PDF που παράγονται χρησιμοποιώντας την ανοικτού περιεχομένου εργαλειοθήκη mwlib. Βλέπε http://code.pediapress.com/ για περισσότερεςπληροφορίες.

PDF generated at: Fri, 17 Dec 2010 10:53:27 UTC

Εξερευνητές Θαλασσοπόροικαι Περιηγητές

ΠεριεχόμεναΆρθραΑμερικανοί Εξερευνητές 1

Κάρολος Φραγκίσκος Χωλ 2

Κάρολος Φραγκίσκος Χωλ 2

Βρετανοί Εξερευνητές 3

Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας 4

Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας 4

Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ 9

Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ 9

Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ 10

Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ 10

Γάλλοι Εξερευνητές 13

Ζακ Καρτιέ 14

Ζακ Καρτιέ 14

Ζακ-Υβ Κουστώ 18

Ζακ-Υβ Κουστώ 18

Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν 21

Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν 21

Γερμανοί Εξερευνητές 25

Αλεξάντερ φον Χούμπολτ 26

Αλεξάντερ φον Χούμπολτ 26

Δανοί Εξερευνητές 30

Βίτους Μπέρινγκ 31

Βίτους Μπέρινγκ 31

Έλληνες Εξερευνητές 32

Πέδρο δε Κάνδια 33

Πέδρο δε Κάνδια 33

Παναγιώτης Ποταγός 34

Παναγιώτης Ποταγός 34

Ισπανοί Εξερευνητές 36

Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο 37

Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο 37

Πέδρο ντε Βαλδίβια 38

Πέδρο ντε Βαλδίβια 38

Χερνάντο Κορτέζ 39

Χερνάντο Κορτέζ 39

Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα 40

Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα 40

Φρανθίσκο Πιθάρο 42

Φρανθίσκο Πιθάρο 42

Βισέντε Γιανιές Πινσόν 44

Βισέντε Γιανιές Πινσόν 44

Χριστόφορος Κολόμβος 46

Χριστόφορος Κολόμβος 46

Ιταλοί Εξερευνητές 48

Μάρκο Πόλο 49

Μάρκο Πόλο 49

Λιβανέζοι Εξερευνητές 50

Πέπε Άμπεντ 51

Πέπε Άμπεντ 51

Νεοζηλανδοί Εξερευνητές 53

Έντμουντ Χίλαρι 54

Έντμουντ Χίλαρι 54

Νορβηγοί Εξερευνητές 56

Ρόαλντ Αμούνδσεν 57

Ρόαλντ Αμούνδσεν 57

Πολωνοί Εξερευνητές 61

Μάρεκ Καμίνσκι 62

Μάρεκ Καμίνσκι 62

Πορτογάλοι Εξερευνητές 67

Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος 68

Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος 68

Φερδινάνδος Μαγγελάνος 70

Φερδινάνδος Μαγγελάνος 70

Βάσκο ντα Γκάμα 72

Βάσκο ντα Γκάμα 72

Βαρθολομαίος Ντιάζ 74

Βαρθολομαίος Ντιάζ 74

Θαλασσοπόροι 75

Βρετανοί Θαλασσοπόροι 76

Φίλιπ Κάρτερετ 77

Φίλιπ Κάρτερετ 77

Τζέιμς Κουκ 78

Τζέιμς Κουκ 78

Έντουαρντ Μπέλτσερ 82

Έντουαρντ Μπέλτσερ 82

Γουίλιαμ Ντάμπιερ 83

Γουίλιαμ Ντάμπιερ 83

Γάλλοι Θαλασσοπόροι 85

Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβί 86

Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ 86

Έλληνες Θαλασσοπόροι 89

Επαμεινώνδας Δημόπουλος 90

Επαμεινώνδας Δημόπουλος 90

Ευθυμένης ο Μασσαλιώτης 91

Ευθυμένης ο Μασσαλιώτης 91

Δον Θεόδωρος Γκριέγκο 92

Δον Θεόδωρος Γκριέγκο 92

Φραγκίσκος Κάλμπος 94

Φραγκίσκος Κάλμπος 94

Ιωάννης Φωκάς (θαλασσοπόρος) 95

Ιωάννης Φωκάς (θαλασσοπόρος) 95

Σκύλαξ ο Καρυανδεύς 97

Σκύλαξ ο Καρυανδεύς 97

Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης 98

Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης 98

Κωλαίος ο Σάμιος 100

Κωλαίος ο Σάμιος 100

Πέτρος Μαρτίνος 101

Πέτρος Μαρτίνος 101

Μιχαήλ (εξερευνητής) 102

Μιχαήλ (εξερευνητής) 102

Αρχαίοι Έλληνες Θαλασσοπόροι 103

Έλπις 104

Έλπις 104

Ίππαλος 105

Ίππαλος 105

Πυθέας ο Μασσαλιώτης 106

Πυθέας ο Μασσαλιώτης 106

Ισλανδοί & Γροιλανδοί Θαλασσοπόροι 108

Θόρφιν Καρλσέφνι 109

Θόρφιν Καρλσέφνι 109

Θόρβαλντ Έρικσον 110

Θόρβαλντ Έρικσον 110

Λέιφ Έρικσον 111

Λέιφ Έρικσον 111

Μπιόρνι Χέριολφσον 112

Μπιόρνι Χέριολφσον 112

Ισπανοί Θαλασσοπόροι 113

Φραγκίσκος Γκάλι 114

Φραγκίσκος Γκάλι 114

Χουάν ντε λα Κόσα 115

Χουάν ντε λα Κόσα 115

Αλβάρο ντε Μεντάνια 116

Αλβάρο ντε Μεντάνια 116

Αμέριγκο Βεσπούτσι 118

Αμέριγκο Βεσπούτσι 118

Αντόνιο Πιγκαφέττα 120

Αντόνιο Πιγκαφέττα 120

Τζιοβάννι Καμπότο 121

Τζιοβάννι Καμπότο 121

Ιταλοί Θαλασσοπόροι 124

Τζιοβάννι Καμπότο 125

Τζιοβάννι Καμπότο 125

Καρχηδόνιοι Θαλασσοπόροι 128

Οφέλας 129

Οφέλας 129

Νορβηγοί Θαλασσοπόροι 130

Γκρίμουρ Καμπάν 131

Γκρίμουρ Καμπάν 131

Έρικ ο Ερυθρός 132

Έρικ ο Ερυθρός 132

Ινγκόλφουρ Άρναρσον 133

Ινγκόλφουρ Άρναρσον 133

Φλόκι Βίλκγερνταρσον 134

Φλόκι Βίλκγερνταρσον 134

Νάντοντ 135

Νάντοντ 135

Οθωμανοί Θαλασσοπόροι 136

Πίρι Ρέις 137

Πίρι Ρέις 137

Ολλανδοί Θαλασσοπόροι 139

Γιάκομπ Λε Μερ 140

Γιάκομπ Λε Μερ 140

Γουλιέλμος Μπάρεντς 141

Γουλιέλμος Μπάρεντς 141

Χέντρικ Μπράουερ 142

Χέντρικ Μπράουερ 142

Γουίλεμ Σχούτεν 143

Γουίλεμ Σχούτεν 143

Άμπελ Τάσμαν 144

Άμπελ Τάσμαν 144

Σουηδοί Θαλασσοπόροι 146

Γκάρνταρ Σβάβαρσον 147

Γκάρνταρ Σβάβαρσον 147

Περιηγητές 148

Άραβες Περιηγητές 149

Αμπντ-Αλ Λατίφ 150

Αμπντ-Αλ Λατίφ 150

Αμερικανοί Περιηγητές 151

Ίρβιγκ Μανάττ 152

Ίρβιγκ Μανάττ 152

Βρετανοί Περιηγητές 153

Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ 154

Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ 154

Γάλλοι Περιηγητές 156

Κλοντ Γκαι 157

Κλοντ Γκαι 157

Φρανσουά Πουκεβίλ 158

Φρανσουά Πουκεβίλ 158

Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ 160

Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ 160

Ζαν ντε Τεβενό 163

Ζαν ντε Τεβενό 163

Ιταλοί Περιηγητές 165

Κυριακός Αγκωνίτης 166

Κυριακός Αγκωνίτης 166

Πιέτρο ντελα Βάλλε 167

Πιέτρο ντελα Βάλλε 167

Αουρέλιο Παλμιέρι 169

Αουρέλιο Παλμιέρι 169

Τούρκοι Περιηγητές 170

Εβλιγιά Τσελεμπή 171

Εβλιγιά Τσελεμπή 171

ΠαραπομπέςΠηγές άρθρων και Συνεισφέροντες 174Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες 176

Άδειες ΆρθρουΆδεια 178

1

Αμερικανοί Εξερευνητές

2

Κάρολος Φραγκίσκος Χωλ

Κάρολος Φραγκίσκος Χωλ

O Κάρολος Φραγκίσκος Χωλ

Ο Κάρολος Φραγκίσκος Χωλ (Charles FrancisHall, 1821 - 8 Νοεμβρίου 1871) ήταν Αμερικανόςεξερευνητής.

Σημαντικός εξερευνητής της Αρκτικής. Το 1860ακολουθώντας τον Πλοίαρχο Μπάντιγκτον στηναποστολή του στον Βόρειο Πόλο, παρέμεινε επί 20μήνες κοντά στους Εσκιμώους των οποίων έμαθε τηγλώσσα. Σε δεύτερο ταξίδι του έφθασε μέχρι τη Γητου Βασιλέως Γουλιέλμου, όπου και ανακάλυψελείψανα της αποστολής Φράγκλιν. Το 1871επιβαίνοντας στο πλοίο «Πολικός» έφτασε μέχρι τογεωγραφικό πλάτος των 82° 16΄.

Τα κυριότερα έργα του είναι: η «Ζωή με τουςΕσκιμώους» και η «Ιστορία της Β΄ Αρκτικήςαποστολής».

3

Βρετανοί Εξερευνητές

4

Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας

Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας

Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας

Ο Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας (8 Ιανουαρίου 1823 – 7Ιανουαρίου 1913) ήταν Ουαλός φυσιοδίφης, ανθρωπολόγος καιβιολόγος. Η ανεξάρτητη πρόταση του Γουάλας για τη θεωρίατης εξέλιξης προέτρεψε τον Δαρβίνο να δημοσιοποιήσει τηνδική του πιο ανεπτυγμένη και βασισμένη σε μεγαλύτερηέρευνα, αλλά ανέκδοτη, θεωρία νωρίτερα από ότι ο ίδιοςεπιθυμούσε. Ο Γουάλας είναι επίσης γνωστός ως ο "πατέραςτης βιογεωγραφίας".

Πρώτα χρόνια

Ο Γουάλας γεννήθηκε στο Ουσκ, του Monmouthshire στηνΟυαλία. Ήταν το όγδοο από τα εννέα παιδιά του Τόμας ΒερΟυάλας και της Μαίρη Ανν Γκρίνελ. Πήγε σχολείο στοΧέρτφορντ μέχρι που η οικονομικές δυσκολίες της οικογένειάςτου τον ανάγκασαν να σταματήσει το 1836. Εργάστηκε ωςτοπογράφος μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του Ουίλιαμ. Το1844, προσελήφθη ως δάσκαλος στο Collegiate School στο Λέστερ. Μετά το θάνατο του αδερφού του Ουίλιαμτο 1845 άφησε τη θέση του ως δάσκαλος για να αναλάβει την επιχείρηση του αδερφού του.

Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας 5

Ο Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας στην Σινγκαπούρη το1862

Εξερεύνηση και μελέτη του φυσικούκόσμου

Το 1848, ο Γουάλας, μαζί με τον φυσιοδίφη Χένρι ΟυόλτερΜπέιτς, τον οποίο είχε γνωρίσει στο Λέστερ (Leicester),αναχώρησε για την Βραζιλία, για να συλλέξει δείγματα από τοΤροπικό Δάσος του Αμαζονίου, προκειμένου να συγκεντρώσειστοιχεία που θα έλυναν το γρίφο της προέλευσης των ειδών.Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος της συλλογής του καταστράφηκεόταν το πλοίο τους έπιασε φωτιά και βυθίστηκε κατά τηνεπιστροφή τους στη Βρετανία το 1852.

Από το 1854 ως το 1862, ταξίδεψε Αρχιπέλαγος της Μαλαισίαςή Ανατολικές Ινδίες (σημερινή Μαλαισία) και στην Ινδονησία,για να μαζέψει δείγματα και να μελετήσει τη φύση. Οιπαρατηρήσεις του για τις συγκεκριμένες ζωολογικέςδιαφοροποιήσεις σε μια περιορισμένη ζώνη στο αρχιπέλαγος,τον οδήγησαν στην υπόθεση του ζωογεωγραφικού συνόρου πουείναι γνωστό ως γραμμή Γουάλας (Wallace line). Τααποτελέσματα της μελέτης του σε αυτή την περιοχήδημοσιεύτηκαν εντέλει το 1869, υπό τον τίτλο The MalayArchipelago.

Θεωρία της εξέλιξης

Το 1855, δημοσίευσε μία διατριβή, "On the Law Which hasRegulated the Introduction of Species" (1855) [1], στην οποία είχε συγκεντρώσει και αριθμήσει γενικέςπαρατηρήσεις σχετικά με τη γεωγραφική και γεωλογική κατανομή των ειδών (βιογεωγραφία), και κατέληγεστο συμπέρασμα ότι "Κάθε είδος έχει έρθει στη ζωή συμπτωματικά τον ίδιο χρόνο και στην ίδια περιοχή μεκάποιο άλλο αρκετά συγγενικό είδος." Η διατριβή αυτή αποτελούσε προπομπό της βαρυσήμαντης διατριβήςπου θα δημοσίευε τρία χρόνια αργότερα.

Ο Γουάλας είχε συναντήσει πρόσκαιρα τον Δαρβίνο, και ήταν ένας από τους πολλούς με τους οποίους οΔαρβίνος αλληλογραφούσε και αντλούσε υποστήριξη από τις παρατηρήσεις τους για τις θεωρίες του. ΟΓουάλας ήξερε πως ο Δαρβίνος ενδιαφερόταν για το θέμα της προέλευσης των ειδών και εμπιστευόταν τηνάποψή του για αυτό το θέμα. Έτσι, του έστειλε το δοκίμιό του "On the Tendency of Varieties to DepartIndefinitely From the Original Type" (1858) [2], και του ζήτησε να γράψει μια κριτική για αυτό. Στις 18 Ιουνίου1858 ο Δαρβίνος έλαβε το χειρόγραφο από τον Γουάλας. Παρόλο που το δοκίμιο του Γουάλας δενχρησιμοποιούσε ακόμη την έννοια της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου, έδινε έμφαση σε μια εξελικτικήδιαφοροποίηση των ειδών από κάποια άλλα παρόμοια είδη. Με αυτή την έννοια, ήταν ουσιαστικά η ίδιαθεωρία με την οποία είχε ασχοληθεί επί είκοσι χρόνια ο Δαρβίνος, αλλά δεν είχε εκδώσει ακόμα. Ο Δαρβίνοςέγραψε σε ένα γράμμα του στον Κάρολο Λάιελ "δεν θα μπορούσε να το συνοψίσει καλύτερα! Ακόμα και οιόροι του θα μπορούσαν να είναι επικεφαλίδες στα κεφάλαιά μου!" Αν και ο Γουάλας δεν είχε ζητήσει ναδημοσιευθεί το δοκίμιό του, ο Κάρολος Λάιελ και ο Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ αποφάσισαν να το παρουσιάσουν,μαζί με αποσπάσματα μιας διατριβής που είχε γράψει ο Δαρβίνος το 1844 και είχε κρατήσει μυστική, στηνLinnean Society του Λονδίνου, την 1 Ιουλίου 1858, υπογραμμίζοντας την προτεραιότητα του Δαρβίνου.

Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας 6

Ο Γουάλας δέχτηκε αυτό το διακανονισμό, ευγνωμονώντας τους που τον είχαν συμπεριλάβει. Ο Δαρβίνοςέχαιρε μεγαλύτερης κοινωνικής και επιστημονικής εκτίμησης από τον Γουάλας εκείνη την εποχή, και ήταναπίθανο οι απόψεις του Γουάλας για την εξέλιξη να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Αν και μοιράστηκε τηνανακάλυψη με το Δαρβίνο, ενώ δεν θεωρήθηκε ποτέ κοινωνικά ισάξιος με αυτόν και την υπόλοιπηεπιστημονική ελίτ των Βρετανών φυσιοδιφών, ο Γουάλας απέκτησε μεγαλύτερη πρόσβαση στους στενούςεπιστημονικούς κύκλους μετά την μεσολάβηση υπέρ του από τον Δαρβίνο. Όταν επέστρεψε στην Αγγλία, οΓουάλας συναντήθηκε με τον Δαρβίνο, και οι δυο τους διατήρησαν φιλικές σχέσεις.

Θρησκευτικές απόψεις, και εφαρμογή της θεωρίας στο ανθρώπινο είδοςΣε ένα γράμμα του προς κάποιον συγγενή του το 1861 ο Γουάλας έγραψε: "Νομίζω ότι έχω ακούσει αρκετά καιέχω ζυγίσει αρκετά τις αποδείξεις και των δύο πλευρών, και παραμένω δύσπιστος απέναντι σε όλα σχεδόνόσα θεωρείτε ως τις πιο ιερές αλήθειες... Βλέπω πολλά αξιοθαύμαστα σε όλες τις θρησκείες... Αλλά για το ανυπάρχει Θεός και για το ποια είναι η φύση Του, αν έχουμε αθάνατη ψυχή ή όχι, ή για το ποια μπορεί να είναι ηκατάστασή μας μετά τον θάνατο, δεν έχω κανένα φόβο ότι θα πρέπει να υποφέρω για την μελέτη της φύσηςκαι την αναζήτηση της αλήθειας..."Το 1864, πριν ο Δαρβίνος ασχοληθεί δημόσια με το θέμα—αν και κάποιοι άλλοι το είχαν κάνει—ο Γουάλαςδημοσίευσε την διατριβή, The Origin of Human Races and the Antiquity of Man Deduced from the Theory of'Natural Selection', σε μια προσπάθεια εφαρμογής της θεωρίας στο ανθρώπινο είδος. Αργότερα ο Γουάλαςέγινε πνευματιστής, και διατηρούσε την άποψη ότι η φυσική επιλογή δεν μπορεί να δικαιολογήσει τηνμαθηματική, καλλιτεχνική ή μουσική διάνοια, καθώς και τις μεταφυσικές ικανότητες, ή το πνεύμα και τοχιούμορ. Καθώς και ότι κάτι από το "αφανές σύμπαν του Πνεύματος" είχε επέμβει τουλάχιστον τρεις φορέςστην ιστορία: 1. Η δημιουργία της ζωής από ανόργανη ύλη. 2. Η ύπαρξη της συνείδησης στους ανώτερουςοργανισμούς. 3. Η ύπαρξη των προαναφερθέντων ικανοτήτων (μαθηματική διάνοια κλπ.) στο ανθρώπινοείδος. Επίσης πίστευε πως η αιτία ύπαρξης του σύμπαντος ήταν η ανάπτυξη του ανθρώπινου πνεύματος.Αυτές οι απόψεις ενόχλησαν ιδιαίτερα τον Δαρβίνο, που πίστευε ότι οι πνευματικές αναφορές δεν ήταναπαραίτητες και ότι η σεξουαλική επιλογή μπορούσε εύκολα να εξηγήσει τέτοια μη-προσαρμοσμέναφαινόμενα.Σε πολλές αναφορές στην ιστορία της εξέλιξης, ο Γουάλας υποβιβάζεται στον απλό ρόλο του "ερεθίσματος"που παρακίνησε το Δαρβίνο να δημοσιεύσει τη θεωρία του. Στην πραγματικότητα, ο Γουάλας ανέπτυξε τιςδικές του απόψεις περί εξέλιξης, που απέκλιναν από αυτές του Δαρβίνου, και θεωρήθηκε από πολλούς(κυρίως από τον Δαρβίνο) ως ο κύριως στοχαστής της εξέλιξης στην εποχή του, του οποίου οι ιδέες δενμπορούσαν να αγνοηθούν. Το όνομά του αναφέρεται πιο συχνά από οποιουδήποτε άλλου φυσιοδίφη στοDescent of Man του Δαρβίνου.

Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας 7

Ο Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας, και η υπογραφή του από τοπρώτο φύλλο του Darwinism (1889)

Πρωτοπόρος στον τομέα τηςοικολογίας

Ο Γουάλας ήταν ο πρώτος που πρότεινε την ύπαρξη"βιογεωγραφίας" των ειδών", και για αυτό θεωρείταιένας από τους πρωτοπόρους στον τομέα της οικολογίαςκαι της βιογεωγραφίας.

Βραβεία

Ανάμεσα στα πολλά βραβεία που απενεμείθησαν στονΓουάλας ήταν τα βραβεία Order of Merit (1908), CopleyMedal της Royal Society (1908), Founder's Medal τηςRoyal Geographical Society (1892), και Gold Medal τηςLinnean Society (1892).

Επίσης κάποιοι κρατήρες στον πλανήτη Άρη και στηΣελήνη πήραν το όνομά του.

Πηγές

• Wallace, Alfred Russel (1889). Darwinism, Chapter 15.[3]

Εκδόσεις

• Wallace, Alfred Russel (2000; originally published1869). The Malay Archipelago. Singapore: Periplus Press. ISBN 962-593-645-9.

• Wallace, Alfred Russel (1870). Contributions to the Theory of Natural Selection.• Wallace, Alfred Russel (1876). The Geographical Distribution of Animals.• Wallace, Alfred Russel (1898). Vaccination A Delusion. Swan Sonnenschein & Co.

Εξωτερικές συνδέσεις• The Alfred Russel Wallace Page [4]

• Alfred Russel Wallace, The Malay Archipelago [5]

• Έργα του Alfred Russel Wallace [6] στο Project Gutenberg

Βιβλία για τον Γουάλας• Just Before the Origin: Alfred Russel Wallace's Theory of Evolution από τον John Langdon Brooks ISBN

1-58348-111-7• The Spice Islands Voyage: The Quest for Alfred Wallace, the Man Who Shared Darwin's Discovery of Evolution

από τον Tim Severin ISBN 0-7867-0721-6• My Life αυτοβιογραφία : (1905) Alfred Russel Wallace By Chapman & Hall, Ltd., London• Song of the Dodo από τον David Quammen ISBN 0-684-82712-3

Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας 8

Παραπομπές[1] http:/ / www. wku. edu/ %7Esmithch/ wallace/ S020. htm[2] http:/ / www. wku. edu/ %7Esmithch/ wallace/ S043. htm[3] http:/ / www. wku. edu/ ~smithch/ wallace/ S724CH15. htm[4] http:/ / www. wku. edu/ ~smithch/ index1. htm[5] http:/ / www. worldwideschool. org/ library/ books/ geo/ travel/ TheMalayArchipelagoVolume1/ toc. html[6] http:/ / www. gutenberg. org/ author/ Alfred+ Russel+ Wallace

9

Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ

Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ

Ο Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ

Ο Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ (6 Ιουνίου 1868 – 29 Μαρτίου1912) ήταν αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού τηςΒρετανίας, που έγινε γνωστός μέσα από τις δύο αποστολέςεξερεύνησης της Ανταρκτικής. Η πρώτη ήταν η "αποστολήDiscovery" από τη Βρετανία, μεταξύ του 1901–04, και ηδεύτερη η αποστολή για την ανακάλυψη του Νότιου Πόλου(Terra Nova Expedition), μεταξύ 1910-13.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης, τα μέλη της αποστολήςτης οποίας ηγούνταν, έφτασαν μέχρι τον Πόλο, τον οποίοόμως είχε προλάβει να ανακαλύψει λίγες μέρες νωρίτερα οΝορβηγός Ρόαλντ Αμούνδσεν. Απογοητευμένοι, ξεκίνησανγια να επιστρέψουν πίσω, αλλά κατά τη διάρκεια τηςεπιστροφής τους αυτός και οι τέσσερις σύντροφοι τουυπέκυψαν στην κούραση, την πείνα και τις άσχημεςκαιρικές συνθήκες. Ο τρόπος με τον οποίο προήλθε οθάνατός του μεγάλωσε ακόμα περισσότερο την φήμη του,κάνοντας τον λαϊκό ήρωα στη Μεγάλη Βρετανία.

10

Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ

Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ

Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ

Ο Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ, (30 Ιουνίου, 1817 – 10 Δεκεμβρίου,1911) ήταν Άγγλος βοτανολόγος και πνευματιστής.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Halesworth, του Σάφολκ (Suffolk). Ήταν ο δεύτεροςγιός του γνωστού βοτανολόγου Ουίλιαμ Τζάκσον Χούκερ(1785-1865). Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, όπου οπατέρας του ήταν καθηγητής βοτανικής. Μόλις πήρε το πτυχίο τουστην Ιατρική το 1839, σε ηλικία 22 ετών, ακολούθησε τον ΤζέιμςΚλαρκ Ρος στο εξερευνητικό ταξίδι του στην Ανταρκτική, καιυπηρέτησε ως βοηθός χειρουργού στο πλοίο Έρεβος. Τη δεύτερηχρονιά αυτού του ταξιδιού διορίστηκε βοτανολόγος της αποστολής.

Τα δείγματα που συγκέντρωσε αυτά τα τρία χρόνια στις ΝότιεςΘάλασσες αποτέλεσαν το υλικό για τους δύο τόμους του βιβλίουτου Flora Antarctica (1844–47), Flora Novae-Zelandiae (1851–53) και Flora Tasmaniae (1853–59), πουεκδόθηκαν με την επιστροφή του.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είχε επίσης συλλέξει και κάποια απολιθώματα φυτών. Με τη μεσολάβηση τουπατέρα του, διορίστηκε βοτανολόγος στην Γεωλογική Έρευνα της Μεγάλης Βρετανίας (Geological Survey ofGreat Britain) το 1846. Το ενδιαφέρον του για την παλαιοβοτανική θα διατηρούνταν για όλη του τη ζωή.Η επόμενη ερευνητική αποστολή στην οποία συμμετείχε ήταν στα βόρεια σύνορα της Ινδίας (1847–51), και ταέξοδα για τη συγκεκριμένη αποστολή καλύφθηκαν εν μέρει από την κυβέρνηση. Κατά τη διάρκεια τηςπαραμονής του στην Ινδία, ο Χούκερ και ο φίλος του Δρ.Άρτσιμπαλντ Κάμπελ κρατήθηκαν στη φυλακή γιαλίγο καιρό από τον Ράτζα ( ηγεμόνα) του Σίκιμ. Παρόλα αυτά κατάφεραν να συλλέξουν σημαντικάβοτανολογικά και γεωλογικά ευρήματα.Η εξερεύνηση μέχρι τότε ανεξερεύνητων περιοχών, εκδόθηκε υπό τον τίτλο the Himalayan Journals, από τοGreat Trigonometrical Survey Office της Καλκούτα, και ήταν αφιερωμένη στον Κάρολο Δαρβίνο

Γάμοι και παιδιάΤο 1851 παντρεύτηκε την Φράνσις Χάριετ Χένσλοου 1825–1874), κόρη του Τζον Στήβενς Χένσλοου. Έκαναντέσσερις γιούς και τρεις κόρες:• Ουίλιαμ Χένσλοου Χούκερ (1853–1942)• Χάριετ ΑννΧούκερ (1854–1945)• Κάρολος Πάτζετ Χούκερ (1855–1933)• Μαρί Ελίζαμπεθ Χούκερ (1857–1863), πέθανε σε ηλικία έξι ετών.• Μπράιαν Χάρβεϊ Χότζσον Χούκερ (1860–1932)• Ρέτζιναλντ Χώθορν Χούκερ (1867–1944)• Γκρέις Έλεν Χούκερ (1868–1873), πέθανε σε ηλικία πέντε ετών.

Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ 11

Μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του το 1874 ξαναπαντρεύτηκε το 1876 την Hyacinth Jardine(1842–1921). Έκαναν δύο γιούς:• Τζόζεφ Σίμοντς Χούκερ (1877–1940)• Ρίτσαρντ Σίμοντς Χούκερ (1885–1950)

Καριέρα

Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ

Το 1855 ξεκίνησε να δημοσιεύει το Flora Indica, μαζί με τον ΤόμαςΤόμσον. Οι παρατηρήσεις τους περί βοτανικής και η έκδοση τουRhododendrons of Sikkim-Himalaya (1849–51), αποτέλεσαν τη βάσησημαντικών έργων για τα ροδόδενδρα του Sikkim των Ιμαλαϊωνκαι για την χλωρίδα της Ινδίας. Τα έργα του εικονογραφήθηκαν μελιθογραφίες του Ουόλτερ Χουντ Φιντς.

Το 1859 εκδόθηκε το Introductory Essay to the Flora Tasmaniae, τοτελευταίο μέρος της Βοτανικής του Ταξιδιού της Ανταρκτικής. Σεαυτό το δοκίμιο (που εμφανίστηκε ένα μήνα μετά την δημοσίευσητου "On the Origin of Species" του Δαρβίνου), ο Χούκερ ανακοίνωσετην υποστήριξή του στη θεωρία της εξέλιξης με φυσική επιλογή,και έγινε έτσι ο πρώτος επιστήμονας που στήριξε δημοσίως τονΔαρβίνο.

Ανάμεσα στα πολυάριθμα μέρη που επισκέφτηκε στα ταξίδια τουήταν και η Παλαιστίνη (1860), το Μαρόκο (1871) και οι ΗνωμένεςΠολιτείες (1877). Όλα τα ταξίδια του είχαν σαν αποτέλεσμα πολύτιμες επιστημονικές πληροφορίες.

Καθώς ο Χούκερ ταξίδευε σε ξένες χώρες, απέκτησε μεγάλη επιστημονική φήμη στη χώρα του.Το 1855 διορίστηκε βοηθός διευθυντή στους Βασιλικούς Βοτανικούς Κήπους στο Kew, και το 1865 διαδέχτηκετον πατέρα του ως διευθυντής, διατηρώντας τη θέση αυτή για είκοσι χρόνια. Υπό την διεύθυνση του πατέρακαι του γιού Χούκερ, οι Βασιλικοί Βοτανικοί Κήποι του Kew απέκτησαν παγκόσμια φήμη.Στην ηλικία των τριάντα ετών εκλέχθηκε μέλος της Royal Society, και το 1873 εκλεχθηκε πρόεδρος, μέχρι το1877. Έλαβε τα εξής μετάλλια: Royal Medal το 1854, Copley Medal το 1887 και Darwin Medal το 1892.Το σπουδαιότερο έργο του σχετικά με τη βοτανική ήταν το Flora of British India, που εκδόθηκε σε επτά τόμους,μεταξύ 1872 και 1897.Διετέλεσε πρόεδρος του Βρετανικού Συνδέσμου για την Ανάπτυξη της Επιστήμης (British Association for theAdvancement of Science) στο συνέδριο του Norwich το 1868, όπου ο εναρκτήριος λόγος του υπέρ των θεωριώντου Δαρβίνου. Υπήρξε φίλος και υποστηρικτής του Δαρβίνου από την αρχή: ήταν αυτός, μαζί με τον ΚάρολοΛάιελ, που πρώτος παρακίνησε το Δαρβίνο να δημοσιοποιήσει τις απόψεις του, και ο συγγραφέας του TheOrigin of Species κατέγραψε την ευγνωμοσύνη του στην γνώση του Χούκερ και στην ισορροπημένη κρίση του.Συνέγραψε πολλές επιστημονικές διατριβές και τα μεγαλύτερα βιβλία του, μαζί με αυτά που έχουν ήδηαναφερθεί, περιελάμβαναν το Students Flora of the British Isles και το μνημειώδες Genera plantarum (1860–83),που βασίζονταν στις συλλογές του από το Kew.Το 1904, στην ηλικία των 87 ετών, εκδόθηκε το βιβλίο του A sketch of the Vegetation of the Indian Empire.Ο Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου 1911. Η σύζυγός του απέρριψε πρόταση για την ταφήτου στο Αββαείο του Ουέστμινστερ δίπλα στον Δαρβίνο.

Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ 12

Εξωτερικές συνδέσεις• Joseph Dalton Hooker [1] Το έργο του Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ πάνω στις ορχιδέες• Ιστοσελίδα αφιερωμένη στον Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ [2]

• Joseph Hooker's Gravesite [3]

• Έργα του Joseph Dalton Hooker [4] στο Project Gutenberg• Βιβλία του στο http:/ / gallica. bnf. fr

Παραπομπές[1] http:/ / www. orchids. co. in/ orchidologists/ joseph-dalton-hooker. shtm[2] http:/ / www. jdhooker. org. uk/[3] http:/ / www. findagrave. com/ cgi-bin/ fg. cgi?page=gr& GRid=20898[4] http:/ / www. gutenberg. org/ author/ J. + D. + Hooker

13

Γάλλοι Εξερευνητές

14

Ζακ Καρτιέ

Ζακ Καρτιέ

Φανταστική προσωπογραφία του Ζακ Καρτιέ, φιλοτεχνημένηπερί το 1844 από τον Καναδό ζωγράφο Τεοφίλ Αμέλ (Théophile

Hamel: 1817–1870). Δεν είναι γνωστή η ύπαρξη εικόνας τουΚαρτιέ φτιαγμένη στην εποχή του.

Ο Ζακ Καρτιέ (Jacques Cartier: Σαιν Μαλό, Γαλλία,23 Δεκεμβρίου (;) 1491 – Σαιν Μαλό, Γαλλία, 1Σεπτεμβρίου 1557) ήταν Γάλλος εξερευνητής, πουέγινε γνωστός για την εξερεύνηση του ΑνατολικούΚαναδά στις αρχές του 16ου αιώνα.

Βιογραφία

Ο Καρτιέ γεννήθηκε το 1491 στο Σαιν Μαλό τουδουκάτου της Βρετάνης, το οποίο, λίγες δεκαετίεςαργότερα, ενώθηκε με την Γαλλία (1532). Ήτανγόνος σεβαστής ναυτικής οικογένειας, αλλά ανέβηκεκοινωνικά ακόμα περισσότερο με το να νυμφευθεί το1520 την Κατρίν ντε Γκρανς (Catherine desGranches), η οποία ήταν κόρη εφοπλιστή.

Τον Καρτιέ παρουσίασε, το 1532, στο βασιλέα τηςΓαλλίας Φραγκίσκο τον Α΄ ο τότε ηγούμενος τηςμονής του Μον-Σαιν-Μισέλ Ζαν λε Βενέρ (Jean leVeneur). Η συνάντηση αυτή ήταν καθοριστική γιατην εξερευνητική πορεία του Καρτιέ, καθώς μεεντολή του βασιλιά πραγματοποίησε τα ταξίδια τουστο Νέο Κόσμο.

Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος υπάρχει σήμεραστο Μον-Σεν-Μισέλ αναμνηστική πλάκααφιερωμένη στη Γαλλοκαναδική φιλία.[1]

Η αναμνηστική πλάκα για τον Καρτιέστο Μον-Σαιν-Μισέλ

Πρώτο ταξίδι (1534)

Το πρώτο ταξίδι του Καρτιέ προς τον Νέο Κόσμο πραγματοποιήθηκε το1534. Ο Καρτιέ ήλπιζε ότι θα ανακάλυπτε το «Βόρειο Πέρασμα» που θαοδηγούσε στην Άπω Ανατολή. Στις 10 Μαΐου του 1534, ο Καρτιέ έφτασεμε δύο πλοία (Triton και Goéland) στις ακτές της Νέας Γης, για ναεξερευνήσει όλη την περιοχή γύρω από την σημερινή Νέα Σκωτία και τονκόλπο του Αγίου Λαυρεντίου. Οι πρώτες του εντυπώσεις από τον ΝέοΚόσμο ήταν πολύ αρνητικές. «Μου φαίνεται ότι αυτός είναι ο τόπος που οΘεός έδωσε στον Κάιν», έγραψε χαρακτηριστικά στα απομνημονεύματάτου.

Στις Νήσους των Πτηνών (Îles-aux-Oiseaux), οι άνδρες του σκότωσαν περί τα 1000 πουλιά, κυρίως μεγάλους πιγκουίνους (πρόκειται πλέον για εξαφανισμένο είδος). Ο Καρτιέ συνάντησε επίσης αυτόχθονες Μικμάκ και

Ζακ Καρτιέ 15

Ιροκέζους. Προκειμένου να πείσει τον βασιλιά και τους αριστοκράτες επιχειρηματίες της Γαλλίας για τιςανακαλύψεις του, απήγαγε δύο γιους του Ντονακόνα, αρχηγού των Ιροκέζων, και τους πήρε μαζί του στηνΓαλλία τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου.

Δεύτερο ταξίδι (1535–1536)Ο Καρτιέ απέπλευσε ξανά για τον Νέο Κόσμο στις 13 Μαΐου του 1535. Η αρμάδα του περιελάμβανε τρία πλοία(Petite Hermine, Emerillon και Grande Hermine), εκατόν δέκα άνδρες, τα δύο απαχθέντα αγόρια του ιροκέζουαρχηγού Ντονακόνα, και προμήθειες για ένδεκα μήνες. Τα πλοία του εισήλθαν στον ποταμό Άγιο Λαυρέντιοκαι έφτασαν μέχρι το ιροκέζικο χωριό Σταντακόνα (σημερινή Πόλη του Κεμπέκ· στα γαλλ. είναι γνωστό ωςStadaconé: Σταντακονέ), όπου αφέθηκαν ελεύθερα τα δύο απαχθέντα παιδιά.Με το μικρότερο από τα τρία πλοία, ο Καρτιέ συνέχισε την εξερεύνηση του ποταμού, και στις 2 Οκτωβρίου του1535 έφτασε στο ιροκέζικο χωριό Χοσελάγκα (σημερινό Μόντρεαλ). Το χωριό αυτό ήταν πολύ μεγαλύτεροαπό το Σταντακόνα. Περισσότεροι από χίλιοι αυτόχθονες καλωσόρισαν τον γάλλο εξερευνητή και τους ναύτεςτου.Ο Καρτιέ έμεινε δυο ημέρες στο Χοσελάγκα και στις 11 Οκτωβρίου επέστρεψε στο Σταντακόνα. Επειδή οχειμώνας πλησίαζε και η πλεύση στον Ατλαντικό θα ήταν πιο επικίνδυνη, ο Καρτιέ αποφάσισε να περάσει τονχειμώνα στο Νέο Κόσμο. Τα πλοία του αγκυροβόλησαν κοντά στο Σταντακόνα. Οι άνδρες του Καρτιέέφτιαξαν ένα πρόχειρο οχυρό στις όχθες του ποταμού και ετοίμασαν παστό κρέας και παστά ψάρια για ναέχουν για τον χειμώνα.Ο χειμώνας ήταν πολύ βαρύς. Τα πλοία τους ακινητοποιήθηκαν στον παγωμένο ποταμό από τον Νοέμβριο του1535 έως τον Απρίλιο του 1536. Επιπλέον, οι γάλλοι ναύτες προσβλήθηκαν από σκορβούτο, με αποτέλεσμα ναπεθάνουν είκοσι πέντε απ' αυτούς. Οι υπόλοιποι γλίτωσαν χάρη στους αυτόχθονες, που τους έδειξαν ότι τοαφέψημα από λευκό κέδρο θεραπεύει το σκορβούτο.Εκείνο τον χειμώνα, ο Καρτιέ άρχισε να γράφει τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις, που κυκλοφόρησαν τελικά σεβιβλίο στην Γαλλία το 1545, υπό τον τίτλο Σύντομη καταγραφή και περιληπτική αφήγηση του πλου εν έτει 1535και 1536 (Bref récit et succincte narration de la navigation faite en MDXXXV et MDXXXVI).Τον Μάιο του 1536, ο Καρτιέ απέπλευσε από τον Άγιο Λαυρέντιο για να επιστρέψει στην Γαλλία. Μαζί τουπήρε δέσμιο τον αρχηγό των Ιροκέζων Ντονακόνα, για να αποδείξει στον βασιλιά και τους ευγενείς τηςΓαλλίας) ότι στον Νέο Κόσμο υπάρχει το «Βασίλειο του Σάγκεναι», που είναι γεμάτο από χρυσό, ρουμπίνια καιάλλους θησαυρούς. Η μικρή αρμάδα του Καρτιέ έφτασε στο Σαιν Μαλό της Γαλλίας στις 15 Ιουλίου του 1536.

Τρίτο ταξίδι (1541–1542)Ο Καρτιέ ξεκίνησε από το Σαιν Μαλό για το τρίτο του ταξίδι προς τον Νέο Κόσμο στις 23 Μαΐου 1541. Στόχοςτου ταξιδιού ήταν η ανακάλυψη του «Βασιλείου του Σάγκεναι», με τα μυθικά πλούτη, η αποίκηση των εδαφώνκαι η διάδοση του καθολικισμού. Επικεφαλής της νέας αποστολής ορίσθηκε ο «αντιβασιλέας του Καναδά»Ζαν-Φρανσουά ντε λα Ροκ ντε Ροβερμπάλ (Jean-François de la Rocque de Roberval), στρατιωτικός και μέλος τηςαυλής του γάλλου βασιλιά Φραγκίσκου Α΄. Ωστόσο, ο αντιβασιλέας καθυστέρησε πολύ να αποπλεύσει και έτσιο Καρτιέ έφυγε χωρίς αυτόν.Τα πλοία του Καρτιέ έφτασαν στο Σταντακόνα στις 23 Αυγούστου. Όμως, ο Καρτιέ αποφάσισε να μηνφτιάξουν νέο καταυλισμό στην ίδια θέση, επειδή η υποδοχή από τους Ιροκέζους ήταν μάλλον ψυχρή. ΟιΓάλλοι προχώρησαν άλλα εννιά μίλια ενάντια στο ρεύμα του ποταμού και αποφάσισαν να στήσουνκαταυλισμό στην θέση που σήμερα ονομάζεται Καπ Ρουζ (Cap Rouge, ή «Ερυθρό Ακρωτήριο»). Οκαταυλισμός, που ονομάστηκε Σαρλμπούργκ-Ρουαγιάλ (Charlesbourg-Royal), οχυρώθηκε με τάφρο καιξύλινα τείχη, και σ' αυτόν εγκαταστάθηκαν περίπου εκατό έποικοι. (Η ακριβής τοποθεσία του καταυλισμούανακαλύφθηκε μόλις το καλοκαίρι του 2006.)

Ζακ Καρτιέ 16

Οι άνδρες του Καρτιέ άρχισαν να συλλέγουν από τους παρακείμενους γκρεμούς κρυστάλλους χαλαζία, πουνόμιζαν ότι ήταν διαμάντια, καθώς και σιδηροπυρίτη, που νόμιζαν ότι ήταν χρυσός. Δύο πλοία γεμάτα με αυτάτα άχρηστα ορυκτά απέπλευσαν για την Γαλλία στις 2 Σεπτεμβρίου.Στις 7 Σεπτεμβρίου, ο Καρτιέ ξεκίνησε με πιρόγες για να εξερευνήσει τον ποταμό Άγιο Λαυρέντιο, αλλά δενμπόρεσε να πάει πιο δυτικά από το χωριό Χοσελάγκα (Μόντρεαλ), επειδή έπεσε σε κακό καιρό και επειδή δενμπορούσε να περάσει στην ρηχή και απότομη κοίτη του ποταμού στα ΝΔ του Χοσελάγκα. Έτσι αναγκάστηκενα επιστρέψει στον καταυλισμό του Σαρλσμπούργκ-Ρουαγιάλ. Όμως, εκεί η κατάσταση είχε αλλάξει προς τοχειρότερο.Τον χειμώνα του 1541 με 1542, οι Ιροκέζοι σταμάτησαν να προσφέρουν τρόφιμα στους Γάλλους. Σύμφωνα δεμε διηγήσεις των πρώτων αποίκων, οι Ιροκέζοι επιτέθηκαν στον καταυλισμό και σκότωσαν περίπου τριάνταπέντε Γάλλους που βρίσκονταν έξω από το οχυρό τους. Ο Καρτιέ, κρίνοντας ότι δεν είχε αρκετούς άνδρες γιανα παραμείνει και να συνεχίσει τις εξερευνήσεις του, αποφάσισε να εγκαταλείψει τον Νέο Κόσμο και ναεπιστρέψει οριστικά στην Γαλλία. Τα τρία πλοία του, που είχαν παραμείνει, απέπλευσαν τον Ιούνιο του 1542,για να φτάσουν στην Ευρώπη τέσσερις μήνες αργότερα. Κατά τον πλου της επιστροφής, στην Νέα Γη, οΚαρτιέ συνάντησε τον Ζαν-Φρανσουά ντε λα Ροκ ντε Ροβερμπάλ, ο οποίος έρχονταν από την Γαλλία με τρίαπλοία. Ο Καρτιέ αρνήθηκε να επιστρέψει στον «Καναδά» και συνέχισε το ταξίδι της επιστροφής προς τηνΓαλλία.Επιστρέφοντας στην Γαλλία, ο Καρτιέ έμαθε ότι ο θησαυρός του ήταν άνευ αξίας. (Από αυτό το γεγονόςπροήλθε και η γαλλική παροιμία: «ψεύτικα σαν διαμάντια του Καναδά» (« faux comme diamants de Canada »).Ο Ζαν-Φρανσουά ντε λα Ροκ ντε Ροβερμπάλ εγκατέλειψε τον Καναδά τον Σεπτέμβριο του 1543.Ο Καρτιέ έζησε τα τελευταία του χρόνια στο Σαιν Μαλό. Πέθανε το 1557 από επιδημία πανώλης σε ηλικία 66ετών. Μισό αιώνα μετά τον θάνατο του Καρτιέ, το εξερευνητικό και εποικιστικό έργο του Καρτιέ ανέλαβε νασυνεχίσει ο Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν.

Η κληρονομιά του ΚαρτιέΠαρότι ο Ζακ Καρτιέ δεν κατάφερε να πλουτίσει από τις ανακαλύψεις του, εντούτοις σήμερα θεωρείται ωςένας από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας του Καναδά. Άλλωστε, ο ίδιος ο Καρτιέ πρώτος χρησιμοποίησετο όνομα «Καναδάς» για το χωριό Σταντακόνα. Η λέξη αυτή, που στην γλώσσα των Ιροκέζων, σημαίνεικαταυλισμός ή χωριό, χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να περιγράψει τις γαλλικές αποικίες στην ΒόρειοΑμερική, και κατόπιν τις βρετανικές αποικίες στον ίδιο χώρο.Ο Καρτιέ θεωρείται επίσης ότι ήταν εξαιρετικός θαλασσοπόρος για την εποχή του. Οι μόνες απώλειες που είχεήταν στην ξηρά, από επιδημίες ή από επιθέσεις αυτοχθόνων. Πολύ σημαντικό ήταν και το συγγραφικό έργοτου Καρτιέ, χάρη στο οποίο η Ευρώπη γνώρισε γρήγορα την Βόρειο Αμερική.Αν και προσπάθησε να δημιουργήσει κάποιες διπλωματικές σχέσεις, η γενικότερη στάση του Καρτιέ απέναντιστους αυτόχθονες της Βορείου Αμερικής ήταν καχύποπτη έως ρατσιστική. Όμως όλη η Ευρώπη της εποχήςεκείνης αντιμετώπιζε τους αυτόχθονες του Νέου Κόσμου ως απολίτιστους άγριους, χωρίς καμία ανθρώπινηαξία.

Ζακ Καρτιέ 17

Σημειώσεις[1] Το κείμενο στην πλάκα αναγράφει:

Le 8 Mai 1532 Jean le Veneur Abbe du Mont-Saint-Michel presente Jacques Cartier a Francois 1er. Le Roi deFrance charge a cette occasion Le Navigateur malouin de reconnaitre les rives du Canada. La ville duMont-Saint-Michel dedie cette plaque a l' amitie Franco-Canadienne. 27 Mai 1984(Στις 8 Μαΐου 1532 ο Ζαν λε Βενέρ, Ηγούμενος της Μονής του Μον-Σεν-Μισέλ παρουσίασε τον Ζακ Καρτιέστον Φραγκίσκο τον 1ο. Ο Βασιλιάς της Γαλλίας επιφόρτισε τον θαλασσοπόρο με την αναγνώριση των ακτώντου Καναδά. Η πόλη του Μον-Σεν-Μισέλ αφιερώνει αυτή την πλάκα στη Γαλλοκαναδική φιλία. 27 Μαΐου1984)

Ενδεικτική βιβλιογραφία• Ζακ Καρτιέ, Ταξίδια στον Καναδά, μτφ. Χρ. Παπαϊωάννου, Εκδόσεις Αίολος, Αθήνα 1994. ISBN

960-7267-41-9. Ενδιαφέρον ιστορικό βιβλίο, αλλά περιέχει πολλά λάθη στην μετάφραση των τοπωνυμίων.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι• Jacques Cartier (http:/ / www. biographi. ca/ EN/ ShowBio. asp?BioId=34229) — Εκτενής βιογραφία στα

αγγλικά, από το Dictionary of Canadian Biography Online.• Jacques Cartier (http:/ / www. biographi. ca/ FR/ ShowBio. asp?BioId=34229) — Εκτενής βιογραφία στα

γαλλικά, από το Dictionnaire biographique du Canada.• Bref récit et succincte narration de la navigation faite en MDXXXV et MDXXXVI (http:/ / catalogue. bnquebec.

ca:4400/ cgi-bin/ bestn?id=& act=8& auto=0& nov=1& bsid=34226249& t0=seqb(@00220326)& i0=0& s0=5&v1=0& v2=0& v3=0& v4=0& sy=& ey=& scr=1& x=39& y=14) — Το βιβλίο του Καρτιέ σε έκδοση του 1863(στα γαλλικά).

• Les voyages de Jacques Cartier (http:/ / www. cartier. f2s. com) — Τα ταξίδια του Ζακ Καρτιέ (στα γαλλικά).

18

Ζακ-Υβ Κουστώ

Ζακ-Υβ Κουστώ

Ο Ζακ-Υβ Κουστό το 1976

Ο Ζακ-Υβ Κουστώ, γαλλικά: Jacques-Yves Cousteau (11 Ιουνίου1910 - 25 Ιουνίου 1997) ήταν Γάλλος ωκεανογράφος, εξερευνητής,συγγραφέας, φωτογράφος, κινηματογραφιστής, καθώς και μέλος τηςΓαλλικής Ακαδημίας και της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών τωνΗΠΑ.

Παιδικά και νεανικά χρόνια

Γεννήθηκε στην πόλη Σαν Αντρέ ντε Κουμπζάκ, μια μικρή κωμόποληκοντά στο Μπορντό. Το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε είναι βέβαιοότι δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη μετέπειτα πορεία του, καθώςο πατέρας του Ντανιέλ Κουστώ εργαζόταν ως νομικός σύμβουλος σ'έναν Αμερικανό επιχειρηματία που είχε πάθος με τα ταξίδια κι έτσι οΚουστώ έζησε τα παιδικά του χρόνια ταξιδεύοντας διαρκώς. Έμαθεκολύμπι σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών, κάτι όχι σύνηθες για τηνεποχή.

