taktföst tortíming

rhythm decay

jóna hlíf

RitstjóRi/EditoR: HannEs siguRðssonÚtgefandi/Publisher: art.is/Listasafnið á AkureyriHönnun/Design: art.is/Erika Lind IsaksenTexti um listamenn/Text about the artists: Yuen Fong LingInngangur/Introduction: Hjálmar Stefán BrynjólfssonÞýðingar/Translation: Hjálmar Stefán BrynjólfssonPrófarkalestur/Proofreading: Sverrir Páll Erlendsson,Arnar Eggert Thoroddsen, Shauna Laurel Jones, Helena Huld Isaksen & Jón Hjörleifur StefánssonPrentun/Printing: Ásprent, Akureyri, IcelandLeturgerð/Typography: Caecilia/CochinISBN: 978-9979-9829-0-6

Supported by the

baldvin ringsted

erica eyres

lorna macintyre

will duke

Francis McKeeGestasýningarstjóri / Guest Curator

Francis McKee er virtur rithöfundur og

sýningarstjóri sem starfar í Glasgow. Hann

er safnstjóri Nýlistasafnsins í Glasgow,

Centre of Contemporary Art og kennari við

Glasgow Shool of Art þar sem hann kennir

myndlistarnemum á meistarastigi. Rann-

sóknir hans liggja á sviði opins hugbún-

aðar og hugverkaréttinda.

Hann er umsjónarmaður Alþjóðlegu

nýlistahátíðarinnar í Glasgow, sem haldin

er á tveggja ára fresti. Hátíðin veitir mörg-

um fremstu ungu listamönnum heims

tækifæri til að sýna, en hún verður næst

haldin í apríl á næsta ári. Francis var jafn-

framt sýningarstjóri skosku sýningarinnar

á Feneyjartvíæringnum árið 2003 ásamt

Kay Pallister.

Af ritstörfum Francis má nefna ritgerðir

um skoska listamenn á borð við Christine

Borland, Ross Sinclair, Douglas Gordon og

Simon Starling. Einnig liggur eftir hann

stutt bók um svissnesku listakonuna

Pipilotti Rist, auk þess sem hann kom að

bók um Gjörningaklúbbinn eða the

Icelandic Love Corporation.

Úrval af skrifum hans frá árunum 1996-

2007 var gefin út af SMC/CAC í Vilníus á

yfirstandandi ári.

www.francismckee.com

Síðasta sýning ársins í Listasafninu á Akureyri er í höndum kraftmikilla ungra listamanna og fellur sýningin vel að fjölbreyttri stefnu Lista-safnsins undanfarin ár. Með Sjónlist 2007 að baki og Búdda í augsýn býðst nú tækifæri að sjá hvað er að gerast hjá grasrótinni.

Listamennirnir eru allir fæddir á áttunda áratugnum og hafa stundað fram-haldsnám við Glasgow School of Art en koma frá Kanada, Englandi, Skotlandi og Íslandi. Þótt þeir eigi sama nám að baki hefur hvert og eitt þeirra markað sér efnistök, áherslur og tækni. Baldvin fæst við spennandi tilraunir sem brúa bil á milli forma en Will skapar ógnvekjandi stafrænar hreyfimyndir. Húmor og sterk konsept einkenna margvísleg verk Jónu, Erica afmyndar fólk og kannar viðþolið gagnvart hinu ljóta á meðan Lorna skapar merkingu eða kerfi úr fundnum munum og óreiðu.

Fjölbreytni er einn af grunntónum sýningarinnar. Hér eru verk unnin með ólíkum miðlum af fólki af ýmsum þjóðernum, sem gefa færi á margvíslegum samanburði og túlkunum. Einn virtasti sýningarstjóri Skotlands, Francis McKee, hefur stýrt verkefninu og ritar jafnframt sýningunni manifestó. Þar fjallar hann um eyðinguna; depurðina og tækifærin sem hún ber með sér. Efnið tengir hann meðal annars við rómantísku hreyfinguna, en draumsýn um endurvakningu hennar er hugmynd sem fleygt hefur verið fram undanfarna áratugi í fleiri en einu samhengi. Rómantíkin hefur verið sögð mögulegt and-svar við póstmódernisma, lífsstíll fyrir nýtt árþúsund og ýmislegt þar á milli. Hún var upphafin við árdag 19. aldarinnar: aldar Snillingsins, framgangs vís-inda, nútímastjórnmála og lista; góssentíð úníversítetsins. Aldar fúinnar og grotnandi orðræðu sem enn liggur til grundvallar öllu skipulagi og þraukar eins og haugbúi.

Hugleiðingar Francis hafa „memento mori“ yfirbragð og varpa sterku ljósi á listamennina og verk þeirra. Textinn mótar þannig sýninguna en efnið hæfir henni að sama skapi afar vel. Rotnun, grotnun, eyðing, tæring, visnun, ryð og elli virðast í fljótu bragði koma ungum listamönnum lítið við. Eyðingin er hins vegar í túlkun Francis, nauðsynlegur jarðvegur fyrir nýjar leiðir og færir líka fram ljóðrænar andstæður (sköpun/eyðing, æska/elli, líf/dauði) í sýninguna.

Til eru mörg dæmi um listaspýrur sem blómstruðu við hrun ríkjandi hug-mynda. Sumir virðast jafnvel fá kikk út úr því þegar gömul musteri láta undan. Hannes Hafstein sagðist sem ungur verðandimaður elska storminn sem brýtur gráfeysknu kvistina. August Strindberg orti um gamalt hverfi í Stokkhólmi sem hann vildi láta rífa á einu bretti til að rýma fyrir nýjum húsum og nýrri hugsun.

Áköll eftir breytingum og niðurrifi hafa hins vegar aldrei fengið einróma hljómgrunn. Það er ekkert nýtt undir sólinni að heimur versnandi fer. Heimurinn/unga kynslóðin hefur verið á leiðinni til helvítis eða stefnt að úr-kynjun um aldir, allavega að mati hinna alvitru eldri. Í stað þess að bíða eftir eyðingunni er líka oft gripið til vopna. Þannig voru stúdentabyltingar tíðar á meðan ‘68 kynslóðin hristi sig og skók. Jónas Hallgrímsson réðst að rímum Sigurðar Breiðfjörð. Og þegar annað þrýtur hafa grín og narr þótt afbragðs skot-færi til að setja ofan í við ráðandi (miðaldra) kynslóðir. Þannig dró Halldór Laxness dár að Alþingishátíðinni 1930, Þórbergur Þórðarson skopaðist með Davíð Stefánsson og Thor Vilhjálmsson hæddist að Kristmanni Guðmundssyni.

Í málaralistinni hafa umbyltingar orðið með reglulegu millibili. Ásgrímur umbylti. Svavar umbylti. SÚM-arar umbyltu. Nýja málverkið umbylti. Er von þó maður spyrji hvort nú sé komið að enn einum kynslóðaskiptum? Úr því verður skorið síðar en tækifærið til að deila um það er hér og nú.

Rotnun, grotnun, eyðing, tæring, visnun, ryð og elli virðast í fljótu bragði koma ungum listamönnum lítið við

Fólk – þekking – þjónustaMeð skilningi á málefnum breytum við upplýsingum í verðmæti

inngangur

Listasafnið máLar með fLügger Litum

introductionYoung artists from various ages have flourished after

the wreckage of their elders’ ideas

The last exhibition of the year at the Akureyri Art Museum is devoted to a group of young ambitious artists. It fits well into the museum’s diverse exhibition policy in recent years. With the Icelandic Visual Art Awards in the rear mirror and Buddha ahead, this exhibition offers

the opportunity to explore the emerging art scene.The artists were all born in the 1970’s and have studied at the Glasgow

School of Art but come from Canada, England, Scotland and Iceland. Although they studied at the same art school, this is a diverse group with regard to usage of materials, emphasis and technique. Ringsted experiments with the bounda-ries between sound and vision while Duke creates eerie digital animations. Humour and strong concepts are common in Halldórsdóttir’s works, Eyres ex-plores human reactions to the revolting, while Macintyre creates systems or meaning from found objects and irregularity.

One of Scotland’s most renowned curators, Francis McKee, has directed the project. Francis writes a manifesto or a statement for the exhibition, published in this catalogue. He talks of decay and the melancholy and opportunities it brings. This he connects among other things to the Romantic Movement, but ideas affiliated with romanticism have been mentioned in various contexts in modern post-industrial societies as a philosophical movement or even as a lifestyle. Romanticism was an artistic, literary, and intellectual movement that originated around the middle of the 18th century. It was the age of Genius, sci-ence, modern politics, art and growing universities. The age of a decaying dis-course that has been the ground for organization is still alive and kicking.

McKee’s speculations are imbued with a memento mori attitude and cast a strong light on the artists and their works. The text operates as a key to the ex-hibition while shaping it simultaneously. The subjects suit it well: decay, ruins, destruction, rust and old age might on the face of it not appear very relevant to young artists, but as McKee interprets it, decay is a soil for creation and brings poetic opposites (creation/destruction, youth/old age, life/death) to the exhibition.

Young artists from various ages have flourished after the wreckage of their elders’ ideas. Some even appear to experience an aesthetic thrill when old temples come tumbling down. Icelandic poet Hannes Hafstein admitted to loving the storm that tears away old and grey branches. Strindberg wrote a symbolic poem about old houses in Stockholm that he wanted destroyed in order for new houses to be built. If the institutions and works of the gen-eration in power have not collapsed, they are torn or scorned. Humour sometimes seems to be the best ammunition, at least for writers. Halldór Laxness, the Icelandic Nobel Prize winner, ridiculed the Millennium Festival for the Icelandic Parliament in 1930. The Icelandic writers Þórbergur Þórðarson and Thor Vilhjálms mocked Davíð Stefánsson and Kristmann Guðmundsson respectively.

It’s not exactly new that the world is getting worse. The world has been go-ing to hell or heading for decadence over the ages, at least to the preceding generation of elders. Often those that follow don’t have the patience to sit and wait for decay, but instead take arms. Student revolts were common during the 1968 generation’s twist and shout. Icelandic national poet Jónas Hallgrímsson attacked Sigurður Breiðfjörð’s antique rhymes, which he thought lacked poetic substance, although hugely popular in Iceland at the time (1830’s). Painters have also made reformations with regular intervals: Ásgrímur revolted. Svavar revolted. The SÚM-group revolted. New Expressionism revolted. Are we per-haps witnessing the rise of yet another generation of artists? Although the fu-ture will have the ultimate say on that, now is the time to argue.

