RecklessLevende schaduwen

Ander werk van Cornelia Funke

De dievenbende van Scipio (2003; ook als e-book) Zilveren GriffelThomas en de laatste draken (2004; ook als e-book)

Hart van inkt (2005; ook als e-book) Zilveren GriffelDe Wilde Kippen Club (2006; ook als e-book)

Web van inkt (2006; ook als e-book)De Wilde Kippen Club op schoolreis (2007; ook als e-book)De Wilde Kippen Club: Groot alarm! (2007; ook als e-book)

Igraine Zondervrees (2008)De spokenjagers (2008)

De Wilde Kippen Club: De hemel op aarde (2008; ook als e-book)Nacht van inkt (2008; ook als e-book)

Potilla (2009)De spokenjagers en het vuurspook (2009)

De Wilde Kippen Club en de liefde (2009; ook als e-book)De spokenjagers en het griezelkasteel (2010)

De spokenjagers in groot gevaar (2010)De Wilde Kippen Club voor altijd (met Thomas Schmid, 2010;

ook als e-book)Reckless. Achter de spiegel (2010; ook als e-book)

Mississippi is van mij (2011; ook als e-book)De eerste avonturen van De Wilde Kippen Club (2011)

Ridder zonder hart (2012; ook als e-book)Nieuwe avonturen van De Wilde Kippen Club (2012)

Meer avonturen van De Wilde Kippen Club (2013)

Cornelia Funke

RecklessLevende schaduwen

Gevonden en verteld door Cornelia Funke en Lionel Wigram

Met tekeningen van Cornelia FunkeVertaald door Esther Ottens

Amsterdam · AntwerpenEm. Querido’s Uitgeverij bv

2013

www.queridokinderboeken.nlwww.corneliafunke.com

Dit boek is ook verkrijgbaar als e-book

Oorspronkelijke titel Reckless. Lebendige Schatten (Cecilie Dressler Verlag, Hamburg, 2012 / The Chicken House, Somerset, 2013)

Copyright tekst © 2013 Cornelia Funke en Lionel WigramCopyright vertaling © 2013 Esther Ottens/Em. Querido’s Uitgeverij bv

Copyright illustraties © 2013 Cornelia FunkeCopyright kaart © 2012 Raul Garcia

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt, in enige vorm of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van Em. Querido’s Uitgeverij bv , Singel 262, 1016 ac Amsterdam.

Omslagillustratie David WyattOmslagontwerp Steve Wells, Nederlandse uitvoering

Monique Gelissen

isbn 978 90 451 1474 3 / nur 284

Voor Ben, die Jacob en Will tegelijk is.

