Όργανο επικοινωνίας Συνδέσμου Αποδήμων Λυνιστιάνων Ολυμπίας

ETOΣ 20o - AP. ΦΥΛΛΟΥ 80 - AΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2015 - AIOΛOY 100 AΘHNA, T.θ. 4043 - T.K. 102 10 - (AΘHNA) • ΕMAIL: lynistaina1@gmail.com

(By Socratis Smyrnis)

*We wish to have a nice summer time. Many compatriots program to live some days at Lynistaina. They will have many opportunities to spend their time excellent. It is easy to go at the sea, not only for swimming, but make visit to around districts. Into the village they will have many facilities too. The whole village

has many beauties, and ancient places. Some of them very old. Even 800 bC. The new tavern

(Civic centre) produces local and traditional products, Water from water tubes by yourselves. Cold and cool!. Also you can visit some places on feet as Venetsian tower, Leniko related to the first place of our village, Kastro on the taller mountain’s peak, the beauties into the village etr.

* Also, into the village there are 3 old

continued on page 6

lynistaina.wordpress.comιστοσελίδα • και στο www.facebook.com/lynistainaKKA

750

αρ. αδείας01-4666

Mε ιδιαίτε-ρη χαρά πληροφο-

ρηθήκαμε την ενέρ-γεια του αγαπητού μας Δημήτρη Μιχελή να αποφασί-σει “ τοις ... ημών ρήμασι πειθόμε-νος”, να αναλάβει την διεύθυνση της εφημερίδας τού χωριού μας, της

“Λυνιστιάνικης φωνής”, και να συνε-χίσει να την ταξιδεύει στο χώρο και το χρόνο, επιμηκύνοντας τη ζωή της, ελπίζουμε, στο διηνεκές.

Είναι βέβαια γνωστό ότι αυτή η εφημε-ρίδα γεννήθηκε από το όνειρο του πρώ-του της Διευθυντή και εμπνευστή Σωκρά-τη Σμυρνή, που την στήριξε, την διέδωσε, την διέσπειρε στα πέρατα της οικουμένης, ανδρώθηκε από την αγάπη όλων των συ-μπατριωτών της ημεδαπής και αλλοδαπής, στηρίχθηκε θερμά από όλα τα Δ.Σ του συλ-λόγου μας και μέχρι σήμερα, ύστερα από 20 συναπτά έτη, εξακολουθεί να αποτελεί αγαπημένη πηγή πληροφόρησης, δίαυλο επικοινωνίας, μέσο κοινωνικής συνοχής των απανταχού Λυνιστιάνων. Δίνει την ευ-καιρία της εξ αποστάσεως έστω επαφής μεταξύ των παλαιότερων γενιών, αλλά και της γνωριμίας με τις νέες γενιές που έλκουν την καταγωγή από Λυνίσταινα, και μας ξαφνιάζει κάθε τόσο ευχάριστα με τους απογόνους που εξακολουθεί να ανακαλύ-πτει στα πέρατα του κόσμου.

Από την άλλη πλευρά πάλι, ο Δημήτρης Μιχελής όλα αυτά τα χρόνια στάθηκε πά-ντα ακλόνητος συμπαραστάτης των προ-σπαθειών του συλλόγου, ενεργότατο και δραστήριο μέλος σε διάφορες “επιτελικές”

θέσεις, αλλά κυρί-ως ένας σταθερός εραστής του χωριού μας, με ευαισθησία στις παραδόσεις του

και τα έθιμά του. Σε όλα του τα άρ-θρα μέχρι τώρα με πολύ συγκίνηση αναπολεί όσα έζησε μικρός στο χωριό και επιθυμεί την παράδοση της σκυτάλης στη νεότερη γενιά. Διακρίνεται για το ήθος και την ηπι-ότητα του χαρακτήρος του,για την

ευγένεια και την διακριτικότητά του. Στο σημείωμά του δε, με την ανακοίνωση της απόφασής του, δηλώνει με πολύ σεμνότη-τα την αίσθηση ευθύνης που τον διακατέ-χει και την επιθυμία του αυτή η πορεία να μην διακοπεί.

Τόσο λοιπόν η επιτυχημένη, πολύχρο-νη μέχρι τώρα ύπαρξη της εφημερίδας μας, όσο και η καλή πρόθεση του νέου Διευθυντή της, μας οδηγούν στο αβίαστο συμπέρασμα ότι όχι μόνο θα συνεχίσει με επιτυχία την κυκλοφορία της στην σταθε-ρή πορεία της πληροφόρησης, της επικοι-νωνίας, της κοινωνικής επαφής, αλλά και ότι θα καταβάλει όλες του τις δυνάμεις και όλη του την ενεργητικότητα με αντικειμε-νικότητα, με ισότητα, με δημοκρατικότητα, με ανοιχτή πρόσβαση σε όλους , για την επίτευξη όλων της των στόχων.

Για τα καλορίζικα λοιπόν θέλω να του ευχηθώ από καρδιάς καλή δύναμη στο επί-πονο έργο που καλείται να αναλάβει, κάθε επιτυχία στην προσπάθειά του και γρήγο-ρη ανταμοιβή των κόπων του με το καλό αποτέλεσμα. Με τιμή

Φωτεινή Σμυρνή

Αγαπητοί μας συμπα-τριώτες, το καλοκαίρι φθάνει, να χαρούμε

καλύτερα τη Λυνίσταινα. Να δούμε τις ομορφιές της, να επισκεφθούμε τα μο-νοπάτια της, να δούμε τη ζωντάνια της, σ’ όλο το με-γαλείο της. Παλιότερα πριν 70 χρόνια και πέρα ήταν η εποχή με τις πολλές δου-λειές κι απασχολήσεις για τη συγκομιδή των καρπών. Να θερίσουν ολόκληρα χω-ράφια, να τα κουβαλήσουν στ’ αλώνια, να τ’ αλωνίσουν, να περιποιηθούν τ’ αραπο-σίτια, να ετοιμαστούν για να τρυγήσουν τα σταφύλια, αλλά και να προσέχουν τα γιδοπρόβατά τους, για πότι-

σμα κατά μήκος του κυρίου ποταμιού και τ’ απόγευμα, που θα φύγει η «κάψα» και θ’ αρχίσει το δρόσισμα να πά-ρουν τον δρόμο επιστροφής για τα δικά τους λημέρια.. Ούτε μέρα για χάσιμο, ούτε και ώρα ακόμη, αλλά κι ολό-κληρη η οικογένεια στο πόδι. Τώρα τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει. Άλλαξε όμως κι ο ρόλος της Λυνίσταινας. Κύριο μέλημά της να υποδε-χθεί τους ξενιτεμένους της. Τα παιδιά, εγγόνια, δισέγγο-να κοκ.

Ο σύλλογος κι αυτός στο πόδι, να δει τους συμπατριώ-τες, να βοηθήσει όπου χρει-αστεί, να κάνει τις γιορτές τις καλοκαιρινές του, για την

ικανοποίηση όλων, αλλά και να συνεχίσει την παράδο-ση, μαζί με την ιστορία μας. Θεία λειτουργία και γιορτή την 26η Ιουλίου της Αγίας Παρασκευής, πανηγύρι της, τις βραδιές το 15αύγουστο. Στις 14 από το Σύλλογο και την επομένη απ’ το τουριστι-κό περίπτερό μας, καθώς και διάφορες άλλες εκδηλώσεις, που θα διοργανωθούν τότε.

Ευχόμαστε σε όλους καλό καλοκαίρι, και επιδιώξ-τε να περάσετε λίγες ημέρες στο χωριό μας.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Κων. Σμυρνής (πρόεδρος)

ΑΓΑΠΗΤΟΊ συμπατριώτες, συ-μπατριώτισσες και φίλοι

ΗΛΘΕ ΠΛΕΟΝ κι ο δικός μου χρόνος, για την παράδοση της «Λυνιστιάνικης Φωνής», που όλοι αγαπήσατε, που όλοι συμβουλέ-ψατε, αλλά κι απλόχερα όλοι βοη-θήσατε και βοηθάτε, υπερνικώντας κι αυτές τις δύσκολες εποχές. Πολ-λοί μάλιστα προχωρήσατε κι ακό-μα πιο πέρα. Μέσω αυτής, γίνατε και δωρητές στη Λυνίσταινα μ’ έργα πρωτότυπα, τα οποία και θα την κοσμούν, αλλά και θα την εξυ-πηρετούν αιώνια. Σας ευχαριστώ και Σας ευχαριστούμε όλοι θερμά κι από καρδιάς. Όμως κι εκείνη οφείλει να’ναι, το ένα με σας, με τις δικές σας, τις πιο εκσυγχρονι-σμένες, τώρα πια, ιδέες κι αντιλή-ψεις.. Κι αυτός που μπορεί να τα εξασφαλίσει, αυτήν την ώρα, είναι ο καλός μας συμπατριώτης Δημήτριος Παν. Μιχελής. Βιώνει όλα τα εχέγγυα για την καταξι-ωμένη και πάντα βελτιού-μενη λειτουργία της, με μια ΜΟΝΑΧΑ προϋπόθεση. Να σταθούμε, όλοι δίπλα του, και κυρίως, οι νέες γενιές για να ξεδιπλώσουν τις υπέροχες πρωτο-βουλίες τους.

ΟΣΟ ΓΊΑ ΤΟ ΕΡΓΟ αυτών των 20 χρόνων, είναι διάφανο και δι-άσπαρτο μες στα 80 τριμηνιαία φύλλα της, μ’ αρχή τους το «χαιρε-τιστήριο μήνυμά της» το Δεκέμβριο 1994. Τότε είχε αποφασιστεί η δημιουργία της, από το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου μας, σαν αναπόσπαστο δικό του όργανο, του οποίου είχα την τιμή να είμαι και πρόεδρός του. Όλα είχαν γίνει μέρη περικαλλή της γενικότερης δεοντολογίας μας, για την ισομερή και παράλληλη προώθηση ενδια-φέροντος των θεμάτων προς ολό-κληρο τ’ αναγνωστικό μας κοινό: Παραδόσεις, ιστορία, γενεαλογικά δέντρα, ξενόγλωσση ενημέρωση, αρχαιότητες, σχέσεις με γύρω κό-σμο μας, ενεργό Λυνιστιάνικη ζωή που κρατιέται ολοζώντανη με τον καπνό των πάντα ίδιων κι απα-ράλλακτων καπνολόγων!!. Όλοι μαζί οραματισθήκαμε την υψηλή της αποστολή, με πρώτη και ση-μαντικότερη επιδίωξη, ύστερα από προσωπική μου ευθύνη, να’χουν όλοι λόγο, αλλά και μοναδικό σκοπό, το χρώμα της το τοπικό, και αφ’ ετέρου τη μη εισχώρηση πολιτικών πεποιθήσεων. Κάθε μας σκέψη, κάθε μας λέξη και κάθε μας κίνηση είχε την ξεχωριστή σημασία της. Αυτά που δε φαινόντουσαν, αυτά που δεν θα ακουγόντουσαν ποτέ προς τα έξω. Τα μικρά κι ασήμαντα, για τα οποία κανένας δε θα μας έλεγε μπράβο, αλλ’ ούτε και θα μας επαινούσε ποτέ στους άλλους, ήταν, νομίζω, που πρόσθεταν αποδεκτότητα για τη Λυνιστιάνικη Φωνή. Ενίσχυε επί-σης, και το πιο στέρεο υπόβαθρό της. να φθάνει με καλωσορίσματα, στους συμπατριώτες και φίλους, ως τα πέρατα της οικουμένης.

ΠΑΡΑΔΊΔΟΝΤΑΣ, τα καθήκο-ντα λειτουργίας της, μαζί μ’ ολό-κληρο το, μέχρι τώρα, οικοδόμημά της, αισθάνομαι ικανοποίηση και πληρότητα συγχρόνως. Αφ’ ενός γιατί πιστεύω ότι, σε κάθε περί-πτωση, επεδίωξα να κυριαρχεί το

χρέος μου απέναντι στον εαυτό μου και στη Λυνίσταινα- που στέ-κει εκεί ως ένας φωτεινός φάρος αναμονής και καθοδήγησης- κι αφ’ ετέρου γιατί ένιωσα την αποδοχή και την εκτίμηση συμπατριωτών, φίλων και κυρίως των μελών του ΔΣ του συλλόγου, για την εμπιστο-σύνη που εκδήλωναν, τόσο προς εμένα, όσο και προς το έργο που επιτελούσα.

ΕΚΦΡΑΖΩ τις πιο θερμές ευ-χαριστίες μου σε καθέναν από εσάς για τα άρθρα που γράψα-τε, τις υποδείξεις που κάνατε και προπαντός γιατί ποτέ δεν αρνη-θήκατε τη συμπαράσταση, σ’ ό,τι σας ζητήθηκε. Αυτό, θα προέτρε-πα να το συνεχίσετε με την ίδια πίστη κι αφοσίωση και προς τον

αναλαμβάνοντα, Δημήτρη Μιχελή, προς τον οποίο, όσο θα επιτρέπουν οι ορισμοί της ζωής, η συμπαράστασή μου παρούσα κι αδιάκοπα κοντά του.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, ως ένα σκίρτημα ανάμνησης ν’ ανα-φερθώ μ’ απέραντη αγάπη

και πολύ σεβασμό προς τους συ-μπατριώτες της προηγούμενης γε-νιάς μας, δηλαδή τους πατεράδες και μανάδες μας. Η επιτυχία της ΛΦ ανήκει, κατά κύριο λόγο, σ’ αυτούς. Μας είχαν εμπνεύσει, εί-χαν γράψει σε παλιότερες εποχές, αλλά και σ’ αυτή έχουν αφήσει διαμαντένιες παρακαταθήκες που κοσμούν, αρκετές απ’ τις εκδόσεις της, ανεβασμένες και στην ιστο-σελίδα μας - μ’ εξασφάλιση του εκδότου μας- αιώνιων καταβολών ύπαρξής των. Κι όσους προφθάσα-με, απ’ αυτούς τους πατεράδες και μανάδες, αποτελούν, τώρα πια, τη ζωντάνια της ιστορίας μας, μέσα απ’ τις γραμμένες ή άγραφες ακό-μα σελίδες της.

ΟΛΟΊ ΤΟΥΣ, ντόπιοι κι από-δημοι, ήσαν οι καλύτεροι υποστη-ρικτές και του Συλλόγου μας που φέτος κλείνει τα 80 χρόνια του, γιατί γνώριζαν πως Σύλλογος κι εφημερίδα, έχουν αλληλοεξάρτηση. Και τα δυο αυτά μαζί –σύλλογος κι εφημερίδα- αποτέλεσαν το νήμα που καταξιώνουν την ένωση των συμπατριωτών, αλλά και για τη Λυνίσταινα να μοιάζει με πα-ρατηρητήριο, της οποίας ευθύνη να καλωσορίζει το αναγεννώμενο «αίμα» της μες απ’ τις αλληλοδια-δεχόμενες γενιές της, που φθάνουν ως εκεί, να της αποτίσουν τον πη-γαίο «φόρο της τιμής των».

ΚΛΕΊΝΟΝΤΑΣ, να ευχαριστή-σω, την οικογένειά μου, τους συ-νεργάτες και φίλους που με βοή-θησαν να’χω περισσότερο χρόνο για τη Λυνίσταινα και το Σύλλογο, αλλά και τη Θεία Τύχη που δεν παρουσιάστηκαν ανασχέσεις για επηρεασμό της εύρυθμης λειτουρ-γίας, τόσο της «Λ.Φ», όσο και των υπόλοιπων ενασχολήσεών μου με τις δικές τους αντίστοιχες προε-κτάσεις.

ΠΑΝΤΟΤΕ με τις καλύτερες εγκάρδιες και πηγαίες ευχές μου. Η μορφή σας θα υποβαστάζει αδιάλειπτα και τις πιο ευαίσθητες αναμνήσεις μου.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΖΑΝ. ΣΜΥΡΝΗΣ.Διευθυντής Λυν. Φωνής

ΗΛΘΕ Η ΩΡΑ ΓΊΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΤΕΡΟΥΣ ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΟΣ!!!(της Φωτεινής Σμυρνή)

Καλή αντάμωση στη Λυνίσταινα

Dear Lyn i s t i ans

Eνας τέτοιος τίτλος σ υ -γκινεί, αλλά και μεταφέρει στο επίκεντρο της μνήμης πληθώρα αναμνήσεων. Συγγραφέας του ο Μιχαήλ Τουρναβίτης, για να γράψει κυρίως για την σε θάνατο καταδίκη του- μ’ όλα τα σχετικά γεγονότα-απ’ τη συμμετοχή του στην αντίσταση κατά του Γερμα-νού κατακτητή μέσα απ’ την ορ-γάνωση «Αγωνιζομένη Ελλάς». Αποστολή για τα ξημερώματα της 1ης Μαρτ. 1944, με πραγμα-τοποίησή της από δυο 19χρονα παιδιά. Να γεμίσουν, συγχρόνως

και παράλληλα, με υλικό, προκη-ρύξεις, καταγραφή συνθημάτων κλπ, δυο πολυσύχναστους δρό-μους της Αθήνας. Ο Μιχ. Τουρ-ναβίτης την Ιπποκράτους κι ο Γιάν. Κορμάς, απ’ το γειτονικό μας Κεφαληνού Μεσσηνίας, τη Χαριλάου Τρικούπη, με συγκε-κριμένο σημείο επανασυνάντη-σής τους. Και οι δυο γνώριζαν όπως κι όλοι οι υπόλοιποι της οργάνωσής των, πως η τυχόν σύλληψή τους θα ήταν σε θάνατο γι’ αυτούς και κίνδυνος μεγάλος για τους υπόλοιπους. Όμως κι εκείνοι ήταν αποφασισμένοι να μην καταδώσουν κανένα, όπως το απέδειξε ο Μιχάλης Τουρνα-βίτης. Με βάση, πάντα το υπέ-ροχο βιβλίο, τούτο διακρίνεται σε τέσσερες ενότητες, καθεμιά των οποίων στεγάζει κι ένα μή-νυμα ζωής για τον αναγνώστη. Ο συγγραφέας στην αρχή, εκτός του υπέροχου προλόγου, αναφέ-ρεται στη φιλειρηνική συνύπαρ-ξη της πολυπληθούς οικογένειάς του, την ενασχόληση του πατέ-ρα, της μητέρας, του τρόπου ζωής των, την προετοιμασία του για το πολυτεχνείο κλπ, όπως φαίνεται και στη 12η σελίδα του «Εί-μαστε μια μικρογρα-φία της κοινωνίας». Όμως, καταπληκτικά, επίσης, παρουσιάζει τον πόλεμο 1940, κα-θώς και την συνέχειά του, όχι μονάχα από πλευράς κατοχής με τους τρεις κατακτητές (Ιταλούς-Γερμα-νούς, Βουλγάρους), αλλά κι από την πλευρά της αντιστάσεώς μας, μέσα κι έξω της χώρας, ξεκινώ-ντας απ’ την ίδια την οικογένειά του. Η αναφορά του στη δικιά του οικογένεια, κατά τη γνώμη μου, προκαλεί θαυμασμό, δέος

