι κατασκευές περιορίστηκαν ή πάγωσαν τελείως. Εν όψει προβληματικών δανείων και χειροτέρευσης μελλοντικών προγραμμάτων, οι διασωθείσες τράπεζες κατέστησαν ακόμη πιο συντηρητικές στις χορηγήσεις δανείων. Άρχισαν να "κτίζουν" κεφαλαιακά αποθέματα και να περικόπτουν τα δάνεια, εντείνοντας την υποτίμηση του χρήματος. Ένας φαύλος κύκλος σχηματίστηκε, ενώ ακολούθησε και η οικονομική κατρακύλα. Αυτή η αυτοεκπληρούμενη προφητεία προκάλεσε μετέτρεψε την οικονομική ύφεση του 1930 σε μια μεγάλη οικονομική εξαθλίωση μέχρι το 1933.

Πτώση των Συναλλαγών και η Ρύθμιση Smoot-Hawley Tariff στις ΗΠΑ [Επεξεργασία]

Πολλοί οικονομολόγοι είχαν υποστηρίξει πως η απότομη πτώση στις διεθνείς συναλλαγές μετά το 1930 οδήγησαν στη χειροτέρευση της εξαθλίωσης, ιδίως στις χώρες που εξαρτώνταν άμεσα από το διεθνές εμπόριο. Πολλοί ιστορικοί και οικονομολόγοι κατηγόρησαν εν μέρει την αμερικανική ρύθμιση Smoot-Hawley Tariff, που ετέθη σε εφαρμογή το 1930, λόγω της μείωσης των διεθνών συναλλαγών και της εφαρμογής ανταποδοτικών δασμών και στις άλλες χώρες. Οι παγκόσμιες συναλλαγές αποτελούσαν ένα μικρό κομμάτι της καθολικής οικονομικής δραστηριότητας των ΗΠΑ και επικεντρωνόταν σε μερικές επιχειρήσεις, όπως τις αγροτικές. Στις άλλες χώρες όμως ήταν ένας σημαντικός πυλώνας της οικονομίας. Ο μέσος όρος των δασμών που αναλγούσαν κατά κεφαλήν στα δασμολογημένες εισαγωγές μεταξύ 1921-1925

ανερχόταν στο 25,0%, αλλά μετά τη νέα ρύθμιση κυμάνθηκε στο 50% μεταξύ 1931-1935.

Σε όρους δολαρίου, οι αμερικανικές εξαγωγές έπεσαν από τα $ 5,2 δισ. το 1929 στα $ 1,7 δισ. το 1933. Όμως, έπεσαν και οι τιμές, συνεπώς ο όγκος των εξαγωγών περιορίστηκε κατά το ήμισυ. Το πιο αδυσώπητο χτύπημα εδόθη από την κατάσταση που επικρατούσε στις τιμές των αγροτικών προϊόντων, όπως το σιτάρι, το βαμβάκι, ο καπνός και το ξύλο. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, η πτώση στις αγροτικές εξαγωγές εμπόδισε πολλούς Αμερικάνους αγρότες από την αποπληρωμή των δανείων τους, προκαλώντας τραπεζικές ουρές σε μικρές αγροτικές τράπεζες που ήταν κοινές στα πρώτα χρόνια της μεγάλης εξαθλίωσης.

Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ και Χρηματικά Αποθέματα [Επεξεργασία]

