Środa, 14 września 1934Est. 1869 Cena 12 złotych

Moja historiaUrodziłem się w Warszawie 22 lipca 1878 roku. , w spolonizowanej rodzinie żydowskiej, jako syn adwokata Józefa Goldszmita i Cecylli z domu Gębickiej. Rodzina mojego ojca wywodziła się z Lubelskiego , zaś mamy mojej z Poznańskiego.

Mój dziadek - doktor Hersz (Hirsz) Goldszmit, chirurg w Szpitalu Starozakonnych w Hrubieszowie, był działaczem społecznym, rzecznikiem szerzenia postępu i oświaty wśród Żydów. Także mój ojciec - Józef udzielał się w pracy charytatywnej.

Member of the Asscoiated Press . Aenean commodo ligula eget dolor.

Aenean. Aenean commodo ligula eget dolor. Aenhswse. Cejhciebce fcdcdcd.

ILUSTROWANY MAGAZY MŁODYCH LITERATÓW

Pasje Janusza Korczaka

W 1868 roku podczas epidemii cholery w Warszawie działał w "ratunkowych komitetach". Wrażliwość na krzywdę społeczną, poczucie odpowiedzialności, charakterystyczne dla naszej rodziny, aby dawać przykład osobisty, przechodziło z pokolenia na pokolenie.

Mama moja zwykła mawiać, że nie miałem żadnych ambicji, żę jest mi wszystko jedno, co zjem i co założę na siebie. Nie przywiązywałem do tego wielkiej wagi- czyż strój i wikt jest najważniejszy?

która do końca we mnie wierzyła- babcia ma- nazywała mnie filozofem Kiedyś, to własnie jej przedstawiłem moją wizję przebudowania świata, tak aby głodnych i biednych dzieci już nie było.

Nie mogłem pojąć dlaczego ja jestem gorszy niż on. Dlaczego Żyd musi być gorszy niż on?Straszył mnie czyś gorszym niż piekło…Czyś gorszym po śmierci. Bałem się. Bałem się ciemności…

Nigdy nie zrozumiem dlaczego ludzie dzielą innych ludzi na lepszych i gorszych, dlaczego dzielą ludzkość na dorosłych i dzieci.

Nie ma dzieci, są ludzie.

Nie zważałem także z kim się bawiłem. Nie wstydziłem bawić się z małymi, młodszymi, słabszymi ode mnie. Czasem papa z tego powodu nazywał mnie cymbałem lub osłem. Była jednak jedna osoba,

Szczęśliwe dzieciństwo

Wielką tragedią ówczesnych dni była dla mnie śmierć mego kanarka. Wtedy właśnie syn dozorcy oznajmił mi, że nie mogę stawiać krzyża na grobie ptaka. Nie mogę bo to istota gorsza, tak jak ja- Żyd.

Nie jestem po to, aby mnie kochano i podziwiano, ale po to, bym działał i kochał. Te słowa pomogły mi w podejmowaniu dalszych decyzji dotyczących mego życia, dotyczących wyboru drogi w jaką ruszałem , drogi zwanej „dorosłością”. Nie obowiązkiem otoczenia pomagać mnie, ale ja mam obowiązek troszczenia się o świat, o człowieka. Wiedziałem już,że celem mego życia stanie się pomaganie innym.

Kiedy byłem w piątej klasie, rozważałem nawet napisanie „wielkiego studium >Dziecko<„. Pamiętam, co wtedy myślałem: „ Nie mam jeszcze dzieci, a już je kocham”

Zawsze lubiłem czytać. Książki mnie fascynowały. Sam także pisałem wiele. Moimi ulubionymi pisarzami byli Kraszewski i Mickiewicz.

Chciałem zmienić prawo, zreformować świat- tak aby zreformować także wychowanie dzieci..

Moje pierwsze fascynacjei pragnienia

Zadebiutowałem w 1896 roku, w „Kolcach”. Napisałem wtedy humoreskę pt.: „Węzeł gordyjski”. Traktowała ona o domu, w którym rodziców zastąpiły mamki, niańki, bony , guwernantki i korepetytorzy.

Na łamach „Czytelni dla wszystkich” ukazała się moja pierwsza powieść, w odcinkach pt. :” Dzieci ulicy”.

Jeśli chodzi o wychowanie młodych ludzi, uważałem, że ogromną rolę wychowawczą ma teatr. Rola teatru w życiu młodego człowieka jest ważna, ale najważniejsza jest i tak książka.Zdecydowałem się wtedy na zaangażowanie i pomoc w organizacji bezpłatnych czytelni, które powstawały z inicjatywy Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności.

Mając 20 lat, otrzymałem wyróżnienie „Kuriera Warszawskiego” za dramat pt.: „Którędy”

Debiut literacki

W powieści tej przedstawiłem z humorem życie warszawskich uliczników z Powiśla, Starego Miasta, Woli i Ochoty.

.,

Moje pole

aktywności rozszerzało się nieustannie. Zostałem słuchaczem Uniwersytetu Latającego. Podjąłem pracę m.in. na tajnej pensji dla dziewcząt, którą założyła Stefania Sempołowska.

. Nieustannie pogłębiałem swoje obserwacje socjologiczne, pisząc dla "Głosu" krótkie, nowatorskie w formie reportaże - wstrząsające relacje z życia dzieci pozbawionych opieki, przytaczając rozmowy z gazeciarzami, żebrzącymi dziećmi i złodziejaszkami. W "Głosie" poruszałem również, przemilczany i tolerowany przez społeczeństwo, problem prostytucji dziecięcej. To "ohydna i jawna zbrodnia".

Włączyłem się w działalność Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego

Moja działalność we wczesnych

latach młodości

Źródła:www.pskorczak.plhttp://www.opoka.org.pl/biblioteka/I/IH/korczak.htmlhttp://kawiarenka-literacka.blogspot.comhttp://www.national-geographic.pl/foto/fotografia/dzieci-ulicy/http://pl.wikipedia.org/wiki/Janusz_Korczakhttp://gim12lublin.pl/informatyka/strona/prace/strony/2010/n_miroslaw/galeria/mz.jpg