Przegląd Przyrodniczy XXIX, 2 (2018)

116

Andrzej Szczepkowski, Waldemar Kowalczuk

NOWE STANOWISKO PERENNIPORIA FRAXINEA (POLYPORACEAE, BASIDIOMYCOTA) W POLSCE I TOMOGRAFICZNA ANALIZA DREWNA PORAŻONEGO DRZEWA

New locality of Perenniporia fraxinea (Polyporaceae, Basidiomycota) in Poland and tomographic wood analysis of the infected tree

Trwałoporka jesionowa Perenniporia fraxinea (Bull.) Ryvarden należy do grzybów pod-stawkowych Basidiomycota z klasy Agaricomycetes, z rzędu żagwiowców Polyporales i rodziny żagwiowatych Polyporaceae (Robert et al. 2005). Takson ten po raz pierwszy został opisany w 1790 roku przez J.B.F.P. Bulliarda jako Boletus fraxineus (Herbier de la France 10: pl. 433, fig. 2). Posiada on liczne synonimy nomenklatoryczne (homotypowe): Polyporus fraxineus (Bull.) Fr., Trametes fraxinea (Bull.) P. Karst., Fomes fraxineus (Bull.) Cook, Placodes fraxineus (Bull.) Quél., Ischnoderma fraxineum (Bull.) P. Karst., Scindalma fraxinea (Bull.) Kuntze, Ungulina fraxinea (Bull.) Bourdot & Galizin, Vanderbylia fraxinea (Bull.) D.A. Reid, Haploporus fraxine-us (Bull.) Bondartseva, Poria fraxinea (Bull.) Ginns, Fomitella fraxinea (Bull.) Imazeki, Fomes ganodermicus Lázaro Ibiza, Polystictoides leucomelas Lázaro Ibiza oraz taksonomiczne (hete-rotypowe): Fomes ganodermicus Lázaro Ibiza, Polystictoides leucomelas Lázaro Ibiza (Robert et al. 2005). W 1942 roku W.A. Murill utworzył rodzaj Perenniporia (Murrill 1942), do którego obecnie zalicza się około 100 gatunków, w tym 9 w Europie (Ryvarden i Gillbertson 1994, Robert et al. 2005, Ryvarden i Melo 2016). W Polsce oprócz Perennipora fraxinea, która po raz pierwszy została znaleziona w naszym kraju w 1998 roku (Szczepkowski 2004), występują jeszcze trzy gatunki z tego rodzaju: P. medulla-panis (Jacq.) – trwałoporka różnobarwna, P. narymica (Pilát) Pouzar i P. subacida (Peck) Donk – trwałoporka świerkowa (Domański 1973, Wojewoda 2003, Szczepkowski 2004). W polskojęzycznej literaturze P. fraxinea jest podawana pod niewłaściwymi nazwami, takimi jak np. porzyca jesionowa (Łakomy i Kwaśna 2008) czy pniarek jesionowy (www.NaGrzyby.pl). P. fraxinea jest pasożytem i saprotrofem drzew gatun-ków liściastych, wywołującym białą zgniliznę drewna korzeni i odziomkowej części pnia. W Europie stwierdzono jej występowanie na przedstawicielach 25 rodzajów drzew i krzewów: najczęściej na Fraxinus, ponadto na Acacia, Aesculus, Acer, Betula, Castanea, Celtis, Eucalyptus, Fagus, Gleditsia, Gymnocladus, Juglans, Olea, Malus, Parkinsonia, Platanus, Populus, Prunus, Robinia, Quercus, Salix, Sambucus, Sophora, Tilia i Ulmus. Znajdowana była w lasach (np. łęgach, grądach), parkach, ogrodach, alejach i zadrzewieniach przyulicznych (Kotlaba 1984, Kreisel 1984, Ryvarden 1991, Ryvarden i Gilbertson 1994, Szczepkowski 2004, 2007, Bernic-chia 2005, Ryvarden i Melo 2014). Ryvarden i Gilbertson (1994) w monografii europejskich grzybów polyporoidalnych zamieścili mapę rozmieszczenia gatunku, który wykazali niemal w całej Europie, za wyjątkiem Białorusi, Grecji, Estonii, Litwy i Norwegii. Perenniporia fraxinea poza Europą występuje również w Azji, Ameryce Północnej i Australii. Półkoliste, wieloletnie owocniki tego grzyba mogą osiągać ponad 15 cm średnicy i są bardzo twarde. Zazwyczaj ich górna powierzchnia jest ciemna (kasztanowobrunatna do czarnej), natomiast rurkowaty hy-menofor jaśniejszy, białawy do jasnobrązowego. Owocniki wyrastają najczęściej w grupach zrastając się ze sobą, rzadziej pojedynczo, u podstawy pni żywych drzew, na pniakach lub w miejscu drzew usuniętych, na pozostawionych resztkach systemu korzeniowego (np. po frezo-waniu pniaków). Grzyb ten posiada dimityczny system strzępkowy, z silnie dekstrynoidalnymi

117

NOTATKI / NOTES

Fot. 1. Stanowisko Perenniporia fraxinea w Konstancinie-Jeziorna – widok ogólny (fot. W. Kowalc-zuk).