και προπαντός παράδειγμα προς μίμηση με κορυφαίες εικόνες. Αν και ιδεολογικά ανήκαν σ’ αντί-θετες οργανώσεις, αποδείκνυαν την επαινετή παρακαταθήκη της οικογενειακής συνοχής, αγάπης κι αλληλεγγύης, πάντα έμπρακτα κι όχι με λόγια, όπως παραστατι-κά φαίνεται και σε πολλά σημεία του βιβλίου. Παράδειγμα, όταν επρόκειτο να υποστηριχθούν κα-τηγορίες από στοιχεία που είχαν σχέση και με άλλα αδέλφια, προ-τίμησαν να πάνε φυλακή, όπως και πήγαν, αναλαμβάνοντας με

σθένος και στεντόρεια φωνή τις δικές τους ευθύνες μες στο δικα-στήριο. Αυτά – και δεν είναι το μόνα- μεγαλεία αυτού του βιβλί-ου. Ο συγγραφέας Τουρναβίτης γλαφυρά αναφέρει και τη σύλ-ληψή του, σελ. 70-71. «Το βρά-δυ της 30 Μαρτίου 1944 είχαμε συνεργασία στο σπίτι του στε-λέχους της Οργανώσεως Αντώνη Κακούση και αποφασίστηκε την επομένη το πρωί σε απαγορευμέ-νη ώρα κυκλοφορίας ο Γιάννης ο Κορμάς (ψευδώνυμο «Κώτσος») κι εγώ να τοιχοκολλήσουμε το έντυπο «Καθημερινά Νέα» χωρι-στά ο καθένας. Στην οδό Ιππο-κράτους εγώ και ο Γιάννης Κορ-μάς στην Χαριλάου Τρικούπη και μετά να συναντηθούμε… Το πρωί της 31 Μαρτίου στις πέντε και μισή είχα σχεδόν τελειώσει την τοιχοκόλληση της οδού Ιπ-ποκράτους όταν έπεσα σε ενέδρα Γερμανών κατακτητών…». Τέ-λος, στην 4η ενότητα, καταχω-ρεί την απελευθέρωση, τις σπου-δές του, την περαιτέρω πορεία,

όχι μονάχα τη δική του αλλ’ ολό-κληρης της οικογένειας. Βιβλίο μ’ ενδιαφέρον απ’ την αρχή ως το τέλος, αλλά κι αντάξιο για λογοτεχνικές διακρίσεις. Ακόμα, ολόκληρο εντυπωσιακό, γιατί ξεδιπλώνει εφιαλτικές εφηβικές μνήμες. Εκτός αυτών και η διή-γησή του ενισχύεται από πραγ-

ματική αγωνία, που δημιουργεί μια αμεσότητα ανάμεσα στο συγγραφέα και στον αναγνώστη. Περιέχει θέματα ουσιαστικά π’ αναμφισβήτητα συνθέτουν μια αυτοβιογραφία, και ταυτόχρονα μια αποκαλυπτική μαρτυρία για εκείνα τα δύστυχα κι ανασφαλή χρόνια. Παράλληλα μορφοποιεί τα θέματά του με στέρεη θεμελί-ωση, που ν’ αντέχουν στην κριτι-κή και στην αμφισβήτηση. Υπέ-ροχο απ’ όλες τις πλευρές του. Αφηγείται γνώμες, περιστατικά, επεισόδια τα οποία διαφορετι-κά θα ξεχνιόντουσαν, αλλά και νοιώθει αυτό που δεν μπορού-με να νιώσουμε εμείς. Γι’ αυτό κάθε σύμβολο αντιπροσωπεύ-ει μιαν αυτοτελή έννοια κι όλα μεταξύ τους. Εκτυπώθηκε στις εκδόσεις «Πελασγός» του Ιωάν-νη Χρ. Γιαννάκενα, κι αυτό έχει την επιπρόσθετη σημασία του. Βιβλίο κυρίως για τα διδάγμα-τα και παραδείγματα ζωής, που τόσο παραστατικά παρουσιάζει.

Ένα μπράβο σε όλους, ολότελα αντάξιο για τον καθένα τους. Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Σημ: και οι δυο τους Μιχ. Τουρ-ναβίτης και Ιωάν. Κορμάς παρα-δοσιακοί φίλοι του συλλόγου και της ΛΦ.

2 917 αρ. φύλλου 80Λυνιστιάνικη Φωνή

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ 0167 Μαρίνης Δημήτριος ......................Δολ. Καναδά 800489 Σμυρνής Ιερ. Γ. Νικόλαος .................................... 400490 Σκουμπούρη Δημ. Ευσταθεία ............................ 200491 Αγγελόπουλος Ι. Άγγελος ................................... 500492 Κορκολής Γ. Τάκης .............................................. 500507 Σμυρνής Π. Γρηγόρης ......................................... 50

Όποιος συμπατριώτης και φίλος επιθυμεί να στεί-λει συνδρομή στο υπ. <<12959466629>> βιβλιά-ριο κατάθεσης της Ε.Τ.Ε. Από οποιαδήποτε άλλη

Τράπεζα και εξωτερικό (abroad) στο <ΙΒΑΝ…..GR 590110290000012959466629>> <ETHNGRAA>. Μετά την καταβολή, για ενημέρωση και αποστολή της αντίστοιχης απόδειξης γνωστοποίηση στο e-dimitmichelis@gmail.com. Η στα πιο κάτω τηλέφωνα του ταμία. Τηλ. 2298092714 κιν. 6979592070. Σας ευχαριστούμε για τις συνδρομές σας και ευχόμα-στε να έχετε ένα δροσερό και ευχάριστο καλοκαίρι.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΜΙΧΕΛΗΣ Ο Ταμίας του Συλλόγου

ΑΠΟΓΕΙΩΣΕΙΣ Έτοιμοι για απογείωση. Των πρωτοπόρων η ώρα, ο Δαίδαλος κι’ο Ίκαρος,δύο παγκόσμια δώρα. Πέταξαν.Οι ουρανοί γίναν δικοί τους. Έτοιμοι για απογείωση,χρόνια τώραοι Έλληνες Ίκαροι,κάθε στιγμή και ώρα.Ίπτανται.Οι ουρανοί είναι δικοί τους. Έτοιμη για απογείωση Πάντα και τώραη Νίκη της Σαμοθράκης,<Γλυκύδωρος>,αιώνιο σύμβολο σε ξένη χώρα. Μα, ο ουρανός του Λούβρου σφραγισμένος. Οι ουρανοί μας πάντα δικοί της.

Ελένη Σαργένη

Ο τ. Λυκειάρχης Κώστας Μανουσόπουλος, από τα Πετράλωνα, στυλοβάτης και στις δικές μας ηλεκτρονικές σελίδες

Οι ηλεκτρονικές σελίδες μας, τις οποίες λειτουργούμε με προ-σεγμένη χρήση και μορφή, έχουν ενώσει τους εξοικειωμένους, μ’ αυτές, συμπατριώτες, και κυρί-ως τους νέους μας. Παράλληλα όμως, κάθε τόσο μας «προσφέ-ρουν» και καλούς φίλους. Φί-λους αξιόλογους που μας δίνουν χαρά, αλλά και βοήθεια συγ-χρόνως. Κι αν τύχει να’ναι απ’ τα γύρω χωριά μας, αυτή η φιλία γί-νεται αδελφική. Αυτό συνέβη και με τον Κώστα Μανουσόπουλο, απ’ τα Πετράλωνα, όταν τον γνω-ρίσαμε απ’ τα προσόντα και τις αρετές που παρουσίαζε με ψευ-δώνυμο, μέσα σ’ αυτές τις ατέ-λειωτες σε μέγεθος από κόσμο σελίδες. Οι παρουσιάσεις του επιλεγμένες σε ομορφιά, σε μη-νύματα και προπαντός στα δικά του χαρισματικά κείμενα και προτάσεις, που τράβηξαν και τη δική μας προσοχή, καθ’ ότι πολ-λοί συμπατριώτες και φίλοι είχαν ήδη προηγηθεί προς εμάς, μ’ επαινετές ερωτήσεις γι’ αυτόν. Κι όντως ο Κώστας ήταν όχι μονάχα απ’ τα Πετράλωνα και με στενούς συγγενείς στη Λυνίσταινα, αλλά και τα κτήματά τους συνέχεια των δικών μας. Εκεί στης «Γριας τη Ράχη», όπου συνεχιζόταν και η δική του ζωή, όπως και των περισσοτέρων Βερβιτσανόπου-λων. Όμως, η τολμηρή απόφαση των γονιών του, να μετακομί-σουν την πολυπληθή οικογένειά τους στην Αθήνα, για την «καλύ-τερη τύχη των παιδιών», όπως

επικρατούσε τότε, απεδείχθη για τον Κώστα σωτήρια. Τέλειωσε τις γυμνασιακές σπουδές του, πέρασε στη Φιλοσοφική Αθήνας, απ’ την οποία αποφοίτησε μ’ άρι-στα, για ν’ ακολουθήσει, μετά τις στρατιωτικές υποχρεώσεις, τον εκ-παιδευτικό κλάδο, ανερ-χόμενος όλα τα στάδια της ιεραρχίας. Όμως, παράλληλα μ’ όλες τις εποικοδομητικές προ-σφορές προς τους μα-θητές του, σε πολλούς και χρήσιμους τομείς,-όπως διαπιστώνεται απ’ αυτές τις ηλεκτρονικές σελίδες,- άφησε κι έργο ανθρώπινο. Τους πολλούς μαθητές του, που τους προετοίμασε και κυρίως απ’ τη θέση του Λυκειάρχη, την ανθρώ-πινη πλευρά του κόσμου, γι’ αυτό κι αυτοί οι μαθητές του, από μα-κριά ή κοντά, τον αποκαλούν μ’ αφοσίωση και σεβασμό «ΔΑΣΚΑ-ΛΕ!!». Ένας τίτλος τιμητικός που θα τον κρατούν στον παρόντα κόσμο, όσο θα ζουν, τόσο αυτοί οι μαθητές του, όσο και οι αξιό-λογες γραπτές παρακαταθήκες του, σ’ εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία. Κι ο Κώστας Μανουσό-πουλος ως «απόμαχος» Λυκειάρ-χης πλέον εξακολουθεί το έργο το καλό. Αυτό της προσφοράς, τόσο στα διοικητικά συμβούλια του συλλόγου Πετραλώνων, με ξεχωριστό ενδιαφέρον στη συ-ντακτική επιτροπή της εφημε-ρίδας των, όσο και στην Τοπική

Αυτοδιοίκηση Δήμου Κηφισιάς σε θέματα αρμοδιότητάς του. Κι αυτό, γιατί εκεί, με τη συντοπίτισ-σά μας καθηγήτρια Σταματούλα Παπαθεοδώρου- απ’ το Λέπρεο

– έχουν δημιουργήσει και τη δική τους αξιόλογη οικογένεια. Τον Αλέξανδρο πολιτικό μηχανικό και το Γιώργο δάσκαλο στη δημοτική εκπαίδευση. Τον συγχαίρομε, τον ευχαριστούμε για όσα προσφέρει στο κοινό μας, μέσα απ’ τις ιστο-σελίδες. Πάντα άξιος για περισ-σότερα ακόμη. Η θέση του αδιά-κοπα στην πρώτη γραμμή της προσφοράς, γιατί παράλληλα, αποτελεί και ηθική στήριξη για τους διαχρονικούς μαθητές του, που κάθε τόσο, εξακολουθούν να του απευθύνονται εγκάρδια και πηγαία. Κάτι, με τη δικιά του ξέχωρη σημασία, που εμείς, βλέ-ποντάς το χαρακτηρίζομε ως άρι-στο, γιατί ο Κώστα Μανουσόπου-λος δίδαξε! Αλλά τις ανθρώπινες αρετές μ’ αυτό το «κάτι» που είπα πιο πάνω. Εύγε Κώστα!

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Ιστορικό ενός μελλοθανάτου(παράδειγμα προς μίμηση)

Φίλοι μας σήμερα

Ο Μιχάλης Τουρναβίτης δεξιά κι ο Ιωάν. Κορμάς στα 90 τους

Τουρναβίτης (δ) και Κορμάς σε νεαρή τους ηλικία

3 918 αρ. φύλλου 80 Λυνιστιάνικη Φωνή

Αυτό το ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής και του Αγί-ου Πνεύματος, γιορταζό-

ταν στο χωριό μας με ξεχωριστό σεβασμό από τους ντόπιους μας, και κυρίως από γυναίκες, γιατί τα παιδιά στο σχολείο και οι υπόλοι-ποι στις διάφορες υπεύθυνες απα-σχολήσεις που πίεζαν. Η κάθε καινούργια γενιά το ένιωθε ως υποχρέωσή της προς όλες τις προηγούμενες «τις φέτινες, τις πέρσινες, τις αλησμονημένες». Το θεωρούσαν ως υποχρέωση υπόσχεσης προς τις «δασκά-λες» τους που τις είχαν συνο-δεύσει κιόλας ως εκεί, αλλά και προς όλους τους συμπατρι-ώτες. Τα ονόμαζαν «τραγάλια» ή «σπερνά» κι όχι «κόλλυβα». Κόλλυβα ονόμαζαν μονάχα εκείνα που έφτιαχναν για να τα μοιράσουν στην κηδεία, καθώς επίσης κι εκείνα που προετοίμαζαν οι συγγενείς του προηγούμενου κη-δευμένου στο ίδιο κοιμητήριο, για να ελευθερωθούν τα χέρια του και να τον καλωσορίσει στα μυστικά του κάτω κόσμου, καθώς υποστήρι-ζαν και υποστηρίζουν, γιατί το έθι-μο συνεχίζεται. Τότε που δεν υπήρ-χαν αμαξιτοί δρόμοι δεν πήγαιναν το απόγευμα της Παρασκευής στο κοιμητήριο, παρά μονάχα το Σάβ-βατο μετά τη θεία λειτουργία, που την έκανε κατά βάση μόνος του ο

παπάς και μετά προς το μεσημέρι στα «μνήματα». Τότε και τα παιδιά μετά το σχολείο έτρεχαν, από τόπο εις τόπο, να φθάσουν κοντά στις μανάδες τους, με πολλά ευτράπελα απ’ τις αθώες ψυχές τους, πρώτα απ’ τις ερωτήσεις των. Τότε ο πα-πάς μονάχα με «κανονικό» κι όχι

μισθό ακόμα, έλεγε τα ονόματα από μόνος του, πάνω από κάθε σχετικό μνήμα., χωρίς καμιά σημείωση σε χαρτί.!!! Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το κοιμητήριο σε ωραίο μέρος, πάνω στον κεντρικό δρόμο. Από τότε άρχισαν κι αυτές οι ημέ-ρες να παίρνουν σάρκα και οστά. Τον τελευταίο καιρό, η προσπάθεια ενισχύεται ακόμα περισσότερο με τα πολλά ονόματα, τα οποία και μας δόθηκαν απ’ τον πρόεδρο του Συλλόγου. Εκδήλωση στην οποία, από αρκετά χρόνια, παρόντα και

πολλά από τα μέλη του Δ.Σ του Συλλόγου: Σμυρνής Τζ. Κων. Αγγε-λοπούλου Κρινιώ, Μιχελή Ν. Παν, Στασιμιώτη Σταθ’ Κορκολή Κων.α, Κορκολή Κ. Αθανασία, Γιαννοπού-λου Ουρανία, Κορκολής Π. Γεώρ, Σκουμπούρη Αιμιλία, Σκουμπούρη Ανδριάνα, Σκουμπούρης Κ. Παν

Σκουμπούρης Ι. Κωνστα-ντίνος, Αγγελοπούλου Δ. Παναγιώτα, Αγγελοπούλου Μαρία, Αγγελόπουλος Γ. Ιωάννης, Λαμπροπούλου Τούλα, Σμυρνής Π. Κωνστ, Σμυρνής Γ. Μάρκος, Αγ-γελόπουλος Π. Νικόλαος, Αγγελοπούλου Ν. Ίρμα, Γιαννοπούλου Νικολέτα, Σμυρνή Πολίτω, Σμυρ-νής Γ. Κωνστ, Σμυρνής Γ. Δημ, Σμυρνή Μ. Μαρία, Θεοφιλόπουλος Κωνστα-

ντίνος, Δράκος Σ. Γεώργιος, Δρά-κου Αντωνία, Δράκου Δήμητρα, Δράκου Κ. Παναγιώτα, Δράκος Κ. Γεώργιος, Δράκος Γ. Δημήτριος, Σκουμπούρη- Ηλιοπούλου Γιάν-να, Ηλιόπουλος Γεώργιος, Σμυρ-νή Μαίρη, Κορκολή Γ. Σταθούλα, Δράκου Ν. Μαρία, Παναγούλιας Φώτης, Αγγελοπούλου Ντίνα, Αγ-γελοπούλου- Γαλάνη Σταμάτα, Γαλάνης Θανάσης, Σκουμπούρης Τζανέτος, Σκουμπούρης Δ. Θωμάς, Σκουμπούρη Ελένη, Μιχελής Ν. Κωνστ, Κορκολής Φώτης, Κορ-

κολής Ι.(Ντ) Αθανάσιος, Κορκολή Αρετή, Παναγούλια- Ντακογιαν-νοπούλου Κατερίνα, Ντακογιαν-νόπουλος Γεώργιος, Παναγούλια- Γιαννίκου Γιαννούλα, Γιαννίκος Παναγιώτης, Σμυρνή Αγγελική, Γιωργιλές Γιώργος, Γιωργιλέ Νικο-λία. Χρόνια πολλά σ’ όλους.…..Όντως ήταν μια ημέρα ξεχωρι-στή και όταν οι συμπατριώτες και συμπατριώτισσες είναι απλωμένοι μες το κοιμητήριο δημιουργείται μια εικόνα ομορφιάς και σεβα-σμού, προς το χώρο, προς την ημέ-ρα, προς τους πεθαμένους μας εκεί απ’ το 1984. Τον ιδιαίτερο τόνο τον

έδινε κι ο καλός μας ιερέας παπα-Γιώργης Λυμπερόπουλος, με την ξεχωριστή του τάξη. Όλα τα «κα-νίστρια» να διαβαστούν μαζί, ενω-μένα κι αγαπημένα. Έφυγαν όλοι ικανοποιημένοι και κατενθουσια-σμένοι. Κι αυτή η χαρά τους έφθα-σε και σ’ εμάς εδώ στην Αθήνα. Γι’ αυτό και τους συγχαίρουμε γιατί όλοι συνέβαλαν σ’ αυτή την πρέ-πουσα εικόνα και κυρίως τα καλά σχόλια με τον ίδιο επίσης απαλό και ήμερο τρόπο. Συγχαίρουμε και το σύλλογο που βρισκόντουσαν εκεί τα περισσότερα μέλη του.

