OUR VERY SMALL AMERICAN SUPPLEMENT

Hey motherfucking bitch who the fuck do you think you are placing your bloody hand in the dirty hands of the Turkish generals. It would have been more politically correct if you blow jobed them, one at a time obviously we do not wish your mouth to blow up in our small country since our hospi-tals could seriously damage your health rather than treat your wounds. Anyway may your fucking hand drop off and may you never get another orgasm in your life and if by any chance some Turk rapes you do not be surprised they have a tendency of fucking anything even things like you. I have a dream that one day little black children

together with little Hispanic Mexican and Indian children will burn down your fucking country and together with all the poor white children build a new America , an America that will not have the need to shake hands with murderers rapist thief ’s and the scum of the world. May you burn in hell.

P.S. We have a saying in the Greek world, that the worst type of Turk is the yenitsaros the Greek that became Turk. It goes for you as well. The name Doherty is obviously Irish and no doubt you are the kind of Irish that turned yenitsaros and dis-graced the country you came from, bitch.

Αγαπητοί αναγνώστες, οι ΟΝΑΓΡΟΙ του Νοεμ-βρίου θα είναι όλοι ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟΙ ή μάλλον σχεδόν φωτογραφικοί, διότι η φωτοσυνθέτρια και σελιδώτριά μας αποφάσισε να πάει ξανά διακοπές σε χώρες εξωτικές και να μας αφήσει στα κρύα τα νερά της Χώρας. Συγχωρέστε μας και κάντε κουρά-γιο. Θα προσπαθήσουμε, έστω και με αυτούς τους ολιγοσέλιδους πικτοριάλ ΟΝΑΓΡΟΥΣ, να σας κρατήσουμε συντροφιά. Αν μη τι άλλο να ενημε-ρώνεστε για τις εκδηλώσεις μας και για άλλα που συμβαίνουν στον τόπο μας και μπορούν να απο-τυπωθούν σε μια φωτογραφία ή ένα σκίτσο. Από τον Δεκέμβριο θα είμαστε πάλι μαζί με κανονική αρθρογραφία, σχόλια, κ.ο.κ. Αν κάποιοι από εσάς γνωρίζουν την τέχνη της έκδοσης εφημερίδας και μπορούν να μας βοηθήσουν, παρακαλούνται όπως επικοινωνήσουν μαζί μας. Κουράγιο!

Ο εκδότης του ΟΝΑΓΡΟΥ

Εκδοτικό ΣημείωμαΟΝΑΓΡΟΣ Νοεμβρίου

ΓΑΡΟΣ ΚΑΙ ΓΑΡΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΦΙΛΗΣ-ΣΙΑ-ΠΡΟΔΟΣΙΑ

ΑΤΑΚΤΟΣ, ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ ΚΙ ΑΝΑΓΩΓΟΣ | 14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015 | ΤΕΥΧΟΣ 24 | ΕΤΟΣ 1ο

Το ζήτημα δεν είναι αν η Αμερικάνα πρέσβειρα μας έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια, ούτε αν οι Αμε-ρικάνοι κατά συρροήν μας ξευτιλίζουν, αυτή είναι η δουλειά τους, αυτή είναι η πολιτική τους. Το ζή-τημα είναι που εμείς, συνηθισμένοι στις καρπαζιές, αυτομαστιγωνόμαστε αναγνωρίζοντας στους Αμερι-κάνους και στους Τούρκους έστω εν μέρει δίκαιο. Αντί σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος και ο λαός μαζί να βροντοφωνάξουμε πως η εν λόγω κυρία είναι ανε-πιθύμητη εδώ, στέλνουμε μηνύματα δυσφορίας και απογοήτευσης, ωσάν και οι Αμερικάνοι θα μας λά-βουν υπόψιν αν αρχίσουμε το κλάμα.Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Η Αμερική είναι υπερδύ-

ναμη και τη δουλειά της κάνει. Ο ρόλος ο δικός μας δεν είναι να κηρύξουμε πόλεμο στην Αμερική, ούτε να αρχίσουμε να καταρρίπτουμε τα αεροσκάφη της,

