ATHENS PHOTO FESTIVAL

NOTEBOOK

4 EDITO4

Δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα με όλα αυτά τα καινούργια τεχνολογικά κόλπα που μετατρέπουν τα τηλέφωνα σε υπερσυσκευές, χρησιμοποιώ άλλωστε ένα απλού-στατο κινητό. Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσω ότι μου τράβηξε την προσοχή αυτή η εφαρμογή που ονομάζεται terpnon (λεπτομέρειες στη σελίδα 14, όπου θα βρείτε μια κουβέντα με τους δημιουργούς της), η οποία, με δυο λόγια, σου προτείνει μέρη για να διασκεδάσεις στην περιοχή όπου βρίσκεσαι ανά πάσα στιγμή. Δεν με εντυπωσίασε τόσο πολύ, ούτε για τη χρησιμότητά της ούτε για τη δυσκολία της εφαρμογής της. Με εντυπωσίασε κυρίως για την επικαιρότητά της. Ο σύγχρονος άνθρωπος, που αντιμετωπίζει το Google ως μέλος της Αγίας Τριάδας, δεν επιτρέπει ούτε στον εαυτό του να ξέρει καλύτερα από το ίντερνετ πού και τι θέλει να φάει ή να πιει. Αυτό που λέω δεν ανήκει στο είδος της ηλι-κιωμένης ατάκας «Τι άλλο θα σκεφτούν επιτέλους;» ούτε στο «Εμείς κάποτε πώς βρισκόμασταν χωρίς κινητά;». Ανήκει σε μια γενικευμένη απορία (και όχι απα-ραίτητα προβληματισμό) σχετικά με το αν ο άνθρωπος μπορεί να λειτουργήσει χωρίς το ίντερνετ, χωρίς το κινητό του, το μέιλ του, το Facebook και το Twitter του ή το εκάστοτε μαγικό προγραμματάκι που θα του προτείνει πού να διασκε-δάσει. Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι συ-σκευές μας είναι πιο ισχυρές από την απουσία τους. Ακόμα και σε μία δραστη-ριότητα κατ’ εξοχήν μη ηλεκτρονική, όπως αυτή του διαβάσματος, οι συνεργά-τες μας σε αυτό το τεύχος τυχαία διάλεξαν να αναφερθούν σε audiobooks και ebooks. Για να πω την αλήθεια, νιώθω ότι ακόμα βρισκόμαστε στο μεταίχμιο, βαδίζοντας προς κάποια φουτουριστική επαλήθευση, στα όρια κάποιας δεύτε-ρης τεχνολογικής επανάστασης. Σε κάτι που συμβαίνει τώρα. Υστερα από κά-ποια χρόνια θα λέμε ότι προλάβαμε το απλό χαρτί, τους υπολογιστές χωρίς windows, τις δισκέτες, το dial up, ότι κάποτε ενθουσιαστήκαμε με το ασύρματο τηλέφωνο, ότι το πρώτο μας κινητό ήταν πιο βαρύ από ένα netbook. Θα τα λέμε όλα αυτά (ή θα τα chatάρουμε) μάλλον γελώντας, άλλοι ίσως να τα νοσταλγούν κιόλας, έχοντας όμως όλοι τη βεβαιότητα ότι αυτή η εποχή ξεκίνησε από τη γενιά μας, ότι εξελίχτηκε παράλληλα με εμάς, ότι μας διαμόρφωσε, αλλά και

ότι, ως ένα βαθμό, την διαμορφώ-σαμε και εμείς ως πρόθυμοι

και ενθουσιώδεις κα-ταναλωτές.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φα-ληρέως 2 Τ.Κ. 185 47 - Ν. Φάληρο Σύνταξη - Διαφήμιση: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Νικήτας Καραγιάννης, Λάμπρος Αραπάκος, Ανδρέας Γιαννό-πουλος, Σοφία Ζήττα, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέκος Λιδωρίκης, Εμμα-νουήλ Παπαϊωάννου, Σταύρος Πετρόπουλος, Γιολάντα Περρή, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώρ-γος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βάσια Τζανακά-ρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη l

Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου l Εμπορικός Διευθυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη l Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος, ΑΠΕ-

ΜΠΕ, Actionimages, AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

metropolis@metropolisnews.gr

INDEX

9

14

16

21

23

33

46

6

Σίγουρα, δεν ήμασταν στη λεωφόρο Νίκης πλάι στο Θερμαϊκό, αλλά και η στοά Σπύρου Μήλιου αποδείχθηκε αρκετά φιλόξενη για τον καφέ μας.

Ο κυρ-Γιάννης έφτασε μόνος, χωρίς προ-σωπική ασφάλεια και παρήγγειλε ένα σκέ-το καφέ φίλτρου. Τατουάζ με δράκο στο χέρι, σκουλαρίκι στο αυτί και πολύχρωμες τιράντες. Ξέρω, δεν φτάνουν αυτά, αλλά μου έδωσαν ένα σαφές δείγμα για ποιο λόγο η νέα γενιά «γου-στάρει δήμαρχο Μπουτάρη».

Ο Γ. Μπουτάρης θα μπορούσε να είναι κάλλιστα δήμαρχος αυτής της πόλης. Δεν στα-μάτησε να δέχεται ευχές και συγχαρητήρια, ενώ πολλοί συμπολίτες μας τον προέτρεψαν να κατέβει στην Αθήνα.

Η αλήθεια είναι πως εδώ στην Αθήνα έχουμε ανάγκη από τέτοιους ερασιτέχνες πολι-τικούς. Γιατί αυτό είναι ο κυρ-Γιάννης: εραστής της τέχνης που υπηρετεί μία ιδέα, πώς να κά-νει τη Θεσσαλονίκη μία ανθρώπινη πόλη.

«Δεν είχα ποτέ βλέψεις να κάνω κάτι άλλο παρά να ασχοληθώ με τη μεγάλη γειτονιά της Θεσσαλονίκης. Να κάνουμε όλοι μαζί δέκα πράγματα που θα βελτιώσουν την εικόνα της πόλης. Θα την καταστήσουν μητρόπολη των Βαλκανίων, κέντρο ανάπτυξης και επίκεντρο εξελίξεων. Με έξυπνες ιδέες, ώστε να φέρουμε τουρίστες και επενδύσεις στη Θεσσαλονίκη».

Σε κάθε περίπτωση, ο Γ. Μπουτάρης έχει αποδείξει πως επιμένει σε ό,τι πιστεύει. Και δουλεύει αρκετά, για να το κατακτήσει.

«Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε ρή-ξεις. Και το εννοώ. Ακόμα και προεκλογικά, αναλάβαμε το κόστος να πούμε πράγματα με το όνομά τους. Και ενοχλήσαμε. Ξέρετε, για εμάς η υπέρβαση δεν είναι μία προσχηματική υπό-θεση. Είναι η καθημερινότητά μας. Και πρέπει να ξεκινήσουμε από το ‘α’».

Από το «α», λοιπόν. Σαν τον κυρ-Γιάννη. Αντισυμβατικός, αιρετικός… αστός. Φύγαμε παρέα προς το μετρό του Συντάγματος. O τε-λευταίος των… αστών είναι ίσως η έσχατη ευ-καιρία της νύφης του Θερμαϊκού να βάλει τα καλά της. Και όσο πάει, ωριμάζει. Σαν το παλιό καλό κρασί… που δεν πίνει!

MONOPOLYMONOPOLYΦανταστείτε μία τάξη Λυκείου με μια τεράστια Monopoly και όλους τους μαθητές τριγύρω. Φανταστεί-τε τώρα αυτό το επιτραπέζιο παιχνί-δι να αποτελεί το μάθημα «νεανι-κής επιχειρηματικότητας» στα Λύ-κεια όλης της χώρας. Θα ήταν ίσως η καλύτερη επένδυση για τη δημι-ουργία επιχειρηματικής κουλτού-ρας και μια ουσιαστική παρέμβα-ση για την προώθηση της επιχειρη-ματικής συνείδησης. Ιδιαίτερα σε μία περίοδο κορεσμού των «μοδά-των επαγγελμάτων», αλλά γενικότε-ρης… δυσκολίας στην εύρεση εργα-σίας, η αποποινικοποίηση της επι-χειρηματικότητας είναι μια κάποια λύση. Εάν θεωρήσουμε πως ανήκο-μεν λίγο στα Βαλκάνια και λίγο στη Μεσόγειο, θα μπορούσαμε να πού-με πως ως Βαλκάνιοι έχουμε να «πουλάμε καλά τον εαυτό» μας, και ως Μεσόγειοι απλά να πουλάμε. Να κάνουμε εμπόριο. Ας το επιχειρή-σουμε.

Παρασκευή 19.11: μία συνηθισμένη ημέρα. Καφές με τον Γ. Μπουτάρη: όχι ένας συνηθισμένος καφές.

7

Μηχανογραφικά δελτία πριν ή μετά τη διενέργεια των πανελλαδικών εξετάσεων; Σε αυτό το ερώτη-μα αποσκοπεί να απαντήσει το υπουργείο παιδείας, θέτοντάς το για δημόσια διαβούλευση Προς τους μαθητές και τις οικογένειές τους. Το υπάρχον κα-θεστώς, βάσει του οποίου οι μαθητές δηλώνουν τις σχολές προτίμησής τους μετά τις εξετάσεις, βρίσκε-ται στο στόχαστρο του υπουργείου. Το τελευταίο θε-ωρεί ότι δεν παρέχει επαρκές χρονικό περιθώριο στους μαθητές, προκειμένου να διαβουλευτούν με οικείους και με ειδικούς, για να λάβουν μια περισ-σότερο ώριμη απόφαση για το μέλλον τους. Η αντι-πρόταση αφορά στην κατάθεση των μηχανογραφι-κών δελτίων το μήνα Μάρτιο. Πριν από τις εξε-τάσεις δηλαδή και χωρίς οι υποψήφιοι να γνωρί-ζουν τους βαθμούς, έτσι ώστε να έχουν μπροστά τους διάστημα ενός περίπου μήνα, για να αποφα-σίσουν σχετικά.

Σύμφωνα με τα σχόλια που έχουν κατατεθεί μέχρι στιγμής στην ιστοσελίδα του υπουργείου ωστόσο, φαίνεται πως η πλειονότητα των μαθητών και των γονέων στέκεται απέναντι στην πρόταση του υπουργείου. Θεωρούν πως μια τέτοια επιλογή θα προσθέσει ακόμα περισσότερο άγχος στους μα-θητές σε μία περίοδο κατά την οποία αυτοί θα είναι ήδη επιφορτισμένοι με τη μελέτη για τις εξετάσεις. Ταυτόχρονα, η πλειοψηφία των συμμετεχόντων συ-μπαρατάσσεται με το ισχύον σύστημα, πιστεύοντας ότι οι επιλογές των σχολών υπό το σημερινό καθε-στώς είναι περισσότερο στοχευμένες.

Ενα δαχτυλίδι της φωτιάς έχει (ξανα)τυλίξει την ευρωζώνη, καθώς επέστρεψαν δριμύτεροι οι φόβοι για την τύχη της περιφέρειας του ευρώ, και -μέσω αυτών- και η ανησυχία για το μέλλον ολόκληρου του εγχειρήματος. Η Ιρλανδία «πα-ραδόθηκε» υπό το βάρος του δυσβάστακτου δη-μοσιονομικού της ελλείμματος, ενώ η προσοχή πλέον στρέφεται στους άλλους «αδύναμους» κρίκους, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Την ίδια στιγμή, η Γερμανία -η οποία δέχεται (δικαι-ολογημένα) ομαδικά πυρά εξαιτίας της γενικής στάσης της απέναντι στην κρίση- αναγνωρίζει το μέγεθος του προβλήματος, καθώς η Καγκελά-ριος Ανγκελα Μέρκελ χαρακτήρισε «εξαιρετικά σοβαρή» την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Μέσα σε αυτόν τον κουρνιαχτό, το ευρώ σημεί-ωσε νέα πτώση έναντι του δολαρίου (κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό για την ανταγωνιστι-κότητα των ευρωπαϊκών προϊόντων -το αντί-θετο, μάλιστα), ενώ εντύπωση προκάλεσε και η δήλωση του προέδρου της μικροσκοπικής Ισλανδίας ότι τα πλεονεκτήματα της υιοθέτη-σης του ευρώ από τη χώρα του είναι «λιγότερο σαφή» από όσο πέρυσι.

«Θα βγω στο Σύνταγμα με ένα πανό ‘Welcome Ireland’», έγραψε (στο περίπου) στο Twitter ο Duke_zappa, όταν ανακοινώθηκε η οικονομική ενίσχυση της Ιρλανδίας από ΔΝΤ και ΕΕ. 85 δισ. ευρώ θα λάβει η χώρα, για να σώσει το τρα-πεζικό της σύστημα και να ισορροπήσει τα δη-μοσιονομικά της. Ο Πρωθυπουργός Μπράιαν Κόουεν δέχτηκε πιέσεις για πρόωρες εκλογές, αλλά αντιστάθηκε σθεναρά, δηλώνοντας πως προηγείται η ψήφιση του προϋπολογισμού. Τα εκεί media τα «έχωσαν»: «Ο Μπράιαν Κόουεν είναι τυφλός, γαντζώνεται στην εξουσία για το ‘εθνικό συμφέρον’». Ή με πιο βρετανικό στιλ: «Τα ποντίκια εγκαταλείπουν το πλοίο».

Ο άλλοτε κόκκινος Ντάνι και σήμερα πρά-σινος Κον Μπεντίτ χαρακτήρισε την Ιρλανδία ως παράδειγμα άκρατου νεοφιλελευθερισμού που οδήγησε στην αποτυχία. Μίλησε για ένα πρόβλημα περίπλοκο: «Αυτό που αντικειμενι-κά συμβαίνει, είναι ότι σώζουμε τράπεζες που έπαιξαν στο καζίνο και έχασαν. Οταν, όμως, πη-γαίνει κάποιος στο καζίνο και χάνει, λέει: ‘δυ-στυχώς, έχασα τα λεφτά μου, έτσι είναι η ζωή’».

Ο Ντέιβιντ Σμιθ στο βιβλίο του «Το Κε-φάλαιο του Μαρξ για αρχάριους» διηγείται μια παλιά ιστορία. Στη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1930, οι βιομηχανί-ες γουρουνιών και γάλακτος παρουσίασαν ένα πλεόνασμα, που προκάλεσε πτώση των τιμών τους. Σκότωσαν και έθαψαν τα γουρούνια και έχυσαν το γάλα, για να περισώσουν τα κέρδη τους. Στα παλιά τους τα παπούτσια αν την ίδια στιγμή πολλοί άνθρωποι λιμοκτονούσαν. Για να διατηρήσουν τα κέρδη σε υψηλά επίπεδα, μείω-σαν την προσφερόμενη ποσότητα.

Το μυαλό μου θεώρησε όλες τις παραπάνω πληροφορίες απολύτως συναφείς και τις τοπο-θέτησε στο ίδιο «κουτάκι». Κάνει τα δικά του.

8

Τελικά, η ιστορία των 29 Νεοζηλανδών αν-θρακωρύχων δεν είχε την ίδια, ευτυχή κατά-ληξη με αυτήν των 33 Χιλιανών μεταλλωρύ-χων, περίπου ένα μήνα πριν. Η πρώτη έκρη-ξη, η οποία σημειώθηκε την προηγούμενη Παρασκευή, εγκλώβισε τους «29» στο ορυχείο στο οποίο εργάζονταν, όμως υπήρχαν αρκε-τές ελπίδες για τη διάσωσή τους. Ωστόσο, μία δεύτερη έκρηξη που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη εξάλειψε όλες τις πιθανό-τητες να βρεθούν ζωντανοί. Χθες, κηρύχθηκε ημέρα πένθους στη χώρα, με την κυβέρνηση να διατάσσει έρευνα για τις αιτίες του τραγι-κού γεγονότος, καθώς και για το εάν θα μπο-ρούσε να αποτραπεί.

Ολα (ή τα περισσότερα, τουλά-χιστον) είναι έτοιμα για τη Δι-άσκεψη για την Κλιματική Αλ-λαγή που πρόκειται να πραγ-ματοποιηθεί στο Κανκούν του Μεξικού, μεταξύ 29 Νοεμ-βρίου και 10 Δεκεμβρίου και πολλοί ενδιαφερόμενοι παρά-γοντες (ΜΚΟ, δημόσιοι αξι-ωματούχοι και απλοί πολί-τες), έχοντας ήδη απογοητευ-τεί από την περυσινή αποτυ-χία της Κοπεγχάγης, κρατούν πλέον «μικρό καλάθι». Το κλί-μα έχει επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο, έπειτα από τη δημοσίευση μίας έρευνας του Προγράμματος του ΟΗΕ για το Περιβάλλον την περασμέ-νη Τρίτη, σύμφωνα με την οποία ακόμη και αν τηρη-θούν οι δεσμεύσεις που ανα-λήφθηκαν από τα κράτη στη σύνοδο της Κοπεγχάγης, θα επιτευχθεί μόλις το 60% της

απαιτούμενης μείωσης των εκπομπών άνθρακα, ώστε να καλυφθεί ο στόχος του περι-ορισμού της ανόδου της πα-γκόσμιας θερμοκρασίας κατά μόλις 2ο C.

Αυτή η διαπίστωση ανε-βάζει εκ των πραγμάτων τον πήχη για τη σύνοδο του Καν-

κούν, την ίδια στιγμή, όμως, που οι κυβερνήσεις δεν εμ-φανίζονται ιδιαίτερα πρόθυ-μες να επωμιστούν το κόστος δραστικότερων πρωτοβουλι-ών. Ετοιμαστείτε να διατηρή-σετε τα χειμωνιάτικα ρούχα σας επ’ αόριστον στην ντου-λάπα.

Αν παρακολουθήσει κανείς αποσπά-σματα από τις ειδήσεις της βορειοκο-ρεατικής τηλεόρασης, μπορεί να δι-απιστώσει τις διαφορές μεταξύ των τηλεοπτικών προγραμμάτων σε ένα δημοκρατικό καθεστώς και αυτών σε ένα αυταρχικό: στη δημοκρατία ουρλιάζουν πολλά άτομα μαζί (ας εί-ναι καλά τα παράθυρα), στη δικτα-τορία ουρλιάζει ο παρουσιαστής μό-νος του. Κάπως έτσι, την περασμέ-νη Τρίτη, η παρουσιάστρια των ει-δήσεων στη Βόρεια Κορέα ανακοί-νωσε υπερήφανη μπροστά στο γυαλί την ισχυρή αντίδραση της χώρας της στην πρόκληση που δέχτηκε από τη Νότια Κορέα. Τι είχε γίνει;

Η Νότια Κορέα εκτελούσε στρα-τιωτικές ασκήσεις κοντά στο βόρειο γείτονά της, με κάποιες οβίδες να προσγειώνονται στα βορειοκορεατι-κά χωρικά ύδατα. Η Βόρεια Κορέα απάντησε βομβαρδίζοντας το νησί Γεονπιεόνγκ, με αποτέλεσμα το θά-νατο δύο στρατιωτών και δύο πολι-τών. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρού-τι, καθώς στην περιοχή έχουν σπεύ-σει και αμερικανικές δυνάμεις, ενώ ερωτηματικά προκαλεί η στάση της

Κίνας, στενού συμμάχου του Πεκί-νου.

Αρκετοί αναλυτές υποστηρί-ζουν ότι η αντίδραση της Πιονγι-άνγκ συνδέεται με τη διαδικασία δι-αδοχής του καθεστώτος. Ο δικτάτο-ρας Κιμ Γιονγκ Ιλ παρουσίασε φέ-τος τον στρουμπουλό γιο του, Κιμ Γιονγκ Ουν, ως διάδοχό του και πι-

θανώς να θέλει να συσπειρώσει τους εξαθλιωμένους υπηκόους του γύρω από το καθεστώς σε αυτήν την κρί-σιμη περίοδο. Αν ισχύει όντως αυτή η ανάλυση, τότε υπάρχουν περιθώ-ρια αισιοδοξίας, αφού το πιθανότε-ρο είναι τελικά το θερμό επεισόδιο να μην εξελιχθεί σε μία «καυτή» σύρ-ραξη, καθώς η επίδειξη πυγμής από

τη Βόρεια Κορέα ολοκληρώθηκε ήδη με επιτυχία. X.T.

ΥΓ: Κάποιος ας ενημερώσει την κ. Πέιλιν ότι η σύμμαχος των ΗΠΑ είναι η Νότια Κορέα, όχι η Βόρεια. Αλλιώς, ας την αφήσουν να ακολου-θήσει επάξια τα χνάρια του Τζορτζ Μπους.

9

«Λονδίνο, Αμστερνταμ ή Βερολίνο…», λέει το γνωστό άσμα που παραλείπει τη Βαρκελώνη για χάρη μιας καλύτερης ρίμας, καθώς μάλλον δεν γίνεται να εί-σαι «ταξιδιάρα ψυχή» και να μην έχεις στα must των προορισμών σου την αναδυόμενη μητρόπολη των μητροπό-λεων της Μεσογείου… Και αυτό φαίνε-ται πως το έχουν εμπεδώσει οι Ελληνες -και όχι μόνο- νέοι, οι οποίοι διακατέ-χονται από ένα είδος αμόκ σε ό,τι αφο-ρά στο ενδεχόμενο επίσκεψής τους σε αυτήν. Με 3,5 εκατ. επισκέπτες ετησί-ως η Βαρκελώνη έχει πλέον καθιερω-θεί ως η απόλυτα εναλλακτική πρωτεύ-ουσα της Ευρώπης.

Η άλλοτε άναρχα δομημένη αυτή πόλη κατάφερε να αξιοποιήσει την ανα-πτυξιακή δυναμική που προέκυψε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 και μεταμορφώθηκε λίαν συντόμως σε πόλη-πρότυπο. Οχι σαν κάποιους άλ-λους (ονόματα δεν λέμε, υπολίψεις δεν θίγουμε). Αξιοζήλευτες υποδομές, αμέ-τρητα πάρκα και καταπράσινοι λόφοι, εκτεταμένο ποδηλατικό δίκτυο, αξιόλο-γες συγκοινωνίες, ατελείωτα χιλιόμε-τρα για μία όμορφη βόλτα στην αναδι-αμορφωμένη παραλία που σηματοδο-τεί το άνοιγμα της πόλης προς τη θά-λασσα, καθημερινά φεστιβάλ και πολι-τιστικά δρώμενα κάθε είδους, μοντέρ-να αρχιτεκτονική που συμπληρώνει τα αριστουργήματα του εκκεντρικού Γκα-ουντί… Τι άλλο να ζητήσεις;

Και για να μην ξεχνιόμαστε, στη Βαρκελώνη έχει την έδρα της η καλύτε-ρη ποδοσφαιρική ομάδα του κόσμου. Εκτός από τα σόου που προσφέρει σε συλλογικό επίπεδο απλόχερα στο Καμπ Νου το «καμάρι της Καταλονίας», η Μπαρτσελόνα ήταν και αυτή, που με οχτώ (!) παίκτες της στη σύνθεση των «Φούριας Ρόχας», έβαλε το χεράκι της πριν από μερικούς μήνες για να κατα-κτήσει η εθνική Ισπανίας το Μουντιάλ. Τι ειρωνεία! Να βλέπεις μετά τη λήξη του τελικού τον Πουγιόλ, θιασώτη της αυτονομίας, να κυματίζει τη σημαία της Καταλονίας μπροστά από την βασίλισ-σα της Ισπανίας. Τη συμβολική προ-σωποποίηση, δηλαδή, της ενότητας του ισπανικού έθνους…

Τις αυτονομιστικές (αν όχι απο-σχιστικές) τάσεις του παίκτη της Μπαρ-τσελόνα ασπάζεται τόσο η πλειοψη-φία των Καταλανών γενικά, όσο και οι κάτοικοι της Βαρκελώνης ειδικότε-ρα, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την έν-νοια της ισπανικής ενότητας ως κακό-γουστο ανέκδοτο. Πίσω από αυτές τις αντιλήψεις υπάρχει ένα γερά στερεω-μένο ιστορικό, πολιτικό και πολιτισμι-κό υπόβαθρο. Το ενδιαφέρον, ωστό-σο, στοιχείο που συναντάς στη συγκε-κριμένη πόλη δεν είναι άλλο από το γε-γονός ότι ενώ η καθημερινότητα και η προϊστορία της είναι διαποτισμένες από ελευθεριακά στοιχεία (που μπο-ρούν να θεωρηθούν έως και αναρχό-στροφα), την ίδια στιγμή οι παροικού-ντες της κλείνουν το μάτι σε έναν ιδιό-τυπο εθνικισμό τον οποίο χρησιμοποι-ούν ως εφαλτήριο για την επίτευξη της πολυπόθητης ανεξαρτησίας τους…

Λειτουργώντας λοιπόν ως το «αγκάθι» στον… πισινό της συγκεντρω-τικής μαδριλένικης εξουσίας, οι Κατα-λανοί με τις φυγόκεντρές τους τάσεις έρχονταν ανέκαθεν σε αντιπαράθεση τόσο με τα εκάστοτε κέντρα λήψης απο-φάσεων, όσο και με άλλες περιφέρει-ες της χώρας. Και από ό,τι φαίνεται, θα φροντίσουν να διατηρήσουν υψη-λά τον εθνικό τους εγωισμό κατά τη δι-άρκεια των επερχόμενων περιφερεια-κών εκλογών της 28ης Νοεμβρίου που θα διεξαχθούν στην Καταλονία για την

ανάδειξη των μελών της τοπικής Βου-λής.

