European Expression - Issue 90

Ντ. ΣταΣιΝόπόυλόΣ

EU/ USTrade and investment agreement in a changing global environment

Χ. ΜυλωΝαΣ

The Politics of Nation-Building

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α 3

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ • τ. 90 • 3o ΤΡΙΜΗΝΟ 2013

EΥΡΩΠΑΪΚΗ EΚΦΡΑΣΗτ Ρ ι Μ Η Ν ι α ι α Ε Κ Δ ό Σ Η Ε υ Ρ ω π α Ϊ Κ ό υ π Ρ ό Β λ Η Μ α τ ι Σ Μ ό υ

ΕτΟς ΙδΡυςης : 1989 • ISSN: 1105-8137 • 5 ΕΥΡΩ • ΧΡΟΝΟΣ 22 • ΤΕΥΧΟΣ 90 • ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ- ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2013

ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ - ΕΚΔΟΤΗΣ:«ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ-

ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΕΚΦΡΑΣΗ-ΘΕΣ-ΜΟΙ», Μη Κερδοσκοπικό

ςωματείοΟμήρου 54 - Αθήνα - 106 72

τηλ.: +30 210 3643224Fax: +30 210 3646953

E-mail: [email protected]://www.ekfrasi.gr

ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ: 1413

ΕΚΔΟΤΗΣ-ΥΠΕΥΘΥΝΟΣΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ:

Νίκος Γιαννής

ΑΡΧΙςυΝτΑΞΙΑ:Βικτώρια Λαμπροπούλου

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:Κατερίνα Ανδρωνά

Στο τεύχος αυτόσυνεργάσθηκαν:

Γιώργος ΕμμανουήλΑγγελική ΚουφοπούλουΒικτώρια Λαμπροπούλου

Ιουλιανός ΜεμετάηΧάρης Μυλωνάς

Αλέξανδρος ΝικολαΐδηςΝτίνος Στασινόπουλος

Victor Sukup

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ:Εκδόσεις: «ΗΛΙΑΙΑ»

δηΜ. ςΧΕςΕΙς:iForce Communications Α.Ε.

4 Εισαγωγικό σημείωμα εκδότη…...............................................................................................5

ΣχέΣέιΣ κρατών – έ.έ.

4 EU/ US. Trade and investment agreement in a changing global environment ..............7του Ντίνου Στασινόπουλου

4The Emergence of Greek Civilization Via Eu Programmes ............................................ 11Του George Emmanuel

έπικαιροτητα

4 «Οι υπερεθνικές προκλήσεις απαιτούν τέτοιου είδους υπερεθνικές απαντήσεις, τις

οποίες τα μεμονωμένα κράτη δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν» ......................... 13An interview with Sir Graham Watson

αποψέιΣ

4 Regional integration in Europe - Some thoughts about lessons from outside ............ 16Του Victor Sukup

4The Politics of Nation-Building - Making Co-Nationals, Refugees, and Minorities . 23του Χάρη Μυλωνά

4 European Union in the age of undocumented migrants ................................................. 32Του Julian Memetai

4Το Δημόσιο Management ως εργαλείο διοικητικής μεταρρύθμισης στην εποχή της οι-

κονομικής παγκοσμιοποίησης ............................................................................................. 34Της Αγγελικής Κουφοπούλου

4Ζητείται ανάπτυξη. Υπάρχει ελπίδα; .................................................................................. 37Του Αλέξανδρου Νικολαΐδη

ΜονιΜέΣ ΣτηΛέΣ

4Τί τρέχει στην Ευρώπη ........................................................................................................... 37 4Τα Νέα της Έκφρασης ............................................................................................................ 40

Σας ενημερώνουμε ότι από το τεύχος 89 το περιοδικό «Ευρωπαϊκή Έκφραση» αποστέλλεται ταχυδρομικώς

μόνον σε όσους έχουν καταβάλλει την ετήσια συνδρομή τους.

4


C o N T E N T S

EVRoPaIkI EkFRaSSIq U a R T E R l y E d I T I o N o N E U R o P E a N I S S U E S

F I R S T P U B l I S h E d : 1 9 8 9 • I S S N : 1 1 0 5 - 8 1 3 7 • E U R o 5 • y E a R 2 2 • V o l . 9 0 • J y l y - a U G U S T - S E P T E M B E R 2 0 1 3

PRoPRIEToR - EdITIoN:

"European Society, Politics,

Expression, Institutions", non

Profit Making Company

54 omirou St., athens 106 72

Tel.: +30 210 3643224

Fax: +30 210 3646953

E-mail: [email protected]

http://www.ekfrasi.gr

EdIToR-PUBlIShER By laW:

Nicos yannis

PUBlIShING dIRECToR:

Victoria lampropoulou

dIRECTIoN:

katerina androna

CoNTRIBUToRS:

George Emmanuel

aggeliki koufopoulou

Victoria lampropoulou

Julian Memetai

harris Mylonas

Alexandros Nikolaidisdinos Stasinopoulos

Victor Sukup

TEChNICal adVISoR:

hliea

PUBlIC RElaTIoNS

iForce Communications Sa

4 Editorial… .....................................................................................................................................5

MeMber relations - eU

4 EU/ US. Trade and investment agreement in a changing global environment ...............7By Dinos Stasinopoulos

4The Emergence of Greek Civilization Via Eu Programmes ............................................ 11By George Emmanuel

aCtUalitY

4 “Supranational challenges require the kind of supranational responses which

individual statescan no longer offer” ................................................................................... 13

an interview with Sir Graham Watson

oPinions

4 Regional integration in Europe - Some thoughts about lessons from outside ............ 16By Victor Sukup

4The Politics of Nation-Building - Making Co-Nationals, Refugees, and Minorities . 23By Harris Mylonas

4 European Union in the age of undocumented migrants ................................................. 32By Julian Memetai

4 Public Management as a tool of administrative reform in the age of economic

globalisation ............................................................................................................................ 34By Aggeliki Koufopoulou

4 Requested growth. Is there hope? ........................................................................................ 37By

PerManent ColUMns

4What’s going on in Europe .................................................................................................... 40

4 European Expression News .................................................................................................. 44

E d I T o R I a l 5


η εφηβεία για το ανθρώπινο είδος είναι μια διακριτή αναπτυξιακή φάση εξαιτίας των ρα-γδαίων βιο-σωματικών αλλαγών και των νέων εξελίξεων, ως προς τις νοητικές ικανότητες και

ως προς την σεξουαλικότητα. Δεν είναι και πολύ διαφορε-τικά τα πράγματα με το Ευρώ, τόσο ως προς την εσωτερική ωρίμανση όσο και ως προς την εξωτερική του ορμή, αφού από τις 15.1.1999 έχουν περάσει πλέον 15 χρόνια και τα κράτη – μέλη που έχουν προσχωρήσει είναι πια 18, μαζί με τη νεοεισελθούσα Λεττονία, ενώ το 2015 αναμένεται και η Λιθουανία. Βρίσκεται λοιπόν στην περίοδο του ασυγκρά-τητου εφηβικού ενθουσιασμού, αλλά και των αναταράξεων της ήβης, που οφείλονται αφενός στις κατασκευαστικές ιδιαιτερότητες και αδυναμίες του dNa του (βλ. Μάαστριχτ/ΟΝΕ), όσο και στην ικανότητα κατάλληλων επιλογών για την τελική διαμόρφωση του, αλλά και των αλληλεπιδράσε-ων με το εξωτερικό περιβάλλον, όπου ενόψει ενηλικίωσης αντιμετωπίζεται όλο και περισσότερο ως ισότιμος παίκτης, άρα δυνητικώς, απειλή, φίλος ή συνεταίρος - εραστής.

Δεν είναι και λίγα αυτά που κατάφερε «το παιδί» μέχρι στιγμής. Πολύ χαμηλός πληθωρισμός, 2% και εξίσου χαμηλά επιτόκια, μέχρι 4,70%, όλο αυτό το διάστημα. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα λοιπόν το πήγε καλά σε σχέση με την αποστολή της στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, παρότι η Ελλάδα δεν αξιοποίησε παραγωγικά αυτήν την ευκαιρία, αντιθέτως δανείστηκε δίκην πολιτικού ανταγωνισμού, διαφθοράς και πελατειακής αναπαραγωγής, παραπάνω κι απ’ τη σύνεση που θα της επιτρεπόταν ακόμη κι αν ήταν Γερμανία. Η ΕΕ απέκτησε το δεύτερο παγκόσμιο αποταμιευτικό νόμισμα και το κύρος που τη συνοδεύει εξ’ αυτού, που αντιστοιχεί στο 24% των παγκοσμίων συναλλαγματικών αποθεμάτων για το 2013. Εξαφανίστηκε το κόστος των συναλλαγματικών κιν-δύνων, το οποίο έχει εγκύρως υπολογισθεί στα €24δις κι έτσι μειώθηκε αισθητά το κόστος των επιχειρήσεων, που εισά-γουν και εξάγουν χωρίς φόβο, αρκεί να έχουν να εξάγουν......Το € εξελίχθηκε σε παράγοντα σταθερότητας επιχειρήσεων και ανθρώπων. Δεν φοβάσαι τον πληθωρισμό, αποφασίζεις μακροπρόθεσμα, αρκεί να είσαι ικανός να αξιοποιήσεις αυτό

το πλεονέκτημα και να μην ενδίδεις στις σειρήνες των πι-στωτικών καρτών χωρίς παραγωγικό αντίκρυσμα. Με βάση μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το € αύξησε σε ποσοστό επέκεινα του 50% τις εμπορευματικές συναλλαγές στην ευ-ρωζώνη, με άμεσο όφελος τη δημιουργία 8,7 εκατομμυρίων νέων θέσεων εργασίας την περίοδο 1999-2010. Χωρίς το € η ΕΕ θα βρισκόταν αφοπλισμένη μπροστά στην παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση.

Από συστημική άποψη ωστόσο το € χωλαίνει. ΟΝΕ χωρίς το «Ο» δεν μπορεί να νοηθεί και ΟΝΕ με το «Ο», όταν γίνει, δεν νοείται χωρίς πολιτική ένωση. Εξάλλου δεν μπορείς να ερωτευτείς μια νομισματική ένωση, ούτε καν μια ενιαία αγορά, όσο σημαντικά κι αν είναι αυτά. Είναι σαν να θέλεις κάποιον μόνον για τα λεφτά του, πόσο μάλλον αν δεν υπάρχει μια σιγουριά ότι όλοι στην οικογένεια του έχουν χρήματα! Με την επικείμενη τραπεζική ένωση που εκκινεί οριστικώς το φθινόπωρο τρέχοντος έτους 2014, την ενιαία δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή και έναν κοινό φορολο-γικό οδηγό, τη συνακόλουθη και αναπόφευκτη οικονομική ένωση, την πολιτική ένωση και δημοκρατική νομιμότητα και λογοδοσία στην οποία θα πρέπει να οδηγήσουν τελικώς οι Ευρωεκλογές, η Ευρώπη και όχι απλώς η Ευρωζώνη θα αποκτήσουν νέα μοναδική ορμή και θα αναβαθμιστούν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Μια κοινή εξωτερική πολιτική και μια πολιτική άμυνας θα είναι η λογική συνέχεια, κάτι που ενδιαφέρει ιδιαίτερα την Ελλάδα.

Μόνον στην Ελλάδα, αμφισβητείται, όσο αμφισβητείται, το Ευρώ και όχι τόσο η Ευρώπη, ενώ σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, οι Ευρωσκεπτικιστές βάλλουν κατά της ΕΕ αλλά όχι κατά του €. Ίσως γιατί το € φέρνει τη σταθερότητα, πειθαρχία και την τάξη που μας λείπουν, τη διαφάνεια, την αξιοκρατία και έναν πιο υγιή ανταγωνισμό που απαιτεί η ανάπτυξη, την τήρηση του νόμου, κανόνων, δικαιωμάτων και δεοντολογίας, πιθανόν γιατί αποθαρρύνει τους ευκαιριακούς, τους άπλη-στους και τους κατεργάρηδες που γι’ αυτό αντιδρούν.

Ακόμη και το Δολάριο (dollar), ως το πλέον διαδεδομένο νόμισμα στον κόσμο, αφού το 2006 κυκλοφορούσαν 760 δι-σεκατομμύρια δολάρια, τα δύο τρίτα των οποίων εκτός ηΠΑ,

Ευρω-εφηβεία, 15 χρονών το Ευρώ

του Νίκου Γιαννή

E d I T o R I a l6


σε μια πολύ λιγότερο διαφορετική χώρα 13 μόλις πολιτειών και μικρή ιστορία, χρειάστηκε μια δεκαετία περίπου μετά την αμερικανική ανεξαρτησία το 1776 για να αντικαταστήσει τα διάφορα νομίσματα. Σήμερα, ενώ εξακολουθεί να θεωρείται το ισχυρότερο νόμισμα στον κόσμο, αμφισβητείται ανοιχτά η κυριαρχία του από το €. Στο συμβολικό επίπεδο ακόμη και το ελληνικό «τάλιρο» προέρχεται από τη γερμανική λέξη τάλερ (Thaler, συντομογραφία του Joachimsthaler), που ήταν το νόμισμα που χρησιμοποιήθηκε από το 16ο αιώνα στη Βοημία και που οδήγησε στο περίφημο δολάριο. Όταν οι Αμερικανοί κέρδισαν την ανεξαρτησία τους το 1776, με πρωτοβουλία του Τόμας Τζέφερσον και απόφαση του Κογκρέσου, προτίμησαν την ονομασία «δολάριο» για τη νομισματική τους μονάδα αντί της της βρετανικής λίρας, υιοθετώντας για πρώτη φορά ένα κράτος το δεκαδικό νομισματικό σύστημα. Έως το 1862 κυκλοφορούσαν μονάχα νομίσματα δολαρίου, καθώς οι Αμε-ρικανοί ήταν δύσπιστοι προς τα χαρτονομίσματα, λόγω της διαρκούς τους υποτίμησης κατά την περίοδο της αποικιοκρα-τίας. Το € αυτό το απέφυγε κατά την παιδική του ηλικία. Το πρώτο χαρτονόμισμα στις ηΠΑ τυπώθηκε το 1862 εν μέσω του αιματηρού εμφυλίου πολέμου. Ως το 1975 το δολάριο είχε αντίκρισμα σε ασήμι ή χρυσό. Σήμερα είναι λογιστικό χρήμα και διαπραγματεύεται με βάση την προσφορά και ζήτηση.

Να δείτε ότι η Ευρώπη το 2014 θα βγει τελικώς πιο δυνατή από ποτέ. Σε πείσμα όσων την εχθρεύονται φανερά, όσων την υποτιμούν και όσων την κοιτούν με μισό μάτι ή Αυτοί είναι εκτός των ευρωπαϊκών συνόρων, αντιστοίχως: (1) η Ρωσία κι ένα μέρος του αραβικού κόσμου, (2) η Κίνα και (3) ο «κηδεμόνας» ηΠΑ. Εντός των τειχών, οι εθνικοί και ατομικοί εγωϊσμοί και αυταρχισμοί, ο μονοπολιτισμός κι ο αναχωρητι-σμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, ο αριστερός και ο δεξιός ολοκληρωτισμός, όσοι θέλουν την επιστροφή στον πόλεμο και τη βία γιατί τα θεωρούν αναπόφευκτα ή γιατί απλώς συμ-φέρει, η εσωστρέφεια, ο λαϊκισμός και ο ευρωαρνητισμός, θα είναι οι μεγάλοι ηττημένοι των επόμενων Ευρωεκλογών, τις οποίες έθεσαν ως ύψιστο στόχο και παρά την οξύτατη κρίση από την οποία επιδιώκουν να επωφεληθούν τυχοδιωκτικά, τελικώς αυτές θα είναι το κύκνειο άσμα τους.

Πράγματι, η Ευρώπη έχει σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει. Η ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα (e pluribus unum) επιβραδύνει τις αποφάσεις, τις καθιστά πολύπλοκες και δυσνόητες και αυξάνει τη γραφειοκρατία, αυτό είναι το τίμημα της δημοκρατίας, του συγκερασμού πολλαπλών συμφερόντων και πολιτισμικών ταυτοτήτων, της μη επιβολής, του να μπορούν όλοι να αναγνωρίζουν στις αποφάσεις ένα μέρος του εαυτού τους, όχι όλα σε έναν αλλά όλοι από κάμποσο ο καθένας, έστω όχι το ίδιο. Η πλασματική σύγκλιση των οικονομιών που συμμετέχουν στην ευρωζώνη, που στηρίχθηκε στην υπερχρέωση των προβληματικών με

πρώτη την Ελλάδα, κατευθύνθηκε προς κερδοσκοπικές επενδύσεις και υπέρμετρη κατανάλωση, χωρίς παραγωγικό αντίκρισμα. Η ευθύνη των εθνικών κρατών, κυβερνήσεων, πολιτικών και γραφειοκρατίας, είναι τεράστια, αφού πα-ραβίασαν τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας του Μάαστριχτ -Γαλλία και Γερμανία έδωσαν πρώτες το κακό παράδειγμα-, οι αδύναμες δημιούργησαν φούσκες δημοσίου χρέους, άφησαν τις τράπεζες να δανείζουν ασύστολα για αγορές ακινήτων και κρατικών ομολόγων, υπονόμευσαν την ανταγωνιστικότητα και εξέθρεψαν μια τεχνητή ευημερία.

Τελικώς, μόνον η Ευρώπη διαθέτει αυτήν τη δύναμη, τις καλύτερες, πιο δημοκρατικές και πιο αποτελεσματικές, λύσεις, για τη σύμπλευση διαφορετικών. Η επικείμενη εκλογή για πρώτη φορά του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από τους πολίτες διαμέσου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που εκείνοι θα εκλέξουν, του προσδίδει τη δημοκρατική νομιμο-ποίηση να ακολουθήσει μια πολιτική, που θα είναι ευρωπαϊκή και όχι συμβιβασμοί εθνικών αξιώσεων ή και εκβιασμών. Δεν θα είναι πια ένας ανεξέλεγκτος δημόσιος υπάλληλος, αλλά ένας υπεύθυνος εκλεγμένος που λογοδοτεί και προίσταται ενός σώματος που θα μοιάζει με μια κανονική κυβέρνηση. Γι’ αυτό κανονικά θα πρέπει τα κόμματα σε κάθε κράτος στις Ευ-ρωεκλογές να τοποθετήσουν στην κεφαλή του ψηφοδελτίου, μαζί με το όνομα του ευρωπαϊκού κόμματος και το όνομα και τη φωτογραφία του προτεινόμενου Προέδρου της Επιτροπής.

Το υβρίδιο ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής δεν είναι ακόμη διεθνής καταλύτης, αλλά είναι το πλέον διεθνώς αποδεκτό, ως δίκαιο, ισορροπημένο και προς την ολοκλη-ρωμένη ανάπτυξη όλων. Η ΕΕ είναι ο μεγαλύτερος δότης αναπτυξιακής και ανθρωπιστικής βοήθειας στις φτωχές χώρες του πλανήτη. Η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με σημα-ντικές αδυναμίες αλλά και με σημαντικότερες ευκαιρίες, τις οποίες ξέρει να αξιοποιεί. Είναι ο πρώτος κόσμος, όπου γεννήθηκαν οι επικρατέστερες αξίες και τέθηκαν τα θεμέλια του σύγχρονου παγκόσμιου πολιτισμού, με τη βαθύτερη και σημαντικότερη ιστορία, ιδέες και παραδόσεις. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ο υπόλοιπος κόσμος κοιτάζει, εμπνέεται και προσβλέπει σε αυτήν. Είναι το ωραιότερο σημείο του πλανήτη για να ζει κανείς, με μοναδική ποιότητα ζωής και ασφάλεια, ελευθερία, ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη παρά την πρόσκαιρη περιορισμένη διολίσθηση, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα από το ότι είναι μακράν ο πλέον προσφιλής προορισμός από όλες τις χώρες προέλευσης, μεταναστών, φοιτητών, τουριστών, ασθενών κ.λπ.

η ΕΕ θα βρει σύντομα τον δρόμο της. Η πολιτική ένωση θα έλθει ταχύτερα από το αναμενόμενο παρά τις κασσάνδρες. Μπορεί και γι’ αυτό οι αγορές, παρόλ’ αυτά, να εμπιστεύονται το €, όπως φαίνεται. Χρόνια πολλά €, καλώς να ορίσεις στον ερωτικό κόσμο των μεγάλων!

Σ Χ Ε Σ Ε Ι Σ Κ Ρ Α Τ Ω Ν 7


EU/USTrade and investment agreement in a changing global environment

by Dinos Stasinopoulos*

I. INTRODUCTION

World trade is shifting east-wards as the dynamics of global trade undergo

important transformations, arising from economic and trade strength of emerging economies such as Chi-na. New methods of conducting trade with fragmentation of production and new technologies dominate commer-cial transactions. Globalisationis ex-panding into international and re-gional production networks creating

truly integrated marketplace. In addi-tion emerging economies are increas-ing their transactions with developed countries and their share in the global economy.

although the shift to China and other asian countries cannot be stopped it is opportune for the EU and the US to consider deepening their economic and trade relationships with setting market standards in the rest of the globalised world..

The EU and the US have issued a joint statement in February 2013 to launch negotiations on a trans-

atlantic free-trade agreement. EU leaders and President Barack obama finally announced the formal launch of the negotiations in June 2013 aimed at tackling trade in goods and services plus a wide range of trade and invest-ment issues such as market access and other behind-the -border obstacles (1). The trade deal is a major economic pri-ority for the EU and the US and it has the potential to enhance the world s̀ largest economic trade relationship and support jobs on both sides of the atlantic

This note outlines the scope of these important negotiations and * formerly with the European Commission, currently Consultant in International Affairs

Πηγή: www.dw.de

Σ Χ Ε Σ Ε Ι Σ Κ Ρ Α Τ Ω Ν8


argues for a comprehensive transat-lantic partnership agreement to deal with global issues that require EU-US leadership.

II. THE SCOPE OF THE AGREEMENT

despite tensions in trade issues such as intellectually prop-erty rights and privacy, com-

mon ground exists between the EU and the US and there is scope for further economic integration. The macro and micro policies of the EU and the US are more aligned than ever before.

however both sides have yet to de-cide how to approach negotiations and move from simple tariff reductions to the more complicated task of removing inside the borders/domestic regula-tions in the various economic and trade sectors. The rising economic and trade importance of China is expected to provide more incentives for a deal as each side is attempting to assess the other’s level of political commitment to a comprehensive agreement.

an agreement between them would set the terms for the rest of the global economy as their relations are the foundations for the international economic order.

