No. 728 - 8 Jan. 1938 CINEMAs. CINEMA & THEATER

HET WEEKBLAD CINEMAs. THEATER

No. 728 - 8 Jan. 1938

CINEMA & THEATER

ENKARLMAfttÊL| IN DE UFA-FILM „LA HABANEftA"-

JANE WITHERS (Foto 20th Crnturg-Pox)

a^—a—aa-aa-

UIT NIEUWE UFA-FILMS

w i

«■ ^'■^'fr 1 »^ fÊ { Wt

1 ^E—; mW' f • V

- *

1 %d^^ o

T Gerhard Bienert, Rudoli Schiendler en Willy Frltsch in „Gewitteiflug tu Claudia".

2 Olga Tschechowa in „Gewitterflug zu Claudia".

3 Hilde Körber en Hans Brausewetter in „Collossoum"

4 Aribert Wäscher. Viktor Staal en Hans Brausewetter in „Colosseum"

5 Mireille Baiin en lean Gabln in „Gueule d'Ämour"

6 lean Äyme en Marguerite Deval in „Gueule d'Amour"

/ Hans Nielsen en Maria Andergast In „Das Geheimnis um Betty Bonn"

- ■ , ■

SPEMCER TRACY

en de .riim enFhou- slasFen

Spencer en xljn soontje

«^üc'^^ ven van jonge menschen, van allen die op de een of andere wijze een oplossing voor hun geestelijke problemen zoch- ten. Amerika is immers het land, waar de godsdien- stige roepinq niet

in „San FrcmeUco". tot de kerk bc,

paald blijft, maar velen door leekepree- ken en maatschappelijk heilswerk aan hun leven en dat van anderen inhoud trachten te geven. Doch Tracy heeft op deze brieven slechts één antwoord ea dat is, dat hij niet de geestelijke adviseur kan zijn voor anderen. Hij poogt slechts als kunstenaar het goede en diepe in den mensch naar voren te brengen.

Daardoor is ook de ,,fan-mail" van Spencer Tracy zoo belang- wekkend en Tracy zelf is een te serieus man om niet de meeste van die brieven, die voor de schrijvers zoo veel beteekcnen, aandachtig door te lezen.

Persoonlijk geeft Tracy toe, dat hij aanvankelijk de rol van

Father Tim niet mocht en vond, dat ze hem niet lag, maar regisseur W. S. van Dyke, wist hem van zijn geschiktheid er voor te overtuigen en sindsdien begon Spencer van deze rol te houden. Reeds voor de voltooiing van de film, wist hij dan ook, dat hierin een groot stuk van zijn eigen leven en overtuiging lag.

Ook de spoedig daarop volgende uit- beeldingen gaven talloos velen onder het publiek aanleiding om Tracy hun bewondering uit te drukken, juist omdat deze rollen stuk voor stuk tot nadenken stemmende karakterrollen waren. In „Massa-justitie" was hij de door de pu- blieke opinie ter dood veroordeelde, die zich op vreeselijke wijze op de massa wil wreken; in ,,Men gaf hem een geweer" is hij de soldaat, die, na den oorlog in de burgermaatschappij tcrug-

in „Men gal ham 'n geweer".

gekeerd, de gehee- 1c verwording dezer sociaal onge- schikt geworden oud-gedienden meemaakt. In ,,Stormduivels",z'n nieuwste creatie, heeft Tracy weer een rol, die nauw aan zijn priester uit „San Francis- co" verwant is. De eerste brieven, die hem over deze film bereikt hebben, ver- gelijken beide rollen reeds, doch geven de romantische, sterke en hoogst oor- spronkelijke uitbeelding van den Portu- geeschen, vromen visscher Manuel, met zijn prachtige, eenvoudige en haast kin- derlijkescheppingsverhalen de voorkeur.

Tracy met zijn ruigen apostelkop, en zijn vreemdsoortig muziekinstru- ment, zijn warme genegenheid voor den kleinen Freddie Bartholo- mew en zijn ontroerend' lot op zee wordt in deze film een figuur die deze unieke en thans wereldberoemd geworden acteur zelf tot dusverre als het hoogtepunt in zijn filmcarrière beschouwt.

In „Massa-justitie" In „Stormduivels"

NIEUWS UIT DE STUDIO'S Traudl Stark speelt in de Mondial-film „Die kleine Prinzessin", welke in het Schönbrunn- atelier te Weenen wordt opgenomen, de vrou-

welijke hoofdrol.

Lanny Ross heeft een contract gesloten met de Columbia te Hollywood. In de film „Paris on Broadway" zal hij de belangrijkste rol

vervullen.

Philips Smalley en Jimmy Durante vertol- ken de hoofdrollen in „Start Cheering". De verdere medewerkenden zijn: William Gaiver,

Lane Chandler en Joan Perry.

Frank Capra, de bekende Amerikaansche filmregisseur, werd door' Harry Cohn voor de

Columbia Pictures geëngageerd.

Gerhard Staab, een productieleider der Tobis, heeft de leiding bij de opnamen voor de film „Narren im Schnee", welke naar den gelijk- namigen roman van Roland Betsch vervaardigd wordt. Het draaiboek wordt geschreven door

Walter Zerlett-Olfenius.

Sonja Henie werd door koning Haakon van Noorwegen begiftigd met de St. Olaf-Orde

1e Klasse.

Roland Adam, John Turnbull en Irene Handel zijn de hoofdrolvertolkers in de Gainsborough- film „The strange boarders of palace crescent". Herbert Mason ensceneert deze film; Jack Cox

staat aan de camera.

Viktor Saville regisseert de Engelsche Metro Goldwyn Mayer-film „The citadel". De vrou- welijke hoofdrol is in handen van Elisabeth Allan. Verder zal de M.G.M, binnenkort nog drie films in Engsland opnemen, namelijk: „And so — Victoria", „Shadow of the wing"

en „Goodbye, Mr. Chips".

Valerie Hebeen heeft een langdurig contract met de London Film Productions Ltd. gesloten. Zij vervult een rol in „The divorce of Lady X".

Harold Lloyd heeft eindelijk bepaald wie de hoofdrolspeelster zal zijn in zijn volgende film. Phyllis Welch, een jeugdige Broadway-ster, is de gelukkige. De film zal den titel dragen van „Professor beware", en door Paramount in

ons land worden uitgebracht.

Wayne Morris, die de hoofdrol speelde In „Kid Galahad", is voor de belangrijkste rol geëngageerd in de Warner Bros-film „Men are such fools". Zijn tegenspeelster is Joan Blondeil. Deze rolprent zal door Michael

Curtlz geënsceneerd worden.

Dorit Kreysler, die den laatsten tijd niet meer zoo op den voorgrond trad, is aangezocht voor een der hoofdrollen in de film „Mein

schönster Tag".

Karl Boese regisseert in de Barrandow-Ate- liers te Praag de rolprent „Ja, ja, de liefde!". De medewerkenden zijn: Karin Hardt, Hella Pitt, Paul Hörbiger, Rolf Wanka en Rudolf Carl.

Ingeborg von Knsserow en Eric Rode werden voor de Cine-Allianzfilm „Rätsel um

Beate" geëngageerd.

Paramount zal in het voorjaar een nieuwe versie opnemen van de film „Zaza", waarin Jaren geleden Gloria Swanson triomfen vierde. Albert Lewin zal als productieleider fungeeren, George Cukor als regisseur. De spelers zijn

nog niet aangewezen.

Jack L. Warner heeft het „story-department" van Warner Bros opdracht gegeven een sce- nario te schrijven, dat gebaseerd moet zijn op de ontwikkeling van het automobiel-wezen, in het bijzonder dat van het auto-racen. Als technisch adviseur treedt op Capt. George E. T. Eyston, de bekende Engelsche coureur.

Helen Troy, een Metro Goldwyn Mayer- actrice, die den laatsten tijd hoe langer hoe meer op den voorgrond treedt, heeft thans een rol gekregen in de film „Mannequin", waarin de hoofdrollen worden uitgebeeld door

Joan Crawford en Spencer Tracy.

Thea von Harbou schrijft het draaiboek voor de Tobis-film „Verwehte Spuren", naar den

roman „Die Ausländerin" van Hans Rothe.

Vera von Langen werd door de Ufa geënga- geerd. Zij zal een belangrijke rol spelen in de

film „Mitternachtswalzer".

Vittorio Mussolini zal voor de Era-film te Rome de rolprent „Rigoletto" in scène zetten. De belangrijkste rollen zullen vervuld worden door spelers, die nog nooit voor de camera

hebben gestaan.

OLEN Marianne Hoppa Tobis-film Regle: Gustaf Gründgens

Mabel Atkinson Marianne Hoppe Jack Warren Gustaf Griindgens Peggy Mackfarland Fita Benkhoff Dorothy Hopkins Maria Batd William Baiter Volker von Collande Neville Hans Lcibclt Advocaat Max Gülstotff Advocaat Paul Henckels De dame bij den tandarts Elsa Wagner De huisbewaarster Eve Tinschmann

e vllegenierster Mabel Atkinson haat niets zoo erg als journa listen en sensationeele krantenberichten. Ze maakt daarom moederziel alleen een oceaanvlucht en stuurt op het laatste

oogenblik een telegram aan haar beste vriendin Peggy. Peggy kan haar mond niet houden en vertelt dit aan een haar bevrienden dagblad-directeur. Wetend, hoe moeilijk het is, om van Mabel een interview los te krijgen, stuurt deze er iemand op af, die nu letterlijk alles bij de vrouwen gedaan krijgt: Jack Warren, een dichter- journalist. Warren, die z'n verslag al vooruit geschreven heeft, stapt met veel bravoure op een dame af, die juist op het vliegveld arriveert en die hij voor de vliegenierster houdt en laat haar z'n interview signeeren. Op de krant merkt hij z'ri blunder pas, als de directeur hem aan de filmactrice Dorothy Hopkins voorstelt en hij ziet, dat dit de dame is, die z'n interview heeft onderteekend. De vliegenierster zelf ontmoet hij, onder tragi-komische omstandigheden, bij den tandarts; hij wordt spoorslags verliefd, maar komt niet te weten, wie dit charmante schepseltje is. Pas als hij er op uitgaat om de ware Mabel Atkinson het interview te ontrukken ói> een partij, die ter gelegenheid van haar geslaagde vlucht gegeven wordt, merken ze, dat h ij de gehate journalist en z ij de interessante vliegenierster is. De liefde blijkt echter sterker te zijn dan vooroordeelen en na heel wat geharrewar, — een totaal vernield vliegtuig en verloren geraakte ringen zijn oog maar kleinigheden! — stappen ze in het huwelijksbootje en hij moet haar beloven nooit meer over interessante vrouwen te schrijven en zij hem, nooit meer te vliegen. Vooral deze laatste belofte is moeilijk te houden, want Mabels vrienden geven haar een nieuwen vliegtuigmotor. Voor één keer stemt Jack er in toe, dat z'n vrouw gaat vliegen, doch dit is. zooals ieder wel op z'n vingen kan nateliep, het begin van het einde. Voortdurend zit Jack in angst over.haar en als de film' actrice ten slotte ook nog probeert hem in te palmen en Jade en Dorothy, zooals Mabel ten minste denkt op een kwaden dag samen door haar betrapt worden, is de maat aan beide kanten vol en besluiten ze te gaan schelden.

Maar hoe gaat het meestal, als twee menschen, louter om een misverstand, dat bij wederzijdsch geven en nemen al lang uit de wereld geholpen zou zijn. besluiten te scheiden? Als alles eenmaal zoover is. zien ze hun verkeerde handelwijze in en willen deze

Ctataf CrBuJaaei aa Maria Bar4

Max COltlerH, Gustaf CrOndaan«, Marianne Hoppa an Paul Hanckal«

ongedaan maken. Zoo ook hier. Voor de buitenwereld uit sportiviteit. doch in werkelijkheid om Jack te ergeren, maakt Mabel, samen met haat vroe- geren vriend Baxter, een record-vlucht New York—Australië. Als ze terug- komt is de dag daar. dat de scheiding onder het motto: ..Wederzijdsche. onoverkonielijke afkeer" uitgesproken zal worden. Het proces heeft plaats met gesloten deuren. Voor de rechtszaal wachten Peggy «» Baücter. Deze laatste voelt zich heelemaal met op z'n gemak, want nlj zal Mabel, omdat hij haar heeft gecompromitteerd door haar te vergezellen op haar record- vlucht, na uitspraak van de scheiding moeten trouwen. Of dat nu werkelljr Zijd liefste wensch is, daar is hij, nu hij voor het feit zelf staat, niet mee geheel vail overtuigd. Wederzijdsche. onoverkomelijke afkeer Is echter voor geen enkelen rechter een reden tot echtscheiding, als het betrokken pau zich In de rechtszaal zoo gedraagt als Mabel en Jack en daarom is er bij het slot maar één ontevreden en dat is Peggy, die den vergenoegd grte- zedden Baxter ontzet toeroept: ,.Maar-doe dan toch wat. Baxter!" En dan do*t Baxter iets, dat voor Peggy hW eenige juiste is.

GESPREKKEN MET MIJN VRIEND PIETERSEN

Wanneer begint men toch met de opnamen voor de Neerlandia- film ,,De principes van mijn-

heer"? Ik heb een heelen tijd geleden in de bladen gelezen, dat regisseur Ludwig Berger met de voorbereidingen bezig was."

„Ja, Pietersen, dat was ook zoo. Maar het blijspel „De principes van mijnheer" is helaas een drama geworden. Blijkbaar klop- ten de principes van mijnheer Berger niet met de principes van de directie van Neer- landia. Na een nogal heftige uiteenzetting over beider principes heeft de talentvolle regisseur er de voorkeur aan gegeven ons gastvrij land den rug toe te keeren. En de filmmaatschappij zit nu met haar principes en die van mijnheer. Moraal van dit alles: de verfilming gaat voorloopig niet door. En de nieuwe Nederlandsche film is voor de zooveelste maal van de baan, hetgeen zeer jammer is."

„Of het jammer is. Ik zie nog, dat onze beide moderne film-studios tot ruïnes geworden zijn, voor er weer in gefilmd wordt."

„Je hebt helaas gelijk, Pietersen. Nu over wat anders. Weet je wie er op het oogenblik zeer gezocht zijn in de filmindustrie?"

„Neen! Wie dan?" „Zwcedsche filmspelers. Nadat Greta Gar-

bo de rij der sterren opende, volgde het vorige seizoen Zarah Leander. De Fox te Holly- wood engageerde uit het verre Noorden Sonja Henie, de Ufa de vorige maand Ingrid Bergman en Karin Albihn. De United Ar- tists te Hollywood heeft een contract gesloten met Sigrid Gurie en binnenkort vertrekt ook de Zweedsche actrice Signe Hasso naar Hollywood. Je ziet. Zweden is de grootc leverancier voor het Californische filmpara- dijs geworden."

ONZE WEKELIJKSCHE PRIJSVRAAG

Vraag vierhonderd zes en zestig

Wat is een simoun?

Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 be- nevens vijf troostprijzen beschikbaar om te verdeelen onder hen, die vóór 24 Januari (abonné's uit overzeesche gewesten vóór 24 Maart) goede oplossingen zenden aan ons adres: Galgewater 22, Leiden. Op briefkaart of enveloppe gelieve men duidelijk te vermelden: Vraag 466.

DE OPLOSSING Vraag vierhonderd twee en zestig

Een trapper is een pelsjager uit het Noorden van Amerika.

Met de juiste oplossing van deze vraag verwierf de heer H. L. Molenaar uit Den Haag den hoofdprijs, terwijl de troostprijzen ten deel vielen aan den heer Ed. Lelie te Den Haag, mevrouw Slakhorst te Wassenaar, den heer A. Visser te Veendam, mejuffrouw R. Polak te Den Helder, den heer J. Sche- kermans te Veendam.

De tooneelspeelster Lynn« Carver is door de Metro-Goldwyn-Mayer te Hollywood geëngageerd

FILM-ENTHOUSIASTEN S. B. te Amstefdam. Het adres van

Robert Taylor is Metro-Goldwyn-Mayer- Studios, Culver City, Californië.

G. v. B. te 's-Gl-avenhage. Asta Niel- sen filmt niet meer. Zij is echter wel gezond en woont tegenwoordig in Kopenhagen. Käthe von Nagy is door haar huwelijk Frangaise geworden. Een Fransche film met haar is niet bekend. Wel zal zij waarschijnlijk spoedig in een Weensche film te zien zijn.

R. L. K. te Meppel. Het gerucht, dat Greta Garbo in het huwelijk zou treden met den beroemden dirigent Leopold Stokowski is onjuist. Zij verklaarde wel goede vrienden met hem te zijn, maar aan een huwelijk denkt ze niet. Haar adres is Metro-Goldwyn-Mayer-Studios, Culver City, Californië.

G. L. K. M. N. te Groningen. Wolf Albach Retty is met Magda Schneider getrouwd. Het adres van Madeleine Carroll: 20th Century Fox-Studio, Box 900, Beverly Hills, Californië, U.S.A. Maria von Tasnady werd den loden November geboren.

W. E. d. L. te Utrecht. Hedy Kies- Ier heeft na haar huwelijk niet meer voor de film gespeeld. Men zegt nu echter, dat de Metro-Goldwyn-Mayer groote plannen met haar voor heeft.

J. L. te Haarlem. Erna Sack is voortdurend op concert-toumeeën. Voor dit doel is zij naar Amerika overge- stoken. Mathias Wiemann kunt u schrijven p/a Oldenburgallee 5 7a, Berlijn.

J. D. d. D. te Hoek van Holland. Hugh Williams is getrouwd en heeft twee kinderen. Rolverdeeling vermelden wij in deze rubriek niet. Arline Judge is gehuwd met Wesley Ruggles en heeft een zoon. Lloyd Nolan is 11 Augustus te Los Angelos geboren. Voortaan niet meer dan drie vragen per week s.v.p.

G. v. d. F. te Winschoten. ledere abonné heeft recht op twee gratis filmfoto's. Wanneer u one de gevraagde filmsterren wilt opgeven, zullen wij voor de verzending zorgen.

L. O. K. te Breda. Man ja Behrens kunt u schrijven p/a. Lindengasse 3, Dresden. U kunt ze in het Duitsch schrijven. Niet vergeten een antwoord- coupon in te sluiten.

Jip

■

^...

Hild« Krahl mn Ige Sym

Walter ianiian, Han« Junk« mann, Fritz Odamar an ■go Sym

Iga Sym, Hilda Krahl «n Albart Mattarateck

^ VS*

l\p* <

.^ÊÊÊg^éi

ISP

>'

. -,;

Hilda Krahl

■

,:'. ^iljf^^^^SZmft^Ê^^'^,lK^'

m,

HOE FILMSTERREN GEKLEED GAAN Bont Is tegenwoordig weer z««r „«n vogu«" In Hollywood •n vooral verwerkt tot cape'jet en kort«, wijdvallend« ovond- jasje» maakt het z««r veel opgang.

Foto 1 toont u d« Metro-Goldwyn-Meyer- actrice Mary Howard In een eenvoudig zwart wollen japonnetje, waarop ze een driekwart cape'Je draagt van in reepen verwerkt geitenbont.

2- Prlicilla Lawion «n Virginia Grey «taan op het punt zich naar een groot avond- fee<t te begeven. Prlscllla koos voor all doel een zwarte, zeer gedecolleteerde avondjapon met fluweeien stippen In ver- schillend« grootten, waarop een cape van zllvorvos buitengewoon goed kleedt.Virginia droeg op «an zeer stijlvolle zwart« Japon een Kort jasje van marterbont m«t een kleinen rechtopstaanden kraag.

Foto MetrO'Goläwyn-Mayer

ÉEN FRAAIE FOTO VAN DE FILMSTER CECILIA PARKER

(FotoMOU m ■

TE BIEDEN

Te koop : palingfuik, 2 vl., vleugellengte, 2i M., zink- en drijfnet, ƒ 10.—. J. Wentink, Kortelaan 43, Maarssen.

Te koop : 2 luidspr. (Stradivarius e.d. met klankbord;. H. W. Stuit, Glbraltarstraat 40-11, A'dam (W.).

Te koop : wegens over- compl. een damesfiets, nog i.z.g.st. Moet weg, ƒ10.—. B. de Haan, Ie J. Steenstr. 57-hs. A'dam.

BERICHT AAN ONZE LEZERS Elk« week weer blijkt, hoezeer de gelegenheid tot het GRATIS plaatsen van advertenties door onze abonné's wordt gewaardeerd. Dit verheugt ons natuurlijk ten zeerste. Wij hebben echter moeten constateeren, dat sommigen de bedoeling van deze pagina „Kleine Advertenties" nog steeds niet schijnen te begrijpen en advertenties voor gratis plaatsing opgeven, die in de rubriek voor de betaalde advertenties thuis hooren. Wij zullen in het vervolg hierop nauwkeurig moeten letten en de gratis plaatsing er van moeten weigeren. ZOO ZULLEN WIJ IN DEZE RUBRIEK GEEN ONBETAALDE ANNONCES KUNNEN PLAATSEN. WAARIN VOORWERPEN TE KOOP GEVRAAGD OF TE KOOP AANGEBODEN WORDEN, WONINGEN TE HUUR GEVRAAGD OF TE HUUR AAN- GEBODEN WORDEN OF DIENSTEN AANGEBODEN WORDEN e.d. DEZE ADVER- TENTIES KUNNEN IN 'T VERVOLG ALLEEN ONDER DE RUBRIEKEN TE KOOP, TE KOOP GEVRAAGD EN DIVERSEN GEPLAATST WORDEN EN WORDEN TEGEN 5 ets PER REGEL, MINIMUM 5 REGELS, BEREKEND. Voor onze abonné's staat ook verder de gelegenheid open, advertenties GRATIS te plaatsen, maar alleen advertenties, die in geen enkel opzicht handelsadvertenties zijn. Deze „gratis-ruiiadvertenties", maximum 10 regels, plaatsen wij in 't vervolg in de RUILRUBRIEK. Van I Jan. 1938 af is deze regeling definitief. De annonces die wij op het oogenblik nog in ons bezit hebben, en die niet zijn betaald, worden nog gratis geplaatst, doch reeds ondergebracht In de rubrieken, die voor de na I Jan. 1938 geldende regeling zijn vastgesteld.

Te koop : 3 p. v. Dijk- stra; 3 b. v. Hag, geldig v. 7 Wapenz. ; 2 b. v. Hag, w. recent; 2 pi. v. Droste. ;. M. Driessen, Heimerstaat 27, Nij- megen.

2 aquariums 60 x 35 \ 35 ; 45 x 28 x 28 met tafel, vis, planten enz. in ruil v. oude radio, ook te koop. C. Hoogduin. Swammerdam^tr. 90, Den Haag.

Aangeb. : weg. omst. een pracht Bouvier met stamboom. Teef. Tegen elk aannem. bod. H. Honing, St. Wiliibror- dusstr. 105-11, A'dam.

Aangeb. : I damesfiets, z.g.a.n. Mark, Oude Waal 17-11. A'dam.

Aangeb. : een prima ta- felbilj. z.g.a.n. ƒ15.—. Mevr. Mewe, Bentinck- str. 101-II, A'dam (W.).

Aangeb. : Een origin. Doxa koffergrammof. loopt electr. (klein def.) kan ook m. slinger gedr. worden. Gek. ƒ60.— met eenlge nwe platen voor spotpr ä ƒ12.—. A. v. Kampen, Rieder- laan 58, R'dam (Z.).

Aangeb. : echt Sealskin mof, tonmodel, nw, v. ƒ6.50. Emmastr. 31-bov. A'dam.

„nCL,zt/at-e&rLf

Het is alles leven daarin, de eenzaamheid waagt het niet haar gang te nemen. Het boek is vol van menschen, vol van dieren, vol van planten. Je ziet ze gaan, je hoort ze leven. De stijl is vlot, le- vendig, warm, vrolijk en ernstig. De vertaling uit 't Duitsch is uitnemend," schrijft:

Dr. U. Ph. Lely in „Stemmen des Tijds".

VAN Richard Kab 290 bladzijden druks.

Ingenaaid f 2.25; gebonden 12.90 Uitgave van J. Ploegsma, Zeist.

In den boekhandel

Aangeb. : een gastafel, 2-pits, merk Juno. Pr. ƒ3.50. Wit email. Enge- lenburg, A. de Ruyter- weg. 339-hs., A'dam.

Aangeb. : een aq. m. kap en eiken tafel, 90 < 40 x40. t. e. a. b. Sammels.

v. Boetselaarstr. 1-1, A'dam (W.).

Aangeb. : een pr roode lakkindersch., m. 20, te klein gek. Bouwmeester, Wittenstr.53-111. A'dam (W.).

Aangeb. : wit 2-pers. led. v. spotpr. Rijnink, Lau- rierstr. 124-IH. A'dam.

Aangeb. : kinderbakv. wagen, merk Naether. Te koop gevr. : een kinderbox. Oer. Doustr. 3-c-l, A'dam.

Aangeb.: een 2-pers. led. lichtgroen m. crème ge- sch. Pr. bill. v. d. Hoop- str. 108-1, A'dam (W.).