west oost van greenwich

Kaart van de

Spiegelwereld

goylrijk

GoylrijkLandsgrensHoofdstad

Gezicht op Londra

Gezicht op Vena

Pruisië

AnAtolië

BAlticA

lAtivA

BolAndAGoylvesting

Duunkerk

St. Riquet

Gargantud

Witte Zee

APulië

etrurië

lom

BArdiA

Austrië

cors

o

sklAvonië

Schaal

vlAAnderen

Dode Stad

Abdij van Fontevaud

Landgoed van de blauwbaard

Lutis

Valiants kasteel

Donkere Bos

Feeëneiland

KaLifaat Van

Cordoba

Helvetië

lotHAringen

cAtA

loni

ë

tyrreense Zee

cA

led

oni

AFiAnnA

norgA

sverig

A

jütlAnd

suomA

HAno

ver

WestPHAliëvArAngiA

WAlAcHije

Blenhein

mA

gyA

r

sme

rA

ldA

leo

niA

BAvAriAChamplitte

LondraPendragon

Goldsmouth

MaL-de-Mer

Schwanstein

TerpevasVena

AlB

ion

west oost van greenwich

Kaart van de

Spiegelwereld

goylrijk

GoylrijkLandsgrensHoofdstad

Gezicht op Londra

Gezicht op Vena

Pruisië

AnAtolië

BAlticA

lAtivA

BolAndAGoylvesting

Duunkerk

St. Riquet

Gargantud

Witte Zee

APuliëetrurië

lom

BArdiA

Austrië

cors

o

sklAvonië

Schaal

vlAAnderen

Dode Stad

Abdij van Fontevaud

Landgoed van de blauwbaard

Lutis

Valiants kasteel

Donkere Bos

Feeëneiland

KaLifaat Van

Cordoba

Helvetië

lotHAringen

cAtA

loni

ë

tyrreense Zee

cA

led

oni

A

FiAnnA

norgA

sverig

A

jütlAnd

suomA

HAno

ver

WestPHAliëvArAngiA

WAlAcHije

Blenhein

mA

gyA

r

sme

rA

ldA

leo

niA

BAvAriAChamplitte

LondraPendragon

Goldsmouth

MaL-de-Mer

Schwanstein

TerpevasVena

AlB

ion

inhoud

1 Wachten 132 De verkeerde wereld 16

3 Geesten 224 Een gevaarlijk medicijn 31

5 Alma 396 Wat nu? 45

7 Voor niets 488 Chanute 50

9 Godverlaten bergen 5710 Te diep gegraven 64

11 Samen 7012 Levende schaduwen 74

13 De ander 9114 Zomaar een kaartje 100

15 Spinnenpost 10816 Het hoofd in het westen 116

17 De eerste beet 12618 De hand in het zuiden 131

19 Misschien 13820 Hetzelfde bloed 144

21 Onmogelijk 14822 Flanken van staal 152

23 Mal-de-mer 16624 De afdruk van een laars 173

25 De tweede keer 17826 De beste 184

27 Een huis aan de dorpsrand 192

28 Doorns en tanden 20129 Een nieuw gezicht 207

30 Niets lukt 21131 Te veel kapiteins 217

32 Het hart in het oosten 22133 Verschillende methoden 227

34 Een spel 23135 De juiste koning 237

36 Verdwenen 24337 Bloemen 253

38 Rook 25639 Vriend en vijand 26340 De gouden val 265

41 Het territorium van de jager 27242 Wit 276

43 Verdwaald 27744 Blauwbaard 282

45 Gered door de verkeerde 28646 Breng hem bij me 291

47 Leven en dood 29448 Te laat 299

49 Twee bekers 30150 Een transactie 309

51 Rennen 31552 List en domheid 317

53 Hoe dan ook 32254 Vakbroeders 32755 Niet het plan 334

56 De wraak van de reusling 33857 Hoofd, hand, hart 344

58 Voorsprong 35359 De Dode Stad 35560 De juiste huid 363

61 Het zwaard en het kruis 36862 Gedoofd 373

63 De val 37564 Leven en dood 38065 Het derde schot 386

66 Eén tel 39367 De andere kant 394

68 De rode 397

13

wachten

hoofdstuk 1

Wachten

Hij was nog steeds niet terug. Vos veegde de regendruppels uit haar gezicht. Ik blijf niet lang. Dat kon bij Jacob van alles en nog wat betekenen. Soms bleef hij weken weg. Soms maanden. De ruïne lag er net zo verlaten bij als altijd, en de stilte tus-sen de geblakerde muren maakte het minstens zo kil als de re-gen. Mensenhuid hield niet goed warm, maar toch verander-de Vos steeds minder vaak in het dier. Ook zonder dat Jacob haar eraan herinnerde, voelde ze inmiddels maar al te duide-lijk hoe de vacht de jaren van haar stal. Bij het afscheid had hij haar stevig tegen zich aan gedrukt, alsof hij haar warmte mee wilde nemen naar de wereld waar-in hij geboren was. Hij was ergens bang voor, maar dat gaf hij