Francis McKee is a writer and a curator who

works in Glasgow. He is Director of CCA in

Glasgow, teaches on the MFA in Glasgow

School of Art and is a Researcher in the field

of Open Source Software and Intellectual

Property.

Francis was co-curator of the Scottish

exhibition at Venice Biennale in 2003. He is

also director of the Glasgow International

Festival of Contemporary Visual Art, a festi-

val that will now be held biannually with

the next scheduled for April 2008. The festi-

val provides an opportunity for the develop-

ment and exhibition of some of the world's

most exciting and innovative artists.

He has written extensively on the work

of Scottish artists such as Christine Borland,

Ross Sinclair, Douglas Gordon and Simon

Starling. This has been paralleled by texts

on other international artists, and he has

recently completed a short book on the

Swiss artist Pipilotti Rist and co-published a

book on the Icelandic Love Corporation in

collaboration with NIFCA (Nordic Institute

for Contemporary Art).

Selected Writings (1996-2007) was pub-

lished by SMC/CAC in Vilnius this year.

www.francismckee.com.

Francis McKee Guest Curator

Will DukeZONE, 2006

Tölvugerð teiknimynd, 3 mínútur /Computer generated animation, 3 minutes

Að ganga um rústirnar á brunnu svæðinu var sorglegt. Fyrst litu strætin út fyrir að vera töfrandi, dapurleg en björt, en hættu bráðlega að skera sig úr.Smásöluverslanir og fyrirtækjabyggingar, hannaðar í þeim nútímalega rómanska stíl sem naut vinsælda fyrir sex áratugum, höfðu öðlast sinn sess. Þarna stóðu mikil hús, með runum af tómum bogalaga gluggum og völtum, undarlega háum veggjum. Þykkan reyk lagði upp af rústunum. Stundum var reykurinn líkastur gufu: þunnur og vart sjáanlegur og stundum sneri vindurinn upp á reykinn sem liðaðist síðan hægt um göturnar. Vegna þess hve margar göturnar eru mjóar virt-ust veggirnir halla hver að öðrum og leggjast saman efst uppi. Í sumum strætum höfðu byggingar hrunið eða verið sprengdar, og þar sem áður var húsaröð stóðu nú hjólbörur fullar af sandi og grjóti. [...] Í sumum af brunnu hverfunum hefur borgin skipt litum. Nútímaleg steypan, ægilegt viktoríanskt granítið og tvídklædd-ir veggirnir á eldri byggingum (þ.e. tilhöggnir steinar þaktir aldagömlum sótdopp-um), hafa verið sviðin og fengið rauðbrúnan lit. Rústirnar við Allhallows í Barking eru krómgular. Turnar og spírur hinna tíu kirkna Wrens gnæfa skjannahvítar yfir ljósbrúnni eyðibyggð. Að morgni dags eftir eldsvoðann glampaði enn á glóðir í þverbitum og klukkuhjólum innan burðarvirkjanna.

Þessi athyglisverða lýsing er fengin úr bókinni Árás á söguna eftir

John Pope-Hennessey, sem gefin var út árið 1941 þegar loftárásir

voru gerðar á London. Í henni er sagt frá hraðri eyðingu borgarinn-

ar þegar leifturárás Þjóðverja stóð sem hæst og höfundurinn lætur

þar þá skoðun í ljós að árás á byggingar borgarinnar jafngildi árás á sögu

borgaranna. Bókin er í senn skýrsla um þau göp sem hafa myndast í menn-

ingarminni samfélags og tilraun til að bjarga því sem óhjákvæmilega mun

hverfa. Það verkar mótsagnakennt, en Pope-Hennessey kemst einna helst á

flug í skrifum sínum þegar hann lýsir rústum og eyðilagðri borgarmyndinni.

Ákveðin spenna brýst um í textanum sem hann fær hvorki leynt né heldur

gengist við. Þessi spenna fylgir ýmsum sviptingum frá sama tímabili: Hinu

stórbrotna hruni stéttarkerfa, tilkomu nýrra og ókunnugra samfélagsvídda

og fæðingu hins nýja heims af grunni einveldisins.

Loftárásirnar, hraðinn og villimannsleg ákefðin, sneri stöðugleikanum á

haus og hraðaði atburðarás sem annars hefði gengið um margar aldir.

Taktur eyðingarinnar er oft óljós, hann fer stígandi eða gaufast ofurhægt,

þannig að við tökum ekki eftir honum fyrr en komið er að endalokunum.

Þrátt fyrir það höfum við skapað ýmsar lágstemmdar og viðkvæmnislegar

seremóníur til að horfast í augu við eyðinguna. Á sautjándu öld héldu

Edokkóar í Japan upp á það þegar blóm kirsuberjatrjánna sölnuðu. Í Evrópu

nítjándu aldar hreif rómantíska vakningin menn til að hugleiða rústir.

Eyðilegir kastalar eða klaustur, jafnvel sögulegar byggingar sem voru yf-

irgefnar, urðu kveikjan að þunglyndislegum vangaveltum um tímans rás.

Nýlegar athuganir á pýramídunum undirstrikuðu að heilar siðmenningar

væru forgengilegar.

Auðugir landeigendur létu sig hafa það að byggja sínar eigin rústir til að

geta ástundað svo mikilsverðar íhuganir, en franski matreiðslumaðurinn

Marie-Antoine Carême (1784-1833) gekk enn lengra og bjó þær til úr sykri.

Verk hans þóttu völundarsmíði, fyrir utan að vera ætileg. Þau voru líka frum-

leg og nutu þess vegna virðingar. Innantómur sætleikinn dró fram depurð og

að endingu minnti neysla þeirra á það niðurbrot sem á sér stað innvortis.

Þessi nána reynsla af eyðingunni verkar kannski sterkast á mann. Allt

efnislegt brotnar niður og minnir á að líkaminn er hluti af stöðugu flæði

sem miðar í bylgjum að endalokunum.

Leon Trotsky benti á að „ellin er óvæntast af öllu því sem hendir mann.“

Þessi orð eiga ef til vill ekki lengur við. Elli, líkamleg hömlun, minnisleysi og

hrörnandi útlit er jafnvel á meðal þess sem við getum örugglega búist við í

þessu lífi. Samfélagið miðast nú við æskuna og verslun og viðskipti skaffa okk-

ur allt sem við þurfum til að halda okkur ungum, jafnvel löngu eftir að miðj-

um aldri er náð. Dauðinn hefur verið gerður útlægur frá veröldinni, en rotn-

unin ásækir okkur. Það er kannski ekki skrýtið að á meðan lífslíkurnar aukast í

vestrænum löndum magnast að sama skapi óttinn við að líða undir lok.

Það væri klisja að segja listina bjóða upp á eitthvað græðandi fyrir

mennskuna í þessari aðstöðu. Ólík listform standa í eigin baráttu við eyð-

inguna og fela oftar en ekki í sér hið skammlífa, frekar en að berjast gegn

tímanum. Málverk geta til dæmis rifnað eða sprungið. Þau geta líka aflit-

ast, bognað, hvítnað, flagnað, undist, beyglast, máðst. Þau fá loftbólur eða

hrukkur, skreppa saman eða klofna. Eftir stendur möguleikinn á skemmd-

um vegna vatns eða elds, skemmdarfýsnar eða þjófnaðar.

Fyrir einhverjum gæti nútímalegri miðill virst öruggari. Kvikmyndina, svo

dæmi sé tekið, er hægt að fjölfalda og tilurð hennar og þróun fylgdi tækni-

lífskraftur eyðileggingarinnar

Það væri klisja að segja listina bjóða upp á eitthvað græðandi

framförum 20. aldar. Paolo Cherchi Usai bendir hins vegar á það í Dauða kvik-

myndanna (2001) að:

Menn bergðu á örstuttum myndbrotum þegar fyrstu kvikmyndirnar komu til sög-unnar. Þessar myndir voru um það bil jafnlangar og athygli manna nær þegar verið er að upplifa eitthvað sem vekur undrun. Um skamma hríð var þessi lengd talinn vera fasti. Hins vegar voru myndirnar, sem talið var að myndu endast á sama tíma og þær eyddust smám saman upp vegna notkunar, sýndar aftur og aftur á hinum og þessum stöðum þar til þær gjörónýttust. Það er að segja þar til filman var orðin svo máð að það varð svo að segja ómögulegt að sýna myndirnar frekar. Örlög þessara kvikmynda voru því sambærileg við önnur skammlíf tjáning-arform eins og óperettuna og hinar ýmsu heimssýningar. Meginmarkmið sérhvers verkefnis til að varðveita kvikmynd er þess vegna, strangt til tekið, ómöguleg til-raun til að gera hlut stöðugan, sem í eðli sínu er bundinn endalausum breytingum og óafturkræfri eyðileggingu.

Allt stafrænt grotnar líka, spólur eyðast. Meira að segja upplýsingar í tölv-

unum okkar leka út um örsmáar rafgáttir og þannig leysast okkar þrautunnu

afrek upp í andrúmsloftinu.

Við gætum látið sorginni þessa hluti eftir. Hrukkukrem, safnvarðveisla og

allt þar á milli eru skref í þá átt. En slíka afstöðu skortir ákveðna hreinskilni. Í

formálanum að stríðsskrifunum ræðir Pope-Hennessey um hinn undarlega

lífskraft eyðingarinnar og heldur því fram að spennan gagnvart eyðingunni sé

ef til vill raunverulegri en sorgin („Okkur hættir til að sjá á eftir stöðum sem

við höfum þó aldrei séð, eða vitum ekkert um“). Að gangast við þessari spennu

eða viðurkenna hana er hins vegar erfiðara verk. Þessi spenna er tengd ýms-

um flóknustu tilfinningum okkar; til dæmis þeirri myrku gleði sem við getum

fundið til yfir óförum og hnignun annarra, því að finna frelsi frá yfirvaldi for-

tíðar, að sjá tækifæri til að endurskapa heiminn á annan hátt, að njóta þess að

ekkert klárast vegna sífelldrar eyðingar.