Aangeb. : Petr. vergas- ser (Halier) diam. pit 60 mM., weg. aanschaft, elect, forn. Gek. ƒ13.20, nu voor ƒ5.—. Slechts een paar weken gebr. Na 7 uur C. M. v. Elmpt, 2e Jac. v. Campenstr. 130 huls, A'dam.

Te koop : pracht haardkachel van ƒ52.— voor ƒ15.—. Bloemgracht 7- B.H., A'dam.

Aangeb.: een t a lel path e- foon, dubb. zwits. veer, prima gel. v. ƒ4.— met pi. Tev. Joseph Schm. pi. è ƒ0.80 en pi. ^O.SO, alles z.g.a.n. Mej. v. d. Pool, Mercatorstr. 6-111, A'dam (W.).

Aangeb. : een stofzuiger, z.g.a.n. wegens bijzondere omstandigheden ƒ20.—. Ook event, te rullen voor gasfornuls of haardkachel. De Nooyer, Amstelv. weg 735, A'dam (Z.).

Te koop : bruidsjap. m. sluier, ƒ7.50. Adres: Ie Jan Steenstr. 134 hs., A'dam.

Te koop: divan, ƒ2.50. Hütter, Ferd. Bolstr. 27- III, A'dam.

Te koop: in g. st. zijnde damesfiets, m. Bosch- lamp en trommelrem- men, ƒ35.—. Te zien (i,m. 7 u. H. Bleesing- Anten, Fahren heitstr. 102 hs., A'dam (O.).

Aangeb. : elke hoeveelh. b. v. Droste, ƒ 1.35 ; D.- E., Haka, v. Nelle, ƒ0.40 ; Patria I, Dobbel- man. Hille Limb.^0.50 ; Patria 11, ƒ1.— ; W.W. W., ƒ0.80 ; P. Kaiser, ƒ0.60 ; Hag-z., Bussink, ƒ!.—. Alles p. 100 st. Tevens compl. Goalpara- alb. aangeb. Postz. v. a. insl. L. Gaspari, Java- str. 65-1., A'dam.

Aangeb. : houten tuin- st. m. tafel, alles in g. st., tegen spotpr. Rijnink, Laurierstraat 124-III, A'dam.

Aangeb. : keurige, don- kerbl. wintermantel m. petit gris-bontkr., m. 44 -46, si./7.50. Adres : v. Bossestr. 47-11, A'dam (W.).

Te koop: z.g.a.n. Sin- ger naaimach. (inzinkb.), ƒ70.—, gek. ƒ225.—. Adr. : Plantage Dokl. 4, A'dam.

Aangeb. : in g. kind.wag., ƒ7.50. Mevr. Vogel, Onderlangs 57 hs., A'dam (O.).

Te koop : hulsbioscoop, feh. electr., met ca 000 M. normaalfilms,

ƒ50.—. Fransen, Admi- ralengr. 62-111, A'dam (W.).

DIVERSEN Net meisje, 16 j., in bezit van zwemdiploma en fiets, van den winter dansen willende leeren, zoekt vriendin. Van Horn, 2eJacob van Cam- penstraat 76-1II links, Amsterdam (Z.).

Bekwaam gediplomeerd kapster en pedicure komt uw hoofd en voeten zeer billijk bij u aan huis verzorgen. Mej. D. v. d. Hoek. Oedipl. Voetkundige. Kanaal- str. 41, A'dam.

RUILRUBRIEK Wie ruilt I Een pracht staande eiken salonkast- Pathefoon, met ruim 150 groote en kleine nummers en 2 weerge- vers voor een piano, een lichten motor of iets anders. J. Scheijde, Alb. Thijmstr. 15-111, A'dam (W.).

Wie ruilt een 2e hands vloerkl. v. wat anders ? Bruinzeel, Nova Zem- blastr. 12-111, A'dam (C).

Te koop aangeboden : 45 b. „Waar Wij Wonen" Verk., 200 Hille b. v. boeken, 6 pi. Japan in beeld, Dobbelman. Ik ben genegen deze te rullen v. Haka-b. e.a. R. Krijnsen, Werner Hel- michstr. 62, Zuilen.

Wie ruilt mijn hoekijzer- aquar.,60 x 40 x 35, met pi., vis, taf., brand- en luchtk., voor gram.-motor m. pick-up ? G. En- nema, Hecsterpoort 2-A, Groningen.

Te koop : klnderst., ver- stelb., ƒ3.—. Kosten v. kooper. Ikol, Surmond- str. 22, Amstelveen.

Voor verzamelaars; I Kon. Wilhelmina-jub.- beker 1898/1923, paars gl., ƒ1.—. Verzendk. v. kooper. L. Valkenburg, Rochussenstr. 243a, R'dam.

Te koop : zw. gekl. jurk, ƒ3.50. Lensink, Ringl. 14-1, A'dam.

Te koop : z.g.a.n. meis- jesmantel, m. 40, rood- br., spotpr. ƒ5.—. Mevr. Niestadt, Vogelenzang- str. 48-11, A'dam.

Te koop: geh.. kl. van r. trotte, 65 cM., ƒ 1.—. Van 1—3 afwezig. Mej. Zabel, Westerk. 3-III, A'dam.

Te koop aangeb. : kind.- bedje m. matr., ƒ3.50. Mevr. L. Roosenburt;, Withuysstr. 99, Den Haag.

Te koop: kinderbox, merk Naether, ƒ 2.—. Hütter, Ferd. Bolstr. 27- III. A'dam.

Koopje. Ter overn. : z. g.a.n. groene wintermantel, m. 38/40, m. echt Ind. lam en gewatteerde crêpe de Chine-voering, spotpr. ƒ 15.—. Adres : Lange Geer 16, Delft.

Gevraagd : woorden- boek Engelsch-Nederl. tegen kl. vergoeding. M. Sala, Sanatorium „Hoog Laren". Laren (N.-H.)

Gevraagd een teeken- lamp voor alle standen, te monteeren op een beweegbare teekentafel en versch. numm. Scha- bionen met pennen. M. de Zeeuw, Pr. Hendrik- str. 54, Arnhem.

Gevr. : 1 kampeertent 5 bij 4 M. C. Sliphout, Kattenburgerkade 26a- II, A'dam.

Gevr.: een koffergramm. teg. bill.pr. Mevr.Oobes, Ploegstr. 79bov., A'dam.

Gevr. : een pr witte da- messch. v. kunstschaat- sen, m. 39. P. Broerse Jr, Nwe Nieuwstr. 25-1, A'dam (C).

Te koop gevr.: een 3- deellg postz. alb. merk Excelsoir-Europa. A, v.d. Berg, Alb. Cuypstr. I64-III, A'dam.

Te koop gevr. : een in g. st. z. sjoelbak. Zwaan, Hembrugstr. 77-1, Am- sterdam (C).

Te koop gevr. : mooie poppenw. Mevr. Schut- te, Heerengr. 472-hs., A'dam.

Te koop gevr. : een rundlederen reiskoffer, In pr. st. (bruin). Afm. lang ±40 cM., br. 23 cM., hoog (geopend 30 ä 35 cM.). Mevr, v. d. Water, „'t Haperts Kas- teelke", Hapert (N. Br.).

Te koop gevr. : een gr. dtoogrek. Paston, Su- matraplants. I6-I, Am- sterdam.

Ter overn. gevr. : een In goeden st. zijnde divan en een waschton. Mevr. Hegi, De la Reyweg 56, Den Haag.

Te koop gevr.: Wringer met bok. Br. m. prijsop- gaaf aan Mevr. Koop- man, Oer. v. Heemskerk- laan 18, A'dam (Z.) Bui- tenveldert.

Te koop gevr. : Verk. alb. „de Boerderij" en de alb. „Waar wij wonen" geh. gev. Mevr. Sebbeler, De Oldenhof, Doetln- chem.

Te koop gevr. : een g. onderh. vouwwag. Mevr. Oeldries, Westlandgr. 181-1, A'dam.

Gevr. : traplooper, ca. 9 M. Mevr. Den Exter, Kulperstr. 16-1, A'dam.

Te koop gevr. : gebr. schrijfmach. Aanb. m. opg. v. merk en uit. pr. Mej. N. v. d. Vliet, Groe- nendaalstr. 32 hs., A'dam (W.).

(ßascÄoiuvin%m ixm om u^mmz VAKLIEDEN EN SCHORPIOENEN

Bij ons in Bohemen schieten de boeren met mortieren op een hagelwolk. Daarmee bereiken ze vrij dikwijls, dat het in plaats van bij hen, in het naaste dorp hagelt.

Geheel onaandoenlijk is de atmosfeer dus niet voor ons ingrijpen, en een groote zender van honderd kilowatt zal haar allicht meer prikkelen dan een boeren mortier.

Dit alles heeft met schorpioenen alleen in zóóver iets te maken, dat we een verwonderlijk warme November hebben. Anders krijg ik schorpioenenbezoek in October, op zijn laatst. Maar de huidige abnormale Novembertempera- tuur doet planten en dieren opleven, die eigenlijk al hi den winterslaap behoorden te zijn. Aan de „Ophelia" voor mijn schrijftafelraam is nog een roos ontloken zoo groot als een hand, de „eereprijs" slaat ten tweeden male zijn blauwe oogen op, en toen ik in mijn studeerkamer het licht opdraaide om te gaan werken, zat er op de kakemono een schorpioen.

Ik schrok er van, want in het eerste oogenblik hield ik hem voor een scheur in de plaat, een hoekige, zwarte scheur in het glimlachende aangezicht van den ouden man.

Deze kakemono heeft de zoon een driehonderd jaar geleden ter herinnering aan zijn overleden vader laten schil- deren, en als rustplaats voor diens ziel in een voorstad- tempel van Peking opgehangen. Ik kocht hem van den verloopen boeddhistischen priester, die zijn leven rekt met de opbrengst van den tempelinventaris. De ziel van den geschilderden grijsaard zou, dacht ik, bij mij een rustiger tehuis vinden dan tegenwoordig een Chineesche tempel is. Sinds drie jaar hangt de goedaardig glimlachende oude in mijn studeerkamer aan den wand. Hij heeft het uitzicht op de palmen van mijn tuin, op de rotsklippen van den Ghiridone en op de wolken aan den hemel. Zelfs met de groote schoonmaak laat ik hem niet afnemen. En het verheven lachje, waarmee hij in een betere wereld schouwt, vertroost mij dan ook trouw, als deze wereld mij verdriet.

En nu een scheur in zijn gezicht! Ik voelde zelf een scheur ergens in de hartstreek, daar waar de gevoelens wonen, waarvan wij ons geen rekenschap geven. Reeds was mijn vinger vlak bij het beeld, om de schade van de dunne zijde te betasten, toen ik ontdekte, dat het vol- strekt geen scheur was, maar een zwartig bruine schorpioen. Hij drukte zich, de scharen plat, de dorre stekel- staart gestrekt, tegen het gezicht van den grijsaard. Een Taöist zou heel wat geheimzinnigs in dien schorpioen hebben gezien, misschien wel de ziel van den ouden man, misschien de profetie van een giftig onheil. In elk geval zou hij de familie hebben verwittigd, want Chineesche families voelen zich langer dan driehonderd jaar met hun voorouders verbonden. Nu, ik móést ook even nadenken, maar toen haalde ik stoffer en blikje van den haard, veegde den schorpioen op het blikje, waar hij dadelijk druk aan 't rondwandelen ging, en trapte hem dood.

Toen ik in dit huis voor het eerst een schorpioen op bezoek kreeg, had ik Juist een vriend bij me, een zoöloog. Ik deed een uitroep, om hem te waarschuwen, en ook, eerlijk gezegd, van schrik, en hij kwam er bij met be- dachtzame, vakkundige belangstelling. Ete schorpioen van zijn kant lag roerloos op den traplooper en nam geenerlei notitie van ons. Schorpioenen zijn zoo. Doet men ze niets, dan doen ze ook niets, en aangezien ze giftig zijn, ver- wachten ze, dat men ze niets doet.

„Een mooi exemplaar," constateerde mijn vriend, „hoe lang denk je, dat hij is?"

„Wat komt dat er nu op aan,'" zei ik, „we moeten hem dood zien te krijgen."

„Dat komt er wel degelijk op aan," wees de vakman mij zachtmoedig terecht, „schorpioenen zijn wel niet spe- ciaal mijn vak, maar zooveel weet ik toch, dat de gewone Karpathenschorpioen maar vier centimeter lang wordt."

„Waar zijn de Karpathen ?" vroeg ik ongeduldig, „we zitten hier aan den zuidvoet van de Alpen!"

„Hij is ook langer dan vier centimeter; het is dus géén Karpathen-schorpioen. Heb je een zoölogisch handboek, — of al is het maar Brehm..." (Al is het maar Brehm — zóó praat de vakman over mijn geliefkoosd dierenboek!)

Ik gaf in overweging, dat het wèl zoo geschikt zou zijn, den schorpioen nu maar te verdelgen, in plaats van hem te classificeeren.

Hij ging daar niet op in, maar vroeg vreedzaam om een inmaakglas en een blad papier. We brachten geruimen tijd zoek met pogingen, het beestje in het glas te boeg- seeren, want als een schorpioen zich voelt aangeraakt, wordt hij roerig. Eindelijk hadden wij hem in het glas, waar hij in rondliep als in een manége.

Met Brehm er naast gaf mijn vriend de volgende diagnose: „Buthus occitanus of veldschorpioen, een der meest voorkomende Zuid-Europeesche soorten, zeven tot acht centimeter lang — heb je ook een maatstok?"

Ik haalde er een, maar bedankte er voor, het beest te meten. De vakman scheen dit te betreuren. Daar hij er niet op gesteld bleek, het zelf te doen, — want de schorpioen droeg nu zijn staart boven den rug gekromd als een eekhorentje, en aan het eind glinsterde duidelijk waar- neembaar een glashelder druppeltje — liet de zoöloog het er maar bij, zeggende: „Laat ons dus op het oog aannemen, dat hij zeven tot acht centimeter lang is."

„Begiet hem met zuiveren alcohol," verordende de vakman.

Zuiveren alcohol had ik niet in huis en mijn kostelijken Enzian wenschte ik niet aan een schorpioen te verspillen. Het glas was wel wat erg groot.

„Met kokend water zou men kunnen volstaan," over legde de vakman.

Kokend water heeft men nooit bij de hand wanneer het noodig is. Het water uit den bad-boiler, dat wij in het glas deden, was maar lauw. Roerig zwom de schorpioen er in rond.

„Spoel hem weg door de afvoerbuis," ordineerde mijn geleerde vriend. „De afvoerbuis komt in den tuin uit," voerde ik aan. Hij stond hard en lang te overwegen, wat men in zulk een hachelijk geval zou kunnen doen.

„Ik heb het!" riep hij toen verlicht, „we snijden hem eerst zijn gif angel af!" Dat ging hij probeeren met mijn papierschaar en eindelijk lukte het, hoewel de schorpioen handig zwom.

Toen wij den ont-angelden schorpioen eindelijk hadden weggespoeld, en hem alzoo op wetenschappelijk onwraak- bare wijze onschadelijk gemaakt, kwam mijn huishoudster vragen, of ze de • koffie zou opwarmen; die stond al sinds een half uur op tafel. Wij gaven, niet zonder eenige gewichtigheid, te kennen, dat wij een schorpioen hadden gedood.

„Al dien tijd?!" Zij keek zeer verbaasd. „Hoe zoudt ü wel een schorpioen dooden?" vroeg mijn

vriend met welwillende 'neerbuigendheid. . „Ik trap er op," antwoordde zij eenvoudig.

Vandaar dat ik het recept van schorpioen dooden van mijn huishoudster heb- Vaklieden zouden daarover kunnen glimlachen.

Vaklieden glimlachen zoo veel! Ze glimlachen wel eens wat al te veel.

RICHARD KA'IZ.

De sport is in den tegenwoor- digen tijd voor de meeste menschen een bijna even

groote noodzakelijkheid alt de ove- rige lichaamsverzorging. En terecht: zij vormt het noodwendige tegen- wicht voor de vaak nadeelige ge- volgen van het beroep, het wonen in de groote stad, den gejaagden tijd, kortom: van het moderne leven. Deze behoefte aan lichaamscultuur wordt door de vrouw even sterk ge- voeld als door den man, en tegenwoordig is er dan ook wel geen tak van sport te vinden, die door de vrouw niet In even sterke mat« wordt beoefend als door den man. Zoo beelden wij op deze pagina's een serie foto's af, die de vrouw als alplnlste laten zien. Ook 'op dit' gebied doet de jonge, sportieve vrouw niet voor den man onder, wat uit onze beelden wel duidelijk blijkt.

Wat Is er dan ook voor den modernen mensch heerlijkers denkbaar dan een verblijf In 't hooggebergte,

^

..r

*&&

^y:A

*W '-JU'

v- s ** r

li

*W3

waaf de zuivere, verkwikkende lucht lichaam en zenuwen versterkt, waar de ongenaakbare rotsen den mensch als het ware uitdagen zijn krachten met hen te maten an waar men voelen kan, dat man zijn spieren niet voor niets haalt gekregen. Hat is dan ook aan als herboren mansch, dia van deze uitstapjes terugkeert an db jonge vrouwen, dia da gelegenheid haddan sich aan hat alpinis- me ta gaan wijdan, hebban wal aan zeer verstandig besluit genomen!

1. Acrobat t ache loeren In het liooggeberg t e, waarbU da vrouw niet onderdoet voor den man. 3. Onder leiding van den gids oeat man stap voor «iep voor- waart«, tot da bergtop la overwonnen. 3. De voorbereidingen worden Betroffen voor de beklimming van dan bergrcus. 4. Nog dén slap en da top la berelki. 5. Langt dan stellen bergwand omhoog.

O. Bon «tout »tukje.

*5|

fev. i r *.

V^ V No i -

ft 'i5N

X^, TB V\..

*m .&

3r£*YJ

A M

doorW.J.PASSINGHAM

In hngeland woopt ergens een man. die een geheimzinnige radiogolE heeft uitgevonden, waarmee hij verschillende schepen voor de Thecms- monding zóó doet schudden, dat ze geheel vernield worden.

Agenten van vreemde mogendheden probeeren dezen man op te sporen om zich daarna van de uitvinding meester te kunnen maken.

De Engclsche geheime dienst wil bun echter voor zijn en daarom krijgt een der medewerkers, kapitein Felton-Slingsby. opdracht dezen man en zijn ontdekking voor Engeland op te zoeken . . .

Deze man is Hugh Calder. die heel teruggetrokken met zijn beide volwassen dochters Janet en lsabel op zijn buitengoed in een klein afgelegen dorpje leeft.

Op zekeren dag begint men een grootcn weg door bet dorpje aan te leggen, waardoor dit geheel uit zijn isolement verlost zat worden, wat de niet geringe ergernis van Hugh Calder opwekt, die nu zijn rust bedreigd ziet. Als bovendien zijn jongste dochter Janet van den jongen ingenieur die den weg bouwt, John Pelman, gaat houden, is zijn ont- stemming volkomen.

' Op een goeden dag krijgt Calder bezoek van een jeugdvriend van hem, Paul Sotchi. Deze veronderstelt, dat Calder de geheimzinnige trillingen veroorzaakt, daar deze in zijn Cambridge-jaren reeds belangrijke experimenten op dit gebied deed. Calder ontkent dit echter: volgens zijn zeggen heeft hij zich geheel uit de wetenschap teruggetrokken. Sotchi gelooft dit echter niet heelemaal en hij doet Calder een zeer verleidelijk aanbod wanneer hij zijn uitvinding aan een zekere vreemde mogendheid zou willen verkoopen. Calder blijft echter bij zijn bewering.

Ondertusschen heeft Isabel een geheime deur in haar vaders studeerkamer ontdekt. Wanneer Sotchi eenige oogenblikken alleen in Calders studeerkamer is. komt het meisje uit deze geheime deur, die naar de ondergrondsche laboratoria voert —■ welke zij evenwel nog niet heeft gevonden — te voorschijn. Door haar eenigszins vreemd gedrag besluit Sotchi te probeeren van haar iets te weten te komen.

Sotchi is ondertusschen reeds ..ondekt" door kapitein Felton-Slingsby en zijn mannen, die hem naar het kasteel gevolgd zijn.

De geheime dienst besluit hem en de bewoners van het kasteel ook verder in de gaten te houden.

Voor den weg, die er bij Little Calder aangelegd wordt, moet er eerst een moeras worden drooggelegd. Dit moeras is voor Hugh Calder van groot belang. John Pelman heeft met de drooglegging groote moeilijkheden, die hem totaal onverklaarbaar zijn. Daarom krijgt hij van den Geheimen Dienst opdracht kapitein Felton Slingsby bij de werkzaamheden toe te laten. Deze brengt ook zijn assistent Alf Anderson mee. Als deze op zekeren avond lichtjes boven het moeras ziet, wil hij er heengaan. Hierbij geraakt hi) in het moeras. Op zijn hulpgeroep komei. Pelman, die met Janet uit is geweest, en Sotchi. die Isabel van een uitstapje thuis brengt, toesnellen. Met groote moeite redden zij Alf. waarna zij alle drie uitgeput op den grond vallen.

Van uit de schaduwen kroop lsabel Calder met angst en vreeze in het hart naar de plaats waar de drie niet slijk en modder bedekte mannen op den grond lagen.

„I'aul... ." zei ze bezorgd, „heb je... . heb je...." „We hebben het samen gedaan," zei hij hijgend, „en we

hebben hem gelukkig gered...." „Jullie zullen kouvatten, als je daar zoo blijft liggen!" Isabels

gedachten gingen snel terwijl zij sprak. Zou zij... . Ze kwam tot de conclusie, dat de drie mannen dringend verzorging noodig hadden, ondanks alles wat haar vader zou mogen zeggen wanneer zij hen ver na twaalf uur des nachts binnen bracht.

„Kunnen jullie loopen?" vroeg zii bezorgd. „Ik zal gauw naar huis teruggaan en Anna Nilson wekken. Jullie moeteh iets warms te drinken hebben en ook je kleeren kunnen drogen...."

„We zullen maken, dat wy er over een paar minuten zijn," verklaarde Paul Sotchi, terwijl hij Pelman aankeek.

De ingenieur knikte, en terwijl hij moeizaam overeind kwam, boog hij zich over het krampachtig trekkende lichaam van Alf Anderson. Glazig-starende oogen keken Pelman aan uit een grauw-bleek gezicht. Sotchi greep hem bij den arm, en samen met Pelman trok hij Alf overeind. Gedurende een paar secon- den stond de Londenaar op zijn beencn te zwaaien; toen slaagde hij er in, ondersteund door Sotchi en den ingenieur, naar het kasteel te strompelen.

Toen zij er arriveerden, stonden Isabel en Anna reeds op hen te wachten, en de huishoudster ging hen door de hal vóór naar een soort waschhuis, aan de achterzijde van het gebouw. Hier was warm water in overvloed voorhanden, en Anna wakkerde het vuur onder een grooten ketel aan, terwijl Isabel kleinere ketels vulde en een glas brandewijn inschonk. Hierna werden de drie mannen alleen gelaten en nu eerst bleek pas, hoe erg Alf Anderson er aan toe was. Het leek wel, alsof hij alleen maar mechanisch kon spreken en zich bewegen. John Pelman keek hem medelijdend aan, en plotseling werd hij zich bewust van zijn verantwoordelijkheid ten opzichte van hem, toen hij dacht aan kapitein Felton-Slingsby.

„Is het een van je arbeiders?" fluisterde Sotchi hem in het oor.

ÓFAÜTOClSE-E'CDe' VFeTALIiJG ^AAß HFT FIVIöELSCM

De ingenieur knikte. „Ja, maar hij is hier zoo goed als geheel vreemd," verklaarde hij nader.

Sotchi schudde Alf voorzichtig heen en weer om hem uit zijn verdooving te doen ontwaken. „Wat voerde je vanavond eigenlijk uit?" vroeg hij.

Alf keek hem wezenloos aan. „De lichten," mompelde hij. „Ze dansten maar op en neer. Lichtjes.... Ze zeggen, dat het spoken zijn. Een onzinnig gezicht. Ze dansen maar.... dansen maar in de duisternis."

Toen Alfs gemompel niet verder meer te verstaan was, zei Sotchi ernstig: „We zullen hem naar bed moeten brengen. Hij heeft een ernstigen zenuwschok gekregen. Waar is je vader, Isabel?" vroeg hij het meisje, dat intusschen weer was teruggekomen.

„Vader.... Die is.... Ik zal hem even gaan roepen," zei ze, en ze liet hen toen alleen om naar hem te gaan zoeken. Onder de deur van de studeerkamer kwam een streep licht door, toen zy er luid op klopte. Ze kreeg echter geen antwoord, en ze was juist van plan weer naar beneden te gaan, toen er op de gang een deur werd geopend en Janet uit haar slaapkamer kwam.

Snel legde Isabel haar den toestand uit, en toen zy hoorde, dat John Pelman er ook was, volgde Janet haar zuster naar beneden. In antwoord op Sotchi's vragenden blik, schudde Isabel het hoofd.