Το 1930 σε ηλικία 20 ετών εισήχθη στη Ναυτική Ακαδημία της Βρέστης και στο πρώτο του κιόλαςεκπαιδευτικό ταξίδι πήρε μαζί του κινηματογραφική μηχανή και κατέγραψε εξωτικές σκηνές, καθώς καιαλιείς μαργαριταριών στη Νότια Θάλασσα. Υπηρέτησε ως πλοίαρχος στο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό κατά τηδιάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου όπου τιμήθηκε με διάφορα παράσημα και αποστρατεύτηκε το 1948 με τοβαθμό του αρχιπλοίαρχου.

ΕξερευνήσειςΚατασκεύασε μόνος του το 1936 την πρώτη μάσκα καταδύσεων που υπήρξε ποτέ, εμπνευσμένος από ταπερίεργα γυαλιά που φορούσαν οι αλιείς μαργαριταριών. Με τη μάσκα αυτή ο Κουστό έκανε συνεχείςκαταδύσεις και εξερευνήσεις, καθώς όμως ήθελε να παραμείνει όσο το δυνατόν περισσότερο μέσα στηθάλασσα, καταπιάστηκε με την κατασκευή στολής που θα διατηρούσε ζεστό το σώμα του, καθώς και με τηνκατασκευή συσκευής παροχής οξυγόνου. Ταυτόχρονα έφτιαξε και μια αδιάβροχη θήκη για την κάμερα, ώστενα μπορεί να κινηματογραφεί όσα έβλεπε. Με τη βοήθεια του μηχανικού Εμίλ Γκανιάν το 1943 κατάφερε νακατασκευάσει την πρώτη ολοκληρωμένη στολή αυτόνομης κατάδυσης.Ο Κουστώ έπεισε τις στρατιωτικές και πολιτικές αρχές της Γαλλίας να δημιουργήσουν μια υποβρύχιαερευνητική ομάδα κι έτσι το 1950 ιδρύθηκε η Γαλλική Ωκεανογραφική Υπηρεσία και 2 χρόνια αργότερα τοΚέντρο Εξελιγμένων Θαλασσίων Ερευνών. Ο ίδιος υπήρξε ο πρόεδρος αυτών των ιδρυμάτων. Παράλληλα είχεήδη ξεκινήσει τα γυρίσματα των πρώτων ντοκιμαντέρ, βραβεύτηκε γι' αυτά μάλιστα στο φεστιβάλ τωνΚαννών.Την ίδια χρονιά αγόρασε ένα παλιό ναρκαλιευτικό σκάφος το οποίο μετέτρεψε σε εξερευνητικό και το ονόμασε "Καλυψώ". Μ' αυτό ξεκίνησε να εξερευνά το βυθό της θάλασσας και το 1955 ξεκίνησε ένα ταξίδι 13.800 μιλίων που τον οδήγησε στα βάθη όλων των ωκεανών του πλανήτη, με σκοπό να καταγράψει με την κάμερα όλα όσα συνάντησε. Κατέγραψε όλη τη θαλάσσια ζωή, εξερεύνησε αμέτρητα ναυάγια, ενώ προσπάθησε να

Ζακ-Υβ Κουστώ 19

δώσει απαντήσεις σε πολλές ανθρώπινες απορίες.Το 1975, μετά από πρόσκληση της Ελληνικής κυβέρνησης άρχισε εξερευνήσεις στο Αιγαίο. Εξερεύνησεδιάφορες περιοχές, κυρίως ανάμεσα στη Σαντορίνη και την Κρήτη και απέκλεισε την ύπαρξη της χαμένηςΑτλαντίδας στη συγκεκριμένη περιοχή. Επίσης εξερεύνησε το αρχαίο ναυάγιο, η αρχική ανακάλυψη τουοποίου έφερε στο φως τον μηχανισμό των Αντικυθήρων, ενώ ανακάλυψε και το κουφάρι του βυθισμένουπλοίου "Βρετανικός".

Βιβλία και ταινίες

Το θρυλικό ωκεανογραφικό "Καλυψώ"

Ο Κουστώ έγραψε αρκετά βιβλία,σημαντικότερο εκ των οποίων ήταν "Οσιωπηλός κόσμος" (1953), όπως ο ίδιοςχαρακτήριζε το βυθό της θάλασσας. Το βιβλίοπούλησε 5 εκατομμύρια αντίτυπα καιμεταφράστηκε σε 22 γλώσσες. Άλλο γνωστόβιβλίο του ήταν το "Κόσμος χωρίς ήλιο" (1965),αλλά και η 21τομη εγκυκλοπαίδεια "Ο κόσμοςτου ωκεανού" (γράφτηκε μεταξύ 1973 και1978).

Γύρισε εκατοντάδες ντοκιμαντέρ και ταινίεςπου έχουν τεράστια επιστημονική αξία. Πολλάαπό αυτά βραβεύτηκαν (ανάμεσά τους 2Όσκαρ και 10 Έμμυ). Τα πιο γνωστά:

• "Ο σιωπηλός κόσμος" (Βραβείο Όσκαρ το 1956)• "Κόσμος χωρίς ήλιο" (Βραβείο Όσκαρ το 1964)• "Ναυάγια" (1971)• "Δελφίνια και κήτη" (1975)

Προσωπική ζωήΟ Κουστώ είχε πολυτάραχη προσωπική ζωή, ειδικά προς το τέλος του βίου του. Παντρεύτηκε το 1937 τη ΣιμόνΜελχιόρ η οποία τον ακολουθούσε σε όλες του τις περιπέτειες και μαζί απέκτησαν 2 γιούς, τους Ζαν-Μισέλκαι Φιλίπ. Τον Φιλίπ προόριζε για διάδοχό του, όμως πέθανε αιφνιδιαστικά το 1989 ενώ ένα χρόνο αργότεραπέθανε και η γυναίκα του. Υποχρεώθηκε να συνεργαστεί με τον μεγαλύτερο γιο του με τον οποίο όμωςδιατηρούσε πολύ κακές σχέσεις. Οι συνεχείς τριβές μάλιστα οδήγησαν τον Ζαν-Μισέλ να αποχωρήσει από τοίδρυμα Κουστώ που είχε στο μεταξύ δημιουργηθεί, το 1992.Ένα χρόνο μετά το θάνατο της συζύγου του και σε ηλικία 81 ετών παντρεύτηκε τη Φρανσίτ Τριπλέ με τηνοποία είχε ήδη αποκτήσει 2 παιδιά από της αρχές της δεκαετίας του '80. Το τελειωτικό χτύπημα για τονηλικιωμένο εξερευνητή ήρθε το 1996, όταν το θρυλικό πια "Καλυψώ" προσάραξε σε ύφαλο στο λιμάνι τηςΣιγκαπούρης με αποτέλεσμα να βυθιστεί. Ένα χρόνο αργότερα πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Παρίσι σεηλικία 87 ετών. Ο αδελφός του Πιερ-Αντουάν Κουστώ υπήρξε κατά τη διάρκεια της γαλλικής κατοχήςσυνεργάτης των Ναζί.

Ζακ-Υβ Κουστώ 20

Πηγές• 1. Εγκυκλοπαίδεια "Επιστήμη και Ζωή", τόμος 9, σελίδες 303-304• 2. Περιοδικό "Οι πρωταγωνιστές του 20ου αιώνα", τεύχος 4, 5 Μαΐου 2002, σελίδα 62• Στοιχεία της προσωπικής του ζωής αντλούνται από το αντίστοιχο άρθρο της γαλλικής Βικιπαίδειας.

21

Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν

Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν

Σαμουέλ ντε Σαπμπλαίν. Φανταστικό πορτρέτο φιλοτεχνημένο το 1870από τον γαλλοκαναδό ζωγράφο Τεοφίλ Αμέλ (Théophile Hamel,

1817–1870).

Ο Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν[1] [Samuel deChamplain, Μπρουάζ (Brouage), Γαλλία, π.1567 – Πόλη του Κεμπέκ, Καναδάς, 25Δεκεμβρίου 1635] ήταν γάλλος γεωγράφος,χαρτογράφος και εξερευνητής. Ήταν απότους πρώτους που άνοιξαν τον δρόμο τουεμπορίου γούνας στην Βόρειο Αμερική. Το1608 ίδρυσε την Πόλη του Κεμπέκ, καιδιετέλεσε τέταρτος κυβερνήτης της αποικίαςτης Νέας Γαλλίας.

Τα πρώτα ταξίδια του

Ελάχιστα στοιχεία είναι γνωστά για ταπαιδικά και νεανικά χρόνια του Σαμπλαίν.Στις 15 Μαρτίου του 1603, ο Σαμπλαίναποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ΒόρειοΑμερική ως μέλος αποστολής για την αγοράγούνας. Στο ταξίδι του αυτό, χαρτογράφησετις εκβολές του Αγίου Λαυρεντίου.Επέστρεψε στην Γαλλία στις 20 Σεπτεμβρίουτου ίδιου έτους, για να δημοσιεύσει αμέσωςμία περιγραφή των όσων είδε κατά τηναποστολή (Des Sauvages : ou voyage deSamuel Champlain, de Brouages, faite en laFrance nouvelle l'an 1603, Περί αγρίων: ήταξίδι του Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν, εκ της Μπρουάζ, τυπωμένο στην Γαλλία το έτος 1603).

Αμέσως μετά την δημοσίευση του βιβλίου, ο βασιλιάς της Γαλλίας Ερρίκος Δ΄ ζήτησε από τον Σαμπλαίν νασυμμετάσχει σε νέα εξερευνητική αποστολή στην Βόρειο Αμερική και να του αναφέρει λεπτομερώς τιςανακαλύψεις του. Τα δύο πλοία της νέας αποστολής, με αρχηγό τον Πιέρ Ντουγκά, ηγεμόνα της Μοντ (PierreDu Gua de Monts), απέπλευσαν από την Γαλλία την άνοιξη του 1604 προς τις εκβολές του Αγίου Λαυρεντίου.Φτάνοντας στις ακτές της Βορείου Αμερικής, οι εξερευνητές ίδρυσαν τον καταυλισμό της Νήσου του ΤιμίουΣταυρού (Îsle Ste-Croix), που βρίσκεται στα θαλάσσια όρια μεταξύ Νέας Βρουνσβίκης και της πολιτείας Μέιντων ΗΠΑ.

Ο χειμώνας στην Νήσο του Τιμίου Σταυρού ήταν ιδιαιτέρως βαρύς, και οι μισοί από τους λιγοστούς πρώτους εποίκους πέθαναν, πιθανότατα από σκορβούτο. Την άνοιξη του 1605, ο Σαμπλαίν μετέφερε την αποικία στην περιοχή του Κόλπου Φάντυ (Baie de Fundy), που βρίσκεται ανάμεσα στην σημερινή Νέα Σκωτία και την σημερινή Νέα Βρουνσβίκη. Εκεί, οι έποικοι ίδρυσαν το Πορ Ρουαγιάλ ή Βασιλικό Λιμένα (Port-Royal). Με βάση το Πορ Ρουαγιάλ, ο Σαμπλαίν εξερεύνησε τις εκβολές του Αγίου Λαυρεντίου και τα παράλια της

Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν 22

μετέπειτα Νέας Αγγλίας. Το 1607, ο Σαμπλαίν επέστρεψε στην Γαλλία μαζί με τον Ντουγκά, επειδή ο βασιλιάςΕρρίκος Δ΄ αφαίρεσε από τον Ντουγκά τα αποκλειστικά δικαιώματα εμπορίου με τον Νέο Κόσμο.

Το τρίτο ταξίδι και η ίδρυση της Πόλης του ΚεμπέκΤην άνοιξη του 1608, ο Σαμπλαίν ξεκίνησε και πάλι από την Γαλλία για μία τρίτη εξερευνητική αποστολήστην Βόρειο Αμερική. Στις 3 Ιουλίου του ίδιου έτους αποβιβάστηκε στην «άκρη του Κεμπέκ». Εκεί ανέγειρετρία διώροφα κτίρια, τα οχύρωσε με ξύλινο τείχος και γύρω από το τείχος έσκαψε τάφρο πλάτους 4,5 μέτρων.Ο οικισμός αυτός («Habitation», όπως τον αποκαλούσε ο ίδιος ο Σαμπλαίν) έμελε να εξελιχθεί στην σημερινήΠόλη του Κεμπέκ.Ο πρώτος χειμώνας ήταν πολύ δύσκολος για τους νέους εποίκους. Από τους 28 εποίκους, που παρέμειναν εκείκατά τον χειμώνα, επέζησαν μόνον εννιά. Οι περισσότεροι πέθαναν από σκορβούτο, ενώ μερικοί πέθαναν απόευλογιά ή και κρυοπαγήματα.

Πόλεμος με τους αυτόχθονεςΤο καλοκαίρι του 1608, ο Σαμπλαίν προσπάθησε να εδραιώσει την νέα γαλλική αποικία δημιουργώντας καλέςσχέσεις με τους αυτόχθονες της περιοχής. Έκλεισε συμμαχία με τους Χιούρον με την υπόσχεση να τουςβοηθήσει στον πόλεμο τους με τους Ιροκέζους. Στις 19 Ιουλίου του 1608, ο Σαμπλαίν με δύο γάλλουςστρατιώτες και 60 αυτόχθονες Χιούρον ήρθαν αντιμέτωποι με μια ομάδα Ιροκέζων σε ένα σημείο τηςσημερινής πολιτείας της Νέας Υόρκης. Ο Σαμπλαίν, με μία βολή με το αρκεβούζιό του, σκότωσε δύο από τουςαρχηγούς των Ιροκέζων, οι οποίοι κατόπιν τράπηκαν σε φυγή. Το γεγονός αυτό ήταν η απαρχή τηςσύγκρουσης των γάλλων εποίκων με τους αυτόχθονες Ιροκέζους, μιας διαμάχης που διήρκεσε έναν αιώνα.Μετά την νίκη του κατά των Ιροκέζων, ο Σαμπλαίν επέστρεψε στην Γαλλία για να ιδρύσει, μαζί τον ΠιέρΝτουγκά και πλούσιους εμπόρους από την Ρουέν, εταιρεία για την εκμετάλλευση του εμπορίου γούνας από τοΚεμπέκ. Κατά την παραμονή του στην Γαλλία, ο Σαμπλαίν αρραβωνιάστηκε με την δωδεκάχρονη ΕλένΜπουλλέ (Hélène Boullé), λαμβάνοντας ως προίκα 4.500 λίβρες, ποσό πολύ σημαντικό για την εποχή εκείνη. (Ογάμος έλαβε ισχύ δύο χρόνια αργότερα.)Στις 21 Μαΐου του 1611, ο Σαμπλαίν επέστρεψε και πάλι στην Πόλη του Κεμπέκ. Το καλοκαίρι του 1611,εξερεύνησε την περιοχή του σημερινού Μόντρεαλ, όπου και τραυματίστηκε από βέλος Ιροκέζων. Τοφθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, αναγκάσθηκε να επιστρέψει και πάλι στην Γαλλία για να εξασφαλίσει ταοικονομικά μέσα για την συνέχεια του εξερευνητικού του έργου. Πίσω του άφησε μόνο 16 άντρες.

Η δημιουργία της Νέας ΓαλλίαςΟι πιστωτές του Σαμπλαίν διέκοψαν την χρηματοδότηση της αποστολής και ο τελευταίος αναγκάστηκε ναζητήσει την παρέμβαση του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΓ΄. Το φθινόπωρο του 1612, ο βασιλιάς τηςΓαλλίας διόρισε τον Σαμπλαίν υποκυβερνήτη της αποικίας της Νέας Γαλλίας. Έτσι, στις 13 Μαρτίου του 1613,ο Σαμπλαίν επέστρεψε στην Νέα Γαλλία έχοντας λάβει εντολή από τον βασιλιά να επεκτείνει και νασιγουρεύσει τις γαλλικές κτήσεις στην Βόρειο Αμερική. Ο Σαμπλαίν είχε λάβει επίσης βασιλική εντολή να βρειτο θαλάσσιο «βόρειο πέρασμα» προς την Άπω Ανατολή. (Κατά πάσα πιθανότητα, είχε ακούσει τουςαυτόχθονες να μιλούν για τον Κόλπο Χάντσον και νόμιζε πως επρόκειτο για πορθμό που ενώνει τον Ατλαντικόμε τον Ειρηνικό.). Ο Σαμπλαίν δεν βρήκε το «βόρειο πέρασμα», αλλά εξερεύνησε την περιοχή γύρω από τηνσημερινή Οττάβα. Λίγους μήνες αργότερα, επέστρεψε ξανά στην Γαλλία.Το 1614 δημοσίευσε ένα δεύτερο βιβλίο με τίτλο Les voyages du Sieur de Champlain, Saintangeois, capitaineordinaire pour le Roy en la Marine (Τα ταξίδια του ηγεμόνα ντε Σαμπλαίν, από το Σαιντ-Ανζ, τακτικούπλοιάρχου στην υπηρεσία του Βασιλιά και του Ναυτικού). Δημιούργησε επίσης δύο νέες εταιρείες για τηνεκμετάλλευση του εμπορίου με τον Νέο Κόσμο.

Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν 23

Χάρτης της Νέας Γαλλίας σχεδιασμένος από τον Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν (1612).

Την άνοιξη του 1615, ο Σαμπλαίνεπέστρεψε στην Νέα Γαλλία μαζί μετέσσερις ιερείς για την προώθησητου καθολικισμού στην αποικία. Μετην επιστροφή του στην Νέα Γαλλία,ο Σαμπλαίν συνέχισε τιςεξερευνήσεις του φθάνοντας μέχριτην λίμνη Χιούρον. Έχονταςσυμμαχήσει με τους αυτόχθονεςΧιούρον, το καλοκαίρι του 1615, οΣαμπλαίν ξεκίνησε στρατιωτικήεκστρατεία για να συντρίψει τουςΙροκέζους με τους οποίους οιΧιούρον βρίσκονταν σε συνεχήπόλεμο. Η εκστρατεία είχε πενιχράαποτελέσματα. Ο ίδιος ο Σαμπλαίν τραυματίσθηκε δύο φορές και αναγκάσθηκε να περάσει τον χειμώναπεριπλανώμενος στα δάση της περιοχής που ήλεγχαν οι Χιούρον.

Το καλοκαίρι του 1616, ο Σαμπλαίν επέστρεψε στην Πόλη του Κεμπέκ κι από εκεί έφυγε για την Γαλλία.

Η βελτίωση της διοίκησης της Νέας ΓαλλίαςΑφού έπεισε τον βασιλιά και τους μεγαλεμπόρους της Γαλλίας για τα πλούτη της ανεξερεύνητης ΒορείουΑμερικής, ο Σαμπλαίν πραγματοποίησε δύο νέα ταξίδια στην Νέα Γαλλία το 1618 και το 1620. Το 1620 πήρεμαζί του για πρώτη φορά και την σύζυγό του στην αποικία. Σκοπός του ήταν να βελτιώσει και να εδραιώσειτην γαλλική διοίκηση της αποικίας. Έτσι, από το 1620 βελτίωσε την οχύρωση της Πόλης του Κεμπέκ, η οποίατότε κατοικούνταν από μερικές δεκάδες εποίκων, και έκλεισε συνθήκη ειρήνης με ορισμένες φυλές Ιροκέζων.Το 1624 επέστρεψε στην Γαλλία για λίγους μόνο μήνες, προκειμένου να λάβει νέα εντολή να ανακαλύψει τοπέρασμα προς τον Ειρηνικό και την Άπω Ανατολή. Στην Γαλλία όμως έμεινε για πάντα η σύζυγός του, ΕλένΜπουλλέ, η οποία δεν έμελε να ξαναδεί ποτέ τον άντρα της. (Μετά τον θάνατο του Σαμπλαίν, η Μπουλλέ έγινεκαλόγρια. Πέθανε το 1654.)Το 1628, αρχίσαν οι πρώτες αψιμαχίες μεταξύ γάλλων και άγγλων εποίκων, οι οποίοι είχαν κτήσεις στην ΝέαΓη. Οι Άγγλοι κατέλαβαν το γαλλικό οχυρό Τάντουσακ στις εκβολές του Αγίου Λαυρεντίου, κατέστρεψαναγροκτήματα των γάλλων εποίκων και απαίτησαν την παράδοση της Πόλης του Κεμπέκ. Αρχικά, ο Σαμπλαίναρνήθηκε να παραδώσει την πόλη, αλλά η έλλειψη τροφίμων τον ανάγκασε να συνθηκολογήσει με τουςΆγγλους στις 14 Σεπτεμβρίου του 1629. Τον Οκτώβριο του 1629, ο Σαμπλαίν επέστρεψε στην Γαλλία, αφούπρώτα πέρασε από το Λονδίνο.Κατά την παραμονή του στην Γαλλία, τα επόμενα τριάμισι χρόνια, ο Σαμπλαίν έγραψε τα βιβλία Voyages de laNouvelle France (Ταξίδια στην Νέα Γαλλία) και Traitté de la marine et du devoir d’un bon marinier (Διατριβή περίτου ναυτικού και του καθήκοντος ενός καλού ναύτη).

Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν 24

Το τελευταίο ταξίδιΤο 1632, η Γαλλία και η Αγγλία συνθηκολόγησαν και η Πόλη του Κεμπέκ επανήλθε και πάλι στην δικαιοδοσίατων Γάλλων. Με την υποστήριξη του διαβόητου καρδινάλιου Ρισελιέ, ο Σαμπλαίν διορίσθηκε κυβερνήτης τηςΝέας Γαλλίας την 1η Μαρτίου του 1633. Στις 22 Μαΐου του ίδιου έτους, ο Σαμπλαίν αποβιβάστηκε και πάλιστην Πόλη του Κεμπέκ.Μέσα σε έναν χρόνο, ο Σαμπλαίν επισκεύασε και επέκτεινε τις οχυρώσεις στην Πόλη του Κεμπέκ, και ίδρυσεδύο νέα οχυρά–οικισμούς, ένα σε απόσταση 15 λεύγες δυτικά της Πόλης του Κεμπέκ και ένα στην θέση όπουσήμερα βρίσκεται η πόλη Τρεις Ποταμοί (Trois-Rivières). Οι σχέσεις του όμως με τους Ιροκέζουςεπιδεινώθηκαν και ο Σαμπλαίν αποφάσισε να τους επιτεθεί με σκοπό να τους εξαφανίσει ή να τους«επαναφέρει στην λογική».Τον Οκτώβριο του 1635, ο Σαμπλαίν έπαθε παράλυση. Πέθανε λίγες εβδομάδες αργότερα, ανήμερα τωνΧριστουγέννων. Επειδή δεν είχε ολοκληρωθεί η ανέγερση ενός παρεκκλησίου όπου θα ενταφιάζονταν οικυβερνήτες της Νέας Γαλλίας, ο Σαμπλαίν ενταφιάστηκε σε προσωρινό τάφο χωρίς καμία επιγραφή. Τοπαρεκκλήσιο καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1640 και κατεδαφίστηκε οριστικά το 1674. Έτσι, παραμένειάγνωστη η ακριβής τοποθεσία του τάφου του Σαμπλαίν.Αξίζει να σημειωθεί πως δεν διασώθηκε καμία εικόνα του Σαμπλαίν. Έχει διαπιστωθεί ότι τα όσα πορτρέταφιλοτεχνήθηκαν μετά τον θάνατό του απεικονίζουν ένα ασήμαντο οικονομικό ελεγκτή με το όνομα ΜισέλΠαρτισέλλι ντ' Εμερύ (Michel Particelli d’Émery).Σήμερα το όνομα του Σαμπλαίν φέρει μία λίμνη που βρίσκεται ανάμεσα στις πολιτείες του Βερμόντ και τηςΝέας Υόρκης, και την επαρχία του Κεμπέκ. Η λίμνη ενώνεται με τον Άγιο Λαυρέντιο μέσω του παραποτάμουΡισελιέ.

Σημειώσεις[1] Το όνομα του Σαμπλαίν προφέρεται Σαμ-πλαιν με το μ και π ως χωριστούς φθόγγους. Σε ελληνικά κείμενα, ο Σαμπλαίν αναφέρεται

επίσης με τις εναλλακτικές γραφές Σαμουέλ Σαμπλέν, Σαμιέλ ντε Σαμπλέν και Σαμιουέλ ντε Σαμπλέν.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι• Dictionary of Canadian Biography Online (http:/ / www. biographi. ca/ EN/ ShowBio. asp?BioId=34237) —

Βιογραφία στα αγγλικά.• Dictionnaire biographique du Canada en ligne (http:/ / www. biographi. ca/ FR/ ShowBioPrintable.

asp?BioId=34237) — Βιογραφία στα γαλλικά• Project Gutenberg (http:/ / www. gutenberg. org/ author/ Samuel+ de+ Champlain) — Κείμενα του Σαμπλαίν

μεταφρασμένα στα αγγλικά.

25

Γερμανοί Εξερευνητές

26

Αλεξάντερ φον Χούμπολτ

Αλεξάντερ φον Χούμπολτ

Αλεξάντερ φον Χούμπολτ

Αλεξάντερ φον Χούμπολτ, πίνακας του Ιωσήφ Στίλερ, 1843. Γέννηση 14 Σεπτεμβρίου 1769

Βερολίνο

Θάνατος 6 Μαΐου 1859 (89 ετών)Βερολίνο

Εθνικότητα Πρώσος

Ερευνητικός τομέας Φυσιοδίφης

Γνωστός για ΒιογεωγραφίαKosmos (1845)

Ο Φρίντριχ Βίλχελμ Χάινριχ Αλεξάντερ Φράιχερ φον Χούμπολτ  (14 Σεπτεμβρίου 1769 - 6 Μαΐου 1859 ήτανΓερμανός φυσιοδίφης και εξερευνητής, και ο νεότερος αδερφός του φιλοσόφου, διπλωμάτη και γλωσσολόγουΒίλχελμ φον Χούμπολτ. Το έργο του Χούμπολτ πάνω στη βοτανική γεωγραφία ήταν πολύ σημαντικό για τηνβιογεωγραφία.Μεταξύ του 1799 και 1804 ο Χούμπολτ ταξίδεψε εκτενώς στην Λατινική Αμερική εξερευνώντας καιπεριγράφοντας την για πρώτη φορά με επιστημονικό τρόπο. Η περιγραφή του ταξιδιού γράφτηκε καιδημοσιοποιήθηκε σ' ένα τεράστιο σύνολο τόμων σε περίοδο 21 ετών. Ήταν ένας από τους πρώτους πουπρότεινε ότι οι χώρες που βρέχονται από τον Ατλαντικό Ωκεανό ήταν κάποτε ενωμένες (η Νότια Αμερική καιΑφρική κυρίως). Αργότερα, το πεντάτομο έργο του, Κόσμος (1845), προσπάθησε να ενοποιήσει τουςδιάφορους κλάδους της επιστημονικής γνώσης. Ο Χούμπολτ υποστήριζε και εργαζόταν μαζί με άλλουςεπιστήμονες, συμπεριλαμβανομένων των Ζοζέφ Λουί Γκέι - Λυσσάκ, Γιούστους φον Λίμπιγκ, Λουί Αγκασίζ(Louis Agassiz), Μάθιου Φοντέιν Μάουρι και κυρίως του Αιμέ Μπονπλάν (Aimé Bonpland), με τους οποίουςέκανε μεγάλο μέρος της επιστημονικής έρευνας του.

Αλεξάντερ φον Χούμπολτ 27

Ζωή και τα τα ταξίδια

Πρώτα χρόνια και εκπαίδευσηΟ Αλεξάντερ γεννήθηκε στο Βερολίνο, ο πατέρας του ήταν ο Αλεξάντερ Γκεοργκ φον Χούμπολτ ο οποίος ήτανταγματάρχης στον Πρωσικό στρατό και ανήκε σε εξέχουσα Πομερανική οικογένεια, είχε ανταμειφθεί για τιςυπηρεσίες του κατά την διάρκεια του Επταετή Πολέμου. Το 1766 παντρεύτηκε την Μαρία Ελισάβετ φονΚόλομπ, χήρα του Βαρώνου φον Χολβέντε, και είχαν δύο γιους. Τα χρήματα που άφησε ο Βαρώνος στηνπρώην γυναίκα του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις εξερευνήσεις του Αλεξάντερ καλύπτοντας το 70% τωνχρημάτων του.Λόγο της τάσης του να συλλέγει και να καταγράφει φυτά, κοχύλια και έντομα του δόθηκε το παρατσούκλι «ΟΜικρός Φαρμακοποιός». Ο πατέρας του πέθανε το 1779, και έτσι η μητέρα του, φρόντισε για την εκπαίδευση .Προοριζόμενος για μια πολιτική καριέρα, σπούδασε χρηματοοικονομικά έξι μήνες στο Πανεπιστήμιο τηςΦρανκφούρτης, και ένα χρόνο αργότερα, στις 25 Απριλίου 1789 γράφτηκε στο Γκέτινγκεν, στις διαλέξεις τωνC. G. Heyne και. J. F. Blumenbach. Τα τεράστια και ποικίλα ενδιαφέροντα του μέχρι τότε είχαν αναπτυχθεί, καικατά την διάρκεια των διακοπών το 1989, πήγε μια επιστημονική εκδρομή στον Ρήνο και έκανε τηνπραγματεία Mineralogische Beobachtungen über einige Basalte am Rhein (ελληνικά: ορυκτολογικέςπαρατηρήσεις στον Ρήνο) (Brunswick, 1790).Το πάθος του Χούμπολτ για τα ταξίδια επιβεβαιώθηκε από την φιλία του στο Γκέτινχεν με τον ΓκέοργκΦόρστερ. Με τις σπουδές του και το συνδυασμό των προσωπικών ταλέντων του προετοίμασε τον εαυτό του γιανα γίνει, όπως το αποκαλούσε, επιστημονικός εξερευνητής. Με αυτή την ιδέα σπούδασε εμπόριο και ξένεςγλώσσες στο Αμβούργο, γεωλογία στο Τεχνικό πανεπιστήμιο του Φράιμπεργκ υπό τον Αβραάμ ΓκότλομπΒέρνερ, ανατομία στην Ιένα υπό τον J. C. Loder και τέλος αστρονομία και χρήση επιστημονικών οργάνων υπότους X. von Zach και J. G. Köhler. Οι έρευνές του στη βλάστηση των Ορυχείων του Φράιμπεργκ οδήγησε στηδημοσίευση, το 1793 του Florae Fribergensis Specimen, και τα αποτελέσματα μιας παρατεταμένης πορείας τωνπειραμάτων για τα φαινόμενα της μυϊκής ευερεθιστότητας, τότε που είχε ανακαλυφθεί πρόσφατα από τονΛουίτζι Γκαλβάνι, περιέχονταν στο Versuche über die gereizte Muskel- und Nervenfaser (Βερολίνο, 1797), σεγαλλική μετάφραση με σημειώσεις από Blumenbach.

Αλεξάντερ φον Χούμπολτ 28

Ένα πορτραίτο του Χούμπολτ, 1806

Ταξίδια και εργασία στην Ευρώπη

Το 1794 ο Χούμπολτ έγινε δεκτός στην οικειότητατης διάσημης κλίκας της Βαϊμάρης, και συνέβαλε (7Ιουνίου 1795)στις νέες περιοδικές του ΦρίντριχΣίλερ, το Die Horen, μια φιλοσοφική αλληγορία μετίτλο «Die Lebenskraft, oder der rhodische Genius». Τοκαλοκαίρι του 1790 πραγματοποίησε σύντομηεπίσκεψη στην Αγγλία παρέα με τον Φόρστερ. Το1792 και το 1797 ήταν στην Βιένη, το 1795 είχε πάειστην Ιταλία και Ελβετία. Εν το μεταξύ είχεαποκτήσει επίσημη θέση στον τομέα τηςαπασχόλησης: ορίστηκε εκτιμητής των ναρκών στοΒερολίνο, 29 Φεβρουαρίου 1792. Παρόλο που αυτή ηυπηρεσία προς το κράτος θεωρήθηκε από τον ίδιοαποκλειστικά ως μια μαθητεία στην υπηρεσία τηςεπιστήμης, όχι μόνο θα εκπληρώσει τα καθήκοντάτου αλλά έφτασε γρήγορα στο υψηλότερο αξίωματης υπηρεσίας του, επίσης του είχαν ανατεθεί καιπολλές σημαντικές διπλωματικές αποστολές. Οθάνατος της μητέρας του, στις 19 Νοεμβρίου του1796, που τον ελευθέρωσε να ακολουθήσει την κλίσητου στη μεγαλοφυΐα του, και αποκόπτοντας επίσηματις συνδέσεις του, περίμενε την ευκαιρία να

εκπληρώσει το πολυπόθητο ονείρου του ταξιδιού.

Εκστρατεία στην Λατινική Αμερική

Η εκστρατεία του Αλεξάντερ φον Χούμπολτ στην Λατινική Αμερική

Σχετικά με την αναβολή τηςπροτεινόμενου ταξιδιού με τονκαπετάνιο Μπάουντιν του περίπλου.Ο Χούμπολτ αναχώρησε από τοΠαρίσι για την Μασσαλία με τονΑιμέ Μπονπλάν με την ελπίδα ναενταχθούν με τον ΝαπολέονταΒοναπάρτη στην Αίγυπτο.Μεταφορικά μέσα, ωστόσο, δεν ήτανδιαθέσιμα, και οι δύο ταξιδιώτεςβρέθηκαν τελικά στο δρόμο προς τηΜαδρίτη, όπου ο υπουργός DonMariano Luis de Urquijo τους έπεισενα αρχίσουν τις εξερευνήσεις τουςαπό την Αμερική.

Οπλισμένοι με ισχυρές συστάσεις αναχώρησαν από την Λα Κορούνια στις 5 Ιουλίου 1779, σταμάτησαν για έξι μέρες στο νησί Τενερίφη για να σκαρφαλώσουν το βουνό Τέιντε. Και τελικά έφτασαν στην Cumaná της Βενεζουέλας την 6η του Ιουλίου. Ο Χούμπολτ επισκέφθηκε την Caripe, μια πολή στην ανατολική Βενεζουέλα,

Αλεξάντερ φον Χούμπολτ 29

όπου βρήκε το πουλί Guácharo και του έδωσε το όνομα Steatornis caripensis. Επιστρέφοντας στην Cumaná ΟΧούμπολτ παρατήρησε την νύχτα της 11-12 Νοεμβρίου μια αξιοσημείωτη βροχή μετεώρων. Έπειτα προχώρησεμε τον Μπονπλάν στο Καράκας, και το Φεβρουάριο του 1800 έφυγαν από τα παράλια με σκοπό τηνεξερεύνηση της πορείας του ποταμού Ορινόκο. Το ταξίδι αυτό το οποίο διάρκεσε τέσσερις μήνες, και 2.776 χλμάγριας και μη κατοικήσιμης γης είχε το σημαντικό αποτέλεσμα να αποδείξει την ύπαρξη της διώρυγαςCasiquiare (επικοινωνία των νερών του Ορινόκο με του Αμαζονίου, και τον προσδιορισμό της ακριβούς θέσηςτης διακλάδωσης του ποταμού, καθώς και την τεκμηρίωση της ζωής των πολλών αυτόχθονων φυλών, όπως ηMaipures και τους εκλείψας αντιπάλους τους Atures. Γύρω στις 19 Μαρτίου 1800 ο φον Χούμπολτ και οΜπονπλάν ανακάλυψαν και έπιασαν μερικά ηλεκτρικά χέλια. Και οι δύο έλαβαν δυνητικά επικίνδυνεςηλεκτρικές εκκενώσεις κατά τη διάρκεια των ερευνών τους. Δύο μήνες αργότερα εξερεύνησαν την περιοχήτων Maypures και εκείνη των τότε προσφάτως εξαφανισμένων Ινδιάνων Aturès.Στις 24 Νοεμβρίου, οι δύο φίλοι έβαλαν πανιά για την Κούβα, και μετά από παραμονή μερικών μηνώνεμφανίστηκαν εκ νέου στην ηπειρωτική χώρα, στην Καρθαγένη της Κολομβίας. Με το δυνατό ρεύμα τηςMagdalena, και διασχίζοντας τις παγωμένες κορυφογραμμές των Cordillera Real, έφτασαν στο Κίτο τουΕκουαδόρ στις 6 Ιανουαρίου του 1802, μετά από ένα δύσκολο και κουραστικό ταξίδι. Η παραμονή τους εκείσυνοδεύτηκε από την άνοδο τους στο ηφαίστειο Πιτσίντσα και μια προσπάθεια για άνοδο στο ηφαίστειοΤσιμποράσο. Ο Χούμπολτ και η παρέα του έφτασαν σε υψόμετρο 5.878 μέτρων το οποίο ήταν παγκόσμιορεκόρ τότε. Το ταξίδι τους κορυφώθηκε με μια αποστολή στις πηγές του Αμαζονίου καθ οδόν προς τη Λίματου Περού. Στο Καλιάου ο Χούμπολτ παρατήρησε την διάβαση του Ερμή στις 9 Νοεμβρίου, και μελέτησε τιςλιπασματικές και εδαφοβελτιωτικές ιδιότητες του γκουάνο. Ένα θυελλώδες θαλάσσιο ταξίδι του έφερε στοΜεξικό όπου έμειναν για έναν ταξιδεύοντας σε διάφορες πόλεις.Έπειτα, ο φον Χούμπολτ έκανε ένα σύντομο ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και έμεινε στο ΛευκόΟίκο, καλεσμένος του Προέδρου Τόμας Τζέφερσον. Ο Τζέφερσον όντας ο ίδιο επιστήμονας, ήταν χαρά του ναέχει τον Χούμπολτ φιλοξενούμενο, οι δυο τους είχαν πολυάριθμες έντονες επιστημονικές συζητήσεις. Μετάαπό έξι εβδομάδες ο Χούμπολτ αναχώρησε για την Ευρώπη από τον ποταμό Ντελάγουερ στον Ατλαντικό καιέφτασε στο Μπορντό στις 3 Αυγούστου του 1804.

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το von Humboldt άρθρο Alexander von Humboldt [1] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας,η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (von Humboldt ιστορικό/συντάκτες [1]).

Παραπομπές[1] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Alexander[2] http:/ / creativecommons. org/ licenses/ by-sa/ 3. 0/

30

Δανοί Εξερευνητές

31

Βίτους Μπέρινγκ

Βίτους Μπέρινγκ

Βίτους Μπέρινγκ

Ο Βίτους Μπέρινγκ (1680-1741) ήταν εξερευνητής, θαλασσοπόροςαξιωματικός του ρωσικού ναυτικού, δανικής καταγωγής. Στα1725-30 υπό την ιδιότητα του αρχηγού της 1ης ρωσικής αποστολής,που ονομάσθηκε «1η αποστολή Καμτσάτκας» και με βοηθό το Ρώσοθαλασσοπόρο Αλεξέι Τσίρικωφ, περιέπλευσε τις ανατολικές ακτέςτης Καμτσάτκας, την νότια και ανατολική ακτή της χερσονήσουΤσουχόσκι και μπήκε στον πορθμό που χωρίζει την Ασία από τηνΑμερική (Βερίγγειος Πορθμός) και στη συνέχεια ανακάλυψε τονησί Άγιος Λαυρέντιος κ.ά.

Στη 2η αποστολή Καμτσάτκας (1733-1743) είχε και πάλι τηναρχηγία της αποστολής. Αυτή τη φορά έφτασε από τον ίδιο δρόμοστις ακτές της Βόρειας Αμερικής και στη συνέχεια ανακάλυψεμερικά νησιά, από τη συστάδα των Αλεουτίων. Το 1741 ανακάλυψετα νησιά που προς τιμήν του ονομάστηκαν «Νήσοι του Κυβερνήτη».Πέθανε στο ένα από τα δύο νησιά που μαζί με μερικά μικρότερα αποτελούν την ομάδα αυτή των «νησιών τουΚυβερνήτη», όπου είχε μείνει να ξεχειμωνιάσει (χειμώνας 1741). Στο νησί που πέθανε δόθηκε το όνομα του.

Το όνομα του φέρει επίσης και η ομώνυμη θάλασσα του ΒΑ τμήματος του Ειρηνικού ωκεανού (Βερίγγειοςθάλασσα).

32

Έλληνες Εξερευνητές

33

Πέδρο δε Κάνδια

Πέδρο δε ΚάνδιαΟ Πέδρο δε Κάνδια (Κρήτη, 1485 - Τσούπας (Περού), 16 Σεπτεμβρίου 1542) γνωστός ως Pedro de Candia,ήταν στρατιώτης ειδικευμένος στα πυροβόλα όπλα και στα κανόνια. Πιθανότατα καταγόταν από την Κρήτη(Χάνδακας, σημερινό Ηράκλειο) εάν αναλογιστούμε το επώνυμό του. Ήταν από τους πρώτους Έλληνες πουπάτησαν το πόδι τους στην αμερικανική ήπειρο. Προσέφερε τις υπηρεσίες του στον ισπανικό στρατό την εποχήτης κατάκτησης και του αποικισμού της Αμερικής. Συγκεκριμένα ο ίδιος πήρε μέρος στην κατάκτηση τουΠερού και τη διάλυση της αυτοκρατορίας των Ίνκας.Γεννήθηκε στα τέλη του 14ου αιώνα, πιθανότατα στην Κρήτη. Υπηρέτησε αρχικά στην ισπανική βασιλικήφρουρά και πολέμησε ενάντια στους Τούρκους στην Ιταλία. Αργότερα πήγε στην Αμερική ακολουθώντας τονκυβερνήτη Πέδρο ντε λος Ρίος. Εκεί ακολούθησε τον Φρανσίσκο Πιζάρο στις κατακτήσεις του στο Περού ωςδιοικητής του πυροβολικού. Πήρε μέρος στη διάσημη Μάχη της Καχαμάρκα, όπου 200 Ισπανοί αντιμετώπισαν7000 Ίνκας. Έλαβε μεγάλο μέρος του των λύτρων για την αρπαγή του αυτοκράτορα των Ίνκας Αταχουάλπακατα τη διάρκεια της μάχης.Περιπλανήθηκε στην περιοχή του Περού και επισκέφτηκε αυτοπροσώπως πολλά χωριά ιθαγενών για νααξιολογήσει την κατάσταση τους. Συνόδεψε τον Φρανσίσκο Πιζάρο πίσω στην Ισπανία για να πληροφορήσουντον βασιλιά της Ισπανίας Καρολο Ε'. Ο βασιλιάς τίμησε τον Χανιώτη και του έδωσε τον τίτλο του διοικητή τουπυροβολικού του στόλου, και δήμαρχο μιας πόλης στο Περού.Κατα τη διάρκεια της παραμονής του στο Κούζκο έφτιαχνε όπλα για τον Πιζάρο που πολεμούσε ενάντια στονΙσπανό Αλμάγκρο. Μετά την ήττα του Πιζάρο συμμετείχε στην εξερευνητική αποστολή κατάκτησης τηςΑμπάγια, μιας φανταστικής περιοχής κάπου στον Αμαζόνιο. Αναπόφευκτα η αποστολή απέτυχε.Συνελήφθη ύστερα απο διαταγή του Ερνάντο Πιζάρο. Απογοητευμένος απο την συμπερίφορα των πρώηνσυμμάχων του και εγκαταλελειμένος απο τους φίλους του αποφάσισε να αυτομολήσει και να πάρει το μέροςτου Αλμάγκρο. Ο Χανιώτης δολοφονήθηκε το 1542. Ο Αλμάγκρο φοβούμενος ότι ο Χανιώτης θα τον προέδιδε,τον σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια έχοντας ως αφορμή ένα περιστατικό κακοχρησίας των όπλων με υπαίτιοτον Χανιώτη.

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο Pedro_de_Candia [1] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεταιυπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (ιστορικό/συντάκτες [1]).

Παραπομπές[1] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Pedro_de_Candia

34

Παναγιώτης Ποταγός

Παναγιώτης ΠοταγόςΟ Παναγιώτης Ποταγός, (Βυτίνα 1838- Νυφές 1903), ιατρός από την Αρκαδία, είναι ο μοναδικός Έλληναςεξερευνητής των νεωτέρων χρόνων.

ΒιογραφικόΜεταξύ του 1868 και του 1883, ο Παναγιώτης Ποταγός πραγματοποίησε δύο μεγάλα εξερευνητικά ταξίδιαστην Κεντρική Ασία (από το Ιράν ως τη Μογγολία) και ένα στην κεντρική Αφρική. Χωρίς καμιά υποστήριξηαπό τη χώρα του ή από οπουδήποτε αλλού, προσπάθησε να συναγωνιστεί τους διάσημους εξερευνητές τωνεθνικών Γεωγραφικών Εταιρειών της Ευρώπης.Κατόρθωσε να δημοσιεύσει μόνο τον πρώτο τόμο των «Περιηγήσεων» του σε μία ελληνική (1883) και μίαγαλλική έκδοση (1885). Το έργο του είναι μοναδικό, τόσο για την γεωγραφική του πλευρά όσο και για τηνεθνολογική του, που αφορά ιδιαίτερα τις ελληνιστικές επιβιώσεις στο Αφγανιστάν, αλλά παραμένει εντούτοιςσχεδόν άγνωστο στην εποχή μας. Το χειρόγραφο του (κυρίως εθνολογικού περιεχομένου) δευτέρου τόμου των«Περιηγήσεων» δεν δημοσιεύτηκε ποτέ και δυστυχώς χάθηκε, καθώς το καταστρέψανε οι ίδιοι οι κληρονόμοιτου Ποταγού.Μεταξύ άλλων ανακάλυψε το μεγάλο ποταμό Μπόμου της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας (1877) καισταμάτησε, με το κύρος του, τον εμφύλιο πόλεμο στο Αφγανιστάν (1875).Τιμήθηκε από τη Γαλλική κυβέρνηση, τη Γεωγραφική Εταιρία της Γαλλίας και το βασιλιά του ΒελγίουΛεοπόλδο το Β', πρόεδρο τότε της Παγκόσμιας Γεωγραφικής Εταιρίας, ο οποίος και έδωσε το όνομά«λεωφόρος Ποταγού» σε κεντρική αρτηρία της πόλης Ισίρο (Παουλίς) του Βελγικού Κογκό. Όταν του ζήτησενα υπογράψει στη χρυσή βίβλο των περιηγητών, εκείνος έγραψε μόνο δυο λέξεις: «Εις Ελλην».

Πηγές• "Ο εξερευνητής Παναγιώτης Ποταγός και η συμβολή του στη γεωγραφική γνώση για την Κεντρική Ασία του

19ου αιώνα", Σπύρος Αναγνώστου, Εμμανουήλ Β. Μαρμαράς, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Τμήμα Γεωγραφίας[1]

Βιβλιογραφία• Εις Έλλην, Κάρολου Μωραΐτη.• Παναγιώτης Ποταγός - Ο λησμονημένος Οδυσσέας της Αφρικής και της Ασίας, Ανδρέα Καπογιαννόπουλου.• Φημισμένοι άνδρες και λησμονημένοι, Φώτη Κόντογλου.

Παναγιώτης Ποταγός 35

Εξωτερικοί σύνδεσμοι• Arcadians (Αρκάδες Εσμέν), αποσπάσματα από το έργο του στα Γαλλικά και βιβλιογραφία. [2]

Παραπομπές[1] http:/ / www. ath. aegean. gr/ srcosmos/ showpub. aspx?aa=6347[2] http:/ / www. arcadians. gr

36

Ισπανοί Εξερευνητές

37

Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο

Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο

Ο Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο.

Ο Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο (ισπανικά: Diego de Almagro,1475-1538) υπήρξε Ισπανός εξερευνητής και κατακτητής(κονισταδόρος). Έλαβε μέρος υπό τις διαταγές του ΦρανσίσκοΠιζάρο σε εξερευνητικές επιχειρήσεις στην Νότια Αμερική καιιδιαίτερα στο σημερινό Περού και στην κατάλυση τηςΑυτοκρατορίας της Ίνκας.

Το 1534 ο Αλμάγκρο με υπόδειξη του βασιλιά της Ισπανίαςξεκίνησε να εξερευνήσει την περιοχή στα βόρεια της Βολιβίαςκαθώς και την σημερινή Χιλή. Η αποστολή όμως απέτυχε γιατίστην πορεία αντιμετώπιζε αδιάκοπες επιθέσεις ιθαγενών φυλώνκαι αναγκάστηκε να επιστρέψει στην βάση του στο Περού. Εκείαντιμετώπισε εξέγερση τοπικών ιθαγενών φυλών, που είχανεπαναστατήσει κατά τη διάρκεια της απουσίας του, την οποίακατέπνιξε. Στην συνέχεια ήρθε σε σύγκρουση με τον ίδιο τονΠιζάρο διεκδικώντας τα ίδια αξιώματα με αυτόν (1537). Έναχρόνο αργότερα δολοφονήθηκε από τον Ερνάντο Πιζάρο αδελφότου Φρανσίσκο. Το 1541 ο γιος του Ντιέγκο ελ Μούζο για ναεκδικηθεί σκότωσε τον Φρανσίσκο Πιζάρο και έγινε ο ίδιος διοικητής του Περού.

Πηγές• Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό. Εκδοτική Αθηνών. Αθήνα, 1987. Τόμος 1, σελ. 188.

38

Πέδρο ντε Βαλδίβια

Πέδρο ντε Βαλδίβια

Προσωπογραφία του Πέδρο ντε Βαλδίβια.

Ο Πέδρο ντε Βαλδίβια (ισπανικά: Pedro de Valdivia, περ.1500-1553) υπήρξε Ισπανός στρατιωτικός και εξερευνητής(κονκισταδόρος), καθώς και κατακτητής και πρώτος κυβερνήτηςτης σημερινής Χιλής.

Ο Βαλδίβια υπηρέτησε στον ισπανικό στρατό αρχικά σε περιοχέςτης, υπό ισπανικής κατοχής τότε, Ιταλίας και Φλάνδρας. Το 1532έλαβε μέρος στις εξερευνητικές επιχειρήσεις στο σημερινό Περούτης Νότιας Αμερικής, υπό τις διαταγές του Φρανσίσκο Πιζάρο καιονομάστηκε από τον Ισπανό βασιλιά Κάρολο Α' γενικόςκυβερνήτης της περιοχής αυτής, όπως και κάθε περιοχής που θακυρίευε νοτιότερα.

Το 1538 συνέβαλε στην συντριβή της εξέγερσης του ΙσπανούΝτιέγκο ντε Αλμάγκρο και το 1540 κατέλαβε την σημερινή Χιλή.Επίσης διεξήγαγε συστηματικές εξερευνητικές επιχειρήσεις στιςπεριοχές της Παταγονίας και των Άνδεων και υπέταξε τιςιθαγενείς φυλές των Αραουκάνων (1546). Στην Χιλή ίδρυσεαρκετές πόλεις όπως την σημερινή πρωτεύουσα της χώρας,Σαντιάγο (1541).

Ο Βαλδίβια ήταν ιδιαίτερα σκληρός με τους ιθαγενείς πληθυσμούςκάτι που επέτεινε την αντίδρασή τους. Σε συμπλοκή με τοπικέςφυλές είχε οικτρό τέλος. Σύμφωνα με μια παράδοση, οι Ινδιάνοι καρασκεύασαν αυλούς με τα κόκκαλά του καικάθε χρονιά γιόρταζαν την επέτειο του θανάτου του.