αλλά να βροντοφωνάξουμε το ΔΙΚΑΙΟ μας, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς υποχωρήσεις σε ζητήματα αρ-χών και αξιών που άπτονται της εθνικής μας ανεξαρ-τησίας. Αν δεν το κάνουμε ούτε αυτό, είμαστε άξιοι της περιφρόνησής τους. Αν το κάνουμε, δυσκολεύουμε την κάθε Ντόχερτυ

να κάνει χειραψίες στον τόπο μας με το σκυλολόι των Μεμέτηδων στρατιωτικών. Αυτό κάτι είναι. Εί-ναι μια πράξη αντίστασης που τη λαμβάνουν υπόψη όταν ετοιμάζουν τα περιβόητα σχέδιά τους. Το γε-γονός ότι σήμερα έχουν το θράσος όλοι οι ξένοι, μεταξύ αυτών και οι Αμερικάνοι, να μας ζητούν να συνθηκολογήσουμε με τη ΔΔΟ που ετοιμάζουν Ακιντζί και Αναστασιάδης οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι ΔΕΝ εμμένουμε στα δίκαιά μας και δεν αντιδρούμε όπως πρέπει όταν μας τα καταπατούν.

14.11.20152

ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Οι γίγαντες Καζαντίδης – Μπιθικώτσης μάς άφησαν μια πολύ μεγάλη κληρονομιά και θα είμαστε πάντα ευγνώμο-νες. Σφράγισαν επί δεκαετίες το λαϊκό τραγούδι και τώρα που έφυγαν νοιώθουμε φυσιολογικά μεγάλες μοναξιές. Τώρα αρχίσαμε να κατανοούμε τη μεγάλη τους αξίας, τη μεγάλη τους προσφορά στην υγεία του λαού μας. Γιάτρε-ψαν τις πληγές μας, γιάτρεψαν ακόμη και τους καρκίνους της φυλής, γιάτρεψαν και τον καθένα μας ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ. Όμως πληρώσαμε και κάποιο τίμημα γι’ αυτή τους την

προσφορά, γι’ αυτό τους το μεγαλείο. Δυστυχώς, τέτοια ήταν η εμβέλειά τους που άφησαν πολύ μεγάλους ερμη-νευτές στη δεύτερη θέση, όχι στην αφάνεια, αλλά εκ των πραγμάτων σε μια κατώτερη θέση κάτι που δεν αξίζει σε ονόματα όπως του Μενιδιάτη, του Γαβαλά, του Στράτου Διονυσίου και του μεγάλου Μιχάλη Αγγελόπουλου. Τα τέσσερα αυτά ονόματα, και όχι μόνο, έμειναν ώς το τέλος στο λαϊκό τραγούδι χωρίς καμία απόπειρα, όπως οι γίγα-ντές μας και ειδικά ο Μπιθικώτσης, να δοκιμάσουν κι άλλα

είδη τραγουδιού. Η αξία τους είναι τεράστια και είμαι σί-γουρος πως σύντομα θα αναγνωριστεί αυτό καθολικά από τον λαό μας, όπως θα γίνει και με κάποιους συνθέτες που έτυχε να δημιουργήσουν την ίδια περίοδο με τους άλλους γίγαντες –Θεοδωράκης και Χατζιδάκις. Είναι γελοίο να πιστεύουμε ότι συνθέτες όπως ο Ξαρχάκος και ο Μούτσης είναι τρίτης και τέταρτης κατηγορίας. Είναι εξίσου γελοίο, φυσικά, να κατατάσσουμε τους καλλιτέχνες σε κατηγορί-ες, όμως καλά κάνουμε να πιστώνουμε τους αδικημένους λόγω συγκυριών καλλιτέχνες με την πραγματική τους αξία.

