Michalis Fotiadis, l'architecte grec du nouveau musée d’Acropole. Lors d’ un interview accordé à nos lycéens , M. Fotiadis analyse, étape par étape, com-ment on a transformé les particularités de la région Makrygiannis en occasion architectu-rale , créant ainsi un musée simple, clair et majestueux sur la pureté mathématique et conceptuelle de la Grèce antique. Il décrit également et révèle les «secrets» de la protection de l'espace d'exposition (1.450 m2). Grâce à une conception bioclimatique qui a assuré des bonnes conditions d’éclai-rage et de chauffage, conçue pour absorber le bruit et fortifié contre les tremblements de terre jusqu'à 10 degrés sur l'échelle de Richter, le nouveau musée dispose de ce qui est nécessaire aujourd'hui pour fonctionner comme un organisme vivant: salles d’exposi-tions, ateliers et entrepôts, amphithéâtre, boutiques de cadeaux et librairie internatio-nale, bar et restaurant de normes élevées

L’architecte explique "Nous n’avons pas essayé de donner au bâtiment un caractère ancien ou néoclassique parce que notre objectif était que le musée garde son anony-mie, comme une coquille qui encapsule les caractéristiques importants de notre culture."

Γιάννης Μπαµπανιώτης, ΛΒ3

Alexander Giarlis comments on the Acropolis Museum Taking the initiative to interview Mr. Alexander Giarlis, the architect who has written a most comprehensive critique on the Acropolis Museum, proved to be quite gratifying. Being apprehensive about addressing such a prominent professional with questions that may have even sounded naïve, we were astonished to receive a most elaborate response, a response that shared with us not only his profound knowledge but also his unwav-ering dedication to the field he has chosen to excel in. Never denying his unavoidable subjective critical approach to this magnificent structure, the ample amount of time he devoted to studying his object of evaluation, unquestionably earned our respect. He was quite con-vincing in his justification of various structural aspects of the Museum that have been challenged otherwise while at the same time admitting that his evalua-tion had a constructive purpose, since nothing in this world is perfect. This whole experience has been quite overwhelming and inspirational for archi-tects-in-the making, as we were offered the opportunity to view Architecture as an endless field of visions and dimensions where new discoveries never cease to amaze. We would like to thank him publicly for devoting his precious time to us and enhancing our passion for the field we have decided to dedicate the rest of our lives exploring. Nicole Alexiou, Olga Dritsopoulou, Elena Tsiknakou, IB1, Art and Design

Say that the process of creating a work of art is somewhat reminiscent of using a pump to blow a balloon into its full size. The balloon is the art-piece in process, the pump is the means with which we shape our art-piece into full size and of course the one using the pump is the artist himself. A myriad of factors play part in this process. Does the artist have enough strength and will to use his means in an appropriate manner in order to create his masterpiece? Or will he fail and create nothing more than a crumpled piece of failed plastic?

Art is ugly when it fails to blow into its full potential. Art is ugly when the artist fails to provide structure and cohesiveness to the message he is trying to portray. Either because he

has little to say due to inadequate research, or too much to say, or no technical skill or for many reasons, he will lack the strength to use his means to full advantage because it’s the means that is causing the pain in his arms and the blisters in the back of his hand. He stops in exhaustion, the art piece shrivels. Even if it superficially contains a certain vis-ual quality, it still cannot stand on its own since its over-explicitness leaves nothing to the mind, it fails in doing the most basic of things artists are called upon to do: to stimulate the viewer’s imagination.

Art is beautiful when it has sugges-tive power which is further amplified by the artists’ skill and research. It not only consists of visual quality but also of depth and meaning and that

mixture of ambiguity and accessibil-ity which characterizes all true great works of art and by true, meaning art that is not necessarily hailed by either public or critics. The beautiful work of art is a master in balancing the characteristics which play the sum of its parts, since the artist has used his means effectively and wisely.

(Extract from Topic III: Must a work of art be beautiful in order to be a work of art, or may a work of art be ugly as well? If the latter is possible, why should we take interest in it?)

Christophoros Botsis (Doukas School - Greek Delegation)

International Philosophy Olympiad Helsinki 2009

Inside this issue:

EDITORIAL 1

∆. ΠΑΝΤΕΡΜΑΛΗΣ: Αυτό το µουσείο έχει

µια παγκοσµιότητα.

2

Μ. ΦΩΤΙΑ∆ΗΣ: Το όραµα στην αρχι-

τεκτονική είναι να φυσήξει καινούργιος

4

ΑΛ. ΓΙΑΡΛΗΣ Κριτική για το Μου-σείο της Ακρόπολης

7

E-MAIL POETRY: ∆ΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

ΠΟΙΗΣΗΣ

8

ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

∆. ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΠ. ΛΙΒΑΘΗΝΟΣ

COCO CHANEL

G. HENRY-COURBIN

14

POINT OF VIEW DOMESTIC VIOLENCE

20

Must a work of art be beautiful in order to be a work of art?Must a work of art be beautiful in order to be a work of art?

T H E A C R O P O L I S M U S E U M . G RT H E A C R O P O L I S M U S E U M . G R

Special points of interest:

• SPORTS NEWS • IN ENGLISH • MUN 2009 • AMNESTY INTERNATIONAL • DUTCH DELEGATES • T-Shirt Ausstellung

ΤΜΗΜΑ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

FEBRUARY 2010

VOLUME 3, ISSUE 5

Σελίδα 4

Σελίδα 7

Dr. D. Pantermalis spricht über das neue Museum. Am 16. Oktober haben wir in Begleitung von unserem Lehrer Herrn Tatsis mit großer Freude das neue Museum von Akropolis besichtigt . Dort sind wir vom Präsidenten des Museums Dr. Dimitrios Pantermalis im Empfang genommen. Wir haben ihn interviewt und er hat uns durch das Museum geführt und uns nützliche und interessante Informationen über die Ausstellung gegeben. Durch dieses Interview hatten wir die Chance von einem geehrten und ausgebildeten Menschen gelehrt werden. Es wurde uns klar, wie wichtig das Museum für unser Land und für die ganze Menschheit ist und natürlich wie wichtig der Rückkehr der Skulpturen vom britischen Museum nach Griechenland ist.

Μακαρούνη Ειρήνη, ΓΓ4 Βαγγελάτου Ναταλία, ΓΓ4

Σελίδα 2

DOUKAS POLYGLOT Page 2

Κε Παντερµαλή, καταρχάς θα θέλαµε να σας ευχαριστήσουµε που µας δεχθήκατε σήµερα εδώ στο µουσείο Με χαρά σας δέχοµαι. Τι ξεχωριστό θεωρείτε ότι έχει το νέο Μουσείο Ακρόπολης σε παγκόσµιο επίπεδο και για ποιο λόγο θα προτείνατε σε κάποιον νέο της ηλικίας µας να επισκεφθεί το µουσείο; Καταρχήν θα ήθελα να µάθω απ’ έναν νέο της ηλικίας σας τι θα τον τραβούσε, τι θα του άρεσε απ’ αυτά που θα έβλεπε στο µουσείο. Εµείς ξεκινάµε µε µια παράδοση. Η παράδοση σε ένα τέτοιο µουσείο είναι η λεγόµενη κλασική παράδοση δηλ. ο κόσµος ξέρει υποτίθεται τους αρχαίους συγγραφείς, ξέρει ποιος είναι ο Θουκυδίδης, ο Πλάτωνας, ο Περικλής και έρχεται εδώ να δει ορισµένα έργα που εκπροσωπούν την περίοδο που υπήρξαν αυτοί οι µεγάλοι άνθρωποι. Προσωπικά έχω την αίσθηση ότι σήµερα δεν υπάρχει αυτό το µέγεθος. Εµείς προσπαθήσαµε στην έκθεση του µουσείου να µην είµαστε σχολαστικοί, το µουσείο να µην γίνει σαν εικονογραφηµένες σελίδες ενός βιβλίου αλλά να έχει ορισµένα πράγµατα που τραβούν το ενδιαφέρον. Να γίνω πιο σαφής: Τι τραβάει το ενδιαφέρον; Όταν µπαίνεις στην πρώτη αίθουσα π.χ. υπάρχει µια σειρά αγγείων από δω και µια σειρά αγγείων από κει. Αυτά αφήνουν µάλλον τον επισκέπτη σχετικά αδιάφορο δηλ. θα ρίξει µια µατιά. Εκεί που αρχίζει και σκαλώνει είναι µερικά πράγµατα που είναι πιο ανθρώπινα και καθηµερινά. Σε µια θέση έχουµε π.χ. τάµατα από ανθρώπους αρχαίους, οι οποίοι είχαν κάποιο πρόβληµα µε το πόδι τους, µε το χέρι, µε τα µάτια κτλ. και αφιέρωσαν στο Θεό τάµατα. Εκεί λοιπόν βλέπεις κάτι καταπληκτικά µάτια µιας κυρίας, η οποία κάτι είχε µε τα µάτια της, δυστυχώς δεν έχουµε ένα κείµενο που να µας λέει, και το αφιέρωσε στον Ασκληπιό. Αυτό ενδιαφέρει γιατί είναι ασυνήθιστο. Ένα άλλο πάλι έκθεµα είναι ένα χειρουργικό βαλιτσάκι και ένα σετ χειρουργικά εργαλεία και ένα σετ βεντούζες. Αυτά είναι ορισµένα πράγµατα που ενδιαφέρουν τον επισκέπτη, φαντάζοµαι λιγότερο ενδιαφέρει εσάς η ιστορία ίδρυσης του Ιερού του Ασκληπιού, όσο αυτά που είναι τελείως χειροπιαστά και ένα κοµµάτι της ζωής. Για να κλείσω µε την πρώτη αίθουσα, έχουµε ένα αρχαίο παγκάρι που έβαζαν λεφτά. Ο Ιερέας του Ιερού της Αφροδίτης ζητούσε απ’ αυτούς που θα παντρευτούν να ρίξουν χρήµατα, τρία ασηµένια, για να δώσει την ευχή της η Αφροδίτη. Αυτό λοιπόν είναι κάτι που τραβάει τον επισκέπτη και έτσι ευκολότερα µπορείς να µάθεις για την Αφροδίτη. ∆εν είναι λοιπόν σχολαστικός ο

Αυτό το µουσείο έχει µια παγκοσµιότητα.Αυτό το µουσείο έχει µια παγκοσµιότητα.

τρόπος αλλά προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον. Αυτά τα δύο παραδείγµατα για να καταλάβετε. Σε παγκόσµιο επίπεδο είναι µοναδικό διότι σε αντίθεση µε ορισµένα προϊόντα πολιτισµού, τα οποία είναι σε τοπική έκταση, π.χ. στον ινδικό πολιτισµό ή στον κινεζικό, χωρίς όµως να βγουν παγκόσµια, αυτά εδώ είναι αρχέτυπα δηλ. δηµιουργήθηκαν για πρώτη φορά εδώ και µετά από την αρχαιότητα τα ξαναχρησιµοποίησαν αυτά γιατί τα έκαναν σύµβολα, καλώς ή κακώς δεν ξέρουµε, π.χ. ο Ρωµαίος Αυτοκράτορας Αδριανός είχε Καρυάτιδες στα ανάκτορά του. Μετά οι Καρυάτιδες αντιγράφηκαν στη Αναγέννηση, µετά πήγαν σε ευρωπαϊκά κτήρια και αµερικάνικα τον 19ο αιώνα, εποµένως ήρθε στο δυτικό πολιτισµό και παράλληλα είχε διεισδύσει και το αρχαίο κείµενο. Ίσως να µην το ξέρετε αλλά αρχαία κείµενα χρησιµοποιούνταν όχι απλώς από φιλολόγους αλλά από γιατρούς έως τον 18ο αιώνα. Για θέµατα µαιευτικής π.χ. είχαν ένα αρχαίο κείµενο του Παύλου του Αιγινήτη, το οποίο πηγαίνει έως τον 4ο αιώνα π.Χ. και το οποίο έως τον 18ο αιώνα ήταν το εγχειρίδιο των γιατρών της Ευρώπης και το χρησιµοποιούσαν. Άρα αυτός ο αρχαίος πολιτισµός είχε διεισδύσει στο δυτικό πολιτισµό πάρα πολύ βαθιά. Αυτό το µουσείο λοιπόν

έχει µια παγκοσµιότητα. Πόσους επισκέπτες φιλοξένησε το µουσείο µέχρι σήµερα; Ποιες είναι οι εντυπώσεις των ξένων επισκεπτών από το µουσείο; Το µουσείο σχεδιάστηκε για να έχει άνετα στις αίθουσές του την ώρα 1.500 επισκέπτες. Αυτή τη στιγµή έχει κατά µέσο όρο 10.000 την ηµέρα και η κορυφαία του ήταν 16.000 επισκέπτες. Ποιες είναι οι εντυπώσεις των ξένων επισκεπτών από το µουσείο; Για µας λιγότερο ενδιαφέρον έχουν οι επαινετικές διατυπώσεις. Οι έπαινοι είναι καλοί αλλά δεν µας βοηθούν. Χαιρόµαστε βέβαια, µερικές φορές βρισκόµαστε µάλιστα και σε αµηχανία γιατί τόσα ευχαριστώ κάθε µέρα δεν µπορείς να τα σηκώσεις. Αυτό που µας ενδιαφέρει είναι όταν µας κάνουνε παρατηρήσεις. Υπάρχουν επισκέπτες που λένε ότι θέλουν και άλλη πληροφόρηση, ότι θέλουν και άλλες υπηρεσίες από το µουσείο. Όλα αυτά τα καταγράφουµε και σιγά-σιγά βελτιωνόµαστε. Βέβαια το πρόβληµα είναι ότι το µουσείο είναι δηµόσιο και στο δηµόσιο δεν γίνονται τέτοιου είδους καταγραφές. Εµείς το κάνουµε γιατί το θέλουµε. Η υλοποίηση είναι µακρύς δρόµος, πρέπει να περάσεις από πολλές διαδικασίες. Πάντως οι εντυπώσεις είναι επαινετικές. Βέβαια πρόσφατα µας άφησε κάποιος Γάλλος µια επιστολή – βέβαια οι Γάλλοι έχουν σαν εµάς σε µεγάλο βαθµό πατριωτική ευαισθησία – λέγοντας µας γιατί έχουµε µονάχα ελληνικές και αγγλικές πινακίδες και όχι γαλλικές. Η απάντηση ήταν, εάν βάλουµε γαλλικές γιατί να µην βάλουµε και γερµανικές και πόσες θα είναι οι πινακίδες σ’ ένα µουσείο; Αυτό βέβαια είναι ακραίο, τα λαµβάνουµε όµως υπ’ όψη. Όλη η Ελλάδα παρακολούθησε από την τηλεόραση τα εγκαίνια του νέου Μουσείου. Ποια στιγµή υπήρξε για σας έντονη συγκινησιακά; Κοίτα, είναι σαν να ρωτάς έναν ηθοποιό, µε ποια σκηνή συγκινείτε περισσότερο, αλλά εάν ο ηθοποιός κάνει το σφάλµα να συγκινείτε την ώρα που παίζει, τότε έρχεται η καταστροφή γιατί η συγκινησιακή φόρτιση απορυθµίζει το σύστηµα ελέγχου. Εάν αφήσω τον εαυτό µου στη συγκίνηση θα πάθω κάτι. Έχω κάνει άσκηση πάνω σ’ αυτό το θέµα, διότι κάνω ανασκαφές. Στις ανασκαφές λοιπόν βρίσκεις κάτι, λες τι ωραίο που είναι, τι είναι αυτό και µοιραία θέλεις να το πιάσεις. Πρέπει όµως να κάνεις όλες τις σκέψεις, να είσαι εντελώς σίγουρος ότι δεν θα πάθει ζηµιά αν το αγγίξεις, αλλιώς πρέπει να περιµένεις το συντηρητή να το