Πηγές• Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό. Εκδοτική Αθηνών. Αθήνα 1987. Τομος 2, σελ. 162.

39

Χερνάντο Κορτέζ

Χερνάντο Κορτέζ

Ο Χερνάντο Κορτέζ.

Ο Χερνάντο Κορτέζ (1485-1547) υπήρξε ισπανός εξερευνητής καικατακτητής (κονκισταδόρος), που ηγήθηκε των επιχειρήσεων γιατην κατάκτηση της Αυτοκρατορίας των Αζτέκων στο σημερινόΜεξικό προς όφελος της ισπανικής Αυτοκρατορίας, στις αρχές του16ου αιώνα. Ο Κορτέζ υπήρξε από τις σημαντικές προσωπικότητεςτης πρώτης φάσης των εξερευνήσεων που ξεκίνησε ο ΧριστόφοροςΚολόμβος.

Ο Κορτέζ γεννήθηκε στο Μεντελίν της Ισπανίας, από οικογένειαμεσαίας τάξεως. Γοητευμένος από την ανακάλυψη της νέαςηπείρου, έσπευσε στην Ισπανιόλα της Κούβας. Το 1519 εξελέγηεπικεφαλής της τρίτης εξερευνητικής αποστολής προς τιςηπειρωτικές περιοχές της νέας ηπείρου. Λόγω όμως της αντιδικίαςτου με τον Ισπανό κυβερνήτη της Κούβας, Ντίεγκο Βελάσκεθ ντεΚουελάρ, η αποστολή ακυρώθηκε, διαταγή όμως που ο ίδιος τηναγνόησε. Μόλις κατέφθασε στην ηπειρωτικές περιοχές, μεπολυμύχανο τρόπο κατάφερε να συμμαχήσει με ορισμένεςιθαγενείς φυλές ώστε να επιβληθεί και στις υπόλοιπες. Χαρακτηριστικά χρησιμοποίησε επιτυχημένα μιαιθαγενή, την Ντόνα Μαρίνα, ως μεταφράστρια, η οποία στην πορεία του χάρισε ένα γιο. Όταν ο κυβερνήτηςτης Κούβας έστειλε φρουρά να συλλάβει τον Κορτές για ανυπακοή, δεν δίστασε να τους αντιμετωπίσειενόπλως και να τους εξουδετερώσει.

Ο Κορτές αλληλογραφούσε απευθείας με τον βασιλιά της Ισπανίας ζητώντας να του αναγνωριστούν οιεπιτυχίες του, αντί να τιμωρηθεί για αποστασία. Μετά την επιτυχημένη κατάλυση της τοπικής Αυτοκρατορίαςτων Αζτέκων με την κατάληψη της πρωτεύουσά τους Τενοτστιτλάν, ο Κορτές απέκτησε τον τίτλο τουΜαρκήσιου. Επέστρεψε στην Ισπανία όπου και πέθανε το 1547.Ο Χερνάντο Κορτέζ υπήρξε από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της εποχής, ιδιαίτερα λόγω τωνελάχιστων ιστορικών πηγών που αναφέρονται σε αυτήν. Ορισμένοι ιστορικοί τον περιγράφουν ως αδίστακτοιδιοτελή κατακτητή, ενώ συγκεκριμένες πηγές του επισυνάπτουν στοιχεία ανθρωπιάς και αντιπάθειας προςτις ωμότητες των ισπανικών αρχών κατά των ιθαγενών πληθυσμών.

Πηγές• Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό. Εκδοτική Αθηνών. Αθήνα 1987.

40

Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα

Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα

Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα

Ο Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα (Vasco Núñez De Balboa) ήτανΙσπανός εξερευνητής, διοικητής και κονκισταδόρ (κατακτητής), οπρώτος Ευρωπαίος που ήταν αρχηγός αποστολής και είναι γνωστόότι έφτασε στον Ειρηνικό από το Νέο Κόσμο.

Γεννήθηκε στην Ισπανία, το 1475. Ταξίδεψε στο Νέο Κόσμο το1500 και έπειτα από αρκετές εξερευνήσεις, έφτασε στο νησίΙσπανιόλα, όπου ίδρυσε οικισμό. Το 1510 εποίκισε και το σημερινόΠαναμά, ιδρύοντας τον οικισμό Σάντα Μαρία λα Αντίγουα ντελΝταριέν. Ο οικισμός αυτός ήταν ο πρώτος μόνιμος ευρωπαϊκόςοικισμός στην ενδοχώρα της Αμερικής. Διέχισε τη Διώρυγα τουΠαναμά στον Ειρηνικό Ωκεανό το 1513. Ο Μπαλμπόα τον ονόμασεΝότια Θάλασσα. Ύστερα από εφτά χρόνια ονομάστηκε Ειρηνικόςαπό το Μαγγελάνο.

Οι αντίπαλοι του στο μεταξύ άρχισαν να τον διαβάλλουν στοΒασιλιά της Ισπανίας. Όταν γύρισε στην Ισπανία για να οργανώσεινέα αποστολή, με σκοπό την κατάκτηση του Περού, αντικαταστάθηκε από τον Ντε Άβιλα. Αργότερα, άνδρεςτου Φρανσίσκο Πιζάρο τον συνέλαβαν και τον παρέπεμψαν σε δίκη για προδοσία. Ο Μπαλμπόακατηγορήθηκε ότι θέλησε να υφαρπάσει την εξουσία του κυβερνήτη και καταδικάστηκε σε θάνατο.Καρατομήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1519.

Το όνομά του δόθηκε σε κρατήρα της Σελήνης. Ο Παναμάς τίμησε τον εξερευνητή δίνοντας το όνομά του σεπόλεις, πλατείες, δρόμους, στο νόμισμά του και ανεγείροντας αγάλματα και άλλα μνημεία προς τιμήν του.

Αναφορές• Asenjo García, Frutos (11/1991). Vasco Núñez de Balboa: El descubrimiento del Mar del Sur. Madrid: Sílex

Ediciones. ISBN 84-7737-034-6.• Garrison, Omar V. (01/1977). Balboa el conquistador: La odisea de Vasco Núñez, descubridor del Pacífico.

Barcelona: Editorial Grijalbo. ISBN 84-253-0748-1.• Encyclopedia Ilustrada Cumbre - Tomo 10. pp.186 - 188. 32nd edition - 1993. Editorial Hachette Latinoamérica,

S. A. de C. V., México. ISBN 970-611-125-5• Historia general y natural de las Indias. Gonzalo Fernández de Oviedo y Valdés. Madrid, 1850• Relación de los sucesos de Pedrarias Dávila. Pascual de Andagoya. III. Madrid, 1829

Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα 41

Εξωτερικές συνδέσεις• Η ζωή του σε εικόνες [1]

• Το μνημείο Μπαλμπόα [2] (στα ισπανικά)

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το Núñez de Balboa άρθρο Vasco Núñez de Balboa [3] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας,η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (Núñez de Balboa ιστορικό/συντάκτες [3]).

Παραπομπές[1] http:/ / www. bruce. ruiz. net/ PanamaHistory/ balboa. htm[2] http:/ / www. elpanamaamerica. com. pa/ archive/ 12162005/ ciudadt. shtml[3] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Vasco

42

Φρανθίσκο Πιθάρο

Φρανθίσκο Πιθάρο

Προσωπογραφία του Φρανθίσκο Πιθάρο.

Ο Φρανθίσκο Πιθάρο Γκονζάλες (ισπαν.: Francisco PizarroGonzález, περ. 1471-26 Ιουνίου 1541) υπήρξε Ισπανός εξερευνητήςκαι κατακτητής (κονκισταδόρος), είναι ιδιαίτερα γνωστός ωςκατακτητής της Αυτοκρατορία των Ίνκας, ενός από τους πιοπροηγμένους πολιτισμούς στην προκολομβιανή Αμερική, στοσημερινό Περού.

Ο Πιθάρο γεννήθηκε στο Τρουχίλιο, της περιοχής Εξτρεμαδούραστην Ισπανία, ενώ οι πηγές της εποχής διαφωνούν ως προς τηνακριβή χρονολογία γέννησης και αναφέρουν χρονολογίες από το1471 ως το 1478. Υπήρξε νόθος γιος ενός Ισπανού συνταγματάρχηκαι δεύτερος εξάδελφος του Χερνάντο Κορτές, από την πλευρά τουπατέρα του, του κατακτητή της Αυτοκρατορίας των Αζτέκων.

Στις 13 Φεβρουαρίου 1502, απέπλευσε με στόλο τριάντα πλοίων καισυνολικά 2.500 αποίκους και στράτευμα προς την Ισπανιόλα,ισπανική αποικία και λιμάνι στην Καραϊβική. Στην συνέχειαεξερεύνησε περιοχές κοντά στον σημερινό Παναμά και σταδιακάπροχώρησε, μαζί με τους δύο αδελφούς του, Χουάν και Γκονζάλο,σε εξερευνητικές αποστολές νότια της Διώρυγας του Παναμά στηνΝότια Αμερική. Εκεί πληροφορήθηκε το 1522, από τοπικούς φύλαρχους, ότι νοτιότερα υπάρχουν μυθικέςπολιτείες που διαθέτουν αστρονομικές ποσότητες χρυσού, εννοώντας τις πόλεις των Ίνκας στο σημερινόΠερού.

Το 1532 μετά από δύο εξερευνητικές αποστολές στην βορειοδυτική Νότια Αμερική, εξεστράτευσε για τηνκατάκτηση του Περού. Εκείνο το χρονικό διάστημα η Αυτοκρατορία των Ίνκα βρίσκονταν σε εμφύλιο πόλεμομεταξύ των δύο αδελφών, Ουασκάρ και Αταούαλπα, διεκδικητών για την εξουσία της Αυτοκρατορίας. ΟΠιθάρο, ενώ διέθετε πενιχρή αριθμητικά δύναμη: 180 άτομα, 1 πυροβόλο και 27 άλογα, αποφάσισε ναεπιτεθεί. Με τολμηρή στρατιωτική επίθεση στην Καχαμάρκα, κατάφερε να συλλάβει τον Αταουάλπα. ΟιΙσπανοί στην πορεία εκμεταλλεύτηκαν τις διάφορες φατρίες μέσα στο κράτος των Ίνκα. Ήταν σε θέση ναενισχύσουν τις διάφορες συμμαχίες τους μεταξύ των ντόπιων πληθυσμών και προώθησαν τελικά επιτυχήεπίθεση στην πρωτεύουσα Κούσκο.

Φρανθίσκο Πιθάρο 43

Οι εξερευνητικές αποστολές του Πιθάρο στο Περού(1531–1533).

Όταν εξουδετερώθηκε ο Ουάσκαρ, ο Πιθάρο απαίτησε από τονΑταουάλπα, οι Ίνκα επίσημα να δεχτούν την υποτέλεια τηςΙσπανίας και να ασπαστούν τον Χριστιανισμό. Ο Αταούαλπα,ενώ πρόσφερε στους Ισπανούς ό,τι του ζητήθηκε: χρυσό σετέτοια ποσότητα ώστε για να γεμίσει το δωμάτιο όπου τονφυλάκισαν και δύο φορές την ίδια ποσότητα ασημιού, δεναπελευθερώθηκε. Ο Πιθάρο διέταξε να τον εκτελέσουν ωςαιρετικό.

Ο Φρανθίσκο Πιθάρο ήρθε σε ευθεία ρήξη με τον σύντροφότου Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο, ο οποίος θεωρούσε ότι οδιαμοιρασμός της λείας καθώς και των διοικητικώναρμοδιοτήτων στις κατακτηθείσες περιοχές δεν ήταν δίκαιοςκαι απαιτούσε επιπλέον πλούτη και αξιώματα. Το 1528 οΠιθάρο διέταξε την εκτέλεση του. Τελικά, ο ίδιοςδολοφονήθηκε το 1541 από τον γιο του Αλμάγκρο, Ντιέγκο ελΜούζο, που ήθελε να εκδικηθεί για τον θάνατο του πατέρατου.

Πηγές• Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό. Εκδοτική Αθηνών. Αθήνα 1987.

44

Βισέντε Γιανιές Πινσόν

Βισέντε Γιανιές Πινσόν

Ο Βισέντε Γιανιές Πινσόν.

Ο Βισέντε Γιανιές Πινσόν (Vicente Yáñez Pinzón) ήταν Ισπανόςθαλασσοπόρος, κονκισταδόρ και εξερευνητής. Μαζί με τομεγαλύτερο αδερφό του Μάρτιν Αλόνσο Πινσόν, ταξίδεψε με τοΧριστόφορο Κολόμβο στο πρώτο ταξίδι του μεγάλουθαλασσοπόρου, το 1492. Ήταν ο πλοίαρχος του καραβιού "Νίνια".

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Πάλος της Ισπανίας γύρω στο 1460 . Το 1499,έπλευσε στις ακτές της Νότιας Αμερικής. Εξαιτίας ξαφνικήςκαταιγίδας, αναγκάστηκε να αποβιβαστεί στις ακτές της σημερινήςΒραζιλίας. Αυτό έγινε στις 26 Ιανουαρίου του 1500. Είδε επίσης τονποταμό Αμαζόνιο και θεωρείται ο άνθρωπος που ανακάλυψε τονποταμό Οϊαπόκουε.

Το 1505 ορίστηκε επικεφαλής της διοίκησης στο Σαν Χουάν τουΠουέρτο Ρίκο, στο πρώτο βήμα αποικισμού του νησιού από τουςΙσπανούς. Τότε οι ιθαγενείς το ονόμαζαν Borinquén και οι ΙσπανοίSan Juan Bautista. Ωστόσο, ο Πινσόν δεν ανέλαβε διοικητής[1] Το1508 ταξίδεψε με το Χουάν Ντίας ντε Σολίς προς τη Νότια Αμερική. Οι τελευταίες γραπτές μαρτυρίες για τονΠινσόν είναι το 1523. Πέθανε σίγουρα έπειτα από αυτήν τη χρονιά.

Στις 19 Νοεμβρίου του 1999 ανεγέρθηκε μνημείο στη γενέτειρά του, στο Πάλος ντε λα Φροντέρα, με αφορμή τησυμπλήρωση 5 αιώνων από την ανακάλυψη της Βραζιλίας.

Παραπομπές[1] Vicente Yáñez Pinzón (1461-1514) (http:/ / web. archive. org/ web/ 20070617215945/ http:/ / icarito. aconcagua1. copesa. cl/ especiales/

america/ v_pinzon. htm) (στα ισπανικά)- Μηχανή αναζήτησης αρχείου Wayback Machine ανακτήθηκε 13 Σεπτεμβρίου 2007

Βιβλιογραφία• Izquierdo Labrado, Julio. (1987) Palos de la Frontera en el Antiguo Régimen.(1380-1830 ). Huelva: Instituto de

Cooperación Iberoamericana y Ayuntamiento de Palos de la Frontera• Izquierdo Labrado, Julio. (2004) Palermos ilustres. Huelva: Ayuntamiento de Palos de la Frontera ISBN

84-606-3612-7• Manzano Manzano, Juan, and Ana Maria Manzano Fernandez-Heredia. (1988) Los Pinzones y el Descubrimiento

de América. 3 vol., Madrid: Ediciones de Cultura Hispanica. ISBN 84-7232-442-7 ISBN 978-84-7232-442-8• Ortega, Fray Ángel. (1925) La Rábida. Historia documental y crítica. 4 vols. Sevilla.

Βισέντε Γιανιές Πινσόν 45

Εξωτερικές συνδέσεις• Vicente Yáñez Pinzón. Los Viajes Andaluces. (http:/ / es. geocities. com/ julioil/ lauri. html) (στα ισπανικά)

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το Yáñez Pinzón άρθρο Vicente Yáñez Pinzón (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Vicente)της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 (http:/ / creativecommons. org/ licenses/by-sa/ 3. 0/ ). ( Yáñez Pinzón ιστορικό/συντάκτες (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Vicente)).

46

Χριστόφορος Κολόμβος

Χριστόφορος Κολόμβος

Ο Χριστόφορος Κολόμβος, μεταθανάτιοπορτραίτο από τον Ροντόλφο Γκιρλαντάιο.

Ο Χριστόφορος Κολόμβος (ισπανικά: Cristóbal Colón,Κριστόμπαλ Κολόν), (1451 – 20 Μαΐου 1506) ήταν έναςθαλασσοπόρος εξερευνητής, χαρτογράφος, ναύαρχος καιαντιβασιλιάς, διάσημος επειδή πραγματοποίησε την ξακουστήανακάλυψη της Αμερικής το 1492. Θεωρώντας η ιστορία ιδιαίτερασημαντικό το γεγονός της άφιξής του στην Αμερική το 1492,αποκαλεί την ιστορική περίοδο πριν την άφιξή του προ Κολόμβου ήπροκολομβιανή περίοδο. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετέςενδείξεις προκολομβιανής επαφής της Αμερικής με άλλες ηπείρουςκαι είναι θέμα συζήτησης αν μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι«ανακαλύπτει» μια ήπειρο η οποία κατοικείται ήδη από γηγενείς ήμη λαούς, ο Κολόμβος συχνά πιστώνεται με την ανακάλυψη τηςΑμερικής, καθώς το ταξίδι του σημείωσε την έναρξη ενός βίαιουαποικισμού της Νέας Γης, όπως αποκαλούνταν εναλλακτικά ηαμερικανική ήπειρος. Αξιοσημείωτο είναι επίσης και το ότι ο ίδιος ποτέ δεν έφτασε στην ενδοχώρα τηςηπείρου, αλλά σε νησιά διάσπαρτα κοντά σε αυτή.

Πραγματοποίησε τέσσερα ταξίδια σε αμερικάνικα εδάφη. Η πρώτη του εκστρατεία ξεκίνησε στις 3 Αυγούστουτου 1492, από το λιμάνι «Πάλος ντε λα Φροντέρα» φθάνοντας στο «Γουαναχάνι» Guanahani (στις σημερινέςΜπαχάμες) στις 12 Οκτωβρίου 1492.Το κράτος Κολομβία στη Ν. Αμερική και ο αστεροειδής 327 Κολομβία (327 Columbia), που ανακαλύφθηκε το1892, πήραν το όνομά τους από τον διάσημο αυτό θαλασσοπόρο.

ΒιογραφίαΗ καταγωγή του Κολόμβου είναι αντικείμενο διαφωνίας και πολλές περιοχές διεκδικούν την προέλευσή του. Ηπιο αποδεκτή θέση ωστόσο είναι ότι γεννήθηκε στη Γένοβα. Τα βασίλεια της ισπανικής Αραγωνίας, τηςισπανικής Γαλικίας, η Πορτογαλία και το ελληνικό νησί της Χίου διεκδικούν, μεταξύ άλλων, την καταγωγήτου.Πιστεύεται γενικότερα πως ο Χριστόφορος Κολόμβος γεννήθηκε ανάμεσα στις 25 Αυγούστου και στις 31Οκτωβρίου 1451 στη Γένοβα της Ιταλίας. Ο πατέρας του, Δομίνικος Κολόμβος ανήκε στην μεσαία τάξη καιδούλευε στη Γένοβα και στη Σαβόνα. Η μητέρα του Κολόμβου ονομαζόταν Σουζάνα Φονταρόσσα και τααδέρφια του Βαρθολομαίος, Τζιοβάννι Πελεγκρίνο και Γιάκομος.Ο Κολόμβος ποτέ δεν έγραψε στη μητρική του γλώσσα. Σε ένα από τα κείμενά του ο Κολόμβος ισχυρίζεται ότιπήγε στη θάλασσα σε ηλικία 10 ετών. Το 1470 η οικογένεια του Κολόμβου μετακόμισε στη Σαβόνα.Ο Χριστόφορος Κολόμβος πέθανε στο Βαγιαδολίδ της Ισπανίας το 1506 και ετάφη σε μοναστήρι της πόλης. Τρία χρόνια αργότερα, η σορός του μεταφέρθηκε σε μοναστήρι της Σεβίλλης και το 1537 στον Καθεδρικό του Αγίου Δομίνικου στο νησί Εσπανιόλα. Μαζί μεταφέρθηκε και η σορός του γιου του Ντιέγκο. Το 1795, η Ισπανία παραχώρησε το νησί στη Γαλλία και οι δύο σοροί μεταφέρθηκαν εκ νέου στην Ιβηρική Χερσόνησο. Ωστόσο, υπάρχει το ενδεχόμενο να έγινε λάθος κατά την μεταφορά, δεδομένου ότι το 1877 ανακαλύφθηκε

Χριστόφορος Κολόμβος 47

τυχαία στον Άγιο Δομίνικο ένας τάφος, στον οποίο υπήρχε η επιγραφή: «Ο Διαπρεπής και Εξέχων, ΔονΚριστόμπαλ Κολόν».

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το Columbus άρθρο Christopher Columbus [1] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, ηοποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (Columbus ιστορικό/συντάκτες [1]).

Παραπομπές[1] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Christopher

48

Ιταλοί Εξερευνητές

49

Μάρκο Πόλο

Μάρκο Πόλο

Μάρκο Πόλο, πίνακας στην Ρώμη

Ο Μάρκο Πόλο ήταν Βενετός εξερευνητής (1254-1324).Γεννήθηκε το 1254 στη Βενετία. Ήταν γιος του Νικολό Πόλο,γνωστού, πλούσιου εμπόρου, ο οποίος με τον αδελφό τουΜατέο,έκανε συχνά εμπορικά ταξίδια στην ανατολική μεσόγειο καιστη Μέση Ανατολή. Εκείνη την εποχή οι κάτοικοι της Ευρώπης δενήξεραν σχεδόν τίποτε για την Άπω Ανατολή, μια περιοχή πουσυνδεόταν με παράξενες εξωτικές ιστορίες αλλά και με αμύθηταπλούτη. Έτσι το 1271 οι αδελφοί Πόλο μαζί με το Μάρκο, ξεκινούνγια ένα περιπετειώδες ταξίδι που θα διαρκούσε 24 χρόνια.Διασχίζοντας τη Μικρά Ασία, τη Μεσοποταμία, την ΚεντρικήΑσία, - κυρίως με άλογα και πλοία - μια απόσταση 16.000χιλιομέτρων (32 φορές την απόσταση Αθήνας-Θεσσαλονίκης),φτάνουν μετά από 30 μήνες στο βασίλειο του Μεγάλου Χάνου τωνΜογγόλων, του αυτοκράτορα της Κίνας, Κουμπλάι Χαν.

Στα 17 χρόνια που ακολούθησαν ο Μάρκο Πόλο αποκτώντας τηνεμπιστοσύνη του Χαν, που τον διόρισε σύμβουλό του και τονέστειλε σε διάφορες αποστολές, ταξίδεψε σε διάφορα μέρη της Κίνας, γνωρίζοντας περιοχές που δεν είχεφθάσει ποτέ Ευρωπαίος. Το 1292, ο Μάρκο αναχώρησε για την Ευρώπη, σταματώντας στην Περσία για μιατελευταία αποστολή που του είχε αναθέσει ο Χαν. Το 1295, εικοσιτέσσερα χρόνια μετά την αναχώρησή του, οΜάρκο Πόλο επέστρεψε στη Βενετία. Εκείνη την εποχή η Ιταλία δεν υπήρχε ως χώρα και η πόλη της Βενετίαςήταν ένα ξεχωριστό κράτος. Όταν ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στη Βενετία και στη γειτονική πόλη-κράτος τηςΓένοβας, ο Μάρκο Πόλο συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γενουάτες. Στη φυλακή διηγήθηκε τιςπεριπέτειές του στο συγκρατούμενό του συγγραφέα Ρουστιτσέλλο. Έτσι, η ιστορία του Μάρκο Πόλο, οιεμπειρίες και όλα τα θαυμαστά τα οποία έζησε στην Ασία, έγιναν βιβλίο.

Παρατηρητικός και εξαιρετικά έξυπνος ο Μάρκο Πόλο περιέγραψε στις διηγήσεις του και έκανε γνωστά ταήθη και τα έθιμα, τα γνωρίσματα λαών εντελώς άγνωστων στη Δύση. Για εκατοντάδες χρόνια μετά, οιπεριπέτειες του Μάρκο Πόλο ήταν οι μόνες πληροφορίες που είχαν οι Ευρωπαίοι για την Κίνα και την ΆπωΑνατολή. Σχεδόν 200 χρόνια μετά, ο Χριστόφορος Κολόμβος χρησιμοποίησε στοιχεία από το έργο του ΜάρκοΠόλο για να υπολογίσει την απόσταση που θα έπρεπε να διασχίσει κανείς από τα δυτικά για να φτάσει στηνΚίνα. Ο Μάρκο Πόλο πέθανε σε ηλικία 70 ετών (το 1324). Παρόλο που είναι βέβαιο ότι δεν ήταν ο πρώτοςΕυρωπαίος που έφθασε στην Κίνα (ο πατέρας του και ο θείος του είχαν ταξιδέψει εκεί νωρίτερα, χωρίςαυτόν), ήταν ο πρώτος που διηγήθηκε τις εντυπώσεις του (έμεινε στην ιστορία ως «ο άνθρωπος με τις χίλιεςιστορίες»).

50

Λιβανέζοι Εξερευνητές

51

Πέπε Άμπεντ

Πέπε Άμπεντ

Ο Πέπε Άμπεντ με τη Μις Λίβανος 1997 και το Δημήτριο Σφήκα,Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης της Ελλάδας

Ο Πέπε Άμπεντ (Pépé Abed, 1911 - 2006), όπωςείναι παγκοσμίως γνωστός ο Yussef Gergi Abed,ήταν Λιβανέζος εξερευνητής, ενάλιος αρχαιολόγος,σχεδιαστής κοσμημάτων και επιχειρηματίας.Υπήρξε περιπετειώδης χαρακτήρας καιμυθιστορηματική φυσιογνωμία της τζετ σετκοινωνίας του Λιβάνου, πριν από τον αιματηρό καικαταστρεπτικό εμφύλιο πόλεμο στη χώρα του. Είχετη φήμη μεγάλου γυναικοκατακτητή, έτσι ώστεαπέκτησε το προσωνύμιο "Χιου Χέφνερ της ΜέσηςΑνατολής".

Γεννήθηκε στο Μεξικό από Λιβανέζους γονείς,ταξίδεψε σ' όλο τον κόσμο και συνδέθηκε μεδιασημότητες (glitterati) της εποχής του. Στηδεκαετία του 1950 επέστρεψε στο Λίβανο, όπου, εκμεταλλευόμενος τις τουριστικές δυνατότητες της χώρας - ηΒηρυτός χαρακτηριζόταν "Παρίσι της Μέσης Ανατολής" - ξεκίνησε έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα,δημιουργώντας το ξενοδοχείο και νάιτ κλαμπ "Bacchus" στη Βηρυτό, το "Admiral's Club" στην Τύρο, τη"Hacienda" στο Άμσιτ (Amshit) του Λιβάνου.

Το 1963, εγκαινιάστηκε από τον Πέπε Άμπεντ στη Βύβλο (αραβ. Jbeil) του Λιβάνου το φημισμένο "FishingClub", με θέα το γραφικό λιμάνι της πόλης και τα φοινικικά ερείπια, που απέκτησε παγκόσμια φήμη ως το πιομοδάτο εστιατόριο των κοσμικών κύκλων σ' όλη τη Μεσόγειο. Αποτέλεσε και αποτελεί μέχρι σήμερααπαραίτητο προορισμό διασημοτήτων από όλο τον κόσμο. Ο Πέπε Άμπεντ, γνωστός και ως Πειρατής τηςΒύβλου, ήταν το πιο διάσημο πρόσωπο όχι μόνο στο Λίβανο, αφού η φήμη του είχε εξαπλωθεί σε Ευρώπη καιΑμερική.Θαμώνες στο "Fishing Club" της Βύβλου ήταν κατά καιρούς οι διάσημοι ηθοποιοί Μάρλον Μπράντο, ΝτέιβιντΝίβεν, Μπριζίτ Μπαρντό, Ανίτα Έκμπεργκ, Κιμ Νόβακ, Τζίντζερ Ρότζερς και Αν Μάργκρετ, οι τραγουδιστέςΦρανκ Σινάτρα και Τζόνυ Χαλιντέι, ο Τσέχος Πρόεδρος Βάτσλαβ Χάβελ, ο Μεξικανός Πρόεδρος ΜιγκέλΑλεμάν, ο Πρόεδρος του Λιβάνου Καμίγ Σαμούν, ο Γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ και ο Πρόεδρος των Η.Π.Α.Μπιλ Κλίντον, οι φωτογραφίες των οποίων, ανάμεσα σε δεκάδες άλλες διασημότητες, κοσμούν τους τοίχουςτου εστιατορίου-λέσχης.Στο "Fishing Club" στεγάζεται μουσείο με την εντυπωσιακή συλλογή αρχαιοτήτων, τις οποίες ο Πέπε Άμπεντείχε ανακαλύψει και ανασύρει στις υποβρύχιες αποστολές του, καθώς και την πλούσια συλλογή κοσμημάτωντου, που είχε σχεδιάσει με εθνικά λιβανέζικα μοτίβα.Ο Πέπε Άμπεντ πέθανε το Δεκέμβριο του 2006 σε ηλικία 95 ετών.

Πέπε Άμπεντ 52

Πηγές• Ann Jousiffe: "Lebanon", 1st edition, Lonely Planet Publications, February 1998.• Blair Kuntz: "Lebanon: An Insider's Guide", Prana Publishers, Beirut, Lebanon, 2000.• Το αγγλόφωνο λήμμα της wikipedia.

53

Νεοζηλανδοί Εξερευνητές

54

Έντμουντ Χίλαρι

Έντμουντ Χίλαρι

Ο σερ Έντμουντ Χίλαρι

Ο Σερ Έντμουντ Χίλαρι (Sir Edmund Percival Hillary) ήτανΝεοζηλανδός εξερευνητής, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησεστο Έβερεστ μαζί με τον σέρπα οδηγό του, Τένσιγκ Νορκέι.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στο Όκλαντ στις 20 Ιουλίου του 1919 και ήτανεπαγγελματίας μελισσοκόμος. Στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμουπηρέτησε στο Νότιο Ειρηνικό ωκεανό. Παντρεύτηκε δύοφορές και απέκτησε 3 παιδιά.

Στην κορυφή του κόσμου

Το 1953 συμμετείχε στην αγγλική αποστολή που κατέκτησε τοΈβερεστ, την ψηλότερη κορυφή του κόσμου στα Ιμαλάια. Στις29 Μαΐου ο Χίλαρι και ο Σέρπα Τένσινγκ πάτησαν στηνκορυφή. Ο Χίλαρι ήταν 33 ετών όταν ανέβηκε στο Έβερεστμαζί με τον οδηγό του από το Νεπάλ και περιέγραψε τοκατόρθωμά του λέγοντας ότι «είναι σαν να φθάνεις στοφεγγάρι χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας»[1] . To 1986 δέχτηκε το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν ο πρώτος πουανέβηκε στο Έβερεστ, πολλά χρόνια έπειτα από το θάνατο του Νεπαλέζου οδηγού του.

Φιλανθρωπική δράσηΑνέπτυξε έντονη φιλανθρωπική δράση και βοήθησε πολύ τους φτωχούς Νεπαλέζους. Ειδικότερα ίδρυσε τοΤαμείο των Ιμαλαΐων, το οποίο συγκέντρωνε ετησίως περίπου 250.000 δολάρια[2] . Με πόρους από το Ταμείοκατασκευάστηκαν σχολεία, νοσοκομεία, γέφυρες, ακόμη και αεροδρόμιο.

Ταξίδια στην ΑνταρκτικήΚατά τη διάρκεια του διεθνούς γεωφυσικού έτους (1957-1958) ο Χίλαρι ήταν ένας από τους αρχηγούς τηςαποστολής που, για πρώτη φορά στην ιστορία, διέσχισε από την ξηρά την Ανταρκτική ήπειρο, από την μιαάκρη ως την άλλη. Ο Χίλαρι έφτασε στο Νότιο Πόλο στις 4 Ιανουαρίου του 1958, ο πρώτος που έφτασε εκείαπό την ξηρά, μετά τους Σκοτ και Αμούντσεν.Τον Ιανουάριο του 2007 ταξίδεψε στη Βάση Σκωτ στην Ανταρκτική και απέτισε φόρο τιμής στο μεγάλοεξερευνητή του Πόλου. Στο ταξίδι του τον συνόδευσε και αντιπροσωπεία με επικεφαλής την ΠρωθυπουργόΈλεν Κλαρκ.[3] [4] [5]

Έντμουντ Χίλαρι 55

Τελευταία χρόνιαΣτις 22 Απριλίου 2007 ενώ βρισκόταν σε ταξίδι στο Κατμαντού υπέστη πτώση και νοσηλεύτηκε έπειτα από τηνεπιστροφή του, στη Νέα Ζηλανδία.[6]

Πέθανε στις 11 Ιανουαρίου 2008, 09:35 ώρα Νέας Ζηλανδίας, σε νοσοκομείο του Όκλαντ έπειτα από καρδιακόεπεισόδιο[7] . Είχε γίνει γνωστό ότι υπέφερε από πνευμονία.

ΤιμέςΤο 2003, με αφορμή την 50ή επέτειο από τον άθλο του, του δόθηκε η υπηκοότητα του Νεπάλ τιμητικά. ΟΧίλαρι απεικονίζεται στο χαρτονόμισμα των 5 δολαρίων της Νέας Ζηλανδίας. Ήταν ο γνωστότεροςΝεοζηλανδός παγκοσμίως και ο μοναδικός εν ζωή το πρόσωπο του οποίου αποτυπώθηκε σε χαρτονόμισμα τηςχώρας του[8] .

Παραπομπές[1] Åëåõèåñïôõðßá - Ï óåñ Åíôìïõíô ×ßëáñé óôçí êïñõöÞ ôïõ ïõñáíïý (http:/ / www. enet. gr/ online/ online_text/ c=111,id=82635648)[2] http:/ / www. tanea. gr/ / Article. aspx?d=20080112& nid=7153115& sn=& spid=877. Πέθανε ο κατακτητής του Έβερεστ], Τα Νέα, 12

Ιανουαρίου 2008, retrieved 13 Ιανουαρίου 2008.[3] NDTV, Sir Edmund Hillary revisits Antarctica (http:/ / www. ndtv. com/ morenews/ showmorestory. asp?slug=Sir+ Edmund+ Hillary+

revisits+ Antarctica& id=99755), 20 Ιανουαρίου 2007.[4] Claire Harvey, The New Zealand Herald, Claire Harvey on Ice: Arriving at Scott Base (http:/ / www. nzherald. co. nz/ section/ 466/ story.

cfm?c_id=466& objectid=10419569), 20 Ιανουαρίου 2007.[5] Radio Network, PM and Sir Edmund Hillary off to Scott Base (http:/ / www. newstalkzb. co. nz/ newsdetail1. asp?storyID=110625), 15

Ιανουαρίου 2007. Retrieved 20 Ιανουαρίου 2007.[6] Stuart Dye, The New Zealand Herald, Clark sends goodwill message to Sir Edmund (http:/ / www. nzherald. co. nz/ section/ 1/ story.

cfm?c_id=1& objectid=10435883), Τρίτη 24 Απριλίου 2007[7] State funeral for Sir Ed | Stuff.co.nz (http:/ / www. stuff. co. nz/ 4351997a10. html)[8] ο κατακτητής του Έβερεστ (http:/ / news. ert. gr/ c/ 1/ 367122. asp''Έφυγε), ΕΡΤ, 11 Ιανουαρίου 2007

Εξωτερικές συνδέσεις• TIME: The Greatest Adventures of All Time - The Race to the Pole (http:/ / www. time. com/ time/ 2003/

adventures/ interview. html) (συνέντευξη στο περιοδικό TIME)• Στην κορυφή του κόσμου (http:/ / www. nzhistory. net. nz/ culture/ edmund-hillary) - Βιογραφία του Έντμουντ

Χίλαρι στο NZHistory.net.nz

56

Νορβηγοί Εξερευνητές

57

Ρόαλντ Αμούνδσεν

Ρόαλντ Αμούνδσεν

Ρόαλντ Αμούνδσεν

Ο Ρόαλντ Ένγκελμπρεγκτ Γκράβνινγκ Αμούνδσεν (RoaldEngelbregt Gravning Amundsen) (16 Ιουλίου 1872 - 18; Ιουνίου1928) ήταν Νορβηγός εξερευνητής των πολικών περιοχών.Ηγήθηκε της Ανταρκτικής αποστολής του 1910-1912 η οποία ήτανη πρώτη που έφτασε στο Νότιο Πόλο.

Ο Αμούνδσεν γεννήθηκε σε οικογένεια Νορβηγών πλοιοκτητών καικαπετάνιων στο Μπόργκε κοντά στο Σάρπσμποργκ. Ο πατέρας τουήταν ο Γιενς Αμούνδσεν. Εμπνευσμένος από το εγχείρημα τουΦρίνττγιοφ Νάνσεν να διασχίσει την Γροιλανδία το 1888,αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στις εξερευνήσεις.

Πρώτες αποστολές

Ο Αμούνδσεν έλαβε μέρος στην Βελγική Ανταρκτική Αποστολή(1897-1899). Το πλοίο της αποστολής Μπελγκίκα, υπό την ηγεσίατου Αντριάν ντε Ζερλάς, έγινε το πρώτο πλοίο που διαχείμασε στηνΑνταρκτική. Στο πλήρωμα υπήρχε και ένας Αμερικανός γιατρός, οΦρέντερικ Κουκ, ο οποίος πιθανότατα έσωσε το πλήρωμα απόσκορβούτο, γεγονός που αποτέλεσε σημαντικό μάθημα για τις μελλοντικές αποστολές του Αμούνδσεν.

Βορειοδυτικό ΠέρασμαΤο 1903 ο Αμούνδσεν ηγήθηκε της πρώτης αποστολής που διέσχισε το Βορειοδυτικό Πέρασμα μεταξύ τουΑτλαντικού και του Ειρηνικού Ωκεανού, μαζί με άλλους έξι στο πλοίο Gjøa.Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αυτού ο Αμούνδσεν μελέτησε τον τοπικό πληθυσμό των Νετσίλικ για να μάθειΑρκτικές ικανότητες επιβίωσης και σύντομα υιοθέτησε την ενδυμασία τους. Από αυτούς έμαθε και ναχρησιμοποιεί σκυλιά έλξης ελκήθρων.

Ρόαλντ Αμούνδσεν 58

Νότιος Πόλος

Μετά το Βορειοδυτικό Πέρασμα ο Αμούνδσεν έκανεσχέδια για να πάει στον Βόρειο Πόλο. όταν όμωςπληροφορήθηκε το 1909 πως αρχικά ο ΦρέντερικΚουκ και έπειτα ο Ρόμπερτ Πίρι είχαν ήδη επιτύχειτο εγχείρημα αυτό, άλλαξε τα σχέδιά του.Χρησιμοποιώντας το πλοίο του Φρίνττγιοφ ΝάνσενFram ('Εμπρός') άλλαξε την πλεύση του προς τηνΑνταρκτική το 1910.

Ο Αμούνδσεν δεν είπε σε κανέναν για την αλλαγήτων σχεδίων του πέρα από τον αδερφό του Λέον καιτον Θόρβαλντ Νίλσεν, διοικητή του Fram. Φοβότανπως αν ο Νάνσεν μάθαινε για την αλλαγή θαανακαλούσε τη χρήση του Fram. Και πιθανόν δενήθελε να ξυπνήσει τις διαθέσεις του ΡόμπερτΦάλκον Σκοτ, ώστε να μην έχει ανταγωνιστή στοεγχείρημά του. Το νέο μαθεύτηκε δημοσίως μόνοστις 2 Οκτωβρίου.

Στις 14 Ιανουαρίου 1911 έφτασαν στην ανατολικήάκρη του Ρος Άις Σέλφ στην τοποθεσία που είναιγνωστή ως Κόλπος των Φαλαινών. Ο Αμούνδσενέθεσε εκεί τη βάση του και την ονόμασε Φραμχέιμ,δηλαδή, 'Σπίτι του Φραμ'. Η βάση ήταν 96χλμεγγύτερα του Πόλου απ'ότι η τοποθεσία όπου διέμενε η αντίπαλη Βρετανική αποστολή του Σκοτ. Ο Σκοτ θαακολουθούσε την διαδρομή, που είχε ανακαλύψει ο Έρνεστ Σάκλετον, από τον Παγετώνα του Μπέαρντμορπρος το Ανταρκτικό Οροπέδιο. Ο Αμούνδσεν έπρεπε να βρεί ένα δικό του καινούριο μονοπάτι ώστεακολουθώντας το να ανέβει τα Υπερ-Ανταρκτικά Όρη για να φτάσει στο Πολικό Οροπέδιο.

Κατά τον Φεβρουάριο, Μάρτιο και αρχές Απριλίου ο Αμούνδσεν και οι άντρες του έστησαν αποθήκεςπρομηθειών στις 80°, 81° και 82° Νοτίως, κατα μήκος μιας γραμμής που οδηγούσε στον Πόλο. Αυτό του έδωσεεμπειρία των συνθηκών στο Ρος Άις Σέλφ και παρείχε σημαντικές δοκιμές για τον εξοπλισμό τους. Κατά τηδιάρκεια του χειμώνα στο Φραμχέιμ ασχολήθηκαν με την βελτίωση του εξοπλισμού τους, ιδιαιτέρως τωνελκήθρων. Τα έλκηθρα αυτά, του ιδίου είδους και κατασκευαστή με αυτά που χρησιμοποιούσε ο Σκοτ, ζύγιζαν165 λίβρες. Κατά το χειμώνα, ο Όλαφ Μπγιάαλαντ κατάφερε να μειώσει το βάρος τους στις 48 λίβρες. Στις 4Φεβρουαρίου 1911, μέλη της ομάδας του Σκότ στην Νέα Γη επισκέφτηκαν φιλικά την βάση του Αμούνδσεν στοΦραμχέιμ.Ο Αμούνδσεν έκανε ένα λάθος ξεκίνημα για τον Πόλο στις 8 Σεπτεμβρίου 1911. Οι θερμοκρασίες είχαν αυξηθεί, δίνοντας την εντύπωση βελτίωσης. Η Πολική ομάδα αποτελείτο από οκτώ άτομα, τους Όλαφ Μγιάαλαντ, Χέλμερ Χάνσσεν, Σβέρρε Χάσσελ, Όσκαρ Βίστινγκ, Γιόργκεν Στούμπερουντ, Χγιάλμαρ Γιοχάνσεν, Κρίστιαν Πρέστρουντ και Αμούνδσεν. Λίγο μετά την αναχωρησή τους η θερμοκρασία έπεσε κάτω από τους -50 °C (-60 °F). Στις 12 Σεπτεμβρίου αποφασίστηκε να φτάσουν στην αποθήκη των 80°, να εναποθέσουν τις προμήθειές τους και να γυρίσουν πίσω στο Φράμχειμ περιμένοντας θερμότερες συνθήκες. Έφτασαν στην Αποθήκη στις 15 Σεπτεμβρίου, από όπου έφυγαν βιαστικά προς το Φράμχεϊμ. Οι Πρέστρουντ και Χάνσσεν υπέστησαν κρυοπαγήματα στις φτέρνες τους κατά τη διάρκεια της επιστροφής. Μετά την επιστροφή ο Γιοχάνσεν έθεσε ανοιχτά ζήτημα μη καλής λήψης αποφάσεων από τον Αμούνδσεν. Ο Αμούνδσεν έπειτα από όλα αυτά επανοργάνωσε την Πολική ομάδα. Ο Πρέστρουντ, μαζί με τους Στούμπερουντ και

Ρόαλντ Αμούνδσεν 59

Γιοχάνσεν, ανέλαβαν την αποστολή εξερεύνησης της Γης του Εδουάρδου Ζ'. Έτσι ο Γιοχάνσεν χωρίστηκε απότην Πολική ομάδα.Η νέα Πολική ομάδα, με τους Μπγιάαλαντ, Χάνσσεν, Βίστινγκ και Αμούνδσεν, ανεχώρησαν στις 19Οκτωβρίου 1911. Πήραν μαζί τους τέσσερα έλκηθρα και 52 σκυλιά. Στις 23 Οκτωβρίου, έφτασαν την Αποθήκηστις 80°Ν, και στις 3 Νοεμβρίου την Αποθήκη των 82°. Στις 15 Νοεμβρίου, έφτασαν το γεωγραφικό πλάτοςτων 85°Ν και έφτασαν στην βάση των Υπερ-Ανταρκτικών Ορέων. Η αναρρίχιση κατά μήκος του ΠαγετώναΆξελ Χέιμπεργκ ήταν ευκολότερη απ'ό,τι περίμεναν. Έφτασαν στην άκρη του Πολικού Οροπεδίου στις 21Νοεμβρίου. Εδώ κατασκήνωσαν στην τοποθεσία που ονόμασαν 'Χασάπικο', όπου σκότωσαν 24 από ταεναπομείναντα σκυλιά. Μερικά από τα πτώματα ταϊστηκαν στα υπόλοιπα σκυλιά. Οι μεγάλες χιονοπτώσειςκαι ο άσχημος καιρός βαθμιαία αυξάνονταν καθώς διέσχιζαν το 'Αίθουσα χορού του διαβόλου', μια περιοχή μετεράστια ρωγμή. Διέσχισαν τις 87°Ν στις 4 Δεκεμβρίου, και στις 7 Δεκεμβρίου, έφτασαν στο γεωγραφικόπλάτος του απώτερου νότου του Σάκλετον, στις 88°23'Ν, 180χλμ (97 ναυτικά μίλια) από τον Νότιο Πόλο.Στις 14 Δεκεμβρίου 1911, η ομάδα των πέντε, με 16 σκυλιά, έφτασαν στον Πόλο. Έφτασαν 35 μέρες πριν απότην ομάδα του Σκοτ. Ο Αμούνδσεν ονόμασε την βάση του στον Νότιο Πόλο Πόλχειμ, 'Σπίτι του Πόλου'. Επίσηςμετονόμασε το Ανταρκτικό Οροπέδιο σε Οροπέδιο του Βασιλιά Χάακον Ζ'. Άφησαν μια μικρή σκηνή καιγράμμα που δήλωνε το κατόρθωμά τους, για την περίπτωση που δεν επέστρεφαν ασφαλείς στο Φραμχέιμ.Η μεγάλη εμπειρία του Αμούνδσεν, η προσεκτική προετοιμασία και η χρήση των καλύτερων σκύλων έλξηςελκήθρου που ήταν διαθέσιμοι (Γροιλανδικά χάσκυ) απέδωσαν. Επέστρεψαν στο Φραμχέιμ στις 25 Ιανουαρίου1912 με ένδεκα σκύλους. Το ταξίδι είχε διαρκέσει 99 ημέρες, η απόσταση που διανύθηκε ήταν περίπου 1.860μίλια.Η επιτυχία του Αμούνδσεν δεν κοινοποιήθηκε δημοσίως μέχρι τις 7 Μαρτίου 1912, όταν κατέφτασε στοΧόμπαρτ στην Αυστραλία. Ο Αμούνδσεν αφηγήθηκε το ταξίδι του στο βιβλίο Ο Νότιος Πόλος: Μια Αφήγησητης Νορβηγικής Ανταρκτικής Αποστολής στο 'Fram', 1910-1912.

Μεταγενέστερη ζωήΜετά από διάφορες άλλες αποστολές, συμπεριλαμβανομένης της διάσχισης του Αρκτικού με το αερόπλοιοΝόργκε, ο Αμούνδσεν εξαφανίστηκε στις 18 Ιουνίου 1928 ενώ πέταγε σε μια αποστολή διάσωσης με τονδιάσημο Νορβηγό πιλότο Λέιφ Ντίτριχσον, τον Γάλλο πιλότο Ρενέ Γουιλμπό και τρείς άλλους Γάλλους, προςαναζήτηση των χαμένων μελών του πληρώματος του Ιταλού Ουμπέρτο Νομπίλε, του οποίου το νέο αερόπλοιοΙτάλια είχε συντριβεί ενώ επέστρεφε από τον Βόρειο Πόλο. Έπειτα, βρέθηκε κοντά στην ακτή του Τρόμσο, μιαβάρκα από το Γαλλικό υδροπλάνο Latham 47, στο οποίο επέβαινε, η οποία είχε πρόχειρα φτιαχτεί ωςναυαγοσωστική σχεδία. Πιστεύεται πως το αεροπλάνο συνετρίβη σε ομίχλη στην Θάλασσα Μπάρεντς, και πωςο Αμούνδσεν σκοτώθηκε στην συντριβή, ή πέθανε λίγο μετά. Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ. Η έρευνα για τονΑμούνδσεν σταμάτησε από την Νορβηγική Κυβέρνηση τον Σεπτέμβριο. Μια πρόσφατη ανακάλυψη (2003)προτείνει πως το αεροπλάνο κατέπεσε βορειοδυτικά του Νησιού Μπέαρ.Πολλές τοποθεσίες αλλά και με άλλους τρόπους τιμούν το όνομα του Αμούνδσεν. Μεταξύ αυτών:• Ο Σταθμός Νότιου Πόλου Αμούνδσεν-Σκοτ έχει ονομαστεί απο κοινού προς τιμήν αυτού και του αντιπάλου

του• Η Θάλασσα Αμούνδσεν, πέρα από την ακτή της Ανταρκτικής• Ο Παγετώνας Αμούνδσεν στην Ανταρκτική• Ένας μεγάλος κρατήρας που καλύπτει τον νότιο πόλο της Σελήνης έχει ονομαστεί Κρατήρας Αμούνδσεν• Το Νορβηγικό ναυτικό κατασκευάζει μια τάξη φρεγάτων, μια εκ των οποίων, η HNoMS Ρόαλντ Αμούνδσεν,

θα πάρει το όνομά του• Μεταξύ των υψηλών πλοίων, το Γερμανικό μπρίκι Ρόαλντ Αμούνδσεν.

Ρόαλντ Αμούνδσεν 60

Εξωτερικές συνδέσεις• 70Νότια - πληροφορίες για τον Ρόαλντ Αμούνδσεν [1]

• Σύντομη βιογραφία από το Νορβηγικό Υπουργείο Εξωτερικών [2]

Βιβλιογραφία• Roald Amundsen's Belgica Diary. The first Scientific Expedition to the Antarctic by Hugo Decleir Bluntisham

Books, Erskine Press.• The Last Place on Earth: Scott and Amundsen's Race to the South Pole by Roland Huntford Modern Library (7

Σεπτεμβρίου, 1999)

Παραπομπές[1] http:/ / www. 70south. com/ resources/ history/ explorers/ amundsen[2] http:/ / odin. dep. no/ odin/ engelsk/ norway/ history/ 032005-990461/ index-dok000-b-n-a. html

61

Πολωνοί Εξερευνητές

62

Μάρεκ Καμίνσκι

Μάρεκ ΚαμίνσκιΟ Μάρεκ Καμίνσκι (Πολ:Marek Kamiński) (γεν. 24 Μαρτίου 1964, Γκντανσκ) είναι πολωνός εξερευνητής τωνπόλων, συγγραφέας, φωτογράφος και επιχειρηματίας. Είναι ο πρώτος και, μέχρι στιγμής, ο μοναδικόςάνθρωπος που έφθασε και στους δύο Πόλους μέσα στον ίδιο χρόνο, χωρίς εξωτερική βοήθεια. Στις 23 Μαΐου1995 ο ίδιος και ο Βόιτσεκ Μόσκαλ (Wojciech Moskal) έφθασαν στον Βόρειο Πόλο, και στις 27 Δεκεμβρίου1995 ο Μάρεκ Καμίνσκι έφθασε μόνος στον Νότιο Πόλο.Μεγάλωσε στο Πόουλσυν-Ζντρόι (Połczyn-Zdrój) της Πομερανίας. Το 1982 αποφοίτησε από το κολέγιοWładysław Broniewski του Κόζαλιν (Koszalin). Σπούδασε φιλοσοφία και φυσική στο Πανεπιστήμιο τουΒαρσοβίας. Είναι ο ιδρυτής και συνιδιοκτήτης της εταιρίας Invena S.A. και ιδρυτής του ιδρύματος MarekKamiński Foundation.Ζει στο Σοπότ (Sopot) μαζί με την σύζυγό του Καταρίνα (Katarzyna) και την κόρη τους Πόλα (Pola).