Ο Γιάννη Στάθης (Αγγελόπουλος) εύζωνας στ’ ανάκτορα

Είχε γεννηθεί το 1912 κι όλα του τα χρόνια τα πέρασε στη Λυνί-σταινα. Ήταν ο γνήσιος εκπρόσωπος του χωριού. Απλός, ευχάριστος στη συντροφιά και γενικά στο χωριό. Τα επαγγέλματά του τα συνη-θισμένα με πρώτο τη γεωργία. Στα τοπικά γλέντια έδινε ξέχω-ρη χαρά κι ευθυμία. Παράλληλα γνώριζε να μαγειρεύει άριστα τα κρέατα στο λεβέτι, δηλαδή σε μεγάλο καζάνι. Έτσι, σ’ όποιο γάμο πήγαινε, με τους τότε δύ-σκολους καιρούς, βοηθούσε στην άριστη προετοιμασία από μαγείρεμα ως τη διανομή του, τότε που οι γάμοι γινόντουσαν με τάξη κι οδηγό τους το «κουπά-ρι» στο κρασί. Τραγουδούσε και πολύ καλά. Παντρεύτηκε με τη Βενέτα του Δήμου Σκουμπούρη, με την οποία έκανε τρία αγόρια και δυο κορίτσια. Απ’ αυτά ο Δη-μήτρης, και η Αθανασία, έφυγαν νωρίς απ’ τη ζωή, αλλ’ ευτυχώς η Αθανασία, μες σ’αυτή την ατυχία, άφησε πίσω της δυο χαριτωμένα αγόρια, με δικές τους, τώρα πια, οικογένειες. Ο Γαβρίλος στην Κρήτη κι ο Γιάννης στην Αθήνα. Αντίστοιχα τα άλλα τρία, ο Παναγιώτης στην Αθήνα, χωρίς να ζει πλέ-ον, ο Σταύρος στη Λυνίσταινα, και το Μαράκι στη Ζάκυνθο. Όλα με δικές τους οικογένειες. Ο μπάρμπα Γιάννης είχε κι ένα χάρισμα. Δε μίλαγε πολύ για τον εαυτόν του κι όταν το πληροφορήθηκα, πως είχε κάνει τσολιάς στ’ ανάκτορα χάρηκα, γιατί συγχρόνως έμαθα πως είχε ευχάριστες αναμνήσεις. Το θέμα πλέον είχε ξεχαστεί και ξαναβγήκε όταν η Μαρία κόρη του, έστειλε απ’ τη Ζάκυνθο, φωτογραφίες για την οικογένειά της, όπως της είχαν ζητηθεί. Έκπληξη για μένα η ανέλπιστη φωτογραφία του μπάρμπα Γιάννη, έκδοσής της 1931-34 περίπου. Εύ-ζωνας είχε υπηρετήσει κι ο Δημήτρης Ανδ. Παπανδρέου, αλλά τότε, το 1885, δεν υπήρχαν φωτογραφίες.

Ο Δημήτρης Ανδρ. Χρυσάνθης (James Chryssanthis) συνεχίζει την ανοδική του πο-ρεία στα videos και τις καλλιτεχνικές ταινίες

O Δημήτρης είναι φίλος, είναι πατριώτης, είναι και συγγενής. Γνωρίζει τη Λυνίσταινα μαζί με τη σύζυγό του Ρόμπιν από τότε (1979) που ήταν πρωτοπέταχτα στη ζωή και στα πανεπιστήμια. Πολύ δεμένος με τον «μπάρμπα του το Γιώργο Γκουγκούση (Κα-ντρή). Τότε, εκεί, στη Λυνίσταινα έκανε το καλλιτεχνικό του ξε-κίνημα. Η ταινία γι’ αυτή, κάπου 32-33 λεπτών, έκανε ξεχωριστή εντύπωση, αλλά κι ένα κειμήλιο για εμάς. Κάθε φορά που έρχεται στην Ελλάδα επισκέπτεται και τη Λυνίσταινα, αλλά και οι κάτοικοι το χαίρονται. Μια φορά επίσης πήγε και σε φεστιβάλ της Θεσσα-λονίκη, όπου πέρασε μαζί με το ζεύγος Παντελή Καλατζαντωνάκη και τη συμπατριώτισσα Ιωάννα Κ. Σμυρνή. Όμως κι ο σύλλογος έχει, κατ’ επανάληψη, διασκεδάσει μαζί του. Όλοι σαν μια παρέα. Κι όταν ο Δημήτρης κάνει εκθέσεις στην Αμερική, παρουσιάζει και θέματα Λυνιστιάνικα, που έχουν και για εκείνον ιδιαίτερη ση-μασία. Τώρα, αρχές Ιουνίου, συμμετέχει σ’ ένα φεστιβάλ στο Λος Άντζελες μονάχα μ’ ελληνικές ταινίας «2015 LOS ANGELES GREEK FILM FESTIVAL” καλή επιτυχία.

Ο ι τ ρ ε ι ς γ ε ν ι έ ς σ τ η σ ε ι ρ ά !Γιαγιά, μητέρα, εγγονή

Κόλλυβα τιμής για τους συμπατριώτες μας, τους κοιμηθέντας, σ’ όλα τα απ’ αιώνων κοιμητήρια μας

Τι υπέροχη κι αυτή η συγκίνηση! Οι γενιές, η καθεμία με τη δική

της ακτινοβολία, χτίζουν και τα σκαλοπάτια της ζωής. Εν αρχή ο λόγος για τη Φωτεινούλα, που πάντα τη βλέπαμε μικρή κι ας αποφοίτησε απ’ το πανεπιστή-μιο, κι ας έκανε τόσα πολλά , όχι μονάχα για τον εαυτόν της, αλλά και για όλους τους δίπλα της κι ακόμα παραπέρα. Όμως, να που τώρα βγαίνει στο προσκή-νιο κι απ’ την παρότρυνσή μας, με μια νέα, αναμενόμενη και καλοδεχούμενη ιδιότητα. Αυτή της γιαγιάς, απ’ την κόρη της, τη Βίκυ (Βασιλική),γιατί ο γιος της Νώντας είναι μικρότερος, αλλά κι από κοντά ακολουθεί. Στην εγγονή, σαν πρώτο διαπιστώνε-ται πως τουλάχιστον της πήρε τη ματιά, αυτή της απόλυτης εμπιστοσύνης. Η σφραγίδα της Φωτεινής έχει κιόλας αποτυπω-θεί επάνω στην εγγονή. Υγεία νάχει και καλότυχοι να’ναι όλοι τους. Με την ευκαιρία αυτή, θέ-λουμε να εκφράσουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια και προς τη Βίκυ. Ένα άξιο κορίτσι, και μέχρι τώρα, ακόμα στα 28 της, έχει αποκτήσει πολλές περγαμηνές παραδοχής και καταξίωσης. Κι όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, ξεκίνησε παντού με τις πρωτιές. Στις πανελλαδικές της πρώτευ-σε. Κι όπως γνωρίζουμε, εισήχθη «πρώτη» στη σχολή Διεθνών Οικονομικών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Οικονομικού Πα-νεπιστημίου Αθηνών. Αποφοίτη-σε μ’ άριστα κι όλα πλέον πήραν μπρος από μόνα τους! Εξασφάλι-σε με εξετάσεις στο ΙΚΥ υποτρο-

φία για μεταπτυχιακές σπουδές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο «Pombeu Fabra” της Βαρκελώ-νης από όπου πήρε Master οι-κονομικών σπουδών. Αυτό, με την απόδοση, τις μελέτες και την όλη συμπεριφορά της, άνοιξε άλλους ορίζοντες. Με οικονο-μική κάλυψη του ιδίου Ισπανι-κού πανεπιστημίου συνέχισε τις σπουδές της σ’επίπεδο διδακτο-ρικού (PhD), ενώ συγχρόνως, της εξασφαλίστηκαν και δυο ακόμα ξεχωριστές δυνατότητες. Με τη μια να διενεργεί ειδική έρευνα στο «Ρίο ντε Τζανέιρο» Βραζιλία και με την άλλη να πάει στην Αμερική για να παρακολουθήσει σπουδές ενός έτους στο Χάρ-βαρντ. Και μετά απ’ όλα αυτά, τελειώνοντας και το διδακτορι-κό της, προχώρησε στο επόμενο ανοδικό «λάκτισμα». Προς τα διεθνή συνέδρια, όπου οι ερ-γασίες της είχαν εντυπωσιακές κριτικές, και κυρίως, για δυο επι-πρόσθετα προτερήματά τους. Την πρωτοτυπία και τη μεθοδο-λογία τους. Κι όσο για γλώσσες,

ως τώρα, έχει φθάσει τις έξι κι όλες άριστα γιατί και καθημε-ρινά τις βιώνει. Όμως, από εδώ και το μεγάλο ξεκίνημα. Η καλή αρχή, που λέμε. Το πανεπιστήμιο Στάνφορντ στην Καλιφόρνια-γνωστό για τη φήμη του- που άκουσε και είδε μελέτες κι εργα-σίες της, την κάλεσε να διδάξει μαθήματα στο τμήμα πολιτικών και οικονομικών επιστημών από το ακαδημαϊκό έτος 2015 -16. Παράλληλα, μ’ όλα τα πιο πάνω, και στην κοινωνική ζωή της, την ίδια επαινετή πορεία… Πα-ντρεύτηκε μ’ ένα θαυμάσιο νεα-ρό απ’ την Ισπανία, επιστήμων κι εκείνος του ιδίου χώρου, και της ίδιας καταξιωμένης διαδρομής και τ’ αποτελέσματα η χαριτωμέ-νη κόρη. Αλλά ό, τι κι αν θα της κάνουν, εκείνη της Φωτεινής θα μοιάζει, γι’ αυτό γρήγορα και τα επόμενα, μπας και τους μοιάσει και κάποιο τους!!!! Καλή κι ευτυ-χισμένη η συνέχειά τους. Οι τρεις γενιές στο ύψος τους!!!!

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Ο Χρυσάνθης (δεξ) με το φίλο μας Αστέρη Κούτουλα

Σας βλέπουμε συνέχεια απ’ τη Βραζιλία!!!

Αυτά έγραψαν μια ημέρα αυτά τα τρία Παναγουλόπουλα απ’ τη Βραζι-λία. Η Αγγελική, ο Δημήτρης και η Αλεξάνδρα του αείμνηστου Βασίλη και της Απαρεσίντας κι από κοντά κι ολόκληρες οι οικογένειές τους, προς τους οποία στείλαμε την απάντηση με την ίδια αγάπη. « Κι εμείς

το ίδιο κάνουμε προς όλα Σας, όπου κι αν βρισκόσαστε, όπου κι αν ζείτε. Οι ευχές μας ΠΑΝΤΑ από καρδιάς.

Λυνιστιάνικη Φωνή 4 919αρ. φύλλου 80

ΕΊΚΟΝΕΣ ΠΑΡΑΝΟΊΑΣΠόνεσα, όταν αντίκρισα εκείνο το παιδί καταγής, του πολέμου το παιδί το ανήμπορο, να τρομάζουν την ψυχή του τριγύρω οι βροντές.Πόνεσα, όταν αντίκρισα εκείνο το παιδί κλαμένο, έμοιαζε ομοίωμα της ανθρώπινης θλίψης ανάμεσα στα πύρινα σημάδια του τρόμου.Πόνεσα, όταν άκουσα το κλάμα εκείνου του παιδιού, παρακεί από το άψυχο κορμί της δικής του Μάνας και ολόγυρα άλλα παιδιά να κλαίνε γοερά.

Πόνεσα, που δεν έφθασαν τ’ αδύναμα χέρια μου να το σκεπάσω από τα βόλια της ανθρώπινης παράνοιας, μονάχα του ψιθύρισα με θλίψη και συλλογισμό:Μην κλαις, μικρό μου παιδί, εγώ θα σ’ αγαπώ, παντοτινά θα γράφω στίχους για σένα και την Ειρήνη, μέχρι να γίνεις, εσύ μικρέ μου, άτρομος οδηγός για έναν καινούργιο κόσμο χωρίς πόνο, χωρίς δάκρυ στα παιδικά τα μάτια,χωρίς λαβωματιές και τρόμο στις παιδικές ψυχές.Λευτέρης Κ. Γερόσταθος(Από τη συλλογή «Ομολογίες»).

Λ.Φ. Ο Λευτέρης Γερόσταθος, απ’ τα γειτονικά μας Πετράλωνα, κάθε τόσο μας κάνει υπερήφανους, πότε με τα ποι-ήματα και πότε με τα λοιπά διηγήματά του. Όλα αξιόλογα, αρκετά απ’ τα οποία και επιβραβεύονται.

Για τις μαμές, αυτές τις εξαιρετικές συμπατρι-ώτισσες, έχουμε ξαναγράψει στη «Λ.Φ», αλλά τώρα που είδα ένα υπέροχο άρθρο στο Νέο

Ορίζοντα του φίλου μας Μίμη Πρίγγουρη « Περί εμπειρικών μαιών», είπα πως αξίζει να ξαναθυμηθούμε αυ-τές τις άξιες γυναίκες. Βέβαια το άρθρο του Μίμη είναι πιο επιστημονικό, κι όπως είναι και καλοπεριποιημένο από το Γιάννη Ν. Κωστόγιαννη, γίνε-ται περισσότερο ελκυστικό. Κατ’ αρχάς έχει το νόμο, τα καθήκοντα και τις υποχρεώ-σεις τους, τα διπλώματα που έπαιρναν και τις εξετάσεις που έδιναν. Κι όπως αναφέ-ρεται, αυτός ο νόμος, είναι πολύ παλιός. Του 1856, αλλά ο Μίμης έχει γράψει και τη συ-νέχειά του. Για τις σχολές που έγιναν και κυρίως πώς λει-τουργούν ως τώρα στην τρι-τοβάθμια εκπαίδευση -όπου μπορούν να εκπαιδεύονται και αγόρια- την εξέλιξή των κοκ. Μια τέτοια μαία, με σχο-λές είχαμε την Ματθίλδη Δημ Σμυρνή, που εκείνη το είχε κάνει «Σμυρνοπούλου».Αυτή η συμπατριώτισσα, αλλά και συγ-γενής στενότερα με το Μάριο Σμυρή (αδελφή του πατέρα του), στο Αιγάλεω είχε προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες. Την είχαν συνεργάτη τους πολλοί για-τροί και είχε πάρει τον τίτλο «κυρά μαμή», ενώ πα-ράλληλα κι όλος ο κόσμος τη σεβόταν ως το τέλος της ζωής της. Ένα ωραίο άρθρο για την αντιστασια-κή της δράση στη Μ. Ασία, τα δεινά που υπέφερε, τη μαιευτική της κι όλα τα υπόλοιπα της ζωής της, έχει γράψει η εγγονή της φιλόλογος Φωτεινή Σμυρνή το 2006 στη «Λ.Φ», μ’ ένα θαυμάσιο άρθρο της.

Οι δικές μας «μαμές» είχαν βγάλει τη μεγάλη σχολή της εμπειρίας. Κάθε ηλικιωμένη έβλεπε ποια απ’ τις νεότερες είχε ταλέντο και σιγά-σιγά αποκτού-σε πείρα. Πάντως, όσο καλή κι αν ήταν μια καινούρ-

για, δεν τολμούσε να «καρτερέσει» ένα παιδί αν δεν είχε προχωρήσει και στην ηλικία, που της πρόσθε-τε αποδοχή κι αυτοπεποίθηση. Βασικά, επειδή τα παιδιά τότε ήταν πολλά, αλλά κι ο φόβος για τυχόν

ατύχημα μεγάλος, ξεγεννού-σαν συγγένισσες ή της ίδιας γειτονιάς. Δηλαδή έλυναν το πρόβλημα, καθότι στην Αν-δρίτσαινα είχαν μονάχα ένα παθολόγο που είχε εξειδίκευ-ση κι ως «μάμος». Αλλά κι αυτός δεν επαρκούσε γιατί έπρεπε να εξυπηρετεί επτά χωριά, οι μετακινήσεις του με τα ζώα. Σε μερικές περιπτώ-σεις που πήγαν να τον βρουν στην Ανδρίτσαινα, εκείνος ήταν σε άλλο χωριό. Τρέχει ο Λυνιστιάνος στο άλλο χω-ριό, αλλά πιο μπροστά είχε πάει άλλος για το δικό του, μ’ αποτέλεσμα να τον φέρει το άλλο μεσημέρι. Έτσι αυτές οι γυναίκες έλυναν το πρόβλη-μα. Τέτοιες θυμάμαι, τη νόνα μου τη Νικολού Δράκου (Πα-ναγιώτα απ’ του Σκληρού), τη Λαμπρογιαννού (Ευανθία), τη Λιου (Ελευθερία) Αγγελοπού-λου, τη Γιαννού (Σταθούλα) Παναγούλαινα, τη μάνα μου

Ιφιγένεια κά, με πληροφορίες κι απ’ τον Βαγγέλη Ι.Παναγούλια». Την παλιότερη εποχή η Μαργαρίτα του Παναγιώτη Κορκολή και της Τασιώς Σμυρνή που είχε έλθει με τ’ αδέλφια της πριν την επανάστα-ση του 1821. Οι μαμές ήταν παρούσες και με μεγά-λο καμάρι στα βαφτίσια του παιδιού που ξεγέννησε, αντικαθιστώντας τη μητέρα του που δεν προβλεπό-ταν να’ναι παρούσα έως ότου ο νουνός αναφέρει το όνομά του. Ανέμενε στο σπίτι και ξεκινούσε για την εκκλησία, όταν τα παιδιά μ’ αγώνα δρόμου της έφερνε τα «συχαρίκια». Όμως κι αυτό το παιδί την είχε ως το πιο σεβαστό του πρόσωπο. Κι όταν εκεί-νη έφευγε για το μεγάλο ταξίδι τα παιδιά που είχε καρτερέσει ήταν όλα δίπλα της τιμητικά.