The EU and the US account for roughly 40 % of world GdP and over a third of global trade. The EU and the US are the world’s largest economies, the largest commercial partners for other important economies and they maintain the world’s largest bilateral trade relationship (2).

The agreement would have to include other important services sectors, public procurement and new-generation issues such as competition and intellectual property. This deal also aims at eliminating import duties and harmonise regulations on cars, drugs and medical equipment. Ge-netically modified organisms (CMos), environmental and health standards,

food safety, cultural diversity and labour and consumer rights are also important issues.

all these issues are difficult to negotiate since important regulatory divergences exist not only between the EU and the US but also among member countries in the EU and among states in the US. It is encouraging that a free trade agreement has been backed by large number of business associations on both sides of the atlantic, and the new US administration and the EU appear - to have an expanded second-term agenda for trade negotiations. With any complicated set of negotia-tions reaching across a large number of sectors, there will always be a large number of’exceptionalcases made; The EU US agreement will be no different. however, lowest common denomina-tor agreements across a large number of these ‘exceptional case’ areas has to be avoided so as not to undermine the positive impact an agreement will have on the EU and US economies and the global trade. Common standards could facilitate trade by influencing standards-including health and sani-tary regulations and licensing proce-dures introduced on other countries markets. This may be more important in areas that have not been regulated by the WTo. Such an agreement could help to ensure that the EU and the US and not China would set global stan-dards on product safety and protec-tion of intellectual property in years to come. Chances are that there will be an eventual set of “rules” on these issues and hopefully will be more than the best endeavour.The US is worried that over the course of negotiations the scope of the agreement will narrow dramatically as specific industries are carved out on the European side due to mainly French protectionism, limiting its economic impact. although charges that Washington was spying on the

28-nation EU soured the atmosphere EU analysts are optimistic that a deal is possible given the substantial gains expected for both sides.

SECTORS TO BE CONSIDEREDuu regulatory cooperation, non/tar-iff barriers and technical barriers to tradeattempts in the past for reinforced

integration and regulatory coopera-tion have been hindered by a bias in favour of tariff elimination over non-tariff barriers (NTB) reductions and services liberalisation. This limited approach was feasible politically as it is easier to quantify the benefits to trade and the economy compared to the ef-fects of an NTB reduction. Furthemore NTB have been shaped by institutional structures and agreeing on regulatory convergence produces bureaucratic constraints. Regulation in both the EU and US is divided among different independent agencies.

There are also philosophical dif-ference as the EU law is based on the “precautionary principle” which places the burden of proof on new products to demonstrate that they do not harm human health or the environment. The US system is more flexible based on the notion that attitudes towards risk are not consistent within either the EU or the US.

divergences in customs admin-istrative procedures and behind the border regulatory restrictions, impact on issues related to consumer protec-tion, food safety and public health. The non-tariff barriers come from diverg-ing regulatory systems but also other non-tariff measures related to certain aspects of security or consumer protection.Non-tariff barriers origi-nating from different values, public preferences and different approaches towards risk management are in the



fields of protection of health, safety and the environment. Important facets of tackling these divergences include application of international standards, streamlined testing and certification requirements and a consultation mechanism to address specific prob-lems.

In any EU/US deal trade, relations with China must be considered. an ambitious but realistic zero-tariff on goods approach could covered most of farm product and it would be wise politically to remove all tariffs appli-cable to other countries outside the bilateral agreement. over the past 20 years China has contributed to trade liberalisation globally and their com-mitments have gone beyond those at other countries.uu Convergence/cooperation in sani-tary and phytosanitary (SPS) issuesa comprehensive agreement

should include a mechanism for ad-dressing divergences on both food and non-food sectors and identifying ‘essentially equivalent’ regulations for mutual recognition in the health, safety and consumer sectors. Negative trade effects should be eliminated and more certainty introduced by relying more on science based practices.uu reduction/elimination of tarrifs

a comprehensive agreement should get as close as possible to re-ducing/removing all duties on trade in industrial and agricultural products. Regarding tariffs there is a need to dif-ferentiate between goods and services. as global trade in manufactured goods is already substantially liberalised emphasis should be on the unfinished business of removing tariffs in the area of goods sector and reducing non tariff barriers.uu liberalisation of trade in services

Both sides quite correctly have placed services at the heart of their trade strategy. liberalisation of ser-

vices globally is rather limited and fragmented.

high barriers to trade in services constrain trade and some liberalisa-tion would have to be carried out on a most-favoured nation (MFN) basis as it is rather difficult to build in a third-party discriminatory element in non-tariff measures. Priority may be given in financial and telecommunica-tions, shipping, aviation and insurance services.

The services economies of the EU and the US are substantially interlinked especially in sectors such as financial, telecommunication, insurance and computer services. a comprehensive agreement would open services mar-kets which are very little open globally and develop a framework for effective cooperation between regulators also at the sub-federal levels. The EU is the leading services exporter and the world’s largest services economy. lib-eralisation of trade in services should principally include all sectors and target the broadest elimination of all discriminatory measures in the sectors covered. Regarding the liberalisation

of investment in services and non/service sectors, exceptions should be kept to a minimum. Foreign direct Investment (FdI) has become an ex-clusive EU competence since the entry into force of the lisbon Treaty. The EU Services directive which was meant to streamline regulations governing a vast range of service sectors, but under achieves despite its good intentions. The result is that foreign companies have to deal with different regulations in each member state. It is hoped that in financial services the EU and the US will agree to some rules that will lead to similar regulations.

liberalisation of communication services is a sensitive area for several EU states. By keeping cultural exception out of the talks they want to protect Europe’s cultural diversity(audiovisual, film and television industries) from freer international trade (3).

differences among member states regarding tactics may come to light during the course of negotiations It may be politically expedient to start negotiations with no broad policy areas explicitly excluded and negotiate



the carving out of certain areas of the communication sector and offer some concessions in return (4).uu Competition

Globalisation and the growth of cross-border merg-ers present major challenges for EU and US competition authorities. They highlight the importance of seeking to secure a degree of convergence and co-ordination among competition law enforcement systems. EU’s competi-tion law and US’s antitrust law despite different historical antecedents, are in most respects pursuing the same objectives. Some convergence has been achieved in the field of merger control but there is a need for some degree of harmonisation while it is understood that procedural differences have to be lived with. Restrictions like concerted practices, abuses of dominant posi-tions, private monopolies and unfair trade practices should be covered and competition should be increased with no exemptions by adhering to general principles such as non/discrimination and procedural fairness.uu Public procurement

Public procurement is an impor-tant component of industrial and trade policy in the EU and the US. Both sides have introduced legislation to foster domestic industry in order to compete in world markets. Rules to ensure a level-playing field should be developed to avoid discrimination against foreign competitors and make public procurement procedures more efficient The opening up of public procurement markets is intended to go beyond the relevant WTo agree-ment and introduce more precise and effective disciplines particularly in relation with tendering procedures by applying national treatment at all levels of government transactions.

Civil engineering companies and producers of heavy equipment are expected to gain from the opening of the markets. Resolution of these issues may be hampered by the US federal System and by Buy america clause in the US legislation (5).uu E-Commerce, digital Economy and Intellectual Property Rights (IPR)The agreement should also cover

e- commerce and digital economy that reflect effectively the convergence of goods, services, technology and the development of value-chains. IPR such as copy rights, trade marks, geographi-cal indications, patents should also be negotiated with a view to effective enforcement by means of comple-menting the WTo TRIPS agreement.

III.CONCLUSIONS

The launching of negotiations for a trans-atlantic free trade agreement between the EU and

the US has generated a substantial de-bate among analysts pointing out ben-efits/disadvantages of the agreement. The EU US agreement will be a laud-able case at liberalising an important international trade market. Given large potential gains the EU and the US should put emphasis on a compre-hensive agreement toliberalise trade and investment with a priority on tar-iffs elimination and binding targets for progress in reducing/eliminat-

ing regulatory bar-riers. Previous at-tempts to negotiate a trade deal have been hindered by the bias in favour of tariff elimina-tion over non-tar-iff barriers (NTB) reductions and liberalisation of

services. This limit-ed approach was polit-

ically feasible since it was easier to quantify the benefits to trade of tariffs reduction than to gauge the effects of an NTB reduction. howev-er the two sides face a major challenge in deciding how to approach negotia-tions in order to cover domestic regu-lations and move from simple tariff re-ductions to the more complicated task of removing inside the borders regu-lations in the various economic and trade sectors.

It is encouraging that the agree-ment is been supported by a large number of business representatives in both sides of the atlantic. They feel that the agreement is economi-cally and geopolitically crucial for the world as well for the two sides directly concerned as it will help to set trade rules for the global economy that the rest of the world would be feel obliged to follow.

reFerenCes

(1) “after long buildup US-EU free trade talks finally begin” doug Palmer, Re-uters 18 June 2013

2) “Transatlantic trading” The Economist, 2 February,2013

(3) “Transatlantic free trade” Javier Solana, European Voice, 4 January, 2013

(4) “EU nations quarrel as US trade talks are set”, International herald Tribune 18 June, 2013, “EU-Us trade talks launched amid French fury with Brus-sels” FT. Com17 June 2013

(5) “Eyes on the prices in EU/US trade “, Fi-nancial Times June 18,2013



The Emergenceof

Greek CivilizationVia

Eu Programmes

by George Emmanuel*

Culture is the way of life of a group of people, sharing the same beliefs, values, symbols and behaviors which are transmitted from generation to generation, formulating the historical continuity of people.

In order to deal with the common cultural values of Greece and Europe and the potential of Greek civilization emergence we can see that in classical times there was not a unified state of Greece.

however, there an intensive con-sciousness of national unity among Greeks did exist and had as common elements the single language, despite the differentiation in local dialects, and the values of human civilization depicted already in mythology and great poets like omeros, hsiodos, Pindaros and later in aishylos, Sofok-lis, Evripidis’ performances and more fundamentally on philosophers such as Sokrates, Platon, aristotles among others.

The Greek spiritual leaders and the teacher of rhetoric Isokratis had extended the Greekness meaning introducing as criteria not the tribal origin but the participation of the inhabitants and citizens in the Greek education.

The principles of democracy were born and implemented, for the first time in the world, in classical athens by Clesthenis and Pericles.

Before the Roman occupation in Greece the ancient Greeks had colo-nized Massalia and South Italy and influenced the western Mediterranean and had also colonized EyxinosPontos, thereby influencing culturally the people of eastern Europe and of course Greeks were influenced by them.

according to the Roman poet and philosopher oratio, the spread of Greek civilization within Europe had taken place through their interaction with the Romans.

The Greek cultural effect on Eu-rope continued and in the Middle ages (from the 5th to the 14th century a.c) with the copy of manuscripts of an-cient classical Greeks and their trans-lation into the latin language, mainly in Western European monasteries

and later in universities and addition-ally with the cultural acts of Christian apostolesMethodios and kyrillos in central and eastern Byzantine Europe.

afterwards, following the discov-ery of the printing press and the cir-culation of books during the European Renaissance, there emerged a great interest in the Greek spirit and, more specifically, the philosophy of Platon, thus contributing to the creation of the German philosophy.

These facts resulted in Europe being in the matrix of three revolutions over the centu-

ries that followed: the political one in France with the principles of the Enlightenment (equality, justice and brotherhood) in the 18th century, the industrial one in England and the so-cial one in Russia.

after the end of lengthy confronta-tions and the two catastrophic world wars, Europe becomes a workshop of procedures of people mobilization and participation of its citizens and of agreements for the consolidation of peace, security and well being of its population.

In the Europe of culture which

* Head of Managing Authority of European Territorial Cooperation Programmes / Greece



is timelessly built from the Urals to the atlantic and the Mediterranean, it is necessary, especially in the cur-rent conditions of multidimensional European economic, social and moral crisis, to have the support of cultural diversity and the people’s cooperation and at the same time the promotion of intercultural dialogue. all these are needed to bring together the cul-tural identity, the specific traits of each people and the mutual understanding and solidarity in their common effort to build a future with peace, justice and friendship among the European people and to safeguard social cohesion, prog-ress and sustainable development.

after the Enlightenment, European Institutions recognize two roles in the culture: The research of the scientific timeless truth (what happened, when, how, with what reasons and implica-tions in the time and space) and the second the attribution of meaning in our lives and identity to the people and local communities’ activities.

This second dimension of the protection of the cultural inheritance and the contribution of culture to the sustainable development constitutes a part of the founding treaty of Rome and the successive European treaties and is supported by the European programs and by UNESCo of United Nations’ organization.

The European transnational, National and regional opera-tional programs, despite being

restricted in cultural resources (2,4% of NSFR 2007-13 via the operational programs of competitiveness, digi-tal conversion, Education, human re-sources, administrative reform, Envi-ronment, accessibility, the 5 regional operational programmes and the In-terreg) plus the framework for re-search and innovation, since they do not accept culture as a distinct the-

matic priority but integrate it in oth-er thematic priorities such as cultur-al tourism, sustainable environment, traditional local products, alternative transport, social solidarity, cultural education, scientific and cultural dia-logue and exchanges, creative innova-tion, cultural amateur creativeness of collective bodies, etc provide however the possibility to the public, self gov-ernment, regional and social cultural organizations to emerge, digitize and preserve their cultural inheritance and routes, as they were formulated in the historical continuity of the Greek and other European people.

2013/2014 is a planning year for all community programmes at European, National and regional level for the period 2014-20. It is significant that cultural bodies participate in the insti-tutional dialogue for the formulation of programmes in order to enhance their cultural traits of all 11 proposed thematic priorities of which they must choose 4.

our country has a wealthy cul-tural potential that comprises 20.000 declared archeological sites and historical monuments, 250 organized archeological sites, 210 prehistoric museums, classical, Byzantine and newer ones and thousands of folklore museums, collections and libraries.

It has the richest flora and fauna and landscape in Europe and the biggest number pro rata of traditional quality local products NoP.It has contributed to the world civilization with three civilizations which were ahead of their times: of the classical antiquity, the hellenistic and the Byzantine one.

our country can take advantage of its cultural timeless wealth, linking it creatively with the economic and social activities of its comparative ad-vantages in the tourist sector, in qual-ity food and in its sustainable natural and habitable environment.

The cultural, environmental and quality traditional local products and innovation

cluster routes is necessary under the current conditions of globalization to be linked on local, interregional, national and transnational level with the exploitation of new information technologies and modern cultural public, social and private institutions, in order to integrate in the European and International cultural and touristic networks, routes and partnerships.

To achieve sustainable cultural development via effective implemen-tation and synergy of the European programmes and projects, it is neces-sary to forge deeper and more mean-ingful partnerships within Europe and Mediterranean basin and to promote the human cultural capacity and identity of the local communities and creative and extrovert partnerships among organizations and regional bodies at all levels of public life for participative, transparent manage-ment for sustainable development with scientific assessment of cultural spaces and projects from the partner public, self-government and social bodies, fostering the employment in culture and emergence of best practices and services in the cultural sector.

Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο τ η τ Α 13


“Supranational challenges require the kind of supranational responses

which individual statescan no longer offer”

an interview with Sir Graham Watson

Sir Graham Watson, MEP, President of the aldE Party, offers his view on the upcom-ing elections for the European

Parliament.

f The European elections are coming up, however, many citizens have no clear idea of who / which party / what content they really choose with their vote – how do you explain your electorate why the European elec-tions are important? What is the message with which you and your liberal colleagues run for MEP?

“The European elections have become more important in view of the new powers of the EP and the EU introduced by the Lisbon Treaty. It is strange therefore that participation in the elections has fallen. I try to inform my electors of the influence the EU has over their lives and convince them of the importance on having a say over decisions taken in their names. I point out that supranational challenges such as world population growth, climate change and internationally organised crime require the kind of supranational responses which individual nation states can no longer offer.”

f The United Kingdom is currently

working on a review of the compe-tences of the European Union and is considering a withdrawal of certain competences. Is this the beginning of a gradual withdrawal from the EU?

“I certainly hope not. The presence of Liberal Democrats in government in the UK is a guarantee against with-drawal. Were the Conservatives to win an outright majority of the seats in Parliament they would hold a ref-erendum which might lead to the UK’s withdrawal.”

f The German Chancellor was harsh-

ly criticized, mainly in Greece, for the rigid austerity measures and the German influence in tackling the crisis – do you have the impression that Germany is perceived as too dominant in other Member States?

“Recent research by the Pew In-stitute shows that public opinion in almost all member states – including Cyprus, Greece, Portugal and Ireland – still favours cuts in public expenditure to reduce national debt. Respect for Angela Merkel across the EU is remark-ably high. Left wing protesters are in a minority. Greater EU integration is

Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο τ η τ Α14


«Οι υπερεθνικές προκλήσεις απαιτούν τέτοιου είδους υπερεθνικές απαντή-

σεις, τις οποίες τα μεμονωμένα κράτη δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν»

μία συνέντευξη με τον Sir Graham Watson*

O Sir Graham Watson, μέ-λος του Ευρωπαϊκού Κοι-νοβουλίου και Πρόεδρος του κόμματος aldE (alli

anceofliberalsanddemocratsforEurope), καταθέτει τις απόψεις του για τις επερχόμενες εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

f Οι εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινο-βουλίου πλησιάζουν, μολαταύτα, πολλοί πολίτες δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα για το ποιον ή ποιο κόμμα ή ποια πολιτική ατζέντα πράγμα-τι επιλέγουν με τη ψήφο τους- πώς εξηγείτε στους εκλογείς σας τον λόγο για τον οποίο οι ευρωεκλο-γές είναι σημαντικές; Ποιο είναι το μήνυμα με το οποίο εσείς και οι φι-λελεύθεροι συνάδελφοί σας θέτε-

τε υποψηφιότητα για τη θέση του μέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβου-λίου;“Οι ευρωεκλογές έχουν αποκτήσει

μεγάλη σημασία δεδομένων των νέων εξουσιών του Ευρωπαϊκού Κοινοβου-λίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις οποίες εισήγαγε η Συνθήκη της Λισα-βόννας. Ως εκ τούτου, είναι παράξενη πτώση της συμμετοχής στις εκλογές. Προσπαθώ να πληροφορήσω τους εκλογείς μου σχετικά με την επίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις ζωές τους και να τους πείσω για το πόσο σημαντι-κό είναι να έχουν λόγο στις αποφάσεις που λαμβάνονται επ’ ονόματι τους. Επισημαίνω ότι υπερεθνικές προκλή-σεις όπως η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, η κλιματική αλλαγή και το διεθνές οργανωμένο έγκλημα απαιτούν τέτοιου είδους υπερεθνικές απαντήσεις τις οποίες τα μεμονωμένα κράτη δεν

μπορούν πλέον να προσφέρουν.”

f Το Ηνωμένο Βασίλειο πραγματο-ποιεί αυτή την περίοδο μία αναθε-ώρηση των αρμοδιοτήτων της Ευ-ρωπαϊκής Ένωσης και επεξεργάζε-ται το ενδεχόμενο ανάκλησης ορι-σμένων εξ αυτών. Πρόκειται για την αρχή μιας σταδιακής αποχώρησης από την ΕΕ;

“Σίγουρα ευελπιστώ πως όχι. Η παρουσία των Φιλελεύθερων Δημο-κρατών στην ηγεσία του Ηνωμένου Βασιλείου αποτελεί εγγύηση κατά του ενδεχόμενου αποχώρησης. Σε περίπτωση που οι Συντηρητικοί εξασφάλιζαν την αδιαμφισβήτητη πλειοψηφία των εδρών στο Κοινοβού-λιο, θα διεξήγαγαν δημοψήφισμα το οποίο ενδεχομένως να οδηγούσε στην αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου.”

important, however, to show that the policies pursued are those of the EU and not simply of the German government.”

f Is Germany’s energy transition, i.a. phasing out nuclear power, biofuels, the Renewable Energy Act, more a model or caricature for Europe’s na-tions?

“The policies should be models for other countries. The dangers posed by

man-made climate change are now far too great to continue with ‘business as usual’. Humankind has a duty to future generations of responsible stewardship of the planet we inhabit.”

f Finally, a look into the future: how will the European Union look like in the year 2020 and will the European single currency still exist?

“I believe we will have emerged from

the periods of recession and low growth engendered by the 2008 financial tsu-nami. The EU will be more united and the euro will be thriving. But I think we are in for a difficult ride between now and 2018 and that keeping a cool head will be essential.”

source: Interview published on the website www.fnf-europe.org of the Friedrich Naumann Foundation for Freedom, 7. November 2013

* Η μετάφραση έγινε από την Βικτώρια Λαμπροπούλου, Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια Νομικής Αθηνών.

Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο τ η τ Α 15


Interview published on the website www.fnf-europe.org of the Friedrich Naumann Foundation for Freedom, 7. November 2013

f Η Καγκελάριος της Γερμανίας έχει κατακριθεί σκληρά, κυρίως στην Ελλάδα, για τα αυστηρά μέτρα λι-τότητας και τη γερμανική επιρροή στην αντιμετώπιση της κρίσης× Έχετε την εντύπωση ότι η Γερμα-νία γίνεται αντιληπτή ως υπερβο-λικά κυριαρχική ως προς τα υπόλοι-πα κράτη-μέλη;«Πρόσφατη έρευνα του Ινστιτού-

του Pew δείχνει ότι η κοινή γνώμη σε όλα σχεδόν τα κράτη- μέλη- συμπε-ριλαμβανομένων της Κύπρου, της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας- εξακολουθούν να τίθενται υπέρ των περικοπών στις δημόσιες δαπάνες για τη μείωση του εθνικού χρέους. Ο σεβασμός για το πρόσωπο της AngelaMerkel σε όλη την Ευρώπη είναι αξιοσημείωτα υψηλός. Οι διαμαρ-τυρόμενοι της αριστεράς αποτελούν μειοψηφία. Μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι σημαντική, παρό-λα αυτά, ώστε να καταδειχθεί ότι οι επιδιωκόμενες πολιτικές είναι αυτές της ΕΕ κι όχι απλά της γερμανικής κυβέρνησης.»

f Η ενεργειακή μετάβαση της Γερμα-νίας λ.χ. η σταδιακή κατάργηση της πυρηνικής ενέργειας, τα βιοκαύσι-μα, η Πράξη για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας περισσότερο ένα μοντέλο ή μία καρικατούρα για τα κράτη της Ευρώπης;

«Οι πολιτικές δράσης πρέπει να θέτουν παράδειγμα για άλλες χώρες. Οι κίνδυνοι που προκαλούνται από την τεχνητή κλιματική αλλαγή είναι υπερβολικά σπουδαίοι για να συνεχί-ζουμε με το μότο «business as usual”. Η ανθρωπότητα υπέχει καθήκον έναντι των μελλοντικών γενεών να διαφυλάξει υπεύθυνα τον πλανήτη τον οποίο κα-

τοικούμε.» f Τέλος, μία ματιά στο μέλλον: Ποια θα είναι η εικόνα της Ευρωπαϊ-κής Ένωσης το 2020 και θα υπάρ-χει ακόμα το ενιαίο ευρωπαϊκό νό-μισμα;

«Πιστεύω ότι θα έχουμε ξεπεράσει περιόδους ύφεσης και χαμηλής ανά-πτυξης προκληθείσες από το οικονο-

μικό τσουνάμι του 2008. Η ΕΕ θα είναι ακόμα πιο ενοποιημένη και το ευρώ θα ευδοκιμεί. Αλλά θεωρώ ότι μας περι-μένει μια δύσκολη περίοδος από τώρα ως το 2018 και το να κρατήσουμε τη ψυχραιμία μας θα είναι απαραίτητο.»