Οι μονεταριστές, όπως ο Μίλτον Φρίντμαν, αλλά και ο πρόεδρος της Fed, Μπέν Μπερνάνκε, υποστηρίζουν πως η μεγάλη εξαθλίωση προκλήθη από τη συντηρητική νομισματική πολιτική, τις συνέπειες του φτωχού προγραμματισμού από την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) και τις συνεχείς κρίσεις στο τραπεζικό σύστημα. Κατ' αυτή την άποψη, η Fed, με την έλλειψη δράσης, επέτρεψε στα χρηματικά αποθέματα, όπως μετρώνται από το M2 να συρρικνωθούν κατά το ένα τρίτο μεταξύ 1929 και 1933. Ο Φρίντμαν ισχυρίστηκε ότι η επακόλουθη πτώση της οικονομίας, που ξεκίνησε από το χρηματιστηριακό κράχ, θα αποτελούσε υπό φυσιολογικές συνθήκε μια ακόμη ύφεση. Το πρόβλημα εστιάστηκε στο γεγονός πως πολλές δημόσιες τράπεζες κατέρρευσαν, ιδίως στην περίπτωση της Αμερικανικής Τράπεζα της Νέας Υόρκης, όπου προκλήθη πανικός και εκτεταμένες τραπεζικές ουρές, τη στιγμή που η Fed έμενε απαθής στη θέα της κατάρρευσης. Υποστήριξε πως, εάν η Fed είχε εξασφαλίσει έκτακτο δανεισμό σε αυτές τις νευραλγικές τράπεζες, ή είχε απλά χορηγήσει κρατικά ομόλογα στην αγορά ώστε να προμηθεύσει ρευστότητα και αύξηση της ποσότητας του διακινούμενου χρήματος μετά την πτώση των τραπεζών, όλες οι υπόλοιπες τράπεζες θα διασφαλίζονταν από το ντόμινο της πτώσης και τα χρηματικά αποθέματα δε θα είχαν πέσει σε τόσο χαμηλό σημείο, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Με σημαντικά περιορισμένη διακίνηση χρήματος, οι επιχειρηματίες αδυνατούσαν να λάβουν νέα δάνεια και να ανανεώσουν τα παλιά, αποτρέποντας πολλούς από νέες επενδύσεις. Αυτή η ερμηνεία κατηγορεί τη Fed για απραξία, ιδίως το κατάστημα της Νέας Υόρκης.

Ένας από τους λόγους που η Fed δεν έσπευσε να περιορίσει την πτώση των χρηματικών αποθεμάτων αφορούσε νομικές δεσμεύσεις. Εκείνη την περίοδο, το μέγεθος των πιστώσεων που η Fed μπορούσε να εκδόσει περιοριζόταν από νόμους που απαιτούσαν μερική υποστήριξη των πιστώσεων με χρυσό. Μέχρι τα τέλη του 1920, η Fed

είχε σχεδόν φτάσει τα επιτρεπτά πιστωτικά όρια που δύναντο να υποστηριχθούν με το χρυσό που διέθετε. Επειδή όμως ο απαραίτητος χρυσός όμως δε συνοδευόταν και από τα αντίστοιχα αποθέματα, κατά τη διάρκεια του τραπεζικού πανικού, ένα μέρος αυτών των απαιτήσεων σε χρυσό εξαργυρώθηκαν με χρυσό της Fed. Λόγω όμως των υψηλών ορίων υποστήριξης της πίστωσης της Fed με χρυσό, οποιαδήποτε μετατροπή σε χρυσό στα θυσαυροφυλάκια έπρεπε να συνοδευτούν από ένα μεγαλύτερο περιορισμό στην πίστωση. Κατά τη διάρκεια της μεγάλης εξαθλίωσης, οι ιδιωτικές επενδύσεις σε χρυσό κατέστησαν παράνομες, περιορίζοντας τις πιέσεις προς τη Fed για χρυσό.

Ερμηνεία της Αυστριακής Σχολής [Επεξεργασία]

Μια άλλη ερμηνεία της κρίσης προσπαθεί να δώσει η Αυστριακή Σχολή Οικονομικών. Θεωρητικοί της σχολής που έγραψαν για τη μεγάλη εξαθλίωση περιλαμβάνουν τον αυστριακό οικονομολόγο Φρίντριχ Χάιεκ και τον αμερικανό Μούρεϋ Ρόθμπαρντ, οι οποίοι έγραψαν την πραγματεία America's Great Depression το 1963. Κατά την άποψή τους, ο βασικός παράγοντας της κρίσης ήταν η εξάπλωση των χρηματικών αποθεμάτων το 1920 που οδήγησε σε μια τεράστια φούσκα, καθοδηγούμενη από την πιστωτική εξάπλωση. Σύμφωνα με την ίδια μελέτη, η Fed, η οποία ιδρύθηκε το 1913, φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης.

