Introduzione
 
--------------------------------------------------------------------------------
L'origine della traduzione è narrata leggendariamente dalla Lettera di Aristea a Filocrate. Secondo tale racconto, il sovrano egiziano ellenista Tolomeo II Filadelfo (regno 285-246 a.C.) in persona commissionò alle autorità religiose del tempio di Gerusalemme una traduzione in greco del Pentateuco per la neonata biblioteca di Alessandria. Il sommo sacerdote Eleazaro nominò 72 eruditi ebrei, sei scribi per ciascuna delle dodici tribù di Israele, (secondo altre versioni 70), che si recarono ad Alessandria e vennero accolti con grande calore dal sovrano. Stabilitisi nell'isola di Faro completarono la traduzione in 72 giorni in maniera indipendente. Al termine del lavoro comparando fra loro le versioni, si accorsero con meraviglia che le rispettive traduzioni erano identiche. Alcuni riferiscono fossero in realtà solamente cinque i traduttori, settanta invece sarebbero i membri del tribunale (sanhedrin) che approvò la parafrasi dall'originale.
Questa leggenda, improbabile circa l'effettivo contenuto storico, è tuttavia  preziosa per cogliere l'alta considerazione che questa versione godeva  presso l'ebraismo antico. Verosimilmente, secondo gli studiosi moderni, il Pentateuco fu tradotto ad Alessandria d'Egitto sotto Tolomeo Filadelfo (regno 285-246 a.C.). Non è necessario supporre il contributo 'dall'alto' del tempio di Gerusalemme o del re ellenista: probabilmente il lavoro fu realizzato da ebrei autoctoni di lingua greca per l'uso liturgico della nutrita comunita giudaica locale, poi accolta nella celebre biblioteca.
 
la versione del Cantico dei Cantici, delle Lamentazioni, di Rut e Ester, poi quella dell'Ecclesiaste, probabilmente di Aquila.
Manoscritti antichi
--------------------------------------------------------------------------------
I più antichi manoscritti della LXX comprendono frammenti di Levitico e Deuteronomio, risalenti al II secolo a.C. (Rahlfs nn. 801, 819, e 957), e frammenti del I secolo a.C. di Genesi, Levitico, Numeri, Deuteronomio e Profeti Minori (Rahlfs nn. 802, 803, 805, 848, 942, e 943). Manoscritti relativamente completi della LXX sono il Codex Vaticanus e il Codex Sinaiticus del IV secolo e il Codex Alexandrinus del V secolo. Questi  peraltro sono i manoscritti quasi completi più antichi dell'Antico Testamento: il testo ebraico completo più antico risale al 1008 (Codex Lenigradensis).
Differenza col Testo Masoretico
--------------------------------------------------------------------------------
Differenze nel canone  Nella Versione dei Settanta troviamo anche dei libri non presenti nel canone ebraico definito nel I secolo d.C. e quindi col Testo masoretico, la versione più in uso presso gli ebrei.
I seguenti libri sono invece entrati nel canone cattolico e quindi riportati nelle versioni latine successive. Essi sono detti deuterocanonici dai cattolici e apocrifi dai protestanti, che per l'Antico Testamento seguono il canone ebraico palestinese.
Giuditta Tobia (conservato nella Bibbia latina ma riscritto da Girolamo)  primo e secondo libro dei Maccabei Sapienza di Salomone Sapienza di Siracide (Siracide o Ecclesiastico) Baruc lettera di Geremia (conservato nella Bibbia latina come parte del libro di Baruch) Susanna (Daniele 13) Bel e il Drago (Daniele 14)
I seguenti libri invece non sono entrati nel canone cattolico e non sono  pertanto presenti nelle versioni latine successive.
 
Il breve salmo 151 in appendice ai 150 canonici Odi o Preghiera di Manasse Salmi di Salomone
Differenze nel testo Oltre alla differenza 'strutturale' tra il canone ebraico e quello greco, nello specifico sono presenti moltissime differenze tra il testo sorgente ebraico e quello derivato della Septuaginta.
Per spiegare tali varianti alcuni studiosi, forti del confronto tra le versioni della Septuaginta, del Testo masoretico, della Bibbia samaritana e soprattutto dei Manoscritti del Mar Morto, hanno ipotizzato che la Septuaginta non derivi da quello che oggi è il Testo Masoretico, ma da un testo ebraico pre-masoretico poi caduto in disuso.
Altri studiosi hanno ipotizzato che le varianti della Settanta non siano da ricondurre a un testo sorgente diverso da quello masoretico ma ad altre cause, come errori degli scribi o modifiche volontarie o involontarie degli stessi. Queste diverse traduzioni sarebbero state originate anche dal fatto che i testi ebraici a disposizione dei traduttori greci erano solo consonantici (vocali e punteggiatura furono successivamente aggiunte dai masoreti), e dunque legittimamente aperti a più interpretazioni.
È impossibile optare in maniera univoca per una o l'altra delle due ipotesi. Un esame specifico delle diverse lezioni di un singolo testo controverso  permetterà di volta in volta di stabilire se in quel singolo caso si ha a che fare con un testo sorgente diverso, un errore, una variazione volontaria o altro ancora.