Οι µαθητές µε τον κ. Κοτσιώνη, ∆ιπλωµα-τικό Σύµβουλο του Υπουργού Πολιτισµού

Ο κ. Παντερµαλής και

οι µαθητές µε φόντο

τον ιερό βράχο της

Ακρόπολης

VOLUME 3, ISSUE 5 Page 3

βγάλει µαζί µε τα χώµατα, να το βάλει στο εργαστήριο και να το καθαρίσει. Εάν εσύ όµως ως ευσυγκίνητος βλέπεις ένα ωραίο κεφάλι που είναι από ελεφαντόδοντο και δεν το ξέρεις, εάν πας να το πιάσεις θα σου µείνει στα χέρια. Το ίδιο λοιπόν είναι και στα εγκαίνια. ∆εν µπορεί κανείς εκείνη τη στιγµή να φορτίζεται. Εάν πάλι έρθει συγκίνηση πρέπει να το πιέσεις να µη βγει, για να µπορέσεις να δράσεις σωστά. Πιστεύετε πως ο Έλληνας έχει µουσειακή παιδεία; Πως µπορεί να καλλιεργηθεί αυτή; Να είµαστε ειλικρινής. Υπάρχει ένα µικρό κοινωνικό στρώµα που έχει µουσειακή παιδεία, αλλά ευρύτερο κοινωνικό στρώµα, το οποίο να έχει κάποια σχέση µε τα µουσεία και να έχουν δει τα µουσεία, δεν υπάρχει. Γ’ αυτό και τα µουσεία είναι άδεια. Οι αιτίες είναι όµως και στις δύο πλευρές. Στον επισκέπτη που δεν έχει καλλιέργεια και στο µουσείο που δεν κάνει τίποτα για να τον προσελκύσει. Σε πολλά πράγµατα µπορεί κανείς να µη ξέρει κάτι, αλλά µε τη διαφήµιση, τη παρουσίαση κ.α. αρχίζεις να προσελκύεις. Βέβαια εκεί αρχίζει µια άλλη δυσκολία, ότι πρέπει να ξέρεις ποιος είναι απέναντι σου, πρέπει να προσαρµοστούµε εµείς σ’ αυτόν, πρέπει να µετατρέψουµε τη παρουσίαση από τον παραδοσιακό τρόπο σ’ έναν πιο σύγχρονο και έτσι θα τον κερδίσω. Το ερώτηµά σου έχει να κάνει και µε την πρόοδο της κοινωνίας. Η Ελλάδα από την απελευθέρωση και µετά δεν ανέπτυξε τη σχέση µε τα µουσεία. Αντίθετα η Ευρώπη άρχισε από τον 16ο αιώνα να έχει µουσεία και κει βέβαια υπήρξε µια µακρά διαδικασία δηλ. τα πρώτα µουσεία ήταν για να επιδείξει τον πλούτο του ένας ηγεµόνας και τα παρουσίαζε, όταν έκανε π.χ. µία µεγάλη δεξίωση. Μετά άρχισε να προσκαλεί και καλλιτέχνες και ανθρώπους που ήταν µορφωµένοι. Η αντίληψη για τα µουσεία άλλαξε µε τη Γαλλική Επανάσταση που είπαν ότι τα µουσεία δεν είναι µόνο για το Βασιλιά και τους ευγενείς αλλά είναι για όλο τον κόσµο. Έτσι µετατράπηκε το παλάτι του Λούβρου σε µουσείο και σιγά-σιγά έγιναν τα µουσεία της Ευρώπης από βασιλικές συλλογές έγιναν µουσεία για τον κόσµο. Εµείς όµως δεν ακολουθήσαµε αυτή τη πορεία. Σίγουρα έχετε επισκεφθεί πολλά µουσεία σ’ όλο τον κόσµο. Εάν σας ζητούσαµε να κατονοµάσετε τα 5 καλύτερα µουσεία, ποια θα µας αναφέρατε; Η ερώτηση είναι δηµοσιογραφική (γέλια). ∆εν µπορεί να πει κανείς ότι ένα µουσείο είναι το καλύτερο, διότι κατά περιόδους αλλάζουν. Θυµάµαι π.χ. όταν ήµουν φοιτητής στη Γερµανία, τότε θεωρούταν και ήταν το καλύτερο µουσείο, ένα από τα πιο συντηρητικά µουσεία του κόσµου. Το Βατικανό , Ρώµη είχε τολµήσει να στήσει µια αίθουσά του εντελώς µεταµοντέρνα µε χάλυβα και µπετόν. Πάλι στη Ιταλία, το Εθνικό µουσείο µετέτρεψε ένα εργοστάσιο που είχε κλείσει σε µουσείο. Εκεί λοιπόν είχες ένα τεράστιο γρανάζι και δίπλα του µία γυµνή Αφροδίτη, εντελώς σουρεαλιστικό. Μ’ αυτήν την έννοια θεωρώ ότι κάθε νέα προσπάθεια, η οποία πραγµατικά βρίσκει ανταπόκριση, παίρνει τη πρώτη θέση, όµως αυτά αλλάζουν. Σε µερικά µουσεία π.χ. στο Λούβρο υπάρχουν υπέροχες αίθουσες και αίθουσες ανεκδιήγητες, όπου ο φύλακας κοιµάται γιατί δεν πάει κόσµος σε αυτή την αίθουσα!! Αυτό συνέβη γιατί το συγκεκριµένο µουσείο προχώρησε σε µία πιο εµπορική αντίληψη του µουσείου, να βγάζουν δηλαδή χρήµατα πουλώντας πολιτισµό. Προσωπικά δεν ξέρω αν είναι αυτό το πιο σωστό, διότι εάν µεταφέρεις στο µουσείο εντελώς την αντίληψη της αγοράς µπορείς να δηµιουργήσεις κάτι τελείως παράταιρο και εφήµερο. Πιστεύετε πως το Βρετανικό Μουσείο θα επιστρέψει κάποτε τα µάρµαρα του Παρθενώνα στο τόπο που ανήκουν; Κοιτάξτε, σε µια επιστροφή που εµείς θα καθόµαστε και θα πίνουµε το καφέ µας και κάποιοι θα µας στείλουν πίσω τα µάρµαρα, κανείς δεν πιστεύει. Πιστεύει ίσως ένας πατριώτης µας, ο οποίος µε οργή φωνάζει, ένας όµως νηφάλιος δεν το πιστεύει. Θα µου πεις τότε, γιατί τα λέµε; ∆εν θα έπρεπε να είµαστε πιο ρεαλιστές και να πούµε «πάει, έγινε το κακό και τελείωσε»; Εγώ λέω όχι. Όταν έστηνα την

έκθεση έθεσα και εγώ ο ίδιος στον εαυτό µου το ερώτηµα «τι κάνω τώρα εδώ»; Σκεφτόµουν λοιπόν ότι το σηµαντικότερο πράγµα είναι κατ’ αρχής να αποτυπώσουµε τη πραγµατικότητα. Ποια είναι η πραγµατικότητα; Ότι τα µισά πράγµατα είναι εδώ και τα άλλα µισά είναι στο Βρετανικό Μουσείο. Πως το αποτυπώνεις αυτό; ∆είχνοντας σε µία αίθουσα τα πρωτότυπα τα δικά µας και αντίγραφα του Βρετανικού. Στη συνέχεια σκεφτήκαµε το θέµα της σύνθεσης. Εάν είχαµε κοµµάτια από δω και από κει θα κυριαρχούσε η αίσθηση του κενού. Αυτό εµένα δεν µ’ ενδιαφέρει, είναι ένα είδος πολιτικής, το οποίο όµως µειώνει το µουσείο. Το θέµα για µένα ήταν, εάν το µουσείο θα σου δηµιουργεί ένα αίσθηµα στέρησης ή σου δηµιουργεί ένα αίσθηµα ευφορίας, ικανοποίησης απεικονίζοντας ένα πρόβληµα. Επειδή η δεύτερη λύση είναι πιο κοντά στη ζωή, η οποία αποτελείται και από προβλήµατα και από ευτυχείς στιγµές, καταλήξαµε στο εξής: Το µουσείο να δείχνει όλη τη λαµπρότητα των έργων και να λέει ότι υπάρχει ένα µεγάλο πολιτιστικό πρόβληµα που πρέπει να δει η παγκόσµια κοινότητα και πρέπει το Βρετανικό Μουσείο σοβαρά να αποφασίσει και να απαντήσει. Πως θα βρεθεί λύση; Υπάρχουν σύγχρονοι τρόποι, πολιτικής και διπλωµατίας. Μπορείς αντί να κάνεις αντιπαράθεση µε το Βρετανικό Μουσείο να ρίξεις γέφυρες συνεργασίας µε δανεισµούς π.χ. ευρηµάτων. Τα ερωτήµατα που θέτουν οι Βρετανοί να αναγνωρίσουµε – απορώ πως το σκέφτηκαν – την ιδιοκτησία των µαρµάρων δεν έχουν λογική, διότι νοµικά δεν µπορεί κανείς να µιλήσει για ιδιοκτήτες. Τα έργα αυτά ανήκουν στο παγκόσµιο πολιτισµό. Έτσι όµως ξεκαθάρισε και ποιο είναι το πρόβληµα. Το πρόβληµα δεν είναι η επιστροφή, το πρόβληµα είναι η επανένωση. Ότι τα γλυπτά αυτά πρέπει να ξανακολλήσουν. Μετά βεβαία τίθεται ευθαρσώς το ερώτηµα εάν ξανακολλήσουν που θα στηθούν; Στην Αθήνα ή στο Λονδίνο; Εκεί ας απαντήσουν όλοι, ας απαντήσει η παγκόσµια κοινότητα. Είµαι βέβαιος λοιπόν ότι υπάρχουν λύσεις από σύγχρονη σκοπιά. Εάν πάµε πίσω, λέγοντας να µας επιστρέψουν τα γλυπτά, επειδή µας τα έκλαψαν, για να είµαστε ρεαλιστές: ένα µικρό κράτος δυσκολεύεται. Εάν ήµασταν οι ΗΠΑ θα τα είχαµε πάρει πίσω. Ποια πολιτική ακολουθεί η Ελλάδα στην διεκδίκηση των µαρµάρων; Πιο συγκεκριµένα ποια επιχειρήµατα προβάλει η Ελλάδα υπέρ της επιστροφής των µαρµάρων; Το βασικό για µένα επιχείρηµα είναι ο διαµελισµός. Είναι µια πολιτιστική καταστροφή που συνέβη. Υπάρχει η δυνατότητα να θεραπεύσεις αυτό το διαµελισµό. Το ερώτηµα που µπαίνει είναι, γιατί δεν το κάνεις. Εδώ λοιπόν φαίνεται το Βρετανικό Μουσείο να είναι arrogance, λέγοντας ότι τα θέλει γιατί δείχνουν τη παγκοσµιότητα. Πιστεύω πως όπως υπάρχουν τα ανθρώπινα δικαιώµατα, το ίδιο έχουν και αυτά τα έργα. Τα λεηλατηµένα έργα έχουν δικαιώµατα και σ’ αυτή τη κατεύθυνση πρέπει να δουλέψουµε. Πάντως είναι σηµαντική η διαφορά προσέγγισης και η αλλαγή επιχειρηµατολογίας σε σχέση µε το παρελθόν. Ποιες θεωρείτε κορυφαίες στιγµές για την Ελλάδα σχετικά µε τις ανασκαφές; Ποια είναι τα πρώτα συναισθήµατα ενός αρχαιολόγου όταν ανακαλύπτει ένα νέο εύρηµα; Στην Ελλάδα υπήρξαν πολλές τέτοιες στιγµές για τις αρχαιολογικές ανασκαφές. Να ξεκινήσουµε από τα Μυκηναϊκά, που ήταν µια τεράστια έκπληξη. Κατόπιν ήταν οι ανασκαφές των Μεγάλων Ιερών π.χ. της Ολυµπίας. Αυτό ήταν µια αποκάλυψη γιατί συνδέεται µε ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα. Μια επίσης πάρα πολύ µεγάλη ανακάλυψη είναι αυτή που έχουµε εδώ στο Μουσείο δηλ. µια ολόκληρη

Ακρόπολη όπως τη αυτή που βλέπουµε µε τα αγάλµατά της που δεν βλέπουµε, η οποία υπήρχε 100 χρόνια πριν τον Παρθενώνα, η αρχαϊκή Ακρόπολη. Όλη αυτή η Ακρόπολη καταστράφηκε από τους Πέρσες το 480 π.Χ. Αυτό το γνωρίζαµε, δεν γνωρίζαµε όµως ότι οι Αθηναίοι έθαψαν τα αγάλµατα, τα οποία βρέθηκαν στο τέλος του 19ου αιώνα και τώρα έχουµε µια τεράστια αίθουσα µόνο µε αγάλµατα και αρχιτεκτονικά γλυπτά. Η τελευταία ίσως µεγάλη ανακάλυψη ήταν οι βασιλικοί τάφοι στη Βεργίνα. Στο δεύτερο ερώτηµά σου, η απάντηση είναι: εξαρτάται από τον αρχαιολόγο. Τι παιδεία έχει διότι δεν είναι όλοι ίδιοι, ούτε οι δάσκαλοί σας είναι όλοι ίδιοι. Το βασικότερο πάντως συναίσθηµα είναι η έντονη συγκίνηση, διότι αποκαλύπτοντας κάτι συνδέεις ακαριαία κάτι που χάθηκε µε τον 21ο αιώνα. Γνωρίζουµε ότι είστε απόφοιτος της Γερµανικής Φιλολογίας. Όλοι εµείς διδασκόµαστε στο σχολείο τη Γερµανική Γλώσσα. Ποιες είναι για σας οι οµορφιές αυτής της Γλώσσας και τι θα ξεχωρίζατε από το γερµανικό πολιτισµό; Καταρχήν η γλώσσα ως γλώσσα είναι µια εξαιρετικά καλλιεργηµένη γλώσσα, µια γλώσσα σύνθετη και πολύ κοντινή στην αρχαία ελληνική. Σε αντίθεση µε τα Λατινικά που είναι µία παρατακτική γλώσσα. Στα Γερµανικά ο λόγος είναι σύνθετος µε δευτερεύουσες προτάσεις, µε απαρεµφατικές προτάσεις, υποκείµενο στο ρήµα και στο αντικείµενο κ.α. Επίσης έχει, όπως και η αρχαία ελληνική, µια τεράστια διαφοροποίηση σε όρους, είναι µια γλώσσα µε καθαρά περιγράµµατα στους όρους. Ο γραπτός λόγος στα γερµανικά είναι µια γλώσσα πολύ προηγµένη. Μου άρεσε επίσης η γερµανική ποίηση του ’20 (zwanziger Jahre) και ο Τόµας Μαν (Thomas Mann). Τον Γκαίτε επειδή υποχρεώθηκα από το Πανεπιστήµιο να τον διαβάσω, δεν µου άρεσε. Ο εξπρεσιονισµός θα έλεγα πως είναι βιολογικό στοιχείο στους Γερµανούς σε αντίθεση µε τους Έλληνες. Κύριε Παντερµαλή, σας ευχαριστούµε πολύ. Και εγώ σας ευχαριστώ.