„We hebben aan zijn studeerkamer getikt, maar geen antwoord gekregen," verklaarde zy.

„Geen antwoord gekregen!" Sotchi had zijn wenkbrauwen opgetrokken terwyl hij deze woorden zei. „Wat kan er met hem aan de hand zijn? Laat my eens gaan kyken. Hy is waarschijnlijk in slaap gevallen."

Zijn verontwaardiging week voor achterdocht, toen Paul Sotchi luid op de deur van de studeerkamer bonkte zonder dat hij antwoord kreeg. Hy ging echter door met bonzen tot Isabel, die boven aan de trap stond, tegen hem zei:

„Ik heb je wel gezegd, dat hy er niet was." „Maar waar is hy dan?" vroeg Sotchi. „Heb je al aan zyn

slaapkamer geklopt?" „Ja, daar is hij ook niet." Hij draaide zich om en greep haar by den arm. „Je moet weten

waar hij is, Isabel! Het is nu bijna één uur, en je vader moet dus ergens in huis zijn. Wat zou hy op dezen tijd van den nacht buiten kunnen uitvoeren?"

„Ik zeg je, dat ik het niet weet," hield zy vol. „Hij is toch baas over zijn eigen tyd en vrij om te gaan en te staan waar hy wil?"

„Natuurlijk, maar ik geloof, dat je zyn afwezigheid net zoo vreemd vindt als ik, Isabel. Je hebt me al verteld, dat je vader nogal geheimzinnig doet, en hier is nu de bevestiging."

„Hij is in ieder geval niet in huis," hield zij vol. „Dan zullen we zonder hem moeten handelen," zei Sotchi.

„Die man beneden, die arbeider, is niet in staat het huis te verlaten. Hij zal naar bed gebracht moeten worden, althans voor vannacht. Wil je een kamer voor hem in gereedheid laten brengen?"

„Wacht bier even," zei ze. „Ik zal Anna Nilson eveh vragen." Toen lsabel Calder naar beneden was gegaan, besteedde Paul

Sotchi zijn aandacht weer aan de deur van de studeerkamer. Hy drukte zyn oor er tegenaan, maar hoorde binnen geen enkel geluid. Een paar minuten later verscheen John Pelman op het portaal, Alf Anderson in zyn armen dragend als was hy een kind. Hy werd gevolgd door Janet en Anna, die beddegoed droegen. Het was toen zij voorbij gegaan waren, dat Paul Sotchi leven in de studeerkamer hoorde. Het geluid van een sleutel, die werd omgedraaid, weerklonk en direct daarop ging de deur open.

Hugh Calder bleef op den drempel staan, recht tegenover Paul Sotchi, en toen hij sprak, kon hy nauwelijks een woord uit- brengen, zoo verontwaardigd en woedend was hy.

„Wat beteekent dat? Zijn jullie allemaal gek gewor voer je hier zoo laat uit, Paul?"

„Er is iets gebeurd in het moeras, Hugh," verklaarde Sotchi kalm. „Een man is er bijna in omgekomen. We zyn er maar net in geslaagd, hem op tyd er uit te trekken, anders was hy gestikt."

„Wie is het?" „Een van de arbeiders, geloof ik. De anne duivel was ver-

dwaald. Hij raaskalt iets over dansende lichtjes boven het moeras Weet jij, wat hy daarmee kan bedoelen?"

UIT DE WERELD VAN DE SPORT

gek geworden? Wat

1-2. Te Schiebroek had de wedstrijd Xerxes-Blauw-Wit plaats, welke door Xerxes met 5-4 werd gewonnen. 1. Een spannend moment voor het doel van Blauw-Wit. 2. Het heeft er veel van, alsof Lagendaal rijn hoofd in de handen van Ferwerda moet laten, doch

gelukkig maakt deze zich alleen maar van den bal meester'

3-4. Een tweetal momenten uit den voetbalwedstrijd R.F.C, - D.W.S., die te Rotterdam plaats vond en door D.W.S, met 3-2 werd

gewonnen,

5-6. In het Ajax-Stadion te Amsterdam vond de ontmoeting plaats tusschen Ajax en Budafok. Ajax trad met 7-5 uit den strijdl - 5. Een spannend moment voor het doel van Ajax, 6. Keeper Keizer

is gepasseerd, en Budafok scoort het vierde doelpunt.

- 6 -

HET WERK VAN DEN WINTERVORST; EEN BEVROREN FONTEIN

„Lichtjes? Boven het moeras? Misschien waren het de gassen, die uit het moeras opstijgen."

„Neen, Hugh, gassen waren het nièl! Ik heb die lichten zelf ook gezien, en het waren lantaarns, myn waarde — lantaarns, ge- dragen door menschenhanden. De lichten werden ook door dien man gezien, die hier vreemd is, en hij wilde gaan kijken om een onderzoek in te stellen."

„Maar waarom hebben ze hem hier gebracht?" wilde Hugh Calder weten.

„Omdat we hem nergens anders heen konden brengen. Kom, Hugh, wees verstandig. Ik heb zoo hard op die deur gebonkt, dat een doode er door ten leven gewekt had moeten worden. Hoe je er door heen hebt kunnen slapen, begrijp ik niet."

„Slapen!" viel Hugh Calder uit, en toen veranderde de uitdrukking van zijn gezicht plotseling geheel en al. Zoo groot was zyn opluchting, en zoo gretig accepteerde hy het excuus, dat zyn vriend hem aan de hand deed, dat Paul Sotchi geen verder bevvys noodig had om overtuigd te zijn, dat zijn vermoedens op waarheid berustten.

„Ja ik sliep. ... natuurlijk! Het spijt me, Paul. Maar waar is die man, dien je uit het moeras gehaald hebt? We kunnen misschien beter naar Chelmsford telefoneeren om een dokter...."

Hugh' Cahiers stem scheen weg te sterven terwijl hi] de trap naar boven besteeg. Nauwelijks was hij uit het gezicht verdwenen, of Paul Sotchi verwijderde zich om Isabel Calder te gaan zoeken. Gelukkig voor hem trof hij haar in het waschhuis aan, waar zij bezig was kruiken met heet water te vullen.

„Je vader is eindelijk onder ons verschenen," zei hij, met duidelijk sarcasme. „Hij blykt al dien tijd in huis te zijn geweest." Toen zü niet ophield niet haar bezigheden om hem antwoord te geven, vervolgde hij: „Je wist waar by was, nietwaar?"

„Ik wist het," bekende zy. „Er is iets geheimzinnigs aan die studeerkamer. Isabel," zei

Paul Sotchi. „Herinner je je nog, hoc wy elkander voor den eersten keer ontmoet hebben? Het leek wel alsof je ergens uit den muur achter mij verschenen was, en je wilde niet, dat je vader hel zou weten. Ik weet zeker, dat je er mij meer over zou kunnen vertellen — over die geheime kast, zooals je het noemde. Zeg nu eens — is het werkelijk een kast — of een ander vertrek, dat aan zyn studeerkamer grenst?"

Isabel Caider keek voorzichtig naar de deur alvorens zij antwoordde. „Je zult het nooit raden," fluisterde zy. „Ik weet zelf ook niet wat het is, omdat er geen licht achter dien muur brandt. Alles wat ik kon onderscheiden was een smalle steenen trap, die naar beneden leidde. Ik was echter te bang om naar beneden te gaan zonder licht."

„Een trap? Die naar beneden gaat?" Sotchi slaagde er byna niet in, zyn opwinding te verbergen. „Dan moeten we zoo gauw we kunnen eens een onderzoek instellen."

„Waarom? We hebben allen tijd."

„Er valt geen tyd te verliezen, indien wij een zoo goed mogelyk gebruik van onze kennis willen maken," verklaarde hy met na- druk. „Gedurende de eerstvolgende dagen wordt er een belangrijke vergadering van geleerden uit alle deelen van Engeland gehouden. Ik hoop een uitnoodiging voor die bijeenkomst te krygen en met verschillende invloedrijke personen, die er komen, over je vader te kunnen spreken. Dat zal een prachtige gelegenheid zijn, indien wy er slechts in kunnen slagen tijdig een en ander te weten te komen."

Voordat Isabel kon antwoorden, klonken er voetstappen op de trap, en daarom antwoordde zy met gedempte stem:

„Ik zal het bij de eerste de beste gelegenheid trachten uit te vinden! Indien er is iets mocht zyn, wat ik niet kan begrypen en wat jy zou kunnen verklaren, zal ik wachten tot vader op een keer weg is, en dan zal ik je vragen met me mee te gaan."

„Dat is prachtig!" riep hij uit, en maakte toen een snel gebaar om Isabel te beduiden te zwijgen, want er werden geluiden gehoord, die uit de hal kwamen.

„Ik moet u wèl bedanken, voor uw hulp, Mr. Pelman," zei Hügh Calder effen.

„Geen dank, mynheer," antwoordde John Pelman kort. „Goe- dennacht, Janet!"

„Goedennacht, John."

De doffe, glazige blik was uit Alf Andersons oogen geweken toen hy den volgenden ochtend laat wakker werd. Gedurende eenige oogenblikken lag hy in de vreemde omgeving verbaasd om zich heen te staren, en toen keerde langzamerhand de herinnering aan het afschuwelijke avontuur in het moeras in zyn geheugen terug. Zijn keel deed pijn, en hy voelde zich ongeloof- lijk zwak, maar overigens had zyn jeugdig, krachtig gestel reeds weer de overwinning behaald. Met eenige moeite richtte hy zich in bed op, en keek het vertrek rond naar zyn kleeren. Maar hïj keek vergeefs, en hy voelde zich uiterst dankbaar omdat hy hierdoor gedwongen was in zyn bed te blijven. Hy liet zich weer achterover vallen toen hy iemand op de deur hoorde toekomen.

Janet keek hem eenige oogenblikken medelijdende aan en bracht hem toen een boodschap over. „Er is iemand x>m u te spreken," zei ze. „Een dokter, die gezonden is door Mr. Pelman."

De groote gestalte van inspecteur James Garland verscheen in de deuropening, en een kort knipoogje beduidde Alf te zwygen. Toen Janet Calder de kamer had verlaten, nam de man van Scotland Yard zyn „patiënt" met een critischen blik op.

„En wat voor den duivel voerde je gisterenavond in het moeras uit?" begon hij. „Kapitein Felton-Slingsby heeft me gestuurd om je dat te vragen. En nu vooruit met de waarheid, kerel, of ik maak proces-verbaal op."

Alf grijnsde. „Ik ben bly, dat u gekomen is, inspecteur," zei hij. „Vergeet niet, wat u daar zei, want hetgeen ik u ga vertellen, is wérkelijk prachtig getuigenmateriaal."

Maar Garland maakte reeds geen grapjes meer toen hy een stoel by het bed trok. „Je hebt een knappen schrik gekregeft, kerel," zei hy medelijdend. „Houd je wat kalm. Als je je soms nog niet goed genoeg voelt om een verslag te kunnen geven, zeg het dan maar...."

„Maar ik wil juist spreken," viel Alf heesch uit, zijn keel wryvend. „Zeg myn baas maar, dat er mooie dingen gebeuren aan den anderen kant van. het moeras — iets wat de moeite waard is om nader onderzocht te worden. Ik zag daar gisterenavond lichten en probeerde er bij te komen. Dat is myn relaas. Ik moet dien Sotchi dankbaar zijn, dat hy mijn leven gered heeft...."

„Dat gedeelte van de geschiedenis ken ik," verzekerde Garland hem. „Pelman heeft het ons verteld. Maar ik wil meer omtrent die lichten weten. Uit hetgeen ik heb gehoord, bewogen die lichten zich nogal flink heen en weer."

„Dat deden ze zeker. Ze dansten net als groote vuurvliegen. En dat verbaasde mij. Ik herinnerde mij, wat die arme oude nachtwaker mij verteld had op den avond, dat hij gestorven is. De menschen hier gelooven in spoken, heksen en al dien onzin. Het i? een feit, inspecteur!"

„Ja, maar wat hebben al die verhalen te maken met die lichten?"

„Ha — die lichten zijn natuurlijk om de menschen bang te maken! Dat geloof ik ten minste stellig."

De inspecteur fronste zijn voorhoofd. „Ik begryp, wat je bedoelt, en ik moet er eens over denken, Alf. Maar nu over jezelf. Je moet niet te gauw beter worden. Dat is belangryk. Hoe voel je je nu?"

„Een beetje slap," bekende Alf. „Maar morgen ben ik weer heelemaal in orde."

Garland schudde het hoofd. „Dat zou niet goed zyn. Je bent morgen nog veel te zwak om op,te staan. Morgenochtend kom ik je weer een visite brengen."

„Maar waar is dat voor noodig?" „Veronderstel eens, dat wij morgenavond eens een kykje in

dit huis willen nemen," antwoordde Garland op gedempten toon, „en jij zou dan zoo ver beter zyn, dat je naar beneden kon slui- pen om de deur voor ons te openen...."

„Ah!" Alf liet zich achterover vallen en grynsde. „Laat het maar aan my over, inspecteur!"

(Wordt vervolgd'

8 -

Een hachelijke ontmoeting met een tijger Het mag misschien ongeloofelijk klinken,

mäar tóch is het waar, dat een tijger soms als een zeer welkome bezoeker

wordt beschouwd op de theeplantages in Bengalen. De planters zien namelijk den besten nachtwaker in hem, dien zij zich kunnen voorstellen! En de reden is eenvoudig.

De koelies zijn de meening toegedaan, dat de voordeellgste manier om hun koeien en geiten te voeren is, hen des nachts in de plantages te jagen, waar zij zich dan te goed kunnen doen aan de jonge, groene blaadjes. De ongelukkige planter kan niets ondernemen om deze ruïneuze strooptoch- ten van het hongerige vee tegen te gaan; ofschoon hij de bellen om hun hals hoort rinkelen, is het toch uitgesloten hen in de duisternis op te sporen. De plantages zijn daarvoor veel te uitgestrekt. Af en toe komt er echter ook een tijger op de gedachte, een bezoek aan de theetuinen te brengen, en dan klinkt er den volgenden ochtend n luid geweeklaag — niét van den planter, maar van den inheemsche, wiens koe of geit door den gestreepten roover is opgegeten. En uit angst, dat hij zal terug- keeren, houden zij hun vee dan eenigen tijd onder hun hoede. Tot het geval weer vergeten is, en de koeien en geiten opnieuw, wanneer het donker is geworden, in de plantages gedreven worden...

Het valt gemakkelijk aan te nemen, dat de planter onder dergelijke omstandigheden de komst van een tijger als een welkom bezoek beschouwt. Maar soms is het dier een menscheneter, en dan wordt de zaak weer anders, want dan wordt de dagelijksche gang van zaken op de plantage en in de dorpen der inheemschen geheel en al verstoord. Geen mensch waagt het bijna meer om een voet buitenshuis te zetten ais het eenmaal donker is geworden, en een zenuwachtige stemming heeft zich van ieder meester gemaakt, met het ge- vo.g, dat het werk er onder gaat lijden, of dat de inheemschen, wanneer de tijgereen erg kwade rakker blijkt, eenvoudig weg- trekken, op zoek naar een rustiger plantage. En er is niets, wat een theeplanter meer zorg b^art dan de gedachte, waar hij de noodige werkkrachten vandaan zal moeten halen, wanneer de bladeren geplukt moeten worden...

Het was in het beoin van 1927, dat zoo'n rrensrheneter ook herhaalde malen een bezoek bracht aan een theeplantage, welke in het Noorden van Bengalen was gelegen. Op het laatst waren de koelies zóó bang geworden, dat ze hun hutten bijna niet meer durfden uit te komen. Twee vrouwen en een jongen waren in den loop van een p^ar dagen reeds door den bruut ver- scheurd, en de beheerders der plantage, twee Enge'sche jongelui, Denis Green en Harold Marshall, waren werkelijk de wan- hoop nabij. De tijger liet zich namelijk nooit zien, en hoewel Marshall werkelijk 'n fenomenaal schutter was, kreeg hij dus geen enkele kans hem neer te leggen. Tot de gestreepte roover op een dag een koe aanviel, die vlak bij de hutten der inheem- 'xhen liep te grazen. Dat was een goed teeken, want daaruit bleek, dat hij nu zóó dichtbij kwam, dat men hem den een of

nderen dag wel onder schot zou kunnen k r i j g e n.

Zoodra Green en Marshall, die de planta- qe aan het inspecteeren waren, de tijding ontvingen, galoppeerden zij zoo snel zij konden naar de plaats, waar de tijger zijn prooi had gevonden. De koe bleek erg qroot; de tijger had er echter slechts weinig van geqeten, en 't was dus tien tegen één, dat hij zou terugkomen om zijn maal voort te zetten. Zorgvuldig bestudeerden

OP LEVEN EN DOOD EEN REEKS SPANNENDE AVON-

TUREN NAAR WAARHEID VERTELD

de beide Engelschen de sporen van het dier, om daaruit te kunnen afleiden, uit welke richting hij*zou moeten komen.

Tot zijn teleurstelling moest Green echter vaststellen, dat er nergens in de buurt een boom was, hoog genoeg om er een machan (platform) in te bouwen van waar af zij den tijger zonder ernstig gevaar te loopen zouden kunnen neerleggen. De weinige boomen, die er in de omgeving stonden, waren veel te klein voor dat doel. Hij stelde Marshall daarom voor, den tijger neer te leggen van af de veranda van hun bungalow, die op ongeveer vijfenzeventig rreter van de bewuste plek stond, waar de halfopgegeten koe lag. Maar Marshall wilde d-'ar niets van hooren.

„Neen," verklaarde hij. „Ik denk er niet aan, eenig risico te loopen. We moéten hem nu hébben! Misschien krijgen wegeen tweede kans en de veranda is veel te ver weg om zeker van ons schot te kunnen zijn!"

„Maar er is geen enkele boom, waarin wij kunnen zitten," hield Green vol.

„Dat kan me niet schelen... Ik wil in de buurt van de „kill" zijn... Wacht eens: ik krijg een idee! Waarom zouden we geen dubbele ladder kunnen gebruiken?"

Voordat Green tegen dat fantastische idee kon protesteeren, had Marshall reeds een paar koelies weggestuurd naar de fa- briek om er de grootste dubbele ladder te halen, die zij konden vinden. Na eenigen tijd keerden zij terug met een trapje, niet hooger dan een meter of drie, vier — een zwak, houten geval!

„Hoor eens, Marshall," zei Green toen hij het ding zag, „daèr kun je je leven niet op wagen! Je weet heel goed, dat een tijger gemakkelijk een meter of zeven hoog kan springen, en dat ding bereikt nauwelijks de halve hoogte..."

„Het kan me niets schelen," antwoordde Marshall koppig, en het was duidelijk, dat hij zich door niets van zijn voornemen zou laten afbrengen. Green stond er hulpeloos bij, terwijl Marshall den koelies beval de trap in de vereischte positie te brengen. Toen ging hij naar de bungalow, om zijn geweer en munitie te halen.

Een tijger keert gewoonlijk naar zijn half opgegeten „kill" tegen den tijd dat het donker wordt terug, maar Marshall be- weerde dat deze zóó brutaal was, dat men er niet van opaan kon, wanneer hij zou komen, en dat hij daarom maar hoe eer hoe beter, zijn wachtpost kon betrekken. Begrijpend, dat niets Marshall van zijn voornemen zou kunnen afbrengen, liet Green hem zijn gang gaan, terwijl hij zelf op de veranda ging staan, eveneens gewa- pend met een geweer.

Het kan niet worden ontkend, dat Green a lesbehalve gerust was omtrent het lot van zijn vriend. Hij wist dat hij een uit- rtekend schutter was — de huiden op den vloer van de bungalow leverden er het be- wijs van — maar om boven op een wankele ladder te zitten, midden op een open vlak- te, en daar te wachten op een volwassen menscheneter, leek hem niet ver van zelfmoord verwijderd...

Hij trachtte zich te troosten met de gedachte, dat de tijger misschien niet bij zijn buit zou durven komen, indien hij de ladder zou zien, maar hij begreep, dat deze redeneering geen steek hield. Was het 'n newöne tijger geweest, dan zou zij mis- s:hien zijn opgegaan, maar voor dit ondier

— TO-

was de ladder met zijn menschelijken last misschien eer een aanmoediging!

Het zal ongeveer drie uur des middags zijn geweest, toen Marshall zijn wacht be- trok. Gedurende eenige uren gebeurde er niets. Hij zat bewegingloos onder de mee- dooger.loos stralende zon, zonder dat hij het zich ook maar eenigszins gemakkelijk kon maken.

Green en de koelies — die hij eveneens op de veranda had laten komen — sloegen hem voortdurend gade, steeds met hun blikken de omgeving afzoekend om te zien, of de tijger nog niet verscheen.

Op een gegeven oogenblik zag Green, dat Marshall zich iets hooger oprichtte, en dat hij even later zijn geweer aan den schouder bracht. Tevergeefs spande hij zijn oogen in om eenige beweging in de theestruiken rond de open plek te ontdekken. Geduren- de misschien twee of drie minuten zat Mashall daar als een standbeeld, onbeweeg- lijk, zijn geweer in den aanslag...

Plotseling, zonder dat Green ook maar iets gezien had, werd de stilte verbroken door een geweerschot, gevolgd door een woedend gebrul, en het volgende oogenblik zag Green hoe er een groot, geel gestreept lichaam met een vaart uit de strui- ken sprong, recht op den ladder toe. Marshall had gemist! En Green kon niets doen, want de voegende seconde was het dier reeds bij de ladder, zoodat hij niet durfde te vuren uit angst, Marshall te zullen raken!

En toen gebeurde het ongeloofelljke! Of het eerste schot, dat toch wel getroffen had, den tijger iets had verzwakt, kon Green natuurlijk niet nagaan, maar in plaats van naar Marshall te springen en hem van zijn geïmproviseerd platform te trekken, zooals Green beslist verwachtte, nam het dier een sprong tusschen de beenen van de ladder door! Het houten ding wankelde vervaarlijk, maar juist toen Green dacht, dat zijn vriend boven op den gewonden tijger zou vallen, klonk er een tweede schot.

Het was een prachtig schot! Marshall zat half gedraaid, en het geweer rustte niet eens behoorlijk tegen zijn schouder, en hij zat op de zwaaiende ladder, misschien drie meter boven den woedenden tijger! Het was echter prachtig gericht, en het trof het dier precies tusschen de schouders. De tijger maakte een salto mortale en kwam op den grond terecht, waar hij bewegingloos, want morsdood, bleef liggen! En dat alles ging zóó snel in zijn werk, dat Green in het eerst niet eens kon begrijpen, wät er precies was gebeurd. Toen dit toi hem doordrong, rende hij naar Marshall toe om hem geluk te wenschen...

„Ja, het was op het nippertje," antwoordde deze kalm. „Ik dacht zelf1 öök niet, dat ik het er levend zou afbrengen, toen ik hem met mijn eersten schot niet had gedood..."

Een onderzoek bracht aan 't licht, dat de tijger de beide onderste latten, waarmee de beenen van de ladder bijeengehouden waren, met zijn sprong totaal had vernield, zoodat het werkelijk een wonder mag hee- ten, dat de ladder niet in elkaar viel. In- dien dat gebeurd was, zou Marshall zijn avontuur niet hebben naverteld, want ofschoon de tijger door het eerste schot ernstig bleek gewond, had hij toch nog wel genoeg kracht bezeten om den koelbloedi- gen Engelschman te dooden, indien deze naast hem terecht gekomen was...

Sinds dien Hag lag er een tijgerhuid mèër op den vloer van de bungalow, maar zooals Green later vertelde, geloofde hij toch, dat Marshalls idee om tijaers te schieten zon-

I der machan een grondige verandering had ondergaan...

."■:"'f;

H.K.H. Prinses Juliana op Soestdijk teruggekeerd

Na een verblijf van bijna vijl weken in het Burgerzielcenhuis te Amsterdam, Is

H.K.H. Prinses Juliana op Nieuwjaarsdag naar het paleis Soestdijk teruggekeerd. Het

vertrek geschiedde geheel onopvallend, zoodat er slechts weinig nieuwsgierigen op

de been waren. Hiernaast: De koninklijke auto verlaat het Burgerziekenhuis. Hier-

onder; De belangstelling voor het paleis Soestdijk, waar talrijke personen in spanning

den terugkeer verbeidden.

Verleden week Is de nieuwe verleersbrug over den Maas te Hedel

door den Minister van Waterstaat, Z. Exc. Mr. Dr. Ir, J. A. M. van Buuren,

officieel voor het verkeer opengesteld. - Hiernaast: Ter gelegenheid van de

ingebruikneming der brug was de fraaie St.-Jans-kathedraal te 's-Hertogenbosch

op schitterende wijze verlicht, waardoor de details van het prachtige gebouw

bijzonder mooi tot hun recht kwamen. Hierboven: De eerste stroom auto's

passeert de nieuwe brug. rPntoS l'n/)

Zonderlinge LIEFDES- GESCHI EDEMISSEM

clotSi

/Tlaïy&hjte, fècruten

IV DE TWEEMAAL ÓNTROUWE

Sir Thomas Lawrence (1769—1830) was reeds als jonge man een der beroemdste portretschil- ders van Engeland. Toen hij zevenentwintig Jaar oud was, werd hij verliefd op de jonge en knappe Sally Siddons. een dochter van de befaamde actrice Sarah Siddons. Op zekeren dag zal hij met Sally's moeder spreken. Tijdens dit onder- houd is Sally naar de kamer van haar zusje Maria gegaan.