Più specificatamente, le differenze tra Testo Masoretico e Settanta sono identificabili in 6 categorie:
Testo sorgente diverso per TM e LXX. In particolare per Geremia e Giobbe, il testo della LXX è più corto e i capitoli appaiono in un ordine diverso dal TM. Al contario, per il libro di Ester il testo contenuto nella LXX è notevolmente più ampio di quello del TM. Citando un esempio in  particolare, in Isaia 36,11 l'attuale TM legge 'popolo', mentre la LXX si riferisce a un singolo 'uomo' (anche se il significato non cambia). Tra i manoscritti del Mar Morto è presente un rotolo ebraico di Isaia (1QIsaa) contenente la lettura 'uomo': non si tratta dunque di un errore di traduzione della LXX, ma di un manoscritto sorgente ebraico diverso da quello cristallizzatosi nell'attuale Testo Masoretico. Tuttavia, un esame complessivo dei rotoli del Mar Morto ha evidenziato un testo sostanzialmente fedele a quello masoretico: solo circa 5% delle discordanze LXX-TM è dovuto alla presenza di un testo premasoretico diverso da quello masoretico. In moltissimi casi relativi a tali discordanze, la LXX ha seguito il testo biblico contenuto nel Pentateuco Samaritano a discapito di quello ebraico ‘canonico’.
Differenze di interpreazione del testo ebraico premasoretico (consonantico e privo di punteggiatura). P.es. in Salmi 23,6 (22,6 nella
 
numerazione LXX) le consonanti ebraiche WShBTY possono essere vocalizzate in maniera diversa, dando origine sia alla lettura 'e tornerò' (TM) che 'e il abitare' (LXX), entrambe legittime.
Ambiguità proprie dei termini originali ebraici. P.es. in Salmi 47,10 l'ebraico parla di maginne-'eretz, che significa propriamente 'scudi della terra', termine insolito nell'ebraico biblico che viene pertanto inteso dalla LXX come una metafora per uomini armati, dunque 'forti, prodi della terra'.
Alterazioni volontarie di stile, relative a motivazioni di stile o a esplicazioni di metafore. P.es. in Salmi 1,4 il testo greco della LXX  presenta una ripetizione di 'non così', assente nel TM ma metricamente  più corretta. Ancora, nella versione ebraica di Daniele 11,5 seguenti si  parla metaforicamente di re del Nord e del Sud, che nella LXX vengono esplicitati come rispettivamente il re d'Assiria e il re d'Egitto.
Alterazioni volontarie di senso dovute alll’attesa messianico-escatologica,  particolarmente viva nei secoli precedenti la nascita di Cristo, che portò  pii traduttori della LXX o copisti successivi a sovrainterpretare e modificare alcuni passi. P.es.: in Isaia 7,14 il termine ebraico ‘almah, giovane donna, venne reso col greco parthènos, vergine; in Isaia 53,8 il termine ebraico dor, generazione (di coetanei, passati  presenti o futuri), venne reso con geneà, indicante non solo la generazione ‘collettiva’ ma anche l’atto della nascita, donde il senso complessivo: “la nascita di lui chi potrà narrarla?”; in Salmi 16,10 (15,10 LXX) shàhat, sepolcro, divenne diafthoràn, corruzione: “non farai vedere al santo di te la corruzione”; in Salmi 40,7 (39,7 LXX) “gli orecchi scavasti a me”, fu tradotto in greco con “un corpo (soma) preparasti a me” (anche se alcuni testimoni greci leggono correttamente otia, orecchi).
Errori involontari dei copisti della LXX, presenti in qualunque tradizione manoscritta.
Diffusione e uso
--------------------------------------------------------------------------------
 
La Chiesa cristiana primitiva continuò ad utilizzare la LXX, in quanto molti dei suoi primi aderenti erano di madrelingua greca e poiché i brani messianici erano più chiaramente riferibili a Cristo nella versione greca. Quando Girolamo cominciò a tradurre la Bibbia in latino nella versione che sarebbe diventata la Vulgata, inizialmente utilizzò la LXX, usando il testo ebraico come controllo e verifica. Alla fine finì però per tradurre la maggior parte dell'Antico Testamento direttamente dall'ebraico.
Gli scrittori del nuovo Testamento, anch'esso redatto in greco, erano soliti citare frequentemente la Septuaginta quando riportavano profezie e brani dall'Antico Testamento. La Chiesa ortodossa orientale utilizza tutt'ora la LXX come base per le traduzioni in lingua moderna e la Chiesa ortodossa greca (che non ha necessità di traduzione) usa la Septuaginta nella sua liturgia. Le traduzioni fatte da studiosi cattolici, pur basandosi sul testo masoretico, utilizzano la LXX per scegliere fra possibili varianti quando il testo ebraico è ambiguo, corrotto o poco chiaro.
Lingua
--------------------------------------------------------------------------------
Il greco della LXX contiene molti semitismi, idiotismi e frasi di origine ebraica, e spesso si trova il fenomeno grammaticale noto come "attrazione". Alcune parti di essa sono state descritte come "ebraico con  parole greche". Altre sezioni però mostrano un'ignoranza della lingua ebraica, e quindi una traduzione letterale che ha poco senso. La traduzione del Pentateuco è molto simile all'ebraico, mentre altri libri, come quello di Daniele, mostrano un influsso del midrash. L'Ecclesiaste è quasi iperletterale, mentre la traduzione di Isaia è generalmente più libera; questo fatto viene citato come evidenza quasi certa che la traduzione è stata in realtà fatta da persone distinte.