Μαρίνου Φιλίππα, ΓΒ2 Κοτσιώνης Βασίλης, ΓΒ4 Μαρολαχάκης Νίκος, ΓΓ1 Μακαρούνη Ειρήνη, ΓΓ4

Βαγγελάτου Ναταλία, ΓΓ4 Καρακατσάνης Κυριάκος, ΛΑ4 Νικοπούλου Αλεξάνδρα, ΛΑ4

Κανακίδη Μαριάννα, ΛΒ3

Ευτυχισµένοι από την

εµπειρία, έξω από το

µουσείο της Ακρόπολης

DOUKAS POLYGLOT Page 4

Καληµέρα σας, κε Φωτιάδη. Εκτός από το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης ξέρουµε ότι έχετε σχεδιάσει το ΓΑΙΑ, το Μουσείο ΒΟΡΡΕ, το Μουσείο του ΤΣΙΤΟΥΡΑ στην Σαντορίνη και έχετε ανακαινίσει και την βίλα ΚΑΖΟΥΛΗ στην Κηφισιά. Τι σας έκανε να ασχοληθείτε περισ-σότερο µε τον σχεδιασµό τέτοιων αρχιτεκτονη-µάτων και λιγότερο µε εµπορικά ακίνητα; Καταρχάς, ευτύχηµα είναι να έρθουν και να σου ζητήσουν να σχεδιάσεις ένα µουσείο, γιατί τα δεδο-µένα είναι πιο ελεύθερα . Βέβαια, δεν σηµαίνει πως ο προγραµµατισµός των µουσείων είναι εύκολος. Καθόλου. Το αντίθετο µάλιστα. Ένα θέµα πολύ ουσιαστικό είναι να µπορεί το µου-σείο να είναι ανοιχτό στον κόσµο δηλ. να υπάρχει το κατάστηµα δώρων, να υπάρχει εστιατόριο, ανα-ψυκτήριο, να µπορεί ο κόσµος να πάει και να κάτσει, να ξανοιχτεί χωρίς να αισθάνεται ότι τώρα πρέπει να µπει, να δει και να φύγει . ∆εν πρέπει να δηµιουργείται λοιπόν στον επισκέπτη η αίσθηση ότι το µουσείο είναι µια αποθήκη που φυλάει πράγµατα και από κει και πέρα ότι είδατε καλώς, τώρα πρέπει να φύγετε. Λοιπόν, δεν ξέρω αν πήγατε στο µουσείο της Ακρό-πολης. Εκεί πάλι έχει γίνει µεγάλη προσπάθεια να υπάρχει δυνατότητα εκδηλώσεων. Τέτοιες εκδηλώ-σεις µπορούν να γίνουν στο χώρο του εστιατορίου που είναι 300τµ και στην έξω βεράντα που είναι 700τµ, υπάρχουν επίσης αίθουσες για τις περιοδεύ-ουσες εκθέσεις που είναι 500τµ στο ισόγειο, αλλά και το αµφιθέατρο που χωράει 200 άτοµα. Οι ελεύθεροι αυτοί χώροι δη-µιουργήθηκαν για να αποφύγου-µε αυτό που συµβαίνει σε άλλα µουσεία πχ ένα θέαµα που συνέβη στο βρετανικό µουσείο όπου κατά την διάρκεια ενός κοκτέιλ οι καλεσµένοι είχαν ακουµπήσει το ποτήρι τους στα µνήµατα της ζωοφόρου . Αυτά δε θα συµβούν σε µας. Πρώτα από όλα γιατί όλο το µουσείο είναι οργανωµένο έτσι ώστε οι τρίτες κυκλοφορίες των εκδηλώσεων να µπορούν να είναι τελείως ξεχωριστές από τις µουσειακές δηλαδή, ανοίγει το µεν και µπορεί να κλείσει το δε. Και αυτό είναι θέµα ουσίας. Αν κάνουµε τόση φασαρία για να αποκτήσουµε ξανά τα γλυπτά είναι γιατί µπορούµε να τους δώσουµε καλύτερες συνθήκες. Είναι αλήθεια πως είχανε προταθεί τρία πιθανά ση-µεία για να κτιστεί το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Τελικά µε ποια κριτήρια έγινε η επιλογή του σηµείου που βρίσκεται σήµερα; Καταρχάς, αυτές τις αποφάσεις δεν τις παίρνουν οι αρχιτέκτονες. Οι αρχιτέκτονες είναι εκτελεστές. Σου λένε αυτό είναι το οικόπεδο, σχεδίασε µια λύση. Το ίδιο θα σας συµβεί όταν µε τον καιρό γίνεται αρχιτέκτονες . Πολύ δύσκολα θα σας πουν, «έχω 2-3 οικόπεδα, ποιό νοµίζεις είναι καλύτερο;» Ωραίο είναι αυτό, αν µπορούσε να συµβεί, αλλά, µάλλον απίθανο. Είναι το ΚΑΣ που αποφασίζει µαζί µε τον ΟΑΝΜΑ (ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΑΝΕΓΕΡΣΗΣ ΝΕΩΝ ΜΟΥΣΕΙΩΝ). Οταν έγινε ο προηγούµενος διεθνής διαγωνισµός που ήταν πολύ ενδιαφέρων και πολύ ζωντανός διαγωνισµός, είχαµε κάπου 430 συµµετοχές. Οι προτεινόµενες θέσεις ήταν, του εστιατορίου του ∆ιονύσου, σε αυτή έλαβε µέρος το µικρότερο τµήµα των συµµετεχόντων, του Μακρυγιάννη, εκεί που έγινε κιόλας το κτίριο και η τρίτη θέση ήταν του κοίλου. Το κοίλο είναι κάτω από το λόφο του Φιλοπάππου και κοιτάζει την πόλη, όπως κατεβαί-νεις, τη θάλασσα και το Σαρωνικό. Εγώ, είχα λάβει µέρος και σε εκείνο τον διαγωνισµό και είχα κάνει λύση στο κοίλο. ∆ιότι, δεν έχει αστική παρουσία, δηλαδή, βλέπει την πόλη αλλά, δεν έχεις τα

κτίρια δίπλα σου, έχει πράσινο και η απόστασή από την Ακρόπολη είναι ίδια χρονικά από ότι είναι και από του Μακρυγιάννη. Βέβαια, ενώ εκείνη η θέση είναι κρατική, άρα, δεν θα είχαµε προβλήµατα ούτε απαλλοτριώσεων, ούτε πολλές τέλος πάντων φθο-ρές, επιλέξαµε τη θέση Μακρυγιάννη γιατί είναι πραγµατικά το σωστό σηµείο σε συσχετισµό µε τον Παρθενώνα. ∆ηλαδή, το ένα βλέπει το άλλο. Οταν ανεβαίνεις πάνω στην αίθουσα του Παρθενώνα και κοιτάζεις βόρεια, βλέπεις το κοίλο από το οποίο, έχουν παρθεί όλα τα γλυπτά που προστατεύονται τώρα µέσα στο Μουσείο. Βέβαια, είναι µια γη στρι-µωγµένη, στριµωγµένη αστικά. Η Αθήνα, µεγάλωσε άναρχα και η µόνιµη κουβέντα είναι ότι εάν αυτή η άναρχη πόλη είναι επαρκής για την Ακρόπολη, τότε γιατί να µην είναι και για το µουσείο; Γνωρίζοντας ότι ο αρχιτέκτονας πρέπει να λαµβάνει υπ’ όψη του τον περιβάλλοντα χώρο και µε βάση αυτόν να προχωράει στον σχεδια-σµό, θα συναινούσατε στην κατεδάφιση των δύο νεοκλασικών κτιρίων της οδού ∆ιονυσίου Αρεοπαγίτου χάρη της καλύτερης οπτικής επαφής του Παρθενώνα από το µουσείο; Ο αρχιτέκτονας µπορεί να έχει γνώµη αλλά δεν είναι αυτός που αποφασίζει. Είναι οι αρχαιολόγοι που αποφασίζουν. Από το ισόγειο θα δείτε ότι, την Ακρόπολη δεν την βλέπετε διότι είναι καλυµµένη από την πίσω µεριά αυτών των δύο κτισµάτων. Όταν ανεβείτε στη µεγάλη βεράντα που είναι το

στέγαστρο, το

δώµα του στεγάστρου , εκεί βλέπετε τον Παρθενώνα. ∆εν βλέπετε όµως το βράχο κι ακόµη όταν βγείτε και πιο ψηλά πάλι δεν βλέπετε το βράχο και εποµένως δεν βλέπετε το θέατρο του ∆ιονύσου. Βλέπει λοιπόν κανείς τον Παρθενώνα, δεν βλέπει το βράχο άρα, είναι σαν να βλέπεις ένα δόντι χωρίς να βλέπεις το ούλο του και µέσα σε αυτό το ούλο κάθεται και το θέατρο ∆ιονύσου. ∆ηλαδή, τι θα συµβεί; Θα πρέπει να περιµένουµε να αναστηλωθεί το θέατρο και να δηµιουργηθεί η διάθεση σε κά-ποιους να πούνε: «βρε παιδιά, να µη το βλέπουµε κι αυτό»; Κάποια στιγµή λοιπόν θα αποφασιστεί και τότε θα αποφασιστεί να ανοίξει και ο χώρος και να µπορέσει το µουσείο να αποκτήσει µεγαλύτερη ανατοµή. Πόσο δύσκολη ήταν η συνεργασία σας µε το αρχιτεκτονικό γραφείο του Bernard Tschumi; Ο νέος διαγωνισµός έγινε σε δύο στάδια. Πρώτον, η επιλογή της οµάδας µελέτης, δηλαδή, τα ονόµατα και τι αντιπροσώπευε το καθένα και δεύτερον η επιλογή εκείνων που θεωρούνται καταλληλότεροι για να κάνουν µια προκαταρκτική µελέτη. Και η

καλύτερη λύση θα έπαιρνε ένα βραβείο καθώς και την ανάθεση του έργου. Λοιπόν, πολλοί ήταν οι Έλληνες µελετητές που σκέφτηκαν να συνεργα-στούν µε κάποιον ξένο έµπειρο αρχιτέκτονα. Ο Τσούµι, κατά σύµπτωση, τον οποίο είχα σκεφτεί, γιατί θα ταίριαζε η αρχιτεκτονική του µε τα Αθηναϊ-κά πράγµατα, ήταν εκείνη τη στιγµή το αφεντικό του γιου µου. Ο Τσούµι έκανε πολλούς διεθνείς διαγωνισµούς. Είχε δηλαδή, µιαν εµπειρία σε αυτή την πίεση. Του έστειλα ένα γράµµα, τα είπαµε και στο τηλέφωνο, τον ενδιέφερε και έτσι συνεργαστήκαµε . Να σας πω δε, αυτό είναι από τα πιο ενδιαφέροντα της συνεργασίας, ότι το γραφείο µου είναι στην Αθήνα, το γραφείο του είναι στη Νέα Υόρκη. Αυτό ήταν µια καταπληκτική λύση παραγωγικά, διότι δεν θα µπορούσε να είχε γίνει το κέρδος το παρα-γωγικό εάν ήµασταν και οι δύο στην Ευρώπη. Είχαµε 7 ώρες διαφορά, άρα την ώρα που το ένα γραφείο πήγαινε να κοιµηθεί, το άλλο γραφείο δούλευε και έτσι έχοντας και ένα πάρα πολύ γρήγο-ρο ψηφιακό σύστηµα ότι ετοιµάζαµε το στέλναµε κατευθείαν στην Ν. Υόρκη και το αντίθετο. Πείτε µας κάποια πράγµατα για τον διαγωνι-σµό και τα προβλήµατα που αντιµετωπίσατε. Είχαµε ένα πολύ σαφές πρόγραµµα. Ο πρόεδρος του οργανισµού, ο αρχαιολόγος καθηγητής ∆ηµή-τρης Παντερµαλής, ήθελε µια οµάδα ετοιµοπόλεµη. ∆ηλαδή, να γίνει ο διαγωνισµός και να µην είναι αόριστος αλλά να µπορεί να ξεκινήσει µετά η

ουσιαστική µελέτη κατασκευ-ής. Να σας το εξηγήσω αυτό. Μιλήσαµε για τον προηγού-µενο διαγωνισµό που ήταν πολύ ωραίος. Αυτά είναι και λίγο ποιητικά. Πως θα βγά-λεις κάποιον; Ε, βγήκε µια Ιταλική οµάδα για τη θέση Μακρυγιάννη. Και µάλιστα τον Malfredi Nicoletti, τον γνώρισα στην Αγγλία είναι πολύ συµπαθής και έχει σπου-δάσει στο ΜΙΤ, όπως κι εγώ. ∆έκα χρόνια ταλαιπωρούνταν αυτοί οι άνθρωποι και πηγαι-νοερχόντουσαν και δεν τους πλήρωνε η ελληνική κυβέρνη-ση ούτε το ταξίδι, τα έκαναν όλα αυτά µε δικά τους έξοδα. ∆εν είναι αστεία η ζωή της αρχιτεκτονικής, την πληρώνεις. Είδαν λοιπόν τότε αλλαγές που έγιναν στο οικόπεδο και τις οποίες θα έπρεπε να αντιµετω-πίσουν, όπως π.χ. το µετρό. Το µετρό δεν είναι µόνο η στάση του µετρό. Είναι οι υπόγειες γραµµές που έχουν την τάδε απόσταση κραδασµών και πρέπει να προφυλάξει κανείς το κτίριο από αυτή την υπόγεια διάβαση. Και µετά ήταν οι ανα-

σκαφές. Στο τέλος λοιπόν η Ε.Ε. και το Υπουργείο Πολιτισµού ζήτησαν να ξαναγίνει διαγω-νισµός γιατί είχαν αλλάξει τα δεδοµένα της γης. ΄Ετσι, όταν έγινε ο δεύτερος διαγωνισµός έπρεπε να γίνει µε µεγάλη ταχύτητα. Γιατί υπήρχαν και χρήµατα που θα µας έδινε η Ε.Ε. κ.λ.π. Ο διαγωνι-σµός αυτή τη φορά ήταν αρχιτεκτονικός, αλλά έπρεπε µέσα στην οµάδα να υπάρχει η οµάδα των στατικών (πολιτικών µηχανικών), των µηχανολό-γων, οι ειδικοί µελετητές, οι οποίοι ήταν 16 οµάδες, από ειδικούς για φωτισµό, ειδικούς για αντισεισµικά κ.λ.π. Λοιπόν, αυτό όλο το πακέτο µαζί µε µία σύµβαση που ήταν 62 σελίδες έπρεπε να τα διαβά-σεις και να τα υπογράψεις και ήσουν δηλαδή δε-σµευµένος. Αρχικά ήταν 15, επιλέχθηκαν 12 και τελικά η δική µας οµάδα. Ο σκοπός µας ήταν αυτή η προκαταρκτική µελέτη που είχαµε κάνει να προ-χωρήσει στην προµελέτη, την οριστική µελέτη και στη µελέτη εφαρµογής. Αν θέλετε, θα σας πω, γιατί ήταν ενδιαφέρον. Όταν κάλεσαν τους εκπρο-σώπους των οµάδων να πάµε στο κτίριο Βάϊλερ ήµασταν περίπου 100 άτοµα δηλαδή 12 οµάδες. Μας µοίρασαν ένα χαρτί που ήταν η βαθµολόγηση

Το όραµα στην αρχιτεκτονική είναι να φυσήξει Το όραµα στην αρχιτεκτονική είναι να φυσήξει καινούργιος αέρας ...καινούργιος αέρας ...