Draumurinn um altækt gagnasafn (sem er fylgifiskur stafrænnar menning-

ar samtímans) er nær því að vera hættulegur en nytsamlegur. Menningar-

forkólfum hættir til að leggja áherslu á nauðsyn þess að varðveita þekkingu —

sameiginlegar minningar fjölskyldunnar, samfélagsins og þjóðarinnar séu í

húfi. Baráttan er svo áríðandi að það brýtur gegn véum samfélagsins að standa

gegn þessari varðveitingarþörf. Oft yfirsést það að minnistap er frjór jarðvegur.

Í eyðum þar sem þekkingu skortir býr tækifæri til að skapa og deila um hvað

kunni að vera „sönn“ túlkun viðburða eða hugmynda. Þessi óstöðuga þekking

er jafnvel hjartað í mörgum af lykilvörðum vestrænnar menningar.

Bútasaumsepík norrænnar menningar, til dæmis Eddurnar eða Bjólfskviða, eða

það margunna handrit sem Ilíaðskviða er, jafnast á við þagnirnar og eyðurnar

á milli bókanna í Biblíunni, apókrýfu bækurnar og guðspjöllin fjögur sem keppa

innbyrðis um að segja sína útgáfu af lífi Krists. Í listinni hefur grotnun þekk-

ingarinnar leitt til margra af merkustu gátunum. Móna Lísa er til að mynda

verk sem verður um margt algjörlega óþekkt þar sem við munum aldrei búa

yfir allri þeirri þekkingu sem er nauðsynleg til að geta fjallað um það sem

hluta af æviverki Leonardos Da Vincis. Það er jafnvel enn undraverðara að

Síðasta kvöldmátíðin eftir sama málara varð tilefni mikilla vangaveltna í Da Vinci

lyklinum, en þar uppgötvaði Dan Brown djúpa þrá meðal almennings eftir nýj-

um hugmyndum um kristna trú. Þessi þrá fann veg sinn gegnum smæstu göp

og óvissur í fræðunum um Da Vinci. Raunverulegur styrkur þessarar þrár eftir

nýrri sögutúlkun hefur hins vegar legið afskiptur þar sem snobbarar hafa álitið

bókina of reyfarakennda til að geta litið hana alvarlegum augum.

Eyðing er nauðsynlegur hluti skapandi vaxtar. Hinn stöðugi taktur eyðingar-

innar skapar tilviljanakenndar og óreglulegar eyður eða bil sem leiða okkur í

áttina að nýjum víddum. Þar með er ekki sagt að þetta ferli sé sársaukalaust.

Við sem samfélag getum fundið fyrir missi, við stöndum berskjölduð þegar

söguleg minni nálægt okkur hverfa og minnistap einstaklinga til dæmis vegna

sjúkdóma eins og Alzheimer verður fyrir okkur æ alvarlegra mál. Í vísindum

skilgreinir annað lögmál varmafræðinnar þennan takt. Samkvæmt því er

magn orku innan lokaðs kerfis ætíð hið sama, en gæði orkunnar hnignar með

tímanum þar til hún verður að algerri óreiðu. Í listinni verður hún að takti til

að endurskapa; röð byrjana og nýrra tækifæra.

Francis McKee, Glasgow,

í september árið 2007.

Going round the ruins in the burned-out area was anyway a sad performance. The appearance of the streets, at first amazing, melancholy, and splendid, soon ceased to seem at all unusual. Draper’s shops and companies’ buildings, put up in that style of modern Romanesque so popular sixty years ago, had come into their own. There they were, long colosseums, with row over row of empty arched windows and tottering preposterously lofty walls. These towering Latin ruins were smoking thickly. At times the quality of the smoke was thin and hardly visible, like jets of steam; at others it swirled in the wind, and was wafted down the streets. Because many of the city ways are so narrow, the leaning walls seemed to sway and to meet each other at the top. In some streets the buildings had already collapsed into rubble or been dynamited, and what was once a row or an alley had become a barrow of dust and stones. [...] In some of the burned districts the colour of the city has been changed. Modern concrete, formidable Victorian granite, the tweed-textured walls of earlier buildings (hewn stone speckled by centuries of soot), have been scorched umber. The ruins of Allhallows Barking are chrome yellow. Jutting up from this biscuit desolation the towers and spires of the ten Wren churches are exquisitely white. On the morning after the fire, beams and bell-wheels in the steeples were still smoul-dering brightly.

These remarkable lines are taken from History Under Fire by John

Pope-Hennessey, published in 1941 during the bombing of London.

The book records the rapid decay of the city under the onslaught

of the blitz and the author considers the attack on urban architec-

ture as a simultaneous attack on the history of its citizens. It is both an ac-

count of the gaps opening in cultural memory and an effort to stave off the

inevitable losses. Paradoxically, Pope-Hennessey rises to his best writing as

he describes the destruction and the wasted, decaying landscape around

him. There is an excitement that he cannot conceal and perhaps cannot

quite admit to either. It’s an excitement that can be found in so many ac-

counts of that period – the thrilling collapse of hierarchies, the emergence of

new, uncharted social dimensions, the birth of a new world from the old

imperial order.

The blitz, with its speed and savage intensity, overturned all stability

and hastened a process that might otherwise have taken centuries. The

rhythm of decay is often imperceptible — so gradual, so glacial in its move-

ments that we notice nothing until it nears its end. And yet, we have de-

vised subtle and delicate ceremonies designed to acknowledge decay. In

seventeenth-century Japan, the inhabitants of Edo prized the opportunity

to observe the falling of the cherry blossoms. And in nineteenth-century

Europe, the Romantic Movement inspired the meditation on ruins. A suita-

bly derelict castle or monastery could invoke the passing of time on a vast

scale while the recent explorations of the Pyramids underlined the fragility

and transience of entire civilisations.

While many wealthy landowners went so far as to build their own ruins

for convenient meditation on such enormities, the French chef Marie-

Antoine Carême (1784-1833) went so far as to construct them in sugar.

These edible architectural fantasies were cunning pieces. The novelty of

their construction inspired considerable awe. Their sweet dereliction evoked

melancholy. And finally, their consumption led each diner to recognise the

process of decay that occurred within the confines of the human body.

This most intimate experience of decay is perhaps the most powerful. The

gradual decline in almost every physical function reminds us that the body is

in a constant state of flux, tracing a terminal arc through everyday life.

Leon Trotsky noted that ‘Old age is the most unexpected of all things that

happen to a man’. In today’s culture, this may not be the case. Old age, phys-

ical debility, loss of memory and loss of looks may be the most anticipated

events in our lives. Society is now geared to youth and commerce is primed

to supply everything that is needed to maintain us in the arena of youth

well past middle age. Death has been exiled from our world but decay still

haunts us all. Ironically, as life expectancy continues to grow in the western

world, the fear of physical decay grows too.

It would be a cliché to say that art offers a balm for humanity in this situ-

ation. Art forms wage their own battles with decay and, more often than not,

they embody the ephemeral rather than any buttress against time. A paint-

ing, for instance, may suffer from cleavage or crackle. Alternatively it may

undergo blanching, buckling, chalking, crazing, cupping, dishing, flaking,

denting. Failing that, it may blister, bloom, check, split, warp, or wrinkle.

There is also the possibility of flood, fire and theft or random vandalism.

A more contemporary medium may appear safer. Film, for example, is

reproducible and its emergence parallels technological developments in the

20th century. In The Death of Cinema (2001), however, Paolo Cherchi Usai

points out that

When moving images were first experienced, human beings feasted on visions of extremely short duration, more or less equal to the attention span that could be assigned to an event whose very existence was in itself a surprise. For a brief period, such a duration…had to be considered as constant. However, these moving images, apparently thought of as durable even while experienced in the course of being progressively dissolved, were repeatedly shown in different locations and at different times until they were completely destroyed at last — that is, when the physical condition of the carrier was in a state so disastrous as to make its further exhibition virtually impossible. These moving images, therefore, had a fate similar to that of other ephemeral forms of expression such as operetta and the various Universal Expositions…The main aim of each project of preservation of the moving image is therefore, strictu sensu, an impossible attempt to stabilise a thing that is inherently subject to endless mutation and irreversible destruction.

The electronic image, of course, has fared no better with tape corruption

and digital rot. Even the information on our computer dances between

microscope electronic gates that inevitably leak, and our hard-won

achievements leach away into the atmosphere.

We could mourn such things. Everything from wrinkle creams to museum

conservation suggests we do. And yet, this lacks certain honesty. In the

preface to his wartime account, Pope-Hennessey talks in wonder of ‘the

strange vitality of wreckage’, arguing that our excitement at the destruction is

perhaps more real than our sadness (‘We have a tendency to mourn the

disappearance of places that we have never seen, or which we know nothing’).

Owning up to that excitement, however, is a harder task. It is rooted in a

complex knot of emotions — our taking a dark pleasure in misfortune and

decline, finding freedom in the release from the authority of the past, sensing

an opportunity to remake the world in a different way, enjoying the lack of

completion enforced by continual decay.

The dream of a total archive (so embedded in contemporary digital culture)

is one that is more dangerous than useful. Cultural leaders tend to emphasise

the need to preserve knowledge – the shared memories of families,

communities, even whole nations, are at stake. This is such an urgent struggle

that it becomes taboo to state anything that would oppose this drive for

preservation. It is often overlooked that the gaps in memory are the most

fertile ground. In the spaces where knowledge is missing, we have an

opportunity to create and dispute what may be the ‘true’ interpretation of any

event or any idea. This unstable knowledge is even at the core of many key

landmarks in western culture. The patchwork epics of Northern cultures such

as the Edda and Beowulf or the palimpsest that is the Iliad are matched by the

gaps and silences between the books of the Bible, the apocrypha and the four

gospels that compete in telling their versions of the life of Christ. In art the

decay of knowledge has led to some of the finest riddles – the Mona Lisa, for

example, as a work that seems definitively unknowable as we will never have

all the information needed to site it authoritatively in the canon of Leonardo.

Even more remarkably, the same painter’s Last Supper created a storm of

speculation in The Da Vinci code where Dan Brown found deep wells of desire

in the public for an alternative reading of Christianity. This desire found its

path through the smallest gaps and uncertainties of Da Vinci scholarship. The

real strength of that longing for alternative histories, though, has remained

unacknowledged as the book is snobbishly deemed too pulpish for serious

consideration.