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2013.

Α Π Ο Ψ Ε Ι ς16


Regional integration in Europe Some thoughts about lessons from outside

by Victor Sukup*

European regional integration has long been hailed as an example for similar experiences worldwide. This was espe-cially the case in latin america, a region characterized by the existence of -altogether twenty- more or less small national markets limiting seriously their possibilities of industrial development, and which has seen a great num-

ber of such initiatives since the 50s when the European Economic Community (EEC) was launched. Some of them, like the latin american Free Trade association and the Central american Common Market (alalC and MCCa in their Spanish acronyms), seemed quite successful for several years before they went into trouble due to internal differences and the unequal distribution of benefits and costs, benefitting especially the bigger and more advanced countries and the multinational enterprises. anyway, the dynamism of European economies until the mid-70s –in fact, largely due to the reconstruction boom and cheap oil as well as keynesian and social democratic economic policy- seemed to justify the imitation of the EEC model for creating larger markets by breaking obstacles to commercial exchange and thus enhanc-ing the international competitiveness of regional blocs.

later, after the breakdown of the Bretton Woods system and the “oil shocks”, the multiple difficulties of

what finally became the European Union in 1993 cooled down the en-thusiasm for European examples,

while soon new initiatives like the Mercosur (Southern Common Mar-ket) seemed for some years to be quite

* Economist and politologist specialized in European affairs. Professor of international economy at the University of Buenos Aires in the 90s and European Commission official from 2000 to 2012.Author of several books on Europe, Latin America and the Caribbean, especially about “Europe and the globalization”, Buenos Aires, 1998.PhD thesis on regional integration and development in Latin America, University of Paris-III, 1987.

Πηγή: www.spiegel.de

Α Π Ο Ψ Ε Ι ς 17


an adequate answer of middle-income latin american countries to the globalization challenge by creating also larger regional markets within a somewhat ambiguous context of “open regionalism”. The North american Free Trade association (NaFTa) at-tracted crisis-shaken Mexico, with very mixed results including a boost in industrial exports, aggravated social polarization, bankruptcy of millions of small peasants and mass emigration. at the same time, East and South East asian countries showed increasingly other forms of integration into greater regional (asian-Pacific, in this case) and world markets able to develop much more real dynamism while also contributing more efficiently to the satisfaction of key social objectives like poverty reduction.

Realistic reflections had certainly already warned long ago against over-enthusiasm with regional integration as a means of achieving by itself rapid economic progress. of course, classi-cal authors had introduced very useful basic concepts in the ‘50s, like trade creation and trade diversion (Jacob Viner), direct and indirect effects of integration (Jan Tinbergen) and pôles de croissance as geographical development engines (François Per-roux). But as Sidney dell stated in his still very recommendable book published in 1963 on Trade blocs and common markets, politicians used in fact to emphasize the expected eco-nomic gains while economists often preferred to underline the political advantages of the EEC in overcoming centuries-old national rivalries. and while economies of scale and special-ization, increased competition and the principle of “together we are stronger” are certainly factors of great poten-tial gains, they should, dell said, be thoroughly relativized: already quite open economies like those of Western

Europe could possibly not reach really significant gains from all that, while governments and unions would lose power, new oligopolies on regional scale could reproduce and even ag-gravate the problems posed by such oligopolies on a national level, and the group’s enhanced economic and nego-tiation power risked to be used more against Third World countries than against any of both super-powers. So-viet economists like abram Frumkin used to emphasize, not without some reason, “inter-imperialist rivalries” and contradictory interests between the big international monopolies behind the many tensions and contradictions of capitalist integration initiatives. Fritz Machlup, then president of the International Economic association, recalled around 1976 that it should not be forgotten that regional integration must always be seen also in the light of simultaneous other integration processes on national and interna-tional scale. and a quarter of a century after dell’s book, just when the EEC was taking a new start to become the EU and prepare the future monetary union, French “Green” economist alain lipietz found, in an article for the business weekly l’Expansion, in 1988, that precisely the smaller countries which had stayed outside the EEC like Switzerland, austria and Sweden -even being narrowly linked to it economically, but not part of its machinery- showed clearly better in-dicators in employment, GdP growth and other important fields. and now, another quarter of a century later, Eu-rope’s richest countries -Switzerland, Norway and Iceland- show less interest than ever in joining the Union, while poor and backward Balkan and others like Ukraine, Moldova and Georgia are or want to be candidates or hesitate a lot between the EU and Russia, like the largest of them, Ukraine.

For less developed European countries, can EU integration be the way forward?

The accession of the southern member states to the EEC in 1981 and 1986 was certain-

ly more politically than economi-cally motivated and should therefore be seen especially in this light: as an economist underlined, with the acces-sion of Greece, Spain and Portugal, the combined GdP of the Community had expanded by 10%, its population by 22%, the number of people working in the agricultural sector by 57% and its regional problems „so to say by 100%“. But important economic and social progress seemed anyway be made, thanks not only to dynamic changes under reform-minded post-dictatorial leaders like the several-terms-long so-cial democratic PSoE government of Felipe González in Spain (1982-96), but also to the accession to a large market, abundant capital inflows and substan-tial aid in the form of regional and “co-hesion” policies as well as agricultural subsidies. So the new southern mem-ber states, as well as also very back-ward Ireland, became effectively nota-bly more “equal” to the core members of West European integration, espe-cially in terms of GdP per capita, but also with respect to industry and phys-ical infrastructures, especially motor-ways which improved considerably the communications, like between France and Spain, maybe with some negative effects on the fragile Spanish national cohesion.

Ireland was a spectacular, albeit very specific case with particular cir-cumstances like massive US direct investment attracted by low taxes combined with important national efforts in education and state guid-ance and generous EEC/EU subsidies



reaching, as in the case of Greece, up to 3-4% of GdP: around 15 years after EEC accession it began to move from being originally (at its accession in 1973) by far the poorest member state to be, after another 15 years, the rich-est one except tiny luxemburg in GdP per capita terms.

Spain also moved rapidly forward to become a modern industrial coun-try like Italy, Portugal and Greece notably less but also reduced, thanks largely to EU “generosity” -the term might be possibly put without brack-ets-, the distance to core EU member states, even if there were also a high price to be paid for this, as was the rapidly increasing domination of foreign business and capital evict-ing national ones. anyway, the euro crisis later showed that much of that progress was uncertain in a long-term view and rather the result of a credit bubble than that of genuine rise on the ladder of development levels. and the euro proved being, overall, much more favorable to Germany and other Northern member states than to the southern partners which lost rapidly competitiveness, after the introduc-tion of the common currency, due to the excessive affluence of capital flows reinforcing inflationary pressures and speculative tendencies, while the “Northerners” benefitted from a relatively low currency exchange rate which favored greatly their exports …

For the former Eastern Bloc countries, the balance of over 20 years of neo-capitalist conversion and progressive absorption in the EU is far from clear. Modernization of production processes and even more of consumption patterns has taken place, Western-style democracies have been established, and after a steep fall in GdP in the first years economic growth has been comparatively sat-isfactory. But social inequalities and

marginalization have risen strongly, as the drama of the Romas tell us, mass emigration has for instance reduced Bulgaria’s population by around one fifth, political tensions have given rise to powerful extreme-right groups like furiously anti-Semitic Jobbik in hun-gary. Even in the relatively prosperous Czech Republic, political instability and europhobic attitudes, as well as heavy corruption scandals, are noto-rious. all this and other phenomena show clearly that integration into the Western bloc has not really been a journey to prosperity and welfare for everybody and that the overall balance is not too convincing. anyway, if “real socialism” was certainly far from suc-cessful in historical perspective and had the well-known aspects of harsh political repression, excessive bureau-cracy etc., the later experience of “real capitalism” of the former Eastern bloc countries joining the EU does not seem to have been, up to now, a solid key to real rapid and balanced economic and social progress: not only some nostalgics of communism do not like very much that other “Union” which now dominates them, imposing its not always adequate prescriptions, and it is clear that the EU will remain for some more time being destabilized both by a deep North-South contradiction and an equally serious West-East divide. as an editorial put it, “Eastern Europe is failing to catch up with the west”.

Lessons, experiences and examples from outside

If there are highly interesting pos-itive and, as indicated, not-so-positive lessons from Europe for

others, which should certainly be re-considered with realism in the light of all this, we should also have a look on possible examples in the opposite direction. There are some good and

others not-so-good or even quite un-convincing experiences of regional in-tegration, which are all also very useful for the overall picture.

For instance, the Soviet Bloc group-ing known as CMEa or CoMECoN aimed to organize a kind of “socialist international division of labor” based on “internationalism” and solidar-ity of the socialist bloc, but backward Rumania did not like to be reduced to its role as a producer of agricultural machinery while richer partners like Czechoslovakia and East Germany were hardly enthusiastic in giving substantial aid to the poor develop-ing countries Mongolia, Cuba and Vietnam which also joined the group. Even so, a correct overall balance of CoMECoN might also show that the “communist common market”, as some Western analysts called it, was able to reach some real industrial and social progress in its member coun-tries -most of which had been very backward in European terms- and a certain reduction of their intra-bloc differences in levels of development. The same can certainly be said about the logically dominating leader coun-try which covered nearly one sixth of the earth and had a population much larger than all the partners together: the evolution of intra-Soviet levels of development showed, more than an “empire” exploiting its internal colo-nies, rather a kind of large technocratic machinery which was able to promote important industrial development and social progress also in very backward regions in Central asia, not without at least one big ecological disaster. on the other hand, the most developed Soviet republics in the Baltic region, also its most Western parts in geographical and cultural terms, became the most unsatisfied and initiated therefore the break-up of the multiethnic country which had received, nearly unchanged



in its borders, the difficult and complex inheritance of the Czarist empire.

Maybe the main lesson -on national and regional level- for Western Europe is that central planning can be relatively efficient in itself -whatever is to be said about the tremendous political and human rights aspects of Stalinism, Maoism, Titoism etc.- in the very initial stages of industrial development, also for raising the education level and promote womens’ rights, but much less in fur-ther developed countries, as shown by the Prague spring of 1968, the Solidarnosc-movement in Poland a dozen years later and finally the break-up of the bloc and even of the Soviet Union itself beginning in 1988. Secondly, the preservation of environment was hardly a priority, despite the absence of large private oligopolies pursuing their egoistic corporate interest with-out regard for such things, even less than in advanced capitalist countries where it became increasingly a subject of numerous citizens’ concern. But there might be also a third one: must certainly there be more efficient and more recommendable ways of régime change than those, more based on the “Washington consensus” than on the “European social model”, experienced in the following years in the former Soviet Bloc and in the former USSR itself, with enormous and often unnec-essary high social and other costs, all this preserving or even consolidating a new West-East-divide inside the EU, as mentioned before.

Turning to a very different region, we might consider that the Caribbean, with its more than a dozen of very small and even microscopic states,

some of which with less than 100.000 inhabitants, is the one region which really calls for important progress towards the integration of their weak economies. There have been some steps forward in four decades of the Caribbean Community (CaRICoM), but mostly tiny islands with their own quite differentiated identities -not only between English-, French-, Spanish- and dutch-speaking islands-, hardly complementary economies and high transport costs have certainly also enormous difficulties in realizing significant steps towards regional integration. Even so, there are some interesting initiatives like the Univer-sity of the West Indies, with campuses in several English-speaking member states, and joint diplomatic representa-tions, which could be useful examples for others, even in Europe. For in-stance, culture, education and better understanding between European people have undoubtedly benefited from millions of Erasmus scholarships, but besides the Colleges of Europe in Bruges (Belgium) and Natolin (Poland) and the European University Institute

of Florence there should be more of that kind of initiative if better under-standing between the people of Europe is to be promoted in a way to efficiently fight rising euroskeptical and even outright europhobic tendencies.

Joint diplomatic representations are becoming common practice and the newly established European

External action Service is supposed to be something like that. But there is still a long way for a kind of joint foreign policy and of “speaking with one voice” in world affairs, as shown by the chronic cacophonies in the relations with the USa, Russia or China, or even with the neighboring arab-Islamic world. The same thing can be said, it is true, of the Caribbean countries, where some maintain relations with Taiwan and others with China, some have sided with Venezuelan-Cuban sponsored “socialist” alBa group -with some risks for their crucial links to the USa and Europe- while others did not …

There are many other questions around the complicated and often con-



troversial integration problématique, like the necessarily very differenti-ated treatment of the EU’s outermost regions (régionsultrapériphériques which are the French overseas de-partments, the Canary Islands, the azores and Madeira; the island regions generally, like very mountainous and sparsely populated Corsica and the numerous, often very little populated Greek islands; the difficult “integra-tion” in one large region of a “rich” oil exporting country like Venezuela and a poor mountainous one like Bolivia; the “integration” of an “underdevel-oped” country like Mexico with two of the most developed ones, the possible marginalization of far-away provinces outside the main developed core re-gions etc.

of course, we should also take lessons from East asia. Europe can learn a lot not only from millennia of Chinese civilization and wisdom but also from China’s recent rebirth as an economic superpower, following previous examples of Japan, korea and Taiwan particularly that applied their recipes intelligently - not without big problems and mistakes, inevitably- to the circumstances of its enormous population and territory. They all show that dynamic integration into world markets can also be realized without formal regional markets and integration mechanisms, and that over-reliance on market mechanisms is certainly not the most promis-ing policy. Combinations of market mechanisms with different forms of strong state intervention including important protectionist measures are obviously an alternative which appears to have often been very successful in obtaining rapid economic growth and at the same time important social im-provements like the rapid elimination of illiteracy and a sharp reduction in poverty levels.

all this certainly does not mean that Europe should abandon its regional integration goals, but that it ought certainly to rethink them thoroughly and at the same time be much more imaginative in its choices of economic and industrial strategy, striking an imaginative and construc-tive balance between market forces and some kind of government inter-vention, on national and on European levels. after all, integration projects are always the result of one basic real-ity: if david Ricardo’s classical theory of comparative advantages justifying worldwide unrestricted free trade were really applicable such as proposed in his Principles …, no free trade asso-ciation or common market of any sort would be useful; and if Friedrich list’s idea of the convenience of temporary, selective and rather moderate protec-tionism against third countries were always suitable as he rightly viewed for the case of the German states on their way to national unity, but much less for isolated smaller countries, no integra-tion project would have any sense ei-ther. What can be concluded from this is that all regional integration projects always need for obvious reasons some measure of protectionism or prefer-ence communautaire in EU terms against too powerful third countries, including the resulting elements of state interventionism, and should not be based on a fundamentalist view of market mechanisms as the practically sole guiding principle of economy.

Is Germany, after all, the key prob-lem of the European Union?

By the end of 2013, rather be-latedly, the European Com-mission, after several warning

shots coming from other sides in-cluding the IMF and the US Treasury complaining about probable deflation-

ary effects of Germany’s efficiency on European recovery and world trade, began an inquiry into the recurrent “excessive” German current account surplus, which had reached more than 6% of GdP for several years now. There are arguments to judge Germany at least partially responsible of the en-tire euro problem and the commercial deficits of its partners: the lack of a le-gal minimum salary and its large low-salary-sector contribute to the Union’s imbalances, as shown by the meat-packing industry where danish and French enterprises have been pushed into bankruptcy by “unloyal” German competition based on very low salaries paid to foreign workers on those “mini-jobs”. as a German automobile worker said in a cartoon, they had to export the cars because they could not afford to buy them themselves … If Germa-ny runs a heavy surplus, anyway, other countries must of course have deficits, and the big question is if there is not an important responsibility of Germa-ny in the southern countries’ deficits and resulting crisis. apparently, yes, due also to the simultaneous capital flows from German (and other) banks southwards in the years 00’ which fu-elled the consumption and real es-tate speculation there, the resulting higher inflation and the loss of com-petitiveness. according to one article, Germany has since 2011 the highest surplus of any current account (238 billions of $ against 193 for China in 2012), its unitary labor costs have only risen by 4% since 2000 against 23% in France, 19% in the eurozone and 16% in the USa, and from 2009 to 2013 the percentage of people living under the poverty level rose from 12.2 to 15.9 in Germany, against from 13 to 13.8 in France. It would be over-simplification to talk of one “villain” and the others as “poor victims”, but responsibilities of the euro crisis and the resulting EU ex-



istential doubts are certainly divided.on the other hand the Germans

can be right in defending the useful-ness of their past liberal reforms, or of some of them, and in emphasizing that their high competitiveness in countries like China -Germany; with 45% of EU exports to China and 21% of EU imports from there in the first semester of 2013, has practically alone a trade surplus with it- is also welcome for the entire EU, reducing thus its huge bilateral deficit with the Eastern giant. and why should Germany be sanctioned, after all, they ask, for its higher efficiency in indus-trial innovation, vocational training and successful R&d efforts, which contributes greatly to avoid the entire bloc’s fall into irrelevance in terms of international industrial competitive-ness? Should we, maybe, forbid our enterprises like Siemens or Mercedes to export to China?

The discussions will certainly last for several more years, with these and other arguments, but three aspects must also be taken into account: a), there are always some problems with the strongest or largest member state of a regional group, be it Brazil in Mercosur, Nigeria in West africa or the USa in NaFTa, all much more dominating economically and demo-graphically than Germany in their respective group; b) historical reasons make the German case particularly sensitive, as shown by recent reac-tions in Greece calling for German reparation payments for its wartime crimes in the country and of others accusing the Germans of dreaming of some kind of “Fourth Reich”; c), if the EU mechanisms for convergence between development and income levels seem to have worked reasonably well in the 80s and 90s, this has not been the case in later years: an ill-conceived currency union, far from

bringing an “ever closer union”, caused a Northern-credit-fuelled speculation and consumption bubble in the south (and in Ireland) aggravating notably the distances between “richer” and “poorer” member states and in the end the resulting euro crisis which benefit-ted in fact also Germany thanks to a still relatively undervalued currency -and now also the very low interest rates for a country seen as refuge haven for capital looking for security-, and the other supposedly “virtuous” countries Netherlands, austria and Finland …

Whatever the conclusions about all this might be, it is obvious that the rig-id EU austerity policy towards Greece and the other peripheral countries, largely dictated by Germany, appears as a disastrous social, political and also economic failure which has put the whole eurozone and even the EU on a road to a maybe inevitable disintegra-tion. What remains to be seen is less if, as some illusionists try to convince the public, that the recipe is finally working and that those countries are on the road to recovery, than if a more adequate reform policy can be put into practice before it is too late, as should be favored by better understanding of the realities and the advisable change of strategy by the German government and the technocratic machinery of Brussels.

An interesting “exotic” case which might give some good ideas: the Andean Pact

as the new Pope Francis said right after his election, his colleagues of the conclave had

found the new chief of the Catholic Church “at the end of the world”. May-be something similar could be useful also in economy, or more precisely in the field of regional integration.

looking around the globe, there seems to exist, finally, one rather exotic experience which could de-serve particularly to be analyzed: the andean Pact founded in 1968. despite the obvious underdevelopment and specificities of the andean countries from Venezuela to Chile, there are three ideas which seem to be useful to be taken into account, even if the andean experience has not been suc-cessful, if the European realities are of course hardly comparable to those of South america, and if world realities have also obviously changed a lot in the last 45 years. The andean Pact, today called andean Community but sharply divided now between oppos-ing political options, was certainly not successful in the long and even middle term due to a series of circumstances -impact of the oil shocks, political changes towards right-wing regimes, enormous socio-economic differences between “haves” and “have-nots”, ex-tremely high transport costs etc.-, but even so its basic ideas deserve to be analyzed as potentially useful ingredi-ents of any other regional integration project.

Three fundamental elements char-acterize the andean integration model in its initial years, when reformers where largely dominating the region’s politics in Peru, Chile etc.:

a. Rather than letting “market mechanisms” determine all essential economic development, Sectorial In-dustrial development Programs were prepared in order to distribute new industries like that of cars and other machinery more evenly between the member states, avoiding their concen-tration in the most advanced or richest countries of the group, Venezuela and Colombia;

b. For Bolivia and Ecuador, of-ficially recognized as economically less developed countries of the group,



special measures allowed slower intra-group tariff elimination and other advantages in order to expose their enterprises less brutally to the nascent regional common market;

c. The multinational enterprises were asked to stay out of certain sectors like publicity, communica-tion and local transports, and their profit remittances should not exceed a “reasonable” level, while andean Pact member countries agreed on a com-mon policy towards them in order to avoid ruinous tax and other competi-tion in attracting them.