Αν οι ερμηνευτές Καζαντζίδης – Μπιθικώτσης και οι συνθέτες Θεοδωράκης – Χατζιδάκις είναι μεγάλοι, αυτό οφείλεται εν μέρει και στο γεγονός ότι δίπλα τους στά-θηκαν κι άλλοι μεγάλοι ερμηνευτές και συνθέτες. Αυτό κιόλας ήταν το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού και ει-δικά του ελληνικού τραγουδιού που τόσο πολύ μας λείπει τώρα. Πώς μπορεί σήμερα χωρίς τις θεϊκές αυτές φωνές να φτάσεις στον παράδεισο ή τουλάχιστον να πετάξεις στους ουρανούς; Με Ρουβά, Βανδή, Minus One, χιπ-χοπστες, ροκομπαλάντες, ούτε πάνω από τα σκατά δεν μπορείς να πετάξεις.

Είμαι τραγούδι είμαι λαός (Νίκος Λουκάς)

EΛΛHNIKO TPAΓOYΔI

«Καταλάβατε τώρα γιατί η ξυπόλητη Ελλάδα του ’40 ξεφτίλισε δεκαπέντε γερμανικές μεραρχίες και σήμερα

ούτε ένα ουστ δεν μπορεί να πει σ’ ένα κάθαρμα σαν τον Σόιμπλε… Ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας ο

καθένας…» Μάκις

Το πιο πάνω απόσπασμα το διάβασα ένα πρωί όταν έβαλα στο εσουνισωληνούδιν να ακούσω το τραγού-δι του Άκη Πάνου «Θα κλείσω τα μάτια». Είναι ένα από τα πολλά σχόλια –σπανίως τα διαβάζω, διότι με εκνευρίζουν- που κάνουν οι διάφοροι «φανατικοί οπαδοί» του κάθε καλλιτέχνη. Νομίζω ότι το σχο-λιάκι αυτό είναι άψογο, έπιασε το νόημα της σημε-ρινής κατάντιας από το κέρατο. Δεν γνωρίζω τον «Μάκις», αλλά εύχομαι ο Θεός να τον έχει καλά. Μπορεί αυτό το σχόλιο να είναι το μοναδικό σχόλιο που έγραψε στη ζωή μου –δεν έχει σημασία. Σημα-σία έχει που κατάλαβε τι εστί Άκης Πάνου – Μπιθι-κώτσης –λαϊκό τραγούδι.

14.11.20153

Η μεγάλη έξοδος

Τα πανηγύρια άρχισαν! Η μικρή μας Κύπρος μπήκε στις αγορές –ό,τι κι αν αυτό σημαίνει- και σύντομα βγαίνει επιτέλους κι από το καταραμένο το ΜΝΗ-ΜΟΝΙΟ. Ήδη αυτό θεωρήθηκε -από ιθύνοντες και μη και κυρίως από το κυβερνόν κόμμα- ως ένα νέο οικονομικό θαύμα. Κανείς, φυσικά, δεν εξετάζει τις ανεπανόρθωτες ζημιές που έχουν προκληθεί. Δεν θα επιμείνω στις ορατές ζημιές, την ανεργία, τη φτώ-χεια, την εξαθλίωση και την καταστροφή του πυρήνα της Οικονομίας. Ούτε έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να αναφερθούμε στις χιλιάδες των μικρών επιχειρήσε-ων που έκλεισαν και στις χιλιάδες οικογένειες, που κινδυνεύουν να μείνουν άστεγες, επειδή ακριβώς δεν μπορούν να πληρώνουν πια τις δόσεις τους, όπως τις όρισαν οι Τράπεζες, οι οποίες αποτελούν έναν από τους βασικούς πρωταγωνιστές της καταστροφής. Εξάλλου, κι αν αναφερθούμε σε αυτά, οι κυβερνό-

