Diva’s in Las Vegas

Diva’s in Las Vegas

Belinda Jones

BLOEMENDAL UITGEVERS

11299_Belinda Jones_Divas las Vegas.indd 1 28-10-10 11:10

Oorspronkelijke titel: Divas Las VegasCopyright © Belinda Jones, 2001First published in the United Kingdom byArrow Books, The Random House Group Limited

Copyright © 2010 voor de Nederlandse uitgave:Bloemendal Uitgevers bv, Amersfoort

Redactie en productie Nederlandstalige editie: Studio Imago, AmersfoortVertaling: Studio Imago, Ammerins Moss-De BoerOmslagillustratie: Hester van de Grift

ISBN 978 90 774 6262 1NUR 343

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opge-slagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enige andere manier, zonder voorafgaande toestemming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this book may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical, including fotocopying, recording or by any information storage retrieval system, without permission from the publisher.

Voorzover het maken van kopieën uit deze uitgave is toegestaan op grond van artikel 16B Auteurswet 1912 jº het Besluit van 20 juni 1974, St. b. 351, zoals gewijzigd bij Besluit van 23 augustus 1985, St. b. 471 en artikel 17 Auteurswet 1912, dient men de daarvoor wettelijk verschuldigde vergoedingen te voldoen aan de Stichting Reprorecht. Voor het overnemen van gedeelte(n) uit deze uitgave in bloemlezingen, readers en andere compilatie- of andere werken (artikel 16 Auteurswet 1912), in welke vorm dan ook, dient men zich tot de uitgever te wenden.

Ondanks alle aan de samenstelling van dit boek bestede zorg kan noch de redactie, noch de auteur, noch de uitgever aansprakelijkheid aanvaarden voor schade die het gevolg is van enige fout in deze uitgave.


Voor James(en iedereen die droomt in neon)


Mijn eeuwige dank gaat naar: Emily O’Neill – de ultieme Vegas Vixen – die de inspiratie was voor dit boek; Lizzy Kremer bij Ed Victor Ltd. voor het idee dat ik best een roman zou kunnen schrijven (je hebt echt een dozijn glitter-vestjes verdiend!) en Kate Elton bij Arrow, voor haar steun en redactiewerk. Ook de andere Arrow Angels, Anna Dalton-Knott, Grainne Ashton en Sarah Harrison hartelijk dank voor hun enthousiasme.

Sandy Battaglia, zonder jouw hulp en geduld zou dit boek er niet zijn ge-komen (geweldige boekenkast, trouwens!) en wat die knuffelkerels betreft – Danny, Frank, Graham, Pete, Les, Darren, Brian, Kenny A, Kenny D, Ed, Eric, Phalps, Doris-zanger Don en de grote man Tom Jones: jullie laten mijn wereld swingen.

Ook dank aan mijn geweldige showmeiden: Amanda, Sarah, San, Nige, Chee, Maddie, Chrissie en Line – de vakanties naar Las Vegas waren dankzij jullie even spetterend als de fonteinen van het Bellagio.

Gogo-groetjes aan Richard Bartlett-May, voor zijn supersonische research-kwaliteiten (ik weet zeker dat die huwelijksbeloften in het Apache ooit nog eens van pas komen), Shane Ford voor zijn obscene gulheid, steun en poen, Gilly voor het hachje-redden, Chip voor zijn bankrekening, mijn broertje Gareth voor het testlezen van Diva’s terwijl je eigenlijk liever een handboek over timmerkunst doorbladert en mijn prachtige mama Pamela omdat ze grenzeloos in mij gelooft en mij steeds geluk brengt.

Dankwoord


6

1

We zijn op weg naar Las Vegas om te trouwen. Toegegeven, we hebben een klein gebrek aan bruidegommen – alleen Izzy heeft een verloofde, maar ze is absoluut niet van plan om met hem te trouwen – maar toch, we zijn optimis-tisch: statistisch gezien wordt er in Las Vegas elke zes minuten een huwelijk voltrokken en bestaat de lucht er uit 70 procent zuurstof en 30 procent con-fetti.

Voeg daaraan toe dat het er (bijna) verplicht is om de hele dag door alcohol te drinken en we gaan ervan uit dat het toch zeker mogelijk moet zijn om binnen een maand een geschikte vent te vinden. Bovendien: wat hebben we te verlie-zen? Een saaie baan en mannen die het tot een kunst lijken te hebben verheven om ons met hen nog eenzamer te laten voelen dan wanneer we alleen zijn.

We waren tot de – pijnlijke – conclusie gekomen dat we ons leven verdroe-gen, in plaats van er met volle teugen van te genieten. Hopen op een wonder leverde niets op en dus hebben we maar besloten om het heft in eigen handen te nemen.

Izzy heeft 72 condooms in haar koffer gestopt in plaats van de gebruikelijke 36 en ik heb een extragrote pot Marmite in mijn pyjama gewikkeld – bewijs dat we echt niet van plan zijn om weer terug te vliegen naar Engeland voordat er iets aan onze burgerlijke staat is veranderd. Tja, op een gegeven moment moet je iets. Zoals Izzy het zei: ‘Na zoveel vage vriendjes is het genoeg ge-weest.’

Nu we zevenentwintig zijn, zijn we oud genoeg voor een vage echtgenoot.

‘Daar is het!’ gilt Izzy, wanneer ze op 12.000 voet hoog het eerste lichtje van Las Vegas ziet schitteren. Het eenzame lichtje verandert al snel in een zee van veelkleurig neon. We zitten allebei met open mond te kijken en knijpen el-kaars armen fijn, zo spannend vinden we het. Ik leg mijn andere hand op mijn borst om te voorkomen dat mijn hart uit mijn lijf springt. Het is alsof iemand het deksel van een enorme, loden piratenkist open heeft gedaan en de schat zich nu prijsgeeft: de kryptonietgroene gloed van het mgm Grand, de glitte-rende roze en oranje lichtjes van het Flamingo Hilton, het stralende goud van het Mandalay Bay, de gladde gitzwarte piramide van het Luxor…

Het is allemaal zo mooi. Ik krijg er tranen van in mijn ogen, waardoor ik allemaal sterretjes zie.