These three aspects can be seen separately or combined; but it appears that they give quite interesting an-swers to some basic problems suffered by all regional integration projects: the balance between market mechanisms and state intervention, the specific dif-ficulties of the less developed member countries, and the controversial role of multinationals. as analyzed by one specialist, “common markets in developing countries” need certainly some state guidance and even intra-bloc positive discrimination, and after decades of EU integration and the euro crisis we might conclude that in Europe it is not different. Moreover, there are some useful hints here for more constructive and balanced North-South and EU-Third-World-relations generally, for which there is a lot to do in order to improve its policies, and for how to initiate really the very necessary “energy transition” to a low-carbon economy, probably the main key for the salvation of what Jeremy Rifkin called, only one decade ago, the European dream …

Some preliminary conclusions

If we look at today’s acute and ap-parently unresolvable EU’s prob-lems, we see the interest in taking

some of all these lessons, examples

and ideas very seriously. obviously Europe’s, or rather the EU’s long-last-ing stagnation without perspectives of improvement, the rapidly rising popu-lar frustrations -with their inevitable consequences of a dangerous rise of extreme-right and europhobic popu-lism in many EU countries, especial-ly in countries as different as Greece, France, austria and hungary- due to a deteriorating social reality and the in-capacity of political leaderships to find adequate solutions, and the still loom-ing bankruptcy of the euro system, are all largely due to three factors:

a) the lack of any “industrial policy”, together with coherent energy and transport policies etc., to counter the rising difficulties of competing successfully with other economic powers like the US and China, and the incapacity of determining some kind of a convenient coherent foreign trade policy including some useful measures of protectionism; at the same time, Eu-rope’s role as one of the world’s leaders would certainly have to be based on a decided emphasis on really “sustain-able development” and a thorough redefinition of what is real progress, rejecting the superficial and misguided ideology of blind GdP growth and preparing seriously a constructive and imaginative “energy transition”;

b) the structural problems of its “less developed countries” like Greece and Portugal -and also Spain, Italy etc.- which are seriously undermin-ing the cohesion of the group by the looming danger of an explosion of the common currency and maybe the Union itself; and

c) the often fierce competition in attracting investments at any price by tax breaks and similar methods, as exemplified by several countries like Ireland, Slovakia and Estonia.

It thus appears that the triple idea of that other regional group created

nearly half a century ago in a very different historical and geographic context could provide a good start-ing point to overcome the EU’s most dangerous crisis of which no way out is to be seen right now; at the same time, the East asian countries show some very interesting examples of how to find more balanced and more efficient ways to combine market mechanisms with an active role of the state in view of confronting the problems of the present and in preparing the future. otherwise, as happened precisely in the EU, the market, from framework for its economic functioning, becomes gradually the very purpose of the union, losing thus any middle- and long-term view of its possible and desirable future.

Regional integration in a context like the European, with its dozens of nation states, of which even the largest is hardly able to be a real “economic power” by itself in a near future, will certainly continue to be an absolutely crucial factor. But it should be seen in this overall context of competing economic models and the multiple -economic, social, political, moral and environmental- Western-worldwide disaster brought about by neo- and ultra-liberal ideology, irresponsible leaderships and the rising domination of unlimited financial speculation during the last decades. as most se-rious analysts agree, finance should urgently be controlled again by the real economy and the latter by democratic politics, which itself ought to engage seriously in preserving the global en-vironment, the irreplaceable physical base of all economic activity. Today it’s rather the other way round, and as long as there is not such a real turnaround in this overall context, not even the most ingenuous integration project will be able to achieve lasting and real progress of its member states.



The Politics of Nation-BuildingMaking Co-Nationals, Refugees, and Minorities

by Harris Mylonas*

Preface

My paternal grandfather arrived in Greece in the early 1920s from the Black Sea region. his last name was “deg˘irmenci,” which translates as “Miller” in Turkish; hence my name “Mylonas,” which means “Mill-

er” in Greek.Themistocles Mylonas was fluent in both Turkish and Pontic Greek. his

orthodox Christian background made him a prime candidate for the obliga-tory population exchange of 1923 between Greece and Turkey. his wife, also a refugee, came from Novorossiysk in Russia and spoke only Russian when she first arrived in the harbor of Thessaloniki (Salonica) following the Bolshevik Revolution in 1917. She was confused on her arrival by the presence of black soldiers along the shore. The Senegalese troops in the French army of the orient did not conform to her expectations about Greece.

My maternal grandfather was from Crete. during World War II, he fought as an officer of the Greek army against the Italians on the albanian front. after the armistice of april 1941, he had no money to travel back to Crete and decided to stay in the north of the country. he settled in a rural area and married a refugee from Pontos.

The ottoman Empire targeted the Pontic Greek population with exclu-sionary policies during World War I and the Turkish state continued these

policies during the Greek-Turkish war (1919–1922). These policies led to the ultimate “repatriation” of my paternal grandfather and maternal grandmother to Greece.

While my grandparents were targeted by the Turkish state with exclusionary policies, my parents were targeted by the Greek state with assimilationist policies.

The two families settled in nearby villages in central Macedonia. In 1969, having already served in the Greek army as a reserve officer, my father moved to my mother’s town and started an automotive dealership.

Their respective backgrounds did not prevent them from getting married three years later. Theirchildren – my sister and I – consider themselves Greek nationals; neither speaksthe languages that their parents or grand-parents spoke; and neither identifies strongly with any subnational ethnic identity. These policies facilitated my parents’ marriage, which would have otherwise been controversial, and thesuccessful assimilation of my sister and myself into the Greek national identity.

My family’s story is far from unique, but it gives rise to several questions of broad-

er interest about the making of co-na-tionals, refugees, and minorities.how do states attempt to attain social or-der in multicultural environments? In particular, under what conditions does a state target a non-core group1 with

1 In this book, instead of “ethnic group” or “minority,” I will use the term “non-core group” to refer to any aggregation of individuals that is perceived as an unassimilated ethnic group (on a lin-guistic, religious, physical, or ideologi-cal basis) by the ruling political elite of a country. I reserve the term“minority”

* Πολιτικός Επιστήμονας, Ειδικός Επιστη-μονικός Συνεργάτης Υπουργού Εξωτερικών, μέλος Νεολαίας Ευρωπαϊκή Έκφραση

"Τι οδηγεί ένα κράτος στην επιλογή να αφομοιώσει, να φιλοξενήσει ή να αποκλείσει εθνοτικές ομάδες της επικρά-τειάς του;

Στη μελέτη αυτή εξετάζονται οι διεθνείς διαστάσεις των εθνοποιητικών διαδικασιών και υποστηρίζεται ότι οι πολιτικές ενός κράτους απέναντι στις μη-κυρίαρχες ομάδες

του (δηλαδή σε κάθε σύνολο ατόμων που θεωρείται από τις κυβερνώσες ελίτ ενός κράτους ως μη αφομοιωμένη εθνοτική ομάδα) επηρεάζονται τόσο από τους στόχους της εξωτερικής του πολιτικής, αν είναι αναθεωρητική ή προσηλωμένη στο διεθνές status quo, όσο και από τις σχέσεις που διατηρεί με τους εξωτερικούς χειραγωγούς αυτών των ομάδων. "



assimilationist policies rather than granting it minority rights, or elimi-nating it through deportation or mass killing? What is the underlying logic of political elites in pursuing these differ-ent “nation-building” policies? These questions are at the center of this book.

Many journalists, academics, and policy commentators have recently used the term “nation-building” in place of what the U.S. department of defense calls “stability operations.”2 In other words, by “nation-building” they mean “thirdpartystate-building.” They use the term to describe efforts to build roads and railways, enforce the rule of law, and improve the infra-structure of a state3. I part ways with this recent usage and I use the term “nation-building” as it has been used in the political science literature for the past five decades4. Nation-building, sometimes used interchangeably with national integration, is the process through which governing elites make the boundaries of the state and the na-tion coincide5. In my framework, state elites employ three nation-building policies: accommodation, assimilation, and exclusion6.

accommodation refers to the ruling elites’ option to retain the non-

only for groups that have been granted minority rights by their host state. For a more elaborate justification of the use of this term over the alternatives, see the relevant section in Chapter 2.

2 dobbins et al. 2003, 2005, and 2007: v; donohoe 2004; Fukuyama 2004 and 2006.

3 darden and Mylonas 2012.4 Bendix 1969; Connor 1972; deutsch

and Foltz 1963; Eisenstadt and Rokkan 1973. For a discussion of the two defi-nitions, see hippler 2005; Stephenson 2005.

5 Gellner 1983.6 Private efforts that contribute to the na-

tion-building process are important but are outside the scope of this book. For an important example of this kind, see Glazier 1998.

core group in the state, but grant the group special minority rights. Under accommodation, the governing elites respect and even reproduce certain “differences” of the noncore group through a legal structure and relevant institutions. alternatively, governing elites can pursue educational, cultural, occupational, matrimonial, demo-graphic, political, and other policies aimed at getting the non-core group to adopt the core group’s culture and way of life. This is assimilation. Finally, the ruling elites can physically remove the non-core group through popula-tion exchange, deportation, or even mass killing. This is exclusion7. These processes have produced “minorities,” “co-nationals,” and “refugees.”

Exclusionary policies, such as ethnic deportations and mass killings, remain a part of the

repertoire of state elites around the world. Consider the recent events in Sudan, Iraq, Somalia, Congo, Rwanda, and Bosnia. at the same time, in west-ern democratic states such as Canada and the United States, policies accom-modating difference are well estab-lished; such policies of accommoda-tion also exist in less stable states such as lebanon. Today, assimilationist pol-icies are more controversial than poli-cies of accommodation.

Scholars and policy makers alike tend to discuss assimilationist policies less openly since the end

7 listing both “mass killing” and “pop-ulation exchange” under the term “ex-clusion” is controversial;however, my definition wants to capture all policies aiming at the physical removal of apop-ulation from a state’s territory. It is only in this sense that such different policies (practically andethically) are listed to-gether. Brown 2008. For a comparison of these policies in australia, Canada, and New Zealand, see armitage 1995.

of the Cold War. They often resort to the term “integration” instead of “assimilation.”human rights activists tend to equateassimilationist policies with “cultural genocide” and often ask governments toapologize for past instances of assimilation. The most recent example is the public apology by Canadian Prime Minister Stephen harper “to tens of thousands of indig-enous people who as children were ripped from their families and sent to boarding schools.”

Still, the ranks of the assimilated are many. all policy choices are with us today, although exclusion appears to be improbable in the developed world.

Naturally, the social science litera-ture has focused primarily on the deci-sion calculus behind the most violent state policies, such as genocide and ethnic cleansing. as a result, scholars often end up overaggregating the different “peaceful” outcomes under the residual category of “non-violent.” yet the conditions under which states pursue less violent policies such as as-similation or accommodation remain undertheorized. This book develops a theory of nation-building that focuses equally on violent and non-violent policies.

Moreover, while extensive work exists on the suc-cess or failure of the vari-

ous nation-building policies, there is relatively little analysis of how govern-ments decide to pursue such policies in the first place. Scholars focus on pol-icy outcomes not policy outputs. My theory makes predictions about policy outputs, the selection of policies, and specific plans for assimilation, accom-modation, or exclusion.

Modernization theories, construc-tivist arguments, and primordialist notions are valuable but incomplete since they cannot account for im-



portant shifts in nation-building policies across space and over time. In my framework, the emergence of nationalism is the result of an interac-tion between strategic choices made under the structural conditions of international competition within the Westphalian system of states, technological innovations, and intel-lectual currents that emerged during the Enlightenment. This interaction produced what Michael hechter has called “state-building nationalism.” In my view, nationalism is more a contin-gent outcome of a strategic response by statesmen to modern conditions of geopolitical competition than the product of industrialization or print capitalism per se.

The Politics of Nation-Building moves beyond explanations that emphasize ethnic hatred

between groups, the importance of dif-ferent understandings of nationhood, the focus on kin states, or various ver-sions of the modernization theories to identify the geostrategic conditions under which certain policies become more likely with respect to differ-ent types of non-core groups. Ethnic group relations vary widely over time, countries with the same understand-ings of nationhood do treat similar groups differently, a homeland may or may not act as a homeland toward its ethnic kin, and a great or regional power may decide to act as an exter-nal backer for a group it shares no at-tributes with. In my account, it is the politics of ethnicity in the internation-al arena, rather than ethnic attributes per se, that structures nation-building choices.

This book asks the reader to make a conceptual leap from the misused term “minority” to that of “non-core group,” from focusing on “homelands” as the only external actor to the more

inclusive concept of “external power,” and from the dichotomous – and nar-row – conceptualizations of nation-building policies such as “inclusion/exclusion” or “violent/non-violent” to that of “assimilation, accommoda-tion, and exclusion.” I focus on a novel dependent variable – the selection of nation-building policies – and in my effort to explain the observed varia-tion I straddle the divide between not only history andpolitical science, but also between comparative politics and internationalrelations. The empirical sections of the book rely, as much as was feasible, on archival material and sources that allow me to get as close as possible to elite perceptions of and intentions toward non-core groups. This focus on elite perceptions and intentions is a conscious attempt to incorporate constructivist principles about ethnicity into my data collection process and to bring intentions back to political science. To be sure, the realities on the ground are messy and nonlinear; moreover, information on state policies toward non-core groups is often twisted and ambiguous. But what is at stake is an important choice: infer the intentions from the observa-tion of behavior or attempt to get as close as possible to an understanding of the intentions themselves. When-

ever I could I chose the latter path.

In writing this book I have three goals: first, to explore the effects of externalinvolvement on the po-

liticization of cultural differences; sec-ond, to broadenand deepen our under-standing of the logic of state-planned nation-buildingpolicies toward non-core groups and generate a conversa-tion that spans disciplinesand geog-raphy; and third, to develop a set of policy recommendationsto prevent the occurrence of ethnic cleansing while highlighting the trade-offsbe-tween policies of accommodation and assimilation. a rethinking of thepro-cess of nation-building is much need-ed today: continuous migrationflows, increasingly protectionist tendencies in global markets, and inefficientint-ernational institutions can potentially undermine the accommodationistcon-sensus that exists – at least among aca-demic circles – in the developedworld and unleash exclusionary policies in many developing countries. Ifthese sorts of possibilities are to be avoided, we need to rethink the incentivestruc-ture of ruling political elites with ho-mogenizing tendencies governing over multiethnic states. The accommoda-tion consensus may have blinded our eyesto the unintended consequences and the hazards involved in uncriti-cally pursuingcertain norms by sup-porting non-core groups against gov-ernments that donot share the West’s understanding of human rights.

harris MylonasWashington, d.C.

September 2012

Introduction

Τhe puzzle

Why were the armenians living in the ottoman Em-pire accommodated un-



til 1875, but targeted with exclusion-ary policies thereafter, including mass killings?

This empirical puzzle from the last decades of the ottoman Empire remainsunresolved. For most of the nineteenth and early twentieth cen-tury, theottomans still occupied sig-nificant parts of Southeastern Europe, Northafrica, and the Middle East. during the early nineteenth century, theTanzimat reform institutionalized the pre-existing accommodation of religiousdifference within the context of the Empire through the millet (re-ligious community)system. however, external involvement by the Great Powers and thediffusion of nationalist ideas put pressure on the ottoman way of managingdiversity, undermining its multiethnic character and pushing it towardhomogenization.

armenians and Turks had lived in relative harmony in the ottoman Empirefor centuries. The ottoman administrators treated the armenians as the “mostloyal millet” in the Empire. This was justified, since many differ-ent peoples in theEmpire had already rebelled during the nineteenth century (e.g., the Greeks,Serbs, and Bulgar-ians), while the armenians had not. By the 1890s, however, theottoman rul-ing elite’s views had changed signifi-cantly, and systematic persecutionof the armenians began. Two decades later, duringWorld War I, the young-Turks8 – then ruling over the ottoman Empire – perceived the armenians as-being used as a fifth column9 and thus

8 haniog˘lu 2001.9 according to Encyclopædia Britannica,

a fifth column is a “clandestine group or faction of subversive agents who at-tempt to undermine a nation’s solidari-ty by any means at their disposal.a car-dinal technique of the fifth column is the infiltration of sympathizers into the entire fabric of the nation under attack and, particularly, into positions of poli-

threatening their country’s security and targeted them with mass killings and deportations. The result was the armenian genocide.10

This puzzle gives rise to a broader question: What explains variation in state policies to manage social diversity and attain order? despite the voluminous literature on more or less successful national integration histories,11 as well as theories ex-plaining a state’s choice to exclude or include non-core groups,12 there is no theory that accounts for the conditions under which a state is likely to assimi-late, accommodate, or exclude a non-core group. different paths to national integration have been proposed,13 but no systematic theory that accounts for variation in nation-building policies.

Since World War II, moderniza-tion theorists have discussed na-tional integration as a by-prod-

uct of industrialization, urbanization, and political development.14

according to these scholars, na-tional sentiments were the result of people’s residence/location as well as increased social mobilization, which

cy decision and national defense. From such key posts, fifth-column activists exploit the fears of a people by spread-ingrumours and misinformation, as well as by employing themore stand-ard techniques of espionage and sabo-tage.” accessed on 06 apr. 2009: http://www.britannica.com/EBchecked/top-ic/206477/fifth-column.

10 For more, see akcam 2006; dündar 2010; hovannisian 1986; Melson 1986; Suny et al. 2011.

11 deutsch and Foltz 1966; Eisenstadt and Rokkan 1973; Snyder 2003; Weber 1976.

12 Bulutgil 2009; downes 2008; Mann 2005; Naimark 2001; Rae 2002; Sny-der 2010, Straus 2006, Valentino 2004, Wimmer 2002.

13 Greenfeld 1993.14 anderson 1983; Bendix 1969; hunting-

ton 1968; anderson et al. 1967.

linked peripheries to metropolitan centers.15over time, it is argued, the initial passive identification turns into a more conscious and active one.16

Early modernization theorists have devoted little attention to direct state involvement in the process of nation-building. For example, according to the “melting pot” theory, members of the non-core group choose assimilation formaterial reasons. Thus, assimilation is a byproduct of economic develop-ment and does not require much state intervention.17

These theories do not specify who pursues nation-building policies and in what fashion.

as Smith puts it, in this set of theo-ries “the role of the state is simply to act as a handmaid of history, whose goal is a world of large-scale nation-states orregions.”18 another problem with this set of theories is that they cannot account for the cases of non-core groups that are targeted with as-similation campaigns in states that are not undergoing modernization, or for cases of non-core groups that are kept segregated or are deported in-stead of assimilated in modernizing states. Moreover, these theories – de-veloped primarily with the U.S. con-text in mind – were focused on the fac-tors that may determine the success or

15 deutsch 1965.16 The diffusionist theory of social in-

tegration makes similar predictions with the other modernization theo-ries with respect to state preferences toward non-core groups. This theory was proposed by Parsons, Eisenstadt, and Smelser. according to them the culture of the core group trickles down to the people at the periphery. Part of deutsch’s argument captures this pro-cess with social communication doing the work (1965).

17 alba and Nee 2003; Glazer and Moyni-han 1970; Gordon 1964.

18 1986: 232.



failure of state policies. My argument, presented below, focuses instead on explaining the initial selection of pol-icies, not their successes or failures.

later generations of social sci-entists provided microfoundations for the various modernization theo-ries.19 These studies also embraced the unplanned character of national integration strategies posited by the modernization theorists.

Their work, inspired by method-ological individualism, provided mi-crofoundations focusing on the calcu-lations individuals make with respect toidentity choices.20 But individual level decisions are always structured within the context of state policies. Without a theory that accounts for variation in state-planned policies to-ward non-core groups, we cannot have a complete theory of nation-building; the “supply side” of the phenomenon is undertheorized. This book provides such a theory.

Most arguments by contem-porary comparative politics scholars focus on domestic

dynamics to explain state policies to-ward non-core groups. Group size, ter-ritorial concentration, and especially rootedness have been suggested as crucial characteristics on which gov-

19 Gellner 1983; hechter 1975; laitin 1995 and 1998.

20 laitin 1998. according to this account, populations adapt to the hegemon-ic constitutive story in order to se-cure upward social mobility. Thus we should not observe any group-specific assimilation policies since people will gradually integrate. The basic incentive structure should suffice.laitin’s theory largely neglects the supply side. But of-ten individuals are not even given the optionto assimilate, while others are given incentives to do so. laitin does address the supply side with respect to Jews and Roma in his article “Margin-ality: a Microperspective” (1995).

ernments focus when they plan their nation-building policies.21

The logic is that large, territorially concentrated, and indigenous groups are more likely to demand autonomy or even fight for self-determination than small, dispersed, and recently settled groups.Moreover, countries with more such groups are less likely to accommodate them than countries with fewer such groups.22

Primordialist arguments hold that a state’s treatment of non-core groups is based on cultural differences. The larger the perceived difference between the culture or race of the non-core group and the core group, the more likely it is that the non-core group will be excluded.23 Conversely, if the groups are similar, then the non-core group will be targeted for assimilation. Scholars in this camp have also emphasized the importance of past relations between the core and the non-core group.24 I incorporate some of these findings in my theory but with a twist, namely injecting external involvement by interested powers in the mix.

according to ethnic antipathy and status reversal theories, past relations between the dominant group and the non-core group condition state poli-cies.

Groups are constantly competing for status and self-esteem. a previously disadvantaged group is likely to target the previously advantaged group with exclusionary policies once the roles are reversed.25 however, such arguments cannot account for variation in the

21 Brubaker 1993; Toft 2003.22 Van Evera 1994; Walter 2009.23 armstrong 1982; Isaacs 1975; kaplan

1993.24 horowitz 1985; kaufman 2001; Van

Evera 1994: 23–25.25 horowitz 1985; Petersen 2001 and

2002.

treatment of the same non-core group/state dyad over time.

an equally prominent theory in sociology focuses on a state’s understandings of nationhood, civic versus ethnocultural.26 according to this argument, elites in states with a civic understanding of nationhood are more likely to target all noncore groups with assimilationist policies. In contrast, elites in states with an ethnic understanding of nationhood will exclude any group that does not fit the ethnocultural criteria for nation-hood.27 however, while this argument may capture important country level differences, it cannot account for the important subnational variation that exists in most states.

Scholars studying genocide and ethnic cleansing have also advanced explanations underlining the impor-tance of domestic political consider-ations, arguing that insecure regimes are likely to target certain non-core groups with exclusionary policies as a way to consolidate their power. In certain cases, this is an argument that emphasizes security threats coming from the non-core groups.28

In other cases, the groups have not challenged their government but are just scapegoats.29although

such arguments illuminate certain cases they do not make any predictions with respect to assimilation or accom-modation.

International dynamics have also been considered in the literature by sociologists and political scientists alike. Michael Mann and Jack Sny-der, among others, have highlighted

26 Brubaker 1992.27 Brubaker’s theory builds on the older

distinction between ‘ethnic’ and ‘civic’ nationalism, see kohn 1945.

28 Gagnon 2004; harff 1987; Straus 2006.29 Brass 1997; Martin 2001; Snyder 2000.



structural international factors such as the spread of democracy to ac-count for variation in nation-building policies.30according to this logic, structural transformations at the in-ternational level produce societal fric-tions when they are introduced. again, these country-level factors are impor-tant to understand broader trends, but they are not calibrated enough to account for subnational group-specific variation.