Ο Χάιεκ, σε μια αναφορά στο Αυστριακό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών, το Φεβρουάριο του 1929 είχε προβλέψει την οικονομική πτώση, δηλώνοντας πως "η φούσκα θα σκάσει μέσα στους επόμενους μήνες".

Ο Λούντβιχ βον Μις περίμενε επίσης τη χρηματοοικονομική καταστροφή, δηλώνοντας πως "Έρχεται ένα μεγάλο κραχ και δεν επιθυμώ το όνομά μου να ταυτιστεί με αυτό καθ' οποιονδήποτε τρόπο, όταν απέρριψε μια σημαντική θέση στην Kreditanstalt Bank στις αρχές του 1929.

Ένας από τους λόγους του νομισματικού πληθωρισμού ήταν η απόπειρα βοήθειας της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία το 1920 προσπαθούσε μετά δυσκολίας να επιστρέψει στα προπολεμικά της επίπεδα χρυσού. Κατά την προσπάθεια επιστροφής στα παλαιά επίπεδα χρυσού, η Βρετανία αντιμετώπιζε πιέσεις υποτίμησης του νομίσματός της. Σύμφωνα με τον Ροθμπαρντ, η έλλειψη ευελιξίας των τιμών στη Βρετανία υποδήλωνε και άυξηση των ποσοστών της ανεργίας, ζητώντας τη βοήθεια της αμερικανικής κυβέρνησης. Οι ΗΠΑ ελάμβαναν μια καθαρή εισροή αποθεμάτων χρυσού, τα οποία διογκώθηκαν ώστε να βοηθήσουν τη Βρετανία να επιστρέψει στις παλιές της δόξες. Ο Μονταγκού Νόρμαν, πρόεδρος της Τράπεζας της Αγγλίας, είχε μια ιδιαιτέρως θερμή σχέση με τον Μπέντζαμιν Στρόνγκ, τον de facto πρόεδρο της Fed. O κ. Νόρμαν πίεζε τους προέδρους των

κεντρικών τραπεζών της Γαλλίας και της Γερμανίας να αυξήσουν τα αποθέματά τους, σε αντίθεση όμως με τον Στρόνγκ, αρνήθηκαν. Ο Ρόθμπαρντ υποστηρίζει πως η αμερικανική διόγκωση είχε στόχο να επιτρέψει στη Βρετανία να αναπτυχθεί, καθώς δεν μπορούσε να αναπτυχθεί από μόνη της.

Βιβλιογραφία [Επεξεργασία]

• Balderston, Theodore, The Origins and Course of the German Economic Crisis, November 1923 – May 1932, Berlin 1993.

• Blaich, Fritz: "Der Schwarze Freitag, Inflation und Wirtschaftskrise" Reihe: Deutsche Geschichte der neuesten Zeit, dtv, München 1990. ISBN 3-423-04515-9

• Borchhardt, Knut: Wachstum, Krisen, Handlungsspielräume der Wirtschaftspolitik, Göttingen 1982.

• Born, Karl Erich: Die deutsche Bankenkrise, München 1967.• Edward W. Bennett: Germany and the Diplomacy of the Financial

Crisis 1931, Cambridge, Mass. 1932.• Eichengreen, Barry: Golden Fetters. The Gold Standard and the

Great Depression 1919 – 1939, New York 1992.• Heyde, Philipp: Das Ende der Reparationen. Deutschland, Frankreich

und der Young-Plan, Paderborn 1998.• Holtfrerich, Carl-Ludwig : Alternativen zu Brünings Wirtschaftspolitik in

der Weltwirtschaftskrise,In: Historische Zeitschrift 235 (1982). S. 605-631.

• James, Harold: Deutschland in der Weltwirtschaftskrise 1924 – 1936, Stuttgart 1988.

• James, Harold: Der Rückfall. Die neue Weltwirtschaftskrise, München 2003.