Μιχάλης Φωτιάδης, Αρχιτέκτονας

VOLUME 3, ISSUE 5 Page 5

των οµάδων, των λύσεων. Η κάθε λύση είχε ένα νούµερο πενταψήφιο, έτσι γίνεται στους διαγωνι-σµούς κατά κανόνα. ∆ηλαδή, βγάζεις ένα πενταψή-φιο νούµερο, το οποίο είναι πολύ απίθανο να είναι ίδιο µε κάποιο άλλο, κι αν είναι ίδιο µε κάποιο τότε έχουν τρόπους και λένε όποιος το είπε πρώτος παίρνει αυτό κι ο άλλος +1. Από πάνω υπήρχαν τα 5 ψηφία του αριθµού και από την αριστερή πλευρά είχε τις αιτίες κρίσεως. ∆ηλαδή, πως δένει µε το περιβάλλον, πως δένει µε τη στατική µελέτη κλπ. Και στο τέλος έβγαινε ένα νούµερο για την κάθε οµάδα. Το θυµάµαι, καθόµουν δίπλα σε έναν αρχι-τέκτονα γνωστό που τον ήξερα, κοιτάζαµε το χαρ-τάκι µας. Και του λέω «κοίταξε, µην στενοχωριέ-σαι, το πήραµε αυτός ο αριθµός είναι ο δικός µας και είναι το πιο µεγάλο αποτέλεσµα». ∆εν είχε ανοίξει, ούτε µας είπαν ποιος είναι ποιος. Είναι µία άλλη επιτροπή που βρίσκει ταυτότητα αριθµών και ατόµων. Αλλά ήταν διάφοροι που το ξέρανε. Λοιπόν, ένα θέµα που είχαµε κι ήταν το ριψοκίνδυ-νο για την επιλογή µας, ήταν ότι κάναµε γυάλινη την Αίθουσα του Παρθενώνα. θα µας λέγανε ότι κάνουµε σπατάλη φωτός και ενέργειας. Πολλοί κριτές αρχικά ήταν αρνητικοί. Όταν φεύγαµε, όπου κανένα όνοµα δεν είχε ονοµαστεί ακόµα αλλά κάποιοι ξέρανε ότι εγώ ήµουν σε εκείνη την οµάδα και ήρθαν και µου έσφιγγαν το χέρι , ο πρόεδρος του συλλόγου αρχιτεκτόνων µου λέει: «Μα τόσο πολύ ανησυχούσαµε µε αυτή την ιστορία µε το τζάµι που βάλατε». Όταν µας έδωσαν το βραβείο µας είπαν « Πρέπει να ξέρετε ότι, για να πείτε ότι πραγµατικά δικαιούστε αυτό το βραβείο θα πρέπει πρώτα να έχετε λύσει τα προβλήµατα που έχετε δηµιουργή-σει. Προφανώς, τα λύσαµε για να είµαστε ακόµα εδώ. Η µεγάλη γυάλι-νη αίθουσα του Παρθενώνα εκµεταλλεύεται το φυσικό φως. Πως λύσατε το πρόβληµα της θερµοµόνωσης; Η αίθουσα έχει τζάµι και από τις 4 πλευρές και έχει και συνέχεια τζάµι στο δώµα. Τώρα το τζάµι στο δώµα ήτανε µια έννοια περισσότερο θεωρη-τική παρά πραγµατι-κή. Θέλαµε το τζάµι περιµετρικά ώστε η ποµπή των Παναθη-ναίων να δέχεται το φως από την ίδια γωνία που το δέχονταν τα γλυπτά που έφτιαξε η οµάδα του Φειδία, στον φυσικό τους χώρο.. Το πάνω µέρος του κτιρίου, η πάνω πλευρά, που έγινε το τζάµι ήταν η συνέχεια των κάθετων πλευρών και αυτό σήµαινε, επίσης να λύσουµε άλλα προβλήµατα µηχανολογικά , να µην έχουµε την κλασσική περί-πτωση την ευνοϊκή, όπου πάνω στο δώµα περισσεύ-ουν πράγµατα, φουγάρα, µηχανολογικές εγκατα-στάσεις κλπ. και όλα αυτά να τα βλέπεις από την Ακρόπολη . Λοιπόν, για να γυρίσουµε µέσα στο ίδιο το κτίριο. Η κάθε πλευρά του έχει ένα διαφορετικό προσανατολισµό. Οι τρεις δέχονται τον ήλιο µε πιο αµβλύ τρόπο και η βόρεια µε λιγότερο. Η βόρεια πλευρά είναι ιδιαίτερη. Οι άλλες πλευρές λοιπόν, έχουν αυτές τις φλύες µεταξοτυπίας δηλαδή κάτι µαύρες κουκίδες , το κάτω µέρος του τζαµιού είναι σκουρότερο, ανοίγει στο 1,5 µέτρο εκεί που βλέ-πεις. Και µετά σιγά-σιγά σκουραίνει και πάλι, αυτό είναι γιατί κόβει τις ακτίνες τις υπεριώδεις και κόβει το θάµπος το απ’ έξω και προστατεύει γενικά το ιστορικό του χώρου. Τώρα ποιο είναι το δεύτερο κόλπο. Το γυαλί είναι ιδιαίτερο , δεν έχει σίδερο, δεν έχει πράσινη από-χρωση. Στις 3 άλλες πλευρές υπάρχουνε κάποια ρολά σε όλο το µήκος, είναι κρυµµένα κι όταν αισθητήρες νιώθουνε ότι ανέβηκε η θερµοκρασία περισσότερο από όσο πρέπει τότε ελευθερώνουνε

τα ρολά τα οποία και κατεβαίνουν και τα οποία είναι διαφανή δηλαδή βλέπεις έξω αλλά προστατεύ-ουν καλύτερα τον ιστορικό χώρο. Και το πρόβληµα της ηχοµόνωσης πως το αντιµετωπίσατε; Τον ήχο τον νιώθεις εύκολα σε ένα µουσείο που έχει σκληρές επιφάνειες, µην ξεχνάµε ότι και το τζάµι είναι σκληρή επιφάνεια. Λοιπόν, στο µουσείο, ο πιο δύσκολος χώρος είναι η ράµπα που είναι 12 µ. φάρδος και ύψος που κυµαί-νεται δηλαδή, είναι 4 µ. µετά 6 µ., 9 µ . και µετά πάει 12 µ. και ανάµεσα υπάρχει ένα τµήµα µε πολύ φως που είναι µπροστά από το σηµείο που είναι οι Καρυάτιδες. Λοιπόν, πίσω από κάποια προκατασκευασµένα πανό, αριστερά, δεξιά, που έχουν κάτι στρεβλές τρύπες, υπάρχει µια ηχοαπορροφητική µάζα και έτσι οτιδήποτε λες, οποιοσδήποτε θόρυβος γίνεται, δεν κάνει ηχώ, δεν κάνει αντίλαλο και µπορείς να ψιθυ-ρίζεις και να µην ενοχλείς κανένα. Αλλιώς, µε το άλλο σύστηµα θα δηµιουργείτο µια ηχητική ρύπανση, δηλαδή έρχεσαι στο µουσείο και µετά από λίγη ώρα θέλεις πια να φύγεις γιατί έχεις πονοκέφαλο, γιατί δεν αντέχεις άλλο την πίεση. Σε ένα µεγάλο αρχιτεκτόνηµα ακούγεται πάντα το όνοµα των αρχιτεκτόνων. Ο ρόλος του πολιτικού µηχανικού είναι λιγότερο

σηµαντικός; Όχι βέβαια. Ένα από τα πιο βασικά και πρωταρχι-κά θέµατα ήταν το αντισεισµικό. Γιατί πλην όλων των άλλων, η Αθήνα είναι σεισµογενής. Λοιπόν, το κτίριο αυτό, έπρεπε να µπορεί να αντισταθεί σε σεισµούς τάδε Ρίχτερ. Μας ζήτησαν λοιπόν το συγκεκριµένο κτίσµα να αντέχει σε 10 Ρίχτερ. Τα 7,2 Ρίχτερ, είναι το ψηλότερο που µπορεί να ακούσετε, µπορεί και 8. ∆εν νοµίζω να έχει γίνει πάνω από 8. Λοιπόν το 10, είναι επιστηµονική φαντασία. ∆εν γίνεται αυτό το πράγµα. Αλλά, έπρεπε να λύσουµε αυτό το θέµα . Έπρεπε να το λύσουν οι πολιτικοί µηχανικοί. Να λοιπόν το πόσο σηµαντικός είναι ο ρόλος τους. Η οµάδα Ελλήνων πολιτικών µηχανικών λοιπόν που έλυσαν το θέµα είχαν επιλεγεί, άλλοι από το δικό µου γραφείο, άλλοι από το γραφείο του Τσούµι κι έτσι, ήταν µια σύνθετη οµάδα που δούλεψε µε έναν ειδικό καθη-γητή σε πανεπιστήµιο της Αµερικής. Να ξέρετε ότι ο αρχιτέκτων λέει την κουβέντα του αλλά µετά πρέπει αυτό που έχει πει να διασταυρωθεί και να ελεγχθεί από τους ειδικούς µελετητές. Για το αντισεισµικό χρησιµοποιήσαµε την µέθοδο «του αντιστραµµένου εκκρεµούς» δηλαδή ουσιαστι-κά µια απλή λύση. Μπήκαν εφέδρανα, δηλαδή µεταλλικές κατασκευές διαµέτρου 1,20 και ύψους 1,40 που τοποθετήθηκαν πάνω από κάθε κολόνα, στο σύνολο 94 κολόνες κάθε κολόνα, δεν είναι ίδια µε την άλλη. Η κάθε

κολόνα έχει άλλη κλίση, άλλες πιέσεις, άρα έχει άλλη µελέτη, άρα και ο µηχανισµός είναι διαφορετι-κός. Οι δύο χώρες που, έχουν εµπειρία στο σεισµό, είναι η Ιαπωνία και η Αµερική. Αλλά εµείς είµαστε δε-σµευµένοι να κάνουµε το έργο µε ευρωπαϊκά χέρια. Και ως καταλληλότερη βρέθηκε µια γερµανική εταιρεία η οποία έκανε τις κατασκευές ,τις έστελνε µετά σε εργαστήριο στην Αµερική, γύριζαν πίσω στους Γερµανούς και µετά ερχόντουσαν στην Ελλά-δα µε µια οµάδα τεχνικών για να τα στήσουν. Το δεύτερο θέµα ήταν πως καθόµαστε πάνω στον χώρο των ανασκαφών. Κάναµε αντιστηρίγµατα, δηλαδή, σκεφτείτε σαν δύο ζελατίνες που τσουλού-σε η µία πάνω στην άλλη, αυτά σε οθόνη κοµπιού-τερ, για να δούµε που θα έπρεπε να ακουµπήσουµε. Και το αποτέλεσµα είναι ορατό. Πιστεύετε ότι η σύλληψη του συγκεκριµένου αρχιτεκτονήµατος είναι µοναδική για αυτήν την πόλη ή θα µπορούσε να σταθεί το ίδιο αρχιτεκτόνηµα και σε µία άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα; Κοιτάξτε. Μία από τις αρνητικές κριτικές που δεχτήκαµε, ήταν γιατί χτίστηκε µέσα σε ένα οικοδο-µικό τετράγωνο. θα θέλαµε να είχαµε περισσότερο χώρο, πολύ ωραία θα ήταν. Αυτό, ήταν το τετρά-

γωνο, αυτή ήταν η σχέση , αυτά ήταν τα δεδοµένα. Εάν αυτό που ενδιέφερε περισσότερο ήταν το να έχουµε µεγαλύτερο χώρο, τότε θα διάλεγαν µια θέση στα Μεσόγεια, στο Φάληρο, κάπου αλλού. Αλλά, βέβαια, τότε θα χάναµε την επαφή µε τον Παρ-θενώνα. Αυτή η επαφή είναι ουσιαστική, δηλαδή, το να µπορείς να δεις από το ένα το άλλο και αυτά τα δύο, δύο ενότητες να λειτουργήσουν µαζί. ∆ιαφορετικά, βεβαίως, µπορείς να το πάρεις και να το κάνεις και στην Γαλλία και στην Αµερική. Βλέποντας σήµερα το νέο Μουσείο της Ακρόπολης πιστεύετε ότι το αποτέλε-σµα αντικατοπτρίζει αυτό που είχατε οραµατιστεί; Εγώ είµαι ευχαριστηµένος. Πολύ ευχαριστηµένος. Θα ήθελα βέβαια περισσότερο χώρο. Αλλά, αυτά είναι τα δεδοµένα. Θα ήθελα να ανοίξει το τετράγωνο γύρω-γύρω. Υπάρχουν ήδη, λύσεις που έγιναν αποδεκτές και που θα µπορούσαν να συνεχί-

σουν. Όπως για παράδειγµα µία πρόταση πολύ σεβαστή είναι για το κτίριο Κουρεµένου που έχει µιαν όψη η οποία είχε αρχικά ονοµαστεί διατηρητέ-α. Όχι όλο το κτίριο. Για 7-8 χρόνια ήταν η όψη και µετά ονοµάστηκε όλο το κτίριο. Εκεί, νοµίζω, υπήρχε ένα λάθος του ΚΑΣ που δεν είχαν σκεφτεί τι θα βλέπει το µουσείο από µέσα προς τα έξω. Σκε-φτόντουσαν την οδό ∆ιονυσίου Αεροπαγείτου και τη συνέχεια του δρόµου. Λοιπόν, ωραία τώρα έχουµε αυτό και µε αυτό θα ζήσουµε. Γιατί υπήρχε µαχόµενη άποψη ότι δεν πρέπει να φύγει το κτίριο. Μπορεί η όψη που θεωρείται διατηρητέα να µετα-φερθεί πιο πέρα. Την κατεβάζεις πέτρα-πέτρα και την πας σε ένα κτίριο που είναι στο επόµενο τετρά-γωνο δηλαδή 3 σπίτια πιο πέρα. Στη γωνία είναι το προξενείο της Ισπανίας, το επόµενο είναι ένα εγκα-ταλειµµένο κτίριο. ΄Αµα περάσεις απ’ έξω θα δεις έχει σπασµένα τζάµια κ.λ.π. Γιατί να µην τ’ αγορά-σει το Υπουργείο Πολιτισµού, έχει ξοδέψει του κόσµου τα λεφτά για τις απαλλοτριώσεις στην πόλη. Να αγοράσει αυτό το κτίριο. Να µεταφέρει την όψη, να τη χτίσει εκεί και το πίσω µέρος εκείνου του κτιρίου να το χρησιµοποιήσει για βοηθητικές χρήσεις που υπάρχουν τώρα στο κτίριο Βάϊλερ. Εγώ θεωρώ ότι, όλα αυτά θα έπρεπε να φύγουν. Τι κάνει µία πόλη ιδανική από αρχιτεκτονική άποψη; Τι πρέπει να αλλάξει ώστε να έχουµε βελτιωµένες αισθητικά πόλεις; Η νοµοθεσία, η πολιτική βούληση ή µήπως η εκπαίδευση των αρχιτεκτόνων;

