University of Groningen

Osteochondritis deformans juvenilis coxae ; ziekte van Legg-Calvé-PerthesBeeker, Theodorus Willem

IMPORTANT NOTE: You are advised to consult the publisher's version (publisher's PDF) if you wish to cite fromit. Please check the document version below.

Document VersionPublisher's PDF, also known as Version of record

Publication date:1965

Link to publication in University of Groningen/UMCG research database

Citation for published version (APA):Beeker, T. W. (1965). Osteochondritis deformans juvenilis coxae ; ziekte van Legg-Calvé-PerthesGroningen: s.n.

CopyrightOther than for strictly personal use, it is not permitted to download or to forward/distribute the text or part of it without the consent of theauthor(s) and/or copyright holder(s), unless the work is under an open content license (like Creative Commons).

Take-down policyIf you believe that this document breaches copyright please contact us providing details, and we will remove access to the work immediatelyand investigate your claim.

Downloaded from the University of Groningen/UMCG research database (Pure): http://www.rug.nl/research/portal. For technical reasons thenumber of authors shown on this cover page is limited to 10 maximum.

Download date: 11-02-2018

H O O F D S T U K 14

SAMENVATTING

In deze dissertatie worden naar aanleiding van de re- sultaten van de behandeling van 55 patientjes, lijdende aan een osteochondritis deformans juvenilis coxae een aantal aspecten van deze ziekte nader in beschouwing genomen.

In de inleiding (Hoofdstuk 1) wordt gewezen op de sterke mate, waarin de patient door deze ziekte inva- lide gemaakt wordt. Bijna alle patienten kunnen na hun dertigste jaar geen zwaar lichamelijk werk meer ver- richten.

Hoofdstuk 2 geeft een overzicht van de historie. Om- streeks 1900 werd door het invoeren van de r6ntgen- foto een heupafwijking sneller herkend. In 1910 hebben Legg, CalvC en Perthes uit de groep, welke doorging onder de naam arthrit is deformans juvenilis een apart ziektebeeld afgezonderd. In de jaren hierna werd steeds meer over de röntgenologie, de macroscopische anato- mie bekend. Vele artikelen werden op grond van enige gevallen aan de bespreking van de aetiologie gewijd. Na 1930 werd de belangstelling voor de therapie steeds groter. Na 1945 werden nog verschillende gegevens over genetica, kliniek, biochemie toegevoegd. Verge- lijkende ser ies betreffende meerdere behandelingen wer- den gepubliceerd evenals resttoestanden.

Hoofdstuk 3 bespreekt in het kort voor de geinteres- seerde collega de hoofdzaken van de anatomie. Speciale aandacht wordt aan de vaatvoorziening gegeven.

Hoofdstuk 4 houdt zich bezig met de physische gege- vens, welke voor het bestuderen van de aetiologie van belang zijn. De constructie van he t heupge~rxicht (kraan), de erop werkende krachten, de toelaatbare belasting wor- den besproken.

Hoofdstuk 5 bevat algemene gegevens over de ziekte, zoals deze in de literatuur vermeld worden. Leeftijden, type kind, geslacht, duur van de klachten, bloeduitsla- --en en dergelijke worden vermeld,

Hoofdstuk 6 geeft een omschrijving van het ziekte- beeld. Het cyclische karakter: partiele of totale necro- se van de epiphyse gevolgd door totaal herstel met echter een blijvende vervorming van de heupkop i s ken- merkend voor deze ziekte. De verscheidene stadia wor- den vermeld, volgens welke het proces op de röntgen- foto te volgen is.

Hoofdstuk 7 beschrijft he t degeneratiestadium. De klachten, de klinische verschijnselen, de afwijkingen op de rontgenfoto worden vermeld evenals de micro- scopie, zoals deze laatste in de literatuur wordt be- schreven.

Hoofdstuk 8 geeft, voor zover aanwezig, de bijzon- derheden van he t regeneratiestadium.