Decay is a necessary component of creative growth. The steady rhythm of

decay opens random and irregular voids and interstitial spaces that lead us

into new dimensions. This is not to say the process is painless. We feel each

loss as a community, we are stranded as landmarks vanish around us and in-

creasingly haunted by personal amnesias brought on by diseases such as

Alzheimer’s. In science this rhythm is defined by the second law of thermody-

namics. This states that within any closed system the quantity of energy re-

mains the same but the quality of that energy deteriorates over time until it

reaches maximum entropy. In art it becomes a rhythm of remaking, a series of

beginnings and new opportunities.

Francis McKee, Glasgow, in September 2007.

the strange vitality of wreckage

Death has been exiled from our world but decay still haunts us all

Baldvin Ringsted (b. 1974, Iceland) is a human sample-based synthesiz-

er. Within this technological music invention popular by the 1970s are

contained the processing systems and structures at work in his artis-

tic practice. Ringsted transforms and executes auditory and visual

sources of information into alternative material forms that, when translated

create new meaning of the original source material. Through installation, per-

formance and sculpture, recent works have included Martin Luther King’s “I

Have a Dream” speech transcribed into a manuscript then performed by a solo

cellist, and the land maps of Dresden, Munich and Berlin translated into piano-

roll to automatically play the pianola, a type of mechanical piano. Here, the

sampler is masterful, in control of

the selection, translation, and the

execution of the information.

What initially seems simplistic,

and ultimately binary, becomes

riddled with complexity and be-

comes powerfully emotive. Through

this process of transformation begins

a transgression of the artist’s role

where he slowly relinquishes his

authorship through working with

specialist manufacturers or skilled

craftsmen commissioning interpre-

tations of his new order. As a result,

Ringsted remains detached from the

mechanics of the final presentation,

yet solely implicit in its creation. It

suggests that, by means of historical interpretation, we are distanced from the

original source (the post event) and meaning, yet by process of synthesis and

sampling, we arrive at a new way of understanding, albeit distorted. Yet through

this distortion, we have the subjective arenas of mythology, folklore and personal

and unrecorded accounts, as if we need these new ways of relating to history, to

know it is ours to make of what we will.

As one considers the various stages of a single Ringsted artwork, a point of

arrival marks a point of departure, where the possibilities of what could happen

next potentially starts the whole process of transformation again. Yet with

every major philosophical movement or ideology, the cycle of this history is

eternal, forever repeating itself, getting further from its origin, yet richer and

deeper with intention.

baldvin ringstedBaldvin Ringsted (f. 1974, Íslandi) er mennskur hljóm-

gervill. Sú tæknibylting tónlistarheimsins, sem gervillinn

bar með sér, náði vinsældum á áttunda áratugnum og

inniheldur vinnslukerfi og strúktúra sem Baldvin nýtir í

list sinni. Hann umbreytir hljóðrænum og sjónrænum upp-

lýsingaveitum í ný efnisleg form, sem leiða af sér nýja

merkingu fyrir upprunalega efnið, eftir að kóðinn hefur

verið ráðinn. Innsetningar, gjörningar og höggmyndir; á

meðal nýlegra verka eru ræða Martins Luthers Kings, „Ég á

mér draum“, en hljómfall hennar er unnið yfir í tóna og

þannig nótur, sem svo eru fluttar af selló. Kortum af

Dresden, München og Berlín hefur hann umbreytt í píanó-

rúllur sem eru fluttar sjálfvirkt með píanólu, sérstakri gerð

af vélpíanói. Við þessi tækifæri er safnarinn (samplarinn)

við stjórnvölinn — hefur stjórn á upplýsingavalinu, þýð-

ingu upplýsinganna og framkvæmd.

Það sem virðist í fyrstu einfalt og nauðsynlega bundið

tvíundakerfinu, verður torrætt, margbrotið og tilfinninga-

ríkt. Á meðan þessu umbreytingarferli stendur brotna

smám saman niður múrarnir í kringum listamannshlut-

verkið, sem leggur frá sér höfundartitilinn með því að

vinna með sérstökum framleiðendum eða hæfum verk-

mönnum til að útfæra túlkanir á sínu nýja skipulagi. Fyrir

vikið er Baldvin ótengdur hinu vélræna í lokaniðurstöð-

unni, enda þótt það rýri í engu þátt hans í sköpun verks-

ins. Út frá sögulegri túlkun gefur þetta til kynna að við

séum að fjarlægjast frumuppsprettuna (síðviðburðinn) og

upprunalegu merkinguna. Með samruna og sýnasöfnun,

næst þannig fram nýr en uppstokkaður skilningur. Til við-

miðunar á þessari ummyndun höfum við hið hugræna

svið goðafræðinnar, þjóðsögur, persónulega og óskráða

viðburði, líkt og við þurfum þessar leiðir til að tengjast

sögunni og fá leyfi til að endurskapa hana eftir okkar eig-

in höfði.

Þegar maður leiðir hugann um hin ólíku stig einhvers af

verkum Baldvins, myndar niðurstaðan nýjan stökkpall til

að halda áfram, þar sem möguleikarnir á því sem getur

gerst byrjar umbreytingarferlið upp á nýtt. Samkvæmt

helstu heimspekikenningunum er hringrás sögunnar

óendanleg. Hún endurtekur sig eilíflega og hvarfast þannig

fjær og fjær upprunanum, en verður fyrir vikið æ dýpri og

hlaðin fyrirætlunum.

Innsetning, Dresden Píanó 2007/ Installation view, Dresden Piano-roll, 2007

Við römmum

inn fyrir

Listasafnið

Baldvin Ringsted was born in Akureyri, Iceland

in 1974. He graduated from Akureyri School of

Art in 2004, prior to which he studied jazz the-

ory at the F.I.H.School of Music in Reykjavik,

Iceland. Ringsted has also worked as a rock

and experimental musician. Currently he lives

and works in Glasgow where he recently grad-

uated from the Masters course at The Glasgow

School of Art in 2007. Ringsted has exhibited

extensively including recent shows in New

York, Glasgow and Berlin.

www.baldvinringsted.blogspot.com

Baldvin Ringsted er fæddur á Akureyri árið

1974. Hann útskrifaðist frá Myndlistaskóla

Akureyrar árið 2004, en áður hafði hann

lært djasshljómfræði við tónlistarskóla FÍH.

Baldvin hefur einnig unnið fyrir sér sem

tónlistarmaður. Um þessar mundir býr

hann og starfar í Glasgow, en þaðan lauk

hann Meistaranámi frá Glasgow School of

Art vorið 2007. Baldvin á að baki fjölda sýn-

inga, og hefur til dæmis sýnt nýlega í New

York, Glasgow og Berlín.

www.baldvinringsted.blogspot.com

About the works

Baldvin Ringsted's installations draw upon his experience as a musician. His

work explores the relationship of musical suggestion to cultural history and industrial de-

velopment. Within his pieces a delicate transaction occurs from image to sound and vice

versa. This translation is echoed by the audio and visual mark-making that he creates,

which reflect the conceptual concerns of each piece.

The Piano Player Rolls reference a key moment in which the production of artillery and

musical instruments became driven by automated technologies. The hand punched scores

are drawn from three pertinent cityscapes that further develop the relationship between

technology and human culture. Their patterns create a melancholic sound that is in-

formed by the tension between abstract musical form and the historical context of the

work.

Alhena Katsof

Um verkin

Innsetningar Baldvins Ringsted byggja

á reynslu hans sem tónlistarmanns. Í verkum

sínum kannar hann tengslin á milli tilrauna í

tónlist, menningarsögu og iðnaðarþróunar. Þau

fela í sér úthugsaðar færslur á milli myndar og

hljóða. Baldvin færir tónana og hið sjónræna í

búning sem undirstrikar konseptið sem unnið

er með í hverju verki.

Píanórúllurnar vísa til mikilvægs atburðar,

þegar stórskotavopn og hljóðfæri urðu tækni-

lega sjálfvirk. Götin í rúllunum eru handgerð og

byggja á þremur borgarmyndum sem eru mikil-

vægar til að undirstrika sambandið í verkinu á

milli tækninnar og menningar. Mynstrin leiða

af sér dapurleg hljóð sem fá dýpri merkingu út

frá spennunni á milli óhlutbundins tónlistar-

forms og hins sögulega samhengis verksins.

Alhena Katsof

Innsetning 2007 / Installation view, 2007

Erica Eyres (f. 1980, Kanada) rannsakar

flækjurnar í mannlegu eðli, sérstaklega

þær sem tengjast því hvernig við sjáum

hvert annað og viljum láta sjá okkur.

Vídeóverk, höggmyndir og teikningar

hennar vinna með sjálfsmyndina á nýjan

hátt og fela í sér tilraun til að gera það per-

sónulega pólitískt. Hún veltir fyrir sér föln-

andi líkömum okkar og ýkir sérhverja mis-

fellu eða galla til að varpa ljósi á sálræn ör.

Reyndar sýnir Erica ákveðna velþóknun

(eða jafnvel leikni) við að afhjúpa tilfinn-

ingalitróf hinnar kvenlegu sálar, sem

spannar allt frá depurð til örvæntingar, frá

ankannaleika til viðkvæmni, og lokkar

áhorfandann til þátttöku í sjónarspili um

völd og kynferði.

Nýleg verk hennar eru undir áhrifum

frá óskýrum farsímaljósmyndum til karla-

tímarita sem hvetja kvenfólk til að lýsa

draumamanninum og útskýra hvernig þær

fara að því að draga aðra á tálar.

Myndirnar umbreytast í óróleg og skrýtin

kúlupennaportrett sem minna á krot í

skólabók eða leyndó-skrif í dagbókum og

gefa til kynna að fíngerð valdamörk á milli

öruggu nútímakonunnar og klaufsku ungl-

ingsstelpunnar hafi máðst út. Þó leynir sér

ekki að nákvæm tækni býr að baki höku-

lausum, vansköpuðum andlitunum sem

glæðir þau nýrri og sjálfsöruggri fegurð

þannig að þau gætu átt heima í tískublöð-

unum sem þau vilja tengjast. Andlitin

kalla fram blendnar tilfinningar sem vekja

mann til umhugsunar um sjálfsmat Ericu,

og endurspegla jafnframt mannlegt eðli.