I traduttori generalmente, ma non sempre, hanno usato una singola parola greca per ciascuna occorrenza di una singola parola ebraica; la Septuaginta può essere pertanto definita una traduzione per la maggior   parte concordante. Purtroppo però l'opposto non è vero: spesso più di una  parola ebraica viene resa con lo stesso termine greco, perdendo alcune sfumature del testo.
Antiche parole greche assumono nuovi significati semantici: ad esempio "giustizia", utilizzato per indicare l'intervento salvifico di Dio.
Edizioni stampate
--------------------------------------------------------------------------------
 
de Cisneros (Ximenes). Conteneva l’AT in ebraico, greco, latino, il  pentateuco aramaico. Il testo greco della Settanta era quello secondo la recensione di Origene nell'Esapla.
L’editore tedesco Johann Froben, volendo battere sul tempo la  pubblicazione della Complusentian, commissionò la composizione di un testo greco all’umanista Erasmo, che portò precipitosamente a termine il lavoro tra il 1515-16 (ristampe 1518; 1522), inserendo tra l’altro in molti  passi un testo retrovertito dal latino (!). Nonostante l'imperfezione del lavoro, per la fama del curatore fu per i secoli successivi considerata textus receptus, cioè ufficiale.
L'Edizione Aldina (dal curatore Aldus Manutius), pubblicata a Venezia nel 1518. L'editore sostenne che l'opera si basava su antichi manoscritti, senza però specificare quali. Il testo comunque è molto vicino al Codex Vaticanus.
L'Edizione Romana o Sistina riproduce quasi esclusivamente il Codex Vaticanus. La sua realizzazione fu diretta dal Cardinal Carafa e vide la luce nel 1586, sotto il patrocinio di papa Sisto V. L'opera aveva come intento principale quello di coaudiuvare la revisione della Vulgata, indetta dal Concilio di Trento, che fu terminata nel 1592 (è la cosiddetta Vulgata Clementina). L'edizione Sistina subì numerose revisioni ed edizioni, tra cui: l'edizione di Holmes e Pearsons (Oxford, 1798-1827); la settima edizione di Tischendorf, apparsa a Leipzig (Lipsia) tra 1850 e 1887; l'edizione di Swete (Cambridge, 1887-95, 1901, 1909).
L'edizione di Grabe fu pubblicata a Oxford tra 1707 e 1720. Riproduce, in maniera imperfetta, il Codex Alexandrinus.
Elenco dei libri
 
 
Totus fere textus cum Vetere Graeca versione congruit, discrepantes tamen versiones librorum Judicum et Tobit
ponuntur: Codicis Alexandrini versio sub littera A, Codicis Vaticani versio sub littera B et Codicis Sinaitici versio
sub littera S. Adaeque producuntur binae versiones librorum Susannae, Danielis, atque libri qui inscribitur Bel et
Draco: textus Vetus Graecus sub nota LXX, et versio Theodotionis.
Abbreviationes
ΡΟΥΘ Ruth Ruth
ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ Α Par(alipomenon) I 1Par
ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ Β Par(alipomenon) II 2Par
ΕΣΔΡΑΣ Α (liber apocryphus) Esdr(ae) I 1Esdr
ΕΣΔΡΑΣ Β (M Esdr, Neh) Esdr(ae) II 2Esdr
ΕΣΘΗΡ Est(her) Est
ΙΟΥΔΙΘ I(u)d(i)t(h) Idt
ΤΩΒΙΤ (Codex Sinaiticus) Tob(it) S Tob S
ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α Mac(habaeorum) I 1Mac
ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Β Mac(habaeorum) II 2Mac
ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Γ Mac(habaeorum) III 3Mac
ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Δ Mac(habaeorum) IV 4Mac
ΨΑΛΜΟΙ Ps(almi) Ps
ΩΔΑΙ Od(ae) Od
ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ Prou(erbia) Prou
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ Eccl(esiastes) Eccl
ΑΣΜΑ Cant(icum) Cant
ΙΩΒ Iob Iob
ΩΣΗΕ Os(ee) Os
ΑΜΩΣ Am(os) Am
ΜΙΧΑΙΑΣ Mich(aeas) Mich
ΙΩΗΛ Ioel Ioel
ΑΒΔΙΟΥ Abd(ias) Abd
ΙΩΝΑΣ Ion(as) Ion
ΝΑΟΥΜ Nah(um) Nah
ΑΜΒΑΚΟΥΜ Hab(acuc) Hab
ΣΟΦΟΝΙΑΣ Soph(onias) Soph
ΑΓΓΑΙΟΣ Agg(aeus) Agg
ΖΑΧΑΡΙΑΣ Zach(arias) Zach
ΜΑΛΑΧΙΑΣ Mal(achias) Mal
ΗΣΑΙΑΣ Is(aias) Is
ΙΕΡΕΜΙΑΣ Ier(emias) Ier
ΒΑΡΟΥΧ Bar(uch) Bar
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΕΜΙΟΥ Ep(istua) Ier(emiae) Ep Ier
ΙΕΖΕΚΙΗΛ Ez(echiel) Ez
ΔΑΝΙΗΛ (LXX) Dan(iel) Dan
ΒΗΛ ΚΑΙ ΔΡΑΚΩΝ (Θεοδοτων) Bel(-et-Draco) Th(eodotion) Bel Th
- 1
κα σκτος πνω τς βσσου, κα πνεμα
θεο πεφρετο πνω το δατος. 3 κα επεν
θες Γενηθτω φς. κα γνετο φς. 4 κα εδεν
θες τ φς τι καλν. κα διεχρισεν θες
ν μσον το φωτς κα ν μσον το
σκτους. 5 κα κλεσεν θες τ φς μραν
κα τ σκτος κλεσεν νκτα. κα γνετο
σπρα κα γνετο πρω, μρα μα. 6 Κα επεν
θες Γενηθτω στερωμα ν μσ το δατος
κα στω διαχωρζον ν μσον δατος κα 
δατος. κα γνετο οτως. 7 κα ποησεν θες
τ στερωμα, κα διεχρισεν θες ν μσον
το δατος, ν ποκτω το στερεματος, κα 
ν μσον το δατος το πνω το
στερεματος. 8 κα κλεσεν θες τ
στερωμα ορανν. κα εδεν θες τι καλν.