‘Ik kan amper geloven dat we er zijn…,’ verzucht ik.‘Ik kan amper geloven hoe groot het is,’ zegt Izzy, die haar hals rekt om de

miljoenen gouden glitters die tot ver in de woestijn reiken, te kunnen zien. ‘Ik dacht dat het gewoon één lange straat was.’

Natuurlijk hadden we de geruchten wel gehoord dat er behalve de strip nog meer leven is in Las Vegas – dat hier ook gezinnen wonen met kinderen die


7

naar school en de universiteit gaan. Er wordt zelfs gefluisterd dat er mensen zijn die hun eigen gras maaien. Maar in die burgerlijke kant van Las Vegas zijn wij niet geïnteresseerd. We willen graag geloven dat dit een plek is waar geen negen-tot-vijfmentaliteit heerst, waar de oven zichzelf schoonmaakt en waar strijken wordt gezien als een ernstig misdrijf – kom op zeg, dan smelten je pailletten!

Ook al zijn we uit op een huwelijk, we zijn zeker ook van plan te genieten van alle hoogtepunten en overvloed die Sin City te bieden heeft. We willen ontsnappen aan de realiteit, naar een plek waar mannen gekleed gaan als Egyptische farao’s en niemand hun rokje optilt om er even onder te kijken, waar het heel normaal is dat Tom Jones-imitatoren op dezelfde avond optre-den als Mister Sex Bomb himself. We willen shoppen in winkels die plastic Elvis-zonnebrillen met bakkebaardjes eraan verkopen en de witte tijgers van Siegfried en Roy aaien. We willen op de roltrap staan achter pasgetrouwde meiden in kort afgeknipte spijkerbroeken, waar een jarretel met kant onder-uit piept. En ikzelf? Ik verheug me erop eens met mensen te praten die nog grotere schulden hebben dan ik.

‘Heet!’ roept Izzy, wanneer we de koffers van de bagageband hebben getrok-ken en naar buiten lopen. ‘Hier is de luchttoevoer kapot. Loop eens door, Jamie.’

We trekken onze uitpuilende koffers over de stoep, maar het voelt nog steeds alsof een heel olympisch kappersteam ons met föhns aan het bestoken is. Opgelucht laten we ons in de taxi op de achterbank vallen.

‘Waar komt die hitte toch vandaan?’De chauffeur kijkt ons vermoeid aan en zucht: ‘Dat zou de zon wel eens

kunnen zijn.’‘Ik realiseerde me niet dat we daar helemaal naartoe waren gevlogen,’ ant-

woordt Izzy sarcastisch.Het is acht uur ’s avonds en nog dik dertig graden. Op de radio vertelt de

nieuwslezer dat een tweejarig jongetje tweedegraads brandwonden op heeft gelopen toen hij vanuit zijn buggy op de stoep viel en niet snel genoeg kon opstaan.

‘Ik denk dat we die biertjes maar het beste in een café kunnen drinken,’ kreunt Izzy.

Het vliegveld ligt op een steenworp afstand van de Strip en na een paar minuten rijden we het kleurige neonparadijs al binnen, kreetjes van genot slakend die alleen honden kunnen horen. Het is verbazingwekkend hoe emotioneel je kunt worden van straatverlichting. Het is alsof je de hartver-warmende aanblik van de lichtjes in de kerstboom combineert met de won-derlijke schittering van vuurwerk. Zo gelukkig moet Liberace zich elke keer hebben gevoeld als hij zijn kledingkast opentrok.

‘Daar staat het Vrijheidsbeeld.’ De chauffeur wijst gapend naar het casino New York, New York, waar een rode achtbaan zich als een golvend lint om nagebouwde wolkenkrabbers kronkelt.


8

‘Caesar’s Palace,’ de chauffeur knikt naar links. ‘Een klassieker.’‘Wauw!’ We verdraaien bijna onze nek om de hoge Romeinse zuilen, gou-

den emblemen en reusachtige standbeelden te kunnen zien die tot in de wol-ken lijken te reiken. Overal zijn toeristen, met enorme margarita’s in de hand, roodverbrand en met permanentjes die al in de jaren zeventig verboden had-den moeten worden.

‘Neil Sedaka!’ gilt Izzy. ‘Waar?’ hijg ik. ‘Nee, gek! Op dat aanplakbord…’‘Crystal Gayle!’‘Earth, Wind and Fire!’‘Taylor Dane!’We roepen alle namen die we voorbij zien flitsen.‘Oude rockers sterven niet, ze gaan naar Las Vegas,’ merkt de chauffeur

droog op wanneer we langs het blauwe neon van het Imperial Palace rijden. ‘Waar is ons hotel?’ vraagt Izzy, met de stem van een vierjarig meisje.‘Iets verderop, we zien zo een roze-wit gestreept dak…’‘Circus Circus klinkt zo afgezaagd.’ Izzy trekt een vies gezicht. ‘En ik dacht

dat je bang was voor clowns.’‘Ben ik ook,’ antwoord ik, ‘en die kat die op een eenwieler koorddanst,

daar word ik ook niet warm van, maar een gratis kamer is een gratis kamer.’‘Je hebt gelijk,’ geeft Izzy toe. ‘Hoe dan ook, het maakt me niet uit waar we

slapen, als ik mijn miljonair maar vind.’De taxichauffeur gniffelt in zijn stoppelbaardje.‘Pardon?’ vraag ik.‘In Circus Circus zul je geen miljonairs tegenkomen. Dat zit vol met vette

toeristen en viezeriken uit LA!’ snuift hij.Geweldig. Nee, dat meen ik echt. Hoe ordinairder, hoe beter, wat mij be-

treft. Mijn zus Nadine zou het besterven en haar hele fles gezichtsspray leeg spuiten. Perfect.