14

reckless – levende schaduwen

natuurlijk niet toe. Hij was nog steeds net een jongetje dat dacht dat hij zijn eigen schaduw te snel af kon zijn. Ze waren hoog in het noorden geweest, in Sveriga en Nor-ga, waar de bossen zelfs nu nog door een dikke laag sneeuw bedekt werden en de wolven door de honger de steden in werden gedreven. Daarvóór waren ze zo ver naar het zuiden gereisd dat Vos nog steeds woestijnzand in haar vacht vond. Duizenden mijlen... landen en steden waarvan ze voorheen nog nooit gehoord hadden, en dat allemaal zogenaamd om een uurglas te vinden. Maar Vos kende Jacob te goed om dat te geloven. Aan haar voeten schoten de eerste sleutelbloemen op tus-sen de gebarsten stenen. De dauw die van de bloemetjes drup-pelde toen ze een van de tere stengeltjes afbrak, was nog koud. Het was een lange winter geweest en Vos voelde de voorbije maanden als rijp op haar huid. Er was sinds de zomer zoveel gebeurd. Al die zorgen om Jacobs broer... en om hemzelf. Te veel zorgen. Te veel liefde. Te veel van alles. Ze stak het lichtgele bloemetje in haar knoopsgat. Han-den... die maakten de koude huid die bij het mensenlichaam hoorde weer een beetje goed. Als ze haar vacht droeg, verlang-de Vos ernaar de wereld met haar vingers te kunnen waarne-men. Ik blijf niet lang. Met een snel gebaar pakte ze een duimelijn die zijn minus-cule handje in haar jaszak liet glijden. Hij liet de gouden daal-der pas los toen ze hem hard door elkaar schudde, zoals de vos deed met de muizen die ze ving. Het kleine diefje hapte naar haar vingers en ging er vervolgens scheldend vandoor. Jacob stopte haar altijd een paar gouden daalders toe voor hij

15

wachten

vertrok. Hij was er nog niet aan gewend dat zij zich intussen ook zonder hem heel goed wist te redden in de mensenwe-reld. Waar was hij bang voor? Vos had het hem gevraagd nadat ze dagenlang van het ene armzalige dorp naar het andere gereden waren, alleen om uit-eindelijk onder de verdorde granaatappelboom van een dode sultan te staan. Ze had het nóg een keer gevraagd toen Jacob zich drie nachten lang bedronken had nadat ze in een ver-wilderde tuin alleen een drooggevallen put aangetroffen had-den. ‘Er is niets. Maak je geen zorgen.’ Een kus op haar wang, het zorgeloze lachje waar ze al op haar twaalfde doorheen ge-keken had. ‘Er is niets...’ Ze wist dat hij zijn broer miste, maar er was nog iets an-ders. Vos keek naar het topje van de toren van de ruïne. Het leek alsof de roetzwarte stenen een naam fluisterden. Clara. Was dat het? Haar hart trok nog steeds samen als ze dacht aan de beek met de dode leeuweriken erin. Jacobs hand in Clara’s haar, zijn mond op haar mond. Zo begerig. Misschien was ze daarom bijna met hem meegegaan. Ze was Jacob zelfs de toren in gevolgd, maar voor de spiegel was de moed haar in de schoenen gezonken. Het glas was net zwart ijs waarin haar hart zou bevriezen. Vos keerde de toren de rug toe. Jacob zou terugkomen. Hij kwam altijd terug.

16

hoofdstuk 2

De verkeerde wereld

De veilingzaal was op de dertigste verdieping. Gelambriseer-de muren, tien rijen stoelen en bij de deur een man die met een afwezig lachje de namen op de presentielijst afvinkte. Ja-cob nam de catalogus die hem werd aangereikt aan en liep naar een van de ramen. Een bos van torens en daarachter de Grote Meren, als een zilveren spiegel. Hij was pas die ochtend vanuit New York naar Chicago gereisd, een afstand waar-over hij met een koets weken gedaan zou hebben. Onder hem weerspiegelde het zonlicht in glazen wanden en vergulde da-ken. Wat schoonheid betrof kon deze wereld zich makkelijk meten met de wereld achter de spiegel, maar Jacob had heim-wee. Hij ging op een van de stoelen zitten en bestudeerde de