κα γνετο σπρα κα γνετο πρω, μρα
δευτρα. 9 Κα επεν θες Συναχθτω τ δωρ
τ ποκτω το ορανο ες συναγωγν μαν,
κα φθτω ξηρ. κα γνετο οτως. κα 
συνχθη τ δωρ τ ποκτω το ορανο ες
τς συναγωγς ατν, κα φθη ξηρ. 10 κα 
κλεσεν θες τν ξηρν γν κα τ
συστματα τν δτων κλεσεν θαλσσας.
κα εδεν θες τι καλν. – 11 κα επεν θες
Βλαστηστω γ βοτνην χρτου, σπερον
σπρμα κατ γνος κα καθ’ μοιτητα, κα 
ξλον κρπιμον ποιον καρπν, ο τ σπρμα
ατο ν ατ κατ γνος π τς γς. κα 
γνετο οτως. 12 κα ξνεγκεν γ βοτνην
χρτου, σπερον σπρμα κατ γνος κα καθ’
μοιτητα, κα ξλον κρπιμον ποιον καρπν,
ο τ σπρμα ατο ν ατ κατ γνος π τς
 γς. κα εδεν θες τι καλν. 13 κα γνετο
σπρα κα γνετο πρω, μρα τρτη. 14 Κα 
επεν θες Γενηθτωσαν φωστρες ν τ
στερεματι το ορανο ες φασιν τς γς το
διαχωρζειν ν μσον τς μρας κα ν
μσον τς νυκτς κα στωσαν ες σημεα κα ες
καιρος κα ες μρας κα ες νιαυτος 15 κα 
στωσαν ες φασιν ν τ στερεματι το
ορανο στε φανειν π τς γς. κα γνετο
οτως. 16 κα ποησεν θες τος δο
φωστρας τος μεγλους, τν φωστρα τν
μγαν ες ρχς τς μρας κα τν φωστρα
τν λσσω ες ρχς τς νυκτς, κα τος
στρας. 17 κα θετο ατος θες ν τ
στερεματι το ορανο στε φανειν π τς
 γς 18 κα ρχειν τς μρας κα τς νυκτς κα 
διαχωρζειν ν μσον το φωτς κα ν μσον
το σκτους. κα εδεν θες τι καλν. 19 κα 
γνετο σπρα κα γνετο πρω, μρα
τετρτη. 20 Κα επεν θες ξαγαγτω τ
δατα ρπετ ψυχν ζωσν κα πετειν
πετμενα π τς γς κατ τ στερωμα το
ορανο. κα γνετο οτως. 21 κα ποησεν
θες τ κτη τ μεγλα κα πσαν ψυχν ζων
ρπετν, ξγαγεν τ δατα κατ γνη
ατν, κα πν πετεινν πτερωτν κατ γνος.
κα εδεν θες τι καλ. 22 κα ηλγησεν ατ
θες λγων Αξνεσθε κα πληθνεσθε κα 
πληρσατε τ δατα ν τας θαλσσαις, κα τ
πετειν πληθυνσθωσαν π τς γς. 23 κα 
γνετο σπρα κα γνετο πρω, μρα
πμπτη. 24 Κα επεν θες ξαγαγτω γ
ψυχν ζσαν κατ γνος, τετρποδα κα ρπετ
κα θηρα τς γς κατ γνος. κα γνετο
οτως. 25 κα ποησεν θες τ θηρα τς γς
κατ γνος κα τ κτνη κατ γνος κα πντα
τ ρπετ τς γς κατ γνος ατν. κα εδεν
θες τι καλ. – 26 κα επεν θες Ποισωμεν
νθρωπον κατ’ εκνα μετραν κα καθ’
μοωσιν, κα ρχτωσαν τν χθων τς
θαλσσης κα τν πετεινν το ορανο κα 
τν κτηνν κα πσης τς γς κα πντων τν
ρπετν τν ρπντων π τς γς. 27 κα 
ποησεν θες τν νθρωπον, κατ’ εκνα θεο
ποησεν ατν, ρσεν κα θλυ ποησεν
ατος. 28 κα ηλγησεν ατος θες λγων
Αξνεσθε κα πληθνεσθε κα πληρσατε τν
 γν κα κατακυριεσατε ατς κα ρχετε τν
χθων τς θαλσσης κα τν πετεινν το
ορανο κα πντων τν κτηνν κα πσης τς
 γς κα πντων τν ρπετν τν ρπντων π 
τς γς. 29 κα επεν θες δο δδωκα μν
πν χρτον σπριμον σπερον σπρμα, στιν
πνω πσης τς γς, κα πν ξλον, χει ν
αυτ καρπν σπρματος σπορμου – μν σται 
ες βρσιν – 30 κα πσι τος θηροις τς γς κα 
πσι τος πετεινος το ορανο κα παντ 
ρπετ τ ρποντι π τς γς, χει ν αυτ
ψυχν ζως, πντα χρτον χλωρν ες βρσιν.