(Vervolg)

„Dat je getrouwd zult zyn vóór de zo- mer om is?" glimlachte Maria, haar zuster omhelzend. „Ik ben zoo bly voor je, en ik hoop met heel mijn hart, dat je gelukkig mag worden."

De zusters zaten dicht naast elkaar over een borduurraam gebogen — een rijk contrast in aantrekkelijkheid, want Maria was even prachtig zwart als Sally blond.

Plotseling deed het dichtslaan van de voordeur hen opkijken.

„Tom!" riep Sally. „Weg Zonder mij meer gezien te hebben? Zou moeder onaardig tegen hem zijn geweest?"

Terwijl zij deze woorden zei, trad Mrs. Siddons de vogelkamer binnen en de uitdrukking van haar gezicht deed de beide meisjes zenuwachtig opspringen.

„Sally, ik wil je even alleen spreken." zei Mrs. Siddons.

Maria kuste haar zuster en verliet de kamer terwijl het oudere meisje riep: „O moeder, wat is er? En ik was zoo gelukkig...."

„Ik ben bang, kind, dat je geluk voor altijd voorbij is, tenzij je dapper en flink weet te zyn, Sally." Mrs. Siddons greep de hand van haar dochter. „Het is Maria, waar Mr. Lawrence van houdt," zei ze. „En het is om haar hand, dat hij me heeft gevraagd. O, hy geeft alles toe. Hij erkent alles! Hy hield van jou, maar zijn hart is langzamerhand naar Maria uitgegaan. En hij dreigt met zelfmoord als hy haar niet krijgen kan."

Sally uitte een kreet. Ze zou gevallen zijn, als haar moeder haar niet had ge- grepen en gesteund. Terwijl zy een wanhopige poging deed om flink te zyn, fluisterde zy:

„We moeten aan Maria denken. Zou hef mogelijk zijn, dal zij "

„Mijn dappere lieveling!' snikte Mrs. Siddons. „Wc moeten inderdaad aan haar denken. Ze is zoo teer, zoo zwak. Soms ben ik bang. Ja, als ik niet aan haar ge-

zondheid had gedacht, dan zou ik Mr. Lawrence voorgoed den toegang tot myn huis verboden hebben. Maar hy schynt te denken, dat Maria ook van hem houdt."

Dien avond knielde Sally by het bed van haar zuster neer en sloeg heur armen om haar heen.

„Maria — als alles eens een vergissing was — als jy het eens was, waar Tom van hield en als ik hem alleen maar mocht als een vriend, een broer, wat zou jij dan zeggen?"

De blik van stralende vreugde in Ma- ria's oogen, de blos die op haar wangen

■verscheen, de innigheid waarmee zij de omhelzing van haar zuster beantwoordde, deed Sally de waarheid begrijpen en zy verborg haar gezicht terwyl zy bad om kracht en sterkte, want zy hield van Thomas Lawrence met een onwankelbare liefde..

Van dien dag af kwam de jonge schilder by de familie Siddons als de verloofde van Maria, terwyl Sally den moed vond hem te ontmoeten als haar zwager, en haar opgewektheid en kalmte te be- waren.

Zwak en teer sinds haar geboorte, ont- look Maria onder de hartelijke genegenheid en liefde van Lawrence tot een jonge schoonheid met wie hy urenlang thuis doorbracht toen de winterkoude haar verbood de deur uit te gaan. Hy hield haar bezig door haar voor te lezen en door haar op honderden manieren uit te teekenen.

„Moeder," zei ze op zekeren dag in de lente, „ik geloof dat wy zullen vluch- ten als u ons niet laat trouwen."

Mr. Siddons, die er door zyn vrouw op werd gewezen hoe ieder uitstel blijkbaar den gezondheidstoestand van Maria on- dermijnde, en begrijpend dat het huwelijk tóch zou doorgaan of hy het wilde of niet, gaf zyn toestemming en de meisjes gingen van winkel tot winkel om zijde, mousseline en kanten te koopen voor Maria's uitzet.

Het was terwyl zij in de vogelkamer aan den uitzet van haar zuster bezig was dat Sally plotseling verrast werd door de binnenkomst van Lawrence.

„Maria is boven, Tom. Je bent vroeg vanavond, en ze zal wel bly zijn."

„Ik ben niet gekomen voor Maria. Ik wil jou spreken jou en altijd jou."

Zyn heftige toon deed haar verbaasd opzien, terwyl het naaiwerk uit haar handen op den grond gleed.

„Tom, je mag zoo niet tegen mij praten."

„Ik houd van jou, alleen van jou, Sally!

- 12 -

Ik zal nooit van iemand anders houden. Maria was een droom, een nachtmerrie."

Misschien één seconde lang was Sally overmand door een gevoel van vreugde en triomf; de ellende der laatste maanden viel als een looden last van haar af. Maar toen opeens werd ze doodsbleek en zei ze:

„Je bent krankzinnig — of je steekt den gek met my Maria is boven, en ze wacht op je."

De heftige, luide manier waaróp de jongeman had gesproken, had Mrs. Sid- dons de kamer doen binnenkomen. Ze keek van de een naar den ander maar nog eer zij had kunnen vragen waarom de beide jongelui zoo opgewonden waren, zei Lawrence:

„Het is tóch Sally Ik kan niet met Maria trouwen."

„Ga naar je zuster, Sally, terwyl ik dezen impertinenten, wispelturigen jongeman onder handen neem," zei Mrs. Sid- dons streng.

Terwijl de beide meisjes in de scheme- ring bij elkaar zaten, vond er een heftig tooneel plaats tusschen Mrs. Siddons en Lawrence. Het gedempte geluid hunner stemmen drong tot hen door en Maria zei nauwelijks hoorbaar:

„Probeer me maar niets op myn mouw te spelden. Ik heb het al gemerkt. De laatste dagen waren zyn blikken, zyn woorden, zyn brieven heel anders "

Sally herinnerde zich de woorden van haar moeder en terwyl zij Maria wanhopig aan haar hart drukte, snikte zij het uit.

„Het is een impertinente, wispelturige jongeman. Hy is niet waard dat je ook nog maar één moment aan hem denkt. Je moet hem nooit meer zien of te woord staan."

Terwijl zy dit zei, voelde zij hoe het zwakke meisje over haar gansche lichaam beefde, en als een wanhoopsklacht kwam

,Ga naar je zuster Sally, terwijl ik dezen Impertinenten, wispelturigen jongeman onder handen neem," zei Mrs. Siddons streng.

het over Sally's lippen: „Blyf alsjeblieft van me houden, Maria. Vervreemd alsjeblieft niet van me...."

„Ik heb my vergist in myn gevoelens voor hem," fluisterde Maria, maar deze leugen was te veel voor haar zwakke krachten, en toen Mrs. Siddons naar boven rende nadat zij den woedenden Lawrence bevolen had haar huis te verlaten, vond zy haar jongste dochter bewusteloos in de armen van de oudste.

Maria was ten prooi aan een hevige instorting nadat haar verloving verbroken was en Sally nam haar mee naar Clifton voor verandering van lucht. De naam van den tot tweemaal toe ontrouwen verloofde werd in den huize Siddons niet meer genoemd, maar het kon voor Maria niet verborgen blijven, dat de man, waar zy altijd nog zoo innig veel van hield, hemel en aarde bewoog om opnieuw de genegenheid van haar zuster te winnen. Het scheen den wispelturigen schilder in het geheel niet onredelijk, dat Maria haar rechten zou vergeten en dat zy zelfs zijn voorspraak by haar zuster Sally voor hem zou zijn en ten einde haar daartoe te bewegen, stuurde hij het zieke meisje een portret van zichzelf met een innigen, respectvollen brief....

Maar Maria was verschrikkelijk belee- digd.

Lawrence die door zijn ongebreidelde liefde byna buiten zichzelf was, snelde naar Clifton en slaagde er na verschillende vergeefsche pogingen in om Sally te spreken te krygen terwyl zij in de omgeving van de stad een wandeling maakte.

„Wil je, dat ik mijzelf dood, Sally?" vroeg hij. „Kun je geen medelijden met me hebben? Welk een verschrikkelijke straf leg je my op!"

„Tom, ik houd van je, en ik zal altijd van je blijven houden.... maar Maria...."

Hy nam haar ruw in zijn armen en fluisterde haar in het oor: „Maria gaat dood Later "

Ze rukte zich van hem los.

„Zwijg Het is verschrikkelijk wat je zegt. ..."

Terwyl zij terugsneldc naar huis, dacht zij: „Als Maria werkelijk dood zou gaan.... dan z<?u er geen beletsel meer zijn. ... en k hóüd zoo van

hem. . . ." De beide jonge

menschen zagen of spraken elkander niet meer

gedurende de laatste weken van Ma- ria's ziekte. Sally verliet haar sponde bijna niet, maar Law- rence ont- ving nauw- keurige inlichtingen over de beide zusters door een wederzijdsche vriendin,

Mrs. Pennington, die hielp de zieke ver- plegen.

Toen Maria begreep dat zy ging-sterven, toonde zy zich zeer opgelucht en terwijl zij zich tot Sally wendde, zei ze: „Beloof me, Sally, dat je nooit de vrouw zult worden van Mr. Lawrence. Ik zou niet kunnen sterven als ik moest denken, dat...."

„Lieveling, Maria, denk daar nu niet aan...."

„Ik móét er aan denken.... Ik wil dat je mij belooft, dat...."

„O, maar dat is onmogelijk," snikte de oudere zuster.

Mrs. Siddons kwam de kamer binnen en Maria zei: „Moeder, Sally heeft beloofd dat zy nooit meer aan Mr. Lawrence zal denken."

„Dat heb ik niet beloofd," riep Sally hevig ontdaan. „Maar als je het wilt, Maria, dan zal ik...."

„Ik wil het," hijgde het stervende meisje. „Moeder, Mrs. Pennington, leg uw handen op de hare.. En nu, Sally, zweer.."

Huilend voldeed Sally aan den wensch van haar zuster en Maria fluisterde: „Je belooft nooit de vrouw van Thomas Law- rence te zullen worden — zweer het! Sally, deze belofte is heilig — vergeet me niet, en de hemel zal je zegenen."

Met een glimlach van voldoening om de smalle lippen stierf Maria Siddons en Mrs. Pennington schreef aan Lawrence, hem de scène aan het sterfbed schilde- rend. Ze vertelde hem hoe Sally had beloofd nooit met hem te zullen trouwen, zoodat hij haar nu ook wel nooit meer te spreken zou kunnen krygen.

„Het is alleen mijn hand die beeft, en niet mijn geest," schreef de wanhopig verliefde jongeman haar terug. „Ik heb alles gedaan om haar tot de myne te kunnen maken, en je denkt dat ze mij zal ontkomen. Ik zal je een geheim vertellen.

13 -

Het is mogelijk. Ze kan nog met me trouwen. Let eens op, hoe het afloopt.... Jullie hebben je rol allemaal uitstekend gespeeld. Indien het tooneel dat je mij zoo nauwkeurig hebt geschilderd ook maar aan iemand bekend wordt, zal ik je naam vervloeken."

Sally bleef haar belofte langen tyd trouw en vermeed zelfs Lawrences naam te noemen. Ze zei tegen haar moeder en tegen Mrs. Pennington, dat zij hem nooit meer wilde zien, en ze schreef hém een briefje, dat ze nooit met een ander zou trouwen. .. .

Aangemoedigd door deze bekentenis stelde Lawrence alles in het werk om Sally te spreken te krygen, en alleen de krachtige pogingen van Mrs. Siddons, die al dien tyd door het land reisde om voor het gezin het brood te verdienen, ver- hinderden dat de heele geschiedenis bekend werd.

Lawrence deed intusschen alles om de vriendschap met de familie Siddons weer aan te knoopen en hij deed dit op zoo'n overdreven manier, dat zijn vrienden wel- dra dachten dat hy niet goed meer bij zijn verstand was.

„Sally houdt van mij," verklaarde hij echter. „En ze hebben samengezworen om haar van my verwijderd te houden.."

Dit was inderdaad waar genoeg en toen zijn pogingen om weer met haar familie in contact te komen aan het meisje werden medegedeeld, begon zij de hoop te koesteren, dat zij, als de jaren ver- gingen, ontslagen zou kunnen worden van de belofte, welke haar stervende zuster haar had afgedwongen. Verontrust door de scènes, die Lawrence geregeld aan haar deur maakte, vertelde Mrs. Siddons de geheele geschiedenis aan haar man — die tot dan toe niet wist dat Lawrences ontrouw aan Maria haar reden vond in zijn liefde voor Sally — en de acteur bracht een bezoek aan den schilder om hem den toegang tot zijn huis te verbie- den. Lawrence deed toen een direct beroep op Sally, die hem evenwel geen antwoord gaf. Haar hoop groeide echter met den dag, en na eenigen tijd liet zy hem weten hoe zeer zij met hem te doen had.

Ze ontmoette hein echter alleen maar bij openbare gelegenheden waarheen hij haar achtervolgde, maar ze kon het dan waarlijk niet verhinderen dat zij den lief- devollen blik in zijn oogen zag waarmee hy haar aankeek. Onophoudelijk schreef hij haar ook, maar ze antwoordde hem niet. Alleen vroeg zij één keer aan Mrs. Pennington: „Wanneer u hem schrijft, zeg hem dan iets vriendelijks namens my...."

Zoo was het vyf jaar lang na den dood van Maria gegaan, toen Sally op een avond naar den schouwburg ging waar haar moeder optrad. Ze zag Lawrence in een andere loge ziften.... Ze groette hem, maar hij beantwoordde haar hoffe- lijkheid niet. Sally wachtte tof zij opnieuw zijn blik opving en groette toen weer. Lawrence staarde haar echter aan alsof hij haar nooit eerder had gezien.

„Ik heb hem nooit ook maar niet een woord of gedachte onrecht gedaan," schreide het meisje diep ongelukkig.

Ze vroeg hem schriftelijk haar al heur brieven terug te willen sturen, terwijl ze van zichzelf zei dat ze „vroolijk en gezond" was. Ze verliet Londen en ging naar Bath en daar stierf zij, zonder ooit meer den naam te hebben genoemd van den man. die haar hart bezat....

Zeventien jaar later werd Thomas Law- rence, op het hoogtepunt van zijn schitterende carrière. Voorzitter van de Ko- ninklijke Academie en een der beroemdste schilders van Europa, op Staatskosten bijgezet in de Kathedraal van St. Paul.

Hy is nooit getrouwd....

NAORU BODEN

^M BHB»»-? ■■ :i;

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND 29 DECEMBER

OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL

D E

S P

GEBAAR

LEA

L A

R I

P O

S R

ESC

E I

M T

D S

BERT

S O S A

T E

I M

O M D

E A

O P

E E

E R

E M

LES

OPLOSSING VLECHTMATJE

OPLOSSING WOORDVIÊRKANT

P D R

p O P E L E N P M S

D E M E N T 1

L _ M A

1? E S T A M T M 1 T

'J D E L M E 1 0

K Q 1 E U W E h

M O 0 T E L E N

O N D E R w U s O V E P G A A N

K W A P T 1 E P

M E E R D E P C

P O P U L i C 0

OPLOSSING VIJFVOUDIG

TOOVER- KWADRAAT

I I

T i E L

ar

B E E K 1 D E E E D E l_ E E D E E E G A

L E E K K L A S

E L S T

L E E ß

S E L E

E T R E F I V E L P V E P E

E e E L E V E P L E G A P E E T P L A S E P T S

OPLOSSING HARMONICA-

PUZZLE

OPLOSSING ONZE FILMPUZZLE

INVULRAADSEL

B E 4- A e E N

V E Q 4- E L T

0 E M P 4^ ̂ G

V 1 N A e O 4- f 4- M L A N G

B E <S> U 1 s 0

4. <{> A N Z E E

K L O <*> T E R

K A f T O O B

IEDER HEINZ RUHMANN

DENKGYMNA EK V O O R

KRUISWOORD-KN1PPUZZLE

EN

T 0 M

A D A

KRUISWOORDRAADSEL

O &

O

I-^- ó- \^

RAN E

ÜL ^

>

^ o

v^

iorizontaal: stip

■^[bijgevolg makker vogeltje handig ophyschen vol geest in aarde zetten smalle strook verplaatsbare woning huisdier alaris.

O

in

S 0

T S

u n

>

R 0

/^, mi -

7 ^. ^

B ö

N E

M A

E ■ AR

R 0 M m *

<

Verticaal: pleizierig nuiziekinstru- ment insect wintervoer- tuig snel officieel stuk vracht deel van den dag hemellichaam goot in een stal schoonmaken vrucht

VERANDERRAADSEL

2_J1 KI ^ IhKT

Üe verschillende stukjes, die u hierbij vindt afgebeeld, moeten op zoodanige wj worden samengevoegd, dat er een opgelost cirkel-kruiswoordraadsel ontstaat.

VERBORGEN SPREEKWOORD

Door van onderstaande woorden vier

letters weg k laten, vormen de overblij-

vende letters, aehler elkaar geplaatst,

een gezegde.

CIRKELRAADSEL gevaar leiden

Vul van bu naar binnen woi den in. die be kenen:

1. Indisch wap 2. knaagdier 3. bundel vn (

ten 4. weinig sap

vattend ó. strijd O. grof 7. tred 8. soort geba 9. korrelig

sneeuwijs de hoo^ bergten

10. merg van ho 11. vergelding 12. peulvrucht 13. boom 14. verbrande si 15. het lachen 16. voegwoord

STEL

n't woord „inkt" moet door zes ver- eringen — door iedcren keer één let- cioor een andere te vervangen — ver- 1 rd worden in „stel".

ONZE FILMPUZZLE - VERSCHUIFRAADSEL

1 derstaande woorden moeten zoo- i-,' onder elkaar geplaatst worden, de eerste en de vierde letter van elk

1'd achter elkaar geplaatst den naam een filmster vormen:

laklint gereed ontkomen eierdooier areiujsblik spraakleer legaal.

« É

Wij stellen een hoofdprijs van ƒ2.50 en tien filmfoto's beschikbaar om te verdeden onder' de goede oplossers. Antwoorden in te zenden vóór 19 Januari aan Dr. Puzzelaar, Galgewater 22, Leiden. Op briefkaart of enveloppe a.u.b. duidelijk vermelden: Filmpuzzle 19 Januari.

Deze puzzle kan tegelijk met de andere ingezonden worden, doch liefst op een apart velletje papier.

- 15 -

DE PRIJSWINNAARS

De hoofdprijzen van deze week konden worden toegekend aan: mejuffrouw W. Teling, Lelden; mejuffrouw J. Ensinck, Maastricht; mejuffrouw E. Mizée, Leiden; den heer L. Scheenstra, Hillegersberg; den heer H. J. Westerveld, Delft.

De troostprijzen vielen ten deel aan: mevrouw Berlijn, Amsterdam; mevrouw J. van Dijk-Brug, Zwolle; mejuffrouw L.M. v. Hal, Rotterdam; mejuffrouw R. Reintjes, Ginneken; mejuffrouw F. Plug, 's-Hertogenbosch; mejuffrouw C. Paulides, Den Haag; mejuffrouw S. Kooger, Amsterdam: den heer A. B. Mast, Groningen; den heer W. Teeuwsen, Amsterdam; den heer W. A. Uhlenbroek, Rotterdam; den heer J. Zandstra, Leeuwarden; den heer Jan Touber, Amsterdam; den heer D. Krook, Schiedam: den heer W. A. Hoevenaars, Vught; den heer S. Beugels, Oirsbeek(L); den heer C. Weemering, Rotterdam; den heer J. G. Oudt, Rotterdam; den heer S. Bakker, Groningen; den heer G. Keverkamp, Heerenveen; den heer A.C.M. Rovers, Roosendaal (N-Br).

De hoofdprijs van de „Filmpuzzle" werd gewonnen door; den heer H. de Priester, Borssele.

De troostprijzen door: mevrouw B. W. Hoytink, Deventer; mevrouw D. W. Z. de Vries, 's-Gravenhage; mejuffrouw Zr. A. van Schie, 's-Gravenhage; mevrouw M. Kool-Schouten, Loosduinen; mejuffrouw A. Tengbergen, Bergen; den heer T. Hofland, 's-Gravenhage; den heer Th. J. Kootker, Amsterdam. den heer K. van Hecke, Amsterdam; den heer J. Meinesz, Voorburg: den heer B. Nieuwburg, Moordrecht.

ONZE PRIJZEN

Voor goede oplossingen op iedere puzzle, rebus, probleem, enzoovoort, stellen wij een prijs van ) 2.50 be- nevens vier troostprijzen beschikbaar. In totaal dus deze week

5 prijzen van ƒ 2.50 elk en 20 troostprijzen.

DE OPLOSSINGEN

op de in dit nummer voorkomende puzzles, enzoovoort, gelieve men vóór 19 Jan. in te zenden aan Dr. Puzzelaar, Galgewater 22, Leiden. Op enveloppe of briefkaart vermelde men duidelijk:

Oplossingen Zoek en Vind 19 Jan.

..-'..■■:...■.

## EBB TIDE,, DE EERSTE ZUIDZEE-FILM IN KLEUREN OPGENOMEN

.<£*.„ ReBie: Jame• Ho8an Paramount-film SMM"

Kapitein Thorbecke 0,car Homo|ka

^h Wi'hart France Farmer Robert Herrick R Mi||and

Attwater . . j Lloyd Nolan

l! , Barry Fitzgerald Tanler« , « Lina Baequette

Kapiteln Thorbecke, een zeeman, die toen hij dronken wat zijn echlp op de

rotsen heeft laten loopen, en dlentenflevolge zonder papieren en zonder

kan« op «en betrekking I«; Robert Herrick, een aan lager wal geraakt

Jong Engel.chman met een Unlxftr«ltelU-opleldlng( en Hul«h, een gemeen,

laaghartig en onbe.chaafd man, vlnd«n elkander op het paradij.-eiland T«hu«,

••rry fitn«r.ld. Oscar Homolk» «n Ray Mllland.

k I

IZP'BÊ* t :-J^fe

SKK >t

/. ,

l<> /f. ■*?

*

■■.

Tt-aweee P*rm%r *»yM»llaml

/ . WfTr'W

^-X

•*

S^!? Kapitein Thorbecfca'i tehip U op de rotten feloepan.

en blijven er doelloos rondhangen, wachtend op een

kan«. Die kan« komt, al« de «choener „Golden State"

op de reede gesignaleerd wordt. Er heeracht peet aan

boord, en de kapitein en de »tuurman zijn overleden.

Geen fateoenlljk zeeman wil het «chip betreden, doch

Thorbecke neemt op zich het vaartuig naar Sidney te

brengen, en «telt zijn kameraden al« officier en

»teward aan.

Eenmaal in volle zee merken zij, dat de lading van

het «chip uit flee«chen champagne bestaat, wat Thor-

becke op het idee brengt het «chip niet naar Sidney,

doch naar Peru te brengen, en er lading en schip ten

eigen bate van de hand te doen. Terwijl hij poogt Her-

riek over te halen hem in zijn plannen te «teunen, wor-

den zij verraet door Faith Wiehart, de dochter van den

overleden kapitein, die hun gecprek heeft afgeluisterd

,- • ^\ ;#P£. i^r

*••••; .ip^^r*

,■ ■ ■. . •äß

JLttweter heeft

Thorbacke nearia-

schoten.

; f-» larry Fltzji Homolka ■

'ff*.

.1. 'J

èC

■

6

Oscar Homolka

en hen waarschuwt aan hun plannen geen gevolg te

geven. Doch zij is vrijwel machteloos tegenover Thor-

becke, die zonder zich om haar te bekommeren orders

geeft den steven naar Zuid-Amerika te wenden.

De kapitein kan zijn oude drankzucht niet weerstaan

en gaat zich aan de lading te buiten, met het gevolg,

dat het schip dagenlang ronddrijft, terwijl Herrlck zoo

goed en zoo kwaad ais het gaat koers tracht te houden.

Door een storm verrast, gaat het schip bijna ten onder, en

op het kantje af ontsnappen allen aan den dood. Dan

blijkt echter, dat de voedceivoorraad op raakt, en men

besluit dezen aan te vullen op een klein eiland, dat aan

den horizon opdoemt. Faith en Herrick hebben intus-

schen in elkander steun gevonden tegenover de uitspat-

tingen van de twee anderen.

Op het eiland ontmoeten zij Attwater, die er ais een

vorst regeert over eenige inboorlingen, die naar parels

voor hem duiken. Bij een poging Attwater van zijn ver-

zamelde schatten te berooven, verliezen Thorbecke en

Huieh het leven, doch door een toeval slaagt Herrick er

in den waanzinnigen tiran te ontwapenen. Hem alleen op

zijn eiland achter latend, kiezen Herrick en Faith weer

ze«, gelukkig in elkander« liefde. ,

SXÄ Kln«d«n-Ward, plantkundlge en

«^ MngSre'Z,ger' ""«^ tocl**n omzeld" zame bloemen te plukken hem met allerlei

gevaren in aanraking brengen.