DOUKAS POLYGLOT Page 6

Πόλη ιδανική . Λοιπόν εκεί είµαστε πάλι, θαυµάσια. Ονοµάζεται κάποια επιτροπή στο Υπ. Περιβάλλοντος που έρχεται και καθορίζει ότι κάποια κτίσµατα δεν θα κατεδαφιστούν. Θα παραµείνουν και αν κάποια είναι πολύ σηµαντικά, δεν θα παραµείνουν µόνο αυτά αλλά και τα πλαϊνά τους ή τα απέναντί τους. Αυτά τα ονοµάζουν κτίρια συνοδείας και αποτελούν τµήµατα ενός συνόλου. Πόσα κτίρια ξέρετε που έχουν διατηρηθεί και δίπλα τους έχουν γίνει κά-ποιες πολυκατοικιούλες που δεν έχουν καµία σχέση µε το άλλο κτίσµα; Λοιπόν, αυτά που έχουν ονοµα-στεί, θα διατηρηθούν. Οι Βρυξέλλες είναι µια πόλη µικρή έχει κάποια πάρα πολύ ωραία τµήµατα, µε αρχιτεκτονική. ∆εν πρόλαβαν να ονοµάσουν τµή-µατα που έπρεπε να διατηρηθούν και τώρα βλέπετε ένα δρόµο που έχει µια σειρά από κτίρια µιας επο-χής, µιας συνέχειας και ξαφνικά βγαίνει ένα κτίριο που είναι 15όροφο ή 20όροφο µικρό, στενό µαρµά-ρινο το οποίο, χτίστηκε από λεφτά του Κονγκό και το οποίο, δεν έχει καµία σχέση µε τίποτα. Υπάρχει και ο όρος πλέον «la Bruxellisation». ∆ηλαδή, έρχεσαι και τα κάνεις «Βρυξέλλες» δηλαδή, εκβρυ-ξελλίζεσαι, τα καταστρέφεις . Όταν για το Μουσείο της Ακρόπολης έχεις ερωτή-µατα όπως «Γιατί το κτίριο δεν είναι λίγο νεοκλασι-κό;» ή «Γιατί η είσοδος δεν είναι σαν του Ζαππεί-ου;». και τα ερωτήµατα αυτά γίνονται στον Τύπο από ανθρώπους του επαγγέλµατος , αναρωτιέσαι: «Καλά δεν έχουν γνώση, αναφορές του τι γίνε-ται;» Αυτό σηµαίνει ότι η πόλις των Αθηνών είναι πίσω, δηλαδή, η σύγχρονη αρχιτεκτονική, συµβαί-νει αλλού κι εµείς δεν γνωρίζουµε τι γίνεται. Ευτύ-χηµα είναι λοιπόν το ότι το ίδρυµα Νιάρχου ανέθεσε στο Renzo Piano να κάνει τη βιβλιο-θήκη και την όπερα στο Φάληρο, δηλαδή θα υπάρξουν και άλλα κτίρια που θα µπορούν να είναι αναφορές για όλους αυτούς που κρί-νουν. Υπήρξε άλλη επιστολή πολύ ενδιαφέ-ρουσα που έλεγε: «Μα γιατί δεν θα µπορού-σαµε, αντί να ψάχνουµε άλλο ένα κτίριο να χτίσουµε 3 κτίρια Βάϊλερ, 3 κτίρια Μακρυγιάν-νη που είναι τρία Π; Αυτά ήταν στρατώνες.Το καθένα να έχει λίγο διαφορετικά υλικά και να τα βάλουµε όλα εκεί; Καταρχάς, υπάρχει ένα ουσιώδες πρόβληµα ότι η αίθουσα του Παρθε-νώνα είναι µεγάλη. Που θα την βάζαµε; Θα την βάζαµε τµηµατικά σε 3 κτίρια; Και τέλος πάντων, όλα αυτά είναι συµπαθητικά αλλά µη εφαρµόσιµα. Υπάρχει δυστυχώς ένα θέµα επαγγελµατικής παιδείας. Ποια είναι η γνώµη σας για τις ελληνικές σχολές αρχιτεκτονικής; Υπάρχουν ζωντανές σχολές και άλλες όχι και τόσο. Της Θεσσαλονίκης είναι πιο ζωντανή, το Πολυτεχνείο εδώ δεν ξέρω. Παλιά τα πράγµα-τα δεν ήταν έτσι. Σπούδασα στην Αµερική αλλά, όταν ήρθα πήγα και δίδαξα για ενάµισι χρόνο ως επιµελητής στο ∆εσποτόπουλο. Τότε

υπήρχε η ατµόσφαιρα «το είπε ο κύριος καθηγη-τής» ή ακουγότανε ένας ήχος στην πόρτα «ησυχία έρχεται ο κύριος καθηγητής». Μετά, ήταν µια αίθουσα που ήταν γεµάτη σχεδιαστήρια. Και λέω: -Eίναι τόσα τραπέζια όσοι και φοιτητές; - Α, όχι είναι πολλοί περισσότεροι. -Και που είναι οι άλλοι ; -Έχουν νοικιάσει σπίτια και σχεδιάζουν εκεί για να έχουν την ησυχία τους. - Και πότε βλέπουν τον καθηγητή; -Ε, κανονίζουν ένα ραντεβού. Και ο καθηγητής µπορεί να µην έρθει και να πάνε και να στηθούν. Λοιπόν, πρέπει να έχετε κουράγιο και θάρρος και υποµονή για να µπείτε στην Ελληνι-κή ανώτερη παιδεία. Στην Πάτρα, όπως είπα, τα πράγµατα είναι πιο ζωντανά γιατί είναι νέοι καθηγη-τές είναι άλλη σχέση µεταξύ µαθητών – καθηγη-τών. Τι ερεθίσµατα και ποιες πηγές έµπνευσης µπορεί να έχει σήµερα ένας αρχιτέκτονας; Εσείς προσωπικά τι βρίσκετε συναρπαστικό στην αρχιτεκτονική; Άποψη µου, είναι ότι αυτός που θα ήθελε να κάνει αρχιτέκτονας θα πρέπει να µπορεί να χρησιµοποιεί το χέρι του, να µπορεί να ζωγραφίζει, να σχεδιάζει ελεύθερα .Να µπορεί να το κάνει µ’ ένα µολύβι και ένα χαρτί ή να µπορεί να το κάνει µε ένα ξύλο στο έδαφος, γιατί πολύ συχνά πρέπει να εξηγήσει άµεσα

µία σκέψη του και µάλιστα στο χώρο της δουλειάς. Θα µου πείτε όµως ότι τώρα όλα γίνονται µε κο-µπιούτερ. Πρέπει όµως κάποιος να το χειριστεί δεν πρόκειται να λειτουργήσει δηλαδή ένα κο-µπιούτερ από µόνο του, δεν µπορεί να πάρει απο-φάσεις κλίµακας. Αυτά τα πράγµατα του τα µαθαί-νεις. Εσύ όµως πρέπει να ξέρεις πώς αυτά, θα στοιχειο-θετηθούν µεταξύ τους. Πρέπει εσύ να του δώσεις και την έννοια της αισθητικής και την έννοια της λειτουργικότητας. Άρα πρέπει πρώτα να µπορέσεις να κάνεις εσύ ένα σκίτσο για τον εαυτό σου, να αντιληφθείς τι θέλεις να δώσεις στο επόµενο βήµα, για να µπορέσεις να δώσεις τα εναύσµατα στο κοµπιούτερ για να σε βοηθήσει να προχωρήσεις. Αλλιώς και εκείνο θα περιµένει και συ θα περιµέ-νεις. Είναι πολύ δυσάρεστο όταν βλέπεις κάποιους υποψήφιους αρχιτέκτονες, που θέλουν να δουλέ-ψουν µαζί σου και τους βάζεις να κάνουν ένα δω-µάτιο, να µην έχουν γνώση βασικών διαστάσεων. Πρώτα µάθε να σχεδιάζεις. Αν ξέρεις να σχεδιάζεις µε ελεύθερο χέρι, είσαι ικανός να χρησιµοποιήσεις το κοµπιούτερ. Ευχαριστούµε, θα µπορούσαµε να µείνουµε πολλές ώρες µαζί σας. Εγώ σας ευχαριστώ. Είναι ένα θέµα που έχει περι-θώριο κουβέντας. Αυτό που θα πρέπει να ξέρετε µπαίνοντας στην αρχιτεκτονική είναι ότι, πρέπει να είστε πάντα ενήµεροι και γνώστες του τι γίνεται. ∆εν µπορείς να είσαι αρχιτέκτονας και να µην σε ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω σου. Και κάτι ακόµα. Υπάρχει πάντα περιθώριο για οράµατα µέσα στην ελληνική πραγµατικότητα; Το όραµα είναι αυτό που περιµένει κανείς πάντοτε. Αλλά, εµείς πιστεύω, είχαµε µερικά προβλήµατα, δεν µιλάω τώρα για το ότι, χάσαµε και τον Μεσαίω-να και την Αναγέννηση και ό,τι περάσαµε µε τους Τούρκους ήταν ένας µεγάλος µακρύς Μεσαίωνας. Λοιπόν, δεν παρήγαµε αρχιτεκτονική. Αλλά όλη εκείνη η περίοδος ήταν ενδιαφέρουσα, υπήρχαν αυτές οι σχολές που πήγαιναν από τον Βόλο στα νησιά και έχτιζαν αυτά τα κτίρια που, αναλόγως που είσαι έχουν και κάποιο όνοµα. Στη Μυτιλήνη τα λένε Πύργους. Λοιπόν, όραµα. Κάποια στιγµή, όταν γίναµε κράτος υπήρχε το νεοκλασικό, η αναγέννηση της Ελλάδος σαν φιλοσοφία, σαν τρόπος σκέψης, ήρθαµε κι εµείς και χτίζαµε όλο νεοκλασικά. Αρχικά, µας τα έχτιζαν οι Βαυαροί, οι Αυστριακοί και εµείς µαζί. Στην Ελλάδα κράτησε το νεοκλασικό περισσότερο από οπουδήποτε. Υπάρ-χουν αρχιτέκτονες στην Ελλάδα που υποστηρίζουν ότι στον τόπο µας θα έπρεπε να επιτρέπονται µόνο τα νεοκλασικά και τίποτα άλλο. Να κρατήσουµε µια ενότητα. Γίνονται αυτά τα πράγµατα; ∆ηλαδή, ο κόσµος θα περνάει, θα προχωράει και εµείς θα µένουµε εκεί; Αυτές οι ερωτήσεις που σας είπα πριν που έγιναν στον Τύπο γιατί δηλαδή δεν είναι λίγο νεοκλασικό το Μουσείο, µα πόσος κόσµος σκέφτεται έτσι; ∆ηλαδή, κάτι έχουµε χάσει. Το όραµα στην αρχιτεκτονική τι είναι; Να ανοίξουν οι πόρτες και να µπουν καινούργια πράγµατα. Να

φυσήξει καινούργιος αέρας.

Μπαµπανιώτης Γιάννης ΛΒ3 Τρακοσάρη Πάρις ΛΒ2 Βαρλά Μαργαρίτα ΛΓ3

Βλάχος Αριστοτέλης ΛΓ3 Θεοδοσοπούλου Στέλλα ΛΓ3

Τζώρτζης ∆ηµήτρης ΛΓ3 Χατζηγρηγόρη Λιάνα ΛΓ3

Παπαναστασάτος Γιώργος ΛΓ3

VOLUME 3, ISSUE 5 Page 7

Mr. Giarlis, by reading your review on the Acropolis Museum in Architecture Today, one cannot help but feel your passion for the subject. What made you be so passionate about this field?

In the very beginning, when I first set out to study it, I had but a hint of what architecture could encompass. Ever since, the further I travel in it the more it expands. I find it hard to believe that I will ever cease to be amazed at the potential or the incredible variety of scales and fields that it covers.

I have been passionate about my profession for every discovery that it has allowed me to make and what keeps me passionate is the assurance that the discoveries never end.

How did you feel when you were first asked to review such a reputable structure, de-signed by a renowned architect?

I felt a great sense of responsibility on many lev-els. The building is one of Athens’ rare moments of significant contemporary architecture, its subject matter is a major point of reference for the history of the western world, the architect is one of the most important figures in his field of the late 20th century and the city apart from its geo-historical standing is also my own home town. Moreover, the journal I was writing for is one of the four main architectural magazines published in London, a city which is not just one of the world’s greatest cen-tres of contemporary architecture but also directly involved in the Elgin Marbles dispute.

How long did it take you to complete your review of a structure as complicated as this?

It took a couple of weeks to do the research, a short stay trip over to Athens for the tour of the building and about three days to write up. As writing articles is not my full time occupation all this was done part time along side other activities which stretched the task and gave me time to contemplate and elaborate my thoughts on the subject. I would like to note here though that the time was not spent analysing the complication of the structure but its significance and essential qualities, which are complex in their own right. A notable act of architecture is not one that is meas-ured by sheer complexity of its physical members. One could spend an equal amount of time, if not longer, studying a chair as its essential complexity might at first appear hidden in all its seeming structural simplicity.

How difficult was it for you to remain objec-tive throughout the process of reviewing?

Architectural criticism is a series of interpretations that are by nature acts of subjectivity. Besides, a dry and logistical evaluation is of hardly any inter-est to anyone. Being conscious to this fact my intention was to produce my opinion without re-stricting anyone from being the final judge for themselves.

If anything you could question my article as focus-ing mostly on the positive aspects of the project. This was quite intentional for two reasons. Firstly, it is far more difficult and serious to produce a reading that has constructive value as opposed to consume energy in looking for faults, which is a very simple task as nothing is perfect. Secondly, many articles had already been published around the world that hastily directed the attention to the project’s shortcomings. I therefore pursued to offer a point of view that was well grounded and pro-duced a healthy balance of opinion for the benefit of the public.

It is obvious that you spent ample time study-ing the building before writing your review. Was your first impression the same as the one you maintain now?

Mostly yes, only my opinion is now more refined and settled. It was a great opportunity to go in depth on this building so as to verify initial instincts as well as discover more aspects of it.

There are numerous views that the contrast of this modern museum to its surroundings is too dominant and it should have blended in more with the location chosen. Do you feel that the location was carefully studied and the contrast was intentionally made bold so as to really stand apart so overwhelmingly from its surroundings?

Athens is not familiar with buildings of that scale yet. In its majority the urban fabric is uniform and monotonous in the size of its components. It mostly consists of blocks of flats that hardly ever exceed a certain height. I find the introduction of that volume very refreshing and engaging with the existing grid. A proper dialogue begins to form between the museum and its context that is far more interesting than the constant mumbling that takes place in most of the city. This dialogue is performed in a language of materials and scale that is still foreign to the city but which I believe people will eventually come round to and embrace.

As for the location, after 30 years, 3 unsuccessful competitions and 3 proposed sites, it is both a great relief and accomplishment that it got situated at all. It is not my intention to be cynical here but to offer the least of my sympathy to a reactionary attitude that is responsible for the indecisiveness and unwillingness that characterised the entire process since 1976.

You mentioned the large entrance canopy as being “noticeably too large”. Do you consider this to be a flaw in its design or do the large crowds waiting to enter justify its scale?

I found it surprising that this one element was so over dimensioned, bringing it out of proportion with the rest of the building when the latter is articulated so sensibly in its constituent members. I went on to offer a possible explanation or re-demption, if you prefer, for its size by suggesting it is only anticipating a large number of visitors that will hopefully, yes, justify its scale.

The well-calculated impact of the luminous Athenian sky on the exhibits is truly impres-sive. The question arises, however, whether the exhibits are just as impressively illumi-nated on more gloomy days when clouds prevail in the sky?

It seems that the question arises only because we are asking of the artefacts to perform something other than their original function. They are now exhibits and not ornaments. They have now be-come the objects of intense study and their visual availability is much more demanding than when they were merely adorning a certain building or public space. Paradoxically, the intention behind the lighting ambition of the design is to bring these objects closer to their original setting. In this line of thought shouldn’t we be noting that there were gloomy days in ancient Athens, too?

Perhaps, it is a problem of our contemporary per-ception of the museum as a static resource of mere information. A place you would visit only once or be assured in its readiness to provide you with what you need when you need it.

A well considered building, like the one in question, should be revaluating the position of the museum in our daily lives and achieve out of it a source of dynamic inspiration. I am sure that the statues have stories to tell on gloomy days that are differ-ent from the ones they tell on sunny days.

Do you feel that this museum has been de-signed appropriately to welcome the long-awaited Elgin Marbles?

The state of the art facilities that it offers and all the technological check boxes that it manages to tick certainly make it one of the most appropriate locations on the planet. On the other hand, I be-lieve that the current way they are exhibited in the British Museum is slightly more advantageous for the said artefacts. For instance, in the new mu-seum the frieze marbles are set in flush with the wall which gives the background the same impor-

tance as the exhibits simply for being in the same focal distance in one’s field of vision. In the British Museum they stand on their own pedestals away from the wall, which blurs in the background while the eye wonders over the stones.

Whether it is appropriate for the marbles to return is more to the point of the matter since this was the very driving force behind the entire project. The question then becomes what is the most ap-propriate way to display the marbles if they were to be returned? Should they be exhibited as an-cient Greek masterpieces, like they are exhibited now at the British Museum, or as defining mo-ments of the Enlightenment that made us aware of their importance in the first place?

If you had designed this museum, what would you have designed differently, if anything?

The wonderful thing about architecture is that it isn’t a case of right or wrong; it is not an exact science and there is a multitude of ways to come by a design. I would have designed a million things differently the vast majority of which I don’t even know myself before I engage in the process from the beginning. It would be very dangerous for me to attach a couple of half-baked ideas to a some years of other people’s hard efforts.

What advice would you offer to aspiring stu-dents of architecture?