Finally, other scholars have drawn attention to the impact of the non-core group having a national homeland on nation-building.31 They argue that elites in a national home-land make credible commitments to their co-ethnics abroad.32This com-mitment in turn makes the non-core group assertive toward the state they live in and can lead to a secessionist war.33The implicit prediction with respect to nation-building policies is that non-core groups with national homelands are likely to escalate their demands and thus are more likely to be targeted with exclusionary policies by the state whose sovereignty they challenge.

The shortcomings of the various versions of the homeland argument have to do with the emphasis on the ethnic affinity between the external power and thenon-core group and the inability to account for the variation in the behavior of the “homeland” over time. Many external powers support-ing non-core groups have no ethnic ties with the non-core group and, as king and Melvin have pointed out,many homelands do not act as homelands today but may do so tomorrow.34

30 Mann 2005; Snyder 2000.31 Brubaker 1996; Weiner 1971.32 Jenne 2007; Salehyan 2009; Van houten

1998.33 Thyne 2009.34 king and Melvin 1999/2000.

The Argument

My argument builds on ex-isting explanations but fo-cuses on the importance

of international and geostrategic con-cerns for nation-building policies. It accounts for the variation in nation-building policies as a result of the in-teraction between host states and ex-ternal powers rather than non-core groups and host states.35

In the stylized presentation of my argument there are three actors: a host state, a non-core group, and an exter-nal power. The ruling political elites of a host state want to reproduce their power and ensure the sovereignty of their national state. Non-core groups want to maximize their well-being and avoid state repression. Moreover, depending on how salient the non-core group’s identity is the group members may also seek anything from recogni-tion and basic minority rights all the way to autonomy or even indepen-dence. External powers often cultivate relations with non-core groups in other states to destablilize them, to increase their bargaining power, or because of ethnic ties. External powers usually – but not always – choose to support non-core groups that reside

35 The term “host state” in my framework is shorthand for the political elites rul-ing in the name of the core group. I use the term “host state” to distinguish it from the external power that supports the group that is more often than not also a state. The term “host” is used to signify the state where a non-core group resides and it does not imply an-ything about the legitimacy of the core group rights over the land versus the rights of a non-core group. In fact, of-ten non-core groups are indigenous to the land they reside when core groups are not. For more on the definitions of the actors in my argument, see the rel-evant section in Chapter 2.

in geopolitically important areas, are large, territorially concentrated, and close to the borders.

I posit that this external involve-ment, whether clandestine, co-vert, or overt, drives not only the

mobilization and politicization of the non-core group’s identity, but also the host state’s perception of the non-core group and the state’s nation-building policies toward the group. hence, the foreign policy goals of the host state and its interstate relations with exter-nal powers drive a host state’s choic-es of nation-building policies toward non-core groups.

The interstate relations between the host state and the external power supporting the non-core group can take the form of rivalry or alliance.36 Theserelations in turn are influenced by – but are independent from – international alliance blocs. The nature of these interstate relations ultimately structures the relationship between the non-core group and the host state.

domestic factors matter as well. The foreign policy goals of the host state are of great importance. a host state may have revisionist or status quo foreign policy goals.37 The elites of a state can come to adopt revision-ist goals because the military and economic power of their state is rapidly increasing relative to their competitors, because of ideological

36 I follow Walt’s (1997: 157) definition of alliance: “an alliance is a formal or informal commitment for security co-operation between two or more states. although the precise arrangements embodied in different alliances vary enormously, the defining feature of any alliance is a commitment for mu-tual military support against some ex-ternal actor(s) in some specified set of circumstances.”

37 Wolfers 1962: 90, 92.



convictions, or because they have lost territories in a recent war and want to regain them. Regardless of the causes of a state’s revisionism, the foreign policy goals of the ruling political elites are focused on overturning the international status quo. alternatively, state elites may favor the international status quo. This, again, might be be-cause their power is declining relative to their competitors, because their ideological convictions have changed because of a defeat or exhaustion, or because they have recently expanded their territory and want to consolidate it.

There is a significant debate in the international relations literature over whether all states,38 no states,39or some states are revisionist.40 My argu-ment falls in the third camp, recently baptized “neoclassical realism,”41 but it comes with a twist. In contrast to neoclassical realism, where domes-tic incentives affect astate’s foreign policy behavior,42 I suggest a reversed-neoclassical realism, whereforeign policy goals interact with the nature of interstate relations with the external patrons of non-core groups to condi-tion nation-building policies.

Revisionism in my framework refers to a state’s ex ante stated for-

38 Mearsheimer 2001.39 Waltz 1979.40 Schweller 2004 and 2006.41 See lobell et al. 2009; Rathbun 2008;

Rose 1998.42 Many studies of neoclassical realism fo-

cus on the importance of domestic var-iables in explainingforeign policy out-comes. Jack Snyder shows the role of compact interest groups on expansion-istforeign policy (1991); Jason david-son shows that fascist Italy’s revision-ism in the interwar yearswas driven by domestic political opportunities (in da-vidson 2002). Taylor Fravel (2008) ar-guesthat internal threats can account for China’s policy with respect to terri-torial disputes.

eign policy goals, not necessarily its behavior.43

Four configurations that lead to different policy choices flow from a set of assumptions I dis-

cuss in Chapter 2, and have so far been neglected in the literature. First, a pol-icy of assimilation toward that non-core group is likely if a group has no external support. Second, a host state is likely to pursue assimilation through internal colonization if the state favors the status quo and an enemy is sup-porting the non-core group. Third, a host state is likely to accommodate a non-core group if an ally is supporting that group. Finally, a host state is likely to exclude a non-core group when the state has revisionist aims and an ene-my is supporting that group.

My argument is applicable to cases that satisfy the following conditions. First, the ruling political elites repre-sent a core group that is well defined and there is a clear criterion of inclu-sion – a “national type” in the age of nationalism.44

Second, part of the population has not yet been successfully assimilated and there is no “caste structure” in place.45 Third, the state has the capac-

43 davidson 2002.44 Within multiethnic empires, that by

definition are not driven by a homog-enizing imperative,accommodation rather than assimilation is the default option. In such situations, external sup-portby an ally is definitely not required for a group to be accommodated. I borrow the expression “ageof nation-alism” from hobsbawm’s work (1990 and 1991).

45 In such cases assimilation is by defini-tion impossible, see Weber 1978. These systems involve an“ideology of inferior-ity for the subordinate groups” and thus an almost fixed ethnic structure thatis perceived as natural. For more on hi-erarchical systems, see horowitz 1985: 21–32.

ity to directly rule the population.46In other words, my argument would require modification to account for variation in states that do not have a well-defined core group – maybe be-cause they are ruled by a multiethnic coalition or their organization is based on an organizing principle that defies such definition; states where there are no non-core groups; states where there is a hierarchical ethnic structure that is considered fixed or sacred; and/or states that do not have the capacity to directly rule their population – that is, failed states.

These scope conditions render the Balkans states following World War I an ideal set of cases to study. The area at the time was ethnically het-erogeneous, with many unassimilated ethnic groups; the ruling elites of these states had a clear national type in their minds; and all of these states had the capacity to pursue nation-building policies.47 Moreover, we can control for important factors. all states were primarily agricultural societies with low urbanization levels, they faced the same international system of minority rights protection, they had experienced similar forms of past rule – as parts of the ottoman Empire – and they had a similar understanding of nationhood. Importantly, there is significant varia-tion in nation-building policies across and within these states. Finally, study-ing cases from the interwar period is less difficult than studying recent cases where the historiography has not matured and archival materials have not been declassified.

46 For the distinction between direct and indirect rule, see hechter 2000.

47 To be sure, there was plenty of insta-bility in albania and Turkey during the first years after WorldWar I but calling them failed states would be wrong.



One might argue that the in-terwar Balkans experience belongs to the distant past,

that the era of nation-building and as-similation has reached its limits, and that the time when citizenship is no longer connected to ethnicity is – or ought to be – near.48 Indeed, there might be a threshold of economic de-velopment beyond which the citizens of a state become immune to nation-alist ideology. and yet political real-ities around the world challenge the euphoria of the early 1990s regarding theprospects of multiculturalism and cosmopolitanism. Issues of ethnicity, nationhood,and citizenship remain complexly bound up with one anoth-er throughoutthe globe – even in de-veloped countries, as evidenced by the recent policy debates in France, Ger-many, the United kingdom, Belgium, Slovakia, and Switzerland.49

While it is true that exclusion seems inconceivable in contemporary consolidated democracies, even liberal states are likely to deviate from their multiculturalist arrangements under certain geopolitical and economic conditions.

I argue that consolidated democ-racies can afford to accommodate noncore groups because of their participation in powerful alliances such as NaTo or the EU, which signifi-cantly reduce threat perceptions and provide security protection. In other words, in the absence of these alliances or if faced with imminent security threats even consolidated democra-cies will pursue exclusionary policies when confronted with enemy-backed non-core groups, as the internment of Japanese-americans during World

48 Benhabib 2004; Joppke 2005; kymlicka 1995; young 1993.

49 akturk 2011; Caldwell 2009; howard 2009.

War II illustrates.50

Moreover, the increased se-curity measures that states pursued following the ter-

rorist attacks on 11 September 2001 and the intensifying efforts to con-trol illegal immigration have further strengthened border controls. Thus we are faced with a paradox: “people are at the same time both more closely unit-ed [because of globalization] and more carefully divided through increased physical and legal barriers.”51all in all, the forces of globalization far from supersede the role of the nation-state both within and beyond its territorial limits.

In a world where territory is important and border changes are possible, we must consider external support for non-core groups. despite the well-known arguments that ter-ritory is becoming increasingly less important in our globalized world, that border changes are – or will be – rare events in our international sys-tem, and that borders are increasingly obsolete,52territorial disputes, border changes, and strict border controls are with us and will be with us in the future.53

For territorial disputes, one just needs to ask people in Cyprus, Mali, India, Israel, China, ar-

menia, and azerbaijan, to name just a few countries with ongoing disputes. For border changes one needs to look in the former USSR, former yugosla-via, Eritrea, East Timor, South osse-

50 harth 2001; Robinson 2009.51 Ganster and lorey 2005: xi.52 Camilleri 1990; Friedman 2000 and

2007; Sassen 1996, 1998, and 2002; Schaeffer 2003; Strange 2000.

53 Buchanan and Moore 2003; doremus et al. 1998; Fearon and laitin 2011; Vasquez and henehan2001; Wilson and donnan 1998.

tia, Georgia, and Sudan, to name just a few recent cases. When we add to the list above the scores of “nations with-out a state”54 or “stateless nations”55 then we get a sense of the potential for territorial conflicts in the near future.

Returning to the initial puzzle, my theory suggests that in order to understand the shift of ottoman policies toward armenians from ac-commodation to exclusion, we need to pay attention to the patterns of external involvement andinterstate relations. The armenian genocide was neither destined to happen due to a long-standing ideological conviction by the young Turks to eliminate the armenians nor strategically provoked by armenian armed groups in order to force the Great Powers of the time to intervene on their behalf.56 It was the increasing Russian, and later French, military and diplomatic support of the armenians – rather than merely the cultural or religious difference between armenians and Turks per se – that transformed the perception of this group in the eyes of the ottoman ruling elites and set the stage for the persecution of thearmenians. and this transformation was happening in parallel with the transformationof the ottoman Empire itself from a multiethnic to a homogenizing empire.57once the international conditions for exclusionary policies were there, and the ottoman Empire under the young Turks was no longer driven by the multiethnic precepts of the past, then ethnic differences and local conditions became operative.

54 Guibernau 1999.55 For example, Minahan (2002) docu-

ments 300 developed or emerging na-tional groups without their own state worldwide. For Europe alone, see Bod-lore-Penlaez 2010.

56 Suny et al. 2011.57 Findley 2010; Reynolds 2011; Üngör

2011.



Variables such as cultural or religious differences take a long time to change, but nation-building policies can – and often do – shift at a faster pace. In order to account for the variation in nation-building policies across space and over time, we need a theory that incorporates variables that change at a pace similar to these policies. In this book I present such a theory.

Why study nation-building policies?

The primary reason to study and understand the logic of nation-building policies toward non-

core groups is that inter-and intra-state wars often result from conflict over such policies.58 For example, Im-perial Russia used the pretense of pro-tecting therightsoftheorthodoxChris-tianmillettointerveneintheaffairsofthe ottoman Empire. The politics between the kingdom of Serbia and austria-hungary surrounding the Serb minor-ity in Bosnia and herzegovina spurred World War I.59

Similarly, hitler referred to the po-litical unification of the German Volk residing outside Germany’s borders as

58 There is an extensive empirical and theoretical literature establishing this connection. For more on this, see am-brosio 2001; Brown 1996; Byman and Van Evera 1998; Carment et al. 2006; Connor 1972; davis and Moore 1997; Goertz and diehl 1997; heraclides 1990 and 1991; horowitz 1985; lake and Rothchild 1998; Saideman 1997 and 2002; Saideman and ayres 2000; Sambanis 2001; Snyder and Walter 1999; Taras and Ganguly 2002; Wood-well 2004.

59 another theory is that Franz Ferdi-nand’s assassins wanted to prevent the reorganization of the habsburg Empire on a trialist basis (a plan to include the Slavs in the dual Monarchy in order to check the hungarians), which would have severely undermined Serbian as-pirations in Bosnia and Croatia (So-wards 1996).

the driving principle behind his mili-tary moves that led to World War II.60 The Turkish government justified its 1974 military intervention inCyprus basedonthe principle of the protec-tion of its co-ethnics. 61Morerecently, Russia used similar justifications in its military intervention in Georgia in support of South ossetia and abkha-zia.62

This trend is not unique to the Balkans or post-communist Europe. In the Middle East a potential kurdistan threatens four sovereign states: Iraq, Turkey, Syria, and Iran. In kashmir, a nuclear confrontation between India and Pakistan is a real possibil-ity. In asia, Tibetans and Uyghurs are becoming more assertive toward the Chinese government. In africa, hundreds of ethnic groups straddle existing state borders. The fates of these peoples and many others with similar statuses depend very much on the international politics of nation-building. Ironically, so do the fates of their host states.

Beyond anecdotal evidence, schol-ars studying the onset of civil wars statistically have found that political competition among ethnic groups is central to our understanding of armed conflict. Cederman, Min, and Wim-mer show that specific ethnic power configurations at the state’s center are more likely to lead to conflict than oth-ers. In particular ethnic groups that are excluded from state power,have a mobilizational capacity and have ex-perienced conflict in the past are much more likely to rebel.63 Studying how the abovementioned configurations emerge in the first place is thus crucial.

60 Weinberg 1995: 95–146.61 Stern 1975: 38, 78; Coufoudakis 1976:

469–471.62 king 2008.63 Cederman et al. 2010.

Understanding the logic of state-planned nation-build-ing policies can help decision

makers at the United Nations (UN) or in regional organizations such as the European Union (EU), the afri-can Union (aU), or the association of Southeast asian Nations (aSEaN) anticipate political developments and devise incentives to prevent ethnic cleansing, encourage accommodation, or foster national integration.

Granted, this understanding is not enough on its own; it has to be coupled with effective monitoring and enforce-ment mechanisms by international organizations.

But the latter can be better calibrat-ed if based on a deeper understanding of the logic of nation-building policies.

at least three policy implications flow from my argument. First, one way to prevent exclusionary policies is by upholding the principle of state sovereignty.

Second, ethnic cleansing and ex-clusionary policies may be pre-vented – along with a whole host

of unintended consequences such as spill over of conflict, refugee flows, and humanitarian crises –64 if gov-ernments are particularly judicious when they venture to assist non-core groups in enemy host states. In such cases they either need to commit as many resources as needed to help the non-core group or not interfere at all. Finally, for the probability of accom-modation to increase, we need to in-crease interstate alliances through regional integration initiatives and international and regional institutions such as the EU and aSEaN.

First published 2012Cambridge University Press

64 kuperman 2008; Salehyan and Gled-itsch 2006; Weiner 1996.



European Union in the age of undocumented migrants

by Julian Memetai*

Η οικονομική κρίση προκάλεσε μια μακρά πολιτική συζήτηση γύρω από την ακεραιότητα και την ύπαρξη της ευρωπαϊκής κοινότητας. Ειδικοί επισημαίνουν, πως, αν δεν αλλάξει ριζικά η οικονομική και κοινωνική πολιτική της Γηραιάς Ηπείρου, η Ευρώπη είναι πολύ πιθανό να καταρρεύσει. Παρόλ’ αυτά, η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι ένας ελκυστικός προορισμός για χιλιάδες μετανάστες χωρίς χαρτιά. Τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα στις ακτές της Μεσογείου ανέδειξαν τις δυσάρεστες πτυχές αυτής της ανείπωτης τραγωδίας. Η Ευρώπη μπορεί και πρέπει να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα προς τις εθνικές κυβερνήσεις ενθαρρύνοντας τα κράτη-μέλη να υιοθετήσουν και να εφαρμόσουν πολιτικές για τη μετανάστευση. Η τεχνογνωσία και οι προληπτικοί μηχανισμοί για τον συντονισμό των προσπαθειών μεταξύ των κρατών-μελών υπάρχουν, εκείνο που ίσως λείπει είναι η θέληση για περισσότερη χρηματοδοτική στήριξη και μεταφορά της διοικητικής εμπειρίας με τις ΜΚΟ και την κοινωνία πολιτών.

The economic crisis sparked a lengthy political discussion around the integrity and the existence of the Euro-

pean community. Many commentators strongly professed that Europe is on its last leg and profoundly inadequate to successfully tackle major future challenges. To put the point plainly, proponents of the previous argument advocate that the EU apparatus risks becoming an anachronism and that it will meet a similar fate to the late ottoman Empire and/or Czarist Russia. Unless it doesn’t radically transform its economic and social policies, Europe is very likely to fall apart.

Nevertheless, contrary to this rather pessimistic view of what Europe «is» or «ought» to do in order not to be dismantled, for thousands of undocu-mented migrants1 Europe still errs

1 an “undocumented migrant” is defined as a third-country national whose stay

in the opposite direction. For these migrants, when compared to their own birthplace that they abandoned, their final destination, one of the Member States of the old Continent seems like the right place to be and work, even if they might bleed to death in order to reach the end of their journey. ac-cording to the Guardian 2, in the past two decades, almost 20.000 people are recorded as having lost their lives in an effort to reach Europe’s southern bor-ders from africa and the Middle East.

yet what is more to say, the odys-sey of undocumented migrants does

in the EU is presently illegal and thus has no residence permit authorising it. The migrant either entered the EU il-legally, has over-stayed his visa or his request for asylum has been denied. Norica Nicolai, on undocumented women migrants in the European Un-ion (2013/2115 (INI)).

2 Jack Shenker, The Guardian, Thursday 3 october 2013.

not end when crossing the borders. as we shall read further below, for the majority of them, and in particular for the most vulnerable groups – women and minors – the nature of difficulties they face, coming to terms with the dangers of human trafficking and the conditions of the detention centres, is difficult to grasp.

The recent tragic incidents on the shores of the Mediterranean Sea – one of the main entry gates for thousands of undocumented migrants – unveiled the fundamentals of this predicament. Indeed, I dare say that the deadly voy-age of undocumented migrants has irrevocably altered EU policy. lessons learned through the latest sea rescue operations will be converted into con-crete political conclusions.

In this context, the ongoing hellenic Presidency that undertook for the fifth time since its accession to the European Community the rotating Presidency of the Council of the European Union on 1 January 2014, has treated the thematic discussion on migration and borders mobility as one of its priorities for the first half of 20143.

Furthermore, following the agree-ment in october 2013, the European Council will be briefed by the presi-dency on the operational decisions taken by the december Justice and home affairs (Jha) Council that is

3 http://www.gr2014.eu/eu-presi-dency/the-greek-presidency/pro-gramme-and-priorities.

* Communications and Research Associate - Foundation for Global Governance and Sustainability



based on the report prepared by the Task Force for the Mediterranean.

The economic crisis has greatly affected the living conditions for many migrants in the host countries as well. driven by a zero sum game, national governments – if not always inten-tionally – have been wavering between electoral imperatives, and the imple-mentation of national programs and inclusive policies, put forward by local authorities, NGos and civil society.

The turmoil in the Mid-East and in Northern africa is expected to send more migrants to the shores of the Mediterranean Sea. The civil war in Syria and the stalemate in Egypt will most likely increase the number of refugees and civilians who will seek political asylum in Europe. These are hectic and stressful times, but at the same time, an opportunity for the post-Maastricht institutions to act united in diversity. In line with this, it is of importance to say that the Task Force for Mediterranean has addressed five pillars to tackle the

root courses of migration. The report4 stresses (1) action in cooperation with third countries, (2) regional protec-tion, resettlement and reinforced legal avenues to Europe, (3) the fight against trafficking, smuggling and organized crime, (4) reinforced border surveil-lance and (5) assistance and solidarity with Member States dealing with high migration pressure.

Moreover, an open and secure Europe can send a strong message to the national governments encouraging Member States to embrace and imple-ment immigration policies in areas such as healthcare and education and to fight against discrimination, xenophobia, racism and nationalistic engineering of populist and extremist parties.

Secondly, as emphasized in the draft report of the European Parlia-ment5 (EP), state actors should ensure

4 http://ec.europa.eu/dgs/home-af-fa i rs/what- i s -ne w/ne ws/ne ws/docs/20131204_communication_on_the_work_of_the_task_force_medi-terranean_en.pdf.

5 Norica Nicolai, on undocumented wom-

access to basic services to all undoc-umented migrants independently of their residential or legal status and encourage them to report abusers to the police without fearing arrest and deportation.

Thirdly, special emphasis should be given to undocumented women and minors that are often physically abused at the time of arrest and during detention according to the draft report of the EP.

In conclusion, while the know-how and proactive mechanisms to coordi-nate efforts among Member States exist – e.g. Frontex and Eurosur –, what is lacking attention is the will to provide more funding and share administrative capacities with NGos and civil society to work with undocumented migrants that focuses not only on the humanitar-ian aspect but equally treats the issue of demographic coexistence.

en migrants in the European Union (2013/2115 (INI)).

Πηγή: tumblr.