Κυριότερες αποστολές1977 – Δανία – Πρώτη ανεξάρτητη αποστολή, με φορτηγό πλοίο από το λιμάνι του Άαλμποργκ1978 – Mαρόκο – Με καράβι από το λιμάνι του Σάφι1984 – USSR (σημερινή Ρωσία), Σκανδιναβία, Γερμανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Τουρκία καιΓιουγκοσλαβία - με ωτοστόπ1985 – Κούβα, Μεξικό (Μεξικό DF, Γιουκατάν , Chiapas ) – με ωτοστόπ1987 – Κούβα, Μεξικό (Μεξικό DF, Γιουκατάν , Οαξάκα , Τσιχουάουα , Chiapas) - με ωτοστόπ1990 – Σπιτσβέργη – Πρώτη Πολωνική αποστολή ενός ατόμου (περίπου 350 χλμ με σκι)1993 – “TransGreenland Expedition”– Πρώτη φορά που πολωνική αποστολή διέσχισε την Γροιλανδία, με τονΜόσκαλ (περίπου 600 χλμ. Σε 35 μέρες)1995 – “Poles to the Pole”(σημ. Πολωνοί στον Πόλο) – φθάνοντας στον Βόρειο Πόλο από το νησί Ward Hunt, μετον Μόσκαλ ( 770 χλμ. σε 72 μέρες)1995 – “A Pole at the Poles” (Ένας Πολωνός στους Πόλους)– μονος σε αποστολή στον Νότιο Πόλο από το νησίΜπέρκνερ (1.400 χλμ. σε 53 ημέρες)1996/1997 – “Solo TransAntarctica” – προσπάθησε να διασχίσει μόνος την Ανταρκτική (1.450 χλμ.)1997/1998 – Ανταρκτική – διέσχισε τα όρη Έλσγουορθ (Ellsworth Mountains) προκειμένου να φθάσει στηνκορυφή του βουνού Βίνσον (Vinson), με τον Λέσεκ Κίτσι (Leszek Cichy)1998 – Κιλιμάντζαρο στην Τανζανία, Βουνό Kościuszko στην Αυστραλία1998 – Βολιβία- Αποστολή στις Βολιβιανές Άνδεις, φθάνοντας την κορυφή του Χάουνα Ποτόζι (HauynaPotosi), ταξίδι στον Αμαζόνιο με τον Μπόργκε Ούσλαντ (Børge Ousland)1999 – διασχίζοντας τον Ατλαντικό με το γιότ “Gemini”, με τον Αντρέι Πιοτρόβσκι (Andrzej Piotrowski)1999 – “Earth Expedition” – Διασχίζοντας την έρημο Γκίμπσον (Gibson) στην Αυστραλία (700 χλμ. σε 60ημέρες)2000 – “Race 2000”, διασχίζοντας τον Ατλαντικό με καταμαράν, το “Polfarma – Warta ”, με τον Ρόμαν Πάσκε(Roman Paszke)

Μάρεκ Καμίνσκι 63

2000 – “Greenland Expedition 2000” – διασχίζοντας την Γροιλανδία, με τον Βόιτσεκ Οστρόβσκι (WojciechOstrowski) ( 600 χλμ σε 13 ημέρες)2000 – “Amazon Source 2000” – αποστολή στις πηγές του Αμαζονίου υπό την αιγίδα της National GeographicSociety

2001 – Ζανζιβάρη, Κιλιμάντζαρο στην Τανζανία, με την Καταρίνα Πισέρα (Katarzyna Pisera)2001 – “Βόρειο Πόλος 2001” – Πρώτη αποστολή Πολωνών Τουριστών στον Βόρειο Πόλο, σαν ξεναγός2001 – Περιοχή Δολομιτών (Cortina d’Ampezzo), με την Καταρίνα Πισέρα και τον Λέσεκ Κίτσυ;2002 – αποστολή στον Βόρειο Πόλο σαν ξεναγός2002 – Περιοχή Δολομιτών (Marmolada), με την Καταρίνα Πισέρα2003 – Άγιοι Τόποι – Ιερουσαλήμ, Καισαρεία, Νετάνια, Μασάντα, Τελ Αβίβ - Χάϊφα , με την Καταρίνα Πισέρα2004 – “Μαζί στον Πόλο” – αποστολή στους δύο Πόλους σε έναν χρόνο μαζί με τον ανάπηρο έφηβο JasiekMela, με τους Wojciech Ostrowski και Wojciech Moskal (Βόρειος Πόλος)2005 – “Γυρνώντας την Βαλτική με by Dinghy” – ένα ταξίδι πέντε ημερών, με αφορμή τον εορτασμό της 25ηςεπετείου της "Αλληλεγγύης" (Solidarność), με τους Mirosław Kukułka και Wojciech Ostrowski2006 – “Μωρό επιβάτης- Διασχίζοντας την Πολωνία με την Πόλα»- ένα ταξίδι διασχίζοντας την Πολωνία,κατά μήκος του ποταμού Βιστούλα, μαζί με την σύζυγο Καταρίνα και την κόρη τους.2007 – “Baby on Board – Across the World with Pola” – Ταξίδι στη Νορβηγία (περιοχέςΌσλο, Finnmarksvidd,Lofota, Flamsban), με τη σύζυγο και την κόρη.

ΒιβλίαΟ Καμίνσκι έχει συγγράψει τα παρακάτω βιβλία σχετικά με τα ταξίδια του:• Moje bieguny. Dzienniki z wypraw 1990 – 1998 (“Οι Πόλοι μου- Ημερολόγια αποστολών 1990- 1998” ),

Ideamedia, Gdansk 1998 – απονεμήθηκαν το βραβείο Artus για την κατηγορία του «Καλύτερου βιβλίου τηςχρονιάς 1998» και το βραβείο “Amber Butterfly” στον διαγωνισμό Arkady Fiedler για το καλύτερο πολωνικόβιβλίο στο ταξίδι και τουρισμό.

• Moje wyprawy (“Οι Αποστολές μου”), Pascal, Bielsko-Biała 2001• Razem na Biegun (“Μαζί στον Πόλο”), ίδρυμα Marek Kamiński Foundation, Gdansk 2005Και σαν συνεργάτης συγγραφέας:• Sławomir Swerpel, Marek Kamiński, Wojciech Moskal, Nie tylko Biegun (“Not Just the Pole”), Muza SA,

Warsaw 1996• Jacek Bunsch, Marek Kamiński, Poczta polska, czyli niezwykłe dzieje pewnego listu (“Το Πολωνικό

Ταχυδρομείο, ή η Απίθανη Ιστορία ενός Γράμματος”), Wydawnictwo Europa, Wrocław 2000 .Άρθρα και φωτογραφίες του έχουν επίσης δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά συμπεριλαμβανομένου τουNational Geographic and Voyage.Έχουν γράψει σχετικά για αυτόν:• Katarzyna Wierzba, Zdobywcy Świata, Wydawnictwo Esprit, Kraków 2004• Małgorzata Okupnik, Autobiografie polskich sportowców samotników, Wydawnictwo Officina TUM, Gniezno

2005• Pod red. Steve’a Bella, Korona Ziemi, Wydawnictwo Pascal, Bielsko-Biała 2001• Ryszard Badowski, Odkrywanie Świata, Wydawnictwo Pascal, Bielsko-Biała 2001• Joost Cohensius, Marc Cornelissen, Edmond Öfner, Henk Leyen, Origin Aarde Xpedition Australië to the source,

Wydawnictwo V+K, Blaricum 1999

Μάρεκ Καμίνσκι 64

Ταινίες• Zdobycie Bieguna Północnego (“Reaching the North Pole” «Φθάνοντας στον Βόρειο Πόλο»), dir. J. Surdel

(1995)• Dwa Bieguny w jednym roku. Arctica (“Two Poles in a Single Year – the Arctic ”, «Δύο Πόλοι στον ίδιο χρόνο-

Η Αρκτική»), dir. J. Surdel (1995)• Dwa Bieguny w jednym roku. Antarctica (“Two Poles in a Single Year – the Antarctic”, Δύο Πόλοι στον ίδιο

χρόνο- Η Ανταρκτική»), dir. J. Surdel (1996)• Tamtego lata w Patriot Hills (“That Summer in Patriot Hills”, «Αυτό το καλοκαίρι στους λόφους Patriot ), dir. J.

Surdel (1996)• Trzeci Biegun. Przerwana wyprawa (“The Third Pole – an Interrupted Expedition”, «Ο Τρίτος Πόλος- μία

αποστολή που διεκόπη»), dir. J. Surdel (1997)• Transantarctica 96/97, dir. J. Surdel (1997)• Dlaczego? Wyprawa na Mt. Vinson (“Why? Expedition to Mount Vinson», «Γιατί; Αποστολή στο Βουνό

Vinson»), dir. W. Ostrowski (1998)• Portret męski we wnętrzu (“Portrait of a Man Inside”, «Το πορτραίτο του Έσω-Ανθρώπου), dir. F. Bajon (1999)• Grenlandia za plecami Marka Kamińskiego (“Greenland Behind Marek Kamiński’s Back”, «Η Γροιλανδία πίσω

από την πλάτη του Marek Kamiński»), dir. W. Ostrowski (2000)• Razem na Biegun (“Together to the Pole”, «Μαζί στον Πόλο»), dir. W. Ostrowski (2005)• White out. Wyprawa poza cień (“White-out – an Expedition Beyond the Shadows”, «Λευκό- Μία αποστολή

πέρα από τις σκιές»), dir. W. Szumowski (2005)• Pontonem dookoła Bałtyku (“Around the Baltic by Dinghy”, «Γυρνώντας την Βαλτική με Dinghy»), dir. W.

Ostrowski (2005)• Z Polą przez Polskę (“Across Poland with Pola”, «Διασχίζοντας την Πολωνία με την Πόλα»), dir. W.

Szumowski (2007)

Κύριες Διακρίσεις• “Νεαρός Επιχειρηματίας για το έτος 1994 στον πολωνικό τομέα στον παγκόσμιο διαγωνισμό νεαρού

επιτυχημένου επιχειρηματία (1994)• Σταυρός του ιππότη του τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας, για την επιτυχή αποστολή στον Βόρειο

Πόλο, απονεμηθέν από τον Πρόεδρο Lech Wałęsa (1995)• Χρυσό μετάλλιο/διάκριση του υπουργού αθλητισμού, για την επιτυχή αποστολή στον Βόρειο Πόλο (1995)

Sports Minister’s Gold Medal for reaching the North Pole (1995)• Βραβείο από την Πολωνική Τηλεόραση επειδή «Δόξασε την Πολωνία και το Πολωνικό Πνεύμα» (1996) TV

Polonia Award “For Glorifying Poland and the Polish Spirit” (1996)• Μετάλιο του Αγ. Wojciec , μία τιμητικό διάκριση απονεμηθείσα από το συμβούλιο της πόλης Gdansk,

«επειδή έκανε το Gdansk διάσημο παγκοσμίως» (1997)• Βραβείο “Amber Butterfly” στον διαγωνισμό Arkady Fiedler για το βιβλίο Moje bieguny. Dzienniki z wypraw

1990 – 1998 (1999)• Βραβείο “Explorer 2000” απονεμηθέν κατά το φεστιβάλ Explorer, Łódź (2000)• Βραβείο “Butterfly 2003” απονεμηθέν από το ίδρυμα Jolanta Kwaśniewska, για την ενθάρρυνση και

παρουσίαση των αναπήρων ως πλήρως ικανοτήτων συμμετεχόντων στην δημόσια ζωή (2004).• Βραβείο “Super Kolos 2004” απονεμηθέν για το μεγαλύτερο αθλητικό κατόρθωμα στην πολωνική ιστορία

εξερεύνησης του Πόλο , το οποίο ήταν να φθάσει στον Βόρειο Πόλο στις 23 Μαϊου 1995 (2004)• Δίπλωμα Foreign Minister’s για εξαιρετικές υπηρεσίες προώθησης της Πολωνίας παγκοσμίων (2005)• Μετάλλιο «Ακούραστης και δίχως ενδοιασμούς φροντίδας για τους αρρώστους και τους ανάπηρους»

απονεμηθέν από την Μητρόπολη του Gdansk, του κ.Μητροπολίτη Tadeusz Gocłowski (2005)

Μάρεκ Καμίνσκι 65

• Πρεσβευτής Hans Christian Andersen για την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του συστήματοςαξιών και ανθρωπίνων δυνατοτήτων, και για το κτίσιμο αυτών των αξιών μεταξύ των αναπήρων και τωνπαιδιών επίσης (2005).

• Βραβείο «Επιχείρηση και Πάθος» απονεμηθέν στο Φεστιβάλ του Explorer, Łódź (2006)• «Μετάλλιο του Αγ. Brother Albert» επειδή απέδειξε ότι ένα ανάπηρο άτομο μπορεί να συμμετέχει πλήρως

στην δημόσια ζωή, εκτελεί δύσκολα καθήκοντα και πραγματοποιεί τα όνειρά του (2007).• «Ειδικό βραβείο στο Διεθνή Φεστιβάλ ταξιδιωτικού φιλμ του Płock» για την προώθηση της Πολωνίας στον

κόσμο (2007).• The Guinness Book of World Records, 1995 έκδοση – το πρώτο και μοναδικό άτομο που έφθασε και στους

δύο πόλους στον ίδιο χρόνο χωρίς εξωτερική βοήθεια.• Τιμητική υπηκοότητα από την πόλη του Koszalin , Połczyn-Zdrój and Tarłów Κομητεία.

ΟργανώσειςΟ Καμίνσκι είναι μέλος στις παρακάτω οργανώσεις:• Ένωση Πολωνών Συγγραφέων• Πολωνική Ακαδημία Επιστημών, Επιτροπή για την Εξερεύνηση των Πόλων (Τιμητικό μέλος)• Ιστιοπλοϊκός όμιλος Sopot

ΔιαλέξειςΟ Καμίνσκι έχει δώσει πολλές διαλέξεις στην Πολωνία, ΗΠΑ, και πολλές άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένηςτης Ανταρκτικής. Τίτλοι:• Πως το ακατόρθωτο γίνεται κατορθωτό• Αποστολές στις άκρες των ονείρων μουΕπίσης διευθύνει/διεξάγει ομάδες εργασίας και εκπαίδευσης για μεγάλες Πολωνικές και αλλοδαπές εταιρίες,τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρίες. He also conducts workshops and training for major Polish and foreigncorporations, banks and insurance companies.

Το Ίδρυμα Marek KamińskiΤο Ίδρυμα Marek Kamiński ιδρύθηκε το 1996. Συμμετέχει στην δημιουργία και πραγματοποίησηεκπαιδευτικών προγραμμάτων, χρηματικής ενίσχυσης για prostheses σε όσους είναι αναγκαίο, και ενιαίεςκατασκηνώσεις αναπήρων. Οι αντικειμενικοί/ θεσμοθετημένοι σκοποί του Ιδρύματος επίσης περιλαμβάνουνυποστήριξη εξερευνητικής δραστηριότητας των πολικών περιοχών και σε άλλα μέρη παγκοσμίως, προώθησητων σπουδών που αφορούν τους Πόλους και οικολογία και την υποστήριξη νέων συμμετεχόντων σε αποστολές.Τα κυριότερα επιτεύγματα του Ιδρύματος περιλαμβάνουν:• «Ας βοηθήσουμε τα άρρωστα παιδιά να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους», η πρώτη εκστρατεία της

Εταιρίας, που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του Ιδρύματος. Τα χρήματα που συγκεντρώθηκανχρησιμοποιήθηκαν για να αγοραστούν IV drips για τα παιδιά και για να χρηματοδοτηθεί η αναβάθμιση τηςΠτέρυγας Παιδικής Χημειοθεραπείας της Ιατρικής Ακαδημίας του Γκντανσκ (1995).

• “Solo TransAntarctica», η οργάνωση αποστολής στον Πόλο, μέρος της οποίας ήταν ένα Διαδικτυακό ΔιεθνέςΕκπαιδευτικό Πρόγραμμα (1996/97).

• Οργάνωση ταξιδιού στην Ανταρκτική για δύο παιδιά από τα παιδικά σπίτια του Ełk και Ostrołęka. Τοταξίδι ήταν πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό γνώσης της περιοχής του Νότιου Πόλου (1996/97).

• Οργάνωση αποστολής στο βουνό Βίνσον, την υψηλότερη κορυφή της Ανταρκτικής (1997/98)Οργάνωση παιδικού διαγωνισμού για την καλύτερη γνώση της Αυστραλίας κατά την διάρκεια αποστολής διάσχισης της Ερήμου Γκίμπσον. Χρηματοδότηση του πρώτου βραβείου, ένα ταξίδι στο Σίδνεϊ για τους νικητές

Μάρεκ Καμίνσκι 66

του διαγωνισμού (1999).• «Μαζί στους Πόλους», οργάνωση των αποστολών από τον Καμίνσκι και την ανάπηρη έφηβη Jasiek Mela και

στους δύο πόλους (2004)• «Δώστε στους άλλους μία ευκαιρία», συγκέντρωση χρημάτων προκειμένου να αγοραστούν prostheses για

τους ανάπηρους κατά την διάρκεια της πρώτης «Μαζί στον Πόλο» αποστολής. Το συνολικό συγκεντρωθένποσό – 733,227 ζλότι- χρησιμοποιήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η αγορά …….. για 65 άτομα σε εθνικόεπίπεδο (2004).

• «Σχολείο στον Πόλο», οργάνωση εκπαιδευτικής εκστρατείας (2004).• Παγκόσμια ημέρα του Αρρώστου- Εθνική εκστρατεία για να διανεμηθούν 10.000 αντίγραφα από το βιβλίο

με τίτλο «Το μεγάλο ταξίδι της Julie” σε παιδιά που βρίσκονταν στο νοσοκομείο εκείνη την ημέρα(Φεβρουάριος 2005).

• «Σχολείο προκειμένου να διασχίσουμε τα σύνορα», οργάνωση ελεύθερης κατασκήνωσης για ανάπηραπαιδιά. Για δύο εβδομάδες 30 ανάπηροι νέοι άνθρωποι πήραν μέρος σε αθλητικές δραστηριότητες και μίαμεγάλη ποικιλία θεματικών εργαστηρίων (Ιούλιος 2005)

• «Βοήθεια για το Πακιστάν», συγκέντρωση δωρεών για τα θύματα του σεισμού στο Πακιστάν (Νοέμβριος2005).

Εξωτερικοί σύνδεσμοι• www.kaminski.pl [1]

• www.marekkaminski.pl [2]

• www.babyonboard.pl [3]

• www.szkola.kaminski.pl/linki.php [4]

• www.wyprawy.kaminski.pl [5]

Παραπομπές[1] http:/ / www. kaminski. pl[2] http:/ / www. marekkaminski. pl[3] http:/ / www. babyonboard. pl[4] http:/ / www. szkola. kaminski. pl/ linki. php[5] http:/ / www. wyprawy. kaminski. pl

67

Πορτογάλοι Εξερευνητές

68

Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος

Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος

Ερρίκος ο θαλασσοπόρος

Ο Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος (Πόρτο 1394 – 1460) ήταν ινφάντηςτης Πορτογαλίας και μια από τις διασημότερες μεσαιωνικέςφυσιογνωμίες που δραστηριοποιήθηκε στον τομέα των ναυτικώνεξερευνήσεων.

Ήταν τρίτος γιος του βασιλιά της Πορτογαλίας Ιωάννη Α’ του μέγα,του ιδρυτή της δυναστείας των Αβίζ και της Φιλίππης τουΛάνκαστερ, κόρης του Ιωάννη της Γάνδης. Σε ηλικία 21 ετώνενθάρρυνε τον πατέρα του να κατακτήσει την Θέουτα, λιμάνι στηνβόρεια Αφρική, από το οποίο πειρατές έκαναν επιθέσεις στηνΙβηρική καταστρέφοντας τις ακτές. Η κατάκτηση της Θέουτα,πόλης στρατηγικής σημασίας για την χώρα του, δημιούργησε τοενδιαφέρον να εξερευνήσει την Μαυριτανία και τις Αφρικανικέςακτές νότια του Μαρόκου.

Στην σχολή του στην χερσόνησο του Σάγκρες συγκέντρωσεναυτικούς οδηγούς και χάρτες. Περιγράφεται σαν χαρακτήρας καλοκάγαθος, ήρεμος, με διάθεση πάντοτε ναπροσφέρει. Το 1419 διορίστηκε από τον πατέρα του κυβερνήτης της Αλγκάρβε.

Τα πλοία εκείνη την εποχή ήταν βαριά και αργά ακατάλληλα για τις εξερευνήσεις που ήθελε να κάνει στονωκεανό, γι' αυτό ο Ερρίκος ο θαλασσοπόρος δημιούργησε έναν νέο τύπο πλοίου πιο ελαφρύ και ευκίνητο, τηνκαραβέλα. Ο Ερρίκος διορίστηκε ισόβια διοικητής του τάγματος των εναπομείναντων Ναϊτών ιπποτών καιέβαλε σαν πρώτο βασικό στόχο του να κατακτήσει τα Κανάρια νησιά που είχαν ανακαλύψει οι Πορτογάλοιαπό το 1346. Ο αδελφός του, βασιλιάς Εδουάρδος, του δώρησε όλους τους ναυτικούς χάρτες και πληροφορίεςπου είχε στην διάθεση του Ερρίκου για να τον βοηθήσουν στο ταξίδι που ήθελε να κάνει στο νοτιότερο σημείοτου τότε γνωστού κόσμου, το ακρωτήρι Μπογιαδόρ. Όταν πέθανε ο Εδουάρδος, ο Ερρίκος υποστήριξε τοναδελφό του Πέτρο στην προσπάθεια του να αναλάβει την αντιβασιλεία για λογαριασμό του ανήλικου ανιψιούτους Αλφόνσου Ε’.

Ναυτικές εξερευνητικές επιχειρήσειςΣτην διάρκεια της αντιβασιλείας του Πέτρου (1439 – 1448) πραγματοποίησε εποικισμό στις Αζόρες. ΣτηνΑλγκάρβε δημιούργησε μια πόλη, την Τερσαναμπάλ, που την χρησιμοποίησε σαν το επίκεντρο των ναυτικώντου εξερευνητικών αποστολών στην Μαυριτανία, και μετέφερε στην πόλη του Λάγκος πολυάριθμουςΑφρικάνους σκλάβους και αγαθά. Την πόλη του Λάγκος την έκανε κέντρο δουλεμπορίου, ενώ παράλληλαδημιούργησε εκεί το νέο ναυτικό του λιμάνι για τις εξερευνήσεις στην Αφρική. Τα ταξίδια γίνονταν με μικρέςκαραβέλες κατά μήκος της ακτής, ενώ τις νύχτες αποβιβάζονταν στις ακτές.Περί το 1420 ο Ερρίκος με τους άντρες του εποίκησαν την νήσο Μαδέρα, στην συνέχεια ανακάλυψαν τις Αζόρες (1427) και τις εποίκησαν (1430). Το 1434 αποφάσισαν να περάσουν το ακρωτήρι Μπογιαδόρ, επικίνδυνο εγχείρημα, γιατί το συγκεκριμένο ακρωτήρι θεωρείτο το τέλος του κόσμου εκείνη την εποχή. Τα κατάφερε μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες που κράτησαν μια δεκαετία. Ακολούθησε (1437) η αποτυχημένη εκστρατεία στην Ταγγέρη, όπου ο μικρότερος αδελφός του, Φερνάντο, δόθηκε σαν όμηρος στους

Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος 69

μουσουλμάνους για να εκπληρωθούν οι όροι της ειρήνης και πέθανε στην αιχμαλωσία σε άθλιες συνθήκες. Οιμουσουλμάνοι δεν κράτησαν τους όρους της ειρήνης λεηλατώντας αργότερα πολλές Πορτογαλικές πόλεις.

Άνοιξε τον δρόμο στους ναυτικούς εξερευνητέςΤα επόμενα χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε τόσο με ναυτικές εξερευνήσεις όσο και στην Πορτογαλία με τηνοργάνωση του Πανεπιστημίου της Λισσαβώνας. Την περίοδο (1452 – 1456) συνεργάστηκε με τους πάπες, πουμε δύο παπικές βούλες έδωσαν τα αποκλειστικά δικαιώματα του εμπορίου στη δυτική Αφρική στουςΠορτογάλους βασιλιάδες και απαγόρευσαν σε οποιονδήποτε χριστιανό να την επισκεφθεί χωρίς την άδειάτους. Τους μαύρους πολλές φορές τους χρησιμοποιούσαν σαν διερμηνείς με τους γηγενείς κατοίκους στιςεπόμενες περιοχές που είχαν σκοπό να ανακαλύψουν. Το 1460 που πέθανε ο Ερρίκος, οι Πορτογάλοι είχανφτάσει περίπου 170 μίλια νοτιότερα από τις Κανάριες Νήσους. Το έργο του συνέχισαν αργότερα οι επόμενοιΠορτογάλοι θαλασσοπόροι όπως ο Βάσκο ντα Γκάμα, ο Βαρθολομαίος Ντιάζ και ο Φερδινάνδος Μαγγελάνοςολοκληρώνοντας την χαρτογράφηση της Αφρικής.

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το the Navigator άρθρο Henry the Navigator [1] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, ηοποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (the Navigator ιστορικό/συντάκτες [1]).

Παραπομπές[1] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Henry

70

Φερδινάνδος Μαγγελάνος

Φερδινάνδος Μαγγελάνος

Ο Μαγγελάνος

O Φερδινάνδος Μαγγελάνος υπήρξε διάσημος Πορτογάλοςθαλασσοπόρος του οποίου το όνομα στη γλώσσα της πατρίδαςτου προφερόταν Μαγγαλιάϊς (πορτ. Fernão de Magalhães) ενώγαλλικά και ισπανικά Magellan (Μαζελλάν και Μαγελλάν,αντίστοιχα).

Ηγήθηκε της αποστολής που πέτυχε τον πρώτο περίπλου τηςΓης. Δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το ταξίδι του προς ταΔυτικά, καθώς σκοτώθηκε από ιθαγενείς στρατιώτες τουφύλαρχου Λάπου Λάπου στη μάχη του Μακτάν στο Μακτάντων Φιλιππίνων. Παρόλα αυτά, έγινε ένας από τους πρώτουςανθρώπους που διέσχισε όλους τους μεσημβρινούς της Γης.Έγινε επίσης ο πρώτος που ηγήθηκε μιας ευρωπαϊκήςαποστολής προς τα δυτικά της Ευρώπης και την Ασία, και πουδιέσχισε τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Ευπατρίδης στη καταγωγή, γεννήθηκε στη Σαμπρόσα (ήΣομπορόσα) το 1480 και φονεύθηκε στο νησί Μακτάν τωνΦιλιππίνων το 1521. Στη νεότητά του υπήρξε ακόλουθος τηςΒασίλισσας Ελεονόρας, συζύγου του Βασιλέως Ιωάννου του Β΄. Το 1505 ταξίδεψε στις Ινδίες, όπου πήρε μέροςσε πολεμικές επιχειρήσεις του αποικιοκρατικού στρατού. Πολεμώντας στην Ινδία διακρίθηκε στην άλωση τηςΜαλάκκα. Το 1506 βρισκόταν στη Μοζαμβίκη και το 1511 ταξίδεψε στη χερσόνησο της Μαλαισίας, όπουέζησε διάφορες περιπέτειες με τους ιθαγενείς, με τους οποίους έκανε εμπόριο μπαχαρικών. Το 1512 οΜαγγελάνος επέστρεψε στην Πορτογαλία και πολέμησε στο Μαρόκο όπου πληγώθηκε στο πόδι και από τότεέμεινε χωλός. Στους πλόες όμως αυτούς συνέλαβε το τολμηρό σχέδιο να ζητήσει προς δυσμάς πλεύση προς τιςΜαλούκες νήσους της Μαλαισίας οι οποίες εν τω μεταξύ με βουλές του Πάπα Αλεξάνδρου Δ΄ παραχωρήθηκανστο στέμμα της Καστίλης. Όταν όμως επανήλθε στη Πορτογαλία το 1512 για να καταστρώσει το σχέδιό του,βρήκε τον Βασιλέα Μανουέλ Δ΄ να διάκειται δυσμενώς απέναντί του, στις οικονομικές απαιτήσεις του οπότεκαι αναζήτησε την ισπανική υπηκοότητα. Με τη βοήθεια του Βασιλιά της Ισπανίας, Καρόλου Ε΄, (τουΚουΐντου) και με τη βοήθεια του αστρονόμου Ρουΐ Φιλίρο υπέγραψε συμβόλαιο (Μάρτιος 1518). Επειδή οιΙσπανοί είχαν σημαντικούς πολιτικούς και εμπορικούς λόγους να έχουν μία σύντομη επικοινωνία με τηνπεριοχή της Μαλαισίας, ενέκριναν την πρόταση και διέθεσαν πέντε εξοπλισμένα πλοία, με τα οποία ξεκίνησεο θαλασσοπόρος το 1519. Έτσι έγινε ο Μαγγελάνος ο δεύτερος μετά τον Κολόμβο μεγάλος θαλασσοπόρος, τονοποίο «έχασαν» οι Πορτογάλοι και αξιοποίησαν οι Ισπανοί για τις εξερευνήσεις των θαλασσών. Είναιευεξήγητο λοιπόν γιατί, μέχρι τη στιγμή της εκκινήσεως, έπρεπε το πλήρωμα του Μαγγελάνου νααντιμετωπίσει διάφορες δολιοφθορές στα πλοία που προκαλούσαν πράκτορες της Πορτογαλίας.

Έτσι ξεκίνησε ο Μαγγελάνος στις 20 Σεπτεμβρίου του 1519 για τον περίπλου της γης από το λιμάνι Σανλούκαρ ντε Μπαραμέδα επιβαίνοντας της καραβέλλας Σαντίσσιμα Τρινιντάντ ("Παναγία Τριάς"), 140 μόλις τόννων με άλλα τέσσερα μικρότερα πλοία των οποίων τα πληρώματα αποτελούσαν 280 περίπου άνδρες, Πορτογάλοι, Γάλλοι και Φλαμανδοί. Στα πληρώματα αυτά συμμετείχαν και ο ιστοριογράφος της αποστολής

Φερδινάνδος Μαγγελάνος 71

Πορτογάλλος Ντουάρτε Μπαρμπόζα και ο βερονέζος Φραντσέσκα Πιγγαφέτε.Ο Μαγγελάνος αφού πέρασε τα Κανάρια νησιά, το Πράσινο Ακρωτήριο και τις Βραζιλιάνικες ακτές στις 13Δεκεμβρίου 1519 εισέπλεε στο Κ. του Ρίο ντε Τζανέιρο. Στις 10 Ιανουαρίου 1520 ανακαλύπτει τη στομαλίμνητου Ρίο ντε Λα Πλάτα και στις 31 Μαΐου 1520 τον λιμένα Σαν Γουλιάνο. Όμως προχωρώντας προς Νότο καιβρίσκοντας έρημες ακτές τα πληρώματα άρχισαν να δυσφορούν. Από 1ης Απριλίου είχαν αρχίσει ναστασιάζουν. Τότε ο Μαγγελάνος αποκεφάλισε τους στασιαστές ενώ σε 40 ναύτες απέδωσε χάρη. Την ίδιαεποχή ήλθε σε επαφή με τους ιθαγενείς «Τελουέλχους», τους γιγαντόσωμους Παταγώνες. Όμως ένα από ταπλοία του το «Σαντιάγκο» ναυάγησε σε νότιο εξερευνητικό πλου παρά τη «Σάντα Κρουζ», διασωθέντος όμωςτου πληρώματος.Στις 24 Αυγούστου 1520 ο Μαγγελάνος «άνοιξε πανιά», πλην όμως έμεινε καθηλωμένος στη Σάντα Κρούζμέχρι 18 Οκτωβρίου 1520. Τρεις μέρες μετά τον απόπλου του στις 21 Οκτωβρίου 1520 διέκρινε τηναναζητούμενη δυτική έξοδο του πορθμού που ο ίδιος ανακάλυψε και πήρε το όνομά του. Ένα μήνα αργότεραμπήκε στο μεγάλο ωκεανό που τον ονόμασε Ειρηνικό, γιατί τον βρήκε πολύ ήσυχο «mar pacifico».Το Μάρτιο 1521 έφτασε η νηοπομπή του Μαγγελάνου στις Μαριάννες νήσους, τις οποίες ο θαλασσοπόροςονόμασε «νήσους των κλεφτών», επειδή οι ιθαγενείς επέδραμαν στα πλοία του και τα λήστεψαν. Λίγο μετάέφτασε η νηοπομπή στις σημερινές Φιλιππίνες νήσους, όπου σκοτώθηκε ο Μαγγελάνος στην προσπάθειά τουνα συμφιλιώσει δύο εχθρικές φυλές ιθαγενών. Οι λεπτομέρειες γι' αυτό το (τελευταίο) ταξίδι δημοσιεύτηκανπερίπου 300 χρόνια αργότερα, όταν ανακαλύφθηκε το ημερολόγιο πλοίου που κρατούσε ο ιστοριογράφος τουεγχειρήματος.Στις 27 Απριλίου του 1521 ο Μαγγελάνος σκοτώθηκε από τους Ιθαγενείς στο νησί Μακτάν. Ο ΧουάνΣεμπάστιαν Ελκάνο συνέχισε το ταξίδι του Μαγγελάνου και ολοκλήρωσε το γύρο της γης το Σεπτέμβριο του1522.• Από τα 5 πλοία και τα περίπου 250 ατομα των πληρωμάτων τους που ξεκίνησαν μαζί με τον Μαγγελάνο το

1519, μόνο ένα πλοίο με 18 μόλις άνδρες πλήρωμα κατάφεραν να επιστρέψουν στην Ισπανία το 1522,ολοκληρώνοντας έτσι τον περίπλου. Αρχηγός τους ήταν ο Ισπανός Χουάν Σεμπάστιαν Ελκάνο, που ανέλαβετη διοίκηση μετά το θάνατο του Μαγγελάνου.

• Παρά ταύτα αξίζει να σημειωθεί πως ένας άλλος θαλασσοπόρος, ο Βάσκο Νουνιές ντε Μπαλμπόα(1475-1519), έφτασε το 1513 σε ακτή του σημερινού Παναμά και, αφήνοντας πίσω τους συνταξιδιώτες του,ανάμεσά τους τον διαβόητο Πιζάρο, προχώρησε στην ξηρά δυτικά, μέσα στη ζούγκλα, για να βρει κάποιαγνωστή πόλη των Ινδιών. Όταν επέστρεψε αρκετές εβδομάδες αργότερα δήλωσε απογοητευμένος στουςαναμένοντες φίλους του ότι δεν βρήκε τις Ινδίες, «μόνο θάλασσα, παντού θάλασσα!». Είχε ανακαλύψει ωςΕυρωπαίος ένα νέο ωκεανό και δεν το κατάλαβε. Τα βιβλία των θαλασσοπόρων αναφέρουν αυτόν τονΜπαλμπόα ως τον πρώτο νεότερο Ευρωπαίο που «αντίκρισε» τον Ειρηνικό ωκεανό.

Δείτε επίσης• Πορθμός του Μαγγελάνου

72

Βάσκο ντα Γκάμα

Βάσκο ντα Γκάμα

Ο Βάσκο ντα Γκάμα

Ο Βάσκο ντα Γκάμα (Vasco da Gama) ήταν μεγάλος Πορτογάλοςθαλασσοπόρος ο οποίος πρώτος συνέδεσε θαλάσσια την Ευρώπημε την Ινδία κάνοντας τον περίπλου της Αφρικής.

Γεννήθηκε στο Σίνες της Πορτογαλίας το 1469 και ήταν απόγονοςπαλιάς οικογένειας ευγενών. Καθώς από νωρίς διακρίθηκε για τιςναυτικές του ικανότητες, το 1487 ο βασιλιάς της ΠορτογαλίαςΙωάννης Β΄ του ανέθεσε εξερευνητική αποστολή που σαν σκοπό τηςείχε την ανακάλυψη θαλάσσιου δρόμου για την Ινδία κάνοντας τονπερίπλου της Αφρικής. Η αναγκαιότητα για την ανακάλυψη τουνέου δρόμου γεννήθηκε από την ολοένα αυξανόμενη δράση τωνμωαμεθανών στις ακτές της ανατολικής Αφρικής και την δυσκολίατης χρήσης του δρόμου της Ερυθράς.

Για μια δεκαετία περίπου οι προσπάθειες του ήταν χωρίς επιτυχία.Το 1488 ο Βαρθολομαίος Ντιάζ τον πρόλαβε και έφτασε πρώτοςστο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Το 1497, στις 8 Ιουλίου, οΒάσκο ντα Γκάμα απέπλευσε από την Λισσαβώνα με 4 πλοία και169 άνδρες για πλήρωμα. Με ενδιάμεσους σταθμούς τα νησιά τουΠράσινου Ακρωτηρίου και την Αγία Ελένη έφτασε στο Ακρωτήριοτης Καλής Ελπίδας στις 8 Νοεμβρίου. Από εκεί και πέρα οι δυσκολίες της αποστολής γίνονται πολλές καιμεγάλες, με σημαντικότερη την ασθένεια των ανδρών του από σκορβούτο λόγω έλλειψης νωπής τροφής καιλαχανικών. Τον Μάρτιο του 1498 έφτασε στην Μοζαμβίκη και στις 12 Απριλίου έφτασε στο Μαλίντι τηςσημερινής Κένυας. Από εκεί με την βοήθεια πλοηγού που του παραχώρησε ο τοπικός φύλαρχος ξεκίνησε γιατην Καλκούτα της Ινδίας όπου έφτασε τον Μάιο του 1498.

Το 1499 επέστρεψε στην Πορτογαλία έχοντας συνάψει σημαντικές εμπορικές συνθήκες με τους Ινδούςηγεμόνες και τιμήθηκε από τον Βασιλια της Πορτογαλίας Εμμανουήλ Α΄ με τον τίτλο του Ναυάρχου τωνΙνδιών. Το 1502 ξεκινά εκ νέου με 21 πλοία και ιδρύει τις βάσεις της Σουφάλας και της Μοζαμβίκης στηνσημερινή Μοζαμβίκη. Έπειτα χτυπάει την Καλκούτα σε αντίποινα για την σφαγή 40 Πορτογάλων εμπόρων καιαποκτά το δικαίωμα για την ίδρυση νέων βάσεων στις νότιες ακτές της Ασίας. Το 1503 επέστρεψε στηνπατρίδα του.Η αναγνώριση για τον μεγάλο θαλασσοπόρο ήρθε 21 ολόκληρα χρόνια μετά και ενώ ήταν παραγκωνισμένοςόλο αυτό το διάστημα. Ο νέος βασιλιάς της Πορτογαλίας Ιωάννης Γ΄ του απένειμε τον τίτλο του Αντιβασιλέατης Ινδίας το 1524. Τέσσερις μήνες μετά ο Βάσκο ντα Γκάμα πέθανε σε ηλικία 55 ετών.

Βάσκο ντα Γκάμα 73

Πηγές• Εγκυκλοπαίδια Χάρη Πάτση, Λήμμα Γκάμα• Συλλογικό έργο ΄΄Πλανήτης Γη΄΄, εκδόσεις Δ.Ο.Λ

74

Βαρθολομαίος Ντιάζ

Βαρθολομαίος Ντιάζ

Άγαλμα του Ντιάζ στο Κέιπ Τάουν της ΝότιαςΑφρικής

Ο Βαρθολομαίος Ντιάζ (1450-1500) ήταν Πορτογάλοςθαλασσοπόρος . Το 1488 έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος πουανακάλυψε το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας,πραγματοποιώντας τον περίπλου της Αφρικής. Πνίγηκε σεναυάγιο ανοιχτά των ακτών του Ακρωτηρίου της ΚαλήςΕλπίδας στις 29 Μαΐου του 1500.

75

Θαλασσοπόροι

76

Βρετανοί Θαλασσοπόροι

77

Φίλιπ Κάρτερετ

Φίλιπ Κάρτερετ

Φίλιππ Κάρτερετ

Ο Φίλιπ Κάρτερετ (Philip Carteret) ήταν Βρετανόςθαλασσοπόρος. Γεννήθηκε στο Τζέρσεϊ στις 22 Ιανουαρίου 1733και πέθανε στις 21 Ιουλίου 1796 στο Σαουθάμπτον. Ήταναξιωματικός του βρετανικού ναυτικού και εξερευνητής. Το 1776πήρε μέρος στην εξερευνητική αποστολή του βρετανικού ναυτικούστον Ειρηνικό ωκεανό υπό την διοίκηση του Σάμιουελ Ουώλλις.Τα δύο πλοία της αποστολής χωρίστηκαν μόλις πέρασαν το στενότου Μαγγελάνου και ακολούθησαν διαφορετική πορεία. ΟΚάρτερετ ανακάλυψε τα Νησιά Κάρτερετ στα οποία έδωσε τοόνομά του. Επέστρεψε στην Αγγλία το Μάρτιο του 1769.

Πηγές

• Στοιχεία [1] για τον εξερευνητή.

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο Philip_Carteret [2] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπότην GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (ιστορικό/συντάκτες [2]).

Παραπομπές[1] http:/ / www. decarteret. org. uk/ database/ ps01/ ps01_412. htm[2] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Philip_Carteret

78

Τζέιμς Κουκ

Τζέιμς Κουκ

Το επίσημο ποτραίτο του Κουκ ζωγραφισμένοαπό τον Ναθάνιελ Ντανς

Ο Τζέιμς Κουκ (αγγλ: James Cook, 27 Οκτωβρίου, 1728 Μάρτον,Γιορκσάιρ – 14 Φεβρουαρίου 1779 κόλπος Κιλακέκουα, Χαβάη),ήταν βρετανός θαλασσοπόρος και εξερευνητής. Ο Κουκ έκανε τρίαεξερευνητικά ταξίδια για λογαριασμό της Μεγάλης Βρετανίας καιέπλευσε δύο φορές τον γύρο του κόσμου. Ήταν ο πρώτος Βρετανόςκαπετάνιος που έκανε τον περίπλου της γης με ένα μοναδικόσκάφος. Ήταν επίσης ο πρώτος που σταμάτησε το σκορβούτορυθμίζοντας τη δίαιτα του πληρώματός του με την προληπτικήλήψη κίτρου και ξινολάχανου. Θεωρείται ένας από τουςμεγαλύτερους θαλασσοπόρους παγκοσμίως.

Βίος και θαλασσοπορίες

Γιος σκώτου αγρότη ο Τζέιμς Κουκ μεγάλωσε σε μια φάρμα στοΓκρέιτ Έιτον (Great Ayton), όπου παρακολούθησε το σχολείο τουχωριού. Στα 17 του ήταν μαθητευόμενος σε έναν καταστηματάρχηστο Στέιθες (Staithes). Η μαθητεία αυτή δεν κράτησε πολύ. Με τησυγκατάθεση όλων ο Κουκ ανέλαβε διαφορετική μαθητεία στη ναυτιλιακή εταιρία του Τζον Γουόκερ ενόςΚουακέρου καρβουνά από το Γουΐτμπι (Whitby). Στα δύσκολα νερά της αγγλικής ακτοπλοΐας έμαθε τοεπάγγελμα του πλοηγού και μαθηματικά, υπηρετώντας σχεδόν εννέα χρόνια στο βαλτικό εμπόριο[1] . Στις 17Ιουνίου 1755 ο Κουκ απέρριψε την προσφορά διοίκησης ενός από τα σκάφη του Γουόκερ για να καταταγεί στοΒασιλικό Ναυτικό ως κελευστής. Εθελοντές του διαμετρήματος του Κουκ ήταν σπάνιοι και μέσα σε εβδομάδεςήταν βοηθός οπλονόμου στο «Eagle». Τον Ιούνιο του 1757 πέρασε τις εξετάσεις του και πιστοποιήθηκε για τοπλέον υπεύθυνο από τα ναυτικά πόστα, την πλοήγηση και τον χειρισμό ενός βασιλικού σκάφους[2] .

Πολεμικό ΝαυτικόΜε το «Eagle», σκάφος που έφερε 60 κανόνια ο έφυγε για τη βόρεια αμερικανική ακτή, στο Κεμπέκ και τιςεκβολές του ποταμού Αγίου Λαυρεντίου στα ταραγμένα χρόνια του πολέμου. Γρήγορα ανέβηκε στις τάξεις τουΝαυτικού, έως ότου έφθασε να διοικεί το δικό του σκάφος επιθεώρησης και χαρτογράφησης. Αυτό ήτανασυνήθιστο για κάποιον που είχε καταταγεί, αλλά η εμπειρία του στα δύσκολα χρόνια του εμπορικού ναυτικούτον βοήθησε ιδιαίτερα. Ο Κουκ ανταμείφθηκε ιδιαίτερα για τη χαρτογραφική του δουλειά, που συνέχισε ναχρησιμοποιείται έως τον 20ο αιώνα. Στην πραγματικότητα οι χαρτογραφήσεις και οι επιστημονικέςπαρατηρήσεις του, όπως επίσης οι συστάσεις του πρώην κυβερνήτη του Σερ Χιού Πάλιζερ (Sir Hugh Palliser),τον οδήγησαν στη νέα του θέση ως κυβερνήτη του «Endeavour»[3] .

Τζέιμς Κουκ 79

Εξερευνήσεις

Πρώτο ταξίδι

Άγαλμα του πλοιάρχου Κουκ στο Λονδίνο, έξωαπό το "Admiral Arch.

Το 1768, το βρετανικό Ναυαρχείο όρισε ως αποστολή στον Κουκ,υποπλοίαρχο τότε στον βαθμό, να ηγηθεί επιστημονικής αποστολήςστη νήσο Ταϊτή του νότιου Ειρηνικού, για να εγκαθιδρύσειαστρονομικό παρατηρητήριο. Η αποστολή τους ήταν ναπαρατηρήσουν μια σπάνια διάβαση της Αφροδίτης μπροστά απότο δίσκο του Ηλίου[4] . Το Ναυαρχείο επέλεξε τον Κουκ, εξαιτίαςτων αποδεδειγμένων ικανοτήτων του ως πλοηγού αλλά και για τοενδιαφέρον του στην αστρονομία. Ξεκίνησε το ταξίδι του στις 12Αυγούστου 1768 με το πλοίο «Endeavour» και έφτασε στην Ταϊτήστις 13 Απριλίου 1769. Στις 3 Ιουνίου 1769, ο Κουκ είχε μετρήσειεπιτυχώς τον χρόνο διέλευσης της Αφροδίτης. Με αυτόν τον τρόποβοήθησε τους επιστήμονες να βελτιώσουν την αντίληψή τους για τομέγεθος του ηλιακού συστήματος.

Οι μυστικές εντολές ωστόσο του Κουκ περιελάμβαναν τηνανακάλυψη των άγνωστων περιοχών του νότιου ημισφαιρίου, τωναποκαλούμενων Terres Australes Incognita, για τις οποίες οιαρχαίοι γεωγράφοι πίστευαν πως κρατούν τον κόσμο σε ισορροπίαδρώντας ως αντίβαρο της ξηράς του βόρειου ημισφαιρίου. Οποιαδήποτε τέτοια ανακάλυψη θα ήτανοικονομικά και εμπορικά σημαντική για μια αποικιοκρατική δύναμη όπως η Μεγάλη Βρετανία του 18ουαιώνα. Ανώφελα αναζήτησε σε αυτό το ταξίδι τις άγνωστες επικράτειες ο Κουκ και πείστηκε πως τέτοιαμεγάλη άγνωστη ήπειρος δεν υπήρχε. Τον Οκτώβριο του 1769 έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που αποβιβάστηκεστη Νέα Ζηλανδία. Τα νησιά είχε ήδη παρατηρήσει το 1642 ο oλλανδός πλοίαρχος Άμπελ Τάσμαν, δίνονταςπαράλληλα το όνομα της ολλανδικής επαρχίας Ζέελαντ (Zeelandt). Το 1770, ο Κουκ διεξήγαγε λεπτομερήεπιθεώρηση της ανατολικής ακτής της Νέας Ολλανδίας και της Αυστραλίας, εκείνο δηλαδή το τμήμα τηςηπείρου που οι Ολλανδοί δεν είχαν χαρτογραφήσει και στις 22 Αυγούστου 1770 διεκδίκησε τα εδάφη γιαλογαριασμό της Μεγάλης Βρετανίας. Το όνομα Αυστραλία χρησιμοποιήθηκε πολύ αργότερα, στις αρχές του19ου αιώνα.

Δεύτερο ταξίδιΣτο δεύτερο ταξίδι του ο Τζέιμς Κουκ έπλευσε μακρύτερα από οποιονδήποτε άλλο Ευρωπαίο. Έκανε τονπερίπλου της Ανταρκτικής με το διάσημο πλοίο του «Resolution», αλλά ο πάγος που περιέβαλλε την ήπειρο τονεμπόδισε να δει την ξηρά και επιστρέφοντας ανέφερε ότι δεν υπήρχε καμία ήπειρος σε αυτό το γεωγραφικόπλάτος. Έκτοτε η ύπαρξη της Ανταρκτικής έμεινε αναπόδεικτη έως το 1840. Επιστρέφοντας στην Αγγλία το1775, ο Κουκ προήχθη σε πλοίαρχο και εκλέχθηκε Εταίρος της Βασιλικής Εταιρίας.

Τρίτο ταξίδιΤον Ιούλιο του 1776 ο Κουκ ξεκίνησε για το τρίτο ταξίδι του, πάλι με το «Resolution». Η αποστολή του ήταν η αναζήτηση του Βορειοδυτικού Περάσματος, της πιθανής βόρειας θαλάσσιας οδού μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Το 1778, ο Κουκ έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που προσέγγισε τα νησιά της Χαβάης. Λίγο αργότερα κατά την ίδια χρονιά έπλευσε προς τη βορειοδυτική ακτή της Βόρειας Αμερικής, και έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που πάτησε το πόδι του στο νησί Βανκούβερ στη Βρετανική Κολούμπια. Συνέχισε την παράκτια ναυσιπλοΐα του και μέσω του Βερίγγειου εισήλθε στον Αρκτικό ωκεανό. Το συμπαγές τείχος πάγου εμπόδισε την αποστολή και

Τζέιμς Κουκ 80

έτσι ο Κουκ επέστρεψε στα νησιά της Χαβάης.