In its purest form architecture is a practice of ideas and invention. Resist the seduction of superficial stylistic decisions and go in depth to the heart of every problem you are posed with. The substance tends to lie in places where only your instincts can reach so develop them through hard work and experience and always trust them.

Olga Dritsopoulou, IB1, Elena Tsiknakou, IB1, Nicole Alexiou, IB1

Alexander Giarlis comments on the Acropolis Museum

Read the full review at www.architecturetoday.co.uk:Alexander Giarlis enjoys Bernard Tschumi's New Acropolis Museum

Born in Athens, Greece, 1980, Alexander received his BA (Hons) Arch from the University of North London and completed his Diploma at the University of Cambridge in 2004. In 2005 he received an MA in Architectural History, Theory and Interpretation from London Metropolitan University with a thesis on the hermeneutics of the relationship between land and culture. Whilst at Cambridge Alexander was editor of Scroope, the Cambridge Architectural Journal and exhibited as an artist at Kettle’s Yard. He has been teaching architectural history and theory at the university of Delft with research interests revolving around phenomenology, hermeneutics, art and language. For the past 3 years he has been practicing as an architect at the Office for Metropolitan Architecture working on various projects in the Middle East, Europe, Asia and Africa.

DOUKAS POLYGLOT Page 8

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του µαθήµατος της συγκριτικής λογοτεχνίας (Modern Greek) οι µαθητές του ΙΒ1 κλήθηκαν να γράψουν ένα ποίηµα µικρής έκτασης και να το στείλουν, µέσω ηλεκτρονικού ταχυδροµείου, σε συγκεκριµένη διεύθυνση ώστε να κριθούν. ∆εν υπήρχε περιορισµός στη θεµατολογία, ενώ η γλώσσα µπορούσε να είναι τόσο η ελληνική όσο και η αγγλική. Κατά κάποιον τρόπο θεωρήσαµε ότι περιορίζεται έτσι η διστακτικότητά τους να εκφρα-στούν καλλιτεχνικά και επίσης ωθούνται στη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας. Η επιτροπή κρίσης αποτελείται από τον ποιητή Ηλία Γκρή, τον φιλόλογο και συγγρα-φέα Μάριο Μιχαηλίδη και τη φιλόλογο Πέννυ Πανουτσοπούλου. Επιλέχθηκαν τρία ποιήµατα, αλλά δηµοσιεύονται όλες οι συµµετοχές για να τις απολαύσετε. Καλή ανάγνωση!

∆ιαγωνισµός Ποίησης µέσω e-mail!

Φιλία είναι ένας δεσµός,

τόσο γλυκός όσο τα πιο όµορφα λόγια του κόσµου, τρυφερός όπως ένα χάδι,

δυνατός σαν τα συναισθήµατα που κλείνει µέσα της µία αγκαλιά, µεγαλειώδης σαν την αρµονία της διαφορετικότητας των ανθρώπων του πλανήτη µας...

POLYGLOT

Φιλία είναι...- Χριστίνα Ταλαµάγκα, IB1

Όµορφή µου κοπελιά,

όταν στα µάτια σε κοιτώ το µέλλον µας θωρώ.

Σαν εικόνα ονείρου αληθινού µοιάζουν όλα αυτά και

µακάρι να γινόντουσαν όλα αληθινά. Ας ζούσα έστω µια στιγµή αγάπης και στοργής και ας

χανόµουν µες του σκότους τη σιωπή.

POLYGLOT

ΟΝΕΙΡΟ ΑΛΗΘΙΝΟ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΕΛΛΑΣ

Εµπιστεύσου την καρδιά σου, είναι σύµβουλος καλός,

λέει πάντα την αλήθεια και είναι σύµµαχος πιστός.

Κι ας δέχεται χτυπήµατα και ας µπερδεύεται πολύ,

σωστό δρόµο θα σου δείξει, για να νικήσεις στη ζωή.

POLYGLOT

ΠΙΣΤΗ ΚΑΡ∆ΙΑ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ

Ο ποιητής Ηλίας Γκρής Έργο – Βιογραφικό σηµείωµα Ο Ηλίας Γκρής γεννήθηκε στην Κραίσταινα (Πελοπόνησος, Ηλεία)και σπούδασε στην Ανωτάτη Βιοµηχανική Σχολή Πειραιώς(το σηµερινό Πανεπιστήµιο Πειραι-ώς). Άσκησε τη δηµοσιογραφία σε διάφορες εφηµερίδες, εργάστηκε στην τηλεό-ραση της ΕΡΤ όπου έκανε εκποµπές ιστορικού περιεχοµένου και παρουσίαζε την εκποµπή ΜΟΡΦΕΣ ΤΕΧΝΗΣ(1999-2003). Εµφανίστηκε στα γράµµατα το 1977 µε την ποιητική συλλογή Οµολογίες. Έκτοτε, εξέδωσε τις συλλογές: Ρηµαγµένη Πολιτεία(1980), Στα Γεφύρια Του Κόσµου)(1982), Εχθρικό Τοπίο(1983), Λήθαργος Κόσµος(1987), Η Έφεσος Των Αλόγων(1993), Αλφειός Ποταµός (2005). Εξέδωσε επίσης τα πεζά: ΟΙ Αγλύκαντοι(1980), Το Μάτι Του Κόσµου(1990), Αρσενική Έρηµος(1996). Οργάνωσε και επιµελήθηκε: (1) τον τόµο-αφιέρωµα «Τάκης Σινόπουλος: Ένοικος τώρα του παντοτινού και του κεκυρωµένου»(1993), (2) τις ανθολογίες: Το Μελάνι Φωνάζει- Η 17η Νοέµβρη στη λογοτεχνία (2003), Η Αρχαία πατρίδα των ποιηµάτων: Νεοέλληνες ποιητές για την Αρχαία Ελλάδα (2004) Ποιήµατά του έχουν µεταφραστεί σε ξένες γλώσσες και έχουν συµπεριληφθεί σε ξενόγλωσσες και ελληνικές και ανθολογίες. Τόµος ποιηµάτων του έχει εκδοθεί στα Βουλγαρικά (εκδ. Μπαλκάνι, 2006). Συµµετείχε σε ∆ιεθνή Συνέδρια Λογοτεχνίας, βραβεύτηκε µε το Α΄ Βραβείο Ποίησης «Λιλής Ιακωβίδη» της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Είναι µέλος της ΕΣΗΕΑ και της Εταιρείας Συγγραφέων.

Το σκεπτικό της επιτροπής Οι µαθητές που έλαβαν µέρος στον ποιητικό διαγωνισµό, εκτός του ότι µετείχαν σε κάτι θαυµα-στό, έγιναν κιόλας µέτοχοι στην τράπεζα της ποίησης. ∆ηλαδή, µέτοχοι του ονείρου, αφού η ποιητική πράξη οφείλει τη γέννησή της στο όνειρο, µέσ’ από ένα αδιόρατο, λεπταίσθητο σκού-ντηµα του ασυνειδήτου, όπου ενδηµούν τα όνειρα. Όλα τα ποιήµατα κρύβουν ένα πρώτο δηµιουργικό σκίρτηµα, αυτό της ποίησης! Που όταν αφυ-πνιστεί και ζητήσει πνοή, ζωή και διάρκεια σ’ αυτήν, βάζει δύο όρους για να ’χει λόγο ύπαρξης: αγάπη και διαρκή έγνοια για τη γλώσσα και µια στοχαστική µατιά στην ύπαρξη που έχει το νόηµα της φιλοσοφικής ενατένισης του κόσµου. Από τούτο το δεύτερο, πάντα γυρνά σε ανα-στοχασµό µέσα στην ίδια την ποίηση που τη βοηθά έτσι ν’ ανέβει τη σκάλα της ωρίµανσης. Και τα δύο τούτα υπάρχουν εν σπέρµατι και ανιχνεύονται στους στίχους των µαθητών µας. Το αν θα τους δοθεί η ποίηση, αυτό θα εξαρτηθεί από τη δική τους αφοσίωση σ’ αυτήν. Γιατί όσο πιο µεγάλη η αφοσίωση κάποιου στην ποίηση –µε την προϋπόθεση του τάλαντου, βέβαια –τόσο περισσότερο αυτή τού δίνεται! Με αφετηρία αυτές τις σκέψεις, η επιτροπή προέκρινε για το βραβείο το ποίηµα «Το ναυάγιο» της Εύης Γεωργαλλή. Εδώ έχουµε έναν ποιητικό τόνο άξιο προσοχής, τόνο που αναπτύσσεται πάνω στον καµβά συγκεκριµένου µύθου – ο νέος που καταρρέει στην κόλαση των ναρκωτικών. Η γλώσσα κυλάει αβίαστα, εκπληρώνοντας σε ικανοποιητικό αισθητικό επίπεδο, τους όρους που η ποίηση θέτει για να υπάρξει. Επίσης, προκρίθηκε για τον Α΄ έπαινο το ποίηµα «POEM» του Ντίνου Γιαννόπουλου και για το Β΄ έπαινο το ποίηµα «Αναµνήσεις» της Χριστίνας Μαραβέγια. Και µια παραίνεση. Συνεχίστε να γράφετε διαβάζοντας και συνεχίζοντας, διαβάστε γράφοντας. Η ποίησή µας έχει ανάγκη από νέο αίµα.

Αθήνα, 27 ∆εκεµβρίου 2009 Η επιτροπή Πρόεδρος: Ηλίας Γκρής, ποιητής

Μέλη: Πέννυ Πανουτσοπούλου, φιλόλογος Μάριος Μιχαηλίδης ,φιλόλογος-συγγραφέας

VOLUME 3, ISSUE 5 Page 9

ΣΙΩΠΗ Σιωπή σηµαίνει ευτυχία Σιωπή ποιος ξέρει τι θα πει

Εγώ όµως ξέρω Είµαι παιδί

Και ένα παιδί στη ζωή του προχωρεί ∆εν κάνει στάση για σιωπή… Σιωπή λοιπόν σηµαίνει πόνος

Καµία ανοιχτή αγκαλιά Και άµα µιλήσεις θα γίνει πάλι

Όπως παλιά…

POLYGLOT

Νικολέτα Βερν - ΣΙΩΠΗ

Βλέπω κάθε πρωί όταν ξυπνάω ανθρώπους να τρέχουν βιαστικοί , να «πολεµάνε» για το αύριο. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο πολεµάµε υπάρχει απλώς το τίποτα και το µεγαλύτερο τίποτα και όσο πιο πολύ προσπαθεί κανείς να είναι κάτι τόσο πιο πολύ βυθίζεται στο τίποτα . Τελικά το τίποτα είναι τα πάντα αλλά τα πάντα είµαστε εµείς ...

POLYGLOT

Αλήθεια - Χρήστος Τσακίρης

End. You’re near. Don’t care cause I’m clear.

Darkness all over the world. Come and help me, my lord.

Wandering soul give me the sign,

Don’t just forget with a glass of wine.

Torn between white and black, Does it feel right to go back?

End. You’re near.

Though I do care, cause I’m not clear.

POLYGLOT

End - ∆έσποινα Πολυζωίδου.

Your life is a road Unknown as it’s unique

It is a certain code The only law obeyed

Ignore it in your consciousness The road will never fade

The road defines your being Defines you to the core There is no other path No other open door

It’s prison and it is freedom A truly sacred ride

As home as it is cell Enjoy it in your pride

For when the road shall end Your end will come as well.

POLYGLOT

POEM – ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΠΕΙΡΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΡΑΓΙΣΕΙ ΜΙΑ ΚΑΡ∆ΙΑ.

ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΜΙΑ ΚΑΡ∆ΙΑ

ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ.

POLYGLOT

ΣΤΕΛΙΝΑ ΝΤΟΥΚΑΚΗ - ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ.

This world sometimes seems unfair

Seems like i am caught in a net It remains a surprise how a glimpse in your eyes

Can nulify my despair No words can achieve the moments i live

When i sense your eyes in my rear They offer my heart a dionysian dance

And i am free from all fear.

POLYGLOT

ΜΑΡΙΟΣ ΝΟΥΤΣΟΣ—THESE EYES

2

DOUKAS POLYGLOT Page 10

Άµα το όνειρο έχει πλαστεί και τα µονοπάτια έχεις βρει, το δρόµο να µη φοβάσαι.

Είναι το όνειρο που θα σε ακολουθεί και το µονοπάτι που θα σε καθοδηγεί,

στο δρόµο να µην πλανάσαι.

Εάν µέσα σου η φλόγα κατοικεί κι η καρδιά µε πάθος πυρπολεί,

η Ιθάκη δε θα χαθεί.

Μα είναι εκείνη που θα σε προσκαλεί ο κόπος σου να µη χαθεί,

ώστε το όνειρο να εκπληρωθεί.

POLYGLOT

Αργύρης Αργυρούδης—Εις τον δρόµο για την Ιθάκη

Καλπάζαµε µαζί, χαρούµενοι και ζωντανοί,

στα απέραντα λιβάδια µιας ονειρεµένης χώρας.

Η µαύρη χαίτη και τα κατάξανθα µαλλιά,

κυµάτιζαν µαζί.

Ταχύτητα και αδρεναλίνη, αίσθηση ελευθερίας.

Ήµασταν ένα.

POLYGLOT

΄Ενα όνειρο... - Άλεξ Ευαγγέλου

Τα χρόνια που µαθαίνεις τον κόσµο, τη ζωή αλλά και τους ανθρώπους, είναι τα εφηβικά. Είναι χρόνια µε πολλές καινούργιες εµπειρίες, χρόνια µε πολλές χαρές και λύπες, χρόνια µε πολλές δύσκολες και ταυτόχρονα φανταστικές στιγµές. Γι’ αυτό και πρέπει να χαιρόµαστε την κάθε στιγµή χωρίς γκρίνια και στεναχώριες.

POLYGLOT

Εφηβικά Χρόνια. – Θάνος Αβραµίδης

Το φως του ήλιου έλαµψε και ήσουν πάντα εκεί,

µα µόλις έφευγε χανόσουν σαν πουλί. Σε έψαχνα παντού, µα το µόνο που αντίκριζα

ήταν η σκιά σου χωρίς χρώµα και ουσία. Το σκοτάδι µε φόβιζε πολύ µα µόλις σε σκεφτόµουν

ερχόταν η αυγή. Περνούσαν µέρες και νύχτες και οι ανεξίτηλες στιγµές µας χάθηκαν

για µια ζωή. Ελπίζω η µέρα που θα σε ξαναδώ να έρθει σύντοµα και τότε η µέρα

θα µείνει µέρα και το σκοτάδι και ο φόβος θα εξαφανιστούν για µια ζωή ...

POLYGLOT

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ - Χριστίνα Μαραβέγια

Περίµενα. Το σχολικό είχε αργήσει. Ήταν κοντά επτάµισυ το πρωί. Σε είδα να περνάς από δίπλα µου και σε

χαιρέτησα. ∆ε µου µίλησες. Ήσουν σκυφτός, τα χέρια σου κρεµόντουσαν µέχρι κάτω. Κρατούσες µια ζακέτα και την έσερνες στο δρόµο. Η µατιά σου θολή, µετρούσες τα βήµατά σου. Οι µαύροι κύκλοι, µια «άδολη φρίκη» µας έλεγες συχνά και χανόσουν από ντροπή µη δούµε τη µύτη σου να στάζει αίµα. Σε χαιρέτησα. «Γεια σου ναυαγέ», όχι γιατί τραγούδαγες εκείνο το «µπαρ το ναυάγιο», αλλά γιατί είχες µαλλιά µέχρι τους ώµους και ήσουν πάντα αξύριστος. Πέρασαν βδοµάδες και δε σε ξαναείδα. Πήγα µια µέρα στην πλατεία. Είδα το Μάκη, «έλα αύριο, µου είπε, θα

τον δεις». Σε είδα. ∆άκρυσα. Τρέκλιζες επικίνδυνα. Μια σκιά. Την άλλη µέρα είµαστε όλοι εκεί. Στη σιωπή των µνηµάτων. Φορούσαµε µαύρα. Μόνο η µάνα σου φορούσε λευκά. Μετά ήρθε ένα φορτηγάκι που έκανε απαίσιο θόρυβο και την πήρε. Καλά, εµάς δε µας λυπήθηκες. Τη µάνα σου; Μα, τι σου λέω. Σάµπως ακούς; Λοιπόν, ναυαγέ: χρωστάς δυο

ατέλειωτα ανέκδοτα, µια βόλτα µε τη µηχανή σου, τα δυο στιχάκια που µαζί σκαρώσαµε και, κοίτα. Σταµάτα, επιτέλους να τραγουδάς µε την απαίσια φωνή σου. Είναι µέρες τώρα που επιµένεις να µε βασανίζεις και να µου παίρνεις τ' αυτιά.