‘Als je de grote jongens zoekt, moet je naar het Las Vegas Hilton of de Desert Inn.’ Hij kijkt ons even aan en zegt dan: ‘Nee, te chic.’

Erg charmant. We zouden ons bijna beledigd voelen, maar hij realiseert zich dat hij zo zijn fooi misloopt en probeert weer in een goed blaadje te komen.

‘Een tip voor de dames: de casino’s willen voorkomen dat de goktafels vol-lopen met domme toeristen die hun hele hypotheek inzetten op nummer 15 omdat toevallig hun lievelingspoes op de vijftiende is overleden, dus weet je wat ze doen?’

‘Wat?’ roepen we in koor.‘Ze geven high rollers hun eigen tafels – vaak met een koord eromheen,

zodat het publiek ze in actie kan zien.’Izzy ziet het al helemaal voor zich en zit te spinnen als een poes. Het idee

van een groep stinkend rijke mannen – al netjes voorgesorteerd – is voor haar het toppunt van genot.


9

‘Ik wens jullie veel succes, want de meeste kerels hebben alleen oog voor de croupier,’ benadrukt hij, terwijl hij de oprit inrijdt die door een monster-lijk uitziende portier met een rode afro wordt bewaakt.

‘Dat is Lucky de Clown. Hij is gemaakt van een kilometer neonbuis!’We forceren er een ‘oooooh’ uit.‘Alsof het jullie interesseert!’Hij heeft helemaal gelijk. Wij hebben liever nog meer tips over hoe we

miljonairs kunnen paaien.Terwijl we onder het met knipperende rode en goudkleurige lampjes ver-

sierde baldakijn voor de ingang tot stilstand komen, fluistert Izzy onder de indruk: ‘Het voelt net alsof we straks door een enorme ufo worden opge-slokt…’

Een man gekleed als circusdirecteur opent het portier en opnieuw worden we overvallen door de hitte. Maar lang duurt het gelukkig niet. De airco in het hotel staat op de poolstand – als we cartoonfiguurtjes waren geweest, waren we binnen een paar tellen van gesmolten, dampende hoopjes veran-derd in ijssculpturen. We hadden al gehoord dat ze extra zuurstof de casino’s in pompen om iedereen langer wakker te houden zodat mensen langer blij-ven gokken, maar het voelt eerder aan alsof er hier een cryogene wetenschap-per aan het experimenteren is geslagen in een poging gokkers onsterfelijk te maken.

‘De receptie is deze kant op!’ bibbert Izzy. We kijken elkaar zenuwachtig aan. De taxichauffeur omschreef Circus Circus als zo’n ordinaire tent dat we eigenlijk muren beplakt met geplette popcorndoosjes en een vloer van zaag-sel hadden verwacht, maar de foyer is weelderig ingericht met paarse en goudkleurige details, prachtige muurschilderingen en chaises longues met fluwelen kwastjes. Oké, we zijn inderdaad het enige stel dat geen spijker-broek draagt waar zelfs een nijlpaard nog in zou passen, maar als je de gasten even wegdenkt, is dit hotel gewoon chic.

Een Latijns-Amerikaanse man achter de receptie wenkt ons en tikt onze namen in.

‘Ah, mevrouw Miller. Onze communicatieafdeling heeft een persmap voor u klaargelegd. Krant, tv of andere media?’ Zijn ogen beginnen te glinsteren.

‘Ik eh… nou…’‘Ik stel u voor aan de beste redacteur flora en fauna van de Express & Echo!’

antwoordt Izzy voor mij.De receptionist kijkt me vragend aan en ik doe niet eens de moeite om uit

te leggen dat ik tot voor kort in een bedompt callcenter werkte en dat het schrijven van artikelen eigenlijk alleen maar een hobby kan worden ge-noemd. Hopelijk gaat deze reis daar verandering in brengen. Met wat geluk verandert alles.

De receptionist schakelt over op de automatische piloot en loopt de folder door waarin de verschillende restaurants, faciliteiten en attracties van het Circus Circus worden omschreven. Daarna schuift hij ons een plattegrond toe van de vleugels, torens en aanbouwen van het hotel. Er zijn drieduizend


10

zevenhonderddrieënveertig kamers die niet van ons zijn. De kans dat we onze koffers ooit terug zullen zien is miniem.

Izzy geeft hem haar creditcard (de mijne heb ik laatst in stukjes geknipt en opgestuurd naar de creditcardmaatschappij) en we schrijven onze namen op het registratieformulier: Izzy Ingham en Jamie Miller.

‘Stel je voor, dit kan de laatste keer zijn dat we ons onder onze meisjes-naam ergens inschrijven!’ mijmer ik.

Izzy knijpt haar ogen dicht en mompelt: ‘Zolang ik maar geen mevrouw Copperfield word.’ Ik glimlach, denkend aan de kaart die ze bij haar af-scheid kreeg. Het uitzendbureau waar ze voor werkte, had een oude papa-razzofoto van David Copperfield en Claudia Schiffer gebruikt, met haar gezicht over dat van het supermodel.

‘Als mijn haar er ooit zo goed uitziet, zou ik ook in magie gaan geloven…,’ had Izzy verzucht, terwijl ze mevrouw Schiffers weelderige gouden waterval bekeek.

Izzy heeft een haat-liefdeverhouding met haar haar. Ze geeft zelf toe dat het aanvoelt als stro, vol zit met gespleten punten en dat ze er zoveel haar-spray in spuit dat ze amper in de buurt van brandende sigaretten durft te komen. Ze is de enige persoon die ik ken die zich kan inleven in de vrouwen die altijd bij Jerry Springer in de stoel zitten.