Το «Σοσιαλιστικό Κόμμα της Κα-ταλονίας» ηγείται σήμερα της κυβέρ-νησης συνασπισμού την οποία συνα-ποτελούν η «Ρεπουμπλικανική Αριστε-ρά» και οι «Πράσινοι». Ωστόσο, σύμ-φωνα με τις τελευταίες δημοσκοπή-σεις οι Καταλανοί σοσιαλιστές φαίνε-ται να πληρώνουν τα «σπασμένα» τόσο από τη φθίνουσα πορεία της κυβέρνη-σης Θαπατέρο, όσο και από την αντίθε-σή τους σε περαιτέρω αυτονόμηση της περιοχής. Ως εκ τούτου, αναμένεται να υποστούν βαριά ήττα. Αντίθετα, ο κε-ντροδεξιός συνασπισμός «Σύγκλιση και Ενωση», ο οποίος διαθέτει έντονα αυ-τονομιστικά αντανακλαστικά, εμφανίζε-ται αρκετά ενισχυμένος και είναι αρκε-τά πιθανό την επομένη των εκλογών να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Από την άλλη μεριά, οι Καταλανοί αντι-πρόσωποι του δεξιού «Λαϊκού Κόμμα-τος», δεν φαίνεται πως θα καταφέρουν να προσελκύσουν πάνω από το 10% των εκλογικών προτιμήσεων των Κα-ταλανών. Τι και αν σε εθνικό επίπεδο το κόμμα τους αποτελεί την αξιωματι-κή αντιπολίτευση; Στο μικρόκοσμο της Καταλονίας, οι πολέμιοι των αυτονομι-στικών τάσεων δεν μπορούν να προ-σβλέπουν σε μεγαλύτερη απήχηση…

Οι αυριανές εκλο-γές της Καταλονίας, η

επίσκεψη της Μπαρ-τσελόνα στην Αθή-

να και το el classico τη Δευτέρα, μας ενέπνευ-σαν για μία βόλτα στη

Βαρκελώνη, την εναλ-λακτική πρωτεύουσα

της Ευρώπης.

Μεσογειακοί και θερμόαιμοι, οι Kα-ταλανοί δίνουν έναν τόνο αισθη-σιασμού στην κατά τα άλλα ανιαρή εκλογική διαδικασία. Συγκεκριμένα, οι «Νέοι Σοσιαλιστές της Καταλονί-ας» προώθησαν βίντεο στο YouΤube στο οποίο μια νεαρή κοπέλα υποδύ-εται πως φτάνει σε οργασμό την ώρα που ρίχνει στην κάλπη την ψήφο της προς το σοσιαλιστικό κόμμα. Γνωρίζει τεράστια δημοτικότητα και ας έχει επικριθεί από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Μιλώντας για ορ-γασμούς, δεν θα μπορούσαμε να πα-ραλείψουμε την υποψηφιότητα της

πορνοστάρ Μαρία Λαπιέντρα, με το νεοσύστατο (αποσχιστικό) κόμμα του πρώην προέδρου της Μπαρτσελόνα, Ζοάν Λαπόρτα…

nt.ritiniotis@metropolisnews.gr

10

Καθημερινά έξι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο στην Ελλάδα. Την περασμένη Κυριακή, Πα-γκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυ-μάτων Τροχαίων Δυστυχη-μάτων, η πρωτοβουλία «Να σταματήσουμε τα τροχαία εγκλήματα» πραγματοποίη-σε συγκέντρωση στην πλα-τεία Συντάγματος. «Ενας αγώ-νας ενάντια στην ηλιθιότητα», είπε ο οδηγός Ιαβέρης.

Στην είσοδο του μετρό τοποθετήθηκαν μικρά καντή-λια για τους αδικοχαμένους του δρόμου και ένα μικρό σταντ με τις ιστορίες ανθρώ-πων που σκοτώθηκαν. Περα-στικά παιδιά παρατηρούσαν τα «ποτηράκια με το Θεό επά-νω», οι γονείς των θυμάτων ψιθύριζαν «ανοίξτε τα μάτια σας». Μερικοί γηραιοί θεατές της αλλαγής της Προεδρικής Φρουράς κουνούσαν το κε-φάλι: «Αστα να πάνε στο διά-ολο... Πάμε να φύγουμε, άσε τους ανθρώπους στον πόνο τους». Και εμείς αυτό θα κά-ναμε, ώσπου ένας δυνατός συριγμός κατέκλυσε το Σύ-νταγμα: μοιράστηκαν σφυρί-χτρες στο συγκεντρωμένο κό-σμο. Το μήνυμα πέρασε μέσα στην εκκωφαντική βοή.

Ο καθένας μας έχει ευ-θύνη, από εμένα τον επιθε-τικό οδηγό, μέχρι τον απρό-σεκτο μηχανόβιο. Τότε ξε-χύθηκε από τη Φιλελλήνων ένα τσούρμο νέων ανθρώ-πων, βουβή ποδηλατοπορεία για τα βίαια εγκλήματα της ασφάλτου. «Εχουμε και εμείς δικαίωμα να ζούμε στην Αθή-να», μου είπε μία ποδηλάτισ-σα, «αρτιμελείς», συμπλήρω-σα και συμφώνησα με το αυ-τονόητο.

i.kolokouris@metropolisnews.gr

11VINIETA

«Καμίνη, πες αλεύρι. Ο Αγιος. Παντελεήμονας σε γυρεύει! Ελα χωρίς κρανο-φόρους και θα σε κεράσουμε ντόπια σπεσιαλιτέ. Ομελέτα γιαουρτλού! Ρώτα και τον Αλαβάνο που την δοκίμασε. Ξετρελάθηκε και δεν ήξερε τι έλεγε...».

Το αυξημένο ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές με το συνδυασμό «Ελληνική Αυγή για την Αθήνα» αποτέλεσε τον τελευταίο καιρό ένα από τα αγαπημένα θέματα των εγχώριων media. Εψαξα από περιέργεια να δω πώς σχολιάστηκε η επιτυχία στο Facebook group της οργάνωσης. Οι «ευφάνταστες» αντιδράσεις δεν περιορίστηκαν στην προαναφερθείσα πρόσκληση σε γεύμα προς το νέο δήμαρχο της Αθήνας. Αντίθετα, υπήρξε ποικιλία.

Κάποια από τα μηνύματα απέδωσαν τη χαρά για τη «μεγάλη νίκη» με τρόπο ποιητι-κό: «Εμπρός, πάντα εμπρός, μιας νέας δόξας ανατέλλει ο καιρός / εμπρός, πά-ντα εμπρός, μας οδηγεί του ελληνισμού το φως».

Κάποια άλλα υποστήριξαν πως η θέση που κατέκτησε ο Ν. Μιχαλολιάκος στο δη-μοτικό συμβούλιο θα αποτελέσει εφαλτήριο για μια μελλοντική βουλευτική έδρα. Ή κάπως πιο αφηρημένα, θα αποτελέσει εφαλτήριο για κάποιο ξεκίνημα: «Καιρός ήταν, ήρθε η αρχή του τέλους τους». Υπήρξαν μηνύματα που εστίασαν στο ρο-μαντισμό και την καλοσύνη των μελών της Χρυσής Αυγής, όπως το «Σας αγαπώ, γιατί είστε αγνοί και δεν έχετε καμία σχέση με κλέφτες και απατεώνες», αλλά και σχόλια για την ελληνικότητα των ψήφων, όπως το «Οι ψήφοι είναι ελληνι-κοί-πατριωτικοί και δεν είναι διαμαρτυρίας. Να φανεί αντάξιο το κόμμα στις προσδοκίες του έθνους».

Φυσικά, κυριάρχησαν τα συγχαρητήρια μηνύματα, τα οποία ενίοτε περιείχαν και «φωνολογικές» προεκτάσεις: «Εχει αρχίσει η ‘φωνή’ και δυναμώνει!!! Και όταν δυναμώνει, ακούγεται, συσπειρώνει, δημιουργεί άμυνες, προστατεύει, φοβί-ζει και υπολογίζεται σε πολλαπλασιαστικό επίπεδο!!!!! Εμπρός!!!».

Ας σημειωθεί πως συχνά τα συγχαρητήρια μηνύματα συνοδεύτηκαν από φρά-σεις αφύπνισης, όπως το «Ο λαός επιτέλους αρχίζει να ξυπνά και να καταλα-βαίνει...». Ή σαφέστερα: «Δεν ξύπνησε ακόμη ο λαός. Δεδομένου δηλαδή ότι πολλοί ψήφισαν Κακλαμάνη με Ψινάκη στο ψηφοδέλτιο... ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΓΛΥΚΑ!».

Το μωσαϊκό συμπλήρωσαν σχόλια με λεξιλόγιο που μπορείτε να φανταστείτε, αλλά που δεν αρμόζει σε αυτή τη σελίδα. Αυτά τα τελευταία, κατά τη γνώμη μου, στέκο-νται στην ιστοσελίδα, για να υπενθυμίζουν την έννοια που κρύβεται στον πυρήνα της Χρυσής Αυγής. Μια έννοια που ίσως ξέχασαν οι συμπολίτες μου που υποστήρι-ξαν την οργάνωση ελαφρά τη καρδία. Δεν κατοικώ σε γειτονιές του ιστορικού κέ-ντρου, άρα δεν ξέρω την κατάσταση εκεί από πρώτο χέρι. Ομως, τα λόγια μίσους ανέκαθεν με τρομοκρατούσαν.

ch.chatzis@metropolisnews.gr

Με εκλεγμένο εκπρόσωπο στο δημοτικό συμβούλιο, η παρου-σία της Χρυσής Αυγής στην πόλη είναι όλο και περισσότερο εμφανής. Οπως εμφανής είναι και η παρουσία της στο διαδί-κτυο με σχόλια, απόψεις, συγχαρητήρια και τροφή για ατελεί-ωτη κουβέντα. Παρατηρήσαμε τις αντιδράσεις της επιτυχίας της οργάνωσης στους κύκλους του Facebook.

12

Προσεχώς, στη σύνταξη

Ο πνευματικός ηγέτης του Θιβέτ πρόκειται να αποχωρήσει από την ηγεσία της εξόριστης κυβέρνησης την επόμενη χρονιά, δή-λωσε ένας εκπρόσωπός του, προλογίζοντας το τέλος μιας εποχής. Ο Δαλάι Λάμα (το όνομα αποτελεί τίτλο για τον ηγέτη του θιβε-τιανού βουδισμού) διατηρεί μόνο τυπικά τον τίτλο του αρχηγού της κυβέρνησης από το 2001, καθώς εκείνη τη χρονιά ένα τρίτο άτομο ανέλαβε τις πραγματικές αρμοδιότητες. Εκτοτε, ο ρόλος του ήταν κατ’ εξοχήν τελετουργικός. Εντούτοις, η συνταξιοδότηση του Δαλάι Λάμα δεν σημαίνει ότι θα εγκαταλείψει τον τίτλο του πνευματικού ηγέτη, αλλά ούτε και τους αγώνες του θιβετιανού κινήματος εναντίον της κινεζικής κατοχής. Παρόλα αυτά, αρκετοί ανησυχούν πως αυτή η κίνηση θα αποδυναμώσει αναπόφευκτα το κίνημα. Ούτως ή άλλως, η Κίνα κερδίζει ήδη έδαφος, εξαιτίας της οικονομικής της υπεροχής. Θυμάται κανείς τον κ. Σαρκοζί να αναφέρεται στο Θιβέτ, στα πλαίσια της πρόσφατης επίσκεψης του Κινέζου πρωθυπουργού στη Γαλλία;

Παπική βούλα στη χρήση προφυλακτικού

Ο χαρακτηρισμός «καθυστερημένη» για την απόφαση του Πάπα Βενέδικτου να εγκρίνει τη χρήση προφυλακτικού για την αποτροπή του AIDS, μόνο ως ευφημισμός θα μπορούσε να εκστομι-στεί. Και το χειρότερο ήταν ότι η απο-δοχή αυτή ήταν εξαιρετικά περιορισμέ-νη: χαρακτηριστικά, ο Πάπας αναφέρει το παράδειγμα της χρήσης προφυλα-κτικού από τους άρρενες ιερόδουλους. Η πιο ενθαρρυντική διάσταση αυτής της είδησης προέκυψε έπειτα από τη δημοσίευση των δηλώσεων του Πάπα (οι οποίες περιέχονται στο βιβλίο του, που άρχισε να διατίθεται μέσα στην εβδομάδα). Πιο συγκεκριμένα, την περασμένη Τετάρτη, το Βατικανό, δι-ευκρινίζοντας τα σχόλια του επικεφα-λής του, παραδέχτηκε ότι η χρήση του προφυλακτικού είναι δικαιολογήσιμη όχι μόνο για τους ομοφυλόφιλους, αλλά και για τους ετεροφυλόφιλους. Οι θεολόγοι χαρακτηρίζουν «ριζοσπα-στική» αυτή τη διευκρίνιση, βλέποντας μία σημαντική στροφή στην Καθολική πολιτική.

Σκηνοθέτις εις διπλούνΗ αλήθεια είναι ότι προτιμούμε να την βλέπουμε μπροστά από τις κάμε-ρες. Ωστόσο, η Αντζελίνα Τζολί πρό-κειται αυτήν τη φορά να μας χαλάσει το χατίρι και να κάτσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Η Αντζελίνα θα πραγ-ματοποιήσει το ντεμπούτο της πίσω από τις κάμερες, σκηνοθετώντας μία αμφιλεγόμενη ταινία που διηγείται την ιστορία αγάπης μίας μουσουλμάνας με έναν Σέρβο εν μέσω του βοσνιακού πολέμου. Η είδηση όμως δεν τελειώ-νει εδώ. Η Αντζελίνα θα χτυπήσει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, καθώς θα σκηνοθετήσει την ίδια ταινία δύο φο-ρές, τη μία στα αγγλικά και τη μία στη μητρική γλώσσα των ηθοποιών, οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικά μέρη της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

ch.tsapakidis@metropolisnews.gr

Στα χνάρια ενός ηγέτηΕνας ηθοποιός τού πήρε τη ζωή, ένας άλλος θα τον «ζωντανέψει» στις οθόνες. Ο λόγος για τον Αβραάμ Λίνκολν, χαρισματικό Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος αφού κατάφερε να διατηρήσει τη συνοχή των ΗΠΑ (προς δυσαρέσκεια ενός μεγάλου μέρους του πλανήτη), κερδίζοντας τον αμερι-κανικό εμφύλιο, βρήκε άδοξα το θάνατο μέσα σε ένα θέατρο, από το όπλο του Τζον Μπουθ, ενός μέτριου ηθοποιού. Ενάμιση αιώνα μετά, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ προτίθεται να «φωτίσει» πτυχές της ζωής του Λίνκολν, διαλέγοντας έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς της εποχής μας για να τον υποδυθεί: τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις. Ο Λιούις είναι γνωστός για τις σπάνιες εμφανίσεις του σε ται-νίες (πρωταγωνίστησε μόλις σε τέσσερις τα προηγούμενα 12 χρόνια), αλλά και για την πολύ καλή δουλειά που κάνει, για την οποία έχει αποκομίσει πολυάριθμες διακρίσεις. Τα γυρίσματα της ται-νίας, η οποία θα έχει τίτλο “Lincoln”, αναμένεται να ξεκινήσουν το επόμενο φθινόπωρο.

13

Η ιστορία της Γιώτας Μ. είναι μια αστεία ιστορία. Ενα περι-στατικό που επαληθεύει τον Μέρφι: όταν κάτι είναι να φα-νερωθεί, αυτό θα φανερωθεί. Παρόλο που το περιστατικό δεν είναι αμιγώς κωμικό, η Γιώτα επιμένει να το θυμάται ως κάτι αστείο. Ολα ξεκίνησαν την ημέρα που οι γονείς της θέλησαν να φύγουν για μια εκδρομή και να την αφήσουν μόνη για ένα βράδυ. «Ημουν Γ΄ Λυκείου και ήταν από τις ελάχιστες φορές που έμενα μόνη στο σπίτι». Η Γιώτα, βέ-βαια, αποφάσισε να μην περάσει το βράδυ ακριβώς μόνη της. Ειδοποίησε τον φίλο της. «Προφανώς, δεν έπρεπε να μας πάρει κανείς χαμπάρι.

Η πολυκατοικία που μέναμε είχε τέσσερα οροφοδια-μερίσματα, οπότε γνωριζόμασταν όλοι». Ο φίλος της μπήκε αθόρυβα στο σπίτι και όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που ακού-στηκε η κάτω πόρτα να ανοίγει. «Μου έκανε εντύπωση, για-τί τόσο αργά δεν ερχόταν ποτέ κανείς». Βγήκε στο διάδρομο από περιέργεια και αντίκρισε χαμηλά, από το άνοιγμα που κάνουν οι σκάλες, ένα σίδερο σαν λοστό. Αμέσως κατάλαβε ότι κάτι κακό συνέβαινε. Κλείδωσε και γύρισε μέσα. «Φο-βήθηκα πολύ τότε.

Ακόμα πιο πολύ, όμως, φοβήθηκα όταν, δέκα λεπτά αργότερα, ακούσαμε θόρυβο έξω από την πόρτα του σπι-τιού μας. Κάποιος προσπαθούσε να μπει. Είχαμε σβηστά

τα φώτα και ίσως αυτό να έκανε τον διαρρήκτη να πιστεύ-ει πως το σπίτι ήταν άδειο». Ετσι, η Γιώτα άνοιξε την τηλε-όραση. Ο θόρυβος σταμάτησε απότομα.

Το υπόλοιπο της νύχτας καλό θα ήταν να μην περιγρα-φεί, μιας και αυτό το κομμάτι της ιστορίας, όσο πικάντικο και αν είναι, δεν μας αφορά. Ας προσπεράσουμε λοιπόν τις επόμενες ώρες και ας βρεθούμε κοντά στο ξημέρωμα, λίγο προτού γυρίσουν οι γονείς της Γιώτας. «Κατά τις έξι, ο φίλος μου ετοιμάστηκε να φύγει. Δεν ανοίξαμε τα φώτα, για να μην τον καταλάβει κανείς. Περίμενα να τον ακού-σω να φεύγει ήσυχα και ωραία, όμως αντί γι’ αυτό, άκουσα δύο ανθρώπους να τσιρίζουν». Αυτό που είχε συμβεί ήταν βγαλμένο από ελληνική ασπρόμαυρη κωμωδία. «Ο φίλος μου, από τη βιασύνη του να κατέβει γρήγορα και αθόρυ-βα, έπεσε πάνω στον διαρρήκτη, ο οποίος βρισκόταν ακό-μα στις σκάλες. Από το φόβο τους, ούρλιαξαν και οι δύο». Δυστυχώς, για τον διαρρήκτη και την Γιώτα, ξύπνησε όλη η πολυκατοικία. «Επιασαν τον κλέφτη αμέσως, αλλά έπια-σαν και εμένα. Τα νέα μεταφέρθηκαν στους γονείς μου και έφαγα μια κατσάδα που ήταν όλη δική μου». Ηθικό δίδαγ-μα: μην κατεβαίνετε με κλειστό φως τις σκάλες. Ειδικά αν μέσα στην πολυκατοικία υπάρχει και διαρρήκτης.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ Μ.

ΤΖΙΜΙ ΧΕΝΤΡΙΞ

Γεννήθηκε ως Τζόνι Aλεν Χέντριξ, μετονομάστηκε σε Τζέιμς Μάρσαλ Χέ-ντριξ και έμεινε γνωστός απλώς ως Τζίμι Χέντριξ ή ακόμα πιο απλά, ως ο καλύτερος ροκ κιθαρί-στας όλων των εποχών. Γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 27 Νοεμβρίου του 1942  στο Σιάτλ και το όνομά του συνδέθηκε με την έκρηξη της ψυ-χεδελικής μουσικής στα τέλη του ’60, ενώ στις live εμφανίσεις του, με αποκορύφωμα αυτή στο Woodstock, κατέθετε όλη τη δυναμική της ροκ μουσικής. Βρέθηκε μυστηριωδώς νεκρός στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στα 27 του χρόνια. Ο μύθος του, ωστόσο, παραμένει ζω-ντανός.

Ο Χανς Κάμπερ, γεννημένος στην Ελβετία το 1877, ήταν στα νιάτα του ένας υπερα-θλητής: αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας της Βασιλείας, με διακρίσεις στο τένις, στο ράγκμπι και στο γκολφ. Για κανέναν όμως από αυτούς τους λόγους δεν πρόκειται να τον θυμόμαστε. Το 1898 ταξίδεψε στη Βαρκελώνη για να δει ένα θείο του και, όπως λέμε συ-νήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, ερωτεύτηκε το μέρος. Αλλαξε το όνομά του στο πιο κατα-λανικό Γιοάν Γκάμπερ και πραγματοποίησε τέτοιες ημέρες περίπου, στις 29 Νοεμβρίου, μια υπέροχη ιδέα. Ετσι, από ένα μυστήριο Ελβετό ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα το μεγάλο καμάρι της περιοχής, η Μπαρτσελόνα.

14

«Το terpnon είναι η πρώτη ελληνική mobile κοι-νότητα ανθρώπων που έχουν ένα κοινό· ενδια-φέρονται για το ‘πού βγήκαμε, πού φάγαμε, πού ήπιαμε, πού περάσαμε καλά, αλλά και πού δεν περάσαμε καλά’. Είναι δηλαδή ένα εργαλείο για να μοιραστείς τις εμπειρίες σου μετά από μια έξοδο ή να διαβάσεις εμπειρίες (θετικές και αρνητικές) άλλων μελών και να βασίσεις ίσως την απόφασή σου για την επόμενη έξοδό σου σε αυτές», εξηγεί ο Αντώνης Ταταράκης, ένας από τους τρεις δη-μιουργούς της Mobartia, της εταιρείας που έχει φτιάξει το terpnon. Μαζί με τον Γιώργο Λυγεράκη και τον Δημήτρη Στεργιόπουλο αποφάσισαν πριν από ένα χρόνο να ξεκινήσουν το terpnon και πριν από λίγες ημέρες δικαιώθηκαν για την προσπά-θειά τους, αφού αναδείχτηκαν πρώτοι στο ελλη-νικό AppCircus, ένα διαγωνισμό για καινοτόμες εφαρμογές. «Η πρώτη θέση σημαίνει αναγνώρι-ση της προσπάθειας που έχουμε καταβάλει μέχρι σήμερα, για να διαφοροποιηθεί το terpnon από τον ανταγωνισμό του και να γίνει η αναμφισβή-τητη επιλογή του κόσμου», συνεχίζει ο Αντώνης. Εκτός όμως από προσωπική δικαίωση, «η πρώ-τη θέση στο ελληνικό AppCircus Εvent σημαίνει ότι θα έχουμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε το terpnon.com σε ένα παράλληλο track το Φεβρουά-ριο στη Βαρκελώνη και να λάβουμε έτσι μέρος σε ένα διεθνή διαγωνισμό για την ανάδειξη ανερχό-μενων mobile εφαρμογών, που έκαναν την εμφά-νισή τους μέσα στο 2010. Wish us luck!».

Ανεξάρτητα, ωστόσο, από το αποτέλεσμα του διεθνούς διαγωνισμού, η έως τώρα επιτυχία είναι δεδομένη. Η εφαρμογή έφτασε στην κορυφή των charts των δωρεάν lifestyle εφαρμογών μέσα σε κάποιες ώρες από την πρώτη διάθεσή της και έχει μείνει στο top10 εδώ και επτά μήνες. Εχει σχεδόν 45.000 downloads και δεκάδες χιλιάδες μοναδι-κούς επισκέπτες κάθε μήνα. Αυτή τη στιγμή καλύ-

TERPNON Θέλεις να φας, αλλά δεν ξέρεις πού. Θέλεις κάποιον να σε συμβουλεύσει

αντικειμενικά και γρήγορα. Τι θα κάνεις; Θα ανοίξεις το iPhone σου,

θα «τρέξεις» την ελληνική εφαρμο-γή terpnon και θα έχεις αμέσως μία λίστα με προτάσεις αξιολογημένες όχι από ειδικούς, αλλά από άτομα

σαν και εσένα.

Το AppCircus είναι μία διεθνής έκθεση που διοργανώνεται σε δεκάδες πό-λεις ανά τον κόσμο στην οποία παρουσιάζονται οι πιο καινοτόμες εφαρμο-γές. Είναι ανοιχτή σε προγραμματιστές, νέες επιχειρήσεις και οργανισμούς και τους δίνει τη δυνατότητα να παρουσιάσουν σε ένα ευρύ κοινό ό,τι έχουν αναπτύξει. Στο τέλος της έκθεσης το κοινό αποφασίζει ποια ιδέα θα κερ-δίσει τη διοργάνωση της πόλης του και θα την εκπροσωπήσει στα Mobile Premier Awards, τα οποία διοργανώνονται κατά τη διάρκεια του Mobile World Congress, του ετήσιου συνεδρίου στο οποίο παρουσιάζονται όλες οι σύγχρονες τάσεις στην κινητή τηλεφωνία.

15

πτει 52 πόλεις, έχει περίπου 8.000 εγγεγραμμένα μέλη, τα οποία έχουν κάνει πάνω από 3.000 κριτι-κές για εστιατόρια, καφετέριες, κλπ. και οι αριθμοί αυτοί αυξάνονται καθημερινά. Τα νούμερα αυτά, που για την Ελλάδα είναι, αν μη τι άλλο, εντυπω-σιακά, αποδίδονται από τον Αντώνη στο γεγονός ότι η εφαρμογή απευθύνεται σε όλους. «Εχουμε χρήστες από 18 μέχρι 70 ετών, οπότε πραγματικά είναι ένα εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιη-θεί από τον καθένα, αρκεί να είναι εξοικειωμένος με τη χρήση υπολογιστή και smartphone. Και να σκεφτεί κανείς πως είναι διαθέσιμη για την ώρα μόνο για iPhone. Σύντομα όμως, θα κυκλοφορή-σουν οι αντίστοιχες εκδόσεις της mobile εφαρμο-γής και για άλλα λειτουργικά, όπως το Android και τα Windows Mobile».

Ευχάριστα νέα σε μια συγκυρία ιδιαίτερα δύσκολη. Για το δημιουργό του terpnon πάντως τα πράγματα είναι απλά. «Η χρονική στιγμή, αν εξαιρέσουμε την αρνητική οικονομική συγκυρία, δεν διαφέρει και πολύ σε σχέση με το κοντινό μας παρελθόν. Αυτό που πραγματικά έχει αλλάξει εί-ναι ο βαθμός ευκολίας για έναν προγραμματιστή να δημιουργήσει μια εφαρμογή και να αποταθεί σε εκατομμύρια δυνητικούς πελάτες. Εχει γίνει πολύ απλό και εύκολο, μέσω του μηχανισμού διάθεσης εφαρμογών του AppStore. Αποτέλεσμα βέβαια αυτού, είναι ότι ασχολούνται πάρα πολλοί προ-γραμματιστές με την ευκαιρία, κάνοντας δύσκολο στον τελικό χρήστη να ανακαλύψει μια πραγματικά εξαιρετική εφαρμογή, αφού θα είναι θαμμένη ανά-μεσα σε πολλές μέτριες. Παρόλα αυτά, οι πραγμα-τικά καλές προσπάθειες των οποίων η χρήση δίνει αξία στο χρήστη, που διαφοροποιούνται ξεκάθαρα από τον ανταγωνισμό τους και παρέχουν συνεχείς αναβαθμίσεις και εμπλουτισμό της λειτουργικότη-τάς τους, βρίσκουν το δρόμο προς την επιτυχία και την αποδοχή από το ευρύ κοινό».