Falleg andlit fá mann ósjálfrátt til að að

horfa eða jafnvel glápa á þau, og ljót andlit

gera það líka. Til að byrja með lítur maður

undan, en svo togar eitthvað í mann til að

skoða þau betur og stara áfram.

Færumst við nær sjálfinu með sýn Ericu

á hið ógeðfellda? Lögmál athyglinnar og

hvernig hún leiðir til kynferðislegrar hrifn-

ingar, afhjúpa erfðir okkar á djúplægan

hátt í leitinni að því sem við eigum sam-

eiginlegt og ólíkt með öðrum. Þess vegna

minnir sú pólitík að skoða og að vera

skoðaður á það hvaðan við komum og

hvert við stefnum.

Erica Eyres (b. 1980, Canada) explores the

complexities of human nature, particularly

how we see each other and how we want to

be seen. Through video, sculpture and

drawing, the work reappraises the self-portrait in an

attempt to make the personal political. Here the fad-

ing realities of our own bodies are under scrutiny as

every blemish and deformity is magnified to reveal

our psychological scars. Yet Eyres displays a certain

comfort (even control) in revealing an array of emo-

tional states of the feminine psyche, from melancho-

lia to desperation, awkwardness to vulnerability that

lure the viewer into the games of power and sexuality.

Recent works have been influenced by images of

women sent to men’s magazines, where they’re en-

couraged to describe their ideal man, whilst revealing

their strategies of seduction in low-fi photographs

from mobile phones. These images are transformed

into disquieting, uncanny portraits in ballpoint pen

that suggest the subtle corrosion of power from as-

sured modern women to clumsy teenage girls, as if

an amateur school text-book or secret diary entry.

Yet, one cannot deny the drawings’ sophisticated

technique that make the chin-less, crooked faces be-

come a confident new aesthetic worthy of the fash-

ion magazines they aspire to. Amongst one’s mixed

feelings when confronted with these faces, you be-

come aware of Eyres’ appraisal of her own self identi-

ty reflected in one’s own very human nature. Where

a beautiful face compels us to act, with a look or even

a stare, an ugly face initially repels us to act, yet com-

pels us to look harder and stare longer.

Does Eyres’ display of revulsion draw us closer to

ourselves? At its most fundamental, the laws of at-

tention, and subsequently of sexual attraction, reveal

our genealogical past through seeking our differences

and commonalities in others. Therefore the politics

of looking, and being looked at, are reminders of

where have we come from, and where are we going?

Erica Eyres er fædd í Winnipeg í Kanada árið 1980, en býr og

starfar í Glasgow. Hún lauk BFA-gráðu frá Háskólanum í

Manitoba árið 2002, og útskrifaðist með MFA gráðu frá Glasgow

School of Art árið 2004. Hún vinnur með vídeó-verk og teikning-

ar. Á meðal nýlegra einkasýninga eru I Love You But I Hate You í

nýlistasafninu í Glasgow, CCA, og í Rokeby galleríinu í London,

en einnig er væntanleg einkasýning í Fette’s galleríinu í Los

Angeles. Erica hefur nýlega tekið þátt í eftirfarandi samsýning-

um: í Bloomberg New Contemporaries í Barbican, London; Up

and Coming Video Screening # 1 í Galerie Adler í Frankfurt; og

This Is Not The Future í Vox Populi galleríinu í Philadelphia.

www.ericaeyres.com

erica eyres

Erica Eyres was born in Winnipeg, Canada (1980), and now

lives and works in Glasgow. She completed her BFA at the

University of Manitoba in 2002, and graduated from the

Glasgow School of Art MFA in 2004. She works in video and

drawing. Recent solo shows include I Love You But I Hate You,

at CCA, Glasgow; a solo exhibition at Rokeby Gallery, London;

and an upcoming one-person exhibition at Fette's Gallery,

Los Angeles. Recent group shows include Bloomberg New

Contemoraries at Barbican, London; Up and Coming Video

Screening #1 at Galerie Adler, Frankfurt; and This Is Not The

Future at Vox Populi Gallery, Philadelphia.

www.ericaeyres.com

Get out

of the box

& discover

my food— Einar Geirsson

UNTITLED 2007Kúlupenni á pappír/

Ballpoint pen on paper29 x 47 cm

COMMERCIALS, 2007Myndbandsinnsetning, 6.3 mínútur / Video installation, 6.3 minutes

Um verkin Það vekur áhuga minn að manneskjur búa yfir und-

arlegum, andstæðum tilfinningum sem kvikna þegar þær

lenda í yfirgengilegum aðstæðum eða fyllast kvíða. Ég vil að

áhorfendur verði fyrir slíkri reynslu þegar þeir skoða verkin

mín. Ég skeyti saman hugmyndum úr ólíkum áttum og bý

þannig til skrýtnar fígúrur eða persónur sem minna á ungl-

inga og hvernig þeir eru fastir á milli þess að vera börn og

fullorðin. Þessar persónur þræða einstigi á milli þess að vera

brjóstumkennanlegar og sprenghlægilegar, þannig að þær

vekja í senn samúð og óþægilegan hlátur.

About the works I am interested in how humans use an absurd mix-

ture of opposing emotions when they are faced with over-

whelming situations and anxiety, and I would like viewers

to have a similar experience of contradictory sensations

when they see my work. I combine conflicting sources to

create awkward figures or characters that may be likened

to that of a teenager who is trapped between childhood

and adulthood. These characters straddle the border be-

tween being pitiful and hilarious so that they demand

both empathy and uncomfortable laughter.

SHIRLEY, 2007Kúlupenni á pappír/ Ballpoint pen on paper14.5 x 11 cm

COMMERCIALS, 2007Myndbandsinnsetning, 6.3 mínútur / Video installation, 6.3 minutes

Jóna Hlíf Halldórsdóttir (f. 1978) rásar um fortíð, nútíð og framtíð. Mótífin

sem endurtaka sig í innsetningunum hennar, skúlptúrum, ljósmyndum og

málverkum koma úr djúpum sálarinnar. Galopnir kjaftir og glenntir reðir,

keilulaga nef eða gogglaga munnar, lóðréttir plaststrimlar úr verksmiðjum

eða vöruhúsum, sjálflýsandi málningarslettur eða sprey, mjalli og hinn

sínálægi sorti. Með þessu ákalli úr iðrunum vill hugurinn aftengjast lík-

amanum til að mega rísa upp í loftkenndar hæðir hins vitsmunalega.

En verk Jónu draga mann aftur niður með spörkum og látum að þessum

erfiðu tilfinningum sem sameina okkur. Þú smjúga í gegnum það sem við

óttumst og þráum meðvitað eða ómeðvitað og minna okkur á að við erum

mannleg eða réttara sagt „líkamleg“. Orð og setningar líkjast trúarlegum

möntrum, eins og „Guð, æla, eldur“, „Hafðu það stórt eða haltu því ein-

földu“, „Ekkert er allsstaðar og ég er ekkert“, sem stjórna því sjáanlega (líkt

og um hugarstjórnun sé að ræða), og verða að endingu það sem maður sér.

Setningarnar eru leikandi léttar en jafnframt íhugular, einlægar en

fyndnar, og búa yfir ruglandi mætti þar sem þær svífa fram og til baka í

hausnum á manni.

Verkin fást við hina sígildu frásagnarhefð sem býr yfir táknum, sögu-

þræði og sjónrænum og bókstaflegum einfaldleika. Maður er aldrei alveg

viss hvaða tímabili þessi verk tilheyra. Þau virka frumstæð og tilheyra

þjóðsögum, líkt og mótuð úr jörðinni, en á sama tíma eru þau glansandi og

hjúpuð eins og fjöldaframleiddir hlutir úr iðnaðarsamfélagi nútímans.

Myndin sem stendur eftir, eða skilaboðin gefa skýrt til kynna hvað við gæt-

um orðið.

Líkt og með spádóm sem inniheldur óljósar meiningar um framtíðina,

látum við eingöngu sannfærast vegna þess að við hrífumst af ljósinu, lit-

unum og sjónarspilinu. Engu að síður tengist Jóna, með sögum sínum og

spádómum, draumum og þrám, alheimsvitund og glímir þannig við það að

„miklum mætti fylgir mikil ábyrgð“ (Lee, 1962).

óna Hlíf Halldórsdóttir (b. 1978, Iceland) channels the past, the present

and the future. The motifs that recur in her installation, sculpture, pho-

tography, and painting are drawn from the depth of the human psyche.

Wide open mouths with open phallus, conical noses or beak like

mouths, vertical plastic strips from factory or warehouse, fluorescent paint

splashes or sprays, whiteness and the ever present blackness. These are the

visceral callings with which the mind wants to disconnect the body, in order

to rise above into lofty intellectualism.

However, Halldórsdóttir’s artwork drags you back kicking and screaming to

those difficult feelings that unite us. For it sifts through the bed of our con-

scious/unconscious fears and desires to remind us we are human, or more so

‘of body’. Words and phases become like ritualistic mantras — such as “GOD

VOMIT FIRE”, “Make it Big or Keep it Simple”, “Nothing is Everywhere and I am

Nothing” — that preside over the visual (like mind control), and eventually

become the visual. These phrases are reassuringly thoughtful yet playful, ear-

nest yet humorous, but disconcertingly cultish as they go around and around

in your head.

These works deal with a timeless tradition of story telling encompassing

symbolism, narrative, and simplicity both visually and literally. One is never

quite sure of which time period these artworks belong. They are primal, or of a

folkloric past, as if formed out of the earth, yet they are gilded or coated like

mass-produced objects of an industrial present. Yet their lasting image, or mes-

sage, speaks clearly of what we might become.