Ze is zonder twijfel blond, maar welke tint het is, is de vraag: soms is ze honingblond, dan weer Pamela Anderson-peroxideblond, en soms komt ze gillend de badkamer uit rennen: ‘Het is roze! Roze, kijk dan!’

De Timotei-commercial die ze als tiener op tv zag, achtervolgt haar nog altijd en ze is constant op zoek naar de ultieme haarkleuring die van haar een Zweedse blondine gaat maken. Om maar te zwijgen van dat ene styling-product dat haar leven totaal gaat veranderen. Ze neemt alles wat mannen zeggen met een korreltje zout, tenzij die mannen toevallig Daniel Galvin, Nicky Clarke of Charles Worthington heten. In dat geval valt ze voor elke mousse, gel en serum uit hun productlijn die belooft haar stro tot goud te spinnen en eindelijk haar hulpeloze haarzakjes van de hongerdood te red-den.

Voor iemand met zo’n wanhopige haardos draagt ze het met opgeheven hoofd. En mannen maakt het niet uit dat een hand die liefdevol door haar dodelijke klittenbos wordt gehaald nooit meer terugkomt – ze voldoet aan het cliché van Lang Blond Haar en dat is goed genoeg. Het verklaart ook waarom geen haar op haar hoofd erover peinst, hoe hard en vaak ze ook huilend ‘ik zou nog liever kaal zijn!’ roept, om zich te laten knippen of weer in de natuurlijke kleur te laten terug toveren – wat die ook moge zijn.

Ondanks deze gruwelen is ze zonder twijfel een echte femme fatale. Wat ze mist aan haarverzorging, maakt ze meer dan goed met rauwe sexappeal. In de kaart hadden haar collega’s geschreven: ‘Ze is de “ster” in verbijsterend! De “vamp” in vampier! Het parapluutje in de cocktail!’ En de meeste wensen en afscheidsboodschappen verwezen naar haar meest beruchte eigenschap: ‘We hopen dat Las Vegas jou warm tegen haar boezem zal vleien!’ ‘De Grand


11

Canyon zal jaloers op je zijn!’ enzovoort. Niet dat haar borsten tien seconden voor haar een kamer binnenkomen, maar het is de manier waarop ze ze pre-senteert. Ze weet ze zo ingenieus te arrangeren als andere mensen een boeket bloemen. Een strategische naad, rits of beugel kan een wereld van verschil maken en ze zweert bij beha’s die net een maatje te klein zijn om het idee te geven van een ‘hoorn des overvloeds’.

Ik bewonder de manier waarop Izzy haar zedeloosheid omarmt. Ik heb al-tijd gezegd dat ze eerder een ‘slet met pret’ is dan een ‘ troel met gevoel’. Ze schaamt zich nergens voor en kan overal mee wegkomen (zelfs met een ver-loofde), omdat ze zo rap van tong is. Mannen worden eerst gelokt door haar lichaam en gaan dan voor de bijl zodra ze merken hoe ad rem ze is. Die com-binatie – en het feit dat ze precies weet hoe ze mannen moet paaien – zorgt ervoor dat ze al tien minuten nadat ze haar voor het eerst hebben ontmoet, vanzelf gaan denken dat ze verliefd op haar zijn. Ik denk dat ze niet echt de ideale persoon is om hartsvriendin mee te zijn, omdat ze zo’n mannenvrouw is – eigenlijk is elke man voor haar een legitiem doelwit – en ik heb zeker vriendinnen die betrouwbaarder en lieflijker zijn dan Izzy. Maar niemand is zo leuk als zij. Ze trekt me mee het slechte pad op en dat vind ik prima. We delen nu vijf jaar een appartement en zijn al vriendinnen sinds de eerste klas van de basisschool. (Ik moet altijd grinniken bij de gedachte dat ik Izzy ken uit de tijd dat ze nog maagd was.)

We leerden elkaar kennen tijdens een kerstvoorstelling in Plymouth – toen een van de acteurs vroeg of er ook jarige jetjes in het publiek zaten, schoten onze beide handen tegelijk omhoog. We zaten twee stoelen van elkaar af. Aangemoedigd door onze bijna hysterische ouders renden we het podium op, waar Izzy als een kleine Lolita de hoofdrolspeler om haar vinger wond. Vanaf dat moment waren we het ‘verjaardagsteam’. Uit de zak met snoep die we hadden gewonnen, hielden we elk een snoeparmband apart – een herin-nering aan onze eerste triomf.

Sindsdien heeft deze snoeparmband twintig jaar, onaangeroerd, over menig kapspiegel gehangen en de beide exemplaren zitten nu veilig opgebor-gen in onze handtas.

Izzy tinkelt met een andere armband over de toonbank, terwijl ze de sleu-tels aanpakt en ‘je weet waar je me kunt vinden’ knipoogt naar de blozende receptionist. Het is een zilveren bedeltjesarmband – onze moeders hadden dat samen geregeld voor onze vijftiende verjaardag en elk jaar kopen we een bedel voor elkaar. Toen we achttien waren, begon onze obsessie met Las Vegas: ik kocht voor haar een klein Elvishoofd en zij kocht een geluksdob-belsteen met kleine diamantjes. En nu zijn we er en kunnen we Project Presley eindelijk in gang zetten. Ik had nooit gedacht dat het zo lang zou duren voordat we naar Vegas gingen, of kunnen voorspellen wat ons ertoe zou aanzetten om eindelijk te gaan. Maar dat maakt nu allemaal niet uit. De nacht is jong en we zijn er helemaal klaar voor.

‘Hé, ik weet dat we hebben afgesproken dat we het niet zouden doen,’ fluistert Izzy, ‘maar zullen we even?’


12

Tot zover ons pact om niet te gokken – we zijn nog niet eens bij de lift en Izzy’s duiveltje staat al op haar schouder te springen. Natuurlijk hebben we niks tegen geld en winnen is leuk, maar het is niet de bedoeling dat we aan het eind van de week de pandjesbaas moeten overtuigen van de waarde van onze make-uptasjes. Maar één gokje kan toch geen kwaad

‘Oké, maar niet meer dan tien dollar,’ zeg ik resoluut. ‘We kunnen onszelf niet de eerste avond al ruïneren. In elk geval niet financieel.’