Και οι δικές μας «μαμές»

Είναι η 15η έκδοσή της. Πράγ-ματι, «Ηλειακό Πανόραμα» όπως αποκαλείται. Κυκλο-

φορεί ως «Ετήσια-Λαογραφική-Λογοτεχνική Έκδοση». Γράφουν περισσότεροι από 80 συμπατριώ-τες του πνεύματος, μεταξύ αυτών κι ο πατέρας της Πέννυ Στάθης, για την ποιήτρια Φανή Παπαγεωργίου. Και τα 80 αυτά θέματα αξιόλογα και καλύπτουν, ας λεχθεί, τα πάντα για την πνευματική Ηλεία, αλλά και μ’ όλες της μορφές γραφής. Τα πε-ρισσότερα, 50 απ’ τα 81, είναι του γενικού ενδιαφέροντος, που κατα-τάσσονται στην πρώτη ενότητα. Σ’ αυτή, «ειρήσθω εν παρόδω», που λέγαμε παλιότερα, δηλαδή (παρε-πιπτόντως), γράφουν κι άλλοι γνω-στοί συμπατριώτες ή φίλοι μας. Μί-μης Πρίγγουρης «Αρχονικοί γάμοι και το πιάνο της Σισινοπούλας στην Ανδρίτσαινα», Λεωνίδας Καρνάρος (φίλος) που έχει έλθει στη Λυνίσται-να με τους «Πνευματικούς Ολυμπί-ας» και θέμα «Ναζιστικές σφαγές στα μαρτυρικά χωριά του Δήμου Ήλιδας …, Ευάγγελος Γιαννικόπου-λος «Η μάχη της Παπαδούς και της Κρέστενας (1948), Παναγιώτης Χα-ραλαμπόπουλος «Καλλιανιώτειος βιβλιοθήκη επαρχίας Ολυμπίας», Βασίλ. Σχίζας (φίλος) με άρθρο για τη Λυνίσταινα απ’ τη σύναξή τους στη Λυνίσταινα υπό τον στρατηγό ΕΛ.ΑΣ κ. Αντ. Αγγελόπουλο «Κουβε-ντιάζοντας για τις παραδόσεις μας με τον υπέροχο Ανδριτσάνο Μίμη Πρίγγουρη» .Στη δεύτερη ενότητα «Αρχή του ποιητικού ανθολογίου) γράφει η Πέννυ Δάγλαρη με το ποί-ημα «Αλλαγή», ποίημα με παιδιά και

τις βαθυστόχαστες σκέψεις της. Πα-ράλληλα, έχει και φωτογραφίες ξε-χωριστές, π’ όλα μαζί διανθίζονται με το δικό της πηγαίο χαμόγελο. Και τέλος στην ίδια ενότητα ο Λευτέρης Κ. Γερόσταθος με το ποίημα «του κεριού το φως». Κι όσο για την τρίτη ποιητική ενότητα «Τέλος ποιητικού αν θολογίου», με υπέροχα θέματα και γνωστό μας το Λεωνίδα Καρ-νάρο «Αναφο-ρά σε αείμνη-στους Ηλείους Ηλείους πνευ-ματικούς δη-μιουργούς». Τέλος η Πέννυ (Διονυ-σία-Παναγιώτα) του Στάθη και της Φανής Δάγλαρη, είναι «μάχιμος» δι-κηγόρος, περπατώντας τα βήματα του Στάθη, αλλά τώρα ακολούθησε τους γονείς της στην Αθήνα, όπου

κι ασχολείται επιβραβευμένα πάνω ακριβώς στην «Τέχνη» που σπού-δασε στη Νομική, κι όλα αυτά τα ενισχύει χαρισματικά με την κατα-ξιωμένη ποίησή της. Γράφει μικρά κομμάτια αλλά με νόημα. Αυτά στα οποία είναι ταγμένη η ουσιαστική ποίηση. Την ευχαριστούμε και τις ευχόμαστε δάφνες σ’ όλους τους τομείς π’ απαιτεί η ζωή. Επίσης, συγχαρητήρια ανήκουν και στον εκδότη κ. Γεώργιο Δημητρόπου-λο, γι’ αυτή την υπέροχη έκδοση, όπου ενισχύει την άποψη, πως και οι προηγούμενες 14 παρόμοιες εκδόσεις είναι το ίδιο υπέροχες. Κι όντως πρέπει να υποστηριχθεί αυτή η αξιέπαινη και διαρκής επι-

δίωξή του, όπως επισημαίνεται απ’ τον ίδιο στο αντί προλόγου σημεί-ωμά του.

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Η Πέννυ Στ Δάγλαρη μας πρόσφερε ένα πνευματικό δώρο(Την Ηλειακή Πρωτοχρονιά μ' όλη την ιστορία της περιοχής μας)

ΚΟΡΚΟΛΗΣ ΠΑΝ (ΤΑΚ) ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΥΠΕΡΓΟΛΑΒΟΣ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ

ΚΑΠΕΤΑΝ ΧΡΟΝΑ 41 Ν.ΨΥΧΙΚΟΤηλ. 210-6721298, κιν. 6937477989

Η Ματθίλδη Σμυρνοπούλου. Τιμητικό δίπλωμα

O περίπατος ως το κάστροΚαι φέτος, αν ο καιρός θα εί-ναι καλός θα κάνουν τα νέα παιδιά μας, ένα περίπατο για το κάστρο. Ακολουθούν μονο-πάτια και σιγά-σιγά φθάνουν ως την κορυφή. Το τελευταίο χιλιόμετρο περισσότερο δύ-σκολο, αλλά η δικαίωση έρχε-ται απ’ το δέος που προσφέρει η κορυφή του. Ο ορίζοντας έως το Ιόνιο. Θ’ ακούσουν κι αρβάλια να χτυπούν, αλλά και γρέκια σε λειτουργική δράση απ’ τα Κορκολαίικα γιδοπρό-βατα, ανενόχλητα και κυρίαρχα της περιοχής. Μην ξεχάσετε νερό και ψωμί με προσφάγι για την κορυφή.

Η Γεωργία Τζα-νέτου και Τα-

σίας Σκουμπούρη παραλαμβάνει το τιμητικό δίπλωμα του Συλλόγου για την απόφοιτηση από τη σχολή της, απ' τον Πρόεδρο του Συλλόγου.

5 920Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 80

Τα παιδιά της Παναγιώτας Πέτρ. Κορκολή -Παπαγεωργίου Μαραθωνοδρόμοι

Συνέχεια ανανεώ-νουμε την υπερη-φάνειά μας, όταν

βλέπουμε τα παιδιά της αείμνηστης Παναγιώ-τας, να καταξιώνονται με την επιδίωξή τους για κάτι καλύτερο απ’ ό,τι κάνουν. Θαυμάσιες οι-κογένειες αλλά κι αγω-νιστές μ’ άμιλλα για τη νίκη στους αγώνες Μα-ραθωνίου. Μεγάλους ή μικρούς, κοντά ή μακριά. Και μακαρίζουμε την Παναγιώτα που άφησε τέτοιους συνεχιστές της ζωής της, γιατί κι εκείνη προτελευ-ταία σε τέσσερα ακόμα αγόρια, ήταν το θαυμάσιο κορίτσι, με τις πολλές αρετές και τον άριστο χαρακτήρα. Τώρα τα παιδιά της, με δικά τους κι εκείνα παιδιά, συνεχίζουν το δρό-μο της τον καλό. Κι όταν παρουσιάζεται Μαραθώνιος στις ηλεκτρονικές σελίδες, τις διατηρούμε ανοικτές όλο το χρόνο της διάρκειάς του, υπολογίζοντας πως κάπου ανάμεσα σε τό-σους άλλους θα είναι ο Γιάννης με τον Πέτρο. Κι αυτό μας είναι αρκετό για νάχουμε την ελπίδα να δούμε κάποιο απ’ τα δυο. Πέρυσι, στο μεγάλο Μαραθώνιο τα είδαμε και τα δυο πλάι-πλάι, αλλά και φέτος στο μικρό Μαραθώνιο στο γύρο του κέντρου της Αθήνας, είδαμε το Γιάννη. Να είναι καλά για καλή τους συνέχεια και η ευχή μας, πάντα επιτυχίες !!

Συνέχεια 3η.

Η αποστολή για τη σύν-δεση του χωριού με την Ανδρίτσαινα είχε τε-

λειώσει, αλλά και τα χρόνια απ’ το 1934 είχαν ήδη περάσει. Κι αυτή η σύνδεση ήταν ό,τι το κα-λύτερο και το σημαντικότερο. Κόπηκε εκείνο το μαρτυρικό «με τα πόδια». Κι όσο περνού-σαν τα χρόνια, όλα άλλαζαν. Στην Ανδρίτσαινα, κυρίως για το εβδομαδιαίο παζάρι κυκλοφο-ρούσαν με ΤΑΧΙ, αλλά κι έκτα-κτα όταν ήταν ανάγκη. Προά-στιο πλέον της Ανδρίτσαινας. Κι όλα τακτοποιόντουσαν με τα τηλέφωνα που κι αυτά πολ-λαπλασιάζονταν, και μάλιστα, με απλό τρόπο. Είχαμε ξεφύγει απ’ τα 10 αρχικά που σκοτωνό-ντουσαν ποιος να τα πρωτοπά-ρει. Όμως, η έναρξη σύνδεσης του Επικουρίου Απόλλωνα, και το Θολό, μέσω Ν. Φιγαλίας-Πε-τραλώνων-Περιβολίων, πρό-σθεσε νέα δεδομένα. Θα μπο-ρούσαν ν’ αυξηθούν οι ευκολίες και προς το άλλο μέρος, έως και τον Πύργο, όπου μεταφέρθη-καν όλες οι κρατικές και λοιπές Υπηρεσίες. Κυρίως όμως μ’ αυ-τήν την Αρκαδιά, την Κυπαρισ-σία, που όλοι την είχαν «άχτι». Χρόνια ολόκληρα μόνο με τα-λαιπωρίες θα μπορούσαν να φθάσουν εκεί, για ένα πιστοποι-ητικό εισαγγελίας ή μια άδεια γάμου. Οι περισσότεροι με τα πόδια ή και με κανένα γαϊδου-ρομούγαλο και διαδρομή 10 ώρες. Αλλά και για τη Ζούρτσα όπου το υποθηκοφυλάκιο, δεν ήταν λίγη η απόσταση. Σχεδόν τρεις ώρες απ’ τη Λυνίσταινα και πολύ περισσότερο από τα

άλλα χωριά. Το κυριότερο, πως διανυκτέρευε λεωφορείο στα Πετράλωνα, το οποίο μπορού-σε ν’ ανεβαίνει ως τη Λυνίσται-να ή ακόμα να διανυκτερεύει εκεί. Κι αυτή η σύνδεση με τη διασταύρωση Πετράλωνα-Πε-ριβόλια δεν ξεπερνού-σε τα τρία χιλιόμετρα. Παράλληλα υπήρχαν και μηχανήματα κι όχι με τα χέρια, όπως «μια ζωή ολόκληρη» προς Σταυρούλι Αν-δρίτσαινας. Όλ’ αυτά άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά όταν ο δρόμος πέρασε απ’ το ύψος της «Γριας τη Ράχη». Πρόεδρος Κοινότητας, όπως έχει γράψει ο Θανάσης Ηλ. Αγγελόπουλος, ο Γεώργιος Καλογερόπουλος, και μετά από τις προβλεπόμενες ενέργειές του άρχισε η διάνοιξή του, μ’ αποτέλεσμα να φθάσει το 1964 από Αθήνα-Πύργο-Πε-τράλωνα-Λυνίσταινα, το πρώ-το λεωφορείο. Η υποδοχή του με γλέντια και χαρές όπως είχε φθάσει και το αντίστοιχο από Ανδρίτσαινα. Κι όπως, επίσης, αναφέρει ο Αθ. Ηλ. Αγγελόπου-λος, γι’αυτό το δρόμο είχε ενδι-αφερθεί πολύ κι αποτελεσματι-κά ο Χρήστος Πιπιλής ως βου-λευτής της περιοχής μας. Τώρα ο ολοκληρωμένος δρόμος, Αν-δρίτσαινα – Ν. Φιγαλία, απ’ τη δεκαετία 1980 είναι άσφαλτος με διαγραμμίσεις και σηματο-δότηση, όμως χρειάζεται συνέ-χεια επιμέλεια, γιατί καταστρέ-φεται απ’ τις καιρικές συνθήκες και τα νερά της βροχής.

Αυτός ο δρόμος με το άσχη-μο ξεκίνημά του και τις όποιες

δυσκολίες για την ανάπτυξή του, έγινε και είναι αποτελεσμα-τικός. Είναι γεγονός πως με τις νοοτροπίες εκείνων των επο-χών, να υπάρξουν και συμπα-τριώτες που είπαν όχι ή κι ακό-μα ν’ αλλάξουν τα σχέδια της δι-

άνοιξής του. Υπήρξαν όμως και συμπατριώ-τες που προηγούντο της εποχής των, όπως ο γερο –Γιάννη Πανα-γούλιας στον Κάμπο κι ας του καταστρε-φόταν το χωράφι, ο Γεώργιος Αμπαριώ-της στη Λυσέραινα,

αλλά κι αρκετοί άλλοι, όπως ο δάσκαλος Γεώργιος Αγγελό-πουλος γκρέμισε μόνος του το μπαλκόνι του σπιτιού του. Αργότερα όμως κι εκείνοι που είχαν αρνηθεί , το μετάνιωσαν μ’ όσα καλά επακολούθησαν. Μεταξύ αυτών κι Νικολάκης, πατέρας του Βασίλη Καλογερό-πουλου, όπως μας το διηγήθη-κε ο ίδιος ο Βασίλης: «Το 1968, είπε, που πήγα στο χωριό με ΙΧ για πρώτη φορά, έβαλα μέσα τον πατέρα μου, να τον πάω μια βόλτα ως την Ανδρίτσαινα. Σαν φτάσαμε στον Πλάτανο (χωράφι), θυμήθηκα ότι τότε το 1935 είχε φέρει αντιρρήσεις. Σταμάτησα στη μέση του δρό-μου και τον ρώτησα, για το πώς ένιωθε εκείνη τη στιγμή, για την τότε στάση του» και πήρε την απάντηση. «Αν ξέραμε περισ-σότερα τότε, κανείς δεν θα είχε φέρει αντιρρήσεις». Ας είναι αι-ώνια η μνήμη τους κι ο δρόμος πάντα τυχερός.

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Ολο το καλοκαίρι με τα επτά αλώνια μέσα και γύρω απ’ το χωριό, που αποτελού-

σαν και την ομπρέλα προστασίας του, γινόταν καθημερινό γλέντι. Οι ιαχές προς τα άλογα και μουλά-ρια πολλές, τα λεπτά άχυρα με τον «μπουχό» τους, ανάλογα και με τον αέρα, σκέπαζαν τα πάντα. Πρώτα τα κηπευτικά και μετά απ’ τις όποιες χαραμάδες αγκάλιαζαν κρεβάτια και ντιβάνια. Χωνόντουσαν παντού. Τρύπωναν σαν σπουργίτια. Το με-σημέρι γέμιζαν οι βρύσες αλογο-μούλαρα να πιουν νερό, αλλά και κόσμος πήγαινε κι ερχόταν.. Ενάμι-σι μήνα χαρές κι αντάρες, για να συ-νεχίσουν στη συνέχεια και καθημε-ρινά στο λίκνισμα για το ξεχώρισμα του καρπού απ’ το άχυρο. Αλλά κι όλα χρειαζούμενα. Τίποτα για πέτα-μα. Η αϋπνία είχε τον πρώτο λόγο. Να τα ετοιμάσουν και να τα πάρουν όλα από εκεί, γιατί την άλλη, την κάθε φρέσκια ημέρα, είχε σειρά η παραπέρα θημωνιά, και ν’ αρχίσουν όλα απ’ την αρχή. Με καινούργιους συμπατριώτες έτοιμοι να στήσουν το δικό τους τσαντίρι για «χειρα-γώγηση» της ευτυχισμένης προσ-δοκίας τους.. Το ίδιο κι ο τρύγος,. Αυτός μεθούσε κιόλας μ’ ευφορία. Μικροί και μεγάλοι μες στην, με μεγαλοσύνη, ατσαλιά τους. Άλλοι έκοβαν, άλλοι γέμιζαν κοφίνια και καλάθια, φορτώνοντας μουλάρια

και γαϊδούρια, για τους επιθεωρη-μένους λινούς, στημένοι εκεί απ’ τα χρόνια της μεταπαλιγγενεσιακής εποχής, προσφορά του κράτους προς τους αγωνιστές αυτού του μεγάλου «υπέρ βωμών κι εστιών» Αγώνα της ανεξαρτησίας μας. Και δεν ήταν μονάχα αυτά στο Λενικό με τα 280 στρέμματα, ήταν και πολ-λά ακόμα, διάσπαρτα μέσα κι έξω απ’ το χωριό. Όλα με καλή απόδο-ση»: Καλογεραίικο, Γιαννακοσμυρ-ναίικο, Μπρούφια, Γούναρη, Αλα-μάνα, Αμμουδάρες, Αγιο-Δημήτρη. Αλλά πού να φανταστούν κι εκείνοι τότε, πως θα’ρχόταν το τέλος αυ-τών που με κόπο δημιούργησαν.

Πως δεν θα υπήρχαν άνθρωποι για να συνεχίσουν το δικό τους δρόμο και τα δικά τους φιλόδοξα όνειρα: «πομφόλυγες ήταν και διερράγη-σαν» όπως έχει γράψει ο Δημήτρης Παπανδρέου. Και οι τελευταίες με-μονωμένες και φιλότιμες προσπά-θειες κατέληξαν ως αναλαμπές του λαμπρού παρελθόντος της Λυνί-σταινας. Αλλά τίποτε δεν τέλειωσε, απλά άλλαξε μορφή και υπόσταση που θα δώσει άλλη τροχιά βίωσής της, σ’ εκείνη και τα διάσπαρτα παι-διά της. Όλοι μαζί το μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε με πίστη.

Σωκράτης Σμυρνής

Ο δρόμος Ανδρίτσαινας- Λυνίσταινας και προς Πετράλωνα

Όπου κι αν βρεθούν οι Λυνιστιάνοι πιστοί στην παράδοση

Μεγάλη υπερηφάνεια νιώθουμε όταν βλέπουμε συ-μπατριώτες, κυρίως στο εξωτερικό, να διατηρούν τις πα-ραδόσεις, να κρα-τούν την ελληνική σημαία, να τρέχουν στις εκκλησίες και στις παρελάσεις. Το σημαντικότερο όμως, πως επιδι-ώκουν να έχουν μαζί τους παιδιά κι εγγόνια, για να το συνεχίσουν και οι επόμενες γενιές τους. Κι όπως βλέ-πουμε με πρώτο τον ελληνισμό στην Αμερικανική ήπειρο, οι εκεί συμπατριώτες και το επιδιώ-κουν, αλλά και καταφέρνουν να το κρατούν σ’ επίπεδο καλό. Κι εκεί που δε βλέπαμε τίποτα, θεωρώντας τους ξενιτεμένους μας «ζωντανούς χωρισμούς». Τώρα τα βλέ-πουμε όλα, μιλάμε κάθε μέρα.. Μίκρυναν οι αποστάσεις, απλά κάποιες λίγες ώρες χρόνου μας χωρίζουν. Όμως, βλέπουμε και κάτι άλλο ακόμα, πως οι πρώτοι μετανά-στες μας, απ’ τη Λυνίσταινα, πρέπει να υπέφεραν πολλά. Σ’ όλα τα σημεία της Αμερικής αναπτύχθηκαν, αλλά κι αρκετοί χάθηκαν. Ευτυχώς που έγινε ο ελληνοτουρκικός πόλεμος το 1912 και πολλοί ξαναγύρισαν για να βοη-θήσουν, πλην όμως τα όσα επακολούθησαν τους απέ-κλεισαν την επιστροφή. Βέβαια και οι πίσω, δηλαδή η οικογένειά τους, για πολλές περιπτώσεις, δεν πήγαν καλύτερα. Δανείστηκαν τοκογλυφικά, με αποτέλεσμα και τα παιδιά τους να χάσουν, αλλά κι αυτές οι μικρές πε-ριουσίες τους να βγουν σε πλειστηριασμό. Τελικά, όσοι κατόρθωσαν να περάσουν τις «Συμπληγάδες» συνεχί-ζουν και τους χαιρόμαστε, που κρατάνε και τις βασικές παραδόσεις αυτών που τους έδωσαν την προνοητική ευκαιρία να γεννηθούν σε καλύτερους τόπους. Εμείς αυτό χαιρόμαστε, αυτό θέλουμε γι’ αυτό και τους εκτιμούμε περισσότερο. Θα τους αναδεικνύουμε με τα μέσα που θα διαθέτουμε και θα τους νιώθουμε πάντα κοντά μας.