Το Δημόσιο Management ως εργαλείο διοικητικής μεταρρύθμισης στην εποχή της οικονομικής παγκοσμιοποίησης

της Αγγελικής Κουφοπούλου

Ο όρος οικονομική παγκοσμιοποίηση αναφέρεται στη διαρκώς αυξα-νόμενη αλληλεξάρτηση των εθνικών οικονομιών σε όλο τον κόσμο, μέσω μιας ραγδαίας αύξησης στις διακρατικές μετακινήσεις αγαθών, υπηρεσιών, τεχνολογίας και κεφαλαίου. Στόχος της οικονομικής

παγκοσμιοποίησης είναι η μείωση των διεθνών κανόνων του εμπορίου, καθώς και των δασμών, της φορολογίας και άλλων εμποδίων που καταστέλλουν το παγκόσμιο εμπόριο. Συνεπώς μέσα από τη διαδικασία της οικονομικής πα-γκοσμιοποίησης αυξάνονται διαρκώς οι συναλλαγές μεταξύ των κρατών και οδηγούμαστε σε μια παγκόσμια αγορά..

Η παγκοσμιοποίηση της οικονομί-ας περιλαμβάνει την παγκοσμιοποίη-ση της παραγωγής, των αγορών, του ανταγωνισμού, της τεχνολογίας, των επιχειρήσεων και των βιομηχανιών. Αν και η οικονομική παγκοσμιοποί-ηση έχει εμφανιστεί τους τελευταί-ους αιώνες (από την εμφάνιση του διεθνούς εμπορίου), έχει αρχίσει να παρατηρείται με αυξημένο ρυθμό κατά τα τελευταία 20-30 χρόνια. Η πρόσφατη αυτή «έκρηξη» σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την ενσωμάτωση των λιγότερο ανεπτυγμένων οικονομι-ών από τις ανεπτυγμένες οικονομίες, μέσω των άμεσων ξένων επενδύσεων, μείωσης των εμπορικών φραγμών, και σε πολλές περιπτώσεις διασυνοριακών μεταναστεύσεων.

Η οικονομική παγκοσμιοποίηση έχει πολιτικές, κοινωνικές και πο-λιτιστικές προεκτάσεις. Πρώτη και ίσως σημαντικότερη συνέπεια της οικονομικής παγκοσμιοποίησης είναι

η αύξηση των άμεσων ξένων επενδύ-σεων (ΑΞΕ) με θαυμαστό ρυθμό, όπου υπάρχει πρόσφορο έδαφος. Οι επεν-δύσεις αυτές διαδραματίζουν βασικό ρόλο στη μεταφορά τεχνολογίας, τη βιομηχανική αναδιάρθρωση και τη δη-μιουργία παγκόσμιων επιχειρήσεων. Η αύξηση των άμεσων ξένων επενδύσεων αυξάνει άμεσα τα έσοδα του κράτους μέσω της φορολογίας και αυξάνει τα ποσοστά απασχόλησης σε μια χώρα.

Μια δεύτερη επίδραση της παγκο-σμιοποίησης αφορά στην τεχνολογική καινοτομία. Όπως έχει ήδη αναφερθεί η τεχνολογική πρόοδος αποτελεί έναν από τους παράγοντες που συντελούν στην παγκοσμιοποίηση και λειτουργεί ως κίνητρο ανταγωνισμού, επιταχύνο-ντας έτσι την πρόοδο της τεχνολογίας και τη διάδοσή της στα έθνη μέσω των άμεσων ξένων επενδύσεων.

Μια τρίτη συνέπεια της παγκο-σμιοποίησης είναι η ανάπτυξη του τομέα των υπηρεσιών, (συμπεριλαμ-

βανομένων των οικονομικών, νομι-κών, διαχειριστικών και υπηρεσιών πληροφόρησης) σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορούμε να πούμε ότι ο τομέας των υπηρεσιών έχει γίνει στυ-λοβάτης του διεθνούς εμπορίου. Το γεγονός αυτό καθιστά το διανοητικό κεφάλαιο το πιο σημαντικό αγαθό στις παγκόσμιες αγορές. Η ανάπτυξη του τομέα των υπηρεσιών τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο είναι τόσο ραγδαία στις μέρες μας, που ορισμένοι αποκαλούν την εποχή μας «η εποχή του ικανού». Έτσι υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα της δια βίου εκπαίδευ-σης και κατάρτισης και ο ρόλος της επένδυσης σε ανθρώπινο κεφάλαιο σε κάθε εθνική οικονομία.

Ακόμη η οικονομική πα-γκοσμιοποίηση οδηγεί σε διακρατικές συμφωνίες, όπου όλα τα μέρη που

συμμετέχουν σε αυτές είναι δυνατόν να επωφεληθούν. Επίσης επιτρέπει την εξαγωγή του φυσικού πλούτου μιας χώρας ή την αξιοποίηση του για την παραγωγή προϊόντων, που μπορούν να εξαχθούν. Επιπλέον η οικονομική παγκοσμιοποίηση έχει οδηγήσει σε αύ-ξηση του ανταγωνισμού σε παγκόσμια βάση. Παρά το γεγονός ότι μερικοί φο-βούνται ανταγωνισμό, υπάρχουν πολ-λές ευεργετικές επιδράσεις από αυτόν,



όπως η αύξηση παραγωγικότητας και της αποτελεσματικότητας, προκει-μένου ένας λαός να απολαμβάνει τα οικονομικά οφέλη από την οικονομική παγκοσμιοποίηση, να διοικείται με γνώμονα το συλλογικό όφελος και να τηρούνται οι αρχές της ευνομίας, της διαφάνειας, του ανταγωνισμού και της παραγωγικότητας.

Στις προηγμένες κοινω-νίες, η δημόσια διοίκηση αποτελεί τον πυρήνα λει-τουργίας του κράτους και ισχυρό μηχανισμό επίτευξης υψηλών στόχων (πολιτικών, οικονομικών και κοινωνι-κών).

η Ε λ λ η ν ι κ ή δημόσια δι-οίκηση είναι ο καθρέπτης της

κοινωνίας που ζούμε, της οικονομίας και του εκπαι-δευτικού μας στρεβλού συ-στήματος. Είναι προϊόν της ιστορίας της χώρας και της έντονης κομματικοποίησης, που έχει για κέντρο βάρους ορισμένους πολιτικούς με τον ξύλινο ή λαϊκίζοντα λόγο. Xαρακτηρίζεται από έντονη αναποτελεσμα-τικότητα, αναχρονισμό, προχειρολογία, έλλειψη επιστημονικών και συγχρό-νων μεθόδων διοίκησης και δράσης. Έλλειψη αποτελε-σματικών και συγχρόνων εκ-παιδευτικών προγραμμάτων, αναξιοκρατία και ανισομερή κατανομή του πλεονάζοντος προσωπικού, το οποίο χαρακτηρίζεται δυνάστης αλλά και δυναστευόμενος.

Άλλα χαρακτηριστικά είναι οι κάθε μορφής παρεμβάσεις, η αλλοτρίωση και η προώθηση των συντεχνιακών συμφερόντων το πελατειακό σύστη-μα και η ασυνέχεια στην εφαρμογή

της άσκησης των πολιτικών. Κάθε προσπάθεια βελτίωσης της χαμηλής παραγωγικότητας, έρχεται σε μετω-πική σύγκρουση με αυτά. Ο Δημόσιος Τομέας, (υπουργεία, οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης, νοσοκομεία, δημόσια σχολεία, υπηρεσίες κοινωνι-κής πρόνοιας, δημόσιες επιχειρήσεις)

δέχονται δριμεία κριτική τα τελευταία χρόνια. Το κράτος και κατ’ επέκταση οι δημόσιες υπηρεσίες στις οποίες διαρθρώνεται και μέσω των οποίων λειτουργεί διέρχονται μια σοβαρή κρίση ή, όπως έχει διεξοδικά αναλυθεί από το γνω-στό καθηγητή M.Janicke,

“η αποτυχία του κράτους” είναι μια πραγματικότητα. Τα δημόσια ελλείμ-ματα σε συνδυασμό με άλλα κοινωνικά φαινόμενα όπως,, η ανεργία έχουν διαμορφώσει ένα εκρηκτικό μείγμα δημοσίων προβλημάτων των οποίων οι παρενέργειες και συνέπειες είναι απρόβλεπτες και, ίσως, κλονίζουν τον

ιστό και τη συνοχή της κοινω-νίας. Άρα είναι σαφές ότι το διοικητικό σύστημα στη χώρα μας αποτελεί τη σημαντικότερη τροχοπέδη για την οικονομία και την ανάπτυξη της.

Από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φό-ρουμ αναγνωρίζεται το σημαντικότερο

αίτιο της προβληματικής αντα-γωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Στην εξίσωση αυτή πρέπει να προστεθεί και το διαβόητο ελληνικό φορολογικό σύστημα, που υποχρεώνει τις επιχειρήσεις που δραστηρι-οποιούνται στη χώρα μας να αφιερώνουν υπερβολικό χρόνο στις δοσοληψίες τους με την εφορία. Επιπλέον οι πολυδαί-δαλες γραφειοκρατικές διαδι-κασίες αποτελούν θερμοκήπια διαφθοράς Το γραφειοκρατικά διοικούμενο δημόσιο λειτουργεί ως σκιάχτρο για τους επενδυτές (ξένους ή μη) και είναι το μεγα-λύτερο εμπόδιο για τις ξένες επενδύσεις, κάτι που αποτυπώ-νεται στο γεγονός ότι οι άμεσες ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα δεν ξεπερνούν το 13 % του ΑΕΠ (ΕΝΑΝτΙ 32% ςτηΝ Ε.Ε.

Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας για τη διεθνή επιχειρηματικότητα, όποιος φιλοδοξεί να συστήσει επιχείρηση στην Ελλάδα πρέπει να περάσει από τουλάχιστον 15 διαδικασίες, να ξοδέψει τεράστιο χρόνο, και να υποβληθεί σε έξοδα (για



χαρτόσημα, παράβολα, φόρους κλπ.) που είναι πέντε φορές υψηλότερα από το μέσο όρο των χωρών του ΟΟςΑ.

Η οργάνωση των δημοσίων υπη-ρεσιών απαιτεί τον ανασχεδιασμό με βάση τις αρχές οργάνωσης του νέου δημόσιου Μanagement που στηρίζεται σε ένα αποτελεσματικότερο, οικονο-μικότερο και αποδοτικότερο σύστημα παροχής δημοσίων υπηρεσιών. Πλέον γίνεται πράξη η αναγκαιότητα της δημόσιας διοίκησης για εξωστρεφή προσανατολισμό με στόχο την ικανο-ποίηση των αναγκών των πολιτών. Ο προγραμματισμός, η παρακολούθηση της διοικητικής δράσης βάση στόχων και αποτελεσμάτων, οι δείκτες μέτρη-σης και αξιολόγησης, η συγκριτική αξι-ολόγηση και ο ανταγωνισμός μεταξύ των δημοσίων υπηρεσιών κ.α. είναι τα εργαλεία για την εφαρμογή του ως Διοικητική μεταρρύθμιση.

Πιο αναλυτικά οι βασικές στρατηγικές επιλογές της δημόσιας διοίκησης μπορούν να διακριθούν

σε τρείς κατηγορίες.uu Συνδυασμό Δυνατών Σημείων και Ευκαιριών.

uu Μετατροπή Αδύνατων Σημείων σε Δυνατά Σημεία και Απειλών σε Ευ-καιρίες.

uu Ελαχιστοποίηση / Αποφυγή των πε-ριπτώσεων που η μετατροπή Αδύ-νατων Σημείων σε Δυνατά Σημεία και των Απειλών σε Ευκαιρίες δεν είναι εφικτή.

Οι Στρατηγικοί Στόχοι, κατανέμο-νται στους εξής άξονες: Πολίτες, Εσω-τερικές Διαδικασίες, Μάθηση-Συνεχή Βελτίωση και Διαθέσιμοι Οικονομικοί Πόροι, Ανάπτυξη πρωτοβουλιών, Μετρήσεις – ανατροφοδότηση – παρακολούθηση. Ένα εργαλείο στην επίτευξη των στόχων είναι η ηλεκτρο-νική διακυβέρνηση που θα συμβάλει για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της δημόσιας διοίκησης, όπως:uu καταπολέμηση της γραφειοκρατίας,uu αναδιοργάνωση και ανορθολογισμό της διοικητικής δράσης,

uu ελάττωση του κόστους του Δημόσι-ου Τομέα, βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων Υπηρεσιών,

uu αύξηση της παραγωγικότητας και της αποτελεσματικότητας των Δη-μοσίων Υπηρεσιών

uu ελάττωση της άμεσης επαφής των πολιτών με τις δημόσιες υπηρεσίες

uu μείωση του χρόνου διεκπεραίωσης και ελάττωση της διαφθοράς

uu δυνατότητα ελέγχου και απόδοσης ευθυνών στη Δημόσια Διοίκηση

uu Συμμετοχή του κοινωνικού συνόλου στη διαμόρφωση των Δημόσιων πο-λιτικών.

η Διοικητική μεταρρύθμιση είναι μια επιτακτική ανά-γκη. Η μετάβαση από τη δημόσια γραφειοκρατία

στο Νέο Δημόσιο Μάνατζμέντ θα έχει ως αποτέλεσμα:uu Καλύτερη ποιότητα και αποδοτικό-

τητα υπηρεσιώνuu Καταπολέμηση της αδιαφάνειας, της διαπλοκής και της διαφθοράς

uu Λιγότερους και καλύτερους νόμουςuu Καλύτερα εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό

uu Αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων των σύγχρονων τεχνολογιών

uu Διαρκής βελτίωση του δημόσιου το-μέα μέσω της αξιολόγησης

uu Βελτίωση της οικονομικής κατάστα-σης στη χώρα μας.

ςυνεπώς από μια τέτοια δι-οικητική μεταρρύθμιση θα ωφεληθεί όλο το κοινωνικό σύνολο εκτός από αυτούς

που απολαμβάνουν τα οφέλη (οικο-νομικά ή μη) της διαφθοράς και της οκνηρίας του παρόντος συστήματος. Η Διοικητική μεταρρύθμιση λοιπόν, είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας και δεν μπορούμε να καθόμαστε άπραγοι και αμέτοχοι περιμένοντας το πολιτικό μας σύστημα να επιβάλει το διοικητι-κό εκσυγχρονισμό. Καθένας από εμάς πρέπει από την θέση που βρίσκεται με όποιο τρόπο μπορεί να προωθεί την εφαρμογή της διοικητικής μεταρρύθ-μισης ώστε όλοι μαζί να υπερνικήσου-με τις δυνάμεις που αντιστέκονται σε αυτήν. Η ώρα για επανάσταση είναι τώρα, αλλά όχι με μολότωφ ή αιμα-τοχυσίες, αλλά με διοικητική μεταρ-ρύθμιση και λήψη άμεσων αποφάσεων με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και ως εργαλείο ένα SMaRTER δημόσιο Management..

Η οργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών απαιτεί τον ανασχεδιασμό με βάση τις αρχές οργάνωσης του νέου δημόσιου Μanagement που στηρίζεται σε ένα αποτελεσματικότερο, οικονομικότερο και αποδοτικότερο σύστημα παροχής δημοσίων υπηρεσιών. Πλέον γίνεται πράξη η αναγκαιότητα της δημόσιας

διοίκησης για εξωστρεφή προσανατολισμό με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών των πολιτών.



Ζητείται ανάπτυξη Υπάρχει ελπίδα;

του Αλέξανδρου Νικολαΐδη *

η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και τρισήμισι περίπου χρόνια στην «εντατι-κή», επιχειρώντας μία άνευ προηγουμένου στα παγκόσμια χρονικά δημοσιονομική προσαρμογή. Από τον Μάρτιο του 2010, όταν το κράτος έχασε την πρόσβασή του στις διεθνείς κεφαλαιαγορές,

δηλαδή τη δυνατότητα να δανείζεται για να χρηματοδοτεί ελλείμματα και να εξυπηρετεί το χρέος, η χώρα ανέλαβε την υποχρέωση ισοσκελισμού του προϋ-πολογισμού της έως το 2013. Δηλαδή, η λειτουργία του κράτους και οι δημόσιες δαπάνες πρέπει πλέον να στηρίζονται αποκλειστικά στα έσοδα του κράτους. Οποιαδήποτε δημοσιονομικά ή χρηματοδοτικά κενά πρέπει να καλύπτονται με νέες παρεμβάσεις είτε μείωσης δαπανών είτε αύξησης εσόδων.

Έτσι, αναγκαστικά επιχειρήθηκε ο αποπληθωρισμός του δημοσίου και ταυτόχρονα του ιδιωτικού τομέα σύμφωνα με τα μνημόνια (δανειακές συμφωνίες) μεταξύ της κυβέρνησης και της Τρόϊκα, δηλαδή των εκπρο-σώπων των δανειστών.

Η λιτότητα -υψηλότεροι φόροι και περικοπές στις δημόσιες δαπάνες- έχουν αποδυναμώσει την οικονομία βραχυπρόθεσμα και ενδεχομένως μακροπρόθεσμα. Οι περισσότερες παρεμβάσεις ήσαν κυρίως εισπρα-κτικού χαρακτήρα και οριζόντιες. Οι τομές στη λειτουργία του κράτους και οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις λίγες και κυρίως μόνον στα χαρτιά. Οι με-γάλες μεταρρυθμίσεις δεν ξεκίνησαν ποτέ. Η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα πλησιάζει το 30%, με το ποσοστό της ανεργίας των νέων να υπερβαίνει το 50% για παρατεταμένη περίοδο, όπως συμβαίνει και στην Ιταλία και την Ισπανία. Πολλοί από αυτούς τους αν-

θρώπους δεν θα βρουν ποτέ στη ζωή τους μία «καλή δουλειά», αντίστοιχη των προσόντων τους. Ο τρόπος με τον οποίο η Ευρωζώνη προσπαθεί να λύ-σει την κρίση (χωρίς διαγραφή χρεών, χωρίς μεταφορές κεφαλαίων προς την Ελλάδα και τις άλλες ελλειμματικές χώρες του Νότου, χωρίς ουσιαστικές παρεμβάσεις που να στοχεύουν στην ανάπτυξη, αλλά μόνον στη βάση της δημοσιονομικής προσαρμογής) έχει προκαλέσει μία αποπληθωριστική κρίση χωρίς ορατό τέλος.

Μέχρι τώρα, και ενάμι-ση περίπου χρόνο μετά τις τελευταίες εκλογές,

η κατάσταση παρουσιάζεται τεχνη-τά ικανοποιητική. Η Ελλάδα έχει μια ισχυρή κυβέρνηση συνασπισμού, η οποία προσπαθεί να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις, να μειώσει τις κρα-τικές δαπάνες και να αποκαταστή-σει την οικονομία. Κατά το τελευταίο εξάμηνο επιχειρείται μία διαφορετική επικοινωνιακή πολιτική μέσω της πα-

ρουσίασης της Ελλάδος ως ‘success story” και με επαναλαμβανόμενες δι-αβεβαιώσεις, ότι η κρίση βαίνει στο τέλος της. Αλλά φοβάμαι, ότι συγκρι-νόμενο με τις θυσίες της κοινωνίας, το αποτέλεσμα είναι ανεπαρκές και η πραγματικότητα δυστυχώς εντε-λώς διαφορετική.

Όπως δείχνει και το World Economic outlook Οκτωβρίου του δΝτ, στην Ελλάδα η κατάρρευση της εγχώριας ζήτησης είναι αυτή που έχει μειώσει τα εξωτερικά ελλείμματα, η δε βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς της υπήρξε αποτέλεσμα της μείωσης του κόστους εργασίας. Δηλαδή, η μέχρι τώρα επιτυχία του προγράμ-ματος προσαρμογής βρίσκεται όχι στην ανάπτυξη, αλλά στην άλλη πλευρά του νομίσματος, δηλαδή στην οικονομική βουτιά και στην ιλιγγιώδη ανεργία. Όμως, έστω κι έτσι, το δΝτ δεν διαβλέπει για το μέλλον καμία σημαντική μείωση στις καθαρές υποχρεώσεις της χώρας, δηλαδή στο δημόσιο χρέος.

Το να επιτευχθεί το έτος 2014 αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,5% σε μια οικονομία που έχει συρρικνωθεί κατά 25% κατά την εξαετία 2008 – 2013 δεν αποτελεί ανάκαμψη, αλλά απλώς ανακοπή της κατάρρευσης. Η εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας δεν είναι η λύση. Χρειάζεται επειγόντως ανάπτυξη – στοχευμένες πολιτικές που θα επιτρέψουν επενδύσεις και θα δημιουργήσουν απασχόληση. * οικονομολόγου, MIG Real Estate REIC



Γι’ αυτό ακριβώς επείγει η διαμόρφωση μιας μεγάλης ανα-πτυξιακής πρωτοβουλίας, σε συνεργασία με την έέ, που θα χρηματοδοτήσει υποδομές, νέες επενδύσεις και κατάρτιση. Μόνο έτσι θα γίνει οργανωμένη επανεκκίνηση της οικονομίας, αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στις προοπτικές της χώρας και δημιουργία βιώσιμων θέ-σεων απασχόλησης για τη νέα γενιά. Οι άξονες της αναπτυξιακής πολιτι-κής είναι δεδομένοι και αποτελούν μονόδρομο. Είναι όμως απορίας άξιον, όχι μόνο γιατί δεν υλοποιούνται, αλλά ότι ούτε καν τυγχάνουν αντικείμενο σοβαρής συζήτησης στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Κατά την άποψή μου λοιπόν, οι πρωτοβουλίες που επιβάλλε-ται να δρομολογήσει άμεσα η

Ελλάδα είναι οι ακόλουθες:

1. Σε πρώτο στάδιο η κυβέρ-νηση οφείλει να προωθήσει τάχιστα την αξιοποίηση του

χαρτοφυλακίου ακινήτων της. Από μόνη της η πώληση ή η μακροχρό-νια παραχώρηση δημοσίων εκτάσεων δεν είναι ελκυστική στον υποψήφιο επενδυτή και συνεπώς δεν μπορεί να αποβεί αποδοτική στο κράτος. Πρέπει πρώτα το προϊόν να γίνει ελκυστικό-τερο και να αυξηθεί η αξία του. Απαι-τείται κατ’ αρχήν κτηματολόγιο και κατόπιν συνδυασμένη ανάπτυξη από το Δημόσιο και τον επενδυτή (spatial planning). Το κράτος αναλαμβά-νει τη δημιουργία υποδομών και θέ-τει τις προϋποθέσεις για ευφάνταστη ιδιωτική ανάπτυξη με μακροχρόνια παραχώρηση. Σε πρώτο στάδιο δημι-ουργείται απασχόληση γύρω από τις κατασκευαστική δραστηριότητα, κα-τόπιν, με την ολοκλήρωση της επέν-δυσης ενισχύονται οι τομείς της πα-ροχής υπηρεσιών.