ντες και τα όργανά τους έχουν τις απαντήσεις έτοι-

μες: είτε θα μας πουν πως άλλα λένε οι αριθμοί και αυτό σημαίνει πως σταδιακά θα επανέλθουμε στις καλύτερες μέρες, είτε θα μας απαντήσουν «μα τι λέτε για φτώχεια και εξαθλίωση; Έχετε κατέβει στο κέ-ντρο της πόλης να δείτε τι χαμός γίνεται;». Φυσικά, όλα τα προνομιούχα στρώματα πάντα αυτό λένε, ότι δεν υπάρχει φτώχεια και εξαθλίωση. Νοείται ότι στους χώρους που κυκλοφορούν όχι μόνο δεν υπάρχει φτώχεια και εξαθλίωση, υπάρχει χλιδή και προκλητικός πλούτος. Νοείται ότι η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, όπως και η κάστα των 200 οι-κογενειών που κινούν τα νήματα, ΔΕΝ έχουν κανέ-να πρόβλημα. Άλλωστε, γιατί να έχουν, όταν π.χ. η οικογένεια Αναστασιάδη δώρισε τα 6 εκατομμύρια που έβγαλε έξω με το κούρεμα και ο Γιώργος Βα-σιλείου έκανε το ίδιο; Γιατί να έχουν πρόβλημα οι χουβαρντάδες της απατεωνιάς; Δεν λέω, έχασαν κι αυτοί κατιτίς. Οι κυράτσες της Χώρας και της Λε-μεσού από έξι φορές στο Λονδίνο και πέντε στην Ελβετία πάνω τώρα για ψώνια μόνο πέντε στο Λον-δίνο και τέσσερις στην Ελβετία. Μεγάλη κι αυτούς η συμφορά. Επειδή, όμως, δεν βγαίνουν έξω από το κύκλωμά τους, πώς θα δουν τη φτώχεια; Πού θα τη δουν; Στα μοντέρνα κλαμπ ή στο Προεδρικό ή μή-πως στα πολυτελή ξενοδοχεία που πάνε για το γουι-κέντ;Ό,τι και να πούμε γι’ αυτά τα ζητήματα είναι περί-

που λάθος, ειδικά όταν δεν λαμβάνουμε υπόψη μας τον άλλο σημαντικό παράγοντα στην κατάσταση της Οικονομίας και της κοινωνίας του κρατιδίου μας και αυτός δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι η Κύπρος σκόλασε, η Κύπρος δεν υπάρχει πια, όπως τουλάχι-στον την ξέραμε. Η Κύπρος της νοικοκυροσύνης, του σχετικού μέτρου και της φρονιμάδας πάει, ΤΕ-ΛΕΙΩΣΕ τελεσίδικα. Η Κύπρος δεν υπάρχει πια, την πάτησαν τα λαμόγια, οι κλέφτες, οι απατεώνες, οι επιτήδειοι, οι σύγχρονοι τοκογλύφοι και η νέα πα-γκοσμιοποιημένη τάξη πραγμάτων. Πριν την καταστροφή υπήρχαν και κλέφτες και

απατεώνες. Λέγεται ότι ο Μακάριος, στα πρώτα χρόνια της Ανεξαρτησίας, είχε πει στους Υπουργούς

του σ’ ένα Συμβούλιο «Να τρώτε και να κάνετε χα-τίρια στους δικούς σας, αλλά με μέτρο». Έτσι κι έγι-νε. Έκλεβαν, έκαναν τα ρουσφέτια τους, αλλά έδιναν και κάτι πίσω σε όλο τον λαό. Ο λαός, με τη σκλη-ρή δουλειά του, κατάφερε και ξεπέρασε τη μεγάλη φτώχεια που μάστιζε τον τόπο τις προηγούμενες δεκαετίες. Έφτιαξε και το σπιτικό του, έφτιαξε και κάποιες αξιόλογες, συλλογικές υπηρεσίες, έφτιαξε και μια κοινωνία που μπορεί να μην ήταν αγγελικά πλασμένη, όμως δεν έφτανε στην ύβρη. Όταν πήγε να φθάσει στην ύβρη με την απληστία της και τον κοντόφθαλμο εγωισμό της, πλήρωσε ακριβά με την εισβολή του 1974. Έκτοτε, η Κύπρος σταδιακά αλ-λοιώνεται, χάνει τον χαρακτήρα της, χάνει όλα αυτά τα ελληνικά στοιχεία της που την έκαναν να μπορεί να αντιστέκεται στις ορδές του παγκόσμιου συστή-ματος και τώρα πια, αν δεν υπήρχαν οι εκκλησίες μας, κανένας από ψηλά, μήτε άνθρωπος ή ούφο, δεν θα αναγνώριζε ότι αυτή είναι μια γη ελληνική. Με τις «εξυπνάδες» των Συναγερμικών και Ακε-