Τ’ αλώνισμα κι ο τρύγος μας λείπουν, αλλά και μας λυπούν

Γιάννης Παπαγεωργίου

αριστερά η παπαδοπούλα Γιαννούλα Σμυρνή-Λαμπροπούλου

Γεώργιος Ν. Καλογερόπουλος

Παλιές δόξες, όταν λειτουργούσαν και τα επτά αλώνια συγχρόνως

6 921 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 80

café. Their owners –two ladies and a man- who try to keep our traditional habits, know many historical events, and want to help a lot our compatriots who live out of the village.

* Very soon all “LF” from no1 will be at our web page. You will find interest material for Lynistaina, for your families. Also, we have some good thoughts for the future time.

*Web page has been changed <lynistaina.wordpress.com>, but until May 2016 will be used both, as it is today. www.lynistaina.gr.

*Meanwhile, facebook is a good one for compatriots and especially for new generations. By it we can have conduct and relations everywhere on earth. That has been approved during Easter. We had connection with Australia, Brazil, USA, Canada. It was a marvelous range of vision. Based on them we learn more about our people there. Which they are, which their families, their relatives, their habits, Who is sick as well as many other information So, tell to the others who don’t know our facebook to come to the new lynistianiki community. All addresses there are on the 1st LF’ page. Also, we’ld like to thank all who sent material and information.

*Many congratulations to Neil Korkolis and his wife Gina Fotopoulou (Denver) who baptized, May 24th, their twins daughters. Vasi by goodparents Pete and Marika Stathis Kalasountas, and Eleni by George and Patricia Mavraganis. We wish our best for their life. Forever happiness.

* James Chressanths has made us proud and continues to do the same. He produces special films,

which have come him acceptable internationally. But his first one he created at Lynistaina, about Lynistaina (1982). Since then many times visited Greece and Lynistaina. The last time he took place at the festival Los Angeles with Greek films ( A photo to the Greek article with Asteris Koutoulas).

*Also we’ld like to express our cordial congratulations to Bicky (Basiliki) Fouka daughter Fotini’s Smyrni (philologist), who writes special articles at “LPH”. She (Bicky) by this September has been called to teach at Stanford University (California). She had passed as n1 (first) to the school International Economic and European Studies of Athens Economic University. So when finished-4 years later- with excellent (highest) degree, she took place to a new test for a scholarship. Went to Spain for Master at Financial University “ Pombeu Fabra” and when finished, «the same university» offered a new scholarship for Doctorate (PhD), as well as, two more programs for studies One to Brazil and the other to Harvard university for one year. So Bicky became known to Stanford university too. And now has been called to teach there. A good start up from her 28. I think a real honor!!.

* Association council, president and members, has to do a lot that summer at Lynistaina.(a) Liturgy with feast July 26th at Saint Paraskevi’s church. The persons stay there until the night is coming, singing, dancing and eating. That church during the older years was the cathedral for the village, bur after 1775 when we had the unsuccessful Orlofiki revolution

against Turkey (1769-1774), was preferred to have Panagias church as cathedral. Till then was the cemetery’s church. That cemetery was transferred to the south part of village close Saint Athanasios’ church and finally at 1840 about was removed to Leniko position, where was built Saint Apostoloi church. One kilometer south west of the village. But finally at 1984 it was removed to a new place. One klm east on the main road Lynistaina-Andritsaina. (b) Liturgy to saint Apostoloi, June 30th . That church was destroyed and was renewed by Lynistian priest George Agelopoulos honour to his presbytery (spouse). (c) A great feast August 15th Ceremony 14th and 15th nights -with original music organs - while 15th morning liturgy in cathedral church. All these days we hope to have many Lynistians (d) A walk until the castle on the heist mountain’s peak.

*In addition to that all shepherd will be at Lynistian district with their flocks ( sheep –goats). All these give a vivid life to all the village.

* During older years, the inhabitants had to do a lot of jobs, as harvest, thresher etr, but now nothing of them.

* As final, I have to say many thanks to all of you, for our long association, more than 20 years together. All you offered a lot for Lynistaina and lynistians. Now must come newer generation. Dimitris P. Michelis has many capabilities. I have in my mind to help him in order to go on alone very quickly. I’ld like Dimitris to be helped by all of you. As for me I’ll keep in my mind the best memories, from all of you. Some moment I had to stop. I think now was the best chance. Good luck to all of you and many thanks again. Of course I will write to our newspaper.

Socratis Tzan. Smyrnis

Dear Lynist ians continued from page 1

Η Ο Ι ΚΟ Γ Έ Ν Έ Ι Α ΤΟ Υ Ν Ι ΚΟΛ Α Κ Η Μ Ι Χ. Σ Μ Υ Ρ Ν Η

Ο Νικολάκης ήταν τo δεύτερο στα 8 αγόρια του Μιχάλη Σμυρνή κι απ’ ό,τι γνωρίζουμε παρέμεινε όλα τα

χρόνια στη Λυνίσταινα, όπου ασχολήθηκε με όλες τις τοπικές ενασχολήσεις. Κυριότε-ρες του γεωργού και του «βαρελά» ή «βα-γενά», όπως και οι άλλοι Σμυρνομιχαλαίοι, τέχνη που είχαν φέρει οι παππούληδές

τους, απ’ το Μπουτζά Σμύρνης. Πήγαινε κι αυτός στα γύρω χω-ριά, όπως θυμάται ο εγγονός του Νίκος απ’ το γιο του Γιώργη Νικολάκη, να καθαρί-σει και προετοιμάσει βαρέλια για την κάθε νέα σοδειά κρασιού. Σε μια απ’ αυτές τις

εξορμήσεις, βρέθηκαν στο γειτονικό Φανά-ρι, όπου η απασχόληση απαιτούσε πολλές ημέρες. Το Νίκο, τον είχε ως παρέα μαζί του, αλλά σιγά-σιγά, πρέπει να πίστευε πως θα μπορούσε να τον μυήσει στα μυστικά της τέχνης και να γίνει ο συνεχιστής του. Όμως, ο Νίκος τον διέψευσε στα όνειρά του. Σπούδασε φιλολογία και δημοσιογραφία, όπως κι ο γιος του αργότερα, ενώ η κόρη του ακολούθησε το επάγγελμα της μητέρας της. Συμβολαιογράφος. Ο παππούς του, παράλληλα, είχε κι άλλη ικανότητα. Άριστη σκοποβολή, για την οποία, τον καλούσαν να σκοτώνει τα βόδια, μια και δεν υπήρχαν οργανωμέ-να σφαγεία, αλλ’ ούτε και μαχαίρια κατάλληλα κυκλο-φορούσαν. Κι αυτό ήταν λύση τέλεια, αν σκεφθεί κανείς πως, σ’ άλλες περιοχές, τα σκότωναν με τσεκούρια. Οι περισσότεροι, ως τότε, δεν τρώγαμε βοδινό κρέας, για-τί συνειδησιακά πιστεύαμε πως έχει σχέση με τον άν-θρωπο, επειδή ο χρόνος για τη γέννησή του συμπίπτει μ’ αυτόν των παιδιών, αλλά και πως οι πόνοι της γέννας είναι ίδιοι κι αρκετά τέτοια. Το σπίτι του στη Μιχαλαίικη γειτονιά, το πιο βορεινό, σε σχέση με τα υπόλοιπα τρία. Παντρεύτηκε τη συμπατριώτισσα Αθηνά Παν. Αγγελο-

πούλου, αδελφή του Νικολάκη και Δημήτρη Αγγελό-πουλου κι όπως φαίνεται στο σχετικό πίνακα, απέκτη-σαν πέντε παιδιά. Οι τρεις ήταν κόρες. Την Πολίτω που παντρεύτηκε στου Ζελέχοβα το Γεώργ. Γεωργόπουλο, τη Θεόνη με το Γιώργη Μάρκ. Σμυρνή και την Ανδριά-να με τον Ηλία Αθ. Κορκολή (Κούρλια), που απεβίωσε, όπως λέγεται, στη γέννα. Τα δυο αγόρια, ο Γιώργης κι ο Μιχάλης. Ο Μιχάλης ήταν ο μικρότερος όλων των παιδιών. Κατετάγη στην Αστυνομία Πόλεων, αλλά στην Κατοχή τον παρέσυρε Γερμανός στρατιώτης στην Ιερά Οδό κι έχασε τη ζωή του. Έτσι η οικογένεια συνεχίστηκε απ’ το Γιώργη, όπως φαίνεται στ’ αντίστοιχο κλαδί των,

ο οποίος είχε λάβει και τον τίτλο του «μαστροΓιώργη». Ο λόγος γι’ αυτό, γιατί είχε αναλάβει τα σπίτια του χω-ριού από πλευράς μαραγκού. Ακόμα ήταν εκείνος που το 1934 σε διαμάχη των συμπατριωτών της συμπολί-τευσης για το σημείο εκκίνησης του δρόμου προς την Ανδρίτσαινα, ψήφισε ως εκλεγμένο μέλος της αντιπολί-τευσης, την «Πανώβρυση». Μι’ απόφαση π’ απεδείχθη σωτήρια για το μέλλον της Λυνίσταινας. Εκτός όλων αυ-τών ο μαστρο-Γιώργης έγινε κοινοτάρχης αρκετά χρό-νια. Όλα του τα παιδιά, μετακόμισαν στην Αθήνα, όπου και αποκαταστάθηκαν από κάθε άποψη.

Σωκράτης Τζ. Σμυρνής

Γεώργ. Ν. Σμυρνής

Τα οικονομικά μετά απ’ αυτή τη μακροχρόνια κρίση, έχουν χά-σει πλέον και τη συνοχή, αλλά και το ύψος της αποδοχής των. Γιατί όλοι, τώρα πια, γίναμε οικονομο-λόγοι, αλλά και με άποψη. Κυρίως άποψη στα καφενεία, στις παρέες, στα μέσα ενημέρωσης. Τα βι-βλία, το ένα μετά το άλλο, σωρηδόν. Όμως και τα δισεκατομμύ-ρια των ευρώ, με την τόσο ακριβή αξία του το καθένα, έχουν χά-σει την έννοια τους! Πάνω σ’ όλα αυτά διακινείται κι ο καλός φίλος, αλλά κι επισκέπτης της Λυνίσταινας Γιάννης Ανδρια-νάκης -τ. διευθυντής οικονομικών εφοριών- με το 9ο, κατά σειρά, βιβλίο του, η Ελλάδα του: ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΡΙΟ. Βιβλίο με τ’ οποίο έχει επικεντρωθεί σε θέματα φλέ-γοντα, αδυναμίες, παρανοήσεις, καθώς και τόσα άλλα που, άμεσα ή έμμεσα, επηρεάζουν την έκβαση των οικονομικών αριθμών. Υπέ-ροχος κι ο πρόλογός του, όπου προσγειώνει τον αναγνώστη στη ρεαλιστική πραγματικότητα, μ’ αποφθέγματα κυρίως ξένων ει-δικών, όπως- ως παράδειγμα- απ’ το βιβλίο του καθηγητή και τέως υπουργού Τάσου Γιαννίτση «Η Ελλάδα στην κρίση» εκδόσεως 2013:: Μεταφέρει λοιπόν, αυτό που έγραψε το 1947 ο επικεφα-λής της Αμερικανικής αποστολής στην Ελλάδα Paul Porter προς τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ W.I Clayton. «Εδώ δεν υφίσταται κρά-τος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυ-πα. Αντ’ αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, με-ρικοί από τους οποίους είναι χειρό-τεροι από άλλους που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για την εξουσία, ώστε

δεν έχουν το χρόνο να αναπτύ-ξουν οικονομική πολιτική ακόμα κι αν υποθέσουμε πως έχουν την ικανότητα. Με βάση αυτό κι όλα τα υπόλοιπα π’ αναφέρονται δι-αχρονικά ως το σήμερα, ο οικο-

νομολόγος συγγραφέας Γιάννης Ανδριανάκης καταλήγει: «Έτσι λοιπόν όταν ξεσπάσει η κρίση, τα λάθη πληρώνονται σωρευτικά. Κι αυτό το κό-στος τους για πάρα πολύ κόσμο και για την χώρα αποδεικνύεται τεράστιο», για να επικεντρωθεί στο

σήμερα και να καταδείξει, συγ-χρόνως, τις προσωπικές του διαπι-στώσεις. Σήμερα, τονίζει, πως όλα έχουν αντιστραφεί: Ευημερία θεω-ρείται το κόστος που επιβαρύνει την ανταγωνιστικότητα, η ισοπο-λιτεία υπονομεύεται ως αντικίνη-τρο στην ατομική πρωτοβουλία, η κοινωνική δικαιοσύνη διαβάλλεται ως ξεπερασμένη, η δημοκρατία ως αντιοικονομική. Όμως, το χείριστο, κατά το Γιάννη Ανδριανάκη, είναι η αυτοπεποίθηση και η έπαρση της εποχής μας, οι οποίες ενοχο-ποιούν τις προηγούμενες γενιές κι απαρνούνται κάθε συνέχεια μ’ αυ-τές, διεκδικώντας τη ρήξη με ό,τι έχει προηγηθεί, χωρίς ωστόσο να βρίσκει η ίδια κάποιο δρόμο, αλλ’ ούτε και ορατότητα για να πορεύ-εται. Με τέτοιες δυνατές θέσεις και παραδείγματα είναι καλυμμένο ολόκληρο το βιβλίο, παίρνοντας ξεχωριστά την κάθε εποχή. Αρχί-ζοντας με το Β΄ Παγκόσμιο πόλε-μο, τον εμφύλιο, την περίοδο της δικτατορίας, την τούρκικη εισβο-λή του 1974, τις δεκαετίες απ’ το 1980, που οι πολίτες κατανάλωναν περισσότερα, απ’ τις παραγωγικές επενδύσεις. Κι ως τέλος, αφού ανα-λύσει τις ιδιότητες του χρέους, ως πρώτη βαθμίδα για το πρόβλημα

αναφέρει με επιχειρήματα τους εκάστοτε πολιτικούς μας, καταλή-γοντας με μια καίρια διαπίστωση «Η Ελλάδα δεν θ’ αλλάξει αν πρώτα δεν αλλάξουμε εμείς». Βιβλίο που τα έχει όλα, αλλά είναι και βιβλίο με τους κανόνες που ενθουσιάζουν, απογοητεύουν, ενθαρρύνουν. Τον συγχαίρω γιατί έμαθα περισσότε-ρα απ’ ό,τι νόμιζα πως ξέρω.

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 80 7 922

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

Σύνδεσμος Αποδήμων ΛυνιστιάνωνΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΑΙΟΛΟΥ100 Τ.Θ. 4043,10210ΕΚΔΟΤΗΣ:

Κων/νος Τζαν. Σμυρνής(Πρόεδρος)

Πορταριάς 22, Αμπελόκηποι 11523,

Τηλ.210-3837005 - 693.6919776

Διευθυντής-Αρχισυντάκτης και υπεύθυνος έναντι του νόμου

Σωκράτης Τζαν. ΣμυρνήςΠρατίνου 39, Παγκράτι 11634

τηλ.: 210-72.33.146κιν: 6945,171322email: lynistaina1@gmail.com

Συντοκτική Επιτροπή: Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος Αθανάσιος Ιω. Κορκολής

Συνδρομή:-Για τον Σύλλογο 15 ευρώ

(εξωτερικού 30 ευρώ)- Για την εφημερίδα 10 ευρώ

(Εξωτερικού 50 ευρώ)Επιταγές-Εμβάσματα

Τ αχ. Θυρίδα 4043.10210

Επιταγές ΕξωτερικούΔημήτριος Π. Μιχελής

Αιόλου 100

Υπεύθυνοι Συνδρομών Όλα τα μέλη του του Δ.Σ.

(Τα δημοσιευμένα κείμενα εκφράζουν απόψεις των συγγραφέων κι όχι του Συνδέσμου)

ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ-ΓΙΩΡΓΗ ΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗ

Πέρασαν κιόλας τριάντα χρό-νια (6 Ιουλίου 1985) που έφυγε από την ζωή ο παπα-

Γιώργης-Νεονέλης. Ύστερα από 7ετή υπηρεσία σε Άγιο Σώστη και Κουφόπουλου, υπηρέτησε τον τόπο του, με την ιδιότητα του ιερέως-κληρικού επί 28 χρόνια.

Απέκτησε στη Λυνίσταινα με την σύζυγό του Κανέλλα (Γ. Κορκολή) μια πολυμελή και αξιόλογη οικογέ-νεια, 6 παιδιά (Μια κόρη και πέντε αγόρια), όλα αγαπητά στην κοινω-νία, με αρχές και αρετές. Πάντρεψε-βάφτισε- εξομολόγησε- κοινώνησε –

κήδεψε, όπως το καθήκον τον πρόσταζε. Υπήρξε πολλές φορές σκληρός στις εκφράσεις του, από το βήμα της Ωραίας Πύλης, για τους ασεβείς, τους μη εκκλησια-ζόμενους και προπαντός για τους βλάσφημους. Πάντα όμως για το καλό των ιδίων και των οικογε-νειών τους και την επάνοδόν τους στο δρόμο του Θεού. Με τις τεχνικές γνώσεις που διέθετε, αλλά και το αίσθημα ευθύνης, καθώς και της δυσπραγίας των χρόνων εκείνων, τον βλέπαμε ημέρες και ώρες ατέλειωτες, να επισκευάζει τις στέγες, τις πόρτες, τους μαντρότοιχους όλων των εκκλησιών της ενορίας μας, αδαπάνως και χωρίς βοήθεια. Ήταν αρκετά καλλίφωνος και δικαίως είχε αποσπά-σει τον θαυμασμό και τα συγχαρητήρια, ενοριών, συναδέλφων και προϊσταμένων του. Ευτυχώς που όλα τα αγόρια του κληρονόμησαν τη φωνή του και εξακολουθούν να έχουν στενή σχέση με την εκκλησία και την ψαλτική. Οι δάσκαλοι μάλιστα Σταύρος και Νίκος ασχολούνται επαγγελματι-κά σε εκκλησίες του Πύργου και Κυπαρισσίας, αντίστοιχα. Παρευρίσκονται συχνά-πυκνά σε χαρές και λύπες στο χωριό, που ο πατέρας τους υπηρέτησε πιστά και ακριβοδίκαια.

Δυστυχώς η μοίρα τον κτύπησε για πρώτη φορά στις 4-11-1969, όταν έχασε την πρεσβυτέρα του, από την επάρατη αρρώστια. Πάλεψε μόνος του και κρατήθηκε στην ενορία και στο ποίμνιό του, έως ότου ήρθε και η δική του σειρά από την ίδια αρρώστια.