POLYGLOT

« Το ναυάγιο» - Εύη Γεωργαλλή

Μεσ' το δάσος περπατώ και πηγαίνω στο σχολείο

µαζί µε την τσαντούλα µου που την σφιγγοκρατώ.

βλέπω και 'να λύκο πιο µετά, και τροµάζω φοβερά.

τελικά φτάνω στο σχολείο και την δασκάλα χαιρετώ.

πολύ χαρούµενος µετά,

πάω στο µάθηµα τελικά!!!

POLYGLOT

Η ∆ΙΑ∆ΡΟΜΗ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΤΟΓΛΟΥ

3

1

Model United Nations 2009Model United Nations 2009

VOLUME 3, ISSUE 5 Page 11

We began preparing for the Model UN Conference weeks in advance. We had to research our country or organization—in this year’s conference, we represented The Netherlands and Amnesty International, and we also had, for the first time, younger students from the gymnasium who participated in the two Action Papers on Food Security and Anti-Piracy.

Each delegate in the conference was assigned to a commit-tee, where we spent three days debating and voting on our topics, which included political, environmental, and human rights issues. In addition to the countless hours we spent researching our topics on the internet, we also visited the Dutch Embassy and the Greek office of Amnesty Interna-tional, where we learned valuable information that added to our insight.

Our MUN experience was valuable for many reasons. We learned about the United Nations and how it works, and we learned about The Netherlands and Amnesty International. We became very good at researching our topics, and learned how to write resolutions on them. There was also the lobby-ing and debating that took place, which helped us to ex-change ideas with other people, and to argue and effectively support our opinions. Our contact with students from differ-ent countries and cultures gave us better insight and under-standing of other views and ways of thinking. Finally, we were able to greatly improve our English skills, since every stage of the conference was in English.

In addition to the work involved, it was also a lot of fun. There were delegates from many other countries, and we made lots of friends and exchanged e-mail addresses with them, promising to keep in touch.

We are very proud to have been a part of Model United Nations, and hope to do it again. If you get the chance, you should definitely take part!

Alexandra Panayiotou, C’ Gymnasium Nasos Chronis, A’ Lyceum

“Now let’s see ….we start

with the wide end and ex-

tend it about 12 inches

below the narrow end …

cross the wide end over the

narrow end …”

Dutch Delegates Nasos

Chronis and Olga

Dritsopoulou

Aris Papadopoulos support-

ing his views in the Anti-

Piracy Committee

Front row: Claire Saramandi,

Orianna Bairaktari, Byron Tsiblakos,

Alexandra Panayiotou, Andrianna

Mara, Aris Papadopoulos, Stavroula

Nioma. Back row : George Papado-

poulos, Nasos Chronis, Angeliki

Kopsini, Olga Dritsopoulou, Natalia

Vangelatou.

MUN Delegates 2009

Action Paper and Amnesty Interna-

tional Delegates Alexandra Panay-

iotou, Aris Papadopoulos, Natalia

Vangelatou and Byron Tsiblakos.

Orianna Bairaktari and Ange-liki Kopsini representing the Netherlands in the General Assembly

DOUKAS POLYGLOT Page 12

In order to become better prepared for our roles as "Dutch delegates" at the Deutsche Schule Athen Model UN Conference, we visited the Dutch Embassy on October 14th, where we spoke at length with Mr. Paul A. van Rhijn, Head of the Economic Affairs section.

Before our visit we knew a few things about The Netherlands (not "Holland", as we learned--South Holland and North Holland being the names of two of the country's twelve provinces). We knew that the country is famous for its tulips, Gouda cheese, windmills, clogs, and bicycles as a popular form of transportation. We knew about the many famous Dutch artists such as Rem-brandt, Vermeer, and Van Gogh. But Mr. van Rhijn enlightened us about many of the political, environmental, economic and human rights issues that were on the agenda at the conference, and that we, as Dutch delegates, would have to discuss from the Dutch point of view.

We learned about the country's concern with environmental issues, which affect the country directly, as it is located below sea-level, and which ulti-mately affect the world's geopolitical situation. Mr. van Rhijn spoke to us about his country's cooperation with developing countries, which involves monetary aid, working with non-governmental organizations (NGOs), and sending Dutch experts in agriculture and other areas to developing countries. We also talked about the social tolerance and liberal policies of The Nether-lands, such as the country's strong opposition to the death penalty, and strong support of human rights and the individual's right to choose in matters of euthanasia, abortion, and sexual preference. In addition, we talked about how the government works to ensure the welfare of children through numer-ous and generously funded health, education, and public information pro-grams.

Our visit to the embassy proved to be most helpful, and made our representa-tion of The Netherlands easier and our roles as Dutch delegates more accu-rate.

Olga Dritsopoulou (IB1), Nasos Chronis (A5'Lyceum),

Stavroula Nioma (A6'Lyceum), Angeliki Kopsini (B2'Lyceum),

Claire Saramandi (A5'Lyceum)

"Dutch delegates" visit the Dutch Embassy"Dutch delegates" visit the Dutch Embassy

Amnesty InternationalAmnesty International (a part of the interview)

Q1: Aggeliki Kopsini: It is common knowledge that, nowadays, the number of street and working children is increasing as time goes by. So I would like you, as AI, to tell me what measures have been taken to eliminate this phenomenon.

John Piliouris: Well, there is always the long-term goal to eliminate whatever problem concerns the children or discrimi-nation. In general, the way that AI works is by doing strong lobbying. We have, that is, 155 sections all over the world who try to put some pressure on the countries. So, let us say that we want to change something in Greece that requires one to two years of research, there will be a focus on this country from all the sections of AI so that it can put extra pressure on the government. Now, concerning the rights of the children, what we ask is the full implementation of the convention. Moreover, we try to create pressure from the media by making a campaign that talks about children who are victims of trafficking or publicizing a report or also creating educational games.

Q2: George Papadopoulos: I’m in the social and hu-manitarian committee so I would like to ask what the opinion of AI concerning euthanasia is.

John Piliouris: Well, first of all AI covers lots of different countries so sometimes there are problems with the ethics of the country, if it is a Catholic country or Christian or Muslim, so we believe in life and life with dignity. There is not a certain position of AI concerning euthanasia. However, there are, as far as I know, some guidelines about life and having life with dignity. So, the most important is people’s personal choice and what kind of life they could have. Gener-ally, AI is in favour of full access to the best medical health care someone could have and respect for personal choice. The bottom line is people’s life.

Q3: George Papadopoulos: What is AI’s position on ethnic, religious and sexual minorities?

John Piliouris: Well, for us it is very clear that we want all these minorities to have full access to ser-vices such as health, education, all the spectrum of the rights – economical and social – as the main population of all countries. We know, however, that sometimes there is hidden discrimination or racism that goes even through the media or stories that people say. We want all the human rights to be fully implemented for them. What we are doing is to find all these problems and make some reports. Another basic problem with the minorities is that they do not have a voice; they are voiceless. They do not have the media or people in the parliament so we support their social and political life. We try to empower them so that they

could equally participate in the society.

Q4: Orianna Bairaktari: What about sexual and reli-gious minorities?

John Piliouris: We are trying to change the perception of people towards minorities. All people should understand that everyone has equal access to human rights.

Q5: Byron Tsimplakos: I would like to ask some ques-tions regarding the situation in Pakistan. What’s their major problem?

John Piliouris: Well, AI is not taking a political stand or a political situation of the one or another side. In Pakistan we have an emergency situation as we have many people who have lost their houses. Therefore, there should be a provision so that people will not lose their right to housing, they should be given support. The basic thing for us is that these people will not lose their life, meaning that they do not lose their economical development or they do not lose their right to education or they do not have severe problems with their health. It seems that the situation is deteriorating as people have lost their balance, that is, the way that they used to live. What AI wants is that these people get the support they need, especially if they go to other countries. They should be given humanitarian support. We ask from the international community to make a strong statement on this, to respect people’s rights and try to solve the problem. We try not to be reactive, but proactive.

Owing to our participation in the DSA MUN we visited the central office of Amnesty International in Athens. Entering the office we saw people hard at work. In short time, however, they found someone who would help us even though they all seemed quite occupied.

The interview started with Mr John Piliouris, Cam-paigner of the Greek Section of A.I., filling us in a bit on general information about this non-governmental organization. He told us all about their goals, which basically are to pressure governments on subjects such as the rights of minorities, and he men-tioned the influence they have exerted on the Greek government. After this short introduction, we started to ask questions for each of our committees - we had one delegate in the political committee representing A.I., two in the social and humanitarian representing A.I. and Netherlands and one in the Special Conference on Child Rights. But as it was expected, he did not have all the information we needed. He was able to answer most of our questions, though, underlining every time that A.I. wants a neutral yet fair solution to the many problems countries face.

To sum up, other than helping us out with our very, very hard resolutions, he inspired us. We found out that there are people who actually care about all these difficult problems, people who are fighting to make things better. And ... in case you too feel interested in this organization, volunteers are accepted 18+…

Orianna Bairaktari A2/Λ Byron Tsiblakos Α3/Λ

George Papadopoulos Α6/Λ

Students with Mr. Paul A. van Rhijn at the Dutch Embassy

VOLUME 3, ISSUE 5 Page 13

SkateboardingSkateboarding Skateboarding is the third most popular sport among teenagers after football and basketball. But how and where did skateboarding start and what kind of equip-ment do skaters really need? What are the most popu-lar tricks in skateboarding and where can skaters get together and challenge themselves in competitions?

Skateboarding started in the poor, slum area of Dog-town, in the south side area of West Los Angeles during the 70’s. It was initially started from surfers (they were thought to be very aggressive and antisocial people), who enjoyed skateboarding as something to do after surfing. They used to ride the concrete like they were riding the waves. The most popular surfers/skateboarders were the Zephyr team (the Z-boys) who first introduced the most basic tricks of skateboarding in Venice Beach, Los Angeles. They made the sport a big hit and the rest….is history!

Skaters who want to be serious about their sport have to learn a variety of tricks. Some of them are the “heel flip”, the “kick flip”, the “kick turn” and the “ollie”. The last one is the most important, as a real skater has to know how to easily jump with the skateboard stuck to his/her feet. Some other styles are the slalom and the freestyle.

However, a good skater has to have the right equip-ment. Skateboard shoes are very important as they are specifically designed for skateboarding. Skaters can do much better wearing the right shoes. Helmets are another “must-have”. “If there are wheels under your feet, there’s a helmet on your head. Skaters are going to crash and don’t want to spray blood all over the pavement.” professional skaters say. Quality skate-boards and pads are also necessary. Concerning the clothes, there is no specific rule; a skater can wear super tight or baggy jeans, T-shirts or anything that looks rough or ragged-looking.

Moreover, there are many skateboarding competitions going on in many countries of the world. The most popular is the World Cup in Skateboarding, happening in different venues every year. There is even a Skate-boarding Day, June 21st, where skaters take a break from everything and get together with family and friends to go skateboarding.

The most famous skater in the world is Tony Hawk from San Diego, California, who has won numerous contests over the years.

Skateboarding is fun and gives the chance to people to challenge themselves. Although a bit dangerous, when having the right equipment, it can be safe. Millions of teenagers around the world have taken up this hobby and express themselves through it.

Dimitris Skotidas & Konstantinos Grybogiannis, EN166

Doing the "ollie" move Doing the "kickflip"

move

Tony Hawk presents

the new Six Flags

Theme Park in Texas

Tony Hawk's first steps

in skateboarding

∆ηµήτρης Αβραµόπουλος∆ηµήτρης Αβραµόπουλος Πώς νιώθετε που είστε ένας επιτυχηµένος πολιτικός;

Ο πολιτικός είναι πετυχηµένος όταν οι πολίτες αναγνωρίζουν

και εκτιµούν το ήθος του και την χρησιµότητά του. Αν αυτό

ισχύει και για µένα, µε ενθαρρύνει να συνεχίσω.

Πώς πετύχατε τον στόχο σας;

∆ουλεύοντας και προσπαθώντας από παιδί µε οδηγό τα όνειρά

µου και την στήριξη των γονιών µου.

Με ποια αφορµή γίνατε πολιτικός;

Ήταν µια απόφαση που πήρα όταν ήµουν διπλωµάτης και

υπηρετούσα κοντά στον Πρωθυπουργό. Ο λόγος ήταν και

είναι να είµαι χρήσιµος στην κοινωνία.

Θα θέλατε τα παιδιά σας να ακολουθήσουν την πολιτι-

κή;

Όχι, εκτός αν τα ίδια το θελήσουν. Η πολιτική δεν είναι

ιδιωτική ή οικογενειακή υπόθεση, ούτε κληρονοµείται.

Πού σπουδάσατε;

Στο Α’ Γυµνάσιο Αθηνών, στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, Βρυξελ-

λών και Βοστώνης. Νοµική, Πολιτικές Επιστήµες, Ευρωπαϊκές

Σπουδές, ∆ιεθνή Οργάνωση και ∆ιπλωµατική Ακαδηµία.

Πώς ξεκινήσατε την καριέρα σας;

Ως διπλωµάτης καριέρας στο Υπουργείο Εξωτερικών. Πρώτη

µου θέση σε ηλικία 29 χρονών, Πρόξενος της Ελλάδας στο

Βέλγιο.

Τι θέλατε να γίνεται όταν ήσασταν µικρός;

∆ηµοσιογράφος, Αρχαιολόγος ή ∆ιπλωµάτης. Τελικά έγινα

πολιτικός.