κα γνετο οτως. 31 κα εδεν θες τ πντα,
σα ποησεν, κα δο καλ λαν. κα γνετο
σπρα κα γνετο πρω, μρα κτη.
Gen 2:1
κσμος ατν. 2 κα συνετλεσεν θες ν τ
 μρ τ κτ τ ργα ατο, ποησεν, κα 
κατπαυσεν τ μρ τ βδμ π πντων
τν ργων ατο, ν ποησεν. 3 κα ηλγησεν
θες τν μραν τν βδμην κα γασεν
ατν, τι ν ατ κατπαυσεν π πντων τν
ργων ατο, ν ρξατο θες ποισαι. 4 Ατη
  ββλος γενσεως ορανο κα γς, τε γνετο,
  μρ ποησεν θες τν ορανν κα τν
 γν 5 κα πν χλωρν γρο πρ το γενσθαι 
π τς γς κα πντα χρτον γρο πρ το
νατελαι ο γρ βρεξεν θες π τν γν,
κα νθρωπος οκ ν ργζεσθαι τν γν, 6
πηγ δ νβαινεν κ τς γς κα πτιζεν πν
τ πρσωπον τς γς. 7 κα πλασεν θες τν
νθρωπον χον π τς γς κα νεφσησεν ες
τ πρσωπον ατο πνον ζως, κα γνετο
- 1
πλασεν. 9 κα ξαντειλεν θες τι κ τς γς
πν ξλον ραον ες ρασιν κα καλν ες
βρσιν κα τ ξλον τς ζως ν μσ τ
παραδεσ κα τ ξλον το εδναι γνωστν
καλο κα πονηρο. 10 ποταμς δ κπορεεται 
ξ Εδεμ ποτζειν τν παρδεισον κεθεν
φορζεται ες τσσαρας ρχς. 11 νομα τ ν 
Φισων οτος κυκλν πσαν τν γν Ευιλατ,
κε ο στιν τ χρυσον 12 τ δ χρυσον τς γς
κενης καλν κα κε στιν νθραξ κα
λθος πρσινος. 13 κα νομα τ ποταμ τ
δευτρ Γηων οτος κυκλν πσαν τν γν
Αθιοπας. 14 κα ποταμς τρτος Τγρις
οτος πορευμενος κατναντι σσυρων. δ
ποταμς τταρτος, οτος Εφρτης. 15 Κα 
λαβεν κριος θες τν νθρωπον, ν
πλασεν, κα θετο ατν ν τ παραδεσ
ργζεσθαι ατν κα φυλσσειν. 16 κα 
νετελατο κριος θες τ Αδαμ λγων π
παντς ξλου το ν τ παραδεσ βρσει 
φγ, 17 π δ το ξλου το γινσκειν καλν
κα πονηρν, ο φγεσθε π’ ατο δ’ ν
 μρ φγητε π’ ατο, θαντ ποθανεσθε.
18 Κα επεν κριος θες Ο καλν εναι τν
νθρωπον μνον ποισωμεν ατ βοηθν κατ’
ατν. 19 κα πλασεν θες τι κ τς γς
πντα τ θηρα το γρο κα πντα τ πετειν
το ορανο κα γαγεν ατ πρς τν Αδαμ
δεν, τ καλσει ατ, κα πν, ν κλεσεν
ατ Αδαμ ψυχν ζσαν, τοτο νομα ατο. 20
Κα κλεσεν Αδαμ νματα πσιν τος
κτνεσιν κα πσι τος πετεινος το ορανο
κα πσι τος θηροις το γρο, τ δ Αδαμ οχ 
ερθη βοηθς μοιος ατ. – 21 κα πβαλεν
θες κστασιν π τν Αδαμ, κα πνωσεν κα 
λαβεν μαν τν πλευρν ατο κα 
νεπλρωσεν σρκα ντ ατς. 22 κα 
κοδμησεν κριος θες τν πλευρν, ν
λαβεν π το Αδαμ, ες γυνακα κα γαγεν
ατν πρς τν Αδαμ. 23 κα επεν Αδαμ Τοτο
 νν στον κ τν στων μου κα σρξ κ τς
σαρκς μου ατη κληθσεται γυν, τι κ το
νδρς ατς λμφθη ατη. 24 νεκεν τοτου
καταλεψει νθρωπος τν πατρα ατο κα τν
μητρα ατο κα προσκολληθσεται πρς τν
 γυνακα ατο, κα σονται ο δο ες σρκα
μαν. 25 κα σαν ο δο γυμνο, τε Αδαμ κα
 γυν ατο, κα οκ σχνοντο.