Op dit oogenblik loopt er ergens langs de Songko. of Roode Rivier een man bloe-

F Kln^" w .pluên- Ziin "Mm is captain

piaS.nn9,do0en^8rd' Hij " b0laniCUS' ">"^

dalT^-u" 0p! «Voeden atlas wilt kijken,

U„ü L0.' """I dat de Son9koi door een

Oösten^v 00MPt' fa'^ UitStrekt tu"che" ^t Oos en van Noord-Burma en het Zuiden van

zärAl, l :0Ut!' Wellce KinSdon-Ward voor xlchrél had u.tgestippeld toen hij zich ver- een jaar Januari op weg begaf, loopt door met snee , gedekte bergen en over onbekende p.eken, die zich meer dan drie en een ha duzend meter boven den zeespiegel ver- heffenl Het is een verlaten, woest gebfed, dat nog noo.t door een blanke werd betreden.

Kmgdon-Ward zal er in zijn eentje taliooze gevaren hebben te trotseeren. Orkanen zullen

rLTün 'il J Himalay». '«ngs de hellingen razen en alles dreigen mee te sleepen, wat

r^kino r We9 0ntmo,rte"- HÜ "I er in aan- rakrng komen mei allerlei inheemschen, die

helmut nUWen T89' en die hem misschien he.mehjk rullen achtervolgen om hem, wanneer h,j éen moment niet op zijn hoede is, te overvallen en te dooden. Hij zal zich moeten toevertrouwen aan gidsen en dragers, die hem op ieder wrllekeurig oogenblik in den steek kunnen laten, wanneer de tocht hun te lang de weg hun te zwaar wordt. Ziekte kan hem' overvallen, en verseheffrende dieren zullen

sU«nn19 fû ^ lcruiSen en des nachts 0«" 'Ün slaapplaats huilen ...

Niemand weet waar (Cingdon-Ward zich op het oogenbl.k bevindt en .\ . of hij nog in leven 'si tr staan geen brievenbussen langs deze eenzame bergpassen, waarin hij een brief kan werpen, er Zijn geen loopers, die er een naar de kust kunnen brengen, of âar de dichtstbijzijnde Engelsche nederzetting, welke zich op een af- stand van vijftienhonderd kilometer bevindt En daarom zal de wereld niets van hem hooren, tot h.j terugkeert . . . Wanneer? Dat weet men met precies, maar Kingdon-Wards bedoeling was ,n het voorjaar van 1938 terug te komen ... . M

Kingdon-Ward is niet de eenige „pianten- zoeker die hier of daar in een onherberg- zaam dee van de wereld ronddoolt om „bloemen te plukken Er zijn er nog taliooze anderen, en allen zijn niet alleen zeer geleerde mannen doch ook flinke, dappere kerels, die desnoods hun leven riskeeren om hun wetenschap of de menschheid te dienen, of om een ot andere nieuwe plant te vinden

PLAnTEMZOEKEH • • te hebhJn T ' na on8el°°feWe gevaren 1.„ L 9e|oopen; met een handvol zaad een zak gedroogde bollen of wortels of zelfs' maar één enkel exemplaar van een n euwe onbekende plant - dat is het "eenige én ^ sluitende doel der plantenzoekers

o^Hil riin .''l' eVenals Kingdon-Ward, tevens ontdekkmgsreiziger en geoloog. Op al ziin

Uke inVeem,.Kin9d0n-Ward büvoo*.! tal rijke mstrumentert mee en op zijn veertien ex

iTr d" Ti.bet; No-d-Wes" China en andere dan hon/ êelen

J Van Azië heeft h'i "^r

bek.n^ l J1"""^ Vierkante Kilometer on- bekend geb.ed in kaart gebracht, met de ber-

En^rh («r!4VierLn' die er zich in bevinden! tn h,, heeft de hoogste onderscheidingen gekregen van allerlei wetenschappelijke instel- lingen voor zijn werk.

Kunnen deze weinige zaden, die gedroogde bollen of wortels, zooveel moeiten zooveel gevaren waard zijn?

Bij sommige plantenzoekers gaai het alleen en u.tslurtend om wetenschappelijke doelein-

de f6 T0^? L00r ••" ^ ander muse"'". door een botamschen tuin of een wetenschappelijke vereeniging uitgezonden om een bepaalde plant of bloem te zoeken, die men voor stud.edoeleinden noodig heeft. En hun onkosten worden dan vergoed door degenen, die hen zonden.

Bij anderen is het vaak een mengeling van wetenschappelijke en handelsoverwegingen Een n.euwe plant Is vaak enorme bedragen waard voor njke bezitters van tuinen, menschen zooals Mr. Lionel Rothschild en Mrs Maclaren, die er wereldbekende collecties op nahouden. K

Zij verzamelen zeldzame planten op de-

«r* T'll ZOOals ander'en oude meesters, eerrte drukken, postzegels bijeenbrengen. De plantenzoeker gaat naar zoo'n verzamelaar toe en vraagt of deze wil bijdragen in de kosten, die zijn expeditie met zich zal brengen. En gewoonlijk heeft men daar wel ooren naar, als er de toezegging bij wordt gegeven dat men een aandeel in bijzondere vondsten zal hebben.

Anderen steun kunnen de plantenzoekers bekomen van firma's, die geneesmiddelen verkoopen, want ook die kunnen soms hun voor- deel doen met nieuwe planten, omdat deze wel eens een bijzondere geneeskracht blijken te bezitten. De botanische kenpis van den plantenzoeker stelt hem bovendien in staat bepaalde opdrachten van deze firma's uit te voeren, en tevens is hij er natuurlijk altijd op uit na te gaan, welke planten de inheemschen gebruiken wanneer zij ziek zijn.

Deze laatste bron van inkomsten voor den plantenzoeker droogt langzaam maar zeker op, nu er zooveel geneesmiddelen, die vroeger uit planten werden verkregen, thans langs scheikundigen weg in de laboratoria worden samengesteld. Maar er blijft altijd nog een afzetgebied voor diè soort planten, welke men nog met door „scheikundige formules" heeft kunnen vervangen.

Een plantenzoeker, die bijvoorbeeld een nieuw groeigebied van de Hydratis zou weten te ontdekken, zou daar schatten mee kunnen verdienen, want de Hydratis, waarvan men een krachtig tonicum maakt, wordt tot op dit oogenblik nog slechts op twee plaatsen van de wereld gevonden.

De voornaamste steun der plantenzoekers wordt echter gevormd door de zaad- en bloe- menhandelaars. Men vindt tegenwoordig haast geen huis meer, of het heeft zijn grooten of kiemen tuin, waarin jaarlijks ' nieuwe planten en bloemen worden gezet. Hiervoor worden per jaar groote bedragen uitgegeven en het iijn de plantenzoekers, die daarvan de oorzaak zijn.

Leest u maar eens de lijsten van de meest

18

gehelde bloemsoorten; er staan honderden namen op en. niet één er van is er oor-

£r i'J" du lanLd 9e9r°eidl De planten-

jagers hebben hen hier gebracht, en daarna is men gaan zoeken naar allerlei variëteiten waarmee de kweekers de mooiste nieuwe bloemen en planten hebben kunnen maken, die thans ook al weer onze tuinen sieren!

Een paar jaar geleden zag Kingdon-Ward, . toen hij ergens in den Himalaya aan het roe-

ken was.een Dianthus - een anjer - groeien op een beschut plekje. De bloem vertoonde een wondermooie blauwe kleur. Het zaad er van dat hij mee naar zijn vaderland nam, werd voor vierhonderd pond per ons verkocht!

Ue firma, welke er het monopolie van wist te krijgen, hee t jaren en jaren geëxperimen- teerd om d.e kostbare bloem te kruisen met andere, en over een paar jaar zult ge misschien m staat zijn een klein pakje raad te koopen waaruit anjers rullen 'groeien, die verwant zijn aan de bloem, die Kingdon-Ward in den Himalaya heeft geplukt

Narcissen, lupinen, blauwe ' papavers zijn thans algemeen genoeg, maar zij zijn toch te danken aan den plantenzoeker die hen met gevaar voor zijn leven, voor den eersten' keer heeft geplukt. Natuurlijk wordt hij er behoorlijk voor betaald. Er is een nieuwe Narcis, de S 1 die op het oogenblik nog tweehonderdvijhig pond per bol waard is. Maar het zal niet lang duren, of u kunt ze voor een luttel bedrag koopen, zooals alle Andere bollen

In sommige bloemenwinkels kunt u een orchidee koopen, bijvoorbeeld de Cymbidium . . îj is niet duur voor een orchidee, maar de voorouders van deze bloem werden oorspron- kelijk geplukt door een plantenzoeker in een der door koortsen en muskieten geteisterde streken van het oerwoud langs de Amazone- rivier.

Hij trotseerde wilde stammen en doodelijke reptielen en insecten om re te vinden, en terug te kunnen keeren naar de kust met een paar bollen, die er uitzagen als gedroogde uien. Deze bollen waren vijfhonderd pond per stuk waard. Thans is de handelswaarde ongeveer een shilling .. .

Er zUn ook onder de plantenzoekers specia- listen. Sommigen zoeken uitsluitend naar or- chideeën. Dat is reker loonend, want

^ ■'*■■.

ir ' 7> t

UP? , v;,r ;, ■ .;. ... - , "■

■6 n* EEN MOEILIJK EN GEVAAR- LIJK BEROEP

een nieuwe orchidee krijgt men een kapitaal! Een der laatst ontdekte, de Splendus-variëteit, waarvan de juiste naam is Laelio Cattleya- Cocotte, zou, als de tegenwoordige eigenaar haar wilde verkoopen, verscheidene duizenden ponden opbrengen. Zij bloeit slechts eens in de tien jaar.

Captain Kingdon-Wards specialiteit rijn planten, die op de bergen groeien. Hij heeft er verscheidene ontdekt in den Andes, den Himalaya, de Hooglanden van Burma, en er bestaat misschien wel geen rotstuintje waar men niét een paar van de door hem gevonden planten kan bewonderen.

Een ander jager, captain Burdett, legt rich vooral op zeldzame bloemen en planten toe. Hij zal dikwijls een plant voorbij loopen, hoe kostbaar ook. Indien zij reeds bekend is. Een van rijn laatste vondsten was de Vanda San- deriana, en dere werd indertijd voor vijf- duirend dollar op de Amerikaansche markt verkocht.

En roo dolen de plantenjagers langs de eenrame berghellingen of hakken rich een weg door het oerwoud. En zij dienen de wetenschap, de menschheid of den handel. En ook il . .. als ge een tuintje hebt, want de fraaie bloemen, die er in groeien, zijn oor- spronkelijk door hén naar onze streken gebracht . . .

WAAR DE PLANTENZOEKERS RONDDOLEN. 1. In het ondoordringbare woeste berggebied van Tibet.' 2. Australië. — Heete bronnen en vergiftige zwaveldampen stijgen

uit den ruwen, gebarsten en gespleten bodem op, maar de plantenzoeker laat zich door al deze gevaren niet afschrikken en zoekt ook hier zijn Weg langs in waarheid onbegaanbare paden.

3. Op de grens van het ondoordringbare oerwoud, waar de plantenzoeker naar een of andere zeldzame of nog onbekende bloem zoekt als naar een speld In een hooiberg.

4. Waar alleen het kompas den weg kan wijzen. 5. Langs gevaarlijke, rotsachtige oevers naar het hart van de

jungle. Zullen de gidsen te vertrouwen zijn?

4WW ^;v (•«/ ■A:?^-i

■T/t '■'*'■ ̂:v

^■B'WH^P."

- ■■ /^ " »-;■ , \

<*")

■

)&?■.* -**

ten conopleeF verhaal door

AOGOSTUS MUlß et gebeurde op het jaarlyksche diner Het gebeurde op het jaarlyksche dine van de Ürilsch-Afrikaansche Ver ecmgtng, dat dit keer in de Suther-

ands Rooms piaats vond. Dr. Raphael, een bekend expert van Scotland Yard en wiens secretaris ik ben, had my geïntroduceerd en zoo kwam het, dat ik het drama, dat er bu deze gelegenheid voorviel, om zoo te zeggen uil de eerste hand meemaakte.

Met was een zeer belangrijke büeen- komst, en heel wat vooraanstaande personen uit de koloniale en financieele wereld waren aanwezig.

De eeregast was Paul Tarland, de jonge ontdekkingsreiziger, die juist van een expeditie naar Zuid-Tanganyika was teruggekeerd. Zijn aanstaande schoonvader Henry Skene, een bekend financier, had de onderneming bekostigd. Hij zat nu aan de hoofdlafel en zag er even verveeld en gemelijk uit als altijd.

Toen Paul Tarland opstond om zijn speech te houden — die door de radio werd uitgezonden — had hy een grootsche ovatie in ontvangst te nemen. Het was een nog jonge man, en zyn verloving met Henry Skene's aangenomen dochter op den avond vóór zijn vertrek naar Afrika, had iets romantisch aan de zaak gegeven, en na zyn terugkeer was er in de couranten veel over hem geschreven. Ook werd er gefluisterd, dat hy een ryk platina- gebied zou hebben ontdekt, dat het groote vermogen, dat de oude Skene reeds in Afrika had byeengegaard, misschien wel zou verdrievoudigen. Tarland zelf had echter over deze ontdekking met geen woord gerept.

Naast Tarland zat Henry Skene zelf, en Skene's andere tafelbuur was Charles tairley, zyn vriend en advocaat. Dr. Raphael en ik zaten ongeveer tien meter verder, en het viel my op, dat dr. Raphael meer belang scheen te stellen in den ouden Henry Skene, dan in de speech, welke Tarland hield, hoewel deze toch waarlyk belangrijk en boeiend genoeg was!

Plotseling, terwijl Paul Tarland nog sprak, gebeurde het

De lichten in de groote feestzaal gingen als by tooverslag uit!

Paul Tarland zweeg, en even heerschte er een vreemde stilte in de zaal. Het duur- de echter met lang, want toen klonken er van alle kanten uitroepen van verbazing. Hier en daar viel er blijkbaar een kwinkslag, want aan verschillende kanten hoorde ik een min of meer onderdrukt gelach De tafelpresident, Lord Withbur- ne, gaf zijn poging om de stille te herstel- len spoedig op en ik vroeg my af, hoe de mannen van den omroep er in zouden slagen de onverwachte stoornis te over- winnen. En toen, als een donderslag bij helderen hemel, klonk er plotseling een stem, een angstige stem, die riep:

„Om 'shemelswil _ de lichten! Er is iets gebeurd "

Deze woorden veroorzaakten een plot- selinge, byna onheilspellende stilte. Toen een kellner in de duisternis een bord Het vallen, scheen het kletterend geluid er van tot in den verst verwijderden hoek aer zaal door te dringen, en menigeen der aanwezigen slaakte toen een verschrik- ten kreet....

„De lichten — vlug!" Ditmaal was het een andere stem en ik herkende die van larland. En zonderling: maar onmiddel- lyk gingen de lichten nu aan

,iinaK garland stond nog rechtop, met zyn handen in de zakken van zyn smo- sÄ ^ * P133*56? 7rder zat, zooals hy steeds gezeten had, Charles Fairlev de advocaat, en zyn gezicht zag bleek en ver- wrongen van schrik. Geen wonder, want Mak naast hem zat, onderuitgezakt en roerloos Henry Skene, het heft van een mes uitstekend boven een roode vlek OD zyn smetteloos witte overhemd

Hy was dood: daar viel niet aan te twijfelen. Raphael was de eerste dokter, die üy hem was, en op zyn verzoek droeg men het lyk van den financier naar een divan

fenest:aalder zijvertrekken ™> ^ groote „Sluit alle deuren, en laat niemand de

zaal verlaten — bel direct Scotland Yard op. Raphael gaf vlug instructies aan den gerant, die ontdaan was komen toesnellen en nep hem dan terug. „Vraag naar inspecteur Henson, als u Scotland Yard op- belt. Hy zal er wel zyn. Zeg hem, dat ik

Raphael6"' "" naam is RaPhaeI' «r- Door de zware gordijnen heen kon ik

hooren, dat de president den gasten ver- zocht weer te gaan zitten tot de politie er zou zyn, en even daarna rees er een geroezemoes van stemmen op.

Fairley's lippen trilden, terwyl hy in het doode gelaat van zyn vriend staarde „Kan er mets meer voor hem gedaan worden?" vroeg hy.

Dr. Raphael schudde het hoofd. „Neen " zei hy. „Het mes is dwars door zyn hart gegaan. Het moet een geoefende hand geweest zyn. Het mes is er over zyn rechterschouder heen ingestoken. U zat naast hem. Mr. Fairley. Hebt u niet een of ander geluid gehoord?"

..Neen. niets.... Dat wil zeggen niet voor hy een vreemden snik gaf, waaruit ik begreep, dat er iets gebeurd moest zyn. Joen ik hem daarna aanraakte — ik deed het als een zuivere reflexbeweging van een angstig vermoeden — voelde ik, dat er inderdaad iets niet in orde moest zyn en daarom heb ik geroepen, dat de lichten weer aan moesten "

Rleek en ontdaan stond Paul Tarland naast den divan. Zyn lippen trilden ver- raderlyk. en het was hem aan te zien, dat hy moeite had zich goed te houden.

„Hebt u soms iets gehoord?" vroeg dr Raphael hem. , B

„Ja.... Het was alsof iemand..!, eh. met zyn vuist op de tafel sloeg. Maar ik vond er eerlijk gezegd niets verdachts aan, ot Mr. Fairley begon te roepen, dat de

lichten op moesten. Lieve hemel het is verschrikkelijk! Dood.... wie heeft dat kunnen doen....!" De aandoening werd hem te machtig en terwyl hy zyn handen %oor zyn gezicht sloeg, liet hy zich op een stoel neervallen.

„Kom, Tarland, houd je flink," zei Fair- ley, den jongeman op den schouder klop- pend. „We moeten de politie helpen, dat is het eemge wat we kunnen doen. Ze zullen zoo wel hier zyn."

„De politie. " Tarland keek verrast op. „Ja natuurlyk.... daar heb ik heelemaal met aan gedacht. Eh.... ik herinner me nu dat ik, toen de lichten uit waren voetstappen achter my heb gehoord! Het kan natuurlyk een kellner geweest zyn...."

„üf een van de gasten," voegde dr. non f 7 Sch7P aan toe' en wendde zich toen tot den advocaat. „U kunt zeker den

wagen van Mr. Skene wel voor den zij- ingang laten komen?" y

Charles tairley knikte. „Ja, daar kan ik wel voor zorgen...." Opeens zweeg hy. „Dat is waar ook," sprak hy dan. „Ik herinner my nu, dat Mr. Skene zyn wagen halverwege het diner naar huis heeft laten gaan. Ken kellner kwam hem de boodschap brengen dat zyn chauffeur zich ziek voelde en ik heb hem hooren zeggen, dat hy wel met een taxi naar huis zou

Dr. Raphael knikte peinzend. „Het komt

tie "al erwH" 0P aan'" Zei h«- "De P0"' voerd woS" ' ZOrgCn' dat het m ver- . Ongeveer tien minuten later verscheen inspecteur Henson, gevolgd door twee am dere detectives, en Raphael lichtte hen vlug over het gebeurde in. Henson onderzocht het ontzielde lichaam van den finan- w^r^n egaf Zich- toen naar de feestzaal, waar alle aanwezigen, zooals dr. Raphae bevolen had, nog aanwezig waren

Henson bleef slechts korten tyd we«. „Het is met noodig, dat zy langer blijven " de'h^st ^11' terU«k™m- "VVe hebben nen „.„In e aanwezi«en, en myn man- !n äii i nVen dc

1.na"le" en adressen op

\an alle keilners, die in het gebouw aan- Z ViH"- ~ 1 at.zal een sensatie worden dokter." zei hy fluisterend tegen dr. Haphael. hen moord tijdens een Speech die door de radio wordt uitgezonden hen moord onder de oogen van tientallen getuigen om zoo te zeggen.... Dat is een Kolfje naar de hand van de couranten! Ik heb kunnen vaststellen, dat er minstens twee mannen aan het werk zijn geweest- een die den moord heeft bedreven en één om het hcht uit te draaien. De lichten ziin uitgedraaid in een kast in de gang en de deur was gesloten." ^

„Wordt er boven niet nog een diner gegeven?" vroeg Raphael. 8

20 -

Henson knikte en hij keek dr. Raphael vol verwachting aan. Deze had hem in be- langryke gevallen, waar Henson geen uit- weg mee wist, reeds dikwyls van ziin speurzm en ryke ervaring laten profitee- ïf?,', CHn .htt-- %uas den insPecteur aan te zen, da hy hoopte, dat dit ook thans weer het geval zou zyn. Deze moord be- loofde uiterst ingewikkeld te worden en als dr. Raphael hem zou willen helpen „Ja, er wordt inderdaad boven nog een diner gegeven," zei hy. 8

„Dan moeten er dozynen hulpkellners Xnll rlrd°0r n,oet het cen «"bekende gemakke yk zyn geweest, hier ongemerkt rond te loopen.

„Ja," zei Henson, „en daarom geloof ik dot'Jf „TH rrk gen0eg ^"en hebben, dokter! Ik heb een auto laten komen om Mr. Skene naar huis te laten brengen. — renV m! i™ Paar

nvra8en stellen, hee-

£wi 1J ht? op Paul Tarland en Mr. Ai' -T' dle sanien stonden te praten. Ue beide mannen konden echter geen

verdere inlichtingen over de tragedie geven en inspecteur Henson streek naden- kend langs zyn snor.

„Kan ik u vanavond nog eenige oogen- bhkken spreken?" vroeg hy. .,lk wil eerst r/nt^H T-ei?0ek in de zaa] instellen, ontriU?8^ kUnnen niissehien dingen ontdekt worden, waarover u my nader zoudt kunnen inlichten. Zullen wtf afspre- ken da wy elkander over drie kwarUer m het huis van Mr. Skene treffen?"

„Natuurlyk," zei Charles Fairlev U weet het adres, inspecteur? Het is Bur- grave Street 15. Regents Park. Deze vree- selyke geschiedenis legt een groote ver-

antwoordelijkheid op myn schouders, want ik ben de advocaat van Mr. Skene." Hy wendde zich tot Paul Tarland. „Wat ik zeggen wil: zou jy niet liever Mess Bryant even gaan inlichten? Misschien weet je wel, waar je haar kunt vinden? Ik geloof, dat ik Mr. Skene heb hooren zeggen, dat zy met kennissen buitenshuis dineert."

„Ja, ik weet waar zy is. Het zal een verschrikkelijke slag voor haar zijn."

De beide mannen haastten zich nu weg en dr. Raphael en ik keerden terug naar de eetzaal. Niemand had den dooden financier populair of gezien kunnen noemen, maar hy was rijk en algemeen bekend, en men kon het den gezichten der aanwezige leden van de Britsch-Afri- kaansche Vereeniging aanzien, dat de tragedie toch wel indruk had gemaakt. Twee of drie verslaggevers, die mede aan het diner hadden aangezeten, praatten met gedempte stem — zy hadden zich reeds in verbinding gesteld met hun re- dacties — en de mannen van den omroep waren bezig met den microfoon, die de onderbroken speech van den jongen ontdekkingsreiziger had overgebracht.

Dr. Haphael nam plaats op den stoel van den vermoorden financier en bieef eenige minuten met half gesloten oogen in gepeins verzonken zitten, terwijl inspec- leur Henson den vloer onderzocht.

„Er is hier niets te vinden, dokter," zei hij nn eenige oogenblikken. „De moord moet uitstekend zyn voorbereid — en zeker door een duivelachtig knap stel hersens."

„Laten we die hersens er maar buiten laten, Henson," mompelde dr. Rapbael. „\\at ik mij afvraag is, waarom tienry Skene hier, in dezen stoel, en juist vanavond is vermoord."

Henson haalde de schouders op. „Hij had vyanden, dokter...."

„Tot je dienst — maar waarom moest hij per se vanavond, en hier in deze zaal, vermoord worden? Er waren heel wat plaatsen te beuenken geweest, waar een moord minder risico met zich had gebracht. Ik vraag me dan ook ai, of hy dit gebouw misschien niet levend meer mocht verlaten? im in dit verband lykt het mij wel eens goed na te gaan, waar hij van plan was na het diner heen te gaan — en met wien hy wellicht nog een of andere ontmoeting of con- ferentie moest hebben. Zoolang wy dat niet weten, tas- ten wij in het duister. Toevallig, dat die chauffeur juist ziek moest worden."

Henson begreep uit deze woorden van dr. Raphael, dat hy besloten was zich met het geval te bemoeien, en het was hem aan te zien. dat hy er zich dankbaar om voelde. Ten slotte had dr. Raphael kunnen wachten tot men hem officieel daartoe aanzocht, want hy was niet in vasten dienst van Scotland Yard.