Students of EN167

Γιατί επιλέξατε αυτό το άθληµα; Γιατί µου άρεσε από µικρός και πιστεύω πως στα περισσότερα αγόρια αρέσει. Πόσα χρόνια παίξατε ποδόσφαιρο; Έπαιξα 27 χρόνια. Ποιός σας παρότρυνε να παίξετε ποδόσφαιρο; Τα µεγαλύτερα αδέλφια µου που έπαιξαν και αυτά ποδόσφαι-ρο και ο πατέρας µου. Πόσο χρονών σταµατήσατε το ποδόσφαιρο; Σταµάτησα 35 χρονών. Ποιόν αθλητή είχατε για πρότυπο; Τον ∆οµάζο και τον Πελέ. Τι κανόνες πρέπει ακολουθεί κανείς όταν είναι µέλος µιας οµάδας; Να σκέφτεται πάντα για το καλό του συλλόγου και όχι µόνο

για την προσωπική του προβολή. Ήταν σκληρή η δουλειά στις προπονήσεις; Πολύ σκληρή. Κι εγώ προσωπικά έκανα πολλές φορές προπόνηση και ατοµική εκτός της οµάδος. Αποδεχόσασταν την ήττα; Πόσο εύκολο είναι για έναν αθλητή να την αποδεχτεί; Κανείς δεν δέχεται την ήττα. Εάν είναι λόγω ανωτερότητας του αντιπάλου την δέχεσαι πιο εύκολα από µια άδικη ήττα που πολλές φορές συµβαίνει στο ποδόσφαιρο, όµως προχωράς και σκέφτεσαι πάντα τον επόµενο αγώνα. Πετύχατε τους στόχους που είχατε βάλει; Νοµίζω πως ναι. Έπαιξα πολλά χρόνια στην ίδια οµάδα που αγαπούσα απo µικρός και ήµουν αναντικατάστατο µέλος της Εθνικής Ελλάδος. Ποια ήταν η καλύτερη στιγµή στην καριέρα σας; Η καλύτερη στιγµή ήταν η πρόκριση της Ελλά-δας για πρώτη φορά στους τελικούς του Κυπέλ-λου των Εθνών το 1980. Ποια είναι η γνώµη σας για τους χούλιγκαν;

Είναι από τα πιο µελανά σηµεία του σηµερινού ποδοσφαίρου και ο κυριότερος λόγος των λιγοστών φιλάθλων που πηγαί-νουν στο γήπεδο πια, σε σχέση µε την εκποµπή µου. Ποια είναι η γνώµη σας για το σύγχρονο ποδόσφαιρο; Το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει ταχύτητα και οµαδικότητα περισσότερο από παλιά αλλά λείπουν οι καλοί παίκτες, µε λίγες εξαιρέσεις φυσικά, που µπορούν να πάρουν την οµάδα επάνω τους. Τι πρέπει να κάνει κάποιος για να γίνει καλός ποδοσφαι-ριστής; Να κάνει καλή ζωή, να έχει υποµονή και επιµονή αλλά και φυσικά ταλέντο. Ν’ αγαπά το άθληµα πρώτα απ’ όλα και µετά τα χρήµατα. Είναι δυσκολότερο να είναι κανείς προπονητής ή ποδο-σφαιριστής; Νοµίζω πως είναι πιο δύσκολο να είσαι ο προπονητής. Άλλωστε βλέπετε πως πολλοί καλοί ποδοσφαιριστές δεν έγιναν καλοί προπονητές και το αντίθετο. Η ευθύνη είναι πολύ µεγαλύτερη για τους προπονητές και λιγότερο για τους παίκτες.

Students of EN165

Σπύρος ΛιβαθηνόςΣπύρος Λιβαθηνός

DOUKAS POLYGLOT Page 14

VOLUME 3, ISSUE 5 Page 15

Q. Quels étaient vos rêves quand vous étiez petite? Mon enfance était vraiment marquée par la mort de ma mère et le départ de mon père en Amérique. Je me suis retrouvée à l’ âge tendre de 15 ans dans un orphelinat en Corrèze. Mon rêve était alors de s’ en sortir et mon ambition de devenir célèbre même en prenant des risques. Q. Quand est – ce que “Gabrielle” est devenue “Coco”? A l’ âge de 24 ans j’ ai fait mes débuts dans la chanson dans un café – concert en interprétant “Qui qu’ a vu coco?” qui contait l’histoire d’ un chien perdu. Ce surnom ne m’a jamais quittée. Q. Quand vous êtes – vous lancée dans la couture? Au début j΄étais modiste mais, habile à manier le fil et l΄aiguille, j’ ai toujours rêvé d’ ouvrir une maison de couture. C’était en 1918 où j’ ai commencé à édifier peu à peu l’ une des maisons de couture les plus importantes de l’ époque. Q. Vous avez rendu au corps des femmes sa liberté. Comment cette «silhouette neuve» a été créée?

J’ ai modernisé l’ habillement féminin en créant des vête-ments simples et pratiques dont l’ esthétique s’ inspire d’ une vie dynamique et sportive qui aime jouer avec les codes féminins / masculins : J’ ai lancé la mode des cheveux courts et des peaux bronzées (après un bronzage accidentel lors de mes vacances en mer du Nord, alors qu’ avant les peaux claires étaient à la mode). Q. Vous êtes la première couturière à lancer ses pro-pres parfums. N’ est -ce pas? C’ est vrai … Mon grand amour est “CHANEL No. 5” mon premier parfum. Mes parfums connaissent une célébrité mondiale. Q. En ce qui concerne les vêtements quelle est votre création préférée? Le tailleur de tweed dont la veste à quatre poches (d’ inspira-tion militaire) est décorée de boutons – bijoux. C’est la silhouette Chanel qui est devenue un classique. Q. Votre style est copié partout dans le monde. Com-ment avez – vous réussi à avoir ce grand succès ? “Je ne fais pas la mode, je suis la mode”. “La mode se démode, le style jamais”.

Λυδία Τάγαρη, ΒΓΑ1 Βάνα Τσαγκαρογιαννάκη, ΒΓΑ1

Πάρη Τρακοσάρη, ΒΓΑ1 Ήβη Κουµάκη, ΒΓΑ1

Coco ChanelCoco Chanel

Les élèves de la première du Lycée de notre école intervie-went Geneviève Courbin sur son métier et ses projets en Asie. Madame Courbin, parlez – nous de votre métier d’ orthophoniste en France, quelles études avez – vous faites? Depuis près de 40 ans, je suis orthophoniste spécialisée pour la rééducation de la surdité. L΄ orthophonie est une discipline qui s΄ apprend en faculté de médecine (3 ans de cours théoriques et une année de stage pratique de spécialisation). Ce métier s’attaque à tous les troubles du langage et de la parole. Démosthène en précurseur avait trouvé une méthode de rééducation. Quel est l’ âge des élèves avec qui vous travaillez? Les enfants dont je m’ occupe (de 2 à 20 ans) naissent avec une surdité qui les empêche plus ou moins d’ entendre, donc d’ apprendre les mots et de parler. Ce handicap a de lourdes répercussions sur les fonctions cérébrales (difficultés à imaginer, à comprendre les concepts). Quel est exactement votre travail avec ces élèves – là? Μοn travail alors est de les accompagner pendant toute leur scolarité en milieu normal avec les entendants d’ où le besoin d’ un soutien quotidien pour le langage et les matières scolaires. Le temps de la séance de ré-éduction varie de 30 min. à 1h30. Ceux qui sont en terminale (classe du bac en France) travaillent plutôt 3h de suite, 1 ou 2 fois par se-maine. Plusieurs de mes «anciens élèves» ont obtenu le bac et suivent des cours à l΄ Université, ce qui est remarquable! Qu’ est – ce qui vous a poussé à aller au Cambodge faire du bénévolat? Après une année de retraite, j’ avais envie de donner du temps pour une cause humanitaire. Par l’ intermédiaire d’ une amie qui y passe tous ses congés, un Organisme Huma-nitaire m’ a proposé de partir 6 mois au Cambodge pour former les instituteurs Khmers à la ré-éducation de la surdité. J’ ai donc été choisie et je pars le 1er Novembre. Les français ont – ils déjà travaillé dans l’ Οrganisme Humanitaire que vous nous avez mentionné et com-ment? Κrousar – Thmey (nouvelle famille) pour lequel je pars

travailler a été fondé par deux français qui étaient partis dans les camps pour s’ occuper des enfants orphelins (les Khmers rouges entre 1975 et 1979 ont transféré dans les camps de travail les gens des villes – tous ceux qui savaient lire et faisaient partie de “l’ élite” intellectuelle et en ont assassiné une grande partie). La priorité était donnée aux ouvriers et aux paysans. [*les Khmers = le peuple cambodgien]. Krousar – Thmey a créé des maisons ou étaient regroupés plusieurs orphelins avec un couple de «parents» cambodgien pour les élèves. Par la suite, ils ont bâti des écoles, puis des écoles spécialisées pour aveugles et sourds ainsi que des centres de formation professionnelle. Le roi du Cambodge inaugurera en Novembre la 5e école pour enfants sourds. Mme Courbin, vous personnellement, comment trouvez – vous votre mission humanitaire au Cambodge? Je pense que c’ est passionnant et excitant de partir à la rencontre d’ un peuple à la culture raffinée et millénaire (Temple d’ Angkor – patrimoine mondial de l’ UNESCO à Siem Rep.). Moi, je serai basée à Phnom – Penh, la capitale, mais je circulerai dans les écoles de tout le pays. Aujourd’ hui, je dois vous dire que le pays se trouve dans un état de grande pauvreté et déficience (pas ou peu de méde-cins, d΄avocats, de professeurs de lycée ou d’ université) et réclame l’ aide des organisations humanitaires. Nous sommes vraiment émus de votre travail Madame, et on voudrait vous féliciter et vous souhaiter bon courage à votre mission humanitaire au Cambodge !

Κωσταβασίλη Αντιγόνη, ΛΑ3, Μελανούρη Ειρήνη, ΛΑ4, Μητροπούλου Ειρήνη, ΛΑ4, Μπάτσας Αλέξανδρος, ΛΑ5

Πιλαφά Στέλλα, ΛΑ4, Σαραµαντή Κλαίρη, ΛΑ5 Τσιµπλάκος Βύρων, ΛΑ3, Φιλιππάκος Πάνος, ΛΑ3

Χαραλάµπους Πάολα, ΛΑ5, Χριστοπούλου Ισιδώρα, ΛΑ4 Βλάχος ∆ηµήτρης, ΛΑ1

Geneviève HeGeneviève Henry nry –– Courbin: Courbin: une franune française au Cambodge !çaise au Cambodge !

Gabrielle Bonheur Chasnel dite Coco Chanel (1883-1971) fut une créatrice, modiste et une styliste française célèbre pour ses créations de haute couture et de parfum. Elle est à l’origine de la maison de haute couture Chanel.

Deux mots sur le filmDeux mots sur le film “Coco avant Chanel”

Ce film d΄époque est l’ histoire d΄une petite fille qui n’ en revient pas d’ avoir été aban-donnée par son père. La jeune Gabrielle Chanel, devenue cousette le jour et chanteuse pour des soldats la nuit, a décidé de façonner sa vie sur ses mesures. Andrey Tautou, est excellente dans ce rôle taillé pour elle, Coco Chanel avait l’ intuition de la liberté et Anne Fontaine (mise en scène) a pris la liberté de la filmer avec intensité.

«Βρίσκω συναρπαστικό και συγχρόνως συγκινητικό το ότι φεύγω για να υπηρε-τήσω ένα λαό µε ραφινάτη κουλτούρα χιλιετηρίδων και να προσφέρω την βοήθειά µου σε παιδιά που πράγµατι έχουν ανάγκη».

Εδώ και περίπου 40 χρόνια η Geneviène Cour-bin είναι καθηγήτρια ορθοφωνίας στο Παρίσι για παιδιά µε πρόβληµα ακοής. Ένα χρόνο µετά τη συνταξιοδότησή της, προσφέρεται ως εθελόντρι-α µέσω Ανθρωπιστικού Οργανισµού για να εκπαιδεύσει δασκάλους στην Καµπότζη που θα διδάξουν παιδιά µε πρόβληµα ακοής. Ένα πραγ-µατικά συγκινητικό και αξιοσηµείωτο έργο γεµάτο ευαισθησία και ανθρωπιά!

DOUKAS POLYGLOT Page 16

Let’s Help In The Classroom Let’s Help In The Classroom -- E1252 (B5)E1252 (B5)

Vangelis Sotiriou Nicholas Alexandrakis

VOLUME 3, ISSUE 5 Page 17

Let’s Help In The Classroom Let’s Help In The Classroom -- E1241 (B4)E1241 (B4)

Boys (left to right, front to back): Orpheas Kourbelis, Konstantinos

Michaeil Karagiannis, Dionysis Kara-georgiou, Jason Dais, Constantinos Constantopoulos, Aggelo DelToro,

Efthimis Spanopoulos

Girls (left to right): Nadia

Karamitsou, Styliana Rouka, Barbara Perri, Nelly Serdari, Dina Koronaki

DOUKAS POLYGLOT Page 18

My Alphabet CollageMy Alphabet Collage——E1221 (B2)E1221 (B2)

A=Vasilika Pikoula, B=Maria-Nefeli Panagiotou, C=Giorgos Mamalis,

D=Athena Georgakopoulou, E=Othon Nikas, F=Thomas Kontzadonoglou,

J=Phaedon Economides

VOLUME 3, ISSUE 5 Page 19

My Alphabet CollageMy Alphabet Collage——E1221 (B2)E1221 (B2)

K=Onnik Atzemian, M=Kostas Papadi-mos, P=Sofia Moraiti, R=Ms. Mary Fortis,

S=Vasia Kounava, W=Evelina Kouvat-sou, Z=Marios Babalis

After the political changeover, when independent

women’s groups with feminist demands were estab-

lished, issues of domestic violence were raised in

Greece. Eventually, this important issue was raised for

the first time at a governmental level and specialised

scientists were approaching the problem from

women’s perspective.

In Greece domestic violence is not dealt with explicitly

in criminal law but is covered under the statutes

governing general assault against the person. In

addition, there are no specific police guidelines, which

means that what the police do in cases of domestic

violence is generally determined by their attitudes to

the specific issue.

A remarkable step happened in 1998, when the

General Secretariat for Equality created the Battered

Women’s Centre in Athens. A few years later the

centre wasn’t only helping women, but also children.

As a result, significant progress was noticed, but the

so-called ‘unseen violence’ is still a silent aspect of

many women's daily life. The issue of women's abuse by

their husbands, lovers, brothers or fathers is not only a

''female issue'' but it has further psychological, medical, legal

as well as sociological dimensions.

The majority of people in Greece are not aware of violence

against women. Nevertheless according to recent research

that was conducted in Greece, 23.6% of women declare that

they know a woman from their friendly environment that has

suffered or is suffering from incidents of domestic violence

from her spouse.

Taking everything into consideration, we can honestly say that

people should be aware of the existence of violence and its

consequences.

Stella Konstantinidou ΛA3, Katerina Dagalaki ΛA3,

Manolis Karivalis ΛA4, Thanos Pabidis ΛA4, Paola Xaralabous ΛA5

Domestic Violence

ΤΜΗΜΑ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ 151 15126 ΜΑΡΟΥΣΙ

Phone: 210 6186000 Fax: 210 6186020

E-mail: info@doukas.gr

www.doukas.gr

Η Συντακτική Οµάδα ευχαριστεί τους εκπαιδευτικούς:

Βενάρδου Χριστίνα, Βλοντάρτζικ Ελβίκα, Γκολέµη Ελένη, Γλυκή Βίβιαν, Γονιδέλλη Κάθυ, Γραµµάτικα Λίλη, ∆ούνια Τόνια, Θανοπούλου Αγγελική, Ιωαννίδου Κάτια, Ιωσηφίδης Θεόδωρος, Καρατζίδου Σοφία, Κελλάρη Αναστασία, Κλαδάκη

Σάντυ, Κόρµπη Φώνη, Κουτσιούκη Βασιλική, Κυρίτση Λεµονιά, Λιµνιάτη Μαρία, Λυµπερόπουλος ∆ηµήτρης,

Μαδεντζόγλου Νατάσσα, Μιχαηλίδου Μιµή, Μόρλευ Ανέτ, Μπαγέρη Μπέσυ, Μπαλαφούτη Μικαέλλα, Μπαµπλαδήµου Νατάσα, Μπάσελ Άνν, Μπορµπουδάκη Λίλιαν, Ντόβα

Αγγελική, Ξένου Μαρία, Πριµάλης ∆ηµήτρης, Σαλιάρη Σοφία, Στάικου Μπέτυ, Σωτηρίου Χρυσάνθη, Τασιοπούλου Αθανασία,

Τάτση Βασίλη, Τζέµη Πένυ, Τσαγκαράκη Ειρήνη, Τσέβη Ελένη, Φόρτη Μαίρη, Φραγκούλη Αννα- Μαρία, Χαρµάνη

Βασιλική

Unsere Erstklässler des Gymasiums haben am

23.10.2009 die “Uwe – Kind – T – Shirt –

Ausstellung” besucht.

Auf der Terasse des Goethe – Instituts Athen haben

unsere Schüler an einer mehrsprachigen Rallye

teilgenommen. Sie haben mit Hilfe von

“sprechenden” T – Shirts eine Entdeckungsreise in

die Welt der Sprachen gemacht.