• Kindleberger, Charles P.: Die Weltwirtschaftskrise 1929 – 1939, München 1973.

• Meister, Rainer: Die große Depression: Zwangslagen und Handlungsspielräume der Wirtschafts- und Finanzpolitik in Deutschland 1929-1932, Regensburg 1991. ISBN 3-924956-74-X

• Ritschl, Albrecht: "Deutschlands Krise und Konjunktur 1924 – 1934. Binnenkonjunktur, Auslandsverschuldung und Reparationsproblem zwischen Dawes-Plan und Transfersperre", Jahrbuch für Wirtschaftsgeschichte: Beiheft, Berlin 2002.

• Rothbard, Murray N.: America's Great Depression, Princeton 1963. ISBN 0-945466-05-6 lol!!!

Εξωτερικοί σύνδεσμοι [Επεξεργασία]

38. America’s Great Depression – τα πραγματικά αίτια γερμ.39. http://replay.waybackmachine.org/20070210212247/http://

www.bergen.org/AAST/Projects/depression/ αγγλ.

40. http://www.english.uiuc.edu/maps/depression/photoessay.htm αγγλ./Φωτογραφίες

http://history1900s.about.com/library/photos/blyindexdepression.htm αγγλ./Φωτογραφίες

A Depression Art Gallery

 

 

Robert Minor. Pittsburgh (1916)Source

 

Robert Minor, Morgan, Mellon, and Rockefeller (c. 1922)Source

 

Thomas Hart Benton, Boomtown (1928)Memorial Art Gallery, University of Rochester

 

Louis Lozowick, Hanover Square (1929)Smithsonian Art Museum

Source

 

James N. Rosenberg, Oct 29 Dies Irae ("Days of Wrath"), 1929Source

 

Edward Hopper, Railroad Sunset (1929)Whitney Museum of American Art

Source

 

Louis Lozowick, Brooklyn Bridge (1930)Smithsonian American Art Museum

Source

 

Raphael Soyer (1899-1987), Furnished Roomn.d., etching7 by 8 3/4 in.

Sheldon Memorial Art Gallery and Sculpture Garden, Univ. of Nebraska-LincolnU.S. Government WPA Allocation

Source

 

Mabel Dwight, In the Crowd (1931)Source

 

Mable Dwight, Banana Men, n.d.Source

 

Clare Leighton, Loading (1931)Source

 

Diego Rivera, Frozen Assets (1931)Fresco 239 x 188 cm.

Collection of Dolores OlmedoSource

 

Diego Rivera, from Detroit Industry (1932)Copyright © The Detroit Institute of Arts

Source

 

William Gropper, The Coffee Pot (1932)Pen and ink, 16"x12"

Source

 

Edward Hopper, Room in Brooklyn (1932)Museum of Fine Arts, Boston

Source

 

Hugo Gellert, The Working Day, no. 37 (c. 1933)Source

 

Reginald Marsh (1898-1954), The Park Bench (1933)Tempera on masonite mounted on panel

24 by 36 in.Sheldon Memorial Art Gallery and Sculpture Garden, Univ. of Nebraska-Lincoln

Nebraska Art Association CollectionSource

 

Reginald Marsh, Union Square (1933)Lithograph

The Univ. of Michigan Museum of ArtSource

 

Hugo Gellert, Primary Accumlation 19 (1933)Source

 

Arnold Ness Klagstad, Archer Daniels Midland Elevator (1933)Source

 

Thomas Hart Benton, Mine StrikeSource

 

Alice Neel, Investigation Of Property At The Russell Sage Foundation (1934)Source

 

Beh Shahn, Village Speakeasy Closed for Violation, c. 1934Gouache, Mural Project for Central Park Casino

Museum of the City of New YorkCopyright © 1997 Estate of Ben Shahn/Licensed by VAGA, New York

Source

 

Alberta Kinsey, Fish Market (1934)NMAASource

 

Harry William Scheuch, Finishing the Cathedral of Learning (1934, Pittsburgh)NMAASource

 

Arthur Durston, Industry (1934)NMAASource

 