Η ανάγκη για δημιουργία όμως δεν σταματά εδώ. Η ομάδα έχει ήδη στα πλάνα της την ανάπτυ-ξη μιας social media εφαρμογής (όπως είναι το Facebook), ενώ δεν ξεχνά το έτερό της «παιδί», το VinoPhone, το οποίο προσφέρεται επίσης δωρεάν. Πρόκειται για έναν οδηγό για τα ελληνικά κρασιά και το πώς μπορούν να δεθούν αρμονικά με την ελληνική κυρίως κουζίνα. Αναπτύχθηκε σε συνερ-γασία με τον δρ. Δ. Χατζηνικολάου, έναν από τους σημαντικότερους και γνωστότερους οινολόγους και γευσιγνώστες στην Ελλάδα. «Το VinoPhone είχε τεράστια επιτυχία μέχρι σήμερα στο ελληνι-κό AppStore και σκεφτόμαστε τη μετάφρασή του στην αγγλική γλώσσα, για να αποταθούμε σε ένα μεγαλύτερο, διεθνές κοινό. Ως Ελληνες αγαπάμε το κρασί και το καλό φαγητό. Ως άνθρωποι της τε-χνολογίας αγαπάμε την καινοτομία. Ο συνδυασμός τους γέννησε το terpnon και το Vinophone, εφαρ-μογές ανταγωνιστικές σε διεθνές επίπεδο. Ελληνι-κή γαστρονομία και παραδοσιακά προϊόντα, όπως και το ελληνικό κρασί, μπορούν να αποτελέσουν ‘εξαγώγιμο προϊόν’, αν υιοθετήσουν την καινοτο-μία ως τρόπο επικοινωνίας και προώθησης».

agiannopoulos@metropolisnews.gr

αμμένακριτι-

ριθμοί αυτά,

ντυπω-εγονός χουμε ματικά οποιη-

ωμένος Και ναν ώρα φορή-αρμο-

oid και

αίτεραάντως

μή, ακυρίνό μαξει εατιστθεί σ πολθεσηης

αιαο-λο κά ά-α-

νειρα είς η-

και

ανία,ας εί-τή σελύης

αμανάπτναι τδί», τ

ωρεάρασ

με τηυνε

ό τους όγους Phone λληνι-ή του

σε ένααπάμεης τε-ασμόςεφαρ-λληνι-όπως έσουν ινοτο-.

news.gr

τά υ-το το

άν. ιά ην ρ-

Η ανάγκη για δημιουργία δεν εκφράζεται μόνο μέσα από την τέχνη. Μπορεί να υλοποιηθεί και μέσα από την επιχειρηματικότητα και στο πλαίσιο αυτό βλέ-πουμε διαρκώς σε όλη την πόλη να πραγματοποιού-νται προσπάθειες απενοχοποίησής της στους νεότε-ρους ανθρώπους.

Μια τέτοια προσπάθεια ήταν του Ινστιτούτου Νεολαίας το οποίο την περασμένη εβδομάδα διορ-γάνωσε ημερίδα με σκοπό την ανάπτυξη της νοο-τροπίας που ευνοεί τη νεανική καινοτομία. Το σκε-πτικό είναι απλό: «η ύφεση πιέζει για αναπτυξιακά μέτρα και η ανεργία των νέων αυξάνεται. Τι μπορεί λοιπόν να αντιμετωπίσει τα δύο αυτά προβλήματα; Η καινοτομία και οι επιχειρηματικές ευκαιρίες που θα βασιστούν πάνω σε νέους ανθρώπους». Απλό αλλά ταυτόχρονα και δύσκολο αφού οι αντιλήψεις δεν αλλάζουν από τη μία ημέρα στην άλλη.

Ο Ελληνικός Σύνδεσμος Νέων Επιχειρηματιών όμως προχώρησε ένα βήμα παρακάτω, περνώντας από τη θεωρία στην πράξη. Διοργάνωσε το 3ο Συνέ-δριο Ελληνικών Νέων Επιχειρήσεων προσκαλώντας επαγγελματίες που ασχολούνται με τον τουρισμό και την αγροτική επιχειρηματικότητα και τους είπε «γνωριστείτε, ελάτε σε επαφή και συνεργαστείτε». Στόχος να περάσουν τα προϊόντα της ελληνικής γης στη σύγχρονη εποχή αποκτώντας καλύτερη ποιότη-τα, υιοθετώντας πρακτικές gourmet και στοχεύοντας σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. Οσοι το έχουν προσπαθήσει έχουν πετύχει, γιατί λοιπόν να μην ακολουθήσουν και άλλοι τον ίδιο δρόμο;

Με παρόμοιο σκεπτικό διοργανώθηκε το πε-ρασμένο Σαββατοκύριακο και το Athens Startup Weekend, μία έκθεση στην οποία ομάδες νέων ανθρώπων παρουσίαζαν και εργάζονταν πάνω σε εφαρμογές για το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα. Στην ομάδα, που σύμφωνα με την κριτική επιτροπή, είχε την καλύτερη ιδέα παραχωρήθηκαν γραφεία από την Microsoft για να μπορεί να δουλεύει απερί-σπαστα ενώ, οι σημαντικότερες ιδέες θα δώσουν μία σειρά συνεντεύξεων και δεν αποκλείεται να λάβουν χρηματοδότηση για να συνεχίσουν το έργο τους. Ακόμη και αυτές όμως που δεν προχώρησαν στην επόμενη φάση, έλαβαν το μήνυμα: σκέψου καινο-τόμα και τόλμησε να επιχειρήσεις. Οι ευκαιρίες σε περιμένουν, ακόμη και εν μέσω κρίσης.

16

Το 1ο Low Budget Festival κατέβηκε στο δεύτερο υπόγειο του Ιδρύματος

Μιχάλης Κακογιάννης. Μαζί του και εμείς. Και μας άρεσε. Underground,

λοιπόν, η νέα θεατρική τάση.

17

Είμαστε όλοι δορυφόροι που κι-νούμαστε γύρω από μία νέα “low budget” πραγματικότητα! Το φαγη-τό, οι μετακινήσεις μας αλλά κυρίως η διασκέδασή μας απαιτούν πια (ή προσπαθούμε να απαιτούν) όλο και λιγότερα χρήματα. Σε αυτό το κλί-μα και ανταποκρινόμενο στις καλλι-τεχνικές αλλά και οικονομικές απαι-τήσεις της εποχής μας, το spirto.net αποφάσισε να μας μαζέψει όλους σε ένα πάρκινγκ. Οσοι περάσατε την τε-λευταία εβδομάδα από την Πειραιώς στο ύψος του Ταύρου, θα αναρωτιό-σασταν τι κάνουν όλοι αυτοί οι νέοι μαζεμένοι. Και εκτός από την προφα-νή απάντηση «καπνίζουν», υπάρχει και άλλη μία που ακούει στο όνομα Low Budget Festival. Αλλά τα ονόμα-τα λίγη σημασία έχουν, αν το περιε-χόμενο δεν συμβαδίζει. Και ευτυχώς, σε αυτή την περίπτωση συμβαδίζει. Ετσι, δέκα νεανικές θεατρικές ομά-δες παρουσιάζουν στο δεύτερο υπό-γειο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακο-γιάννης ισάριθμα έργα γεμάτα χιού-

μορ και ευρηματικότητα, τα οποία όχι μόνο προβάλλουν τις σύγχρονες τά-σεις του χώρου, αλλά μας θυμίζουν ότι παρά τις όποιες αντιξοότητες και δυσκολίες, η τέχνη είναι πάντα πα-ρούσα με νέες ιδέες, νέα πρόσωπα και ταλέντα που δίνουν οξυγόνο στην αποπνικτική, πλέον, καθημερινότη-τα. Και αν αναρωτιέστε για την τιμή, το εισιτήριο θα σας κοστίσει μόνο δέκα ευρώ!

Την περασμένη Δευτέρα, βρεθή-καμε στο γκαράζ του Ιδρύματος, για να δούμε από κοντά μαζί με πολλούς

νέους αυτή τη νέα τάση που ήρθε στην πόλη μας και παρακολουθήσα-με την παράσταση «Τζάμπα Ελλάδα» της ομάδας AbΟvo. Ο χώρος στην αφαιρετική αλλά και φουτουριστική του διάσταση, το γκαράζ μεταμορφώ-νεται στην τέλεια σκηνή για τη φρέ-

σκια και απελευθερωμένη από κλισέ απόδοση της σύγχρονης θεατρικής αντίληψης.

Το έργο ήταν απολαυστικό. Ο θεατής περνώντας το κατώφλι της ει-σόδου βρίσκεται μέσα στην πλοκή χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει. Εξοικειώνεται άμεσα με τους πρωτα-γωνιστές που βρίσκονται δίπλα του «παίζοντας» σε μία ατμόσφαιρα αφο-πλιστικής αμεσότητας. Οι «συστά-σεις» έγιναν, ενώ ήμασταν ακόμα όρ-θιοι και γεμάτοι απορίες για το τι θα βλέπαμε. Η εξυπνάδα του κειμένου δεν σπατάλησε χρόνο. Μέσα σε λίγα λεπτά, καταλάβαμε περί τίνος επρό-κειτο: μια ξεκαρδιστική ανάλυση της ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας του Ελλη-να, τόσο ζωντανή και επίκαιρη, ώστε νομίζεις ότι το σενάριο γράφτηκε στα παρασκήνια λίγο πριν από την έναρ-ξη της παράστασης. Σύντομα, οι ηθο-ποιοί Γιώργος Αγγελόπουλος, Λευ-τέρης Ελευθερίου, Βάσω Καβαλιε-ράτου, Μαρία Μπαλούτσου, Φάνης Παυλόπουλος, Γιάννης Σαρακατσά-νης (υπογράφει και τη σκηνοθεσία) και Σωσώ Χατζημανώλη, μας έβα-λαν ακόμα περισσότερο στο «παιχνί-δι» τους, με έναν τρόπο που απλά μας έκανε να γελάσουμε περισσότερο με την «αλήθεια» των Ελλήνων!

Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. Γιατί εκτός από τους Abovo, και άλλες εν-νιά ομάδες σας περιμένουν στο υπό-γειο, για να σας καλωσορίσουν στο δικό τους κόσμο. Ο Γιώργος Νανού-ρης, ο Κώστας Γάκης, η Σοφία Καρα-γιάννη και οι υπόλοιποι είναι έτοιμοι να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό σε ένα γεγονός που μειώνει την τιμή αλλά όχι την ποιότητα.

n.kagiannis@metropolisnews.gr

18

Κοίταξα με θαυμασμό την επι-γραφή που έλεγε «Ετος ιδρύσεως 1910» και σκέφτηκα: «ακριβώς ένας αιώνας». Εκείνος ξεκαρδί-στηκε στα γέλια, μόλις άκουσε το έτος γέννησής μου και είπε: «πι-τσιρίκι». Συναντηθήκαμε όμως. Τον βρήκα στο μαγαζί του, σε μια μικρή στοά στην οδό Κολοκο-τρώνη, ανάμεσα σε στοίβες από καπέλα παναμά, σειρές από ρε-πούμπλικες, τζόκεϊ, τραγιάσκες και μπερέδες. Ενα μαγαζί ιστορι-κό, που μάλλον είναι ένα από τα τελευταία του είδους του: καπέλα «Κανέλλος».

«Η πόρτα μας ήταν εκεί (δεί-χνει στην Κολοκοτρώνη) και είχε ουρά μέχρι την οδό Βου-λής. Υπουργοί, βουλευτές, ο Πα-πανδρέου και ο Καραμανλής… Οι παλιοί», λέει ο Αντώνης Αγια-νίτης, 83 ετών, ακουμπώντας τα χέρια του σε έναν πάγκο-βιτρίνα. Γι’ αυτόν «παλιοί» είναι αυτοί που ξέρουν τι θέλουν, κυρίως άν-δρες, 60-70 ετών. Τα καπέλα τα γνώρισε και τα αγάπησε το 1952, όταν επέστρεψε από την Αμερική όπου υπηρετούσε ως ναύτης και παντρεύτηκε την κόρη του Δη-μήτρη Κανέλλου. «Την γνώρισα στην Πλάκα, στην εκκλησία. Και εγώ Πλακιώτης είμαι, στην Κυ-δαθηναίων έζησα», μου λέει χα-μογελώντας, αλλά και λίγο νο-σταλγικά. Με τρώει η γλώσσα μου να τον ρωτήσω πώς έχει αλ-λάξει η Αθήνα. «Ηταν ωραία, κυ-ρίως η Πλάκα. Τώρα βλέπεις πιο πολλά αυτοκίνητα παρά κό-σμο», μου απαντά. Η ταινία της φαντασίας μου εκτυλίσσεται έξω από την Παλιά Βουλή και είναι ασπρόμαυρη. Ο κόσμος πηγαι-νοέρχεται στη Σταδίου και οι άν-θρωποι μετριούνται από τα καπέ-λα. Πού και πού περνάει το τραμ και αργότερα το τρόλεϊ.

«Μέχρι το ’60-’65 το κα-πέλο ήταν απαραίτητο συμπλή-ρωμα. Μεγάλη υπόθεση. Χωρίς αυτό δεν έβγαινες έξω, ήταν σαν να είσαι ξεβράκωτος». Εκείνη την εποχή το καπέλο ήταν ασορτί με

το κοστούμι και συμφωνούσε με την ώρα της ημέρας. «Ηταν άλλο για το πρωί και άλλο για το βρά-δυ. Τώρα τα φοράνε όπως και όποτε να ’ναι», προσθέτει. Οι τι-μές ήταν και είναι υψηλές -σή-μερα κυμαίνονται στα 50 με 150 ευρώ- και τα νούμερα λίγα, 55-62. Αλλά υπάρχουν εξαιρέσεις. «Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος χρειαζόταν ειδική παραγγελία, γιατί το νούμερό του ήταν 63», επισημαίνει ο κ. Αγιανίτης.

«Το κλείνω κάθε καλοκαί-ρι το μαγαζί και πάω στο Μόνα-χο για τα καπέλα. Χρόνια τώρα, δεν έχω ανοίξει ποτέ Αύγουστο». Σε ένα τραπεζάκι δίπλα μας ξε-κουράζεται μία βίδα, όπως λέγε-ται το εργαλείο που διαμορφώνει το μέγεθος των καπέλων. Είναι 200 ετών και δεν έχει αντίτιμο. Ακριβώς από πάνω της κρέμε-ται ένα βρετανικό ημίψηλο καπέ-λο, μπροστά σε έναν καθρέφτη. Πολλές συλλεκτικές καπελιέρες και βραβεία από εκθέσεις στους τοίχους αποπνέουν την υπεροχή της εποχής και με κάνουν να χα-ζεύω. «Ηταν πολύ καλός άνθρω-πος ο πεθερός μου.

Είχε πάθος με τα καπέλα, γι’ αυτό και τα βραβεία από τις εκ-θέσεις στο εξωτερικό», μου εξη-γεί. Τα καπέλα έχουν κι αυτά την εποχή τους. Τους κρύους μήνες έχουν πέραση οι τραγιάσκες και οι ρεπούμπλικες, τους καλοκαι-ρινούς την πρώτη θέση έχουν οι παναμάδες. «Για μένα το καπέ-

λο είναι το πιο όμορφο πράγμα στο ντύσιμο. Κάτσε χωρίς καπέ-λο μέσα στον ήλιο και θα κάψεις το κεφάλι σου ή στο κρύο και θα κρυώσεις, είναι απαραίτητο, αλλά ίσως όχι τόσο στη μόδα», παρα-δέχεται ο κ. Αγιανίτης.

Συζητάμε για τον κόσμο που σήμερα αγοράζει καπέλα φτη-νά, μιας χρήσης. «Τα φοράνε και μετά τα πετάνε», λέει αγανακτι-σμένα. Υστερα μου δείχνει το σω-στό τρόπο, για να φορέσεις ένα καλό καπέλο: «ποτέ δεν το κρα-τάς από πάνω».

Του ζητάω να δώσει μια συμ-βουλή σε αυτούς που ασχολού-νται με το άθλημα και επικεντρω-νόμαστε και πάλι στους καλαμέ-νιους, ακριβούς παναμάδες. «Να τα προσέχουν, να μην τα αφή-νουν λερωμένα. Θέλουν καθά-ρισμα, αλλιώς χαλάνε. Κάποιος μου είπε, ‘καπέλα και γυναίκες θέλουν χάιδεμα’». Κοιτάζω εν-στικτωδώς γύρω μου, για να βρω ένα γυναικείο καπέλο, από αυτά με τα φτερά και το βέλο. Βρίσκω ένα μόνο σε μια φωτογραφία. Εχει να μπει πελάτισσα στο μα-γαζί πολλά χρόνια, και αυτό για-τί, όπως λέει ο κ. Αγιανίτης, τα γυναικεία καπέλα… δεν του πάνε καθόλου. Ωστόσο, ο ίδιος φορά-ει καπέλο -προφανώς. Μου δεί-χνει ένα μπλε ναυτικό που αυ-τήν την περίοδο του αρέσει κα-λύτερα.

r.sans@metropolisnews.gr

Τα καπέλα «Κα-νέλλος» σκε-

πάζουν τα κε-φάλια μας εδώ

και 100 χρόνια. Ανάμεσα σε τρα-γιάσκες, ρεπού-μπλικες και πα-

ναμάδες, ο κ. Αντώνης Αγια-νίτης μας μίλη-σε για την ιστο-

ρία του καπέλου στην Αθήνα.

20

Σάββατο 20 Νοεμβρίου και το κέντρο της Αθήνας έχει αρχίσει να βάζει τα γιορτινά του. Τα χριστου-γεννιάτικα δέντρα έχουν ήδη στολίσει τις βιτρίνες των καταστημάτων και των εμπορικών κέντρων. Το θερμόμετρο όμως έχει σκαρφαλώσει στους 25 βαθμούς και ο ήλιος καίει!

Καθώς απολαμβάνουμε τον καφέ μας, στον πεζόδρομο της Βαλαωρίτου ξεφυλλίζοντας την Μetropolis, νέος εκκολαπτόμενος ρεπόρτερ από την παρέα μας ρίχνει την ιδέα να πεταχτούμε ως την παραλιακή να διασταυρώσουμε την πληρο-φορία που άκουσε στο ραδιόφωνο ότι οι παρα-λίες έχουν κόσμο! Σε λίγα λεπτά της ώρας, από το παράθυρο του αυτοκινήτου διαπιστώνουμε ότι πολύς κόσμος περπατά στην παραλιακή μπροστά στο Φάληρο, ενώ διακρίνουμε και κολυμβητές, περισσότερους από τους κλασικούς χειμερινούς! Συνεχίζουμε, Γλυφάδα, Βουλιαγμένη, Βάρκιζα και φτάνοντας στον πρώτο κολπίσκο μετά το Λαγονήσι σταθμεύουμε.

«Είστε τυχεροί εσείς στην Αθήνα. Σε λιγότερο από 20 λεπτά από την πλατεία Συντάγματος ξεκινά-ει μια υπέροχη παραλιακή ζώνη με δεκάδες όμορ-φες παραλίες και κολπίσκους με γαλανά νερά που καταλήγουν στο Ναό του Ποσειδώνα», μας λέει νεαρή Αγγλίδα ξεναγός, που ζει και εργάζεται στην Αθήνα τα τελευταία δύο χρόνια, καθώς μας βλέπει να τραβούμε φωτογραφίες. «Παντρεύτηκα Ελληνα. Εργάζομαι στην Ακρόπολη, οι εικόνες που έχουν κάνει το γύρο του κόσμου τους τελευταίους μήνες δεν τιμούν την ιστορία του ιερού αυτού χώρου,

από την άλλη το Μουσείο της Ακρόπολης κέρδισε τη διάκριση του καλύτερου μουσείου στον κόσμο».

Επιστρέφοντας στο κέντρο, η νέα τεχνολο-γία μας βοηθάει για τις ανάγκες του ρεπορτάζ να καταγράψουμε τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν την ίδια ακριβώς στιγμή σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες: Λονδίνο 7 βαθμοί και βροχή, Παρίσι 6 βαθμοί και βροχή, Βρυξέλλες 5 βαθμοί και συννεφιά, Ρώμη 14 βαθ-μοί και βροχή, Βερολίνο 5 βαθμοί και συννεφιά. Πηγαίνουμε και στη φημισμένη παραλιακή ζώνη της Μεσογείου, Νίκαια 13 βαθμοί και βροχή,

Κάννες 14 βαθμοί και συννεφιά.Και εμείς είμαστε εδώ, στην Ελλάδα του γαλά-

ζιου ουρανού και της θάλασσας με περισσότερες από 300 ημέρες ηλιοφάνεια το χρόνο, στη μονα-δική πρωτεύουσα στον κόσμο με παραλιακή ζώνη 50 χιλιομέτρων! Γιατί δεν μπορούμε να εκμεταλ-λευτούμε στο έπακρο αυτά τα θαύματα που μας δόθηκαν απλόχερα είναι μια άλλη συζήτηση που απαιτεί πολύ μελάνι! Γιατί εξάλλου να μελαγχολή-σουμε μια τέτοια ηλιόλουστη… χειμερινή ημέρα;

a.lidorikis@metropolisnews.gr

Περπατώντας στη Φραντζή από συ-νεργείο αυτοκινήτου σε συνεργείο αυτοκινήτου. Το ΙΧ ρετάρει. Ψάχνω φτηνά ανταλλακτικά. Κοντά στην παλιά γειτονιά μου, τη Νέα Σμύρνη. Εκεί που πάντα μια κουβέντα στα καφενεία καταλήγει σε ιστορίες προ-σφυγιάς. Ετσι, για το γαμώτο. Το φι-λολογικό μου πτυχίο πάντα με έκανε να πιστεύω ότι ο δρόμος αναφέρεται στον Γεώργιο Φραντζή. Βυζαντινός αξιωματούχος και χρονικογράφος. Τα γραπτά του πολύτιμα για την έρευ-να των τελευταίων ημερών του Βυ-ζαντίου. Μας έχει δώσει την εικόνα της Πόλης να πέφτει. Ελα που κάνω λάθος. Στον Αμβρόσιο Φραντζή ανα-φέρεται. Κληρικός και αγωνιστής της Επανάστασης του 1821. Και εκεί μού γεννάται η απορία. Και ψάχνω στο διαδίκτυο. Αν δεν κάνω λάθος, δρόμος αφιερωμένος στον χρονι-κογράφο δεν υπάρχει. Τουλάχιστον δεν υπάρχει κάποιος πολύ γνωστός.

Μήπως τελικά την παλιά μας ιστορία την χωρίζουμε σε δύο περιόδους; Την Αρχαιότητα και την Επανάστα-ση του ’21; Μήπως παραλείπουμε τα ενδιάμεσα χρόνια; Μήπως ξεχνάμε το Βυζάντιο και το θυμόμαστε μόνο για την πτώση της πρωτεύουσάς του; Αναρωτιέμαι.

Βρήκα και εγώ μία δραχμούλα στον πάγκο της κουζίνας και την κοίταξα διστακτικά με τόσα που λέγονται. Τελικά, κατά τη διάρκεια ενός καφέ -ελληνικού- με τον Κωνσταντίνο Σι-νάτρα (αυτού που γράφει τα ζώδια) τής βρήκα σπίτι, βρήκα και εγώ κα-ταφύγιο και ησυχάσαμε. Περπάτησα στην Πανεπιστημίου και έστριψα συνωμοτικά στην κα-γκελόπορτα κοιτάζοντας με καχυπο-ψία δύο κυρίες που απολάμβαναν κρουασάν από τον PAUL σαν να εί-χαν ανακαλύψει τη Βενετία. Το δικό μου μυστικό είναι καλύτερο, έχει και κήπο με σταφύλια και τριαντά-φυλλα. Εδώ βρίσκω την ησυχία μου, στο σπίτι του Ερρίκου Σλήμαν. Σχεδια-σμένο από τον Ερνέστο Τσίλερ στα τέλη του 19ου αιώνα και γνωστό ως «Ιλίου Μέλαθρον», δηλαδή μέγα-ρο της Τροίας, το διώροφο κτίσμα κάνει μια νύξη στον αρχαιολόγο

και την ανακάλυψη της Τροίας. Φι-λολογικές βραδιές, γραφεία, υπνο-δωμάτια, κίνηση και πολυχρωμία, σήμερα μεταφράζονται στην ηρεμία ενός μουσείου που διαθέτει περί τα 600.000 νομίσματα, ίχνη από την αρχαία Ελλάδα, τη δόξα της Ρώμης, το Βυζάντιο, παρέα με σφραγίδες, μετάλλια και πολύτιμους λίθους. Εδώ νιώθω πλούσια και ας έχω λε-φτά μόνο για εσπρεσάκι. Και αν θες να ξέρεις εδώ, δίπλα σε αυτό το τρα-πεζάκι, κάποτε υπήρχε αμαξοστάσιο και στάβλος. Αν δεν το έλεγα, θα έσκαγα.

21

Η γειτονιά μου στα Aνω Ιλίσια είναι μια άθλια γωνιά, μια συνοικία δίχως κέφι και όραμα. Οι άνθρωποι, θλιμμένοι, περιμένουν την ώρα που θα πεθάνουν και απλά κάνουν τα απαραίτητα.

Βρομίζουν, καταπιέζουν, φωνάζουν, παρκά-ρουν, ψωνίζουν. Τα παιδιά τσιμεντοπνίγονται σε στενούς δρόμους και σε πολυκατοικίες χωρίς κα-μία αρχιτεκτονική. Η γειτονιά μου είναι αδιάφο-ρη, ένα μέρος που δεν έχει ούτε στιλ, ούτε ανα-γνωρίζεται στο χάρτη. Ακόμα και στα γράμματα, αν και ένοικοι όλοι της ίδιας πολυκατοικίας, άλ-λος παραλήπτης μένει στην Αθήνα, άλλος στου Ζωγράφου, άλλος στα Ιλίσια και τέλος κάποιος στα Ανω Ιλίσια. Μάλλον η περιοχή θα έπρεπε να ονομάζεται «15771», μιας και στα χιλιάδες γράμ-ματα και λογαριασμούς της γειτονιάς, μόνο ο τα-χυδρομικός κωδικός είναι κοινός. Η ορθογραφία της επίσης τόσο ασαφής όσο και οι προθέσεις της. Ηλύσια, Ιλίσια, Ηλίσια και όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί.