13

2

Zodra we het casino binnenstappen, overvalt het gerinkel-getinkel-gepiep-geschetter van de zee van fruitautomaten ons als een anarchistische percus-siepartij. Rechts van ons regent het luidruchtig muntjes.

‘Dat klinkt me als muziek in de oren!’ jubelt Izzy.De zaal is zo groot als een circustent, met rijen oude dametjes in opzich-

tige bonte blouses die zonder na te denken kwartjes aan de automaten voe-ren, soms met twee tegelijk, terwijl hun ogen zonder enige emotie heen en weer schieten, zelfs wanneer ze iets winnen. Mensen zeuren vaak over hoe deprimerend en verontrustend dit fenomeen is. Wij vinden het geweldig.

‘Het is allemaal echt zo!’ joelen we, zonder een spoortje ironie in ons en-thousiasme.

We wisselen een briefje van twintig dollar – ach, we zijn met z’n tweeën – en turen om ons heen op zoek naar die ene fruitautomaat die op het punt staat te gaan baren.

‘Use the force!’ mompel ik, terwijl ik langs Prijzenslag loop, maar word aangetrokken tot de automaten in de Dierenriem-sectie. Helaas is de Boogschutter al bezet, dus kies ik voor een fruitautomaat in Wizard of Oz-stijl met de welluidende naam Rode Schoentjes. Ik stop er een dollarbriefje in en na een paar keer draaien word ik beloond met een prijs van tien dollar. Ik tril van opwinding. Om me heen kijkend zie ik mensen rondlopen met de plastic bakjes die op de automaten staan, dus graai ik er ook snel eentje en schep ik er de muntjes in. Als een echte professional. Ik bedenk dat deze bakjes met casinologo het geweldig zouden doen op mijn vensterbank, met leuke plantjes erin. Ik heb veel te veel lol en ik ben Izzy kwijt.

Na een zoektocht van twintig minuten langs de rijen automaten en mensen die er allemaal hetzelfde uitzien, neem ik een verkeerde afslag en sta ik plot-seling tot mijn ellebogen in de kinderen in de automatenhal. Ik krijg het gevoel dat het universum mijn hardnekkige vastberadenheid om jongere mannen af te zweren probeert te testen, want daar, aan de andere kant van de zaal, staat de ultieme verleiding: een goddelijk uitziende jongen met een stralenkrans van glanzend blond haar die van onder vederlichte wimpers mijn kant op staat te kijken. Ik kijk achter me in de verwachting dat daar een vijftien jaar oude dubbelgangster van Britney Spears staat, met een blote buik en legerbroek. Ik zie alleen maar een rij spelletjesautomaten. Ik kijk even hoe een jongetje een doelpunt scoort in een minibasketbalnet en kijk dan weer om naar de kleine engel. Hij kijkt nog steeds naar mij. Ik draai me om naar een andere jongen die net met een grote hamer een mol een op-donder geeft en kijk weer terug. Het verlangen in zijn ogen is onmisken-baar.


14

‘Ik ben een stoffige heks met een vreselijke jetlag en wordt bewonderd door een Amerikaanse Adam Rickett? Hoe geweldig is dat?’ denk ik vrolijk.

Hij verwacht vast dat ik, als oudere vrouw, de eerste stap zet, dus loop ik voorzichtig naar de roltrap waar hij staat te kijken en kijk hem zwoel – ‘toe maar, ga je gang’ – aan.

Wat aarzelend komt hij op me af, tegelijk bekoorlijk en verlegen kijkend.‘Ehm…,’ begint hij.‘Ja?’ zeg ik bemoedigend.‘Ik vroeg me af…’‘Ja?’ Ik glimlach toegeeflijk, terwijl ik helemaal begin te tintelen van ver-

wachting.‘De bewaker wil me er niet in laten tenzij er een volwassene bij is...,’ mom-

pelt hij.Mijn mond valt open. ‘Oh, goed, ik...’‘Zou je kunnen zeggen dat je mijn moeder bent?’Mijn mond valt open. Ik kijk hem verwonderd aan. De vlegel! Hoe oud

denkt hij wel niet dat ik ben? Zich totaal niet bewust van hoe diep hij me heeft gekrenkt, blijft hij me smekend aankijken.

‘Je hoeft alleen maar met me naar binnen te lopen…’Misschien is het helemaal niet nodig om hem aan z’n oor mee te slepen,

maar volgens mij voegt het extra authenticiteit toe.

Terwijl ik de weg naar het casino voor volwassenen terug probeer te vinden, vraag ik me af of de vernedering van de jonge god een teken is dat ik als toe-komstige echtgenoot toch echt een volwassen man moet kiezen. Dat idee is even wennen, omdat ik me eigenlijk altijd aangetrokken voel tot jongere types. Ik heb het al vaak genoeg moeten aanhoren: ‘Mag hij op een doorde-weekse avond wel zo laat van z’n mama naar buiten?’ ‘Wat leuk, hij is nog maar zeventien – dat betekent dat jullie al die belangrijke verjaardagen samen kunnen vieren: zijn achttiende, zijn eenentwintigste…’ Erg grappig.

Gewoonlijk lach ik erom, maar ik moet zeggen dat ik wel even de kriebels kreeg toen mensen Brent vroegen hoe hij zijn arm had gebroken en hij ant-woordde: ‘Ik ben van m’n skateboard gevallen!’

Hij was weliswaar negentien, maar hierdoor klonk hij niet ouder dan twaalf. Ik werd dan scheef aangekeken met een blik van ‘geef die jongen zijn toverbal terug en laat hem met rust’.