17

de verkeerde wereld

gezichten om hem heen. Hij kende veel mensen hier: anti-quaars, conservatoren, kunstverzamelaars. Schatjagers net als hij, behalve dan dat de schatten van deze wereld je alleen be-toverden met hun ouderdom en schoonheid. In de veilingcatalogus stond de fles die Jacob helemaal hier-heen gevolgd was tussen de theepot van een Chinese keizer en de zilveren rammelaar van een Engelse koningszoon. De fles zag er onopvallend uit, en Jacob hoopte dan ook dat er geen andere bieders zouden zijn. Het donkere glas werd beschermd door een leren foedraal en de hals was afgesloten met een ze-gel van was. ‘Flesje van Scandinavische oorsprong, begin dertiende eeuw’, stond er onder de foto. Jacob had de fles zelf zo be-schreven toen hij hem in Londen aan een antiquair verkocht. Hij had het destijds heel grappig gevonden om de bewoner ervan op deze manier onschadelijk te maken. Achter de spie-gel kon het dodelijk zijn om hem los te laten, maar in deze wereld was hij zo ongevaarlijk als opgesloten lucht, een nul achter donkerbruin glas. Sinds Jacob hem verkocht had, was de fles meerdere keren van eigenaar gewisseld. Hij had er bijna een maand over ge-daan om hem weer op te sporen. Tijd die hij niet had. De ap-pel die alles genas, de bron van de eeuwige jeugd... Hij had maanden verspild met zoeken naar de verkeerde dingen, en op zijn borst zat nog steeds de dood. Tijd om het met een wat gevaarlijker medicijn te proberen. De mot boven zijn hart werd met de dag donkerder van kleur: bezegeling van een doodvonnis dat de Zwarte Fee uit-vaardigde als je haar naam noemde. Haar zuster had hem die naam tussen twee kussen door ingefluisterd. Geen man was

18

reckless – levende schaduwen

ooit met meer tederheid terechtgesteld. Verraden liefde... Het bloedige rode randje rond de afdruk van de mot herin-nerde aan het vergrijp dat hem in werkelijkheid zijn leven kostte. Vanaf de eerste rij werd hij toegelachen door een han-delaarster aan wie hij jaren geleden een karaf van elfenglas verkocht had (zij dacht dat het Perzisch glas was). Om Wills schoolgeld of de doktersrekeningen van zijn moeder te be-talen had Jacob vroeger vaak spullen meegenomen door de spiegel. Maar zijn klanten hadden er natuurlijk nooit een ver-moeden van gehad dat hij hun iets uit een andere wereld ver-kocht. Jacob wierp een blik op zijn horloge en keek ongeduldig naar de veilingmeester. Schiet nou eens op. Verloren tijd. Hij wist niet eens hoeveel hij nog had. Een halfjaar, misschien minder... De theepot van de Chinese keizer bracht belachelijk veel geld op, maar de fles zorgde zoals verwacht niet voor veel op-winding. Jacob was er al van overtuigd dat hij de enige bieder zou zijn toen er een paar rijen achter hem nog een hand de lucht in ging. De bieder was zo tenger als een kind. De diamanten rin-gen aan zijn korte vingertjes waren meer waard dan alle voor-werpen die hier vandaag geveild werden bij elkaar. Zijn korte haar was zo zwart als de veren van een raaf, maar hij had het gezicht van een oud mannetje. En Jacob had het idee dat de man veelbetekenend naar hem lachte. Welnee, Jacob. Voor de veiling had hij een handvol gouden daalders ge-wisseld. Hij had gedacht dat het pakje papiergeld dat hij er-