Ας είναι ευλογημένος ο τόπος που τον φιλοξενεί και αιωνία του η μνήμη. Η θύμησή μας, ένα είδος μνημοσύνου. Ο ανιψιός του

Φώτης Γ. Παναγούλιας

Βαπτίστηκαν οι δίδυμες εγγονές του Κώστα Νικ. Κορκολή απ’ το γιο του Κανέλλο και τη

νύφη του Τζίνα Φωτοπούλου (Ντένβερ ΗΠΑ)

Θέλουμε να συγχαρούμε τον Κανέλλο και τη σύζυγό του Τζί-να Φωτοπούλου, οι οποίοι φέτος την 24η Μαϊου βάφτισαν τις δυο δίδυμες κόρες τους. Ομορφότερη η μια απ’ την άλλη. Η πρώτη άκου-σε το όνομά της Eleni (Ελένη) απ’ τους νονούς Γεώργιο και Πατρί-τσια Μαυραγάνη (George and Patricia Mavraganis) και δεύτερη η Vise (Bασιλική) απ’ τον Πέτρο και την Μαρίκα Στάθη Καλασούντα ( Peter & Marika Stathis Kalasountas). Το ευχάριστο μυστήριο της βάπτισης, κατέληξε σ’ ένα κέντρο διασκέδασης με θέα ξεχωριστή που γοήτευε όλους τους καλεσμένους. Η τιμή ανταπόκρισης και για τις δυο, έπρεπε να στέκεται σε μεγάλο ύψος, αλλά και οι ευχές των καλεσμένων εξίσου δυνατές, ώστε να τις συνοδεύουν ως και τα 100 τους κι ακόμα παραπάνω. Το ίδιο ευχόμαστε για τους γονείς των. Να είναι καλά, να τις χαίρονται.

Η Ελλάδα του: χθες, σήμερα αύριο (Βιβλίο του Γιάννη Ανδριανάκη (Οικονομολόγου)

Οι προσφορές των συμπατριωτών μας συνεχίζονται

Έχουμε ξαναγράψει για τις προσφορές των συμπατριωτών μας, σε διάφορα θέματα κι εκ-δηλώσεις. Είναι εκεί-νοι που βάζουν πλάτη εκεί που υπάρχει μια αδυναμία και με την παρέμβασή τους αντι-μετωπίζεται. Κατ’ αυ-τόν τον τρόπο καλυτε-ρεύει και η αντίστοιχη λειτουργικότητα, τόσο στο χωριό μας, όσο και στο σύλλογο, Μαζί με όσους αναφέρονται στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας, κι ο Γάννη Τάσης (Περαμερίτης) που είναι κι αντιπρόεδρος στο διοικητι-κό συμβούλιο του συλλόγου μας, με δυο προσφορές. Αγόρασε με τη σύζυγό του Ντίνα, μια «αντιδωροθήκη» για να μπαίνει το αντίδωρο πριν τη διανομή του απ’ τον ιερέα στους εκκλησιαζόμενους. Επίσης την αρτοκλασία στον ετήσιο εκκλησιασμό μας, που ως γνωστό, γί-νεται στον ιερό ναό των Αγίων Θεοδώρων Κλαυθμώνος. Να είναι πάντα καλά και τους εκφράζουμε τα συγχαρητήριά μας.

Συνεργασία εφημερίδας με ηλεκτρονικές σελίδες και η

πρωτοβουλία του Βασίλη Καλογερόπουλου

Βάση μεγάλη μας, ασφαλώς και εί-ναι η εφημερίδα μας. Αυτή μας βο-ήθησε να βρούμε τον παλιό εαυτό μας. Την ιστορία. Άλλη γραμμένη

κι άλλη άγραφη ακόμα. Ευτυχώς που ευ-ελπιστούμε πως όλα θα γίνουν!. Αυτή η εφημερίδα έχει κι ένα αναγνωστικό κοινό. Όλοι τη θέλουμε να είναι εκεί, να υπάρχει και κανένας να μην την κουνάει από την πορεία και τη γραμμή της, αλλά για το πώς θα επιβιώσει, που θέλει σχεδόν 4 χιλιάρικα το χρόνο είναι μι’ άλλη ιστορία. Πριν κάποια χρόνια ο Βασίλης Ν. Καλογερόπου-λος είχε μια υπέροχη ιδέα. Πλήρωσε για ένα τεύχος την εκτύ-πωσή της, αλλά δεν βρήκε μιμητές η προσπάθεια. Παράλληλα κι ο σκοπός της διευρύνθηκε προς κάθε κατεύθυνση, ιδίως μετά την ανάπτυξη των ηλεκτρικών σελίδων. Οι αναγνώστες της αυξήθηκαν, αλλά και οι σχέσεις των συμπατριωτών έγιναν πιο θερμές. Το σημαντικότερο και πιο ευχάριστο πως κοντά στο σύλλογο και τη Λυνίσταινα ειδικότερα, έχουν ήδη έλθει κι εξακολουθούν να’ρχονται οι νέες γενιές. Αυτό μας χαροποιεί περισσότερο και τους ευχαριστούμε θερμά. Συγχρόνως όμως και μεταξύ τους μπορούν να κάνουν το ίδιο. Να γνωρίζονται και να διατηρούν τη φιλία τους. Εμείς συνέχεια δίπλα τους.

Ο παπα-Σμυρνής με μέρος της οικογένειάς του

Φώτης Παναγούλιας και δεξιά του Γρηγόρης Π. Γιαννόπουλος

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 808 923

Εκφράζουμε τα πηγαία συλλυπητήριά μας στη συμπατριώτισσα Καλλιό-

πη Κ. Μιχελή, αλλά και σ’ ολό-κληρη την οικογένειά της, για το θάνατο του συζύγου της Αναστάσιο Γ. Γιαννόπουλο. Απε-βίωσε την 17 Απριλ. 2015, ενώ η κηδεία του έγινε την επομένη στο κοιμητήριο Αγ. Αναργύρων, ανάμεσα σε συγγενείς, φίλους και πολλούς συμπατριώτες που είχαν ειδοποιηθεί και απ’ το δι-οικητικό συμβούλιο του συλλό-γου μας.. Ο Τάσος ήταν γιος του Γιώργη Γιαννόπουλου (Μπαγια-σόν) απ’ τη Λυνίσταινα, ο οποί-ος είχε μετακομίσει από νεαρός στην Αθήνα τη δεκαετία του 1930. Τότε, ως και πολύ αργό-τερα, είχε ανοίξει στιλβωτήριο στην πλατεία Ομονοίας με πολ-λούς υπαλλήλους. Από το γάμο του απόχτησε 4 γιους, εκ των οποίων οι δυο, ο Τάσος κι ο Νά-

κος (Διογένης), παντρεύτηκαν Λυνιστιανοπούλες κάνοντας συγχρόνως κι εκείνοι -όπως και τα υπόλοιπα αδέλφια - αξιόλο-γες οικογένειες. Ο Τάσος και η Καλλιόπης ένα γιο και μια κόρη. Και τα δυο αξιόλογα και χαρι-τωμένα, αλλά, στη συνέχεια, και με τη δική τους καταξίωση. Ο Τάσος ήταν ένα απ’ τα καλύτερα Λυνιστιανόπουλα που γεννήθη-κε στην Αθήνα, πριν 78 χρόνια. Σ’ όλη του τη ζωή έδειξε τις αξι-

όλογες αρετές που είχε. Σαν άν-θρωπος τέλειος, σαν οικογενει-άρχης τα ίδια. Σαν ηλεκτρολό-γος είχε σχέσεις κι επικοινωνία με πολύ κόσμο. Συνεργάσιμος, επικοινωνιακός κι επαγγελματί-ας με τις πιο καλές εντυπώσεις. Το ίδιο και στην χαλυβουργική που εργάστηκε γι’ αρκετά χρό-νια. Μάλιστα δε, προσελήφθη τιμητικά, με πρώτο κριτήριο τις ποιοτικές ηθικές αρχές του, κι αυτό η πεμπτουσία της ολο-κληρωμένης προσωπικότητάς του. Έφυγε με τον πιο ανώδυνο τρόπο. Ξαφνικά και χωρίς καμιά προειδοποίηση. Αυτό όμως και το έντονο παράπονο της οικο-γένειας. Εμείς ευχόμαστε, να’ναι πάντα ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε. Κι όσο για τους οικεί-ους του, τους συλλυπούμεθα από καρδιάς και να’ναι πάντα καλά να τον θυμούνται.

Σωκρ. Σμυρνής

Στις 23 Φεβρουαρίου 2015, απόγευμα της Καθαράς Δευτέρας,

σε ηλικία 103 ετών, πλήρης ημερών, έφυγε από τη ζωή ο εν λόγω αγαπημένος συγχω-ριανός μας, ο Ιωάννης Δημ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ, ο γνωστός σε όλους τους Λυνιστιάνους με το προσωνύμιο ΓΙΑΝΝΗ-ΓΥΦΤΟΣ. Παρά την άκρως προχωρημένη ηλικία του, έφυγε κυριολεκτικά όρθιος, με πλήρη σωματική και ψυ-χική υγεία και πνευματική διαύγεια.

Ο μπαρπα-ΓΙΑΝΝΗΣ ήταν ένας συμπαθέστατος τύπος ανθρώπου. Με το όμορφο «πα-ρουσιαστικό του», με το μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, με την απέραντη καλοσύνη του, με την έμφυτη ευγένειά του, με τον ήπιο χα-ρακτήρα του, σε κατακτούσε από την πρώτη στιγμή που τον γνώριζες. Άνθρωπος μετρη-μένος, σοβαρός, ολιγόλογος, ακέραιος, σώφρων, τίμιος στο έπακρον, προσηλωμένος αυ-στηρά σε παραδοσιακές αξίες και αρχές. Λιτός, μετρημένος, προγραμματισμένος στη ζωή του, άριστος οικογενειάρχης, αγαπητός και σεβαστός στην κοινωνία. Σύζυγός του ήταν η θεια-ΝΤΙΝΑ, Λυνιστιάνα στην καταγωγή και αυτή, μια αξιο-θαύμαστη γυναίκα, σαν κι’ αυ-τές που «γεννιούνται κάθε χίλια χρόνια», όπως λέει ο λαός μας. Μια ξεχωριστή, μια σπάνια φυ-σιογνωμία για όσους την είχαν γνωρίσει. Μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε μέσα της όλο τον κόσμο. Με την «καπατσωσύνη της», με την νοικοκυρωσύνη της, με την απέραντη αισιο-δοξία και το μόνιμο κέφι της, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της, με την άνευ ορίων φιλοξενική της διάθεση. Πάλεψαν και οι δύο σκληρά, πάλεψαν χέρι – χέρι, ο ένας δίπλα στον άλλο, για να τα βγάλουν πέρα κατά τα δύσκο-

λα εκείνα χρόνια. Τους βρήκαν πολλές φουρτούνες στη ζωή τους. Τραγικές απώλειες στε-νών συγγενικών τους προσώ-πων, πόλεμοι, κατοχές, πείνες, στερήσεις που ενίοτε άγγιζαν τα όρια του απόλυτου. Όμως, ποτέ δεν το έβαλαν κάτω και σιγά – σιγά πάτησαν στα πόδια τους. Παρά την όποια οικονομι-κή στενότητα, το σπιτικό τους πλησίον της πλατείας Κυψέλης

ήταν πάντα ένα πραγματικό κέ-ντρο διερχομένων. Ένα σπιτικό γεμάτο από ανθρωπιά, γεμάτο καλοσύνη, θαλπωρή, ζεστασιά. Ένα σπιτάκι, στο οποίο βασί-λευε το γέλιο, η χαρά, το τρα-γούδι, ο χορός. Ένα καθημερινό σχεδόν πέρασμα φίλων, συγγε-νών, συμπατριωτών και άλλων. Ένα σπιτάκι που είχε ανοιχτές τις πόρτες του για κάθε περα-στικό. Πάντα κάτι θα βρισκόταν για «φίλεμα». Αρκούσε η καλή καρδιά, η φιλόξενη διάθεση και αυτά τα στοιχεία υπήρχαν πάντα εκεί. Ποτέ δεν θα συνα-ντούσες την κατήφεια, την ακε-φιά, τη μιζέρια σ’ αυτό το «ευ-λογημένο» πράγματι σπίτι. «Μι-κρό σπίτι μεγάλη καρδιά» και «όλοι χωράνε εκτός από έναν» έλεγε και ξανάλεγε η θεια-ΝΤΙ-ΝΑ. Ένα κρασάκι, ένα μεζεδά-κι και όλα ήσαν έτοιμα, για να αρχίσει αμέσως το τραγούδι, ο χορός. Πόσοι και πόσοι άραγε άνθρωποι, Λυνιστιάνοι και άλ-λοι, δεν θυμούνται με συγκίνη-ση τη φιλόξενη αυτή γωνιά; Στο τέλος η ζωή δικαίωσε απόλυτα αυτούς τους ανθρώπους. Τους ανταποδόθηκαν πλουσιοπά-

ροχα οι καλωσύνες που είχαν κάνει όλα τα χρόνια της ζωής τους. «Το καλό το κάνεις για τα σε το κάνεις. Το κακό το κάνεις, πάλι για τα σε το κάνεις», λέει ο λαός μας. Μόρφωσαν επαρ-κέστατα τα δύο παιδιά τους, στα οποία μεταλαμπάδευσαν τις δικές τους ηθικές αξίες και αρχές. Τα αποκατέστησαν πλή-ρως. Προόδευσαν οικονομικά, οικογενειακά, κοινωνικά. Ο γιος τους ο ΓΙΩΡΓΟΣ, ηλεκτρολόγος, υψηλόβαθμο στέλεχος και κα-θηγητής ηλεκτρολογίας στην ΙΖΟΛΑ και στη συνέχεια στην Ε.Α.Β. Η κόρη τους η ΜΑΓΔΑ καθηγήτρια Αγγλικής και στη συνέχεια επιτυχημένη επιχει-ρηματίας στον κατασκευαστι-κό τομέα με μεγάλη οικονομι-κή επιφάνεια. Δημιούργησαν θαυμάσιες οικογένειες, πλήρως αποκατεστημένες με τέσσερα εγγόνια και τέσσερα δισέγγο-να. Μέσα σε ένα τέτοιο ζεστό, τρυφερό, οικογενειακό περι-βάλλον έζησαν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους και πέ-θαναν, τόσο η θεια-ΝΤΙΝΑ, όσο και ο μπαρπα-ΓΙΑΝΝΗΣ. Ο ίδιος ήταν ένας από τους τελευταί-ους πολεμιστές του 1940 της ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑΣ. Ήταν ένα από τα εβδομήντα εννέα (79) παλλη-καρόπουλα της εποχής εκείνης, τα οποία έστειλε το χωριό μας στο μέτωπο της ΑΛΒΑΝΙΑΣ. Τη στιγμή αυτή μας έχουν απο-μείνει στη ζωή μόνον οι δύο. Ο μπάρπα Φώτης ο ΛΑΜΠΡΟ-ΠΟΥΛΟΣ ηλικίας 104 περίπου ετών και λίγο πιο πίσω, κοντά στα 100 ο μπάρπα Κώτσος ο ΠΑΝΑΓΟΥΛΙΑΣ.

Είναι οι άνθρωποι, είναι η γενιά εκείνη που σήκωσαν στα ύψη το μεγαλείο και τη δόξα της πατρίδος μας. Τους οφεί-λουμε πολλά. Τους ευγνωμο-νούμε, θα τους μνημονεύουμε για πάντα.

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ αεί-μνηστε μπάρπα-ΓΙΑΝΝΗ.

Αντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος

AYTOI ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝΓιαννόπουλος Γ. Αναστάσιος

Iωάννης Δημ. Αγγελόπουλος

Αθανασία συζ. Νικολάου Αγγελόπουλου

Στις 18 Μαρτίου 2015, ημέρα Τετάρτη, σε ηλικία 67 ετών, όλως διόλου ξαφνικά, πρό-

ωρα και αναπάντεχα, έφυγε για το μεγάλο ταξείδι η ως άνω εξαίρετη Λυνιστιάνα νύφη, η ΑΘΑΝΑΣΙΑ, σύ-ζυγος του αγαπημένου μας συγχω-ριανού Νικολάου ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ. Ο θάνατός της συνέβη τελείως ξαφνικά, προφανώς λόγω καρδια-κού επεισοδίου, καθόν χρόνο συ-ζητούσε αμέριμνα με την οικογέ-νειά της στο σαλόνι του σπιτιού τους, στη Μεγαλόπολη. Η εξόδι-ος ακολουθία της εψάλη την μεθεπομένη στον Ι. Ναό Αγίου Νικο-λάου της πόλεως, παρουσία πλήθους κόσμου, συγγενών, φίλων, συμπατριωτών και άλλων. Ο αιφνίδιος θάνατος της ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ βύθισε σε βαρύ πένθος μια κατά πάντα ευτυχισμένη μέχρι τη στιγμή εκείνη οικογένεια, τη δική της, αλλά και όλους τους συγ-γενείς και φίλους που την γνώριζαν και εκτιμούσαν τα πολλά της προτερήματα. Ήταν μια θαυμάσια σύζυγος, μια στοργική μητέ-ρα, μια εκλεκτή νοικοκυρά, ένας άνθρωπος των παραδοσιακών αρχών, των ηθών και εθίμων, τα οποία τηρούσε ευλαβικά. Από κοινού με τον άξιο σύζυγό της τον ΝΙΚΟ, τέκνο των αείμνηστων συγχωριανών μας, του μπαρπα-ΑΓΓΕΛΗ και της θεια-ΜΑΡΓΩΣ, εί-χαν δημιουργήσει ένα θαυμάσιο σπιτικό στην Μεγαλόπολη, μαζί με τα δύο τους αγόρια, τον ΑΓΓΕΛΗ και τον ΧΡΗΣΤΟ. Ένα σπιτικό, το οποίο έλαμπε από νοικοκυροσύνη και ήταν πλημμυρισμένο από χαρά και ευτυχία. Ένα σπιτικό που ήταν το επίκεντρο, τόσο των πολλών φίλων και γνωστών, όσο και των δύο πολυμελών πα-τρικών οικογενειών της δικής της και του ΝΙΚΟΥ, πέντε αδέρφια από την μια και πέντε από την άλλη πλευρά. Κεντρικό πρόσωπο ήταν πάντα η ΑΘΑΝΑΣΙΑ. Με το χαμόγελό της, με την καλωσύ-νη της, με την νοικοκυροσύνη της. Έχοντας η ίδια μεγαλώσει μέσα σε ένα πολυμελές και ευτυχισμένο οικογενειακό περιβάλ-λον, όπου επικρατούσε το πνεύμα της οικογενειακής συνοχής, της πραγματικής αδερφικής αγάπης, της αμοιβαίας στήριξης και αλληλοβοήθειας, είχε μεταλαμπαδεύσει το ίδιο αυτό πνεύμα και στη δική της οικογένεια, αλλά και στην πολυπληθή «Αγγελο-πουλαίικη αυλή». Τον περασμένο Ιούλιο είχαν παντρέψει τον γιο τους τον ΑΓΓΕΛΗ. Το γλέντι που έγινε στην αυλή τους κράτησε τρεις ολόκληρες ημέρες, τηρουμένων όλων των παραδοσιακών εθίμων του παληού γάμου, η ποικιλία δε και η ποιότητα των σπι-τικών γλυκών που είχε ετοιμάσει, άφησαν κατενθουσιασμένους τους τετρακόσιους και πλέον προσκεκλημένους που είχαν παρα-καθίσει στο γαμήλιο τραπέζι. Χαρακτηριστικό δείγμα της μεταξύ των αδερφών απέραντης αδερφικής αγάπης είναι το γεγονός ότι ο αδερφός της ο ΒΑΣΙΛΗΣ, ένας καταξιωμένος επιχειρηματίας στον ΚΑΝΑΔΑ, έκανε πορεία δεκαπέντε ωρών και στη συνέχεια άλλαξε τρία αεροπλάνα, για να φθάσει έγκαιρα στη Μεγαλόπολη μέσω ΚΑΝΑΔΑ, από την Φλόριντα της ΑΜΕΡΙΚΗΣ, όπου βρισκό-ταν όταν έλαβε το μήνυμα του θανάτου της αδερφής του. Όπως είναι γνωστόν, ο ΝΙΚΟΣ ο ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ είναι επί πολλά χρόνια εκπρόσωπος του Συλλόγου μας στη Μεγαλόπολη, αγαπάει υπερ-βολικά το χωριό μας, τόπο της καταγωγής του, μαζί δε με την αεί-μνηστη πλέον σύζυγό του, την ΑΘΑΝΑΣΙΑ ήσαν πάντα παρόντες σε κάθε εκδήλωσή μας εκεί. Στον καλό μας συμπατριώτη, τον ΝΙΚΟ τον ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ και στην οικογένειά τους απευθύνουμε