De buitenwereld neemt mijn relaties dan wel niet serieus, maar eigenlijk haalt dat ook de druk van de ketel en is het dus gewoon een kwestie van ge-nieten. En dat is niet het enige voordeel. Dit zijn volgens mij de tien grootste voordelen van een jongere vriend:

1 Al zijn exen zijn schoolmeisjes die op zaterdag achter de kassa zitten, dus je hoeft niet bang te zijn dat ze hem van je afpakken.

2 Hij heeft een heerlijk strak lichaam. Al het babyvet is weg en het duurt nog een paar jaar voor de bierbuik zijn intrede doet.


15

3 Zijn hart heeft tien tot twintig jaar minder relatie-ellende meegemaakt dan de gemiddelde oudere man, dus is het nog vormbaar en vrij en zit niet weggedoken achter zijn ribbenkast.

4 Een relatie met een oudere vrouw is iets waar elke jonge man van droomt – plotseling ben je Isabella Rossellini en dat zonder plastische chirurgie.

5 Hij weet je speelse, jeugdige, carpe diem-kant weer wakker te maken. (En dat is maar goed ook, want als jij je als een volwassene zou gedragen, voel je je net z’n moeder.)

6 Hij denkt dat je, omdat je wat ouder bent, alle standjes al hebt uitgepro-beerd (en twee keer als je ze fijn vond) en doet dus extra hard zijn best in bed.

7 Cadeautjes kopen is heel simpel – hij is al blij met een flesje Tommy Hilfiger.

8 Jonge minnaars zien een vrouw als hun gelijke – voor hen is de taakver-deling tussen mannen en vrouwen niet zo uitgekristalliseerd als bij derti-gers. Wat hen betreft, zijn er helemaal geen regels.

9 Hij vindt het geweldig om samen met jou tot diep in de nacht met een bak Häagen-Dazs op de bank films te kijken, want hij hoeft de volgende dag niet vroeg op om naar z’n werk te gaan. (En heeft hij al wel een baan-tje, dan heeft hij aan twee uur slaap genoeg.)

10 Het streelt je ego – waarom denk je dat ouwe bokken al sinds de oudheid zo gek zijn op een groen blaadje?

Natuurlijk duurt het nooit lang. Maar welke relatie is wel voor eeuwig?Er is maar één jongen die me echt onder de huid is gaan zitten. Hij heette

CJ. Het is ongelooflijk hoe sommige mensen een plekje in je hart veroveren en daar diep wortelschieten; elke keer als ik aan hem denk, doet het pijn. Een van de belangrijkste redenen om deze reis te maken, was om hem eindelijk te vergeten. Mensen denken dat ik verdrietig was toen Travis (de laatste in een reeks van vage vriendjes) me drie maanden geleden dumpte, maar dat was niks. Hij zei: ‘Het feit dat je geen drugs gebruikt, betekent dat je onbewust mijn, eh, recreatieve bezigheden afkeurt en ik wil geen relatie met iemand die me niet accepteert zoals ik ben.’

Ik was hierover graag met hem in discussie gegaan, ware het niet dat hij daarna in slaap viel. Ik word nu zelf ook wat wiebelig. Wat wil je ook – het is in Engeland nu vijf uur ’s ochtends en we zijn al eenentwintig uur wakker. Ik moet Izzy vinden. Dan kunnen we ons bed opzoeken. Ik kijk om me heen en neurie onbewust mee met de muzak die uit de speakers schalt, wanneer ik plotseling een steek in mijn hart voel en overmand word door emoties. Het voelt alsof CJ me net heeft gekust. Het duurt een paar tellen voordat ik me realiseer dat het ‘ons’ nummer is.

Tonight I need your sweet caress, hold me in the darkness, zingt Breathe.Ik zeg ‘ons’ nummer, hoewel CJ het nooit echt mooi vond, maar om de een

of andere reden moet ik altijd aan hem denken als ik het hoor. Het is alsof al mijn organen stoelendans doen en al dat gedraai maakt weer andere herin-


16

neringen los, vol liefde en teleurstellingen. De CJ-dominosteen duwt die van Travis om, die weer de dominosteen van de jeugdige engel doet omvallen. Een halfuur geleden voelde ik me geweldig, nu – wat onvast en moe van de jetlag – grijp ik alles aan wat mijn zelfmedelijden nog erger kan maken en is er nog maar één conclusie te trekken. Daar gaan we weer.

Ik houd mijn hoofd achterover om de tranen tegen te houden, maar ik voel al hoe de Maybelline Great Lash-mascara langzaam over mijn jukbeenderen drupt. Ik probeer hem weer richting mijn ogen te smeren, maar de perzik-kleurige Shu Uemera-shimmer is ook al in beweging. Ondanks de dure namen gaat mijn make-up gewoon zijn gang: de Dior Touche Éclat-concealer vermengt zich met de Rimmel-eyeliner en loopt in een stroompje over mijn wangen. Dit zijn geen tranen die ik met een luchtige opmerking en glimlach weer kan wegwuiven. Ik voel hoe de vloedgolf aan komt rollen en ren naar de dichtstbijzijnde damestoiletten. De wc biedt maar weinig privacy door de enorme voyeurvriendelijke kieren rondom de deur, maar het maakt mij niks uit.

Ik ben al blij met al dat toiletpapier.


17

3

De afgelopen tien jaar heb ik de herinneringen aan CJ al ontelbare keren in mijn hoofd afgespeeld, in een poging om elk detail te onthouden en niet te vergeten hoe het voelde om in zijn armen te liggen. Hij heeft mij gemaakt tot wat ik ben en toch heeft Izzy pas kort geleden ontdekt hoeveel hij voor me betekende.