19

de verkeerde wereld

voor kreeg meer dan genoeg zou zijn. Zelf had hij immers niet zo heel veel aan de fles verdiend. Maar telkens als hij zijn bod verhoogde stak ook de vreemdeling zijn hand op, en bij elk nieuw bedrag dat de veilingmeester afriep bonkte zijn hart van ergernis. De zaal begon te roezemoezen toen de bie-dingen over de prijs van de keizerlijke theepot heen gingen. Een derde handelaar begon mee te bieden – en hield er weer mee op toen de prijs maar bleef stijgen. Geef het op, Jacob! En wat dan? Hij wist niet wat hij verder nog moest zoeken, of het nu in deze wereld was of in die andere. Zijn vingers slo-ten zich onwillekeurig om de goudzakdoek in zijn broekzak, maar die had hier net zo weinig toverkracht als degene die ge-vangenzat in de fles. Wat maakt het uit, Jacob. Voor ze erachter komen dat je niet kunt betalen, ben je allang weer door de spie-gel. Weer stak hij zijn hand op, al werd hij misselijk van het be-drag dat de veilingmeester noemde. Zelfs voor je eigen leven was dit een smak geld. Hij keek steels naar zijn medebieder. De ogen die terugkeken waren groen als pas gemaaid gras. De man trok zijn stropdas recht, glimlachte naar Jacob... en liet zijn beringde hand zakken. De hamer van de veilingmeester kwam neer en Jacob baan-de zich duizelig van opluchting een weg tussen de stoelen door. Op de voorste rij bood een verzamelaar tienduizend dollar voor de zilveren rammelaar. Schatten, aan beide kanten van de spiegel. De caissière zweette in haar zwarte jasje en had te veel poe-der op haar papperige gezicht. Jacob schonk haar zijn vriendelijkste lachje en schoof het

20

reckless – levende schaduwen

pakketje bankbiljetten naar haar toe. ‘Ik hoop dat dit genoeg is als aanbetaling?’ Hij legde er drie gouden daalders bij. Gewoonlijk waren de munten ook in deze wereld een graag gezien betaalmid-del. De meeste handelaars dachten dat hij een stommeling was die niet wist wat antieke gouden munten waard waren, en voor degenen die naar de afbeelding van de keizerin in-formeerden had hij een avontuurlijk verhaal paraat. Maar de zwetende caissière keek wantrouwig naar de daalders en riep er een veilingmeester bij. De fles stond nog geen twee stappen bij hem vandaan tus-sen de andere geveilde voorwerpen. Ook van dichtbij verried het glas niet wat erin verborgen zat. Ondanks de beveiligings-mensen voor de deur overwoog Jacob heel even om het met zijn buit op een lopen te zetten, maar een kuchje verjoeg deze allesbehalve verstandige gedachte. ‘Dat zijn interessante munten, mister... Hoe was uw naam ook alweer?’ Groene ogen. Het mannetje kwam nauwelijks tot aan Ja-cobs schouder. In zijn linkeroorlel droeg hij een minuscuul robijntje. ‘Reckless. Jacob Reckless.’ ‘Ach ja.’ En de vreemdeling stak zijn hand in zijn maatcol-bertje en glimlachte naar de veilingmeester. ‘Ik sta garant voor de heer Reckless,’ zei hij, terwijl hij Jacob zijn visitekaartje gaf. Hij had een schorre stem en sprak met een licht accent dat Ja-cob niet thuis kon brengen. De veilingmeester boog eerbiedig zijn hoofd. ‘Zoals u wilt, mister Earlking.’ Hij keek Jacob vragend aan. ‘Waar moet de fles bezorgd worden?’

21

de verkeerde wereld

‘Ik neem hem mee.’ ‘Vanzelfsprekend.’ Earlking glimlachte. ‘Hij is lang genoeg op de verkeerde plek geweest, nietwaar?’ Voor Jacob iets terug kon zeggen, maakte het mannetje een buiging. ‘Doe de groeten aan uw broer,’ zei hij. ‘Ik ken hem en uw moeder heel goed.’ Hij draaide zich om en verdween in de goedgeklede menigte. Jacob keek naar het kaartje in zijn hand. Norebo Johann Earlking. Dat was alles. De veilingmeester gaf hem de fles.