Το σπίτι μου βρίσκεται πολύ κοντά στην κε-ντρική οδό των Ανω Ιλισίων, τη Γρηγορίου Αυξε-ντίου, την οποία πολλοί αποκαλούν «αυτή που εί-ναι παράλληλη της Παπάγου και ξεκινάει από το ‘Σπιτικό’» και όχι άδικα, μιας και δεν αξίζει σχε-δόν να την ξέρει κανείς. Εχει μια πλατεία με ένα Συντριβάνι και ένα άθλιο χριστουγεννιάτικο δέ-ντρο, το οποίο μαζεύεται περίπου το Μάρτη.

Στην πλατεία Τερζάκη γίνονται συχνά εκδη-λώσεις χωρίς καμιά αισθητική, που στην αρχή έχουν πλάκα -όταν τις ακούς αναγκαστικά από το μπαλκόνι-, αλλά μετά βαριέσαι μέχρι αηδίας να ακούς τόσο πολύ κλαρίνο και ψάχνεις τρόπο να αυτοκτονήσεις. Αλλά σε αυτή τη γειτονιά ούτε αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει κάπως καλλιτεχνι-κά. Το μόνο που αξίζει σε αυτήν την οδό, λοιπόν,

είναι ίσως το Dolce -αν και δεν επιβεβαιώνεται από όλους ότι είναι το καλύτερο-, το μοναδικό καφέ της προκοπής των Ανω Ιλισίων με μόνι-μους θαμώνες το σκηνοθέτη Ρένο Χαραλαμπίδη ή το μουσικό παραγωγό Δημήτρη Παπασπυρόπου-λο. Από τα μαγαζιά της Αυξεντίου ξεχωρίζει το τρίο «κρεοπωλείο-περίπτερο-χρωματοπωλείο», των οποίων οι μαγαζάτορες συχνά λένε αστεία ή γελάνε και θυμίζουν στον κόσμο ότι ναι, υπάρ-χει και αυτό. Ισως είναι η μόνη ωραία παρέα εδώ πάνω.

Οι οδοί που περνούν μπροστά από το σπίτι μου λέγονται Βακτριανής και Αρβηλών. Η πρώτη είναι το σημερινό Αφγανιστάν και είχε πρωτεύ-ουσα τα Βάκτρα, όταν έφτασε εκεί ο Μέγας Αλέ-ξανδρος. Προς τιμήν του (;), λοιπόν, ένας μικρός δρόμος σε μια περιοχή της Αττικής ονομάστηκε έτσι. Η δεύτερη δεν ξέρει κανείς γιατί ονομάζεται έτσι, αλλά μάλλον δεν αφορά κανέναν. Το μόνο καλό που έχουν αυτοί οι δρόμοι είναι μια σοφή μοδίστρα, ένα λιγομίλητο ανθοπώλη και ένα παι-δικό σταθμό, από τον οποίο το καλοκαίρι ακούς ωραία παιδικά τραγούδια. Στο σπίτι μου, επίσης, δεν έχουμε σήμα κινητού ή σήμα τηλεόρασης ή σήμα ότι κάποιος νοιάζεται για όλα αυτά.

Τέλος, η γειτονιά μου, που προφανώς δεν έχει καμία ιστορία να πει, φιλοξενεί το καλύτερο γυράδικο στην περιοχή. Το ζεστό «Μακεδονικό», αν και καλύτερο, υπολείπεται δυστυχώς σε φήμη της επιχείρησης «Σπιτικό Εδεσμα», μιας και οι περισσότεροι κάτοικοι εδώ δεν έχουν κανένα γούστο. Αν κάποιος υποψήφιος δήμαρχος θέλει να κάνει κάτι ουσιαστικό, ας βάλει μια βόμβα να ξεμπερδεύουμε. Καλώς;

a.chatzis@metropolisnews.gr

-

-

22

Ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον συμπλήρωσε πριν από λίγες ημέρες 24 χρόνια στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνά-ιτεντ. Κάποιοι από τους σημερινούς του παίκτες ήταν τότε αγέννητοι. Ο ίδιος παραμένει αξεπέραστος.

«Ο τρόπος με τον οποίο ο Φέργκιουσον έχει καταφέρει τόσα χρόνια να δι-ατηρεί την ομάδα σε υψηλό επίπεδο είναι πραγματικά φανταστικός. Είναι ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια ως προς την προπονητική και ονειρεύομαι να συμ-βεί κάτι ανάλογο και με μένα σε 15-20 χρόνια». Οταν ακούς τον Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ να κάνει τέτοιες δηλώσεις, αμέσως καταλαβαίνεις πώς κατάφερε πριν από λίγες ημέρες ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον να κλείσει 24 χρόνια στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο 69χρονος πλέον Σκωτσέζος ήταν αυτός που στις 6 Νοεμβρίου του 1986 ανέλαβε τις τύχες των «κόκκινων διαβόλων» και τους επανέφερε στο δρόμο των επιτυχιών.

Η αρχή δεν ήταν εύκολη και το 1989 λίγο έλειψε να απολυθεί. Οι οπα-δοί ήταν δυσαρεστημένοι μαζί του, αφού οι τίτλοι δεν έρχονταν, αλλά, αν δεν είχε κερδίσει τη Νότιγχαμ Φόρεστ σε ένα ματς για τον τρίτο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας, η ιστορία του ποδοσφαίρου του νησιού πιθανότατα σήμε-ρα θα ήταν διαφορετική. Η νίκη τελικά ήρθε, το κύπελλο κατακτήθηκε και ο δρόμος των επιτυχιών άνοιξε. Τον επόμενο χρόνο η ομάδα πήρε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης και έκτοτε έχει κατακτήσει ακόμη 11 πρωταθλήματα Αγγλίας, δύο Τσάμπιονς Λιγκ, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, ένα διηπειρωτι-κό, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, πέντε κύπελλα Αγγλίας και τέσσερα Λιγκ Καπ. Δηλαδή τα πάντα.

Κοντά στους τίτλους, όμως, ο τεχνικός της Γιουνάιτεντ κατάφερε να δη-μιουργήσει και μία ολόκληρη σχολή προπονητικής. Πρώην παίκτες του, όπως ο προαναφερθείς Σόλσκιερ, αλλά και οι Στιβ Μπρους, Λοράν Μπλαν, Ρόι Κιν, Μαρκ Χιουζ, Αντρέι Καντσέλσκις και Πολ Ινς αποφάσισαν να ακο-λουθήσουν τα χνάρια του με την ελπίδα πως κάποια στιγμή μπορεί να του μοιάσουν. Στόχος βέβαια υπερβολικά δύσκολος βάσει της πορείας του Σκω-τσέζου, αλλά αν πιστέψουμε τη λαϊκή ρήση «με όποιον δάσκαλο καθίσεις…», τότε έχουν τουλάχιστον τις σωστές βάσεις.

Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, που ο ίδιος ο Μουρίνιο, ο οποίος δεν λέει καλό λόγο ούτε για το είδωλό του στον καθρέφτη, τον χαρακτήρισε «εκπλη-κτικό προπονητή». Μαζί του και μία από τις μεγαλύτερες ντίβες του παγκό-σμιου ποδοσφαίρου, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, που αν και βρίσκεται πλέον υπό τις οδηγίες του Μουρίνιο, δεν δίστασε να πει ότι «για μένα ο Σερ Αλεξ είναι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο».

Το πώς καταφέρνει τόσα χρόνια να βρίσκεται στην κορυφή δεν μπορεί κανείς να το γνωρίζει με ακρίβεια. Τα δύο βασικά συστατικά της επιτυχίας του όμως είναι σίγουρα δύο. Πρώτον, ο απόλυτος έλεγχος της ομάδας, όπως αποδείχτηκε και πριν από λίγες ημέρες με την ανανέωση του συμβολαίου του Γουέιν Ρούνει. «Τη στιγμή που ένας ποδοσφαιριστής καθίσταται πιο σημαντι-κός από τον προπονητή, η ομάδα έχει πεθάνει. Εγώ είμαι το σπουδαιότερο κομμάτι του συλλόγου. Ετσι πρέπει να είναι», δήλωσε χαρακτηριστικά μετά την υπογραφή παραμονής του Αγγλου Διεθνή στο Μάντσεστερ. Το δεύτερο είναι η αστείρευτη όρεξή του για δουλειά. «Με ρωτούν πότε θα πάρω σύντα-ξη. Ποτέ! Η σύνταξη τελικά είναι καλή μόνο άμα είσαι νέος. Τότε έχεις πράγ-ματα να κάνεις. Στην ηλικία μου, αν σταματήσω υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Κάτω στο χώμα…».

agiannopoulos@metropolisnews.gr

Ροζ κολάν, glitter στα μάτια, ξασμένο μαλλί και ψη-λοτάκουνες μπότες. Κιθαριστικά riffs, επιθετικοί ρυθ-μοί και φονικές μελωδίες. Συναυλίες που πλημμυρί-ζουν sexy rock ’n’ roll. Κυρίες και κύριοι, μια βόλτα στα άδυτα της πιο τρελής ροκ σκηνής της Αθήνας. Το glam rock με όλη τη σημασία του όρου.

κατειλημμένος. Είχα την αίσθηση πως θα αντίκριζα τίποτα ερασιτέχνες εραστές της νεκρής glam μουσικής και θα έκα-ναν πλάκα ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους. Πλάκα όμως έπαθα εγώ. Το κλαμπ γέμισε ασφυκτικά με τύπους που έμοιαζαν να ξεφύτρωσαν από τα έγκατα της γης των ’80s. Φορούσαν -αγόρια και κορίτσια- κολάν σε έντονα χρώματα, ήταν μακιγιαρισμένοι προκλητικά θη-λυκά, ενώ οι μπάντες είχαν το ίδιο και ακόμα πιο έντονο στιλ. Και όταν πάτη-σαν στο σανίδι, μόνο ερασιτεχνικές δεν ήταν. «Εσπερναν κανονικά», για να χρη-σιμοποιήσω τον όρο όπως ακριβώς τον άκουσα από κάποιον glam οπαδό.

Οι Star Star, οι Sex Rated και οι Wild Machine είναι τρεις από τις πιο χαρακτηριστικές μπάντες της αθηναϊ-

Τι κάνει μια πρωτεύουσα πραγματική μητρόπολη; Μα φυσικά το να συναντάς μέσα της τάσεις, μόδες, σκηνές και κα-τευθύνσεις, που δεν μπορείς να φαντα-στείς πως υπάρχουν. Και μόλις τις ανα-καλύψεις, να αφήνεσαι ελεύθερος να βουτήξεις έστω και για λίγο στα ενδότερά τους, για να γευτείς την υφή τους. Καμιά εμπειρία δεν πάει χαμένη. Κάπως έτσι, πριν από λίγο καιρό βρέθηκα σε μια συ-ναυλία, χάρη σε μια αφίσα που με προ-καλούσε. Επρόκειτο για ελληνικά groups που έπαιζαν glam. Το είδος δηλαδή που, αν θες να το ορίσεις με τέσσερις-πέντε φράσεις, θα πεις: άγριο ροκ, αμφίφυλο ντύσιμο, θεατρικότητα στη σκηνή και άφθονο μακιγιάζ.

Πήγα έτσι, από περιέργεια και, για να είμαι ειλικρινής, ήμουν αρκετά προ-

e. papaioannou@metropolisnews.gr

24

* Η φωτογράφηση έγινε στο Studio Musicon, Αμφιαράου 188 και Ρόδου στα Σεπόλια.

TELL THE STORY

κής glam σκηνής. Το ραντεβού δόθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα στούντιο της πόλης με απαραίτητη προϋπόθεση να φορούν τον πλήρη εξοπλισμό τους, σαν να ετοιμάζονταν για live. Πρώτοι έρχονται οι Star Star. Δεν έχουν εξοπλισμό και αυτό γιατί το δικό τους στιλ διαφέρει από των άλλων. Είναι πιο κο-ντά στο leather-trash στιλ των αμερικανικών συγκροτημάτων. Από εκεί προέρχονται και οι ίδιοι, πολλοί μάλιστα τους χαρακτηρίζουν ως συγκρότημα της σκηνής του LA, που απλά ζει στην Αθήνα. Εχουν κυκλοφορήσει εξάλλου δίσκο από την Roadrunner.

Στο δρόμο κυκλοφορούν έτσι ακριβώς, όπως βγαίνουν στη σκηνή. Ο Αμερικανοϊτα-λός μπασίστας Weeds, o ντράμερ Chris Jones, η Elaine Nardo Sunset που κάνει τα πίσω φωνητικά και η εμβληματική μορφή του συ-γκροτήματος, ο Johnnie Holliday. Ο τελευ-ταίος μεγάλωσε στην Αμερική και η προφορά του το δηλώνει ευχάριστα και ραδιοφωνικά. Trash χαρακτηρίζουν και τη μουσική τους. «Σαβουρορόκ, man, αλήτικο ροκ εν ρολ», μου λέει ο «Τζόνι Διακοπές», όπως μου συστήνε-ται για πλάκα.

Εν τω μεταξύ, έχουν εμφανιστεί και οι Sex Rated. Είναι πιτσιρικάδες, από 19 μέχρι 22 χρόνων. «Περίμενε», μου λένε, «πρέπει να βαφτούμε». Ο Alex είναι μάγειρας και ντρά-μερ, ο Stevie φοιτητής του Πολυτεχνείου και κιθαρίστας. Η τραγουδίστρια JB Sleazy και η Jane Sundriva που παίζει μπάσο βάφουν τους υπόλοιπους. Ο Jo Sundriv, ο άλλος κιθαρί-στας, κρατά στα χέρια του ένα σεσουάρ, «έχεις φούξια κραγιόν;» τον ρωτά η JB Sleazy. Χα-μογελώ και φεύγω. Στον κάτω όροφο με περι-μένουν οι Wild Machine. Αρχίζουν και αυτοί να ετοιμάζονται. Ο Mario L, o John Sinni, o Simon Key, o Andy Rozz και ο Johny Hot αυτόν τον καιρό κάνουν στη Νέα Υόρκη το mastering του δίσκου τους μαζί με τον Jay Messina, παραγωγό που έχει συνεργαστεί με μπάντες όπως οι Aerosmith, οι Kiss και οι Rolling Stones. Κοιτώ τον Johny Hot που έχει ήδη ετοιμαστεί. Είναι ο τραγουδιστής της μπάντας και αληθινός φιλόσοφος της σκη-νής. Κοιτώ τις ζεβρέ ψηλοτάκουνες μπότες του και τις ζαρτιέρες πάνω από το κολάν. Κα-ταλαβαίνει τι σκέφτομαι και με προλαβαίνει. «Το είδος είναι καθαρά straight», μου λέει. «Το ντύσιμό μας είναι θεατρικό και αντισυμ-βατικό. Μιμούμαστε και σατιρίζουμε αυτό που λατρεύουμε, τη γυναίκα, βασικό συστατι-κό του ροκ», καταλήγει.

Τους είδα να φωτογραφίζονται και μίλη-σα μαζί τους για ώρες. Από το στούντιο φύγα-με στις τέσσερις το πρωί. Ακόμα δεν μπορώ να το καλοχωνέψω. Ακου εκεί το glam, trend στην Αθήνα του 2010. Μου απαντά μια ατάκα του Johny Hot. «Η Αθήνα είναι μια γριά, αλλά παιχνιδιάρα πόρνη. Εμείς απλά ο αντικατο-πτρισμός της».

βαθμό, αλλά ήταν μια γερή σφαλιάρα για τις συντηρητικές κοινωνίες και για το ίδιο το rock ’n’ roll, το οποίο κάπου ξέ-χασε ότι η φύση του είναι ο ανεβαστικός ρυθμός και οι σέξι ερμηνείες, αναλωμέ-νο σε δαιδαλώδη επικά θέματα. Με την παρακμή του στις αρχές των ’80s, πέρα-σε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, μπολιάστηκε με heavy metal αδρεναλίνη και κάμποση αμερικανική υπερβολή και με καλλιτέχνες σαν τους Twisted Sister, London, Motley Crue, Ruby Slippers έκανε ένα τεράστιο «μπαμ». Οι μπάντες του είδους από τότε μέχρι και σήμερα ντύνονται έτσι, ροκάρουν έτσι, ζουν έτσι, γιατί εκφράζονται έτσι. Διαχρονικά σο-καριστικό στις ημέρες που τα έχουμε δει όλα; Μπορεί!

Το glam ή sleazy ή hair rock ή trash rock ή όπως αλλιώς μπορεί να το πει κα-νείς είναι παιδί της ψυχεδέλειας του ’60. Oι Mott The Hoople, Slade, T. Rex, The Sweet και μια στρατιά από νεοφερμένους rockers ξεπήδησαν από τη Μεγάλη Βρε-τανία με θεόρατες μπότες-πλατφόρμες, αμφίφυλο μακιγιάζ, τόνους glitter και μπαινόβγαιναν για πλάκα στα charts και στο θρυλικό Top Of The Pops. Φτηνό ρoκ κόλπο; Να υπενθυμίσουμε ότι από εκεί προήλθαν ή έστω έκαναν ένα πέρα-σμα οι David Bowie, Freddie Mercury, Elton John, Bryan Ferry, Lou Reed και αρκετοί ακόμα. Μπορεί να μην επηρέασε τα κοινωνικά τεκταινόμενα σε τεράστιο

25

26

Ισως η πιο αντικομφορμιστική τάση στη σοβαροφανή μετα-’90s ροκ σκηνή της πόλης. Και ας μην υπάρχει πληθώρα glam συγκροτημάτων, αυτά τα ολίγα αρ-κούν, ενώ νέα γκρουπ ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Στην Ελλάδα η μουσική δι-ασκέδαση είναι συνώνυμη με το λαϊκό και παραδοσιακό ρεπερτόριο, τη house μουσική των clubs, στην καλύτερη κάτι σε soul και funk για όσους ξέρουν. Τι γίνεται με τα rock clubs όμως; Σαν να ανακάλυψαν ξανά την τελευταία πενταε-τία το hard rock των ’80s και συμπερι-λαμβάνουν τέτοιο υλικό σε τακτική βάση στα playlists, κάνουν ειδικές βραδιές και live. Μιλάμε πάντα για αμερικανικό ρα-διοφωνικό ’80s heavy rock και σε καμιά περίπτωση βρετανικό ’70s glam. Η χώρα μας δεν είναι έτοιμη ακόμα, του χρόνου.

Η glam-hair metal-sleaze μουσική γεννιέται πάλι στην Αθήνα. Τα rock clubs ξεκίνησαν να την παίζουν μαγνητίζοντας όλο και περισσότερα πλήθη. Ετσι σήμερα υπάρχουν μέρη που παίζουν αποκλειστικά glam, διοργανώνονται φεστιβάλ, συναυλίες, αφιερώματα και υπάρχει ένα σταθερό κοινό που στηρίζει τη φάση. Ομως στον αντίπο-δα, το νόημα αυτής της ροκ ιδεολογίας που έχει αναβιώσει έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό. Το επι-τηδευμένο kitch των ’80s μετατράπηκε σε κακό-γουστη, δήθεν εκκεντρικότητα. Τα μαγαζιά γέμι-σαν animal print και γουνάκια, βύνιλ και μπο-τάκια. Οι γκέτες έγιναν ροζ. Στα σκυλάδικα όλες έχουν ξασμένα μαλλιά. Η Βανδή έγινε ροκ και η Βίσση πανκ. H μουσική και το image αυτού του ρεύματος δημιουργήθηκε για να προκαλέσει, για να στηλιτεύσει, να κοροϊδέψει τα must και τα trends. Το ζήτημα είναι να μην γίνει τελικά το ίδιο ένα trend. Ακόμα και έτσι βέβαια, η πραγ-ματική ροκ μουσική θα βρίσκει πάντα τρόπους και διόδους για να επιβιώσει.

Johnnie

Μην σας ξεγελάει η ονομασία «σαβουρορόκ». Δεν πρόκειται για την ποιότητα της μουσι-κής ή των μουσικών, αλλά για ένα στιλ μουσικής και τρόπο ζωής που μέχρι πρόσφατα πε-ριοριζόταν στην underground σκηνή της πρωτεύουσας. Στην trash rock σκηνή κανείς δεν προσέχει τα καλυμμένα με μά-σκαρα βλέφαρα ή αν τα αγό-ρια φοράνε ψηλότερα τακού-νια από τα κορίτσια. Η μου-σική έχει ρίζες στην αυθεντι-κή αλήτικη ροκ κουλτούρα, με έντονο ρυθμό, κιθάρες και μελωδίες που εκφράζουν τον παλμό και την ψυχή της Αθή-νας καθώς πέφτει ο ήλιος. Απελευθερωμένη από κοινω-νικές έννοιες, με μια ειλικρί-νεια και φρεσκάδα που αγγί-ζει τον εσωτερικό κόσμο όλου του φάσματος της κοινωνί-ας. Μουσική βασισμένη στις εμπειρίες όλων, είτε μοιράζο-νται την ίδια κοινωνική θέση, είτε όχι. Γι’ αυτό οι λάτρεις της σκηνής αυτής αποτελούνται από άτομα «του δρόμου» μέ-χρι «μούρες» της Αθηναϊκής high fashion σκηνής. Σε μία πολυδιάστατη πόλη σαν την Αθήνα, αυτή η φάση αγκαλιά-ζει την rock ’n’ roll κουλτού-ρα ακριβώς μέσα στην καρδιά της πόλης.

27

Η Μαρίνα ήρθε στην Ελλάδα από την Κύπρο πριν από οκτώ χρόνια, για να σπουδάσει Κοινωνιολο-γία. Αν και χρωστάει ακόμη δέκα μαθήματα, δεν το βάζει κάτω και προσπαθεί να πάρει το πτυχίο της. Οπως λέει η ίδια, το θέατρο την έχει μαγέψει και δεν βρίσκει χρόνο να ασχοληθεί με το πανεπι-στήμιο. Αν και η Μαρίνα είναι μόλις 26 χρόνων, φέτος αντιμετωπίζει το δύσκολο λόγο του Βιζυη-νού στο «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» σε σκη-νοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. «Εκείνο που με συ-γκινεί περισσότερο σε αυτό το έργο είναι ότι απο-τελεί έναν ύμνο για το τέλος. Μια ψαλμωδία για το θάνατο που θέλει να σε συμφιλιώσει και να σε εξοικειώσει μαζί του», μου λέει με ενθουσιασμό και αναρωτιέμαι πώς είναι να αναμετριέσαι με ένα μονόλογο. «Με ευλαβική πειθαρχία αντιμετωπίζω το κείμενο», απαντάει, «κάθε λέξη είναι μια ξεχω-ριστή οντότητα, κάθε φθόγγος παράγει έναν καθα-ρό και σημαίνοντα ήχο -αυτά ψάχνω σε κάθε πα-ράσταση προσπαθώντας να τα αντιμετωπίζω σαν να τα αντικρίζω για πρώτη φορά. Με συγκέντρω-ση και πίστη στο κείμενο αντιμετωπίζεται η δυσκο-λία του μονολόγου».

Ο παππούς στο διήγημα του Βιζυηνού βιώνει το ταξίδι μέσα από τα παραμύθια και τα μεταφέρει στον εγγονό του. Η Μαρίνα θυμάται τον παππού και την γιαγιά της να λένε ιστορίες και κατορθώ-ματα του παρελθόντος με υπερηφάνεια. «Παρου-σίαζαν τους εαυτούς τους ως ήρωες, έφτιαχναν τα δικά τους παραμύθια για να τους συμπαθήσεις». Υπάρχουν όμως στις μέρες μας τέτοιοι ήρωες; «Οι νέοι σήμερα δεν θυμίζουν πολύ τον παππού

l.arapakos@metropolisnews.gr

Η Μαρίνα Αργυρίδου εί-ναι 26 χρόνων. Εργάζεται σε ένα καφέ για τα προς το ζην, αλλά το θέατρο είναι αυτό που την έχει μαγέψει. Η ερμηνεία της στο κείμενο του Βιζυηνού μας έκανε να της μιλήσουμε.

του έργου. Η ανθρώπινη μνήμη κοντεύει να προ-σομοιωθεί με αυτήν του υπολογιστή και του ζά-πινγκ», μου εξηγεί η Μαρίνα.

«Ενα χειμωνιάτικο βράδυ του 2008 πήγα στο θέατρο Βεάκη, για να δω την παράσταση ‘Ο Με-γαλέξανδρος και ο καταραμένος Δράκος’ του Δή-μου Αβδελιώδη. Αφού κατάπια τη γλώσσα μου και έμεινα να κοιτώ χάσκοντας τη σκηνή, αποφάσισα να ξαναπάω άλλες δέκα φορές. Από τότε ήλπιζα κάποια ημέρα να καταφέρω να δουλέψω με αυτόν τον άνθρωπο».

Τελειώνοντας τη συζήτηση με την Μαρίνα, της ζήτησα να μου πει πώς περνάει τις μέρες της όταν δεν έχει παράσταση. Τότε που αφήνει το μονόλο-

γο και πιάνει το δίσκο. Δουλεύει σε μια κρεπερί-καφετέρια, αλλά δεν γκρινιάζει για αυτό. «Μακάρι να μπορούσα να βιοπορίζομαι μόνο από το θέα-τρο. Ομως, βλέπω γύρω μου ότι υπάρχει ανεργία και φτώχεια και λέω εντάξει είμαι, πατάω στα δυο μου πόδια και καταφέρνω να βγάζω ένα χαρτζιλίκι σερβίροντας». Θεωρεί ότι υπάρχει πληθώρα ηθο-ποιών και ότι δυστυχώς δεν υπάρχει απορρόφη-ση. «Εάν θέλεις να δουλέψεις στο θέατρο, πρέπει να χτυπήσεις πόρτες και για τις περισσότερες δου-λειές δεν πληρώνεσαι».