Gen 3:1
τν π τς γς, ν ποησεν κριος θες κα 
επεν φις τ γυναικ Τ τι επεν θες Ο μ
φγητε π παντς ξλου το ν τ παραδεσ
2 κα επεν γυν τ φει π καρπο ξλου
το παραδεσου φαγμεθα, 3 π δ καρπο το
ξλου, στιν ν μσ το παραδεσου, επεν
θες Ο φγεσθε π’ ατο οδ μ ψησθε
ατο, να μ ποθνητε. 4 κα επεν φις τ
 γυναικ Ο θαντ ποθανεσθε 5 δει γρ
θες τι ν ν μρ φγητε π’ ατο,
διανοιχθσονται μν ο φθαλμο, κα σεσθε
ς θεο γινσκοντες καλν κα πονηρν. 6 κα 
εδεν γυν τι καλν τ ξλον ες βρσιν κα 
τι ρεστν τος φθαλμος δεν κα ραν
στιν το κατανοσαι, κα λαβοσα το καρπο
ατο φαγεν κα δωκεν κα τ νδρ ατς
μετ’ ατς, κα φαγον. 7 κα διηνοχθησαν ο 
φθαλμο τν δο, κα γνωσαν τι γυμνο 
 σαν, κα ρραψαν φλλα συκς κα ποησαν
αυτος περιζματα. 8 Κα κουσαν τν φωνν
κυρου το θεο περιπατοντος ν τ
παραδεσ τ δειλινν, κα κρβησαν τε Αδαμ
κα γυν ατο π προσπου κυρου το
θεο ν μσ το ξλου το παραδεσου. 9 κα 
κλεσεν κριος θες τν Αδαμ κα επεν ατ
Αδαμ, πο ε 10 κα επεν ατ Τν φωνν σου
 κουσα περιπατοντος ν τ παραδεσ κα 
φοβθην, τι γυμνς εμι, κα κρβην. 11 κα 
επεν ατ Τς νγγειλν σοι τι γυμνς ε μ
π το ξλου, ο νετειλμην σοι τοτου μνου
μ φαγεν π’ ατο, φαγες 12 κα επεν
Αδαμ γυν, ν δωκας μετ’ μο, ατη μοι 
δωκεν π το ξλου, κα φαγον. 13 κα επεν
κριος θες τ γυναικ Τ τοτο ποησας κα 
επεν γυν φις πτησν με, κα φαγον.
14 κα επεν κριος θες τ φει τι ποησας
τοτο, πικατρατος σ π πντων τν
κτηνν κα π πντων τν θηρων τς γς π 
τ στθει σου κα τ κοιλ πορεσ κα γν
φγ πσας τς μρας τς ζως σου. 15 κα 
χθραν θσω ν μσον σου κα ν μσον τς
 γυναικς κα ν μσον το σπρματς σου κα 
ν μσον το σπρματος ατς ατς σου
τηρσει κεφαλν, κα σ τηρσεις ατο
πτρναν. 16 κα τ γυναικ επεν Πληθνων
πληθυν τς λπας σου κα τν στεναγμν σου,
ν λπαις τξ τκνα κα πρς τν νδρα σου
ποστροφ σου, κα ατς σου κυριεσει. 17 τ
δ Αδαμ επεν τι κουσας τς φωνς τς
 γυναικς σου κα φαγες π το ξλου, ο
νετειλμην σοι τοτου μνου μ φαγεν π’
ατο, πικατρατος γ ν τος ργοις σου ν
λπαις φγ ατν πσας τς μρας τς ζως
σου 18 κνθας κα τριβλους νατελε σοι, κα 
φγ τν χρτον το γρο. 19 ν δρτι το
προσπου σου φγ τν ρτον σου ως το
ποστρψαι σε ες τν γν, ξ ς λμφθης τι 
 γ ε κα ες γν πελεσ. – 20 κα κλεσεν
Αδαμ τ νομα τς γυναικς ατο Ζω, τι 
ατη μτηρ πντων τν ζντων. 21 Κα 
ποησεν κριος θες τ Αδαμ κα τ γυναικ 
ατο χιτνας δερματνους κα νδυσεν
ατος. – 22 κα επεν θες δο Αδαμ γγονεν
ς ες ξ μν το γινσκειν καλν κα 
πονηρν, κα νν μποτε κτεν τν χερα κα 
λβ το ξλου τς ζως κα φγ κα ζσεται 
- 2
θες κ το παραδεσου τς τρυφς
ργζεσθαι τν γν, ξ ς λμφθη. 24 κα 
ξβαλεν τν Αδαμ κα κατκισεν ατν
πναντι το παραδεσου τς τρυφς κα ταξεν
τ χερουβιμ κα τν φλογνην ομφααν τν
στρεφομνην φυλσσειν τν δν το ξλου τς
ζως.
συλλαβοσα τεκεν τν Καιν κα επεν
κτησμην νθρωπον δι το θεο. 2 κα 
προσθηκεν τεκεν τν δελφν ατο τν Αβελ.
