www.ypsilon.org

14 ZORG

Het is eindelijk voorbij! Of toch niet? In juli werden de maatregelen versoepeld. Nu keren de berichten over besmettingen weer terug. De tweede golf komt eraan! Niet gehinderd door enige medische kennis maken mijn hersenen

overuren: blijf ik weer gespaard of krijg ik nu wel de volle laag? En wat moet ik in vre-desnaam thuis doen? Als je ergens depressief van wordt is het de lockdown. En ik heb niet bepaald een depressievrij verleden.

Het zou me heel bang moeten maken maar vreemd genoeg maak ik me geen zorgen. Als ik het krijg heb ik pech is mijn huidige mantra. Ik loop al zo lang in de ggz dat ik kan relativeren. Heeft het toch geholpen!

Als je zoekt op depressie en corona zie je dat meer mensen depressief zijn geworden. Mijn slechte ik denkt onmiddellijk dat mensen misschien eindelijk beseffen wat de-pressie met iemand doet: eenzaamheid en vrijwillige afzondering. Precies wat veel mensen nu ervaren. Hoe erg dit coronavirus ook is als je besmet raakt, ik kan nu eindelijk tegen mensen zeggen dat ze zich isolatie moeten voorstellen als een huisgenoot die je constant herinnert aan je slechte kanten en de fouten die je in je leven hebt gemaakt. Terwijl je nergens naartoe kan om te ontsnappen aan die vreselijke huisgenoot. Een 24-uurs

Corona is een half jaar geleden in ons leven gekomen en niet meer weg-

gegaan. Het lijkt erop alsof we moeten leren leven met allerhande maatregelen

om het virus in te dammen. De gevolgen van die maatregelen zijn voor de een

erger dan voor de ander.

Ben is tot zijn eigen verbazing niet bang en ontdekt waarom, Ansje beschrijft

de veranderde wereld met grimmige verbazing. De vier Quarantainers die er

door actie van (vooral) Ypsilon kwamen, voorzien in een behoefte.

Corona blues

‘Iedereen is enthousiast, vindt het fijn dat deze mogelijkheid er is. We krijgen zelfs de vraag of er niet meer neergezet kun-nen worden.’

‘Leuk en fijn dat ondanks deze moeilijke periode mensen toch op een rustige plek familie kunnen ontvangen. Deze tijd brengt zoveel onrust met zich mee. Juist dan doet het de cliënt goed dat zijn naaste gewoon op visite kan komen.’

'Mensen zijn rustig met elkaar in gesprek, ondanks de drukte of het weer.’

'Hij wordt dagelijks gebruikt, strenge hygiënevoorwaarden zijn dus van belang. Zowel de naaste als de huishoudelijke dienst helpt mee.’

15

YpsilOn nieuws 3 | 2020

ZORG

stroom van negatieve gedachten. Mooi dat anderen dit nu ook ervaren, maar waarom ben ik niet bang?

De afgelopen maanden waren voor mij lastig. Alles viel weg. Geen therapie, mijn angsten en negatieve gedachten niet kun-nen spuien bij mijn begeleiders. De telefoon verandert alles. In een telefoongesprek mis je de lichaamsuitdrukkingen van de ander. Ik heb geleerd om kortaf te zijn aan de telefoon. De strijd bij ons thuis om het met draaischijf uitgeruste toestel in de woonkamer was intens. Mijn vader, werkzaam in het ziekenhuis, moest be-reikbaar zijn voor spoedgevallen. De keren dat hij me vriende-lijk doch dringend verzocht om op te hangen waren talloos. Het omschakelen naar telefonische afspraken ging daarom moei-zaam. Ik wist niet wat ik moest zeggen, terwijl ik toch echt niet zwijgzaam aangelegd ben. Ik was dan ook dolblij dat ik weer langs kon komen.

Mij is vaak gevraagd wat mijn doelen in het leven zijn en wat mij uitdaagt. Helemaal niets, antwoordde ik dan. Corona moest toeslaan voordat ik er uiteindelijk aan begon, aan mijn nieuwe hobby: gitaarspelen. Niet dat het een groot succes is. Ik ben niet muzikaal en zing vals, vindt ook mijn buurman. Ik hoop eigen-lijk dat mijn behandelaar is vergeten dat ik haar een liedje heb beloofd.Maar ik had geen tijd om bang te zijn en om negatieve gedachten te krijgen. Met keiharde muziek op de achtergrond probeerde ik mee te pingelen met de melodie.