Σε περιόδους απελπισίας έχει σκεφτεί να φύ-γει για το εξωτερικό και να ασχοληθεί εκεί με το θέατρο, αλλά απομακρύνεται πια από αυτό το εν-δεχόμενο. «Οσο περνάει ο καιρός, νομίζω ότι αυτή η σκέψη είναι μια ψευδαίσθηση, γιατί η γλώσσα είναι η πατρίδα μας. Ακόμα μαθαίνω την ελληνική και όσο την ανακαλύπτω τόσο περισσό-τερο μαγεύομαι». Την ρωτάω αν έχει ανασφάλεια για του χρόνου και η απάντησή της με αφοπλίζει: «Οχι, γιατί το μέλλον είναι νεκρός χρόνος και δεν θέλω να επενδύω σε πτώματα. Οσο μπορώ θα συ-νεχίσω να δουλεύω και να παράγω δίπλα σε άξι-ους ανθρώπους».

INFO

28

Αν ο πολιτισμός είναι η βαριά βιο-μηχανία της Ελλάδας, όπως είχε πει η Μελίνα Μερκούρη, τότε στην οδό Πολυγνώτου στην Πλάκα μοχθούν «αγαθοί εργάται». Εκεί θα στεγα-

στεί το Μουσείο Καβάφη, κάτι που πραγματικά έλειπε από την πόλη.

29

«Στόχος είναι να αξιοποιηθεί το αρχείο Κα-βάφη με έναν τρόπο ο οποίος θα είναι και δημοφιλής και θα παράξει κάποια έσοδα, για να συντηρηθεί το μουσείο», μας λέει ο δι-ευθυντής του Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνι-σμού, Μανόλης Σαββίδης. Το κράτος συνει-σφέρει με την παραχώρηση του κτιρίου. Από εκεί και πέρα το μουσείο θα αυτοσυντηρεί-ται. «Βρέθηκα μπλεγμένος σε ένα πράγμα το οποίο το σπρώχνει η θέληση και η επιθυμία πολλών ανθρώπων». Το κτίριο του μουσείου έχει δύο ορόφους. Στο ισόγειο θα βρίσκεται ο εκθεσιακός χώρος. Θα εκτεθούν αντικεί-μενα από το αρχείο Καβάφη. Χειρόγραφα, βιβλία και προσωπικά αντικείμενα, τα οποία κληροδότησε ο Καβάφης στον Αλέκο Σεγκό-πουλο. Αυτά μέσα από τα χρόνια περιήλθαν στην κατοχή του αείμνηστου φιλολόγου Γ. Π. Σαββίδη το 1969 από την χήρα του Σεγκό-πουλου, και τελευταία στα χέρια του Μανόλη Σαββίδη.

«Η προσπάθεια όμως είναι να μην μεί-νουμε στα εκθέματα», τονίζει ο κ. Σαββίδης. «Θέλουμε η περιήγηση στο μουσείο να πα-ρουσιάζει τον Καβάφη με ένα γόνιμο τρόπο που θα προκαλεί σκέψεις». Οταν μπαίνει κα-νείς στο μουσείο θα ξεκινάει από μία αίθου-σα multimedia, όπου θα υπάρχουν πολυμε-σικές εφαρμογές για μια ιστορική, κοινωνική και πολιτισμική εισαγωγή. Δεν θα στέκεται στον Καβάφη ως λογοτέχνη ή ως άνθρωπο. Θα τον βλέπει μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο: ως ποιητή, ως μέλος της οικογένειάς του, ως μέλος της κοινότητας της Αλεξάνδρειας και ως μέλος του ελληνισμού της διασποράς. Ο Καβάφης δήλωνε «Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν» και από τους δύο γονείς του.

Υπήρξε κομμάτι του μείζονος ελληνισμού, της περιόδου 1863-1933, μιας περιόδου μεγάλης και εξαιρετικά σημαντικής για το νέο ελληνισμό. Το μικρό ελληνικό κράτος επεκτείνεται και φτάνει μέχρι τη Μικρασια-τική Καταστροφή. Θα φαίνονται αυτά στην έκθεση;, αναρωτιέμαι. «Τα γεγονότα που έζη-σε ο Καβάφης είναι πολύ σημαντικά για τη διαμόρφωση της νεοελληνικής συνείδησης και θα τα βλέπουμε μέσα στο μουσείο. Δεν μπορούμε να τον αποκόψουμε από το περι-βάλλον και τη συγχρονία του».

Στον πρώτο όροφο θα υπάρχει το ερευ-νητικό κέντρο. Ενα ερευνητικό κέντρο με βοηθητικούς χώρους, εργαστήριο συντήρη-σης και υπολογιστές. Γιατί δηλαδή οι Ιταλοί κατάφεραν να φτιάξουν το «σπίτι» του Δάντη Αλιγκέρι και του Βοκάκιου από το μηδέν και κάνουν έρευνες και διαλέξεις όλο το χρόνο στη Φλωρεντία; Επιτέλους, σκέφτομαι. Ο κ. Σαββίδης όμως έχει πιο σύγχρονες ιδέες από εμένα: «Σκοπός μας είναι και το τι θα δει ο διαδικτυακός επισκέπτης. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή δύο ιστοσελίδες: http://www.kavafis.gr και http://www.kavafis.com στα αγγλικά. Θα εμπλουτιστούν ως ιστοσελίδες του μουσείου. Θα γίνονται εκδηλώσεις και θα φιλοξενηθούν συνέδρια και νέες εκδό-σεις μέσω του μουσείου. Θα λειτουργήσει ως πόλος έλξης ερευνητών και θα γίνουν εκπαι-δευτικά προγράμματα για σχολεία».

Επάγγελμα: Ποιητής!Ομως, ο Καβάφης είχε οργανώσει το αρχείο του πάρα πολύ καλά προτού το κληροδοτήσει στον Αλέκο Σεγκόπουλο. «Ολη του η ζωή και η εργασία ήταν προϊόν σκέψης και κόπου. Αφησε ένα πολύ τακτοποιημένο αρχείο, στο οποίο φαίνεται και ο τρόπος που δούλευε. Βλέπουμε έναν άνθρωπο ο οποίος ήταν δη-μόσιος υπάλληλος για τα προς το ζην, αλλά στα αλήθεια έζησε, όπως ένας ποιητής». Στο τελευταίο διαβατήριό του δηλώνει ποιητής στο επάγγελμα. Είναι όμως επάγγελμα εκείνο του ποιητή; «Σήμερα δεν το θεωρούμε επάγ-γελμα, επειδή δεν μπορεί να ζήσει κανείς από αυτό. Ο Καβάφης το πίστευε και ήξερε πως είναι μεγάλος ποιητής».

Ξεκίνησε ως συνεχιστής των Φαναριω-τών και του Αθανάσιου Χριστόπουλου στα νεανικά του ποιήματα. Στην πορεία όμως εισήγαγε μόνος του την ελληνική λογοτεχνία στο μοντερνισμό και ξένισε τους αναγνώστες του. Πρώτος από όλους, «χωρίς να έχει δια-βάσει Ελιοτ», υπογραμμίζει ο κ. Σαββίδης.

Μελέτησε πάρα πολύ και την τεχνική της ποίησης και τη μετρική. Είχε εμβαθύνει πάρα πολύ στην ελληνική γλώσσα. Μάζευε ασυνήθιστες λέξεις ή ασυνήθιστες χρήσεις λέξεων, του άρεσε να ερα-νίζεται. Ηταν ένας αφοσιωμένος εργάτης της ποί-ησης. Μέσα από σκληρή δουλειά μετουσίωσε το έργο του σε κάτι διαχρονικό και κλασικό.

Η ίδια του η ζωή ήταν πολύ οργανωμένη. «Αν μπορούσαμε να μεταφερθούμε πίσω 100 χρόνια και να συναντήσουμε τον Καβάφη, μπορεί και να μην τον συμπαθούσαμε πολύ. Ηταν ένας άνθρω-πος με πόζα, είχε επιτήδευση και έζησε το βίο του σκηνοθετημένα. Ισως σήμερα να μην μας άρεσε. Ηταν αυτό που λέμε ‘the life of the party’ ως τα 40 του. Πολύ κοινωνικός και ωραίος τύπος. Ελε-γε συνέχεια αστεία, χόρευε καταπληκτικά και ήταν φανατικός παίκτης του τένις. Την ίδια εποχή έγρα-φε το ‘Περιμένοντας τους Βαρβάρους’. Ηταν ένας κανονικός άνθρωπος και όχι κάποιο τέρας. Αυτό θέλουμε να βγει από το μουσείο», μου εξηγεί ο κ. Σαββίδης.

Πέρα από τα στερεότυπα Η κοινωνία των Αθηνών τον αντιμετώπισε ως επί το πλείστον με μεγάλη δυσπιστία και ειρωνεία. Λογοτεχνικά περιοδικά δημοσίευαν συχνότερα παρωδίες ποιημάτων του παρά τα ίδια τα ποιήμα-τά του. Αντιπροσώπευε μια απειλή. Ηταν ξένος. Ενας Αλεξανδρινός εκ Κωνσταντινουπόλεως, όχι γηγενής, όπως ο Παλαμάς. Είχε προχωρήσει την ποίηση, δεν είχε παντού μέτρο εμφανές ή ρίμα. Δεν έφτιαχνε σονέτα και ακολουθούσε διαφορε-τική φόρμα. Επειδή ήταν εκτός Ελλάδας, ήταν και εκτός κύκλου. Δεν είχε τόσες φιλίες στην Αθήνα. Οι παρέες του βρίσκονταν στην κοινότητα της Αλεξάνδρειας. Τώρα θα μπορούσαμε να πούμε πως εκδικείται.

Η ιδιαιτερότητα στη λογοτεχνία του ήταν αι-σθητή. Η σεξουαλική του ιδιαιτερότητα πρέπει να παραβλεφθεί στο νέο μουσείο; «Στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αντίληψη ότι ο Κα-βάφης ανήκει στις gay studies. Η δημοτικότητα των ποιημάτων του σε ανθρώπους κάθε σεξουα-λικής προτίμησης δείχνει ότι είναι οικουμενικός. Δεν ήθελε να τον θεωρούμε ομοφυλόφιλο ποιητή. Ηταν ένας ποιητής ο οποίος ήταν ομοφυλόφιλος. Εντελώς διαφορετικό πράγμα. Δεν έκρυψε την ομοφυλοφιλία του, βέβαια, το πόσο καθοριστική ήταν για την ποίησή του μπορούμε να το συζητάμε χρόνια. Αν όμως θεωρήσουμε ότι όλα τα ποιήμα-τά του είναι gay, θα πρέπει να ξαναδιαβάσουμε το ‘Περιμένοντας τους Βαρβάρους’ με άλλον τρόπο, το οποίο θα είναι γελοίο», διευκρινίζει ο κ. Σαββί-δης. Αλλωστε, υπάρχουν ενδείξεις ότι σε κάποια περίοδο της ζωής του υπήρξε αμφιφυλόφιλος. Πολλοί πίστευαν ότι ο Αλέκος Σεγκόπουλος ήταν γιος του. Η ομοιότητά τους είναι τρομερή.

i.kolokouris@metropolisnews.gr

Το όνομά του λογικά δεν σας λέει τίποτα. Το πρώτο

του βιβλίο, άλλωστε, μόλις κυκλοφόρησε στα ελλη-

νικά. Ωστόσο, ο Ιρλανδός Στιούαρτ Νέβιλ αναμένε-

ται να εξελιχθεί σε έναν παγκόσμιο σταρ της αστυ-νομικής λογοτεχνίας. Μας

μίλησε για την ενοχή, τη λύτρωση και τη ματωμένη

του πατρίδα.

Οταν η αυτού μεγαλειότης του crime fiction, Τζέιμς Ελρόι σε θεωρεί τον καλύτερο πρω-τοεμφανιζόμενο συγγραφέα αστυνομικού μυ-θιστορήματος, τότε αυτόματα παύεις να είσαι απλώς συγγραφέας και γίνεσαι μέρος της ποπ κουλτούρας, αρχικά στη χώρα σου, και αν εί-σαι τυχερός, στη συνέχεια στον υπόλοιπο κό-σμο. Ο Στιούαρτ Νέβιλ με το πρώτο του βι-βλίο «Τα Φαντάσματα του Μπέλφαστ», που μό-λις κυκλοφόρησε στη χώρα μας από τις εκ-δόσεις Μεταίχμιο, έχει βαλθεί να κατακτή-σει τον κόσμο. Μια πρώτη διαπίστευση ήταν η βράβευσή του από τους Los Angeles Times στην κατηγορία του αστυνομικού μυθιστορή-ματος. Στο εξωτερικό ήδη κυκλοφορεί το δεύ-τερο βιβλίο του με τίτλο “Collusion”, που απο-τελεί συνέχεια του πρώτου. Ο ίδιος δηλώνει πως είναι πράγματι τυχερός, αλλά δεν θεωρεί πως έχει πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα. «Δεν μπορώ να πω ότι έχω πετύχει τους στό-χους μου. Σίγουρα είμαι πολύ τυχερός και έχω πραγματοποιήσει πολλά όνειρά μου τα τελευ-ταία χρόνια, αλλά θέλω ακόμα να κάνω πολ-λά πράγματα και να γράψω πολλά-πολλά μυ-θιστορήματα».

Στην Ιρλανδία βρίζουν πολύ«Τα Φαντάσματα του Μπέλφαστ» είναι ένα βι-βλίο σκληρό, τόσο ως προς τη γλώσσα (αν και ο συγγραφέας με διαβεβαιώνει πως όντως στην Ιρλανδία βρίζουν πολύ), όσο και ως προς το θέμα, με κυρίαρχο το στοιχείο της εκδίκησης. Ο Τζέρι Φέγκαν είναι ένας εκτελεστής του IRA, που έδρασε για σχεδόν 30 χρόνια. Φτάνοντας στο 2005 και στα 45 του χρόνια είναι πλέον αλκοολικός και μάλλον ψυχικά διαταραγμέ-νος. Δώδεκα φαντάσματα παλαιών θυμάτων του τον κυνηγούν και του υποδεικνύουν τον τρόπο για να έρθει πιο κοντά στη λύτρωση, που δεν είναι άλλος από τον αφανισμό των ηθικών αυτουργών των συγκεκριμένων δολο-φονιών. Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ στη βόρεια Ιρλανδία είναι σε εξέλιξη οι ειρηνευτικές δια-πραγματεύσεις και οι φόνοι αυτοί απειλούν να τις τινάξουν στον αέρα. Παρόλο που η δράση είναι τοποθετημένη στη Βόρεια Ιρλανδία, εί-ναι ένα βιβλίο που έχει απήχηση και έξω από τα σύνορα της χώρας του. Ισως γιατί, σύμφω-

να με τον συγγραφέα του, τα θέματα των οποί-ων άπτεται είναι παγκόσμια. «Νομίζω πως η ιστορία στέκεται μόνη της με και χωρίς πολιτι-κό περιεχόμενο». Ο Τζέρι Φέγκαν θα μπορού-σε να είναι ένας εκτελεστής της σικελικής μα-φίας και η ιστορία πάλι θα δούλευε. Οι πο-λιτικές αναφορές του βιβλίου είναι μοναδικές ως προς τον τόπο όπου εκτυλίσσεται η ιστο-ρία, αλλά τα θέματα της ενοχής και της λύτρω-σης είναι παγκόσμια θέματα. Τι είναι όμως αυτό που κάνει ένα νέο συγγραφέα να ασχο-ληθεί με ιστορίες που πολλοί συμπατριώτες του θα προτιμούσαν να ξεχάσουν; «Τον τελευ-ταίο καιρό υπάρχει στη βόρεια Ιρλανδία μια επιθυμία να ασχοληθούμε με το παρελθόν. Οι άνθρωποι πλέον αντιμετωπίζουν το παρελθόν με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα σε σχέση με λίγα χρόνια πριν. Υπάρχει μια αίσθηση ότι η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί και αυτό ήταν που πυροδότησε την ιστορία του βιβλίου».

Εξάλλου, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, συχνά ο μόνος τρόπος για να προχωρήσεις στη ζωή είναι να αντιμετωπί-σεις το παρελθόν, άποψη που μοιράζεται και ο Νέβιλ. «Πιστεύω ότι η κοινωνία μας θα εί-ναι πιο υγιής αν αντιμετωπίσουμε το παρελ-θόν. Υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα από την εποχή των ταραχών και πολλές οικο-γένειες θα μπορέσουν να συνεχίσουν τις ζωές τους αν μάθουν γιατί σκοτώθηκαν αγαπημέ-να τους πρόσωπα. Συνηθίσαμε πολύ γρήγο-ρα στην ειρήνη. Παρόλο που υπάρχουν ακόμα μερικά στοιχεία που προσπαθούν να μας ξα-ναβάλουν σε ταραχές, οι άνθρωποι ασχολού-νται περισσότερο με τις ζωές τους. Η εργασία, η εκπαίδευση και η υγεία είναι πολύ πιο ση-μαντικά πλέον από τη θρησκεία ή την ύπαρ-ξη συνόρων. Η ζημιά που έγινε διορθώνεται, απλώς επειδή οι άνθρωποι ανησυχούν πλέον για πιο σημαντικά πράγματα».

Σε κάποιο σημείο του βιβλίου, ο ήρωας Τζέρι Φέγκαν χαζεύει τους νεαρούς που τον προσπερνούν να μιλάνε στα κινητά τους, να είναι ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μό-δας και συλλογίζεται πως περπατάνε στους ίδιους δρόμους που κάποτε χυνόταν αίμα χω-ρίς να έχουν ιδέα. «Είναι δυνατόν η ματωμένη ιστορία της Ιρλανδίας να είναι κάτι άγνωστο στις νεότερες γενιές;», αναρωτιέμαι. Ο Νέβιλ με κατατοπίζει πλήρως. «Υπάρχουν δύο όψεις. Από τη μία πολλοί νέοι δεν έχουν ιδέα τι πέ-

ρασαν οι παλαιότερες γενιές, αλλά αυτό δεν εί-ναι κακό. Δεν χρειάζεται ποτέ να περάσουν τέ-τοια πράγματα. Αλλά νομίζω πως θα ήταν καλό αν είχαν την αίσθηση ότι η ευμάρεια (συγκρι-τικά βέβαια) που απολαμβάνουν σήμερα δεν ήταν πάντα διαθέσιμη στους γονείς τους. Από την άλλη, μερικοί άνθρωποι ξέρουν υπερβολι-κά πολλά πράγματα για τις ταραχές και ωραι-οποιούν εκείνη την εποχή. Υπάρχει ο κίνδυ-νος αυτοί οι νέοι να παραπλανηθούν και να τους εκμεταλλευτούν παραστρατιωτικές οργα-νώσεις που θα τους στρατολογήσουν». Μιλώ-ντας για αυτά, μου κάνει εντύπωση που δεν αναφέρεται ποτέ ο IRA στο βιβλίο. Φανταζό-μουν πως υπήρχε κάποιος σκοτεινός λόγος γι’ αυτό, αλλά ο Νέβιλ μου εξηγεί πως υπάρχουν πολλές παραστρατιωτικές οργανώσεις στη βό-ρεια Ιρλανδία και πως δεν ήθελε να ξεχωρίσει καμία, καθώς όλες τους ευθύνονται για τρομο-κρατικές ενέργειες.

Μετά τα «φαντάσματα»Το θέμα πάντως έχει στοιχειώσει τον συγγρα-φέα περισσότερο και από τα φαντάσματα που στοιχειώνουν τον ήρωα, πράγμα που γίνε-ται προφανές και στο “Collusion”, που απο-τελεί sequel του πρώτου του βιβλίου. Και αν «Τα Φαντάσματα του Μπέλφαστ» ήταν ένα βι-βλίο που βγήκε αβίαστα στον Στιούαρτ Νέβιλ, το “Collusion” ήταν ένα βιβλίο που τον δυ-σκόλεψε. «Το ‘Collusion’ ήταν πολύ πιο δύ-σκολο από ‘Τα Φαντάσματα του Μπέλφαστ’. Το βασάνισα πολύ και δεν ήμουν σίγουρος πόσο καλό ήταν όταν το τελείωσα. Με έκπληξη και χαρά διαπίστωσα ότι ο ατζέντης μου μου είπε ότι το έβρισκε ακόμα καλύτερο». Η δήλωσή του δεν με εκπλήσσει. Παρακολουθώντας τον καιρό τώρα στο Facebook διαπιστώνω ότι εί-ναι αρκετά μετριόφρων, κοινωνικός, αλλά όχι PR-ίστας, ενώ ταυτόχρονα είναι συγκρατημέ-νος και συγκροτημένος στις απόψεις του. Δια-βάζοντας το blog του (το οποίο θέλει να κλεί-σει για να φτιάξει ένα blog για κιθάρες) βεβαι-ώνομαι ότι όντως είναι πολύ μετρημένος ως προς τη δουλειά του συγγραφέα και κατακρίνει τις ακρότητες. «Ενας συγγραφέας δεν πρέπει να πηγαίνει πάσο σε ό,τι του λένε, αλλά πρέπει να συνειδητοποιεί ότι είναι μέρος μιας βιομη-χανίας και να φέρεται επαγγελματικά. Υπάρχει ένας μικρός στρατός ανθρώπων που χρειάζε-ται για να φτάσει ένα βιβλίο στα μαγαζιά και δεν θα έπρεπε να τους θεωρεί δεδομένους. Πολλοί συγγραφείς πιστεύουν ότι η εκδοτική βιομηχανία τούς οφείλει μόνο και μόνο επει-δή έγραψαν ένα βιβλίο». Η στάση του Στιούαρτ Νέβιλ είναι εντυπωσιακά σεμνή για ένα συγ-γραφέα που έχει πάρει το χρίσμα από τον Τζέ-ιμς Ελρόι. Ισως τελικά, η δεύτερη μεγαλύτερη αρετή για ένα συγγραφέα να είναι η σεμνότητα και να είναι αυτή που διαχωρίζει όσους γρά-φουν για να πουν μια ιστορία από όσους γρά-φουν για να γίνουν διάσημοι.

v.tzanakari@metropolisnews.gr

-

--

31

32

Αναρωτιέμαι τι αλλάζει, όταν ένας συγγραφέας βραβεύεται για το βιβλίο του. Για τον ίδιο αλλά και για το αναγνωστικό κοινό. Και τι σημαίνει τε-λικά μια τέτοια διάκριση. Πριν από λίγο καιρό, ο συγγραφέας Δημήτρης Σωτάκης βραβεύτηκε με το Athens Prize for Literature [του περιοδικού «(δε)κατα»] για «Το θαύμα της αναπνοής», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Οπως και άλλοι συγγραφείς της γενιάς του (ενδεικτικά, ανα-φέρω τον Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και τη Λέναn Κιτσοπούλου) ακροβατεί ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι και στο τέλος πέφτει, όχι για να σε ικα-νοποιήσει ως αναγνώστη, αλλά για να σε πάρει μαζί του.

«Δεν πιστεύω τόσο σε γενιές συγγραφέων, δηλαδή σε συγκεκριμένη συνολική προδιάθεση των συγγραφέων μιας γενιάς με όμοια χαρακτη-ριστικά. Η λογοτεχνία είναι μια προσωπική υπό-θεση, μια μοναχική σχεδόν διαδικασία, η οποία εκ των πραγμάτων αποκλείει κοινά στοιχεία από συγγραφέα σε συγγραφέα», μας λέει ο Δημήτρης Σωτάκης, αν και τελικά μάλλον μπορεί να βρει κοινά στοιχεία ανάμεσα στον ίδιο και σε όσους γράφουν αυτή την περίοδο στην Ελλάδα. «Ωστό-σο», διευκρινίζει, «οι συγγραφείς που ζουν στην ίδια χρονική περίοδο, μοιραία, αφουγκράζονται τους κραδασμούς μίας και μοναδικής εποχής, ζώ-ντας στο ίδιο περιβάλλον, στην ίδια γεωγραφική περίπου θέση. Επομένως, μπορεί να δημιουργη-θούν κάποια κοινά στοιχεία, που όμως δεν είναι συνέπεια της λογοτεχνικής τους δράσης, αλλά πε-ρισσότερο φυσικό αποτέλεσμα μιας, κατά κάποιο τρόπο, κοινής ζωής».

Ο κόσμος του ΣωτάκηΑνοίγοντας με τα ακροδάχτυλα την κουρτίνα για να μπεις στον κόσμο του Δημήτρη Σωτάκη, έχεις ήδη παγιδευτεί. Σκοτεινή μυθοπλασία που, κα-θώς ξετυλίγεται, μπλέκεται σαν κουβάρι μέσα στον πραγματικό κόσμο και τον παρασύρει. Παί-ζοντας άλλοτε με την εμμονή και άλλοτε με τον εγγενή παραλογισμό της ιδέας τού να θυσιάσεις κάτι για να αποκτήσεις κάτι άλλο -όπως συμβαίνει στο «Θαύμα»-, σε υποβάλλει σε χιλιόμετρα δια-δρομής στον κόσμο των συναισθημάτων, όχι μόνο στις κεντρικές λεωφόρους, αλλά και σε συνοικιακούς έρημους δρόμους και σε ολοσκότεινα στενάκια, προσθέτοντας με δεξιοτεχνία σταγονομετρικές, ανεπαίσθη-τες, αλλά αποτελεσματικές δόσεις χιού-μορ. Και όλες αυτές τις διαδρομές μπο-ρείς να τις διανύσεις μέσα σε ένα διαμέ-ρισμα, σε ένα χώρο που είναι δικός σου, ολοδικός σου. Και ενώ για τον ήρωα του «Θαύματος» αυτός ο χώρος συνεχώς μικραίνει, για σένα μπορεί να ανοίγεται και να γίνεται σιγά-σιγά ένας κόσμος.

«Οι συγγραφείς της γενιάς μου γράφουν συ-χνά βιβλία που έχουν έντονο το στοιχείο της μο-ναξιάς, φυσικής και υπαρξιακής, έχουν ήρωες μονόχνοτους, ήρωες-θύματα μιας γενικής αποξέ-νωσης. Τελικά, θα έλεγα ότι το πιο έντονο κοι-νό χαρακτηριστικό είναι μια αυτιστική διάθεση των ηρώων τους, οι οποίοι εμφανίζονται συνή-θως αποκομμένοι από την πραγματικότητα, από μια ομαδική, μέσα σε κοινότητες, ζωή». Οι δικές του ιστορίες διαδραματίζονται μέσα σε αδιέξοδες επιλογές και σε παράλογους εγκλωβισμούς, στους οποίους όμως οδηγούν πράξεις συνηθισμένες, πράξεις καθημερινές. Ετσι, ο τρόπος του χαρα-κτηρίζεται συχνά καφκικός. Χωρίς να διαφωνώ με αυτή την άποψη, θα έλεγα πως έχει έρθει επι-τέλους ο καιρός να αναγνωρίσουμε τους νέους κόσμους των δημιουργών, πέρα από τις επιρροές τους ή τα δικά μας αναγνώσματα. Υπάρχουν δη-μιουργοί που έχουν πολλά να πουν, ακόμα πιο πολλά να γράψουν με έναν τρόπο που τελικά είναι πολύ δικός τους. Να τους δώσουμε το χώρο. Και το λόγο.