Het was niet mijn bedoeling om die gevoelens geheim te houden, maar toen ik haar (we waren zeventien toen ik hem leerde kennen) wilde vertellen wat ik voor hem voelde, reageerde ze zo vreemd dat ik hem nooit meer ter sprake durfde brengen. Ik denk dat ik een beetje beledigd was, maar ze was niet met opzet zo wreed. Ze had de hele maand juli in Griekenland gezeten, waar haar vader een hotel had en ze gevaarlijke ouzococktails bedacht en me ansichtkaarten stuurde met berichtjes over een Griekse ober die erg gul was met z’n hummus en die haar ‘raki-taki’ sneller deed kloppen. Ik verwachtte dat ze bruinverbrand en dolverliefd terug zou komen van vakantie – ze on-dertekende haar kaartjes met ‘Izzy Akropolis’ – maar in plaats daarvan was ze zo rood als een kreeft en bleek ze te zijn ontmaagd door een griezel uit Manchester, die op een avond tijdens de kroegentocht zijn vrienden kwijt was geraakt. Hij had de benen alweer genomen toen zij de volgende ochtend wakker werd.

De rest van de vakantie moest ze elke keer als ze iemand met een Noord-Engels accent hoorde bijna overgeven en Coronation Street kon ze al helemaal niet meer zien. Hoe kon ik haar vertellen dat mijn hart bijna uit elkaar barstte van liefde en dat ik voor het eerst in mijn leven verliefd was op iemand die geen popster was?

Ze vroeg hoe mijn toneelkamp was geweest, maar toen ik zei: ‘Ik heb ie-mand ontmoet…’ begon ze met haar ogen te rollen.

Haar totale desinteresse negerend vertelde ik haar dat hij CJ heette en dat hij glanzend schouderlang haar had en de verzamelde werken van W.B. Yeats bij zich had toen we elkaar leerden kennen.

Ze maakte me direct belachelijk door hem de ‘Pantene Poëet’ te noemen.‘Laat maar horen! Wat was zijn openingszin?’ kraaide ze.Ik kon het niet. Zijn ‘openingszin’ was te dierbaar en te mooi om grapjes

over te maken.‘Heeft hij je genaaid?’ vroeg ze.‘Nee, maar…’‘Gelukkig is een van ons de dans ontsprongen!’ brieste ze. ‘De hufters.

Vieze oude mannetjes.’Binnen een week nadat school weer was begonnen, had ze alweer iets met

een van de invaldocenten. Ze had hem helemaal in haar macht, iets wat haar zelfvertrouwen weer een oppepper gaf en waardoor ze weer net zo gezellig


18

was als vroeger. Ze vertelde in geuren en kleuren over hun stiekeme ontmoe-tingen en als ze beschreef hoe hij haar kuste, dacht ik aan CJ’s lippen. Ik probeerde wel eens wat over hem te zeggen, ‘Ooooh, ik begrijp wat je be-doelt… Weet je nog die jongen die ik tijdens toneelkamp heb ontmoet? Soms hield hij zijn mond zo dicht bij de mijne dat we elkaars adem inademden voordat we elkaar kusten en…’

Meer dan een ‘hmm’ of ‘jaja’ kreeg ik als reactie nooit. Op een dag vroeg ze me: ‘Waar is die Pantene Poëet eigenlijk? Hij is vast met de Lady of Shalot in een bootje weggevaren ’ Ook al had ik het haar willen vertellen, die vraag kon ik niet beantwoorden. CJ’s ouders waren naar het noorden verhuisd en had-den hem van me afgepakt. Ik had nooit meer iets van hem gehoord. Geen enkele brief. Ik belde mijn moeder elke dag om te controleren of er iets bij de post zat, maar niks. Dus verzon ik miljoenen excuses waarom hij niet schreef en was ik in het geheim een pelgrimstocht door de Schotse hooglanden aan het voorbereiden, waar ik hem dan op een ruige, romantische plek op de heide terug zou vinden. Ik ben zelfs nooit naar het theaterfestival in Edinburgh geweest.

Ik heb het hoofdstuk nooit echt kunnen afsluiten. Niemand heeft ooit zo-veel indruk op me gemaakt. Mijn hart begon al sneller te kloppen voordat ik zijn gezicht zag. Ik herinner me dat ik de klas binnenliep en ik ondanks al die nieuwe gezichten mijn ogen niet van de achterkant van zijn hoofd af kon houden. Toegegeven, ik heb een zwak voor lang haar, maar toen hij zich omdraaide en ik zijn adelaarsneus (prachtig vind ik die), olijfkleurige huid en lichtgroene ogen zag, was ik verkocht.

Linda Evans zei ooit eens dat toen zij Yanni voor het eerst zag, ze het gevoel had dat hij speciaal voor haar ogen was gemaakt. Oké, ze zijn nu uit elkaar, maar ik weet wat ze bedoelde. Ik kon uren naar hem kijken. Hij was geen fotomodel, maar hij had een gezicht waar ik voor de rest van mijn leven elke ochtend naast wakker wilde worden.

De docent improvisatie – meneer Reise – kwam binnen en vroeg iedereen om te gaan zitten. CJ ging naast me zitten en ik deed mijn uiterste best om niet te gaan hyperventileren toen meneer Reise ons aanwees en zei: ‘Jullie worden verliefd!’

CJ glimlachte en zei: ‘Geweldig!’Daarna wees meneer Reise een ander koppel aan en zei hij: ‘Jullie zijn al

sinds de peuterschool elkaars grootste rivalen.’ Toen nog een ander koppel: ‘Jullie hebben een groot geheim en staan op het punt dit aan de buurman te vertellen.’

Het was maar een oefening. Hij zei tegen ons dat we tijdens de lessen voor-al zouden werken aan snelle improvisaties, maar dat de personages die hij ons die eerste dag toewees, regelmatig terug zouden keren, zodat we zouden leren ze verder uit te diepen.

Toen de bel ging, kwam Eloise, een meisje dat ik van school kende, op me af rennen en eiste dat ik met haar ging winkelen. Zonder het te willen, draai-de ik me om naar CJ. Hij stond achter me.