Waarom ben ik niet bang voor corona? Daar heb ik helemaal geen tijd voor. Ik speel de gedachten aan die verschrikkelijke ziekte weg met mijn eigen valse corona blues. Ik hoop alleen dat de buurman bij de volgende lockdown geen wraak neemt met de aanschaf van een drumstel.Ben van loenhout

Tijdens de lockdown zaten patiënten in ggz-instellingen achter gesloten deuren gevangen als ratten in een val. Afgeschrikt door uitpuilende IC’s en dodelijke slacht-offers pikten we alles en veegden we de menselijke maat onder het tapijt.

Als ik aan mijn zoon dacht, opgesloten in zijn benauwde appartementje, dan voelde ik kramp over mijn hele lijf. Wie garandeert mij dat het virus niet via de adem van zijn verzorgers toch het gebouw binnendringt? Beschermingsmiddelen waren niet voorhan-den, testen was uitgesloten. In de bejaarden-huizen voltrok zich een drama waar de pest uit de middeleeuwen een puntje aan kon zuigen.Autowegen veranderden in lege grijze stro-ken. Vogels werden in hun vlucht niet langer gehinderd door brullende vliegtuigen. Op de straten hoorden we hun getjilp. Mensen von-den elkaar op anderhalve meter. Internet was het wonder dat ons door de el-lende sleepte. Bijeenkomsten en overleggen voerden we vanuit onze woonkamer. Het was of een tijdmachine me naar een andere wereld bracht.

Helaas reisden de ‘gewone’ zorgen over het wel en wee van mijn zoon met me mee. Ineens bleek een gesprek met de ggz-instel-ling noodzakelijk. Volgens de instelling dan, ik had wel wat anders aan mijn hoofd.Er moest een nieuwe Wlz-aanvraag inge-diend worden en mijn zoon weigerde zijn medewerking. Logisch, want hij mankeert niets. Zijn wereld is er een zonder corona, waarin hij zelf zijn boontjes dopt. In de onze is hij volgens de psychiater niet wilsbekwaam. Een aanvraag voor de Wlz moet daarom door zijn wettelijke vertegenwoordiger gedaan worden. Inzake zijn behandeling vervulde zijn moeder (art. 465 WGBO) die taak. De CIZ bleef vasthouden aan de eis dat een wet-telijke vertegenwoordiger alleen een door de rechter benoemd persoon mocht zijn. NarigheidIn alle hectiek van quarantaine en voorzich-tigheid bleef mij niets anders over dan, met grote tegenzin, een mentorschap aan te vra-gen. Het gaf me een boel onnodige stress. Ik val u er verder niet mee lastig. Ongetwijfeld heeft u aan uw eigen narigheid genoeg. Mis-schien kon u uw naaste evenmin bezoeken.

Misschien heeft u gebruik gemaakt van de Quarantainer. Daarover gesproken: moeten we ons de ogen niet uit onze kop schamen dat dat ding er is? De ggz had er zelf alles aan moeten doen om de regels op een men-selijker manier toe te passen!

Prachtig parkBij de instelling van mijn zoon hoort een prachtig park. Hij kon vanuit zijn raam al-leen maar naar dat park kijken. Hij zag daar mensen fietsen of anderszins recreëren. Zijn deur was op slot.De instelling is nota bene eigenaar van dat park. Waarom werd het niet geschikt gemaakt voor de mensen die nu vanachter hun raam snakten naar een beetje bewegingsvrijheid? Bij alle kommer en kwel over de bejaarden-huizen, heb ik nauwelijks iets over de triest-heid in de ggz gehoord. Tel je niet mee als je een psychiatrische ziek-te hebt? Mag je dan niet verwachten dat er alles aan gedaan wordt om de maatregelen zo humaan mogelijk te maken? Corona be-nadrukte voor mij dat de ggz nog steeds het stiefkindje is van onze empathie.Ansje Adema

Stiefkind