Δεν ξέρω αν κάτι από αυτά θα μπορούσε ή θα έπρεπε να αλλάξει με ένα βραβείο· στην πραγματικό-τητα, δεν το νομίζω. Αυτό που θα ευχόμουν είναι να αναγνωρίζουν οι αναγνώστες τους καλούς συγ-γραφείς ως τέτοιους και να αγα-πούν τα καλά βιβλία, αλλά και αυτό παραείναι κλισέ, για να το ευχηθώ, και ανοίγει και άλλα θέ-ματα για συζήτηση.

e.sourgidaki@metropolisnews.gr

Μια ομάδα νέων Eλλήνων συγγρα-

φέων έχει αρχίσει να εδραιώνεται στα ελ-

ληνικά γράμματα. Ενας από αυτούς, ο

Δημήτρης Σωτάκης, μας μίλησε για τον

ίδιο και τη γενιά του. Σας παρουσιάζουμε

τον κόσμο του.

33

Το χαρμόσυνο νέο ήρθε υπό τους ήχους ηλεκτρισμένης acid jazz. Οι Red Snapper στην Αθήνα. Και στη Θεσσαλονίκη. Για όσους δεν τους ξέρουν, πρόκειται για μία διαφορετική acid jazz μπά-ντα. Που κοίταξε στα μέσα της δεκαετίας των ’90s και προς την trip hop. Και γενικά, προς τον ηλεκτρονικό ήχο. Εάν κάποιος τους ξέρει σαν όνομα, αλλά δεν τους έχει ακούσει, ας κάνει μια δοκι-μή. Δεν είναι τυχαίο που έχουν περιοδεύσει με ονόματα, όπως οι Prodigy, η Βjork, οι Massive Attack. Πολυποικιλότητα ήχων, ο καλός χωράει παντού. Για τους πλέον δύσπιστους μπορεί να ανα-φερθεί το εξής: η Warp Records είναι ο θρύλος των εταιρειών ηλε-κτρονικής μουσικής. Ο,τι έβγαζε και βγάζει, έχει ποιότητα. Σε αυ-τήν οι Battles και οι Boards of Canada. Σε αυτήν ο πιο επιδραστι-κός εμπρηστής της ηλεκτρονικής σκηνής, ο Aphex Twin. Αυτή κά-

ποτε επέλεξε τους Red Snapper για το δυναμικό της. Σίγουρα δεν έπεφτε έξω. Τώρα για όποιον έχει εντρυφήσει στον ήχο τους, απλά ας απολαύσει. Γιατί ακόμα δίνουν live που σε γεμίζουν αναμνή-σεις. Μπορεί και αυτοί να είναι ένα σχήμα από reunion -ενώθη-καν ξανά το 2008 μετά από έξι χρόνια- αλλά υπάρχει διαφορά. Δεν είναι οι κλασικοί δεινόσαυροι που κάνουν tour αρπαχτή στη χώρα μας. Είναι μουσικοί με προσωπικό στιλ, μείγμα χιλίων επιρ-ροών. Μία μπάντα που το όνομά της είναι ακόμα ηχηρό. Και δεν χάθηκε στους μουσικούς λαβυρίνθους των ’00s.

INFORed Snapper2/12 Gagarin 205

NOTEBOOK

34

Πώς θα σας φαινόταν αν συ-ναντούσατε στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη ένα νέγρο και έναν Κινέζο εύζωνα να δια-φωνούν για το ποιος είναι πιο Ελληνας; Παράλογο; Υπερβολι-κό; Και όμως, στην παράσταση «Tromopolis… αιώνες τώρα» συμβαίνει και αυτό.

Και μάλιστα, είναι φυσιο-λογικό. Οπως φυσιολογικό εί-ναι οι άνθρωποι να ζουν στον κυβερνοχώρο τους και να απο-στειρώνονται ανά δευτερόλε-

πτο. Οπως είναι φυσιολογικό το κάπνισμα να θεωρείται χειρότε-ρο και από φόνο. Σε αυτή την Αθήνα του μέλλοντος, που ακό-μα και οι Καρυάτιδες μπορεί να ξαναζωντανέψουν, μπορούμε να παρατηρήσουμε να εκτυλίσ-σονται μια σειρά από χιουμο-ριστικά γεγονότα που «πατούν» στο σήμερα, για να σχολιάσουν το αύριο και αντίστροφα.

Στο έργο των Βαγγέλη Νάση και Νίκου Ιωαννίδη, το οποίο έχει σκηνοθετήσει ο

Γιάννης Κακλέας, βλέπουμε στη διάρκεια μιας μόλις ημέρας ανθρώπους (Γ. Χρυσοστόμου, Θ. Ανδρούτσου, Μ. Κωνσταντι-νίδου, Ν. Ιωαννίδης, Α. Αθα-νασιάδη, Β. Νάσης, Γ. Ποιμενί-δης) σε μεταβατική κατάσταση, να μην ξέρουν τι θέλουν και τι φοβούνται πιο πολύ. N.M.

INFO

Μια ιστορία για τα ψέματα και τις αλή-θειες των ερωτευμένων ανθρώπων, για τις δυσκολίες των εγωισμών και τη δι-αχείριση των επιθυμιών· όχι μόνο των ηρώων της. Ολων μας.

Μια ιστορία για όλα αυτά που δεν εί-ναι όπως φαίνονται, για αυτονόητα που καταστρέφονται, για κλισέ που αναπαρά-γονται, για τις συμβάσεις και κυρίως για μια ζωή ευτυχισμένη. Εξαιρετική παρά-σταση, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Ράγες. Γρήγορη και έξυπνη σκηνοθεσία

της Ζωής Ξανθοπούλου και ρεαλιστικές ερμηνείες από τους Δημήτρη Πλειώνη, Αννίτα Καπουσίζη και Μάρκο Σαρρή (οι δύο πρώτοι στους πρωταγωνιστικούς ρό-λους και ο τρίτος μπαλαντέρ σε τρεις ρό-λους), μια δουλειά δεμένη και αρμονική από κάθε άποψη.

INFO

Ο Τζίμης, η θρυλική περσόνα των λαζοπου-λικών «Μήτσων», τον καιρό της χρηματιστη-ριακής ευδαιμονίας με το αυτάρεσκο στιλά-κι του μπορεί να πήγαινε πλατεία, αλλά οι επίγονοί του (με τη συγκατάθεση, αλλά και

την προτροπή του) επι-λέγουν να κατέβουν… υπόγειο!

Ναι, καλά διαβάσα-τε. Υπόγειο. Και τι υπό-γειο!

Για την ακρίβεια, ένα υπόγειο που στα σπλάχνα του φιλοξε-νεί μια αυτοσχέδια θε-ατρική σκηνή. Μια underground (και όχι μόνο λόγω τοποθεσί-ας) σκηνή στο δεύτερο επίπεδο του υπόγειου parking στο Πολιτιστι-κό Κέντρο του Ιδρύμα-τος Μιχάλης Κακογιάν-

νης επί της Πειραιώς, που συμπυκνώνει με καταλυτικό τρόπο τις επιταγές της μετά Μνη-μονίου εποχής.

Low Budget -όνομα και πράγμα. Το πρώτο φερώνυμο φεστιβάλ βασισμένο σε μια ιδέα του Λάκη Λαζόπουλου και τη διορ-γάνωση από το www.tospirto.net (λέγε με Αννα Βλαβιανού) δίνει το δικό του ξεχωρι-στό τόνο και χρώμα στον καινούργιο urban culture γαλαξία της αθηναϊκής μητρόπολης.

Underground και low budget, σε πλήρη εναρμόνιση προθέσεων και συμπεριφορών, που παράγουν θέαμα ερεθιστικό και χορτα-στικό. Οπως η παραγωγή της ομάδας AbOvo με το «Τζάμπα Ελλάδα», που τα μέλη της κα-τέβηκαν πρώτα από όλους στο υπόγειο, για να υποδεχτούν τους Αθηναίους που αναζη-τούν πάντα το σπίρτο που φωτίζει τις αισθή-σεις τους…

Το θέαμα της ομάδας «στήθηκε» με τις οδηγίες του σκηνοθέτη Γιάννη Σαρακατσάνη και με τον Λευτέρη Ελευθερίου να δίνει ρέ-στα, ενσαρκώνοντας μία από τις πιο χαρα-κτηριστικές φιγούρες Ελληνα της Μεταπολί-τευσης που λειτουργεί με θρησκευτική ευλά-βεια εκτός κανόνα: ως αμετανόητος καπνι-στής, κλασικός Γάβρος και σπουδαστής πε-ριφερειακού ΤΕΙ που ειδικεύεται στην Πυρη-νική Ενέργεια.

Ο Ελευθερίου -γνωστός στο ευρύ κοι-νό από τα διαφημιστικά σποτάκια της Hellas Online- δανείζει φέτος τη φιγούρα του για τις ανάγκες του Ουκρανού μετανάστη Μίρι στη σειρά του Mega «Η γενιά των 592 ευρώ».

Τα φώτα της πόλης

35

Κάθε φορά που βλέπω κάποιον με ipod, mp3, handsfree, οτιδήποτε τέλος πάντων έχει αντικαταστήσει το walkman και το discman, βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου τι μουσική ακούει. Συνήθως χάνω, γιατί η εμφάνιση των ανθρώπων είναι πλέον πολύ παραπλανητική. Πού να σου περά-σει από το μυαλό ότι ο τύπος με τη μοϊ-κάνα και το μπλουζάκι Ramones θα σου απαντήσει «το καινούργιο της Βανδή», ενώ εσύ περιμένεις ένα ξερό “Varoukers”; Τα μουσικά σύνορα έχουν ανοίξει εδώ και καιρό και αυτό δεν θα ήταν καθόλου κακό αν ξέραμε γιατί ακούμε το κάθε τι, αν είχα-με δηλαδή το υπόβαθρο να τα τοποθετή-σουμε στη σωστή τους θέση. Αλλά πρέπει να είναι σαφές ότι μιλάμε μόνο για τοπο-θέτηση της μουσικής και όχι τοποθέτηση των ανθρώπων. Η άποψη που υιοθετούμε σε νεαρές ηλικίες ότι η μουσική δείχνει το ποιόν σου αποδεικνύεται ολότελα πλα-νερή. Υπάρχουν άθλιοι τύποι που ακούνε Antony and the Johnsons και συγκλονι-στικοί άνθρωποι που ακούνε Νατάσα Θε-οδωρίδου -γιατί θα πρέπει οι πρώτοι να αξιολογηθούν διαφορετικά; Ισα-ίσα, θα έπρεπε να αξιολογηθούν σκληρότερα. Με λίγα λόγια, μέσα στην απαράμιλλη αγένεια και γνήσια κακία που έχει κυριεύσει αυτή τη χώρα, ποσώς με ενδιαφέρει αν ο υπάλ-ληλος στο ΚΕΠ όπου βρέθηκα πρόσφατα, είχε περασμένα στο ipod rock, σκυλά-δικα, έντεχνα, άτεχνα, χαουζιές ή metal κομμάτια. Εν ώρα πανζουρλισμού, προ-σβολών και αυθεντικής ελληνικής παρά-νοιας, ήταν αυθόρμητα ευγενικός και κα-λοσυνάτος, ό,τι και αν έβαλε να ακούσει, όταν κόπασε η μπόρα.

YELLOW BRICK ROADS

Δύσκολος τίτλος για να κυκλο-φορήσει τη συγκεκριμένη εποχή. Οταν τα σενάρια πτώχευσης είναι καθημερινά, ένας δίσκος ονο-μαζόμενος “End Is Near” ακού-γεται το λιγότερο απειλητικός. Η ολοστρόγγυλη κοιλιά, όμως, στο εξώφυλλο του νέου δίσκου των Cyanna βάζει τα πράγματα στη θέση τους και εγκυμονεί πολλές εκ-πλήξεις. Παραστρατήματα, αποτυχημένοι έρωτες, πτώση και άνοδος, θεοί και δαίμονες είναι λίγα μόνο από τα πράγματα που απασχολούν μία από τις πιο πετυχημένες εγχώριες μπάντες στο τρίτο τους δισκογραφικό βήμα. Στο άλμπουμ αυτό, οι Cyanna καταφέρνουν να κρατήσουν το προσωπικό τους στιλ, μπλέκουν δηλαδή το rock με την ηλεκτρονική μουσική, μεταφράζοντας αυτή τη φορά το ηλεκτρο-νικό κομμάτι σε industrial, κάτι που ομολογουμέ-νως τους ταιριάζει πολύ. Καταφέρνουν έτσι να φτιά-ξουν ένα άλμπουμ σφιχτοδεμένο, αλλά ταυτόχρονα εκρηκτικό, με αρκετές επιρροές των σκοτεινών ’80s, αλλά περασμένες ένα-δυο χεράκια σύγχρο-νο ύφος (βλέπε το εκπληκτικό “Perfect Mistake”), ιδανικό άκουσμα για κάποιον πιτσιρικά που θέλει να αρχίσει να ακούει rock. Και για όσους δεν είμα-στε πιτσιρικάδες; Εμείς απλώς υποκλινόμαστε σε ένα συγκρότημα που έχει ιδέες, ταλέντο, δουλεύει σκληρά και διασκευάζει εξαιρετικά το “I Wanna Be Your Dog” των Stooges. Respect!

INFOCYANNAEnd Is NearSONY MUSIC

Το πράγμα φαινόταν από την αρχή. Από όλους τους Take That, ο Robbie ήταν αυτός που ερωτευόσουν αν ήσουν έφηβη στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Και ως γνωστόν, αν τα κορίτσια σε λατρεύουν, γίνεσαι σταρ. Ο Robbie Williams είχε βέβαια και άλλα πράγ-ματα που τον έκαναν αστέρι πρώτου μεγέ-θους. Εκπληκτικές ιδέες, ερμηνευτικό ταλέ-ντο, εμμονές, θράσος και εκρηκτική σεξου-αλικότητα. Ωστόσο, τα δύο τελευταία του άλ-μπουμ δεν ήταν αυτό που περίμενε το κοι-νό του και περισσότερο ο ίδιος. Ετσι, απο-φάσισε να κάνει reboot κυκλοφορώντας ένα greatest hits άλμπουμ, το οποίο αναμένεται να αναπτερώσει το ηθικό του, αλλά και τα οικονομικά του καθώς πούλησε 120.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορί-ας του. Η στιγμή δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερη, καθώς είχε προηγηθεί η επα-νένωση των Take That και η ανακοίνωση της Progress Live 2011. Το “In and Out of Consciousness” δίνει στους ακροατές την ευκαιρία να αποκτήσουν μερικές από τις σημαντικότερες επιτυχίες του των τελευταί-ων 20 ετών, όπως τα “Something Stupid”, “Rock DJ” και πολλά άλλα.

INFOROBBIE WILLIAMSIn and Out of Consciousness: Greatest Hits 1990-2010EMI

To ρομαντικό κορίτσι που έχει τα-ράξει τα τελευταία χρόνια τη μουσι-κή της Αθήνας επιστρέφει στα γνω-στά της λημέρια. Από σήμερα και κάθε Παρασκευή η Ηρώ Σαΐα θα οδηγεί σε ένα τρυφερό ταξίδι τους θαμώνες της Αθηναΐδας. Μέσα από τη δική της «Γυναίκα Τρια-ντάφυλλο» και παρεά με τον Νεο-κλή Νεοφυτίδη στο πιάνο και την Μαριλίζα Παπαδούρη στο βιολο-ντσέλο, η Ηρώ ξεδιπλώνει το τα-λέντο της και ερμηνεύει αγαπημέ-να κομμάτια της διεθνούς και ελ-ληνικής μουσικής. Τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Γιάννη Σπα-νού, του Σταμάτη Κραουνάκη, του Θάνου Μικρούτσικου αλλά και των Beatles. Τραγούδια παλιά και δι-καιωμένα από τον χρόνο, τραγού-δια νέα με «άρωμα» τριαντάφυλλου που διάλεξαν ο Σταμάτης Κραου-νάκης μαζί με την Ηρώ Σαΐα. N.M.

36 NOTEBOOK

Σας λέει κάτι η αγγλική λέξη του τίτλου; Οχι; Δεν πάει το μυαλό σας σε βιβλία που αφηγούνται ηθοποιοί, δραματοποιημένα δηλαδή; Κακώς, γιατί είναι υπέροχα. Δεν με νοιάζει αν σας ακούγεται περίεργο, εγώ τα λατρεύω. Οδηγώντας άπειρες ώρες με το αμάξι, χρειαζόμουν λύση. Είχα ακού-σει όλα τα CD μου. Από δύο φορές. Δεν άντεχα να ακούω άλλη κλάψα στο αθλητι-κό ραδιόφωνο. Μέχρι που μία ημέρα δο-κίμασα τούτο το ναρκωτικό. Η κοντινότε-ρη εμπειρία που θα έχετε οι περισσότεροι είναι η «Λιλιπούπολη». Και μην μου πείτε ότι δεν σας άρεσε.

Ποίηση του Πόε με τη φωνή μιας γριάς Αμερικάνας ηθοποιού, συνοδεία

τσέλου. Τα πιο γαμάτα διηγή-ματα επιστημο-νικής φαντασίας του 20ού αιώνα χωράνε σε ένα CD. Θεατρικά του Οσκαρ Ουάιλντ για τα αυτιά σας μόνο. ΟΚ, είναι στα αγγλικά, συμ-φωνώ. Καιρός να εξασκηθείτε στην lingua franca του καιρού μας. Βα-ριέστε να διαβά-σετε τον «Κώδικα Da Vinci»; E τότε,

ακούστε τον. Υπάρχουν υπερπαραγωγές του BBC, όπως το “Hobbit” του Τόλκιν. Που κάθε ρόλο αναλαμβάνει και διαφο-ρετικός ηθοποιός. Υπάρχουν τόσα πολλά. Θα βάλω τα κλάματα από τη συγκίνηση.

Εάν δεν είστε της λογοτεχνίας, δεν πειράζει. Υπάρχει όγκος ιστορικών, όπως και επιστημονικών συγγραμμάτων ή «ακουσμάτων», εάν προτιμάτε. Για τους πολύ σκληρούς χρήστες, δε, υπάρχουν ακόμα και διαλέξεις. Αφεθείτε στη μα-γεία Πακιστανού μαθηματικού που ανα-λύει τον απειροστικό λογισμό. Τελευταία, υπάρχουν και κάποιες λίγες εκδόσεις στα ελληνικά. Τα βρίσκετε δύσκολα στο εμπό-ριο, εύκολα και συχνά τζάμπα στο διαδί-κτυο. Audiobooks για το σπίτι, το αυτοκί-νητο, το γυμναστήριο, το στρατόπεδο. Και για τη δουλειά. Με ακουστικά κρυμμένα. Για να μην σας πάρει χαμπάρι το κακό αφεντικό.

Από την εβδομάδα που έρ-χεται, δεν θα εστιάσουμε ούτε στην Παγκόσμια Ημέ-ρα κατά του Αids, ούτε σε αυτήν που σχετίζεται με την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Θα εστιάσουμε σε κάτι σημαντικότερο και πανανθρώπινο: την Παγκό-σμια Ημέρα Προστασίας των Υπολογιστών, που γιορτάζε-ται στις 30 Νοεμβρίου. Για όσους λοιπόν καθίσουν σπί-τι για να γιορτάσουν, η ται-νία “Ghost in the shell” είναι απλώς ιδανική. Το μάνγκα αριστούργημα επιστημονι-κής φαντασίας του Μαμούρο Οσι (1995) μάς μεταφέρει στο έτος 2029. Δύο ειδικοί αστυνομικοί, μία εκ των οποίων είναι σάιμποργκ, αναζητούν έναν περιβόη-το χάκερ ονόματι Puppet Master. Εκπληκτική μουσι-κή, εσωτερικές ηλεκτρονι-κές αναζητήσεις, εξαιρετική σκηνοθεσία σε μια ταινία που πάνω της βασίστηκε το Μάτριξ. Και μην ξεχάσω: χρόνια μας πολλά!

Ξέρω ό

τι δεν ε

ίναι κα

ι πολύ

σωστό ν

α παρε

νοχλείς

ένα

παντρε

μένο ά

νδρα, α

λλά στη

δική μ

ου περίπ

τωση η

κατάσ

ταση

έχει φτ

άσει στ

ο απρο

χώρητο

. Δεν υπ

άρχει ε

υτυχία

που να

κόβετ

αι στα

τρία, έλ

εγε παλ

ιά Ελλη

νίδα τρα

γουδίστρ

ια, αλλ

ά πού ν

α τα ξ

έρεις εσ

ύ αυτά

.

Εσύ ζει

ς στο όμ

ορφο Π

αρίσι σ

ου, με τ

ην γυν

αικούλ

α σου κ

αι τα π

αιδάκια

σου,

κάνεις

και κα

μία τα

ινιούλα

με την

Αντζελί

να και

όλα κα

λά. Να

ξέρεις

όμως ότ

ι

εδώ στη

ν Ελλά

δα τίπο

τα δεν

πάει κα

λά. Και

οικονομ

ική κρ

ίση έχου

με και δ

ουλειές

δεν έχου

με και ε

σένα δεν

έχω να

παρηγ

ορούμαι

τουλάχ

ιστον. Σ

ου στέλ

νω, λοι

πόν,

έκκλησ

η και σ

ε παρα

καλώ ν

α πετα

χτείς λι

γάκι μέ

χρι την

Ελλάδ

α να μ

ε γνωρί

σεις.

Μην νομ

ίζεις, δ

εν είμα

ι καμιά

τυχαία

. Εχω δ

ει 100

φορές τ

ον «Ψαλ

ιδοχέρη

»

και κό

ντεψα ν

α φυτέ

ψω ένα

χρυσό δ

όντι μετ

ά τους

«Πειρα

τές της

Καραϊβ

ικής».

Α! Δεν σ

ου είπα

, είμαι κ

αι εναλ

λακτική

. Δέχομ

αι να

μην κά

νουμε θ

ρησκευ

τικό γά

μο και

να αρ

κεστού

με σε έν

α

απλό σύ

μφωνο σ

υμβίωσ

ης. Ωστ

όσο, αν

δεν σε

πειράζε

ι, επειδή

έχω κα

νονίσει

ήδη να

μας πα

ντρέψε

ι ο Ale

xandro

s

Chantz

is, μπορ

ούμε να

τον

φωνάζο

υμε κο

υμπάρο

;

Dear Jo

nny

Christo

fer

Depp II

Yours,Giolanda Peri

Ναι ρε…

ωω όότιτιδ δενεν

ε είνίναιαι κ κ

αιαι π πολολύύ

σωσωσσ

νδρα, α

λλά στη

δική μ

οχώρητ

ο. Δεν υ

π

δατρα

γουδί

ρητο. Δ

εν

ρητο. Δ

εν

υ με

DeD ar

ChChriDeaD

DeD

37

Μια Αθήνα που λίγοι έχουμε την ευκαι-ρία να δούμε μας παρουσιάζει ο Μπάμπης Μακρίδης στην εξαιρετική μικρού μήκους ταινία του «Ο τελευταίος φακίρης» (2005). Ο Κώστας Μπερικόπουλος υποδύεται τον Ινδό Αλί Καζάν, «τον τελευταίο αυθεντικό φακίρη που μας έχει απομείνει σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς της κοροϊδίας και της απατεωνιάς». Ο Κώστας Φιλίππογλου, από την άλλη, υποδύεται το μάγο Αλεξ, εκ-παιδευτή και στην ουσία εκμεταλλευτή του Αλί Καζάν. Με τον πύρινο λόγο του ο Αλεξ ταξιδεύει το φαινόμενο Καζάν στις συνοικί-ες της Αθήνας, εκεί όπου τα μάγια και τα φακιρικά έχουν ακόμα θέση. Σκηνικός χώ-ρος της ταινίας είναι η ινδική παροικία (αν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο) στο κέντρο της Αθήνας. Οδός Μενάνδρου, Πειραιώς, Ομόνοια, Κεραμεικός, ινδικά παντοπωλεία, εστιατόρια με παραδοσιακά ινδικά φαγητά (ξεχωρίζει το διάσημο ινδικό εστιατόριο “Jaipur Palace” στο Μαρούσι) και όλη η κουλτούρα ενός άλλου πολιτισμού, ο οποί-ος βρίσκεται κάτω από τη μύτη μας και δεν τον προσέχουμε. Η ιστορία του Αλί Καζάν είναι τόσο θλιβερή όσο οποιουδήποτε άλ-λου μετανάστη που δεν έχει κάπου να στη-ριχθεί. Υπακούει πιστά το δυνάστη του κά-νοντας δύσκολα κόλπα και θέτοντας τη ζωή του σε άμεσο κίνδυνο για ένα πιάτο φαΐ. Πέρα από το ινδικό φόντο, ένας άλλος κό-σμος προβάλλεται μέσα από την κάμερα του Μακρίδη: αυτός των ταχυδακτυλουργών και των μάγων. Η διάσημη Ακαδημία Ταχυδα-κτυλουργών που έχει ιδρύσει ο μάγος Κρί-στοφερ στη Νέα Ιωνία, παλιές αφίσες από μάγους, καταπόσεις γυαλιών και σπαθιών, δραπετεύσεις από κλουβιά, καθώς και αί-θουσες που φιλοξενούν τέτοια θεάματα αναδεικνύουν ένα «σπορ» που σιγά-σιγά ξε-χνιέται. Στην τελευταία σκηνή, ο Αλί Καζάν θα προσπαθήσει να κάνει το καλύτερό του κόλπο: να εξαφανιστεί. Θα τα καταφέρει;

Ηλικιακό ζήτημα τίθεται στο δίλημμα αυτής της εβδομάδας με τις προτεινόμενες ταινίες να έχουν όχι μόνο χάσμα γεωγραφικό, αλλά και γενεαλογικό. Από τη μία, τα τιμημένα γηρατειά του Μάικ Λι στην ταινία «Μια χρονιά ακόμα» είναι κάτι παραπάνω από ένα απλώς πολυβρα-βευμένο καστ. Ο Τζιμ Μπρόουντμπεντ έχει ήδη βραβευτεί με Οσκαρ (για την ταινία «Ιρις»), ενώ η Ιμέλντα Στάντον και η Λέσλι Μάνβιλ έχουν «κεντήσει» κατά διαστήματα στη μεγάλη οθόνη («Το μυστικό της Βέρα Ντρέικ» και «Ολα ή τίποτα» αντίστοιχα). Πρόκειται για μια ταινία που εστιάζει στην καθημερινότητα και τα προβλήματα ενός ηλικιωμένου ζευγαριού καθώς ο χρό-νος περνά ανεπιστρεπτί. Το γεγονός ότι έχει την υπογραφή του αριστοτέχνη Μάικ Λι και το ότι καταχειροκροτήθηκε στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών αρκούν για να μας στείλουν στο σινεμά.Από την άλλη, τα ατίθασα νιάτα του Παναγιώτη Κράββα στην ταινία «Ο θάνατος που ονειρεύ-τηκα» παραείναι ατίθασα και τρελούτσικα. Το νεανικό καστ -που είναι ήδη δοκιμασμένο σε τη-λεόραση, θέατρο, κινηματογράφο- αποτελούν οι: Τζένη Θεωνά, Λένα Παπαληγούρα, Μυριέλλα Κουρεντή, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Νίκος Αγγελής, Γιώργος Σπάνιας και Κωνσταντίνος Γαβα-λάς. Η ταινία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, περνάει μέσα από τον έρωτα δύο νεαρών και φτάνει σε μυστικές τελετές, κραυγές, αίμα, θύματα και θύτες. Μια επίσκεψη στην οργανωμένη ιστοσελίδα της ταινίας (www.othanatospouoneireftika.gr) θα σας λύσει όλες τις απορίες. Πού πάμε λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες; Οι φανατικοί της στήλης ξέρουν ήδη την απάντηση. Πείτε την να σας ακούσω! Μα φυσικά, στην ελληνική ταινία. Τόπο στα νιάτα! Εξάλλου, οι ηλι-κιωμένοι μόνο στα καφενεία πηγαίνουν. Και αυτά έχουν κλείσει όλα.