We stelden een onderzoek in de zakken van den doode in, maar vonden niets wat een antwoord kon vormen op de vraag, die dr. Raphael zooeven had geformuleerd, en nadat het ontzielde lichaam van Hen- ry Skene was weggehaald, stapten wy in den auto van dr. Raphael en reden naar Rurgrave Street 15.

Henson had den butler van Mr. Skene reeds telefonisch van het gebeurde in kennis gesteld en de man bleek nog danig onder den indruk toen hy ons door de groote hal naar de bibliotheek van Hen- ry Skene voorging. Hy draaide de lichten voor ons op.

„Je meester zal wel zoo direct worden thuisgebracht," zei Henson tegen den man, die besluiteloos bij de deur bleef staan. „Zyn Mr. Tarland en Miss Bryant er al?"

„Nog niet, mynheer." Nauwelijks had hy de deur achter zich

gesloten, toen er een uitroep van verbazing over Raphaels lippen kwam en hij naar het bureau in den hoek van de kamer wees. Verschillende laden stonden open! Een ingeving volgend, liep dr. Raphael naar de gordijnen en trok ze weg. Wat hy zag, bevestigde blijkbaar zyn vermoeden, want hy floot tusschen zyn tanden op de manier die ik van hem gewend ben, wanneer een veronderstelling van hem blykt te kloppen. „Er is iemand hier geweest," zei hy, terwyl hy de bovenste lade van het bureau uittrok. „Kyk, alles ligt door elkaar. Ik kan me niet voorstellen, dat Skene zyn bureau zélf zoo zou hebben achtergelaten."

Inspecteur Henson haastte zich naar hem toe. Dr. Raphael had zyn loupe reeds tevoorschijn gehaald en onderzocht den voorkant van het bureau.

„Wie er ook hier is^ geweest," zei hij na eenige oogenblikken, „in ieder geval heeft hij handschoenen aan gehad. Alle- maal teekenen, die in een bepaalde richting wyzen. ..." Hy zweeg en wierp een blik in de bovenste

lade. „Wat is dat?" mompelde hy, terwyl hy er iets uithaalde, dat hy plat op de palm van zyn hand legde.

Henson boog zich over zyn hand. „Een stukje glas een beetje gebo-

gen. ..." zei hij. „Hoe-kan dat hierin gekomen zyn?" zei

dr. Raphael halfluid. Hy onderzocht het met zyn loupe, deed het in een stukje papier en borg het daarna zorgvuldig op in zyn portefeuille. Daarna sloot hy de laden van het bureau.

„Neem een goeden raad van me aan, Henson, en spreek met geen mensch een woord over dat stukje glas — zelfs niet met Paul Tarland! Het zou wel eens be- langrijker kunnen zyn, dan je veronderstelt."

Henson knikte. „Natuurlijk niet, dokter...." Het lag hem op de lippen om te vragen, waarom het zoo belangrijk zou kunnen zijn, maar hy zweeg, want hy kende dr. Raphaels gewoonte om nooit een ineening te uiten, wanneer hy er voor zichzelf nog niet geheel zeker van was. „Wat ik zeggen wil, u sprak daarnet over dien chauffeur, die vroeger naar huis is gegaan omdat hij ziek was. Denkt u "

„Misschien kan de butler ons iets naders over hem vertellen," viel dr. Raphael hem ontwijkend in de rede. Hy wilde juist om den man bellen, toen er voetstappen in de hal klonken en de deur van de bibliotheek openging en Charles Fairley binnenkwam.

„Is Tarland er nog niet?" vroeg de advocaat verbaasd, terwyl hy op zyn horloge keek. „Hy

PAPPIE, IS DIE MENEER OOK BRUTAAL GEWEEST TEOEN MAMMIE?

SPORTIEVE GEBREIDE

JUMPER ^V deze pagina beelden wij eon

sportieve trui af, die velen ongetwijfeld gaarne na zullen

maken. Men heeft er voor noodig: 350

gram lichtblauwe en 25 gram don- kerblauwe koordwol. De geheele jumper wordt op Inox naalden No. ^>2 gebreid.

Voorpand. Opzetten 122 steken 6 c.M. 2 steken recht, 2 steken averecht breien. Daarna breit men als volgt:

Ie toer: 44 steken: 2 steken recht, 2 steken averecht, 34 steken averecht, 44 steken: 2 steken recht, 2 steken averecht.

2e toer: De steken breien zooals men ze voor zich heeft.

3e toer: 44 steken: 2 steken recht, 2 steken averecht, 34 steken recht; 14 steken: 2 steken recht, 2 steken averecht.

4e toer: De steken breien zooals men ze voor zich heeft.

Deze 4 toeren worden tot het armsgat, dat is ongeveer na 34 c M steeds herhaald. Op deze hoogte laat men het patroon verspringen. De 34 steken in het midden worden nu 2 steken averecht. 2 steken recht gebreid en de deelen aan den kant horizontaal gestreept. Voor de arms- gaten kant men aan beide zijden 8 steken af. Bij het begin van de 4 volgende toeren mindert men nog telkens 1 steek. Na 5 c.M. breien maakt men als volgt een vetergat: 34 steken recht, 2 steken averecht 2 steken recht, 2 steken averecht,'de 2 rechte steken afkanfen, de pen verder mtbreien. Bij den teruggaan- den toer maakt men op de plaats van de afgekante steken er weder i steken bij.

Xa 5 c.M. breien maakt men op dezelfde wijze nog een tweede vetergat. Later haakt men op deze vetergaten 1 toer halve vasten. Wanneer het middenstuk 1/ c.M lang is, kant men in het midden van het werk 10 steken voor den hals af Hierdoor deelt men het werk in tweeën' Alen breit eerst den rechterschouder af Aan het begin van lederen volgenden toer mindert men aan den kant van den hals 1 steek, totdat men 34 steken heeft overgehouden. Na 5 c.M. breien de steken alkanlen.

De rug. Opzetten: 112 steken. Deze wordt in hel zelfde patroon als van het voorpand gebreid. Het middenstuk is ook 34 steken breed. De hals maakt men 2 c M hooger.

De mouwen. 54 steken opzetten. Deze mouwen worden geheel 2 steken recht f steken averecht gebreid. Na 12 cM breien meerdert men bij icderen den toer aan beide kanten van het werk 1 steek

tot men 86 steken heeft. Na 46 c.M. leng- te maakt men den kop van de mouw, door aan het begin van lederen toer 2 steken af te kanten. Dit herhaalt men steeds tot men 6 steken heeft overgehouden: IJeze worden afgekant.

r^M Zoa^ieS- 17 Steken «Patten. 2 toeren recht, 2 toeren averecht breien. Dit steeds herhalen, tot men 7 averechte ribbels heeft Daarna afkanten. Nu nog een zelfde zakje breien. De zakjes worden schuin boven elkaar op den linkeronderkant van' de jumper genaaid. Voor den rechterzak welke aan den rechterkant in het midden wordt genaaid, zet men 24 steken op en breit men eerst 7 averechte ribbels en daarna (, c.M. 2 steken recht, 2 steken averecht.

De ceintuur. 14 steken opzetten en alle oeren recht breien. Wanneer de juiste engte is bereikt, kant men in het midden

( steken af, welke men er in den volgenden toer weer by maakt. Aan het begin

- 22 —

van lederen volgenden toer mindert men Li ^H' to.tdat nUe steken zÜn afgekant. Ook dit yetergat wordt stevig omgehaakt. De vlecht waarmede de ceintuur gesloten wordt en welke tweemaal op de jumper voorkomt, is gemaakt van 24 draden don- kerblauwe wol. Aan den eenen kant is cieze in een knoop op de ceintuur genaaid, terwyl de andere kant door den ring wordt getrokken en met een druk- knoop aan den binnenkant wordt vast- gemaakt. De jumper wordt met 3 kleine knoopjes op den linkerschouder gesloten.

E VETPUISTJES? Een ,hee,epel R dox .n een warm'wa

doet wondeen. Eén behandeling verwijder, ze öij apothekers en erkende drogisten a f 0.90

Per pak en f 0.15 per klem pakje.

RADOX

is tegelijk met my vertrokken en het is nu al kwart voor elf...." Hy zweeg even en wierp een onderzoe- kenden blik op dr. Raphael. „Enfin, misschien is het wel goed, dat hy nog niet hier is," zei hij dan. „Ik zou u namelijk graag iets willen zeggen, dr. Raphael, dat ik liever niet zeg, wanneer er anderen by zijn — althans anderen die er niets mee te maken hebben. Eh.... Henry Skene is vanavond per ongeluk gedood...."

„Wat zegt u?" riep Henson uit. „Per ongeluk?"

„Ja. Dat wil zeggen: ik meen het zeker te weten. De moordenaar heeft zich in de duisternis vergist. Het mes, dat Henry Skene heeft gedood, was voor mij be- stemd "

Henson keek den advocaat verbaasd aan, terwyl dr. Raphael peinzend langs hem heen staarde....

„Hoe weef u dat?" vroeg Henson. Fairley haalde diep adem. „Ach," zei

hy dan, „ik kan het u wel zeggen. De twee laatste maanden heb ik voortdurend in angst geleefd. Verleden jaar December heb ik een geval van chantage behandeld en door my heeft een geraffineerde schurk, een zekere Lees, zeven jaar gekregen. Er waren echter nog meer personen by het geval beirokken en ik had my voorgenomen, ook die voor het ge- recht te brengen. Ik kreeg echter een anoniemen brief — waarschijnlijk van een vriend van hen — om mij niet verder met de zaak te bemoeien. Natuurlijk heb ik mij daar niets van aangetrokken —■ en toen kreeg ik een tweede waarschuwing, dat ik voorzichtig moest zijn, want dat er anders.... enfin, u begrypt de rest wel! Ik geloof, inspecteur, dat Lees en zyn vrienden in verbinding stonden met de bende van Nutrie, en wat dat voor kerels zijn, behoef ik ü niet te vertellen. Ik kan me natuurlijk vergissen, maar ik geloof zeker, dat de messteek van vanavond het gevolg is geweest van de anonieme waarschuwing, die ik in den wind geslagen heb...."

„Waarom heeft u niet om politiebewaking gevraagd, mijnheer?" vroeg Hen- son verbaasd en byna verontwaardigd tegelijkertijd. „Dan zou er misschien niets gebeurd zyn...."

Fairley knikte. „Ik heb nooit willen gelooven, dat zij hun bedreiging ten uitvoer zouden brengen! Er worden ten slotte zooveel bedreigingen geuit, nietwaar? Ik had echter moeten begrijpen, dat de bende van Nutrie nergens voor zou terugdeinzen. Maar het is nu te laat voor zelfverwijt, al wil ik wel bekennen, dat ik om een lief ding wilde, dat ik inderdaad beschermng van de politie had gevraagd, want dan zou mijn vriend nu wellicht nog in leven zijn.... Doch als het werkelijk de bende van Nutrie is geweest, dan zal ik niet rusten eer ik hen te pakken heb, al zou het me ook mijn laatsten cent kosten...." Zijn stem begaf hem en hij wendde zich ontroerd af.

„We spraken daarnet ook over den chauffeur," mengde dr. Raphael die al dien tyd zwijgend geluisterd had, zich in het gesprek. „Kunt u ons misschien iets over hem vertellen?"

„Neen. Hoezoo?" „Wel. we moeten ten slotte iederéén

hooren, die eenig licht in de?e geheimzinnige geschiedenis zou kunnen werpen. En ik heb u toch hooren zeggen, dat hij ziek was en daarom vroeg, naar huis te mogen gaan?"

Mr. Fairley knikte. „Jawel, ik heb tenminste gehoord, dal een kellner die boodschap overbracht, maar wat kan dat. . "

„Bel den butler eens, Henson," zei dr. Raphael, zonder vertier op dg woorden van Fairley te letten. „Misschien kan die ons vertellen, waar tic chauffeur is "

De butler scheen niet erg te spreken over den man.

„Cheston is pas een paar weken bij Mr. Skene in dienst, mynheer, en hij heeft reeds zyn ontslag gekregen! Het is een vrij zure man, als ik my zoo eens mag uitdrukken. Mr. Skene scheen hem ook niet te mogen...."

„Hy is vanavond vroeg thuisgekomen, nietwaar?" vroeg dr. Raphael. „Hy was tenminste ziek."

De butler keek hem verbaasd aan. „Daar weet ik niets van, mijnheer. Hij woont boven de garage aan den achter- kant van den tuin...."

„Dan zou ik hem graag direct willen spreken," viel dr. Raphael den man in de rede. „Kunnen we niet naar hem toe- gaan?"

„Zeker, mijnheer. Als u zoo goed wilt zyn mij te volgen. ..."

We liepen door de hal, betraden den tuin en de butler leidde ons naar de garage, waar hy belde aan een deur, die zich aan den linkerkant van het gebouw- tje bevond.

We werden opengedaan door een ma- geren, bleeken man, wiens verschrikte oogen dr. Raphael wantrouwend aan- staarden, toen wy de kamer betraden.

„hoe laat ben je van de Sutherlands Rooms weggegaan?" vroeg dr. Raphael hem op den man af.

De chauffeur aarzelde en zijn blikken bleven een oogenblik op het gezicht van inspecteur Henson gericht. „Ongeveer negen uur, mijnheer. Ik. . . . ik voelde me niet erg lekker en Mr. Skene had my ver- lof gegeven om. ..."

„Wat scheelde je?" viel dr. Raphael hem in de rede.

„Ik had verschrikkelijke hoofdpijn, mijnheer, en ik voelde me heelemaal niet erg in orde. Ik dacht, dat ik gricj) zou krygen of zooiets. ..."

„Waarom lag je dan niet in bed?" vroeg dr. Raphael, tegelijkertijd den pols van den man vattend en voelend. „Geen kwestie van griep of kou! Je hebt geen graad koorts. — Weet je dat je patroon vanavond om tien minuten voor half tien in de Sutherlands Rooms is vermoord?"

De chauffeur deed ontdaan een paar stappen achteruit. „Groote goden...." hijgde hy.

„Ben je regelrecht hier naartoe ge- reden?"

„Ja.... ja.... stamelde de man. „Ik .... ik doe er een eed op. Ik... . ik... . begrijp niet...."

Dr. Raphael keerde zich om. „Laten we maar gaan," zei hij tegen Henson, en zonder meer een woord liet hij den man staan. Maar toen we de trap afgin- gen, hoorde ik hem tegen Henson zeggen: „Laat hem in het oog houden, en stel morgenochtend direct een onderzoek in op zijn kamer. Ik vertrouw hem niet.."

Inmiddels was Paul Tarland gearri- veerd en met hem Enid Bryant, een jong meisje met veel blond haar en een elegant figuurtje. Er stonden tranen in haar oogen, maar ze slaagde er merkwaardig goed in, zich te beheerschen.

„We hadden u iets eerder verwacht," merkte dr. Raphael op, terwijl hij op de klok keek, die nu op elf uur stond.

„Paul is mij een kwartier geleden komen halen," antwoordde het jonge meisje.

„Neen, vroeger...." protesteerde Tar- land.

„Neen, Paul, het was kwart voor elf." Tarland streek met zyn hand langs zijn

voorhoofd. „Misschien heb je gelijk. Tk. . ik herinner het me niet zoo goed. Ik ben eerst nog naar mijn kamers geweest. ..."

„Waarom?" vroeg dr. Raphael, hem een vluggen blik toewerpend.

Paul Tarland haalde de schouders op. „Ik voelde mij totaal van streek door die geschiedenis, en ik wilde een glaasje brandewijn drinken."

Dr. Raphael wierp een snellen blik

23

op Henson, en de inspecteur deed een stap naar voren.

„Hoe lang bent u op uw kamers geweest. Mr. Tarland?" vroeg hy.

„Ik weet het niet precies. Tien of twin- tig minuten misschien." Opeens scheen hij een vermoeden te krijgen. „Wat voor den drommel bedoelt u eigenlijk?" vroeg hij toen driftig.

„U moet my ten goede houden. Mr. Tarland, maar. ik dien wel alles te vragen, wat ons by het onderzoek van dienst kan zyn."

„Maak dan een beetje voort met uw onderzoek," zei Tarland bits. „Ik houd niet van een dergelijk onderzoek. Wilt u soms nog meer vragen?"

„Ja, nog één ding: is uw verhouding tot Mr. Skene altyd vriendschappelijk geweest?"

„Ja. Altyd." De uitdrukking op Enid Bryants ge-

laat ontging den inspecteur niet en Tar- land zag haar eveneens. Vlug verbeterde hij daarom zijn antwoord.

„Nu ja," zei hij, „eerlijk gezegd was Mr. Skene af en toe wel eens wat lastig om mee om te gaan. Miss Bryant kan dat bevestigen. Zij heeft hem 'het beste ge- kend."

Miss Bryant, Henry Skenes aangenomen dochter, knikte.

,,Ja. Hij was dikwijls erg lastig," zei ze met zachte stem.

Henson stelde nog een paar fonneelc vragen en toen vertrokken wij.

Zoodra wij thuis waren, ging dr. Raphael regelrecht naar zijn laboratorium. Hij haalde daar het stukje papier uit zijn portefeuille, rolde het open en nam er het stukje glas dat hij in het bureau van Mr. Skene had gevonden, met een tangetje uit.

Graag zou ik hem eenige vragen hebben gesteld, maar ik wist dat ik daar toch slechts ontwijkende antwoorden op gekregen zou hebben, en daarom zweeg ik maar. . . .

„Het is al laat," zei hij op een gegeven oogenblik tegen mij. „Als ik jou was, ging ik maar naar bed. Ik blijf nog even werken . . . . "

Hoe lang hij nog in zijn laboratorium bezig is geweest, weet ik niet, maar hij kwam den volgenden ochtend pas beneden toen ik reeds rustig in de bibliotheek zat te werken.

„Bel het kantoor van Charles Fairley in Lincoln's Inn Field even op," zei hy, „en vraag of hij er al is. Ik zou hem graag willen spreken. Ik geloof, dat hij ons misschien nadere inlichtingen kan geven."

Ik werd met den advocaat zelf verbonden en op myn vraag zei hij, dat wij direct konden komen.

„Goeden morgen, dr. Raphael," zei hij toen wij in zijn groote, mooie kantoor gelaten waren. „Ik dacht wel, dat ik u vandaag zou zien. U denkt natuurlijk ook aan de bende van Nutrie en.... de handelwijze van dien chauffeur is u natuurlijk óók niet recht duidelijk. Zou hij met die bende. ..."

Dr. Raphael haalde de schouders op. „Aangenomen, dat hij in verbinding staat met de bende van Nutrie, en dal zij van plan waren u uit den weg te ruimen — waarom zou hij dan een betrekking hebben aangenomen bij Henry Skene? Het zou dan voor de hand hebhen gelegen, dat hij geprobeerd had in uw omgeving te komen. Vindt u zelf ook niet*?"

„Misschien vergis ik mij in mijn veronderstelling, dat de bende van Nutrie verantwoordelijk is voor den moord," gaf de advocaat toe, „maar toch kan ik die gedachte niet van mij afzetten." Hij zag er bleek en verward uit. „Maar als mijn veronderstelling juist is, en de verkeerde inderdaad is vermoord, dr. Ra- phael, dan verkeer ik wel in een drom-

Zag er ernstig ziek uit door rheumatische pijnen

Dankbaar voor een goeden raad „De ilircctcur van een firma waar ik

zaken mee deed, was gedwongen 12 weken in bed te blijven door zijn rheumatische pijnen. Toen hij weer terugkwam, zag hij er uit of hy ernstig ziek was. Op mijn vraag, welke behandeling hij gehad had, antwoordde hij: „Allerlei — en U ziet wat er van mij geworden is". Toen vroeg ik hem of hy Kruschen Salts al had geprobeerd. Hy deed het en binnen zes maanden was hij totaal veranderd en bedankte my iederen keer als ik bij hem kwam".

Mevr. J. L. T. Rheumatische pijnen, Jicht, ischias c.d.

ontslaan doordat in Uw lichaam afval- stoffen ophoopen, die Uw bloed ernstig verontreinigen. Kruschen Salts zorgt voor een geregelde afdoende verwijdering van alle schadelijke stoffen, zoodat de oorzaak Uwer pijnen wordt weggenomen. Kru- schen Salts is verkrijgbaar by alle apothekers en erkende drogisten ä ƒ Ü.4Ü, /O./;) en ƒ l.CO per flacon. Let op, dat op het etiket op de flesch, zoowel als op de buitenverpakking de naam Howntrce Handels Mij., A'dam, voorkomt.

-^

Hier itaat U vandaag ... Welken weg g-at U op? HAV BANK, Schiedam

Levensverrekerlng.

mels onaangename positie, en zal ik graas alle politiebewaking, die ik krijgen kan aannemen. Ik hoop natuurlyk dat ik mi ken8?"""" Hebt U Tarland al gespro-

„Vandaag nog niet. Ik wilde u juist vragen, of u mij misschien een en ander over hem vertellen kon. In vertrouwen natuurlyk.

„Ik hoop, dat ik op uw discretie kan rekenen, dr. Raphael, want er is inderdaad wel een en ander te vertellen U moet echter weten, dat Tarland en ik volgens het testament van Henry Skene samen de beheerders van zyn nalaten- schap zyn, en derhalve is het van het grootste belang, dat wy geen onaange- naamheden samen krijgen." Fairley glimlachte vermoeid. „Gisterenavond heeft hy gezegd, dat het dikwyls lastig was om met den ouden man om te gaan, maar ik geloof, dat wij hetzelfde ook van hèm kunnen zeggen — van Tarland zelf bedoel ik. üngetwyfeld heeft zyn expeditie hem als ontdekkingsreiziger op den voorgrond gebracht, maar hot is gelukkig voor hem dat hy een ryk man als Skene tot steun had. Hij is namelijk erg roeke- loos waar het geld betreft, en er zijn cenige moeilijkheden ontstaan met zyn aanstaanden schoonvader over de kosten van de expeditie. Ik geloof zelfs, dat er nog grootere moeilykheden dreigen."

„Aog grootere moeilykheden?" herhaalde dr. Raphael.

„Ja. Ik weet byvoorbeeld byna zeker dat hy twee .dagen geleden ruim duizend pond van den ouden man heeft geleend " De advocaat aarzelde even. „Ik hoop, dat u hierover zwygen zult, dr. Raphael — eigenlyk is het van myn kant misbruik van vertrouwen, dat ik u dit mededeel. •Maar

1.7,arl1and zal 'm geen financieele

moeilykheden meer hebben: zijn aanstaande vrouw krijgt volgens het testa-

van Henry Skene een half millioen pond. Ik heb erg met het arme kind te doen -- zy is vrceselyk van streek al laat zy het met merken Maar wat wilt u nu eigenlijk verder doen? U neemt mij toch met kwalyk, dat ik daar uiterst nieuwsgierig naar ben?" ."Ik„ wil„ no.g eens praten met dien

chauffeur, zei dr. Raphael kalm, en met deze woorden nam hy afscheid van den advocaat.

„Rijdt even naar Broadcasting House" zei myn chef tegen me, toen wij in den auto stapten. „Ik heb vanochtend gehoord dat zij gisterenavond een plSat hebben opgenomen van Tarlands speech omdat zy een tweede uitzending er van wilden geven, en ze hebben beloofd die voor my te zullen draaien."

luid?" vroeg hy peinzend. „Laat dat gedeelte nog eens draaien, als u wilt "

Weer hoorden wy den zachten piof, gevolgd door het geritsel, waarop dr Raphael de aandacht had gevestigd, en toen kwam er een zacht gerinkeL alsof er een wynglas werd omgegooid en tegen den rand van een bord in scherven viel. Met den angstkreet van Charles Fairlev en Paul Tarlands stem, die riep- De

en'6" "~ VlUg!" WaS de pIaat afgel'00- Dr. Raphael stond op. „Onmiddellijk nadat de stoot was toe-

gebracht zei hy peinzend, „zyn er blyk- haar enkele papieren uit den zak van Henry Skene gehaald. Mr. Fairley heeft zich vergist, Henson! Als de bende van Autrie hier iets mee te maken heeft ge-

fokkef" 0P het land wonen en k'PPen Dr. Raphaels vingers tikten langzaam

op den rand van de tafel en toen keek hy den man aan, die zich over het apparaat heenboog. H

„Kunt u toestemming krygen om dat apparaat vanavond in de Sutherlands Ipr

0mLt(ï 7brenSrr' vroeg hÜ hem. „l rachtig! Zorg dan, dat het er om acht

uur is. hn breng de plaat van Mr. Tar- lands speech mee."

J *.

II. Inspecteur Henson wachtte reeds on

ons in de vestibule van Broadcasting House en we werden met een lift naar boven, naar een kleine kamer, gebracht tr stonden daar een paar electrische machines in een kleine kast in den hoek van het vertrek en er bovenop ontdekte 'k een luidspreker.

We namen plaats, het instrument werd op gang gebracht en de stem van Tar- land vulde de kamer, precies zooals ze den vorigen avond de feestzaal van de Sutherlands Rooms had gevuld. Gedul- dig wachtten wij op den climax.. Deze kwam Tarlands stem hield plotseling op, en het luide gezoem van het gesprek in de feestzaal kon duidelyk worden gehoord. De stem van den tafelpresidcnt nep om stilte, stierf dan weg en vervol- gens klonk boven het geroezemoes der ongewonden stemmen het geluid van een plof en een zacht gehyg. Dr. Raphael knikte en ging rechlop in zyn stoel zitten.