Like a fortune-teller who utters a vague suggestion of the future, we seem con-

vinced only because we are dazzled by the light, colour and trickery of the spec-

tacle. Nonetheless, for Halldórsdóttir, who tells stories and fortunes, reveals her

dreams and desires and taps into a universal consciousness, a dilemma prevails

as for those “with great power comes great responsibility” (Lee, 1962).

jóna hlíf

þegar aLLt verður að vera fágað og fínt

A MOUNTAIN IS GROWING ON MY FACE, 2006Blönduð tækni / Mixed media

AÐLÖGUN / ACCLIMATION, 2007Myndbandsinnsetning, 4 mínútur / Video installation, 4 minutes

You call it art — I call it accident

J

ÁN TITILS / UNTITLED, 2007Ljósmynd frá vinnustofu / Photograph from studio

Jóna Hlíf fæddist í Reykjavík árið 1978, kláraði Diplómanám við Myndlistarskólann á Akureyri árið 2005 og lauk MFA námi við Glasgow School of Art árið 2007. Hún fæst við innsetningar, skúlptúra, vídeóverk, málverk og textaverk. Á meðal nýlegra sýninga eru „Make It Big or Keep It Simple“ í Ketilhúsinu á Akureyri, „Further More“ í Tramway salnum í Glasgow, „Waist up Waist down“ í LOFT 63 í Berlín, auk einkasýningar á VeggVerk á Akureyri. Komandi verkefni eru til að mynda einkasýning í Listasafni Mosfellsbæjar, ásamt samsýningum í Sopro í Lissabon, á State Bar í Glasgow, auk þátttöku í Glasgow Internat-ional sýningunni. Hún hefur rekið Galleríbox frá haustinu 2005. www.thisisjonahlif.blogspot.com

Jóna Hlíf was born in Reykjavík in 1978 and com-pleted her Diploma in Fine Art in 2005 and MFA in 2007 at Glasgow School of Art. She works with installation, sculpture, video, painting and text. Recent exhibitions include: ´MAKE IT BIG or KEEP IT SIMPLE´at Ketilhús, Akureyri, ´Further More´at Tramway in Glasgow, ´Waist up Waist down´at LOFT 63, Berlin and a solo exhibition at VeggVerk, Akureyri. Future projects include group shows at Sopro in Lisbon, State Bar, Glasgow International and a solo show in Art Museum Mosfellsbæjar. She has run the GalleriBOX in Akureyri since 2005.www.thisisjonahlif.blogspot.com

Lorna Macintyre (f. 1977 í Bretlandi)

vinnur innan marka þess „mann-

gerða“ og hins „náttúrulega.“ Verk

hennar eru útfærslur á skúlptúrum

en í þeim teflir hún saman efnum/

miðlum af ýmsum toga: redúseruðum

myndum og lagfærðum hlutum,

klippimyndum unnum úr myndum

sem hún hefur rekist á, ljósmyndum

framkölluðum af negatífum filmum,

og öðrum fundnum eða tilbúnum

munum. Lorna setur sýningar saman

úr þessum efniviði, en hillur, stöplar

og pallar sem eru að hluta til aðfeng-

in og búin til, halda honum saman.

Einfaldleikinn í samsetningunni

ásamt margþættum uppruna efnanna

býður bæði upp á opna og ljóðræna

túlkun og beina, bókstaflega túlkun.

Eitt af nýlegum verkum hennar er Án

titils 2007, sem er svarthvít ljósmynd

af páfugli með stélfjaðrirnar út-

breiddar, sem stendur við hliðina á

aftengdri skóflu af vélgröfu. Myndin

er dæmi um spennuna sem býr í

verkum Lornu þar sem andstæðir

pólar leiða af sér áhugaverðan sam-

anburð. Annars vegar páfuglinn (nátt-

úrulegt fyrirbæri), sem ber litskrúð-

ugar fjaðrir með grípandi en ruglandi

augnlaga mynstrum. Hins vegar

skóflan (manngert iðnaðarfyrirbæri)

sem er óvirk án vélarinnar og stendur

opinmynnt og óaðlaðandi; rými með

þann tilgang að vera fyllt. Hvað er þá

verið að segja um sambandið þarna á

milli? Það mætti leika sér með ýmis

orð eins og náttúrulegt/manngert,

skraut/nytjar, fallegt/dýrslegt og jafn-

vel líf/dauði með eðli listarinnar og

sögu hennar í huga.

Verk Lornu leiða þannig til hinnar

eilífu spurningar um hlutverk listar-

innar, eða jafnvel markmið hennar.

Nú á tímum stafrænna mynda má

túlka framköllun með negatífum

myndum sem ákveðna mótspyrnu

gegn framþróuninni. Mótspyrnan

hefur sínar ástæður og táknar (nýja)

tengingu við sögu sjónrænnar skynj-

unar, við endurminningar og merk-

ingartengsl; þá tilfinningu að sjá

eitthvað í fyrsta skipti, en með því

nístandi hugboði að geta jafnvel

aldrei séð það aftur.

lorna macintyre

Lorna Macintyre (b. 1977, UK) works within the gaps between the

‘natural’ and the ‘man-made’. Her works are sculptural consider-

ations that draw on a range of artistic gestures including re-

touching photographs and objects, collaging found images,

processing from negative film, and bringing (sometimes fusing) found and

made objects together. These complex artefacts are then composed using

display systems including shelves, free-standing platforms and plinths

that are in themselves part found and made.

The simplicity of these arrangements is compounded with the com-

plexity of their material origins, with results that are both openly poetic

and rigidly literal. In a recent work, Untitled 2007, a black and white pho-

tograph depicts the image of a peacock in full display next to the discon-

nected spade of a mechanical digger. In this image lies the tension at

play in Macintyre’s work, as the polarities on show make for interesting

comparison. The peacock (a thing of nature) displays his full spread of

feathers, an ornate patternation of eye-shaped motifs designed to dazzle

and even confuse. However, the spade (an industrial man-made object) is

dormant without its machinery; far from a thing of beauty, it sits there in-

herently open mouthed, a functional space with a purpose to be filled. So

what is being said about this relationship? One can consider the play of

such words as natural/man-made, ornamental/functional, beauty/beast,

and even life/death as a reflection on the nature of art and its history.

Therefore Macintyre’s work suggests the eternal question of art’s role,

but more intriguingly of its strategies of purpose. In an age of digital im-

aging, a gesture such as developing photographs from negative film sugg-

ests an certain ‘adversity’ in the face of ‘progress’, yet one which is not

without reason. It signifies a (re)connection with one’s history of visual

perception, of recollection and associated meaning. A sense of seeing

something new for the first time but with the intensity of seeing some-

thing for the last time.

UNTITLED, 2007Innrömmuð svart-hvít ljósmynd / Framed black and white photograph

63 x 1 x 52cm

bóksaLi frá 1872

Að sjá tunglsljósið gegnum stóru greinarnarsegja öll skáldin að sé meira

en að sjá tunglsljósið gegnum stóru greinarnar.

Fernando Pessoa, birt undir dulnefninu Alberto Caeiro í Aðeins stærra en allur alheimurinn,

Penguin Books, 2006, bls. 37.

The moonlight seen through the tall branchesIs more, say all the poets,

Than the moonlight seen through the tall branches.

Fernando Pessoa, writing under the heteronym of Alberto Caeiro, published in "A Little Larger Than The Entire Universe",

Penguin Books, 2006, p.37.

THERE ARE MORE THINGS, 2007Innrömmuð svart-hvít ljósmynd / Framed black and white photograph

52 x 1 x 63cm

AEOLIAN SCULPTURE, 2007Rekaviður, gítarstrengir og kopar / Driftwood, guitar strings and copper96 x 109 x 61 cm

Lorna Macintyre fæddist í Glasgow árið 1977,

lauk BA gráðu í Umhverfislist árið 1999 og MFA

gráðu árið 2007 frá Glasgow School of Art. Hún

hefur nýlega tekið þátt í sýningunum Play í

galleríi Eriks Steens í Osló og Artfutures í

Bloomberg rýminu í London og haldið einka-

sýningu í Mary Mary galleríinu í Glasgow. Á

meðal komandi verkefna eru til að mynda

samsýning í Kavi Gupta í Chicago og í Gagosian

galleríinu við Madison Avenue í New York.

Lorna býr og starfar í Glasgow og er á mála hjá

Mary Mary í Glasgow og Galerie Kamm í Berlín.

www.galeriekamm.de

www.marymarygallery.co.uk

Lorna Macintyre was born in Glasgow in 1977

and completed her BA in Environmental Art

in 1999 and MFA in 2007 at Glasgow School of

Art. Recent exhibitions include 'Play' at

Galleri Erik Steen, Oslo, 'Artfutures' at

Bloomberg Space, London and a solo exhibi-

tion at Mary Mary, Glasgow. Future projects

include group shows at Kavi Gupta, Chicago

and Gagosian Gallery (Madison Avenue), New

York. Macintyre lives and works in Glasgow

and is represented by Mary Mary, Glasgow

and Galerie Kamm, Berlin.

www.galeriekamm.de

www.marymarygallery.co.uk

Will Duke (f. 1973 í Bretlandi)

býr til stafrænar hreyfimyndir

úr því sem fyrir augu ber í

landslagi borga og sveita í

Bretlandi nútímans.

Will færir athuganir sínar á

síbreytilegu landslaginu í

óþægilegan búning, eitthvað

sem minnir á varnaðarsögur um

lífið eftir atómstyrjöld, og er á

mörkum þess að vera „seiðandi

kvikmynd eða yfirspenntur

tölvuleikur,“ (Calcutt 2007).

Áhrifin minna á ónotanlegan

draum sem fylgir manni í vökuna.

Verk Wills fjalla um óttann

sem er sínálægur í borgarsam-

félaginu og brýst um í huganum

andspænis því grotnandi skipu-

lagi sem hefur umbreytt lands-

laginu. Útópískar hugsjónir hafa

snúist úr böndum og tæknilegar

framfarir haft áhrif á tengsl

okkar við náttúruna og sjálfs-

mynd okkar. Verkin knýja fram

siðfræðilegar pælingar og í kjöl-

farið stendur eftir nýr kjarni.

Þegar kunnugleg myndefni, svo-

sem tré, fjölbýlishús, leikvellir

og verksmiðjur, eru endurgerð í

sýndarveruleikanum lítum við

þessi „þægindi“ öðrum augum

— sem óboðin. Í eldri ljósmynd-

um Wills varpar raflýsing borg-

arinnar óreglulegum skuggum

og litum á tré og brýtur upp

form þess, rétt eins og stafræna

vinnslan brýtur upp formin á

blokkum og rennibrautum í

Glasgow. Skuggarnir deyfa sjón

okkar, en í víddunum tveimur

sem Will vinnur með skerpa

þeir sjónina og búa til þrívíðan

heim sem virðist raunverulegur.