Raphael Soyer, Waterfront (1934)Source

 

Anton Refregier, San Francisco '34 Waterfront Strike (1940-48)Source

 

Jacob Burck, The Lord Provides (1934)Source

 

Nicolai Cikovsky, On the East River (c. 1934)Source

 

John Stewart Curry, Manhunt (1934)Source

 

Conrad A. Albrizio, The New Deal (1934)Affresco by Conrad A. Albrizio, dedicated to President Roosevelt, placed in the auditorium of the Leonardo Da Vinci Art School (149 East 34th Street, NYC)

Source

 

Thomas Hart Benton, Lord, Heal the Child (1934)Source

 

Blanche Grambs, No Work (1935)Source

 

Diego Rivera, The flower carrier (1935)Oil and tempera on masonite

San Francisco Museum of Modern ArtSource

 

William Gropper, Miners (1935)Watercolor, 11"x11"

Source

 

Harry Sternberg, Builders (1935-36)Source

 

Ben Shahn (American, b. Lithuania, 1898-1969) East Side Soap Box (Roosevelt Mural Study), 1936

Gouache; 18 1/2 x 12 1/4 in.; 47 x 31.1 cm The Jewish Museum, New York. Museum Purchase with funds 

provided by Deana Bezark in memory of Leslie Bezark, and by Mrs. Jack N. Berkman, Susan and Arthur 

Fleischer, Dr. Jack Allen and Shirley Kaplan Fund, Hanni and Peter Kaufmann, Hyman L. and Joan C. Sall; 

and Bequest of Margaret Goldstein, 1995-61 (c) The Jewish Museum, New York. 

Photo by John Parnell (c) Estate of Ben ShahnLicensed by VAGA, New York, NY 

Source

 

Reginald Marsh, Twenty Cent Movie (1936)Egg tempera on board

30x40in. (76.2x101.6 cm)Whitney Museum of American Art, New York

Source

 

David Alfaro Siqueiros, Workman lithograph (1936)

Source

 

Julius Weiss, Group of Men (n.d., linoleum cut)Source

 

Eli Jacobi, Bar and Grill (n.d.)Source

 

Eli Jacobi, All Night Mission (n.d.)Source

 

Hugo Gellert, A Wounded Striker and the Soldier (1936)Source

 

Louis Lozowick, Lynching (Lynch Law) (1936)Smithsonian American Art Museum

Source

 

Prentiss Taylor, Assembly Church (1936)Source

 

Thomas Hart Benton, "Kansas City," from Politics, Farming, and the Law, Missouri State Museum (1936)

Source

 

M. Lois Murphy, Weighing Fish (1936-37)Source

 

William Gropper, Construction of the Dam (1937)NMAASource

 

William Gropper, Youngstown Strike, (c.1937)Oil on canvas, 20x40" (50.8x101.6cm.)

Butler Institute of American Art (Ohio)Source

 

Joe Jones, Wasteland (1937)Source

 

Philip Evergood, Sorrowing Farmers (1938)Source

 

Louis Lozowick, Guts of Manhattan (1939)Source

 

Joe Jones, Men and Wheat (Seneca, Kansas, 1939)NMAASource

 

Reginal Marsh, Grand Tier at the Met (1939)Watercolor and goauche. 22 1/8 x 30 3/8 in. (56 x 77 cm)

Gift of Sylvia Brody Axelrad and Sidney Axelrad.The Herbert F. Johnson Museum of Art, Cornell University

Source

 

Moses Soyer, Artists on W.P.A (1939)NMAASource

 

Thomas Hart Benton, The Sower (1939)Source

 

Elizabeth Olds, Miner Joe (1940)Source

 

William Gropper, Automobile Industry (Detroit, 1941)NMAASource

 

Jerry Bywaters, Lumber Mill Interior (1941-42, Trinity, Texas)Source

 

Joseph Hirsch, Lunch Hour (1942)Source

Return to The Great Depression

Wikimedia Commons has media related to: Wall Street Crash of 1929

[show]

• v tGreat Depression

[show]

• v t eStock market crashes and bear markets