κα γνετο Αβελ ποιμν προβτων, Καιν δ ν
ργαζμενος τν γν. 3 κα γνετο μεθ’ μρας
 νεγκεν Καιν π τν καρπν τς γς θυσαν
τ κυρ, 4 κα Αβελ νεγκεν κα ατς π τν
πρωτοτκων τν προβτων ατο κα π τν
στετων ατν. κα πεδεν θες π Αβελ κα 
π τος δροις ατο, 5 π δ Καιν κα π τας
θυσαις ατο ο προσσχεν. κα λπησεν τν
Καιν λαν, κα συνπεσεν τ προσπ. 6 κα 
επεν κριος θες τ Καιν να τ περλυπος
γνου, κα να τ συνπεσεν τ πρσωπν σου 7
οκ, ν ρθς προσενγκς, ρθς δ μ
διλς, μαρτες σχασον πρς σ
ποστροφ ατο, κα σ ρξεις ατο. 8 κα 
επεν Καιν πρς Αβελ τν δελφν ατο
Διλθωμεν ες τ πεδον. κα γνετο ν τ εναι 
ατος ν τ πεδ κα νστη Καιν π Αβελ
τν δελφν ατο κα πκτεινεν ατν. 9 κα 
επεν θες πρς Καιν Πο στιν Αβελ
δελφς σου δ επεν Ο γινσκω μ φλαξ
το δελφο μο εμι γ 10 κα επεν θες Τ 
ποησας φων αματος το δελφο σου βο
πρς με κ τς γς. 11 κα νν πικατρατος σ
π τς γς, χανεν τ στμα ατς δξασθαι 
τ αμα το δελφο σου κ τς χειρς σου 12
τι ργ τν γν, κα ο προσθσει τν σχν
ατς δονα σοι στνων κα τρμων σ π τς
 γς. 13 κα επεν Καιν πρς τν κριον Μεζων
ατα μου το φεθνα με 14 ε κβλλεις με
σμερον π προσπου τς γς κα π το
προσπου σου κρυβσομαι, κα σομαι στνων
κα τρμων π τς γς, κα σται πς
ερσκων με ποκτενε με. 15 κα επεν ατ
κριος θες Οχ οτως πς ποκτενας Καιν
πτ κδικομενα παραλσει. κα θετο κριος
θες σημεον τ Καιν το μ νελεν ατν
πντα τν ερσκοντα ατν. 16 ξλθεν δ Καιν
π προσπου το θεο κα κησεν ν γ Ναιδ
κατναντι Εδεμ. 17 Κα γνω Καιν τν γυνακα
ατο, κα συλλαβοσα τεκεν τν Ενωχ κα ν
οκοδομν πλιν κα πωνμασεν τν πλιν π 
τ νματι το υο ατο Ενωχ. 18 γενθη δ
τ Ενωχ Γαιδαδ, κα Γαιδαδ γννησεν τν
Μαιηλ, κα Μαιηλ γννησεν τν Μαθουσαλα,
κα Μαθουσαλα γννησεν τν Λαμεχ. 19 κα 
λαβεν αυτ Λαμεχ δο γυνακας, νομα τ
μι Αδα, κα νομα τ δευτρ Σελλα. 20 κα 
τεκεν Αδα τν Ιωβελ οτος ν πατρ
οκοντων ν σκηνας κτηνοτρφων. 21 κα 
νομα τ δελφ ατο Ιουβαλ οτος ν
καταδεξας ψαλτριον κα κιθραν. 22 Σελλα δ
τεκεν κα ατ τν Θοβελ, κα ν σφυροκπος
χαλκες χαλκο κα σιδρου δελφ δ Θοβελ
Νοεμα. 23 επεν δ Λαμεχ τας αυτο γυναιξν
Αδα κα Σελλα, κοσατ μου τς φωνς,
 γυνακες Λαμεχ, νωτσασθ μου τος λγους,
τι νδρα πκτεινα ες τραμα μο κα 
 νεανσκον ες μλωπα μο, 24 τι πτκις
κδεδκηται κ Καιν, κ δ Λαμεχ  
βδομηκοντκις πτ. 25 γνω δ Αδαμ Ευαν
τν γυνακα ατο, κα συλλαβοσα τεκεν υν
κα πωνμασεν τ νομα ατο Σηθ λγουσα
ξανστησεν γρ μοι θες σπρμα τερον ντ 
Αβελ, ν πκτεινεν Καιν. 26 κα τ Σηθ γνετο
υς, πωνμασεν δ τ νομα ατο Ενως
οτος λπισεν πικαλεσθαι τ νομα κυρου
το θεο.
Gen 5:1
ποησεν θες τν Αδαμ, κατ’ εκνα θεο
ποησεν ατν 2 ρσεν κα θλυ ποησεν
ατος κα ελγησεν ατος. κα πωνμασεν
τ νομα ατν Αδαμ, μρ ποησεν
ατος. 3 ζησεν δ Αδαμ διακσια κα 
τρικοντα τη κα γννησεν κατ τν δαν
ατο κα κατ τν εκνα ατο κα 
πωνμασεν τ νομα ατο Σηθ. 4 γνοντο δ
α μραι Αδαμ μετ τ γεννσαι ατν τν Σηθ
πτακσια τη, κα γννησεν υος κα 
θυγατρας. 5 κα γνοντο πσαι α μραι 
Αδαμ, ς ζησεν, ννακσια κα τρικοντα τη,
κα πθανεν. 6 ζησεν δ Σηθ διακσια κα 
πντε τη κα γννησεν τν Ενως. 7 κα ζησεν
Σηθ μετ τ γεννσαι ατν τν Ενως
πτακσια κα πτ τη κα γννησεν υος κα 
θυγατρας. 8 κα γνοντο πσαι α μραι Σηθ
ννακσια κα δδεκα τη, κα πθανεν. 9 Κα 
ζησεν Ενως κατν νενκοντα τη κα 