Samfélagið er helbundið eyð-

ingu og hefur sljóvgað viðbrögð

okkar. Engu að síður neyðumst

við til að spyrja hvort við séum

„í raun að sjá það sem við telj-

um okkur sjá“ út úr þessum

raunveruleika með okkar upp-

þornuðum skynfærum.

En þegar allt kemur til alls

snýr Will okkur aftur til „raun-

veruleikans“ með því að reyna

að endurskapa hann. Þótt hann

setji fram þá spurningu hvort

hér eftir verði aldrei snúið við,

bendir hann jafnframt á að

veruleikinn búi innra með sjálfri

myndinni og það að meðtaka

þessar sýnir og túlka þær

ákvarði bæði sköpun þeirra og

eyðingu.

will duke

W ill Duke (b. 1973 UK) makes digitally animated films from the visions of

urban and rural landscapes of contemporary Britain.

Caught between “spellbound movie watching and tense video-game

playing” (Calcutt 2007), Duke has painstakingly rendered his contemp-lat-

ions of a changing landscape into the stuff of post-apocalyptic cautionary tales, having the

effect of an uncomfortable dream that leaves a lasting emotion once awake.

His work highlights the underlying fear that manifests in metropolitan societies, which

niggles in our consciousness about how the decay of urban planning affects the landscape,

how utopian ideals begin to spiral out of control, and how advancements in technology af-

fect our relationship with nature, and ultimately the sense of ourselves. But while this

moral maze unfolds, another imposition is laid bare. When familiar motifs of trees, hous-

ing estates, playgrounds, and factory buildings that punctuate the urban landscape are rec-

reated in virtual reality, a shift happens in our mundane perception of these now unwel-

come ‘comforts’. In Duke’s earlier photographic works, the glow of artificial urban lighting

casts irregular shadows and colours that disrupt the form of a tree, and so too does the

precise modelling of the computer program of a Glasgow housing estate or a playground

slide. It’s the very existence of shadows that blur our view, and shadows that focus to give

‘realism’ in Duke’s three-dimensional world in two-dimensions. We are prompted to ask

the question, “Are we seeing what we think we are seeing?” as our already eroded sensitiv-

ities, in being part of a society hell-bent on destruction, are then met with our withering

human senses in order to perceive such realities.

Yet essentially, Duke shakes us into our ‘reality’ by his attempts at recreating it.

Although he questions whether we have missed the point of no return, he suggests that it

lies within the image itself, and the very act of rendering these visions determines their

creation, and ultimately their destruction.

Will Duke fæddist Chichester, Englandi

árið 1973. Býr í London. Hann útskrif-

aðist frá Ruskin School of Fine Art and

Drawing árið 1994. Útskrifaðist með

MA gráðu í Myndlist frá Glasgow

School of Art árið 2004. Hann vinnur

með tölvugerðar teiknimyndir, hljóð-

og myndbandsinnsetningar.

www.willduke.net

Will Duke was born in 1973 in

Chichester, UK and lives in London. He

graduated from the Ruskin School of

Fine Art and Drawing in 1994 and

completed an MA in Fine Art at the

Glasgow School of Art in 2004. He works

with computer generated animation,

sound and video installation.

www.willduke.net

ZONE, 2006 Tölvugerð teiknimynd, 3 mínútur / Computer generated animation, 3 minutes

VIRTUAL VELOCITY, 2003Tölvugerð teiknimynd, 4 mínútur / Computer generated animation, 4 minutes

PROJECT 2501, 2006Tölvugerð teiknimynd, 7 mínútur/Computer generated animation,

7 minutes

WE FASHIONED THE CITY ON STOLEN MEMORIES, 2005

Tölvugerð teiknimynd, 6 mínútur/Computer generated animation,

6 minutes

taktu fLugið

education2007 MFA, Glasgow School of Art, Glasgow 2004 Diploma, Akureyri School of Art, Iceland 2003 Student exhange, Lahti polytechnic school of art, Finland 1997 F.Í.H. School of music, Iceland one-person exhibitions/performance2005 ‘Beauty queens/Fairy tales ’, Kunstraum Wohnraum, Akureyri, Iceland2004 ‘Landscape’, Café Karolina, Akureyri, Iceland2004 ‘It’s Getting There’, Fuglafjord, Faroe Islands

selected group exhibitions2007 Rhythm Decay, Akureyri Art Museum, Iceland ‘The Consequence Screenings’ Low Salt, Glasgow, Scotland ‘Feral Kingdom’ , CCA, Glasgow, Scotland ‘Further More’, ArtNews Projects, Berlin, Germany ‘MFA Degree Show’, Tramway, Glasgow, Scotland ‘Today Your Love, Tomorrow The World’, Low Salt, Glasgow, Scotland ‘S.A.W. Show’, The Saw Mill, Glasgow, Scotland ‘Untitled’, Central Academy of Fine Art, Beijing, China2006 ‘White Noise’, A.Vermin, Glasgow, Scotland ‘Baldvin Ringsted/Jim Colquhoun’, Gallery Box, Akureyri, Iceland

‘De Kunstvlaii 6’, (with the Glasgow School of Art), Amsterdam, Holland ‘MFA Interim Show’, Mackintosh Gallery, Glasgow, Scotland ‘UntitledSalt Gallery, Glasgow, Scotland ‘LightBlind’Brooklyn Fireproof Gallery, New York, USA2005 Panimo, Lahti, Finland Populus Tremula, Akureyri, Iceland Café Karolina, Akureyri, Iceland2004 ‘Graduation Show’ Akureyri School of Art, Iceland Ketilhús, Akureyri, Iceland Deiglan Akureyri, IS 2004, Iceland2003 Bögglageymslan, Akureyri, Iceland video screenings 2007 CCA, Video Killed the Radiostar King Street Arts Centre, Belfast, Ireland awards 2006 Margrét Björgólfsdóttir Memorial fund 2005 KEA Cultural fund 2004 Akureyri School of Art, Graduation Award

www.baldvinringsted.blogspot.com

baldvin ringsted Born 1974, Akureyri, Iceland. Lives in Glasgow

education:2002-2004 Glasgow School of Art, Glasgow, UK.1991-1994 The Ruskin School of Fine Art and Drawing, Oxford, UK.

selected group exhibitions and projects:2007 Rhythm Decay, Akureyri Art Museum, Akureyri, Iceland, October.2007 ‘Build It and They Will Come’, The Travelling Gallery, various locations in Scotland ‘Living In The Modern World’, The City Art Centre, Edinburgh. ‘Theatrum Mundi: performance architecture’ Northern Gallery for Contemporary Art, Sunderland.2006 Chapter Arts, Cardiff, Wales. Young Artist Biennial, Bucharest, Romania. ‘Re-Animating the City’ Cooper Gallery, Dundee. ‘What’s up with Glasgow?’ Drake Hotel, Toronto, Canada. ‘Blink’ Gasworks Studios, London. ‘New Work Scotland Programme’ Collective Gallery, Edinburgh.2005 NADA Art Fair (with Transmission Gallery), Miami, USA. ‘Schimatizo 2005’, London. ‘From There to Here’ Gallery Sowaka, Kyoto, Japan. ‘Revisions in Relative Time’ Market Gallery, Glasgow. ‘Calling Occupants’ Funtionsuite, Edinburgh.

2004 Pixxelpoint 5th International Digital Art Festival, Nova Gorica, Slovenia. Bowieart Video Screening, Portobello Film Festival, London. MFA Glasgow, Tramway, Glasgow. Machinista, 2004 Arts & Technology Festival, Glasgow. Extension, Glasgow Art Fair with Market Gallery. EmergeD, Vacant Shop Front , Glasgow.2003 Interim MFA, Newbury Gallery, Glasgow. Cells Out, The Chateau, Glasgow.2002 On Location, The Blue Elephant Gallery, London.2001 The Gallery Open Exhibition, London.2000 Viewfinder, Southside Arts, Southampton. Concrete Jungle, Gallery Fresh, London.

residencies 2000 Big City, Visual and Media Arts Thematic Residency, Banff, Canada.

awards/scholarships 2004 Horace W Goldsmith Foundation Scholarship.

www.willduke.net

will duke Born 1973, Chichester, UK. Lives in London

education2005-2007 Glasgow School of Art, MFA, UK2002-2005 Akureyri School of Visual Art, Diploma2004 Lahti Polytechnic Finland Fine Arts2000-2002 Reykjavík Technical College, Iceland1998 Business and Computer School, Reykjavík, Iceland

one-person exhibitions2008 Listasalur Mosfellsbæjar, Mosfellsbæ, Iceland. 09.08-06.092006 VeggVerk, Glerárgötu, Akureyri, Iceland Kunstraum Wohnraum, Akureyri, Iceland2005 Gallery Jónas Viðar, Akureyri, Iceland Karolína Café, Akureyri , Iceland2002 Mokka Café, Reykjavík , Iceland

group exhibitions2008 Sopro, Lisbon, Portugal, March Glasgow International (http://www.glasgowinternational.org/), April2007 Rhythm Decay, Akureyri Art Museum, Iceland Ketilhús, Jónas Hallgrímsson, Akureyri, Iceland Metro and Artnew Projects, Brunnenstr. Berlin, Germany Ketilhús, Akureyri, Iceland Tramway, Glasgow, UK Central Academy of Fine Art, Beijing, China Royal Scottish Academy, Student Exhibition. RSA Upper & Lowe Galleries. Edinburg. FLYING SAUCER, Karolína Café, Akureyri, Iceland2006 WAIST UP WAIST DOWN, Loft 63, Berlin, Germany ÚTÍ/OUT/UDE Gallery Plús, Brekkugötu, Akureyri, Iceland GalleriBOX, Kaupvangstræti 10, Akureyri, Iceland