Το Ελληνικό κράτος εδώ και

χρόνια προσφέρει αρκετές δημόσιες εκτάσεις (πχ Ρόδος, Κρήτη, Κέρκυρα, Στερεά Ελλάδα) που διαθέτουν μο-ναδικά χαρακτηριστικά για πρότυπη τουριστική και οικιστική ανάπτυξη. Γιατί όμως δεν έχουν υπάρξει περι-πτώσεις αξιοποίησης / ανάπτυξης δημοσίων εκτάσεων μέχρι τώρα;

Προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν επιχειρήσει, αποσπασματικά, να ρυθμίσουν και να εκσυγχρονίσουν τη νομοθεσία που αφορά στο κτη-ματολόγιο, τους δασικούς χάρτες, τα αυθαίρετα, τη χωροταξική και πολεοδομική νομοθεσία, σε συνδυ-ασμό με τη δημιουργία ενός ειδικού χωροταξικού σχεδίου του τουρισμού. Ομως, το μέχρι τώρα αποτέλεσμα είναι ανεπαρκές.

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις: χωρίς κτηματολόγιο, χωρίς μία ολι-στική, σύγχρονη εθνική πολιτική στον τουρισμό και με απερίγραπτη γραφει-οκρατία, ουδείς σοβαρός επενδυτής θα προσέλθει. Ας σκεφθούμε, ότι η οικογένεια Κωνσταντακόπουλου, για το τουριστικό συγκρότημα Costa Navarino στη Μεσσηνία, χρειάσθηκε περίπου 15 χρόνια και εγκρίσεις, για τις οποίες απαιτήθηκαν 4.000 υπο-γραφές!! Το επενδυτικό σχέδιο του Costa Navarino δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, πλην όμως η λειτουργία του προσελκύει ποιοτικό και απαιτητικό τουρισμό υψηλότατου επιπέδου, έχει δημιουργήσει εκατοντάδες θέσεις εργασίας, έχει πολλαπλασιαστικά οφέλη στην τοπική οικονομία και έχει οδηγήσει στην αναβάθμιση των υποδομών της Μεσσηνίας.

2. Η άμεση προώθηση μεγά-λων, βαλτωμένων έργων υποδομής ταυτόχρονα με

την ταχύτατη προώθηση 3 – 4 νέων έργων, υψηλής προτεραιότητας και με σοβαρό αναπτυξιακό αντίκτυπο. Εδώ εντάσσονται η επανεκκίνηση των οδικών έργων (τα οποία πάγωσαν στα

τέλη 2010 και για τα οποία απαιτεί-ται η επαναδιαπράτευση μεταξύ του Δημοσίου, ελληνικών και ξένων τρα-πεζών, των κοινοπραξιών παραχώρη-σης και των αρμόδιων υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), η δημιουρ-γία ταχείας σιδηροδρομικής γραμμής μεταφοράς εμπορευμάτων (Πάτρα – Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Εύζωνοι), τα έργα διαχείρισης απορριμμάτων και η αναβάθμιση των λιμένων Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Πάτρας για ενίσχυ-ση του μεταφορικού τους έργου. Τα έργα αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε επενδύσεις ύψους 1,5% του ΑΕΠ στην επόμενη 2ετία, με πολλαπλασιαστι-κά οφέλη σε άλλους κλάδους και με σημαντική αύξηση της απασχόλησης στην περίοδο κατασκευής τους.

3. Η ίδρυση ενός ενιαίου Εθνι-κού Ταμείου ενίσχυσης ρευ-στότητας & ανάπτυξης.

η ενιαία διαχείριση όλων των πόρων από έναν φορέα κρίνεται αναγκαία για τον καλύτερο συντονι-σμό και την αποτελεσματικότητα των ποικίλων πολιτικών ενίσχυσης των ΜΜΕ. Αυτό το Εθνικό Ταμείο μπο-ρεί να προικισθεί με πόρους που θα προέλθουν από όλα τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ, αλλά και από άλλες πηγές, όπως:uu Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύ-σεων (ΕΤΕπ) έχει εγκρίνει δάνεια € 590 εκατ. προς ΜΜΕ, τα οποία θα διοχετευθούν μέσω Ελληνικών τραπεζών, μέσω του μηχανισμού κρατικών εγγυήσεων και του τα-μείου εγγυήσεων για τις ελληνικές ΜμΕ. Για το πρόγραμμα κρατικών εγγυήσεων έχουν ήδη εκταμιευθεί € 225 εκατ. Όμως, σε ό,τι αφορά το ταμείο εγγυήσεων, δεν έχουν εκτα-μιευθεί δάνεια, καθώς προέκυψαν διάφορα ακανθώδη ζητήματα.

uu Τον Ιούνιο 2013 η ελληνική κυβέρ-νηση και η ΕΤΕπ, προκειμένου να υποστηρίξουν τις Ελληνικές ΜμΕ



με εξαγωγικό προσανατολισμό, υπέγραψαν ένα πρόγραμμα χρη-ματοδότησης ύψους € 500 εκατ.

uu Τον Ιούλιο 2013 ο Γερμανός υπουρ-γός οικονομικών W. Schäuble προσέφερε έμπρακτη στήριξη με την υπογραφή μνημονίου για το Ελληνικό Αναπτυξιακό Ταμείο με τη συμμετοχή της γερμανικής αναπτυξιακής τράπεζας kfW. Τα 100 εκατ. που θα διαθέσει η kfW σε δάνεια για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις είναι σταγόνα στον ωκεανό, αλλά ίσως σηματοδοτούν μια αλλαγή προς πολιτικές υπέρ της ανάπτυξης.

uu Ακόμα και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μπορεί να δημιουργήσει ένα πρόγραμμα που θα παρέχει ευνοϊκούς όρους χρηματοδότησης για τις μικρές επιχειρήσεις. Μια τέ-τοια πρωτοβουλία έχει δρομολογη-θεί εκτός της ζώνης του Ευρώ.

4. Νέο μεσο – μακροπρόθεσμο μοντέλο ανάπτυξης με επεν-δύσεις στη γνώση και την

καινοτομία. Για την επίτευξη υγιούς ανάπτυξης και τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε μεσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα η Ελλάδα θα πρέπει να ανα-ζητήσει ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο, επενδύοντας στην ανάπτυξη της έρευνας, στην τεχνολογική ανά-πτυξη και στην καινοτομία. Σήμερα η Ελλάδα διαθέτει πολλά ανταγωνιστι-κά πλεονεκτήματα και εξειδικευμένο, πλην όμως αναξιοποίητο επιστημονι-κό προσωπικό στον τομέα της υψη-λής τεχνολογίας. Όμως η Ελλάδα έχει την αρνητική επίδοση, η πλειονότη-τα των καινοτόμων ιδεών, σε ποσο-στό σχεδόν 80%, να μην αξιοποιεί-ται επιχειρηματικά με αποτέλεσμα οι καινοτόμες επιχειρήσεις να είναι αριθμητικά εξαιρετικά λίγες. Το μεγά-λο στοίχημα λοιπόν είναι να υπάρξει ενεργοποίηση επενδυτικών κεφαλαί-ων και στενή συνεργασία επιστημο-

νικού δυναμικού, πανεπιστημίων και ιδιωτικού τομέα, ώστε να συνδεθεί η έρευνα με την αγορά, την παραγωγή, την επιχειρηματικότητα και την εξω-στρέφεια για τη δημιουργία πλούτου στη χώρα και την αύξηση της απασχό-λησης.

Συμπέρασμα

Χωρίς ένα συγκροτημένο εθνι-κό σχέδιο ανάπτυξης και με μηδενική ρευστότητα στην

αγορά δεν υπάρχουν ελπίδες εξό-δου της ελληνικής οικονομίας από το «σπιράλ του θανάτου». Η Τρόϊκα λειτουργεί με εταιρική νοοτροπία που προσανατολίζεται στην επιβολή πει-θαρχίας, αλλά όχι στα μεγάλα θέμα-τα της μακροοικονομικής πολιτικής. Συνεπώς, οι πρωτοβουλίες για ένα τέτοιο εθνικό σχέδιο ανάπτυξης ανή-κουν στην Ελληνική πλευρά.

Φοβάμαι όμως, ότι η σημερινή σύνθεση της Ελληνικής Βουλής δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξί-ας για την επίτευξη συναίνεσης στην εφαρμογή μίας τέτοιας εθνικής πολι-τικής. Το κοινοβούλιο περιλαμβάνει

σήμερα όλο τα φάσμα: λαϊκιστές δεξιούς, ριζοσπαστικούς αριστερούς, νεοναζιστές, σταλινιστές και μαοϊ-στές, μαζί με θιασώτες παρανοϊκών θεωριών συνωμοσίας. Αυτός ο εκρη-κτικός συνδυασμός από οικονομικό αναλφαβητισμό, τοπικισμό, ιδεοληψία και καιροσκοπία, έχει αναπόφευκτα οδηγήσει αφενός μεν σε μία κυ-βέρνηση που φοβάται το πολιτικό κόστος της εφαρμογής τολμηρών μεταρρυθμίσεων και, αφετέρου, στην αντιπολίτευση να έχει σπάσει κάθε ρεκόρ δημαγωγίας και λαϊκισμού.

Το βέβαιο είναι, ότι αν δεν υπάρ-ξουν σύντομα δραστικές ενέργειες για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και τη δημιουργία ροής επενδύσεων, η Ελλάδα θα παραμείνει κολλημένη σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης και θα επέλθει σταδιακά η απόλυτη εξουθένωση της οικονομίας και η διάλυση του κοινωνικού ιστού. Δεν υπάρχει εύκολη λύση. Το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι να επέλθει μία θεμελιώδης αλλαγή στη στρατηγική της χώρας το 2014 και όχι αργότερα.

Τ Ι Τ Ρ Ε Χ Ε Ι Σ Τ Η Ν Ε Υ Ρ Ω Π Η40


Τέλος ςΤο οργανωμένο έγκλημα, Τη διαφθορα και Το ξέπλυμα μαυρου χρημαΤος

υπέρ των μέτρων για την πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος, της δι-αφθοράς και του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, που περιλαμβάνει σχέδιο δράσης της ΕΕ για την περίοδο 2014-2019, τάχθηκαν οι ευρω-

βουλευτές την Τετάρτη. Με περίπου 4.000 διεθνείς εγκληματικές οργανώσεις να δρουν στην ΕΕ το 2013, άμεσες προτεραιότητες του Κοινοβουλίου αποτελούν η κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των δικτύων του οργανωμένου εγκλή-ματος και η εξάλειψη των πηγών εισοδημάτων τους.

«Το κόστος των εγκληματικών ορ-γανώσεων τύπου μαφίας είναι δύσκολο να εκτιμηθεί - κυμαίνεται στις 4-5 πο-σοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ για την ΕΕ μόνο», σημείωσε ο SalvatoreIacolino (ΕΛΚ, Ιταλία), εισηγητής των τελικών προτάσεων που εγκρίθηκαν με 526 ψήφους υπέρ, 25 κατά και 87 αποχές. Το εν λόγω ψήφισμα αποτελεί «έναν κατάλογο συγκεκριμένων δράσεων που θα πρέπει να δρομολογηθούν

κατά την επόμενη κοινοβουλευτική θητεία» και «μια κοινή πρόκληση για τα ποινικά συστήματα», πρόσθεσε.

Σύμφωνα με στοιχεία του Οργα-νισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη συνεργασία και την κατάρτιση στον τομέα της επιβολής του νόμου (Europol), μόνο το 2013 δρουν στην ΕΕ 3.600 διεθνείς εγκληματικές οργανώ-σεις, εκ των οποίων το 70% έχουν μέλη από διαφορετικές χώρες.

προςΤαςια Των έυρωπαϊκων οικονομικων

υπέρ των μέτρων για την πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος, της διαφθο-ράς και του ξεπλύματος

βρώμικου χρήματος, που περιλαμβάνει σχέδιο δράσης της ΕΕ για την περίοδο 2014-2019, τάχθηκαν οι ευρωβουλευ-τές την Τετάρτη. Με περίπου 4.000 διεθνείς εγκληματικές οργανώσεις να δρουν στην ΕΕ το 2013, άμεσες προτεραιότητες του Κοινοβουλίου αποτελούν η κατάσχεση των περιου-σιακών στοιχείων των δικτύων του ορ-γανωμένου εγκλήματος και η εξάλειψη

των πηγών εισοδημάτων τους.«Το κόστος των εγκληματικών ορ-

γανώσεων τύπου μαφίας είναι δύσκολο να εκτιμηθεί - κυμαίνεται στις 4-5 πο-σοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ για την ΕΕ μόνο», σημείωσε ο SalvatoreIacolino (ΕΛΚ, Ιταλία), εισηγητής των τελικών προτάσεων που εγκρίθηκαν με 526 ψήφους υπέρ, 25 κατά και 87 αποχές. Το εν λόγω ψήφισμα αποτελεί «έναν κατάλογο συγκεκριμένων δράσεων που θα πρέπει να δρομολογηθούν κατά την επόμενη κοινοβουλευτική θητεία» και «μια κοινή πρόκληση για

τα ποινικά συστήματα», πρόσθεσε.Σύμφωνα με στοιχεία του Οργα-

νισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη συνεργασία και την κατάρτιση στον τομέα της επιβολής του νόμου (Europol), μόνο το 2013 δρουν στην ΕΕ 3.600 διεθνείς εγκληματικές οργανώ-σεις, εκ των οποίων το 70% έχουν μέλη από διαφορετικές χώρες.

Προστασία των ευρωπαϊκών οικονομικών

Οι ευρωβουλευτές ζητούν τα άτομα που έχουν καταδικα-στεί τελεσίδικα για αδική-

ματα που σχετίζονται με οργανωμένο έγκλημα, διαφθορά ή νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες ενέργειες να αποκλείονται από τις διαδικασίες ανάθεσης δημοσίων συμβάσεων σε ολόκληρη την ΕΕ και να μην είναι σε θέση να υποβάλλουν υποψηφιότητα ή να συμμετέχουν σε δημόσια αξιώματα.

Τα μέλη του ΕΚ επαναλαμβάνουν το μακροχρόνιο αίτημά τους για ίδρυση μιας Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας που θα συντονίζει τις εθνικές έρευνες και θα κα-ταπολεμά τα εγκλήματα που βλάπτουν τα οικονομικά συμφέροντα της ΕΕ. Στην Εισαγγελία αυτή θα πρέπει να παρα-σχεθούν οι κατάλληλοι ανθρώπινοι και οικονομικοί πόροι, τονίζουν.

Να σημειωθεί ότι το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών και την Πρόληψη του Εγκλήματος (UNodC) εκτιμά ότι τα έσοδα από παράνομες δραστηριότητες σε παγκόσμιο επίπεδο ανέρχονται περίπου στο 3,6% του παγκόσμιου

ΤΙτΡΕΧΕιΣΤΗΝΕυΡωπΗ

Τ Ι Τ Ρ Ε Χ Ε Ι Σ Τ Η Ν Ε Υ Ρ Ω Π Η 41


ΑΕΠ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή από τη μεριά της εκτιμά ότι το κόστος της δι-αφθοράς μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανέρχεται σε περίπου 120 δισεκατομ-μύρια ευρώ ετησίως, ή αλλιώς στο 1,1% του ΑΕΠ της ΕΕ.

Επαναχρησιμοποίηση των εσόδων που προέρχονται από εγκληματικές δραστηριότητες

Ζωτικής σημασίας κίνηση για την προστασία των οικονομι-κών συμφερόντων της ΕΕ θα

συνιστούσε μία αποτελεσματικότερη επίθεση στα περιουσιακά στοιχεία που προέρχονται από εγκληματικές δρα-στηριότητες, λένε οι ευρωβουλευτές, που υποστηρίζουν την κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου και την εξάλει-ψη των φορολογικών παραδείσων από το έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τα μέλη του ΕΚ παροτρύνουν επί-σης τα κράτη μέλη να προωθήσουν την επαναχρησιμοποίηση για κοινωνικούς σκοπούς των κατασχεθέντων περιου-σιακών στοιχείων.

Καταπολέμηση της εμπορίας αν-θρώπων και της καταναγκαστικής εργασίας

Οι ευρωβουλευτές ζητούν αυ-στηρότερες ποινές εναντίον των διακινητών ανθρώπων

και καλύτερη προστασία των θυμάτων τους. Θεωρούν ότι η καταπολέμηση της καταναγκαστικής εργασίας θα πρέπει να εστιάζει σε περιοχές όπου η φθηνή καταναγκαστική εργασία αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Η εμπορία ανθρώπων δημιουργεί κάθε έτος κέρδη υπολογιζόμενα σε 25 δισεκατομμύρια ευρώ. Μάλιστα, αυτό το εγκληματικό φαινόμενο αφορά όλες τις χώρες της ΕΕ. Σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, ο συνο-λικός αριθμός ατόμων υπό καθεστώς καταναγκαστικής εργασίας στα κράτη

μέλη της ΕΕ εκτιμάται στις 880.000, εκ των οποίων οι 270.000 είναι θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

Εγκλήματα τύπου μαφίας

το Κοινοβούλιο υποστηρίζει ότι είναι σημαντικό να ληφθεί απόφαση ως προς τη θέσπιση

ενός κοινού νομικού ορισμού του οργανωμένου εγκλήματος (ο οποίος θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, το αδίκημα της συμμετοχής σε οργάνωση τύπου μαφίας).

Στημένοι αγώνες και εξαγορά ψήφων

Οι Ευρωβουλευτές επιδιώκουν τον χαρακτηρισμό της προ-συνεννόησης των αγώνων ως

αξιόποινης πράξης, που θα επιφέρει τις ανάλογες κυρώσεις.

Αντιστοίχως, λένε ότι η εξαγορά

ψήφων θα πρέπει να συνιστά ποινικό αδίκημα ακόμη και αν τα οφέλη είναι άυλα.

Ιστορικό

το ψήφισμα που εγκρίθηκε σήμερα (Τετάρτη) καθορίζει ένα σχέδιο δράσης, ώστε να

μπορέσουν τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα (Κοινοβούλιο, Επιτροπή και Συμβούλιο) να καταστήσουν στο μέλ-λον την ΕΕ ικανή να καταπολεμήσει το οργανωμένο έγκλημα σε διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.

Το κείμενο συνέταξε η ειδική κοι-νοβουλευτική επιτροπή Οργανωμένου εγκλήματος, διαφθοράς και νομιμο-ποίησης εσόδων από εγκλήματα, η οποία συστάθηκε τον Μάρτιο του 2012 για να αξιολογήσει τον οικονομικό και κοινωνικό αντίκτυπο των δραστηριο-τήτων τύπου μαφίας στην ΕΕ και για να προτείνει νομοθετικά και άλλα μέτρα.

ςΤο «TheBrokenCirCleBreakdown» Το βραβέιο lUX 2013

To «TheBrokenCircleBreak down» μια δραματική μουσι-κή κομεντί που αφηγείται τον

τραγικό χαμό που βιώνει ένα ζευγάρι Βέλγων κατέκτησε το φετινό βραβείο lUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Παραλαμβάνοντας το βραβείο από τον πρόεδρο του ΕΚ, Μάρτιν Σουλτς, ο σκηνοθέτης FelixvanGroeningen δή-λωσε ότι «το lUX είναι σημαντικό, σε κάνει να βλέπεις ταινίες που διαφορε-τικά δεν θα έβλεπες ποτέ». Το βραβείο lUX απονέμεται κάθε χρόνο σε ταινίες που προάγουν τις αρχές και αξίες της Ευρώπης.

Συγχαίροντας το νικητή και τους φιναλίστ, ο πρόεδρος Schulz σημείωσε πως «διδάσκοντας το ποιοι είμαστε και ποιοι θα μπορούσαμε να γίνουμε, οι ευρωπαϊκές ταινίες βοηθούν στη δημιουργία ευρωπαϊκής πολιτισμικής ταυτότητας. Εσείς οι δημιουργοί δε μας

έχετε ανάγκη, αλλά εμείς οι πολιτικοί σας έχουμε ανάγκη γιατί ιστορίες και συναισθήματα γεννούν ταυτότητα και οι ευρωπαϊκές ταινίες στηρίζουν την Ευρώπη σαν κοινότητα».

Από την πλευρά του, ο σκηνοθέτης σημείωσε ότι «είναι απίστευτη τιμή ότι οι ευρωβουλευτές διάλεξαν τη δική μου ταινία, την είδαν και την ψήφισαν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο σημαντικό το βραβείο lUX: σε κάνει να δεις ταινίες που διαφορετικά δεν θα έβλεπες ποτέ. Βοηθά ταινίες να φθάσουν σε πολλές πολιτείες και χώρες και να τις δουν πολλοί. Άλλωστε κι εμείς γι αυτό τις φτιάχνουμε».

Οι δύο άλλες ταινίες που ήταν φιναλίστ για το φετινό βραβείο ήταν οι «SelfishGiant» και «Miele», των ClioBernard και ValeriaGolino αντί-στοιχα.

Τ Ι Τ Ρ Ε Χ Ε Ι Σ Τ Η Ν Ε Υ Ρ Ω Π Η42


Κάθε χρόνο το ΕΚ απονέμει το βραβείο σε ταινίες που προβάλλουν θέματα που απασχολούν την Ευρώπη. Οι τρείς φιναλίστ υποτιτλίζονται και στις 24 επίσημες γλώσσες της ΕΕ και

προβάλλονται στις «Ημέρες lUX», το ετήσιο φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Κινημα-τογράφου που φέτος ήταν μεγαλύτερο από ποτέ και διεξήχθη και στα 28 κράτη μέλη της Ένωσης.

eraSMUS+: καΤαρΤιςη και έκπαιδέυςη ςΤο έξωΤέρικο για πανω απο 4 έκαΤ. νέους

το Κοινοβούλιο ενέκρινε την Τρίτη το νέο ευρωπαϊκό πρό-γραμμα Erasmus+ που θα

χρηματοδοτήσει υποτροφίες κινη-τικότητας στο εξωτερικό για φοιτη-τές, καθηγητές, εκπαιδευτικούς και μαθητευόμενους. Επιλέξιμοι θα εί-ναι και οι επικεφαλής οργανώσεων για τη νεολαία, οι εθελοντές, οι νέοι

αθλητές και οι γυναίκες. Ο νέος μηχανισμός εγγύησης δανείων θα επιτρέψει στους μεταπτυχιακούς φοιτητές να λάβουν χαμηλότοκα δάνεια για να χρημα-τοδοτήσουν τις σπουδές τους στο εξωτερικό.