– με τα πιο θερμά και ειλικρινή συλλυπητήριά μας για το ξαφνικό κακό που τους βρήκε τους ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ κουράγιο, όπως επίσης και να είναι ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ της αγαπημένης του συζύγου, της ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ. Αντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος

Σοφία Καλογεροπούλου

Συλλυπητήρια εκφράζουμε και στην οικογένεια του Σταύρου Γ(Στ) Καλογερόπουλου, τον ίδιο και τις δυο χαριτωμένες κόρες του, Βάλια και Εβίτα, για το θάνατο της συζύγου και μητέρας Σο-

φίας. Έφυγε αρκετά νέα, μόλις στα 55 της. Ήταν η εξαίρετος σύζυγος και η χαριτωμένη μητέρα. Καλός συγγενής αλλά κι επιστήθια φίλη. Όλα της άριστα και σ’ όλα μ’ επαίνους και κυρίως στο χρόνο των προβλημάτων υγείας της. Βίωσε την καρτερικότητα και δίδαξε τα προσόντα της υπομονής. Όμως έδειξε και τον ορθό δρόμο εκείνων που έμειναν πίσω, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν και χωρίς εκείνη. Μονάχα με τη σκιά της ανάμνησής της. Ευχόμαστε στο Σταύρο και τις κόρες του, θεόσταλτη υπομονή για να ζωντανέψουν με πείσμα την πορεία της ζωής που εκείνη είχε προφθάσει να καταξιώσει. Ως μια παρένθεση, ο Σταύρος είναι απ’ τα καλά Λυνιστιανόπουλα. Ακο-λουθεί το χαρακτήρα, καθώς και την «εταιρεία λογιστικών» του πα-τέρα του, «Γιώργη Σταύρου» που δυστυχώς τον χάσαμε στα 51 του, ενώ ο παππούς του Σταύρος που βρέθηκε φοιτητής στο οικονομικό πανεπιστήμιο, βοήθησε τους πρωτόφερτους συμπατριώτες να συ-ντάξουν το κείμενο για το καταστατικό του πρώτου Συνδέσμου μας, όπως αποκαλείτο, τότε, γιατί στη συνέχεια διορίστηκε σ’ εφορίες κι έφυγε απ’ την Αθήνα. Και πάλι εύχομαι να είναι καλά και να θυμού-νται τη Σοφία, αυτό το άριστο κορίτσι, σ’ όλους τους τομείς.

Σωκράτης Σμυρνής

Λυνιστιάνικη Φωνή 9 924αρ. φύλλου 80

Στις 12 Απριλίου τρέχοντος έτους, σε ηλικία εκατό (100) ετών, έφυγε για το μεγάλο

ταξείδι ένας κατά πάντα συμπα-θής και αγαπημένος συγχωριανός μας, ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΣ. ΓΙΑΝΝΟ-ΠΟΥΛΟΣ, ο γνωστός με το Λυνι-στιάνικο προσωνύμιο, ΠΑΝΑΓΙΩ-ΤΗ-ΜΑΡΝΕΡΟΣ. Λίγο ενωρίτερα και συγκεκριμένα στις 24 Φεβρου-αρίου και στις 18 Μαρτίου αντί-στοιχα (διάστημα μικρότερο των δύο μηνών) είχαν φύγει άλλοι δύο καλοί μας συγχω-ριανοί, ο μπαρπα ΓΙΑΝΝΗΣ ο ΑΓΓΕ-ΛΟΠΟΥΛΟΣ και ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο ΣΟΦΙΑΝΟΣ, ηλικίας εκατόν τεσσάρων (104) ετών έκαστος, όπως γράφεται σε παρακείμενες στήλες. Ήσαν και οι τρεις τους συμπολεμιστές του 1940. Ήσαν μεταξύ των εβδομήντα εννέα (79) συνολικά παιδιών της ΛΥΝΙΣ-ΤΑΙΝΑΣ, τα οποία με το τραγούδι στο στόμα και με ψηλά το κεφάλι προσέτρεξαν στο μεγάλο εθνικό προσκλητήριο το πρωί της 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ πολεμώντας επί έξι ολόκληρους μήνες στα χιονισμέ-να Αλβανικά βουνά. Ο εκλιπών ήταν ο 77ος κατά σειρά από τους πολεμιστές μας αυτής της δοξα-σμένης εποχής, που έχουν φύγει ήδη από τη ζωή.

Ο αείμνηστος ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ υπήρξε πάντα ένας φιλήσυχος άνθρωπος, καλωσυνάτος, κα-λοπροαίρετος, πρόσχαρος, πά-ντα με το χαμόγελο στο στόμα ένα πραγματικό «μελισσάκι» της ζωής. Πέρασε όλα του τα χρόνια στη ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑ. Εκεί γεννήθηκε, εκεί έζησε, εκεί πάλεψε με όλες τις αντίξοες καταστάσεις κατά τα δύσκολα εκείνα χρόνια. Πάλεψε κατ’ εξοχήν με τη «μαγγούρα» του τσοπάνη, με το αλέτρι, με τον κα-σμά. Πάλεψε με την πέτρα, με τον πάγο, με το χιόνι, τις λάσπες, τις καταιγίδες, τις θύελλες των βου-νών μας. Ήταν κατ’ εξοχήν άνθρω-πος του βουνού, του κοπαδιού, της στάνης. Στις παιδικές μου ανα-μνήσεις έρχονται τα ατελείωτα «Μαρνεραίικα» κοπάδια, που δια-τηρούσε τότε, μαζί με τα υπόλοι-

πα αδέρφια του και κυρίως με τον αγαπημένο, δίδυμο αδερφό του, τον αείμνηστο ΣΤΑΥΡΟ. Πρέπει να ήσαν πάνω από πεντακόσια τα αιγοπρόβατα των κοπαδιών τους κατά την εποχή εκείνη. Γέμιζαν οι ρεματιές από τη Λυσέραινα, το Μαυροπήγαδο, τα Βουτιά, του Ρε-μαντάνη, όταν τα κατέβαζαν στις «Ποτισόνες» για πότισμα τα κα-λοκαίρια. Γέμιζαν τα γύρω βουνά, όταν άπλωναν για βοσκή. Εικόνες,

αναμνήσεις από μια άλλη, λησμονημένη δυστυχώς εποχή. Στη ζωή του πάλεψε έχο-ντας στο πλευρό του, πολύτιμο στήριγμα, την υπέροχη σύζυγό του την ΕΥΣΤΑΘΙΑ (ΣΤΑΘΙΩ), την αγα-πημένη μας θεια-ΠΑ-ΝΑΓΙΩΤΑΙΝΑ. Μια πα-νάξια γυναίκα, νύφη

από του ΣΚΛΗΡΟΥ, απαράμιλλη σε καλωσύνη, σε ανθρωπιά, σε ευγένεια, σε τρόπους, σε συμπερι-φορά, σε εργατικότητα. Πάλεψαν σκληρά, πλάι-πλάι, ο ένας δίπλα στον άλλο μια ζωή. Κουράστη-καν, μόχθησαν, ταλαιπωρήθηκαν, όπως όλοι οι άνθρωποι της Ελλη-νικής υπαίθρου, κυρίως κατά τα σκληρά εκείνα χρόνια. Δημιούρ-γησαν μια σεβαστή περιουσία για τα δεδομένα του τόπου μας. Δη-μιούργησαν παράλληλα μια εξαι-ρετική οικογένεια από τρία παι-διά, τον ΘΟΔΩΡΗ, τον ΘΑΝΑΣΗ, τη ΒΑΣΙΛΙΚΗ, εγκατεστημένα και αποκατεστημένα όλα στην ΑΘΗ-ΝΑ. Κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας, που δυστυχώς παρουσιά-σθηκαν και στους δύο, τους υπο-χρέωσαν, παρά τη θέλησή τους, να εγκαταλείψουν την αγαπημένη τους ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑ και να ευρεθούν για τα λίγα τελευταία χρόνια στην ΑΘΗΝΑ, κοντά στα παιδιά τους. Εκεί, μέσα σε ένα περιβάλλον στοργής, ζεστασιάς, προστασίας, αγάπης, άφησε την τελευταία του πνοή ο αείμνηστος ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ.

Θα τον θυμόμαστε για πάντα, κυρίως για το όμορφο, το μόνιμο χαμόγελό του, για την απέραντη καλωσύνη του.

ΑΙΩΝΙΑΣ σου η ΜΝΗΜΗ αγα-πημένε μας ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ.

Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος

Παναγιώτης Κ. Γκουγκούσης

Εφυγε κι ο Παναγιώτης Γκου-γκούσης στα 62 χρόνια του. Ήταν ο 4ος γιος του Κων/νου

και Γληγορίτσας Ν. Γκουγκούση. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λυ-νίσταινα, όπως και τα υπόλοιπα 7 αδέλφια του. Τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Όλα τους, λόγω της δύσκολης επιβίωσης σ’ αυτή, την εγκατέλειψαν-και δικαιολογημένα- γ’ αυτή την καλύτερη αποκατάσταση, πλην της Τασίας. Παντρεύτηκε στο Επανωχώρι Ανδρίτσαινας, όπου και δημιούργησε την αξιόλογη και καταξιωμένη οικογένειά της. Ο Παναγιώτης, όπως και τα περισσότερα αδέρφια του, εγκα-ταστάθηκε στην Αθήνα και μετά τις στρατιωτικές του υποχρε-ώσεις, λειτούργησε καφενείο. Ήταν εργατικός, φιλότιμος και με υπέροχα αισθήματα. Δε δημιούργησε δικιά του οικογένεια, αλλά εξακολουθούσε να είναι δεμένος με τ’ αδέλφια του, τα οποία, αξιέπαινα κι όπως πάντα, ενωμένα μεταξύ των, στάθη-καν δίπλα του, και κυρίως, όταν του παρουσιάσθηκαν προ-βλήματα υγείας. Έφυγε την 20η Απριλίου εέ, η δε κηδεία του στο κοιμητήριο Ζωγράφου. Θα τον θυμόμαστε πάντα.

Σωκρ. Σμυρνής

Λίγο πριν τα ξημερώματα της 21ης Μαρτίου του 2015 στο

νοσοκομείο της Κυπαρισσίας , μετά από σύντομη νοσηλεία , άφησε την τελευταία του πνοή ο αγαπημένος μου πεθερός, Σο-φιανός Βασιλείου Γιαννόπουλος σε ηλικία 104 ετών.

Η εξόδιος ακολουθία του, εψά-λη στον Ιερό Ναό της Παναγίας Λυ-νίσταινας , την μεθεπομένη , στις 23 Μαρτίου 2015 παρουσία πολ-λών συγγενών και φίλων χωροστα-τούντος του Σεβα-σμιοτάτου Αρχιμαν-δρίτου Γεωργίου Ζαχαρόπουλου και των Ιερέων, Γεωργί-ου Λυμπερόπουλου και Γεωργίου Αγγε-λόπουλου.

Ο αείμνηστος υπήρξε ένας πα-λαίμαχος της ζωής , γεννήθηκε στην Λυνίσταινα, εκεί μεγάλωσε , εκεί έζησε όλα του τα χρόνια, χωρίς να λείψει ούτε λεπτό. Δημιούργησε μια σπουδαία οικογένεια μαζί με την εξαίρετη σύζυγό του Ουρανία , που ήρθε νύφη από του Σκληρού. Μαζί της απέκτησε 6 παιδιά ( την Βασιλική, την Γεωργία , την Πανα-γιώτα,την Γρηγορία, τον μοναχογιό του Βασίλη και το στερνοπούλι , την Γιαννούλα ) . Όλα τους τα παι-διά τα μεγάλωσαν μεταδίδοντας υγιείς, ηθικές, οικογενειακές, χρι-στιανικές και παραδοσιακές αξίες και αρχές τις οποίες τα παιδιά τους μετέδωσαν και στις δικές τους οι-κογένειες που δημιούργησαν. Από τα παιδιά τους απέκτησαν 12 συ-νολικά εγγόνια και 13 δισέγγονα. Η αγάπη του για τα παιδιά του,τα εγγόνια του και τα δισέγγονά του ήταν απέραντη και συγκινητική καθώς και αυτά είχαν απέραντο σεβασμό και αγάπη πραγματική προς αυτόν.

Χαρακτηριστικές ήταν οι ωραί-ες ατάκες που τους έλεγε όταν κα-θόντουσαν δίπλα του, αυτά τον χει-ροκροτούσαν και τον παρότρυναν να τους πει κι’άλλες .

Τα τελευταία 3-4 χρόνια που η υγεία του είχε κλονιστεί λόγω γήρατος, όλα του τα παιδιά καθώς και οι γαμπροί του, ήταν παρόντες προσφέροντας κάθε είδους βοή-θεια προκειμένου να μεταφερθεί στους γιατρούς, για εξετάσεις στο νοσοκομείο κλπ.

Πάλεψε στην ζωή του σκληρά, με πολλές κακουχίες, με κρύα, με πάγους και με χιόνια δουλεύοντας με τον κασμά και την αξίνα στα χωράφια του. Πολλές φορές όταν

οι συνθήκες της ζωής το απαιτού-σαν, ταξίδευε στην Μεσσηνία μαζί με άλλους πατριώ-τες Λυνιστιάνους για ένα μεροκά-ματο, σκάβοντας αμπέλια. Όταν δε , έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής, ερ-χόταν φορτωμένος

με τα απαραίτητα της οικογενείας, κατάκοπος και πάντα με το χαμό-γελο στα χείλη, τα δε παιδιά του χαρούμενα και αυτά περίμεναν τις καραμέλες που τους είχε τάξει ότι θα φέρει.

Γνώρισε μια Λυνίσταινα η οποία κατά τα χρόνια εκείνα ήταν τελείως διαφορετική από την ση-μερινή, με 450 περίπου μόνιμους κατοίκους, με διθέσιο δημοτικό σχολείο και με 100 περίπου παι-διά να φοιτούν σε αυτό, με προέ-δρους, με κοινοτικά συμβούλια, με 4 μαγαζιά με κόσμο, με χιλιάδες αιγοπρόβατα στα γύρω βουνά , με ωραία αμπέλια και καταπράσινα ποτιστικά χωράφια και τόσα άλλα.

Δυστυχώς η Λυνίσταινα που άφησε πίσω του παρουσιάζει την σημερινή εικόνα της εγκατάλειψης όπως και η ελληνική ύπαιθρος.

Εγώ προσωπικά τον θεωρούσα και τον αγαπούσα σαν πατέρα μου, με την καλοσύνη του, την πραότη-τά του, τον θαυμάσιο χαρακτήρα του, όπως και αυτός με θεωρούσε σαν παιδί του.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ωραία του τραγούδια που έλεγε βγαί-

νοντας στο μπαλκόνι του και με συγκινούσε με τον τρόπο που τα έλεγε. Πολλές φορές απευθυνόταν σε εμένα λέγοντας «Κορκολή βο-ήθα, να το πούμε μαζί», μπορώ να πω, δε, ότι μέχρι την τελευταία του πνοή είχε το τραγούδι στο στό-μα του.

Πέραν των άλλων, ο εκλιπών, ήταν ένας μεταξύ των 79 συνολικά παιδιών της Λυνίσταινας, τα οποία μαζί με τα άλλα Ελληνόπουλα έδω-σαν το παρών τους στο μεγάλο προσκλητήριο της Πατρίδας, της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Πέρασε 6 ολόκληρους μήνες στα χιονισμέ-να βουνά της Αλβανίας, ζώντας από κοντά την δόξα και το μεγα-λείο της Ελλάδος κατά την ένδοξη εκείνη εποχή .

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΣΕ ΣΚΕΠΑΖΕΙ.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΕΤ. ΚΟΡΚΟΛΗΣ

Σοφιανός Βασ. Γιαννόπουλος

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ

ΣΟΦΙΑΝΟ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ

Αντιλαλούνε τα βουνάακόμη απ’ τη φωνή σουκαι ας έφυγες λεβέντικααπ’ το φθαρτό κορμί σου.

Χωρίς εσένα δίπλα μαςο κόσμος είναι φτωχόςγιατί η παρουσία σου

μας γέμιζε με φως.

Και ας είσαι τώρα μακριάεμείς δεν σε ξεχνάμεκαι θα στο λέμε να τ’

ακούςΑκόμη σ’ αγαπάμε

Η εγγονή σου ΡΑΝΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΣ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Έφυγε ένας παλαίμαχος αγωνιστής της Ελληνικής υπαίθρου

Εφυγε ανεπάντεχα ο Γιώρ-γος Παναγούλιας, το αηδόνι της Ολυμπίας, όπως δικαιο-

λογημένα κι αντάξια τον αποκα-λούσαν. Η κηδεία του έγινε στο νεκροταφείο Ζωγράφου την 28η Μαϊου 2015, ενώπιον, συγγενών, συμπατριωτών και πολλών φίλων. Είχε γεννηθεί στα Πετράλωνα, αλλά καταγόταν απ’ τη Λυνίσται-ναινα. Ο παππούς του Κώτσιο-Πα-ναγούλιας είχε πάει σώγαμπρος. Ο πατέρας τους Αριστείδης που πέθανε τελευταία 95 χόνων, ήταν τραγουδιστής και έπαιζε μπου-ζούκι. Εκείνος και η παρέα του είχαν προσφέρει γλέντι και χαρά σ’ όλα τα γύρω χωριά, πάνω από μισό αιώνα. Τραγουδιστές έγιναν και τα δυο του παιδιά. Ο Γιώρ-γος σταδιοδρόμησε στην Αθήνα. Ήταν οδηγός στα λεωφορεία της πολεμικής Αεροπορίας, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Παράλ-ληλα και τραγουδιστής, ντουέτο με τον Κωτσάκη κλαρίνο, αλλά και άλλους ακόμα. Ο χαρακτήρας του τέλειος και οι ανθρώπινες σχέσεις του άριστες. Ήταν παντρεμένος και είχε δημιουργήσει μια εξαίρε-τη οικογένεια. Ας είναι αιώνια η μνήμη του. Μαζί με τους άλλους Λυνιστιάνους κι ο πρόεδρος των αποδήμων μας, Κων. Τζ. Σμυρνής, ο οποίος μεταξύ των άλλων τον αποχαιρέτησε και με τα πιο κάτω λόγια:

Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί συμπατριώτες και φίλοι.