Τα ταξίδια του πλοιάρχου Κουκ. Το πρώτο ταξίδι υποδεικνύεται με κόκκινη, το δεύτερο ταξίδι μεπράσινη και το τρίτο ταξίδι με γαλάζια γραμμή. Η πορεία του πληρώματος του Κουκ μετά τον θάνατό

του υποδεικνύεται με διακεκομμένη γαλάζια γραμμή.

Πρόωρος θάνατοςΌντας στα νησιά της Χαβάης στις 14 Φεβρουαρίου 1779 ο Τζέιμς Κουκ, προσπάθησε να διερευνήσει τηναρπαγή μιας βάρκας στον κόλπο Κιλακέκουα από κάποιον ιθαγενή. Η συνήθης τακτική ήταν να κρατιέταικάποιος όμηρος έως ότου επιστραφούν τα κλεμμένα αντικείμενα.[5] Ο Κουκ προσπάθησε να πάρει ως όμηροτον βασιλέα της Χαβάης Kalaniopu'u. Οι ιθαγενείς τον εμπόδισαν και τον ανάγκασαν να υποχωρήσει ως τηνακτή. Στρέφοντας την πλάτη του για να σπρώξει τις λέμβους στο νερό χτυπήθηκε στο κεφάλι και κατόπινμαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από κάποιον ιθαγενή.[6] .Αργότερα οι ιθαγενείς και κατόπιν έκκλησης του πληρώματος παρέδωσαν το σώμα του κυβερνήτη για ναταφεί στη θάλασσα σύμφωνα με την επίσημη βρετανική ναυτική παράδοση.[7] Την ολοκλήρωση της αποστολήςανέλαβε ο Τσαρλς Κλερκ, καπετάνιος του Discovery, και έκανε την τελική προσπάθεια για να περάσει τονΒερίγγειο. Μετά τον θάνατο και του Κλερκ, το Resolution και το Discovery επέστρεψαν στην Αγγλία τονΟκτώβριο του 1780 υπό τον Τζον Γκορ, βετεράνο από το πρώτο ταξίδι του Κουκ και τον πλοίαρχο ΤζέιμςΚινγκ. Η αφήγηση του Κουκ για το τρίτο και τελευταίο του ταξίδι ολοκληρώθηκε κατά την επιστροφή από τονΚινγκ.

Σημειώσεις - παραπομπές[1] «Cook, James (1728 - 1779)», Australian Dictionary of Biography (http:/ / www. adb. online. anu. edu. au/ biogs/ A010231b. htm)[2] JAMES» στο Dictionary of Canadian Biography Online (http:/ / www. biographi. ca/ 009004-119. 01-e. php?& id_nbr=1817«COOK,).[3] Nate Kerl 2000, «Captain James Cook; a life full of adventure, triumph, and struggle» (http:/ / www. cptcook. com/ cookbio. html).[4] BBC Historic Figures (http:/ / www. bbc. co. uk/ history/ historic_figures/ cook_james. shtml)[5] Βλ. Collingridge, Vanessa 2003, Captain Cook: The Life, Death and Legacy of History's Greatest Explorer, Ebury Press, ISBN

0-09-188898-0.[6] Collingridge, Vanessa 2003, 410 κ.ε. Obsession and Betrayal.[7] Βλ. Collingridge, Vanessa 2003, 413 Obsession and Betrayal.

Τζέιμς Κουκ 81

Εξωτερικοι σύνδεσμοι• 'Cook, James (1728 - 1779)', Australian Dictionary of Biography, Volume 1, Melbourne University Press, 1966,

pp 243-244 (http:/ / www. adb. online. anu. edu. au/ biogs/ A010231b. htm)• Βιογραφία στο Dictionary of Canadian Biography Online (http:/ / www. biographi. ca/ 009004-119. 01-e. php?&

id_nbr=1817)• Εταιρία Κάπταιν Κουκ (http:/ / www. captaincooksociety. com/ ccsu1. htm)• The Endeavour journal (1) (http:/ / nla. gov. au/ nla. ms-ms1) και The Endeavour journal (2) (http:/ / www. nla.

gov. au/ pub/ endeavour/ ), όπως τα τηρούσε ο James Cook - ψηφιοποιημένα από τη National Library ofAustralia.

• Captain James Cook: The World's Explorer (http:/ / www. cptcook. com)• Life in the Pacific of the 1700s: The Cook/Forster Collection of the Georg August University of Göttingen (http:/

/ www. honoluluacademy. org/ cmshaa/ academy/ index. aspx?id=1381) έκθεση στην Ακαδημία Τεχνών τηςΧονολουλού 23 Φεβρουαρίου - 14 Μαΐου 2006

• The South Seas Project (http:/ / southseas. nla. gov. au/ ): maps and online editions of the Journals of JamesCook's First Pacific Voyage. 1768-1771, Includes full text of journals kept by Cook, Joseph Banks and SydneyParkinson, as well as the complete text of John Hawkesworth's 1773 Account of Cook's first voyage.

• Έργα του James Cook (http:/ / www. gutenberg. org/ author/ James+ Cook) στο Project Gutenberg• Βλ. το χάρτη περ. 1780 του τρίτου ταξιδιού του Κουκ από τον Rigobert Bonne, Carte de la Côte N.O. de

l'Amérique et de la Côte N.E. de l'Asie reconnues en 1778 et 1779 / par M. Bonne, Ingenieur-Hydrographe de laMarine (http:/ / texashistory. unt. edu/ permalink/ meta-pth-2442) στο Portal to Texas History (http:/ /texashistory. unt. edu/ ).

• Ανακάλυψη της Ν. Ζηλανδίας (http:/ / history-nz. org/ discovery2. html)• Τα ταξίδια του Κάπταιν Κουκ (http:/ / demonstrations. wolfram. com/ CaptainCooksVoyages/ ), Izidor Hafner,

The Wolfram Demonstrations Project.• Cook's Pacific Encounters: Cook-Forster Collection online (http:/ / www. nma. gov. au/ cook/ ) φωτογραφίες και

περιγραφές περισσότερων των 300 τέχνεργων που συλλέχθηκαν στα τρία ταξίδια του Κουκ στον Ειρηνικό.• Εικόνες και περιγραφές αντικειμένων που σχετίζονται με τον Τζέιμς Κουκ στο Μουσείο της Νέας

Ζηλανδίας Te Papa Tongarewa (http:/ / collections. tepapa. govt. nz/ search.aspx?advanced=colAssParty:"Captain+ James+ Cook")

82

Έντουαρντ Μπέλτσερ

Έντουαρντ Μπέλτσερ

Ο ναύαρχος Εντ.Μπέλτσερ

Ο σερ Έντουαρντ Μπέλτσερ (Sir Edward Belcher, 27 Φεβρουαρίου1799 - 18 Μαρτίου 1877) ήταν Βρετανός θαλασσοπόρος,εξερευνητής και ναύαρχος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού.

Γεννήθηκε στο Χάλιφαξ της Νέας Σκωτίας στον (Καναδά) το 1799και το 1812 κατατάχθηκε στο Βασιλικό Ναυτικό. Διατέλεσε μέλοςτης αποστολής στον Ειρηνικό ωκεανό και στον Βερίγγειο πορθμόυπό τον Φρέντερικ Μπίτσεϊ τον οποίον και διαδέχθηκε στησυνέχεια στις εξερευνήσεις του και ακτογραφήσεις της Αφρικής.Επισκέφθηκε τα αρχιπελάγη της Ινδονησίας, της Κίνας, το ΧονγκΚονγκ, την Κορέα και την Ιαπωνία.

Το 1852 ανέλαβε αρχηγός της αποστολής στο Βόρειο Πόλο προςαναζήτηση του σερ Τζον Φράνκλιν. Στην επιχείρηση εκείνη πουήταν τελικά καταστρεπτική εγκατέλειψε στους πάγους τα τέσσερααπό τα πέντε πλοία της ομάδας που διοικούσε. Για αυτό το γεγονόςαθωώθηκε στη δίκη που ακολούθησε.

Το 1867 έγινε βαρώνος λαμβάνοντας τον τίτλο του ιππότη του Μπαθ και το 1872 προήχθη σε ναύαρχο. Πέθανετο 1877 στο Λονδίνο.

Πηγές• "Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου", τομ.18ος, σελ.121.

83

Γουίλιαμ Ντάμπιερ

Γουίλιαμ Ντάμπιερ

Ο Γουίλιαμ Ντάμπιερ

Το νέο ταξίδι του πλοιάρχου Ντάμπιερ στη Νέα Ολλανδία (Αυστραλία) το 1699

Ο Γουίλιαμ Ντάμπιερ (WilliamDampier, 1651 - 1715) ήταν Άγγλοςπειρατής, συγγραφέας καιθαλασσοπόρος. Χαρτογράφησεπολλές περιοχές της Αυστραλίας καιτης Νέας Γουινέας.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του 1651στο Ιστ Κόκερ της Αγγλίας ,και στα16 του ήταν ναύτης. Πολέμησε στοντρίτο αγγλο-ολλανδικό πόλεμο στημάχη Schooneveld τον Ιούνιο του1673. Το 1674 βρέθηκε ωςδιευθυντής φυτειών στην Τζαμάικα,αλλά σύντομα επέστρεψε στηθάλασσα.

Το 1670 ήταν μέλος σε πειρατικόπλοίο συμμετέχοντας σε πολλέςεπιδρομές και ναυμαχίες .Γύρισεσχεδόν όλο τον ειρηνικό Στα ΝησιάΓκαλαπάγκος, Περού,Παναμάς,Μεξικό ,Καραϊβική. Στις 31 Μαρτίου1686 ξεκινούν για να επιτεθούν στιςΑνατολικές Ινδίες στο Γκουάμ καιΜιντανάο. Οι πειρατές ταξίδεψανστη Μανίλα, Pulo Condore, την Κίνα,τα νησιά καρυκευμάτων, και τη νέαΟλλανδία (Αυστραλία). Ο Ντάμπιερστα ταξίδια αυτά ερευνούσε καικρατούσε σημειώσεις για την πανίδακαι τη χλωρίδα που βρήκε στηνΑυστραλία και Νέα Γουινέα. Το 1691επέστρεψε στην Αγγλία μέσω του ακρωτηρίου της καλής ελπίδας.

Επιστρέφοντας στην Αγγλία δημοσίευσε τις σημειώσεις του και δημιούργησε το ενδιαφέρον στο βρετανικόναυαρχείο ώστε το 1699 του δόθηκε η εντολή να εξερευνήσει την Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα με το πλοίο

HMS Roebuck . Ξεκίνησε από την Αγγλία στις 14 Ιανουαρίου 1699, και στις 26 Ιουλίου 1699 έφθασε στο νησί Hartog στη δυτική Αυστραλία, ακολούθησε βορειοανατολική πορεία δίπλα στις ακτές , φθάνοντας στο

Γουίλιαμ Ντάμπιερ 84

αρχιπέλαγος Ντάμπιερ και έπειτα τον κόλπο Roebuck, και βόρεια για το Τιμόρ. Κατόπιν έπλευσε ανατολικάκαι στις 3 Δεκεμβρίου του 1699 ανακάλυψε τη Νέα Γουινέα,συνεχίζοντας ανακάλυψε τις νοτιοανατολικέςακτές της νήσου Νέο Αννόβερο, την Νέα Ιρλανδία και την Νέα Βρετανία, το στενό ανάμεσα σε αυτά τα δυονησιά το ονόμασε στενό Ντάμπιερ.Επιστρέφοντας στην Αγγλία,το Roebuck βυθίστηκε ( 21 Φεβρουαρίου 1701) αναγκάζοντας τον να μείνει εκείγια πέντε εβδομάδες ως τις 3 Απριλίου όπου τους εντοπίζει ένα εμπορικό πλοίο , και επιστρέφει μαζί του στηνΑγγλία τον Αύγουστο του 1701. Παρόλο που πολλά έγγραφα χάθηκαν με το Roebuck ο Ντάπιερ διέσωσεαρκετούς χάρτες και διαγράμματα των ακτών, των εμπορικών ανέμων και των ρευμάτων.Το 1699 κάνει δεύτερο ταξίδι στην Αυστραλία και επέστρεψε το 1701. Κατά τον πόλεμο της ισπανικήςδιαδοχής το 1701 διορίστηκε διοικητής του ST George. Το 1709 έκανε και τρίτη αποστολή στην Αυστραλίααυτό το ταξίδι ήταν επιτυχέστερο.Ο Ντάμπιερ πέθανε στο Λονδίνο το 1715 .Οι έρευνες και οι σημειώσεις του αλά και η χαρτογράφηση των ακτών χρησίμευσαν μετέπειτα στις έρευνες τουΔαρβίνου αλλά και των Τζέιμς Κουκ και Οράτιου Νέλσον.

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο William_Dampier [1] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεταιυπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (ιστορικό/συντάκτες [1]).

Παραπομπές[1] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ William_Dampier

85

Γάλλοι Θαλασσοπόροι

86

Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβί

Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ

Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ (1729–1811)

Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ

Ο Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ (Louis Antoine deBougainville) (12 Νοεμβρίου 1729 - 20 Αυγούστου 1811) ήτανΓάλλος στρατιωτικός και εξερευνητής.

Στρατιωτική καριέρα

Γεννήθηκε στο Παρίσι και ήταν γιος συμβολαιογράφου. Το1755 εστάλη στο Λονδίνο ως γραμματέας στη γαλλικήπρεσβεία, και έγινε μέλος της βασιλικής κοινωνίας. Το 1756ταξίδεψε στον Καναδά ως καπετάνιος του dragoons, βοηθόςτου μαρκήσιου Ντε Μονκάλμ (de Montcalm). Συμμετείχεενεργά στη κατάληψη του οχυρού Oswego το 1756 και στημάχη του οχυρού Γουίλιαμ Χένρυ (William Henry) το 1757.Πληγώθηκε το 1758 στην μάχη της Κάριλον (Battle of Carillon).Τον επόμενο χειμώνα επέστρεψε στη Γαλλία, μετά απόδιαταγές του μαρκήσιου, για να παραλάβει τους πρόσθετουςστρατιωτικούς πόρους για την αποικία. Κατά τον αποικιακόπόλεμο με τη Μεγάλη Βρετανία, ανταμείφθηκε με το σταυρότου Σαιντ Λούις και επέστρεψε στον Καναδά το επόμενο έτοςμε τον βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1759 συμμετείχε στηνυπεράσπιση του Κεμπέκ. Έχοντας ένα μικρό στράτευμα κάτωαπό την εντολή του επιτηρούσε τη βόρεια ακτή του ποταμούτου St. Lawrence διεξάγοντας πολλές αψιμαχίες με τουςΒρετανούς. Μετά από το θάνατο του μαρκησίου de Montcalmκαι την πτώση του Κεμπέκ στις 18 Σεπτεμβρίου οΜπουγκαινβίλ εστάλη στο δυτικό μέτωπο υπό το νέο διοικητήτου Chevalier de Lιvis. Ήταν μεταξύ των αξιωματικών πουσυνόδευσαν τον de Lιvis στο νησί Αγίου Λαυρεντίου για τηνγενική συνθηκολόγηση του 1761. Γυρίζοντας πίσω στηνΕυρώπη μαζί με τους άλλους Γάλλους αξιωματικούςστερήθηκε τους στρατιωτικούς βαθμούς και τα παράσημα καιτου απαγορεύθηκε να αναλάβει περαιτέρω ενεργά καθήκονταενάντια στους Βρετανούς υπό τον όρο της παράδοσης. Κατάτον πόλεμο των επτά ετών (1761 έως 1763), ως διπλωμάτης,διαπραγματεύτηκε τη Συνθήκη του Παρισιού που παραχώρησετελικά το μεγαλύτερη μέρος της νέας Γαλλίας στη βρετανικήαυτοκρατορία.

Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ 87

Το πλοίο Boudeuse του Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ

Η Ανακάλυψη της νήσουΜπουγκαινβίλ

Το 1766 o Μπουγκαινβίλ έλαβε από τοβασιλιά Λουδοβίκο ΙΕ' την αποστολή ναπεριπλεύσει τον Ειρηνικό. Θα γινόταν ο14ος καπετάνιος στη ιστορία, και οπρώτος Γάλλος, που θα έκανε τονπερίπλου της γης, και η ολοκλήρωση τηςαποστολής του θα ενίσχυε το γόητρο τηςΓαλλίας μετά από τις ήττες της κατά τηδιάρκεια του επταετούς πολέμου. ΟΜπουγκαινβίλ αναχώρησε από τη Νάντηστις 15 Νοεμβρίου 1766 με δύο σκάφη (LaBoudeuse και L' Ιtoile), ενώ τον συνόδευσεκαι ο βοτανολόγος Φιλιμπέρ Κομερσόν (Philibert Commerçon).

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού επισκέφθηκε τα νησιά Ταϊτή, Tuamotu, Mehetea και Otaheite το οποίο απαίτησεγια τη Γαλλία και το ονόμασε Νέα Κύθηρα. Συνέχισε δυτικά στη νότια Σαμόα και τις Νέες Εβρίδες, κατόπινσυνέχισε ψάχνοντας ακόμα τη νότια ήπειρο. Στις 4 Ιουνίου έφτασε σε άγνωστα νησιά, τους σημερινούς νήσουςτου Σολομώντος αλλά λόγω της εχθρότητας των ιθαγενών απέφυγε να αποβιβαστεί στην ακτή, πρινεγκαταλείψει όμως ονόμασε το νησί Μπουγκαινβίλ. Επιστρέφοντας στη Γαλλία στις 16 Μαρτίου 1769, ηαποστολή ολοκλήρωσε τον περίπλου της και έφθασε στο St. Malo, με την απώλεια μόνο των επτά από τους 200ναύτες. Το ταξίδι του ήταν επίσης ξεχωριστό καθώς για πρώτη φορά ήταν μέλος παρόμοιας αποστολής καιμια γυναίκα, η Ζαν Μπαρέ (Jeanne Baret).Μετά από πολλά χρόνια επέστρεψε στην ενεργό υπηρεσία, μεταξύ 1779 και 1782, συμμετέχοντας στη μάχη τουΤσήζαπηκ. Επιστρέφοντας στο Παρίσι έλαβε θέση ακαδημαϊκού και προσπάθησε να οργανώσει μιαεξερευνητική αποστολή στο βόρειο πόλο, αλλά δεν υποστηρίχθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση.Διετέλεσε γερουσιαστής, ενώ ο Ναπολέων τον τίμησε κάνοντας τον μέλος της λεγεώνας της τιμής. Πέθανε στοΠαρίσι στις 31 Αυγούστου του 1811. Ήταν παντρεμένος και είχε τρεις γιους, οι οποίοι υπηρέτησαν στο γαλλικόστρατό.Το όνομα του Μπουγκαινβίλ έχει δοθεί στο μεγαλύτερο νησί των νήσων του Σολομώντος, στο στενό που τοχωρίζει από το νησί Choiseul, καθώς και στο στενό μεταξύ των νησιών Mallicollo και Espiritu Santo των ΝέωνΕβρίδων. Στα Νησιά Φόκλαντ, ο λιμένας Louis και η νήσος Bougainville φέρουν επίσης το όνομά του, όπως καιτο φυτό Μπουκαμβίλια (Bougainvillea) όπως και 13 σκάφη του γαλλικού ναυτικού.

Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ 88

Εξωτερικοί σύνδεσμοι• Βιογραφία του στα αγγλικά [1]

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο Louis_Antoine_de_Bougainville [2] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποίαδιανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (ιστορικό/συντάκτες [2]).

Παραπομπές[1] http:/ / www. biographi. ca/ EN/ ShowBio. asp?BioId=36406[2] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Louis_Antoine_de_Bougainville

89

Έλληνες Θαλασσοπόροι

90

Επαμεινώνδας Δημόπουλος

Επαμεινώνδας ΔημόπουλοςΟ Επαμεινώνδας Δημόπουλος ήταν Έλληνας εξερευνητής.Ήταν γνωστός με το όνομα E. J. Demas',και πήρε μέρος στις εξερευνητικές αποστολές του Ναυάρχου Bird στοΝότιο και Βόρειο Πόλο. Προς τιμή του μια Ελληνική Σημαία πέταξε πάνω από το Νότιο Πόλο και μια οροσειράονομάζεται Demas Range.Στο Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδας βρίσκονται και τα ενθύμια του.

91

Ευθυμένης ο Μασσαλιώτης

Ευθυμένης ο ΜασσαλιώτηςΟ Ευθυμένης ήταν Έλληνας θαλασσοπόρος.Γεννήθηκε στην Μασσαλία και ταξίδεψε προς Νότια στην Αφρική. Έφθασε στη Σενεγάλη, πιθανόν και στηνΓκάνα.Ξεκίνησε μαζί με τον Πυθέα για να εξερευνήσουν άγνωστα εδάφη, ο Ευθυμένης τράβηξε στον νότο και οΠυθέας Βόρεια.

92

Δον Θεόδωρος Γκριέγκο

Δον Θεόδωρος ΓκριέγκοΟ Δον Θεόδωρος Γκριέγκο (ισπανικά: Θεόδωρος ο Έλληνας) ήταν Έλληνας θαλασσοπόρος με καταγωγήαπό νησί του Αιγαίου και εξερευνητής της Αμερικής. Θεωρείται ο πρώτος Έλληνας που έφτασε στην ΑμερικήΣτις 17 Ιουνίου 1527 απέπλευσε από το λιμάνι του Σαν Λουκάρ ντε Μπαρεμέδα της Ισπανίας στόλος με πέντεπλοία και κυβερνήτη τον Αδελάντο Ντον Παμφίλιο ντε Ναρβέθ με προορισμό την εξερεύνηση της Αμερικής.Τον Σεπτέμβριο η αποστολή έφτασε στον Άγιο Δομίνικο, αγόρασε ακόμα ένα πλοίο και προμήθειες ενώσυμπληρώθηκε και το πλήρωμα σε άντρες, αφού κάποιοι ήταν άρρωστοι η είχαν πεθάνει στο ταξίδι. Ηαποστολή μετά κατέπλευσε στο Σαντιάγκο της Κούβας και χωρίστηκε στα δύο. Στο ένα μέρος ήταν και οΘεόδωρος ο οποίος με δυο καράβια κατευθύνθηκε προς το Τρινιντάντ για να πάρει προμήθειες. Όμως τα δύοπλοία έπεσαν σε τυφώνα με αποτέλεσμα να βυθιστούν παρασύροντας στο βυθό 60 άντρες. Ο Θεόδωροςεπέζησε μαζί με 30 ναυτικούς που είχαν βγει στη στεριά προκειμένου να μεταφέρουν τα εφόδια στα πλοία.Στις 14 Απριλίου 1528 η αποστολή κατέπλευσε τελικά στην Φλόριντα και αμέσως άρχισαν να κατασκευάζουνκαταλύματα για να εγκατασταθούν. Από τις πρώτες μέρες υπήρχε επαφή με ντόπιες ινδιάνικες φυλές, οιοποίες έφερναν μαζί τους κομμάτια χρυσού και έλεγαν ότι υπήρχε πολύς χρυσός στα βουνά στην περιοχή τωνΑπαλάτσι.Οι Ισπανοί ξεκίνησαν για να ανακαλύψουν τον χρυσό, αλλά στην διαδρομή σκότωναν τους ινδιάνους άνδρεςκαι αιχμαλώτισαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους με σκοπό να τους πουν που ήταν ο χρυσός, ξεσηκώνονταςτους έτσι εναντίον τους. Κάποια στιγμή η ομάδα βρέθηκε αποκλεισμένη σε άγνωστα εδάφη μακριά από τηνβάση της και χωρίς προμήθειες. Τότε ο Θεόδωρος κατασκεύασε πέντε βάρκες με σκοπό να φύγουν μέσω τωνπαραποτάμων του Μισισιπή χρησιμοποιώντας ξύλο και δέρμα και αλείφοντας τες με ρετσίνι.Μετά από έναν μήνα περιπλάνησης η ομάδα βγήκε στην θάλασσα αλλά αδυνατούσε να βρει την βάση της.Τελικά έφτασαν σε έναν όρμο κοντά στη σημερινή πόλη Πενσακόλλα της Φλώριδας όπου ο Θεόδωρος βγήκεστην στεριά για να πάρει νερό από τους Ινδιάνους της περιοχής. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας οι Ινδιάνοιεπέστρεψαν χωρίς τον Θεόδωρο, ενώ στις ερωτήσεις των Ισπανών αρνήθηκαν να απαντήσουν και τράπηκανσε φυγή. Οι Ισπανοί προσπάθησαν για δύο ημέρες να τον εντοπίσουν χωρίς επιτυχία. Η αποστολή τελικάκατάφερε το 1535 να φτάσει στην Καλιφόρνια και τελικά να επιστρέψει στην Ισπανία το 1537.Το 1540 έφτασε στο σημείο που είχε χαθεί ο Θεόδωρος ο Κονθάλο Βαλντέζ γραμματέας του Ντε Σότο έμαθεότι δυο χριστιανοί που βρισκόταν στην αποστολή του Ναρβάεθ έμειναν με τους Ινδιάνους, οι οποίοι γιαάγνωστο λόγο τους σκότωσαν. Οι Ινδιάνοι που αφηγήθηκαν το τέλος του Θεόδωρου δεν γνώριζαν το πότεακριβώς δολοφονήθηκε ο Θεόδωρος, ούτε πού ήταν θαμμένος. Του έδωσαν μόνο το εγχειρίδιο πουχρησιμοποιούσε ο Θεόδωρος.Άγαλμα του Θεόδωρου υπάρχει σήμερα στην Τάμπα της Φλόριντας.

Δον Θεόδωρος Γκριέγκο 93

Πηγές• koutouzis.gr/metanastes [1]

Παραπομπές[1] http:/ / 66. 102. 9. 104/ search?q=cache:gdsikW7a-k8J:www. koutouzis. gr/ metanastes. htm+ %CE%94%CE%BF%CE%BD+

%CE%98%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82+%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BF& hl=el& ct=clnk& cd=3& gl=gr

94

Φραγκίσκος Κάλμπος

Φραγκίσκος ΚάλμποςΟ Φραγκίσκος Κάλμπος ή Φραγκίσκος Άλμπος ήταν Έλληνας ναυτικός από την Χίο, μέλος τουπληρώματος στο στόλο του Μαγγελάνου. Ήταν αξιωματικός και πλοηγός του "Βικτώρια", του μοναδικού απ'τα πέντε καράβια του Μαγγελάνου που γύρισε στην Ισπανία μετά τον περίπλου της Γης. Ο Κάλμποςδιατηρούσε ημερολόγιο του ταξιδιού.

95

Ιωάννης Φωκάς (θαλασσοπόρος)

Ιωάννης Φωκάς (θαλασσοπόρος)

Χάρτης της Βορείου Αμερικής με τα μυθικά Στενά του Ανιάν που αναζητούσε οΙωάννης-Απόστολος Φωκάς ή Βαλεριάνος για λογαριασμό της Ισπανίας. Χάρτης του

1670 (;) σχεδιασμένος από τον Φρέντερικ ντε Βιτ (Frederik de Wit). ΕθνικήΒιβλιοθήκη της Αυστραλίας.

Ο Ιωάννης Φωκάς ή ΑπόστολοςΒαλεριάνος, γνωστός με το ισπανικόόνομα Χουάν ντε Φούκα (ισπ., Juande Fuca: Βαλεριάνο Κεφαλλονιάς, π.1536 – Κεφαλλονιά, π. 1602) ήτανέλληνας θαλασσοπόρος, πουεξερεύνησε τις δυτικές ακτές τηςΒορείου Αμερικής για λογαριασμότου ισπανικού Θρόνου. Το όνομά τουδόθηκε σε στενό ανάμεσα στην νήσοΒανκούβερ και τις ΗΠΑ, το οποίοοδηγεί στο λιμάνι του Βανκούβερ.

Ο Φωκάς ή Βαλεριάνος γεννήθηκεστο χωριό Βαλεριάνο τηςΚεφαλλονιάς και ήταν ο τέταρτοςγιος του Εμμανουήλ Φωκά ή ΦωκάΒαλεριάνου με καταγωγή από τηνΚωνσταντινούπολη. Πιθανότατα τοόνομά του ήταν Ιωάννης-Απόστολος.

Νέος ξενιτεύθηκε και εργάσθηκε επί σαράντα χρόνια ως πλοηγός στον στόλο των Δυτικών Ινδιών τηςΙσπανίας. Σε ένα του ταξίδι στις Φιλιππίνες, τον Νοέμβριο του 1587, το πλοίο στο οποίο επέβαινε, η Αγία Άννα(Santa Anna), το κατέλαβαν Άγγλοι και ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος χάνοντας όλες του τις οικονομίες και τοφορτίο του πλοίου αξίας 60.000 δουκάτων.

Λίγο καιρό αργότερα αφέθηκε ελεύθερος και το 1588 πήγε στο Μεξικό, που τότε ονομάζονταν Νέα Ισπανία. Οισπανός αντιβασιλέας του Μεξικού, Λουίς ντε Βελασέο (Luis de Velaseo), τού έδωσε μία μικρή καραβέλα μετην εντολή να εξερευνήσει τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής και να βρει τα μυθικά Στενά του Ανιάν(ισπ., Estrecho de Anián) που υποτίθεται πως ένωναν τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό.Το πρώτο του ταξίδι το 1592 έληξε άδοξα, επειδή το πλήρωμά του στασίασε, και έτσι αναγκάστηκε ναεπιστρέψει στο Ακαπούλκο. Κατά το δεύτερο ταξίδι του ανέβηκε βόρεια και νόμισε πως πραγματικά είχε βρειτο πέρασμα προς τον Ατλαντικό μεταξύ του 47ου και 48ου γεωγραφικού παραλλήλου. Επέστρεψε στοΑκαπούλκο περιμένοντας για δύο χρόνια να λάβει την ανταμοιβή του για τις ανακαλύψεις του, αλλά χωρίςαποτέλεσμα. Το 1593 ή 1594, έφυγε για την Ισπανία ελπίζοντας πως θα τον ανταμοίψει ο βασιλιάς τηςΙσπανίας. Τελικά, δεν βρήκε καμία ανταπόκριση και από τον ισπανικό Θρόνο και, απογοητευμένος,αποφάσισε να αποσυρθεί στην πατρίδα του.Στην πορεία του προς την Κεφαλλονιά, πέρασε και από την Φλωρεντία. Εκεί έτυχε να συναντήσει έναν Άγγλο ονόματι Τζον Ντούγκλας (John Douglass), στον οποίο αφηγήθηκε τις περιπέτειές του. Ο Ντάγκλας τού έδωσε μία συστατική επιστολή και τον έστειλε στον Μάικλ Λοκ (Michael Lok ή Locke), πλούσιο έμπορο και πρόξενο της Αγγλίας, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται τότε στην Βενετία. Ο Φωκάς εξιστόρησε τις εξερευνήσεις του και

Ιωάννης Φωκάς (θαλασσοπόρος) 96

στον Λοκ, ζητώντας από τον τελευταίο να μεσολαβήσει ώστε η Αγγλία να του χορηγήσει δύο πλοία για νασυνεχίσει τις εξερευνήσεις του για το πέρασμα ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο Φωκάςήλπιζε ακόμα πως οι Άγγλοι θα τον αποζημίωναν για το όσα έχασε όταν τον αιχμαλώτισαν στις Φιλιππίνες.Ο Λοκ προσπάθησε να έρθει σε επαφή με την βρετανική κυβέρνηση, ζητώντας 100 λίρες για να πάει τον Φωκάστην Αγγλία, αλλά η απάντηση καθυστερούσε και ο Φωκάς έφυγε τελικά για την Κεφαλλονιά. Το 1602, ο Λοκέγραψε μία επιστολή στον Φωκά, αλλά δεν έλαβε ποτέ απάντηση. Έτσι, ο Λοκ υπέθεσε πως ο ηλικιωμένοςΦωκάς είχε ήδη πεθάνει.Η ιστορία του Φωκά, έτσι όπως την μετέφερε στον Λοκ, πρωτοδημοσιεύθηκε το 1625 στο βιβλίο του άγγλουταξιδιωτικού συγγραφέα Σάμιουελ Πούρτσας (Samuel Purchas, π. 1575–1626) Hakluytus Posthumus or 'PurchasHis Pilgrimes Contayning a History of the World in Sea Voyages and Lande Travells by Englishmen and others. Το1787, ο βρετανός πλοίαρχος Τσαρλς Μπάρκλεϋ (Charles Barkley), αναγνωρίζοντας τον πορθμό ανάμεσα στηννήσο Βανκούβερ και την Πολιτεία Ουάσιγκτον των ΗΠΑ ως τα μέρη που εξερεύνησε ο Φωκάς, έδωσε στηνπεριοχή το όνομα Στενά του Χουάν ντε Φούκα (αγγλ., Strait of Juan de Fuca).

ΒιβλιογραφίαΓια τον Φωκά-Βαλεριάνο, έχει γράψει ο Φώτης Κόντογλου («Απόστολος Βαλεριάνος ο λεγόμενος Juan da (sic)Fuca», στην συλλογή διηγημάτων Ο Αστρολάβος, Αθήνα 1935), ενώ το 2007 κυκλοφόρησε και μίαμυθιστορηματική βιογραφία γραμμένη από την Ευριδίκη Λειβαδά-Ντούκα (Στα Στενά της Χίμαιρας, εκδ.Κέδρος, Αθήνα 2007, ISBN 960-04-3413-1).

Εξωτερικές συνδέσεις• Juan de Fuca [1] — Σύντομη βιογραφία από το Dictionary of Canadian Biography Online (αγγλικά/γαλλικά).• Juan de Fuca [2] — Εκτενής βιογραφία από το Προξενείο της Ελλάδας στο Βανκούβερ (αγγλικά).

Παραπομπές[1] http:/ / www. biographi. ca/ EN/ ShowBio. asp?BioId=34354[2] http:/ / www. vancouver. grconsulate. ca/ english/ pioneers/ index. cfm?Directory=Pioneers& Page=4

97

Σκύλαξ ο Καρυανδεύς

Σκύλαξ ο ΚαρυανδεύςΟ Σκύλαξ ο Καρυανδεύς ήταν εξερευνητής του 6ου αιώνα π.Χ., ο οποίος με εντολή του Δαρείου Α'εξερεύνησε τις ασιατικές ακτές πέρα από τον Ινδό ποταμό όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος[1] .Καταγόταν από τα Καρύανδα της Καρίας.Με το ίδιο όνομα αναφέρεται συγγραφέας και εξερευνητής του 4ου αιώνα π.Χ. ο οποίος αντέγραψε καιαπέδωσε πιθανότατα με περικοπές και το έργο του Σκύλακος του Καρυανδρέως "Περίπλους" . Για ναξεχωρίζει από τον Σκύλακα του 6ου αιώνα, αναφέρεται ως "Ψευδοσκύλαξ".Ο Αριστοτέλης αναφέρει το Σκύλακα στα Πολιτικά του, για αναφορά του στους Ινδούς βασιλείς.Από τον Στράβωνα αναφέρεται στη Γεωγραφία του (βιβλίο 12, κεφ.4, παρ. 8).

Αναφορές[1] Ηρόδοτος, Μελπομένη, 44 (http:/ / el. wikisource. org/ wiki/ Ηρόδοτος_Δ')

Τῆς δὲ Ἀσίης τὰ πολλὰ ὑπὸ Δαρείου ἐξευρέθη, ὃς βουλόμενος Ἰνδὸν ποταμόν, ὃς κροκοδείλους δεύτερος οὗτος ποταμῶνπάντων παρέχεται, τοῦτον τὸν ποταμὸν εἰδέναι τῇ ἐς θάλασσαν ἐκδιδοῖ, πέμπει πλοίοισι ἄλλους τε τοῖσι ἐπίστευε τὴν ἀληθείηνἐρέειν καὶ δὴ καὶ Σκύλακα ἄνδρα Καρυανδέα.οἳ δὲ ὁρμηθέντες ἐκ Κασπατύρου τε πόλιος καὶ τῆς Πακτυικῆς γῆς ἔπλεον κατὰ ποταμὸν πρὸς ἠῶ τε καὶ ἡλίου ἀνατολὰς ἐςθάλασσαν, διὰ θαλάσσης δὲ πρὸς ἑσπέρην πλέοντες τριηκοστῷ μηνὶ ἀπικνέονται ἐς τοῦτον τὸν χῶρον ὅθεν ὁ Αἰγυπτίωνβασιλεὺς τοὺς Φοίνικας τοὺς πρότερον εἶπα ἀπέστειλε περιπλώειν Λιβύην.μετὰ δὲ τούτους περιπλώσαντας Ἰνδούς τε κατεστρέψατο Δαρεῖος καὶ τῇ θαλάσσῃ ταύτῃ ἐχρᾶτο. οὕτω καὶ τῆς Ἀσίης, πλὴν τὰπρὸς ἥλιον ἀνίσχοντα, τὰ ἄλλα ἀνεύρηται ὃμοια παρεχομένη τῇ Λιβύῃ.

98

Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης

Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης

Χάρτης του Κοσμά του Ινδικοπλεύστη

Ο Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης («αυτός που έπλευσε στονΙνδικό») ήταν Ελληνικής καταγωγής έμπορος από τηνΑλεξάνδρεια και αργότερα μοναχός, ο οποίος έζησε τον 6ομ.Χ. αιώνα, και που την εποχή του Ιουστινιανού έκανε έναναριθμό ταξιδιών για εμπορικούς λόγους, φτάνοντας μέχρι τηνΙνδία. Το όνομα του (Κοσμάς) δεν είναι απολύτως σίγουρο πωςείναι αυτό, αλλά παραδίδεται σε ένα από τα αντίγραφα του12τομου έργου του «Χριστιανική Τοπογραφία», το οποίοσυνέγραψε την περίοδο που μόνασε στο όρος Σινά καιπεριγράφει τα ταξίδια αυτά.

Τα ταξίδια του περιελάμβαναν πλεύσεις σε χώρες νότια τηςΑιγύπτου, το Βασίλειο του Αξούμ (στη σημερινή Αιθιοπία), τηνΕρυθραία και αργότερα την Ερυθρά Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό, φτάνοντας μέχρι την Ινδία και την ΣριΛάνκα.

Η Χριστιανική Τοπογραφία

Από την Χριστιανική Τοπογραφία

Η Χριστιανική Τοπογραφία είναι ένα 12τομο έργο.Περιλαμβάνεται στον 88ο τόμο της Patrologia Graeca του ΖακΠολ Μιν. Το αρχικό έργο περιγραφόταν σε 5 βιβλία. Αργότερα,ο Κοσμάς επέκτεινε την Χριστιανική Τοπογραφίαπροσθέτοντας άλλα 5 βιβλία, ενώ τα δύο τελευταία (11 και 12)δεν φαίνεται πως έχουν τόσο σχέση με το έργο.[1]

Το έργο σώζεται σε 3 πλήρη αντίγραφα, από τα οποία όμωςαυτό του Βατικανού (Vaticanus Graecus 699), γραμμένο τον 9οαιώνα στην Κωνσταντινούπολη, περιέχει μόνο τα 10 πρώταβιβλία. Τα άλλα δύο αντίγραφα (που περιέχουν και τα 12βιβλία) βρίσκονται στην Μονή της Αγίας Αικατερίνης στοΣινά, και στην Φλωρεντία. Το πρώτο (No. 1186) είναιαντίγραφο του 11ου αιώνα, γραμμένο στην Καππαδοκία, ενώτο δεύτερο (Laurentianus Plutei IX.28) είναι αντίγραφο και αυτό του 11ου αιώνα, γραμμένο στην μονή Ιβήρωντου Αγίου Όρους. Ένα τέταρτο πλήρης αντίγραφο υπήρχε στην Αγγλία (Phillips 2581) και ήταν αντίγραφοαυτού της Φλωρεντίας του 1682, αλλά έχει χαθεί. Επίσης υπάρχει και ένας αριθμός από αντίγραφα μέρους τουέργου.[1]

Στην Χριστιανική Τοπογραφία περιγράφει τις περιοχές που επισκέφτηκε και τα όσα άκουσε για αυτές, ενώ παρέχει και χάρτες και σχέδια των περιοχών αυτών. Επίσης δίνει μια θεωρεία για τον Κόσμο, σύμφωνα με την οποία η Γη ήταν μια επιμήκης επίπεδη περιοχή, κάτω από τον ουράνιο θόλο, που στα τέσσερα άκρα της ο ουρανός ακουμπά τα δικά του άκρα, σχηματίζοντας έναν κύβο με κυρτή οροφή. Γύρω από την Γη υπήρχε ο Ωκεανός και πέρα από αυτόν ο Παράδεισος. Στόχος του ήταν να αποδείξει πως οι προχριστιανικοί γεωγράφοι

Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης 99

είχαν εσφαλμένα ισχυριστεί ότι η γη ήταν σφαιρική. Οι απόψεις του, ωστόσο, για την επίπεδη γη είχαν μικρήεπιρροή ακόμα και σε εκκλησιαστικούς κύκλους. Ο σχεδόν σύγχρονος φιλόσοφος, Ιωάννης ο Φιλόπονος,διαφώνησε με αυτόν, όπως έκαναν και οι περισσότεροι χριστιανοί φιλόσοφοι της εποχής.[2] Τις τελευταίεςμάλιστα σελίδες του έργου, ο Κοσμάς τις αφιερώνει στο να αντικρούσει την κριτική των άλλων μοναχών, ότιαυτό που έλεγε ήταν λάθος.[1]

Ο Κοσμάς αποδεικνύεται σε έναν ενδιαφέρον και αξιόπιστο οδηγό ως προς τις γεωγραφικές και ιστορικέςπληροφορίες που παραδίδει από τα ταξίδια του, καθώς έτυχε να παραβρεθεί σε σημαντικά ιστορικά γεγονόταόπως η προετοιμασία για την εκστρατεία του βασιλιά του Αξούμ ενάντια στους Ιουδαίους της Υεμένης.

Παραπομπές[1] Cosmas Indicopleustes, Christian Topography. (http:/ / www. ccel. org/ ccel/ pearse/ morefathers/ files/ cosmas_00_0_eintro. htm), Roger

PEARSE, Ipswich, 5/7/2003[2] Encyclopedia Britannica, 2008, O.Ed., Cosmas Indicopleustes

Σχετική Βιβλιογραφία• Kenneth Willis Clark collection of Greek Manuscripts: Cosmas Indicopleustes, Topographia.• Cosmas Indicopleustes, ed. J.W. McCrindle (1897). The Christian Topography of Cosmas Indicopleustes.

Hakluyt Society. (Reissued by Cambridge University Press, 2010. ISBN 9781108012959)• Cosmas Indicopleustes, Eric Otto Winstedt (1909). The Christian Topography of Cosmas Indicopleustes. The

University Press• Jeffrey Burton Russell (1997). Inventing the Flat Earth. Praeger Press• Dr. Jerry H Bentley (2005). Traditions and Encounters. McGraw Hill.• Wanda Wolska-Conus. La topographie chrétienne de Cosmas Indicopleustes: théologie et sciences au VIe siècle

Vol. 3, Bibliothèque byzantine. Paris: Presses Universitaires de France, 1962.• Cosmas Indicopleustes. Cosmas Indicopleustès, Topographie chrétienne. Translated by Wanda Wolska-Conus. 2

vols. Paris: Les Editions du Cerf, 1968.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι• Η Χριστιανική Τοπογραφία (http:/ / users. uoa. gr/ ~nektar/ history/ tributes/ byzantine_historians/

cosmas_indicopleustes_topographia_christiana. htm) του Κοσμά του Ινδικοπλεύστη (Ελληνικά)• Η Χριστιανική Τοπογραφία (http:/ / www. tertullian. org/ fathers/ #Cosmas_Indicopleustes) του Κοσμά του

Ινδικοπλεύστη (Αγγλικά)• Η Χριστιανική Τοπογραφία (http:/ / www. ccel. org/ ccel/ pearse/ morefathers/ files/ morefathers.

html#Cosmas_Indicopleustes) του Κοσμά του Ινδικοπλεύστη (άλλη σελίδα) (Αγγλικά)• Greek Opera Omnia by Migne Patrologia Graeca with analytical indexes (http:/ / www.

documentacatholicaomnia. eu/ 30_20_0500-0600-_Cosmas_Indicopleustis. html) (Αγγλικά)

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το Indicopleustes άρθρο Cosmas Indicopleustes (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Cosmas)της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 (http:/ / creativecommons. org/ licenses/by-sa/ 3. 0/ ). ( Indicopleustes ιστορικό/συντάκτες (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Cosmas)).

100

Κωλαίος ο Σάμιος

Κωλαίος ο ΣάμιοςΟ Κολαίος ήταν αρχαίος Έλληνας απο την Σάμο που ανακάλυψε το Γιβραλτάρ τυχαία.Πηγαίνοντας στην Αίγυπτο σε κάποιο ταξίδι του , έπεσε σε καταιγίδα και παρασύρθηκε από τους ισχυρούςανέμους. Όταν επέστρεψε στην Σάμο ,διηγούνταν έντρομος τα 70μ ύψους κύματα που αντιμετώπισε.Η μοναδική μαρτυρία που έχουμε για τον Κολαίο και το γεγονός είναι απο τον Ηρόδοτο.

101

Πέτρος Μαρτίνος

Πέτρος ΜαρτίνοςΟ Πέτρος Μαρτίνος ήταν Έλληνας θαλασσοπόρος.Ο Πέτρος Μαρτίνος καταγόταν απο το Ηράκλειο της Κρήτης και γεννήθηκε περίπου το 1510-1516. Το 1540ακολούθησε τον Πέδρο ντε Βαλντίβια στην κατάκτηση του Περού. Εγκαταστάθηκε στη Χιλή όπουπαντρεύτηκε μια Ισπανίδα και έκανε 4 παιδιά. Έζησε μέχρι ηλικίας 90 χρόνων.

102

Μιχαήλ (εξερευνητής)

Μιχαήλ (εξερευνητής)Ο Μιχαήλ ήταν Έλληνας εξερευνητής που ήταν μαζί με τον Μαγγελάνο στο ταξίδι του για τον γύρο τουκόσμου το 1519.Ο Μιχαήλ καταγόταν από τη Ρόδο και ήταν στο πλοίο Βικτώρια το μοναδικό που επέστρεψε. Κατά τηνεπάνοδό του τιμήθηκε από τον Ισπανό βασιλιά με τίτλο ευγενείας για τις υπηρεσίες του στην αποστολή αλλάτο 1526 ονομάστηκε γενικός πλοηγός για τις Μολούκες.

103

Αρχαίοι Έλληνες Θαλασσοπόροι

104

Έλπις

ΈλπιςΣτην ελληνική μυθολογία ο Έλπις ήταν αρχαίος θαλασσοπόρος από την Σάμο.Κάποτε ο Έλπις ξεκίνησε να εξερευνήσει, τα άγνωστα τότε, παράλια της Αφρικανικής ηπείρου. Κατά τηνδιάρκεια του ταξιδιού του αποβιβάστηκε σε μια ακτή και αποφάσισε να εξερευνήσει την ενδοχώρα.Μπαίνοντας σε ένα δάσος συνάντησε ένα λιοντάρι το οποίο βρυχώνταν, ο Έλπις έντρομος τότε ανέβηκε σε έναδέντρο και επικαλέστηκε την βοήθεια του Βάκχου. Με την βοήθεια του θεού το λιοντάρι ηρέμησε και έκατσεήσυχο κάτω από το δέντρο , ο Έλπις τότε είδε ότι είχε σκαλώσει στο στόμα του κάποιο κόκαλο καιπλησιάζοντας το λιοντάρι του το έβγαλε. Αργότερα το λιοντάρι σκότωσε ένα ζώο και το έφερε στο πλήρωματου Έλπις για να το φάνε δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του.Όταν ο Έλπις επέστρεψε στην Σάμο αφιέρωσε σπονδές στον ναό του Διονύσου Βάκχου, επί ημερών τουΠλίνιου διασώζονταν τοιχογραφία που έφερε παράσταση με τον Έλπις επάνω στο δέντρο και στη ρίζα τουδέντρου το λιοντάρι.

Πηγές• Εμμανουήλ Ι. Κρητικίδη, Φιλολογία : Διάσημοι άνδρες και γυναίκες της Σάμου / Ερανισθέντες υπό Εμ. Ι.

Κρητικίδου και εκδοθέντες υπό Ρενιέρη Πρίντεζη., Τύποις Ρ. Πρίντεζη, Εν Ερμουπόλει Σύρου 1868

105

Ίππαλος

ΊππαλοςΟ επονομαζόμενος και «Κυβερνήτης» ήταν αρχαίος Έλληνας θαλασσοπόρος, γεωγράφος, χαρτογράφος καιμετεωρολόγος του τελευταίου π.Χ. αιώνα. Τον αναφέρουν οι Στράβων, Κλαύδιος Πτολεμαίος και Πλίνιος.Επιγραφές του 78 π.Χ. που αναφέρουν τον Καλλίμαχο επιστράτηγο της Θηβαΐδας με τον ίδιο τίτλο και επί τηςΕρυθράς καθορίζουν και τους χρόνους που έδρασε ο Ίππαλος ως πολύ σημαντική προσωπικότητα στην εποχήτου. Φαίνεται ότι είχε αναλάβει πολλά ταξίδια μεταξύ Αιγύπτου, Ερυθράς, Αραβίας και Ινδιών με πολύενδιαφέρουσες χαρτογραφήσεις, γεωγραφικές και μετεωρολογικές παρατηρήσεις ιδιαίτερα στον Ινδικόωκεανό.Είναι ο πρώτος που παρατήρησε και ανακάλυψε τη διεύθυνση των περιοδικών ανέμων του Ινδικού ωκεανού(των Μουσώνων) που πνέουν το μισό χρόνο με κατεύθυνση από ΝΔ. προς ΒΑ. και κατά το έτερο ήμισυ απόΒΑ. προς ΝΔ. Εξ αυτού του γεγονότος οι άνεμοι αυτοί και πρωτονομάσθηκαν «Ιππάλιοι άνεμοι».Επίσης σ΄ αυτόν οφείλεται το άνοιγμα (ξεκίνημα) νέας θαλάσσιας εμπορικής οδού Αιγύπτου-Ινδιών, από τιςακτές της Αραβίας απ΄ ευθείας Ινδία διότι είναι ο πρώτος που τόλμησε να πλεύσει ανοικτά τον ωκεανόστηριζόμενος στις παρατηρήσεις του, αντί να ακολουθήσει τη μέχρι τότε ακολουθούμενη Aκτοπλοΐα.Έτσι τα πλοία άρχισαν να ακολουθούν τη δική του και πρώτη ωκεανοπλοΐα ακολουθώντας τους Μουσώνεςπλέοντα ταχύτερα και ασφαλέστερα.Ο Πτολεμαίος αναφέρει ένα μεγάλο πέλαγος του Ινδικού ωκεανού ως Ιππάλιο πέλαγος.Ο Ίππαλος επίσης χαρτογράφησε με σχετική ακρίβεια τις ακτές και τις θέσεις όλων των εμπορικών λιμένωντης Ερυθράς, της εποχής του.