Allt um Gyðjuna, Skeið í Svarfaðardal, Iceland Mackintosh Gallery & Newbery Gallery, Glasgow, UK Westergasfabriek Kunstvlaai 6, Amsterdam, Holland Samsyning cleaningworld 2/10, Ketilhús, Akureyri, Iceland2005 Vinstri Grænir, Akureyri, Iceland Samsyning clenaingworld 1/10, Ketilhús, Akureyri, Iceland Taidepanimo, Lahti, Finland2004 ALDREI NIE NEVER The Living Art Museum, Reykjavík, “ALDREI NIE NEVER” Ketilhús, Akureyri, Iceland Video art-festival, Suomenlinnassa in Helsinki, Finland Film festival, Kymintie 1 Lahti, Finland Vesijärvenkatu 33 Lahti, Finland2003 Bögglageymslan, Akureyri, Iceland

awards/grants/achievements2007 Curated VeggVerk, Strandgötu 17, Akureyri, www.veggverk.org2006 Municipality of Akureyri grant for exhibition held at Galleri+ Municipality of Akureyri grant for exhibition held at Galleri BOX Margrét Björgólfsdóttir Memorial Fund2005 Opened GalleriBOX, Kaupvangstræti 10, 600 Akureyri. www.galleribox.blogspot.com Municipality of Akureyri, Lahti Town Council, Finnland-Island Konstutstallning, grants for exhibition held in Lahti, Finland Municipality of Akureyri and Sjóvá grant (for exhibition held at Galleri BOX) 2004 Reykjavík City Council grant for exhibition held at The Living Art Museum Municipality of Akureyri, Lahti Town Council, Samskip and KEA, grants for exhibiton held in Akureyri, Iceland

www.thisisjonahlif.blogspot.com

jóna hlíf Born 1978, Akureyri, Iceland. Lives in Iceland

fLytur fyrir þig

Prentar fyrir Listasafnið

education2004-2007 MFA, Glasgow School of Art2003 Skowhegan School of Painting and Sculpture1998-2002 BFA, Fine Arts (Honours), University of Manitoba

one-person exhibitions2007 Solo exhibition, Lo Salt, Glasgow Solo exhibition, Fette’s Gallery, Los Angeles Solo exhibition with Rokeby Gallery at Preview Art Fair, Berlin Solo exhibition, Kunsthaus Erfurt, Erfurt, Germany2006 I Love You But I Hate You, CCA, Glasgow Forever and Ever and Ever and Ever and Ever, G+ Galleries, Toronto Solo exhibition, Rokeby Gallery, London2004 It’s For the Best, Dwarf Gallery, Reykjavik ‘neath the green green grass of home, Mary Mary, Glasgow hang in there feral kitty, Glasgow Project Room, Glasgow2003 Glasgow Art Fair, representing CCA, Glasgow

selected group exhibitions2008 Salem, Castlefield Gallery, Manchester2007 Group drawing exhibition, Jack Hanley, San Francisco (forthcoming) Group sculpture exhibition, 798 Space, Beijing Family Viewing, Vegas Gallery, London Group exhibition, Cooper Gallery, Dundee Torn Stockings In The Dark, with Melanie Rocan, Glasgow Project Room, Glasgow Rhythm Decay, Akureyri Art Museum, Akureyri, Iceland This is Not the Future, Vox Populi Gallery, Philadelphia Graphology, Triple Base Gallery, San Francisco Bizarre Love Triangle, Fette’s Gallery, Los Angeles2006 The Portrait, Ashwinstreet Gallery, London On-Line: Contemporary Drawing, Sonoma State University Art Gallery, San Francisco The Obsessive and Compulsive Body (curated by Diana Thorneycroft), Lee Ka-Sing Gallery, Toronto The Hunt Ball, Galleri Yergeau, Montreal Fragmentation of the Self, Rush Arts Gallery, New York Glasgow Smile, ALM, Munich Supernovas, Winnipeg Art Gallery, Winnipeg Another Other, Cooper Gallery, Dundee2005 Bloomberg New Contemporaries, Cornerhouse, Manchester; Lot, Bristol; Barbican, London The Trap and the Rope, the Jail, Glasgow It’s The Same Outside (curated by Daniel Fuller), the Drake Hotel, Toronto Toronto International Art Fair, with othergallery, Toronto

Up and Coming Video Screening #1, Galerie Adler, Frankfurt From Here to There, Gallery Sowaka, Kyoto Bloc (curated by Bowieart), White Space Gallery, County Hall, London Last Chicken in Sainsbury’s, the Chateau and W.A.S.P.S. Gallery, Glasgow International, Glasgow2004 International Exchange Exhibition, Hunter College Times Square Gallery, New York Cardboard Factory, the leisure club Mogadishni, Copenhagen The Late Escape, (with Mick Peter), Kaiserpassage 21a, Karlsruhe Scope Art Fair, with othergallery, Los Angeles Super Salon, Samson Projects, Boston2003 International Contemporary Drawing, The Gallery of the Academy of Fine Arts, Guangzhou; the Gallery of the Central Academy of Fine Arts, Beijing; the Gallery of Xi’an Academy of Fine Arts, Xian, China Rock Candy, residency and exhibition, Hotel Mariakapel, Hoorn2002 Don’t Look a Dead Horse in the Mouth, with Chris Cooper, University of Manitoba Architecture Gallery, Winnipeg

selected screenings2007 Winnipeg 19, Birdo Flugas, Japan; VideoIn, Vancouver Othergallery screening, Triple Base Gallery, San Francisco Media Waves Film Festival, Gyor, Hungary Winnipeg Film and Video Nite, Triple Base, San Francisco2006 Open Eye Club screening, Project Room, Glasgow Video Screening, Fette’s Gallery, Los Angeles Lost in Transcona, Harbourfront Centre, Toronto Sugar and Splice, Cinematique, Winnipeg Festival International Du Film Sur L’Art, Montreal2005 Gifts of Sound and Vision, Glasgow International, 20 St. Andrews, Glasgow2004 Herald Feminist Film And Video Festival, Calgary Victoria Independent Film Festival, Victoria, Canada2003 Split Film Festival, Split, Croatia Garage Film Festival, Strasuland, Germany Festival International Du Film Sur L’Art, Montreal

awards2007 Glasgow City Council Visual Arts Scheme Grant Creative and Professional Development Grant, Scottish Arts Council2006 Dewar Arts Award, Scottish Arts2005 Creative and Professional Development Grant, Scottish Arts Council2004 Professional Development Travel Grant, Scottish Arts Council

www.ericaeyres.com

erica eyres Born 1980, Winnipeg, Canada. Lives in Glasgow

lorna macintyre Born 1977, Glasgow, UK. Lives in Glasgow

education1995-1999 Glasgow School of Art, BA (Hons) Fine Art (Environmental Art)2005-2007 Glasgow School of Art MFA Programme2006 Hunter College, New York (exchange)

one-person exhibitions2008 Galerie Kamm, Berlin (April)2007 Rhythm Decay, Akureyrar Art Museum, Iceland (October)2007 Fit to Print, Gagosian, Madison Avenue, New York (November)2007 Kavi Gupta Gallery, Chicago (November)2007 Mary Mary, Glasgow2006 The Sun Puts His Arm Right Through The Window, Galerie Kamm, Berlin2005 New Work, Glasgow Sculpture Studios Gallery2004 Miseries and Wonders are Twins, They are Born Together, The Project Room, Glasgow2003 Illusions of Grandeur, Switchspace, Glasgow2000 Complecity 11, Transmission Gallery, Glasgow*

group exhibitions2007 ArtFutures, Bloomberg Space London, (curated by The Contemporary Art Society) Play, Galleri Erik Steen, Oslo Further More, MFA Degree show, Tramway, Glasgow Further More MFA Degree Show, Artnews, Berlin2006 Death and The Compass, Four, Dublin De Kunstvlaai 6, Amsterdam (with Glasgow School of Art) You Always Say No To Ibitha, Alex Pollazzon, London How Does It Make You Feel? Galerie Iris Kadel, Karlsruhe Shape Without Form, Shade Without Colour, Paralysed Force, Gesture Without Motion, Galleria Francesca Kaufmann, Milan2005 Low Lights and Trick Mirrors, Generator Projects, Dundee Superbia 2, St. Columbus School, Cork (part of Cork 2005) Liberation de L’Aesthetique, Old Jail, Glasgow Leviathan, 90 Leather Lane, London2004 Tripping Over a Varicoloured Tangle of Wires, The Lowry Centre, Manchester Spacemakers, Lothringer Drezehn, Munich Women Men Children, Transmission, Glasgow In Viaggia, Museo Corta Alta, Fossombrone, Italy2003 Pallas, The Changing Rooms, Stirling

Nth Art, Ols & Co., London EAST International. Norwich School of Art and Design Some Art, Lloyd Jerome Gallery, Glasgow Signal/ Transmission exchange, Transmission Gallery, Glasgow Picture Room, Gasworks, London (as part of Goshka Macuga installation)2002 The Chateau, Switchspace. Glasgow* Half the World Away, Hallwalls Contemporary Arts Centre, Buffalo, NY The Dirt of Love, Transmission Gallery, Glasgow2001 October, St. Vincent Street, Glasgow Menschenraum, Mulackstrasse 8, 10119, Berlin2000 Louder than Love, Cultural Centre De Zeyp, Brussels Vienna Austrotel Art Fair, Vienna (in association with Transmission)*1999 Deep Frieze, Quartorq, Greenland Flat 44, Hillhead Street, Glasgow Complecity 8, Westbank Quadrant, Glasgow* Science Fiction, Strathclyde University, Biochemistry Department Horizon ‘99, Glasgow Project Room* Complecity 1, in association with Gulp Galleri, Iceland* Hear No Evil Speak No Evil See No Evil, free Gallery. Glasgow *Work made in collaboration with Neil Bickerton

awards Artist in Residence, Dumbreck Marsh Art Project Jan-April ’05 (In association with The Centre, Glasgow) Transmission Committee Member (Jan 2001 –Dec 2002) Artist in Residence, Cultural Centre De Zeyp, Brussels (Jan-Jul 2000) (In association with Pepinieres and Brussels 2000) Artist in Residence, Walston Primary School, South Lanarkshire, Sep-Dec 1999 Nominated for Jerwood Artist’s Platform, 2005 SAC National Lottery Grant, 2005 SAC Small Assistance Grant, 2004 GCC Visual Arts Award, 2003 SAC Small assistance grant, 2002

www.galeriekamm.de www.marymarygallery.co.uk

við vöktum Listina

þínar þarfir – okkar þjónusta

Forsíða / Cover: Jóna Hlíf. My Organic Life, 2006 · Bakhlið / Back cover: Baldvin Ringsted. Innsetning/Installation view, 2007

fia› ver›ur hverjum

list sem hann leikur