Προσωπικά, ως εκπρόσωπος των Λυνιστιάνων, θέλω να εκφρά-σω τη λύπη όλων τους. Ανδρών και γυναικών, ηλικιωμένων και νέων, ντόπιων και απόδημων. Λυπήθη-καν όλοι τους, γιατί ο Γιώργος για όλους μας δεν ήταν μονάχα και Λυνιστιάνος, αλλά το μεγάλο του προτέρημα, να είναι φίλος αληθι-νός. Γι’ αυτό στους χορούς και στα γλέντια μας τον είχαμε συνέχεια κοντά μας. Και εδώ στην Αθήνα και στη Λυνίσταινα. Και έτσι θα τον θυμόμαστε. Τέλειος σε όλα. Καλός πατριώτης, καλός φίλος, άριστος συνεργάτης, πονετικός συγγενής, υποδειγματικός οικογε-νειάρχης, αλλά κι ανεπανάληπτος στο τοπικό μας τραγούδι, μαζί με το κλαρίνο του Κωτσάκη. Κι εγώ

προσωπικά από τον γάμο της κό-ρης μου Ιφιγένειας, που αναστέ-ναξαν οι Αμπελόκηποι. Τώρα τον κάλεσε ο Ύψιστος για το μεγάλο ταξίδι. Να είναι καλή η πορεία του και θα είναι, γιατί θα τον στηρίζει η αγάπη όλων μας. Στην οικογέ-νειά του, όλοι μας εκφράζουμε τις καλύτερες ευχές. Να είναι πάντα καλά και να τον θυμούνται.Γιώργο, φίλε αγαπημένε, θα μας λείψεις και πιο πολύ τα 15αύ-γουστα στο χωριό. Στο περυσι-νό, σαν να μας αποχαιρετούσες το βράδυ της παραμονής του (14/8/2014) εκεί στην Λυνίσταινα με το τραγούδι, « Ετούτος ο ντου-νιάς δεν είναι πια για μας…». Ήταν προφητικό; Δεν ξέρω, ας είναι… Όμως, για τώρα καλό σου ταξίδι. Γιώργο Αριστείδη Παναγούλια. Καλό σου ταξίδι…

Γεώργιος Αριστ. Παναγούλιας

Ο ενετικός πύργος απ’ τις καλές κληρονομιές μας

Το χωριό μας, με τις αρχαιότητές του, δείχνει τη σοβαρότητα του πα-ρελθόντος του, και κυρίως, μαρτυρί-ες για την πορεία του ακόμα κι απ’ τα προχριστιανικά χρόνια. Μαζί μ’ αυτά συμβάλλουν και στον εντοπισμό των ιστορικών γεγονότων, τόσο των δικών μας, όσο και των γειτονικών περιοχών.. Μι’ απ’ αυτές κι ο πύργος, στο κάτω μέρος του χωριού, βορει-οδυτικά του αγίου Αθανασίου, για τον οποίο αυτό το ανύπαρκτο τώρα εκκλησάκι, ήταν για πολλούς αιώνες σημείο αναφοράς του. Ο πύργος ήταν τριώροφος, κι όπως λένε, είχε και πυργωτούς προμαχώνες. Ανα-ντίρρητα είναι και μια μαρτυρία για πολλές σελίδες της ιστορίας μας, η οποία και διαρκής είναι και ξεχωριστή σημασία έχει. Είχαμε όμως και την ξεχωριστή τύχη για τη διάσωσή της. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό, έχει φθάσει ως τις μέρες μας από στόμα σε στόμα. Ανήκαν όλοι τους στο ανοιχτό πανεπιστήμιο του χωριού, όπου βασική τους συζήτηση η ιστορία. Βέβαια αυτό, δικαιολογημένα ενισχύει την άποψη πως στη Λυ-νίσταινα σε κάθε γενιά, έζησαν και ξεχωριστές προσωπικότητες, με γνω-στούς σ’ εμάς, τους αδελφούς Μικρονάδες π’ οργάνωσαν την επανάστα-ση του 1304 και τη Φιλάνθη της οποίας η προτομή κοσμεί την κεντρική μας πλατεία. Για τον πύργο ακόμη εξακολουθεί να υπάρχει διαφορετική άποψη αν κτίστηκε απ’ τους Φράγκους ή τους Ενετούς. Ισχυρότερη άπο-ψη, να’ναι ενετικός για δυο λόγους. Ότι διασώθηκε, από γενεά σε γενεά ως ενετικός, για όση αξία μπορεί να’χει, κι επίσης, επειδή η Λυνίσταινα βρίσκεται στην προέκταση του Στροβιτσίου (Λέπρεον ή Όστροβον), το οποίο με βάση το βιβλίο «Η Πελοπόννησος. Χαρτογραφία και ιστορία σελ.38, (2006)», είχε δοθεί στους Ενετούς. Για να επιβιώσει, τότε, το Λέ-πρεον, ως περιοχή, έπρεπε να έχει δυο κάστρα. Το ένα μπορούσε να είναι το Λυνιστιάνικο.

Βέβαια, ανεξάρτητα μ’ αυτά, τώρα πια χρειάζεται συντήρηση. Έχει μείνει λιγότερο απ’ το ένα τρίτο του. Έχουν συσσωρευτεί μπάζα εσωτε-ρικά του, και τα πουρνάρια που συνεχώς διευρύνουν τη διάμετρο του όγκου τους, πιέζουν τα τοιχία του. Χρειάζεται κάτι να γίνει. Αυτό θα είναι, ένα απ’ τα μεγάλα σημάδια της απόδειξης για το μεγαλείο της Λυνίσται-νας.

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 8010 925

Γιορτή για το χωριό μας είναι το 15ΑύγουστοΠάντοτε και κάθε χρόνο, γιορτή για το χωριό μας, ήταν το 15Αύγουστο, ακόμα κι εκείνα τα άσχημα χρό-

νια της δεκαετίας του 1940. Κάποιοι θα είχαν χαρά από «ξενιτεμένους τους», αλλά κι όσοι υπηρετούσαν τις στρατιωτικές υποχρεώσεις, ξενιτεμένους τους ένιωθαν, γιατί επέστρεφαν με το απολυτήριο πλέον κι έτοιμοι να πετάξουν μες στο χωριό με τα δικά τους φτερά. Κι αν τύχαινε να έλθουν με άδεια ήταν μεγάλο γεγονός. Χαρά για όλους. Το ίδιο ένιωθαν για όλα τα παιδιά. Πάσχα και 15αύγουστο συνηθιζόταν να’ρχεται πολύς δικός μας κόσμος. Οι περισσότεροι ήταν Λυνιστιανόπουλα, αγόρια και κορίτσια, που είχαν παντρευτεί στα γύρω χωριά, κι αυτές τις ξεχωριστές ημέρες ήθελαν να επιστρέφουν, να ζουν με τους συγγενείς, με τους οποίους είχαν μεγαλώσει στα παιδικά κι εφηβικά τους χρόνια. Ακόμα, ήταν κουμπαριά μ’ αρκετά βαφτίσια, ήταν κι όλοι οι Παναγιώτηδες, με μερικές απ’ τις Παναγιώτες και τις Μαρίες. Όλοι μαζί έδιναν ένα τόνο χαράς. Πολλές φορές ερχόντουσαν κι όργανα γιατί γνώριζαν πως η Λυνίσταινα ήταν μια υπέροχη αγορά τους. Όλοι μαζί, μετά το φαγητό, μέχρι να τελειώσει η ημέρα γλεντούσαν στην Πανώβρυση, όπου δεν έλειπαν και τα τοπικά περίπτερα με καραμέλες και μπιχλιμπίδια. Όλ’ αυτά όμως δημιούργησαν και την τοπική συνείδηση συνεορτασμού εκκλη-σίας και τοπικής κοινωνίας με τις δικές της προεκτάσεις προς τις γειτονικές μας. Ο παπα-Παναγιώτης πρώτος, που το συνέχισε κι ο παπα Σμυρνής. Βέβαια, ήταν και η γιορτή, που ακολουθούσε, με γρήγορο ρυθμό τις εξελί-ξεις κι έτσι φθάσαμε στο σήμερα, μ’ άλλες δυνατότητες. Όλες όμως οι εποχές είχαν μια κοινή συνισταμένη. Τους ανθρώπους!! Αυτούς θέλουμε και τώρα, για να συνεχιστεί η παράδοση, ν’ ακουστούν φωνές, να δοθεί ζωντάνια στο χωριό μας. Κι όπως γράφει κι ο πρόεδρος στην πρώτη σελίδα το γλέντι 2ήμερο. Χρόνο αρκετό για να του δώσουμε ένα καλό βίωμα, αλλά και μια καλή ζωντάνια της Λυνίσταινας. Καλή αντάμωση.

Eνα καλό στοιχείο για την παράδοσή μας εί-ναι και τα διάσπαρτα καφενεδάκια μες στο χωριό. Παλιά που δεν υπήρχαν δρόμοι και

καλές επικοινωνίες, αυτά ήταν εφοδιασμένα και με πράγματα πρώτης ανάγκης, ανάλογα με την εποχή που βρισκόταν η Λυνίσταινα. Τότε δούλευε και το δευτέρι. Σελίδες ολόκληρες και εξοφλού-

σαν όταν πουλούσαν απ’ αυτά που είχαν ως παραγωγή. Εκεί το 1901, το σπίτι της Γούλας Κ. Κορκολή-Δημ. Αγγελοπούλου, ήταν καφενείο. Απ’ έξω είχε κι ένα πέτρινο τραπεζάκι και παί-ζανε κολτσίνα, τα λεγόμενα και σπαθάκια, για τα λουκούμια που έτρωγαν. Μετά όποιος έχανε τα

έγραφε ο μπάρμπα Κωνσταντής στο δευτέρι. Αυτό το τετράδιο ζει ακόμα. Στα χέρια του Κώστα Δ. Αγγελόπουλου, γιου της Γού-λας. Επίσης, στα Μιχελαίικα ήταν το Ντίνη Μιχελή, πιο ανεβασμέ-νο, γιατί ήταν αργότερα, αλλά και του Γιώρη Μιχάλη (Σμυρνή) μόνιμα μπακάλικα, εμπορικό

για τα κορίτσια με τόσες και τόσες ατάκες που λέγανε οι «κογιόνηδες». Το ίδιο κι Σταύρος Δη-μητρακόπουλος , το σπίτι τώρα του Θανάση Στ. Σκουμπούρη. Έκανε μεταφορές από Ζούρτσα και κάτω προς την Ανδρίτσαινα. Κυρίως, λεμόνια, πορτοκάλια, λάδι, ελιές. Εκείνο το υπόγειο γεμά-το «χιλιάρια» βαγένια, τα οποία το 1947 σε μια κατεβασιά της Βαγενίδας γέμι-σε το υπόγειο νερό. Τα βαγένια έπλεαν και πάνω σ’ αυτά οι κότες και κανένας δεν μπορούσε να πλησιάσει. Υπήρχαν κι άλλα που πουλούσαν μόνο κρασί κοκ. Και φθάσαμε στο τελευταίο «σή-μερα», μ’ αυτή την παλιά όψη. Υπάρχουν ακόμα τρία. Της Ντί-νας Παναγούλια, της Τούλας Λαμπροπούλου και του Λεωνίδα Σμυρνή. Ο χώρος απέξω ωραί-ος, οι «καταστηματάρχες» αν και υπερήλικες μ’ ανοιχτή καρδιά. Και στη συνέχειά για την εξέλι-ξή τους στο σήμερα, στην Πα-νώβρυση και την κεντρική μας Πλατεία με τον Σπύρο.

Η Βασιλική μας, του Ζή-σιμου και Μαρίας Σκουμπού-ρη, που την παρακολουθούμε μες στις ηλεκτρονικές σελίδες, παρουσιάζει υπέροχα θέματα, αλλά και οι παρεμβάσεις της πολύ αξιόλογες. Το ίδιο και οι φωτογραφίες της, δικές της ή άλλων, εξαιρετικά θαυμάσι-ες. Τελευταία παρουσίασε κι αυτή που μεταφέρομε και στην εφημερίδα. Αλλά, εδώ, δεν πα-ρουσιάζονται όλα τα λεπτά κι ευαίσθητα προτερήματά της, γιατί η εφημερίδα είναι ασπρό-μαυρη. Όμως, αυτή η φωτο-γραφία ξύπνησε κι αναμνήσεις σε μερικούς συμπα-τριώτες απ’ την παιδική τους ηλικία. Ως νέοι έκα-ναν βόλτα, έξω από το χωριό προς το Κομμένο και Ρο-ντακιές. Χάζευαν και το γύρω τόπο με τα πολλά σπαρτά, αλλά και τα πάσης φύσεως αγριολού-λουδα που ενίσχυαν την αρμονία αγαλ-λίασης, ως τα πέ-ρατα του ανοικτού ορίζοντά των. Συγ-χρόνως, πετούσαν σ’ εκείνη την κατη-φόρα πέτρες, για το ποιος θα τις πετάξει μακρύτερα, όταν παρατηρούν πως

ένα αγριοπούλι έτρεχε ανέμελα από λουλούδι σε λουλούδι, για να καθίσει τελικά λίγο περισσό-τερο σ’ ένα απ’ αυτά, όπως στη φωτογραφία. Τότε ένα απ’ τα παιδιά, την πέτρα που κρατούσε την έστρεψε επάνω του και το πέτυχε!!. Ευτυχώς που η πέτρα δεν του αφαίρεσε όλες τις δυνά-μεις, ούτε και τις δυνατότητές του. Τότε κι εκείνο παρουσί-ασε μι’ ανέλπιστη αντίδραση επιβίωσης, που έκανε τα παι-διά να παγώσουν. Αγνόησε την ύπαρξη τους κι άρχισε να πετά από λουλούδι σε λουλούδι, να

παίρνει διάφορες ουσίες, ακόμα και κομματάκια από φύλλα και να τα βάζει πάνω στην πληγή του. Κι

όλ’ αυτά με ιδιαίτερη επιμέλεια. Τα παιδιά απ’ τη μια θαύμαζαν τη φύση, που λει-τουργούσε με τέτοια σοφία, αλλά και πα-ράλληλα έγιναν και προστάτες ανυπερά-σπιστων πουλιών και ζώων.. Να, λοιπόν, που μια φωτογρα-φία, ξαναζωντάνεψε ανέλπιστα και τόσες αναμνήσεις, χάρις στην ευαισθησία της καλής συμπατριώ-τισσάς μας. Τη συγ-χαίρουμε.

Το λουλούδι της Βασιλικής ξύπνησε και μνήμες

Επισκεφθείτε και την παράδοση(όταν πάτε στο χωριό μας)

Ο Τζανέτος Π. Σκουμπούρης πρόεδρος σε πολιτιστικό σύλλογο Ξυλοκάστρου

Ο Τζανέτος έχει μισοεγκατασταθεί έξω απ’ το Ξυλό-καστρο, στην περιο-χή Ευρωστίνη, που

τώρα αποτελούν ομώνυμο δήμο Καλλικράτη. « Ξυλοκάστρου και Ευρωστίνης». Μ’ αυτή την αλλα-γή άλλαξε και η φιλοσοφία των συλλόγων. Να είναι κοινοί για ολόκληρο το Δήμο. Αυτό έγινε και με τον πολιτιστικό τους σύλ-λογο. Δημιούργησαν νέο, «Πολι-τιστικός Σύλλογος Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης «Χοράνθη». Σκο-πός του αρχικά, να καλύψει την ανάγκη επαναλειτουργίας των τμημάτων παραδοσιακών χορών, αλλά και ν’ ασχοληθεί με τους τομείς του πολιτισμού στους οποίους δεν δραστηριοποιούνται άλλοι τοπικοί σύλλογοι. Στο διοικητικό συμβούλιο που δημιουρ-γήθηκε απ’ τα μέλη τους πρόεδρος εκλέχθηκε ο Τζανέτος. Κατ’ αρχάς να τον συγχαρούμε για την εκλογή του και συγχρόνως να του ευχηθούμε καλή τύχη, γιατί ο σύλλογος σιγά- σιγά θα έχει πολλά μέλη, αλλά και πολλές αξιόλογες δραστηριότητες. Όμως, είμαστε βέβαιοι, έχει γνώσεις απ’ αυτά και θα κάνει πολύ ωραία πράγματα. Για πολλά χρόνια έχει ζήσει κοντά, αλλά και βοηθήσει το σύλλογό μας. Το κυριότερο πως ποτέ δεν αρνήθηκε σ’ ό,τι του ζητήθηκε. Και η πρώτη τους επιτυχία σημειώθηκε τη 2α Μαϊου, ημέρα Σάββατο, εκεί στην περιοχή τους, στο κέντρο «Έρωχος» στα Καρυώτικα. Κι εγώ που είχα πάει μαζί και με άλλους συ-μπατριώτες σ’ αυτό το ξεκίνημά του, όλοι συγκινηθήκαμε. Μια τέλεια προετοιμασία κι όλα με ξεχωριστή φροντίδα, γιατί και τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ είναι αξιόλογα και με πολλές χάρες, με πρώτη απ’ ό,τι είδα την κα. Χριστίνα Παπαλάμπρου γιατρό. Μεγάλη και η ανταπόκριση απ’ τον κόσμο, αλλά κι από εκείνους που επίσημα προσκλήθηκαν ή παρευρέθηκαν επίσης, όπως όλες οι παρατάξεις από πλευράς του Δήμου, οι αντιδήμαρχοι Κλειώ-ση Αγγελική και Καλύβας Παναγ, από την περιφέρεια, αντιπρο-σωπείες συλλόγων, και πολλοί άλλοι που δε δόθηκε η ευκαιρία να τους γνωρίσω. Εκτός όλων αυτών, και τους ευχαριστούμε ήταν αρκετοί απ’ τη Ριζοσπηλιά, χωριό του Γιώργου Ηλιόπουλου

–συζύγου της Γιάννας Σκουμπούρη- την οποία έχουν εκλέξει για πολλοστή φορά πρόεδρο των αποδήμων της, . Όλοι διασκέδασαν σαν μια μεγάλη οικογένεια, κι όλοι ευχήθηκαν καλή αρχή σ’ αυτή την επαινετή και καταξιωμένη προσδοκία προς όφελος ολόκλη-ρης αυτής της μαγευτικής περιοχής Ξυλοκάστρου κι Ευρωσίνης.

Κων/νος Τζαν. Σμυρνής

Ο Τζανέτος (δεξ) με τον αντιδήμαρ-χο Παν. Καλύβα

Η Βασιλική με τους γονείς της και δύο απ’ τα μεγαλύτερα αδέλφια της, Γιάννη και Γεωργία

Ντίνα Παναγούλια Λεωνίδας Σμυρνής

ΣπύροςΤούλα Λαμπροπούλου