Πηγές• Στράβων «Γεωγραφικά» Β΄ 118, ΙΖ΄ 798.• Plinius: Naturalis historia VI 104, 172.• Berger: Geschichte der wissenschaftlichen Erdkunde der Griechen – «Ερυθρά θάλασσα» VI• Cary, M.- Warminghton, H.: The Ancient Explorers 1929.• Fabricius: Der Periplus des Erythr. Meeres.

106

Πυθέας ο Μασσαλιώτης

Πυθέας ο Μασσαλιώτης

Άγαλμα του Πυθέα στη Μασσαλία.

O Πυθέας ο Μασσαλιώτης (Πυθεύς, περ. 380 – περ.310 π.Χ.) ήταν ένας αρχαίος Έλληνας έμπορος,εξερευνητής και γεωγράφος από τη Μασσαλία τηςσημερινής Γαλλίας. Είναι γνωστός για το ταξίδι πουπραγματοποίησε στις θάλασσες της βόρειας Ευρώπης.

Το ταξίδι του Πυθέα

Ο Πυθέας περιέγραψε το ταξίδι του στα βιβλία του ΠερίΩκεανού και Γης περίοδος, από τα οποία σώζονται μόνοαποσπάσματα, σε αναφορές άλλων συγγραφέων.Ανάμεσα σε αυτούς, ο Στράβων και ο Πολύβιοςαμφιβάλουν για το αν ο Πυθέας έκανε πραγματικά τοταξίδι που περιγράφει.

Ο τρόπος που ξεκίνησε το ταξίδι του ο Πυθέας δεν είναιεπακριβώς γνωστός. Μπορεί να πέρασε από το Στενότου Γιβραλτάρ, αλλά είναι επίσης πιθανό να ταξίδεψεαρχικά δια ξηράς μέσω της Γαλλίας. Στη συνέχειαβρέθηκε στη Μεγάλη Βρετανία, για την περίμετρο τηςοποίας υπολόγισε τιμή που διαφέρει κατά 2,5% από τηνπραγματική. Εκεί επισκέφτηκε την Κορνουάλη,σημαντικό τόπο εξώρυξης κασσίτερου. Μετά απόθαλάσσιο ταξίδι έξι ημερών προς το βορρά έφτασε σεέναν τόπο που ονομάζει Θούλη. Για τη Θούλη ο Πυθέαςαναφέρει ότι ήταν μία γεωργική χώρα, όπου η μεγαλύτερη ημέρα διαρκεί 20 (ισημερινές) ώρες. Αυτόπαραπέμπει σε γεωγραφικό πλάτος 64 μοιρών. Οι εκεί κάτοικοι τρέφονταν με φρούτα και παρασκεύαζαν έναποτό από σιτάρι και μέλι.

Σχετικά με το ποιά ήταν η Θούλη που επισκέφτηκε ο Πυθέας έχουν γίνει διάφορες υποθέσεις. Εικάζεται ότιπρόκειται για την Ισλανδία, τις ακτές της Νορβηγίας, τις Νήσους Φερόες ή τις Νήσους Σέτλαντ.Βόρεια τη Θούλης, σε απόσταση μίας μέρας ναυτικού ταξιδιού, ξεκινούσε μία περιοχή όπου η θάλασσααναμιγνυόταν με τον πάγο, τη στεριά και τον αέρα. Υπάρχουν θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες ο τόπος πουπεριγράφει ο Πυθέας είναι οι περιοχές του Αρκτικού κύκλου κοντά στην Ισλανδία ή τη Νορβηγία, όπου τοθαλασσινό νερό αρχίζει να πήζει και υπάρχει πυκνή ομίχλη. Ο συνδυασμός αυτός (νερό-πάγοι-ομίχλη) τουέδωσε την εντύπωση της ανάμιξης των στοιχείων της φύσης.Στη συνέχεια ο Πυθέας ταξίδεψε στη Βόρεια Θάλασσα και πιθανώς και στη Βαλτική.

Πυθέας ο Μασσαλιώτης 107

Σχετική βιβλιογραφία• Barry Cunliffe, Πυθέας, ο Έλληνας Εξερευνητής και Θαλασσοπόρος, εκδόσεις Γκοβόστη, Αθήνα• Χρήστος Λαζός, Το ταξίδι του Πυθέα στην άγνωστη Θουλή,εκδόσεις Αίολος,Αθήνα 1996 ISBN

960-521-000-2• Θανάσης Ι. Μαργαρίτης, ΠΥΘΕΑΣ, εκδόσεις Σμυρνιοτάκης

108

Ισλανδοί & Γροιλανδοί Θαλασσοπόροι

109

Θόρφιν Καρλσέφνι

Θόρφιν ΚαρλσέφνιΟ Θόρφιν Καρλσέφνι (Thorfinn Karlsefni) (Σύμφωνα με την σάγκα του Έρικ) ήταν Θαλασοπόρος απο τηνΙσλανδία.Ο Θόρφιν Καρλσέφνι ήταν Ισλανδός έμπορος ο οποίος είχε πάη στην Γροιλανδία να πουλήσει τα εμπορεύματατου. Εκεί άκουσε τις ιστορίες για την νέα γη και τους Λέιφ,Θόρβαλντ και αποφάσισε να εποικίσει την νέαχώρα.Ξεκίνησε απο την Γροιλανδία με τρία πλοία και 160 άντρες τις οικογενειές τους και την περιουσίατους.Έφτασε στην Βίτλαντ και εκεί συνάντησε τους ιθαγενείς Σκέρλινγκ όπως τους είχε ονομάσει ο ΘόρβαλντΈρικσον. Στην αρχή έκαναν μαζί τους εμπορικές συναλλαγές με ανταλλαγή ειδών.Στην συνέχεια όμωςάρχισαν αψιμαχίες μεταξύ τους αναγκάζοντας την αποστολή σταδιακά να αποχωρήσει απο την περιοχή .Αυτή ήταν η τελευταία μαρτυρία για παρουσία Βίκινγκς στην Αμερικάνικη ήπειρο,Σταδιακά οι Βίκινγκς θααποχωρήσουν και απο την Γροιλανδία ξεχνώντας τα νεα εδάφη.

110

Θόρβαλντ Έρικσον

Θόρβαλντ Έρικσον

Η πιθανή πορεία που ακολούθησε ο αδελφόςτου Λέιφ και κατα μικρή απόκλιση και ο ίδιος

Ο Θόρβαλντ Έρικσον (ισλανδικά: Þorvaldr Eiríksson) (975-1006)ήταν, σύμφωνα με την σάγκα των Γροιλανδών, θαλασσοπόρος καιεξερευνητής που πρώτος είχε επαφή με τους ιθαγενείς τηςΑμερικανικής ηπείρου.

Ο Θόρβαλντ ήταν αδελφός του Λέιφ Έρικσον και συνέχισε τηνεξερεύνηση που άρχισε αυτός. Ακολουθώντας την ίδια πορεία μετον Λέιφ πραγματοποίησε αναγνωρίσεις στα νέα εδάφη. Σεκάποιες από αυτές είχε επαφή με ιθαγενείς τους οποίους ονόμασεΣκρέλινγκ (Skraeling) (Εξαθλιωμένοι). Σε κάποια ένοπλησύγκρουση με τους ιθαγενείς ο Θόρβαλντ σκοτώθηκε και οι άντρεςτου τον έθαψαν εκεί.

111

Λέιφ Έρικσον

Λέιφ Έρικσον

Χάρτης με την πορεία του Λέιφ Έρικσον

Ο Λέιφ Έρικσον ήταν, σύμφωνα με την Σάγκα των Γροιλανδών,θαλασσοπόρος εξερευνητής που έφτασε μέχρι την Αμερική και τηνανακάλυψε πριν τον Κολόμβο.

Ήταν γιός του Έρικ του Ερυθρού ο οποίος ήταν εξερευνητής καιεποικιστής της Γροιλανδίας. Ο Λέιφ ακούγοντας τις αφηγήσεις τουΜπιόρνι αποφάσισε να εξερευνήσει τα νέα εδάφη με τηνπροοπτική εγκατάστασης εκεί. Σημειωτών ο Λέιφ και ο Μπιόρνιθεωρούσαν τα νέα εδάφη συνέχεια της Γροιλανδίας.

Ξεκίνησε απο την Γροιλανδία το 1000 περίπου αγοράζοντας τοπλοίο του Μπιόρνι αλλά ακολουθώντας διαφορετική διαδρομή αποαυτόν, απο βορά προς νότο. Φτάνοντας στα νέα εδάφη ο Λέιφαρχικά αντίκρισε βραχώδεις εκτάσεις με πάγους και την ονόμασεΧέλουλαντ (Helluland). Η περιοχή αυτή σήμερα ταυτίζεται με τηνΝήσο Μπάφιν. Συνεχίζοντας νότια αντίκρισαν γη με δάση και ήπιοκλίμα, την ονόμασαν Μέρκλαντ (Μarkland ), "Γη των Δασών".Θεωρείται ότι είναι η σημερινή Χερσόνησος Λάμπραντορ στονΚαναδά. Οσο ο Λέιφ κατέβηκε πιο νότια είδε πιο πυκνή βλάστηση και ηπιότερο κλίμα και αυτή την περιοχήτην ονόμασε Βίνλαντ (Vinland), "Γη της αμπέλου". Οι μελετητές την ταυτίζουν είτε με τη Νέα Γη του Καναδάείτε στον κόλπο του Αγίου Λαυρεντίου στις Η.Π.Α.. Εδώ αποβιβάστηκαν για να ξεχειμωνιάσουν ο Λέιφ και οιάντρες του κατασκευάζοντας και έναν οικισμό. Το καλοκαίρι επέστρεψαν στην Γροιλανδία, όπου και οΈρικσον εγκαταστάθηκε μόνιμα.

Ο αδελφός του Λέιφ Θόρβαλντ συνέχισε τον επόμενο χρόνο τις εξερευνητικές αποστολές στα νέα εδάφη, όπουείχε και την πρώτη επαφή με ιθαγενείς.Σήμερα έχουν βρεθεί μικρός οικισμός στη θέση Λ' Ανζ ο Μήντοους (L'Anse aux Meadows) στη Νέα Γη πουείναι ευρύτερα αποδεκτό ότι ταυτίζεται με την εγκατάσταση του Λέιφ και της ομάδας του στη Βίνλαντ.

112

Μπιόρνι Χέριολφσον

Μπιόρνι ΧέριολφσονΟ Μπιόρνι Χέριολφσον (ισλανδικά: Bjarni Herjólfsson) (σύμφωνα με την Σάγκα των Γροιλανδών) ήτανΙσλανδός, Βίκινγκ, θαλασοπόρος και εξερευνητής που περιέπλευσε πρώτος τις βόρειες ακτές τηςΑμερικάνικης ηπείρουΟ Μπιόρνι κατοικούσε σε οικισμό της Γροιλανδίας και είχε πάρει μέρος στον εποικισμό της νήσου. Το 985 οΜπιόρνι συνέχιζε την εξερεύνηση της Γροιλανδίας για πιο γόνιμες εκτάσεις. Το πλοίο του έφτασε σε άγνωστηπεριοχή που ταυτίζεται με το σημερινό Λάμπαρντορ του Καναδά. Ο Μπιόρνι δεν αποβιβάστηκε στην νεα χώρααλλά την περιέπλευσε για δύο μέρες και γύρισε στην Γροιλανδία.Οι αφηγήσεις του Μπιόρνι δεν εξέπληξαν τους Εσκιμώους αλλα ενέπνευσαν τον Λέιφ Έρικσον ναπραγματοποίηση νέα αποστολή στην νέα χώρα την οποία θεωρούσαν συνέχεια της Γροιλανδίας.

113

Ισπανοί Θαλασσοπόροι

114

Φραγκίσκος Γκάλι

Φραγκίσκος ΓκάλιΟ Φραγκίσκος Γκάλι ήταν σπουδαίος Ισπανός θαλασσοπόρος που έδρασε τον 16ο αιώνα. Στά ταξίδια τουανακάλυψε νέες ακτές της βόρειας αμερικανικής ηπείρου και συγκεκριμένα το 1582 τις ακτές της ΝέαςΚαλιφόρνιας όπου και προσέγγισε τις ακτές όπου σήμερα βρίσκεται η πόλη Άγιος Φραγκίσκος (ΣανΦρανσίσκο).

115

Χουάν ντε λα Κόσα

Χουάν ντε λα Κόσα

Ο Χουάν ντε λα Κόσα

Ο Χουάν ντε λα Κόσα (Juan de la Cosa, Σαντόνα, Ισπανία, περίπουτο 1460 — Τουρμπάτσο, Κολομβία 28 Φεβρουαρίου 1510) ήτανΙσπανός θαλασσοπόρος και χαρτογράφος.

Γεννήθηκε στη Σαντόνα της Κανταβρίας. Είχε ακολουθήσει τονΧριστόφορο Κολόμβο στα τρία πρώτα ταξίδια του και στη συνέχειαυπήρξε πλοηγός του Αλούδα ντ΄ Οχέδα (1499-1500). Ο ντε λα Κόσαήταν ιδιοκτήτης και κυβερνήτης της Σαντα Μαρία, του μεγαλύτερουαπό τα τρία πλοία με τα οποία ο Κολόμβος έπλευσε προς τηνΑμερική. Με εντολή της βασίλισσας Ισαβέλλας εξερεύνησε τιςαμερικανικές χώρες που είχαν ανακαλυφθεί, αλλά δεν πέτυχε στιςπερισσότερες περιπτώσεις τον αποικισμό από Ισπανούς λόγω τηςέντονης εχθρότητας των ιθαγενών.

Το 1509 εκτέλεσε το έβδομο ταξίδι του στην αμερικανική ήπειροπροκειμένου να εξερευνήσει τη Τιέρα Ψέρμα επικεφαλής 200στρατιωτών. Όμως μετά από ένα έτος παραμονή και ότανετοιμαζόταν για την επιστροφή φονεύθηκε από τους ιθαγενείς.

Ο Χουάν ντε λα Κόσα άφησε όμως δύο έγχρωμους χάρτες επί περγαμηνής. Ο ένας περιλαμβάνει τη θάλασσατης Κανταβρίας και ο άλλος όλες τις χώρες της Αμερικής που είχαν μέχρι τότε ανακαλυφθεί από τον Κολόμβοκαι άλλους θαλασσοπόρους. Και οι δύο αυτοί χάρτες βρίσκονται σήμερα στο Ναυτικό Μουσείο της Μαδρίτης.

116

Αλβάρο ντε Μεντάνια

Αλβάρο ντε Μεντάνια

Ο Αλβάρο ντε Μεντάνια

O Αλβάρο ντε Μεντάνια (Αlvaro de Mendaρa de Neira)(1541 - 1595) ήταν Ισπανός θαλασσοπόρος. Ήτανανιψιός του Γκαρσία ντε Κάστρο (Garcia de Castro),αντιβασιλέα του Περού. Το 1567, αυτός και ο ΠέντροΣαρμιέντο Γκαμπόα (Pedro Sarmiento de Gamboa)έπλευσαν από το Περού σε μια αποστολή στο ΝότιοΕιρηνικό σε αναζήτηση της θρυλικής Terra Australis(Τέρρα Αουστράλις), της ηπείρου που παλιότεραπιστευόταν ότι βρίσκεται στη θέση της Ανταρκτικής.Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους ανακάλυψαν τιςνήσους του Σολομώντος. Προκειμένου οι ανακαλύψειςνα αποδοθούν στον ίδιο, ο Μεντάνια πέταξε ταγραπτά και τους χάρτες που έγιναν από τον Γκαμπόαστη θάλασσα και τον εγκατέλειψε στο Μεξικό.Αργότερα αποκαλύφθηκε η αλήθεια και η ανακάλυψηαποδόθηκε στον Γκαμπόα, που έγραψε τότε στονΦίλιππο Β', βασιλιά της Ισπανίας, και του ζήτησε νααπαγορεύσει στον Αλβάρο ντε Μεντάνια ναπραγματοποιήσει δεύτερη αποστολή στις νήσους τουΣολομώντα. Ο βασιλιάς αγνόησε το αίτημά του, και οΑλβάρο ντε Μεντάνια έκανε το δεύτερο ταξίδι τουστην περιοχή, το 1595-96. Στο ταξίδι αυτό ανακάλυψε τα νησιά Μαρκέσας, που ονομάστηκαν έτσι από τησύζυγο του τότε αντιβασιλέα του Περού Garcia de Mendoza. Ο Αλβάρο ντε Μεντάνια πέθανε κατά τη διάρκειατου ταξιδιού, αλλά πριν από το θάνατό του άφησε όλη την περιουσία του στη γυναίκα του Ιζαμπέλ Μπαρέτο(Isabel Barreto), η οποία τον συνόδευε στο ταξίδι. Ο στόλος επέστρεψε στην Μανίλα τον Φεβρουάριο του 1596.

Εξωτερικές συνδέσεις• The First Discovery of Australia and New Guinea του George Collingridge, Κεφάλαιο IX [1]

• Discoverer’s Website project [2]

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο Alvaro_de_Menda%C3%B1a_y_Neyra [3] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, ηοποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (ιστορικό/συντάκτες [3]).

Αλβάρο ντε Μεντάνια 117

Παραπομπές[1] http:/ / gutenberg. net. au/ ebooks05/ 0501051h. html[2] http:/ / www. win. tue. nl/ ~engels/ discovery/ index. html[3] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Alvaro_de_Menda%C3%B1a_y_Neyra

118

Αμέριγκο Βεσπούτσι

Αμέριγκο Βεσπούτσι

Άγαλμα του Βεσπούκι στη Φλωρεντία

Ο Αμέριγκο Βεσπούκι (9 Μαρτίου 1454 - 22 Φεβρουαρίου1512) ήταν Ιταλός έμπορος και χαρτογράφος που ταξίδεψε καιέγραψε για την Αμερική. Τα διερευνητικά ταξίδια του κατάμήκος της ανατολικής ακτής της Νότιας Αμερικής τον έπεισανότι μια νέα ήπειρος είχε ανακαλυφθεί. Ένας τολμηρόςισχυρισμός στις μέρες του, όταν ο καθένας,συμπεριλαμβανομένου του Χριστόφορου Κολόμβου, πίστευανότι ταξίδευαν προς την Ανατολική Ασία.

Ο Αμέριγκο Βεσπούκι γεννήθηκε στη Φλωρεντία της Ιταλίας,σαν τρίτο παιδί μιας σεβαστής οικογένειας. Ο πατέρας τουήταν συμβολαιογράφος για τη συντεχνία των μετατροπέωνχρημάτων της Φλωρεντίας.

Ο ρόλος του Βεσπούκι έχει συζητηθεί πολύ, ιδιαίτερα λόγω δύοεπιστολών, των οποίων η αυθεντικότητα έχει αμφισβητηθεί: τη"Mundus Novus" (Νέος Κόσμος) και τη "Lettera" (ή "ΤαΤέσσερα Ταξίδια"). Ενώ μερικοί έχουν προτείνει ότι οΒεσπούκι υπερέβαλλε για τη συμβολή του και κατασκεύασεεσκεμμένες πλαστογραφίες, άλλοι αντ' αυτού έχουν προτείνειότι οι δύο επιστολές ήταν αντιγραφή και παραποίηση άλλωνεπιστολών που γράφτηκαν από άλλους την ίδια περίοδο. Ότανέφτασε στις ακτές της σημερινής Βόρειας Καρολίνας, ΟΑμέριγκο έγραψε στην Ισπανία για να αναγγέλλει ότι οι μάζεςεδάφους που βρήκαν ήταν πολύ μεγαλύτερες από το αναμενόμενο. Από αυτές τις επιστολές, το ευρωπαϊκόκοινό έμαθε για την Αμερική και για πρώτη φορά η ύπαρξή της έγινε γενικά γνωστή σε όλη την Ευρώπη, μέσασε μερικά έτη από δημοσίευσή τους.

Μπορεί να ήταν η δημοσίευση και η διαδεδομένη κυκλοφορία των επιστολών του που οδήγησαν το ΜάρτινΒαλντσιμέλλερ (Martin Waldseemόller) να ονομάσει τη νέα ήπειρο Αμερική στον παγκόσμιο χάρτη του το 1507.Ο Βεσπούκι αναφερόταν στον εαυτό του ως "Americus Vespucius" στις επιστολές του στα Λατινικά, έτσι οΒαλντσιμέλλερ βασίστηκε για το νέο όνομα στη λατινική μορφή του μικρού ονόματος του Βεσπούκι. Το όνομα"Amerigo" είναι μια Ιταλική μορφή του μεσαιωνικού Λατινικού "Emericus", το οποίο μέσω της Γερμανικήςμορφής "Heinrich" (στα Αγγλικά Henry και στα Ελληνικά Ερρίκος) προέρχεται από το Γερμανικό όνομα"Haimirich".Οι δύο υπό αμφισβήτηση επιστολές, υποστηρίζουν ότι ο Βεσπούκι έκανε τέσσερα ταξίδια στην Αμερική, ενώμόνο τα τρία έχουν διασταυρωθεί από άλλες πηγές. Τώρα γενικά είναι αποδεκτό από τους ιστορικούς ότικανένα ταξίδι δεν έγινε το 1497 (που άρχισε σύμφωνα με τους ισχυρισμούς από το Κάδιξ στις 10 Μαΐου τουίδιου έτους).Το 1499 - 1500, ο Βεσπούκι συμμετείχε σε μια αποστολή που οδηγήθηκε από τον Αλόνσο ντε Ογιέδα (Alonso de Ojeda). Όταν έφτασαν στην ακτή της σημερινής Γουιάνας, οι δύο τους φαίνονται να χωρίζουν. Ο Βεσπούκι

Αμέριγκο Βεσπούτσι 119

έπλευσε νότια, ανακάλυψε την εκβολών του Αμαζονίου ποταμού, πρίν να γυρίσει πίσω και βρεθεί στοΤρινιντάντ και τον ποταμό Ορινόκο και επιστρέψει στην Ισπανία μέσω της Ισπανιόλας. Ο Βεσπούκιισχυρίστηκε, σε μια επιστολή του προς το Λορέντζο των Μεδίκων, ότι καθόρισε το γεωγραφικό μήκος πουβρισκόταν αστρικά στις 23 Αυγούστου του 1499, ενώ ήταν σε αυτό το ταξίδι. Αλλά η αξίωσή του είναι σαφώςψευδής, γεγονός που δημιουργεί περισσότερη αμφιβολία για την αξιοπιστία του Βεσπούκι.Το επόμενο ταξίδι του το 1501 - 1502 ήταν στην υπηρεσία της Πορτογαλίας, όταν έφθασε στον κόλπο τουσημερινού Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο ηγέτης αυτής της αποστολής ήταν ο Γκοανσάλο Κοέλιο. Σε αυτό το ταξίδιέπλευσε νότια κατά μήκος της ακτής της Νότιας Αμερικής. Εάν πιστέψουμε την εκδοχή του Βεσπούκι, έφθασεστο γεωγραφικό πλάτος της Παταγωνίας πριν να γυρίσει πίσω αν και αυτό φαίνεται επίσης αμφισβητήσιμο,δεδομένου ότι δεν αναφέρει την εκβολή του Ρίο ντε λα Πλάτα, τον οποίο θα έπρεπε να είχε δει εάν είχε φτάσειτόσο νότια. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού αυτής της αποστολής το 1501, ο Βεσπούκι χαρτογράφησε δύοαστέρια, τον Άλφα του Κενταύρου και Βήτα του Κενταύρου καθώς επίσης και τα αστέρια του αστερισμού τουΣταυρού του Νότου. Αν και αυτά τα αστέρια ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες, η βαθμιαία μετάπτωσητους είχε χαμηλώσει κάτω από τον ευρωπαϊκό ορίζοντα έτσι ώστε ήταν ξεχασμένα.Λίγα είναι γνωστά για το τελευταίο ταξίδι του το 1503 - 1504. Δεν είναι ακόμα και γνωστό εάν όντωςπραγματοποιήθηκε. Ο Αμέριγκο Βεσπούτσι πέθανε στη Σεβίλλη της Ισπανίας, το 1512.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι• Catholic Encyclopedia [1]

• James A. Canaday, The Life of Amerigo Vespucci [2]

Παραπομπές[1] http:/ / www. newadvent. org/ cathen/ 15384b. htm[2] http:/ / www. millersv. edu/ ~columbus/ papers/ canaday. html

120

Αντόνιο Πιγκαφέττα

Αντόνιο ΠιγκαφέτταΟ Αντόνιο Πιγκαφέττα (15ος αιώνας) ήταν Ενετός διανοούμενος και γεννήθηκε στην Βιτσέντζα τηςσημερινής Ιταλίας. Σπούδασε αστρονομία, γεωγραφία και χαρτογραφία. Μάλιστα είχε ναυτική εμπειρίακαθώς συμμετείχε στα πληρώματα των πλοίων των Ιωαννιτών ιπποτών της Ρόδου.Βρέθηκε ανάμεσα στο πλήρωμα του Φερδινάνδου Μαγγελάνου που θα εξερευνούσε τα νησιά τηςΝοτιοανατολικής Ασίας. Κρατούσε ημερολόγιο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, το οποίο στο μέλλον τονβοήθησε να μεταφράσει μια από τις γλώσσες των Φιλιππίνων, την Σεμπουάνο. Τραυματίστηκε σοβαρά στημάχη του Μακτάν.Αυτός και άλλοι 17 με αρχηγό τον Χουάν Σεμπαστιάν Ελκάνο ήταν οι μόνοι που επιβίωσαν της αποστολής καιολοκλήρωσαν πρώτοι τον περίπλου της γης. Το ημερολόγιο του είναι η μόνη πηγή λεπτομερειών για το ταξίδιτου Μαγγελάνου και αργότερα του Χουάν Σεμπαστιάν Ελκάνο.

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο Antonio_Pigafetta [1] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεταιυπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (ιστορικό/συντάκτες [1]).

Παραπομπές[1] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Antonio_Pigafetta

121

Τζιοβάννι Καμπότο

Τζιοβάννι Καμπότο

Τζιοβάννι Καμπότο (1450–1499): Ιταλόςθαλασσοπόρος και εξερευνητής. (Χαρακτικό

του 18ου αι.)

Ο Τζιοβάννι Καμπότο (ιταλ. Giovanni Caboto, αγγλ. John Cabot,γαλλ. Jean Cabot: Γένοβα, περ. 1450 – Ατλαντικός Ωκεανός, περ.1499) ήταν ιταλός θαλασσοπόρος που εξερεύνησε τα ανατολικάπαράλια της Βορείου Αμερικής προς τα τέλη του 15ου αι. γιαλογαριασμό του βρετανικού στέμματος.

Βιογραφία

Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τα νεανικά χρόνια τουΚαμπότο. Γεννήθηκε περί το 1450 στην Γένοβα, στην Βενετία ήστις δυτικές ακτές της Κεντρικής Ιταλίας. Όταν ήταν ένδεκα ετών,η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Βενετία. Αργότερανυμφεύθηκε μία βενετσιάνα κοπέλα ονόματι Ματτέα (Mattea), μετην οποία απέκτησε τρεις γιους τους, τον Λουίτζι, τον Σεμπαστιάνοκαι τον Σάντζο, οι οποίοι τον ακολούθησαν στις μετέπειταεξερευνητικές αποστολές του.

Όπως πολλοί άλλοι ιταλοί θαλασσοπόροι, ο Καμπότο εγκατέλειψετην χώρα του για να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε άλλουςευρωπαίους ηγέτες και άρχοντες της εποχής. Πρώτα εγκαταστάθηκε στην Ισπανία και εργάστηκε στο νέολιμάνι της Βαλένθιας. Εκεί άκουσε για πρώτη φορά για τα ταξίδια του Κολόμβου και σκέφτηκε ότι ο ίδιος θαμπορούσε να βρει ένα πιο σύντομο πλου προς την Ασία, αν ταξίδευε σε παράλληλους αρκετά πιο βόρεια απότον Ισημερινό. Πρότεινε λοιπόν στον βασιλιά της Ισπανίας Φερδινάνδο Β΄ της Αραγονίας να χρηματοδοτήσειένα τέτοιο εγχείρημα. Ο τελευταίος αρνήθηκε και έτσι ο Καμπότο μετέφερε την πρότασή του στον βασιλιά τηςΑγγλίας Ερρίκο Ζ΄.

Ο βασιλιάς Ερρίκος Ζ΄ τού έδωσε χρήματα και δικαιώματα «να πλεύσει σε όλα τα μέρη, σε όλες τις χώρες καισε όλες τις θάλασσες της Ανατολής, της Δύσης και του Βορρά, υπό την σημαία μας (δηλ. της Αγγλίας), [...] γιανα αναζητήσει, να ανακαλύψει και να βρει οποιαδήποτε νησιά, χώρες, περιοχές και επαρχίες των ειδωλολατρώνκαι των απίστων, οτιδήποτε και να είναι, και σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου είναι, που μέχρι αυτή την στιγμήδεν είναι γνωστά σε όλους τους χριστιανούς».Το 1496, ο Καμπότο ξεκίνησε το πρώτο ταξίδι του με ένα πλοίο από το Μπρίστολ, που τότε ήταν το δεύτερομεγαλύτερο λιμάνι της Αγγλίας. Δεν μπόρεσε ωστόσο να πάει πιο δυτικά από την Ισλανδία, επειδή στο μεταξύπροέκυψαν διαφωνίες με το πλήρωμα του πλοίου.

Τζιοβάννι Καμπότο 122

Σύγχρονο αντίγραφο του Ματθαίου, τηςκαραβέλας με την οποία ο Καμπότο έφτασε

στην Νέα Γη. Βρίσκεται στο λιμάνι τουΜπρίστολ.

Τον Μάιο του 1497, απέπλευσε και πάλι από το Μπρίστολ για μιανέα εξερευνητική αποστολή μαζί με τα τρία του παιδιά. Η νέα τουαποστολή αποτελούνταν από ένα μόνον πλοίο, το μικρό εύδρομοΜατθαίος (Matthew), με 18 άνδρες πλήρωμα. Αφού πέρασε τηνΙρλανδία, έφτασε στις ακτές της άγνωστης τότε Νέας Γης στις 24Ιουνίου του 1497. Στις ακτές της Νέας Γης, έμεινε περίπου για ένανμήνα και κατόπιν απέπλευσε για την Αγγλία. Όμως από λάθοςεκτίμηση του γεωγραφικού πλάτους, έφτασε στις ακτές τηςΒρετάνης.[1] Από εκεί τελικά επέστρεψε στο Μπρίστολ στις 9Αυγούστου του 1497.

Για την ανακάλυψη της Νέας Γης, ο Καμπότο έλαβε τον τίτλο τουναυάρχου και ο βασιλιάς της Αγγλίας τον αποζημίωσε με 10 λίρεςεφάπαξ και 20 λίρες ετήσιο μισθό. Τον επόμενο χρόνο, ο Καμπότοετοίμασε νέα αποστολή με πέντε πλοία. Ανοιχτά της Ιρλανδίας ταπλοία έπεσαν σε καταιγίδα και μόνο ένα από αυτά μπόρεσε νασωθεί. Τα άλλα τέσσερα χάθηκαν και μαζί τους χάθηκε καιΤζιοβάννι Καμπότο.

Ένας από τους γιους του Καμπότο, ο Σεμπαστιάνο (SebastianoCaboto) επέστρεψε στην Βόρειο Αμερική το 1508 για να βρει τομυθικό «βορειοδυτικό πέρασμα» από τον Ατλαντικό Ωκεανό προςτην Ασία. Αργότερα ο Σεμπαστιάνο Καμπότο προσπάθησε να κάνει τον περίπλου της Γης, επαναλαμβάνονταςτο κατόρθωμα του Φερδινάνδου Μαγγελάνου. Κατέληξε όμως να ψάχνει για άργυρο στις εκβολές του Ρίο ντελα Πλάτα στην Νότιο Αμερική (1525–1528).

Η τοποθεσία της πρώτης αποβίβασης του Τζιοβάννι Καμπότο στην Νέα Γη είναι αμφίβολη και αποτελείαντικείμενο συζήτησης. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις του Καναδά και της Βρετανίας αναγνωρίζουν επισήμως ότι οΤζιοβάννι Καμπότο αποβιβάστηκε στην ακτή Μποναβίστα της Νέας Γης. Κατά πάσα πιθανότητα, ο ΤζιοβάννιΚαμπότο και το πλήρωμα του Ματθαίου ήταν οι πρώτοι ευρωπαίοι εξερευνητές μετά τους Βίκινγκ πουαποβιβάστηκαν στα αμερικανικά ηπειρωτικά εδάφη. Ο Χριστόφορος Κολόμβος αποβιβάστηκε στηναμερικανική ηπειρωτική χώρα το 1498, δηλ. έναν χρόνο μετά τον Καμπότο (κατά τα δύο πρώτα του ταξίδια, το1492 και 1493, εξερεύνησε τα νησιά της Καραϊβικής).

Αμέσως μετά τον Καμπότο, πορτογάλοι, βάσκοι και βρετανοί αλιείς συνέχισαν να εξερευνούν τις ακτές γύρωαπό την Νέα Γη, επειδή η περιοχή ήταν πολύ πλούσια σε ψάρια.[2]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι• John Cabot [3] — Βιογραφία από το Dictionary of Canadian Biography Online]• «The Cabot Dilemma: John Cabot's 1497 Voyage & the Limits of Historiography» [4] — Άρθρο του Derek

Croxton στο περιοδικό Essays in History, vol. 33, 1990–1991.• Matthew of Bristol [5] — Ιστοχώρος του Ματθαίου, σύγχρονου αντίγραφου του πλοίου του Καμπότο το οποίο

βρίσκεται στο Μπρίστολ, με πληροφορίες για τον θαλασσοπόρο και τα ταξίδια του.

Τζιοβάννι Καμπότο 123

Σημειώσεις[1] Ο θαλασσοπόρος Τζιοβάνι Καμπότο δεν είχε κάνει λάθος στη πορεία του κατά την επιστροφή στην Αγγλία, ακολούθησε σωστή

ορθοδρομία αντί λοξοδρομία που βεβαίως ήταν άγνωστη στην εποχή του και που για αποστάσεις άνω των 600 ναυτικών μιλίωνπαρουσιάζει έκπτωση ανάλογη της παραπάνω απόστασης.

[2] Το αρχικό άρθρο βασίστηκε κυρίως στο αντίστοιχο άρθρο της αγγλικής Βικιπαίδειας.[3] http:/ / www. biographi. ca/ EN/ ShowBio. asp?BioId=34223[4] http:/ / etext. lib. virginia. edu/ journals/ EH/ EH33/ croxto33. html[5] http:/ / www. matthew. co. uk

124

Ιταλοί Θαλασσοπόροι

125

Τζιοβάννι Καμπότο

Τζιοβάννι Καμπότο

Τζιοβάννι Καμπότο (1450–1499): Ιταλόςθαλασσοπόρος και εξερευνητής. (Χαρακτικό

του 18ου αι.)

Ο Τζιοβάννι Καμπότο (ιταλ. Giovanni Caboto, αγγλ. John Cabot,γαλλ. Jean Cabot: Γένοβα, περ. 1450 – Ατλαντικός Ωκεανός, περ.1499) ήταν ιταλός θαλασσοπόρος που εξερεύνησε τα ανατολικάπαράλια της Βορείου Αμερικής προς τα τέλη του 15ου αι. γιαλογαριασμό του βρετανικού στέμματος.

Βιογραφία

Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τα νεανικά χρόνια τουΚαμπότο. Γεννήθηκε περί το 1450 στην Γένοβα, στην Βενετία ήστις δυτικές ακτές της Κεντρικής Ιταλίας. Όταν ήταν ένδεκα ετών,η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Βενετία. Αργότερανυμφεύθηκε μία βενετσιάνα κοπέλα ονόματι Ματτέα (Mattea), μετην οποία απέκτησε τρεις γιους τους, τον Λουίτζι, τον Σεμπαστιάνοκαι τον Σάντζο, οι οποίοι τον ακολούθησαν στις μετέπειταεξερευνητικές αποστολές του.

Όπως πολλοί άλλοι ιταλοί θαλασσοπόροι, ο Καμπότο εγκατέλειψετην χώρα του για να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε άλλουςευρωπαίους ηγέτες και άρχοντες της εποχής. Πρώτα εγκαταστάθηκε στην Ισπανία και εργάστηκε στο νέολιμάνι της Βαλένθιας. Εκεί άκουσε για πρώτη φορά για τα ταξίδια του Κολόμβου και σκέφτηκε ότι ο ίδιος θαμπορούσε να βρει ένα πιο σύντομο πλου προς την Ασία, αν ταξίδευε σε παράλληλους αρκετά πιο βόρεια απότον Ισημερινό. Πρότεινε λοιπόν στον βασιλιά της Ισπανίας Φερδινάνδο Β΄ της Αραγονίας να χρηματοδοτήσειένα τέτοιο εγχείρημα. Ο τελευταίος αρνήθηκε και έτσι ο Καμπότο μετέφερε την πρότασή του στον βασιλιά τηςΑγγλίας Ερρίκο Ζ΄.

Ο βασιλιάς Ερρίκος Ζ΄ τού έδωσε χρήματα και δικαιώματα «να πλεύσει σε όλα τα μέρη, σε όλες τις χώρες καισε όλες τις θάλασσες της Ανατολής, της Δύσης και του Βορρά, υπό την σημαία μας (δηλ. της Αγγλίας), [...] γιανα αναζητήσει, να ανακαλύψει και να βρει οποιαδήποτε νησιά, χώρες, περιοχές και επαρχίες των ειδωλολατρώνκαι των απίστων, οτιδήποτε και να είναι, και σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου είναι, που μέχρι αυτή την στιγμήδεν είναι γνωστά σε όλους τους χριστιανούς».Το 1496, ο Καμπότο ξεκίνησε το πρώτο ταξίδι του με ένα πλοίο από το Μπρίστολ, που τότε ήταν το δεύτερομεγαλύτερο λιμάνι της Αγγλίας. Δεν μπόρεσε ωστόσο να πάει πιο δυτικά από την Ισλανδία, επειδή στο μεταξύπροέκυψαν διαφωνίες με το πλήρωμα του πλοίου.

Τζιοβάννι Καμπότο 126

Σύγχρονο αντίγραφο του Ματθαίου, τηςκαραβέλας με την οποία ο Καμπότο έφτασε

στην Νέα Γη. Βρίσκεται στο λιμάνι τουΜπρίστολ.

Τον Μάιο του 1497, απέπλευσε και πάλι από το Μπρίστολ για μιανέα εξερευνητική αποστολή μαζί με τα τρία του παιδιά. Η νέα τουαποστολή αποτελούνταν από ένα μόνον πλοίο, το μικρό εύδρομοΜατθαίος (Matthew), με 18 άνδρες πλήρωμα. Αφού πέρασε τηνΙρλανδία, έφτασε στις ακτές της άγνωστης τότε Νέας Γης στις 24Ιουνίου του 1497. Στις ακτές της Νέας Γης, έμεινε περίπου για ένανμήνα και κατόπιν απέπλευσε για την Αγγλία. Όμως από λάθοςεκτίμηση του γεωγραφικού πλάτους, έφτασε στις ακτές τηςΒρετάνης.[1] Από εκεί τελικά επέστρεψε στο Μπρίστολ στις 9Αυγούστου του 1497.

Για την ανακάλυψη της Νέας Γης, ο Καμπότο έλαβε τον τίτλο τουναυάρχου και ο βασιλιάς της Αγγλίας τον αποζημίωσε με 10 λίρεςεφάπαξ και 20 λίρες ετήσιο μισθό. Τον επόμενο χρόνο, ο Καμπότοετοίμασε νέα αποστολή με πέντε πλοία. Ανοιχτά της Ιρλανδίας ταπλοία έπεσαν σε καταιγίδα και μόνο ένα από αυτά μπόρεσε νασωθεί. Τα άλλα τέσσερα χάθηκαν και μαζί τους χάθηκε καιΤζιοβάννι Καμπότο.

Ένας από τους γιους του Καμπότο, ο Σεμπαστιάνο (SebastianoCaboto) επέστρεψε στην Βόρειο Αμερική το 1508 για να βρει τομυθικό «βορειοδυτικό πέρασμα» από τον Ατλαντικό Ωκεανό προςτην Ασία. Αργότερα ο Σεμπαστιάνο Καμπότο προσπάθησε να κάνει τον περίπλου της Γης, επαναλαμβάνονταςτο κατόρθωμα του Φερδινάνδου Μαγγελάνου. Κατέληξε όμως να ψάχνει για άργυρο στις εκβολές του Ρίο ντελα Πλάτα στην Νότιο Αμερική (1525–1528).

Η τοποθεσία της πρώτης αποβίβασης του Τζιοβάννι Καμπότο στην Νέα Γη είναι αμφίβολη και αποτελείαντικείμενο συζήτησης. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις του Καναδά και της Βρετανίας αναγνωρίζουν επισήμως ότι οΤζιοβάννι Καμπότο αποβιβάστηκε στην ακτή Μποναβίστα της Νέας Γης. Κατά πάσα πιθανότητα, ο ΤζιοβάννιΚαμπότο και το πλήρωμα του Ματθαίου ήταν οι πρώτοι ευρωπαίοι εξερευνητές μετά τους Βίκινγκ πουαποβιβάστηκαν στα αμερικανικά ηπειρωτικά εδάφη. Ο Χριστόφορος Κολόμβος αποβιβάστηκε στηναμερικανική ηπειρωτική χώρα το 1498, δηλ. έναν χρόνο μετά τον Καμπότο (κατά τα δύο πρώτα του ταξίδια, το1492 και 1493, εξερεύνησε τα νησιά της Καραϊβικής).

Αμέσως μετά τον Καμπότο, πορτογάλοι, βάσκοι και βρετανοί αλιείς συνέχισαν να εξερευνούν τις ακτές γύρωαπό την Νέα Γη, επειδή η περιοχή ήταν πολύ πλούσια σε ψάρια.[2]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι• John Cabot [3] — Βιογραφία από το Dictionary of Canadian Biography Online]• «The Cabot Dilemma: John Cabot's 1497 Voyage & the Limits of Historiography» [4] — Άρθρο του Derek

Croxton στο περιοδικό Essays in History, vol. 33, 1990–1991.• Matthew of Bristol [5] — Ιστοχώρος του Ματθαίου, σύγχρονου αντίγραφου του πλοίου του Καμπότο το οποίο

βρίσκεται στο Μπρίστολ, με πληροφορίες για τον θαλασσοπόρο και τα ταξίδια του.

Τζιοβάννι Καμπότο 127

Σημειώσεις[1] Ο θαλασσοπόρος Τζιοβάνι Καμπότο δεν είχε κάνει λάθος στη πορεία του κατά την επιστροφή στην Αγγλία, ακολούθησε σωστή

ορθοδρομία αντί λοξοδρομία που βεβαίως ήταν άγνωστη στην εποχή του και που για αποστάσεις άνω των 600 ναυτικών μιλίωνπαρουσιάζει έκπτωση ανάλογη της παραπάνω απόστασης.

[2] Το αρχικό άρθρο βασίστηκε κυρίως στο αντίστοιχο άρθρο της αγγλικής Βικιπαίδειας.

128

Καρχηδόνιοι Θαλασσοπόροι

129

Οφέλας

ΟφέλαςΟ Οφέλας ήταν θαλασσοπόρος, κατά πάσα πιθανότητα Καρχηδόνιος. Είναι άγνωστο πότε έζησε. Έγραψε τοέργο "Περίπλους" που αναφέρεται στα παράλια της Λιβύης (σήμερα Μαρόκου) επί του Ατλαντικού. Το έργο,το οποίο δεν έχει διασωθεί, αναφέρεται από τον Στράβωνα. Ο Tyrwhit και κατόπιν ο Müller θεώρησαν ότι οΟφέλας, που αναφέρει ο Στράβων, και ο Απελλάς ο Κυρηναίος, ο θαλασσοπόρος και συγγραφέας έργου με τοντίτλο "Περίπλους", τον οποίο αναφέρει ο Μαρκιανός ο Ηρακλεώτης, είναι ένα και το αυτό πρόσωπο.

130

Νορβηγοί Θαλασσοπόροι

131

Γκρίμουρ Καμπάν

Γκρίμουρ Καμπάν

Γραμματόσημο των νησιών Φερόες αφιερωμένο στομύθο του Γκρίμουρ.

Ο Γκρίμουρ Καμπάν (Grimur Kamban) ήταν Νορβηγός,Βίκινγκ, εποικιστής των νησιών Φερόες.

Ο Γκρίμουρ έφυγε από τη Νορβηγία γύρω στο 825 σαν αρχηγόςαποστολής για να εποικίσει το νησί που την εποχή εκείνη ήτανακατοίκητο. Ο Γκρίμουρ παρακινήθηκε από διηγήσειςΙρλανδών ιεραποστόλων οι οποίοι είχαν ανακαλύψει πρώτοι τονησί[1] .

Η μαρτυρία για τον Γκρίμουρ Καμπάν προέρχεται απο τηνΣάγκα των νησιών Φερόες.

Παραπομπές[1] Schei, Liv Kjørsvik & Moberg, Gunnie (2003) The Faroe Islands. Birlinn.

Πηγές

• Γραμματόσημα των νησιών Φερόες σχετικά με το μύθο(http:/ / www. faroestamps. fo/ index.php?side=cf87afadb19baf7a9d9b4635f17862c0#DANSK)

• Young, G.V.C., From the Vikings to the Reformation – AChronicle of the Faroe Islands up to 1538 (http:/ / books.google. com/ books?id=SkeKjJC4GeoC)

Βιβλιογραφία• Don Brandt: Briefmarken erzählen die Geschichte der Färöer, Reykjavík 1996, Seite 12 f. (Γερμανικά)

132

Έρικ ο Ερυθρός

Έρικ ο Ερυθρός

Ο Έρικ ο Κόκκινος από Ισλανδική έκδοση του 1688.

Ο Έρικ ο Ερυθρός (950-1003, ισλανδικά: Eiríkurrauði, νορβηγικά: Eirik Torvaldsson) ήταν Νορβηγόςβίκινγκ, πρώτος εποικιστής της Γροιλανδίας.

Ο Έρικ ήταν Νορβηγός που είχε μεταναστεύσει στηνΙσλανδία και ακούγοντας τις ιστορίες ναυτικών γιαμια νέα γη η οποία καλυπτόταν απο πάγουςαποφάσισε να την εξερευνήσει. Ο βασικότεροςλόγος που αποφάσισε να φύγει από την Ισλανδίαήταν ότι είχε διαπράξει φόνους και η δικαιοσύνητης εποχής έλεγε οτι οποιοδήποτε είχε το δικαίωμανα τον σκοτώσει χωρίς να υποστεί νομικές κυρώσεις.

Το 983 έκανε το πρώτο ταξίδι του και ανακάλυψεεύφορες εκτάσεις που έδιναν την δυνατότηταμόνιμης εγκατάστασης. Επιστρέφοντας στηνΙσλανδία έπεισε κι άλλους να τον ακολουθήσουν. Το986 επέστρεψε στην Γροιλανδία με 25 πλοία μεπολλά ζώα, αν και τελικά μόνο 14 πλοία κατάφεραννα φτάσουν. Οι άποικοι δημιούργησαν τρειςοικισμούς, τον Ανατολικό οικισμό, το Δυτικό οικισμό,και τον Μεσαίο οικισμό. Ο πιο ανεπτυγμένος ήταν οΑνατολικός ο οποίος άντεξε περισσότερο απο τουςυπόλοιπους. Οι άποικοι δημιούργησαν εκκλησίες καιμοναστήρια και ξεκίνησαν περαιτέρω εξερευνήσειςγια πιο εύφορες εκτάσεις.

Ο Έρικ ονόμασε την νέα χώρα Πράσινη γη (Groland) Και όταν των ρώτησαν οι υπόλοιποι γιατί την ονόμασεέτσι αφού ήταν καλυμμένη με πάγους ,αυτός απάντησε ότι αυτό το όνομα θα προσέλκυε νέους αποίκους.

Ο Έρικ αναδείχτηκε σε ερμηνευτή των νόμων και αρχηγό των αποίκων. Οι αποικίες με την παροδο του χρόνουευημερούσαν και απέκτησαν πλούτο, έως το 1002 όταν μια ομάδα μεταναστών έφερε μια επιδημία πουαποδεκάτισε τους κατοίκους και μεταξύ τους και τον ίδιο τον Έρικ.Γιοί του Έρικ ήταν οι Λέιφ Έρικσον και Θόρβαλντ Έρικσον Εξερευνητές της Αμερικάνικης ηπείρου. Ο Λέιφτον αντικατέστησε στα καθήκοντα του αρχηγού και ερμηνευτή των νόμων.

133

Ινγκόλφουρ Άρναρσον

Ινγκόλφουρ ΆρναρσονΟ Ινγκόλφουρ Άρναρσον (Ingólfur Arnarson) μαζί με τον αδελφό του Χιόρλεϊφ ήταν οι πρώτοι πουεγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Ισλανδία.Τα δύο αδέλφια, έχοντας χάσει όλη τους την περιουσία στην Νορβηγία, ξεκίνησαν το 870 για ναεγκατασταθούν στο νέο νησί. Στην διαδρομή οι δούλοι του Χιόρλεϊφ επαναστάτησαν και αφού τον σκότωσανεγκαταστάθηκαν σε ένα κοντινό νησάκι. Ο Ινγκόλφουρ τους κατεδίωξε και τους σκότωσε όλους, και αυτοίήταν οι πρώτοι φόνοι που έγιναν στην Ισλανδία. Ο Ινγκόλφουρ, αφού πρώτα εξερεύνησε το νησί για τρίαχρόνια για να βρει την καλύτερη περιοχή για να εγκατασταθεί, το 873 δημιούργησε τον πρώτο οικισμό πουσήμερα είναι το Ρέυκιαβικ.

134

Φλόκι Βίλκγερνταρσον

Φλόκι ΒίλκγερνταρσονΟ Φλόκι Βίλκγερνταρσον (ισλανδικά: Flóki Vilgerðarson) ήταν Νορβηγός εξερευνητής της Ισλανδίας.Ο Φλόκι Βίλκγερνταρσον γνωρίζοντας τις προηγούμενες εξερευνήσεις των Γκάρνταρ Σβάβαρον και ΓκρίμουρΚαμπάν ξεκίνησε αποστολή για αποίκηση το νησί. Μαζί του μετέφερε ζώα και εργαλεία. Αφού πρώτα έκανεθυσίες στους θεούς ξεκίνησε από τις Φερόες με κατεύθυνση την Ισλανδία. Είχε μαζί του τρία κοράκια που ταχρησιμοποίησε για τον εντοπισμό γης. Το πρώτο κοράκι που άφησε γύρισε στα νησιά Φερόες, το δεύτεροεπέστρεψε στο πλοίο και το τρίτο έφτασε στην Ισλανδία. Η αποστολή εγκαταστάθηκε στο Δυτικό μέρος τουνησιού και πέρασε όλων των χειμώνα εκεί.Οι πρώτοι αυτοί άποικοι απογοητεύτηκαν απο τις άσχημες καιρικές συνθήκες και την καλυμμένη απο πάγοθάλασσα. Ο Φλόκι επέστρεψε στην Νορβηγία μετά απο έναν ακόμα χρόνο και αφού πρώτα ονόμασε το νησίΙσλανδία (Island - Γη των πάγων).