„Wat was dat voor een ritselend ge-

— 24 -

Ik reed alleen naar dr. Raphaels huis op het Lmbankment, want hy zelf ging met inspecteur Henson mee, en tot zes uur zat ik in de bibliotheek achter de scnrylmachine om zyn omvangrijke correspondentie te beantwoorden, toen hij my opbelde. v

„Eet vanavond vroeg," zei hy. „Ik zou graag willen, dat je tegen acht uur in de Sutherlands Rooms was." Zonder verder meer iets te zeggen belde hy af, en ik had geen llauw vermoeden van zyn bedoelin-

Toen ik tegen acht uur aan de Suther- lands Rooms arriveerde, stond er een agent in uniform by de deur van de ves- tiaire. Ln eerst toen hy de lyst van namen op een blad papier had geraadpleegd, liet hy my toe. . JoLn,1^n verbazing stonden er een twaalftal mannen in groepjes by elkaar en ik herkende ze als de personen, die den vorigen avond tydens het diner aan de hoofdtafel hadden gezeten. Alleen in een hoek stond een man met een geme- yk gezicht -- Cheston, de chauffeur. Dr.

llaphaei zelf praatte met inspecteur Hen- son en Mr. Fairley, en een paar detectives stonden bij de gordynen, die voor de openingen gelrokken waren, welke toegang gaven tot de feestzaal.

Met een knikje tegen den advocaat slapte dr. Raphael naar voren en zei met een luide, duidelyke stem:

„Heeren, ik dank u, dat u hier vanavond gekomen bent — op verzoek van Scotland \ard. Het onderzoek inzake den dood van wylen Henry Skene heeft een wending genomen, die uw aanwe- zigheid hier noodzakelyk maakt. Ik hoop

i \l\\ met ,an8 behoeven op te houden \\i tu zoo goed zyn, uw plaatsen aan tafel in te nemen — dezelfde plaatsen waar u gisteren gezeten hebt." nn hLAT^"0" Yer,den opengetrokken en het kleine gezelschap begaf-zich naar binnen.

Toen iedereen zat, beval dr. Raphael den chauffeur bij een van de deuren te gaan staan en achter Lord Withbürne, die den vorigen avond tafelpresidcnt was geweest, hadden zich een paar mannetjes van den omroep opgesteld naast het apparaat, dat ik in Broadcasting House had gezien.

Een lichte rilling doorhuiverde mij, oen ik om my heen keek. Het aanzien

van de volle feestzaal van den vorigen avond vormde een vreemd contrast met het tooneel, dat ik nu zag. Een tafel-

C S ■- %*

van

vera - ~—-■—-»^

1. Een vliegtuig, in de vlucht, aan het tanken bij., een auto. Deze ongewone manipulatie was echter noodig, daar de piloot trachtte een duurrecord te breken.

2. Neerr, dit zijn geen kazen, of damsteenen misschien, doch benzinetanks, waarvan er een juist is ontploft.

3. Wat zegt u van deze twee walrussen met hun oolijke oude-heerengezichten?

4. Een jonge Oostenrijker heeft een nieuwe soort ski uitgevonden, die echter zeer groote overeenkomst vertoont met de autopèd van onze spes patriae.

5. Jonge, jonge! Eigenlijk moesten we vreeselijk trotsch zijn. Want men heeft juist uitgemaakt, dat wij de ele- gance in de hondenwereld vertegenwoordigen.

6. De slangenbezweerder in actie. Wie doet hem dat na?

JANMAAT GEEFT DEN MAST EEN KWASTJE

laken was over de hoofdtafel gelegd maar de andere tafels waren kaal, terwijl er in ange ryen stoelen op gestapeld waren. Het geheel deed mij eenigszins denken aan een huis, dat na de begrafenis van den eigenaar ontruimd was, en de leeê stoel van den vermoorden Henry Skene maakte dezen indruk nog des te sterker

Ik ging aan het eind van de tafel naast ar. Haphael staan toen deze weer het woord nam.

„Heeren," zoo begon hij, „wy zijn hier gekomen om de misdaad, die gisterenavond in deze zaal is gepleegd, te recon- strueeren. Op het apparaat achter u bevindt zich een plaat van Mr. Tarlands speech, of beter gezegd van het gedeelte, dat hij heeft uitgesproken. Op het be- slissende oogenblik zullen de lichten in de zaal worden uitgedaan, waarna de zaal precies drie minuten donker zal blyven.

Hy zweeg en er viel een beklemmen- ' de stilte. Een rij bleeke gezichten, waarop duidelijk de scanning te lezen stond waaraan ieder ten prooi was, staarden hem aan, toen hij vervolgde:

„Door de plaat zult u hooren, dat de microphoon verschillende geluiden heeft opgevangen en vastgelegd, die aan het menschelijk oor blijkbaar zijn ontgaan /oo zult u byvoorbeeld — zij het ook flauwtjes — het geritsel hooren van papieren, die onniiddclUjk na den dood uit den zak van den vermoorde moeten zijn genomen. Indien gij scherp luistert, zult ge ook hel geluid hooren van het breken van een glas, dat de moordenaar in zijn haast of in zyn zenuwachtigheid heeft omgestooten." Zijn stem daalde tot een zacht, maar dwingend gefluister. „De beer, die gisterenavond na het diner een glas chartreuse gedronken heeft weet precies wat ik bedoel. Want de moordenaar van Henry Skene bevindt zich onder ons Zyt gij allen gereed? \\eest dan zoo goed op te staan, Mr. larland; uw speech zal worden afge- draaid. ..."

Hij gaf den operateur welke naast het apparaat stond een teeken; deze maakte een korte beweging en direct daarop klonk de stem van Paul Tarland uit den luidspreker door de feestzaal. Allen zaten roerloos op hun plaatsen, sommigen strak naar dr. Haphael kijkend, anderen met afgewenden blik. Langzamerhand werd de spanning grooter, tot ze eindelyk bijna ondraaglijk keek. Maar de stem uit den luidspreker had nauwelijks

een twintigtal zinnen uitgesproken, toen ik myn adem inhield. Want de zaal werd plotseling heelemaal in het duister ge- huld Veel vroeger dan den vorigen avond.... 8

„Wat is er gebeurd?" Het was de stem van dr. Raphael en ze klonk boven het geluid, dat uit den luidspreker kwam, uit De onerateur zette de machine stil en er volgde een oogenblik stilte, die door allerlei uitroepen onderbroken werd „Wat is er gebeurd?" riep dr. Raphael' weer. „Draai de lichten op "

Hy moest zich van my verwyderd hebben, want zyn stem klonk nu veel verder at. Plotseling hoorde ik het geluid van stoelen die achteruit geschoven werden, i oen klonk er een slag en een lange, hij- gende gil o.v

Eindelyk gingen de lichten weer aan iedereen was opgestaan en keek ver-

' b«s*erd om z'ch heen — iedereen behalve dr. Raphael zelf. Deze zat op den stoel van den doode, zyn hoofd slap voorover hangend, het heft van een mes uit een roode vlek op zyn witte overhemd ste- kend ....

Gedurende één afgryselyk oogenblik scheen het bloed in myn aderen te stol- len Er heerschte een lange, ademlooze stilte en toen stond dr. Raphael op en wierp het heft van het mes op de tafel. Het was alleen een heft.

„Dat is alles, beeren," zei hy kalm. „Behalve de laatste stap "

Hij keerde zich langzaam om en keek n.'?arl]

<!fn "'»Pang van de zaal. Ik volgde zijn blikken. En wat ik daar zag deed mii een oogenblik werkelijk aan myn eigen oogen twijfelen. Want daar stonden Char- les Fairley en de chauffeur, ieder tusschen een «aar rechercheurs in burger

Ze hadden de boeien om de polsen..

III.

„Ik dacht wel, dat hun zenuwen de spanning niet zouden kunnen uithou- den zei dr. Raphael tegen Paul Tar- land en Enid Bryant, toen zy hem den votgenden middag opzochten. „Mijn eerste idee was, de misdaad precies te re- construeeren, maar ik dacht later, dat een dramatisch tintje er aan, eerder tot het gewenschte resultaat zou leiden Ons bewysmateriaal tegen hen was niet erg sterk, en het was dus noodig, dat zy de gelegenheid kregen zichzelf te verraden! Dat hebben zij gedaan. De chauffeur was, zoodra hij merkte welken kant

— 26

het heenging, weggeslopen om de lichten uit te draaien en Fairley gelegenheid Je geven te ontsnappenf Het was een herhaling van den vorigen avond toen draaide Cheston eveneens het licht uit, maar toen om Fairley gelegenheid te geven Henry. Skene te^Sorden Hy is daarop direct naar huis gesaan en heeft op last van Fairley verschillen de papieren uit het bureau van zün meester genomen, die wy den volgenden ochtend op zyn kamer hebben tfrugge vonden _ zonder dat hy dit wist want anders had hy er zich waarschiiS over verbaasd, dat wy hem tot vanavond op vrye voeten lieten! Toen hy het ïfcht kf.d.gedraaid en daarmede zyn mède plichtigheid had bewezen - tusschen twee haakjes, hy wilde Fairley natuurlük gelegenheid geven om te ontkomen S einde ze f ook zooveel zekerder ^'zifn want hy begreep wel dat als Faidev' werd gearresteerd, deze misschien zou gaan praten en het aandeel van Cheston in den moord zou verraden - enfin toen hy het licht had uitgedraaid, hebbén S mannen, die op hem loerden, hem ge

FarierleveroDen 'T Iate.r Vin^n z« ook

ramey op Hoeveel zegt u dat hii van Henry Skene gestolen bekt?» " c.'nVy 5ebb,en »o* nu toe kunnen vaststellen, dat het elfduizend pond waren" antwoordde Tarland. „Maa? weiebben nog geen tyd gehad alle stukken nauw keurig te onderzoeken. Mr. Skene moTt argwaan gekoesterd hebben, want hij had Fairley gevraagd na het diner met hem êrl1

teW1llen «aan naar huis om ee™ verklaring te geven van een rapport, da" treffe VOrig-en âg had ^gezonden be- heerd eeiHge fondsen. dië-hy had be- Â- ~, een raPPort. dat nogal onbe- vredigend geweest moet zyn. Dat is de

SKeurrt6 t**™' Waarom ^ den chauffeur het bureau van Mr. Skene heeft laten doorzoeken en gedeeltelijk leeghalen om bescheiden te kunnen ver knÄ' d/e ^:,n konden belasten. Hy kon dit nauurlyk niet zélf doen; bovendien zal hy hebben gedacht, dat zijn aan-

S'was'. .OP"het diner een ^hXiTd Dr. Raphael knikte.

^„Ja, en om dezelfde reden heeft hij ook enkele potloodaanteekeningen wee- genomen uit den zak van Mr Skene on ÄeliHk nadat h« hem vermoord had' VVy hebben die by hem teruggevonden Maar wat u niét weet, Mr. Tarland dat is, dat Fairley toch ook zélf nog in he bureau van uw schoonvader heeft ge- n?eCt VnJt aarSChJJnlyk had de chauffeur en hn/t h •geVOnden ,Wat hij moest zoeken lev kn„5lP^ler-" •latpn liên' die F™- ley konden discnmineeren. Als deze ook nog niet zelf was gaan zoeken, zouden wy hem misschien toch nog niet eens hebben kunnen snappen. Nu is hij ech- fkrpJre

0riraden do0r een scherf van een

tot n! . 'KW?araan no8 wat Chartreuse feat De scherf is waarschynlyk tusschen zyn mouw en zyn manchet terechtge- komen en by het zoeken in een der laden daarin gevallen. Het mag merkwaardig beeten, dat by die scherf niet eerder verloren heeft. Maar - van dergeHjké kleinigheden, die men gelukjes zou kun! nen noemen, moeten wy het juist wel eens hebben De kwestie is dan ook dikwyls slechts ze op te merken en er gebruik van te maken! Ik vermoed dat myn zinspeling op de likeur, die hy' had gedronken, te veel voor zyn zenuwen is geweest en dat hy zich daarom uft de voeten heeft willen maken...." ..Dr Raphael nam het scherfje glas van

fvy"bHUre-,U- "Het was de moeilykste ana lyse, die ik ooit gedaan heb," zei hij en

ik kan fJ3"8 nief beziß geweest, maar geloond 8g"n' êt de moeite heeft

EEN CHINEESCHE HELD De geschiedenis van Gaw Hong

Helden, die hun leven opofferen voor hun principe of voor het geluk van hun medemenschen, vindt men on-

der alle rassen en in alle landen der wereld. Hier volgt de geschiedenis van een dapperen Chinees, een man, die Gaw Hong heette, en voor wien men een standbeeld heeft opgericht op bet eiland For- mosa.

Gaw Hong leefde ongeveer tweehonderd jaar geleden en iedereen, die hem kende, hield veel van hem. Hij behoorde tot die menschen, die eerst altijd aan een ander,

%i het laatst aan zichzelf denken, en daarom dwong hy de achting en liefde af van iedereen, met wien hy in aanraking kwam.

Gaw Hong woonde op het vlakke land, en allen die daar woonden verkeerden in voortdurende vrees voor de bewoners van de bergen, die zich rondom deze vlakten verhieven. En zy hadden daar hun reden voor, want de bergbewoners waren koppensnellers; herhaalde malen ondernamen zy rooftochten in de vlakten, en dan doodden zy zooveel menschen als zy maar konden om bun hoofden te kunnen meenemen. Vaak reeds badden de bewoners van de vlakten gezanten naar de bergbewoners gestuurd en hen gesmeekt om medelijden, maar de boodschappers waren nooit teruggekomen. Ook hun hoofden waren als trofee bij die der andere gevoegd....

Toen gingen de bewoners der vlakten naar Gaw Hong en zij smeekten hem voor hen naar de bergbewoners te gaan, en ofschoon hij byna zeker wist, dat hij gedood zou worden, voldeed hy toch aan hun verzoek. En toen gebeurde er iets eigenaardigs: hoewel Gaw Hong de taal der bergbewoners niet verstond en zij ook hem niet konden verstaan, probeerden zij toch niet, hem te dooden. Er was iets aan hem, iels goeds en iets nobels, dat diepen indruk op deze woeste bergbewoners

r*

1

—A_ 1 -l^Ë^ i

r—i

r

t— -W □

(Ci"^ ) -*£<_>^

bruintje de Beer zou wel graag wat van den lekkeren honing uit den bijenkorf hebben, maar ... hij kan er niet bijkomen. Kunnen

jullie hem helpen?

maakte. Gaw Hong bleef by hen, leerde hun taal en slaagde er op het laatst in hen er van te overtuigen dat bun wreed bedrijf van koppensnellen heel erg ver- keerd en slecht was.

Zoo groot was de invloed dien hij op hen uitoefende, dat zy een heelen tyd lang geen rooftochten meer naar de vlakten ondernamen. Maar toen naderde helaas hun grootste jaarlyksche feestdag, en zy zeiden tegen Gaw Hong, dat zy beslist een menschenhoofd noodig hadden om het te kunnen vieren. Gaw Hong smeekte hen er van af te zien, maar de bergbewoners wilden dit keer niet naar hem luisteren. Zij zouden en moesten voor hun feest een menschenhoofd hebben. Gaw Hong begreep, dat het geen zin bad verder met hen te redeneeren. „Nu goed," zei hij, „morgenochtend, tegen zonsopgang, zal er een man in een bruin kleed en met een rooden hoed op, voorbij mijn huis wan- delen. Diens'hoofd mogen jullie hebben om je feest te vieren."

De koppensnellers legden zich in een hinderlaag om op den man met het bruine

kleed en den rooden hoed te wachten en zy sloegen hem zijn hoofd af voordat zy ontdekten wie het was. Toen merkten zij, dat zy hun vriend Gaw Hong gedood hadden! Een gevoel van groote teleurstelling en afschuw maakte zich nu van hen meester. Eindelijk zagen zy in, welk een ont- zettende misdaad hun koppensnellen was! Wat konden zij doen om hun spijt te betuigen, dat zy hun trouwen en goeden vriend gedood hadden? Zy begrepen, dat er slechts één ding was: zy konden zijn wensch nakomen, waarvoor hy gestorven was. Ze riepen alle bergbewoners by elkaar en allen verklaarden toen plechtig, dat zij nooit meer een mensch zouden dooden. Dat gebeurde in 17G9, en sinds dien tijd hebben zy hun belofte gehouden. Het betcekende het einde van het kop- pensnellcn op Formosa.

Gaw Hong had zyn leven voor zijn vrienden gegeven, en zijn lichaam was dood, maar zyn geest had den strijd gewonnen en zyn nagedachtenis wordt pu nog steeds onder de bergbewoners van Formosa in hooge eere gehouden!

DE AARDE, DE MAAN EN DE ZON

Hieronder volgen eenlge interessante cyfers met betrekking tot deze drie belangrijke hemellichamen.

Allereerst wat hun omtrek aangaat. Deze is van de aarde 40.000 K.M.; van de maan 11.000 K.M. en van de zon 4.316.000 K.M.

Wat hun oppervlakte aangaat, is de verhouding als volgt: de aarde: 511.000.000 K.M.2; de maan: 38.000.000 K.M.2 en de zon 6.120.000.000.000 K.M.2

Ten slotte hun gewicht! Dit worden ge- tallen, die bijna niet uit te spreken zijn,... De aarde dan weegt:

5.957.930.000.000.000.000.000.000 K.G. De maan:

73.550.000.000.000.000.000.000 K.G. De zon: 1.879.000.000.000.000.000.000.000.000.000 K.C

^p

fa ^ornggmstg hoo^dshuk van cl IJDE-mPUSTRIE

•<>

«••<r?

■

De Chineezen wisten zeer goed waarom zij, in het begin van onze j^arteliing, op straffe van den dood, den uitvoer van zljde-rupsen of moerbeiboomen verboden. Want door 't mono-

polie zijden stoffen te kunnen weven, dat zij reeds duizenden jaren bezaten, werden hun karavaanwegen druk begaan, hetgeen met weinig economische voordeden met zich bracht.

Niemand waagde het een aanval op dit monopolie te doen, tot, In het jaar 551 na Christus, Keizer Justinlanus twee afgezanten naar China zond, die bij hun terugkeer naar Europa, in hun uit- geholde pelgrimsstaven de eieren van de zijde-rups met zich mee- namen en de cultuur dezer dieren begonnen In de warme streken rond de Middellandsche Zee, waar moerbeiboomen werden ae- kweekt. D

Daar oefent deze uit China geïmporteerde rups ook thans nog haar voor den mensch zoo winstgevend „bedrijf" uit, waarom zij zoo angstvallig in eere wordt gehouden.

Het is een interessante reeks gebeurtenissen, die tot het ruwe materiaal lelden waaruit de fijne, glanzende en kostbare zijde wordt gemaakt, en aan de hand van onze foto's kan men het be- langwekkende proces stap voor stap volgen.

1. Het begin; het vrouwtje van de zijderups, dat In drie t*t vier dagen ongeveer zevenhonderd eieren legt

O 2. De doorsnee van zoo'n eitje is slechts één millimeter. Des-

ondanks is het de geboorteplaats van een In Europa bijna vijftienhonderd jaar en In China sinds vierduizend jaar bestaande groote industrie: de zijde-industrie met alles wat er aan vastzit

O

•;.'f *\

Gedurende den winter ontwikkelt zich in het ei de rups en wanneer de moerbeiboom, die voor de ontwikkeling van de zijderups absoluut onontbeerlijk is, de eerste blaadjes vertoont, ont- waakt de rups uit haar winterslaap en groeit net zoo lang tot het eitje haar te klein wordt. Dit springt open en...

O ...met den kop vooruit kruipt de toekomstige zljdefabrikant uit zijn gevangenis, het licht tegemoet.

O De geboorte is voorbij en reeds kromt de rups, om haar tocht naar het dichtstbijzijnde blad te beginnen.

O Een gulzige draak gelijk stort de rups zich op de teere blaadjes van den moerbeiboom, en eet alles kaal.

O Flink gegroeid, dik en rond geworden binnen drie a vier dagen, blijkt de zijderups na deze periode niet veel eetlust meer te hebben. Ze begint nu haar eigenlijke taak als zljdefabrikant. Stuk- jes van een millimeter dikke (of beter: dunne) draden spint zli van tak tot tak. J

O Steeds dichter wordt het zljdeachtig weefsel. Reeds bedekt het de rups aan den zij- en onderkant

O En dan is de Inspinningstaak volbracht. Aan alle kanten ingc- huld begint de rups het daaropvolgende ontwikkelingsproces tot vlinder.

O 10. Kort daarna is ook dit afgeloopen. De vlinder is geboren.

O 11. Als sneeuwvlokken hangen de leege, door den vlinder verlaten

cocons van de zijderups aan de takken van den moerbeiboom en wachten tot ze door de menschen verzameld, gereinigd, ge- sponnen en tot do eigenlijke zijde verwerkt worden. Maar dat 's een nieuw hoofdstuk, waaraan de rups geen deel meer heeft, en waarin uitsluitend menschenhanden en machines optreden.

DE AMATEUR-DETECTIVE Wie van onze

speurders kan ons zeggen, waarom de politie den man, terwijl hij de hiernaast af- gebeelde boodschap op een ouden muur stond te schrijven arresteer- de en... zij daarmede 'n goede vangst deed?

Wij zullen weer een prijs van f. 2.50 be- nevens twee

troostprijzen verdeeien onder hen, die ons 'n juist antwoord zenden. Oe ver- deeling der prijzen geschiedt op een manier, waarbij alle in- zenders van goede oplossingen gelijke kansen hebben op het ver-

v^rVT eender PriJZen- U 9elieve Uw Zwoord in te zenden voor 19 Januar, aan Mr. Detective. Galgewater 22, Leiden. Op bnefkaart of enveloppe duidelijk vermelden: Amateur-Detective

DE OPLOSSING VAN HET INBRAAK-PROBLEEM.

Dit luidde: Twee boeven heb-

ben het plan op- gevat in «te breken in een alleen- staande villa. De een heeft zich, door zich als huisknecht te ver- huren, met de in- richting van het huis vertrouwd gemaakt, en ten einde 't zijn handlanger mogelijk te maken, op de beste manier binnen te komen, stuurt hij hem bo- venstaande prent- briefkaart.

Kunt U nagaan wat hij er precies op heeft aangegeven!

Het antwoord luidt: Op den muur rechU stond aangegeven, dat de handlanger door

een raam gelijkvloers kan binnenkomen en dat in de kamer rechts, eveneens gelijkvloers, de brandkast staat, (bij het kruisje).

De hoofdprijs van f. 2.50 vief ten deel aan den heer F. J. de Wit, Wijk aan Zee; de troostprijzen vielen ten deel aan den heer F. de Sterke, 's-Gravenhage en mejuffrouw J. Wanner, Rotterdam.

CORRESPONDENTIE

H" *'Jj ^ A- — Vernikke|de voorwerpen moeten altijd een beetje voorzichtig behandeld worden, daar zij slechts een dun nikkellaagje hebben, dat bij een al te krachtige behandeling licht verdwijnen kan. Ik raad u aan de vemikkelde deelen met warm zeepsop te reinigen en dan met zachte doeken droog en glimmend te wrijven Is het nikkel zoo vuil, dat deze behandeling nog niet voldoende is, dan kunt u slaolie met Weener krijt of Parijsch rood aanwenden. Ik wijs u er echter even op, dat u deze behandeling niet te vaak toe moet passen, daar het nikkellaagje er op den duur van slijt.

1 f^rn êtje Z0U ik op de2elfde manier onderhanden nemen, i-iarteiijk dank voor uw wenschen voor het Jaar 1938.

G. Th. te A. — Voor het stoppen van een lekkage aan een aqua- rium las ik juist dezer dagen in het maandblad Aqua Terra een heel eenvoudig middel. Men heeft namelijk niets anders te doen dan van een stuk Sunlight Zeep een voldoende hoeveelheid af te krabben en dit schrapsel op het lek te doen. Een der leden had deze methode bij een kweekbak toegepast en er werkelijk verras- sende resultaten mee bereikt. Wanneer men er maar voor zorgt, dat de zeep de stopverf — die men niet eerst moet wegkrabben — van glas tot geraamte bedekt, houdt het lekken absoluut op. En wat ook niet onbelangrijk is: de kosten zijn slechts zeer gering, want een stuk Sunlightzeep kost slechts tien cents'

Ditzelfde resultaat werd ook verkregen bij een gezelschapsaqua- num van 1 meter lang, dat van een nieuwen voedingsbodem moest worden voorzien. Bij het opnieuw vullen lekte het ook met straal- tjes. Sunlight Zeep bracht weer prachtig uitkomst.

M. C. de G. te A. — Uw vraag betreffende verkoopbaarheid eener pensioenacte kan niet beantwoord worden, zoolang men niet weet of het een Rijks- of Gemeentepensioen, of het militair pensioen, dan wel pensioen van een burgerlijk ambtenaar is.