19

‘Schat!’ zei hij, alsof ik hem in de steek liet. ‘When will I see you again, sweet, sweet love?’

‘Tomorrow, tomorrow, I’ll love ya, tomorrow – it’s only a day away…,’ ant-woordde ik.

‘Ach, I can dream about you, if I can’t hold you tonight…’En zo ging het maar door. Als professionele acteurs stapten we nooit uit

onze rol. Ik kon me amper concentreren op de lessen toneelkritiek, mime en Alexandertechniek, en telde de minuten tot het weer tijd was voor de lessen van meneer Reise. Het voelde net alsof we officieel toestemming hadden ge-kregen om verliefd op elkaar te worden. Tijdens de lessen kregen we een voorproefje van hoe een relatie voelde waarbij je je niet in hoefde te houden. Het was geweldig om te leren je emoties te uiten; het voelde bijna alsof we in de echte wereld maar een spelletje speelden.

‘Laat maar zien dat je echt verlangt naar die eerste kus; stop eens met pra-ten, Jamie, concentreer je en kijk hem diep in de ogen ’ En dan: ‘Oké stop maar, dat is genoeg Jamie?’

Binnen een paar weken waren we gepromoveerd van popliedjes naar klas-sieke gedichten. Hij had op dat gebied een enorme voorsprong, omdat hij een echte liefhebber van poëzie was. Ik had veel in te halen en las in de pauze de ene na de andere dichtbundel, maar het gaf me zo’n geweldige kick als ik precies dat fragment vond dat onze situatie beschreef.

De dag na onze eerste kus – voor een klas met tweeëntwintig joelende leer-lingen – vroeg hij me: ‘Hoe vond jij het?’

Ik hapte even naar lucht en antwoordde:

Hier ontbloeide de roos, de wilde monddie in een laatste ijzige kus verdween,hier fonkelde der ogen edelsteenvan hoop die stervelingen openstond.

De blik in zijn ogen deed mijn knieën knikken. Ik was opgelucht toen hij me tegen de muur duwde om me opnieuw te kussen, omdat ik ergens tegenaan moest leunen. Ik had zo’n enorme vlaag van passie nooit verwacht. Ik was de klos – ik was zonder parachute uit het vliegtuig gesprongen en het voelde geweldig.

CJ pakte mijn hand en trok me mee naar buiten. We renden steeds sneller en staken het gazon over naar de rivier. We vertrapten de sierlijke jasmijn en stoere sleutelbloemen tot we op een open plek onder een treurwilg neerplof-ten. We lagen wel vijf uur te zoenen en namen amper de tijd om adem te halen. Vanaf dat moment waren we elke vrije minuut daar bij de rivier te vin-den. Het werd onze geheime wereld.

Ons liefdesnestje, gestreeld door zonnestralen, was overdag zacht en warm, ook al doordat we een oude deken meenamen. Zodra het donker werd (we glipten wel eens stiekem weg uit de slaapzaal), was het onze eigen versie van het betoverde bos uit Een midzomernachtsdroom. Ik had dan misschien wel kort haart dat rechtop stond door de hoeveelheid gel die ik erin smeerde,


20

maar als ik daar lag, voelde ik me net Raponsje, met gouden lokken versierd met tere bloempjes en blaadjes. Mijn hemdjurkje van Miss Selfridge was een doorschijnend gewaad. Ik had geen enkel puistje.

Soms zaten we daar gewoon stil te zitten, ik in zijn armen, zo blij als een baby, bijna zwevend van geluk. Soms waren we in een speelse stemming en plaagden we elkaar – op een zinderend hete dag zat ik zoals gewoonlijk bij het water op hem te wachten en kwam hij aan strompelen, kuste me en zei:

‘Van wie heb jij die zoete geur, jij dief?Mijn liefstes adem! Ook de purpergloeddie op je blaadjes ligt komt van mijn lief…’

‘Met andere woorden: je bent verbrand! Hier!’ grinnikte hij, terwijl hij een flesje factor 30 naar me toe gooide.

‘Wat zijn je plannen voor vanmiddag?’ vroeg ik.‘Ik denk dat ik hier lekker blijf zitten en je sproeten ga tellen!’ antwoordde

hij stralend.‘In plaats van de vele redenen te tellen waarom je van me houd…?’ ‘Dat kan ook.’‘Of, als ik Eliza Doolittle mag citeren: ‘Heb je dan geen lippen die verlangen

naar een kus? We zijn nu alleen, wat aarzel je dus? – DOE IETS!’‘Doe iets?’ Hij lachte. ‘Ik wil je wel grasvlekken geven die geen stomerij in

dit land er nog uit krijgt?’‘Altijd maar die beloftes…’En vervolgens rolden we gillend de heuvel af, vochten in het riet, terwijl we

elkaar kopje-onder duwden in het eendenkroos.Anderen zouden een aanval van plaatsvervangende schaamte hebben ge-

kregen als ze het hadden gezien.

De sterren waren zo fel die laatste avond samen dat ze me vervulden van hoop en ik helemaal niet verdrietig was. Ik geloofde trouwens niet eens dat er zonder hem nog een morgen zou komen. Op een gegeven moment stond hij op en begon hij te ijsberen.

‘Mijn eigen woorden schieten te kort om te beschrijven wat ik voor je voel, Jamie,’ zei hij, terwijl hij wat wilgentakken wegsloeg. ‘Ik heb dit gedicht ge-vonden en wil het graag aan je voorlezen.’

Zijn handen trilden toen hij het vel papier open vouwde…

‘Ik zie vaak appels, blozend rood gekleurd,maar op haar wangen nooit, of op haar vel;en bloemen ruiken zoeter, dat weet ik wel,dan hoe haar adem in de morgen geurt.

Al hoor ik haar graag praten, ook is waardat ik muziek veel rijker vind van klank;


Diva’s in Las Vegas

Documents

Transcript of Diva’s in Las Vegas