135

Νάντοντ

ΝάντοντΟ Νάντοντ ήταν Νορβηγός εξερευνητής της Ισλανδίας.Ο Νάντοντ τυχαία συνέχισε την εξερεύνηση του νησιού που είχε αρχίση Γκάρνταρ Σβάβαρον την ίδιαχρονιά.Ο Νάντοντ ξεκίνησε απο τις Φερόες με κατεύθυνση την Νορβηγία, στον δρόμο παρασύρθηκε απο ταρεύματα και κατέληξε σε κάποια ακτή της Ισλανδίας. Αποβιβάστηκε στο νησί και ανέβηκε σε κάποιο βουνόγια να εντοπίσει ίχνη ανθρώπινης παρουσίας,Τότε διαπίστωσε ότι βρισκόταν σε ένα ακατοίκητο νησί καιγύρισε στο πλοίο του. Ο Νάντοντ ονόμασε το νησί Χώρα του χιονιού( Snaeland) .

136

Οθωμανοί Θαλασσοπόροι

137

Πίρι Ρέις

Πίρι Ρέις

Η Ρόδος σπό το Kitab-i Bahriye. Πίρι Ρέις 1526

Ο Πίρι Ρέις (Pîrî Reis, Ahmet Muhiddin Piri, Ahmet ibn-i el-HaçMehmet El Karamani. περ.1470-1554) ήταν διάσημος Οθωμανόςναυτικός, ναύαρχος και συγγραφέας μιας λεπτομερειακήςμελέτης για τη Μεσόγειο με τίτλο Κιτάμπ Μπαχρίγιε[1] .

Χριστιανικής και πιθανόν Ελληνικής καταγωγής[2] , ο Ρέιςγεννήθηκε στην Καλλίπολη, μια ναυτική βάση στη Θάλασσατου Μαρμαρά. Ήταν ανιψιός του Κεντάλ Ρέις, ενός πειρατήπου έγινε διάσημος για τις μαχητικές του ικανότητες σεναυμαχίες. Ο Πίρι Ρέις σαλπάρισε με το θείο του και έμαθεδίπλα του την πειρατική τέχνη από το 1487 ως το 1493. Οβασικός τους στόχος στη Μεσόγειο, όπου έγινε και θρυλικό τοόνομά τους, ήταν κάτι ανάμεσα στην πειρατεία και τηνυπεράσπιση των οθωμανικών συμφερόντων στις θάλασσες.Άλλωστε κάτι τέτοιο αποτελούσε κοινή πρακτική τόσο για τουςΆγγλους όσο και για τους Γάλλους και Ισπανούςθαλασσοκράτορες της εποχής.

Το 1495 ο Κεντάλ Ρέις έλαβε επίσημο φιρμάνι από τονσουλτάνο Βαγιαζίτ Β' (1481-1512), να συνδεθεί με τηντουρκική πολεμική αρμάδα με το βαθμό του ναυάρχου. Πήρεμαζί του και τον ανιψιό του, ο οποίος επίσης εντάχθηκε με τον ίδιο βαθμό. Με αυτόν τον τρόπο οι δυοκουρσάροι έγιναν ναύαρχοι. Η συμμετοχή τους στις μάχες ενάντια στη βενετσιάνικη αρμάδα ήτανεντυπωσιακή (1500-1502). Τα μεγάλα πλεονεκτήματα που αποκόμισε η Οθωμανική αυτοκρατορία από τηΣυνθήκη της Βενετίας, οφείλονται κυρίως στη γενναιότητα των δύο ναυτικών.

Μετά το θάνατο του θείου του σε μια ναυμαχία το 1502, ο Πίρι Ρέις ξεκίνησε μια νέα καριέρα ωςχαρτογράφος. Λάτρης της τελειότητας ο Πίρι Ρέις δεν μπορούσε να ανεχθεί λάθη στη σχεδίασή του. Στονπερίφημο πορτολάνο που σχεδίασε το 1513[3] χρησιμοποίησε ως πηγές διάφορους παλαιότερους χάρτες οιοποίοι, σύμφωνα με τον ίδιο, προέρχονται από τον Χριστόφορο Κολόμβο και άλλους, που χρονολογούνται sτηνεποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι χάρτες που του αποδίδονται είναι διάσημοι για την ακρίβεια τηςπροβολής τους.

Πίρι Ρέις 138

Βιβλιογραφία• Loupis D. K., «Piri Reis's Book on Navigation (Kitab-i Bahriye) as a Geography Handbook: Ottoman Efforts to

produce an Atlas during the Reign of Sultan Mehmed IV (1648-1687)», στο The Portolan (Washington MapSociety) – 52, 2001/2

Σημειώσεις[1] Θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη ότι το Bahriye έχει δύο διαφορετικές ημερομηνίες έκδοσης: 1520 (αραβ. 927) 1525 (αραβ. 932). Η

πρώτη έκδοση έγινε διάσημη στους ναυτικούς της τότε εποχής και αντιγράφηκε για να χρησιμοποιείται από το στόλο. Βλ.επίσης Loupis D. K., «Piri Reis's Book on Navigation (Kitab-i Bahriye) as a Geography Handbook: Ottoman Efforts to produce anAtlas during the Reign of Sultan Mehmed IV (1648-1687)», στο The Portolan (Washington Map Society) – 52, 2001/2, σελ. 37-60.

[2] Βλ. "Feudal society and its culture", Viktor Rutenburgref, Progress Publishers, 1988, σελ.305.[3] Στο βορειοδυτικό τμήμα της Νότιας Αμερικής γραμμένα στο χάρτη υπάρχουν τα παρακάτω λόγια: «Ο ταπεινός Πίρι, γιος του

Χακ Χεμέντ, γνωστός ως ανιψιός του Κεντάλ Ρέις (Kendal Reis), συνέθεσε αυτόν τον χάρτη στην Καλλίπολη, στον ιερό μήνατου Μιναρέτ 919 (1513). Είθε ο Θεός να ευλογήσει και τους δύο».

139

Ολλανδοί Θαλασσοπόροι

140

Γιάκομπ Λε Μερ

Γιάκομπ Λε Μερ

Γιάκομπ Λε Μερ

Ο Γιάκομπ Λε Μερ (Jacob Le Maire ή Jacques Lemaire) (περίπου1585 - 1616), ήταν Ολλανδός ναυτικός, γεννημένος στην Αμβέρσα,ο οποίος περιέπλευσε τη Γη από το 1615 ως το 1616. Ανακάλυψετον ισθμό μεταξύ της Γης του Πυρός και του Νησιού Στάτεν στηνΑργεντινή. Ο ισθμός αυτός έχει σήμερα το όνομά του. Ήταν τοπρώτος που έκανε τον περίπλου του Κέιπ Χόρν, αποδεικνύονταςπως η Γη του Πυρός δεν ήταν ήπειρος.

Το Ιούνιο του 1616 οι Γιάκομπ λε Μερ και Βίλλεμ Σχόουτενέπλευσαν με δύο πλοία, τα Εεντράχτ (Eendracht) και Χόορν(Hoorn) από το Τέξελ των Ηνωμένων Επαρχιών, διευθύνοντας μιααποστολή που σκοπό είχε να αποφύγει τους εμπορικούςπεριορισμούς της Ολλανδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών (VOC)βρίσκοντας μια νέα διαδρομή προς τον Ειρηνικό και τα ΝησιάΣπάις. Ακολούθησαν τις βόρειες ακτές της Νέας Ιρλανδίας και τηςΝέας Γουινέας και επισκέφθηκαν παρακείμενα νησιά,περιλαμβανομένων και αυτών που έγινα γνωστά ως ΝησιάΣχόουτεν. Το 1616 έκαναν τον περίπλου το Κέιπ Χορν, το οποίο ονόμασαν από το Hoorn, το οποίο χάθηκε σεμια θύελλα. Η Ολλανδική πόλη του Χόορν ήταν επίσης η γεννέτειρα του Σχόουτεν. Αν και είχαν ανοίξει μιαάγνωστη διαδρομή, η VOC ισχυρίστηκε παραβίαση του μονοπωλίου της του εμπορίου των Νησιών Σπάις. ΟιΛε Μερ και Σχόουτεν συνελήφθησαν και το Εεντράχτ δημεύτηκε στην Ιάβα. Μετά την απελευθέρωσή τους,γύρισαν από την Μπατάβια στο Άμστερνταμ. Ο Λε Μερ πέθανε κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι• Αναφορές του Λε Μερ [1], Διαδικτυακά χάρη στο: Universitätsbibliothek Bielefeld (αρχική έκδοση από το

1621, στα Ολλανδικά, με 25 αυθεντικούς χάρτες από όλο τον κόσμο, 256 σελίδες).• Robert Kerr (1824): Voyage round the world, in 1615-1617, by William Cornelison Schouten and Jacques le

Maire, going round Cape Horn. [2]

Παραπομπές[1] http:/ / www. ub. uni-bielefeld. de/ diglib/ 2005/ lemaire/[2] http:/ / www. gutenberg. org/ files/ 13130/ 13130-h/ 13130-h. htm#chapter4-6

141

Γουλιέλμος Μπάρεντς

Γουλιέλμος Μπάρεντς

Ο Γουλιέλμος Μπάρεντς

Ο Γουλιέλμος Μπάρεντς (ολλανδικά: Willem Barentsz, 1560 -20 Ιουνίου 1597) ήταν Ολλανδός θαλασσοπόρος. Είχε αναλάβεικατ' εντολή της Κυβερνήσεώς του κατ' επανάληψη θαλάσσιεςεξερευνητικές αποστολές προς τον Βόρειο Πόλο και στησημερινή Θάλασσα Μπάρεντς, που φέρει προς τιμή του τοόνομα αυτό.

Ο θάνατος του Γουλιέλμου Μπάρεντς

Ο Μπάρεντς ανακάλυψε τις νήσους Σπιτσβέργη καιBear Island. Στη τελευταία του όμως αποστολή στηνΑρκτική αποκλείσθηκε από τους πάγους στη ρωσικήνήσο «Νόβαγια Ζέμλια» (=Νέα Γη). Επί δέκα μήνες οίδιος και οι σύντροφοί του δεινοπάθησαν καιταλαιπωρήθηκαν από το δριμύ ψύχος και τιςκακουχίες μέχρι που έλιωσαν οι πάγοι. Κατά τηεπιστροφή του όμως πέθανε μέσα στο πλοίο του.

142

Χέντρικ Μπράουερ

Χέντρικ Μπράουερ

Ο Χέντρικ Μπράουερ

Ο Χέντρικ Μπράουερ (Hendrik Brouwer) (1580 - 7 Αυγούστου1643) ήταν Ολλανδός θαλασσοπόρος εξερευνητής.

Το 1616, ο Μπράουερ βρήκε μια καλύτερη διαδρομή από την ΝότιαΑφρική προς την Ιάβα, πλέοντας προς ανατολή μέχρι να φτάσει τοσωστό γεωγραφικό μήκος, και μετά γυρνώντας βόρεια προς τηνΜπατάβια. Έτσι αποδίδεται σ'αυτόν η ανακάλυψη των ΡόουρινγκΦόρτις.

Το 1643 ταξίδευσε στη Χιλή για να πολεμήσει τους Ισπανούς καινα ψάξει για χρυσό.

143

Γουίλεμ Σχούτεν

Γουίλεμ ΣχούτενΟ Γουίλεμ Σχούτεν (Willem Cornelisz Schouten) (1567-1625)ήταν Ολλανδός θαλασσοπόρος και εξερευνητής, πουανακάλυψε την Παπούα Νέα Γουινέα.

Το 1615 οι Σχούτεν και Τζέικομπ Μέιρ έπλευσαν από το Τέξελτης Ολλανδίας αναλαμβάνοντας μια αποστολή εκ μέρους τηςΟλλανδικής εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, με σκοπό τηνεύρεση μιας νέας διαδρομής στον Ειρηνικό από την Ολλανδίαμέχρι τα νησιά Μολούκες. Το 1616 έφτασε σε ένα ακρωτήριο,στην σημερινή Παπούα Νέα Γουινέα, το οποίο ονόμασε ΚέιπΧορν σε ανάμνηση της γενέτειράς του, της ολλανδικής πόληςΧόορν (Hoorn). Ακολούθησε τις βόρειες ακτές της ΝέαςΙρλανδίας και της Νέας Γουινέας και επισκέφτηκε ταπαρακείμενα νησιά, που έγιναν γνωστά ως νησιά Σχούτεν. Ανκαι ανακάλυψε μια άγνωστη διαδρομή, η ΕταιρείαΑνατολικών Ινδιών τον κατηγόρησε για παραβίαση τουμονοπωλίου της. Ο Σχούτεν συνελήφθη (απελευθερώθηκε όμωςαργότερα) και το σκάφος του δημεύτηκε στην Ιάβα. Ο Σχούτεν περιέγραψε τα ταξίδια του στο ημερολόγιό του,που δημοσιεύθηκε στα ολλανδικά στο Άμστερνταμ το 1618 και σύντομα μεταφράστηκε σε διάφορες άλλεςγλώσσες.

Bιβλιογραφία• Alexander H. Bolyanatz, "Where Is Claes Pietersz Bay? An Episode in the History of the Sursurunga of New

Ireland", Ethnohistory 45:2 (1998), p. 319-347.• Dirk J. Barreveld, Tegen de Heeren van de VOC - Isaac Le Maire En De Ontdekking Van Kaap Hoorn, Sdu

uitgeverij, 2002

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο Willem_Schouten [1] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεταιυπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (ιστορικό/συντάκτες [1]).

Παραπομπές[1] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Willem_Schouten

144

Άμπελ Τάσμαν

Άμπελ Τάσμαν

Ο Άμπελ Γιανσζόον Τάσμαν (Abel Janszoon Tasman) (1603 - 10 Οκτωβρίου 1659), ήταν Ολλανδός ναυτικόςκαι εξερευνητής, γεννημένος στο Λουτγιεχάστ, χωριό στην επαρχία του Χρόνινχεν, γνωστός περισσότερο απότα ταξίδια του του 1642 και 1644, στην υπηρεσία της VOC (Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών). Ηαποστολή του ήταν η πρώτη Ευρωπαϊκή που έφτασε στα νησιά της Γης του Φαν Ντίεμεν (σημερινή Τασμανία)και τη Νέα Ζηλανδία και ο πρώτος που είδε τα νησιά Φίτζι, το 1643. Επίσης, χαρτογράφησε μεγάλα τμήματατης Αυστραλίας.Αποστολή του ήταν η έρευνα της χώρας που τότε ήταν γνωστή ως Νέα Ολλανδία, σημερινή Αυστραλία, της οποίας οι Ολλανδοί είχαν ήδη ανακαλύψει την δυτική ακτή, και να ορίσουν αν ήταν μέρος της Τέρρα Αουστράλις. Η ελπίδα της VOC ήταν πως με αυτό τον τρόπο θα εντόπιζε μια νέα ανεκμετάλλευτη ήπειρο για εμπόριο. Για να το κάνει αυτό, κατά το πρώτο ταξίδι του (1642 ως 1643) έπλευσε από τη Τζακάρτα (τότε γνωστή ως Μπατάβια) με δύο μικρά πλοία, το Χεεμσκέρκ (Heemskerck) και το Ζεεχάεν (Zeehaen), αρχικά στον Μαυρίκιο, και από κει έπλευσε ανατολικά σε υψηλότερο γεωγραφικό πλάτος απ'ό,τι είχαν κάνει ως τώρα οι Ολλανδοί. Μ'αυτό τον τρόπο, έχασε παντελώς την ηπειρωτική εσωχώρα της Αυστραλίας, αλλά βρήκε τελικά γη στο νησί της Τασμανίας στις 24 Νοεμβρίου. Το ονόμασε Γη του Φαν Ντίεμεν, αλλά μεταγενέστεροι Βρετανοί άποικοι θα το μετονόμαζαν από το όνομα του Τάσμαν. Μετά από κάποια έρευνα, έπλευσε κι άλλο ανατολικά, και ανακάλυψε τη Νέα Ζηλανδία, την οποία ονόμασε Στάτεν Λάνττ (Staten Landt) με βάση τη θεωρία πως ήταν συνδεδεμένη με ένα κομμάτι γης νοτίως της άκρης της Νότιας Αμερικής. Έπλευσε βόρεια κατά μήκος της δυτικής της ακτής. Στο βόρειο τέλος του Βορείου Νησιού αγκυροβόλησε τα πλοία σε έναν κόλπο, όπου τέσσερεις από τους ναέτες του σκοτώθηκαν στην πρώτη και μοναδική συνάντησή του με τους Μαορί. (Τα σχολεία στη Νέα Ζηλανδία στις αρχές της δεκαετίας του 1950 δίδασκαν πως ο Άμπελ Τάσμαν παρεξήγησε τις προσκλήσεις σε μάχη των Μαορί που χτύπαγαν κοχύλια νομίζοντας πως ήταν καλοσώρισμα και διέταξε τον σαλπικτή του να επιστρέψει την πρόσκληση. Έτσι συνέβη η μάχη τη νύχτα αυτή.) Ο Τάσμαν τον ονόμασε Κόλπο των Δολοφόνων (σήμερα γνωστός ως Χρυσός Κόλπος (Golden Bay)), και έπλευσε βόρεια, αλλά παρεξήγησε τον Ισθμό Κουκ για απλή κάμψη της ακτής (ονομάζοντάς τον Παράκτιο Κόλπο Ζεεχάεν), πιστεύοντας πως οι Στάτεν Λανττ ήταν μία ενιαία γη, και μέρος της Τέρρα Αουστράλις. Κατά το γυρισμό του στη Μπατάβια, συνάντησε τυχαία το αρχιπέλαγος Τόνγκα στις 21 Ιανουαρίου 1643. Δύο ονόματα που προσέδωσε σε σημεία της Νέας Ζηλανδίας διατηρούνται ακόμη: Το Ακρωτήριο Μαρία Φαν Ντίεμεν και τα

Άμπελ Τάσμαν 145

Νησιά Θρι Κινγκς.

Διαδρομές του Τάσμαν

Κατά το δεύτερο ταξίδι του, το 1644,ακολούθησε την νότια ακτή της ΝέαςΓουινέας προς ανατολή. Έχασε τονΙσθμό Τόρρες μεταξύ της ΝέαΓουινέας και της Αυστραλίας, καισυνέχισε το ταξίδι του κατά μήκοςτης Αυστραλιανής ακτής.Χαρτογράφησε την βόρεια ακτή τηςΑυστραλίας.

Από τη μεριά της VOC, οιεξερευνήσεις του Τάσμαν ήταν μιααπογοήτευση: Δεν είχε βρεί ούτε μιαυποσχόμενη περιοχή γαι εμπόριοούτε μια χρήσιμη νέα ακτοπλοϊκήγραμμή. Για περισσότερο από έναναιώνα (μέχρι την εποχή του ΤζέιμςΚουκ), η Τασμανία και η ΝέαΖηλανδία δεν δέχτηκαν ξανά επισκέψεις από Ευρωπαίους. Την Αυστραλία την επισκέφτηκαν, αλλά συνήθωςμόνο κατά λάθος.

Όπως και με πολλούς εξερευνητές, το όνομα του Τάσμαν έχει τιμηθεί σε πολλούς τόπους. Σ'αυτούςπεριλαμβάνονται:• το νησί της Τασμανίας, στο οποίο συναντώνται επίσης

• η Χερσόνησος Τάσμαν• η Γέφυρα Τάσμαν• ο εθνικός δρόμος Τάσμαν• το επιβατηγό/μεταφορικό φέρρυ Άμπελ Τάσμαν

• η Θάλασσα της Τασμανίας• στη Νέα Ζηλανδία:• ο Παγετώνας Τάσμαν• ο Ποταμός Τάσμαν• το Βουνό Τάσμαν• το Εθνικό Πάρκο Άμπελ Τάσμαν• ο Κόλπος Τάσμαν• η Περιφέρεια Τάσμαν

Εξωτερικοί σύνδεσμοι• Αντίγραφο εγγράφου για τα ταξίδια του Τάσμαν, που διαβάστηκε στην Royal Society της Τασμανίας το

1895. [1]

Παραπομπές[1] http:/ / web. archive. org/ web/ 20021004115657/ http:/ / www. lexicon. net/ world/ tasman/ bhouse. htm

146

Σουηδοί Θαλασσοπόροι

147

Γκάρνταρ Σβάβαρσον

Γκάρνταρ ΣβάβαρσονΟ Γκάρνταρ Σβάβαρσον (Gardar Svavarsson) ήταν ο πρώτος θαλασσοπόρος που εξερεύνησε την Ισλανδία.Ο Γκάρνταρ Σβάβαρσον ήταν Σουηδός Βίκινγκ που ηγήθηκε αποστολής για την εξερεύνηση του νησιού γύρωστα 860. Περιέπλευσε στις νότιες ακτές της Ισλανδίας και εγκαταστάθηκε προσωρινά μέχρι να περάσει οχειμώνας σε έναν όρμο του νησιού. Την άνοιξη συνέχισε τον περίπλου και διαπίστωσε ότι ήταν νησί. Έδωσεμάλιστα και το όνομα του το νησί Γη του Γκάρνταρ (Gardarsholm). Τέλος, επέστρεψε στις Εβρίδεςανακοινώνοντας το ευχάριστο νέο.

148

Περιηγητές

149

Άραβες Περιηγητές

150

Αμπντ-Αλ Λατίφ

Αμπντ-Αλ ΛατίφΟ Αμπντ-Αλ Λατίφ (1162-1231), υπήρξε διακεκριμένος άραβας ιατρός και περιηγητής ένας από τουςπολυγραφότερους συγγραφείς της Ανατολής και γεννήθηκε στη Βαγδάτη το 1162. ΕνδιαφέρονταΑπομνημονεύματα που γράφτηκαν από τον ίδιο, διατηρήθηκαν ως τις μέρες μας με επιπρόσθετα στοιχεία τουΙμπν-Αμπού-Οσάιμπα, ενός συγχρόνου του χρονικογράφου. Από τα απομνημονεύματά του παραδίδεται πως ηανώτερη εκπαίδευση των νέων της Βαγδάτης συνίστατο κύρια σε μία λεπτομερή και προσεκτική μελέτη τωνκανόνων της γραμματικής και την αποστήθιση ολόκληρου του Κορανίου, μιάς ή δύο πραγματειών στηφιλολογία και το δίκαιο και την καλύτερη αραβική ποίηση.

ΒίοςΚερδίζοντας αρκετές δεξιότητες με αυτό το είδος μάθησης ο Αμπντ-Αλ Λατίφ ασχολήθηκε με τη φυσικήφιλοσοφία και την ιατρική. Προκειμένου να συνδεθεί με την κοινωνία των λογίων, πήγε πρώτα στη Μοσούλη(1189) και κατόπιν στη Δαμασκό. Με συστατικές επιστολές του βεζύρη του Σαλαντίν επισκέφθηκε τηνΑίγυπτο, όπου είχε την ευκαιρία να συζητήσει με τον Μαϊμονίδη. Αργότερα δημιούργησε έναν κύκλομορφωμένων ανθρώπων του οποίους ο Σαλαντίν συγκέντρωσε γύρω του στην Ιερουσαλήμ. Δίδαξε ιατρική καιφιλοσοφία στο Κάιρο και τη Δαμασκό για αρκετά χρόνια. Η αγάπη του για τις περιηγήσεις τον οδήγησε σεπροχωρημένη ηλικία να επισκεφθεί τόπους της Αρμενίας και της Μικράς Ασίας. Ξεκινώντας για έναπροσκύνημα στη Μέκκα, πέθανε στη Βαγδάτη το 1231.

ΕργαΕκτός από τα πολυάριθμα έργα που του αποδίδει ο Οσάιμπα κυρίως για την ιατρική, η λεπτομερής Αφήγησητης Αιγύπτου σε δύο μέρη, φαίνεται πως έγινε σχετικά νωρίς γνωστή στην Ευρώπη. Το χειρόγραφο πουανακάλυψε ο ανατολιστής Έντουαρντ Πόκοκ (Edward Pococke) και συντηρήθηκε στη Βιβλιοθήκη Μπόντλεϋτης Οξφόρδης περιέχει μια ζωντανή περιγραφή ενός λιμού κατά τη διάρκεια της παραμονής του συγγραφέαστην Αίγυπτο. Μεταφράστηκε στα Λατινικά από τον καθ Γουάιτ της Οξφόρδης το 1800 και στα Γαλλικά, μεπολύτιμες σημειώσεις από τον Ντε Σασύ το 1810.

151

Αμερικανοί Περιηγητές

152

Ίρβιγκ Μανάττ

Ίρβιγκ ΜανάττΟ Ίρβιγκ Μανάττ (G. Irving Manatt) ήταν Αμερικανός ελληνιστής φιλόλογος, διπλωμάτης και περιηγητής του19ου αιώνα.Συγκεκριμένα ήταν καθηγητής των Ελληνικών και δίδασκε στο Πανεπιστήμιο Μπράουν και κατά το χρονικόδιάστημα 1889 - 1893 είχε αναλάβει πρόξενος των ΗΠΑ στην Αθήνα. Η αγάπη του όμως για την Ελλάδα καιτον ελληνικό πολιτισμό τον παρακίνησε να επισκεφθεί ξανά τη Χώρα το 1899, το 1905 και το 1913. Κατά τιςεπισκέψεις του αυτές ταξίδεψε κυρίως στις Κυκλάδες, Άνδρο, Τήνο, Πάρο, Νάξο και Ίο απ΄ όπου καικατέγραψε τις εντυπώσεις του με πολύ γλαφυρό τρόπο στο βιβλίο που εξέδωσε αργότερα με τον τίτλο "AegeanDays" (= Αιγαιοπελαγίτικες μέρες ή Μέρες του Αιγαίου).Οι "Μέρες του Αιγαίου" εκδόθηκαν στο Λονδίνο το 1913, και θεωρείται σήμερα μία από τις σημαντικότερεςλαογραφικές πηγές των Κυκλάδων της περιόδου εκείνης.

153

Βρετανοί Περιηγητές

154

Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ

Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ

Ο Ουίλιαμ Μάρτιν Λικ

Ο Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ, ελληνική απόδοση: Γουλιέλμος ΜαρτίνοςΛηκ (William Martin Leake) υπήρξε Βρετανός στρατιωτικός,τοπογράφος, αρχαιολόγος, και περιηγητής στην Ελλάδα και ΜικράΑσία.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 14 Ιανουαρίου 1777 και ολοκλήρωσετις στρατιωτικές σπουδές του στη Βασιλική ΣτρατιωτικήΑκαδημία. Έζησε 4 χρόνια στις Δυτικές Ινδίες και ανέλαβεαποστολή στρατιωτικού συμβούλου στην Κωνσταντινούπολη. Στηδιάρκεια ενός ταξιδιού στη Μικρά Ασία το 1800 με το βρετανικόστόλο στράφηκε προς την αρχαιολογία. Το 1801, ταξιδεύονταςστην Αίγυπτο με τον τουρκικό στρατό, χαρτογράφησε την κοιλάδα του Νείλου, όπως επίσης και τουςκαταρράκτες. Κατά την επιστροφή του στην Αγγλία διήλθε από την Αθήνα όπου επιβιβάστηκε σ΄ ένα από ταπλοία που μετέφεραν τα γλυπτά του Παρθενώνα που προηγουμένως είχε αφαιρέσει ο λόρδος Έλγιν, στο οποίοκαι απώλεσε όλες τις σημειώσεις και τους χάρτες του όταν το πλοίο εξώκειλε στα Κύθηρα.

Μετά την επιστροφή του στην Αγγλία, σε σύντομο διάστημα εστάλη σε ερευνητική αποστολή για ακτογραφικέςμετρήσεις των ακτών της Αλβανίας και της Πελοποννήσου. Το 1805 φέρεται ως στρατιωτικός αντιπρόσωποςτης Αγγλίας στην Αυλή του Αλή Πασά στα Ιωάννινα όπου και παρέμεινε για ένα χρόνο. Αργότερα ότανξέσπασε ο πόλεμος μεταξύ Αγγλίας και Τουρκίας συνελήφθη από τους Τούρκους στη Θεσσαλονίκη αλλά πολύγρήγορα έμεινε ελεύθερος. Το 1810 του δόθηκε ετήσιο χρηματικό βοήθημα 600 λιρών για τις υπηρεσίες τουπρος την Τουρκία. Αποσύρθηκε από το στρατό το 1815 κατέχοντας το βαθμό του συνταγματάρχη. Το υπόλοιποτης ζωής του το αφιέρωσε σε αρχαιολογικές έρευνες και τοπογραφικές μελέτες ιδιαίτερα του ελληνικού χώρουόπου και κατάρτισε σπουδαίες και πλούσιες συλλογές αρχαίων ελληνικών αντικειμένων τα οποία σήμερακοσμούν το Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου καθώς και του Καίμπριτζ της Αγγλίας.Ιδιαίτερα αξιοσημείωτες είναι οι μελέτες του για την Ελλάδα την οποία και φέρεται να περιηγήθηκε απ΄ άκρουεις άκρο, από τα νησιά μέχρι την Ήπειρο διαμένοντας και αρκετό χρόνο στην Αθήνα καταρτίζοντας ακόμακαι την τοπογραφία της αρχαίας Αθήνας και της Αττικής γενικότερα. Κατά το χρόνο δε που παρέμεινε σταΙωάννινα συνέγραψε σπουδαίο, από ιστορικής άποψης, τετράτομο έργο περί του βίου του Αλή Πασά, τηνπολιτική του και γενικά για την κατάσταση που επικρατούσε στην Ήπειρο. Εκτός όμως αυτού που εκδόθηκετο 1835 συνέγραψε και άλλα σπουδαία έργα.Ο Γουλιέλμος Ληκ υπήρξε επίσης μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου, της Βασιλικής ΓεωγραφικήςΕταιρείας καθώς και της Βερολίνειας Ακαδημίας Επιστημών. Πέθανε στην Αγγλία, στο Μπράιτον, στις 6Ιανουαρίου του 1860.

Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ 155

Συγγράμματα• «Έρευναι εν Ελλάδι (1804),• «Τοπογραφία Αθηνών», [Topography of Athens] (1821)• «Περιήγησις εις Μικράν Ασίαν», [Journal of a Tour in Asia Minor (1824)• «Τα κυριότερα αιγυπτιακά μνημεία του Βρετανικού Μουσείου» (1827)• «Περιήγησις εις Πελοπόννησον», [Travels in the Morea] (1835)• «Περιήγησις εις Βόρειον Ελλάδα», [Travels in Northern Greece] (1835)• «Οι δήμοι της Αττικής» (1840)• «Περί της νήσου Κω» (1843)• «Τοπογραφία των Αθηνών» (1844)• «Πελοποννησιακά», [Peloponnesiaca] (1846)• «Σημειώσεις περί Συρακουσών» (1848)• «Πίνακες νομισμάτων των Συρακουσών» (1848)• «Ιστορικόν Δοκίμιον της Ελληνικής Επαναστάσεως» δίτομο, (1854-1859)• «Ελληνικά νομίσματα» [Nomismata Hellenica] (1856), με συμπλήρωμα το 1859.

Πηγές• "Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.12ος, σελ.314.

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το Martin Leake άρθρο William Martin Leake [1] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, ηοποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (Martin Leake ιστορικό/συντάκτες [1]).

Παραπομπές[1] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ William

156

Γάλλοι Περιηγητές

157

Κλοντ Γκαι

Κλοντ Γκαι

Κλαύδιος Γκαι

Ο Κλοντ Γκαι (Claude Gay, 1800-1873), ήταν Γάλλος βοτανολόγοςκαι περιηγητής.

Περιηγήθηκε την Ελλάδα, τη Μικρά Ασία και Μέση Ανατολή. Το1828 ταξίδεψε στη Χιλή όπου και μελέτησε την πλούσια χλωρίδατης. Επέστρεψε στο Παρίσι, και το 1838 επανέλαβε 2η περιήγησηστη Βραζιλία, στην οποία παρέμεινε 11 χρόνια. Συγκεντρώνονταςένα μεγάλο αριθμό σημειώσεων και σχεδίων συνέγραψε καιδημοσίευσε στην ισπανική γλώσσα ένα πολύ σπουδαίο έργο"Ιστορία της Φυσικής και Πολιτικής της Χιλής" αποτελούμενη από24 τόμους, με δίτομο άτλαντα, καθώς και γενικό χάρτη της Χιλής.

Αργότερα ο Γκαι επισκέφθηκε το Μαρόκο, τη χώρα των Τατάρωνστη Ρωσία κ.ά. Το 1856 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας τωνΕπιστημών. Όταν πέθανε, την πλούσια βιβλιοθήκη τουκληροδότησε δια της διαθήκης του στη γενέτειρά του Ντραγκινιάν.

158

Φρανσουά Πουκεβίλ

Φρανσουά Πουκεβίλ

Ο Φραγκίσκος Πουκεβίλ

Ο Φρανσουά- Σαρλ - Υγκ - Λοράν Πουκεβίλ (γαλλ. FrançoisCharles Hugues Laurent Pouqueville, 1770-1838), ήταν Γάλλοςιατρός, περιηγητής, διπλωμάτης, ιστορικός συγγραφέας,ακαδημαϊκός και σπουδαίος φιλέλληνας. Το δε συγγραφικότου έργο υπήρξε ιδιαίτερα σπουδαίο εκ του οποίου πολλοί τονθεωρούν αρχιτέκτονα του Φιλελληνισμού κατά την ΕλληνικήΕπανάσταση του 1821.

Γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1770 στο Μερλερό του νομούΟρν της Νορμανδίας. Αρχικά ήταν ιερέας στη Μονμαρσέ καιαργότερα βοηθός του Δημάρχου παραιτούμενος από τονκλήρο. Σπούδασε ιατρική στο Παρίσι υπό τον ΑντουάνΝτυμπουά υπό τον οποίο συμμετείχε, ως χειρούργος, σεεπιστημονική αποστολή συνοδεύοντας τον Μέγα Ναπολέονταστην εκστρατεία του στην Αίγυπτο. Τότε συνέγραψε τη πρώτητου μελέτη για την πανώλη στηριζόμενος σε δικές τουπαρατηρήσεις. Λόγω όμως σοβαρής ασθενείας έλαβεαναρρωτική άδεια. Επιστρέφοντας στη Γαλλία με το εμπορικόσκάφος «Παναγία του Μαυροβουνίου» τούτο καταλήφθηκε από Αλγερινούς πειρατές στη περιοχή τηςΚαλαβρίας απ' όπου και μεταφέρθηκε σιδηροδέσμιος μέσω του Ναυαρίνου στη Τριπολιτσά όπου καικρατήθηκε αιχμάλωτος δέκα περίπου μήνες, λόγω του τότε Γαλλοτουρκικού πολέμου.

Στο διάστημα αυτό παρείχε εξαίρετες ιατρικές υπηρεσίες στο Βαλή του Μωρέα Μουσταφά πασά ο οποίοςόμως, το 1798 τον έστειλε στην Κωνσταντινούπολη όπου και ρίχτηκε στη φυλακή του Γεντί Κουλέ. Εκείπαρέμεινε έγκλειστος για δύο χρόνια και απελευθερώθηκε το 1801, μετά τη παρέμβαση του Γάλλου πρέσβη.Κατά το διάστημα της κάθειρξής του ο Πουκεβίλ προσπάθησε να μάθει την ελληνική γλώσσα στην οποία καισυνέθεσε στίχους εμπνευσμένος από την αγάπη του στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, συγγράφονταςαναμνήσεις και εντυπώσεις από την Πελοπόννησο και μεταφράζοντας ακόμη και αρχαίους Έλληνεςσυγγραφείς.Μετά την απελευθέρωσή του επέστρεψε στο Παρίσι όπου εγκαταλείποντας πλέον την ιατρική επιδόθηκε στηνσυγγραφή και έκδοση του πρώτου μεγάλου έργου του «Ταξίδια εις Μωρέα, Κωνσταντινούπολιν, Αλβανίαν καιπολλά άλλα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τα έτη 1798-1801». Το έργο αυτό εκδόθηκε το 1805κάνοντας ιδιαίτερη αίσθηση και σημειώνοντας επιτυχία. Ο Πουκεβίλ το αφιέρωσε στον ΑυτοκράτοραΝαπολέοντα οπότε ο Ναπολέων τον διόρισε γενικό πρόξενο παρά τον Αλή πασά στα Ιωάννινα, με τον οποίο οΠουκεβίλ δημιούργησε ισχυρές σχέσεις. Εκεί παρέμεινε από το 1805 μέχρι το 1815 όταν ανακλήθηκε με τηναποκατάσταση της Βασιλείας στη Γαλλία.Δύο χρόνια όμως αργότερα στάλθηκε πρόξενος στην Πάτρα όπου βρισκόταν ο αδελφός του Υγκ, ο οποίος πρόσφερε ιδιαίτερες υπηρεσίες κατά την Επανάσταση του 1821, προσφέροντας και την οικία του ως καταφύγιο για πολλούς κατατρεγμένους Έλληνες. Την εποχή αυτή συγγράφει το δεύτερο πολύκροτο πεντάτομο έργο του «Ταξίδιον εις Ελλάδα» περιγράφοντας την άλλοτε χώρα και αυτή τη σύγχρονη με τα ήθη και έθιμα των κατοίκων με το οποίο και συνέδεσε πλέον το όνομά του με την περίοδο αυτή της ελληνικής

Φρανσουά Πουκεβίλ 159

ιστορίας. Το 1824 εκδίδει την τετράτομη «Ιστορία της αναγεννήσεως της Ελλάδος» με αφήγηση γεγονότων τηςπεριόδου 1740 μέχρι 1824. Δια του λαμπρού έργου του αυτού άνοιξαν για τον Πουκεβίλ οι πύλες της ΓαλλικήςΑκαδημίας. Το 1835 ακολούθησε η έκδοση νέου ιστορικού συγγράμματος με τον τίτλο «Ιστορία και περιγραφήτης Ελλάδος» εξίσου σπουδαίου έργου.Στον Πουκεβίλ αποδίδονται επίσης και δύο ανώνυμα δημοσιεύματα, το «Υπόμνημα περί της ζωής και τηςδυνάμεως του Αλή Πασά» που εκδόθηκε το 1820 και «Σημείωμα περί του τραγικού τέλους του Αλή τουΤεπελενλή», που δημοσιεύτηκε το 1822. Πέρα όμως αυτών ο Πουκεβίλ έκδωσε και πολλά άλλα πολιτικά άρθραμελετώντας τα υπέρ των Ελλήνων και της Ελλάδος γεγονότα.Ο Πουκεβίλ τιμήθηκε από τον βασιλέα Όθωνα με το παράσημο του Τάγματος του Σωτήρος. Πέθανε στοΠαρίσι σε ηλικία 68 ετών στις 20 Δεκεμβρίου του 1838. Επί του τάφου του που βρίσκεται στο κοιμητήριο τουΜονπαρνάς (Παρίσι) έχει χαραχθεί το ακόλουθο δίγλωσσο επίγραμμα (στην ελληνική και γαλλική):

«Με τα γραπτά του συνέβαλε δυναμικά στην επιστροφή της αρχαίας τους ιθαγένειας, στουςκαταπιεσμένους Έλληνες».

ΠηγέςΕιδικά για τα έργα του Πουκεβίλ, αλλά και για τα έργα πολλών άλλων ταξιδιωτών που επισκέφθηκαν τηνΟθωμανική Αυτοκρατορία βλ. τη βιβλιογραφία της Julia Chatzipanagioti-Sangmeister: Griechenland, Zypern,Balkan und Levante. Eine kommentierte Bibliographie der Reiseliteratur des 18. Jahrhunderts. 2 τόμ. Eutin:Lumpeter & Lasel, 2006.

160

Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ

Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ

O Αύγουστος Σουαζέλ-Γκουφφιέ(1752-1817)

Ο Γάλλος ευγενής περιηγητής και διπλωμάτης Μαρί ΓκαμπριέλΦλοράν Ογκύστ ντε Σουαζέλ - Γκουφιέ (Marie Gabriel FlorentAuguste de Choiseul-Gouffier) εκ του οίκου Σουαζέλ-Γκουφφιέ τηςΚαμπανίας (αναφέρεται λανθασμένα και Σουασέλ), γεννήθηκε στοΠαρίσι, στις 27 Σεπτεμβρίου 1752, και μαθήτευσε πλάι στον περίφημοελληνολάτρη και ακαδημαϊκό αβά Μπαρτελεμύ. Επισκέφτηκε γιαπρώτη φορά την Ελλάδα το 1776, σε ηλικία μόλις 24 ετών. Στόχος τουταξιδιού του ήταν η αποτύπωση των αρχαίων μνημείων, αλλά και ηπεριγραφή του τρόπου ζωής των νεότερων Ελλήνων.

Το υλικό που συγκέντρωσε κατά την διάρκεια της δωδεκάμηνηςπεριήγησής του δημοσιεύει το 1782 στον πρώτο τόμο του χρονικού του,που ο ίδιος ονομάζει “Voyage pittoresque de la Grece”. Το έργο περιέχειένα σημαντικό αριθμό χαλκογραφιών που συνοδεύονται απόεπεξηγηματικά κείμενα, καθώς κι ένα πρόλογο με έντονα φιλελληνικό χαρακτήρα.

Το 1784 εξελέγη μέλος τής Γαλλικής Ακαδημίας και διορίστηκε από τον Λουδοβίκο ΙΣΤ' πρεσβευτής τηςΓαλλίας στην Κωνσταντινούπολη, όπου έφθασε τον Ιούλιο του 1785. Πραγματοποιεί ένα δεύτερο ταξίδι στηνΑνατολή, τη φορά ως διπλωματικός απεσταλμένος του Λουδοβίκου ΙΣΤ’ στην Υψηλή Πύλη. Ο δεύτερος τόμοςτου έργου του αποτελείται από δύο μέρη και περιέχει πολύτιμο αρχαιολογικό, ιστορικό και γεωγραφικό υλικό.Δεκάδες αρχαιολόγοι, φιλόλογοι, ζωγράφοι και κάθε λογής επιστήμονες είχαν συγκεντρώσει τo υλικό ύστερααπό πολύμοχθη αναζήτηση στην ηπειρωτική και νησιωτική 'Ελλάδα, που κράτησε χρόνια ολόκληρα. Τουχρεώνεται όμως ότι δεν προέβη σε κάποια "ηθική ανταπόδοση" για την "πνευματική τους προσφορά". Συνήθωςο Γκουφιέ προέβαλε το δικό του όνομα και μόνο "σε μερικούς χάρτες και πίνακες...κάνει την παραχώρηση νασημείωση με τα μικρότερα στοιχεία το όνομα των σχεδιαστών ή τα αρχικά τους"[1] .Το χρονικό του, όταν βρίσκει στοιχεία που παραπέμπουν στην αρχαία Ελλάδα, διακρίνεται από ένα θερμόφιλελληνισμό. Όπως γράφει το 1782: "Στους ορεσίβιους διατηρείται το πνεύμα της ελευθερίας που ζωογόνησετους αρχαίους Έλληνες"[2] .Ο ενθουσιασμός του περιηγητή "για κάθε τι που άφορα την αρχαία 'Ελλάδα είναι απεριόριστος. Ωστόσο, γιατους σύγχρονους Έλληνες δείχνει επιφυλακτικότητα ή συγκαταβατική αδιαφορία. Καμιά εκδήλωση συμπάθειαςστο κείμενο για τη σκληρή μοίρα του υπόδουλου Ελληνισμού" αφού "δεν θεωρεί τους σύγχρονους Έλληνεςαντάξιους των προγόνων τους"[3] . Όπως σχολιάζει ο Κυρ. Σιμόπουλος, κάποιες φορές ο Γκουφφιέ κάνει"υπερβολικές" και ανακριβείς περιγραφές, όπως στην περίπτωση που "η Πάτρα αφανίσθηκε από τουςΤούρκους" και "έσφαξαν κάπου 1.500 Έλληνες", όπου προσθέτει πως "οι γείτονες νησιώτες, Ζακυνθινοί καίΚεφαλονίτες, ρίχτηκαν πάνω στη δύστυχη αυτή χώρα και ξανάφυγαν φορτωμένοι λάφυρα από τουςσυμπατριώτες τους"[4] ενώ επρόκειτο απλώς για φυσιολογικές λόγω των περιστάσεων "επιτάξεις για τησυντήρηση του εκστρατευτικού σώματος"[5] . Σε άλλο σημείο μεροληπτεί κατά των Μανιατών μιλώντας για"δειλία των Ελλήνων"[6] , κατηγορία αβάσιμη αφού σε μάχη της ίδιας περιόδου[7] 400 Μανιάτες έπεσαν νεκροίμέχρι τον τελευταίο πολεμώντας "ολόκληρα μερόνυχτα" πολλαπλάσιους εχθρούς[8] .Συχνά πάλι, προβάλλει μια έντονα φιλοτουρκική στάση, αποτέλεσμα της ιδιότητάς του ως πρεσβευτή και,κατά συνέπεια, υπερασπιστή των γαλλικών συμφερόντων στην Ανατολή.

Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ 161

Είναι πάντως γεγονός ότι παρά "την απογοήτευση που ένοιωσε στην Ελλάδα ο Γάλλος περιηγητής" διατηρούσε"φλογερή επιθυμία...να δη αναστημένο το μεγαλείο της κλασσικής εποχής". Αυτό μαρτυρούσε η προμετωπίδατου βιβλίου του όπου υπήρχε μια σύνθεση με μια "μια αλυσοδεμένη γυναίκα, την Ελλάδα, κάτω από τονοθωμανικό ζυγό" και "γύρω της πένθιμα μνημεία...του Λυκούργου, του Μιλτιάδη, του Αριστείδη" και άλλων."Αυτή η προμετωπίδα ήταν αρκετή να προβάλη το ελληνικό δράμα στην ευρωπαϊκή συνείδηση"[9] . Επίσης, ήτανμέλος του Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου, μια οργάνωση που θεωρήθηκε πρόδρομος της Φιλικής Εταιρείας καιιδρύθηκε στο Παρίσι το 1809 με σκοπό την πνευματική αναγέννηση του ελληνισμού[10] .Ο Γάλλος περιηγητής πεθαίνει στις 22 Ιουνίου 1817 στο Παρίσι.

Το ζήτημα της ΑρχαιοκαπηλίαςΕίναι πραγματικότητα ότι ο Γκουφιέ, εξαιτίας του πάθους του για τις αρχαιότητες και όντας "περισσότεροαρχαιολόγος παρά διπλωμάτης"[11] , είχε αναγάγει την αρχαιοκαπηλία σε "βασική απασχόληση του". Ήτανδεινός "γνώστης των αρχαιοτήτων της Αττικής... ενεργούσε ανασκαφές και συγκέντρωνε αντικείμενα στηνκατοικία του. Με την ιδιότητα του προξένου υποδεχόταν τους περιηγητές, τους οδηγούσε στους αρχαιολογικούςχώρους και φρόντιζε να ξεπουλήση το εμπόρευμα του...Είχε πλουτίσει πολύ σύντομα με την αρχαιοκαπηλεία"[12]

.Το 1785, ως πρεσβευτής της Γαλλίας στην Πόλη, "απέσπασε από τον σουλτάνο φιρμάνι με άδεια συλλογήςαρχιτεκτονικών τμημάτων μνημείων και άλλων αρχαιοτήτων. Από τότε, "με το φιρμάνι στο χέρι και με τηβοήθεια του προξένου της Γαλλίας στην Αθήνα Fauvel", ο Γκουφιέ "φόρτωσε ολόκληρα καράβια με γλυπτάαπό τους αρχαιολογικούς χώρους της Αττικής"[13] .Ο Σουαζέλ Γκουφιέ θα μπορούσε να "χαρακτηριστεί ως ο ομόλογος του Έλγιν...Ο Έλγιν τον αναγνώριζεμάλιστα ως δάσκαλο του"[14] . Και είναι γεγονός ότι ο Γκουφιέ "απέσπασε πρώτος τμήμα της ζωφόρου τουΠαρθενώνα" και με τους ανθρώπους του "είχαν μάλιστα έτοιμο σχέδιο για τη μεταφορά ολόκληρου τουΘησείου"[15] . Στην πραγματικότητα, "εάν όλα είχαν πάει καλά, τα μάρμαρα του Παρθενώνα... δεν θα ήταν στοβρετανικό μουσείο αλλά στο Μουσείο του Λούβρου"[16] .Μετά τον θάνατό του Γκουφιέ, η μεγάλη συλλογή του πουλήθηκε σε μουσεία και ιδιώτες συλλέκτες[17] .

ΥποσημειώσειςΓια μία σχολιασμένη βιβλιογράφηση όλων των εκδόσεων και μεταφράσεων του Voyage pittoresque από τηνπρώτη έκδοσή του μέχρι το 1900 βλ. τη βιβλιογραφία της Julia Chatzipanagioti-Sangmeister: Griechenland,Zypern, Balkan und Levante. Eine kommentierte Bibliographie der Reiseliteratur des 18. Jahrhunderts. 2 τόμ. Eutin:Lumpeter & Lasel, 2006, τ. Ι, σ. 153-158. Το ιδεολογικό περιεχόμενο του Voyage pittoresque, κυρίως ως προς τηναναπαράσταση των Ελλήνων και τα στερεότυπα για αυτούς, αναλύεται στη μελέτη: JuliaChatzipanagioti-Sangmeister: Graecia Mendax. Das Bild der Griechen in der französischsprachigen Reiseliteraturdes 18. Jahrhunderts. Wien: Facultas, 2002.[1] Σιμόπουλος Κυριάκος, 'Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα', τόμ. Β' (1700-1800), 8η έκδ., Στάχυ, Αθήνα 1999, σελ. 387.[2] "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", τόμ. ΙΑ', Ο ελληνισμός υπό ξένη κυριαρχία, περίοδος 1669-1821, Τουρκοκρατία - Λατινοκρατία,

Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1975, σελ. 147A.[3] Σιμόπουλος, ό.π., σελ. 358.[4] Σιμόπουλος, Ξένοι Ταξιδιώτες..., τόμ. Β', σελ. 367.[5] Σιμόπουλος, ό.π., υποσημ. #3.[6] Σιμόπουλος, ό.π., σελ. 365..[7] κατά την υπό τους Ορλώφ πελοποννησιακή επανάσταση το 1770.[8] Σιμόπουλος, ό.π., σελ. 366.[9] Σιμόπουλος, Ξένοι Ταξιδιώτες..., τόμ. Β', σελ. 358.[10] λήμμ. "Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον", εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 23, εκδ. Δίας, Αθήνα 2004.[11] Michael Greenhalgh, French military reconnaissance in the Ottoman Empire, The Journal of Military History, (Απρ. 2002), Vol. 66, Iss. 2,

σελ. 364.

Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ 162

[12] Σιμόπουλος, Ξένοι Ταξιδιώτες..., τόμ. Γ2' (1810-1821), 5η έκδ., σελ. 574-575.[13] Σιμόπουλος, "Ξένοι Ταξιδιώτες...", τόμ. Α' (333-1700), σελ. 136.[14] Χατζηφώτης Μ.Ι., 'Η Καθημερινή Ζωή των Ελλήνων στην Τουρκοκρατία', Παπαδήμας, Αθήνα 2002, σελ. 75-76.[15] Σιμόπουλος, Ξένοι Ταξιδιώτες..., τόμ. Γ1' (1800-1810), 5η έκδ., σελ. 572.[16] James Allan Evans, The Parthenon marbles--past and future, Contemporary Review (Οκτ. 2001), Vol. 279, Iss. 1629; σελ. 214.[17] ό.π..

163

Ζαν ντε Τεβενό

Ζαν ντε ΤεβενόΟ Ζαν ντε Τεβενό (Jean de Thévenot) (Παρίσι 16 Ιουνίου 1633 – 28 Νοεμβρίου 1667) ήταν ένας Γάλλοςπεριηγητής της Ανατολής, που έγραψε με λεπτομέρειες για τα ταξίδια του, παρέχοντας πολύτιμεςπληροφορίες για εκείνα τα μέρη στη συγκεκριμένη εποχή, μεταξύ των οποίων και για την τουρκοκρατούμενηΕλλάδα. Υπήρξε επίσης γλωσσολόγος, φυσικός επιστήμονας και βοτανολόγος. Είχε οικογενειακή παράδοση,αφού ήταν ανηψιός του Μελχισεδέκ Τεβενό.Η αναδίφηση ταξιδιωτικών βιβλίων τον παρεκίνησε να πάει στο εξωτερικό, όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν.Αφήνοντας τη Γαλλία το 1652, επισκέφθηκε πρώτα την Αγγλία, την Ολλανδία, τη Γερμανία και την Ιταλία.Στη Ρώμη γνώρισε τον Ντερμπελό (Barthélemy d'Herbelot de Molainville), που τον προσκάλεσε να τονσυνοδεύσει σε σχεδιαζόμενο ταξίδι του στο Λεβάντε. Ο Ντερμπελό εμποδίσθηκε από προσωπικές τουυποθέσεις, αλλά ο ντε Τεβενό απέπλευσε από τη Ρώμη τον Μάιο 1655 και, αφού τον ανέμεινε μάταια 5 μήνεςστη Μάλτα, μπαρκάρισε για την Κωνσταντινούπολη μόνος.Παρέμεινε στην Πόλη ως το τέλος Αυγούστου 1656 και μετά πήγε στη Σμύρνη, τη Χίο και άλλα ελληνικάνησιά, και τελικώς έφθασε στην Αλεξάνδρεια την πρωτοχρονιά του 1657. Παρέμεινε στην Αίγυπτο ένα χρόνο,επισκέφθηκε τη χερσόνησο του Σινά και, επιστρέφοντας στο Κάιρο, ενώθηκε με το καραβάνι τωνπροσκυνητών των Αγίων Τόπων. Επισκέφθηκε τα κυριότερα προσκυνήματα εκεί και, μετά από δύο επιθέσειςπειρατών, επέστρεψε στη Δαμιέττη δια θαλάσσης και βρισκόταν και πάλι στο Κάιρο εγκαίρως για ναπαραστεί στο άνοιγμα του καναλιού κατά την ετήσια πλημμύρα του Νείλου (14 Αυγούστου 1658).Τον Ιανουάριο 1659 ο ντε Τεβενό απέπλευσε από την Αλεξάνδρεια με αγγλικό πλοίο, «έπιασε» στην Τύνιδακαι, μετά από μια σύντομη συμπλοκή με Ισπανούς πειρατές, έφθασε στο Λιβόρνο στις 12 Απριλίου. Μετά τοτέλος αυτής της πρώτης περιηγήσεως, πέρασε 4 χρόνια στο σπίτι του μελετώντας γλώσσες και άλλα πράγματαχρήσιμα σε ένα ταξιδιώτη της εποχής.Τον Νοέμβριο 1663 απέπλευσε και πάλι για την Ανατολή, πιάνοντας στην Αλεξάνδρεια και αποβιβαζόμενοςστη Σιδώνα, από όπου εισχώρησε στην ενδοχώρα και επισκέφθηκε τη Δαμασκό, το Χαλέπι και, περνώντας στηΜεσοποταμία, τη Μοσούλη, τη Βαγδάτη και το Μενδελί.Από εδώ πέρασε τα σύνορα της Περσικής Αυτοκρατορίας στις 27 Αυγούστου 1664, και από το Κερμανσάχ καιτο Χαμαντάν κατέληξε στο Ισφαχάν, όπου πέρασε 5 μήνες (Οκτώβριος 1664 - Φεβρουάριος 1665). Μετά,ακολουθώντας τον έμπορο Ζαν-Μπατίστ Ταβερνιέ (Jean-Baptiste Tavernier), προχώρησε από την πόλη Σιράζκαι το Λαρ στο Μπαντέρ-Αμπασί, ελπίζοντας να βρει ένα χερσαίο πέρασμα προς την Ινδία. Αυτό στάθηκεδύσκολο εξαιτίας της αντιθέσεως των Ολλανδών, και παρότι ο Ταβερνιέ μπόρεσε να προχωρήσει, ο ντε Τεβενόθεώρησε φρόνιμο να επιστρέψει στη Σιράζ. Αφού επισκέφθηκε τα ερείπια της αρχαίας Περσέπολης, πήγε στηΒασόρα και απέπλευσε για τις Ινδίες στις 6 Νοεμβρίου 1665 με το πλοίο Hopewell, φθάνοντας στο Σουράτ στις10 Ιανουαρίου 1666.Παρέμεινε στην Ινδία επί 13 μήνες και τη διέσχισε από το Golconda ως το Masulipatam, επιστρέφοντας από τηνξηρά στο Σουράτ, από όπου απέπλευσε για το Μπαντέρ-Αμπασί και επέστρεψε στη Σιράζ. Πέρασε τουςθερμούς μήνες του καλοκαιριού του 1667 στο Ισφαχάν, τραυματισμένος τυχαία από πιστολιά, και τονΟκτώβριο ξεκίνησε για την Ταυρίδα, αλλά πέθανε καθ' οδόν, στη Μιγιάνα, στις 28 Νοεμβρίου.Ο Ζαν ντε Τεβενό υπήρξε πολύγλωσσος, μιλώντας καλά την τουρκική, την αραβική και την Περσική γλώσσα, και ένας φιλομαθής, επιμελής και οξύς παρατηρητής. Είχε επίσης γνώσεις Φυσικών Επιστημών, ιδιαιτέρως Βοτανικής, για χάρη της οποίας συνέλεξε πολλά είδη φυτών στην Ινδία. Ο χαρακτήρας του ήταν

Ζαν ντε Τεβενό 164

αξιοθαύμαστος και τα γραπτά του χαίρουν ακόμα μεγάλης εκτιμήσεως, παρότι έχει δικαίως παρατηρηθεί ότιδεν γνώρισε παρά την εξωτερική πλευρά της ζωής στην Ανατολή.Οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις του, ουσιαστικά ο λεπτομερής απολογισμός του πρώτου του ταξιδιού εκδόθηκεστο Παρίσι το 1665. Αποτελεί το πρώτο μέρος από τη συλλογική έκδοση των «Ταξιδιών» του. Ο πρόλογοςμαρτυρεί ότι ο ντε Τεβενό κανόνισε να δημοσιευθεί αμέσως μετά την αναχώρησή του για το δεύτερο καιτελευταίο ταξίδι του. Το δεύτερο και το τρίτο μέρος εκδόθηκαν μεταθανατίως από τα ημερολόγιά του, το 1674και το 1684. Μία συνολική έκδοση εμφανίσθηκε στο Παρίσι το 1689, και μία άλλη τυπώθηκε στο Άμστερνταμτο 1727 σε 5 τόμους υπό τον τιτλο Voyage de M(onsieur). de Thevenot en Europe, Asie et Afrique.

Αναφορές• Τα «Ταξίδια» του Thévenot στη Gallica [1]

Παραπομπές[1] http:/ / gallica. bnf. fr/ ark:/ 12148/ bpt6k85317c

165

Ιταλοί Περιηγητές

166

Κυριακός Αγκωνίτης

Κυριακός ΑγκωνίτηςΟ Κυριακός Αγκωνίτης (Ciriaco di Ancona), ή Κυριάκος Πιτσικόλι (Ciriaco de Pizzicolli, 1391 - 1452), όπωςείναι το πραγματικό του όνομα, υπήρξε ο σημαντικότερος αρχαιοδίφης της εποχής της Αναγέννησης ενώθεωρείται ο πρόδρομος τόσο του περιηγητισμού, όσο και της σύγχρονης επιστήμης της αρχαιολογίας. Ιταλόςέμπορος και ουμανιστής, με καταγωγή από την Αγκώνα, πραγματοποίησε ένα πλήθος ταξιδιών γιαεμπορικούς σκοπούς στην νότια Ιταλία, την Ελλάδα, την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή. Κατά τη διάρκεια τωνταξιδιών του, η προσοχή του προσελκύστηκε από το πλήθος αρχαιοτήτων που συνάντησε στις περιοχές αυτές.Γι' αυτόν τον λόγο άρχισε να ταξιδεύει για αμιγώς ερευνητικούς σκοπούς, με στόχο την λεπτομερή καισχολαστική καταγραφή των αρχαίων μνημείων, την πραγματοποίηση σχεδίων, την συλλογή αρχαίων έργωντέχνης (μεταλλίων, αγαλματιδίων ή χειρογράφων) και την αντιγραφή αρχαίων επιγραφών. Στις έρευνές τουσυναντούμε πρώιμα δείγματα επιστημονικής μεθοδολογίας, με την πραγματοποίηση τοπογραφικώνπαρατηρήσεων, τον σχεδιασμό κατόψεων και την σύγκριση πηγών και χειρογράφων. Δείγματα τηςμεθοδολογίας αυτής συναντούμε πολύ αργότερα, τον 19ο πλέον αιώνα, στο έργο περιηγητών κι αρχαιολόγωνπου θα συγκροτήσουν σταδιακά την επιστήμη της αρχαιολογίας, ενώ στη συλλογή των χειρογράφων με τιςπαρατηρήσεις του και τις καταγραφές του στα μνημεία της αρχαιότητας, που αποτελεί ένα εξάτομο έργο μετον τίτλο Commentaria, θα βασιστούν πολλοί μεταγενέστεροι μελετητές. Δυστυχώς τα Commentariaκαταστράφηκαν σε πυρκαγιά το 1514, με αποτέλεσμα να εξαφανισθούν πολλές πολύτιμες πληροφορίες πουαφορούσαν στις ελληνικές αρχαιότητες, οι οποίες την εποχή του Κυριακού, τον 14ο - 15ο αιώνα, σώζονταν σεπολύ καλύτερη κατάσταση σε σύγκριση με τον 19ο αιώνα, οπότε πραγματοποιήθηκε και η συστηματική πλέοναρχαιολογική τους έρευνα. Αποσπάσματα του έργου του συναντά κανείς σε χειρόγραφα που βρίσκονται σεευρωπαϊκές βιβλιοθήκες, κυρίως στη Γερμανία και την Ιταλία.

Πηγές• Cyriac of Ancona: Later Travels (2004) edited and translated by Edward W. Bodnar and Clive Foss. ISBN

0-674-00758-1• Cyriacus of Ancona and Athens (1960), edited and translated by Edward Bodnar. Vol. XLIII of Latomus Revue

d'Études Latines.• Cyriacus of Ancona's Journeys in the Propontis and the Northern Aegean, 1444-1445 (1976), edited and

translated by Edward Bodnar and C. Mitchell.

Βιβλιογραφία• Edward W. Bodnar SJ: Cyriacus of Ancona and Athens. Latomus, Bruxelles-Berchem 1960.• Edward W. Bodnar, Charles Mitchell (Hrsg.): Cyriacus of Ancona’s journeys in the Propontis and the Northern

Aegean, 1444–1445. American Philosophical Society, Philadelphia 1976, ISBN 0-87169-112-4.• Edward W. Bodnar, Clive Foss (Hrsg.): Cyriac of Ancona: Later travels. Harvard University Press, Cambridge,

MA 2003, ISBN 0-674-00758-1.• Jean Colin: Cyriaque d’Ancône. Le voyageur, le marchand, l’humaniste. Maloine, Paris, 1981, ISBN

2-224-00683-7.• Gianfranco Paci (Hrsg.): Ciriaco d’Ancona e la cultura antiquaria dell’Umanesimo. Atti del convegno

internazionale di studio, Ancona, 6–9 febbraio 1992. Diabasis, Reggio Emilia 1998, ISBN 88-8103-031-4.

167

Πιέτρο ντελα Βάλλε

Πιέτρο ντελα Βάλλε

Πιέτρο ντελα Βάλλε

Ο Πιέτρο ντελα Βάλλε (2 Απριλίου, 1586– 21 Απριλίου, 1652) ήτανΙταλός περιηγητής, που αφιέρωσε ένα σημαντικό τμήμα τωνπεριηγήσεών του στην Ασία και την Αίγυπτο.

Βίος

Γεννήθηκε στη Ρώμη στους κόλπους πλούσιας οικογένειαςευγενών. Ιδιαίτερα καλλιεργημένος για την εποχή του γνώριζεΛατινικά, αρχαία Ελληνικά, είχε μελετήσει την ελληνική μυθολογίακαι τη Βίβλο. Φαίνεται πως οι περιηγήσεις του ξεκίνησαν ωςεναλλακτική λύση στην αυτοκτονία, εξαιτίας ερωτικήςαπογοήτευσης, καθ υπόδειξιν του καθ. της Ιατρικής στη Νάπολη,του Μάριο Σιπάνο. Ταξίδεψε διαδοχικά στην Κωνσταντινούποληκαι τους Αγίους τόπους (1614), όπου έμεινε αρκετά για νααποκτήσει καλή γνώση της Τουρκικής και μικρή γνώση τηςΑραβικής. Το 1615 μετέβη στην Αλεξάνδρεια και μετά από μιαπεριήγηση στο όρος Σινά εγκατέλειψε το Κάιρο με δύο πορτραίτα Φαγιούμ στις αποσκευές του για να λάβειμέρος στον εορτασμό του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ

Κατόπιν ταξίδεψε προς τη Βαγδάτη για να συναντήσει μια σύρια χριστιανή πριγκήπισσα ονόματι Μάανι, ηοποία δυστυχώς πέθανε το 1621. Με τη συνοδεία της συζύγου του πέρασε στο Ισπαχάν το καλοκαίρι του 1618,όπου συνάντησε τον Σαχ Αμπάς, κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας του στη βόρειο Περσία. To 1623 με τοαγγλικό πλοίο Whale κατάφερε εν τω μέσω του περσοτουρκικού πολέμου να φθάσει στο Σουράτ, από όπουξςεκίνησε την περιοδεία του στην Ινδία. Στο δρόμο της επιστροφής πέρασε από τον κόλπο της Αλεξανδρέτταςμε γαλλικό πλοίο στην Κύπρο και και κατόπιν στη Ρώμη, όπου τον υποδέχθηκε με τιμές ο Πάπας Ουρβανός Η΄.Παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, τη γεωργιανή ευγενή Μαριούσια (Mariuccia Tinatin de Ziba), υιοθετημένηκόρη της πρώτης του συζύγου. Πέθανε στη Ρώμη στις 21 Απριλίου 1652.

Έργα• "Funeral Oration on his Wife Maani", (Επικήδειος της συζύγου του Μάανι) (1627)• Account of Shah Abbas (Αφήγηση του Σαχ Αμπάς) (1628)• The Travels in Persia (Τα ταξίδια στην Περσία) (2 μέρη) εκδόθηκαν από τους γιους του το 1658 και το τρίτο

μέρος (Ινδία) το 1663.

Πηγή• The Columbia Encyclopedia, Sixth Edition. 2001 [1]

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το della Valle άρθρο Pietro della Valle [2] της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποίαδιανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 [2]. (della Valle ιστορικό/συντάκτες [2]).

Πιέτρο ντελα Βάλλε 168

Παραπομπές[1] http:/ / www. bartleby. com/ 65/ va/ Valle-Pi. html[2] http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Pietro

169

Αουρέλιο Παλμιέρι

Αουρέλιο ΠαλμιέριΟ Αουρέλιο Παλμιέρι, (Aurelio Palmieri, 1860-1926) ήταν Ιταλός κληρικός, λόγιος, ελληνιστής καιφιλέλληνας.Αρχικά ανήκε στο Τάγμα Αυγουστίνων το οποίο και εγκατέλειψε, προκειμένου να επιδοθεί στη συνέχεια σεφιλοσοφικές μελέτες. Περιηγήθη πολλές χώρες μεταξύ των οποίων και την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου με σειρά άρθρων του υποστήριξε έντονα τα δίκαια των Ελλήνων.Από το συγγραφικό του έργο μεταξύ άλλων διακρίνεται η "Αρχαία και νέα θεολογία".

170

Τούρκοι Περιηγητές

171

Εβλιγιά Τσελεμπή

Εβλιγιά Τσελεμπή

Εβλιγιά Τσελεμπή

Ο Εβλιγιά Τσελεμπή (τουρκ. Evliya Çelebi, αραβ. يبلچ ايلوا,Μουχαράμ 1020 / 25 Μαρτίου 1611 - περίπου 1095/1684 [1] )ήταν Τούρκος χρονογράφος και περιηγητής.

Βιογραφία

Εικάζεται πως το όνομα Εβλιγιά είναι ψευδώνυμο πουυιοθέτησε προς τιμή του δασκάλου του Εβλιγιά ΜεχμέτΕφέντη, του οποίου υπήρξε «πνευματικό τέκνο», αν και στοέργο του ο ίδιος δεν κάνει καμία σχετική αναφορά[2] .Γεννήθηκε το 1020/1611 στη συνοικία Ουνκαπάν τηςΚωνσταντινούπολης. Όσα παραδίδει ο ίδιος σχετικά με τηνκαταγωγή του πατέρα του είναι αντιφατικά και σε ορισμένεςπεριπτώσεις απίθανα. Θεωρείται πιθανό πως η οικογένεια τουπατέρα του καταγόταν από την Κιουτάχεια και εγκαταστάθηκεστην Κωνσταντινούπολη μετά την κατάκτησή της από τουςΟθωμανούς. Ο πατέρας του ήταν χειροτέχνης κοσμημάτωνστην Αυλή του Σουλτάνου. Η μητέρα του καταγόταν από τον Καύκασο και κατά τον Εβλιγιά Τσελεμπή ήτανσυγγενής του Μελέκ Αχμέντ Πασά χωρίς να είναι σαφές το είδος της συγγένειάς του. Ο ίδιος παραδίδει ακόμαπως είχε έναν αδελφό και μία αδελφή. Για επτά χρόνια ήταν μαθητής στο μεντρεσέ του Χαμίντ Εφέντη στηνΚωνσταντινούπολη και εκπαιδεύτηκε ακόμα ως αφηγητής του Κορανίου. Το 1045/1636 διακρίθηκε με μίααφήγησή του κατά τη διάρκεια του «Λεϊλάτ αλ καντρ» («Νύχτα του Πεπρωμένου») και παρουσιάστηκε από τονσιλαχντάρ Μεχμέντ Αχμέντ Αγά ενώπιον του σουλτάνου, ο οποίος έδωσε εντολή να γίνει δεκτός στο παλάτι.Εκεί εκπαιδεύτηκε στην καλλιγραφία, στη μουσική και στην αραβική γραμματική.

Εβλιγιά Τσελεμπή 172

Seyahatnâme - «Βιβλίο των ταξιδιών»

Χειρόγραφο του Εβλιγιά Τσελεμπή από το Τόμο VIISeyahatnâme «Βιβλίο των ταξιδιών» - βρίσκεται στην

βιβλιοθήκη του Top Kapi.

Αφού περιηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και έγραψελεπτομερώς για κτίρια, αγορές, ήθη, έθιμα και πολιτισμό, απότο 1050/1640 μέχρι το 1087/1676 ξεκίνησε τις περιηγήσεις τουεκτός της Πόλης. Οι γραπτές του εντυπώσεις συγκεντρώθηκανσε ένα δεκάτομο έργο, το «Seyahatnâme» (Σεγιαχατναμέ -«Βιβλίο των ταξιδιών») ή σύμφωνα με το χειρόγραφο τηςΒιέννης Tarikh-i Seyyah («Χρονικό του περιηγητή»). Εκείπεριλαμβάνονται εντυπώσεις από ταξίδια του στον ελλαδικόχώρο, τη Βαλκανική, την Αυστρία, τη Βόρειο Αφρική, τηνΑνατολία, την Περσία και το Κάιρο. Το ύφος με το οποίοπεριγράφει είναι πολλές φορές υπερβολικό. Ο ΕβλιγιάΤσελεμπή προτιμά συχνά τους μύθους από τα ιστορικάγεγονότα και δε διστάζει να αφηγηθεί κωμικές εξιστορήσεις.Το έργο του τοποθετείται έτσι σε ένα είδος ελαφρύτερηςλογοτεχνίας που πρωταρχικός σκοπός της δεν είναι η ιστορικήαλήθεια. Χρησιμοποιεί την καθομιλουμένη γλώσσα της εποχής.Παρόλο που πολλές φορές αναφέρεται διεξοδικά και μεακρίβεια, ειδικά στα γεγονότα στα οποία ήταν παρών, άλλεςφορές μπλέκει το μύθο με την ιστορία. Προσπαθεί ναπαρουσιάσει το έργο του με λογοτεχνικό τρόπο και γι' αυτόχρησιμοποιεί πολλές φορές τον εαυτό του ως παρόντα σεγεγονότα.[3] . Την εποχή του το βιβλίο εθεωρείτο ψυχαγωγικό και καλό για τις γυναίκες του χαρεμιού καιαντίθετα με τους μεγάλους φιλόλογους της εποχής το έργο είναι γραμμένο σε γλώσσα απλή, χρησιμοποιώνταςκαι τοπικές εκφράσεις οι οποίες ήταν συχνά γλαφυρές [1] . Ορισμένες αφηγήσεις του θεωρούνται επιπλέονφανταστικές ή βασισμένες σε άλλες πηγές. Χρησιμοποιώντας την φαντασία του περιέγραψε χώρες τις οποίεςποτέ δεν επισκέφτηκε [1] . Οι μελετητές του έργου του μπορούν σήμερα να ξεχωρίσουν το ψεύτικο και τοαληθινό, έτσι το δεκάτομο έργο του παραμένει πολύτιμο για τις εκτενείς πληροφορίες που παρέχει γύρω απότην κατάσταση που βρίσκονταν οι πόλεις και τα χωριά κατά την εποχή εκείνη, την ιστορία, τον πολιτισμό καιτη γεωγραφία τους. Στο πρώτο τόμο του «Seyahatnâme» γίνεται περιγραφή της Κωνσταντινούπολης καιθεωρείται από τους μελετητές καλή πηγή για να γνωρίσει κάποιος την οθωμανική πρωτεύουσα του 17ου αιώνα[1] .

Παραπομπές[1] Mantran Robert (Μετάφραση Γιάννης Αγγέλου) (Τρίτη Έκδοση - 2008). Η καθημερινή ζωή στην Κωνσταντινούπολη τον αιώνα του

Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Ιπποκράτους 8 - Αθήνα: Εκδόσεις Δημ. Ν. Παπαδήμα. σελ. 296-297. ISBN 978-960-206-205-0.[2] Οδοιπορικό, σελ. 11[3] Εβλιγιά Τσελεμπή (Μετάφραση Δ. Λούπης) (Α' Έκδοση - 1994). Οδοιπορικό στην Ελλάδα (1688-1671). Εκάτη. σελ. 366. ISBN

960-7437-07-1., σελ. 14-18

Πηγές• "Ewliya Celebi", The Encyclopedia of Islam, Vol. II, E.J. Brill, Leiden: 1997, σ. 717• Dankoff, Robert. An Ottoman mentality : the world of Evliya Çelebi, Brill, 2004

Εβλιγιά Τσελεμπή 173

Δικτυακοί τόποι• Çelebi, Evliya (1834): Narrative of travels in Europe, Asia, and Africa, in the seventeenth century (1834) (http:/ /

www. archive. org/ details/ narrativeoftrave01evli), vol 1• Çelebi, Evliya (1834): Narrative of travels in Europe, Asia, and Africa, in the seventeenth century (1834) (http:/ /

www. archive. org/ details/ narrativeoftrave02evli), vol 2

Πηγές άρθρων και Συνεισφέροντες 174

Πηγές άρθρων και ΣυνεισφέροντεςΚάρολος Φραγκίσκος Χωλ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2405461  Συνεισφέροντες: Egmontaz, Kostisl, Lord Makro, Templar52, Tony Esopi, Veron

Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2278591  Συνεισφέροντες: Atlantia, MARKELLOS, Σκλαβενίτης, Φωτεινή Γιαλού, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2404216  Συνεισφέροντες: Costas78, VJSC263IO, Veron, 7 ανώνυμες επεξεργασίες

Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2419614  Συνεισφέροντες: Atlantia, Loveless, Transistor, Φωτεινή Γιαλού, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Ζακ Καρτιέ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2332243  Συνεισφέροντες: Alexikoua, Avacalop, Egmontaz, Flashdart2, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Tony Esopi,Ttzavaras, Veron

Ζακ-Υβ Κουστώ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2417435  Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Dimitrissss, KRBN, Loveless, Nevermore, Veron

Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2414454  Συνεισφέροντες: Flashdart2, Lemur12, Templar52, Tony Esopi, 4 ανώνυμες επεξεργασίες

Αλεξάντερ φον Χούμπολτ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2436338  Συνεισφέροντες: Giannisf, Infoscienceaddict, KRBN, Ttzavaras, Veron, Μυρμηγκάκι

Βίτους Μπέρινγκ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2436381  Συνεισφέροντες: Atlantia, Infoscienceaddict, Ionutzmovie, Nevermore, Ttzavaras

Πέδρο δε Κάνδια  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2332985  Συνεισφέροντες: Atlantia, Matesi1976, Tony Esopi, Ttzavaras, Zoroastris, Μυρμηγκάκι

Παναγιώτης Ποταγός  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2344491  Συνεισφέροντες: Badseed, Ephraim33, FocalPoint, MARKELLOS, Sub Umbra Dei, TB5050, Tony Esopi,Veron, 6 ανώνυμες επεξεργασίες

Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2400168  Συνεισφέροντες: Alexikoua

Πέδρο ντε Βαλδίβια  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2390866  Συνεισφέροντες: Alexikoua

Χερνάντο Κορτέζ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2398051  Συνεισφέροντες: Alexikoua, CommonsDelinker, Egmontaz, Ttzavaras, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2429779  Συνεισφέροντες: Alexikoua, Atlantia, CommonsDelinker, Egmontaz, Ionutzmovie, Lemur12,Loveless, Ttzavaras, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Φρανθίσκο Πιθάρο  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2398133  Συνεισφέροντες: Alexikoua

Βισέντε Γιανιές Πινσόν  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2136456  Συνεισφέροντες: Lemur12, Loveless, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Χριστόφορος Κολόμβος  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2427701  Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Alaniaris, AlexSoultos, Alexikoua, Badseed, Christos Vittoratos, Diu,Eevi66, Egmontaz, Geraki, Kalogeropoulos, Kostisl, Lemur12, Loveless, Lucinos, MARKELLOS, Nataly8, Purbo T, Templar52, Tony Esopi, V-astro, VJSC263IO, Vanakaris, Veron, Wthered,37 ανώνυμες επεξεργασίες

Μάρκο Πόλο  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2429174  Συνεισφέροντες: Christos Vittoratos, Dada, Egmontaz, Gavrilis, Hoo man, Kalogeropoulos, Kostisl, Kovas, Lemur12,Tony Esopi, Veron, 10 ανώνυμες επεξεργασίες

Πέπε Άμπεντ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2436372  Συνεισφέροντες: Atlantia, DIMSFIKAS, Infoscienceaddict, Ttzavaras

Έντμουντ Χίλαρι  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2436389  Συνεισφέροντες: Antonopoulosg, Infoscienceaddict, Kostisl, Lemur12, Transistor, Veron, 1 ανώνυμεςεπεξεργασίες

Ρόαλντ Αμούνδσεν  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2436353  Συνεισφέροντες: Infoscienceaddict, Nikos Al, Templar52, 5 ανώνυμες επεξεργασίες

Μάρεκ Καμίνσκι  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2436375  Συνεισφέροντες: CommonsDelinker, Egmontaz, Ekton, FocalPoint, Infoscienceaddict, Kalogeropoulos,Peploski11, Tony Esopi, Ttzavaras, Μυρμηγκάκι, 5 ανώνυμες επεξεργασίες

Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2389380  Συνεισφέροντες: Leopoldos, Veron

Φερδινάνδος Μαγγελάνος  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2379539  Συνεισφέροντες: Badseed, Dada, Egmontaz, Kostisl, Lemur12, Loveless, Nataly8, Omnipaedian,Rsazevedo, Templar52, Tony Esopi, Zoroastris, 5 ανώνυμες επεξεργασίες

Βάσκο ντα Γκάμα  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2422911  Συνεισφέροντες: Alexignatiou, Aris 1999, Atlantia, Dantadd, Egmontaz, Geraki, Kostisl, Lord Makro, Loveless,Tony Esopi, Vavel, 4 ανώνυμες επεξεργασίες

Βαρθολομαίος Ντιάζ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2404553  Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Egmontaz, FocalPoint, GEORGE 1980, Kostisl, Loveless, Rohitrrrrr, S.Cruz, Tony Esopi, Ttzavaras, Vavel, Veron, Willy on Wheels, 3 ανώνυμες επεξεργασίες

Φίλιπ Κάρτερετ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2295829  Συνεισφέροντες: Amalgam, Kalogeropoulos, Lemur12, MARKELLOS, Tony Esopi, Veron

Τζέιμς Κουκ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2426972  Συνεισφέροντες: Atlantia, Badseed, Kalogeropoulos, Kostisl, Lemur12, MARKELLOS, Templar52, Ttzavaras, Veron,1 ανώνυμες επεξεργασίες

Έντουαρντ Μπέλτσερ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2423778  Συνεισφέροντες: CubicStar, Lemur12, MARKELLOS, Templar52

Γουίλιαμ Ντάμπιερ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2392841  Συνεισφέροντες: Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Tony Esopi, Veron

Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2030046  Συνεισφέροντες: Dada, Lemur12, MARKELLOS, Tony Esopi, Ttzavaras, Veron

Επαμεινώνδας Δημόπουλος  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=455361  Συνεισφέροντες: Tony Esopi

Ευθυμένης ο Μασσαλιώτης  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2358123  Συνεισφέροντες: Tony Esopi

Δον Θεόδωρος Γκριέγκο  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1152411  Συνεισφέροντες: CubicStar, Tony Esopi, Μυρμηγκάκι, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Φραγκίσκος Κάλμπος  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2001445  Συνεισφέροντες: Atlantia, CubicStar, Tony Esopi

Ιωάννης Φωκάς (θαλασσοπόρος)  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2331112  Συνεισφέροντες: Atlantia, Badseed, Dead3y3, Diu, Flashdart2, Lemur12, Nyathens, Templar52,Tony Esopi, Ttzavaras, Μυρμηγκάκι, 3 ανώνυμες επεξεργασίες

Σκύλαξ ο Καρυανδεύς  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2341020  Συνεισφέροντες: Apollonian smile, Badseed, FocalPoint, Sebleouf, Μάριος Ζηντίλης, Μυρμηγκάκι

Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2299960  Συνεισφέροντες: VJSC263IO

Κωλαίος ο Σάμιος  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1707254  Συνεισφέροντες: Atlantia, Tony Esopi

Πέτρος Μαρτίνος  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1881853  Συνεισφέροντες: Amalgam, Atlantia, Tony Esopi, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Πηγές άρθρων και Συνεισφέροντες 175

Μιχαήλ (εξερευνητής)  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1991464  Συνεισφέροντες: Lemur12, Tony Esopi, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Έλπις  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2182135  Συνεισφέροντες: Tony Esopi

Ίππαλος  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2435723  Συνεισφέροντες: MARKELLOS, Ntetos, S. Cruz, Templar52, Tony Esopi

Πυθέας ο Μασσαλιώτης  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2436384  Συνεισφέροντες: Infoscienceaddict, Kalogeropoulos, Knop92, Kostisl, Lord Makro, Matesi1976, Mik,Templar52, Tony Esopi, 4 ανώνυμες επεξεργασίες

Θόρφιν Καρλσέφνι  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2349475  Συνεισφέροντες: Tony Esopi, Veron

Θόρβαλντ Έρικσον  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2338414  Συνεισφέροντες: MARKELLOS, Tony Esopi, Valentin

Λέιφ Έρικσον  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2407012  Συνεισφέροντες: CommonsDelinker, Loveless, MARKELLOS, Tony Esopi, Valentin

Μπιόρνι Χέριολφσον  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2405522  Συνεισφέροντες: Tony Esopi, Valentin

Φραγκίσκος Γκάλι  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1908876  Συνεισφέροντες: Alexikoua, Kostisl, Templar52, Veron

Χουάν ντε λα Κόσα  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2211747  Συνεισφέροντες: Atlantia, CubicStar, Kostisl, Lemur12, Templar52

Αλβάρο ντε Μεντάνια  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2366043  Συνεισφέροντες: A-Taul, Amalgam, Badseed, Dada, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Tony Esopi

Αμέριγκο Βεσπούτσι  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2232989  Συνεισφέροντες: Alkiviadis, Dada, Diderot, KRBN, Kostisl, Lemur12, Loveless, Templar52, Tony Esopi,Veron, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Αντόνιο Πιγκαφέττα  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2090983  Συνεισφέροντες: Alaniaris, Ferengi, Zoroastris, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Τζιοβάννι Καμπότο  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2356699  Συνεισφέροντες: Badseed, Flashdart2, MARKELLOS, Matesi1976, Templar52, Tony Esopi, Ttzavaras, 3ανώνυμες επεξεργασίες

Τζιοβάννι Καμπότο  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2356699  Συνεισφέροντες: Badseed, Flashdart2, MARKELLOS, Matesi1976, Templar52, Tony Esopi, Ttzavaras, 3ανώνυμες επεξεργασίες

Οφέλας  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=1931106  Συνεισφέροντες: Badseed, Veron, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Γκρίμουρ Καμπάν  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2412583  Συνεισφέροντες: Badseed, Tony Esopi, Veron, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Έρικ ο Ερυθρός  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2408649  Συνεισφέροντες: Badseed, Knop92, Loveless, MARKELLOS, Tony Esopi

Ινγκόλφουρ Άρναρσον  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2283914  Συνεισφέροντες: Badseed, CommonsDelinker, Tony Esopi, Ttzavaras, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Φλόκι Βίλκγερνταρσον  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2176985  Συνεισφέροντες: Tony Esopi, Valentin

Νάντοντ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2338415  Συνεισφέροντες: Tony Esopi, Valentin

Πίρι Ρέις  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2345677  Συνεισφέροντες: ArgGeo, Badseed, CubicStar, Diderot, Galopoulos, Kalogeropoulos, Loveless, RYUS, Templar52, TonyEsopi, Ttzavaras, Μυρμηγκάκι, 2 ανώνυμες επεξεργασίες

Γιάκομπ Λε Μερ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2363295  Συνεισφέροντες: Jan Arkesteijn, Templar52, Tony Esopi, Ttzavaras, 2 ανώνυμες επεξεργασίες

Γουλιέλμος Μπάρεντς  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2407216  Συνεισφέροντες: Aurilios, Kostisl, Loveless, Matesi1976, Templar52, Tony Esopi

Χέντρικ Μπράουερ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2223875  Συνεισφέροντες: Badseed, MARKELLOS, Templar52, Tony Esopi, 4 ανώνυμες επεξεργασίες

Γουίλεμ Σχούτεν  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2377433  Συνεισφέροντες: Badseed, Lemur12, MARKELLOS, Tony Esopi

Άμπελ Τάσμαν  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2297183  Συνεισφέροντες: Geraki, Kostisl, Loveless, Templar52, Tony Esopi, 2 ανώνυμες επεξεργασίες

Γκάρνταρ Σβάβαρσον  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2434531  Συνεισφέροντες: Atlantia, S. Cruz, Tony Esopi

Αμπντ-Αλ Λατίφ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2387903  Συνεισφέροντες: Atlantia, Kalogeropoulos, Loveless, MARKELLOS, Δημιου

Ίρβιγκ Μανάττ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2436537  Συνεισφέροντες: Infoscienceaddict, Templar52

Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2183832  Συνεισφέροντες: Atlantia, Kostisl, Lemur12, MARKELLOS, Templar52, Μυρμηγκάκι

Κλοντ Γκαι  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2391593  Συνεισφέροντες: Atlantia, CommonsDelinker, Ionutzmovie, MARKELLOS, Templar52, Ttzavaras, Veron,Μυρμηγκάκι

Φρανσουά Πουκεβίλ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2393023  Συνεισφέροντες: J.Ch.-S., KRBN, Kalogeropoulos, Templar52, Ttzavaras, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2393017  Συνεισφέροντες: Alaniaris, Amymoni, Badseed, Erud, FocalPoint, J.Ch.-S., K sal 15,Kalogeropoulos, Papyrus, Pyraechmes, Templar52, Tony Esopi, Ttzavaras, Αρχίδαμος, Μυρμηγκάκι, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Ζαν ντε Τεβενό  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2144719  Συνεισφέροντες: Atlantia, MARKELLOS, V-astro, 2 ανώνυμες επεξεργασίες

Κυριακός Αγκωνίτης  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2199807  Συνεισφέροντες: Atlantia, Badseed, Erud, KRBN, Sofialexia, Μυρμηγκάκι

Πιέτρο ντελα Βάλλε  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2335186  Συνεισφέροντες: Kalogeropoulos, Sp!ros

Αουρέλιο Παλμιέρι  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2144932  Συνεισφέροντες: Badseed, Templar52, Tony Esopi

Εβλιγιά Τσελεμπή  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2434238  Συνεισφέροντες: Adolapts, Dada, Ggia, Ionutzmovie, Kostisl, Lemur12, Lord Makro, Loveless, MARKELLOS,Tony Esopi, Xoristzatziki, 1 ανώνυμες επεξεργασίες

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες 176

Πηγές Εικόνων, Άδειες και ΣυνεισφέροντεςΑρχείο:Cfhall harpers.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cfhall_harpers.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: not statedΑρχείο:Alfred Russel Wallace.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Alfred_Russel_Wallace.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Admrboltz, Grook Da Oger,Ian Dunster, Schwing, 1 ανώνυμες επεξεργασίεςΑρχείο:Alfred Russel Wallace 1862 - Project Gutenberg eText 15997.png  Πηγή:http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Alfred_Russel_Wallace_1862_-_Project_Gutenberg_eText_15997.png  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Grook Da Oger, Jappalang,Shadygrove2007, Tagishsimon, 2 ανώνυμες επεξεργασίεςΑρχείο:Alfred Russel Wallace - Project Gutenberg eText 14558.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Alfred_Russel_Wallace_-_Project_Gutenberg_eText_14558.jpg Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: User Tagishsimon on en.wikipediaΑρχείο:Robert falcon scott.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Robert_falcon_scott.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Brianboulton, Chris 73, Elcobbola,Ian Dunster, Jolly Janner, Nico-dk, SupportstormImage:Joseph Dalton Hooker.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Joseph_Dalton_Hooker.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Gdr, Madmedea, 1 ανώνυμεςεπεξεργασίεςImage:Joseph Dalton Hooker - Project Gutenberg eText 16935.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Joseph_Dalton_Hooker_-_Project_Gutenberg_eText_16935.jpg Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Kilom691, TagishsimonΑρχείο:Cartier.png  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cartier.png  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Andre Engels, Asclepias, Bouchecl, Cdc, DrKiernan,Egmontaz, Foroa, Jeangagnon, Kilom691, Rocket000, Skeezix1000, Sparkit, The Evil IP address, Tiptoety, Väsk, Wst, 9 ανώνυμες επεξεργασίεςΑρχείο:Cartier mont st michel.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cartier_mont_st_michel.jpg  Άδεια: άγνωστος  Συνεισφέροντες: Ttzavaras ()Image:Jacques-Yves Cousteau.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Jacques-Yves_Cousteau.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: NASA employeeImage:Calypso quai est.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Calypso_quai_est.jpg  Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0  Συνεισφέροντες: MassecotΑρχείο:Samuel-de-champlain-s.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Samuel-de-champlain-s.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Théophile Hamel,1817-1870Αρχείο:Samuel de Champlain Carte geographique de la Nouvelle France.jpg  Πηγή:http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Samuel_de_Champlain_Carte_geographique_de_la_Nouvelle_France.jpg  Άδεια: άγνωστος  Συνεισφέροντες: Bouchecl, ComputerHotline,David.Monniaux, Dbenbenn, Electionworld, Flamarande, Frank Schulenburg, HawkFest, HenkvD, Jkelly, Ms2ger, Mu, Olivier2, Origamiemensch, Skeezix1000, The Evil IP address, Yann,Zyephyrus, ¡0-8-15!, 1 ανώνυμες επεξεργασίεςΕικόνα:AvHumboldt.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:AvHumboldt.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Alma Pater, Arachn0, Ben-nb, Elya, Kilom691,Mattes, 2 ανώνυμες επεξεργασίεςΕικόνα:Alexandre humboldt.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Alexandre_humboldt.jpg  Άδεια: άγνωστος  Συνεισφέροντες: AndreasPraefcke, Jean-Frédéric,Kilom691, Mattes, Mike.lifeguard, Mschlindwein, Schaengel89, Shakko, Tony Rotondas, Trockennasenaffe, 4 ανώνυμες επεξεργασίεςFile:AvHumboldts Americatravel map en.svg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:AvHumboldts_Americatravel_map_en.svg  Άδεια: Attribution  Συνεισφέροντες:User:Alexrk, User:Cäsium137Αρχείο:Wikipedia-logo.png  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Wikipedia-logo.png  Άδεια: logo  Συνεισφέροντες: Abigor, Bastique, Cary Bass, Guillom, Krinkle,Kwj2772, Mike.lifeguard, Mormegil, Richie, Rocket000, Schaengel89Αρχείο:Vitus Bering.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Vitus_Bering.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Frank Schulenburg, Modulo, 2 ανώνυμεςεπεξεργασίεςΑρχείο:Diego de Almagro.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Diego_de_Almagro.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Antonio de Herrera y TordesillasΑρχείο:PDEValdivia.JPG  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:PDEValdivia.JPG  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: ADGE, Dodo, El Comandante, WeHaKa, 1ανώνυμες επεξεργασίεςΑρχείο:Cortes-Hernan-LOC.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cortes-Hernan-LOC.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: ADGE, Infrogmation, Jengod,PACO, PlugwashΑρχείο:Balboa.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Balboa.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Ober, Frederick A.Αρχείο:Francisco-Pizarro-um1540.png  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Francisco-Pizarro-um1540.png  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Ölgemälde voneinem unbekannten MalerΑρχείο:Conquest peru 1531.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Conquest_peru_1531.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: ALE!, Maksim, Man vyi,Searchme, TrainthhΑρχείο:Vicente Yáñez Pinzón.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Vicente_Yáñez_Pinzón.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: LondeyΑρχείο:Colomb.jpeg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Colomb.jpeg  Άδεια: άγνωστος  Συνεισφέροντες: -Αρχείο:Marco_Polo_portrait.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Marco_Polo_portrait.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Blurpeace, Chris 73, DIREKTOR,Diaa abdelmoneim, Herbythyme, Mu, 3 ανώνυμες επεξεργασίεςΑρχείο:Pepe Abed Byblos, Lebanon.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Pepe_Abed_Byblos,_Lebanon.jpg  Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: DIMSFIKASΑρχείο:Edmund-Hillary.web.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Edmund-Hillary.web.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: William McTigue, U.S. NationalOceanic and Atmospheric AdministrationΑρχείο:RoaldAmundsen.JPG  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:RoaldAmundsen.JPG  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: User:InfrogmationΑρχείο:Nlc_amundsen.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Nlc_amundsen.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: .:Ajvol:., Connormah, Kåre-Olav, Lipothymia,Rklawton, ValentinianΑρχείο:Henry_the_Navigator1.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Henry_the_Navigator1.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Louis le Grand, MattesΑρχείο:Ferdinand Magellan.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Ferdinand_Magellan.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Dantadd, Kjetil r, Knutux,Loco085, Martin H., 6 ανώνυμες επεξεργασίεςΑρχείο:Vasco_da_Gama_(without_background).jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Vasco_da_Gama_(without_background).jpg  Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Scribner's SonsΑρχείο:Dias statue (cropped), Cape Town.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Dias_statue_(cropped),_Cape_Town.jpg  Άδεια: Creative CommonsAttribution-Sharealike 2.5  Συνεισφέροντες: User:DewetΑρχείο:Philip Carteret.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Philip_Carteret.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: User:GokuΑρχείο:Captainjamescookportrait.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Captainjamescookportrait.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Nathaniel DanceΑρχείο:Captain James Cook statuette London.JPG  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Captain_James_Cook_statuette_London.JPG  Άδεια: Creative CommonsAttribution-Sharealike 3.0  Συνεισφέροντες: User:Lemur12Αρχείο:Cook Three Voyages 59.png  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cook_Three_Voyages_59.png  Άδεια: GNU Free Documentation License  Συνεισφέροντες: JonPlatek. Blank map by .Αρχείο:Sir Edward Belcher by Stephen Pearce.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Sir_Edward_Belcher_by_Stephen_Pearce.jpg  Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Stephen Pearce (died 1904)Αρχείο:William Dampier - Project Gutenberg eText 15675.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:William_Dampier_-_Project_Gutenberg_eText_15675.jpg  Άδεια:Public Domain  Συνεισφέροντες: T. MurrayΑρχείο:Capt Dampier's new voyage to New Holland &c in 1699 - Project Gutenberg eText 15675.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Capt_Dampier's_new_voyage_to_New_Holland_&c_in_1699_-_Project_Gutenberg_eText_15675.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες:

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες 177

Flamarande, Man vyi, Martin H., Tagishsimon, W!B:, ¡0-8-15!Αρχείο:Bougainville-Larousse.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bougainville-Larousse.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Mu, RamaΑρχείο:buste-Bougainville.png  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Buste-Bougainville.png  Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.0  Συνεισφέροντες:User:RamaΑρχείο:La_Boudeuse.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:La_Boudeuse.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Denniss, Ibn Battuta, KTo288, Korrigan, Mu,Pibwl, Rama, StunteltjeΑρχείο:Strait of Anian from Nova orbis tabula by Frederik de Wit.png  Πηγή:http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Strait_of_Anian_from_Nova_orbis_tabula_by_Frederik_de_Wit.png  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Jan Arkesteijn, VmenkovΑρχείο:WorldMapCosmasIndicopleustes.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:WorldMapCosmasIndicopleustes.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: CosmasIndicopleustes, 6th centuryΑρχείο:Cosmas Indicopleustes - Topographia Christiana 1.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cosmas_Indicopleustes_-_Topographia_Christiana_1.jpg  Άδεια:Public Domain  Συνεισφέροντες: Copydays, GDK, JMCC1, Leinad-Z, Pieter Kuiper, Shakko, SteveMcCluskeyΑρχείο:Pythéas.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Pythéas.jpg  Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0  Συνεισφέροντες: User:RvaletteΑρχείο:Vinland-travel.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Vinland-travel.jpg  Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5  Συνεισφέροντες: Finn BjørklidΕικόνα:Juan-de-la-cosa.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Juan-de-la-cosa.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: User:ElvenStarΑρχείο:Alvaro de Mendaña de Neyra.gif  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Alvaro_de_Mendaña_de_Neyra.gif  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Originaluploader was Rbraunwa at en.wikipediaΑρχείο:Amerigo Vespucci01.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Amerigo_Vespucci01.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: G.dallorto, JoJan, 6 ανώνυμεςεπεξεργασίεςΑρχείο:John-cabot.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:John-cabot.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Kilom691, Mattes, Schimmelreiter, Wutsje, 3ανώνυμες επεξεργασίεςΑρχείο:Matthew-BristolHarbour-Aug2004.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Matthew-BristolHarbour-Aug2004.jpg  Άδεια: άγνωστος  Συνεισφέροντες:user:ThryduulfImage:Faroe stamp 494 Djurhuus poems - grimur kamban.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Faroe_stamp_494_Djurhuus_poems_-_grimur_kamban.jpg  Άδεια:άγνωστος  Συνεισφέροντες: Arne List, Ephraim33, Michael Romanov, 1 ανώνυμες επεξεργασίεςΕικόνα:Eric the Red.png  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Eric_the_Red.png  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Arngrímur JónssonΑρχείο:Kitab-i_Bahriye_Marmaris.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Kitab-i_Bahriye_Marmaris.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Cholesterol, DavidKernow, G.dallorto, Glenn, Roke, WarburgΑρχείο:Jacob Le Maire from Antonio de Herrera India Occidentales cropped.jpg  Πηγή:http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Jacob_Le_Maire_from_Antonio_de_Herrera_India_Occidentales_cropped.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: User:Jan ArkesteijnΑρχείο:Barents.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Barents.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Islandspec, SherurcijΑρχείο:Death of Wiliam Barents.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Death_of_Wiliam_Barents.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Islandspec, Korrigan,Postdlf, SherurcijΑρχείο:Hendrik Brouwer.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Hendrik_Brouwer.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Dre.comandante, Vincent SteenbergΑρχείο:Willem Cornelisz Schouten 1625.png  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Willem_Cornelisz_Schouten_1625.png  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: UserJan Arkesteijn on nl.wikipediaImage:AbelTasman.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:AbelTasman.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Jacob GerritszImage:Tasmanroutes.PNG  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Tasmanroutes.PNG  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: User:Andre EngelsΑρχείο:William Martin Leake.JPG  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:William_Martin_Leake.JPG  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Jonathan Groß, MarcusCyronΑρχείο:Claudio Gay(fotografía).JPG  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Claudio_Gay(fotografía).JPG  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Rec79Image: François Pouqueville.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:François_Pouqueville.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Henriette Lorimier (1775-1854)(Original uploader was Cédric Boissière at fr.wikipedia)Image:Gouffier-Choiseul.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Gouffier-Choiseul.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Deadstar, Gryffindor, Jimmy44,Kilom691, TubbyΑρχείο:Pietro Della Valle.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Pietro_Della_Valle.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Daniel Candido, Geagea,Kalogeropoulos, LalupaΑρχείο:Evliya Celebi.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Evliya_Celebi.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Original uploader was Anticop at ru.wikipediaΑρχείο:Celebi1.jpg  Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Celebi1.jpg  Άδεια: Public Domain  Συνεισφέροντες: Evliya Celebi, gestorben nach 1683. Original uploader wasReimmichl-212 at de.wikipedia

Άδεια 178

ΆδειαCreative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unportedhttp:/ / creativecommons. org/ licenses/ by-sa/ 3. 0/