38 NOTEBOOK

Τα ebooks αρχίζουν να διαδίδονται και εδώ. Οι εκδόσεις Καστανιώτη πειραματίζονται και αφή-νουν στον αναγνώστη το ζήτημα της τιμής για το νέο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη «Η Εβδο-μη Αίσθηση, troika Μοίρα». Το βιβλίο διατί-θεται για «κατέβασμα» από το ηλεκτρονικό βι-βλιοπωλείο του εκδοτικού οίκου «με ελεύθε-ρη τιμή από το μηδέν έως το άπειρο» ως τις 31 Δεκεμβρίου του 2010. Μπορείς να το απο-θηκεύσεις στον υπολογιστή σου διαλέγοντας εσύ πόσο θα πληρώσεις μέσω πιστωτικής κάρ-τας. Το βιβλίο ξεκινά μέσα σε ένα αεροσκάφος εν ώρα απογείωσης. Οι επιβάτες δείχνουν ξέ-γνοιαστοι, κανείς δεν αντιλαμβάνεται τον ελλο-χεύοντα κίνδυνο, πόσο μάλλον ότι το αεροσκά-φος απογειώθηκε με άδεια τα ντεπόζιτα καυσί-μων. Δύο Eurofighter και ένα F16 πλαισιώ-νουν ξαφνικά το αεροσκάφος. Οι πιλότοι τους κοιτούν αδιάκριτα στο εσωτερικό του ελέγχο-ντας την κατάσταση, «σαν να κάνουν καμάκι». Ο πιλότος προσπαθεί να τους κρατήσει ψύχραι-μους. Ο γράφων καταλήγει στην εντατική, όπως και η Ελλάδα. Τρεις τύποι με λευκές μπλούζες τον ενημερώνουν για την κατάστασή του και το πρόγραμμα αποθεραπείας. Ακολουθεί μια έξυ-πνη ανάλυση της σημερινής κατάστασης της ελ-ληνικής οικονομίας. Χριστιανικές παραβολές, φιλοσοφικά ανέκδοτα της αρχαιότητας, όλα σε ένα λαβυρινθώδες κείμενο για τα σημερινά αδι-έξοδα υπό μορφή συνεχούς παραίσθησης. Ή μάλλον «έβδομης αίσθησης», μιας χαραμάδας ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη δυνατό-τητα. Δοκίμιο δηλαδή, αλλά γραμμένο υπόγεια και υπαινικτικά. Σημεία στο βιβλίο δείχνουν να ασκούν δριμεία κριτική προς τον Πρωθυ-

πουργό, ενώ επανέρχεται συχνά ο Επιμενίδης, ο έβδομος σοφός της αρχαιότητας, Κρητικός με σκέψη κριτική. Πλάτωνας, Ναμπόκοφ, Χα-τζιδάκις, Μέσι, Ζιντάν, Μουρίνιο, Νίτσε, Μαρξ παρελαύνουν στις σελίδες, οι οποίες γυρνούν γρήγορα παρά τα βαριά ονόματα. Ο Ανδρουλά-κης μέσα από το λαβύρινθο της αφήγησης κα-ταλήγει να προτείνει αναπρογραμματισμό του χρέους και αποδέσμευση από τη στενή αγκα-λιά της «Τρόικας Θεάς», που όλο μορφές αλλά-ζει «σωτήρια Μητέρα Γη και Μέδουσα Γοργώ». Εφικτό; Δεν ξέρω. Πάντως, η δυνατότητα κατε-βάσματος με ελεύθερη τιμή δεν με χάλασε.

INFO

Ο Κώστας Ταχτσής γεννήθηκε στη Θεσ-σαλονίκη το 1927, μεγάλωσε όμως και έγραψε στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε σε πολύ μικρή ηλικία. Στη συλλογή πε-ζογραφημάτων «Η γιαγιά μου η Αθήνα» περιέχονται διηγήματα και άρθρα με κε-ντρικό άξονα την Αθήνα -ή ό,τι έχει μεί-νει από εκείνη την Αθήνα που ο Ταχτσής αγάπησε. Το καφενείο του προπάππου του στη διασταύρωση των οδών Πειραιώς και Κολοκυνθούς, απέναντι από το βρεφοκο-μείο. Τα μεγαλοπρεπή νεοκλασικά της πό-λης και τα παιδιά που έπαιζαν στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού. Οι πρώτες αλητείες του αφηγητή, καβάλα στο τραμ του Βοτανικού. Το καρναβάλι του 1935 στη συνοικία του Ψυρρή, ο Λυκαβηττός και ο μικροαστικός βίος στην οδό Ιππο-κράτους. Ο λόφος του Φιλοπάππου, αμά-ντρωτος από συρματοπλέγματα, αλλά ήδη σε κίνδυνο τουριστικό. Ο μικρός παρά-δεισος του μοναστηριού της Καισαριανής και οι λιγοστοί λαχανόκηποι που επιβιώ-νουν ανάμεσα στα εργοστάσια στον Αγιο Γιάννη τον Ρέντη. Ο Ταχτσής καταγράφει μια Αθήνα της δικτατορίας, μια πόλη που μεταμορφώνεται και είναι έτοιμη να σκάσει από τον υπερπληθυσμό. Αλλά δεν γκρινιάζει, στα υπόλοιπα κείμενα του τό-μου παρατηρεί και αφηγείται περιστατικά με μορφές της πόλης. Ο ωραίος Αλέξης Ακριθάκης ο ζωγράφος, ένα από τα παι-διά της πλατείας Κολωνακίου, βουρκώνει βλέποντας το πρώτο τανκ. Ο πράος Γιώρ-γος Σεφέρης δεν ψάχνει «για ταξί» πίσω από το Στάδιο, αλλά «για Ταχτσή» και αν διστάζει αρχικά να κάνει τη δήλωση κατά της δικτατορίας, έπειτα οργίζεται και αγρι-εύει. Ο συγχωρεμένος Ρόδης Ρούφος με καφέ και συζήτηση πολιτική στο Μπρα-ζίλιαν προσμένει να ωριμάσουν οι συν-θήκες για αντίδραση στο καθεστώς. Και γύρω τους, μια γιαγιά Αθήνα όμορφη, με τη νοσταλγία της, αλλά και με τα (λογοτε-χνικά) κουτσομπολιά της.

Χάζευα στο Μοναστηράκι την περασμένη Κυριακή μήπως και βρω κανένα παλιό και φτηνό βιβλιαράκι. Στα σεντόνια των παλιατζήδων χάμω, που συνή-θως δεν ξέρουν τι έχουν, μπο-ρείς να αγοράσεις λόγου χάρη την «Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος» του Π. Κανελλό-πουλου με 20 ευρώ, παρά τους ισάριθμους τόμους της. Εχω όμως το κακό να ψάχνω μόνο για ό,τι μου έχει από πριν καρφωθεί στο κεφάλι. Ετσι, τις προάλλες έψαχνα το ποιμενικό μυθιστόρημα του Λόγγου «Δάφνις και Χλόη» σε μετάφραση του Ρόδη Ρούφου με σκίτσα του Χατζηκυριάκου-Γκίκα. Φυσικά και δεν το βρήκα. Αλλά έπεσα πάνω σε κάτι εντελώς απρόσμενο και το τσίμπησα. Το βιβλίο «Δύο Φί-λοι Λαοί» του Ενβέρ Χότζα που εκδόθηκε το Γε-νάρη του 1985 στα Τίρανα. Ο Αλβανός ηγέτης Χότζα, ανθολογώντας αποσπάσματα του πολιτικού

ημερολογίου του, προσπαθεί να χτίσει μια γέφυρα ανάμεσα στη χώρα του και τη σοσιαλίζουσα Ελλάδα της εποχής, μιας και με ΕΣΣΔ και Κίνα δεν τα πήγαινε και τόσο καλά. Τον Απρίλη του 1985 ο Χότζα πέθανε. Πάντως, στο βι-βλίο μάς υμνεί για τα καλά, τι ελ-ληνική φιλοσοφία, τι θύμησες και αγάπες και λουλούδια. Δέκα χρό-νια μετά, η Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας είχε πέσει, και εμείς εδώ βγάζαμε συνθήματα του στιλ: «Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ!». Τέλος πάντων, το βιβλίο στην τσέ-πη και καθότι συνόδευα θεία μου σε εξόρμηση στο Μοναστηράκι, μπαίνουμε σε ένα ταξί. Χότζα μου,

ο ταξιτζής ήταν Αλβανός. Ο Γιάννης. Του δείχνω το βιβλίο και άρχισε να κλαίει. «Ε, είχαμε καρπού-ζια με τον Χότζα και σπίτι πέτρινο και ντομάτες και περιβόλια! Αντε να φυτέψεις καρπούζια τώρα στο χωριό μου! Αχ! Μας έφαγε ο Μπερίσας! Ο,τι πει η Αμέρικα!».

ηχχΕΕτοβλανΑβγθαΤέπησεμπ

39

Τέλος τα σοβιετικά φαγητά. Τώρα θα πάμε στο άλλο τέρας του ψυχρού πολέ-μου. Αμέρικα, Αμέρικα! Φορτώνουμε τα πράγματα στη φουσκωτή βάρκα μας και πλέουμε τον Ατλαντικό. Κάνοντας κουπί. Τονίζουμε εξαρχής ότι οι ΗΠΑ έχουν -όπως όλες οι χώρες- παραδοσι-ακό φαγητό. Εχουν αναδείξει μεγάλους σεφ. Και πραγματοποιούνται γαστρονο-μικά θαύματα στη χώρα των γιάνκηδων. Αλλά όχι και έτσι, ρε αδέρφια. Ελεος! Εξηγούμαι. Πριν από τέσσερα χρόνια ο άγνωστος ακόμη τότε Abel Gonzalez Junior συμμετείχε σε τοπικό διαγωνισμό του Τέξας. Εκεί παρουσίασε την «εφεύρε-σή» του, την -κρατηθείτε- τηγανητή κόκα κόλα. Τυχαίο το ότι έγινε κάτι τέτοιο στο Τέξας; Οχι μόνο δεν το νομίζω, το απο-κλείω κιόλας.

Ο τουλάχιστον ευφάνταστος μάγει-ρας είναι πια ο βασιλιάς της φριτέζας στη χώρα του. Φυσικά. Εδώ τηγάνισε μέ-χρι και το γνωστό αναψυκτικό. Ως εξής έχει η συνταγή: ρίχνουμε κουρκούτι με βάση την κόκα κόλα σε λάδι πιο καυτό και από την κόλαση. Από πάνω σιρόπι κόκα κόλας για την υπερβολή του πράγ-ματος. Α, και βέβαια κρέμα και ζάχαρη. Τρέμε γνωστή αλυσίδα ταχυφαγείων, κά-ποιος βρήκε τροφή πιο ανθυγιεινή και από τη δική σου. Κάθε μερίδα έχει τον εκπληκτικό αριθμό των 830 θερμίδων. Ξέρετε, από εκείνες τις κακές που σε γε-μίζουν τύψεις.

Στη χώρα της Ελευθερίας η πρω-τοτυπία φέρνει δόξα. Και χρήμα. Αλλά άλλο πρωτοπορία και άλλο πρωτοτυπία. Η πρώτη είναι η πραγματικά άξια. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δηλαδή ερω-τώ: εάν ήμουν Ελληνοαμερικάνος, εάν ήμουν σεφ, εάν έβραζα κοκορέτσι και το σέρβιρα με παγωτό φασολάδας, τώρα θα ήμουν διάσημος; Οχι άλλες φαεινές ιδέες! Πονάνε τα μυαλά μας. Και τα στο-μάχια μας.

g.rompolas@metropolisnews.gr

Το Μάρτιο του ’08, η Elen Page φωτογραφήθηκε για το εξώφυλ-λο του περιοδικού Interview, φορώντας ένα μαύρο σακάκι, ένα λευκό πουκάμισο από μέσα και μια λυτή γυναικεία γραβάτα που κύκλωνε το γιακά της.

Η φωτογράφιση αυτή ήταν ένας φόρος τιμής της νεαρής Καναδής ηθοποιού στην αγα-πημένη της Πάτι Σμιθ, η οποία είχε κάνει στο παρελθόν μια αντίστοιχη φωτογράφιση. Αλ-λωστε, η λέξη «αγαπημένη» δί-πλα στο όνομα της αποκαλούμε-νης «γιαγιάς του πανκ» είναι συ-χνό φαινόμενο.

Στην αυτοβιογραφία της, το “Just Kids”, που κυκλοφόρη-σε τον Ιανουάριο, καταθέτει, με αυτό τον καλλιτεχνικό αναρχι-σμό της, μια ζωή γεμάτη ανησυ-χία και δημιουργία. Το ζητούμε-νο όμως είναι άλλο. Το σημαντι-

κό και έντονο βίο της τον γνω-ρίζαμε ή τον υποθέταμε. Επίσης ξέραμε, μέσω των στίχων και των συλλογών της, ότι ο ποιη-τικός της λόγος είναι σπουδαί-ος. Δεν είχαμε όμως ιδέα για την ικανότητά της στην πεζο-γραφία, για τη συνέπεια και την ευστοχία της στο non fiction γράψιμο. Εκτός από εμάς λοι-πόν, εξεπλάγησαν και άλλοι. Οι υπεύθυνοι του National Award of Books που της απένειμαν την περασμένη εβδομάδα αυτό το σημαντικό συγγραφικό βρα-βείο, καταξιώνοντάς την και σε ένα χώρο έξω από τη μουσική. Για την ίδια, όπως είπε, έχει εν-διαφέρον να δει πώς νιώθει κά-ποιος, όταν έχει πάρει αυτό το βραβείο. Ως μια εμπειρία δηλα-δή. Ως άλλη μια εμπειρία που προστίθεται στη λίστα των μπιτ βιωμάτων της, των ροκ σκηνών

και των ακτιβιστικών της δρά-σεων. Οχι βέβαια ότι χρειαζό-ταν οποιοσδήποτε να επιβεβαι-ώσει το μύθο της. Τη θέση της στην ιστορία την έχει κλειδώ-σει στη συνείδηση οποιουδή-ποτε έχει ακούσει το “Horses”, οποιουδήποτε την έχει δει έστω και μία φορά λάιβ. Αν και γεν-νημένη την προτελευταία ημέρα του 1946, διανεύοντας δηλαδή το 63ο έτος της ζωής της, η Πάτι Σμιθ δεν θα γίνει ποτέ “too old to rock ‘n’ roll”, οπότε ελπίζου-με να την δούμε ξανά στα μέρη μας. Είτε για να την ακούσουμε να απαγγέλει το “Ghost Dance”, είτε για να «διαδηλώσει» με το “People have the Power”, είτε για να διασκεδάσει με το “Because the night”, είτε για να μας μιλήσει σε κάποια αίθουσα για το βιβλίο της.

To National Award of Books κατέληξε φέ-τος στην Πάτι Σμιθ. Εκπληξη; Στο αυτοβι-ογραφικό “Just Kids” μας γνωρίζει κάποιες στιγμές από τη ζωή της αλλά κυρίως άλλο ένα ταλέντο της.

40

Συνήθως αντιμετωπίζουμε την ιστορία ως κάτι μουμιοποιημέ-νο. Είναι όμως κάτι ζωντανό. Μια αδιάσπαστη αλυσίδα. Και ο γεωγραφικός χώρος των Βαλ-κανίων είναι χαραγμένος από αυ-τήν. Στο μουσείο Κυκλαδικής Τέ-χνης βρίσκουμε δύο εκθέσεις να συνδιαλέγονται μεταξύ τους. Η μία για την κοιλάδα του Δούναβη και η άλλη για τα καθ’ ημάς. Και οι δύο για τη Νεολιθική εποχή. Απευθυν-θήκαμε στον επιμελητή του μουσεί-ου, κ. Παπαδημητρίου. Γιατί θέλα-με να πειστούμε ότι η ιστορία δεν εί-ναι κάτι ξένο. Μας είπε ότι ο μεταμο-ντέρνος κόσμος μας έχει υιοθετήσει μια minimal αισθητική. Μια back to basics λογική. Ετσι, τα αντικείμενα εκείνης της εποχής δεν μας ξενίζουν. Οι minimal γραμμές τους μας είναι ιδιαίτερα οικίες. Τελικά, ένα νεολι-θικό κόσμημα άνετα το φορούσε μια σημερινή κοπέλα. Και μετά πήγαινε βόλτα στο Γκάζι. Τα Βαλκάνια είχαν «αλισβερίσι» από τότε. Λόγω ψυ-χρού πολέμου εμείς χάσαμε τις επα-φές με τους γείτονές μας. Τους Βούλ-

γαρους, τους Ρουμάνους. Εξετάζο-ντας όλοι μαζί το παρελθόν μας μπο-ρούμε να βρούμε κοινές συνισταμέ-νες, κοινές απαρχές. Αλλωστε, τα ποτάμια πάντα ένωναν τους ανθρώ-πους πολύ περισσότερο από όσο τους χωρίζουν τα σύνορα. Ομως,

γιατί τελικά μας είναι οικεία τόσο παλιά πράγματα; Πιθανόν γιατί τότε για πρώτη φορά λειτούργησαν πιο «ανθρώπινα» οι άνθρωποι. Με άξο-να τη γεωργία, το σπίτι, την οικογέ-νεια και όχι τις περιπλανήσεις στην άγρια φύση.

g.rompolas@metropolisnews.gr

INFO

Αγαπάς τη φωτογραφία; Αν η απάντη-ση είναι ναι, φρόντισε τα βήματά σου να σε βγάλουν μέχρι τις 12 Δεκέμβρη στην Εσπλανάδα στο Φάληρο δίπλα από το γή-πεδο Tae Kwon Do, εκεί που το Athens Photo Festival κορυφώνεται με την έκθε-ση Under the bridge. Ο χώρος έχει μετα-μορφωθεί σε μία εναλλακτική πλατφόρ-μα καλλιτεχνικής έκφρασης, αφιερωμέ-νης στους φίλους του φωτογραφικού μέ-σου με σημαντικές εκθέσεις, όπως αυτή του Larry Fink με τίτλο «Οι απαγορευμέ-νες φωτογραφίες - Ενα πολιτικό ταμπλό» και του Jean Claude Moschetti με θέμα «Μαγεία στη γη». Ανάμεσα στα υπόλοιπα εξίσου σημαντικά έργα, ξεχωρίσαμε και του Νίκου Πήλου “Berlin: The invisible wall line”, του Γιάγκου Αθανασόπουλου

«Γυμνά», αλλά και το αφιέρωμα “China Stories”. Εκτός από τις εκθέσεις, όμως, το πρόγραμμα περιλαμβάνει και μία σει-ρά από διαλέξεις πάνω στη φωτογραφία, τη λειτουργία πωλητηρίου φωτογραφικών βιβλίων και την εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων για παιδιά και οικογένει-ες. Το εισιτήριο είναι προσιτό, με την εί-σοδο να κοστίζει μόλις 3 ευρώ, ενώ αν θέλεις κάρτα απεριόριστων επισκέψεων, μπορείς να προμηθευτείς μία με 5 ευρώ. Καμία δικαιολογία λοιπόν δεν υπάρχει, για να μην πας.

INFO

-

41

Κάθε ποδο-σφαιρόφιλος επιπέδου, που σέβεται τον εαυτό του, φέ-τος δεν είναι ούτε με τη Ρεάλ ούτε με την Μπάρτσα ούτε με την Τσέλ-σι ούτε με τη Γιουνάιτεντ. Το πιο ενδιαφέ-ρον ποδόσφαι-ρο στον κόσμο αυτή τη στιγ-μή το παίζει η Τότεναμ. Με ένα παλιομοδίτικο 4-4-2, με κλα-σικούς wingers, με παραδοσιακό δεκάρι, βαριά στόπερ και ψηλό σέντερ φορ. Οποιος δεν το κα-τάλαβε, το vintage είναι στη μόδα και στο ποδό-σφαιρο.

Κάθε νέος προπονητής σε μια ομάδα, στο πρώ-το του παιχνίδι συνηθί-ζει να χρησιμοποιεί τους παίκτες που έπαιζαν τε-λευταία, επειδή δεν πο-λυξέρει τι του γίνεται και δεν θέλει να πειρα-ματιστεί και να εκτεθεί από την αρχή. Σπανιότε-ρα όμως, οι προπονητές αποκτούν με το καλημέ-ρα ένα πουλέν. Είναι η έκπληξή τους, η κατάθε-ση της προσωπικότητάς τους. Το «εγώ θα αλλάξω πράγματα εδώ, για παρά-δειγμα, με την Μπαρτσε-λόνα μού ήρθε να βάλω τον Δημούτσο». Να σας πω την αλήθεια, αν ο Ζεσουάλδο καταφέρει να

αναγεννήσει τον μικρό Ελίνι θα έχει πετύχει στον Πανα-θηναϊκό. Ηρθαν και έφυγαν προπονητές από την Ελλά-δα που δεν έκαναν ούτε αυτό. Θυμάμαι μια αντίστοιχη περί-πτωση του τριγώνου Περέι-ρα-Δημούτσος-Μπαρτσελόνα με πρωταγωνιστές τους Μπι-γκόν-Πουρσαϊτ ίδη-ΑΕΚ, όπου ο Ιταλός είχε κάνει τα δικά του στο ντεμπούτο του στην Ελλάδα, κερδίζοντας, πάντως, το ματς. Τέλος πά-ντων, ο Περέιρα, για να κερ-δίσει την Μπαρτσελόνα, θα έπρεπε να ρίξει στο ημίχρο-νο καμιά εικοσαριά Δημού-τσους, όλους στην πλευρά του Αντριάνο. Αλλά και πάλι δύ-σκολο θα ήταν. Αντε και του χρόνου.

Η επανάληψη Λατρεύω τα μισά ημί-χρονα. Είναι σαν τα εσπρέσο. Μια γουλιά και πίσω στη δουλειά. Θα έπρεπε να γίνονται κάθε εβδομάδα. Αν, δε, προλαβαίνει και γίνεται και λίγη φασα-ρία διαιτητική, ακόμα καλύτερα.

--

-

-

-

--

-

----

Το Σαν Σίρο πάντα μου έφερνε κατάθλιψη. Ισως λόγω του φωτισμού, δεν ξέρω. Ειδικά στα παιχνί-δια της Ιντερ. Αν παίζει με την Τβέντε, καλή ώρα προχθές, δεν αντέχω να κοιτάζω. Αν μάλιστα πέ-σει το πλάνο στον Μπενίτεθ με το βαρετό του μου-σάκι, αλλάζω κανάλι κατευθείαν.

Μου έχει λείψει...

a.dimoulas@metropolisnews.gr

42 21

iΕκεί που νομίζεις ότι έχεις δει όλα τα πι-θανά περιφερεια-κά που μπορεί να κυκλοφορήσουν για το iPhone, έρ-χεται άλλο ένα να σε βγάλει ψεύτη και να σε κάνει να απορείς τι άλλο θα σκεφτεί κανείς για αυτό το κινη-τό. Το όνομα του τελευταίου δημι-ουργήματος είναι Bolle BP-10 και πρόκει-ται για έναν εκτυπωτή αποκλειστικά για το δημοφιλές smartphone. Τυπώνει σε στά-νταρ διαστάσεις 4 επί 6 ιντσών, είτε με-μονωμένες φωτογραφίες είτε ένα μωσαϊκό πολλών μικρών και όλη η διαδικασία γί-νεται μέσα από την ειδική εφαρμογή που έχει για το τηλέφωνο. Κοστίζει 140 ευρώ και είναι συμβατός με όλες τις εκδόσεις του iPhone.

www.mobilefun.co.uk

Πόσες φορές σου έχει τύχει να περιμέ-νεις σε ένα φανάρι για να ξεκινήσεις και αυτό να μην ανάβει πράσινο με τίπο-τα; Ή ακόμα χειρότερα, να πατάς γκάζι για να προλάβεις το πορτοκαλί και τελι-κά να περνάς οριακά με κόκκινο; Αυτή η εκνευριστική αίσθηση μπορεί να σταμα-τήσει, αν ο νέος μας δήμαρχος αποφα-σίσει να χρησιμοποιήσει τα νέα φανάρια από LED που μοιάζουν με κλεψύδρες. Ο τρόπος λειτουργίας τους είναι εξαιρετικά απλός, καθώς αναπαριστούν μια πραγ-ματική κλεψύδρα που οι κόκκοι της πέ-φτουν σιγά-σιγά. Μόλις αδειάσουν, αλ-λάζουν χρώμα, ενώ 3 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος έχουν και ειδική ένδειξη αντίστροφης μέτρησης.

www.yankodesign.com

Την απάντησή της στο οικονομικό smartphone που παρουσίασε η Vodafone πριν από μερικές ημέρες δίνει η Wind φέρνοντας στην ελλη-νική αγορά το ZTE Blade, το οποίο «τρέχει» λειτουργικό Android 2.1 και κοστίζει μόλις 159 ευρώ χωρίς σύνδεση.