Photo 1. Locality of Perenniporia fraxinea in Konstancin-Jeziorna – general view (photo by W. Kowalc-zuk).

Przegląd Przyrodniczy XXIX, 2 (2018)

118

Fot. 2. Owocniki Perenniporia fraxinea na pniu Populus alba (fot. W. Kowalczuk).Photo 2. Basidiomata of Perenniporia fraxinea at the stem base of the Populus alba (photo by W. Kowal-

czuk).

Fot. 3. Tomogram topoli białej ze zgnilizną drewna pnia na wysokości 40 cm (oznaczenie kolorów: brązowy – drewno nieuszkodzone, zielony – drewno częściowo uszkodzone, fioletowy/niebies-ki – drewno uszkodzone lub dziupla).

Photo 3. Tomogram of the Populus alba with stem rot at height of 40 cm (color description: brown – un-damaged wood, green – partially damaged wood, purple/blue – damaged wood or hollow).

119

NOTATKI / NOTES

Fot. 5. Tomogram topoli białej ze zgnilizną drewna pnia na wysokości 200 cm (oznaczenie kolorów: brązowy – drewno nieuszkodzone, zielony – drewno częściowo uszkodzone, fioletowy/niebies-ki – drewno uszkodzone lub dziupla).

Photo 5. Tomogram of the Populus alba with stem rot at height of 200 cm (color description: brown – undamaged wood, green– partially damaged wood, purple/blue – damaged wood or hol-low).

Fot. 4. Tomogram topoli białej ze zgnilizną drewna na wysokości 120 cm (oznaczenie kolorów: brązowy – drewno nieuszkodzone, zielony – drewno częściowo uszkodzone, fioletowy/nie-bieski – drewno uszkodzone lub dziupla).

Photo 4. Tomogram of the Populus alba with stem rot at height of 120 cm (color description: brown – undamaged wood, green – partially damaged wood, purple/blue – damaged wood or hol-low).

Przegląd Przyrodniczy XXIX, 2 (2018)

120

strzępkami szkieletowymi oraz zarodniki podstawkowe (mniej lub bardziej dekstrynoidalne) zwykle kształtu łezkowatego, grubościenne, z widocznym porem rostkowym. Dotychczas na terenie Polski zostały opisane dwa stanowiska, oba w Warszawie, w dzielnicach Mokotów i Praga Południe – Saska Kępa (Szczepkowski 2004, 2007). Na terenie Mokotowa owocniki tego gatunku występowały w drzewostanie parkowym u podstawy pnia starej topoli Populus sp. Na Saskiej Kępie grzyb opanował kilka jesionów pensylwańskich Fraxinus pennsylvanica Marsch. i wyniosłych F. excelsior L. w zadrzewieniach przyulicznych.

We wrześniu 2017 roku znaleziono P. fraxinea na nowym, trzecim w Polsce stanowisku w Konstancinie-Jeziorna przy ulicy Jaworskiego 11 – 13 (52°05′43.9″ N, 21°07′59.6″ E). Kilka owocników wyrosło u podstawy pnia okazałej topoli białej Populus alba L. (fot. 1) od stro-ny wschodniej i północno-wschodniej. Największy owocnik posiadał wymiary 11×32×10 cm (fot. 2). Jeden okaz został zebrany i złożony w fungarium Zakładu Mikologii i Fitopatologii Wydziału Leśnego SGGW w Warszawie (WAML 977). Topola rośnie pojedynczo w narożniku zieleńca jako zadrzewienie przyuliczne, obwód jej pnia na wysokości 1,3 m wynosi 467 cm, a jej wysokość 27,4 m. Pień drzewa rozwidla się U-kształtnie od wysokości ok. 3,0 m. Pojedyn-cze pnie drzewa są łukowato wygięte i występują na nich zarastające rany, niektóre z płytkimi dziuplami i widocznym rozkładem drewna. Na pniu głównym występują wklęśnięcia wzdłuż-ne, a od strony południowej ślad zaschniętego wycieku soku. Korona charakteryzuje się dobrą witalnością z pojedynczym drobnym posuszem. W koronie drzewa wykonywane były cięcia sanitarne i korygujące (fot. 1). W roku 2014 w bliskim sąsiedztwie drzewa w obrębie systemu korzeniowego wykonywane były prace ziemne związane z korytowaniem pod wylanie płyty betonowej dla wiaty śmietnika od strony wschodniej i wymianą nawierzchni drogi i obrze-ży od strony północnej. Natomiast dwa – trzy lata wcześniej od strony zachodniej drzewa, w niedużej odległości od niego, w ciągu ulicy Jaworskiego wykonano głębokie wykopy w ramach przebudowy kanalizacji. Na zdjęciach zamieszczonych na portalu Google Maps – Street View z sierpnia 2011 roku na pniu drzewa nie widać owocników. Opisane powyżej prace ziemne najprawdopodobniej spowodowały uszkodzenia systemu korzeniowego topoli i przyczyniły się do szybszej kolonizacji drewna korzeni i podstawy pnia oraz pojawienia się owocników P. fraxinea. W dniu 27.09.2017 r. za pomocą sonicznego tomografu – PiCUS 3 Q74 EXP wyko-nano badanie stanu zachowania wnętrza pnia na wysokościach: 40, 120 i 200 cm. Na podstawie pomiaru na wysokości 40 cm stwierdzono rozproszone i silne jednolite osłabienie struktury drewna w środkowej części pnia oraz pęknięcia promieniste pomiędzy 4 i 10 punktami po-miaru (fot. 3). Na podstawie pomiaru na wysokości 120 cm stwierdzono rozproszone, a także silne jednolite osłabienie struktury drewna w środkowej, wschodniej i północno-wschodniej części pnia oraz pęknięcia promieniste pomiędzy 11 i 7 punktami pomiaru (fot. 4). Na podsta-wie pomiaru na wysokości 200 cm stwierdzono rozproszone, a także silne jednolite osłabienie struktury drewna w środkowej, północnej i południowej części pnia oraz pęknięcie promieni-ste pomiędzy 2 i 1 punktami pomiaru (fot. 5). Procentowy udział drewna nieuszkodzonego na poszczególnych poziomach wysokości wynosi: na 40 cm – 59%, 120 cm – 72% i 200 cm – 40%. Z analizy wykonanych tomogramów wynika, że bariery ochronne drzewa funkcjonują słabo i rozkład drewna postępuje intensywnie. Po stronie południowej drzewa na wysokościach od ok. 2,0 do ok. 2,6 m znajduje się rana z dziuplą po wyciętej gałęzi i duża blizna zarośniętej rany po usuniętym konarze. Stwierdzone silniejsze uszkodzenie wnętrza pnia na wysokości 200 cm niż na wysokościach 40 i 120 cm jest prawdopodobnie efektem wcześniejszego zasiedlenia pnia i rozkładu drewna, w miejscu wspomnianych ran, przez nieokreślony gatunek lub gatunki grzybów rozkładających drewno. Po upływie 12 miesięcy planowane jest na tych samych wy-sokościach ponowne porównawcze badanie tomograficzne wnętrza pnia drzewa.