γννησεν τν Καιναν. 10 κα ζησεν Ενως μετ
τ γεννσαι ατν τν Καιναν πτακσια κα 
δκα πντε τη κα γννησεν υος κα 
θυγατρας. 11 κα γνοντο πσαι α μραι 
Ενως ννακσια κα πντε τη, κα πθανεν. 12
Κα ζησεν Καιναν κατν βδομκοντα τη κα 
γννησεν τν Μαλελεηλ. 13 κα ζησεν Καιναν
μετ τ γεννσαι ατν τν Μαλελεηλ
πτακσια κα τεσσαρκοντα τη κα γννησεν
υος κα θυγατρας. 14 κα γνοντο πσαι α 
 μραι Καιναν ννακσια κα δκα τη, κα 
πθανεν. 15 Κα ζησεν Μαλελεηλ κατν κα 
ξκοντα πντε τη κα γννησεν τν Ιαρεδ. 16
κα ζησεν Μαλελεηλ μετ τ γεννσαι ατν
τν Ιαρεδ πτακσια κα τρικοντα τη κα 
γννησεν υος κα θυγατρας. 17 κα γνοντο
πσαι α μραι Μαλελεηλ κτακσια κα 
- 3
ζησεν Ιαρεδ κατν κα ξκοντα δο τη κα 
γννησεν τν Ενωχ. 19 κα ζησεν Ιαρεδ μετ τ
 γεννσαι ατν τν Ενωχ κτακσια τη κα 
γννησεν υος κα θυγατρας. 20 κα γνοντο
πσαι α μραι Ιαρεδ ννακσια κα ξκοντα
δο τη, κα πθανεν. 21 Κα ζησεν Ενωχ 
κατν κα ξκοντα πντε τη κα γννησεν
τν Μαθουσαλα. 22 εηρστησεν δ Ενωχ τ
θε μετ τ γεννσαι ατν τν Μαθουσαλα
διακσια τη κα γννησεν υος κα 
θυγατρας. 23 κα γνοντο πσαι α μραι 
Ενωχ τριακσια ξκοντα πντε τη. 24 κα 
εηρστησεν Ενωχ τ θε κα οχ ηρσκετο, τι 
μετθηκεν ατν θες. 25 Κα ζησεν
Μαθουσαλα κατν κα ξκοντα πτ τη κα 
γννησεν τν Λαμεχ. 26 κα ζησεν
Μαθουσαλα μετ τ γεννσαι ατν τν Λαμεχ 
κτακσια δο τη κα γννησεν υος κα 
θυγατρας. 27 κα γνοντο πσαι α μραι 
Μαθουσαλα, ς ζησεν, ννακσια κα ξκοντα
ννα τη, κα πθανεν. 28 Κα ζησεν Λαμεχ 
κατν γδοκοντα κτ τη κα γννησεν υν
29 κα πωνμασεν τ νομα ατο Νωε λγων
Οτος διαναπασει μς π τν ργων μν
κα π τν λυπν τν χειρν μν κα π
τς γς, ς κατηρσατο κριος θες. 30 κα 
ζησεν Λαμεχ μετ τ γεννσαι ατν τν Νωε
πεντακσια κα ξκοντα πντε τη κα 
γννησεν υος κα θυγατρας. 31 κα γνοντο
πσαι α μραι Λαμεχ πτακσια κα 
πεντκοντα τρα τη, κα πθανεν. 32 Κα ν
Νωε τν πεντακοσων κα γννησεν Νωε τρες
υος, τν Σημ, τν Χαμ, τν Ιαφεθ.
Gen 6:1
ατος. 2 δντες δ ο υο το θεο τς
θυγατρας τν νθρπων τι καλα εσιν,
λαβον αυτος γυνακας π πασν, ν
ξελξαντο. 3 κα επεν κριος θες Ο μ
καταμεν τ πνεμ μου ν τος νθρποις
τοτοις ες τν ανα δι τ εναι ατος
σρκας, σονται δ α μραι ατν κατν
εκοσι τη. 4 ο δ γγαντες σαν π τς γς ν
τας μραις κεναις κα μετ’ κενο, ς ν
εσεπορεοντο ο υο το θεο πρς τς
θυγατρας τν νθρπων κα γεννσαν
αυτος κενοι σαν ο γγαντες ο π’ ανος,
ο νθρωποι ο νομαστο. 5 δν δ κριος
θες τι πληθνθησαν α κακαι τν
νθρπων π τς γς κα πς τις διανοεται ν
τ καρδ ατο πιμελς π τ πονηρ πσας
τς μρας, 6 κα νεθυμθη θες τι ποησεν
τν νθρωπον π τς γς, κα διενοθη. 7 κα 
επεν θες παλεψω τν νθρωπον, ν
ποησα, π προσπου τς γς π νθρπου
ως κτνους κα π ρπετν ως τν πετεινν
το ορανο, τι θυμθην τι ποησα ατος.
8 Νωε δ ερεν χριν ναντον κυρου το θεο.
9 Αται δ α γενσεις Νωε Νωε νθρωπος
δκαιος, τλειος ν ν τ γενε ατο τ θε
εηρστησεν Νωε. 10 γννησεν δ Νωε τρες
υος, τν Σημ, τν Χαμ, τν Ιαφεθ. 11 φθρη δ
  γ ναντον το θεο, κα πλσθη γ
δικας. 12 κα εδεν κριος θες τν γν, κα 
 ν κατεφθαρμνη, τι κατφθειρεν πσα σρξ
τν δν ατο π τς γς. 13 κα επεν θες
πρς Νωε Καιρς παντς νθρπου κει 
ναντον μου, τι πλσθη γ δικας π’
ατν, κα δο γ καταφθερω ατος κα τν
 γν. 14 ποησον ον σεαυτ κιβωτν κ ξλων
τ&epsi