«Το πρόγραμμα leonardodaVinci αποτελεί μια μεγάλη επιτυχία από το 1995 που άρχισε να λειτουργεί. Δεν ξεκινάμε από το μηδέν όσον αφορά την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων και τις προσπάθειες που καταβάλλου-με στους τομείς της εκπαίδευσης, της κινητικότητας και της συνεύρεσης των Ευρωπαίων, αλλά συνεχίζουμε τα υπάρ-χοντα προγράμματα που οφείλουμε να χρηματοδοτήσουμε επαρκώς», δήλωσε η εισηγήτρια dorisPack (ΕΛΚ, Γερμα-νία).

Το νέο πρόγραμμα συνενώνει όλα τα προγράμματα που υπάρχουν ήδη στους τομείς της εκπαίδευσης, της κατάρτισης και της νεολαίας - Comenius, Erasmus, ErasmusMundus, leonardodaVinci (επαγγελματική εκ-παίδευση), Grundtvig - και, για πρώτη φορά, περιλαμβάνει τον αθλητισμό. Τα υποπρογράμματα αυτά διατηρούν τις ευρέως αναγνωρίσιμες από το κοινό ονομασίες τους.

Με συνολικό προϋπολογισμό ύψους περίπου 14,7 δισ. ευρώ, το Erasmus+

υποστηρίζει την κινητικότητα των νέων ηλικίας 13 έως 30 ετών και παρέχει

στους φοιτητές μεταπτυχιακής εκ-παίδευσης έναν μηχανισμό εγγύησης δανείων. Χάρη σε αυτό, οι νέοι μπορούν να πάρουν χαμηλότοκα δάνεια που κυμαίνονται από 12.000 ευρώ (για μετα-πτυχιακό ενός έτους) έως 18.000 ευρώ (για σπουδές δύο ετών) προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές τους σε άλλη χώρα της ΕΕ. Το Κοινοβούλιο υπο-γραμμίζει ότι ο εν λόγω μηχανισμός δεν πρέπει να αντικαταστήσει τα εθνικά συ-στήματα χορήγησης υποτροφιών ούτε να εμποδίσει τη δημιουργία μηχανισμών δανειοδότησης σε εθνικό επίπεδο.

Το Erasmus+ υποστηρίζει επίσης νέες συμπράξεις μεταξύ εκπαιδευτι-κών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων. Οι «συμμαχίες γνώσης» και οι «τομεακές συμμαχίες δεξιοτήτων» πρόκειται να επιτρέψουν την κατάρτιση σε πραγ-ματικό επαγγελματικό περιβάλλον, με νέες εκπαιδευτικές προσεγγίσεις και προγράμματα σπουδών προσαρμοσμέ-να στην αγορά εργασίας.

To έκ βέλΤιωνέι Τις ςυνθηκές για μέγαλυΤέρη έπαγγέλμαΤικη κινηΤικοΤηΤα ςΤην έέ

Σύνοδος Ολομέλειας

Μία ηλεκτρονική κάρτα επαγγελματικών προσό-ντων που θα διευκολύνει

τους γιατρούς, τους αρχιτέκτονες, τους φαρμακοποιούς και άλλους επαγγελ-ματίες να μετακινούνται και να ασκούν το επάγγελμα τους σε άλλα κράτη της ΕΕ, καθώς και ένας μηχανισμός προ-ειδοποίησης που θα αποτρέπει αντί-στοιχα αυτούς που τους έχει στερηθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος στο κράτος τους, θα τεθεί σε λειτουργία απο το νέο σχέδιο νόμου που ψήφισε το Κοινοβούλιο την Τετάρτη.

«Η εισαγωγή της ευρωπαϊκής επαγγελματικής κάρτας, η θέσπιση κοινών πλαισίων εκπαίδευσης και η αναγνώριση της πρακτικής άσκησης

ως μέρος της επαγγελματικής εμπει-ρίας θα βελτιώσουν σημαντικά την κι-νητικότητα των εργαζομένων αλλά και την ευρωπαϊκή ασφάλεια», δήλωσε η εισηγήτρια Bernadette Vergnaud (Σο-σιαλιστές, Γαλλία).

Ευκολότερη και ταχύτερη αναγνώριση

Οι επικαιροποιημένοι κανόνες θα επιτρέψουν σε κλάδους που επιθυμούν την επιτάχυνση της αναγνώρισης των επαγγελματικών προσόντων των με-λών τους από άλλα ευρωπαϊκά κράτη να επιλέξουν τις ευρωπαϊκές επαγγελ-ματικές ταυτότητες. Αυτές θα χορη-γούνται από το κράτος-μέλος προέ-λευσης όταν πρόκειται για σύντομες περιόδους εργασίας στο εξωτερικό και

Τ Ι Τ Ρ Ε Χ Ε Ι Σ Τ Η Ν Ε Υ Ρ Ω Π Η 43


από το κράτος-μέλος υποδοχής εφό-σον η άσκηση του επαγγέλματος πρό-κειται να μεταφερθεί εκεί.

Το σύστημα θα βασίζεται στο ήδη υπάρχον σύστημα ηλεκτρονικής ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των διοικήσεων των κρατών-μελών. λυτό θα κάνει ταχύτερη και ευκολότερη τη διαδικασία της πιστοποίησης καθώς οι επαγγελματίες θα μπορούν πλέον να απευθύνονται στο κράτος τους για την αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων τους και όχι στο κράτος υποδοχής, όπως ίσχυε έως τώρα. Αν οι αρχές αδυνατούν να ανταποκριθούν στο αίτημα για αναγνώριση εντός των χρονικών ορίων που τίθενται από την οδηγία, αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως σιωπηλή αναγνώριση των επαγγελμα-τικών προσόντων.

Μηχανισμός προειδοποίησηςΒάσει της οδηγίας οι επαγγελματί-

ες υγείας, όπως οι γιατροί, νοσηλευτές, φαρμακοποιοί και ειδικοί στη φροντί-δα παιδιών, οι οποίοι αντιμετωπίζουν πειθαρχικά μέτρα ή ποινικές κυρώσεις στη χωρά καταγωγής τους, θα αποτρέ-πονται από την άσκηση του επαγγέλ-ματος τους σε άλλο κράτος μέλος της ΕΕ. Ολα τα κράτη-μέλη της ΕΕ θα πρέ-πει να ενημερώνονται για τέτοιες κα-ταδικαστικές ή πειθαρχικές αποφάσεις σε διάστημα τριών ήμερων, τονίζεται στο κείμενο.

Ευρωπαϊκή δημόσια βάση δεδο-μένων για κατοχυρωμένα επαγ-γέλματα

Υπάρχουν περίπου 800 νομοθετικά κατοχυρωμένα επαγγέλματα στην ΕΕ, η πρόσβαση στα οποία προϋποθέτει την κατοχή ενός συγκεκριμένου επαγ-γελματικού προσόντος ή διπλώματος. Στο πλαίσιο της ισχύουσας οδηγίας για τα επαγγελματικά προσόντα, αυτά εί-ναι τα εξής: γιατροί, οδοντίατροι, φαρ-μακοποιοί, νοσηλευτές, μαίες, κτηνία-τροι και αρχιτέκτονες.

Για να γίνει το σύστημα των κα-τοχυρωμένων επαγγελμάτων πιο δι-αφανές, οι επικαιροποιημένοι κανό-νες θα απαιτούν από την Επιτροπή τη δημιουργία μιας δημόσιας βάσης δε-δομένων που να περιλαμβάνει αυτά τα επαγγέλματα. Αυτή θα μπορούσε να απαρτίζεται από πληροφορίες που λαμβάνονται από τα κράτη μέλη, τα οποία θα πρέπει να αποδείξουν το ένα στο άλλο ότι οι αποφάσεις για τη ρύθ-μιση οποιουδήποτε επαγγέλματος τη-ρούν τις αρχές της αναλογικότητας και της μη διάκρισης. Για παράδειγμα, οι ανθοπώλες ή οι επαγγελματίες ταχί δεν είναι νομοθετικά κατοχυρωμένα επαγγέλματα σε κανένα κράτος-μέ-λος.

Η νέα οδηγία που υιοθετήθηκε με 596 ψήφους υπέρ, 37 κατά και 31 απο-χές, τώρα θα πρέπει να εγκριθεί επίση-μα από τα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Ισότητα φύλων: ίσες ευκαιρίες και στην κορυφή[15-10-2013-17:57]

Η ισότητα των φύλων στον κόσμο των επιχειρήσεων θα ήταν, σε έναν ιδανικό κόσμο, δεδομένη, όμως στην πραγματικότητα, στα διοικητικά συμ-βούλια των επιχειρήσεων σε όλη την ΕΕ οι άνδρες κυριαρχούν ενώ οι γυναί-κες εξακολουθούν να είναι αντιμέτω-πες με ένα αόρατο φράγμα που στα-ματά τις σταδιοδρομίες τους. Για να διασφαλίσει ίση πρόσβαση στις κορυ-φαίες θέσεις, το ΕΚ προωθεί νομοθεσία που θα επιβάλλει υποχρεωτική ποσό-στωση γυναικών 40% στην κατάληψη των μη εκτελεστικών θέσεων στα διοι-κητικά συμβούλια.

Η επιβολή ποσοστώσεων στην κα-τάληψη των θέσεων μη εκτελεστικών διευθυντών επιχειρήσεων από γυ-ναίκες ενδέχεται να αποδειχθεί χρή-σιμο εργαλείο για την αντιμετώπιση των διακρίσεων και περιορισμών που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες. Είναι χα-ρακτηριστικό ότι μόλις το 15% των μη εκτελεστικών διευθυντών επιχειρήσε-

ων και 2,4% των εκτελεστικών διευθυ-ντών είναι γυναίκες.

Η πρόταση για την επιβολή ποσό-στωσης 40% έχει εγκριθεί από τις επι-τροπές Νομικών Θεμάτων και Δικαι-ωμάτων των Γυναικών και αναμένεται να ψηφισθεί από την ολομέλεια το Νο-έμβριο.

Ορίζοντας 2020: η Ευρώπη της έρευνας

To horizon 2020, το ευρωπαϊκό πρόγραμμα που στηρίζει την έρευνα και την καινοτομία για την περίοδο 2014-2020 θα είναι σαφώς μεγαλύτε-ρο από τον προκάτοχο του, το 7ο πρό-γραμμα/πλαίσιο για την έρευνα. Το μερίδιο του στον προϋπολογισμό αυ-ξάνεται από 5.8% σε πάνω από το 7% του συνόλου των ευρωπαϊκών δαπα-νών για τα επτά επόμενα έτη. Αναλυ-τικά οι δαπάνες του προγράμματος και όλων των δράσεων που χρηματοδοτεί στο γράφημα μας.

Σχεδόν το 20% των δαπανών πάει σε προγράμματα βασικήςέρευνας σε όλα τα πεδία. Την επιλογή των προ-γραμμάτων θα κάνει με διαγωνισμό το Ευρωπαϊκό Κέντρο Έρευνας.

To horizon 2020 θα στηρίξει επί-σης άλλες μορφές έρευνας και και-νοτομίας όπως την τεχνολογία πλη-ροφοριών και επικοινωνίας και την ασφάλεια τροφίμων και υγείας, ενώ η κατάρτιση και κινητικότητα των ερευ-νητών πανευρωπαϊκά θα χρηματοδο-τηθούν από το επιμέρους πρόγραμμα Marie Skfodowska-Curie.

Το μέγεθος κάθε τετραγώνου αντα-νακλά το μερίδιο του στις στο συνολι-κό προϋπολογισμό του horizon 2020 που ανέρχεται σε 77 δισεκατομμύρια σε τρέχουσες τιμές (περίπου 70 δισ. σε τιμές 2011). Το χρώμα δείχνει κατά πό-σον ο συγκεκριμένος προϋπολογισμός αυξήθηκε ή μειώθηκε σε σχέση με το 2007-2013. Το κόκκινο σημαίνει μεί-ωση και το πράσινο αύξηση. Το γκρι υποδεικνύει έλλειψη στοιχείων

Ν Ε Α Τ Η Σ Ε Κ Φ Ρ Α Σ Η Σ44


›uuuΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ «ΜΙΑ ΣΤΕΝΟΤΕΡΗ

ΕΝΩΣΗ. - ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ‘Η

ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΕΥΡΩΠΗ Η ΕΛΛΑΔΑ»

Το Ίδρυμα Φρίντριχ Νάουμαν για την Ελευθερία και η Ευρωπαϊκή Έκφραση διοργάνωσαν το πρώτο “liberal Café” με θέμα «Μία στενότερη ένωση… - Χρειάζεται

περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη η Ελλάδα;» την Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013, στις 19:00 στο ξενοδοχείο Radisson Blu Park hotel (πρώην Παρκ), Λεωφ. Αλεξάνδρας 10, Αθήνα 106 82.

Στην εκδήλωση κε-ντρικός ομιλητής ήταν ο Ευρωβουλευτής alexander Graf lambsdorff MEP, Αντι-πρόεδρος του κόμματος aldE Group στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενώ στο πάνελ συμμετείχαν οι: Βαλλιανά-τος Γρηγόρης, πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας,

Μπουραντάς Δημήτρης, Πρόεδρος Κοινωνία Αξιών, Σκυλακάκης Θεόδωρος, Πρόεδρος Δράσης και ο Τζήμερος Θάνος, Πρόεδρος Δημιουργία Ξανά.

Εκ μέρους της Ευρωπα-ϊκής Έκφρασης, χαιρετισμό απεύθυνε ο πρόεδρος Δη-μήτρης Λεμονάκης.

ΝΕαΤΗΣΕΚΦΡαΣΗΣ

›uuuΣΕΜΙΝΑΡΙΟ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

ΒΙΙΤΣΑ 15-20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

η Επέ κ ε ι ν α Χ ώ ρ α σε συνεργασία με

το Friedrich Naumann Foundation for Freedom και

την υποστήριξη της Ευρω-παϊκής Έκφρασης διοργά-νωσαν ένα 6ήμερο βιωματι-κό εργαστήριο με θέμα την οικοδόμηση και τη λειτουρ-γία ενός πολιτικού κόμματος ή πολιτικού φορέα με βάση την συμμετοχική ηγεσία σε μία φιλελεύθερη εποχή.

ςκοπός του εργαστηρίου ήταν η γνωριμία νέων

ανθρώπων που θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά, με τεχνικές και μεθόδους της συμμετοχικής ηγεσίας και η χρήση αυτών έτσι ώστε να οραματιστούμε μαζί τις αρ-χές και τις δημοκρατικές αξί-ες που θα θέλαμε να διέπουν ένα πολιτικό κόμμα ή έναν οργανισμό που ασχολείται

Ν Ε Α Τ Η Σ Ε Κ Φ Ρ Α Σ Η Σ 45


με τα κοινά.

Κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου διεξή-

χθησαν συζητήσεις για πο-λιτικές αξίες, τρόπους ορ-γάνωσης ενός πολιτικού φορέα, πολιτικές στρατη-

γικές, Οι συμμετέχοντες εμπνεύστηκαν από φιλε-λεύθερες ιδέες και οικοδο-μήθηκε μία κουλτούρα συλ-λογικής λήψης αποφάσεων ενώ παράλληλα διδάχθηκαν συμμετοχικές τεχνικές ως έναν τρόπο για να μετατρέ-

ψουν τις ιδέες τους σε πραγ-ματικότητα μέσα από τη συ-νεργασία και τη συμμετοχή. Επιπλέον το σεμινάριο εστί-ασε στην ενδυνάμωση των εαυτών των συμμετεχόντων σαν ηγέτες των νέων μορ-φών πολιτικών δράσεων.

ςτοιχεία του σεμιναρίου ήταν, η κομματική οι-

κοδόμηση, οι πολιτικές αξί-ες αρχές και όραμα, η επιλο-γή πολιτικού προσωπικού, η κομματική δημοκρατία, η φιλελεύθερη έμπνευση, οι πολιτικές στρατηγικές, η συμμετοχική ηγεσία και τέ-λος η έμφαση στις διαδικα-σίες σε σχέση με την αποτε-λεσματικότητα.

Κατά την τελευταία ημέ-ρα έλαβε χώρα ένα μο-

ναδικό παιχνίδι προσο-μοίωσης με τη συμμετοχή ηγετικών πολιτικών προσώ-πων, που στηρίχθηκε στις γνώσεις και εμπειρία που είχε αποκτηθεί

το εργαστήριο καθοδη-γήθηκε από επαγγελ-

ματίες και θεματοφύλακες του δικτύου art of hosting (www.artofhosting.org) ενώ έλαβε χώρα στη Βίτσα Ζα-γορίου Ηπείρου 15-20 Ιου-λίου 2013 και περιλάμβανε δραστηριότητες στη φύση.

46


Ε Υ Ρ Ω Π Α Ϊ Κ Η Ε Κ Φ Ρ Α Σ Η

ςκοπός της έκδοσης είναι η παρουσίαση διαφορετικών από-ψεων –αρκεί να μην εκφέρονται αυθαίρετα– και η δημιουργία κατάλληλου πλαισίου διαλόγου και ανταλλαγής ιδεών με επί-

κεντρο την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την ελληνική συμμε-τοχή σ’ αυτήν. οι απόψεις που εκφράζονται δεν δεσμεύουν αποκλειστικά την ιδιοκτησία, τον εκδότη ή τη σύνταξη.

Τα άρθρα τα οποία δημοσιεύονται στην Ευρωπαϊκή Έκφραση, επιλέγονται από τη σύνταξη με κριτήρια την επιστημονική ε-γκυρότητα, την ποιότητα, τη θεματική κάθε τεύχους, την πρω-

τοτυπία και επικαιρότητα. μπορεί να δημοσιευθεί κείμενο και σε ξένη γλώσσα (κυρίως αγγλικά ή γαλλικά) κατόπιν συνεννόησης. η έκταση του κειμένου δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη από 900 λέξεις.

Όσον αφορά τις επιστημονικές δημοσιεύσεις, υποβάλλονται οποτεδήποτε, σε τρία αντίτυπα, υπακούουν στις διεθνείς προ-διαγραφές επιστημονικής μεθοδολογίας, δεν έχουν δημοσιευ-

θεί ούτε με παραπλήσια μορφή ή περιεχόμενο σε άλλα έντυπα, κρίνονται από μέλη της έπιστημονικής έπιτροπής της Ευρωπαϊκής Έκφρασης, με πλήρη διασφάλιση της αντικειμενικής κρίσης (ανωνυμία του κρινομένου και

των κρινόντων, ο κρινόμενος πληροφορείται βέβαια ολόκληρη την κρίση) και η έκτασή τους κυμαίνεται μεταξύ 2000 - 3000 λέξεων. ο υποψήφιος αποστέλλει σύντομο βιογραφικό σημείωμα.

ςε όλες τις περιπτώσεις μαζί με κάθε υποβολή κειμένου συ-μπεριλαμβάνεται και περίληψη στα γαλλικά ή στα αγγλικά (100-200 λέξεις). Το κείμενο θα πρέπει να αποστέλλεται και σε

δισκέτα PC ώστε να αποφεύγονται οι αδυναμίες της δακτυλο-γράφησης και γενικά να επιτυγχάνεται η έκδοση. καλό είναι επίσης

να αποστέλλεται φωτογραφία του συγγραφέα. χειρόγραφα, δισκέτες και άλλα πρωτότυπα δεν επιστρέφονται.

απαγορεύεται αυστηρά η μερική ή ολική αναδημοσίευση ή αναδι-ανομή με οποιονδήποτε τρόπο, εκτός αν υπάρχει έγγραφη άδεια του εκδότη. οι συγγραφείς, μετά την ανακοίνωση σ’ αυτούς της

θετικής κρίσης για μελλοντική δημοσίευση του άρθρου στην Ευ-ρωπαϊκή Έκφραση, δεσμεύονται αυτό να μην δημοσιευθεί οπουδήποτε αλλού. οι συγγραφείς λαμβάνουν δωρεάν δύο αντίτυπα του οικείου τεύχους. η ιδιοκτησία διατηρεί το αποκλειστικό δικαίωμα να διανέμει με οποιουσδήποτε όρους, άρθρα, περιλήψεις και ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Έκφραση διαμέσου του δικτύου Ίντερνετ.

1

2

3

4

5

δηΜΟςΙΕυςΕΙς ςτηΝ ΕΥρΩΠΑϊΚΗ ΕΚΦρΑΣΗ

Αγαπάς την Ευρωπαϊκή Έκφραση;

Μην ξεχάσεις τη συνδρομή σου!!!

Επιθυμώ να γραφτώ συνδρομητήςστο περιοδικό Ευρωπαϊκή Έκφραση.Ετήσια διετής

Τακτικός Συνδρομητής 20 ευρώ 35 ευρώΔημόσιοι Οργανισμοί,Τράπεζες, Βιβλιοθήκες,ΑΕΙ, ΝΠδδ, ΝΠΙδ, Εταιρείες,Σύλλογοι 50 ευρώ 100 ευρώΕυρώπη 25 ευρώ 45 ευρώΥπόλοιπες ήπειροι 30 ευρώ 55 ευρώΦοιτητής, σπουδαστής,στρατιώτης 15 ευρώ 25 ευρώΣυνδρομή ενίσχυσης-υποστήριξης 50 ευρώ 90 ευρώ

Οι συνδρομές καταβάλλονται στα γραφεία της Έκφρασης, 9 π.μ. - 5 μ.μ.,με ταχυδρομική επιταγή ή τέλος στην Εθνική Τράπεζα (αρ. λογαριασμού 701/29600287).

ΔΕΛΤIΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΌνομα:

Επώνυμο:

Διεύθυνση:

Ταχ. Κώδικας:

Πόλη:

Τηλέφωνο:

E-mail:

Επάγγελμα:

Ημερομηνία ……………………………………… Υπογραφή

Έτος ίδρυσης: 1989, Ομήρου 54, 106 72, Αθήνα,τηλ: 210 3643224, fax: 210 3646953, e-mail: [email protected]

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΕΚΦΡΑΣΗ

✂ανανεώστε τη συνδρομή σας στην Ευρωπαϊκή Έκφραση

European Expression - Issue 90

Documents

Transcript of European Expression - Issue 90