Voor de verschillende pensioenen gelden verschillende bepa- lingen. r

Noodig zal ook zijn voor de beantwoording der vraag overlegging der penîoenacte. Ma ö

• M- Fkte A- — Wendt u zich eens tot het departement van defen- sie in Den Haag. Hier zult u ongetwijfeld de gewenschte inlichtingen bekomen. Doet u uw brief,echter van alle mogelijke gewenschte inlichtingen vergezeld gaan, anders kan men u niet goed een juist antwoord geven.

G. T. te R. — Het klinkt misschien niet prettig, wat ik u nu ga zeggen, doch ik vind, dat u uw verloofde hiervan niet mag afhou- den Hij doet slechts zijn plicht, een plicht, die hem nu door uw houding dubbel zwaar zal vallen. Helpt u hem dus door naast hem te staan, m plaats van hem tegen te werken of zelfs maar te laten merken, dat u het niet prettig vindt wat hij doet. Geloof me later zoudt u er spijt van hebben, wanneer u in deze houding volhardt.

S. d. B. te U. — Ik denk, dat u de vlek wel zult kunnen verwij- deren met tetra of verwarmde terpentijn.

H. S. te K. — Een dergelijk adres mag ik u niet verstrekken.

Mej. D. J. te G. — Dit is onmogelijk. Met de vlekken zou tevens het linoleum verdwijnen.

Mevr. P. G. te A. — Een rundleeren stoelbekleeding moet u remigen met terpentijn of tetra, daarna wrijven met leerwas in de kleur. i

De Secretaresse van de VOOR U-CLUB, Galgewate, 22, Leidvn

Ziet en hoort

Eleanor Powell en Robert Taylor

in Metro-Goldwyn-Mayers

BROADWAY MELODY VAN 1938 met Buddy Ebsen, Sophie Tucker,

Judy Garland e.a.

Een shoivßlm, beter dan alle voorgaanden!

AFDRUKKFN vanin d'tnummer gepubliceerde actueele foto's ™ LÎNV-MXIXL.M met aanduiding Po/., kunt U bestellen bij het

Foto-Persbureau POLYGOON N.V. Damrak 53 — Amsterdam

waar U, indien U vermeldt waar U, indien U vermeldt OC0/ DCfM l/^TII- /•■■* f k. 11r—r datUabonnéisopditblad, ZD/0 KcüUClIE GENIET

30 -

DE VLIEGAVONTUREN VAN PETER EN DOT

)e kleine Dot klom dadelijk weer langrs het touw- dertje van het voorraadschip naar beneden, toen gezien had, hoe haar broertje Peter in een der ten werd geduwd en opgesloten. Ze had direct he- pen, dat mijnheer Grimes er achter rnoest zitten.

2. Dot rende zoo hard ze kon naar den vuurtoren, naar hun oudei) vriend, mijnheer Bell. „O, mijnheer Bell," riep ze, zoodra ze hem had pevonden, „ze hebben Peter opgeslolenl Wat moeten we nu doen?" De oude man schrok geweldig en was heelemaal in de war.

3. Toen het eindelijk tot hem was doorgedrongen, dat Peter door hun vijanden gevangen was genomen, holde hij de trap af naar beneden. Dot vlak achter hem aan Ze kwamen juist op de kade, toen het sch»D al OD volle kracht in open zee voer. Ze waren te laat! Ze konden niets meer beginnen!

Ze gingen even naar den toren terug en het eerst oo gezellig kamertje leek Dot erg verlaten en een- aam zonder haar broertje. „Misschien zie ik hem nooit leer terug!" snikte ze, terwijl de tranen haar langs de sngen rolden. De oude man trachtte haar Ie troosten.

5. Opeens liep hij de kamer uit. Dot vroeg zich verbaasd »f wat hij gins; doen en ze ging hei» achtern«. Terwijl ze langs zijn kantoortje liep, hooide ze hot klikkend geluid van het morse-toestel De wachter wus bezig een bericht uit te zenden.

6. Toen mijnheer Bell haar dien avond goedennacht kwam zeggen, voelde Dot zich wat opgewekter De wachtoi had namelijk een boodschap nnar het vaste- land gezonden om te vragen het voorraadschip ann te houden. „Ze zullen heusch niet ver komen, hoor "zei de oude man geruststellend.

.. Het werd steeds later, maar Dot kon den slaap niet vatten Ze voelde zich erg bedroefd en telkens weer Kwam de gedachte bij haar op, dat ze Peter nooit zou terugzien Ten slotte liet ze zich uit bed glijden, ze was vast besloten haar broertje achterna te gaan.

8. Vlug verliet ze den vuurtoren en ging naar de loods waar „De Zilveren Ster" was ondergebiacht Ze klom' er vlug in, maar voelde zich toch wel een beetje angstig. Want ofschoon ze altijd wel goed had toe- gekeken, had ze toch nooit zelf gestuurd. Zou ze het kunnend

9. Ze kwam prachtig van den grond en ze begon al hoogte te krijgen, toen plol-cling — honn! ,,l)e Zil veren Ster" viel eensUaps mei een geweldige vaart naai beneden. Steeds dichter naderde ze den donkeren af rond beneden haar en ze begieep, dat alleen een geoefend piloot de machine in zijn macht zou kunnen houden.

Wordt vervolgd

Abonnés op dit blad, welke in ome registers »yn ingeschreven en in hel bezit i^n van een door onze administratie afgegeven polis, zijn gratis ver- zekerd volgens polisvoorwaarden: f. 2000.— b(j levenslange invaliditeit; f. 000.— by overlijden; f. 400.— bü verlies van een hand, voet of oog; f- 73.— by verlies van duim of wijsvinger/ f. 30.— by varlies van een anderen vinger, een en ander

ten gevolge van een ongeval. Is het ongeval een gevolg van een aan een personentrein, tram of autobus enz. overkomen ongeval, waarin verzekerde ala gewoon betalend passagier reist, dan wordt de uitkeerin|g by levenslange invaliditeit gesteld op f. 3000.— en de uitkeering by overlyden op f. 1000..— De uitkeering dezer bedragen geschiedt door de

NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam.

31 —

Denk er om bij een eventueel ongeval binnen 3x24 uur aan het kantoor der N.V. Nieuwe Havbank te Schiedam daarvan kennis te Dfeven, ook al meent U, dat de directe ge- volgen niet ernstig kunnen zyn. Anders

vervalt het recht op uitbetaling.

*»

H U M jWEESKOBTf

--\ JP-

„Als ik beloof, dat je je radiotoestel weer map terughebben, zul je dan je snor laten bijknippen?"

tury-FoxfiJm. Regie: Gregory Ratoü. in Dolores Daria ... Dolores del Rio ant Michael Bruce ... George Sanders

toor Siegfried Gruning Peter Lorre Bruce Virginia Field

'verste Gottfried Hollen Sig Rumann Prins Ferdi zu Schwarzwald

Joseph Schildkraut Divisiecommandant Von Melnhardt

Maurice Moscovlch Kolonel Fen wick Lionel! Atwill Schratt Luther Adler Fritz Müller Frjtz Feld Dr. Aldrich Helmes Herbert Een kapitein Claude King De commandant Kenneth Hunter De admiraal Frank Reicher Een staatsman Leonard Mudie

/

S

BEN GESCHIEDENIS ZONDER WOORDEN. „Taxi, mijnheer?" „Neen, een kameel.'

„Ik hoop, dat je je cheque-boekje bij ie hebt. Jan. Die speren hebben we juist nog- noodig- voor in de hal.'

eze geschiedenis speelt zich af tijdens den groeten Wereldoorlog van 1914—1918. Een Engelsch luitenant, Michael Bruce, lijkt sprekend op een Duitsch gevangene, luitenant baron Von Rohbach. De spionnage-centrale maakt hiervan gebruik en de Engelschman

moet de plaats van Von Rohbach in het Duitsche leger gaan innemen, ten einde te weten te komen wat de plannen zijn, die Duitschland ten opzichte van de Engelschen koestert.

In de verschillende afdeelingen van het leger is de moed al eenigszins aan het zakken. De tijding echter, dat Von Rohbach terug is, geeft den manschappen weer nieuwe kracht, want Von Rohbach is een bemind en bekwaam officier. Bruce wordt dan ook feestelijk ingehaald. Ook prins Ferdi zu Schwarzwald is bij zijn aankomst tegenwoordig. Bruce waagt het er op

den prins als een oud vriend familiaar te begroeten, wat hij toevallig goed ge- raden heeft.

Maar er zijn nog andere moeilijkheden. Een danseres, Fräulein Daria, in werke- ^ • lijkheid een Duitsche spionne, doet alsof ze Von Rohbach van vroeger kent. Dit is

>-._ echter niet waar, doch Bruce is hiervan natuurlijk niet op de hoogte en praat met haar over vroegere samenbeleefde gebeurtenissen, hetgeen Daria's achterdocht wekt.

Het wantrouwen is wakker geschud, bewijzen echter zijn er nog niet. Er wordt een sluwe val voor hem opgezet, waar hij wel is waar niet inloopt, maar die ten

\ slotte toch oorzaak wordt. dat hij Duitschland moet ontvluchten. Hij slaagt daar in en komt behouden in En- geland aan, waar hij eenige rustige weken doorbrengt, alvorens hij zijn leven weer gaat wagen in den groeten strijd vol avonturen.

Gsorge spion.

„En toen zei mijn vrouw tee en me, met en toen heb ik ze maar „Neem me met kwalijk, maar dat is toch wel de waarom zou je er seen vak bij leeren

op de gis gekocht." pleziervaart naar Zonnig Afrika?' in plaats van overdag te slapen?"

Tfjr^'

^V-*

rm

m

M, !

•

16

S—a Bwi*3i» -T1

■ ^B SSEwSr?

956 Regle: Irving Cummings.

L.C.B.-film. George Curson ... Warner Baxter Wendy v. Klettering Joan Bennett Mary Curson Helen Vinson Prins Muratov Mischa Auer Mr. Morgan Alan Mowbray

Mr. Brockton Jerome Cowan Sophie MlHer Alma Kruger Mrs. Lemke ... Marjörie Gateson Mrs. van Klettering

Hedda Hopper Miss Sims Dorothy McNulty Betty Mason Polly Rowles Violet Maria Shelton

Het modehuis Curson, het grootste in New York, is koortsach- tig druk bezig om het huwclijks-uitzet van Wendy van Klet- tering op tijd klaar te krijgen. Wendy is een charmant meisje,

dat met Henry Morgan gaat trouwen, omdat zij van goede familie doch arm is, en hij geld heeft. Zij ziet echter als een berg tegen dit huwelijk op en smeekt Cur- son bij het passen van haar trouwjapon deze niet op tijd af te leveren, zoodat de plech- tigheid niet zal kunnen doorgaan. Als de japon echter toch bezorgd

-*tmM

izaÊ*

Warnar Baxiar an Halan Vinten

In Curson« huls

,.8an Ik aUlaranavend vrl|- I posUg gawaaat 7** vraagt j Gaerga aan Wandy

X

Wendy wil dit nog voorkomen door zich op te offeren en zij biedt Morgan aan toch met hem te trouwen, maar Morgan weigert hierop in te gaan. Cur- son krijgt echter een lumineus idee. Hij besluit in zijn zaak een revue op te voeren. .,

Deze mode-revue wordt een geweldig succes en Curson kan weer overal crediet krijgen. Zijn vrouw komt afscheid nemen. Zij gaat haar tooncel- loopbaan volgen, terwijl Curson en Wendy samen een nieuw leven beginnen.

1 wordt, loopt ze woedend naar Curson toe. Deze stelt haar voor om te gaan werken en Wendy besluit mannequin bij hem te worden. Haar nieuwe chef neemt haar mee naar zijn huis, waar hij

Izijn vrouw M5ry in tranen vindt. Mary, een ex-actrice, heeft één ideaal: weer aan het tooneel te gaan. Als haar man geen revue voor haar wil financieren, loopt ze weg en Curson zoekt met Wen-

|dy troost in het vroolijke New Yorksche nachtleven. Henry Morgan, de teleurgestelde bruidegom, probeert dan Cur-

Ison op alle mogelijke manieren tegen te werken. Eerst tracht hij Wendy te beletten als mannequin in een modeshow op te treden en als dit mislukt, financiert hij zelfs een nieuw modehuis, waarvan de arme Russische prins Muratov het hoofd wordt. Muratov tracht al Cursons modellen te stelen en zijn klanten af te troggelen. Het hoogtepunt van den strijd tusschen de twee concurrenten is het Seven Arts bal, waar het mooiste model zal worden bekroond. Wendy bemerkt, dat zij geen kans zal hebben, daar Morgan in de jury zit, maar zij weet haar mededing- ster van het huis Muratov onschadelijk te maken en ■

I den veelbegeerden prijs te winnen. Curson is inmiddels naar Boston vertrokken, waar

zijn vrouw optreedt. Hij heeft eindelijk toegegeven aan haar smeekbeden op voorwaarde, dat zij, als de revue geen succes wordt, nooit meer over het tooneel zal praten. Curson wordt na de première naar New York teruggeroepen, daar zijn trouwe vriendin en .onder- directrice Sophie, ernstig ziek is. Hij tracht zijn vrouw aan haar belofte te houden, want de revue is een mis- lukking geworden, maar zij weigert hem te vergezellen,

Curson komt te laat in New York terug. Sophie is reeds gestorven. Nu breken er donkere dagen voor het> huis Curson aan. Hij heeft zijn laatste geld uitgegeven voor de revue van zijn vrouw en kan geen crediet krijgen voor zijn nieuwe modeshow. Tot overmaat van ramp komt Morgan vertellen, dat hij de hypotheek op het huis Curson heeft overgenomen en het eens zoo rotsche modehuis staat aan den rand van een bankroet.

r

v

Bas«ar an W.

Zeven vroolijke meUies CracKtan Miicha Auer en Al«n Mowbray op te vroo-

Hjkan.

r

f* ß. m

'*!m

:■ ■ - Af

-^ VS

DE BOERENPOLKA IN MODERNEN STIJL „Big Apple", de 20iste eeuwsche gezelschapsdans

Een sprookje begint met „Er was 'r eens. . ." en dan is al wat volgt uit het brein ontsproten van een of anderen vernufteling. De werkelijkheid begint zelden met dezen

aanhef, doch wanneer zij daarmee begint, is het lana- verleden tijd. *

Er was eens een tijd, dat onze voorouders een quadrille dansten of de menuett, zelfs onze grootouders en ouders kunnen daarvan meepraten. Doch dat is reeds zoo lang geledenI De lijd gaat snel, hij gaat zoo snel, dat h^t ons tientallen jaren geleden schijnt. Men was bedachtzaam, rustig, kende geen grooter genoegen dan op de muziek met sierlijke buigingen, knikken, draaiingen en andere soortgelijke buigingen, het woord „dansen" te vervoegen

Dat was een tijdperk, waarin men den gezelschapsdans wist te waardeeren. Dat bracht gezelligheid onder elkaar men voelde zich steeds als in een groot gezelschap kennissen en vrienden.

En toen . . toen ontdekte men de Negers en hun voort- brengselen, de jazz, de swingmuziek, de Charleston, de black Bottom, enzoovoort. De rust was verdwenen, alles werd en wordt gekenmerkt door een geweldige haast en het gezelschap viel uit elkaar. Men bleef op zijn partner aangewezen, waarmede men zich al o» niet wenschte te onderhouden. Men kwam om lichaamsbewegingen te doen die men nog steeds „dans" noemde, en bewoog zich als m een koortsachtigen droom met gezwinde passen op achterelkaar aanjagende klanken.

En toen . . . toen men dit had ontdekt, was er een bal aan het rollen gebracht, die, ondanks veler verzet voor deze nieuwigheid, die geen nieuwigheid is, niet tot stilstand bleek te brengen: de „BIG APPLE".

Vraag niet, waarom men in Amerika dezen uitbundigen stemmmgverwekkenden gezelschapsdans den naam van een natuurproduct heeft gegeven. Er bestaat een uitlegging voor er zijn er zelfs meer, maar wat heeft de verklaring met den naam te maken? Niets immersl Waarom noemt men wanhopige beenkronkellngen Charleston, Black Bot- tom of Suzy-Q.?

Dansl ... do that stomp with lots of pomp and sweet romancel

Dat is de quintessence van het geval: lots of pomp Met enthousiasme, met genoegen, het verhoogt de stemming, de vrool.jkheid, het maakt de beenen los en het hart jong. De oude gezelligheid keert in de danszaal terug. Als van- ouds vormt men een kring, maakt figuren, draait om elkaar heen, maakt buigingen, doch . ... tapt. Dat is het verschil anders mets. Geen langzame, slepende muziek, doch me- lodieën, die passen in den lijd, in het tempo, waarop wij onze zaken doen en ons door de slraten bewegen of ge- zeMigheid zoeken op tien vierkante meter vloer. „Big Applel"

Het gebeurde nog niet lang geleden, dat in de Zuidelijke staten van Amerika een appeloogst buitengewoon over- vloedig was uitgevallen. Daarvoor bleek men dankbaar voor de dientengevolge langen oogsttijd en de groote ver- diensten De plukkers en pluksters moesten hun van dank- baarheid overvloeiende hart luchten.

En toen . . zooals de Negers zijn, impulsief, vormden zij een kring en maakten bewegingen. Zij namen elkaar bij de hand, renden met naar den hemel gestrekte armen op elkaar toe en slaakten allerlei kreten. Een dankbaarheids- uiling, mets meer. Zij huppelden en maaiden met hun lenige lichamen Charleston-figuren. Zij dansten een feest ter eere van een rijken appeloogst. . .

De white-men vonden het interessant, aardig, en namen het over lieten echter wal weg en deden er iets anders bij. Zij haalden alle verdere negervoortbrengselen op dans- gebied er bij en noemden het samenraapsel „Big Apple" Men bracht het in New York en de white-men vonden het belachelijk. Zij protesteerden hevig en op zijn Amerikaansch Het hielp echter niet, de dans kreeg burgerrecht op den dag, dal een der Amerikaansche dansleeraren, Arthur Mur- ray, den „Grooten Appel" demonstreerde op een congres in de Madison Square Garden, te New York, dat ik persoonlijk bijwoonde. Men amuseerde zich en accepteerde als zoo vaak te voren ook dit Neger-geestesproduct. De „Groofe Appel" overwon allen tegenstand, hij overwon zelfs de reserve der tngelschen, die zich Ihans gezellige avonden niet meer zonder de boerenpolka-der-20ste-eeuw kunnen voorstellen.

Dal is de „Big Apple", een dans, die waar ook gedanst, In slaat is de massa lol een groot gezelschap te vereenigen! ... and sweet romance. COR KLINKERT

Truckin Welk.

-*< i'%

Charleston Swing. Foto's

NEEF JANSSEN sprak laatst een vriend en onwillekeurig kregen zij het over een wederzijdschen kennis. „Ik heb gehoord, dat hij een grooten kennissenkring heeft," zei de vriend.

„Dat kan uitkomen," antwoordde mijn neef. „Ze kunnen namelijk niet ver genoeg bij hem uit de buurt blijven!"

„Weet je wel," zei de verbolgen echt- genoot, „dat je meer uitgeeft dan ik verdien ?"

„En weet jij," antwoordt de lieve gade, „dat je driemaal zoo veel krijgt als je verdient?"

De wandelaar had een flink aantal küometertjes afgelegd. Zijn voeten waren doorgeloopen en hij was dood- moe, koud en hongerig, terwijl het bovendien pijpestelen regende.

Eensklaps ontdekte hij een eenzame boerderij, waar hij onderdak voor den nacht hoopte te vinden.

Hij klopte dus aan. Na verloop van tijd werd er een raam geopend, terwijl de boer naar buiten riep: „Wat moet je?"

„Ik wou hier vannacht graag slapen." „Ga je gang," zei de boer terug.

„Maar moet je me midden in den nacht wakker maken om me dat te vertellen ?"

Een vierjarig jongetje zat met zijn vader en moeder in een volle bus. Eens- klaps stapte er een zeer groote en zware, opzichtig gekleede dame naar binnen, die zich op de eenige nog niet bezette plaats neerliet.

„Mammie," zei het jongetje, „het is een dame."

„Stil, lieverd," antwoordde de moeder, „dat weten we toch wel."

Het jongetje keek zeer verbaasd, dacht toen diep na en zei ten slotte: „Maar, mammiei Daarnet zei je tegen vader: „Wat is dat voor iets"?"

Een Engelschman bezocht een meer in Amerika en vroeg aan iemand uit de buurt, of het daar een' geschikte plek was om te visschen.

„Ja, zeker," antwoordde de man. „Wat voor soort visch zit er?" „O, allerlei soorten." „Hoeveel woog de grootste visch,

dien je ooit hebt gevangen?" „Tja, wat zal ik u zeggen; we nemen

geen weegschalen mee, als we gaan visschen en ik ben een eerlijk man, dus ik kan u niet zeggen, hoeveel dé laatste visch, dien ■ ik gevangen heb, woog. Maar één ding is zeker, toen ik het beest had opgehaald, was het water van het meer een voet gezakt I"

WOORDEN VAN C E. IJESTRA

I VF^ ï ^ .s | r r J-:^^ y

Als je Is het

't Geeft je

^m jong bent of wel oud,

e - ten eens niet gaar, niks al kijk je zuur;

^^ 3È

MUZIEK VAN ENGELS

^

ï ^

Vrij - ge - zei of zwaar ge - trouwd. Zing een Maak dan niet zoo - veel mis - baar; Zing een Het ver- kort je Ie - vens-duur; Zing een

P m ' ^ 2 ié ï

3 21

i 3=1

^

iiüi ÜÉ( 5É™i ï

35=C 3 'i n "ƒ

J=Ê

I moho cresc.> ..... y

J J < ,,, JïlfEf ( .1, pir r i jupl r r i p p| f f _, p .J r a i lied-je

lied-je lie-dje

Zing een. lied-je! Zing een lied-je! Zing een lied-je!

Zing een lied-je Zing een lied-je Zing een lied-je

Zing een lied-je! Zing een lied-je! Zing een lied-je!

Want een reu-ze me-di-cijn Voor huls de hief-stuk aan-ge-brand Heb dan

Kijk ge-rust maar op-ga-wekt, Zing zoo-

Ito cresc .(Jty J> molto cresc.

■^M^^ ÉÉÉp Ü 3^

ïN^P ^ :3=5

^^

^

^m J ga

i v

£ j. ^ f m J—L^^Vl^^^-lJ^I r r r :JËÈEiEEEE3

meu-rig-heid-cha - grijn— Is een aar-dig me-lo - die-tje; Als je niets te bin-nen schiet Neu-rie: daad-lijk niet het land; Kweel een aar-dig me-lo - die-tje; Door de wonderkracht van't lied Al - Ie

als je bent ge- bekt; Kweel een aar-dig me-lo - die-t)e; Ben je geen ka-na - de - piet. Zing maar

I i i i i ^

£ EÊ

P ^^m ^^

^

1=^3; vr

¥

^^

m =?

P ^*r

%

ƒ X = — M_

M ^ P f J rit

tjoe - ke - tjoek - fuïc - fuït; Slechts de boo-zen zin - gen niet! na- rig-heid ontvliedt; Slechts de boo-zen zin-gen niet!

je lied; Slechts de boo-zen zin-gen niet!

r" '-"", ^ *h H r r :r j I ^ ^ ^ f? I r r r r | f^ f j

i R C i I ^

s~^- ru * É

fTra

Slechts de boo-zen zin-gen niet! Slechts de boo-zen zin-gen niet! Slechts de boo-zen zin-gen niet!

i *

M j

r "3 rif...

= 3» j ÏEpE

i ÏE £ o

Zoo gaat het lederen dag f Men wil z'n vokaal en instrumentaal talent op de Gramophone-plaat vastleggen in

N.V. WILLEM SPRENGER'S Kunstopname Studio« PASSAGE 46, DEN HAAG

Dubbelzijdige platen, 572 minuut speelduur, van af F. 3.50, geldig tot 3 personen. Or- kesten en zangkoren volgens overeenkomst.

Vooraf bespreken s.v.p. VLEUGEL EN PIANIST AANWEZIG!

„ ■ v • -- ■

s !

Verschijnt wekeHjks — Pry« per kwartaal f. 1.95 Red. en Adm. Galgewater 22, Leiden. Tel. 760. Postrekening «880

^

■ff'v.-'r ■?■■

L\

lANNA NEAGLE EN ANTON WOLBROC» IN DE RK O-RADIO

|FILM „VICTORIA THt JREAT"

>

ET WEEKB Sai^afaÜM - :: ...

de J a a r g a No. I - 15 Jan. 19 I

CIMEMAs >THgATEI

^\<r

je

M

fW.*

'1

jr**iÊ9

' ''**'>

^ - /1 /

^r^ V w

ZT* -v ■

■ pp

, .\ I i W!

,5»r.b

■

■' :•■:

-

^^^ ■-^^^^^.^^^

AFBEELDING IN KLEUR MULTICOLOUR PICTURE

No. 728 - 8 Jan. 1938 CINEMAs. CINEMA & THEATER

Documents

Transcript of No. 728 - 8 Jan. 1938 CINEMAs. CINEMA & THEATER