Τα τεχνολογικά του χαρακτηριστικά είναι πραγματικά εντυπωσια-κά για την τιμή τους, με πρώτο και καλύτερο την οθόνη αφής TFT 3,5 ιντσών. Καλή είναι και η κάμερα των 3,2 Megapixels, ενώ έχει ακόμα και GPS/Α-GPS, WiFi και προεγκατεστημένη μνήμη 2GB. Ιδανική λύση αν θες να μπεις στον κόσμο των smartphones χωρίς να χαλάσεις πολ-λά λεφτά ή για δεύτερη συσκευή, για να σερφάρεις στο διαδίκτυο και να παίζεις παιχνίδια.

www.wind.com.gr

Η αγορά επίπεδης τηλεόρασης είναι εξαιρετικά απλή υπόθεση, αν βέβαια έχεις λεφτά με τη σέσουλα. Αντί λοιπόν να σκέφτεσαι πώς να λύσεις την εξίσωση πολλές ίντσες-λίγα χρήματα, δίνεις 2.750 ευρώ και παίρνεις την τρισδιάστατη Edge Lit LED Vizio στις 65 ίντσες. Είναι δύο φορές πιο φωτεινή από τις συμβατικές 3D τηλεο-ράσεις και περιλαμβάνει στη συσκευασία της τέσσερα ζευγάρια γυαλιά που μπορείς να πάρεις μαζί σου και στο σινεμά. Επιπλέον, συνδέεται στο ίντερνετ και μέσα από ειδικές εφαρμογές μπορείς να κατεβάσεις ταινίες, να μπεις στο Facebook ή να ακούσεις μουσική χωρίς να χρειάζεται να συνδέεις υπολογιστή ή κάτι άλλο. Υπόσχε-ται τέλος την πιο καθαρή εικόνα που έχεις απολαύσει και στα 2D θεάματα, καθώς και ήχο virtual surround υψηλής ευκρίνειας. Τίποτα άλλο;

www.vizio.com

ήί ς ν ι -α ι α, α -ι d

m

Το απόλυτο γκάτζετ για τους φίλους των ταινιών «Επιστροφή στο Μέλλον» είναι ένα: ο σκληρός δίσκος που αποτελεί ακριβές αντίγραφο σε κλίμακα 1:18 του DeLorean, του αυτοκινήτου που έκανε τα ταξίδια στο χρόνο. H εταιρεία η οποία το έφτιαξε, η FlashRods, ειδικεύεται στην κατασκευή πιστών μοντέλων αυτοκινήτων και έκανε εξαι-ρετική δουλειά, με τις πόρτες να ανοίγουν προς τα πάνω και το καπό ανάποδα, όπως ακριβώς γινόταν στις ταινίες. Οι τεχνικές λεπτομέρειές του, πέραν του ότι έχει χωρη-τικότητα 500 GB και σύνδεση USB 2.0, δεν έχουν απολύτως καμία σημασία, αφού αποστολή του θα είναι να κοσμεί το γραφείο σου δίπλα από την οθόνη του υπολο-γιστή σου. Σε περίπτωση μάλιστα που έχεις υπολογιστή της Apple και το συνδυάσεις με το Time Machine για λήψη backup, τα αποτελέσματα αναμένονται εντυπωσιακά...

www.flashrods.com

43

Το Honda Jazz εκσυγχρονίζεται και γίνεται ηλεκτρικό συνεχίζοντας τις προσπάθειες της ια-πωνικής εταιρείας για καθαρότερα αυτοκίνητα. Οπως έγινε γνωστό, το μοντέλο που θα κυ-κλοφορήσει το 2012 με το όνομα Honda Fit σε ΗΠΑ και Ιαπωνία θα συνδυάζει έναν ηλεκτρο-κινητήρα με μπαταρία Li-Ion. Θα φορτίζει σε 6 ή 12 ώρες, ανάλογα με το αν είναι συνδεδεμέ-νο σε πρίζα 230 Volt ή 120 Volt, και θα έχει αυτονομία κίνησης για 160 χιλιόμετρα. Η τελική του ταχύτητα θα φτάνει τα 145 χιλιόμετρα την ώρα και θα διαθέτει επίσης τρία προγράμμα-τα λειτουργίας, Econ, Normal και Sport, που θα του επιτρέπουν είτε την αύξηση της αυτονο-μίας του είτε των επιδό-σεών του.

www.honda.com

Σύμφωνοι, το iPad είναι ιδα-νικό για να το κουβαλάς πά-ντα μαζί σου και να μπορείς να βλέπεις τις αγαπημένες σου σειρές. Τι γίνεται όμως όταν θέλεις να δείξεις και σε άλλους όλα όσα απολαμβά-νεις; Αυτό θα ήταν ένα σημα-ντικό πρόβλημα πριν κυκλο-φορήσει η MicroVision τον SHOWWX+, ένα φορητό λέ-ιζερ προτζέκτορα με αντίθεση 5.000:1, ανάλυση 848x480 και ενσωματωμένη μπαταρία με αυτονομία 2 ωρών. Το λέιζερ τού δίνει τη δυνατότητα να προβάλει σε 100 ίντσες οποιαδήποτε ει-κόνα ακόμα και σε κυρτές επιφάνειες, ενώ μπορεί να συνδεθεί και με το iPhone ή το iPod Touch σου. Κοστίζει 340 ευρώ, αν όμως θες να το αποκτήσεις καλό θα ήταν να βρεις κάποιο γνω-στό στην Αμερική ή να κάνεις μια βόλτα στο eBay, αφού η εται-ρεία δεν στέλνει στην Ελλάδα.

www.microvision.com

a.giannopoulos@metropolisnews.gr

Οταν η ταχύτητα και η ασφάλεια είναι το ζη-τούμενο στα μέσα αποθήκευσης, τότε όσοι ασχολούνται με ηλεκτρονικούς υπολογιστές θα σου προτείνουν την LaCie. Η εταιρεία φροντί-ζει σε κάθε ευκαιρία να επιβεβαιώνει τη φήμη της, και αυτό έκανε για ακόμα μία φορά πα-ρουσιάζοντας κάτι ανάμεσα σε USB stick και mini SSD. Η ίδια το διαφημίζει ως το μικρό-τερο USB 3.0 SSD του κόσμου και οι επιδό-σεις του είναι εντυπωσιακές: οι ταχύτητες εγ-γραφής και ανάγνωσης φτάνουν τα 260MB το δευτερόλεπτο, τη στιγμή που η κρυπτογράφη-σή του χρησιμοποιεί τον 256bit AES αλγόριθ-μο. Η τιμή του βέβαια είναι ανάλογη των χα-ρακτηριστικών του, με την έκδοση των 30GB να κοστίζει 150 ευρώ, των 60GB 245 ευρώ και των 120GB 450 ευρώ.

www.lacie.com

ίζα 230 Volt ή 120 Volt, και θα έχει αυτονομία κίνησης για 160 χιλιόμετρα. Η τελική τηταιαθέργίαου θαύξηείτε.hond

230 Volt ή 120 Volt, και θα έχει αυτονομία κίνησης για 160 χιλιόμετρα. Η τελική α θα φτάνει τα 145 χιλιόμετρα την ώρα έτει επίσης τρία προγράμμα-ας, Econ, Normal και θα του επιτρέπουνηση της αυτονο-ε των επιδό-

da.com

Πόσες θυσίες είσαι διατεθειμένος να κάνεις, προκειμένου να σώσεις τον πλανήτη σου; Θα ήσουν πρόθυ-μος ακόμη και να εγκαταλείψεις παραδοσιακές συσκευές που καταναλώνουν ρεύμα, όπως το μπλέντερ, αντικαθιστώντας τις με νέες οικολογικές;

Σε περίπτωση που η απάντηση είναι ναι, τότε στην κουζίνα σου μπορεί να βρει θέση ο επεξεργα-στής τροφίμων που σχεδίασε ο Γερμανός Christoph Thetard και δουλεύει με ποδοκίνητο πεντάλ. Σύμ-φωνα με τον κατασκευαστή του, πατώντας το πετάλι στις 400 στροφές το λεπτό μπορείς να παράγεις 350 watt, ενέργεια ικανή για να αλέσεις καφέ, να κόψεις τρόφιμα, να χτυπήσεις αυγά και να φτιάξεις αφρό-γαλα για τον καφέ σου. Δεν χωράει βέβαια στο ντουλάπι σου πολύ άνετα, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες...

www.christoph-thetard.de

Ενα νέο ποντίκι που μπορεί να σταθεί με άνεση τόσο σε desktop συστήματα, όσο και μαζί με laptop κυκλοφόρησε η Microsoft, η οποία συνεχίζει την παράδοση που έχει στην κατασκευή καλών περιφερειακών. Πρόκειται για το Microsoft Arc Touch Mouse, το οποίο καμπυλώνει ανάλογα με το σχήμα του χεριού σου για πιο άνετη χρήση ή γίνεται τελείως flat, για να το μεταφέρεις με την τσάντα του φορητού σου υπολογιστή. Μπορείς, επίσης, με την ειδική επιφάνεια αφής που έχει, να κάνεις scrolling με μια κίνηση του δαχτύλου σου, ενώ η τεχνολογία BlueTrack σου επιτρέ-πει να δουλεύεις και σε δύσκολες επιφάνειες, όπως το γυαλί. Η τιμή του είναι σχε-τικά καλή, δεδομένου και του ντιζάιν του, στα 65 ευρώ.

www.microsoft.com

44

Τάσεις μακιγιάζ και τσάντες που θα μας συντροφεύουν την ερχόμενη άνοιξη, μα-κιγιάζ που διατηρεί το δέρμα σας φρέσκο ακόμα και για 16 ώρες και δύο κρέμες προσώπου του Κορρέ που θα βοηθήσουν στη σύσφιγξη του δέρματός σας. Αυτή η εβδομάδα έχει από όλα!

Μπορεί εμείς να σκεφτόμαστε πότε επιτέλους θα χειμωνιά-σει για τα καλά, για να φορέσουμε τα καινούργια πουλοβε-ράκια μας και να χρησιμοποιήσουμε τις νέες μας (σκού-ρες) σκιές, αλλά οι μεγάλοι οίκοι είναι, όπως πάντα, ένα βήμα μπροστά. Και για την ακρίβεια μια-δυο εποχές μετά. Ετσι λοιπόν, ο οίκος Yves Saint Laurent πρότεινε το μα-κιγιάζ για την άνοιξη του 2011. Στη νέα τάση επικρατούν ροζ αποχρώσεις και έντονα χρώματα που θα σας ενθουσι-άσουν. Μέχρι τότε βέβαια, ας καταφέρουμε να δικαιολο-γήσουμε τη μάλλινη ζακέτα και τις γαλότσες και βλέπουμε.

Ας μείνουμε ακόμα λίγο στο μακιγιάζ και συγκεκριμένα στο μόνιμο πρόβλημα των γυναικών με τα make up που «εξα-φανίζονται» μετά από λίγες ώρες. Η λύση στο πρόβλημα είναι το “Infallible” της L’Οreal με πρωτοποριακή σύνθε-ση που του δίνει τη δυνατότητα να διατηρείται αναλλοίωτο για 16 ώρες. Παράλληλα, εμποδίζει την επανεμφάνιση των ατελειών και των μαύρων κύκλων, ενώ διατηρεί τη φωτει-νότητα και τη φρεσκάδα του χρώματος χωρίς να γυαλίζει. Ολα όσα μπορείτε να ζητήσετε από ένα make up.

Στην άνοιξη του 2011 ανήκει και η επόμενη σειρά. Παρά τον άδικο και πρόωρο χαμό του Alexander McQueen, οι συνεργάτες του συνεχίζουν ακάθεκτοι το έργο του, δημιουρ-γώντας συλλογές που θα τον έκαναν υπερήφανο. Οι τσάντες που προτείνει ο οίκος για την άνοιξη είναι υψηλής αισθητικής και ομορφιάς. Επειδή όμως οι τιμές τους παραμένουν ιδιαίτερα υψηλές, καλύτερα να τις δεί-τε για να πάρετε απλώς ιδέες. Μέχρι την άνοιξη θα βγουν σίγουρα στην αγορά αντίστοιχες τσάντες σε χαμηλότερες τιμές.

Και επειδή η άνοιξη δεν έχει έρθει ακόμα, τα δύο νέα προ-ϊόντα του Κορρέ ήρθαν για να σας συντροφεύσουν το φε-τινό χειμώνα. Με ενισχυμένη συσφιγκτική δράση οι κρέ-μες ματιών κατά του πρηξίματος και των μαύρων κύκλων ολοκληρώνουν πλέον την αντιγηραντική περιποίηση προ-σώπου, σε συνδυασμό με τις κρέμες ημέρας (για τρεις δια-φορετικούς τύπους επιδερμίδας) και την κρέμα νύχτας. Το ισχυρό αντιοξειδωτικό φλαβονοειδές κερσετίνη συνδυάζε-ται με άλλα φυσικά δραστικά συστατικά σε μία καινοτόμα φόρμουλα που ενεργοποιεί την παραγωγή νέων κυττάρων και τη σύνθεση πρωτεϊνών από το πρώτο 24ωρο.

Kαι για το τέλος, φυλάξαμε το καλύτερο. Η Vodafone και-νοτομεί πάλι στο χώρο της κινητής τηλεφωνίας με νέα προ-γράμματα Unlimited μόνο από 15 ευρώ το μήνα. Ολοι μπο-ρούν πλέον με ένα μόνο πάγιο να έχουν και απεριόριστο χρόνο ομιλίας, και SMS, και Internet στο κινητό, αλλά και δωρεάν χρήση του χρόνου ομιλίας στο εξωτερικό, δηλα-δή να έχουν ένα πρόγραμμα για όλες τις ανάγκες τους. Τα νέα προγράμματα απευθύνονται σε όλους τους συνδρομη-τές, υφιστάμενους και νέους, και είναι διαθέσιμα σε όλα τα καταστήματα Vodafone.

45VINIETAΚριός

(21/3 – 20/4)

Ζυγός(24/9 – 23/10)

Καρκίνος(22/6 – 22/7)

Αιγόκερως(22/12 – 20/1)

Ταύρος(20/4 – 20/5)

Σκορπιός(24/10 – 22/11)

Λέων(23/7 – 23/8)

Υδροχόος(21/1 – 19/2)

∆ίδυμοι(21/5 – 21/6)

Τοξότης(23/11 – 21/12)

Παρθένος(24/8 – 22/9)

Ιχθείς(20/2 – 20/3)

Ηρθε ο καιρός να δείξεις πόσο γρήγο-ρες αντιδράσεις έχεις και πόσες κεραίες έχεις προεκτείνει προς τον κόσμο. Ηρθε ο καιρός να δείξεις πόση δημιουργικό-τητα διαθέτεις και πόσο ενθουσιώδης είσαι στη δουλειά σου. Ηρθε ο καιρός να δείξεις πόσο δυναμική και ανεξάρ-τητη γυναίκα είσαι, και να τιμήσεις τα παντελόνια σου.

Εβαλες μερικά λεφτάκια παραπάνω στην τσέπη σου και πήρες κατευθείαν τα πάνω σου, λες και δεν σου έχει πει κανένας ακόμα ότι τα λεφτά δεν κά-νουν την ευτυχία. Αν βέβαια είδες δύο δραχμές παραπάνω και έσκασες χαμό-γελο μέχρι το πίσω μέρος των αυτιών, το ρητό μάλλον δεν ισχύει. Κοίταξε τουλάχιστον αυτή τη φορά να πιάσουν τόπο.

Πέσε στη δουλειά, για να ξεχάσεις ότι είσαι σχιζοφρενής. Και εννοώ ότι εί-σαι λίγο περισσότερο αυτή την εβδο-μάδα. Τουλάχιστον, αυτό σημαίνει ότι όταν χαλαρώνεις, γίνεσαι υπερβολικά γούτσου-γούτσου, οπότε μπορείς να τουμπάρεις οποιαδήποτε γκομενική κατάσταση. Πρόσεξε όμως μην γίνεις γλυκούλης σε κανέναν άσχετο και γί-νουμε ρεζίλι.

Είσαι ιδιαίτερα οικογενειακός τύπος αυ-τήν την εβδομάδα. Ισως γιατί νιώθεις τα Χριστούγεννα να έρχονται και εσύ ψα-ρώνεις σχετικά εύκολα με τέτοια θέμα-τα. Δεν πειράζει καθόλου, εκμεταλλεύ-σου το και πήγαινε τα παιδιά σου σε κανένα παιχνιδάδικο και «ρίχτο έξω». Αν όμως τα παιδιά σου αγοράσουν κα-μιά λούτρινη ζάμπα, να προσέχεις.

Είναι καλή συγκυρία για να κάνεις οποια-δήποτε εγκεφαλική δουλειά. Λέξεις, ιδέ-ες, γεγονότα και απόψεις βγαίνουν από μέσα σου αβίαστα, όπως το νερό του Μαραθώνα στις αθηναϊκές βρύσες. Εχεις μια πιο παιδική προσέγγιση στα πράγματα, πιο παιχνιδιάρικη και ανοι-χτόκαρδη και αυτό βγαίνει στον κόσμο, οπότε μην παραξενευτείς αν περισσότε-ροι άνθρωποι ζητήσουν την παρέα σου και τη συμβουλή σου, κομάντο.

Σκέφτηκες καθόλου ότι είναι ώρα για ανανέωση; Η εβδομάδα ενδείκνυται για ταξιδάκι, και δεν χρειάζεται να φτάσεις μέχρι το Αμπού Ντάμπι, και το Λονδίνο καλό είναι. Και θα σου δώσει πάτημα και για ακόμα μεγαλύτερη ανανέωση, η γκαρνταρόμπα σου σε έχει κουράσει και αυτό για κάποιο λόγο σε απασχο-λεί περισσότερο από την κατάσταση των οικονομικών σου.

Δώσε ιδιαίτερη προσοχή στην υγεία σου αυτές τις ημέρες. Αν είσαι ήδη άρ-ρωστος, μην διστάσεις να αφήσεις δου-λειές να μείνουν πίσω, προκειμένου να γιάνεις πιο γρήγορα. Αν όχι, κάνε κα-μιά εξέταση, έτσι για πλάκα. Από την κορυφή ως τα νύχια, αλλά μην ξεχά-σεις και τα ενδιάμεσα, δηλαδή το τζι-τζιφλέκι σου. Για να προλάβεις να μπει η νέα χρονιά με κέφι.

Αντί να δουλεύεις, συγυρίζεις συνεχώς το γραφείο σου. Δεν πειράζει, καλό εί-ναι και αυτό καμιά φορά, αρκεί να μην κρατήσει πολύ και συγυρίζεις μετά μόνο το desktop σου από παλιά επεισόδια “Californication”. Με λίγα λόγια, είναι φυσικό να κάνεις κοιλιά καμιά φορά, είναι μια μορφή ξεκούρασης, αλλά χρη-σιμοποίησε αυτή τη φάση προς το γενι-κό καλό της πορείας σου.

Είναι η εβδομάδα που το multitasking σου δοκιμάζεται για άλλη μία φορά. Πολλά μικρά θέματα ζητάνε την προ-σοχή σου, και εσύ όμως είσαι απόλυτα ικανός να τα αντιμετωπίσεις, αν μεί-νεις συγκεντρωμένος. Το άγχος και η νευρικότητα που φυσικά δημιουργού-νται δεν θα σε βοηθήσουν, γι’ αυτό πρόσεξε να παίρνεις βαθιές αναπνοές καθ’ όλη τη διάρκεια.

Μεγάλη έκπληξη… Εχεις τις κλειστές σου και κρύβεις από τον κόσμο και τις πιο προφανείς σου σκέψεις. Αυτή τη φορά τουλάχιστον έχει λίγο νόημα, αφού βρίσκεσαι σε φάση μεγάλης δη-μιουργικότητας, και αυτό σημαίνει για σένα εσωτερίκευση, προκειμένου το όλο πράγμα να δώσει καρπούς. Αντε να δούμε τι ζάμπες θα πιάσεις πάλι.

Ηρθε ο καιρός να πεις στον εαυτό σου περαστικά και να ξεπεράσεις κακές καταστάσεις του παρελθόντος που σε βάραιναν. Η ζωή δεν είναι καθόλου σαν την στριφογυριστή μηλόπιτα, που είναι ωραία όταν βγαίνει από το φούρνο, αλλά ακόμα πιο ωραία όταν την αφήσεις να κρυώσει. Οχι, στη ζωή συνήθως ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Αν δεν σου αρέσει η μηλόπιτα, είσαι ανώμαλος.

Μην σταματήσεις τώρα που έχεις ρέντα την καλή δουλειά. Οι πιέσεις συνεχί-ζονται, αλλά δεν σε αγχώνουν, έχεις μάθει να τις διαχειρίζεσαι και το ηθι-κό έχει ανέβει τώρα που οι απολαβές είναι πιο φανερές. Πάρε δώρο στον εαυτό σου έναν αρκούδο για ανταμοι-βή, έτσι για να του δείξεις πόσο τον αγαπάς. Ισως και σοκολατάκια γεμιστά με αλκοόλ.

45

Την παρακολούθηση της εκπομπής «Στην υγειά μας» στη ΝΕΤ. Είχα ήδη ενημερωθεί ότι καλεσμένοι θα ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, αλλά όταν άνοιξα για πρώτη φορά το κα-νάλι, εμφανίστηκε στην οθόνη της τηλεόρασης ο Θόδωρος Πάγκα-λος και στη συνέχεια ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Οσο και αν προσπαθού-σε ο Μίκης να πει καμία ιστορία από αυτές που αγαπάμε, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που κάθονταν το ένα δίπλα στο άλλο με οδήγησαν κα-τευθείαν στο ζάπινγκ. Πάγκαλος, Βενιζέλος, Πεπονής, Ανδρουλάκης και Λιάνης από ΠΑΣΟΚ, συν Λυκουρέζος και Ρέμος και στην άκρη ο Λέκκας και ο Μπάσης, φανερά απογοητευμένοι από την τροπή της εκπομπής. Και εγώ μαζί τους.

Τη διαδρομή Κάτω Πα-τήσια-Καλλιθέα με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρο-μο. Νόμιζα ότι τα είχα κάνει όλα σωστά και ότι θα προλάβαινα τον τελευταίο συρμό που θα έφευγε από το Μο-ναστηράκι στις 11:58. Αν και ήμουν στην αποβάθρα στο Σύνταγ-μα από τις 11:50, τε-λικά το μετρό δεν μου έκανε τη χάρη. Ηρθε μεν, αλλά δεν έφυ-γε στην ώρα του. Περί-μενε -και λογικά- τους τελευταίους επιβάτες, μιας και σε λίγα λεπτά ξεκινούσε και η δική του στάση εργασίας. Ετσι, όταν πια έφτα-σα στο Μοναστηρά-κι, το ρολόι της αποβά-θρας έδειχνε 12:05 και το αίμα είχε ανέβει όλο στο κεφάλι μου. Τελι-κά, αναγκάστηκα να αναζητήσω ταξί στην Ερμού μαζί με άλλους 100 απελπισμένους επιβάτες.

n.mastorakou@metropolisnews.gr

46

Το διάβασμα των αστρολογικών προβλέψεων του Κωνσταντίνου Σινάτρα. Μόλις είχα αρχίσει να διαβάζω τον Κριό, το τηλέφωνο χτύπησε και διέ-κοψε την -χιουμοριστική- ιεροτελεστία της εβδομάδας. Η μαμά μου στην άλλη άκρη της γραμμής με ενημέρωνε ότι το τραγούδι που ερμηνεύει η Ανδριάνα Μπάμπαλη στους τίτλους τέλους της σειράς το «Νησί» είναι δι-ασκευή. Αφού βιάστηκα να την απορρίψω, λέγοντάς της ότι η μουσική εί-ναι του Μίνωα Μάτσα, με προσγείωσε προτρέποντάς με να ψάξω καλύτε-ρα. Και όντως, είχε δίκιο. Πληκτρολογώντας στο YouTube «Είσαι εσύ ο άν-θρωπός μου» και Σωτηρία Μπέλλου, διαπίστωσα ότι η υπέροχη μελωδία του πιάνου έχει αντικαταστήσει το μπουζούκι και η φωνή της Μπάμπαλη αυτή της Μπέλλου σε ένα τελείως διαφορετικό, ως προς τη μουσική, τρα-γούδι. Για την ιστορία, το τραγούδι έχει γραφτεί το 1950, οι στίχοι είναι του Μ. Μαργαρίτη και η μουσική του Σπ. Περιστέρη.

Την γκρίνια για το δεύτερο γκολ που έφαγε ο Παναθηνα-ϊκός την Τετάρτη το βράδυ. Είχα σηκωθεί από τον καναπέ και έβρισα το τέλειο σύστημα του Γκουαρντιόλα και την πάσα στα τυφλά που βρήκε τέλεια τον αποδέκτη της. Κά-που εκεί αποφάσισα να ανοίξω το Facebook, για να γκρι-νιάξω με την ησυχία μου χωρίς να σηκώσω τη γειτονιά, αλλά ο φίλος Δημήτρης από το Γύθειο είχε άλλη άπο-ψη. Διαβάζοντας το παρακάτω status, απλώς ξέχασα το γκολ και θυμήθηκα πόσο θεραπευτικό μπορεί να αποβεί το χιούμορ. To status έλεγε: «To δεύτερο γκολ της Barca ήταν πανεύκολο. X X X Δ Χ και μετά τετράγωνο». Μπορεί να μην έχω παίξει ποτέ playstation, αλλά και το αστείο κατάλαβα και το υπονοούμενό του.