Hoofdstuk 9 geeft een overzicht over de aetiologie. De verschillende theoriën passeren de revue. Het blijkt, dat geen enkele theorie in staat is om de waar- genomen verschijnselen afdoende te verklaren. Naar de mening van de schrijver maakt de theorie van de ver- moeidheidsfractuur de meeste kans de juiste te zijn. Tenslotte worden nog een aantal experimenten vermeld. Deze werden in de loop der jaren verricht met het doel de oorzaak van de osteochondritis op te sporen.

Hoofdstuk 10 geeft een overzicht over de behandeling. Het blijkt, dat direct na 1910 weinig aan de behandeling werd gedaan. Pas na 1930 wordt de behandeling naar het eers te plan gehaald. Voorop staat de mening van alle schrijvers, dat de "weke" heupkop tegen vervorming beschermd moet worden. In zeer vele klinieken ge- schiedt dit door middel van een beugel. Enkele klinie- ken zijn in staat de kinderen enige jaren op te nemen, de heup lang te ontlasten en intussen onderwijs te l a - ' ten genieten. Uit de literatuur wordt duidelijk, dat dit de beste behandeling is.

Hoofdstuk 11 behandelt een onderzoek ingesteld naar resttoestanden. Uit het archief materiaal van het Dr. A. Matthijsen Hospitaal te Utrecht en uit dat van de Inspectie der Militair Geneeskundige Dienst kon een groep van 80 patienten geselecteerd worden. Daar vele gegevens niet meer achterhaalbaar waren werd volstaan met het meten van de caput-indices. Het blijkt, dat 3070 der heupen een goed eindresultaat verkreeg 4070 werd matig e n eveneens 30% slecht. De indruk werd verkre-

gen, dat de behandeling weinig invloed op het eindre- sultaat had.

Hoofdstuk 1 2 geeft in het kort de ziektegeschiedenis- sen van 55 patientjes uit de Groninger Chirurgische Universiteitskliniek. Op alle eerste foto's werden de indices bepaald en vervolgens ieder jaar tot aan het eind der behandeling (in enkele gevallen nog veel lan- ger). Gegevens omtrent leeftijd, geslacht, duur der klachten, soort .en duur der therapie worden vermeld. De gemiddelde leeftijd was 6 jaren. De verhouding jongens-meisjes 3,6 : 1. Het percentage dubbelzijdige gevallen was ruim 100/0. In het condensatiestadium wer- den 45 gevallen voor het eers t gezien, de res t in het fragmentatiestadium. De duur van de klachten varieer- de van 2, dagen tot een jaar. De duur van de behande- ling varieerde van 18 tot 4 8 maanden. 34 patientjes werden met een Thomas beugel behandeld, de overigen met bedrust al of niet met gipsverband. De resultaten van de behandeling werden beoordeeld naar het quotient van zieke en gezonde heup. Merkwaardigerwijze stem- men de resultaten met die uit het vorige hoofdstuk overeen. Over het algemeen wordt 30% goed, 40% ma- tig en 30% slecht. De indruk wordt verkregen, dat met het stijgen van de jaren waarop de heupaandoening optreedt de resultaten slechter worden. Zij waren bij de meisjes en bij de dubbelzijdige gevallen slechter dan van he t gemiddelde.

Door het stelselmatig meten van de collum-diaphyse hoek (op verschillende wijzen) om de graad van een aanwezige coxa vara of valga te kunnen nagaan, wordt de indruk verkregen, dat alle Perthes heupen valgus heupen zijn. De mate van valgus schijnt bepalend te zijn voor de prognose.

Hoofdstuk 1 3 geeft een nabeschouwing. De os teochon- dri t is deformans j uvenilis coxae kan worden opgevat a ls een vermoeidheidsbreuk, welke door te weinig rust en te hoge druk te traag geneest, zodat een vervorming overblijft.

SUMMARY

An extensive summary of this study wil1 appear in a Dutch journal for surgery in 1965.

The resul ts of ambulant treatment (Thomas-splint) of 55 children with osteochondrosis of the hip were studied. According to the caput indices they were 30% good, 40% fa i r and 30% poor. Some evidence was ob- tained, that the resul ts were related to the valgus position of the hip.