121

NOTATKI / NOTES

LITERATURA

BERNICCHIA A. 2005. Plyporaceae s.l. Fungi Europaei 10. Edizioni Candusso, Alassio. DOMAŃSKI S. 1973. Poria elongata Overh. in Poland. Presoonia 7, 2: 155-160.KOTLABA F. 1984. Zaměpisné rozšiřeni a ekologie chorošů (Polyporales s.l.) v Československu, Acade-

mia, Praha.KREISEL H. (Ed.). 1987. Pilzflora der Deutschen Demokratischen Republik. Basidiomycetes (Gallert-,

Hut-, und Bauchpilze). VEB Gustav Fischer Verlag, Jena. ŁAKOMY P., KWAŚNA H. 2008. Atlas hub. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.MURRILL W.A. 1942. Florida resupinate polypores. Mycologia 34, 5: 595-596.ROBERT V., STEGEHUIS G., STALPERS J. 2005. The MycoBank engine and related databases. Dostęp

10.04.2018. [http://www.mycobank.org].RYVARDEN L. 1991. Genera of Polypores. Nomenclature and taxonomy. Synopsis Fungorum 5.RYVARDEN L., GILBERTSON R.L. 1994. European Polypores. 2. Meripilus – Tyromyces. Synopsis Fun-

gorum 7.RYVARDEN L., MELO I. 2014. Poroid fungi of Europe. Synopsis Fungorum 31.SZCZEPKOWSKI A. 2004. Perenniporia fraxinea (Fungi, Polyporales), a new species for Poland. Pol. Bot.

J. 49, l: 73-77.SZCZEPKOWSKI A. 2007. Macromycetes in the Dendrological Park of the Warsaw Agricultural Uni-

versity. Acta Mycol. 42, 2: 179-186.WOJEWODA W. 2003. Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. In: MIREK Z. (Ed.). Biodiversity of

Poland 7. W Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, Kraków.www.NaGrzyby.pl. Dostęp 07.10. 2018. [https://nagrzyby.pl/atlas/1124].

Summary

The paper presents new locality of Perenniporia fraxinea found in the city of Konstancin-Jeziorna (Piaseczno District, Mazowieckie Province). It is the third site of P. fraxinea in Poland. A few basidiomata of this fungus grew at the base of Populus alba. Tomograms of the poplar trunk made at the heights of 40 cm, 120 cm and 200 cm showed a large portion of damaged and partially damaged wood – 41%, 28% and 60% respectively.

Adres autorów:

Andrzej SzczepkowskiZakład Mikologii i Fitopatologii Leśnej, Katedra Ochrony Lasu i EkologiiWydział Leśny SGGW w Warszawieul. Nowoursynowska 159, 02-776 Warszawae-mail: andrzej_szczepkowski@sggw.pl

Waldemar KowalczukEKOSYSTEM Waldemar Kowalczuk Tomasz Kowalczuk S.C. ul. Wspaniała 1, 05-400 Otwock e-mail: ekosystem@ekosystem.waw.pl