λικών σαϊνιών η Κύπρος, ως τόπος και ψυχή, έχει εκλείψει. Τώρα δεν θα μιλάμε μια άλλη γλώσσα, τη γλώσσα της προκοπής και του πλούτου –εσω-τερικού, ψυχικού και πρακτικού- αλλά του ΧΡΗ-ΜΑΤΟΣ, της μπαγαποντιάς, της εξαπάτησης και της ξεδιαντροπιάς. Τώρα θα είμαστε το κάτι άλλο. Ένας λαός γιάπηδων, λαϊφσταλιστών, απατεώνων με ντουπέ, μοντέρνων αστών, χωρίς γλώσσα, χωρίς πολιτισμό, χωρίς αξίες, χωρίς ντροπή, χωρίς απολύ-τως τίποτα. Άδεια σκουπίδια ερμαφρόδιτα, άψυχα και άοσμα, μαλάκες ολκής τύπου Γεωργιάδη, τύπου Χατζηδημητρίου, τύπου Χόπλαρου, τύπου Πιτσιλ-λίδη και η σειρά ατέλειωτη…Στο χωριό μου, τη δεκαετία του ’50, όταν αποκα-

λούσαν κάποιον ψεύτη ή κλέφτη ή απατεώνα, έκανε έξι μήνες να ξαναπεράσει από τους καφενέδες από την ντροπή του και μπορεί και να ήταν αθώος κιό-λας. Τώρα περηφανεύονται που τους αποκαλούμε τέτοιους, γι’ αυτό και δεν φτάνει απλώς να τους απο-καλούμε έτσι, πρέπει κιόλας να αναλάβουμε τις ευ-θύνες μας και να αρχίσουμε το γιαούρτωμα.

Eγώ ο Bάσος Φτωχόπουλλος από την Γιαλούσα και τώρα στην Λευκωσία τζιαι αύριον ένας Θεός ηξέρει.

• Δηλώνω ότι δεν θέλω να ζήσω στην ΔΔO που μας ετοιμάζουν οι Aναστασιά-δης –Aκκιντζί.• Δηλώνω πως σαν την Kύπρο έσιει πολ-λούς άλλους τόπους.

• Δηλώνω πως το ένα μου πόδι είναι ολί-γον πιο πρησμένο από το άλλο.• Δηλώνω πως όταν πεθάνω δεν θέλω κανένα πολιτικό στην κηδεία μου, ούτε επικήδειους και τέτοια, ούτε πουθενά να εμφανιστεί η κυπριακή σημαία. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά ας μεριμνήσουν οι συγχωριανοί μου, ή οι φίλοι μου να είναι καλοί οι ψάλτες. Aν, έως τότε, έχω φίλους μουσικούς, θα ήμουν ευγνώμων εάν μετά την ταφή τραγουδήσουν για πάρτη μου τον Aπόκληρo του Tσιτσάνη, το μ ένα παράπονο του Mούτση και την Mαντού-μπαλα του Kαζαντζίδη.• Δηλώνω πως απεχθάνωμαι την λεγόμε-νη φιλανθρωπία, όπως και τους φιλανθρω-πικούς σκοπούς. • Δηλώνω Έλλην Γιαλουσίτης και οχι Κυ-

πραίος.• Δηλώνω πως εάν με πιάσουν οι Τούρκοι και με βασανίσουν ψήνωντας μια ρέγγα μπροστά μου, θα τα πω OΛA. Θα προ-δώσω χωρίς να το θέλω.• Δηλώνω πως θεωρώ τους Ακελικούς τους μεγαλύτερους προδότες αυτού του τόπου, ακόμη και όταν τους ταΐζουν ρέγγες.

Ο Δηλωσίας

14.11.20154

14.11.20155

14.11.20156