22

hoofdstuk 3

Geesten

De verkeerde wereld. De veiligheidsbeambte op de luchtha-ven onderwierp de fles aan zo’n kritisch onderzoek dat Jacob achter de spiegel vast op enig moment zijn pistool tegen de geüniformeerde borst zou hebben gezet. Zijn vliegtuig land-de met vertraging in New York, en in de avondspits kwam zijn taxi om de haverklap vast te staan, zodat hij naar een rit-je per rijtuig door de slaperige straatjes van Schwanstein be-gon te verlangen. De maan spiegelde zich in de vieze plassen voor de oude flat, en aan de bakstenen muur boven de in-gang gaapten de groteske koppen waar Will als kind zo bang voor was geweest dat hij voor de deur altijd zijn hoofd gebo-gen had. Inmiddels waren ze door uitlaatgassen aangetast en nauwelijks meer te onderscheiden van de stenen bloemen er-

23

geesten

omheen. Toch was Jacob zich meer dan ooit bewust van hun blik, en zijn broer verging het vast precies zo. Sinds Wills huid in steen veranderd was, ging er van de verwrongen gezichten een heel nieuwe verschrikking uit. De portier in de hal was dezelfde die hen als kinderen de lift uit sleurde als ze er een beetje al te vaak mee omhoog en omlaag waren gegaan. Mister Tomkins. Hij was oud en dik geworden. Op de balie waarop hij altijd de post klaarlegde stond nog steeds het glas met lolly’s waarmee hij hen vroeger omgekocht had om klusjes voor hem op te knappen. Jacob had Will een keer wijsgemaakt dat Tomkins een menseneter was, waarna Will dagenlang niet naar school had gewild om-dat hij dan langs de portier moest. Vervlogen tijden. In het oude gebouw scholen ze in alle hoeken en gaten. Achter de pilaren in de hal, die Will en hij gebruikten als ze verstoppertje speelden; in de kelder, waar hij in het donker voor het eerst (en zonder succes) naar schatten had gezocht; en in de lift met het traliehek, waarin ze afhan-kelijk van hun spel een ruimteschip of de kooi van een heks hadden gezien. Vreemd zoals het vooruitzicht van de dood het verleden terughaalde – alsof elk geleefd moment opeens weer aanwezig was en fluisterde: misschien is dit alles wat je krijgt, Jacob. Het traliehek van de lift klemde nog steeds. Zevende verdieping. Will had een briefje voor hem op de voordeur geplakt. Zijn boodschappen doen. Eten in de koelkast. Welkom thuis! Will Jacob stak het briefje in zijn jaszak. Hij had er met zijn le-ven voor betaald, maar voor het gevoel weer een broer te heb-ben zou hij het zo nog een keer doen. Sinds de tijd dat Will ’s nachts bij hem in bed kroop en geloofde dat portiers dol

24

reckless – levende schaduwen

waren op mensenvlees, hadden ze niet meer zo dicht bij el-kaar gestaan. Liefde ging verschrikkelijk makkelijk verloren. De duisternis die achter de deur op Jacob wachtte was vreemd en vertrouwd tegelijk. Will had de gang geverfd, en de geur van verse verf vermengde zich met die van hun kinder-tijd. Zijn vingers konden het lichtknopje nog blindelings vin-den. De lamp was nieuw, net als de kast naast de deur. De ou-de familiefoto’s waren verdwenen en het verbleekte behang, waarop ook na jaren nog te zien was geweest waar de foto van zijn vader had gehangen, had plaatsgemaakt voor witte verf. Jacob zette zijn tas op de versleten parketvloer. Welkom thuis. Zou het echt weer een thuis kunnen zijn, na alle jaren waarin de spiegel het enige was wat hij hier te zoeken had? Op de kast stond een vaas met gele rozen. Dat was de hand van Clara. Voor hij door de spiegel kwam had het vooruit-zicht haar weer te zien hem een beetje zenuwachtig gemaakt. Hij had niet zeker geweten of zijn hart alleen door de her-innering sneller begon te kloppen of dat het kwam doordat het leeuwerikwater nog steeds niet uitgewerkt was. Maar het was goed zo. Het was goed om haar met Will in deze wereld te zien, waar hijzelf al zo lang niet meer thuishoorde. Ze had Will blijkbaar niet over het leeuwerikwater verteld. Maar Ja-cob voelde dat de herinnering eraan hen verbond alsof ze in een bos verdwaald waren geweest en samen de weg terug hadden gevonden.

Aan de slaapkamer van hun moeder had Will tot nu toe net zo weinig gedaan als aan de werkkamer van hun vader. Ja-cob opende met tegenzin de deur. Naast het bed stonden een